Μετά τον Μεγάλο Ερωτικό του Μάνου Χατζιδάκι έχουμε τον Μεγάλο Αιρετικό του Δημήτρη Παπαδημητρίου. Είναι ίσως μια αποστασία; Ή μια ανασύνταξη ποιητικών δυνάμεων ενόψει μάχης;
Είναι απλά μια «αιρετική» πλάκα από αυτές που μου έχουν λείψει από τότε που ο Μάνος Χατζιδάκις μας άφησε. Είναι μας πλάκα αντίστοιχη με αυτήν την πλάκα που έκανε εκείνος στο σοβαροφανές κοινό με το Χασάπικο Σαράντα του –σε σχέση με την 40η του Μότσαρτ, η το «Βρέ πώς αλλάζουν οι καιροί» σε σχέση με το Für Elise. Δεν περιέχεται κάτι ακαδημαϊκά σοβαρό στον τίτλο μου. Το αστείο το εσωτερικό μας με το Μάνο έγκειται στο ότι η ακουστική διαφορά του Ερωτικού και του Αιρετικού είναι ένα μόλις ΡΩ! Και το Ρώ η Αχίλλειος πτέρνα στην προφορά του Μάνου. Τα όποια σοβαρά στοιχεία του έργου θα πρέπει να περιέχονται στα ίδια το τραγούδια και όχι φυσικά στον τίτλο. Η αιρετικότητα του περιεχομένου του έργου μου απλά αυτοσαρκάζεται με την αυτοκαταναλισκόμενη ψευδοαιρετικότητα του τίτλου του. Το μόνο που ξέρω είναι ότι ο Μάνος θα το διασκέδαζε πολύ. Και αυτό μου αρκεί.
Έχετε 3 κύκλους τραγουδιών σε στίχους μεγάλων ποιητών, ελλήνων και ξένων. Θάχει λέτε ανταπόκριση από το κοινό αυτή η προσήλωση του συνθέτη στην ποίηση;
– Τα έργα αυτά των δασκάλων και τότε ήσαν εξαιρέσεις όταν βγήκαν, και παρόλη την μεγάλη επιτυχία τους παραμένουν εξαιρέσεις. Ακούσετε αν έχετε διάθεση καμιά δεκαετία τα ελληνικά ραδιόφωνα και δείτε αν θα παιχθεί έστω ένα από τα έργα αυτά για τα οποία τόση τιμή τους γίνεται από τα ίδια τα μέσα που δεν τα παίζουν ποτέ…Έτσι και τα δικά μου έργα παίχτηκαν σε γεμάτα Ηρώδεια Μέγαρα, Δωδώνες και Παλλάς, πούλησαν εκατοντάδες χιλιάδες cd, ο Μεγάλος Αιρετικός Νο 3 έχει σε τέσσερεις μήνες εκατό χιλιάδες views αλλά οι ραδιοφωνατζήδες μας είναι απλά αλλού. Το κοινό είναι εύπλαστο σαν πλαστελίνη. Δεν σκέφτεται αν ακούει την εξαίρεση ή τον κανόνα. Αρκεί να φτάσεις σε αυτό. Οι παράγοντες δυστυχώς είναι a priori ξεπουλημένοι και κατατρομοκρατημένοι. Ακόμα και οι σοβαροφανέστεροι δεν παίζουν ούτε τον σωστό Χατζιδάκι ούτε τον σωστό Θεοδωράκη ούτε τον σωστό Μαρκόπουλο ούτε τον Μαμαγκάκη ούτε τον Μούτση στα έργα τους που ακουμπούν αυτήν την περιοχή. Απλά τους τιμούν λεκτικά. Βλέποντας ήδη εκατό χιλιάδες ανθρώπους να έχουν δει το ωριαίο έργο μου σκέφτομαι ότι και με δέκα χιλιάδες, και με πέντε και με χίλιους θα επαναλάμβανα τέτοιες εκδόσεις. Δεν συζητώ καν εάν θα τα συνέθετα…αυτό είναι φυσική μου ανάγκη. Γράφω γιατί αγαπώ τον ακροατή μου. Τον ένα, δηλαδή τον καθένα.
