Μέρκελ και Τσίπρας, μία φιλία που γεννήθηκε στην κρίση

Μέρκελ και Τσίπρας, μία φιλία που γεννήθηκε στην κρίση

Πώς η Μέρκελ της «συντηρητικής νομενκλατούρας» ενθουσιάστηκε με τον Αλέξη Τσίπρα, για τον οποίο έλεγε ότι «ο μικρός μαθαίνει γρήγορα», και όσα μας υπενθύμισαν τα απομνημονεύματα της.

Βασιλική Σιούτη

Στον Αλέξη Τσίπρα δεν την ενθουσίαζε μόνο η πολιτική στάση του, αλλά έβρισκε ακόμα και το χαμόγελο του «αφοπλιστικό» και τα αγγλικά του καλά, υπερασπίζοντας τον έτσι εκ των υστέρων και απέναντι σε όσους τον λοιδορούσαν. Φωτ.: EUROKINISSI

«ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΙΑ ΔΙΚΑΙΩΣΗ μετά από πολύ καιρό», πανηγύριζαν χθες εναπομείναντες υποστηρικτές του Αλέξη Τσίπρα και ο βαριά ταλαιπωρημένος τον τελευταίο χρόνο ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε ανακοίνωση για το βιβλίο με τα απομνημονεύματα της Άνγκελα Μέρκελ, όπου επιβεβαιώνεται αυτό που γνώριζαν όλοι: ότι ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ο αγαπημένος της Έλληνας πολιτικός.

Μόνο με εκείνον, από ό,τι λέει για άλλη μια φορά στο βιβλίο της, είχαν αλληλοκατανόηση, ενώ τον Γιώργο Παπανδρέου τον παρουσιάζει σαν να μην ήξερε τι ήθελε και τον Αντώνη Σαμαρά ως απρόθυμο να εφαρμόσει τις μνημονιακές μεταρρυθμίσεις. Για τους άλλους δύο πρωθυπουργούς κάνει κάποια σύντομα και αρνητικά σχόλια, αυστηρά πολιτικά. Για τον Αλέξη Τσίπρα όμως λέει μόνο θετικά λόγια και βγαίνει από το αυστηρό πολιτικό πλαίσιο, μιλώντας και για την πιο φιλική και προσωπική σχέση που ανέπτυξαν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από χθες αισθάνεται δικαίωση: «Προτείνουμε οι σημερινοί κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι του χτες, όσοι δηλαδή επιδίδονται εδώ και χρόνια στην απαξίωση του έργου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, να διαβάσουν με προσοχή όσα γράφει η Γερμανίδα πρώην καγκελάριος» αναφέρουν στην ανακοίνωσή τους, υποστηρίζοντας πως «… η δημοκρατική κοινή γνώμη, που επί χρόνια βομβαρδίζεται από την προπαγάνδα τους, θα πειστεί οριστικά για το ποιος ήταν ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα στη σωτηρία της χώρας…».

«Ήμουν περίεργη και ενθουσιασμένη, τι είδους προσωπικότητα είχε; Θα τον γνώριζα καλύτερα. Ήταν είκοσι χρόνια νεότερός μου. Μέχρι τότε είχαμε μιλήσει δύο φορές στο τηλέφωνο με διερμηνείς και είχαμε πάει στις Βρυξέλλες. Είχαμε βρεθεί μόνο για λίγο σε δύο συνόδους του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Εκεί τον συμπάθησα, περισσότερα δεν μπορούσα όμως να πω».

Στα απομνημονεύματα της πρώην καγκελάριου που κυκλοφόρησαν χθες, η Ανγκελα Μέρκελ ασχολείται βασικά με την υστεροφημία της και «απολογείται» κυρίως για τις σχέσεις με την Ρωσία και την Κίνα, απαντώντας εμμέσως στη σφοδρή κριτική που της ασκείται για την έλλειψη προετοιμασίας της χώρας της για ό,τι ερχόταν. Ανάμεσα στα άλλα όμως, αφιερώνει και μερικές παραγράφους για τους τρεις Έλληνες πρωθυπουργούς που διαχειρίστηκαν την κρίση.

Το ξεμπρόστιασμα του Αλέξη από την Μέρκελ

& ο ΣΥΡΙΖΑ που μαλλον διάβασε άλλο βιβλίο…

του Νίκου Μελέτη από Το Πρώτο Θέμα

Αν και η πρόσκληση- πρόκληση απευθυνόταν σε όσους «επιδίδονται εδώ κα χρόνια στην απαξίωση του έργου της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ» ,μπήκα στον πειρασμό να ανταποκριθώ στην παραίνεση του γραφείου τύπου του ΣΥΡΙΖΑ «να διαβάσουμε με προσοχή όσα γράφει η Γερμανίδα πρωην Καγκελάριος».

Και προκαταλαμβάνοντας τα συμπεράσματα του αναγνώστη, αναφέρει ότι εκείνοι που συκοφάντησαν τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλ.Τσιπρα «θα διαπιστώσουν ότι τα αποσπάσματα από τα απομνημονεύματα της Άγκελα Μέρκελ, που αφορούν στην Ελλάδα, είναι η εκδίκηση της ιστορίας για τα ψέματα με τα οποία το αντιΣYΡΙΖΑ μέτωπο και ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατασυκοφάντησαν τις πολιτικές του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και την τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ..».

Αυτός ήταν ένας λόγος για να ανατρέξω στο συγκεκριμένο απόσπασμα καθως οι κριτικές ήδη στην Γερμανία είναι απογοητευτικές και κάνουν λόγο για 750 σελίδες χωρίς κανένα είδος αυτοκριτικής και απλώς εξωραϊσμού και δικαίωσης όλων των αποφάσεων της. Χωρίς καμιά εξαίρεση.

Μετά από τριπλή τουλάχιστον ανάγνωση του περί Τσίπρα αποσπάσματος φοβήθηκα ότι κάτι λάθος είχε γίνει. Είτε στον ΣΥΡΙΖΑ είχαν διαβάσει άλλο βιβλίο, είτε πραγμαιτκά με τα όσα τράβηξαν τους τελευταίους μήνες έχουν πάθει μια σοβαρή διαταραχή αντίληψης της πραγματικότητας.

Οι υφολογικές παρατηρήσεις της κ.Μέρκελ για τον «είκοσι χρόνια νεότερο» που της «είχε κάνει καλή εντύπωση» μάλλον δεν ηταν αυτό που θα μπορούσαν να υπερηφανευθούν στον ΣΥΡΙΖΑ και γι αυτό προχώρησα παρακάτω.

Φαντάσθηκα ότι πιθανόν θεωρούσαν ότι η «εκδίκηση» τους ηταν ότι παρά τα όσα είχαν ακουσθεί και γραφτεί η κ.Μέρκελ πιστοποιούσε ότι «μιλούσε καλά αγγλικά..».

Ο Τσίπρας, πράγματι, κέρδισε την αναγνώριση της Μέρκελ!

Του Δημήτρη Τσίρκα 

Σύσσωμος ο ΣΥΡΙΖΑ – «εσωτερικού» και «εξωτερικού» – πανηγυρίζει για τα εγκωμιαστικά σχόλια που κάνει η Μέρκελ για τον Τσίπρα στην αυτοβιογραφία της. 

«Δικαιωθήκαμε, κατέρρευσε η αφήγηση του αντισύριζα μετώπου», επαναλαμβάνουν εν χορδαίς και οργάνοις. 

Αλλά γιατί ακριβώς πανηγυρίζουν; Επειδή η άλλοτε αντίπαλός τους αναγνωρίζει τον μέχρι πρότινος ηγέτη τους;

Αυτή, όμως, η αγνώριση ήρθε μετά το τρίτο μνημόνιο, τα 13 δισεκατομμύρια ευρώ μέτρα λιτότητας, τα υπερπλεονάσματα και την οικονομική στασιμότητα επί θητείας τους. 

Ναι, αλλά μαζί με όλα αυτά πετύχαμε και τη διευθέτηση του χρέους (μέχρι το 2032) και την έξοδο από τα μνημόνια, αντιτείνουν. 

Σύμφωνοι, αλλά με τι κόστος για όλους εκείνους που τους έκαναν κυβέρνηση; Ικανοποίησαν ή διέψευσαν τις προσδοκίες τους;

Η αναγνώριση της Μέρκελ προς τον Τσίπρα ήρθε όταν αυτός, και μαζί του ο ΣΥΡΙΖΑ, προσχώρησαν στην πολιτική της. Και όχι απλώς προσχώρησαν αλλά έγιναν οι καλύτεροι μαθητές της. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο μόνος που κατάφερε να εφαρμόσει πλήρως ένα μνημόνιο, εκεί που οι Σαμαράς, Παπανδρέου απέτυχαν. Εξ ου και η Μέρκελ εκθειάζει τον πρώτο και απαξιώνει τους δεύτερους.

Στέγνωσε σήμερα η διάκριση Δεξιάς-Αριστεράς

01/03/2024

ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Χρόνια τώρα τα πολιτικά κόμματα εξουσίας αποτελούσαν μια παραδρομή από τις ανάγκες, τις δοκιμασίες και τις προσδοκίες της χώρας και σφύριζαν αδιάφορα για το μέλλον της. Συρόμενα από τις ατζέντες της παγκόσμιας τάξης δεν έβλεπαν τα μείζονα θέματα που έπνιγαν το λαό, αλλά μόνο τις ασύνορες επιδιώξεις των παγκοσμιοποιημένων σχεδίων. Καλυμμένα πίσω από τους πλαστούς πόλους της Δεξιάς και της Αριστεράς βούλιαζαν τους πολίτες στην ακέραιη εξαπάτηση μιας ανύπαρκτης πολιτικής αντίθεσης.

Εκ των πραγμάτων βέβαια δεν υπάρχουν ξεχωριστά περιγράμματα μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς γιατί δεν υπηρετούν διαφορετικές πολιτικές, αλλά τροχοδρομούνται στους κοινούς σχεδιασμούς μιας παγκοσμιοποιημένης ατζέντας. Ήδη ο Claudio Finzi με το έργο του “Potere tecnocratico” (1977) έβαζε το ζήτημα της απόσυρσης των πολιτικών κομμάτων γιατί ο ρόλος τους απομειώνεται εξ’ αιτίας των τεχνοκρατών και των εμπειρογνωμόνων. Πολύ περισσότερο σήμερα όπου τα πολιτικά κόμματα βρίσκονται κάτω από τις παγκοσμιοποιημένες υπερεξουσίες του σύγχρονου Λεβιάθαν.

Τώρα πια τα πολιτικά κόμματα αποτελούν αναμεταδότες εντολών του κυρίαρχου ανθρωπολογικού μοντέλου το οποίο έχει εγκριθεί από το ιερατείο των πλανητικών υπερεξουσιών. Οι διαφαινόμενες αντιπαλότητες των προγραμμάτων τους, κατ’ ουσία αποτελούν τεχνητές διαφοροποιημένες απόψεις και όχι ολικές διακριτότητες.


Το ελληνικό πολιτικό τοπίο βρίθει τέτοιων παραδειγμάτων. Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα διαθέτουν την ίδια εξωτερική πολιτική. Ταυτίζονται στην αγροτική πολιτική (δεν είναι τυχαίο ότι ψήφισαν τα τρία πολιτικά κόμματα εξουσίας ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, στο Ευρωκοινοβούλιο την Κοινή Αγροτική Πολιτική). Έχουν υιοθετήσει την woke κουλτούρα και τον εκλογικευμένο δικαιωματισμό.

Η οικονομική πολιτική των κομμάτων εξουσίας είναι ενταγμένη στο μονόδρομο της δημοσιονομικής πειθαρχίας, ενώ στην πολιτική της υγείας σε επίπεδο δαπανών αποκλίνουν ελάχιστα και σε θέματα δομής ταυτίζονται. Στην εσωτερική πολιτική τα πολιτικά κόμματα εξουσίας επέτρεψαν (όταν κυβέρνησαν τη χώρα) τη διαφθορά και τη διαπλοκή να εισέλθουν στον πυρήνα των δομών της εξουσίας, λειτουργώντας ως μηχανισμοί παραγωγής και κηδεμονίας της διακυβερνησιμότητας.

Μας σκεπάζει η υποκρισία

Η μελαγχολική αποτυχία της ριζοσπαστικής Αριστεράς

24/11/2024

ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΛΑΧΟ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Δεν έχεις παρά να δεις τα πολιτικά κόμματα, ώστε να καταλάβεις το πρωθύστερο requiem του τέλους της πολιτικής. Τις τελευταίες μέρες στη σκηνή της πολιτικής, ο περιφερόμενος θίασος της ριζοσπαστικής Αριστεράς δίνει παραστάσεις με τίτλο “Το πολιτικό δράμα της Αριστεράς και η ετεροτοπία της”.

Πάει καιρός που οι νέο-αριστεροί μέσα από την επανεκπαίδευση της πολιτικής τους κουλτούρας διεκδικούν ρόλους διαχείρισης της εξουσίας όμοιους με εκείνους των πιο ακραίων συντηρητικών πολιτικών. Ποιος μπορεί να πει εξάλλου ότι η λέξη “προοδευτισμός” δεν κρύβει και το πρόσωπο του πλέον πιο αντιδημοκρατικού συμβόλου. Έτσι και αλλιώς οι λέξεις δεν κυβερνούν κανένα νόημα.

Άντε τώρα να τους θυμίσεις τα όσα έγραφε ο Λουί Αλτουσέρ στο “Le pense” τεύχος 144, σελ. 10 το 1969, όταν προέβλεπε ότι θα δούμε κόμματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς να περνούν από τις τρεις φάσεις της παρακμής τους. Η πρώτη – μας έλεγε- θα είναι εκείνη του κλειστού κύκλου σ’ έναν άμορφο περίγυρο, η δεύτερη θα είναι εκείνη της μαζικής δραστηριότητας με κυρίαρχο έναν ύποπτο φιλελευθερισμό και η τρίτη θα είναι η επιστροφή στις δραστηριότητες του κλειστού τύπου, αλλά διογκωμένου με πολλές επιτροπές που θα ανακινούν θέματα φιλελευθερισμού με νέο πρόσωπο με λουξεμπουργικές ιδεολογικές μίξεις.

Ψιλά γράμματα για όλους εκείνους οι οποίοι βλέπουν την εξουσία ως χρυσή επαγγελματική ευκαιρία και αυτοεφαρμογή της απαίτησης “γιούρια στον ταβλά με τα κουλούρια”. Εκεί, δηλαδή όπου γίνεται κανόνας η ανταπόκριση στο “τώρα που γυρίζει”, γιατί πολιτική δεν είναι μόνο ό,τι έγραφε κάποτε ο Πωλ Βαλερύ «στην αρχή, πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζεις τους ανθρώπους να ανακατεύονται σ΄ αυτό που τους αφορά. Ύστερα πολιτική είναι η τέχνη να εξαναγκάζεις τους ανθρώπους να αποφασίζουν αυτό που δεν καταλαβαίνουν», αλλά πολιτική επίσης είναι η ανέκκλητη ακολουθία των σχέσεων μεταξύ εξουσίας-καταπίεσης- πλουτισμού.

Αριστερά & ολοκληρωτικά καθεστώτα

Δεν ξεχνάμε...

 

Γιώργος Αλεξάτος

Όταν ο Ομπάμα επισκεπτόταν την Αθήνα, προκλητικά και ξεδιάντροπα, μέρες επετείου της Εξέγερσης του 1973. Κι  η ΕΛ.ΑΣ. του Τσίπρα θυροκολλούσε στις 14 Νοέμβρη 2016 στα γραφεία των αριστερών οργανώσεων την απαγόρευση των αντιιμπεριαλιστικών κινητοποιήσεων. Επαναφέροντας μια πρακτική της προδικτατορικής ΕΡΕ. Και την επόμενη μέρα μας μακέλευε στους δρόμους της Αθήνας.

Σιγά μην τα ξεχάσουμε! Σιγά μην ξεχάσουμε την αλαζονεία του Ηγετίσκου του Ασήμαντου! Σιγά μην ξεχάσουμε τη σιωπή όλων εκείνων που στήριζαν τις αθλιότητές του! Και ιδιαίτερα εκείνους που λασπολογούσαν σε βάρος μας.

Ο Σταύρος Λυγερός για τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ.

ΣΥΡΙΖΑ: Θα το βρει στις κάλπες το πραξικόπημα…

09/11/2024

Τώρα δέρνουν και τα μέλη τους!

Γιώργος Τασιόπουλος 

Αυτή η καταγγελία από τη Μέλπω Λεκατσά, τη φαρμακοποιό του Πολυτεχνείου το '73, δεν είναι εσωτερικό ζήτημα του ΣΥΡΙΖΑ.

Βεβαίως αφορά την αριστερά γιατί δείχνει τον ολισθηρό δρόμο κομματανθρώπων της και θυμίζει τις χειρότερες μαύρες σελίδες εσωτερικών συγκρούσεων στην αριστερά από το παρελθόν που απεδείχθησαν καταστροφικές για το κόμμα και την πατρίδα. 

Η υπόθεση όμως της εσωτερικής δημοκρατίας των κομμάτων, του σεβασμού και του "τελευταίου" μέλους κάθε πολιτικού χώρου είναι θέμα πολιτικού πολιτισμού, δημοκρατίας και μας αφορά όλους. 

Αυτοί οι άνθρωποι ήταν πάνω από μια δεκαετία κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, κάποιοι από αυτούς διαπραγματεύτηκαν για την τύχη της χώρας, υποθήκευσαν τη δημόσια περιουσία για 100 χρόνια, υπέγραψαν στις Πρέσπες και παραχώρησαν το όνομα της Μακεδονίας υποκύπτοντας στον αλυτρωτισμό των γειτόνων μας, γέμισαν με νατοϊκές βάσεις τη χώρα.

Μετά από όλα αυτά με αυταρχικό τρόπο, αντιδημοκρατικά στήνουν ένα συνέδριο - παρωδία για να διασώσουν τα οφέλη που τους παρέχει η σφραγίδα του κόμματος. 

Επιχορήγηση, αργομισθίες, αυτοκίνητα πληρωμένα από το υστέρημα του πτωχευμένων, λόγω και των δικών τους πολιτικών, Ελλήνων πολιτών. 

Η παρακμή του πολιτικού συστήματος, η αποδόμηση κάθε ηθικού πλεονεκτήματος λόγω των αγώνων στο παρελθόν της αριστεράς, ο κομματικός κατήφορος μας αφορά όλους.

ΤΑ ΒΑΛΣΑΜΩΜΕΝΑ ΖΩΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΡΕΑΛΙΣΜΟΥ

Του Νίκου Ξυδάκη 

||| Τι συνέβη αφότου πέταξε πάνω από την Αθήνα ο σκοτεινός αμφίβουλος Αγγελος της Ιστορίας, το 2011-12, έως τον μαφιοκαπιταλισμό και την κασελακιάδα του 2024; |||

Δύο φίλοι που εκτιμώ πολύ μου έστειλαν ένα πολιτικό κείμενο, ένα σχέδιο για ανόρθωση της ελληνικής κοινωνίας. Οι φίλοι με εξέπληξαν: όχι τόσο με την αναμενόμενη ποιότητα των επεξεργασιών τους, όσο γιατί ξεκινούν το κείμενό τους με την περίφημη φράση «είναι ευκολότερο να φανταστούμε το τέλος του κόσμου, από το να φανταστούμε το τέλος του καπιταλισμού».

Η φράση αποδίδεται στον Φρέντερικ  Τζέιμσον, και με άλλη χρήση στον Σλαβόι Ζίζεκ, αλλά αυτός που την επεξέτεινε σε ολόκληρο βιβλίο ήταν ο Μαρκ Φίσερ στο περίφημο βιβλίο του «Καπιταλιστικός ρεαλισμός. Υπάρχει άραγε εναλλακτική;» (ελλην. έκδοση Futura).

Οι τεχνοκράτες φίλοι δεν αρκέστηκαν στις πρακτικές προτάσεις και τις θέσεις· έκριναν πρωταρχικής σημασίας να δηλώσουν εκ προοιμίου τον πνευματικό ορίζοντα, το raison d’être οποιασδήποτε αριστερής πολιτικής: τις δυνατότητες της ουτοπίας, την αναγκαιότητα ενός υπερβατικού σοσιαλιστικού σχεδίου, για μια ζωή που αξίζει να ζεις όπως την ονειρεύεσαι, και όπως την αξίζεις.

ΠΟΣΟ ΚΡΑΤΗΣΕ Ο ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ;

Μετά από μια κοινωνική καταστροφή, αυτή που ζούμε τώρα, και μετά από μια ιστορικών διαστάσεων αυτοκαταστροφή της Αριστεράς, όπως τη ζούμε επίσης τώρα, είναι καιρός για κάποιους απολογισμούς· τουλάχιστον να σκεφτούμε αν ο «ρεαλισμός» της Αριστεράς κατά τη διαχείριση των κρίσεων του καπιταλισμού, όπως η κυβερνητική περίοδος 2015-19, απέδωσε καρπούς, για τους πληττόμενους πολίτες πρώτα απ’ όλα, αλλά και για την ίδια την πολιτική πράξη. Αν δηλαδή, ο ρεαλισμός, χωρίς ρήξεις, χωρίς υπερβάσεις, χωρίς παράθυρα σε ένα χειραφετητικό ουτοπικό μέλλον, άφησε κάποια απτή κληρονομιά.

Δυστυχώς, δεν απέμεινε τίποτε από όσα, λίγα έστω, θεσμίστηκαν υπέρ των θυμάτων της κρίσης. Η σφοδρότητα της Παλινόρθωσης μετά το 2019 τα σάρωσε όλα ― τέτοια ήταν η λύσσα του Παλαιού Καθεστώτος για την κοινωνική αναταραχή του 2011-2015, τέτοιο το μίσος, ώστε έδρασε και δρα σαν συνέχεια των αποικιοκρατικών μνημονίων, σαν τρόικα εσωτερικού· υπό αναλογίες: σαν μια πινοσετική νεοφιλελεύθερη Αντιμεταρρύθμιση μετά την δολοφονία του Αλιέντε, που έδειξε σε πλανητική κλίμακα ότι ο σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο δεν ήταν ανεκτός· στην περίπτωσή μας για να μην επαναληφθεί η ανυπακοή του 2011-15, για να εμπεδωθεί ο αποικιοκρατικός νεοφιλελευθερισμός της ΕΕ, για να μείνει πυροτέχνημα ο ριζοσπαστισμός που αναλαμβάνει ιστορική ευθύνη.

ΣΥΝΕΔΡΟΙ ΣΥΡΙΖΑ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ : Αυτά συνέβησαν στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ

Όλοι εμείς που υπογράφουμε αυτή την ανακοίνωση ήμασταν εκλεγμένοι σύνεδροι για το έκτακτο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ που έλαβε χώρα στην Αθήνα, στον χώρο του κέντρου διασκεδάσεως “Γκάζι MusicHall”.

Καταθέτουμε την εμπειρία μας για να έχουν γνώση όλοι όσοι ψήφισαν στις εκλογές συνέδρων του ΣΥΡΙΖΑ στη Χαλκιδική, αλλά κι η κοινωνία μας για το τι ακριβώς συνέβη και πως διοργάνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ το εν λόγω συνέδριο.

Μεταβήκαμε στην Αθήνα με ίδια μέσα, με ιδιωτικά αυτοκίνητα και με το λεωφορείο της γραμμής την Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2024 το μεσημέρι. Μέχρι τότε δεν είχαμε την παραμικρή ενημέρωση σε σχέση με την διαδικασία, αλλά ούτε και μας συνέδραμαν στο οτιδήποτε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Όταν φτάσαμε κανένας μας δεν είχε λάβει sms διαπίστευσης. Πήγαμε στις 15:00 στο χώρο έξω από το κτίριο που θα φιλοξενούσε το συνέδριο. Στις 16:10 σε κάποιους από εμάς ήρθε email διαπίστευσης σε άλλους όχι. Η «είσοδος» του συνεδρίου ήταν μία μονή, στενή πόρτα και ήταν ερμητικά κλειστή. Μέχρι και τις 19:00 είχαν μαζευτεί έξω από το χώρο του Συνεδρίου πάνω από 2.000 σύνεδροι, πολλοί από τους οποίους δεν είχαν λάβει διαπίστευση.

Πολιτικό ήθος Νέων Αριστερών

Ανάλογες καταγγελίας εκατοντάδες. ΝΕΑ ΗΘΗ!!!

Ολυμπία Τελιγιορίδου

Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ 

Περίμενα να τελειώσει τις "εργασίες" του το "συνέδριο" και να ζητήσουν έστω μια συγνώμη οι υπεύθυνοι σε όλους αυτούς τους συνέδρους που ταλαιπωρήθηκαν, απαξιώθηκαν και εξευτελίστηκαν.

●Ως μέλος της Πολιτικής Γραμματείας ζητώ εγώ αυτήν την συγνώμη που δεν ήρθε ποτέ.

●Συγνώμη από τους συνέδρους, τους συντρόφους μου από την Καστοριά αλλά και όλη την υπόλοιπη Ελλάδα που άφησαν τις δουλειές τους, ξόδεψαν τα χρήματα τους και με αίσθημα ευθύνης για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ταξίδεψαν ως το Γκάζι live στην Αθήνα. 

●Δυστυχώς η συντριπτική πλειοψηφία των συνέδρων δεν κατάφερε να μπει μέσα στον χώρο του συνεδρίου γιατί οι "ιθύνοντες" μετά από πολλές ώρες καθυστέρησης έβαζαν μέσα ένα άτομο κάθε 5 λεπτά. 

●Κανείς δε μπορεί να διαστρεβλώσει και να αμφισβητήσει την αλήθεια. Ήμουν εκεί από τις 4 το απόγευμα και είδα με τα μάτια μου το σκηνικό του εξευτελισμού της διαδικασίας. Για ώρες οι σύνεδροι περίμεναν να εισέλθουν στο "ανοιχτό, μαζικό και συμμετοχικό" συνέδριο.

 

●Δυστυχώς αυτό δεν έγινε.

Υ.Γ. 1. Πόρτα έφαγα και εγώ και ελπίζω να μην υπάρχουν διαψεύσεις γιατί υπάρχει  σχετικό βίντεο.

Υ.Γ. 2. Τελικά κατάφερα στις 9 το βράδυ, να μπω στον χώρο του συνεδρίου από την περίφημη πίσω πόρτα. Περπάτησα, μαζί με άλλα μέλη της ΠΓ, κατεβαίνοντας  3 επίπεδα υπόγειου γκαράζ (αισθάνθηκα λες και ήμουν "αρουραίος") για να φτάσω σε ένα ασανσέρ  και να ανέβω στον χώρο  συνεδρίου. Έμεινα ελάχιστα λεπτά, γιατί ξέρω πως η μόνη τιμητική "θέση" που έχω είναι να είμαι με τους συντρόφους μου από την Καστοριά

ΥΓ3:Από τους 12 παρόντες συντρόφους μου από την Καστοριά, μετά τις 9.30 το βράδυ, κατάφεραν 3 άτομα να μπουν σε μία διπλανή  αίθουσα από την αίθουσα διεξαγωγής του συνεδρίου για να παρακολουθήσουν τις ομιλίες από video wall.

Πάμε γι’ άλλα

ΠΑΜΕ ΓΙ' ΑΛΛΑ

Εκλογές αλλά ΕΦΕΕ του 2€ στο ΣΥΡΙΖΑ και όλοι νίκησαν!

Εκλογές έκανε και το ΠΑΣΟΚ για να προκύψει η επαναφορά της υπουργού φωτοτυπία - Coca‑Cola, κ. Διαμαντοπούλου, Υπεύθυνη Πολιτικού Σχεδιασμού, σε θέση τοποτηρητή της ορθής νεοφιλελέ γραμμής του κολλητού της Κυριάκου.

Επίκαιρο το κείμενο του Ερρίκου Φινάλη που δημοσιεύτηκε στις 15 Οκτωβρίου, 2024 στο "δρόμο της Αριστεράς"

Γερομοριας 

  _______******________

Από Ερρίκος Φινάλης

Δημοσιεύτηκε στις 15 Οκτωβρίου, 2024 στο "δρόμο της Αριστεράς"

 

Πολύ πριν την kolotoumba, οι ηγεσίες της αριστεράς συνυπέγραφαν το μεταπολιτευτικό συμβόλαιο του εθνάρχη, λίγο αργότερα γίνονταν ουρά του Αντρέα, μετά λιγώνονταν από τα ντολμαδάκια της Μαρίκας – τόσο, που συγκυβέρνησαν με τη Δεξιά, κι έπειτα ταυτόχρονα και με τη Δεξιά και με το ΠΑΣΟΚ. Κάπου εκεί πρέπει να χάθηκαν οι τελευταίες αναστολές.

 Οι πιο φιλόδοξοι βούτηξαν στα βαθιά, αναλαμβάνοντας «ειδικούς ρόλους» με το αζημίωτο. Ήταν ήδη μετρ της ίντριγκας και του φραξιονισμού, κυνικοί γραφειοκράτες, νενέκοι των τότε «διεθνών κέντρων». Σε τέτοια πλούσια βιογραφικά πάτησαν, έχοντας διαβρώσει και πολλές συνειδήσεις στη νέα γενιά που έβγαινε με φόρα από τη χούντα.

Οπότε το 2015 ήταν «σαν έτοιμοι από καιρό».

 Και Υπερταμείο, και Πρέσπες, και funds, και βάσεις, και ξεροστάλιασμα στο Χίλτον, και Τραμπ που μοιάζει διαβολικός αλλά είναι για καλό, τα πάντα όλα. Αρκεί να είναι ευχαριστημένοι οι «θεσμοί», οι αγορές και οι πρεσβείες, ώστε να συνεχίσει να τους πηγαινοφέρνει ο οδηγός και να τους ανοίγουν οι κλητήρες τις πόρτες. Βεβαίως με συνοδεία ΜΑΤ και «τι θέλετε, να έρθει ο Μητσοτάκης;» (τελικά κι αυτό το κατάφεραν).

 Γεμάτοι περιφρόνηση για τον «ετερόκλητο όχλο», δεν πήραν χαμπάρι ότι στη συνείδηση εκατομμυρίων είχαν τελειώσει. Τόσο πολύ, ώστε δεν θεωρούνταν καν το μικρότερο κακό.

Έτσι βρέθηκαν εκτός νυμφώνος οι απόγονοι του χώρου που ήθελε «σοσιαλισμό με δημοκρατία» και του τμήματος του ΚΚΕ που ήθελε «περεστρόικα και γκλάσνοστ» μέχρι τελικής πτώσεως. Κι όταν ο μιλημένος Αλέξης αποσύρθηκε (για να πάρει φόρα και να γυρίσει με τον… ΓΑΠ, αν είναι δυνατόν!), ήταν όλοι τους πια τόσο απαξιωμένοι ώστε ο «ομογενής» τους πήρε παραμάζωμα. Το μεγαλύτερο ατού του δεν ήταν το πουσάρισμα των ΜΜΕ, αλλά ακριβώς το γεγονός ότι δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του. Τόσο λίγο εκτιμούσε τους «μπαρουτοκαπνισμένους» η βάση τους.

Τότε θυμήθηκαν τη σπουδαιότητα των «οργάνων» (που ο Αλέξης τα είχε για να σπάει πλάκα) και του κόμματος (που όλοι μαζί το έκαναν δίευρο)… και γελούσε ο κόσμος.

 Κάποιοι έφτιαξαν μια νέα μνημονιακή αριστερά, κάποιοι έμειναν να ξεμαλλιαστούν στην παλιά. Αλλά όλοι μαζί δηλώνουν υπερήφανοι για το μεγαλύτερο ψέμα της μεταπολίτευσης, εκείνο το «βγάλαμε τη χώρα από τα μνημόνια», για τις «Πρέσπες παντού» κ.ο.κ. Όσον αφορά τα κεντρικά προβλήματα βέβαια, τους πολέμους, τις ΗΠΑ, την ευρωκρατία, τα τετελεσμένα της Τουρκίας, τσιμουδιά.

ΧΤΥΠΗΣΕ ΑΠΟ ΕΦ.ΣΥΝ. ΠΑΛΙ Ο Σ. ΒΑΛΝΤΕΝ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΕΙ ΤΟΜ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΠΟΥ ΔΥΣΚΟΛΕΥΤΑΙ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

Γιώργος Τασιόπουλος 

Ως και Νίκος Κοτζιάς στο παρελθόν αγανακτισμενος καταφέρθηκε 

απαντώντας στις εκτιμήσεις στον ελληνοτουρκικό διαλογο του Σ. Βαλντέν και το παρεάκι του στο ΣΥΡΙΖΑ, χαρακτηρίζοντάς τους ως «Σημιτικούς- νεοσυριζαίους»* και τους είχε θέσει συγκεκριμένα ερωτήματα. Όπως για παράδειγμα

- «γιατί είναι μαξιμαλισμός να θέλεις την εφαρμογή των Αρχών και των Προβλέψεων του Διεθνούς Δικαίου;». 

Ειδική αναφορά μάλιστα είχε κάνει στο θέμα της επήρειας των νησιών στην διαμόρφωση ΑΟΖ λέγοντας χαρακτηριστικά: 

- «Αυτό, που είπα, ήταν ότι νησιά όπως η Κρήτη και η Ρόδος έχουν 100% επήρεια. Τι απαντά εκπρόσωπος αυτής της παρέας από τις φιλόξενες για αυτήν στήλες της Εφημερίδας των Συντακτών;

 Αναρωτιέται πώς θα πάμε σε διαπραγματεύσεις 

-«όταν απορρίπτουμε τη μειωμένη επήρεια και του τελευταίου ελληνικού βράχου»! 

Έτσι, λοιπόν, η μειωμένη επήρεια της Κρήτης είναι για αυτό το παρεάκι «ο τελευταίος ελληνικός βράχος»! 

Για αυτό ας απαντήσουν καθαρά, έχει πλήρη επήρεια ή όχι η Κρήτη; Και αν όχι, γιατί;».

 Επίσης ο Νίκος Κοτζιάς αναρωτιέται:

- «Η απαίτηση να υποχωρήσει κανείς από το Διεθνές Δίκαιο και τις προβλέψεις πριν καν ξεκινήσει μια διαπραγμάτευση πώς λέγεται;»

*Ο Σ.Βαλτεν μαζί με τον Νίκο Μπίστη και τον Αντώνη Λιάκο είναι τρία στελέχη της διεύρυνσης που συμπορεύθηκαν στο παρελθόν με τον Κώστα Σημίτη και κινήθηκαν πρός τον ΣΥΡΙΖΑ μέσω της κεντροαριστερής πρωτοβουλίας «Γέφυρα».

Ο Σ. Βαλντέν σήμερα είναι μέλος  του Προσωρινού Συντονιστικού της Νέας Αριστεράς

---------------------------------

Ακολουθεί η ανάρτηση του Post2Post

ΓΙΝΕΤΑΙ ΗΔΗ ΕΝΑΣ ΧΑΜΟΥΛΗΣ

🔺️Υπό τον τίτλο «Ελληνοτουρκικά: ο Μητσοτάκης, ο Σαμαράς και η αντιπολίτευση» στην σημερινή «Εφημερίδα των Συντακτών» (σχόλιο #2) ο γνωστός για τις «περίεργες» απόψεις του στα εθνικά θέματα Σωτήρης Βαλντέν, Μέλος του Προσωρινού Συντονιστικού του  της Νέας Αριστεράς, έγραψε μία "ανάλυση" στην οποία επικροτεί την αυλή του Μαξίμου για την «εκσυγχρονιστική» της πολιτική στα ελληνοτουρκικά. Ζητά μάλιστα στήριξη της «εκσυγχρονιστικής» πολιτικής Μητσοτάκη.

Ελληνική Αριστερά: Ηθική του σκοπού και ηθική της ευθύνης

ΜΕΛΑΣ ΚΩΣΤΑΣ

Με την επίκληση της «ηθικής του σκοπού», πολιτικά κόμματα αναρριχώνται στην εξουσία κι ευθύς σπεύδουν να υιοθετήσουν την «ηθική της ευθύνης», δηλαδή την ανημποριά να έλθουν σε ρήξη με την πραγματικότητα που την προηγούμενη περίοδο κατάγγειλαν ότι θα την διαλύσουν με ένα νόμο και σε μια μέρα . Ασκούν στην πράξη μια πολιτική διάσωσης της καθεστηκυίας κατάστασης – τη λεγόμενη «ηθική του καθήκοντος- ταυτιζόμενα πλήρως με αυτή, και εγκαταλείπουν την όποια δική τους βούληση.

Η σύγχρονη εμπειρία δείχνει ότι και τα λεγόμενα κόμματα της «ριζοσπαστικής αριστεράς» (βλέπε ΣΥΡΙΖΑ, ΑΚΕΛ), όταν ανέλαβαν κυβερνητικές θέσεις, όχι μόνο ενσωματώθηκαν στην «ηθική της ευθύνης» αλλά υπερακόντισαν στα κελεύσματά της αποδεχόμενα πλήρως τη λογική της. Τα χιλιάδες «επιχειρήματα και οι μυριάδες δικαιολογίες αυτής της πολιτικής συμπεριφοράς αποτελούν απλά… εκλογικεύσεις και μάλιστα του εσχάτου επιπέδου. Απλά διότι η αδήριτη πραγματικότητα είναι αψευδής μάρτυρας της συμπεριφοράς τους.

Η κυβερνητική θητεία και των δύο κομμάτων έδειξε με απόλυτη σαφήνεια την απουσία οποιασδήποτε θεωρητικής προσέγγισης στο επίπεδο της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής πρότασης που να εκφράζει «αριστερό ριζοσπαστισμό». Αλλά δεν είναι μόνο η ιστορική περίοδος της κυβερνητικής πρακτικής η οποία αποτελεί καθρέπτη της συμπεριφοράς τους. Υπάρχει κάτι πολύ βαθύτερο και πολύ πιο σοβαρό που θέτει ερωτήματα που αγγίζουν την ίδια την ύπαρξη αυτών των μορφωμάτων που αυτοαποκαλούνται «ριζοσπαστική αριστερά». Πρόκειται για την παντελή θεωρητική ένδεια που είναι παρούσα σε όλες τις επιμέρους εκφάνσεις μιας βαθύτερης συζήτησης για τα σύγχρονα (και συγχρόνως διαχρονικά) ζητήματα που τίθενται στο τραπέζι των θεωρητικών προβληματισμών.


Απουσιάζει παντελώς, κάτι που να λειτουργεί ως θεωρητικό πλαίσιο με βάση το οποίο να προσανατολίζονται τα επιδιωκόμενα βήματα των πράξεων τους. Ανυπόφορες ρητορείες χωρίς καμία θεωρητική προσέγγιση. Καμία θεωρητική βάση. Τσαλαβούτημα σε θολά νερά που επιτηδευμένα λαμβάνουν μορφή μιας ενδελεχούς αναζήτησης αλλά που στη ουσία δεν είναι τίποτε περισσότερο από προσπάθεια κάλυψης μια όλο και μεγαλύτερης άγνοιας. Μια άγνοια, που από τη στιγμή δεν αναγνωρίζεται ως τέτοια, καθίσταται άκρως επικίνδυνη καθόσον αυτοεξαπατά εαυτούς και στη συνέχεια εξαπατά τους άλλους.

Η ηθική ψάχνει το νόημα των λέξεων

Η ιστορία των ιδεών αποτελεί ένα συνεχές πεδίο μάχης (από τα πολλά) όπου οι στοχαστές αντιπροσωπεύοντας τον εαυτό τους είτε μια ομάδα ανθρώπων στη βάση κοινών συμφερόντων και επιδιώξεων , αναμετρούνται με άλλους στοχαστές που εκπροσωπούν αντίθετες δεσμευτικές αξιώσεις ισχύος. Οι ιδέες είναι τα όπλα που χρησιμοποιούν σε αυτή τη διαμάχη, γι’ αυτό και από μόνες τους δεν σημαίνουν τίποτε. Μόνο εφ’ όσον τις εγκολπωθεί μια παράταξη και τις αντιπαραθέσει σε εκείνες της αντίπαλης αποκτούν λειτουργία και εκτόπισμα στην Ιστορία.

Χρύσανθος Τάσσης: «Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να κεφαλαιοποιήσει την αλλαγή του κομμ

Ο Χρύσανθος Τάσσης, επίκουρος καθηγητής Κοινωνικής Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης με εστίες ερευνητικού ενδιαφέροντος στην Πολιτική Κοινωνιολογία και το Ελληνικό Πολιτικό Σύστημα, γνωρίζει πολύ καλά τον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας. Προσπαθήσαμε στη συζήτησή μας να ερμηνεύσουμε το εκλογικό αποτέλεσμα για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, τις προοπτικές της κεντροαριστεράς, το ρόλο που παίζουν κρίσιμες, αντινομικές ή απλώς ανεδαφικές ιστορικοποιήσεις του πρόσφατου παρελθόντος από τα δρώντα συλλογικά υποκείμενα.

Τελείωσε ο δεύτερος γύρος των εσωκομματικών εκλογών του ΠΑΣΟΚ σε μία συγκυρία όπου το κόμμα-ανταγωνιστής, o ΣΥΡΙΖΑ, δεν λέει να ολοκληρώσει την κατηφόρα του. Πώς είδες το αποτέλεσμα, ήταν αναμενόμενο;

Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο γιατί υπήρξαν δύο βασικά χαρακτηριστικά. Το πρώτο είναι ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης είχε τα κεντρικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ και αυτό του έδινε πλεονέκτημα. Αυτό είναι πολύ βασικό στη στρατηγική των κομμάτων και δείχνει και την έλλειψη γνώσεων του πολιτικού προσωπικού για τα πολιτικά κόμματα. Δηλαδή, το ποιος έχει τα κεντρικά γραφεία παίζει σημαντικό ρόλο στο να κερδηθεί μια εσωκομματική σύγκρουση. Το γεγονός πως ο Ανδρουλάκης ήταν εν ενεργεία πρόεδρος και το γεγονός ότι έδρευε εκεί ήταν το πλεονέκτημά του. Δεύτερον, οι τρεις υποψήφιοι οι οποίοι ουσιαστικά προκάλεσαν τις εκλογές (Γερουλάνος, Διαμαντοπούλου, Κατρίνης) τη δεύτερη Κυριακή στήριξαν τον Νίκο Ανδρουλάκη. Δηλαδή, δεν μας έκαναν σοφότερους οι εκλογές αυτές, αλλά το ΠΑΣΟΚ μπήκε σε μια εσωκομματική δίνη για τέσσερις μήνες, με τελικό αποτέλεσμα οι υποψήφιοι αυτοί στο δεύτερο γύρο να ακυρώσουν τον εαυτό τους πολιτικά. Γιατί όταν αμφισβητείς την ηγεσία πρέπει στο δεύτερο γύρο να υποστηρίξεις τον ανταγωνιστή της ηγεσίας. Πιστεύω, επίσης, ότι μεγάλος νικητής, εκτός από τον Νίκο Ανδρουλάκη, ήταν και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Διότι τέσσερις μήνες, μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ και το δικό του πραγματικό πρόβλημα, τα φώτα βρίσκονται σε αυτά τα δύο κόμματα κι όχι στη ΝΔ που κυβερνάει χωρίς αντιπολίτευση, παρόλο που συρρικνώθηκε από το 41% στο 28%.

Να ρωτήσω και αντιστρόφως. Για ποιο λόγο δεν μπόρεσε τουλάχιστον να πλησιάσει τη νίκη ο Δούκας, ο οποίος φαινόταν να έρχεται με πολιτική φόρα, με ένα μήνυμα σχετικής ανανέωσης με τον ίδιο ως νέο πρόσωπο που προσπαθούσε να οριστεί αριστερότερα των συνυποψηφίων του;

Γι’ αυτό ακριβώς που είπες, γιατί φάνηκε να εκφράζει μια αριστερότερη στροφή στο ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ όμως είναι ένα κεντροδεξιό, νεοφιλελεύθερο κόμμα ιδεολογικά. Οργανωτικά είναι ένα “ανοιχτό κόμμα” κατά τα πρότυπα του 2004 επί Παπανδρέου και με μια στρατηγική η οποία είναι πιο κοντά στη Νέα Δημοκρατία παρά στην Αριστερά. Από το 2011, το ΠΑΣΟΚ συγκυβέρνησε κυρίως με τη Νέα Δημοκρατία, μαζί με ΛΑΟΣ και ΔΗΜΑΡ. Υπενθυμίζω πως από το 2013 ο Νίκος Ανδρουλάκης ήταν γραμματέας. Το ΠΑΣΟΚ κατά τη γνώμη μου, λοιπόν, είναι ένα κεντροδεξιό κόμμα και ο Δούκας, ως πρωσοποποίηση της μετακίνησής του προς την κεντροαριστερά, δεν γινόταν να κερδίσει, καθώς ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ είναι κεντροδεξιός και το ίδιο και τα στελέχη του.

Τώρα ο Ανδρουλάκης φαίνεται ότι έχει περισσότερο από το μαχαίρι και το καρπούζι. Δηλαδή, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να προκύψει ως νέος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή τέλος πάντων ένας άνθρωπος που αναμένει να γίνει αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αν όχι Πρωθυπουργός. Είναι έτσι;

Η Αμερικανική «Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ και οι Πόντιοι Πιλάτοι του ΚΚΕ ως de facto σύμμαχοι των ΗΠΑ

 Του Ηλία Παπαναστασίου
 
  

 «…Τον περασμένο Απρίλιο ο Στέφανος Κασσελάκης, λίγο πριν αναχωρήσει από τις ΗΠΑ, από όπου κάθε φορά που πήγαινε προκαλούσε μποφόρια στον ΣΥΡΙΖΑ, επισκέφθηκε ένα, θα λέγαμε, αγαπημένο του μέρος. Ήταν τα γραφεία του Center for Strategic & International Studies (CSIS) στην Ουάσινγκτον, ένα κέντρο διεθνών μελετών που συνδέεται άμεσα με το Πεντάγωνο, τις βιομηχανίες όπλων και τη CIA. Στο κέντρο αυτό, όπως έγραψε το τέως στέλεχος της Goldman Sachs, ο Κασσελάκης, (όπως κι ο… ανταγωνιστής του για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ Νικόλας Φαραντούρης, για να είμαστε δίκαιοι, όσο κι αν το κρύβει…) είχε μία από τις πρώτες επαγγελματικές εμπειρίες του, το 2007.
 
  

Κατά την επίσκεψη ο Κασσελάκης συνοδευόταν από τη Ρένα Δούρου, εξέχον στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ στα θέματα εξωτερικής πολιτικής. «Ολοκληρώνοντας την επίσκεψή μου στην Ουάσινγκτον επισκέφθηκα ένα οικείο μέρος, το Ινστιτούτο CSIS. Είμαι ενθουσιασμένος που αντάλλαξα απόψεις με τους διευθυντές του και να κερδίσω από τις ματιές τους γύρω από το τι σημαίνει προοδευτική ποιοτική κυβέρνηση που οραματίζομαι για την Ελλάδα» έγραψε μετά… Ήταν τόσο απασχολημένοι στρώνοντας τις αφέλειές τους στον καθρέφτη εκεί στην Κουμουνδούρου, ώστε –όπως και τα προηγούμενα– κανένας δεν πήρε μυρωδιά σε ποια αμερικανικά κέντρα πηγαίνει κι αναφέρεται κανονικά ο ανεκδιήγητος Κασσελάκης.» ( Από άρθρο του Γιώργου Χατζηδημητρίου στο ΑNTINEWS, 10/10/2024).
 
  

Ο εξαιρετικός Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος αναρωτιέται επίσης «Ποιός χρειάζεται μια «αριστερά» που εκπροσωπείται σχεδόν αποκλειστικά από μεσοαστούς, ξεπουλημένους στην εγχώρια και ξένη ολιγαρχία;» (ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ, 11/10/2024)

 
  

Παραθέσαμε τα παραπάνω εξαιρετικά –δηκτικά, επίκαιρα και «καμπανιστά» στο περιεχόμενό τους– αποσπάσματα από δύο τελευταία άρθρα με αναφορές στην αυτοδιάλυση του ΣΥΡΙΖΑ.
 
  

Επί σειρά ετών αναφερόμασταν στον ΣΥΡΙΖΑ σαν την «Αριστερά της Παρακμής», την «Αριστερά της WOKE CULTURE» και του φασισμού της Πολιτικής Ορθότητας, τονίζοντας παράλληλα τον Αμερικανοποιημένο και αμερικανόδουλο χαρακτήρα της εξωτερικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ με αποκορύφωμα τις Συμφωνίες του ανεκδιήγητου και παντελώς άχρηστου Αλέξη Τσίπρα με τους Αμερικανούς για παραχώρηση νέων βάσεων στην Ελλάδα –Αλεξανδρούπολη, Στεφανοβίκειο κλπ.– αλλά και την «Αμερικανική λύση» του ονόματος της Μακεδονίας όπου δυο δωσίλογες Κυβερνήσεις –Ζάεφ και Τσίπρα– στηριζόμενοι από τις ΗΠΑ, «έλυσαν» επί το «αμερικανικότερον» το πρόβλημα με το όνομα της Μακεδονίας.
 
  

Οι αθλιότητες της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –και οι οποίες προετοίμασαν τον ερχομό του «Νεοφιλελεύθερου Μεσσία/Ολετήρα Μητσοτάκη»– στο οικονομικό πεδίο με την φτωχοποίηση μεγάλων στρωμάτων και την ψήφιση του Τρίτου Μνημονίου, είναι γνωστές όπως και η φανατική –σε θρησκευτικό βαθμό– προσήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στην «Φαιά Πανούκλα» της Πολιτικής Ορθότητας με αποκορύφωμα τον γάμο ομοφυλόφιλων μετά Τεκνοθεσίας. Ένα «κόμμα» που ασχολείται με τα Gay Pride Parades και την τεκνοθεσία των Ομοφυλόφιλων ζευγαριών και «λησμονεί» τεχνηέντως τα λαϊκά στρώματα από τα οποία έχει οριστικά αποκοπεί, εκπροσωπώντας νεόπλουτους χορτασμένους μεσοαστούς και καλοβολεμένους μικροαστούς και όλα τα «λουλούδια» της Πολιτικής Ορθότητας όπως τους Drag Queen, τις Λεσβίες και όλες τις συνομοταξίες της «Παραληρηματικής Σεξουαλικότητας» της Πολιτικής Ορθότητας, είναι επόμενο να συρρικνώνεται, να απορροφάται από όλο τον «Κυκλώνα του Υποσυνείδητου του Περιθωρίου» στην Ελλάδα. Ενός περιθωρίου που αρχίζει από «αντισυστημικούς» –κατά φαντασία...– Πανεπιστημιακούς, ανθρώπους των Τεχνών και του Πνεύματος συν όλα τα «εξωτικά φρούτα» της Ελληνικής Δημοσιογραφίας που παριστάνουν τους Εισαγγελείς και τους αφ’ υψηλού Κριτές των πάντων.

H χαμένη τιμή της ελληνικής Αριστεράς

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Διάβασα με ικανοποίηση τον εκδότη του Documento και έναν αρθρογράφο στην «Εφημερίδα των Συντακτών» να υιοθετούν τη θέση που εξέφρασα πριν από ένα χρόνο, με αφορμή τη διαδοχή Τσίπρα και την υποψηφιότητα Κασσελάκη, για το εντελώς παράλογο, αντιδημοκρατικό και διαλυτικό της εκλογής αρχηγού δήθεν από τη βάση. Την επανέλαβα πάλι με προ ημερών, με αφορμή τη νέα κρίση στο ΣΥΡΙΖΑ, που εν πολλοίς οφείλεται ακριβώς σε αυτόν τον τρόπο εκλογής του «Αρχηγού».

Κάλλιο αργά παρά ποτέ, αν και βέβαια αν είχαν βρεθεί περισσότεροι άνθρωποι να υιοθετήσουν εγκαίρως την άποψη αυτή, από τότε που ετέθη το θέμα και να χρησιμοποιήσουν λίγο το μυαλό τους, αντί να υποκύψουν στους αμερικανόφερτους παραλογισμούς και τα καπρίτσια του Τσίπρα, ίσως ο ΣΥΡΙΖΑ να μην είχε γνωρίσει την κρίση που απειλεί πια την ίδια του την ύπαρξη και ασφαλώς την αξιοπιστία του.

Ακόμα και σήμερα όμως, κανένας δεν τολμά να αμφισβητήσει αυτή την αντιδημοκρατική, για τους λόγους που εξηγήσαμε, διαδικασία μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν είναι άλλωστε αυτό το μόνο σύμπτωμα ενός βαρύτατου εκφυλισμού αυτού του κόμματος που κάποια στιγμή εξέφρασε τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού πριν ξεφουσκώσει με οδυνηρό τρόπο προκαλώντας βαρύτατη ζημιά και στην Ελλάδα και στην παγκόσμια αριστερά.

Τέτοιο σύμπτωμα είναι και το ότι θεωρείται αποδεκτό να μπορεί οποιοσδήποτε να βάζει υποψηφιότητα, και να γίνεται δεκτός ως υποψήφιος πρόεδρος της Αριστεράς, ακόμα κι αν συνδέεται στενά με το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, τους εφοπλιστές και το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ, όπως ήταν η περίπτωση Κασσελάκη και είναι, ως προς τα δύο πρώτα, η περίπτωση Φαραντούρη.

Ακόμα και οι αντίπαλοι του Κασσελάκη, με μόνες εξαιρέσεις τον Νίκο Φίλη που το υπαινίχθηκε και τον Τζουμάκα, που είναι άλλης πολιτικής προέλευσης, δεν έθεσαν το θέμα των σχέσεων του ανθρώπου αυτού με τη Goldman Sachs και το βαθύ αμερικανικό κράτος (CSIS). Είτε γιατί δεν θέλουν να τα βάλουν με τους Αμερικανούς και το μεγάλο διεθνές κεφάλαιο, είτε γιατί αποβλέπουν (ανοήτως) σε μια «αριστερά» που ανεβαίνει στην εξουσία καθιστάμενη παλλακίδα τους. (Αυτή μοιάζει να ήταν η «στρατηγική» του Τσίπρα μετά το ’15, αφότου τον άφησαν στα «κρύα του λουτρού» οι Αμερικανοί και Ισραηλινοί φίλοι του και «του ‘σπασαν τον τσαμπουκά» οι πιστωτές).

Μια συνάντηση που δεν έγινε…

Οι ποιητές είδαν έγκαιρα την παρακμή της ιστορικής Αριστεράς

ΑΞΕΛΟΣ ΛΟΥΚΑΣ

Είναι αρκετοί πλέον αυτοί που συνειδητοποιούν, έστω και αργά, ότι το κακό ήρθε από μακριά. Το χρονικό μιας πλήρους μετάλλαξης δεν διαμορφώνεται από την μια στιγμή στην άλλη. Όμως απαραίτητο για να μην “χαθούμε στην μετάφραση”, είναι να επισημάνουμε ποια ήταν η πραγματική κατάσταση της Ελλάδας μετά τον εμφύλιο και την επικράτηση της σύνολης Δεξιάς.

Είναι ιστορικά πλέον καταγεγραμμένο και από συντηρητικούς πολιτικούς και ιστορικούς, ότι το κυρίαρχο κλίμα, τουλάχιστον την δεκαετία 1950-60 ήταν ιδιαιτέρως ζοφερό για τους ηττημένους. Περιθωριοποίηση, ωμοί διαχωρισμοί, στιγματισμοί, ανηλεές κυνηγητό, στρατοδικεία, εξορίες, καταθέσεις, καθημερινή ή περιοδική παρακολούθηση των υπόπτων του συστήματος, με δύο λόγια μια καταιγιστική τρομοκρατία.

Μιαν εικόνα, μερική, της όλης τρομοκρατίας, περιοριζόμενος στην πνευματική σφαίρα, περιέγραφα σαράντα χρόνια πριν επισημαίνοντας: «Αυτή η ολοκληρωτική, θα έλεγα, τρομοκρατία δεν αποτελούσε μια στιγμιαία εκτροπή, αλλά μια κατάσταση σχεδόν καθολική που διαπότιζε και διαπερνούσε όλο το κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό σώμα, διαχωρίζοντας κάθετα τα στρατόπεδα και διαμορφώνοντας το πολιτικό εκείνο πλαίσιο που επικράτησε όλα τα επόμενα χρόνια μοιράζοντας τον ελληνικό λαό σε πολίτη πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, σε δεξιούς και αριστερούς.

»Σήμερα, η κατάσταση αυτή συνηθίζεται να ξεχνιέται ή να υποβαθμίζεται. Όμως, η πραγματικότητα δεν ήταν άλλη από αυτή που μας περιγράφει ο Κώστας Βάρναλης απαντώντας σε ερώτηση που του έκαναν το 1957 για τα καθημερινά κρούσματα λογοκρισίας. Έλεγε, λοιπόν, ότι “δεν εννοείται καθεστώς βίας, και μάλιστα ξενικής, χωρίς λογοκρισία, στρατόπεδα συγκεντρώσεως και κατοχικούς νόμους. Από την 4η Αυγούστου δεν έπαψε μια στιγμή ν’ ασκείται η λογοκρισία με διάφορους τρόπους. Κι αν ακόμα καταργηθεί ο κατοχικός νόμος που της παρέχει τυπική νομιμότητα, αυτό δε σημαίνει, πως θα καταργηθεί κι αυτή – θ’ ασκείται παρά τον νόμον!” Σ’ αυτή, λοιπόν, την αυλή των θαυμάτων, που –παρ’ όλα αυτά– οι κάτοικοί της αγωνίζονταν να σταθούν στα πόδια τους, το βιβλίο και ο κόσμος του αποτελούσαν μιαν απρόσιτη, σχεδόν μυθική Κολχίδα».

Αποχαιρετισμός στον ΣΥΡΙΖΑ, το μέλλον στον «πατροκτόνο»

Γρηγόρης Ρουμπάνης

Μέχρι εδώ μπόρεσε, μέχρι εδώ έφτασε. Κανείς δεν πρέπει να περιμένει από αυτόν τον οργανισμό να ανασυγκροτηθεί, να ανασυνταχθεί, να αναγεννηθεί. Οι γραμμές που απομένουν δεν έχουν κανένα άλλο ενδιαφέρον πια πέρα από την ποιότητα της πράξης τέλους.

Τα ζωτικά του όργανα –τα στηρίγματά του στην κοινωνία– έχουν καταρρεύσει. Οι παλιοί φίλοι το μόνο που αισθάνονται είναι θλίψη για την απώλειά του. Οπως συμβαίνει για κάθε απώλεια, για κάθε πένθος.

Δεν τα κατάφερε, διότι, στην προσπάθειά του να προσαρμοστεί στα δεδομένα της σύγχρονης ολιγαρχίας, μεταλλάχθηκε σε κάτι άλλο, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά.

Εχοντας τις ρίζες του στον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου με επικεφαλής ένα νέο πρόσωπο, την ελπιδοφόρα τότε Μαρία Δαμανάκη, δυσκολεύτηκε πολύ να σταθεί στα δυο του πόδια και να περπατήσει. Απέτυχε το πείραμα και χρειάστηκε προσωπικότητες σαν το Νίκο Κωνσταντόπουλο και τον Αλέκο Αλαβάνο να ξαναβρεί έναν βηματισμό, που απλώς θα οδηγούσε στο νέο. Ηρθε αυτό με την ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ (πια) και τη στήριξη από πρόσωπα εντός αλλά και εκτός κόμματος ευρέος βεληνεκούς με πολιτικές και πολιτιστικές περγαμηνές.

Ενα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας τον εμπιστεύτηκε και τον ανέδειξε στην πρωθυπουργία, επειδή υποσχέθηκε τη σύγκρουση με εκείνους που βύθισαν τη χώρα στην απελπισία. Οταν επέλεξε την υποταγή στο πραξικόπημα (όπως ο ίδιος το είχε τότε χαρακτηρίσει) των Βρυξελλών, ακύρωσε την αποστολή του. Δεν είχε να διεκδικήσει τίποτα πια από κανέναν και για κανέναν. Γι’ αυτό τον λόγο και δεν ανέκτησε έκτοτε την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος κι ας είχε απέναντί του έναν Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος διέλυε τη δημοκρατία με γνώμονα τη διεύρυνση της δικής του παντοκρατορίας και προς διευκόλυνση των άνομων συμφερόντων της ολιγαρχίας, η οποία πλουτίζει και σε βάρος της κυριαρχίας ή και ακεραιότητας της χώρας (μπροστά μας είναι αυτά, θα τα δούμε).