Η ΔΗΜΙΣΙΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ, ΤΑ ΕΛΤΑ, ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΕΘΘΥΝΕΣ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΝΔ

Του Μανώλη Κοττάκη 

Η κυβέρνηση επιχείρησε να περάσει στην «αντεπίθεση» στο θέμα των ΕΛ.ΤΑ., υπενθυμίζοντας ότι η δημόσια περιουσία, μεταξύ της οποίας και οι ΔΕΚΟ, εκχωρήθηκε στο Υπερταμείο επί ΣΥΡΙΖΑ ως ενέχυρο για το χρέος.

Πράγματι αυτό ισχύει, αλλά δεν είπε όλη την αλήθεια.

Η εξέλιξη αυτή ήταν απαίτηση του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και ο πρώτος αποδέκτης της ήταν ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Είπε «όχι» και αυτό το «όχι» του μαζί με μερικά άλλα ήταν η αιτία που δεν κατάφερε να έχει προεδρική πλειοψηφία τον Δεκέμβριο του 2014 και να εξαντλήσει την τετραετία. Αν είχε πει «ναι», θα έτρεχαν να του βρουν τους εκλέκτορες για τον Πρόεδρο οι Γερμανοί, που λέει ο λόγος. Είπε «όχι» και δεν του έκλεισαν την πέμπτη αξιολόγηση για διαφορά 500 εκατ. ευρώ – 1 δισ. ευρώ στα προτεινόμενα μέτρα.

Αυτά δεν τα λέει η κυβέρνηση. Της είναι αρκετά εύκολο και ακριβές να κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος έδωσε «ηρωική» μάχη να οριστεί ως έδρα του Υπερταμείου η Αθήνα αντί του Λουξεμβούργου), αλλά εξαιρετικά δύσκολο να επαινεί τον Σαμαρά. Κατανοητό γιατί.

Επίσης, της είναι εύκολο να ισχυρίζεται πως η συζήτηση για την ιδιωτικοποίηση του νερού άρχισε με την εκχώρηση της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ στο Υπερταμείο επί ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αποκρύπτει ότι αυτό είναι πρακτικά αδύνατον, καθώς το Συμβούλιο της Επικρατείας με μια ιστορική απόφαση επί προεδρίας του Σωτήρη Ρίζου διακήρυξε ότι το νερό είναι δημόσιο αγαθό και δεν ιδιωτικοποιείται.

Αφού λοιπόν ξεμπερδέψαμε με το παρελθόν και επαναλάβαμε ότι πράγματι η εμβάθυνση της αποικιοκρατίας ήταν έργο ΣΥΡΙΖΑ επί υπουργίας Ευκλείδη Τσακαλώτου και πρωθυπουργίας Αλέξη Τσίπρα, ας έρθουμε στο σήμερα. 

Μέχρι τώρα διατηρούσα κάποιες (μικρές έστω) επιφυλάξεις περί των προθέσεων επι των ευρύτερων σχεδίων,  αυτών που ετοιμάζονται πάλι πίσω από κλειστές πόρτες.

Μετά όμως αυτή την δήλωση του εκπροσώπου του σημερινού διαπλεκόμενου γκουβέρνου  στον ΟΗΕ  (για τα ανθρώπινα δικαιώματα), δεν έχω πλέον καμία!

ΚΟΠΤΟΡΑΠΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ-ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΤΩΡΑ ΝΑ ΕΠΑΝΑΛΗΦΘΕΙ ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ "ΣΥΡΙΖΑ"

🔺️Ο ΣΥΡΙΖΑς της πρώτης περιόδου ήταν μια χαλαρή Ομοσπονδία του τότε ΣΥΝ με άλλες 11 συνιστώσες- κόμματα και ομάδες προσωπικοτήτων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Χωρίς μέλη, η λήψη των αποφάσεων έβγαινε από την διαβούλευση αντιπροσωπιών των 12, σε ένα δυαράκι της Βαλτετσίου. 

Συγκολλητική τους ουσία ήταν το μοίρασμα της κρατικής επιχορήγησης σε 12 μέρη (αναλογικά) και ένας ασαφής στόχος ενότητας της ριζοσπαστικής Αριστεράς ενάντια στην (τότε ενιαία) νεοφιλελέ παγκοσμιοποίηση.

🔺️Στην δεύτερη περίοδο, εμπρός στις επικείμενες Κυβερνητικές ευθύνες του, ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να γίνει κόμμα με μέλη και δική του οργάνωση. Τότε αποχώρησαν, σε δύο κύματα, οι συνιστώσες του και μια από τις 3 "ιδεολογικές τάσεις" του πάλαι ποτέ ΣΥΝ.

Η Σαμπιχά, ο ΟΑΣΕ και το ΥΠΕΞ – Μία αποκαλυπτική ιστορία από τη Θράκη…

13/10/2025

ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/Αλέξανδρος Μπελτές

ΚΟΜΠΡΑ

Δεν ξέρω αν γνωρίζετε τον ΟΑΣΕ, είναι ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη. Είναι το τέκνο της ύφεσης στον παλιό Ψυχρό Πόλεμο.

Τώρα, θα μου πείτε τι μ’ έπιασε με τον ΟΑΣΕ. Έχω τους λόγους μου…

Στον ΟΑΣΕ, λοιπόν, επικεφαλής της ελληνικής μόνιμης αντιπροσωπείας είναι ο Βαγγέλης Καλπαδάκης, παρότι ο βαθμός του (Σύμβουλος Πρεσβείας Α’) δεν συνάδει με τον αξίωμά του. Επικεφαλής της μόνιμης αντιπροσωπείας είναι διπλωμάτης με πρεσβευτικό βαθμό.

Γιατί σας τα λέω αυτά. Ο Καλπαδάκης είναι κολλητός του Τσίπρα και διευθυντής του διπλωματικού του γραφείου όταν ήταν πρωθυπουργός. Είχε προκληθεί σκάνδαλο, μάλιστα, όταν αποκαλύφθηκε πως τότε συζούσε με μία Τουρκάλα διπλωμάτη, το Νο 3 της τουρκικής πρεσβείας στην Αθήνα!

Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Θα δείτε. Επιτροπή του ΟΑΣΕ προσκάλεσε την Σαμπιχά Σουλεϊμάν μουσουλμάνα Ρομά από την Ξάνθη, πρόεδρο του συλλόγου γυναικών “Ελπίδα” για να μιλήσει για τα προβλήματα. Η ελληνόψυχη Σαμπιχά είναι μαύρο πανί για το τουρκικό προξενείο στη Θράκη…

Το υπουργείο Εξωτερικών προσπάθησε να αποτρέψει τη Σαμπιχά από το να πάει στον ΟΑΣΕ, αλλά υποχώρησε όταν του ειπώθηκε πως θα η στάση θα δημοσιοποιηθεί!

Η αρμόδια υπηρεσία του ΥΠΕΞ στη Θράκη, όμως, της ζήτησε να δει το κείμενο της ομιλίας της. Το έδωσε και Έλληνας διπλωμάτης που υπηρετεί εκεί της είπε να αφαιρέσει την αναφορά ότι “δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι Τούρκοι, παράδειγμα εγώ” για να μην προκαλέσουμε την Τουρκία!

ΚΟΠΤΟΡΑΠΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ-ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΤΩΡΑ ΝΑ ΕΠΑΝΑΛΗΦΘΕΙ ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ "ΣΥΡΙΖΑ"

🔺️Ο ΣΥΡΙΖΑς της πρώτης περιόδου ήταν μια χαλαρή Ομοσπονδία του τότε ΣΥΝ με άλλες 11 συνιστώσες- κόμματα και ομάδες προσωπικοτήτων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Χωρίς μέλη, η λήψη των αποφάσεων έβγαινε από την διαβούλευση αντιπροσωπιών των 12, σε ένα δυαράκι της Βαλτετσίου. 

Συγκολλητική τους ουσία ήταν το μοίρασμα της κρατικής επιχορήγησης σε 12 μέρη (αναλογικά) και ένας ασαφής στόχος ενότητας της ριζοσπαστικής Αριστεράς ενάντια στην (τότε ενιαία) νεοφιλελέ παγκοσμιοποίηση.

🔺️Στην δεύτερη περίοδο, εμπρός στις επικείμενες Κυβερνητικές ευθύνες του, ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να γίνει κόμμα με μέλη και δική του οργάνωση. Τότε αποχώρησαν, σε δύο κύματα, οι συνιστώσες του και μια από τις 3 "ιδεολογικές τάσεις" του πάλαι ποτέ ΣΥΝ.

 Συγκολλητική ουσία του εναπομείναντος  σχήματος οι Κυβερνητικές ευθύνες με στόχο την έξοδο από τα μνημόνια με την κοινωνία όρθια. Η λήψη των κρίσιμων αποφάσεων συνέχισε να γίνεται με διαβούλευση των "τάσεων", που συνήθως θυμόντουσαν να λένε ότι είναι ιδεολογικές λίγο πριν από τα συνέδρια ή για τίποτα εκλογές για Νομαρχιακές. Για να μοιράζονται κάπως και οι Κυβερνητικές θέσεις σε μια κυβέρνηση όπου λίγη ισχύ είχαν οι κομματικές αποφάσεις/θέσεις αλλά το μοίρασμα των υπουργικών καρεκλών ανάμεσα στις επι μέρους ομάδες-φραξιες σε ενα σχήμα άκρως υπουργοκεντρικό! Αλλά και πολύ λίγο "αγκιστρωμένο" στην κοινωνία, αρα με πολύ εύκολη την ανατροπή του έργου που έκανε με την ακύρωση των μεταρρυθμίσεων του με 5-6 προεδρικά διατάγματα, όπως είδαμε να συμβαίνει από τον Ιούλιο του 19 μέχρι σήμερα...) 

Η παραίτηση Τσιπρα ξεχειλίζει Μεσσιανισμό.

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Η παραίτηση Τσιπρα ξεχειλίζει Μεσσιανισμό.

Δεν του αρέσει αυτή η Βουλή- τού άρεσε περισσότερο αυτή με την Ραχήλ Μακρή,  τον Καμμένο, τον Χαικάλη και τη Ζωή Πρόεδρο. Φυσικά.  

Γιατί ήταν Πρωθυπουργός. 

Δεν του αρέσει η ασφάλεια των ορεινών της Βουλής, λες και του απαγόρευσε κανείς να κάθεται στην πρώτη θέση ,δίπλα στον Φάμελλο, και να παίρνει προνομιακά το λόγο ως πρώην Πρωθυπουργός. 

Φυσικά. 

Γιατί δεν είναι νυν. 

Και γιατί δεν αντιλαμβάνεται  ότι στη Δημοκρατία οι μάχες δινονται μέσα στη Βουλή και όχι στη Σορβόννη. 

Δεν του αρέσουν τα κόμματα της Αντιπολίτευσης. 

Γιατί δεν συνεννοούνται μεταξύ τους για τη ενότητα του χωρου-γι αυτό τους τραβάει άλλη μία διάσπαση. 

Φυσικά. 

Γιατί δεν είναι ο ίδιος ο ηγέτης τους. 

Αυτό το πράγμα δεν ήταν η παραίτηση ενός statesman όπως όφειλε να είναι ένας πρώην Πρωθυπουργός  αλλά μιας ανεπίγνωτης πολιτικής ντίβας.

Ο καιριος Ανδρέας Πετροπουλάκης...

Οι μεταλλαγμενοι Τσιπρας και Κιμπερλι, ερχονται χερι χερι.

Οποιος νομιζει οτι η τελικη ευθεια Τσιπρα για τη δημιουργια κομματος ειναι ασχετη με την ελευση της νεας Αμερικανιδας πρεσβευτού ειτε δεν ξερει τον Τσιπρα, ειτε δεν ξερει τους Αμερικανους. 

Οι οποιοι τον προωθουν μεθοδικα και αποφασιστικα απο το καλοκαιρι του 2019.

Στο ερωτημα πολλων "δεν τους αρκει ο Μητσοτακης που ειναι υπηρετης τους;", η απαντηση βρισκεται στη γνωση της ελληνικης Ιστοριας και της αμερικανικης πολιτικης. 

Δεν τους αρκουσε ο Καραμανλης το 1960, οταν συνενωσαν τα σκορπια κομματια του Κεντρου και ορισαν τον Παπανδρεου για αρχηγο της Ενωσης Κεντρου; 

Οι Αμερικανοι δεν θελουν μονοκρατοριες. 

Οι Αγγλοι τους εμαθαν οτι μπορουν να βασιλευουν καλυτερα οταν μπορουν να διαιρουν.  

Και μπορουν ευκολοτερα οταν εχουν στο χερι εκεινους που ηγουνται των πολιτικων εξουσιων. 

Το ιστορικό της προδοσίας Τσίπρα... Τα κατορθώματά του...

Του Πέτρου Δημητρίου 

ΤΣΙΠΡΑΣ - ΧΡΙΣΜΑ ΕΞ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

Αρχές του 2013 πήγε στις ΗΠΑ και πέρασε από τα ευαγή ιδρύματα -think tanks της Ολιγαρχίας, τo Brookings, τo Ίδρυμα Levy, το Institute for New Economic Thinking (ΙΝΕΤ) -ιδρύθηκε το 2009 με χρηματοδότηση 50 εκατομμυρίων δολαρίων από το Ιδρυμα George Soros "για την αντιμετώπιση των προκλήσεων της οικονομικής κρίσης του 2008". 

Την μύηση και ξενάγηση την ανέλαβε ο υπάλληλος του Soros Γιάνης Βαρουφάκης (ο οποίος δυο χρόνια αργότερα, χωρίς να είναι καν μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, διορίστηκε από τον Τσίπρα υπουργός Οικονομικών και η πρώτη δήλωση του ήταν ότι... το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο και δεν χρειάζεται κούρεμα και ότι... το 70% των μνημονίων είναι ΟΚ- δηλαδή, τα εντελώς αντίθετα από εκείνα που πρέσβευε και διακήρυττε μέχρι τότε ο ΣΥΡΙΖΑ... (βρείτε ποιος Soros* τον φύτεψε στην θέση). Και συνέχισε με τις μπαρούφες για την "δημιουργική ασάφεια" και τις γελοιότητες με τα "Ουάου" στον Ντάισεμπλουμ...

Κατόπιν, επιστρέφοντας ο Τσίπρας από τις ΗΠΑ, πέρασε από το Βερολίνο και τον Σόιμλπε, από το συνέδριο του Κόμο στην Ιταλία -παρεμφερές με το συνέδριο της Λέσχης Bilderberg- και τελικά γύρισε στην Ελλάδα. 

Και ενώ, ο Τσίπρας μέχρι τα τέλη του 2012 διεκήρυττε σε όλους τους τόνους ότι η χώρα είναι υπό καθεστώς ομηρίας και οικονομική κατοχή, [ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ, στο ALTER / "Καλημέρα Ελλάδα"-Αυτιάς, 5 Οκτωβρίου 2011:

"Έλληνες προδότες, συνεργάστηκαν με τις κατοχικές δυνάμεις και άνοιξαν την κερκόπορτα για τη νέα κατοχή. Ψάξτε τους συνεργάτες των Εισβολέων στα κόμματα του μνημονίου και τους μυστηριώδεις συμβούλους και τα δικηγορικά τους γραφεία!"], 

Τώρα που όπως φαίνεται οι Ευρωπαίοι βάζουν στην άκρη την Κρητική φαμίλια της πολιτικής, η κατάσταση μου θυμίζει κάπως το 2013.

Του Γιάννη Μαριδάκη 

Τώρα που όπως φαίνεται οι Ευρωπαίοι βάζουν στην άκρη την Κρητική φαμίλια της πολιτικής, η κατάσταση μου θυμίζει κάπως το 2013.

Τότε, ένα πρόσωπο που ήταν στον ΣΥΡΙΖΑ και τώρα είναι αρχηγός κόμματος στη Βουλή, είχε έρθει για "λογοτεχνικές διακοπές" στη Βολισσό αλλά μες στις συζητήσεις περί των βιβλίων λέγαμε και για πολιτική. Του είχα πει τότε ότι οι άνθρωποι των κινημάτων που αγωνίζονται να κρατήσουν ζωντανό τον πραγματικό πλούτο της χώρας, τα βουνά, τους κάμπους, τα νερά, τον άνεμο, τις θάλασσες, τους φυσικούς πόρους γενικότερα, που απειλούνται με εκποίηση και καταστροφή από την λεγόμενη ανάπτυξη, αυτοί οι άνθρωποι είναι η αλλαγή που θέλουμε στην ελληνική κοινωνία και αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να εκφραστούν και να στηριχτούν πολιτικά. Βέβαια ο Τσίπρας τους είχε ήδη πουλήσει τότε. Τον είχα ακούσει στην ομιλία του, ως αρχηγού αξιωματικής αντιπολίτευσης στο ελληνοαμερικανικό επιμελητήριο να μιλάει για ανάπτυξη και ήμουν βέβαιος για όσα θα έπραττε αν ερχόταν στην κυβέρνηση. Κάτι που δεν άργησε να συμβεί. 

Αυτά πάνω κάτω συμβαίνουν και σήμερα. Από το 2015 μέχρι το 2020 τα κινήματα σίγησαν διότι τα τσαλαπάτησε ηθικά και ψυχικά η πολιτική της "πρώτης φοράς αριστερά". 

Από το 2020 μέχρι σήμερα, τα κινήματα συσπειρώθηκαν και γιγαντώθηκαν ξανά λόγω της επιθετικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής του Μητσοτάκη, που εκποιεί και καταστρέφει τη χώρα στο όνομα της λεγόμενης πράσινης μετάβασης και ανάπτυξης. 

Η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ταφόπετρα του κινήματος και θα πάρει πολλές δεκαετίες μέχρι να ξαναδιαμορφωθεί

Περικλής Κοροβέσης 

Να το πω ευθαρσώς; 

Η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ταφόπετρα του κινήματος και θα πάρει πολλές δεκαετίες μέχρι να ξαναδιαμορφωθεί μια άλλη αριστερά. Αυτό που λέω είναι προκλητικό αλλά δεν πειράζει. 

Θα συνεχίσω όμως λέγοντας ότι ούτε η Κατοχική, ούτε η εμφυλιοπολεμική Ελλάδα μπόρεσε να καταστρέψει την αριστερά. Μετά τη συντριβή του ΚΚΕ, που ήταν και στρατιωτική και πολιτική, σε οχτώ χρόνια μέσα η ΕΔΑ έγινε αξιωματική αντιπολίτευση.

 Που σημαίνει ότι αυτός που κατόρθωσε να εξαφανίσει την αριστερά είναι η ομάδα του Τσίπρα στον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί εν προκειμένω, ο κόσμος είχε ποντάρει την ουτοπία και αντί γι’ αυτήν βγήκε μια δραματική απογοήτευση. 

Να επιστρέψουμε στο ερώτημα: Η συλλογικότητα δεν είναι αναγκαστικά πολιτική. Μπορεί να είναι πανηγύρι, μπορεί να είναι μαγαζί, να είναι μια καλή ταβέρνα που δεν δουλεύει για το κέρδος, μια θεατρική ομάδα, μπορούν να είναι πολλά και διαφορετικά πράγματα. Υπάρχουν διάφορες συλλογικότητες που συγκλίνουν και δημιουργούν πολιτικό προϊόν.

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/163BtxPa2n/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Υπάρχει «δίκαιη και βιώσιμη λύση» στο Κυπριακό

του Λευτέρη Ριζά - 1 Αυγούστου 2017

Υπάρχει «δίκαιη και βιώσιμη λύση» στο Κυπριακό;

Η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία είναι το τέλος κάθε ιδέας και πρακτικής ενός «αντι-κατοχικού» αγώνα, και ακόμα χειρότερα το τέλος της Κυπριακής Δημοκρατίας όπως αυτή είχε συμφωνηθεί και υπήρχε από το 1960!!!

του Λευτέρη Ριζά - 1 Αυγούστου 2017

…Δεν είναι λίγοι που προσβλέπουν και εύχονται για την συνέχιση των συνομιλιών και την εξεύρεση μιας «δίκαιης και βιώσιμης λύσης» του.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη αυτές οι διαπραγματεύσεις ή συνομιλίες για μια «δίκαιη και βιώσιμη λύση» του Κυπριακού ήταν και εξακολουθούν να είναι μια μεγάλη απάτη.

Συνειδητή ή όχι δεν το συζητάμε τώρα.  Σε ένα τόσο καθαρό «πρόβλημα», όπως το Κυπριακό δύο λύσεις υπάρχουν (γι αυτό ακριβώς είναι και πρόβλημα: δεν έχει μία λύση): ή δεν αποδέχεσαι την εισβολή και τα αποτελέσματα της και πάνω σε αυτή την απόφαση του χαράζεις την στρατηγική και πολιτική σου ή προσπαθείς να βρεις τρόπους, να επινοήσεις σχέδια και «λύσεις» που αποδέχονται τα αποτελέσματα της εισβολής/κατοχής, βελτιώνοντας τα κάπως.

Οι πρώτες αποφάσεις του ΟΗΕ – τόσο του Συμβουλίου Ασφαλείας όσο και της ολομέλειας – ήτανε πεντακάθαρες: ζητούσαν να αποσυρθούν όλα τα τουρκικά στρατεύματα εισβολής / κατοχής και να επανέλθει η Κυπριακή Δημοκρατία στην προηγούμενη κατάσταση της.

Αυτές τις αποφάσεις η Τουρκία δεν τις έλαβε υπόψη της. Κι όχι μόνον αυτό: προχώρησε και στην δεύτερη εισβολή (Αττίλας ΙΙ) και στην συνέχεια στην ανακήρυξη του ψευδοκράτους της Βόρειας, κατεχόμενης, Κύπρου (γνωστό ως ψευδοκράτος του Ντενκτάς).

Οι μεγάλες δυνάμεις δεν αντέδρασαν καθόλου. Δεν κούνησαν το δαχτυλάκι τους, δεν ανοίξανε το στοματάκι τους, ενάντια στην Τουρκία και τις ενέργειες της. Μα ούτε και από εδώ – από την μητέρα-πατρίδα υπήρξε κάποια κίνηση. Η τουρκική μητέρα-πατρίδα στο όνομα της υπεράσπισης των αδελφών της τουρκοκύπριων, εκμεταλλεύτηκε μέχρι κεραίας τα δικαιώματα της ως «εγγυήτρια» δύναμη της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η ελληνική κυβέρνηση (σωστότερα όλες οι κυβερνήσεις) δεν άσκησε τα δικαιώματα της ως εγγυήτριας δύναμης ούτε κατά την διάρκεια της πρώτης εισβολής αλλά ούτε και της δεύτερης. Κι ακόμα ούτε όταν ανακηρύχθηκε το ψευδοκράτος στα κατεχόμενα. Τότε ο πρωθυπουργός Α. Γ. Παπανδρέου απείλησε ότι θα διακόψει διπλωματικές σχέσεις με όποια χώρα αναγνωρίσει το ψευδοκράτος!!!

 Η πρώτη που το αναγνώρισε, αφού αυτή το δημιούργησε, ήτανε η Τουρκία. Δεν διακόπηκαν οι διπλωματικές μας σχέσεις.

Στο μεταξύ, και πριν την παράνομη κι εκτός αποφάσεων του ΟΗΕ ανακήρυξη του ψευδοκράτους, είχε φροντίσει ο πρόεδρος της Κύπρου Αρχιεπίσκοπος Μακάριος να έχει υπογράψει με τον Ραούφ Ντενκτάς μια συμφωνία αποδοχής των «τετελεσμένων» της εισβολής/κατοχής, μια λύση ακύρωσης ακόμα και των προδοτικών για τον αγώνα των κυπρίων συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου: δηλαδή την λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.

Σκέψεις για το ιστορικό ΟΧΙ στο Ευρωενωσιακό πραξικόπημα στην Ελλάδα το 2015 που είχε ταξικό πρόσημο!

Κωστής Μπασσογιάννης

Προσέξτε παρακαλώ αυτόν τον πίνακα:

Όχι δεν βροντοφώναξαν όλοι οι Έλληνες το ιστορικό ΟΧΙ στο Ευρωενωσιακό πραξικόπημα στην Ελλάδα το 2015 !

Στον πίνακα φαίνεται η ταξική κατανομή τής γνώμης, μεταξύ των υπόδουλων στα ξένα συμφέροντα αστών και των τσιρακιών τους από τη μια και τής μεγάλης μάζας τού εργαζόμενου λαού που υφίσταται την καταπίεση, την εκμετάλλευση, την αδικία και την λεηλασία από την άλλη.

Αυτού τού  λαού τις προσδοκίες και τη γενναιότητα, που σοφά έδωσε εντολή αγώνα  με τη μεγαλειώδη του άρνηση, το κόμμα τού ΣυΡιζΑ στάθηκε πολύ μικρό για να υπηρετήσει. Με την πάροδο όμως τού χρόνου, και μετά από την ψήφο παράτασης τής εντολής που του έδωσαν οι συγκλονισμένοι από την απίστευτη βία των ημερών Έλληνες, αποκαλύφθηκε ότι το κόμμα αυτό δεν είχε ούτε την παραμικρή ιδεολογική προϋπόθεση για να καταφέρει να προσφέρει ένα τέτοιο κοινωνικά και εθνικά απελευθερωτικό έργο. Γιατι βεβαίως μόνο ένα κόμμα εργατικό, σοσιαλιστικό κι επαναστατικό θα μπορούσε να έχει ελπίδες για ένα τέτοιο άθλο.

Επετειακό! Δημο(α)ψήφισμα!

Του Μπάμπη Ανδριανόπουλου 

Όταν το ΟΧΙ αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ΝΑΙ!

(Εφημερίδα "Η ΑΥΓΗ" 05/07/2017)

ΝΤΡΟΠΗ!!!

Γιάννης Γκόλιας

ο τίτλος του σημερινού ποστ μου, είναι η λέξη ΝΤΡΟΠΗ

............................................... 

Είναι το αίσθημα που θεωρώ οτι διακατέχει και εκατοντάδες χιλιάδες ακόμα, 

έντιμους ανθρώπους που ψήφισαν κάποια στιγμή στη ζωή του ΣΥΡΙΖΑ, 

για να έρθει σήμερα,

αυτο το κόμμα,

με το ίδιο όνομα και περίπου τους ίδιους ανθρώπους και να απέχει απ την ψηφοφορία στη βουλή, 

τους αιτήματος της Καρυστιανού να παραπεμφθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης για το αδίκημα της «εσχάτης προδοσίας» 

............................................... 

δλδ

Έρχεται μια μάνα που της δολοφόνησαν το παιδί της

και

που απο εκείνη τη μέρα έχει αφιερώσει τη ζωή της, να βγει η αλήθεια,

μαζί 

με γονείς, δικηγόρους και νομικούς που κι αυτοί από αλληλεγγύη αφιέρωσαν τη ζωη τους για να αποδοθεί δικαιοσύνη 

και λέει,

όχι, 

Εσείς δεν ξέρετε, εγώ ξέρω, δεν είναι σωστή αυτή η κατηγορία για τον Μητσοτάκη, άρα δεν την ψηφίσουμε

............................................... 

- ποιοι δεν την ψηφίζετε ρε παιδιά;

- εμείς

- ποιοι είσαστε εσείς;

- οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ

αααααααα

Εσείς είσαστε οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που έχασε τις εκλογές του 2019, 

με 8 μονάδες διαφορά,

ηρθε ο Μητσοτάκης, ισοπέδωσε τη χώρα κυριολεκτικά,

την ώρα που εσείς (υποτίθεται) κάνανε σκληρή αντιπολίτευση

και

μετα από 4 χρόνια με ισοπεδωμένη τη χώρα κυριολεκτικά,

στις εκλογές του 2023, έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ με 20 μονάδες διαφορά;;;;

Τι ώρα είναι; Όχι πάντως της Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ

του Γρηγόρη Ρουμπάνη

Τέτοιες μέρες, δέκα χρόνια πιο πίσω, ήταν η «ώρα της Αριστεράς», όπως και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ καυχιόταν. Ήταν οι φλογερές μέρες εκείνου του καλοκαιριού, που η σκληρή διεθνής τραπεζοκρατία, μέσω της Τρόικας, στραγγάλιζε αργά και βασανιστικά την ελληνική οικονομία, προκειμένου να επιβάλει τους δικούς της κανόνες διακανονισμού του χρέους, το οποίο εξάλλου η ίδια αυτή συμμορία είχε χρηματοδοτήσει∙ και υποτίθεται επί χρόνια έλεγχε, παράλληλα με τη φροντίδα των ελληνικών κυβερνήσεων.

Ο κραταιός τότε ΣΥΡΙΖΑ έχοντας διαβεβαιώσει το εκλογικό σώμα, ότι είχε τη λύση, προχωρούσε με αποφασιστικότητα και τη συμπαράσταση τη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας και μεγάλων προσωπικοτήτων της εσωτερικής και διεθνούς σκηνής προς την τελική σύγκρουση. Είχε αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας τον Ιανουάριο του 2015 κερδίζοντας 2.245.978 ψήφους (σε συνεργασία με τους δεξιούς πλην αντιμνημονιακούς ΑΝΕΛ, οι οποίοι προτιμήθηκαν από 293.683 εκλογείς). ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., τα οποία εισήγαγαν τα δυο μέχρι εκείνη την ώρα μνημόνια, είχαν ναυαγήσει σε ρηχά εκλογικά ποσοστά.

Η σύγκρουση ήρθε τον Ιούλιο με τη στήριξη της πρωτοφανούς πλειοψηφίας του 61,31% (ή των 3.558.864 εκλογέων) κατά το περίφημο δημοψήφισμα του «όχι». Αλλά όταν ο τότε πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ανέβηκε στις Βρυξέλλες για να διαπραγματευτεί, αποδείχθηκε ότι ούτε σχέδιο είχε ούτε γερά χαρτιά στα χέρια του. Επιστρέφοντας λοιπόν έφερε στις αποσκευές του το τρίτο μνημόνιο (το καλύτερο είχε ισχυριστεί, διότι δεν θα επιβαρύνονταν άλλο οι κοινωνικές ομάδες που είχαν πληγεί από τα δυο προηγούμενα), το οποίο αποδείχτηκε και σκληρότερο. Έπληξε τους ίδιους ανελέητα.

Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου που ακολούθησαν διατήρησε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, πλην όμως δεν συγκράτησε την κοινωνική στήριξη. Έτσι, τέσσερα χρόνια αργότερα έχανε από τη Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη, τον οποίο δεν θα κέρδιζε ποτέ έκτοτε. Απόρροια των αποτυχημένων αυτών μαχών ήταν η σταδιακή συρρίκνωση του ΣΥΡΙΖΑ και εν τέλει η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από την προεδρία του κόμματος. Ορθώς έπραξε μετά από τέτοια αποτελέσματα. Υποτίθεται ότι η κίνηση αυτή θα βοηθούσε στην ανανέωση του κόμματος με την ανάδειξη νέας ηγεσίας. Απέτυχε όμως. Τόσο η νέα ηγεσία όσο και η ακόμα πιο νέα ηγεσία επιτάχυναν τις διαδικασίες διάλυσης. Ο λόγος είναι απλός: όπως η παλιά ηγεσία έτσι και οι νεότερες όχι μόνο δεν έχουν σχέδιο, δεν έχουν στόχους αλλά και δήλωσαν πίστη στις πολιτικές επιλογές του ηττημένου. Μνημόνιο και Πρέσπες έχουν βαρύ κόστος.

Μαρίας Καρυστιάνου: Πέσαν οι μάσκες λοιπόν.

Μαρία Καρυστιανού κατά Γεροβασίλη: 

Πώς τολμάτε να «ξεπλένετε» τον άνθρωπο που έτρεξε να μπαζώσει τον τόπο του εγκλήματος;

Πέσαν οι μάσκες λοιπόν. 

Μόνοι μας …. 

________________

Η απάντηση της Μαρίας Καρυστιάνου:

Κα Γεροβασίλη, η  παραπλανητική σημερινή σας δήλωση με σκοπό να στηρίξετε μια υπόλογη και έκθετη κυβέρνηση, θέτει  σοβαρές αμφιβολίες για τα κίνητρα, που εν τέλει καθορίζουν τα λόγια σας.

Θαρρείτε πως θα αποδεχθούν οι πολίτες  την "απλοϊκή" σας σκέψη,  ότι όταν υπάρχουν  σοβαρές καταγγελίες για ποινικές  ευθύνες υπουργών, αυτές δεν χρειάζεται να  ανακοινώνονται επίσημα αλλά «κατά το δοκούν» όπου τύχει….στο διάδρομο της Βουλής, για παράδειγμα;;

Πως τολμάτε να δίνετε στήριξη και να «ξεπλένετε» τον άνθρωπο που έτρεξε εκτελώντας εντολές (;) να μπαζώσει τον τόπο του εγκλήματος και τα πειστήριά του, για να μην μάθουμε ποτέ γιατί κάηκαν τα παιδιά μας;;;

Πως τολμάτε όχι μόνο να στηρίζετε την παραβίαση  του  Κανονισμού  Λειτουργίας της Βουλής( άρθρο 153, παρ.2)  για την άμεση ανακοίνωση κάθε στοιχείου και δικογραφίας στην ολομέλεια,στην οποία υπέπεσε ο κ. Τασούλας, αλλά και χωρίς ντροπή  να τον ερμηνεύετε με τρόπο αντίθετο σε αυτά που το γράμμα του ρητά ορίζει; 

Πως τολμάτε να μιλάτε για ένα μόνο πλημέλλημα υπουργού, μετά από όλα όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας και έχουν διαβιβαστεί στην Βουλή και για τα οποία ΕΜΕΙΣ  κα Γεροβασίλη, με πόνο ψυχής αποκαλύπτουμε παρά τις αντίθετες προσπάθειές όσων έχουν πάρει διαζύγιο με την  τιμιότητα και την ηθική. 

Λύπηση για την κατάντια της Βουλής …

Επί δύο χρόνια μας κοροϊδεύετε, μας στέλνετε στην δικαιοσύνη και όταν η δικαιοσύνη σκοντάψει σε όνομα «δικού σας» τρέχετε να συγκαλύψετε…

Θα μιλούσα για ντροπή, αλλά είναι πολύ  φτωχή για να περιγράψει αυτό που όλοι νοιώθουμε όταν με τόση άνεση   υποτιμάτε  τη νοημοσύνη μας.  

Εξαφάνιση ή ανάκαμψη της ιστορικής Αριστεράς;

17/01/2025

ΑΞΕΛΟΣ ΛΟΥΚΑΣ

Δεν είναι λίγα τα στοιχεία που συνηγορούν ότι η ιδέα του “προωθητικού συμβιβασμού” με το κυρίαρχο οικονομικοπολιτικά συγκρότημα εξουσίας ήταν ήδη ενεργοποιημένη από έναν ορισμένο κύκλο στελεχών που υπόγεια πάλευε επί είκοσι χρόνια να δικαιώσει το μεγάλο άλμα της συγκυβέρνησης 1989-1990 ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και Ενιαίου Συνασπισμού.

Να φέρει δηλαδή ομαλά πολιτικοϊδεολογικά εις πέρας, αυτό που ο κοινωνικός μεταμορφισμός στα χρόνια που ακολούθησαν από το 1974 είχε διαμορφώσει ως νέο, αριστερής κοπής, κοινωνικό μεσόστρωμα. Αυτό, δεν έγινε αποδεκτό από μερίδα κομμουνιστών και αριστερών σοσιαλιστών, που κυριαρχούνταν από μιαν κατ’ επίφασιν επαναστατικότητα και οδήγησε στην διάσπαση του ΚΚΕ, αλλά και του ΠΑΣΟΚ με αποτέλεσμα την δημιουργία (ενδεικτικά) του ΝΑΡ, της Δημοκρατικής Περιφερειακής Ένωσης, αλλά και αρκετών άλλων ενδιάμεσων κύκλων της αριστεράς που κρατούσαν επιφυλακτική ή και εχθρική στάση απέναντι στον ελληνικό ιστορικό συμβιβασμό.

Η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και της σύντομης διακυβέρνησής του, αποτέλεσαν επιβεβαίωση της πραγματικότητας ότι το Κιβώτιο ήταν άδειο και η παρουσίαση του δράματος επί της σκηνής, έδειξε σε όλους μας ότι ο βασιλιάς ήταν γυμνός.

Η αχίλλειος πτέρνα της Αριστεράς

Οι δομικές ανεπάρκειες που η Αριστερά έπρεπε να αντιμετωπίσει (και που δεν το έκανε όταν υπήρχαν κάποια περιθώρια), αποτελούσαν την αχίλλειό της πτέρνα, παίρνοντας κάτω από τους ασφυκτικούς πραγματικούς και χρονικούς όρους, τις διαστάσεις μιας ανίατης ασθένειας. Αυτή λοιπόν η προβληματική έως ανίατη περίπτωση, έπρεπε να αντιμετωπίσει ένα σύνολο προβλημάτων που ήταν προφανές ότι την ξεπερνούσαν.

Η απαξίωση-αυτοκαταστροφή της ιστορικής Αριστεράς

16/01/2025

ΑΞΕΛΟΣ ΛΟΥΚΑΣ

Αποτελεί ένα σύνθετο και πολύπλοκο θέμα το ζήτημα του μεταμορφισμού μεγάλου τμήματος της Ελληνικής Ιστορικής Αριστεράς. Έχω αναφερθεί στην βασική της αντίφαση, το να συμπεριφέρεται ή να προσπαθεί να συμπεριφερθεί ως πολιτική Αριστερά, έχοντας όμως ήδη μετατοπισθεί σε κοινωνική Δεξιά.

Αξίζει, φρονώ, να σταθώ σε κάποια στοιχεία που συγκροτούν το νέο ιδεολογικό της πρόσωπο ως συνέχεια μιας Ιστορικής Αριστεράς, που κοινωνικά έχει, πλέον, μεταλλαχθεί. Αυτή τη νέα ιδεολογία της ανερχόμενης, νέας, κοινωνικής Δεξιάς, συνέθετε ως φαίνεται, αν και με αντιφατικές πολλές φορές, είναι η αλήθεια, ενέργειες, μια sui generis μείξη προϋπαρχόντων αρνητικών και νέων στοιχείων.

Ήταν ο βαθιά καλλιεργημένος αριστερόστροφος μεταπρατισμός, που κατ’ επανάληψη έφερε την Αριστερά σε σύγκρουση με την πλειοψηφία του ελληνικού λαού (λ.χ. το Μακεδονικό προπολεμικά αλλά και στις μέρες του ΣΥΡΙΖΑ), ο αθεράπευτα κομπλεξικός επαρχιωτισμός, η βαθιά ρουσφετολογική – κομματοκρατική νοοτροπία, η αναξιοκρατική και κρατικοδίαιτη αντίληψη, η παγιωμένη αντίληψη για το περιούσιον του σχήματός τους και ότι για όλα φταίνε οι άλλοι, αλλά και ο καλά κρυπτόμενος πίσω από συλλογικές ταμπέλες αβυσσαλέος ατομικισμός.

Eίναι μερικά στοιχεία που,αργά αλλά σταθερά, οδήγησαν σε αυτά τα σημερινά θλιβερά πολιτικά μορφώματα, που κυρίαρχα πλέον χαρακτηριστικά τους είναι ο δικαιωματισμός, ο “ωχαδερφισμός”, ο κοσμοπολιτισμός, η α-εθνική ή αντιπατριωτική οπτική, ο ά-τοπος διεθνισμός, ο ιστορικός αναθεωρητισμός και η πέρα από “αντικαπιταλιστικές κορώνες” βαθύτερη σύγκλιση στην νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, την woke κουλτούρα και τα προτάγματα της παγκοσμιοποίησης.

Χωματερή του διεθνούς καπιταλισμού

Αποτελεί γεγονός ότι αν αφαιρέσεις τους δεκάρικους περί εργατικής τάξης, διεθνισμού, δικαιωμάτων πάσης μειονότητας και επαναστατικού κινήματος, αυτό που ως πραγματικότητα αποκαλύπτεται είναι ένα συντεχνιακού τύπου αριστερίζον κατασκεύασμα. Η ιστορική εμπειρία λ.χ. τόσο της Ευρωπαϊκής, όσο και της Ελληνικής Αριστεράς, καταδεικνύει ότι η Αριστερά υπερασπίζονταν πρώτιστα την εθνική εργατική της τάξη. Εξόχως αποκαλυπτική είναι η στάση των Μαρξ-Ένγκελς στις προσπάθειες εισαγωγής ξένων εργατών στην Αγγλία από τους Βρετανούς αποικιοκράτες.

Μέρκελ και Τσίπρας, μία φιλία που γεννήθηκε στην κρίση

Μέρκελ και Τσίπρας, μία φιλία που γεννήθηκε στην κρίση

Πώς η Μέρκελ της «συντηρητικής νομενκλατούρας» ενθουσιάστηκε με τον Αλέξη Τσίπρα, για τον οποίο έλεγε ότι «ο μικρός μαθαίνει γρήγορα», και όσα μας υπενθύμισαν τα απομνημονεύματα της.

Βασιλική Σιούτη

Στον Αλέξη Τσίπρα δεν την ενθουσίαζε μόνο η πολιτική στάση του, αλλά έβρισκε ακόμα και το χαμόγελο του «αφοπλιστικό» και τα αγγλικά του καλά, υπερασπίζοντας τον έτσι εκ των υστέρων και απέναντι σε όσους τον λοιδορούσαν. Φωτ.: EUROKINISSI

«ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΙΑ ΔΙΚΑΙΩΣΗ μετά από πολύ καιρό», πανηγύριζαν χθες εναπομείναντες υποστηρικτές του Αλέξη Τσίπρα και ο βαριά ταλαιπωρημένος τον τελευταίο χρόνο ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε ανακοίνωση για το βιβλίο με τα απομνημονεύματα της Άνγκελα Μέρκελ, όπου επιβεβαιώνεται αυτό που γνώριζαν όλοι: ότι ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ο αγαπημένος της Έλληνας πολιτικός.

Μόνο με εκείνον, από ό,τι λέει για άλλη μια φορά στο βιβλίο της, είχαν αλληλοκατανόηση, ενώ τον Γιώργο Παπανδρέου τον παρουσιάζει σαν να μην ήξερε τι ήθελε και τον Αντώνη Σαμαρά ως απρόθυμο να εφαρμόσει τις μνημονιακές μεταρρυθμίσεις. Για τους άλλους δύο πρωθυπουργούς κάνει κάποια σύντομα και αρνητικά σχόλια, αυστηρά πολιτικά. Για τον Αλέξη Τσίπρα όμως λέει μόνο θετικά λόγια και βγαίνει από το αυστηρό πολιτικό πλαίσιο, μιλώντας και για την πιο φιλική και προσωπική σχέση που ανέπτυξαν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από χθες αισθάνεται δικαίωση: «Προτείνουμε οι σημερινοί κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι του χτες, όσοι δηλαδή επιδίδονται εδώ και χρόνια στην απαξίωση του έργου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, να διαβάσουν με προσοχή όσα γράφει η Γερμανίδα πρώην καγκελάριος» αναφέρουν στην ανακοίνωσή τους, υποστηρίζοντας πως «… η δημοκρατική κοινή γνώμη, που επί χρόνια βομβαρδίζεται από την προπαγάνδα τους, θα πειστεί οριστικά για το ποιος ήταν ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα στη σωτηρία της χώρας…».

«Ήμουν περίεργη και ενθουσιασμένη, τι είδους προσωπικότητα είχε; Θα τον γνώριζα καλύτερα. Ήταν είκοσι χρόνια νεότερός μου. Μέχρι τότε είχαμε μιλήσει δύο φορές στο τηλέφωνο με διερμηνείς και είχαμε πάει στις Βρυξέλλες. Είχαμε βρεθεί μόνο για λίγο σε δύο συνόδους του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Εκεί τον συμπάθησα, περισσότερα δεν μπορούσα όμως να πω».

Στα απομνημονεύματα της πρώην καγκελάριου που κυκλοφόρησαν χθες, η Ανγκελα Μέρκελ ασχολείται βασικά με την υστεροφημία της και «απολογείται» κυρίως για τις σχέσεις με την Ρωσία και την Κίνα, απαντώντας εμμέσως στη σφοδρή κριτική που της ασκείται για την έλλειψη προετοιμασίας της χώρας της για ό,τι ερχόταν. Ανάμεσα στα άλλα όμως, αφιερώνει και μερικές παραγράφους για τους τρεις Έλληνες πρωθυπουργούς που διαχειρίστηκαν την κρίση.

Το ξεμπρόστιασμα του Αλέξη από την Μέρκελ

& ο ΣΥΡΙΖΑ που μαλλον διάβασε άλλο βιβλίο…

του Νίκου Μελέτη από Το Πρώτο Θέμα

Αν και η πρόσκληση- πρόκληση απευθυνόταν σε όσους «επιδίδονται εδώ κα χρόνια στην απαξίωση του έργου της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ» ,μπήκα στον πειρασμό να ανταποκριθώ στην παραίνεση του γραφείου τύπου του ΣΥΡΙΖΑ «να διαβάσουμε με προσοχή όσα γράφει η Γερμανίδα πρωην Καγκελάριος».

Και προκαταλαμβάνοντας τα συμπεράσματα του αναγνώστη, αναφέρει ότι εκείνοι που συκοφάντησαν τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλ.Τσιπρα «θα διαπιστώσουν ότι τα αποσπάσματα από τα απομνημονεύματα της Άγκελα Μέρκελ, που αφορούν στην Ελλάδα, είναι η εκδίκηση της ιστορίας για τα ψέματα με τα οποία το αντιΣYΡΙΖΑ μέτωπο και ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατασυκοφάντησαν τις πολιτικές του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και την τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ..».

Αυτός ήταν ένας λόγος για να ανατρέξω στο συγκεκριμένο απόσπασμα καθως οι κριτικές ήδη στην Γερμανία είναι απογοητευτικές και κάνουν λόγο για 750 σελίδες χωρίς κανένα είδος αυτοκριτικής και απλώς εξωραϊσμού και δικαίωσης όλων των αποφάσεων της. Χωρίς καμιά εξαίρεση.

Μετά από τριπλή τουλάχιστον ανάγνωση του περί Τσίπρα αποσπάσματος φοβήθηκα ότι κάτι λάθος είχε γίνει. Είτε στον ΣΥΡΙΖΑ είχαν διαβάσει άλλο βιβλίο, είτε πραγμαιτκά με τα όσα τράβηξαν τους τελευταίους μήνες έχουν πάθει μια σοβαρή διαταραχή αντίληψης της πραγματικότητας.

Οι υφολογικές παρατηρήσεις της κ.Μέρκελ για τον «είκοσι χρόνια νεότερο» που της «είχε κάνει καλή εντύπωση» μάλλον δεν ηταν αυτό που θα μπορούσαν να υπερηφανευθούν στον ΣΥΡΙΖΑ και γι αυτό προχώρησα παρακάτω.

Φαντάσθηκα ότι πιθανόν θεωρούσαν ότι η «εκδίκηση» τους ηταν ότι παρά τα όσα είχαν ακουσθεί και γραφτεί η κ.Μέρκελ πιστοποιούσε ότι «μιλούσε καλά αγγλικά..».

Ο Τσίπρας, πράγματι, κέρδισε την αναγνώριση της Μέρκελ!

Του Δημήτρη Τσίρκα 

Σύσσωμος ο ΣΥΡΙΖΑ – «εσωτερικού» και «εξωτερικού» – πανηγυρίζει για τα εγκωμιαστικά σχόλια που κάνει η Μέρκελ για τον Τσίπρα στην αυτοβιογραφία της. 

«Δικαιωθήκαμε, κατέρρευσε η αφήγηση του αντισύριζα μετώπου», επαναλαμβάνουν εν χορδαίς και οργάνοις. 

Αλλά γιατί ακριβώς πανηγυρίζουν; Επειδή η άλλοτε αντίπαλός τους αναγνωρίζει τον μέχρι πρότινος ηγέτη τους;

Αυτή, όμως, η αγνώριση ήρθε μετά το τρίτο μνημόνιο, τα 13 δισεκατομμύρια ευρώ μέτρα λιτότητας, τα υπερπλεονάσματα και την οικονομική στασιμότητα επί θητείας τους. 

Ναι, αλλά μαζί με όλα αυτά πετύχαμε και τη διευθέτηση του χρέους (μέχρι το 2032) και την έξοδο από τα μνημόνια, αντιτείνουν. 

Σύμφωνοι, αλλά με τι κόστος για όλους εκείνους που τους έκαναν κυβέρνηση; Ικανοποίησαν ή διέψευσαν τις προσδοκίες τους;

Η αναγνώριση της Μέρκελ προς τον Τσίπρα ήρθε όταν αυτός, και μαζί του ο ΣΥΡΙΖΑ, προσχώρησαν στην πολιτική της. Και όχι απλώς προσχώρησαν αλλά έγιναν οι καλύτεροι μαθητές της. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο μόνος που κατάφερε να εφαρμόσει πλήρως ένα μνημόνιο, εκεί που οι Σαμαράς, Παπανδρέου απέτυχαν. Εξ ου και η Μέρκελ εκθειάζει τον πρώτο και απαξιώνει τους δεύτερους.

Στέγνωσε σήμερα η διάκριση Δεξιάς-Αριστεράς

01/03/2024

ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Χρόνια τώρα τα πολιτικά κόμματα εξουσίας αποτελούσαν μια παραδρομή από τις ανάγκες, τις δοκιμασίες και τις προσδοκίες της χώρας και σφύριζαν αδιάφορα για το μέλλον της. Συρόμενα από τις ατζέντες της παγκόσμιας τάξης δεν έβλεπαν τα μείζονα θέματα που έπνιγαν το λαό, αλλά μόνο τις ασύνορες επιδιώξεις των παγκοσμιοποιημένων σχεδίων. Καλυμμένα πίσω από τους πλαστούς πόλους της Δεξιάς και της Αριστεράς βούλιαζαν τους πολίτες στην ακέραιη εξαπάτηση μιας ανύπαρκτης πολιτικής αντίθεσης.

Εκ των πραγμάτων βέβαια δεν υπάρχουν ξεχωριστά περιγράμματα μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς γιατί δεν υπηρετούν διαφορετικές πολιτικές, αλλά τροχοδρομούνται στους κοινούς σχεδιασμούς μιας παγκοσμιοποιημένης ατζέντας. Ήδη ο Claudio Finzi με το έργο του “Potere tecnocratico” (1977) έβαζε το ζήτημα της απόσυρσης των πολιτικών κομμάτων γιατί ο ρόλος τους απομειώνεται εξ’ αιτίας των τεχνοκρατών και των εμπειρογνωμόνων. Πολύ περισσότερο σήμερα όπου τα πολιτικά κόμματα βρίσκονται κάτω από τις παγκοσμιοποιημένες υπερεξουσίες του σύγχρονου Λεβιάθαν.

Τώρα πια τα πολιτικά κόμματα αποτελούν αναμεταδότες εντολών του κυρίαρχου ανθρωπολογικού μοντέλου το οποίο έχει εγκριθεί από το ιερατείο των πλανητικών υπερεξουσιών. Οι διαφαινόμενες αντιπαλότητες των προγραμμάτων τους, κατ’ ουσία αποτελούν τεχνητές διαφοροποιημένες απόψεις και όχι ολικές διακριτότητες.


Το ελληνικό πολιτικό τοπίο βρίθει τέτοιων παραδειγμάτων. Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα διαθέτουν την ίδια εξωτερική πολιτική. Ταυτίζονται στην αγροτική πολιτική (δεν είναι τυχαίο ότι ψήφισαν τα τρία πολιτικά κόμματα εξουσίας ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, στο Ευρωκοινοβούλιο την Κοινή Αγροτική Πολιτική). Έχουν υιοθετήσει την woke κουλτούρα και τον εκλογικευμένο δικαιωματισμό.

Η οικονομική πολιτική των κομμάτων εξουσίας είναι ενταγμένη στο μονόδρομο της δημοσιονομικής πειθαρχίας, ενώ στην πολιτική της υγείας σε επίπεδο δαπανών αποκλίνουν ελάχιστα και σε θέματα δομής ταυτίζονται. Στην εσωτερική πολιτική τα πολιτικά κόμματα εξουσίας επέτρεψαν (όταν κυβέρνησαν τη χώρα) τη διαφθορά και τη διαπλοκή να εισέλθουν στον πυρήνα των δομών της εξουσίας, λειτουργώντας ως μηχανισμοί παραγωγής και κηδεμονίας της διακυβερνησιμότητας.

Μας σκεπάζει η υποκρισία