Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης //
Ότι υπάρχει μια αξιόλογη, όπως έχουμε ξαναγράψει, δυναμική νέα γενιά ποιητών, συγγραφέων και άλλων καλλιτεχνών μέσα στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης (με αφορμή την κρίση, για την κρίση και όχι μόνο) που δημιουργεί έργα με αξιώσεις και που παρεμβαίνει δημιουργικά, μαζί με επιφανείς εκπροσώπους της προηγούμενης γενιάς, αυτό είναι πια αποδεκτό από τους περισσότερους στον χώρο. Κι αυτό είναι ένα πολύ θετικό βήμα, μια σημαντική εξέλιξη. Έχουμε την εντύπωση όμως, αν όχι τη βεβαιότητα, πως και πίσω από όλα αυτά τα ωραία και τα θετικά υπάρχει ένα είδος προώθησης ορισμένων ποιητών και συγγραφέων (πραγματικά σπουδαίων, με σημαντικές ποιητικές παρεμβάσεις) ως χαρακτηριστικών εκπροσώπων της ποίησης που γράφεται στην περίοδο της κρίσης κι ως εκείνου του αντιπροσωπευτικού δείγματος δημιουργών που επιχειρεί μια κάποια ανανέωση στη γραφή, παραβλέποντας και βάζοντας στο περιθώριο μια σειρά άλλων δημιουργών με τις ίδιες ακριβώς ή και καλύτερες δυνατότητες.
Αυτό όμως το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο στον χώρο της ποίησης και γενικότερα της τέχνης. Αντίθετα, ένα κάποιο είδος προώθησης υπήρχε και δυστυχώς και στις μέρες μας συνεχίζει να υπάρχει.