Ο Τραμπ και το δράμα της Αριστεροδεξιάς…

EPA/FRANCIS CHUNG / POOL

ΦΟΥΣΚΑΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Οι φιλελεύθεροι, από το ΣΥΡΙΖΑ και τις παραφυάδες του μέχρι τη ΝΔ, τα έχουν χαμένα. Δεν ξέρουν τώρα ποια είναι “η σωστή πλευρά της Ιστορίας”, οι ΗΠΑ ή η Ευρώπη; Βιάστηκαν να πάρουν θέση υπέρ της woke ατζέντας και της Ουκρανίας, αδειάζοντας τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου από οπλικά συστήματα. Είναι και ανιστόρητοι. Δεν ξέρουν τι έπαθε η Δύση στην Ουκρανία και στην Κριμαία το 1919 από τους μπολσεβίκους και ποιον στήριξαν οι Λένιν και Τρότσκι στον ελληνοτουρκικό πόλεμο;

Εν πάση περιπτώσει. Οι ακροδεξιοί τρίβουν τα χέρια τους και περιμένουν το χρίσμα – όποιος-α το πάρει, θα κυβερνήσει. Μπορεί να έρθει και με ένα tweet δυσφορίας από τον Έλον Μασκ προς τη κυβέρνηση Μητσοτάκη! Τα Τέμπη έκαναν τη δουλειά τους από κινηματική άποψη. Αλλά –απ’ όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω– το χρίσμα ακόμη δεν έχει δοθεί από τη νέα άρχουσα ελίτ της Ουάσινγκτον, δηλαδή από τους ψηφιακούς μεγαλο-καπιταλιστές και τους χρηματιστές της Γουόλ Στριτ. Είναι όλοι σε αναμονή του tweet.

Φαντάζεστε τι έχει να γίνει αν βγει με ένα tweet ο Μασκ λέγοντας «Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι ανίκανη να διαχειριστεί και να εκσυγχρονίσει ένα υποτυπώδες και μικρό σιδηροδρομικό δίκτυο. Με ποια λογική αξιώνει να είναι κυβέρνηση μετά τη τραγωδία των Τεμπών;». Αυτό ήταν. Μητσοτάκης τέλος. Ίσως τέλος και η ΝΔ. Έτσι θα γίνει η αρχή μιας νέας μεταπολίτευσης από τα πάνω με νεο-συντηρητικά κι όχι σοσιαλιστικά-κοινωνικά, χαρακτηριστικά. Αλλαγή φρουράς, όπως το 2015. Όπως το 1974.

Ο νέος πολιτικός χάρτης

Στη φωτογραφία η ηγέτιδα του ομοφοβικού, ξενοφοβικού, νεοναζιστικού ακροδεξιού AfD με τη σύντροφό της

Του Δημήτρη Μπελαντή 

Πρέπει να μας προβληματίσει το γεγονός ότι σε αντίθεση με το παρελθόν όπου ακόμη και την δεκαετία του 1990  η του 2000 (η Ελλάδα των Μνημονίων είναι ιδιαίτερη περίπτωση) αντιπάλευε στις εκλογές των ευρωπαϊκών κρατών μια κεντροδεξιά παράταξη (σαφώς νεοφιλελεύθερη) με μια σοσιαλδημοκρατική (σταδιακά όλο και πιο στραμμένη στον ήπιο νεοφιλελευθερισμό  αλλά με κοινωνικές ευαισθησιες), πλέον έχουμε ένα φάσμα "ακροκεντρώων" κομμάτων με πιο δεξιές η πιο αριστερές αποχρώσεις από την μια  και ένα φάσμα λαικιστικών δεξιών η ακροδεξιών κομμάτων από την άλλη.

Όλη η λαϊκή δυναμική που κάποτε πήγαινε στην σοσιαλδημοκρατία η και πιο Αριστερά ως κοινωνική εκπροσώπηση έχει περάσει (στρεβλά)  στην Ακροδεξιά .

Η δε παλιά Αριστερά έχει πλέον σπάσει στα δύο. Αυτή, κατά πλειοψηφία, που εντάσσεται στο κεντρώο συνταγματικό φάσμα και θεωρεί ως κύριο κίνδυνο την Ακροδεξιά  (εδώ ανήκουν  κόμματα σαν την Die Linke, τον ΣΥΡΙΖΑ, την Νέα Αριστερά , πλέον εν μέρει και τον Μελανσον κ.α.) και αυτή  όπως  λ.χ.της Βαγκενκνεχτ* που αρνείται να μπει στο δίλημμα προτείνοντας έναν τρίτο πόλο.Το ενδιαφέρον είναι ότι όλες οι δυνάμεις του κεντρώου φάσματος παλεύουν να πνιγει μια τέτοιου τύπου Αριστερά ακριβώς γιατί η διόγκωση της Ακροδεξιάς, παρά τα λεγόμενά τους, τους δίνει αρνητικό ρόλο ύπαρξης. Θετικό ρόλο δεν έχουν:

Κ. Γρίβας: Επιχειρήσεις προπαγάνδας και ο αφανής έλεγχος των εθνών

Οι πρόσφατες αποκαλύψεις στις ΗΠΑ για τα κονδύλια και τη λειτουργία μιας φαινομενικά ανθρωπιστικής οργάνωσης φέρνουν στο προσκήνιο την πραγματική δράση των μυστικών υπηρεσιών, οι οποίες λειτουργούν ως μηχανισμός ελέγχου των λαών και των εθνών μέσω επιχειρήσεων βαθιάς προπαγάνδας.

Συντηρητισμός, τραμπισμός και νεοφιλελεύθερος ριζοσπαστισμός

18/02/2025

epa11903456 A demonstrator carries an upside-down American flag during a Presidents Day protest against President Trump's policies on the National Mall near the US Capitol in Washington, DC, 17 February 2025. Organizers cite their opposition to President Trump's recent executive actions as key motivators for the nationwide protests. EPA/GRAEME SLOAN

ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ ΓΙΑΝΝΗΣ

Συμβιβάζεται άραγε πρακτικά ή θεωρητικά, μια συντηρητική στάση ή πολιτική επιλογή με την έννοια της Αριστεράς;

 Στο επίπεδο του υπό αμφισβήτηση (αν όχι υπό συνειδησιακή αποδόμηση) συλλογικού υποκειμένου, δηλαδή της κοινωνικής τάξης των θυμάτων της εκμετάλλευσης, ο συντηρητισμός χαρακτηρίζει την ελάχιστη βάση ταξικής συλλογικής συσπείρωσης. Τουλάχιστον στην μαρξίζουσα θεωρία, αυτός αντανακλούσε την αυθόρμητη, μεταρρυθμιστική και μάλλον συντηρητική πολιτική συνείδηση των χειμαζόμενων λαϊκών μαζών.

Αυτή ακριβώς η συντήρηση, αποτελούσε τρόπον τινά την απολύτως απαραίτητη συνδικαλιστικού τύπου προϋπόθεση για κάθε μετέπειτα προσπάθεια μετάβασης σε ένα υψηλότερο, επαναστατικό επίπεδο συλλογικής πολιτικής συνείδησης και πράξης. Θα συμπληρώναμε ότι για τους σοσιαλιστές τουλάχιστον, σε ορισμένες περιόδους υποχώρησης των λαϊκών κινημάτων, η “ταξική πάλη” καθίσταται η μόνη –συγκυριακά έστω αλλά πραγματικά– συντηρητική αντίπαλος των αστικών εκσυγχρονισμών και ριζοσπαστισμών. Αυτή η “ταξική πάλη” είναι εξάλλου εδαφοποιημένη και όχι ανεδαφική. Κατά συνέπεια και η Αριστερά είναι εξ ορισμού πατριωτική. Αλλιώς δεν μπορεί να είναι ούτε διεθνιστική. Θα είναι απλώς μια εκτός τόπου και χρόνου κοσμοπολίτικη μικροαστική ιδεολογία.

Δεν πρόκειται καθόλου για τα ψιλά, αλλά για τα “χοντρά γράμματα” της μαρξίζουσας πολιτικής κοινωνιολογίας. Κι αυτό, έστω αν ο Μαρξ στην εποχή του, σε αντίθεση με άλλους στοχαστές και φιλοσόφους (όπως αργότερα ο Πολάνυι), συνεπής με το μοντέλο ανάλυσης του ιστορικά προοδευτικού ρόλου της αστικής τάξης του 19ου αιώνα απαξίωσε τις λουδίτικες λαϊκές αντιδράσεις των τότε εργαζομένων στη βιομηχανική επανάσταση και στη μηχανοποίηση της παραγωγής…

Έχασε τη δυνατότητα να κατανοεί

Όμως, η σημερινή δήθεν Αριστερά έχασε τη δυνατότητα να διανοείται και να κατανοεί τον προοδευτικό δυναμισμό που, σε ορισμένες ιστορικές περιστάσεις, μπορεί να διαθέτει η συντήρηση των συνεκτικών συλλογικών συνειδήσεων και των ιστορικών κεκτημένων. Υποκατέστησε το κοινωνιο-πολιτικό πεδίο της ταξικής πάλης από το “κοινωνιακό”, εκείνο δηλαδή που συναρτάται μεθοδολογικά στις εξατομικεύσεις, στις “μειονοτοποιήσεις” και στα ιδεολογήματα του νομικού δικαιωματισμού.

ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΗ ΜΑΦΙΑ

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

Ο κόσμος αλλάζει ταχύτατα. Οι πολιτικές ιδέες και οι δομές που κυριάρχησαν τον 20ο αιώνα έχουν ξεπεραστεί και μια μαφία οικονομικών συμφερόντων, με πολιτικούς υπαλλήλους, με δεξιό ή αριστερό προσωπείο, επιβάλλει τον "νόμο", ελέγχοντας κοινοβούλια, οικονομικές σχέσεις, μέσα ενημέρωσης. 

Η παραδοσιακή διχοτόμηση μεταξύ αριστεράς και δεξιάς δεν έχει πλέον καμία πραγματική σημασία. Αυτό που κάποτε ονομαζόταν φιλελευθερισμός, συντηρητισμός ή σοσιαλισμός απορροφήθηκε, παραμορφώθηκε και τώρα ανακυκλώνεται σε νέες μορφές κυριαρχίας, προσαρμοσμένες στα συμφέροντα των ελίτ της παγκοσμιοποίησης.

 Στο πολιτικό φάσμα όλα μοιάζουν αλληλένδετα αλλά το σύστημα εξακολουθεί να προάγει τη χρήση των παλαιών όρων για να προκαλεί σύγχυση και διάσπαση των εχθρών του. Έτσι, στην ελευθεριακή "δεξιά", το σύνθημα είναι να καταστρέψουμε κάθε ίχνος «αριστερισμού», ενώ στα "αριστερά", ο εχθρός είναι ένας υποτιθέμενος φασισμός που, στην πραγματικότητα, είναι μόνο ένα φάντασμα που χρησιμοποιείται ως σκιάχτρο για να αποφύγει τη συζήτηση των πραγματικών ζητημάτων.

 Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι ούτε αυτό που σήμερα αποκαλείται αριστερά είναι πραγματικά αριστερό, ούτε το δεξιό είναι αυτό που ήταν κάποτε. Είναι μια προσεκτικά δομημένη διπλή φάρσα για να κρατήσει την εξουσία στα χέρια μιας μειοψηφίας, μιας μαφίας.

Τα αδιέξοδα του ριζοσπαστικού συντηρητικοί

EPA/RICCARDO ANTIMIANΙ

ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ ΓΙΑΝΝΗΣ

Πέραν της συζήτησης περί του “βαθέως κράτους” στην Αμερική και σε όλο το δυτικό κόσμο, το πρόβλημα με την εκλογική επικράτηση των φιλελεύθερων λαϊκιστών τόσο στις ΗΠΑ, όσο και σε χώρες όπως η Ιταλία, ή σε λίγο η Γερμανία και η Γαλλία, δεν είναι πια τόσο οι κίνδυνοι της επιστροφής σε εθνικιστικούς και “παλαιο φασίζοντες” ολοκληρωτισμούς.

Είναι η δυσκολία του φιλελεύθερα σκεπτόμενου συντηρητισμού και του εθνοκεντρικού-κρατοκεντρικού λαϊκισμού του, να δώσουν ένα νέο ιδεολογικό κοινωνιο-πολιτικό περιεχόμενο στην όλο και πιο έντονη, περιρρέουσα κοινωνική δυσφορία και λαϊκή οργή. Με άλλα λόγια, κάποιο νέο πολιτικό νόημα στην γενικευμένη κοινωνική ανησυχία που κατά καιρούς, εκτονώνεται με βίαιες αντιδράσεις έναντι της απειλητικής κοινωνικής αποσύνθεσης, χωρίς να έχει κάποιο σαφή πολιτικό στόχο.

Που συχνά εκφράζεται με “αλλεργικές” επιδερμικές αντιδράσεις και πολιτικές εκδηλώσεις πολιτισμικού “ταλιμπανισμού”, οι οποίες, όσο και αν είναι κατανοητές, δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με τις οικείες παραδόσεις του νεότερου δυτικού κόσμου (συνήθως οι νεότερες δυτικές κοινωνίες, για να στιγματίσουν τις βλάσφημες υπερβολές, ήταν πιο πρόθυμες να προσφύγουν σε σαρκασμούς και ειρωνείες, παρά σε θρησκόληπτα αναθέματα).

Τα πρώτα δείγματα γραφής του Τραμπ – Ο Ριζοσπαστικός Συντηρητισμός στην πράξη

23/01/2025

ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ ΓΙΑΝΝΗΣ

Φαίνεται ότι με την εκλογή και την ορκωμοσία του Τραμπ, ο νεοταξίτικος δυτικός κόσμος, εκείνος ακριβώς που εδώ και δεκαετίες χρηματοδοτεί ο Σόρος με τις ΜΚΟ και τις “ανοικτές κοινωνίες” του, απέκτησε κάποιες νέες “αντιιμπεριαλιστικές” ευαισθησίες και συγκινητικές “δημοκρατικές αντιστάσεις”. Η επάνοδος στο διεθνές πολιτικό προσκήνιο του παραδοσιακού Αμερικανού καουμπόι και σερίφη, το δίδυμο δηλαδή Τραμπ και Μασκ, τρομοκρατεί με τον σκληρό κυνισμό του τους Ευρωπαίους και Καναδούς “προοδευτικούς” αναλυτές.

Λες και τα γεωπολιτικά σύνορα ήταν ανέκαθεν δεδομένα και απαραβίαστα. Λες και δεν υπάρχουν αναρίθμητες πολιτικές και στρατιωτικές παρεμβάσεις των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο, συνήθως μάλιστα με πρωτοβουλία των δημοκρατικών κυβερνήσεων. Λες και η Αλάσκα, η 49η αμερικανική πολιτεία, δεν αγοράστηκε από τους Αμερικανούς όταν πουλήθηκε στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα από την τσαρική Ρωσία. Λες και για πρώτη φορά ακούγεται το θέμα της Γροιλανδίας για οικονομικούς και πολιτικούς λόγους, σχετικούς με τα συμφέροντα των ΗΠΑ.

Λες και το θέμα της προσάρτησης του Καναδά στις ΗΠΑ, με ή χωρίς το γαλλόφωνο τμήμα του που τόσο απασχόλησε κάποτε τον Ντε Γκωλ, ακούστηκε για πρώτη φορά. Λες και δεν έγινε αιματηρή αμερικανική στρατιωτική επέμβαση στον Παναμά το 1989, ούτε φυλακίστηκε ποτέ ο Νοριέγκα. Λες και η μετονομασία του κόλπου του Μεξικού είναι κάτι πρωτάκουστο, καθώς και η πιθανή μελλοντική παράκαμψη της διώρυγας του Παναμά από ένα νέο «μεξικανικό» πέρασμα από τον ένα ωκεανό στον άλλο.

Εξαφάνιση ή ανάκαμψη της ιστορικής Αριστεράς;

17/01/2025

ΑΞΕΛΟΣ ΛΟΥΚΑΣ

Δεν είναι λίγα τα στοιχεία που συνηγορούν ότι η ιδέα του “προωθητικού συμβιβασμού” με το κυρίαρχο οικονομικοπολιτικά συγκρότημα εξουσίας ήταν ήδη ενεργοποιημένη από έναν ορισμένο κύκλο στελεχών που υπόγεια πάλευε επί είκοσι χρόνια να δικαιώσει το μεγάλο άλμα της συγκυβέρνησης 1989-1990 ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και Ενιαίου Συνασπισμού.

Να φέρει δηλαδή ομαλά πολιτικοϊδεολογικά εις πέρας, αυτό που ο κοινωνικός μεταμορφισμός στα χρόνια που ακολούθησαν από το 1974 είχε διαμορφώσει ως νέο, αριστερής κοπής, κοινωνικό μεσόστρωμα. Αυτό, δεν έγινε αποδεκτό από μερίδα κομμουνιστών και αριστερών σοσιαλιστών, που κυριαρχούνταν από μιαν κατ’ επίφασιν επαναστατικότητα και οδήγησε στην διάσπαση του ΚΚΕ, αλλά και του ΠΑΣΟΚ με αποτέλεσμα την δημιουργία (ενδεικτικά) του ΝΑΡ, της Δημοκρατικής Περιφερειακής Ένωσης, αλλά και αρκετών άλλων ενδιάμεσων κύκλων της αριστεράς που κρατούσαν επιφυλακτική ή και εχθρική στάση απέναντι στον ελληνικό ιστορικό συμβιβασμό.

Η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και της σύντομης διακυβέρνησής του, αποτέλεσαν επιβεβαίωση της πραγματικότητας ότι το Κιβώτιο ήταν άδειο και η παρουσίαση του δράματος επί της σκηνής, έδειξε σε όλους μας ότι ο βασιλιάς ήταν γυμνός.

Η αχίλλειος πτέρνα της Αριστεράς

Οι δομικές ανεπάρκειες που η Αριστερά έπρεπε να αντιμετωπίσει (και που δεν το έκανε όταν υπήρχαν κάποια περιθώρια), αποτελούσαν την αχίλλειό της πτέρνα, παίρνοντας κάτω από τους ασφυκτικούς πραγματικούς και χρονικούς όρους, τις διαστάσεις μιας ανίατης ασθένειας. Αυτή λοιπόν η προβληματική έως ανίατη περίπτωση, έπρεπε να αντιμετωπίσει ένα σύνολο προβλημάτων που ήταν προφανές ότι την ξεπερνούσαν.

Η απαξίωση-αυτοκαταστροφή της ιστορικής Αριστεράς

16/01/2025

ΑΞΕΛΟΣ ΛΟΥΚΑΣ

Αποτελεί ένα σύνθετο και πολύπλοκο θέμα το ζήτημα του μεταμορφισμού μεγάλου τμήματος της Ελληνικής Ιστορικής Αριστεράς. Έχω αναφερθεί στην βασική της αντίφαση, το να συμπεριφέρεται ή να προσπαθεί να συμπεριφερθεί ως πολιτική Αριστερά, έχοντας όμως ήδη μετατοπισθεί σε κοινωνική Δεξιά.

Αξίζει, φρονώ, να σταθώ σε κάποια στοιχεία που συγκροτούν το νέο ιδεολογικό της πρόσωπο ως συνέχεια μιας Ιστορικής Αριστεράς, που κοινωνικά έχει, πλέον, μεταλλαχθεί. Αυτή τη νέα ιδεολογία της ανερχόμενης, νέας, κοινωνικής Δεξιάς, συνέθετε ως φαίνεται, αν και με αντιφατικές πολλές φορές, είναι η αλήθεια, ενέργειες, μια sui generis μείξη προϋπαρχόντων αρνητικών και νέων στοιχείων.

Ήταν ο βαθιά καλλιεργημένος αριστερόστροφος μεταπρατισμός, που κατ’ επανάληψη έφερε την Αριστερά σε σύγκρουση με την πλειοψηφία του ελληνικού λαού (λ.χ. το Μακεδονικό προπολεμικά αλλά και στις μέρες του ΣΥΡΙΖΑ), ο αθεράπευτα κομπλεξικός επαρχιωτισμός, η βαθιά ρουσφετολογική – κομματοκρατική νοοτροπία, η αναξιοκρατική και κρατικοδίαιτη αντίληψη, η παγιωμένη αντίληψη για το περιούσιον του σχήματός τους και ότι για όλα φταίνε οι άλλοι, αλλά και ο καλά κρυπτόμενος πίσω από συλλογικές ταμπέλες αβυσσαλέος ατομικισμός.

Eίναι μερικά στοιχεία που,αργά αλλά σταθερά, οδήγησαν σε αυτά τα σημερινά θλιβερά πολιτικά μορφώματα, που κυρίαρχα πλέον χαρακτηριστικά τους είναι ο δικαιωματισμός, ο “ωχαδερφισμός”, ο κοσμοπολιτισμός, η α-εθνική ή αντιπατριωτική οπτική, ο ά-τοπος διεθνισμός, ο ιστορικός αναθεωρητισμός και η πέρα από “αντικαπιταλιστικές κορώνες” βαθύτερη σύγκλιση στην νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, την woke κουλτούρα και τα προτάγματα της παγκοσμιοποίησης.

Χωματερή του διεθνούς καπιταλισμού

Αποτελεί γεγονός ότι αν αφαιρέσεις τους δεκάρικους περί εργατικής τάξης, διεθνισμού, δικαιωμάτων πάσης μειονότητας και επαναστατικού κινήματος, αυτό που ως πραγματικότητα αποκαλύπτεται είναι ένα συντεχνιακού τύπου αριστερίζον κατασκεύασμα. Η ιστορική εμπειρία λ.χ. τόσο της Ευρωπαϊκής, όσο και της Ελληνικής Αριστεράς, καταδεικνύει ότι η Αριστερά υπερασπίζονταν πρώτιστα την εθνική εργατική της τάξη. Εξόχως αποκαλυπτική είναι η στάση των Μαρξ-Ένγκελς στις προσπάθειες εισαγωγής ξένων εργατών στην Αγγλία από τους Βρετανούς αποικιοκράτες.

Η “εξημέρωση” της ιστορικής Αριστεράς

15/01/2025

ΑΞΕΛΟΣ ΛΟΥΚΑΣ

Η πορεία απαξίωσης της Ιστορικής Αριστεράς είναι ένα θέμα που απασχολεί όχι μόνον τους αριστερούς αλλά και σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας. Προσεγγίζοντας το σημαντικό αυτό ζήτημα, είμαι υποχρεωμένος λόγω οικονομίας χώρου να το παρουσιάσω αξιωματικά σε τρεις ενότητες που η καθεμιά αποτελεί προέκταση της προηγούμενης

Θέλω, επίσης, να επισημάνω, ότι το κείμενο αυτό πρόκειται να ασχοληθεί με την πορεία απαξίωσης μειζόνων τμημάτων της Αριστεράς και όχι με την Αριστερά ως όλον, όπου, προφανώς, η έρευνα οφείλει να καταγράψει όλες τις περιπτώσεις της δηλαδή όχι μόνον τις αρνητικές αλλά και τις θετικές της.

Ως εκ τούτου, το γεγονός ότι καταγράφω την παρακμή της στις πραγματικές της διαστάσεις δεν με κάνει ούτε κατ’ ελάχιστον να παραβλέπω τα θετικά της στοιχεία. Τις αξίες, τις αρετές και τα επιτεύγματά της σε όλα τα κοινωνικά και πολιτιστικά πεδία. Είναι, λοιπόν, σαφές ότι η κατάθεση αυτή αφήνει έξω τις θετικές πλευρές, πολλώ μάλλον την αντιστασιακή εκείνη, που αρκετούς από εμάς της “ημετέρας αριστερής παιδεύσεως μετέχοντας”, τους κάνει υπερήφανους.


Διότι άνθρωποι σαν τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη, τον Νίκο Μπελογιάννη, τον Γρηγόρη Λαμπράκη και το πλήθος των επωνύμων και των ανωνύμων που έπεσαν μαχόμενοι, όρθιοι και με αξιοπρέπεια, είναι αυτοί που και σήμερα ακόμα «στα χρόνια τα δικά μας τα σακάτικα», κατά Εγγονόπουλο, μας βοηθούν να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.

Διεθνείς εξελίξεις και μεταλλάξεις

Μπροστά στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο

Του Γιώργου Κυριακού 

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ

“Πτώματα ακέφαλα χορεύανε τρελά και τρέχανε σα μεθυσμένα όταν βαρούσανε οι καμπάνες. Τότε, θυμάσαι, που μου λες: 

Ετέλειωσεν ο πόλεμος”! 

Το 1995 συμμετείχα σε θερινές συναντήσεις σε κάποιον πανεπιστημιακό χώρο. Θα έλεγα πολλά υποσχόμενες. Ήταν το “Πεδεμόντιο” του εγχώριου κινήματος antifa που έθεσε και το ζήτημα της αυτομόρφωσης, το οποίο τιμά μέχρι σήμερα. Δεν ήταν στις προθέσεις των εμπνευστών του, αυτή ακριβώς η εξέλιξη αυτού του κινήματος. Όμως εκεί για πρώτη φορά άκουσα συνδαιτυμόνα να επιχαίρει τον προειδοποιητικό βομβαρδισμό στην πρώην Γιουγκοσλαβία από τον Κλίντον. Μέχρι τότε με τις μικρές μας θεωρητικές δυνάμεις -ως αναρχικοί- εναντιωνόμαστε στους πολέμους και στους επεμβαίνοντες κατακυρώνοντας τις αιτίες στο μισητό μας κράτος και κεφάλαιο. Όχι άδικα – όχι με αρκετά εφόδια. Τη δεύτερη φορά, που βρέθηκα απροετοίμαστος, ήταν το 1999 μετά την επέμβαση της Δύσης στην εναπομείνασα Γιουγκοσλαβία. Σε ένα σπίτι που μαζευόταν μια περιφερειακή συλλογικότητα και σ’ ένα άλλο που συζητιόταν η ύλη περιοδικού, οι αντιπολεμικές διαμαρτυρίες κρίθηκαν από πρόσωπα “βούρκος” και “βόθρος” επί λέξει. “Κρατούσαν ελληνικές σημαίες”, “ο αντιαμερικανισμός είναι πατριωτισμός” και “όταν κοιμάσαι πατριώτης ξυπνάς εθνικιστής”. Το 2000 σε εκδήλωση για τη διεθνή διαδήλωση της Πράγας, σε αμφιθέατρο εκπαιδευτικού ιδρύματος, η συζήτηση εξόκειλε πάλι στις διαδηλώσεις του 1999 και στις εκτοξευμένες μολότοφ στην Πρεσβεία του Θανάτου, που κάποιοι τις αποκάλεσαν “πατριωτικές μολότοφ”, δηλαδή κατακεραύνωναν αναρχικούς που διαδήλωναν στον ίδιο χώρο με “εθνικιστές”. Μέχρι τότε αυτά μού ήταν ακατανόητα κι έζησα μια “κανονικότητα” μέχρι το 2003 στις αντιπολεμικές πορείες ενάντια στην επέμβαση στο Ιράκ. Από τότε δεν εκδηλώθηκε -χωρίς όρους- συλλογικό, ενωτικό, ενάντιο, το αντιπολεμικό συναίσθημα, έστω και με αυτές τις παραφωνίες που ωστόσο βαθμιαία κυριαρχούσαν, όχι σαν ένα νέο αφήγημα που διεκδικεί το σύμπαν αλλά διυλισμένο σε μικρούς αυτόφωτους διάττοντες αστέρες. 

●Σήμερα (σωστά) τα κινήματα ασχολούνται με την Παλαιστίνη. Η γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ είναι αποστομωτική. Τόσο όμως που να υπονοούν για την καταστροφή (αποκλειστικά) του κράτους του; Στο μεταξύ οι κατοχές της Κύπρου και της Αρμενίας είναι ανύπαρκτες. Όποιος τολμήσει να τις θίξει δημιουργεί αμηχανία στο κοινό για να μην αναφερθώ περισσότερο στα εξαρτημένα αντανακλαστικά της εξίσωσης [ενάντιος στη Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία, δηλαδή ΟΧΙ στα τετελεσμένα της τουρκικής κατοχής = εθνικιστής]. Για άλλους υπάρχει και το Κουρδιστάν ή μόνο αυτό. Το φασιστικό κράτος της Τουρκίας αναφέρεται μόνο για την στρατιωτική κατοχή στο Άφριν ή για τις διώξεις των Κούρδων. Κι ας έχουν οι Κούρδοι, τον Έλληνα Κύπριο Θεόφιλο Γεωργιάδη, στο Πάνθεον των μαρτύρων τους. Για τη βόρεια Ήπειρο, ούτε λόγος για τα δικαιώματα του Ελληνισμού στην Αλβανία, που υποφέρει από τον ιδιότυπο δικτατορίσκο πρωθυπουργό και την κουστωδία των ολιγαρχών του και μετατρέπει το κράτος του σε μικρή Τουρκία των Βαλκανίων. 

Η απάτη των fact checkers

Του Δημήτρη Τσίρκα 

Το fact checking στο Facebook, ξεκίνησε το 2016, μετά το «σκάνδαλο» Russiagate, τη ρωσική, δηλαδή, παρέμβαση, στις εκλογές των ΗΠΑ, που καθόρισε, υποτίθεται, το αποτέλεσμά υπέρ του Τραμπ. 

Η Κλίντον δεν έχασε επειδή ήταν μια μισητή εκπρόσωπος του κατεστημένου, αλλά γιατί 300 τρολ από τη Ρωσία κατέκλυσαν με fake news τα ΜΚΔ και παρέσυραν τους Αμερικανούς να ψηφίσουν υπέρ του αντιπάλου της. Αυτό υποστήριζαν το Δημοκρατικό Κόμμα και τα φιλικά του ΜΜΕ.

Φυσικά, η εν λόγω θεωρία δεν άντεξε σε κανένα σοβαρό έλεγχο και πλέον έχει εγκαταλειφθεί ακόμα και από τους πιο φανατικούς θιασώτες της, ιδίως μετά τη δεύτερη νίκη του Τραμπ.

Η ιδρυτική, επομένως, αφορμή για το fact checking των fake news ήταν ένα… fake news - όχι από κάποιους συνωμοσιολόγους του διαδικτύου, αλλά από το βαθύ κράτος και τα κορυφαία ΜΜΕ των ΗΠΑ!

Εξαρχής, λοιπόν, οι fact checkers δεν ήταν οι αμερόληπτοι διακριβωτές των γεγονότων, όπως δηλώνουν, αλλά στρατιώτες στην υπηρεσία μιας συγκεκριμένης πολιτικής.

Ο ίδιος, άλλωστε, ο Ζάρκεμπεργκ, ομολόγησε ότι η Meta ακολουθούσε αυστηρές εντολές από την κυβέρνηση Μπάιντεν λογοκρίνοντας κάθε διαφορετική, από την επίσημη, θέση για τη διαχείριση της πανδημίας και την προέλευση του κορωνοϊού, ακόμα και κορυφαίων επιστημόνων του Χάρβαρντ, καθώς και για τα σκάνδαλα του υιού Μπάιντεν, τους πολέμους στην Ουκρανία και τη Γάζα. 

Δεν πρόκειται για εχθροπάθεια, ταξικό είναι το πρόβλημα...

Του Δημήτρη Τσίρκα - 06.01.2025

Από χθες, που ανακοινώθηκε ο θάνατος του Σημίτη, έχω διαβάσει κάμποσες τοποθετήσεις αριστερών, για τη διαδρομή και το πρόσωπό του. 

Είτε διανοούμενων, είτε πολιτικών της αριστεράς – αυτοί, ούτως ή άλλως, είναι που κατά κόρον δημοσιολογούν. Οι περισσότερες ήταν θετικές, ακόμα και αν συνοδευόταν από κριτική στα πολιτικά πεπραγμένα του. Ορισμένες ντροπαλές, άλλες ιδιαιτέρως γενναιόδωρες.

Η αρχική διαδρομή του Σημίτη, άλλωστε, έχει πολλές ομοιότητες με τη δική τους: 

από ευκατάστατη οικογένεια, συμφοιτητής ή συνοδοιπόρος πολλών μεγάλων διανοούμενων της εγχώριας αριστεράς (Πουλαντζάς, Τσουκάλας, Μουζέλης κ.α.) και με σημαντική αντιδικτατορική δράση, ύστερα καθηγητής, αρκετά ριζοσπάστης στα νιάτα του και την πρώτη περίοδο της Μεταπολίτευσης.

Διάβασα, επίσης και άκουσα πολλές τοποθετήσεις λαϊκών ανθρώπων για τον εκλιπόντα. Η συντριπτική τους πλειονότητα ήταν αρνητική έως ανοικτά εχθρική, είτε προέρχονταν από αριστερούς, δεξιούς, ή κεντρώους.

Αυτή η διαφορά αποκαλύπτει πολλά όσον αφορά την ταξική θέση της αριστεράς ή έστω της δημοσιολογούσας αριστεράς και πώς αυτή υπερκαθορίζει την πολιτική της τοποθέτηση στη συγκυρία. 

Η ταξική θέση αυτής της αριστεράς είναι πολύ πιο κοντά στην ταξική θέση του Σημίτη παρά σε εκείνη των λαϊκών ανθρώπων που διεκδικεί, υποτίθεται, να εκφράσει. 

Αντίσταση ή εξαφάνιση | Παντελής Σαββίδης | 6/3/2012

Ο νεοφασισμός, ο νεοφιλελευθερισμός και το μέλλον της Ευρώπης

28/12/2024

ΔΡΟΣΟΣ ΔΙΟΝΥΣΗΣ

Την Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2024, πραγματοποιήθηκε σε γνωστό αθηναϊκό ξενοδοχείο, μια ημερίδα με θέμα “Η άνοδος του νεοφασισμού και το μέλλον της Ευρώπης”. Την πρωτοβουλία και τη διοργάνωση ανέλαβε η Ελληνορωσική Λέσχη “Διάλογος”, στην οποία και στον πρόεδρό της Δρ. Θεόδωρο Ιγνατιάδη αξίζει έπαινος για την πρωτοβουλία και την διοργάνωση. Έλαβαν μέρος είκοσι διακεκριμένοι ομιλητές, δημοσιογράφοι, πολιτικοί επιστήμονες, ιστορικοί, ερευνητές και πανεπιστημιακοί.

Δεν θα αναφερθούμε στη συμβολή του κάθε ομιλητή χωριστά. Άλλωστε, οι εργασίες της ημερίδας για το πως αναπτύσσεται ο νεοφασισμός μαγνητοσκοπήθηκαν και θα αναρτηθούν προσεχώς στο διαδίκτυο, θα εκδοθεί δε ένας συλλογικός τόμος με περισσότερες και εκτενέστερες συμβολές στην ίδια θεματική από τις εκδόσεις “Τόπος”, τον Μάρτιο του 2025. Αξίζει ωστόσο και επιβάλλεται να επιχειρηθεί η επισήμανση και ανάδειξη ορισμένων συμπερασματικών σημείων σύγκλισης, για δύο λόγους:

Πρώτον, επειδή προσεγγίσεις όπως αυτές που αναπτύχθηκαν δεν ακούγονται μέσα στον οχετό της παραπληροφόρησης, της χειραγώγησης και της πλύσης εγκεφάλου που υφιστάμεθα από τα δημόσια και ιδιωτικά ΜΜΕ, μέχρι τα τρολς του διαδικτύου και τους μισθοφόρους ανθυπο-“διανοούμενους” του μιντιακού star system.

Δεύτερον, διότι είναι αναγκαίο να επιχειρείται κάθε φόρα μια προσπάθεια σύνθεσης ενός πολυφωνικού και όχι ομοιόμορφου εναλλακτικού λόγου. Υπάρχουν λοιπόν συγκλίνουσες υποθέσεις και στοιχεία που προσφέρονται για γόνιμο διάλογο και περαιτέρω επιστημονική εμβάθυνση.

Εν μέσω ενός παγκοσμίου πολέμου που διεξάγεται σε δύο μέτωπα, τα οποία βαδίζουν πλέον προς την ενοποίησή τους, ο Δυτικός Κόσμος κάνει εκείνο που γνωρίζει πολύ καλά να κάνει: δαιμονοποίηση του αντιπάλου και δαιμονοποίηση κάθε λόγου που δεν είναι πλήρως στρατευμένος σε δύο βασικούς άξονες: την άνευ όρων καταγγελία της Ρωσίας και την επίσης άνευ όρων υποστήριξη του Ισραήλ. Δεν έχει σημασία αν κυνικά ομολογείται από τα πιο επίσημα χείλη πως οι δεσμεύσεις και οι συμφωνίες με την Ρωσία έγιναν απλώς για να κερδηθεί χρόνος στην περικύκλωση της και τον πόλεμο εναντίον της, “μέχρι του τελευταίου Ουκρανού”. Όχι!

Ο νεοφασισμός

Σύμφωνα με το κυρίαρχο αφήγημα, «η Ρωσία απειλεί με εισβολή όλη την Δύση (μια έννοια που επεκτείνεται όλο και ανατολικότερα!). Επίσης δεν έχει σημασία αν το Ισραήλ εισβάλει κάθε εβδομάδα και σε μια άλλη χώρα και αν έχει πρωταγωνιστήσει μέχρι σήμερα στη διάλυση πέντε χωρών του ευρύτερου περιγύρου.

Μήπως να το ξανασκεφτούν στον Περισσό;

Του Δημήτρη Μπελαντή

Υπαρχουν πολλες φορες που η χρηση των εννοιων του μαρξισμου γινεται μια απολογητικη υπερ του ιμπεριαλισμου. Η παντως υπερ της συγχυσης και του πολιτικου καθησυχασμου.

Στην ιστοσελιδα του ΚΚΕ υπαρχει  σημερα συνεντευξη του υπευθυνου Διεθνων Σχεσεων της ΚΕ του ΚΚΕ Ελισαιου Βαγενα. Γραφει αρκετα σωστα πραγματα για το ποιον των σημερινων κυριαρχων της Συριας και μετα πεφτει στον απολυτο παραλογισμο .

- Τα γνωστα περι παλης στην περιοχη του ρωσικου και του αμερικανικου ιμπριαλισμου.Η αστικη ταξη της Συριας ηταν με τον ρωσικο και εχασε.Εδω ο κ.Βαγενας ξεχναει κατι.Δεν παιχτηκε μονο ποια διεθνης καπιταλιστικη  ταση θα επικρατησει  στη Συρια αλλα αν θα συνεχισει η Συρια να ειναι κρατος κυριαρχο και ενιαιο. Δεν απασχολει τον κ.Βαγενα. Και η Ελλαδα καπιταλιστικο κρατος ειναι.Μηπως να κατακερματιστει να τελειωνουμε; Οσο ξερω , η θεση των μαρξιστων ηταν παντοτε να παρει η εργατικη ταξη την εξουσια στο εθνικο κρατος, οχι να μοιραστει αυτο μεταξυ ξενων κρατων η κλικων.

- Ασκει κριτικη στα  αντιαποικιακα κινηματα που ειχαν ως στοχο την εθνικη ανεξαρτησια γιατι αυτο ειναι, λεει,  θεωρια των σταδιων.Ειναι αλλο να λες οτι η εθνικη ανεξαρτησια για τους μαρξιστες επρεπε να ειναι αδιασπαστη απο την παλη για τον σοσιαλισμο ( ενιαια διαδικασια)  και αλλο να επικρινεις την ιδια την εθνικη ανεξαρτησια. Ηταν δυνατο σε αποικιακες και νεοαποικιακες χωρες να μην τιθεται ζητημα εθνικης ανεξαρτησιας; μονο καποιες πολυ μειοψηφικες τασεις του τροτσκισμου ειχαν τοτε αυτη τη θεση , οχι ο πλειοψηφικος τροτσκισμος που ειχε την θεση της διαρκους επαναστασης.

- Φτανει στο σημειο να ονομαζει την πτωση Ασαντ και ανοδο των φιλοδυτικων τζιχαντ  ως " αλλαγη καπιταλιστικης  φρουρας" μεταξυ τασεων του κεφαλαιου που κατεχουν τα μεσα παραγωγης. Κυριε Βαγενα , ισως να μην το παρατηρησατε, αλλα εδω και 12 χρονια και παραπανω στη Συρια δεν υπαρχουν βασικα  μεσα παραγωγης αλλα μονο μεσα καταστροφης.Τι παραγοταν στη Συρια ως καπιταλιστικο εμπορευμα; ο θανατος κυριως.Ακομη και το εμπορευμα  " ανοικοδομηση" θα δυσκολευτει να προχωρησει σε πλαισιο τετοιας ασταθειας.

- Συνεπειες σε παλαιστινιακο αγωνα απο την πτωση της κυβερνησης Ασαντ. Δεν βρηκα να αναφερεται κατι.Ουτε οτι η εξελιξη ενισχυει τους σιωνιστες.Μονο οτι αποδυναμωνεται το καπιταλιστικο Ιραν. Η λευτερια στην Παλαιστινη θα ερθει απο τον ουρανο; η απο την μικροΔιεθνη γυρω απο το κκε; 

Τι προσφερει αυτη η τοποθετηση σε οσους ζητουν την ηττα του σιωνισμου και την αποδυναμωση των στρατηγικων του ιμπεριαλιασμου; συγχυση και μονο συγχυση. Ολοι κακοι ειναι, καθηστε εκει που ειστε και καντε διαλογισμο. Τιποτε δεν αλλαζει ποτε.

Όλη η συνέντευξη ΕΔΩ

Στέγνωσε σήμερα η διάκριση Δεξιάς-Αριστεράς

01/03/2024

ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Χρόνια τώρα τα πολιτικά κόμματα εξουσίας αποτελούσαν μια παραδρομή από τις ανάγκες, τις δοκιμασίες και τις προσδοκίες της χώρας και σφύριζαν αδιάφορα για το μέλλον της. Συρόμενα από τις ατζέντες της παγκόσμιας τάξης δεν έβλεπαν τα μείζονα θέματα που έπνιγαν το λαό, αλλά μόνο τις ασύνορες επιδιώξεις των παγκοσμιοποιημένων σχεδίων. Καλυμμένα πίσω από τους πλαστούς πόλους της Δεξιάς και της Αριστεράς βούλιαζαν τους πολίτες στην ακέραιη εξαπάτηση μιας ανύπαρκτης πολιτικής αντίθεσης.

Εκ των πραγμάτων βέβαια δεν υπάρχουν ξεχωριστά περιγράμματα μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς γιατί δεν υπηρετούν διαφορετικές πολιτικές, αλλά τροχοδρομούνται στους κοινούς σχεδιασμούς μιας παγκοσμιοποιημένης ατζέντας. Ήδη ο Claudio Finzi με το έργο του “Potere tecnocratico” (1977) έβαζε το ζήτημα της απόσυρσης των πολιτικών κομμάτων γιατί ο ρόλος τους απομειώνεται εξ’ αιτίας των τεχνοκρατών και των εμπειρογνωμόνων. Πολύ περισσότερο σήμερα όπου τα πολιτικά κόμματα βρίσκονται κάτω από τις παγκοσμιοποιημένες υπερεξουσίες του σύγχρονου Λεβιάθαν.

Τώρα πια τα πολιτικά κόμματα αποτελούν αναμεταδότες εντολών του κυρίαρχου ανθρωπολογικού μοντέλου το οποίο έχει εγκριθεί από το ιερατείο των πλανητικών υπερεξουσιών. Οι διαφαινόμενες αντιπαλότητες των προγραμμάτων τους, κατ’ ουσία αποτελούν τεχνητές διαφοροποιημένες απόψεις και όχι ολικές διακριτότητες.


Το ελληνικό πολιτικό τοπίο βρίθει τέτοιων παραδειγμάτων. Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα διαθέτουν την ίδια εξωτερική πολιτική. Ταυτίζονται στην αγροτική πολιτική (δεν είναι τυχαίο ότι ψήφισαν τα τρία πολιτικά κόμματα εξουσίας ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, στο Ευρωκοινοβούλιο την Κοινή Αγροτική Πολιτική). Έχουν υιοθετήσει την woke κουλτούρα και τον εκλογικευμένο δικαιωματισμό.

Η οικονομική πολιτική των κομμάτων εξουσίας είναι ενταγμένη στο μονόδρομο της δημοσιονομικής πειθαρχίας, ενώ στην πολιτική της υγείας σε επίπεδο δαπανών αποκλίνουν ελάχιστα και σε θέματα δομής ταυτίζονται. Στην εσωτερική πολιτική τα πολιτικά κόμματα εξουσίας επέτρεψαν (όταν κυβέρνησαν τη χώρα) τη διαφθορά και τη διαπλοκή να εισέλθουν στον πυρήνα των δομών της εξουσίας, λειτουργώντας ως μηχανισμοί παραγωγής και κηδεμονίας της διακυβερνησιμότητας.

Μας σκεπάζει η υποκρισία

Συντηρητισμός VS Ριζοσπαστισμός (Μέρος1ο)

Του Γιάννη Παπαμιχαήλ*

Οι υπήκοοι σε όλο τον πολιτισμένο δημοκρατικό δυτικό κόσμο, πολύ ταράχτηκαν. Άλλοι πιο συντηρητικοί, πατριωτικά ευαισθητοποιημένοι, είδαν στην εκλογή του νέου πλανητάρχη φως - πολύ φως και έσπευσαν προκαταβολικά να χαρούν. Άλλοι, λιγότεροι, είδαν με προσοχή ένα κίτρινο φως να αναβοσβήνει προειδοποιώντας για μια επικείμενη μισοφωτισμένη διασταύρωση, ίσως και ένα φαινομενικά παράδοξο κυκλικό αδιέξοδο. Άλλοι πάλι, πιο προοδευτικοί και ριζοσπάστες, παγκοσμιοποιημένοι σε επίπεδο νοοτροπιών και νεοταξίτικων χρηστοηθειών, είδαν στην ίδια εκλογή μόνο σκοτάδι και έσπευσαν επίσης προκαταβολικά, να λυπηθούν. Διότι κατ’ αυτούς, χάθηκε η ελπίδα για έναν άλλο κόσμο, καλύτερο και δικαιότερο, ιδίως δε ανεκτικότερο. Σε τι;

Εννοείται στις διαφορές - και όχι βέβαια στις σταθερές, δομικές ομοιότητες που συγκροτούν τις συλλογικές συνειδήσεις. Στις ατομικές ή συγκυριακές ιδιομορφίες που κατακερματίζουν σε δικαιωματούχες μειονότητες τις παλαιές, πολιτισμικά τουλάχιστον συνεκτικές κοινωνίες και διαλύουν συνειδησιακά τα συλλογικά τους υποκείμενα (έθνη και κοινωνικές τάξεις) στα εξ ων υποτίθεται ότι συνετέθησαν, δηλαδή στα άτομα και στις συγκυριακές, ταυτοτικές συναθροίσεις τους. Ανεκτικότερο συνεπώς στις μικρές ή μεγάλες παραβάσεις της ισχύουσας εθιμικά, ηθικά ή συνταγματικά κανονικότητας ή και του νόμου που διέπει τις κοινωνικές σχέσεις εντός των παλαιών κοινωνιών του ιστορικά νεότερου, μεταφεουδαρχικού, δυτικού κόσμου. Ανεκτικότερο λόγου χάρη στις παράτυπες μετακινήσεις νομαδικών πληθυσμών που δεν φιλοξενούνται προσωρινά στον δυτικό κόσμο, αλλά εγκαθίστανται σε αυτόν. Τον εποικίζουν, όπως στο κάτω κάτω της γραφής έκαναν ιστορικά και οι πρώτοι ευρωπαίοι έποικοι της Αμερικής, πάνω στα πτώματα των αυτόχθονων Ινδιάνων, στο όνομα προφανώς ενός «καλύτερου κόσμου ίσων ευκαιριών αυτοπραγμάτωσης του καθενός», συνώνυμου του αμερικανικού ονείρου που έχει αποικίσει το ευρωπαϊκό φαντασιακό με τον ριζοσπαστικό ανιστορισμό του. Προσοχή: «παράτυποι μετανάστες». Όχι «παράνομοι και καταχρηστικοί»: τέτοιες μπορούν να είναι μόνο οι απεργίες των εργαζομένων. Όχι οι μετακινήσεις των ατόμων που, από όπου κι αν προέρχονται, ασυνόδευτοι ανήλικοι ή συνοδευόμενοι ενήλικες, δηλώνουν πρόσφυγες που χρειάζονται άσυλο και προστασία. Οι λέξεις και οι σημασίες τους οργανώνουν την κοινωνική και πολιτική σκέψη. Διαμορφώνουν το εκάστοτε πλαίσιο της πολιτικής ορθότητας. Σύμφωνα άλλωστε με το δήθεν ανθρωπιστικό,  νεοταξίτικο ιδεώδες της συμπερίληψης όλων των χωρίς ιστορία και χωρίς πολιτισμικές καταβολές ομιλούντων διπόδων σε ένα παγκόσμιο σύνολο, κανένας «άνθρωπος δεν είναι παράνομος». Συνεπώς, κανένα σύνορο δεν έχει ηθικά το πολιτικό δικαίωμα να παρεμποδίσει τις «ελεύθερες μετακινήσεις του»: πρόκειται για μια «ανθρωπιστική, προοδευτική» αντίληψη που ιστορικά βόλεψε καλά τις επεκτατικές διαθέσεις όλων των πολέμαρχων, των αποικιοκρατών και των ιμπεριαλιστών. Κατά τα άλλα, η σημερινή χολιγουντιανή πολιτική ορθότητα κόπτεται να ζητά εκ των υστέρων συγνώμη από τους Ινδιάνους, που στην εποχή τους, δεν κατάλαβαν καλά το πολυπολιτισμικό αμερικάνικο όνειρο των εξαθλιωμένων, ευρωπαίων που εποίκισαν παράτυπα την αμερικανική ήπειρο, επιβάλλοντας στους συντηρητικούς αυτόχθονες Αμερικανούς τον δικό τους προοδευτικό νόμο και τη δική τους τάξη…

Η μελαγχολική αποτυχία της ριζοσπαστικής Αριστεράς

24/11/2024

ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΛΑΧΟ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Δεν έχεις παρά να δεις τα πολιτικά κόμματα, ώστε να καταλάβεις το πρωθύστερο requiem του τέλους της πολιτικής. Τις τελευταίες μέρες στη σκηνή της πολιτικής, ο περιφερόμενος θίασος της ριζοσπαστικής Αριστεράς δίνει παραστάσεις με τίτλο “Το πολιτικό δράμα της Αριστεράς και η ετεροτοπία της”.

Πάει καιρός που οι νέο-αριστεροί μέσα από την επανεκπαίδευση της πολιτικής τους κουλτούρας διεκδικούν ρόλους διαχείρισης της εξουσίας όμοιους με εκείνους των πιο ακραίων συντηρητικών πολιτικών. Ποιος μπορεί να πει εξάλλου ότι η λέξη “προοδευτισμός” δεν κρύβει και το πρόσωπο του πλέον πιο αντιδημοκρατικού συμβόλου. Έτσι και αλλιώς οι λέξεις δεν κυβερνούν κανένα νόημα.

Άντε τώρα να τους θυμίσεις τα όσα έγραφε ο Λουί Αλτουσέρ στο “Le pense” τεύχος 144, σελ. 10 το 1969, όταν προέβλεπε ότι θα δούμε κόμματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς να περνούν από τις τρεις φάσεις της παρακμής τους. Η πρώτη – μας έλεγε- θα είναι εκείνη του κλειστού κύκλου σ’ έναν άμορφο περίγυρο, η δεύτερη θα είναι εκείνη της μαζικής δραστηριότητας με κυρίαρχο έναν ύποπτο φιλελευθερισμό και η τρίτη θα είναι η επιστροφή στις δραστηριότητες του κλειστού τύπου, αλλά διογκωμένου με πολλές επιτροπές που θα ανακινούν θέματα φιλελευθερισμού με νέο πρόσωπο με λουξεμπουργικές ιδεολογικές μίξεις.

Ψιλά γράμματα για όλους εκείνους οι οποίοι βλέπουν την εξουσία ως χρυσή επαγγελματική ευκαιρία και αυτοεφαρμογή της απαίτησης “γιούρια στον ταβλά με τα κουλούρια”. Εκεί, δηλαδή όπου γίνεται κανόνας η ανταπόκριση στο “τώρα που γυρίζει”, γιατί πολιτική δεν είναι μόνο ό,τι έγραφε κάποτε ο Πωλ Βαλερύ «στην αρχή, πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζεις τους ανθρώπους να ανακατεύονται σ΄ αυτό που τους αφορά. Ύστερα πολιτική είναι η τέχνη να εξαναγκάζεις τους ανθρώπους να αποφασίζουν αυτό που δεν καταλαβαίνουν», αλλά πολιτική επίσης είναι η ανέκκλητη ακολουθία των σχέσεων μεταξύ εξουσίας-καταπίεσης- πλουτισμού.

Αριστερά & ολοκληρωτικά καθεστώτα

ΤΑ ΒΑΛΣΑΜΩΜΕΝΑ ΖΩΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΡΕΑΛΙΣΜΟΥ

Του Νίκου Ξυδάκη 

||| Τι συνέβη αφότου πέταξε πάνω από την Αθήνα ο σκοτεινός αμφίβουλος Αγγελος της Ιστορίας, το 2011-12, έως τον μαφιοκαπιταλισμό και την κασελακιάδα του 2024; |||

Δύο φίλοι που εκτιμώ πολύ μου έστειλαν ένα πολιτικό κείμενο, ένα σχέδιο για ανόρθωση της ελληνικής κοινωνίας. Οι φίλοι με εξέπληξαν: όχι τόσο με την αναμενόμενη ποιότητα των επεξεργασιών τους, όσο γιατί ξεκινούν το κείμενό τους με την περίφημη φράση «είναι ευκολότερο να φανταστούμε το τέλος του κόσμου, από το να φανταστούμε το τέλος του καπιταλισμού».

Η φράση αποδίδεται στον Φρέντερικ  Τζέιμσον, και με άλλη χρήση στον Σλαβόι Ζίζεκ, αλλά αυτός που την επεξέτεινε σε ολόκληρο βιβλίο ήταν ο Μαρκ Φίσερ στο περίφημο βιβλίο του «Καπιταλιστικός ρεαλισμός. Υπάρχει άραγε εναλλακτική;» (ελλην. έκδοση Futura).

Οι τεχνοκράτες φίλοι δεν αρκέστηκαν στις πρακτικές προτάσεις και τις θέσεις· έκριναν πρωταρχικής σημασίας να δηλώσουν εκ προοιμίου τον πνευματικό ορίζοντα, το raison d’être οποιασδήποτε αριστερής πολιτικής: τις δυνατότητες της ουτοπίας, την αναγκαιότητα ενός υπερβατικού σοσιαλιστικού σχεδίου, για μια ζωή που αξίζει να ζεις όπως την ονειρεύεσαι, και όπως την αξίζεις.

ΠΟΣΟ ΚΡΑΤΗΣΕ Ο ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ;

Μετά από μια κοινωνική καταστροφή, αυτή που ζούμε τώρα, και μετά από μια ιστορικών διαστάσεων αυτοκαταστροφή της Αριστεράς, όπως τη ζούμε επίσης τώρα, είναι καιρός για κάποιους απολογισμούς· τουλάχιστον να σκεφτούμε αν ο «ρεαλισμός» της Αριστεράς κατά τη διαχείριση των κρίσεων του καπιταλισμού, όπως η κυβερνητική περίοδος 2015-19, απέδωσε καρπούς, για τους πληττόμενους πολίτες πρώτα απ’ όλα, αλλά και για την ίδια την πολιτική πράξη. Αν δηλαδή, ο ρεαλισμός, χωρίς ρήξεις, χωρίς υπερβάσεις, χωρίς παράθυρα σε ένα χειραφετητικό ουτοπικό μέλλον, άφησε κάποια απτή κληρονομιά.

Δυστυχώς, δεν απέμεινε τίποτε από όσα, λίγα έστω, θεσμίστηκαν υπέρ των θυμάτων της κρίσης. Η σφοδρότητα της Παλινόρθωσης μετά το 2019 τα σάρωσε όλα ― τέτοια ήταν η λύσσα του Παλαιού Καθεστώτος για την κοινωνική αναταραχή του 2011-2015, τέτοιο το μίσος, ώστε έδρασε και δρα σαν συνέχεια των αποικιοκρατικών μνημονίων, σαν τρόικα εσωτερικού· υπό αναλογίες: σαν μια πινοσετική νεοφιλελεύθερη Αντιμεταρρύθμιση μετά την δολοφονία του Αλιέντε, που έδειξε σε πλανητική κλίμακα ότι ο σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο δεν ήταν ανεκτός· στην περίπτωσή μας για να μην επαναληφθεί η ανυπακοή του 2011-15, για να εμπεδωθεί ο αποικιοκρατικός νεοφιλελευθερισμός της ΕΕ, για να μείνει πυροτέχνημα ο ριζοσπαστισμός που αναλαμβάνει ιστορική ευθύνη.