Το ΔΝΤ, η ΕΕ και η υποτέλεια

του Αχιλλέα Ομήρου
(ψευδώνυμο με το οποίο συνόδευε άρθρα του ο Λευτέρης Ριζάς)

Αναδημοσιεύουμε στη μνήμη του Λευτέρη Ριζά

(πρώτη δημοσίευση 28.04.2016)

       Το ΔΝΤ, όπως και η Ε.Ε. και τα όργανα της, η Παγκόσμια Τράπεζα, οι διάφοροι άλλοι οικονομικοί και στρατιωτικο - πολιτικοί οργανισμοί (μην ξεχνάμε πρώτα απ‘ όλους το ΝΑΤΟ), δεν έχουν δημιουργηθεί για να επιδιώξουν την ευημερία και ελευθερία των λαών (των εθνών και των κρατών τους). Οι ίδιοι αυτοί οργανισμοί αυτό βέβαια ισχυρίζονται και «πουλάνε» σε όλους τους λαούς και τις κυβερνήσεις τους. Είναι απαραίτητο να πιστέψουν οι λαοί πώς όλοι αυτοί οι θεσμοί τα όργανα τους, στα οποία συμμετέχουν μέσω των κυβερνήσεων τους, φροντίζουν με άδολη αγάπη γι΄ αυτούς.

       Ισχυρίζονται ότι φροντίζουν για την οικονομική ανάπτυξη όλων των χωρών και λαών. Ότι ακριβώς γι΄αυτό τον λόγο επενδύουν, παρέχουν δάνεια, εκδίδουν οδηγίες και κανονισμούς, διαμορφώνουν διεθνείς νόμους και συγκροτούν στρατούς για να προασπίσουν την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την ασφάλεια κάθε λαού και ανθρώπου.

       Κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν πιστεύει τίποτα από αυτά, γιατί η ίδια η ζωή, η ίδια η «πολιτεία» όλων αυτών των οργανισμών, ενώσεων κλπ κλπ κάθε ημέρα αποδείχνει το εντελώς αντίθετο: ότι δηλαδή στην πραγματικότητα είναι θεσμοί, όργανα και ενώσεις του κεφαλαίου, του πολύ μεγάλου κεφαλαίου, του μονοπωλιακού και χρηματοπιστωτικού. Ότι στην πραγματικότητα προσπαθούν να «συντονίσουν» την δράση όλων αυτών των μερίδων του κεφαλαίου, έτσι ώστε να εξομαλύνονται οι διαρκώς αναφυόμενες αντιθέσεις και συγκρούσεις τους από τη μια και από την άλλη όλοι αυτοί μαζί να εξασφαλίζουν την αναπαραγωγή τους σε βάρος των λαών τους. Με κάθε μέσον: με την καθημερινή παραπλάνηση τους – την προπαγάνδα – και την «πλύση» του εγκεφάλου τους, την ανοιχτή και καλυμμένη καταπίεση τους, τον εγκλωβισμό τους σε πολιτικά σχήματα που παρά την «προοδευτική» ρητορεία τους σκοπό τους θα έχουν ακριβώς την παραπλάνηση τους και τον ιδεολογικο-πολιτικό έλεγχο τους.

Βλέπω ότι μια ορισμένη αριστερά δυσκολεύεται να στηρίξει τους αγρότες γιατί είναι ένα μάτσο (και ματσό) συντηρητικοί, σεξιστές.

Του Δημήτρη Τσίρκα 

Βλέπω ότι μια ορισμένη αριστερά δυσκολεύεται να στηρίξει τους αγρότες γιατί είναι ένα μάτσο (και ματσό) συντηρητικοί, σεξιστές. 

Αν είναι δυνατόν! Ξέχασε τη θεωρία της, τη διαθεματική της εργαλειοθήκη;

Κατ’ αρχάς, ο αγρότης είναι το κατεξοχήν κουήρ υποκείμενο: αντιστέκεται με πείσμα στις κυρίαρχες κανονικότητες του ευέλικτου, αστικοποιημένου, ψηφιακού νεοφιλελεύθερου παραδείγματος. 

Επιμένει να ζει σε τόπο, σε εποχές, σε λάσπες. Υπονομεύει επιτελεστικά το φαντασιακό της προόδου. Είναι πιο queer και από drag brunch στην Πλατεία Καρύτση. 

Ταυτόχρονα, είναι subaltern - μιλάει, φωνάζει, κλείνει δρόμους, αλλά το κράτος τον «ακούει» όπως άκουγε η αποικιοκρατία τους «ιθαγενείς». Ως θόρυβο. Ως γραφικότητα. Ως πρόβλημα δημόσιας τάξης. Η Σπίβακ θα ενθουσιαζόταν.

Όταν, δε, προσπαθεί να μιμηθεί τον πολιτισμό του (μετα-αποικιοκράτη) Κυρίου του, εκείνος τον αντιμετωπίζει περίπου σαν λευκό τσιγγάνο – η φεράρι δίπλα στο μαντρί… 

Ο Φανόν και ο Μάλκομ Χ θα έγραφαν τόμους για τη διχασμένη ψυχοσύνθεσή του.

Και φυσικά, είναι διαθεματικός μέχρι αηδίας: ταξικά στριμωγμένος, χωρικά περιθωριοποιημένος, μορφωτικά υποτιμημένος, περιβαλλοντικά εκτεθειμένος. 

Ένα intersectional case study που θα ζήλευε μέχρι και το Πάντειο.

Είναι όμως και τρανς! Ζει σε μια μόνιμη κατάσταση μετάβασης – από πυλώνας διατροφικής ασφάλειας σε αντιδραστική συντεχνία και από ήρωας της υπαίθρου σε μπλόκο στους δρόμους. 

Ο αγρότης είναι ένα ρευστό υποκείμενο που το κράτος και ο κυρίαρχος λόγος διαρκώς ανακατασκευάζουν.

Ζακ Ελλύλ – Εξομολόγηση ενός πρώην επαναστάτη

• ResPublica, διαδικτυακό περιοδικό
(21/09/2020)

Από το βιβλίο, La foi au prix de dout, La Table Ronde, Paris 2006, σσ. 270-275. Α’ έκδοση 1980.

Μετάφραση: Αλέξανδρος Μπριασούλης

Ο κόσμος που θα αφήσω πίσω μου με αρρωσταίνει. Με αρρωσταίνει στην ψυχή, στο σώμα και στο πνεύμα. Ήμουν γεμάτος ελπίδα όταν στρατευόμουν, στα είκοσί μου χρόνια, για να αλλάξω την πορεία του κόσμου. Γιατί στα 1930 είχαμε ήδη δει να προβάλλει αυτός ο κόσμος της αταξίας και της καταπίεσης. Κι ελπίσαμε ότι θα μπορούσαμε να τον κάνουμε να αλλάξει κατεύθυνση, να κινηθεί προς τον άνθρωπο, την ελευθερία, την δικαιοσύνη, την αληθινή δημοκρατία… Προσπάθησα τα πάντα. Κυνήγησα όλες τις ευκαιρίες που μου φάνηκαν κατάλληλες. Σκέφτηκα πολύ. Το μόνο που κατάφερα ήταν να κατανοήσω τι συμβαίνει. Κατάλαβα. Μίλησα. Προειδοποίησα. Κι όλα αυτά δεν ωφέλησαν σε τίποτα. Τα λόγια μου δεν ακούστηκαν τη στιγμή που έπρεπε, αλλά κι όταν ακούστηκαν ήταν ήδη αργά, ο κόσμος είχε πάρει την κατηφόρα και δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω για να πάρει έναν άλλο δρόμο. Όλα άχρηστα. Αναπότρεπτα, ο κόσμος έγινε ο χειρότερος δυνατός. Αλλά εμείς δεν θελήσαμε τίποτα απ’ όλα αυτά. Είναι πολύ εύκολο να κατηγορούμε τους καπιταλιστές, τους ιμπεριαλιστές, τους αποικιοκράτες. Τα αποτελέσματα δεν ήταν αυτά που επιθυμούσαν. Είναι πολύ εύκολο να κατηγορούμε τους κομμουνιστές: ποτέ τους δεν θέλησαν τη δικτατορία, τις σφαγές του Πολ Ποτ, τα γκούλαγκ, την ιμπεριαλιστική ισχύ του κομμουνισμού. Μπορώ να το βεβαιώσω: οι κομμουνιστές που γνώρισα ποτέ τους δεν φαντάστηκαν ότι τα υπέροχα ιδεώδη τους θα κατέληγαν σε μια από τις ισχυρότερες αστυνομοκρατίες του κόσμου. Ποτέ ο Αϊνστάιν δεν θέλησε την ατομική βόμβα. Ποτέ κανείς καλόπιστος άνθρωπος δεν επιθύμησε όλο αυτό το κακό που συσσωρεύτηκε στις επιστήμες, στην πολιτική, στην οικονομία, στην τεχνική. Γιατί τίποτε άλλο δεν συσσωρεύτηκε παρά κακό. Είναι σαν, μ’ έναν τρόπο ακατανόητο, όλα εκείνα τα υπέροχα άνθη της προόδου να μην έδωσαν παρά καρπούς πικρούς και δηλητηριώδεις και πέραν αυτών, τίποτε. Πλέον, δεν έχουμε παρά να διαλέξουμε ανάμεσα σε μια πεποίθηση και το κώνειο.

Η γενιά μου ήταν η γενιά που μεγάλωσε μετά το 1914 και είχε ορκιστεί: «ποτέ ξανά»! Αγωνιστήκαμε λοιπόν για την ειρήνη, την κοινωνική δικαιοσύνη, για μια ανάλυση πιο βαθύτερη και μια τακτική ακριβέστερη και είχαμε ήδη προαισθανθεί, από τα μέσα της δεκαετίας του ΄30 τον χιτλερισμό και τον σταλινισμό. Η οπτική μας ήταν ορθή. Την ίδια στιγμή, τόσο ο καπιταλισμός όσο και ο φιλελευθερισμός ήταν για μας καταδικασμένοι. Αναζητήσαμε κάτι άλλο, δεν θελήσαμε να πιστέψουμε ούτε στη μοίρα μιας ιστορίας προδιαγεγραμμένης ούτε στη νίκη των δαιμόνων. Είχαμε ένα ιδεώδες, τη θέληση ενός κόσμου ελεύθερου και αδελφωμένου και προσπαθήσαμε να τον φτιάξουμε όσο καλύτερο μπορούσαμε. Αναζητήσαμε την ευτυχία και την ισότητα για όλους. Και να τι φτιάξαμε! Έναν κόσμο όπου δεν αναγνωρίζουμε κανένα από τα ιδανικά της νιότης μας. Ποτέ δεν υπήρξαμε άπληστοι για χρήμα, εξουσία, ισχύ και κατανάλωση. Και παρόλα αυτά, όλες μας οι προσπάθειες κατέληξαν αναπότρεπτα στο ακριβώς αντίθετο, μεταμορφωμένες και διαστρεβλωμένες. Αυτό δεν μπορέσαμε να το προβλέψουμε και όσοι από μας το κατάφεραν, δεν μπόρεσαν να αντιδράσουν. Δεν θελήσαμε τίποτε απ΄όλα αυτά. Ξέρω βέβαια ότι αυτή η δικαιολογία, η δικαιολογία των αδύναμων και των ιδεαλιστών, δεν φτάνει. Αλλά είναι το μόνο που μπορώ να πω σήμερα, μπροστά στο βάραθρο. Και δεν υπάρχει ένας κακός που είναι ο ένοχος, ένας δικτάτορας ή μια κοινωνική τάξη. Πρέπει να βγούμε επιτέλους από αυτή την ψευδή και απλοϊκή εξήγηση της «πάλης των τάξεων« και της ευθύνης της «άρχουσας τάξης». Η «άρχουσα τάξη» χειραγωγείται και αυτή από κάποιον ισχυρότερο και όχι από τα συμφέροντά της. Όλοι παίξανε το ρόλο τους και ο καθένας το έκανε με καθαρή τη συνείδηση.

ΤΑ ΕΛΤΑ και η ΣΤΟΡΙΚΗ ΝΙΚΗ του Ζόραν Μαμντάνι με 50%

Ζόραν Μαμντάνι: Θα φέρει την… άνοιξη στη Νέα Υόρκη;

Αιφνιδιαστική νίκη για τον 33χρονο «προοδευτικό μουσουλμάνο» που ξεπέρασε τα φαβορί και φέρνει νέα δυναμική στον Δημοκρατικό αγώνα για τη δημαρχία της πολυπληθέστερης πόλης των ΗΠΑ

Του Δημήτρη Αναστασίου 

Ιστορική νίκη με 50% και πάνω από ένα εκατομμύριο ψήφους, σε εκλογές με ρεκόρ συμμετοχής από το 1969! — εκτιμώμενο σύνολο 2,2 εκατομμύρια ψηφοφόροι. Είναι επίσης ο πρώτος δήμαρχος της Νέας Υόρκης που ξεπερνά το 1 εκατομμύριο ψήφους από το 1969. 

Ο Ζόραν Μαμντάνι θα είναι ο 111ος δήμαρχος της Νέας Υόρκης.

Kέρδισε την εκλογική αναμέτρηση για τη δημαρχία της Νέας Υόρκης εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή λαϊκής προοδευτικής πολιτικής στην πόλη.

Για πρώτη φορά στην ιστορία της, η Νέα Υόρκη εκλέγει έναν μουσουλμάνο δήμαρχο – έναν πολιτικό που εκπροσωπεί όχι μόνο μια νέα γενιά, αλλά και μια νέα ιδέα για το τι μπορεί να σημαίνει προοδευτική πολιτική σε μητροπολιτική κλίμακα.

Η εκστρατεία του Μαντάνι ξεκίνησε με περιορισμένους πόρους, αλλά με σαφές όραμα: μια πόλη οικονομικά προσιτή και δίκαιη για όλους. Το πρόγραμμά του περιλάμβανε 

(α) πάγωμα των ενοικίων στις ρυθμιζόμενες κατοικίες, κατασκευή κοινωνικής στέγης,  

(β) δωρεάν παιδικούς σταθμούς, 

(γ) δωρεάν λεωφορεία και 

(δ) υψηλότερη φορολόγηση για τα ανώτερα εισοδηματικά στρώματα  με εισόδημα άνω του 1 εκατομ. 

ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ, ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΕ ΕΛΑΦΡΥΝΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ

Άριστος Μιχαηλίδης 

Η απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου, να εγκρίνει με ποσοστό 71% πρόταση του ευρωβουλευτή Μιχάλη Χατζηπαντέλα αφορά συγκεκριμένα την ανέγερση μνημείου στη μνήμη των θυμάτων και των αγνοουμένων της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Ειδικά των θυμάτων της εισβολής. Δεν διαχωρίζει και δεν κατονομάζει ειδικά τα θύματα της ελληνοκυπριακής κοινότητας.

Παρότι εξ αντικειμένου όταν ένα μνημείο αναφέρεται στην τουρκική εισβολή αυτομάτως παραπέμπει ότι είναι σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και των πολιτών της Ελληνοκυπρίων, όχι των πολιτών της που ταυτίστηκαν με τους εισβολείς και πολέμησαν δίπλα τους. Αλλά, τι να κάνουμε, αυτά είναι τα γεγονότα.

Η πλειονότητα των Ελληνοκυπρίων το είδαν αυτό με ανακούφιση. Ένιωσαν ότι επιτέλους έστω και μετά μισό αιώνα αναγνωρίζεται και σημειώνεται με συμβολικό μνημείο ότι στην Κύπρο ΥΠΗΡΞΕ εισβολή από την Τουρκία. Και μάλιστα ότι συνεχίζεται η κατοχή ως μια ανοικτή πληγή εντός ευρωπαϊκού εδάφους. Δεν είναι ένα μνημείο σε βάρος της τουρκοκυπριακής κοινότητας. Αν θίγεται κάποιος με αυτό είναι η Τουρκία, η χώρα που πραγματοποίησε την εισβολή.

Όμως ούτε καν αυτό μπορούμε να το διαχειριστούμε με λίγη αυτοσυγκράτηση. Ελληνοκύπριοι στέλνουν επιστολές στην Ευρώπη και καταγγέλλουν αυτή την απόφαση. Η κορύφωση ήρθε από το ΑΚΕΛ με δηλώσεις του ίδιου του Στεφάνου, αλλά και από τον ευρωβουλευτή Γιώργο Γεωργίου, ο οποίος με επιστολή προς την Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Ρομπέρτα Μέτσολα, της ζητά να αναγνωρίσει «την αναγκαιότητα ανέγερσης ενός κοινού μνημείου εντός του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στη μνήμη των αγνοουμένων και των θυμάτων όλων των κοινοτήτων της Κύπρου για την περίοδο 1963-1974».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΙΔΑΚΗΣ ...Προς όλους του υποψήφιους σωτήρες της Αριστεράς...

Γιώργος Βιδάκης

🔴ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΡΙΣΤΕΡΑ.... Η δική μου αριστερά, ίσως, να είναι ουτοπική. Μʼ αρέσει όμως η ουτοπία. Είναι σαν τον ορίζοντα, όσο τον πλησιάζεις τόσο απομακρύνεται. Σε κάνει, παρόλα αυτά, να προχωράς πάντα μπροστά.Εν τέλει, η δική μου αριστερά είναι μια πολύ μοναχική υπόθεση...

«Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα»

Καρλ Μαρξ....

H δική μου αριστερά“Ήταν ένας νέος ωχρός, καθόταν στο πεζοδρόμιο, χειμώνας, κρύωνε. “τι περιμένεις;” του λέω.” τον άλλο αιώνα” μου λέει.

Και χιόνιζε ήσυχα, ήσυχα, όπως πάνω από έναν τάφο”

Τάσος Λειβαδίτης

Η δική μου αριστερά, είναι η στρατιά των διπλά ηττημένων ευγενών ηρώων που για ένα πουκάμισο αδειανό, για ένα διαψευσμένο όνειρο, για μια ματαιωμένη ελπίδα έδωσαν τη ζωή τους.

Η δική μου αριστερά διακρινόταν πάντα για την ευγένεια της.

Η δική μου αριστερά ξεχώριζε πάντα για την επιμονή της στις ιδέες της.

Η δική μου αριστερά οριοθετήθηκε για την ανιδιοτελή της προσφορά.

Η δική μου αριστερά φημιζόταν για την ανεκτικότητα της στο διαφορετικό, δίχως αποκλεισμούς, δίχως χαρακτηρισμούς, δίχως «επαγρυπνητές» της ιδεολογικής καθαρότητας, δίχως «στρατόπεδα συγκέντρωσης» για τους «αντιφρονούντες».

Η δική μου αριστερά σταυρώθηκε στα Μακρονήσια της πατρίδας μου και τα μακρινά γκουλάγκ της Σιβηρίας. Βασανίστηκε στο Μπούλγκες, στην Μπουμπουλίνας και σε όλα τα κολαστήρια όπου γης.

Η δική μου αριστερά υμνήθηκε για την ουτοπική της προσμονή στα όρια της μεταφυσικής εσχατολογίας.

Η δική μου αριστερά τραγουδήθηκε για την ομορφιά των στίχων της.

Η δική μου αριστερά απεικόνισε το κάλλος του ήθους των απλών ανθρώπων που πίστεψαν σʼ αυτήν και θυσιάστηκαν για τα ευγενικά ιδανικά της.

Αυτή την τάξη που εξαχρειώνεται όλο και περισσότερο, σε σημείο που να γίνονται προδότες της ίδιας τους της χώρας.

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

«Πεϊρεφίτ, σας παρακαλώ να μην έχετε τους δημοσιογράφους σε υπερβολική εκτίμηση. 

Όποτε προκύπτει κάποια δυσκολία, είναι απολύτως αναμενόμενο αυτή η πανίδα να παίρνει το μέρος των ξένων, ενάντια στο έθνος του οποίου υποτίθεται ότι είναι οι εκπρόσωποι.

 Είναι αδύνατο να φανταστεί κανείς τέτοια χαμέρπεια - και ταυτόχρονα τέτοια έλλειψη συνείδησης της χαμέρπειας. Οι δημοσιογράφοι σας έχουν ένα κοινό με τη γαλλική αστική τάξη, το γεγονός ότι έχουν χάσει κάθε αίσθηση εθνικής υπερηφάνειας. 

Για να μπορεί η αστική τάξη να συνεχίσει να δειπνεί έξω, θα αποδεχόταν οποιαδήποτε εθνική μειοδοσία. Ήδη από το 1940, ήταν πίσω από τον Πεταίν, επειδή της επέτρεψε να συνεχίσει να δειπνεί έξω παρά την εθνική καταστροφή. Τι θαύμα! Ο Πεταίν ήταν "ένας μεγάλος άνδρας". Δεν χρειαζόταν καμία λιτότητα, καμία προσπάθεια! Ο Πεταίν είχε βρει τη "λύση". Όλα θα ρυθμίζονταν υπέροχα με τους Γερμανούς. Οι καλές δουλειές θα ξαναρχίζανε.

Φυσικά, αυτό αντιπροσωπεύει το 5% του έθνους, αλλά το 5% που, μέχρι εμένα, κυριαρχούσε. Η Γαλλική Επανάσταση δεν κάλεσε τον γαλλικό λαό στην εξουσία, αλλά αυτήν την τεχνητή τάξη που είναι η αστική τάξη. Αυτή την τάξη που εξαχρειώνεται όλο και περισσότερο, σε σημείο που να γίνονται προδότες της ίδιας τους της χώρας. 

ΚΟΠΤΟΡΑΠΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ-ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΤΩΡΑ ΝΑ ΕΠΑΝΑΛΗΦΘΕΙ ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ "ΣΥΡΙΖΑ"

🔺️Ο ΣΥΡΙΖΑς της πρώτης περιόδου ήταν μια χαλαρή Ομοσπονδία του τότε ΣΥΝ με άλλες 11 συνιστώσες- κόμματα και ομάδες προσωπικοτήτων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Χωρίς μέλη, η λήψη των αποφάσεων έβγαινε από την διαβούλευση αντιπροσωπιών των 12, σε ένα δυαράκι της Βαλτετσίου. 

Συγκολλητική τους ουσία ήταν το μοίρασμα της κρατικής επιχορήγησης σε 12 μέρη (αναλογικά) και ένας ασαφής στόχος ενότητας της ριζοσπαστικής Αριστεράς ενάντια στην (τότε ενιαία) νεοφιλελέ παγκοσμιοποίηση.

🔺️Στην δεύτερη περίοδο, εμπρός στις επικείμενες Κυβερνητικές ευθύνες του, ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να γίνει κόμμα με μέλη και δική του οργάνωση. Τότε αποχώρησαν, σε δύο κύματα, οι συνιστώσες του και μια από τις 3 "ιδεολογικές τάσεις" του πάλαι ποτέ ΣΥΝ.

 Συγκολλητική ουσία του εναπομείναντος  σχήματος οι Κυβερνητικές ευθύνες με στόχο την έξοδο από τα μνημόνια με την κοινωνία όρθια. Η λήψη των κρίσιμων αποφάσεων συνέχισε να γίνεται με διαβούλευση των "τάσεων", που συνήθως θυμόντουσαν να λένε ότι είναι ιδεολογικές λίγο πριν από τα συνέδρια ή για τίποτα εκλογές για Νομαρχιακές. Για να μοιράζονται κάπως και οι Κυβερνητικές θέσεις σε μια κυβέρνηση όπου λίγη ισχύ είχαν οι κομματικές αποφάσεις/θέσεις αλλά το μοίρασμα των υπουργικών καρεκλών ανάμεσα στις επι μέρους ομάδες-φραξιες σε ενα σχήμα άκρως υπουργοκεντρικό! Αλλά και πολύ λίγο "αγκιστρωμένο" στην κοινωνία, αρα με πολύ εύκολη την ανατροπή του έργου που έκανε με την ακύρωση των μεταρρυθμίσεων του με 5-6 προεδρικά διατάγματα, όπως είδαμε να συμβαίνει από τον Ιούλιο του 19 μέχρι σήμερα...) 

Λεκτικά πολεμοφόδια, θεολογικές γομώσεις

*
ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ & ΠΑΡΑΜΟΝΙΜΑ | 09:

Καιρικά σχόλια από τον ΚΩΣΤΑ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗ

Τι σημαίνει ιδεολογική ηγεμονία; Να εξαναγκάζεις και τον εχθρό σου ακόμη να χρησιμοποιεί τη δική σου γλώσσα, τις δικές σου έννοιες, τη δική σου ρητορική.

Ο Παναγιώτης Κονδύλης εντοπίζει την συμβολική οριστικοποίηση της ήττας του Ancien Régime στην υιοθέτηση από τους αριστοκράτες απολογητές του της γλώσσας του κοσμικού διαφωτισμού. Γύρω στα 1800, ακόμη και οι οπαδοί της ελέω θεού μοναρχίας επιχειρηματολογούν κοσμικά και πεφωτισμένα. Αν θέλουν να ακουστούν, δεν μπορούν να κάνουν κι αλλιώς…

Η εξαέρωση της αριστεράς δηλώνεται καθαρά μετά το 1989 με τη νέα ρητορική των σοσιαλιστικών και εργατικών κομμάτων:

 εγκαταλείποντας την ταξική ανάλυση και την κριτική κατά του πλούτου, οι διάφοροι Μπλαιρ αρχίζουν να πιθηκίζουν το φιλελεύθερο ζαργκόν περί «ευκαιριών» και «ατελεύτητων δυνατοτήτων» του καπιταλισμού.

Σήμερα, ζούμε μια παρόμοια ιστορική στιγμή. Σε μια κυκλική κίνηση, το φιλελεύθερο ζαργκόν ξαναδίνει τη θέση του στην ωμή θεολογία. Δεν υπάρχει θέση για πολιτική λεπτολογία και ανάλυση. Στην κονίστρα δεν πολεμούν πλέον σκληρά συμφέροντα ή εξωραϊσμένες προσδοκίες: γιγαντομαχούν αυτοπροσώπως το Αγαθό και το Πονηρό, οι μάρτυρες και οι εγκληματίες, ο Θεός και οι εχθροί του.

Φυσικά οι ΗΠΑ, η Δύση ολόκληρη, έχουν μακρά παράδοση στην εκκοσμίκευση της θεολογικής γλώσσας του μεσσιανισμού. Όλα τα πολιτικά κινήματα των Νέων Χρόνων είναι μασκαρεμένες θρησκείες. Όμως αυτή η νέα πολιτική η ασκούμενη ουσιαστικά από του άμβωνος είναι ποιοτικά ένα σημείο καμπής.

Ήδη ο γουοκισμός και η πολιτική ορθοέπεια άνοιξαν τον δρόμο προς αυτή την αποκοσμίκευση της πολιτικής και έγιναν άθελά τους η Κερκόπορτα για την εν θριάμβω επιστροφή των ιεροκηρύκων. Οι δικαιωματιστές, μεθυσμένοι από την ισχύ τους, έφτιαξαν μια γλωσσική Ιερά Εξέταση όπου, κατά το πρότυπο της παλαιάς βλασφημίας των θείων, μια και μόνο λέξη κάποτε αρκούσε για να στείλει κάποιον απευθείας στο κολαστήριο. Θυμίζω το προφητικό Ανθρώπινο στίγμα του Φίλιπ Ροθ.

Τώρα λαμβάνουν τα επίχειρα. Διότι τα λεκτικά τους πολεμοφόδια όσο κι αν είναι θεολογικής γομώσεως, απέναντι στην γνήσια, την γυμνή, την φωναχτή θεολογία είναι ανίσχυρα. Τι να σου κάνει η διαρκής δαιμονολογία κατά της «ακροδεξιάς», όταν οι άλλοι σου μιλούν ευθέως για τον Σατανά τον ίδιο;

Το κρεσέντο του κου Ρούπου συνεχίζει

 

Ο φερόμενος ως κωμικός κος Ρουπος συνεχίζει το κρεσέντο παραλογισμού λέγοντας ότι τον αναφέρουν  ως Αλβανό με ρατσισμό και πρόθεση να τον υποβιβασουμε.

Ο κος Ρουπος είναι πολύ μικρός και θα του πω μερικές ιστορίες. Το 92 ήμουν φοιτητής ακόμα και έπιασα κουβέντα με έναν Αλβανό που λίγους μήνες πριν είχε έρθει στην Ελλάδα. Μου έλεγε ότι ήρθε στο τόπο μας μόλις άνοιξε τα σύνορα ο Χότζα με ένα παντελόνι και μία μπλούζα. 

Ζώνη δεν είχε και στη διαδρομή επειδή του έπεφτε το παντελόνι βρήκε ένα σύρμα από μια οικοδομή και το έδενε για να μην πέφτει. Μου περιέγραφε πως είχαν ρεύμα μόνο για λίγες ώρες στην Αλβανία και επειδή με εμπιστεύτηκε με ρωτούσε που μπορεί να φυλάξει τα χρήματα που είχε βγάλει ήδη από τα μεροκάματα του. Του λέω στην τράπεζα.

Μου λέει αποκλείεται. Στην τράπεζα είναι πίσω από τον γκισέ άνθρωποι του κόμματος και βλέπουν πως και τι έβγαλες.

Τέλος πάντων από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Οι Αλβανοί προκοψανε έχουν γίνει αφεντικά και μπράβο τους.

''Οι ολέθριες συνέπειες της αφθονίας''

Του Δημήτρη Βασιλειάδη                                                 

    Το παρακάτω απόσπασμα απ΄ τη συζήτηση ανάμεσα στον Καστοριάδη και τον Οκτ. Πας, που είχε να κάνει με την καταλυτική επιρροή της κατανάλωσης, ή της αφθονίας στην ''εξέλιξη'' του ανθρώπου, είναι παρμένο απ΄ το βιβλίο των εκδ. ''Πόλις'', με τίτλο ''Είμαστε υπεύθυνοι για την ιστορία μας'', σε επιμέλεια της Τέτας Παπαδοπούλου.                                            

   Κ. Καστοριάδης :  ''Την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα θα την χαρακτήριζα ''εξαπλωμένη έρημο''. Για να απαντήσουμε στο ερώτημα ''ποιός εξαπλώνει αυτή την έρημο ;'' πρέπει να απορρίψουμε όλες τις έως τώρα γνωστές θεωρίες της ιστορίας. Δεν υπάρχουν πια ''συνωμοσίες του κεφαλαίου'', δεν υπάρχουν ''κακοί''. Κι όμως, τα πάντα συντρέχουν προς την ίδια κατεύθυνση, προς την κατεύθυνση της διαφθοράς, που έχει πλέον γίνει συστηματική της αυτόνομης εξέλιξης της τεχνοεπιστήμης, που κανείς δεν ελέγχει και βεβαίως, της αγοράς.   

     Σήμερα, δεν μας απασχολεί πλέον, εάν τα προϊόντα που παράγουμε είναι χρήσιμα. Το μόνο που μας απασχολεί είναι, εάν θα πωληθούν και ίσως ούτε καν αυτό, διότι ξέρουμε ότι έτσι κι αλλιώς θα πωληθούν μέσω διαφήμισης.''    

    

     Οκτάβιο Πας :  ''Πιστεύω πως εκείνο που πρέπει να μας απασχολήσει είναι η γενικευμένη παθητικότητα των ανθρώπων, η οποία νομίζω συνδέεται με την απαταγώδη αποτυχία του επαναστατικού κινήματος του 20ου αιώνα.            

                                          

     Μετά την αποτυχία του κομμουνισμού βρεθήκαμε μπροστά σε μια ''ιστορική παύση'', σε ένα κενό. Δεν έχουμε ιστορικά προτάγματα, ενώπαράλληλα ανεχόμαστε την παρούσα κατάσταση που καταστρέφει τις αξίες και μεταμορφώνει τη σύγχρονη κοινωνία σε κοινωνία κατανάλωσης...         

Αριστερά και woke ιδεολογία

Του Ανδρέα Ρεου

Αν οι Δημοκρατικοί δεν είχαν αφομοιώσει τη woke ιδεολογία , οι ρεπουμπλικάνοι δε θα νικούσαν ποτέ. Επίσης δε θα είχε έρθει ποτέ στην Ευρώπη, παρά μόνο ως θλιβερή καρικατούρα και πάντως όχι ως ηγεμονεύουσα ιδεολογία. Οι ΗΠΑ τις προσέδωσαν ηγεμονικό πλεονέκτημα.  

Οι Ρεπουμπλικάνοι εκμεταλλεύτηκαν απλώς τη λογική του αυτονόητου. Αυτό έκανε και ο Κερκ, εκμεταλλεύτηκε το κενό λογικής. Δεν ανέπτυξε κάποια δική του ρηξικέλευθη ιδεολογία, δεν ήταν κάποιος σπουδαίος στοχαστής που ανέπτυξε κάτι καινοτόμο. Απλώς αποδομούσε την πρόδηλη παράνοια και γελοιότητα.   

Η δε, ευρωπαϊκή αριστερά, έβαλε τα χέρια της κι έβγαλε τα μάτια της, αντιγράφοντας τους Δημοκρατικούς και κατάντησε μια κακή αντιγραφή αμερικανικού αριστερισμού, χρηματοδοτούμενου από τους μεγάλους παίχτες του παγκόσμιου μονεταρισμού.

Οι Υπαρκτές Οργανώσεις της Αριστεράς

Του Δημήτρη Μπελαντή

Οι  Υπαρκτές Οργανώσεις της Αριστεράς - ανοσιες  απογευματινές  σκέψεις ενός  αιρετικού η αποσυναγωγου που δεν θα τις βρείτε αλλού 

Η ανάγκη της αποστασιοποίησης και της μακρινής ματιας . 

Οι  υπαρκτές οργανώσεις της Αριστεράς έχουν μια Ιστορία και ένα παρόν .Η Ιστορία τους  είναι πολύ σημαντικότερη απο το παρόν. Με τον κίνδυνο να γίνω δυσάρεστος, δεν με νοιαζει, θα προεικαζα ότι το μέλλον τους ,όπως φαίνεται ως τώρα, είναι λιγότερο σημαντικό  και ευεπιφορο από το ήδη  μίζερο παρόν τους.

Θα εξαιρέσω το ΚΚΕ, που είναι ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο.Οχι ευχάριστο κεφάλαιο, αλλά ...ανήκει σε άλλο είδος Λογοτεχνίας Τρόμου από τις υπόλοιπες.πχ Μυστικά Τάγματα η Ιστορία των Μασονιων, μυστικές τελετουργίες  κλπ .

Η σημερινή κατάσταση των  υπαρκτών οργανώσεων της Αριστεράς, με διαβαθμίσεις , καθώς δεν είναι σίγουρα  όλες το ίδιο, είναι ένας συνδυασμός δογματισμού και φιλελευθερισμού.Η σεχταρισμου  και οπορτουνισμου, που έγραφε ο αείμνηστος Ευτυχης Μπιτσάκης .

 Δογματισμού όσον αφορά τον Γενέθλιο Μύθο ( σταλινικό, τροτσκιστικό, Μ- Λ, λενινιστικό αναρχικό,ιδιάζοντα  κλπ) .Πλέον υπάρχουν και ενδιαφέροντες συνδυασμοί : πχ αναρχοσταλινισμος.Ο,τι ξεφεύγει από τον γενέθλιο μύθο ,είναι επικίνδυνο και παραπλανητικό , περιμένουμε την καθοδήγηση να μας  το εξηγήσει  υπομονετικά .

Από που πηγάζει η λατρεία της Αριστεράς για την πολυπολιτισμικότητα

EPA/MOHAMED MESSARA

ΜΕΛΑΣ ΚΩΣΤΑΣ

Ο τρόπος που λειτουργεί το διεθνές οικονομικό σύστημα επιβάλλει ομοιόμορφες συμπεριφορές σε όσους ζουν και εργάζονται σύμφωνα με τους κανόνες του: ταυτόσημες οικονομικές δραστηριότητες, ίδιους τρόπους διασκέδασης, όμοια καταναλωτικά προϊόντα, ίδια εκπαίδευση, όμοιο μέλλον. Οι υπέρμαχοι της πολυπολιτισμικότητας βλέπουν μόνο τον πολιτισμό και αγνοούν την υλική παραγωγική-συναλλακτική βάση. Η πολυπολιτισμικότητα δεν είναι το αντίθετο της ομοιομορφίας και της ομογενοποίησης, αλλά το προϊόν τους.

Οι κοινωνιολογικές διαφοροποιήσεις δεν συνιστούν και πολιτισμικές διαφορές. Ελάχιστοι ασχολούνται με το οικονομικό περιεχόμενο της πολυπολιτισμικότητας. Σήμερα στις κοινωνίες της αναπτυγμένης Δύσης , όροι όπως “πολυπολιτισμικότητα”, “πολιτισμικός πλουραλισμός” και “πολιτισμική διαφορετικότητα” δεν προσδιορίζουν διαφορετικές ζωές, αλλά διαφορετικά στιλ ζωής.

Στον χώρο της ιδεολογίας επικρατεί πλουραλισμός, ο οποίος δεν μπορεί να αντιστοιχηθεί με τη μονοσήμαντη γλώσσα της οικονομίας και της τεχνολογικής βάσης. Ο πλουραλισμός αυτός, όμως, είναι αποφασιστικής σημασίας για τη λειτουργία της οικονομίας, δεδομένου ότι αυτή στηρίζεται πρωτίστως στη μαζική κατανάλωση, η οποία με τη σειρά της δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ηδονιστικές στάσεις. Αυτές από τη φύση τους συνεπάγονται τον πλουραλισμό των αξιών ή την αδιαφορία στο ηθικό επίπεδο.

Πολυπολιτισμικότητα έναντι υλισμού

Η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ταφόπετρα του κινήματος και θα πάρει πολλές δεκαετίες μέχρι να ξαναδιαμορφωθεί

Περικλής Κοροβέσης 

Να το πω ευθαρσώς; 

Η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ταφόπετρα του κινήματος και θα πάρει πολλές δεκαετίες μέχρι να ξαναδιαμορφωθεί μια άλλη αριστερά. Αυτό που λέω είναι προκλητικό αλλά δεν πειράζει. 

Θα συνεχίσω όμως λέγοντας ότι ούτε η Κατοχική, ούτε η εμφυλιοπολεμική Ελλάδα μπόρεσε να καταστρέψει την αριστερά. Μετά τη συντριβή του ΚΚΕ, που ήταν και στρατιωτική και πολιτική, σε οχτώ χρόνια μέσα η ΕΔΑ έγινε αξιωματική αντιπολίτευση.

 Που σημαίνει ότι αυτός που κατόρθωσε να εξαφανίσει την αριστερά είναι η ομάδα του Τσίπρα στον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί εν προκειμένω, ο κόσμος είχε ποντάρει την ουτοπία και αντί γι’ αυτήν βγήκε μια δραματική απογοήτευση. 

Να επιστρέψουμε στο ερώτημα: Η συλλογικότητα δεν είναι αναγκαστικά πολιτική. Μπορεί να είναι πανηγύρι, μπορεί να είναι μαγαζί, να είναι μια καλή ταβέρνα που δεν δουλεύει για το κέρδος, μια θεατρική ομάδα, μπορούν να είναι πολλά και διαφορετικά πράγματα. Υπάρχουν διάφορες συλλογικότητες που συγκλίνουν και δημιουργούν πολιτικό προϊόν.

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/163BtxPa2n/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

TO ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ- ΚΑΙ Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ "ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΛΕΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΥΒΕΡΝΑΣ ΓΑΛΕΡΑ"

(Ή η κρίση στα θραύσματα του ΣΥΡΙΖΑ ως απότοκος της μετα- παγκοσμιοποίησης)

Έχουν  ηδη περασει 24 χρόνια μετά από το τριήμερο που συγκλόνισε τον τότε κοιμώμενο κόσμο. Αυτό στην Γένοβα, κατά την διάρκεια της συνόδου των G8 και που διοργανώθηκε από το Κοινωνικό Φόρουμ, και οδήγησε στην δολοφονία  από την αστυνομία του 23χρονου αναρχικού φοιτητή Carlo Guliani, την εισβολή της αστυνομίας στο σχολείο Diaz και τα βασανιστήρια στο στρατόπεδο Bolzaneto (αλλά και στην δημιουργία κινημάτων μετά, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ,  οι Podemos στην Ισπανία, τα κινήματα που σάρωσαν και εκλογικά στην Λατινική Αμερική κλπ).

✔️Το βασικό αίτημα τους: Η αντίθεση στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, αυτή που είχε επιβάλλει την κυριαρχία της οικονομίας πάνω στην πολιτική από την εποχή των Ρήγκαν-Θάτσερ.

Ο απολογισμός του τι έγινε από τότε συνοπτικά:

Κώστας Χατζηαντωνίου: ο πόθος της απελευθέρωσης από την Ανάγκη κινούσε κάθε μου σκέψη, κάθε μου πράξη. Νομίζω πως τούτο είναι μια νόμιμη φιλοδοξία...

Κώστας Χατζηαντωνίου* συνέντευξη στη Σταυρούλα Γ. Τσούπρου 

Δημοσιεύτηκε 02 Νοεμβρίου 2014

--------------------

Κύριε Χατζηαντωνίου, ήδη από το «Αντί προλόγου» σημείωμά σας στο τελευταίο βιβλίο σας "ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΤΟΚΟΣ",  τοποθετείστε, θα έλεγα, στην πλευρά της αναγκαστικής αισιοδοξίας, φωτίζοντας έτσι και το δεύτερο ουσιαστικό του τίτλου σας, το οποίο προφανώς επελέγη, ευφυέστατα πρέπει να πω, για τη διπλή του σημασία. Ο «τόκος» εκλαμβάνεται με την έννοια της γέννησης και όχι με εκείνην του κέρδους; Ή και με τις δύο;

Σε εποχές που η κρίση παίρνει χαρακτηριστικά ιστορικής αποσύνθεσης, όπως συμβαίνει στον καιρό μας, τόσο η αφελής αισιοδοξία όσο και η συνήθης μεμψιμοιρία δεν έχουν νόημα. 

Οι πιο συνειδητές στάσεις είναι είτε η σιωπή και η περήφανη αναμονή του λυτρωτικού μοιραίου, είτε η ανασύνταξη και το νέο ξεκίνημα της ζωής. 

Νέο ξεκίνημα, όμως, δεν υπάρχει χωρίς ένα ελάχιστο πίστης. Και αυτό γεννά την «αναγκαστική αισιοδοξία» ως επιταγή δράσης. Δράσης που θα φέρει την πολυπόθητη νέα γέννηση, ώστε να ειπωθεί ξανά, σε άλλη μορφή, το «νέον τόκον ιδόντες» μιας καινούργιας υμνογραφίας, μιας καινούργιας αφήγησης. 

Εν προκειμένω, εξαιρετικά

  διαφωτιστική είναι η ελληνική γλωσσική σύμπτωση, 

καθώς η λέξη, που έφτασε να δηλώνει μια παρά φύσιν γέννηση (όπου το χρήμα γεννά χρήμα και θεμελιώνει τον αυτοκαταστροφικό πολιτισμό του homo economicus), 

δηλώνει και τη χαρά μιας αληθινής γέννησης. 

Της γέννησης ενός νέου πολιτισμού, που θα μας έβγαζε από το αδιέξοδο και την απανθρωπία του χρηματικού σύμπαντος.

Συμφωνείτε, λοιπόν, με τον Ευάγγελο Παπανούτσο ως προς το ότι: «Το κήρυγμα της απελπισίας μόνο να υπονομεύσει μπορεί, όχι να οικοδομήσει. Σκορπάει την ηττοπάθεια, αναχαιτίζει τις καλές προθέσεις, μεγαλώνει τη σύγχυση. Όποιος παντού βλέπει τη δυστυχία και τη διαστροφή, τον εκφυλισμό και το ψεύδος, γίνεται –χωρίς να το θέλει– σύμμαχός τους. Όποιος πιστεύει στο καλό, το βοηθάει να νικήσει». Ή μήπως εσείς εννοείτε κάτι διαφορετικό με τον «ακτιβιστικό πεσιμισμό», όπως τον ονομάζετε;

Ο Ευάγγελος Παπανούτσος, ανήκοντας σε μια γενιά που έζησε όλη την ιστορική περιπέτεια του 20ού αιώνα, γνώριζε πολύ καλά τι σημαίνει απελπισία και ψεύδος, αλλά και τι σημαίνει πίστη και αντίσταση. Η επιμονή στην παθογένεια και τον σχολιασμό της ενισχύει τις δυνάμεις της παρακμής, συχνά μάλιστα γίνεται το πρώτο βήμα ή το «άλλοθι» για την προσχώρηση σε αυτήν, με την επίκληση της ματαιότητας κάθε ατομικής αντίστασης. 

Ο «ακτιβιστικός πεσιμισμός», όπως τον ονομάζω σε ένα από τα δοκίμια του βιβλίου, έχει διπλή σημασία. Αφενός, σημαίνει την απόφαση για αντίσταση, ακόμη και όταν είναι βέβαιη η ήττα (ο γνωστός στίχος για τους Μήδους που θα διαβούνε: κοινοτοπία, μα ουσιώδης κοινοτοπία) και, αφετέρου, σημαίνει τη βαθύτερη τραγική συναίσθηση (των Ελλήνων) πως ο ανθρώπινος βίος έχει εξαρχής προκαθορισμένο τέλος: την πλήρη υπαρκτική ήττα που συνιστούν η φθορά και ο θάνατος.

Αριστερός αντιεθνικισμός

του Ευτύχη Μπιτσάκη

Ένας ιδιότυπος αριστερός αντιεθνικισμός ευδοκιμεί τα τελευταία χρόνια σε ορισμένους χώρους της ελληνικής Αριστεράς.

 Αλλά οι αριστεροί είναι εξ ορισμού αντιεθνικιστές. Ακόμα περισσότερο: είναι διεθνιστές. Πού βρίσκεται λοιπόν το πρόβλημα; Το πρόβλημα δεν είναι σημερινό και ο ελληνικός εθνικισμός δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Εθνικισμός σε βάρος των Σλαβομακεδόνων, των Μουσουλμάνων και των Πομάκων της Θράκης. Οξύνθηκε όμως τελευταία με την επιμονή των Σλαβομακεδόνων της FYROM να ονομάζουν τους εαυτούς τους Μακεδόνες και το κράτος τους Μακεδονία. Λοιπόν;

Ο αριστερός αντιεθνικιστής θα αντιτείνει: Κάθε λαός έχει δικαίωμα να επιλέγει το όνομα του έθνους ή της κρατικής του υπόστασης. Σύμφωνοι. Όμως με μια προϋπόθεση: ότι δεν θα πλαστογραφεί την ιστορία, δεν θα διεκδικεί τίτλους ή εδάφη που δεν του ανήκουν, και δεν θα απειλεί γειτονικούς λαούς. Ας δεχτούμε λοιπόν ότι υπάρχει έθνος Σλαβομακεδόνων (επ’ αυτού φαντάζομαι έχουν γνώμη οι ιστορικοί). Το έθνος αυτό δικαιούται να επιλέξει όποιο όνομα θέλει, σεβόμενο τα αυτονόητα τα οποία σημείωσα.
Τι γίνεται λοιπόν με τη γειτονική Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, τη FYROM; Κατ’ αρχάς, στη FYROM συνυπάρχουν δύο εθνότητες: οι Σλαβομακεδόνες και οι Αλβανοί. Ας αγνοήσουμε όμως τις μεταξύ τους διαφορές και ας ασχοληθούμε μόνο με την ισχυρότερη εθνότητα: τους Σλαβομακεδόνες. 

SUSAN NEIMAN: Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ WOKE

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΑΝΤΩΝΗΣ Δ. ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΗΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΑΛΑΚΟΣ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Φωτ. P/F/H/ullstein bild via Getty Images
22.07.25 

Η επικεφαλής του Einstein Forum στο Ποτσνταμ, με πολλά και σημαντικά βιβλία στο ενεργητικό της, καταπιάνεται με ζητήματα όπως η ηθική, ο Διαφωτισμός, το κακό και τη νεότητα και στο τελευταίο της βιβλίο με τίτλο Left is not woke, επιχειρεί μια «αριστερή κριτική του woke».

Φιλοσοφία, πρόοδος και κοινοτοπία του κακού

Είναι η φιλοσοφία σήμερα κάπως σαν προνόμιο των λίγων και εκλεκτών ή των επαγγελματιών του χώρου; Ή, εν πάση περιπτώσει, των αργόσχολων τάξεων; Ή μήπως υπάρχει κάποια ανάγκη να διεισδύσει στις ζωές περισσότερων ανθρώπων;

Η φιλοσοφία δεν ήταν ποτέ για τους πολλούς, αλλά θέτει ερωτήματα για θέματα που αφορούν τους πάντες: το νόημα της ζωής, τη φύση του κακού, τη δομή της καλής κοινωνίας και πολλά άλλα. Οι περισσότεροι άνθρωποι αρχίζουν να έχουν ανάλογους προβληματισμούς ως παιδιά και συνεχίζουν να το κάνουν μέχρι οι ενήλικες να τους πουν να σωπάσουν − συχνά επειδή οι ίδιοι οι ενήλικες δεν μπορούν να απαντήσουν σε τέτοια ερωτήματα. Αυτό που χρειαζόμαστε όμως είναι μια τέτοια εκπαίδευση στις κοινωνίες, που θα ενθαρρύνει παρόμοια ερωτήματα − καθώς και φιλοσόφους που θα ξέρουν πώς να τα ζωντανεύουν για διαφορετικά ακροατήρια.

Είναι η πρόοδος και η δικαιοσύνη δύο έννοιες του παρελθόντος; Πώς θα μπορούσαν να επιβιώσουν στην εποχή των Ίλον Μασκ και των ομοίων του;

Βρίσκω την ερώτησή σας κάπως παράξενη. Επέζησαν οι ιδέες της προόδου και της δικαιοσύνης από τη εποχή του φασισμού; Φυσικά και επέζησαν, αν και δεν έχουν υλοποιηθεί πλήρως − αλλά αυτό ακριβώς είναι μια ιδέα. Εναπόκειται στους ελεύθερους ανθρώπους, που ενεργούν από κοινού, να υλοποιήσουν ιδέες, να απαιτήσουν τη δικαιοσύνη και να επιδιώξουν την πρόοδο. Δεδομένου ότι και τα δύο αυτά εξαρτώνται από εμάς, μπορούμε επίσης να αποτύχουμε − ζούμε σε μια στιγμή βαθιάς και επικίνδυνης οπισθοδρόμησης. Η πρόοδος δεν είναι ποτέ δεδομένη, και αν δεν δράσουμε από κοινού αυτή τη στιγμή, θα χάσουμε τόσο την ίδια, όσο και τα κέρδη που έχουμε αποκομίσει από το τέλος του φασισμού − όχι παντού στον κόσμο, και όχι πλήρως, αλλά σε μεγάλο βαθμό.

Οι Έλληνες συντηρητικοί πιστεύουν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης διέλυσε την Αριστερά στις εκλογές του 2023 συρρικνώνοντάς την στο 17%. Η αλήθεια είναι ότι την Αριστερά όπως τη γνωρίζαμε τη διέλυσε ο Αλέξης Τσίπρας σε εκείνη τη σύσκεψη στο Προεδρικό Μέγαρο για να την καταστήσει μέρος του ελληνικού δικομματικού συστήματος.

Άποψή μου: Και ο πρωθυπουργός και ο Αλέξης ψάχνουν να δώσουν απαντήσεις σε ερωτήματα που έχουν λήξει και δεν απασχολούν την ευρύτερη κοινωνία. Η απάντηση στα ερωτήματά τους βρίσκεται στον πυρήνα του 62% του δημοψηφίσματος, ο οποίος τόλμησε μέσα σε μία θάλασσα προπαγάνδας να προφέρει τη λέξη «Όχι» ρισκάροντας. 

Του Μανώλη Κοττάκη 

Μελέτησα τα πρακτικά του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών που διεξήχθη αμέσως μετά το δημοψήφισμα (τα αποκάλυψαν το Σάββατο τα «Νέα»). Δεν ήταν τόσο ενδιαφέροντες οι διάλογοι όσο εκείνοι που έγιναν στο ίδιο κτίριο, στο γραφείο του Προέδρου, μεταξύ του Χρήστου Σαρτζετάκη, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του Ανδρέα Παπανδρέου, του Χαρίλαου Φλωράκη και του Λεωνίδα Κύρκου τον Νοέμβριο του 1989, στο πλαίσιο των διερευνητικών εντολών, για να καταλήξουμε στη συγκρότηση της οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα, αλλά είναι πάντως ένα αξιοσημείωτο κείμενο. 

Δεν είναι, όμως, ένα ιστορικό κείμενο. Ιστορικό είναι για την εσωκομματική ιστορία της Αριστεράς, για την προσωπική υστεροφημία ή μη του Τσίπρα και για την τελική μετακίνηση του κόμματος που λεγόταν τότε ριζοσπαστικό από το αντισύστημα στο βαθύ σύστημα. Εντός του οποίου έκανε ιδιωτικοποιήσεις και περιέκοψε συντάξεις. Τις μεταρρυθμίσεις που θα έκανε δηλαδή ένα νεοφιλελεύθερο κόμμα και θα χειροκροτούσαν ασμένως ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο Στέφανος Μάνος. 

Από αυτή την άποψη, ναι, τα πρακτικά της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών είναι ένα ενδιαφέρον πολιτικό κείμενο. Δείχνει πως ένας πολιτικός σχηματισμός που ηγεμόνευε ιδεολογικά από τη Μεταπολίτευση αλλά στην πράξη εκινείτο στις παρυφές του πολιτικού συστήματος και διεκδίκησε τις εκλογές του 2012 με τη δήλωση Τσίπρα στη Στάη «το νόμισμα δεν είναι φετίχ», έφτασε το καλοκαίρι του 2015 να ομολογεί πίσω από τις κλειστές πόρτες του Προεδρικού Μεγάρου ότι «η ρήξη με το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι επιλογή». Και ότι δεν υπάρχει εκείνος… ο άλλος δρόμος που συνήθως μας έλεγαν για να μας εντυπωσιάσουν. Δείχνει επίσης και στο σημείο που ο πρώην πρωθυπουργός ομολόγησε ότι «δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις» ότι δικαιώνεται πανηγυρικά η φράση που είδα πρόσφατα σε μία ασήμαντη ξένη ταινία: «Προοδευτικός είναι αυτός που ονειρεύεται έναν κόσμο που είναι πολύ τεμπέλης για να τον φτιάξει!»

Τα πρακτικά του 2015 έχουν αξία, λοιπόν, αν μπορεί να το κατανοήσει αυτό και ο αστικός κόσμος τής από εδώ πλευράς, γιατί από την ανάγνωσή τους προκύπτει ότι ο Αλέξης Τσίπρας ουσιαστικά χρησιμοποίησε το δημοψήφισμα για να κάνει ρήξη με το κόμμα του και μάλιστα με την τάση που τον έκανε αρχηγό το 2007 (το αριστερό ρεύμα) και όχι με την Ένωση, ώστε να το μετατρέψει στον έναν από τους δύο πόλους του ελληνικού πολιτικού συστήματος.