Το Βλέμμα του Χριστού του Σινά: από τον ανθρώπινο στον Θεϊκό ορίζοντα

Μια ζωντανή συζήτηση του Φίλιππου, ενός φιλοσόφου, και του Ανδρέα, ενός θεολόγου με βιωματική πίστη.

από Δημήτρης Γ. Ιωάννου

Φίλιππος: (Κουνάει το κεφάλι, σκεπτικός) Ακόμα σκέφτομαι αυτή την εικόνα. Ο Χούσσερλ, ξέρεις, έλεγε πως η συνείδηση πάντα «βλέπει» κάτι. Το συλλαμβάνει στο παρόν, το συγκρατεί ως ανάμνηση και περιμένει αυτό που θα έρθει. Μια συνεχής ροή. Προσπαθώ να εφαρμόσω αυτό το σχήμα στην εμπειρία της εικόνας, αλλά κάτι δεν κολλάει. Νιώθω ότι θα έκανα λάθος αν έλεγα απλώς ότι «εμφανίστηκε στον φαινομενολογικό μου ορίζοντα».

Ανδρέας: (Χαμογελά) Ακριβώς! Γιατί ο «ορίζοντας» μιας ορθόδοξης εικόνας δεν είναι το μυαλό σου, Φίλιππε. Είναι ο Ναός. Είναι η ίδια η Εκκλησία. Σκέψου την Αγία Σοφία. Δεν την «βλέπεις» ποτέ ολόκληρη. Εκείνη σε παίρνει από το χέρι, σε οδηγεί, σε αφήνει να χαθείς στην απεραντοσύνη της μέχρι να σηκώσεις το βλέμμα στον τρούλο, σαν να βλέπεις τον ουρανό. Ή σκέψου τα ταπεινά ξωκλήσια του Παπαδιαμάντη. Δεν πας απλώς για να «δεις». Πρώτα συμμετέχεις. Καθαρίζεις, σκουπίζεις, προετοιμάζεις τον χώρο. Πριν καν κοιτάξεις καλά τις εικόνες, έχεις ήδη συνδεθεί μαζί τους, έχεις μπει στον κόσμο τους.

Φίλιππος: Μια προετοιμασία, λοιπόν. Μια κάθαρση πριν τη θέαση. Το δέχομαι. Και μετά; Αρχίζει η Λειτουργία. Και τότε, ας πούμε, το βλέμμα μου πέφτει πάνω σ' αυτή την εικόνα, του Σινά. Τι συμβαίνει εκείνη τη στιγμή;

Επιστολή ανθύπατου Ιουδαίας για τον Ιησού στον Τιβέριο, τότε Καίσαρα της Ρώμης

Του Μιχαήλ Γ. Κελαϊδή |

 Η επιστολή του τότε Ρωμαίου ανθύπατου στην Ιουδαία Πούπλιο Λεντούλου προς τον Αυτοκράτορα της Ρώμης Τιβέριο Ιούλιο Καίσαρα, μας περιγραφει το πως ήταν η Ιησούς Χριστός.

Ο Πούπλιο Λεντούλο ήταν ο προκάτοχος του Πόντιου Πιλάτου και από τη θέση αυτή που είχε, ενημέρωνε τον Καίσαρα για τον άνθρωπο που ήταν άξιος λόγου. Ο συντάκτης είχε αντικρίσει τον Χριστό και είναι ακριβέστατος στην περιγραφή του. Όπως διαπιστώνεται το έγγραφο συμφωνεί με την χριστιανική παράδοση σύμφωνα με την οποία ο Χριστός ήταν ξανθός με ελληνική κατατομή.

Την έκθεση είχε ζητήσει ο αυτοκράτορας εξαιτίας του θορύβου που προκάλεσαν στη Ρώμη η διδασκαλία και τα θαύματα Του. Ο ανθύπατος λοιπόν έγραψε. 

Ιερουσαλήμ 

Ινδικτιώνος 7, Σελήνη 11 

«Ήκουσα, ω Καίσαρι, ότι επιθυμείς να μάθειες, ότι σοι γράφων νυν περί ανθρώπου τίνος εναρέτου, καλούμενου Ιησού Χριστού, oς είναι Υιός Θεού Δημιουργού των Ουρανών, της γης και πάντος υπέρ υπάρχει. Αλήθεια ω Καίσαρι, καθ’ ημερών ακούονται θαυμάσια πράγματα δια μιας λέξεως και μόνης.

Είναι ανήρ μετρίου αναστήματος. Καλός την όψιν, περιβεβλημένος με μεγαλοπρέπειαν, ιδίως κατά το πρόσωπον, ώστε όσοι τον κοιτάζουν αναγκάζονται να τον αγαπούν και να τον σέβωνται. Έχει την κόμην χρώματος καρύου ωρίμου, εξικνουμένην μέχρι των ώμων και εκείθεν μέχρι των ωμοπλατών του διχάζεται δε αυτή εν τω μέσω άνωθεν κατά το σύστημα των Ναζαρηνών (το 95% των κατοίκων της περιοχής ήταν Έλληνες). Το μέτωπον του είναι λείον και γαλήνιον, το πρόσωπο του άνευ ρυτίδος, η ρίς και τα χείλη κανονικώτατα. Το γένειον του είναι πυκνόν και του αυτού χρώματος της κόμης, διχάζεται δε εις το μέσον. Το βλέμμα του είναι λίαν σοβαρόν και εμπνέει φόβον, έχει δεν ηλιακής ακτίνος δύναμιν. Ουδείς δύναται να τον παρατηρήση ατενώς.

Οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν για την έλευση του Χριστού

Έχουν διασωθεί αρχαία κείμενα που το αποδεικνύουν

Στην Πολιτεία του Πλάτωνα (B, V , 362) – βιβλίο που όλοι το αποδέχονται – περιέχεται μία προφητεία ισάξια μ’ αυτές των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης:

«Θα απογυμνωθεί απ’ όλα εκτός της δικαιοσύνης, διότι φτιάχτηκε αντίθετος στην ως τότε συμπεριφορά. Χωρίς να αδικήσει κανέναν θα δυσφημισθεί πολύ ως άδικος ώστε να βασανισθεί για την δικαιοσύνη και θα γεμίσει με δάκρυα εξαιτίας της κακοδοξίας αλλά θα μείνει αμετακίνητος μέχρι θανάτου και ενώ θα είναι δίκαιος θα θεωρείτε άδικος για όλη του τη ζωή. Έχοντας τέτοιες διαθέσεις ο δίκαιος θα μαστιγωθεί, θα στρεβλωθεί, θα δεθεί, θα ανάψουν τα μάτια του και στα τελευταία του αφού πάθει κάθε κακό θα καρφωθεί πάνω σε πάσσαλο, και να ξέρεις ότι δεν είναι δίκαιο αλλά αφού έτσι το θέλει ας γίνει».

Στο έργο Προμηθεύς Δεσμώτης του Αισχύλου, ο Προμηθέας όντας φυλακισμένος στον Καύκασο προλέγει ότι ο λυτρωτής του θα γεννηθεί από την παρθένο Ιώ και τον Θεό (στ.772, 834, 848) θα είναι δηλαδή υιός Θεού και υιός Παρθένου. Αυτός ο Θεάνθρωπος θα καταλύσει την εξουσία των παλαιών θεών και θα αφανίσει αυτούς και την δύναμή τους (908,920). Ο Ερμής τότε σταλμένος από τον Δία προαναγγέλλει στον Προμηθέα τα εξής:

«Τοιούδαι μόχθου τέρμα μη τί προσδόκα πριν αν θεός τις διάδοχος των σων πόνων φανή, θελήση τ’ είς αναύγητον μολείν ‘Άιδην, κνέφαια τ’ άμφί Ταρτάρου βάθη» μετάφραση «μην περιμένεις να λυτρωθείς από τους πόνους προτού θεός πάρει τα πάθια τα δικά σου πάνω του και με τη θέλησή του κατέβει στον ‘Άδη τον ανήλιαγο, στους άφεγγους του Ταρτάρου βυθούς» (στ. 1041-1043).

Ο Σωκράτης στην απολογία του αναφέρει τα ακόλουθα:

«Θα μείνετε κοιμισμένοι σε όλη σας τη ζωή εάν δεν σας λυπηθεί ο Θεός να σας στείλει κάποιον άλλον» (Πλάτωνος, Απολογία Σωκράτους 18{31α}).

Στο Άγιον Όρος υπάρχουν χειρόγραφα που διασώζουν προφητείες της Σίβυλλας –της ιέρειας του Απόλλωνα– για την έλευση του Χριστού π.χ σε χειρόγραφο με την ονομασία «Υπόμνημα εις τον Άγιον Απόστολον Φίλιππον» πού φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Δοχειαρείου αναφέρονται τα εξής:

«Ύστερα από πολύ καιρό θα φθάσει κάποιος εις αυτήν την πολυδιηρημένην γη και θα γεννηθεί με σάρκαν αμόλυντον. Με ανεξάντλητα όρια ώς Θεότητα θα λυτρώσει τον άνθρωπον από την φθοράν των ανίατων παθών. Και θα τον φθονήσει άπιστος λαός και θα κρεμασθεί ψηλά ώς κατάδικος εις θάνατον. Όλα αυτά θα τα υποφέρει με πραότητα».

ΝΑΝΟΥΡΙΣΕ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ;

O Ιησούς τραγουδούσε με τους Μαθητές Του (Ματθ. 26:30). Αυτό το γνωρίζουμε πολύ καλά. Άλλες πηγές ισχυρίζονται ότι χόρευε κιόλας μαζί τους (Πράξ. του Ιωάννου). Είχε αρκετή τρυφερότητα ώστε να θρηνήσει για την Ιερουσαλήμ, αλλά και σε μια ιδιωτική Του στιγμή, πάνω στον τάφο του Λαζάρου. Μας έδωσε και άλλα σημεία που αποκαλύπτουν την ψυχολογική ωριμότητα ενός παιδιού με «ασφαλή προσκόλληση» κατά τον ψυχολογικό όρο, το οποίο θα ήταν ικανό να ζήσει ισορροπημένη ζωή.

Ο Ιησούς ήταν κοινωνικός, πήγαινε στους γάμους, περνούσε χρόνο με φίλους Του και παρακολουθούσε τη Συναγωγή. Αποσυρόταν τακτικά στη μόνωση και την ησυχία για να επικοινωνήσει με τον Πατέρα. Όταν ο Πέτρος Τον αναζήτησε και του ζήτησε να αφήσει τον «έρημον τόπον» και να επιστρέψει στην Καπερναούμ για να θεραπεύσει αρρώστους και να ασχοληθεί με τα άμεσα προβλήματα των ανθρώπων, ο Ιησούς αρνήθηκε, λέγοντας ότι «εξελήλυθε» για να κηρύξει.

Έβαζε ενεργά και σαφή όρια, που Του επέτρεπαν να δεχθεί εναγκαλισμό όταν άρμοζε και να τον αρνηθεί όταν δεν ταίριαζε (Ιω. 20:17). Συμφιλιωμένος με το σώμα Του, δεν ένιωσε να απειλείται όταν μια γυναίκα έλουσε απρόσμενα με μύρο τα πόδια Του, τα έβρεξε με τα δάκρυά της και λύνοντας δημόσια τα μαλλιά της «εξέμασσε και κατεφίλει τους πόδας Αυτού, ενώ Εκείνος «ανέκειτο εν τη οικία του Φαρισαίου». Ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει όσους θεωρούσαν τους εαυτούς τους καλύτερους, αλλά και αρκετά ταπεινός για να πλύνει τα πόδια των Μαθητών, ζωσμένος το λέντιο, σημείο ελέους και ταπεινής διακονίας.