Μήπως να το ξανασκεφτούν στον Περισσό;

Του Δημήτρη Μπελαντή

Υπαρχουν πολλες φορες που η χρηση των εννοιων του μαρξισμου γινεται μια απολογητικη υπερ του ιμπεριαλισμου. Η παντως υπερ της συγχυσης και του πολιτικου καθησυχασμου.

Στην ιστοσελιδα του ΚΚΕ υπαρχει  σημερα συνεντευξη του υπευθυνου Διεθνων Σχεσεων της ΚΕ του ΚΚΕ Ελισαιου Βαγενα. Γραφει αρκετα σωστα πραγματα για το ποιον των σημερινων κυριαρχων της Συριας και μετα πεφτει στον απολυτο παραλογισμο .

- Τα γνωστα περι παλης στην περιοχη του ρωσικου και του αμερικανικου ιμπριαλισμου.Η αστικη ταξη της Συριας ηταν με τον ρωσικο και εχασε.Εδω ο κ.Βαγενας ξεχναει κατι.Δεν παιχτηκε μονο ποια διεθνης καπιταλιστικη  ταση θα επικρατησει  στη Συρια αλλα αν θα συνεχισει η Συρια να ειναι κρατος κυριαρχο και ενιαιο. Δεν απασχολει τον κ.Βαγενα. Και η Ελλαδα καπιταλιστικο κρατος ειναι.Μηπως να κατακερματιστει να τελειωνουμε; Οσο ξερω , η θεση των μαρξιστων ηταν παντοτε να παρει η εργατικη ταξη την εξουσια στο εθνικο κρατος, οχι να μοιραστει αυτο μεταξυ ξενων κρατων η κλικων.

- Ασκει κριτικη στα  αντιαποικιακα κινηματα που ειχαν ως στοχο την εθνικη ανεξαρτησια γιατι αυτο ειναι, λεει,  θεωρια των σταδιων.Ειναι αλλο να λες οτι η εθνικη ανεξαρτησια για τους μαρξιστες επρεπε να ειναι αδιασπαστη απο την παλη για τον σοσιαλισμο ( ενιαια διαδικασια)  και αλλο να επικρινεις την ιδια την εθνικη ανεξαρτησια. Ηταν δυνατο σε αποικιακες και νεοαποικιακες χωρες να μην τιθεται ζητημα εθνικης ανεξαρτησιας; μονο καποιες πολυ μειοψηφικες τασεις του τροτσκισμου ειχαν τοτε αυτη τη θεση , οχι ο πλειοψηφικος τροτσκισμος που ειχε την θεση της διαρκους επαναστασης.

- Φτανει στο σημειο να ονομαζει την πτωση Ασαντ και ανοδο των φιλοδυτικων τζιχαντ  ως " αλλαγη καπιταλιστικης  φρουρας" μεταξυ τασεων του κεφαλαιου που κατεχουν τα μεσα παραγωγης. Κυριε Βαγενα , ισως να μην το παρατηρησατε, αλλα εδω και 12 χρονια και παραπανω στη Συρια δεν υπαρχουν βασικα  μεσα παραγωγης αλλα μονο μεσα καταστροφης.Τι παραγοταν στη Συρια ως καπιταλιστικο εμπορευμα; ο θανατος κυριως.Ακομη και το εμπορευμα  " ανοικοδομηση" θα δυσκολευτει να προχωρησει σε πλαισιο τετοιας ασταθειας.

- Συνεπειες σε παλαιστινιακο αγωνα απο την πτωση της κυβερνησης Ασαντ. Δεν βρηκα να αναφερεται κατι.Ουτε οτι η εξελιξη ενισχυει τους σιωνιστες.Μονο οτι αποδυναμωνεται το καπιταλιστικο Ιραν. Η λευτερια στην Παλαιστινη θα ερθει απο τον ουρανο; η απο την μικροΔιεθνη γυρω απο το κκε; 

Τι προσφερει αυτη η τοποθετηση σε οσους ζητουν την ηττα του σιωνισμου και την αποδυναμωση των στρατηγικων του ιμπεριαλιασμου; συγχυση και μονο συγχυση. Ολοι κακοι ειναι, καθηστε εκει που ειστε και καντε διαλογισμο. Τιποτε δεν αλλαζει ποτε.

Όλη η συνέντευξη ΕΔΩ

Στέγνωσε σήμερα η διάκριση Δεξιάς-Αριστεράς

01/03/2024

ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Χρόνια τώρα τα πολιτικά κόμματα εξουσίας αποτελούσαν μια παραδρομή από τις ανάγκες, τις δοκιμασίες και τις προσδοκίες της χώρας και σφύριζαν αδιάφορα για το μέλλον της. Συρόμενα από τις ατζέντες της παγκόσμιας τάξης δεν έβλεπαν τα μείζονα θέματα που έπνιγαν το λαό, αλλά μόνο τις ασύνορες επιδιώξεις των παγκοσμιοποιημένων σχεδίων. Καλυμμένα πίσω από τους πλαστούς πόλους της Δεξιάς και της Αριστεράς βούλιαζαν τους πολίτες στην ακέραιη εξαπάτηση μιας ανύπαρκτης πολιτικής αντίθεσης.

Εκ των πραγμάτων βέβαια δεν υπάρχουν ξεχωριστά περιγράμματα μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς γιατί δεν υπηρετούν διαφορετικές πολιτικές, αλλά τροχοδρομούνται στους κοινούς σχεδιασμούς μιας παγκοσμιοποιημένης ατζέντας. Ήδη ο Claudio Finzi με το έργο του “Potere tecnocratico” (1977) έβαζε το ζήτημα της απόσυρσης των πολιτικών κομμάτων γιατί ο ρόλος τους απομειώνεται εξ’ αιτίας των τεχνοκρατών και των εμπειρογνωμόνων. Πολύ περισσότερο σήμερα όπου τα πολιτικά κόμματα βρίσκονται κάτω από τις παγκοσμιοποιημένες υπερεξουσίες του σύγχρονου Λεβιάθαν.

Τώρα πια τα πολιτικά κόμματα αποτελούν αναμεταδότες εντολών του κυρίαρχου ανθρωπολογικού μοντέλου το οποίο έχει εγκριθεί από το ιερατείο των πλανητικών υπερεξουσιών. Οι διαφαινόμενες αντιπαλότητες των προγραμμάτων τους, κατ’ ουσία αποτελούν τεχνητές διαφοροποιημένες απόψεις και όχι ολικές διακριτότητες.


Το ελληνικό πολιτικό τοπίο βρίθει τέτοιων παραδειγμάτων. Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα διαθέτουν την ίδια εξωτερική πολιτική. Ταυτίζονται στην αγροτική πολιτική (δεν είναι τυχαίο ότι ψήφισαν τα τρία πολιτικά κόμματα εξουσίας ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, στο Ευρωκοινοβούλιο την Κοινή Αγροτική Πολιτική). Έχουν υιοθετήσει την woke κουλτούρα και τον εκλογικευμένο δικαιωματισμό.

Η οικονομική πολιτική των κομμάτων εξουσίας είναι ενταγμένη στο μονόδρομο της δημοσιονομικής πειθαρχίας, ενώ στην πολιτική της υγείας σε επίπεδο δαπανών αποκλίνουν ελάχιστα και σε θέματα δομής ταυτίζονται. Στην εσωτερική πολιτική τα πολιτικά κόμματα εξουσίας επέτρεψαν (όταν κυβέρνησαν τη χώρα) τη διαφθορά και τη διαπλοκή να εισέλθουν στον πυρήνα των δομών της εξουσίας, λειτουργώντας ως μηχανισμοί παραγωγής και κηδεμονίας της διακυβερνησιμότητας.

Μας σκεπάζει η υποκρισία

Συντηρητισμός VS Ριζοσπαστισμός (Μέρος1ο)

Του Γιάννη Παπαμιχαήλ*

Οι υπήκοοι σε όλο τον πολιτισμένο δημοκρατικό δυτικό κόσμο, πολύ ταράχτηκαν. Άλλοι πιο συντηρητικοί, πατριωτικά ευαισθητοποιημένοι, είδαν στην εκλογή του νέου πλανητάρχη φως - πολύ φως και έσπευσαν προκαταβολικά να χαρούν. Άλλοι, λιγότεροι, είδαν με προσοχή ένα κίτρινο φως να αναβοσβήνει προειδοποιώντας για μια επικείμενη μισοφωτισμένη διασταύρωση, ίσως και ένα φαινομενικά παράδοξο κυκλικό αδιέξοδο. Άλλοι πάλι, πιο προοδευτικοί και ριζοσπάστες, παγκοσμιοποιημένοι σε επίπεδο νοοτροπιών και νεοταξίτικων χρηστοηθειών, είδαν στην ίδια εκλογή μόνο σκοτάδι και έσπευσαν επίσης προκαταβολικά, να λυπηθούν. Διότι κατ’ αυτούς, χάθηκε η ελπίδα για έναν άλλο κόσμο, καλύτερο και δικαιότερο, ιδίως δε ανεκτικότερο. Σε τι;

Εννοείται στις διαφορές - και όχι βέβαια στις σταθερές, δομικές ομοιότητες που συγκροτούν τις συλλογικές συνειδήσεις. Στις ατομικές ή συγκυριακές ιδιομορφίες που κατακερματίζουν σε δικαιωματούχες μειονότητες τις παλαιές, πολιτισμικά τουλάχιστον συνεκτικές κοινωνίες και διαλύουν συνειδησιακά τα συλλογικά τους υποκείμενα (έθνη και κοινωνικές τάξεις) στα εξ ων υποτίθεται ότι συνετέθησαν, δηλαδή στα άτομα και στις συγκυριακές, ταυτοτικές συναθροίσεις τους. Ανεκτικότερο συνεπώς στις μικρές ή μεγάλες παραβάσεις της ισχύουσας εθιμικά, ηθικά ή συνταγματικά κανονικότητας ή και του νόμου που διέπει τις κοινωνικές σχέσεις εντός των παλαιών κοινωνιών του ιστορικά νεότερου, μεταφεουδαρχικού, δυτικού κόσμου. Ανεκτικότερο λόγου χάρη στις παράτυπες μετακινήσεις νομαδικών πληθυσμών που δεν φιλοξενούνται προσωρινά στον δυτικό κόσμο, αλλά εγκαθίστανται σε αυτόν. Τον εποικίζουν, όπως στο κάτω κάτω της γραφής έκαναν ιστορικά και οι πρώτοι ευρωπαίοι έποικοι της Αμερικής, πάνω στα πτώματα των αυτόχθονων Ινδιάνων, στο όνομα προφανώς ενός «καλύτερου κόσμου ίσων ευκαιριών αυτοπραγμάτωσης του καθενός», συνώνυμου του αμερικανικού ονείρου που έχει αποικίσει το ευρωπαϊκό φαντασιακό με τον ριζοσπαστικό ανιστορισμό του. Προσοχή: «παράτυποι μετανάστες». Όχι «παράνομοι και καταχρηστικοί»: τέτοιες μπορούν να είναι μόνο οι απεργίες των εργαζομένων. Όχι οι μετακινήσεις των ατόμων που, από όπου κι αν προέρχονται, ασυνόδευτοι ανήλικοι ή συνοδευόμενοι ενήλικες, δηλώνουν πρόσφυγες που χρειάζονται άσυλο και προστασία. Οι λέξεις και οι σημασίες τους οργανώνουν την κοινωνική και πολιτική σκέψη. Διαμορφώνουν το εκάστοτε πλαίσιο της πολιτικής ορθότητας. Σύμφωνα άλλωστε με το δήθεν ανθρωπιστικό,  νεοταξίτικο ιδεώδες της συμπερίληψης όλων των χωρίς ιστορία και χωρίς πολιτισμικές καταβολές ομιλούντων διπόδων σε ένα παγκόσμιο σύνολο, κανένας «άνθρωπος δεν είναι παράνομος». Συνεπώς, κανένα σύνορο δεν έχει ηθικά το πολιτικό δικαίωμα να παρεμποδίσει τις «ελεύθερες μετακινήσεις του»: πρόκειται για μια «ανθρωπιστική, προοδευτική» αντίληψη που ιστορικά βόλεψε καλά τις επεκτατικές διαθέσεις όλων των πολέμαρχων, των αποικιοκρατών και των ιμπεριαλιστών. Κατά τα άλλα, η σημερινή χολιγουντιανή πολιτική ορθότητα κόπτεται να ζητά εκ των υστέρων συγνώμη από τους Ινδιάνους, που στην εποχή τους, δεν κατάλαβαν καλά το πολυπολιτισμικό αμερικάνικο όνειρο των εξαθλιωμένων, ευρωπαίων που εποίκισαν παράτυπα την αμερικανική ήπειρο, επιβάλλοντας στους συντηρητικούς αυτόχθονες Αμερικανούς τον δικό τους προοδευτικό νόμο και τη δική τους τάξη…

Η μελαγχολική αποτυχία της ριζοσπαστικής Αριστεράς

24/11/2024

ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΛΑΧΟ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Δεν έχεις παρά να δεις τα πολιτικά κόμματα, ώστε να καταλάβεις το πρωθύστερο requiem του τέλους της πολιτικής. Τις τελευταίες μέρες στη σκηνή της πολιτικής, ο περιφερόμενος θίασος της ριζοσπαστικής Αριστεράς δίνει παραστάσεις με τίτλο “Το πολιτικό δράμα της Αριστεράς και η ετεροτοπία της”.

Πάει καιρός που οι νέο-αριστεροί μέσα από την επανεκπαίδευση της πολιτικής τους κουλτούρας διεκδικούν ρόλους διαχείρισης της εξουσίας όμοιους με εκείνους των πιο ακραίων συντηρητικών πολιτικών. Ποιος μπορεί να πει εξάλλου ότι η λέξη “προοδευτισμός” δεν κρύβει και το πρόσωπο του πλέον πιο αντιδημοκρατικού συμβόλου. Έτσι και αλλιώς οι λέξεις δεν κυβερνούν κανένα νόημα.

Άντε τώρα να τους θυμίσεις τα όσα έγραφε ο Λουί Αλτουσέρ στο “Le pense” τεύχος 144, σελ. 10 το 1969, όταν προέβλεπε ότι θα δούμε κόμματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς να περνούν από τις τρεις φάσεις της παρακμής τους. Η πρώτη – μας έλεγε- θα είναι εκείνη του κλειστού κύκλου σ’ έναν άμορφο περίγυρο, η δεύτερη θα είναι εκείνη της μαζικής δραστηριότητας με κυρίαρχο έναν ύποπτο φιλελευθερισμό και η τρίτη θα είναι η επιστροφή στις δραστηριότητες του κλειστού τύπου, αλλά διογκωμένου με πολλές επιτροπές που θα ανακινούν θέματα φιλελευθερισμού με νέο πρόσωπο με λουξεμπουργικές ιδεολογικές μίξεις.

Ψιλά γράμματα για όλους εκείνους οι οποίοι βλέπουν την εξουσία ως χρυσή επαγγελματική ευκαιρία και αυτοεφαρμογή της απαίτησης “γιούρια στον ταβλά με τα κουλούρια”. Εκεί, δηλαδή όπου γίνεται κανόνας η ανταπόκριση στο “τώρα που γυρίζει”, γιατί πολιτική δεν είναι μόνο ό,τι έγραφε κάποτε ο Πωλ Βαλερύ «στην αρχή, πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζεις τους ανθρώπους να ανακατεύονται σ΄ αυτό που τους αφορά. Ύστερα πολιτική είναι η τέχνη να εξαναγκάζεις τους ανθρώπους να αποφασίζουν αυτό που δεν καταλαβαίνουν», αλλά πολιτική επίσης είναι η ανέκκλητη ακολουθία των σχέσεων μεταξύ εξουσίας-καταπίεσης- πλουτισμού.

Αριστερά & ολοκληρωτικά καθεστώτα

ΤΑ ΒΑΛΣΑΜΩΜΕΝΑ ΖΩΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΡΕΑΛΙΣΜΟΥ

Του Νίκου Ξυδάκη 

||| Τι συνέβη αφότου πέταξε πάνω από την Αθήνα ο σκοτεινός αμφίβουλος Αγγελος της Ιστορίας, το 2011-12, έως τον μαφιοκαπιταλισμό και την κασελακιάδα του 2024; |||

Δύο φίλοι που εκτιμώ πολύ μου έστειλαν ένα πολιτικό κείμενο, ένα σχέδιο για ανόρθωση της ελληνικής κοινωνίας. Οι φίλοι με εξέπληξαν: όχι τόσο με την αναμενόμενη ποιότητα των επεξεργασιών τους, όσο γιατί ξεκινούν το κείμενό τους με την περίφημη φράση «είναι ευκολότερο να φανταστούμε το τέλος του κόσμου, από το να φανταστούμε το τέλος του καπιταλισμού».

Η φράση αποδίδεται στον Φρέντερικ  Τζέιμσον, και με άλλη χρήση στον Σλαβόι Ζίζεκ, αλλά αυτός που την επεξέτεινε σε ολόκληρο βιβλίο ήταν ο Μαρκ Φίσερ στο περίφημο βιβλίο του «Καπιταλιστικός ρεαλισμός. Υπάρχει άραγε εναλλακτική;» (ελλην. έκδοση Futura).

Οι τεχνοκράτες φίλοι δεν αρκέστηκαν στις πρακτικές προτάσεις και τις θέσεις· έκριναν πρωταρχικής σημασίας να δηλώσουν εκ προοιμίου τον πνευματικό ορίζοντα, το raison d’être οποιασδήποτε αριστερής πολιτικής: τις δυνατότητες της ουτοπίας, την αναγκαιότητα ενός υπερβατικού σοσιαλιστικού σχεδίου, για μια ζωή που αξίζει να ζεις όπως την ονειρεύεσαι, και όπως την αξίζεις.

ΠΟΣΟ ΚΡΑΤΗΣΕ Ο ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ;

Μετά από μια κοινωνική καταστροφή, αυτή που ζούμε τώρα, και μετά από μια ιστορικών διαστάσεων αυτοκαταστροφή της Αριστεράς, όπως τη ζούμε επίσης τώρα, είναι καιρός για κάποιους απολογισμούς· τουλάχιστον να σκεφτούμε αν ο «ρεαλισμός» της Αριστεράς κατά τη διαχείριση των κρίσεων του καπιταλισμού, όπως η κυβερνητική περίοδος 2015-19, απέδωσε καρπούς, για τους πληττόμενους πολίτες πρώτα απ’ όλα, αλλά και για την ίδια την πολιτική πράξη. Αν δηλαδή, ο ρεαλισμός, χωρίς ρήξεις, χωρίς υπερβάσεις, χωρίς παράθυρα σε ένα χειραφετητικό ουτοπικό μέλλον, άφησε κάποια απτή κληρονομιά.

Δυστυχώς, δεν απέμεινε τίποτε από όσα, λίγα έστω, θεσμίστηκαν υπέρ των θυμάτων της κρίσης. Η σφοδρότητα της Παλινόρθωσης μετά το 2019 τα σάρωσε όλα ― τέτοια ήταν η λύσσα του Παλαιού Καθεστώτος για την κοινωνική αναταραχή του 2011-2015, τέτοιο το μίσος, ώστε έδρασε και δρα σαν συνέχεια των αποικιοκρατικών μνημονίων, σαν τρόικα εσωτερικού· υπό αναλογίες: σαν μια πινοσετική νεοφιλελεύθερη Αντιμεταρρύθμιση μετά την δολοφονία του Αλιέντε, που έδειξε σε πλανητική κλίμακα ότι ο σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο δεν ήταν ανεκτός· στην περίπτωσή μας για να μην επαναληφθεί η ανυπακοή του 2011-15, για να εμπεδωθεί ο αποικιοκρατικός νεοφιλελευθερισμός της ΕΕ, για να μείνει πυροτέχνημα ο ριζοσπαστισμός που αναλαμβάνει ιστορική ευθύνη.

Πάμε γι’ άλλα

ΠΑΜΕ ΓΙ' ΑΛΛΑ

Εκλογές αλλά ΕΦΕΕ του 2€ στο ΣΥΡΙΖΑ και όλοι νίκησαν!

Εκλογές έκανε και το ΠΑΣΟΚ για να προκύψει η επαναφορά της υπουργού φωτοτυπία - Coca‑Cola, κ. Διαμαντοπούλου, Υπεύθυνη Πολιτικού Σχεδιασμού, σε θέση τοποτηρητή της ορθής νεοφιλελέ γραμμής του κολλητού της Κυριάκου.

Επίκαιρο το κείμενο του Ερρίκου Φινάλη που δημοσιεύτηκε στις 15 Οκτωβρίου, 2024 στο "δρόμο της Αριστεράς"

Γερομοριας 

  _______******________

Από Ερρίκος Φινάλης

Δημοσιεύτηκε στις 15 Οκτωβρίου, 2024 στο "δρόμο της Αριστεράς"

 

Πολύ πριν την kolotoumba, οι ηγεσίες της αριστεράς συνυπέγραφαν το μεταπολιτευτικό συμβόλαιο του εθνάρχη, λίγο αργότερα γίνονταν ουρά του Αντρέα, μετά λιγώνονταν από τα ντολμαδάκια της Μαρίκας – τόσο, που συγκυβέρνησαν με τη Δεξιά, κι έπειτα ταυτόχρονα και με τη Δεξιά και με το ΠΑΣΟΚ. Κάπου εκεί πρέπει να χάθηκαν οι τελευταίες αναστολές.

 Οι πιο φιλόδοξοι βούτηξαν στα βαθιά, αναλαμβάνοντας «ειδικούς ρόλους» με το αζημίωτο. Ήταν ήδη μετρ της ίντριγκας και του φραξιονισμού, κυνικοί γραφειοκράτες, νενέκοι των τότε «διεθνών κέντρων». Σε τέτοια πλούσια βιογραφικά πάτησαν, έχοντας διαβρώσει και πολλές συνειδήσεις στη νέα γενιά που έβγαινε με φόρα από τη χούντα.

Οπότε το 2015 ήταν «σαν έτοιμοι από καιρό».

 Και Υπερταμείο, και Πρέσπες, και funds, και βάσεις, και ξεροστάλιασμα στο Χίλτον, και Τραμπ που μοιάζει διαβολικός αλλά είναι για καλό, τα πάντα όλα. Αρκεί να είναι ευχαριστημένοι οι «θεσμοί», οι αγορές και οι πρεσβείες, ώστε να συνεχίσει να τους πηγαινοφέρνει ο οδηγός και να τους ανοίγουν οι κλητήρες τις πόρτες. Βεβαίως με συνοδεία ΜΑΤ και «τι θέλετε, να έρθει ο Μητσοτάκης;» (τελικά κι αυτό το κατάφεραν).

 Γεμάτοι περιφρόνηση για τον «ετερόκλητο όχλο», δεν πήραν χαμπάρι ότι στη συνείδηση εκατομμυρίων είχαν τελειώσει. Τόσο πολύ, ώστε δεν θεωρούνταν καν το μικρότερο κακό.

Έτσι βρέθηκαν εκτός νυμφώνος οι απόγονοι του χώρου που ήθελε «σοσιαλισμό με δημοκρατία» και του τμήματος του ΚΚΕ που ήθελε «περεστρόικα και γκλάσνοστ» μέχρι τελικής πτώσεως. Κι όταν ο μιλημένος Αλέξης αποσύρθηκε (για να πάρει φόρα και να γυρίσει με τον… ΓΑΠ, αν είναι δυνατόν!), ήταν όλοι τους πια τόσο απαξιωμένοι ώστε ο «ομογενής» τους πήρε παραμάζωμα. Το μεγαλύτερο ατού του δεν ήταν το πουσάρισμα των ΜΜΕ, αλλά ακριβώς το γεγονός ότι δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του. Τόσο λίγο εκτιμούσε τους «μπαρουτοκαπνισμένους» η βάση τους.

Τότε θυμήθηκαν τη σπουδαιότητα των «οργάνων» (που ο Αλέξης τα είχε για να σπάει πλάκα) και του κόμματος (που όλοι μαζί το έκαναν δίευρο)… και γελούσε ο κόσμος.

 Κάποιοι έφτιαξαν μια νέα μνημονιακή αριστερά, κάποιοι έμειναν να ξεμαλλιαστούν στην παλιά. Αλλά όλοι μαζί δηλώνουν υπερήφανοι για το μεγαλύτερο ψέμα της μεταπολίτευσης, εκείνο το «βγάλαμε τη χώρα από τα μνημόνια», για τις «Πρέσπες παντού» κ.ο.κ. Όσον αφορά τα κεντρικά προβλήματα βέβαια, τους πολέμους, τις ΗΠΑ, την ευρωκρατία, τα τετελεσμένα της Τουρκίας, τσιμουδιά.

Ψήφος στα 17, εφηβική αριστερά!!!

Παλιότερο άρθρο πάντα επίκαιρο του Δημήτρη Γιαννάτου 

Η ψήφος στα 17, αποτελεί κεντρικό σημείο στο κουτοπόνηρο παλαιοκομματικό παιγνίδι του αριστεροδεξιού ολιγαρχικού μορφώματος που «κυβερνά». Αν απομονώναμε το τυχοδιωκτικό εκλογικό μαγείρεμα και τις «συμμαχίες¨της κυβέρνησης με οτιδήποτε κινείται στο βούρκο της πολιτικής επιβίωσης: από τον Λεβέντη μέχρι τη Χ.Α, η συμμαχία με τους εφήβους δεν μπορεί να θεωρηθεί κάτι ξένο στον θαυμαστό κόσμο της μεταμοντέρνας «νεανικής» αριστεράς.

Η γρήγορη ενηλικίωση των παιδιών και η «νεανικότητα» των μεσήλικων, κυριάρχησε στον κόσμο της μαζικής κουλτούρας του ύστερου δυτικού καπιταλισμού. Aπό τα κοστούμια των νεαρών Μπήτλς και των νέων της δεκαετίας του ΄60 στην Ελλάδα, η ιστορία τούμπαρε στο άλλο άκρο με την unisex επιμελημένα ατιμέλητη γκαρνταρόμπα, ανέμελων και αγριεμένων ταυτόχρονα γονιών και παιδιών μια παγκοσμιοποιημένης κουλτούρας που «θέλει τον (θεαματικό-δυτικό) κόσμο, και τον θέλει, τώρα». Έτσι, το «εδώ και τώρα», κατάπιε την χρονική ωρίμανση και των δυο γενιών, σε μια αποθεώση της νέας θρησκείας για την αύξησης της «νεανικότητας» και των φυσικών ορίων του ανθρώπου και της φύσης, τραβώντας τα πάντα στα άκρα.

Αποτελεί τον πυρήνα του πνεύματος και της ταυτότητάς της μετανεωτερικής κοσμολογίας, η οποία μπόλιασε την «σαν έτοιμη από καιρό», εκσυγχρονιστική και παγκοσμιοποιημένη αριστερά, αλλά και τον λεγόμενο «αντιεξουσιαστικό» χώρο. Εντελώς γονιδιακά, θα έλεγε κάποιος, ώστε να συμβάλλουν αποφασιστικά στην κυριαρχία της νεανικής κουλτούρας των ατομικών δικαιωμάτων, της «άγριας νεολαίας» των… γιάππικων πανεπιστημίων και της παιδοκεντρικής θέασης της κοινωνίας.

Η ΕΥΡΩΠΗ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑ-ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ Ο ΕΠΑΝΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΟΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΡΟΛΟΥ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Μετά την αποτυχημένη τετραετία Τραμπ 2016-20, οι ΗΠΑ μπήκαν σε μια περίοδο όπου η αμερικανική ηγεμονία  συνέχισε να φθίνει ενώ αναδύεται σιγά σιγά ένας πολύ-πολικός κόσμος προς μια τελείως άλλη αρχιτεκτονική "παγκοσμιοποίησης". Σημαντικό της νέο χαρακτηριστικό: 

✔️Εμφανής ήδη η τάση εγκατάλειψης του θεωρητικού υποβάθρου που δημιούργησε την προηγούμενη παγκοσμιοποίηση υπό μία μόνο υπερδύναμη. Τον Νεοφιλελευθερισμο 1.0  υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ, που μεταλλάσσεται πιο γρήγορα και από τον Covid19 εντός ενός Ψηφιακού καπιταλισμού προς έναν Νεοφιλελευθερισμο 2.0. Αυτό ξεκίνησε μέσω ενός αναγκαστικού, για τις ελίτ και τις Τράπεζες, "περάσματος" από μία νεο-Κεϋνσιανη φάση στην οικονομική πολιτική και τώρα βρισκόσαστε στα πρόθυρα του επόμενου σταδίου. 

✔️Αν θα προσδιοριστει κάτι ουσιαστικά σημαντικό μετά τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές σε 6 ημέρες είναι το πόσοι γρήγορα θα ολοκληρωθεί αυτή η μετάλλαξη προς τον νεοφιλελευθερισμό ver2.0, όπου κυρίαρχο πλέον ρόλο δεν θα έχει το τραπεζικό σύστημα αλλά το παράγωγο της αποτυχίας του: ένα σκιώδες παρατραπεζικό σύστημα (στο σχόλιο #1 η σύνθεση του) υπό το ΔΣ μίας Blackrock ή κάποιας αντίστοιχης, σε ρόλο ιδιωτικής Κεντρικής Τράπεζας 

Αυτές οι κολοσσιαίου μεγέθους ανακατατάξεις μας φέρνουν σε μια εποχή ασταθειας με μείζονες συγκρούσεις των συμφερόντων διαφορετικών εθνικών ελιτ σε όλο τον πλανήτη (αντιπαράθεση Κίνας-ΗΠΑ, ριζοσπαστικό Ισλάμ –Ταλιμπάν–,Χαμας,  πλήρης ανακαταταξη οσων ισχυουν στην Μέση Ανατολή–Λιβύη, Ανατολική Μεσόγειος, Συρία–, οικονομική σύγκρουση Ρωσίας και Δύσης με αιχμή το ενεργειακό, σινορωσική και σινοϊρανικη προσέγγιση, διείσδυση της Κινας αλλά και της ανταγωνιστικής της Ινδιας στην Αφρική, κ.λπ.).

Μεσα σε ένα τέτοιο διεθνές σκηνικό, θα ανέμενε κανείς την προσπάθεια γεωπολιτικής ισχυροποίησης της Ευρώπης. Αμ, δε...

✔️Έλλείψει κοινού οράματος στην ΕΕ, στην ήπειρο που αποτέλεσε το θέατρο δύο παγκοσμίων πολέμων και ανταγωνισμών, και που θα έπρεπε να είναι πλέον μια νησίδα ομαλότητας και σταθερότητας σ’ αυτόν το νέο κόσμο που βρίσκεται υπό διαμόρφωση, θα έπρεπε να είναι σε θέση η ΕΕ να, αναλαμβάνει σχετικές πρωτοβουλίες.  Όμως αντ' αυτών κυριαρχούν κυρίως πολιτικές ...αχταρμά  λόγω της στενόμυαλης και κολλημενης στα παλιά νεοφιλελέ δόγματα  μονεταριστικών οικονομικές πολιτικές που ορίστηκαν στην συνθήκη τής  Λισαβόνας και εντός των στενών εθνικών επιδιώξεων των ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών, η ΕΕ έχει καταστεί ένας από τους πιο αδύναμους παγκόσμιους κρίκους!

Ελληνική Αριστερά: Ηθική του σκοπού και ηθική της ευθύνης

ΜΕΛΑΣ ΚΩΣΤΑΣ

Με την επίκληση της «ηθικής του σκοπού», πολιτικά κόμματα αναρριχώνται στην εξουσία κι ευθύς σπεύδουν να υιοθετήσουν την «ηθική της ευθύνης», δηλαδή την ανημποριά να έλθουν σε ρήξη με την πραγματικότητα που την προηγούμενη περίοδο κατάγγειλαν ότι θα την διαλύσουν με ένα νόμο και σε μια μέρα . Ασκούν στην πράξη μια πολιτική διάσωσης της καθεστηκυίας κατάστασης – τη λεγόμενη «ηθική του καθήκοντος- ταυτιζόμενα πλήρως με αυτή, και εγκαταλείπουν την όποια δική τους βούληση.

Η σύγχρονη εμπειρία δείχνει ότι και τα λεγόμενα κόμματα της «ριζοσπαστικής αριστεράς» (βλέπε ΣΥΡΙΖΑ, ΑΚΕΛ), όταν ανέλαβαν κυβερνητικές θέσεις, όχι μόνο ενσωματώθηκαν στην «ηθική της ευθύνης» αλλά υπερακόντισαν στα κελεύσματά της αποδεχόμενα πλήρως τη λογική της. Τα χιλιάδες «επιχειρήματα και οι μυριάδες δικαιολογίες αυτής της πολιτικής συμπεριφοράς αποτελούν απλά… εκλογικεύσεις και μάλιστα του εσχάτου επιπέδου. Απλά διότι η αδήριτη πραγματικότητα είναι αψευδής μάρτυρας της συμπεριφοράς τους.

Η κυβερνητική θητεία και των δύο κομμάτων έδειξε με απόλυτη σαφήνεια την απουσία οποιασδήποτε θεωρητικής προσέγγισης στο επίπεδο της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής πρότασης που να εκφράζει «αριστερό ριζοσπαστισμό». Αλλά δεν είναι μόνο η ιστορική περίοδος της κυβερνητικής πρακτικής η οποία αποτελεί καθρέπτη της συμπεριφοράς τους. Υπάρχει κάτι πολύ βαθύτερο και πολύ πιο σοβαρό που θέτει ερωτήματα που αγγίζουν την ίδια την ύπαρξη αυτών των μορφωμάτων που αυτοαποκαλούνται «ριζοσπαστική αριστερά». Πρόκειται για την παντελή θεωρητική ένδεια που είναι παρούσα σε όλες τις επιμέρους εκφάνσεις μιας βαθύτερης συζήτησης για τα σύγχρονα (και συγχρόνως διαχρονικά) ζητήματα που τίθενται στο τραπέζι των θεωρητικών προβληματισμών.


Απουσιάζει παντελώς, κάτι που να λειτουργεί ως θεωρητικό πλαίσιο με βάση το οποίο να προσανατολίζονται τα επιδιωκόμενα βήματα των πράξεων τους. Ανυπόφορες ρητορείες χωρίς καμία θεωρητική προσέγγιση. Καμία θεωρητική βάση. Τσαλαβούτημα σε θολά νερά που επιτηδευμένα λαμβάνουν μορφή μιας ενδελεχούς αναζήτησης αλλά που στη ουσία δεν είναι τίποτε περισσότερο από προσπάθεια κάλυψης μια όλο και μεγαλύτερης άγνοιας. Μια άγνοια, που από τη στιγμή δεν αναγνωρίζεται ως τέτοια, καθίσταται άκρως επικίνδυνη καθόσον αυτοεξαπατά εαυτούς και στη συνέχεια εξαπατά τους άλλους.

Η ηθική ψάχνει το νόημα των λέξεων

Η ιστορία των ιδεών αποτελεί ένα συνεχές πεδίο μάχης (από τα πολλά) όπου οι στοχαστές αντιπροσωπεύοντας τον εαυτό τους είτε μια ομάδα ανθρώπων στη βάση κοινών συμφερόντων και επιδιώξεων , αναμετρούνται με άλλους στοχαστές που εκπροσωπούν αντίθετες δεσμευτικές αξιώσεις ισχύος. Οι ιδέες είναι τα όπλα που χρησιμοποιούν σε αυτή τη διαμάχη, γι’ αυτό και από μόνες τους δεν σημαίνουν τίποτε. Μόνο εφ’ όσον τις εγκολπωθεί μια παράταξη και τις αντιπαραθέσει σε εκείνες της αντίπαλης αποκτούν λειτουργία και εκτόπισμα στην Ιστορία.

Η Αμερικανική «Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ και οι Πόντιοι Πιλάτοι του ΚΚΕ ως de facto σύμμαχοι των ΗΠΑ

 Του Ηλία Παπαναστασίου
 
  

 «…Τον περασμένο Απρίλιο ο Στέφανος Κασσελάκης, λίγο πριν αναχωρήσει από τις ΗΠΑ, από όπου κάθε φορά που πήγαινε προκαλούσε μποφόρια στον ΣΥΡΙΖΑ, επισκέφθηκε ένα, θα λέγαμε, αγαπημένο του μέρος. Ήταν τα γραφεία του Center for Strategic & International Studies (CSIS) στην Ουάσινγκτον, ένα κέντρο διεθνών μελετών που συνδέεται άμεσα με το Πεντάγωνο, τις βιομηχανίες όπλων και τη CIA. Στο κέντρο αυτό, όπως έγραψε το τέως στέλεχος της Goldman Sachs, ο Κασσελάκης, (όπως κι ο… ανταγωνιστής του για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ Νικόλας Φαραντούρης, για να είμαστε δίκαιοι, όσο κι αν το κρύβει…) είχε μία από τις πρώτες επαγγελματικές εμπειρίες του, το 2007.
 
  

Κατά την επίσκεψη ο Κασσελάκης συνοδευόταν από τη Ρένα Δούρου, εξέχον στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ στα θέματα εξωτερικής πολιτικής. «Ολοκληρώνοντας την επίσκεψή μου στην Ουάσινγκτον επισκέφθηκα ένα οικείο μέρος, το Ινστιτούτο CSIS. Είμαι ενθουσιασμένος που αντάλλαξα απόψεις με τους διευθυντές του και να κερδίσω από τις ματιές τους γύρω από το τι σημαίνει προοδευτική ποιοτική κυβέρνηση που οραματίζομαι για την Ελλάδα» έγραψε μετά… Ήταν τόσο απασχολημένοι στρώνοντας τις αφέλειές τους στον καθρέφτη εκεί στην Κουμουνδούρου, ώστε –όπως και τα προηγούμενα– κανένας δεν πήρε μυρωδιά σε ποια αμερικανικά κέντρα πηγαίνει κι αναφέρεται κανονικά ο ανεκδιήγητος Κασσελάκης.» ( Από άρθρο του Γιώργου Χατζηδημητρίου στο ΑNTINEWS, 10/10/2024).
 
  

Ο εξαιρετικός Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος αναρωτιέται επίσης «Ποιός χρειάζεται μια «αριστερά» που εκπροσωπείται σχεδόν αποκλειστικά από μεσοαστούς, ξεπουλημένους στην εγχώρια και ξένη ολιγαρχία;» (ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ, 11/10/2024)

 
  

Παραθέσαμε τα παραπάνω εξαιρετικά –δηκτικά, επίκαιρα και «καμπανιστά» στο περιεχόμενό τους– αποσπάσματα από δύο τελευταία άρθρα με αναφορές στην αυτοδιάλυση του ΣΥΡΙΖΑ.
 
  

Επί σειρά ετών αναφερόμασταν στον ΣΥΡΙΖΑ σαν την «Αριστερά της Παρακμής», την «Αριστερά της WOKE CULTURE» και του φασισμού της Πολιτικής Ορθότητας, τονίζοντας παράλληλα τον Αμερικανοποιημένο και αμερικανόδουλο χαρακτήρα της εξωτερικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ με αποκορύφωμα τις Συμφωνίες του ανεκδιήγητου και παντελώς άχρηστου Αλέξη Τσίπρα με τους Αμερικανούς για παραχώρηση νέων βάσεων στην Ελλάδα –Αλεξανδρούπολη, Στεφανοβίκειο κλπ.– αλλά και την «Αμερικανική λύση» του ονόματος της Μακεδονίας όπου δυο δωσίλογες Κυβερνήσεις –Ζάεφ και Τσίπρα– στηριζόμενοι από τις ΗΠΑ, «έλυσαν» επί το «αμερικανικότερον» το πρόβλημα με το όνομα της Μακεδονίας.
 
  

Οι αθλιότητες της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –και οι οποίες προετοίμασαν τον ερχομό του «Νεοφιλελεύθερου Μεσσία/Ολετήρα Μητσοτάκη»– στο οικονομικό πεδίο με την φτωχοποίηση μεγάλων στρωμάτων και την ψήφιση του Τρίτου Μνημονίου, είναι γνωστές όπως και η φανατική –σε θρησκευτικό βαθμό– προσήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στην «Φαιά Πανούκλα» της Πολιτικής Ορθότητας με αποκορύφωμα τον γάμο ομοφυλόφιλων μετά Τεκνοθεσίας. Ένα «κόμμα» που ασχολείται με τα Gay Pride Parades και την τεκνοθεσία των Ομοφυλόφιλων ζευγαριών και «λησμονεί» τεχνηέντως τα λαϊκά στρώματα από τα οποία έχει οριστικά αποκοπεί, εκπροσωπώντας νεόπλουτους χορτασμένους μεσοαστούς και καλοβολεμένους μικροαστούς και όλα τα «λουλούδια» της Πολιτικής Ορθότητας όπως τους Drag Queen, τις Λεσβίες και όλες τις συνομοταξίες της «Παραληρηματικής Σεξουαλικότητας» της Πολιτικής Ορθότητας, είναι επόμενο να συρρικνώνεται, να απορροφάται από όλο τον «Κυκλώνα του Υποσυνείδητου του Περιθωρίου» στην Ελλάδα. Ενός περιθωρίου που αρχίζει από «αντισυστημικούς» –κατά φαντασία...– Πανεπιστημιακούς, ανθρώπους των Τεχνών και του Πνεύματος συν όλα τα «εξωτικά φρούτα» της Ελληνικής Δημοσιογραφίας που παριστάνουν τους Εισαγγελείς και τους αφ’ υψηλού Κριτές των πάντων.

Οι ένδοξες μέρες του γουοκισμού και της πολιτικής ορθότητας στη Δύση σιγά σιγά εξαντλούνται.

Του Κώστα Κουτσουρέλη 

Πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι οι ένδοξες μέρες του γουοκισμού και της πολιτικής ορθότητας στη Δύση σιγά σιγά εξαντλούνται. Αν η Χάρρις ηττηθεί στις προεδρικές εκλογές της παραμεθεπόμενης Τρίτης, θα έχει συμβάλλει, άθελά της, πολύ σ' αυτό το τέλος. Καμιά της παρέμβαση σε αυτόν τον εκλογικό κύκλο δεν προκάλεσε τόση θυμηδία, όσο εκείνο το προ τετραετίας βίντεο που έφεραν στο φως οι Ρεπουμπλικάνοι και την παρουσιάζει να υποστηρίζει με πάθος, τι; Ότι το σωφρονιστικό σύστημα πρέπει να καλύπτει το κόστος της "θεραπείας" για τους παράνομους μετανάστες που εκτίουν ποινή φυλάκισης στις  αμερικανικές φυλακές και θέλουν... να αλλάξουν φύλο. 

Ακόμη και μετριοπαθείς υποστηρικτές των Δημοκρατικών δεν κρύβουν πλέον την αγανάκτησή τους για αυτή την αυτοθέλητη αιχμαλωσία του κόμματος στην φαιδρότητα του περιθωρίου. Και φερέλπιδες Δημοκρατικοί πολιτικοί βλέπουν την υποψηφιότητά τους να βουλιάζει κάθε φορά που αναγκάζονται να υπερασπιστούν την συμμετοχή βιολογικών ανδρών στα γυναικεία σπορ ή να υπεκφύγουν στο ερώτημα "τι είναι γυναίκα;" 

Γενικά, τα ιδεολογικά λάβαρα του αριστερώνυμου λιμπεραλισμού είναι σε υποστολή. Στο εντελώς πρόσφατως βιβλίο του, "We Have Never Been Woke. The Cultural Contradictions of a New Elite", ο κοινωνιολόγος Μούσα αλ-Γκάρμπι δείχνει πώς οι νέες καπιταλιστικές ελίτ καταχράστηκαν τη γλώσσα της κοινωνικής δικαιοσύνης για να συγκεντρώσουν περισσότερη εξουσία και κύρος και χωρίς να βοηθούν σε κάτι πραγματικά τους περιθωριοποιημένους και τους μειονεκτούντες.

H χαμένη τιμή της ελληνικής Αριστεράς

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Διάβασα με ικανοποίηση τον εκδότη του Documento και έναν αρθρογράφο στην «Εφημερίδα των Συντακτών» να υιοθετούν τη θέση που εξέφρασα πριν από ένα χρόνο, με αφορμή τη διαδοχή Τσίπρα και την υποψηφιότητα Κασσελάκη, για το εντελώς παράλογο, αντιδημοκρατικό και διαλυτικό της εκλογής αρχηγού δήθεν από τη βάση. Την επανέλαβα πάλι με προ ημερών, με αφορμή τη νέα κρίση στο ΣΥΡΙΖΑ, που εν πολλοίς οφείλεται ακριβώς σε αυτόν τον τρόπο εκλογής του «Αρχηγού».

Κάλλιο αργά παρά ποτέ, αν και βέβαια αν είχαν βρεθεί περισσότεροι άνθρωποι να υιοθετήσουν εγκαίρως την άποψη αυτή, από τότε που ετέθη το θέμα και να χρησιμοποιήσουν λίγο το μυαλό τους, αντί να υποκύψουν στους αμερικανόφερτους παραλογισμούς και τα καπρίτσια του Τσίπρα, ίσως ο ΣΥΡΙΖΑ να μην είχε γνωρίσει την κρίση που απειλεί πια την ίδια του την ύπαρξη και ασφαλώς την αξιοπιστία του.

Ακόμα και σήμερα όμως, κανένας δεν τολμά να αμφισβητήσει αυτή την αντιδημοκρατική, για τους λόγους που εξηγήσαμε, διαδικασία μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν είναι άλλωστε αυτό το μόνο σύμπτωμα ενός βαρύτατου εκφυλισμού αυτού του κόμματος που κάποια στιγμή εξέφρασε τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού πριν ξεφουσκώσει με οδυνηρό τρόπο προκαλώντας βαρύτατη ζημιά και στην Ελλάδα και στην παγκόσμια αριστερά.

Τέτοιο σύμπτωμα είναι και το ότι θεωρείται αποδεκτό να μπορεί οποιοσδήποτε να βάζει υποψηφιότητα, και να γίνεται δεκτός ως υποψήφιος πρόεδρος της Αριστεράς, ακόμα κι αν συνδέεται στενά με το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, τους εφοπλιστές και το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ, όπως ήταν η περίπτωση Κασσελάκη και είναι, ως προς τα δύο πρώτα, η περίπτωση Φαραντούρη.

Ακόμα και οι αντίπαλοι του Κασσελάκη, με μόνες εξαιρέσεις τον Νίκο Φίλη που το υπαινίχθηκε και τον Τζουμάκα, που είναι άλλης πολιτικής προέλευσης, δεν έθεσαν το θέμα των σχέσεων του ανθρώπου αυτού με τη Goldman Sachs και το βαθύ αμερικανικό κράτος (CSIS). Είτε γιατί δεν θέλουν να τα βάλουν με τους Αμερικανούς και το μεγάλο διεθνές κεφάλαιο, είτε γιατί αποβλέπουν (ανοήτως) σε μια «αριστερά» που ανεβαίνει στην εξουσία καθιστάμενη παλλακίδα τους. (Αυτή μοιάζει να ήταν η «στρατηγική» του Τσίπρα μετά το ’15, αφότου τον άφησαν στα «κρύα του λουτρού» οι Αμερικανοί και Ισραηλινοί φίλοι του και «του ‘σπασαν τον τσαμπουκά» οι πιστωτές).

Μια συνάντηση που δεν έγινε…

Οι ποιητές είδαν έγκαιρα την παρακμή της ιστορικής Αριστεράς

ΑΞΕΛΟΣ ΛΟΥΚΑΣ

Είναι αρκετοί πλέον αυτοί που συνειδητοποιούν, έστω και αργά, ότι το κακό ήρθε από μακριά. Το χρονικό μιας πλήρους μετάλλαξης δεν διαμορφώνεται από την μια στιγμή στην άλλη. Όμως απαραίτητο για να μην “χαθούμε στην μετάφραση”, είναι να επισημάνουμε ποια ήταν η πραγματική κατάσταση της Ελλάδας μετά τον εμφύλιο και την επικράτηση της σύνολης Δεξιάς.

Είναι ιστορικά πλέον καταγεγραμμένο και από συντηρητικούς πολιτικούς και ιστορικούς, ότι το κυρίαρχο κλίμα, τουλάχιστον την δεκαετία 1950-60 ήταν ιδιαιτέρως ζοφερό για τους ηττημένους. Περιθωριοποίηση, ωμοί διαχωρισμοί, στιγματισμοί, ανηλεές κυνηγητό, στρατοδικεία, εξορίες, καταθέσεις, καθημερινή ή περιοδική παρακολούθηση των υπόπτων του συστήματος, με δύο λόγια μια καταιγιστική τρομοκρατία.

Μιαν εικόνα, μερική, της όλης τρομοκρατίας, περιοριζόμενος στην πνευματική σφαίρα, περιέγραφα σαράντα χρόνια πριν επισημαίνοντας: «Αυτή η ολοκληρωτική, θα έλεγα, τρομοκρατία δεν αποτελούσε μια στιγμιαία εκτροπή, αλλά μια κατάσταση σχεδόν καθολική που διαπότιζε και διαπερνούσε όλο το κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό σώμα, διαχωρίζοντας κάθετα τα στρατόπεδα και διαμορφώνοντας το πολιτικό εκείνο πλαίσιο που επικράτησε όλα τα επόμενα χρόνια μοιράζοντας τον ελληνικό λαό σε πολίτη πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, σε δεξιούς και αριστερούς.

»Σήμερα, η κατάσταση αυτή συνηθίζεται να ξεχνιέται ή να υποβαθμίζεται. Όμως, η πραγματικότητα δεν ήταν άλλη από αυτή που μας περιγράφει ο Κώστας Βάρναλης απαντώντας σε ερώτηση που του έκαναν το 1957 για τα καθημερινά κρούσματα λογοκρισίας. Έλεγε, λοιπόν, ότι “δεν εννοείται καθεστώς βίας, και μάλιστα ξενικής, χωρίς λογοκρισία, στρατόπεδα συγκεντρώσεως και κατοχικούς νόμους. Από την 4η Αυγούστου δεν έπαψε μια στιγμή ν’ ασκείται η λογοκρισία με διάφορους τρόπους. Κι αν ακόμα καταργηθεί ο κατοχικός νόμος που της παρέχει τυπική νομιμότητα, αυτό δε σημαίνει, πως θα καταργηθεί κι αυτή – θ’ ασκείται παρά τον νόμον!” Σ’ αυτή, λοιπόν, την αυλή των θαυμάτων, που –παρ’ όλα αυτά– οι κάτοικοί της αγωνίζονταν να σταθούν στα πόδια τους, το βιβλίο και ο κόσμος του αποτελούσαν μιαν απρόσιτη, σχεδόν μυθική Κολχίδα».

Βαδίζουν ταχέως προς τον όλεθρο και μάλιστα με πάταγο.

Του Ανδρέα Ρέος

Δεν είναι ξεσπάσματα και ατυχείς πράξεις της στιγμής. Είναι κατήφορος με ταχύτητα και κυρίως διάρκεια, σέρνοντας στο διάβα τους ντενεκέδες και κονσερβοκούτια για περισσότερο θόρυβο.

Ο λόγος είναι η κατοχύρωση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος, όχι (μόνον) του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά της αριστεράς. Μαλώνουν για το ποιος μπορεί να οικειοποιηθεί, να σφετεριστεί την έννοια ή καλύτερα; μαλώνουν για την κατοχύρωση της αριστεράς ως δικο τους copy right, για την επικράτηση της δικής τους αντίληψης περί αριστεράς. 

Δεν είναι τυχαία η αλληλεγγύη τους σε άλλους σφετεριστές της ιστορίας, καθότι σφετεριστές και οι ίδιοι.

Η αριστερά στην Ελλάδα, το είπα πολλάκις, είναι πολλές παράγκες μαζί μαζεμένες στον ίδιο μαχαλά, οι οποίες σφετερίζονται την ιδεολογία της αριστεράς, έχοντας η καθεμιά διαφορετική αντίληψη για το τί είναι αριστερά. Στη δεξιά βέβαια, μιλάμε για πολυκατοικία. Δεν υπάρχει πολυδιάσπαση εκεί, ο αγώνας είναι για το ρετιρέ. 

ΠΡΟΣΟΧΗ: Η πολυδιάσπαση στην αριστερά προέρχεται δηλαδή, όχι από τη διαφορετική αντίληψη, αλλά από τον αγώνα για την ιδιοκτησία. 

Όταν ακους τώρα, έναν πολιτικό του ΣΥΡΙΖΑ να λέει "αφουγκραζόμαστε την κοινωνία" ή "πρέπει να αφουγκραστούμε την κοινωνία", καταλαβαίνεις ποια σχέση έχει και η αριστερά με την κοινωνία. ΚΑΜΙΑ. Διότι εμμέσως πλην σαφώς παραδέχεσαι ότι κοινωνία και εσύ, είστε δύο διαφορετικά και ξέχωρα πράγματα. Δε θα χρειαζόταν να αφουγκραστείς κάτι όταν είσαι κομμάτι και μέρος αυτού. Το αφουγκράζεσαι απ'έξω, δηλαδή άλλο εσύ, άλλο αυτό. Δεν είσαι μέρος της κοινωνίας, όταν πρέπει να την αφουγκραστείς, διότι αν ήσουν, δε θα χρειαζόταν και να την αφουγκραστείς, θα το ήξερες ήδη. 

Τί σχέση έχουν όλοι αυτοί με την αριστερά;

Όση σχέση έχουν και με την κοινωνία. ΚΑΜΙΑ.

Μπερδεμένοι, εκμαυλισμένοι, ανιστόρητοι, μαλώνουν για το ιδιοκτησιακό καθεστώς, χωρίς την κοινωνία.

Πρόβλεψα την πτώση, πρόβλεψα τον πάταγο, πρόβλεψα το ρεζιλίκι και μάλιστα σε ανύποπτο χρόνο, όταν ακόμη και μετά το μνημόνιό τους και τη Συμφωνία της λίμνης πήραν 32%. Και δεν εξέφραζα ευσεβή πόθο. Τους ήξερα, τους ξέρω, τους έχω ζήσει. Μαζί τους ήμουν. Μετά έγινα  "φασίστας", διότι και αυτή η έννοια στη δική τους αντίληψη δε σημαίνει αυτό που νομίζετε,  φασίστας είναι όποιος έχει αντίθετη άποψη. 

Η Αριστερά ως ανέκδοτο

Ποτέ στη ζωή μου δεν κατάλαβα πώς γίνεται οι φτωχοί να ψηφίζουν πλούσιους για να τους λύσουν τα προβλήματα, οι πλούσιοι εκλεγμένοι να γίνονται πλουσιότεροι, οι φτωχοί να παραμένουν φτωχοί ή να γίνονται και φτωχότεροι αλλά, παρ’ όλα αυτά, οι φτωχοί να επιμένουν να ψηφίζουν πλούσιους για να τους σώσουν.

Βέβαια, η πολιτική είναι σήμερα ένα επάγγελμα για πλούσιους σε όλον τον κόσμο, αφού χρειάζονται χρήματα και χορηγοί για να βάλει υποψηφιότητα και να εκλεγεί.

Την Έλενα Ακρίτα δεν την εξέλεξαν οι πολίτες -εξελέγη μέσω του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ- αλλά φροντίζει πάντα να υπενθυμίζει την ιστορική και ανώτερη καταγωγή της, που της δίνει ένα προβάδισμα απέναντι στην πλέμπα. Εννοείται πως η Έλενα Ακρίτα κάνει χάρη στους πλεμπαίους και στο λαουτζίκο που μπήκε στην πολιτική κονίστρα για να ασχοληθεί τα προβλήματα του λαού και να τον βοηθήσει, οπότε πρέπει να της έχουμε απέραντη ευγνωμοσύνη.

Έχω γράψει άπειρες φορές, για πάρα πολλά χρόνια, πως ένα τεράστιο πρόβλημα της Αριστεράς -και όχι μόνο στην Ελλάδα- είναι πως, από τη μια υποστηρίζει πως νοιάζεται για τους πολίτες και τους πιο αδύναμους, και, από την άλλη, τους αντιμετωπίζει ως κατώτερους.

Για τη σημερινή Αριστερά, όχι μόνο δεν υπάρχουν πια πλούσιοι και φτωχοί -υπάρχουν μόνο “δικαιώματα”-, αλλά οι φτωχοί είναι και επικίνδυνοι για τους πλούσιους αριστερούς.

Η φράση της Ελενας Ακρίτα “Τον χορτασμένο μην φοβάσαι, το γιο της πλύστρας να φοβάσαι” -που την απέδωσε αρχικά στον Λένιν, λες και είναι δύσκολο να σκεφτεί κάποιος μόνος του πως την Οκτωβριανή Επανάσταση την έκαναν οι γιοι και οι κόρες των πάμφτωχων που πέθαιναν από την πείνα στους δρόμους της Ρωσίας του Τσάρου και όχι οι αριστοκράτες, οπότε ο Λένιν δεν θα μπορούσε να είχε πει ποτέ κάτι τέτοιο- δικαιώνει απόλυτα τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που προέρχεται κι αυτός από μια πλούσια πολιτική δυναστεία, οπότε πρέπει να τον εμπιστεύονται οι πτωχούληδες, και ξεκαθαρίζει πως η πολιτική είναι μια υπόθεση για ευγενείς πλούσιους, όπως η Ακρίτα και ο Μητσοτάκης.

H ευτυχής απο-παγκοσμιοποίηση

Είμαι πεποισμένη πως ένα μέρος των πολιτισμικών συγκρούσεων είναι στην πραγματικότητα κοινωνικές συγκρούσεις», λέει η Sahra Wagenknecht. «Και ότι οι πολιτισμικές ταυτότητες κρύβουν επίσης κοινωνικές ταυτότητες». Συνεπώς οι ατομικές συμπεριφορές σε θέματα μεταφορών, διατροφής κ.α. επιβαρύνουν τους περιαστικούς πληθυσμούς με χαμηλά ειδοσήματα. «Εδώ πρόκειται για μία κατάσταση κοινωνικής σύγκρουσης που εκφράζεται πολιτισμικά». «Το θέμα δεν είναι μόνο να καταναλώνουμε διαφορετικά, αλλά πάνω απ’όλα να παράγουμε διαφορετικά». Η τεχνολογική καινοτομία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων μπορεί να βοηθήσει σε αυτό.

Το 2015 η Sahra Wagenknecht εξέφρασε τη διαφωνία της για την απόφαση της Μέρκελ να δεχθεί 1 εκατομμύριο πρόσφυγες. Με την άφιξη 1 εκατομμυρίου Ουκρανών από το 2022, την αρχική ευφορία της ενσωμάτωσης διαδέχθηκε η γερμανική αγωνία και το άγχος. Το πρόγραμμα της Sahra Wagenknecht καταδικάζει των ρατσιστικές ιδεολογίες και υπερασπίζεται το δικαίωμα ασύλου για κάθε πρόσωπο που διώκεται πολιτικά στην χώρα του. 

Όμως… "σε όλους τους τομείς, οι θεσμοί και οι δημόσιες υποδομές έχουν στομώσει. Και είναι οι πιο φτωχοί που την πληρώνουν». Οι λύσεις για την μη ελεγχόμενη μετανάστευση είναι είτε οι διαδικασίες να επιστρέψουν στις τρίτες χώρες ή σε αυτές της εισόδου στην Ευρώπη, είτε-και αυτό είναι πιο βασικό-γεωπολιτικά να τεθεί τέλος στους πολέμους της Δύσης σε Ιράκ, Αφγανιστάν και Συρία. Κατηγορείται για «αριστερή ξενοφοβία". 

Σε μία συνέντευξη της όμως στο New Left Review, τον Απρίλιο, θα πει πως «ασχολούμενοι με τις πραγματικές κοινωνικές ελλείψεις, που ξεπερνούν τις δυνατότητες, αυτό δεν λέγεται ξενοφοβία». Εάν η πολιτική για τη Μετανάστευση έχει να κάνει με τη δημογραφική γήρανση της Γερμανίας, είναι στο Κράτος που πρέπει να επενδύσει μαζικά στις δομές υποδοχής και να τελειώνει με τη δημοσιονομική πειθαρχία. Οι θέσεις αυτές της Sahra Wagenknecht δεν είναι αγαπητές μόνο στους λευκούς της μεσαίας τάξης στην Ανατ. Γερμανία, αλλά και σε όσους προέρχονται από τη μετανάστευση.

Ήταν και ο Καρλ Μαρξ ρατσιστής;

Ι. Μπορεί ο Μαρξ να παραμένει ακόμα για την Αριστερά – και όχι μόνο – η «εικόνα», ο «προφήτης», ο «πνευματικός πατέρας» του εργατικού κινήματος, κλπ. Όμως, με το ρατσισμό (και τον αντισημιτισμό) ο «Γεροκάρλ» είχε κάποιο «θέμα», όπως φαίνεται τουλάχιστον μέσα από επιστολές του για τον Γερμανοεβραίο Φερδινάνδο Λασσάλ, ένα από τα πιο σημαντικά ονόματα στην ιστορία του παγκόσμιου σοσιαλιστικού κινήματος και ιδρυτή της Γενικής Ένωσης Εργαζομένων της Γερμανίας (ADAV, 1863) – ιδρυτικής οργάνωσης του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD). Ενός ανθρώπου που εκτός από αστός επαναστάτης υπήρξε και συνομιλητής του Βίσμαρκ για το γερμανικό ζήτημα, αλλά και πολιτικός αντίπαλος του Καρλ Μαρξ, κυρίως για την μελλοντική πορεία της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Μέσα από αυτές τις επιστολές – και σε συνδυασμό με τη σημερινή θεώρηση των πραγμάτων για τον φυλετισμό – η μαρξική εικόνα για τον Λασσάλ δίνει την ευκαιρία στο να συμπεριληφθεί εύκολα και ο Μαρξ στη μεγάλη γκάμα των καραμπινάτων ρατσιστών – και αντισημιτών. (Για να μη αναφερθούμε στο πόσο υβριστικά και υποτιμητικά αποκαλούσε όλα τα βαλκανικά έθνη που ξεσηκώθηκαν κατά των Οθωμανών ή τα όσα περιφρονητικά έγραφε στο «Εβραϊκό Ζήτημα» (1843) για τους Εβραίους).

Μετά από μια επίσκεψη το 1862 του Λασσάλ στον Μαρξ στο Λονδίνο, έγραψε (ο Μαρξ) για τον «Εβραίο αράπη Λασσάλ»:

Γιατί η τεράστια αδυναμία της Κεντροαριστεράς δεν δημιουργεί ως τώρα "αριστερό" ρήγμα

Του Δημήτρη Μπελαντή 

Το να είναι εξαιρετικά δύσκολο να συγκροτηθεί μαζικά ένας χώρος στα "αριστερά" της πολιτικής σκηνής την στιγμή που η Κεντροαριστερά έχει τα χάλια του ΣΥΡΙΖΑ η σε μικρότερο βαθμό και του ΠΑΣΟΚ δείχνει, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ότι το πρόβλημα και στην Ελλάδα και διεθνώς είναι πολύ βαθύ  κοινωνικά και όχι επιφανειακο .Ειδικά όμως στην Ελλάδα. Επίσης, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν θεωρώ ότι το ΚΚΕ ,η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η άλλα  υπαρκτά σχήματα,ακόμη και συμπαθή, μπορούν να  καλύψουν  στοιχειωδώς αυτήν την ανάγκη. Διατυπώνω ορισμένες  εξηγητικες σκέψεις, χωρίς καμία βεβαιότητα. Και με το επίθετο " αριστερός" σε πολλά εισαγωγικά.

- Η ύπαρξη ενός αριστερού η φιλοκοινωνικου σχεδίου προϋποθέτει ότι το έθνος συγκροτημένο σε κρατική οντότητα έχει μιαν  βεβαιότητα  η ασφάλεια μελλοντικής ύπαρξης και μάλιστα σχετικά  ανεξαρτητης.Αυτο δεν ισχύει πια για την Ελλάδα. Μειώνονται σταδιακά οι ελάχιστες προϋποθέσεις  και υποδομές για κάτι τέτοιο. Η Ελλάδα διχάζεται ως  εικαζόμενο υποθετικό  μέλλον ανάμεσα σε έναν αμερικανοισραηλινό δορυφόρο η σε έναν  τουρκικό δορυφόρο. Μόνο η ρήξη με την συλλογική  Δύση μπορεί να ανοίξει μια τρίτη δυνατότητα ανεξαρτησίας. Το κοινωνικό χωρίς εθνικό πλαίσιο είναι αδύνατο. Για οποιοδήποτε έθνος.

- Η έννοια της Αριστεράς έχει βαθύτερα συνδεθεί πια  διεθνώς με την πολιτική ορθότητα και την λεγόμενη woke κουλτούρα καθως και με έναν επιφανειακό μοδάτο  " αντιφασισμο".Οταν την κουλτούρα αυτήν την προωθεί το ίδιο το κράτος επίσημα και η ΕΕ, ποιος ο λόγος ύπαρξης  διακριτης Αριστεράς; για να επαναλαμβάνει το κράτος; Σίγουρα, το κράτος έχει αντιφάσεις, έχει  και αντιwoke, ακροδεξιές,ρατσιστικές  η εθνικιστικές όψεις κλπ .Όμως, η όψη της πολιτικής ορθότητας, λόγω εξάρτησης από την ΕΕ ,γίνεται όλο και πιο ισχυρή εντός του κράτους  και διεισδύει σε όλους τους χώρους.Σε μεγάλο βαθμό, και δεν είμαι ο πρώτος που το λέω, τα υπαρκτά κόμματα είναι μηχανισμοί του κράτους,του ΝΑΤΟ  και της ΕΕ. Ιδεολογικά και υλικά.

ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΜΙΑΣΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

Γιὰ τὰ 50 χρόνια ἀπὸ τὴν ἴδρυση τῆς Νέας Δημοκρατίας

ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΜΙΑΣΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

Ἡ ἐπονείδιστη ἐξομοίωση τῆς Ἡρωικῆς Ἐξόδου τῆς Ἱερῆς Πόλης τοῦ Μεσολογγίου μὲ τοὺς ΝΑΤΟνεοναζιστὲς Ἀζοφιστὲς θρασύδειλους σφαγεῖς ἀμάχων εἶναι τρανὴ ἀπόδειξη ὅτι οἱ Νεοδημοκράτες εἶναι ὅ,τι πιὸ Ἀνθελληνικὸ καὶ ὅ,τι πιὸ Σιχαμένο ἔχει περάσει ποτὲ ἀπὸ τὸν τόπο ἀπὸ τὸν μεταπόλεμο μέχρι σήμερα. 

Ἡ Νέα Δημοκρατία εἶναι ἕνα κινητὸ Ἀνθελληνικὸ καὶ Ἀντικοινωνικὸ Μίασμα, ποὺ δηλητηριάζει θανάσιμα τὸ ἔθνος καὶ ἐξανδραποδίζει τὸν λαό. Εἶναι ἡ σύγχρονη κατ' ἐξοχὴν παράταξη τῆς Ἐθνικῆς Προδοσίας, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὴν ὠμὴ παράδοση τῆς Κύπρου στὸν Ἀττίλα ΙΙ ἀπὸ τὸν μητραλοία ἱδρυτής της, Κωνσταντίνο Καραμανλή, ποὺ ἀποτέλεσε τὸν θεμέλιο λίθο τῆς Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας. 

Καὶ ὁ κύκλος της μέλλεται νὰ ὁλοκληρωθεῖ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο μὲ τὸν ὁποῖον ξεκίνησε: μὲ μία μεγάλη ἐθνικὴ προδοσία εἰς βάρος τοῦ Ἑλληνισμοῦ -αὐτὴ τὴν φορὰ εἰς βάρος τῆς Ἑλλάδας, μὲ τὴν ὁλοκληρωτικὴ κατάλυση τῆς ἐθνικῆς της κυριαρχίας, μὲ τὴν πλήρη προσαρμογὴ τῆς χώρας στὰ ἀμερικανικὰ συμφέροντα καὶ τὴν συνεπακόλουθη ὑποταγή της στὶς ἀνταλλάξιμες τουρκικὲς ἀξιώσεις γιὰ τὴν ἐνίσχυση τῆς νοτιοανατολικῆς πτέρυγας τοῦ ΝΑΤΟ στὸν πόλεμό του κατὰ τῆς Ρωσσίας, μὲ σημερινὸ ἐνεργούμενο τὸ Κίεβο καὶ μὲ τὴν Ἑλλάδα προκεχωρημένη ἀμερικανικὴ βάση. 

Ἡ ξενόδουλη πλουτοκρατικὴ Δεξιὰ πουλοῦσε ἀνέξοδα πατριωτισμὸ κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου μπροστὰ στὴν ἐπαπειλούμενη διχοτόμηση τῆς χώρας τὴν περίοδο 1946-49. Στὴν μεταψυχροπολεμικὴ ἐποχὴ ἡ ταύτιση μὲ τὸ ἀμερικανικὸ στρατόπεδο σημαίνει τὴν πλήρη συμμόρφωση μὲ τὸν φιλελεύθερο μονόλογο τοῦ εὐρωατλανισμοῦ.

Εἶναι ἁπλῶς ἡ προσαρμογὴ τῆς ἴδιας ἰθύνουσας τάξης στὶς μεταβολὲς τῶν ἐποχῶν, προκειμένου νὰ ἐξυπηρετεῖ τὰ συμφέροντά της μέσα στὸ πάγιο καθεστὼς τῆς ἀμερικανοκρατίας.