Η Εκκλησία του Δήμου και η Εκκλησία των Πιστών

Στις Ελληνικές πόλεις η Εκκλησία του Δήμου ήταν η συνάθροιση των ελεύθερων πολιτών που συσκέπτονταν, νομοθετούσαν, αποφάσιζαν για τα κοινά και έλεγαν τους εκλεγμένους ή κληρωτούς άρχοντες στους οποίους είχαν αναθέσει την εφαρμογή των νόμων και τη διαχείριση των κοινών. Αυτός ο τρόπος διαχείρισης των θεμάτων της πόλης συνιστά την Άμεση Δημοκρατία, το μόνο ανθρωποκεντρικό σύστημα πολιτικής διακυβέρνησης μιας κοινωνίας όπου όλοι οι πολίτες συναποφασίζουν ότι αφορά την πόλη τους. Το σύστημα αυτό προϋποθέτει την ισότητα των πολιτών, την ελευθερία, τον σεβασμό προς τον άλλον, την ατομική ευθύνη και την αποδοχή από μέρους των ορισμένων αρχών οι οποίες συνάγουν με την αρμονία της φύσης και τον ορθό λόγο, που αποτελούν προϋπόθεση για την αποφυγή του χάους. . Οι κοινές αρχές ήταν συνέπεια της κοσμοθεωρίας τους που εκφράζονταν με το δωδεκάθεο θρησκευτικό τους σύστημα, παρά τις ανθρωπογενείς τους θεούς και εγγυάται την πολιτισμική τους συνοχή.

Αυτό το σύστημα δημοκρατικής διακυβέρνησης των πόλεων προήλθε ως προϊόν εξέλιξης από την δεσποτεία, όπου οι άνθρωποι, τα κτήματα και τα ζώα ανήκαν στον δεσπότη. Το πρώτο στάδιο αυτής της εξέλιξης αρχικά ήταν οι νόμοι του Σόλωνα με την απαγόρευση του δανεισμού επί σώμασι, που μετέτρεψε τους ανθρώπους σε δούλους όταν δεν μπορούσαν να πληρώσουν τα χρέη τους και τη σεισάχθεια που ρύθμισε τα χρέη των φτωχών, διευκόλυνε την αποπληρωμή τους και απάλειψε. τις υποθήκες επί των γαιών. Το τελικό στάδιο εξέλιξης ήταν η Δημοκρατική Μεταρρύθμιση έγινε από την Κλεισθένη της οικογενείας των Αλκμεωνιδών που θεωρείται και ο πατέρας της Δημοκρατίας.

Αθηναϊκή Δημοκρατία: Κληρωτήριον και κλήρωση στην αρχαία Ελλάδα

ΜΟΥΣΕΙΟ ADOLF MICHAELIS - Το Μουσείο Adolf Michaelis στο Στρασβούργο φιλοξενεί την έκθεση «Αθηναϊκή Δημοκρατία: κληρωτήριον και κλήρωση στην αρχαία Ελλάδα». Η έκθεση, που παρουσιάστηκε αρχικά στο Palais de l' Europe, έδρα του Συμβουλίου της Ευρώπης, παρουσιάζει μια συλλογή από αντικείμενα παλαιών γλυπτών από πολλά «αναγνωρισμένα» μουσεία. Στον πυρήνα της έκθεσης των εκμαγείων, που εμφανίζονται στην έκθεση, είναι το αρχαίο αθηναϊκό κληρωτήριον, όπως ανασυστάθηκε από το Ινστιτούτο Έρευνας Αρχαίας Αρχιτεκτονικής του CNRS. Τα διάφορα έργα της έκθεσης απεικονίζουν την ιστορία και τους θεσμούς της αθηναϊκής δημοκρατίας. Η έκθεση διοργανώνεται σε συνεργασία με το Μουσείο Adolf Michaelis, τον Σύνδεσμο Φίλων του Μουσείου Adolf Michaelis, το Ινστιτούτο Κλασικής Αρχαιολογίας, τη Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Ελλάδας και το Συμβούλιο της Ευρώπης. Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 11 Μαΐου 2019.


Το κύριο αντικείμενο αυτής της έκθεσης είναι το κληρωτήριον που χρησιμοποιείτο στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία για την επιλογή των μελών της Ηλιαίας και της Βουλής. Η χρήση του κληρωτηρίου μαρτυρεί την αποτελεσματική συμμετοχή των πολιτών στις υποθέσεις της πόλης. Ένα τμήμα από πρωτότυπο κληρωτήριον του 4ου αι. π.Χ. φυλάσσεται στο Μουσείο Αγοράς στην Αθήνα. Το Κληρωτήριον έδινε σε όλους τους πολίτες ίσες ευκαιρίες να συμμετάσχουν στις δημόσιες υποθέσεις για περίοδο ενός έτους.

Τμήμα κληρωτηρίου του 4ου αι. π.Χ. Μουσείο Αρχαίας Αγοράς, Αθήνα.

Χάλκινα πινάκια και μαύρο σφαιρίδιο κληρωτηρίου. Μουσείο Αρχαίας Αγοράς Αθήνας.

Παράδειγμα τοποθέτησης πινακίων στις εγκοπές του σωζόμενου κληρωτηρίου. Μουσείο Αρχαίας Αγοράς Αθήνας.

___ ΣΥΝΤΑΓΜΑ - ΒΟΥΛΗ των ΕΛΛΗΝΩΝ _____ Είναι "δημοκρατική" αυτή η απαγόρευση;!

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ 

-Μόνο η Χούντα απαγόρευε πολιτικές συγκεντρώσεις

-Όχι, όμως, σε όλο το Δήμο-Αθήνας!

Η ανελεύθερη , αντιδημοκρατική και αντισυνταγματική απαγόρευση της εξαγγελθείσας εδώ και πολύ καιρό συγκέντρωσης της Κυριακής στο Σύνταγμα από το Κίνημα ”Συντακτική Εθνοσυνέλευση - Άμεση Δημοκρατία’`’ καθώς και της προσυγκέντρωσης την ίδια ημέρα , στις 10.30 , από την ”Κοινότητα Εφέδρων Ειδικών Δυνάμεων” , ανακαλεί στους μεγαλύτερους μνήμες από την αμερικανοκίνητη προδοτική χούντα 1967-1973 , ενώ για τους νεότερους προαναγγέλλει ένα σκοτεινό , ανελεύθερο μέλλον μιας αποικιοκρατούμενης ολιγαρχικής χώρας.

Να σημειώσουμε όμως ότι ακόμα και στην Χούντα , παρά μόνο στην κατεχόμενη Ελλάδα , δεν εξεδίδοντο διαταγές για την πλήρη απαγόρευση  συναθροίσεων ”άνω των τριών ατόμων” σε όλο το εύρος της πόλης των Αθηνών !

Καλούμε τους κυβερνώντες , έστω την ύστατη στιγμή , να μη μετατρέψουν με το στυγνό αυταρχισμό τους και τις σχιζοειδείς αποφάσεις τους την Κυριακάτικη Αθήνα σε πεδίο δακρυγόνων , ξυλοδαρμών και συλλήψεων ανυπάκουων δήθεν πολιτών."

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/jzweBVn5gdrVkPSj/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Στις 24 Ιουλίου 1974 το σοκ της τουρκικής εισβολής ,ακολούθησε η «αποκατάσταση της Δημοκρατίας»… Ήρθε η Δημοκρατία;

Στις 24 Ιουλίου 1974 το σοκ της τουρκικής εισβολής ,ακολούθησε η «αποκατάσταση της Δημοκρατίας»…

Στην Κύπρο ξεκινούσε μια τραγωδία που διαρκεί 50 χρόνια και στην Ελλάδα οι πολίτες πανηγύριζαν για την πτώση της χούντας και την επάνοδο της Δημοκρατίας…

Ήρθε η Δημοκρατία εκείνο το ξημέρωμα; Ποια Δημοκρατία; Πόση Δημοκρατία; Με ποιους να την υπηρετούν και να την διαφυλάττουν;

 
Απάντηση δίνει ένας άνθρωπος που έζησε τα γεγονότα…
Ο κ.Δανιήλ Σπαρτιάτης, από το 1972 είχε ενεργή συμμετοχή στις διεργασίες του φοιτητικού κινήματος.Στην εξέγερση του Νοέμβρη ήταν εκλεγμένο μέλος στην πενταμελή επιτροπή αγώνα. Συνελήφθη…
Απαντά σε μια σειρά ερωτημάτων που καταλήγουν στο επίκαιρο και σήμερα, 50 χρόνια μετά: ποια Δημοκρατία αποκαταστάθηκε στις 24 Ιουλίου 1974;

Ο Δανιήλ Σπαρτιάτης, ήταν φοιτητής Μαθηματικού Ιωαννίνων στην περίοδο της δικτατορίας, και είναι μέλος του ΔΣ του Συνδέσμου Φυλακισμένων -Εξορισθέντων Αγωνιστών 1967-1974.

ΚΑΙΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΜΑΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ!

Γιώργος Τασιόπουλος 

50 χρόνια Δημοκρατίας λένε...

ΚΑΙΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΜΑΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ!

50 χρόνια Δημοκρατίας, μα σχεδόν σιωπά το πολιτικό μας προσωπικό για τα ανεπούλωτα τραύματα που με δική του αμέλεια ή ευθύνη κακοφορμίζουν επικίνδυνα στο σώμα του ελληνικού λαού...

Μια Δημοκρατία που αναστήθηκε ως συνέπεια της τουρκικής εισβολής - κατοχής, των 200.000 προσφύγων, των στην Κύπρο.  Σήμερα στα διαγγέλματά τους οι πολιτικοί αρχηγοί αποφεύγουν τις επικίνδυνες λέξεις και το παρουσιάζουν σαν μοιρασμένο νησί. 

Δεν μιλούν για τις συνέπειες της κατοχής του 36,2% της Κύπρου, τον εκτοπισμό 150.000 Ελληνοκυπρίων, τις απώλειες 4.500-6.000 στρατιωτών και αμάχων (νεκροί και τραυματίες) αλλά και για τους πάνω  από 2.000 αγνοούμενους.

Μιλούν βέβαια για τολμηρές αποφάσεις και ο φόβος μεγαλώνει γιατί κάθε φορά που τολμούσαν υπονοούσαν κάποιο σχέδιο ΑΝΑΝ, ενδοτισμό και υποχώρηση.

Και αν τότε μας είπαν "η Κύπρος κείται μακράν" σήμερα είναι σαν να επαναλαμβάνουν μετά τον αφοπλισμό σιγά σιγά των νησιών του Αιγαίου, η Κάσος κείται μακράν"

Δυστυχώς το πολιτικό προσωπικό που συνεχίζει να κυβερνά τη χώρα από το 1974 ελάχιστες στιγμές στάθηκε στο ύψος του.

Οι αναρτήσεις του Χρήστου Καπούτση, του Αλέξανδρου Τσίγγου και του Δημήτρη Σαββίδη αισθάνομαι ότι φωτίζουν με επάρκεια τα μαύρα σκοτάδια της πολιτικής μας ζωής των 50 χρόνων και προειδοποιούν για τα επερχόμενα...

"Μην αμελήσετε, Πάρτε μαζί σας νερό, Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία", όπως έλεγε και ο συμπατριώτης μου ποιητής Μιχάλης Κατσαρός 

_______________

Χρήστος Καπούτσης:

Με ολόλευκη χειροποίητη τουαλέτα, ως  νύφη, έκανε εντυπωσιακή εμφάνιση στους Κήπους του Προεδρικού  Μεγάρου  η πρώτη τη τάξει  πολίτης της χώρας και πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κυρία Κατερίνα Σακελλαροπούλου, πρώην  πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας (που το Σ. τ. Ε. έκρινε ότι η κατάργηση του 13 και 14 μισθού ως Δώρα, σε συνταξιούχους και δημοσίους υπαλλήλους είναι απολύτως συμβατή με το Σύνταγμα, ενώ στον ιδιωτικό τομέα είναι επιτρεπτά),  θυγατέρα Αρεοπαγίτου, διαζευγμένη,  μητέρα και σύντροφος ( καθότι μη ελθούσα εισέτι εις γάμου κοινωνίαν  ) δικηγόρου.

Μεταπολίτευση – Μα τι ακριβώς γιορτάζει η Αθήνα;

του Χρίστου Πέτρου

Μα τι ακριβώς γιορτάζεται στην Αθήνα κάθε 24η Ιουλίου τα τελευταία πενήντα χρόνια; Η «μεταπολίτευση». Η μετάβαση δηλαδή από τη Χούντα, ένα καθεστώς δικτατορικό, κολοβό και ανυπόληπτο, σε ένα δημοκρατικό κράτος που έγινε ευρωπαϊκό, κυρίαρχο και ολοκληρωμένο… Και έγινε αυτή η «μεταπολίτευση» με τρόπο τέτοιο που να δικαιολογούνται γιορτές και πανηγύρια; Κάθε άλλο.

Είναι εντυπωσιακό πώς αποσιωπάται ή υποτιμάται διαχρονικά –και ειδικότερα εφέτος με την 50χρονη επέτειο– το γεγονός πως η μεταπολίτευση συνέβη επειδή χάσαμε τη μισή Κύπρο. Επειδή μες στην αφροσύνη τους οι χουντικοί άνοιξαν την πόρτα στους Τούρκους και τους είπαν «κοπιάστε». Αυτό το εθνικό βάρος, αυτή την εθνική απώλεια δεν μπόρεσε να σηκώσει η δικτατορία και γι’ αυτό έπεσε.

Είναι εντυπωσιακότερο επίσης πώς αποσιωπάται το γεγονός ότι και η καραμανλική διάδοχη κατάσταση της Χούντας, μπροστά στο δίλημμα «εθνικής ατίμωσης ή πολέμου με την Τουρκία για την υπεράσπιση της Κύπρου», επέλεξε… να αφήσει την Κύπρο αβοήθητη προκειμένου να μη διακινδυνεύσει να χάσει το «μομέντουμ» της πτώσης των δικτατόρων.

Λοιπόν, η μεταπολίτευση συνέβη στη βάση αντεθνικών και προδοτικών αποφάσεων του δικτατορικού αλλά και του δημοκρατικού καραμανλικού καθεστώτος.

Κορνήλιος Καστοριάδης: Δημοκρατία δίχως συμμετοχή πολιτών

Κορνήλιος Καστοριάδης: “Ακυβέρνητη Κοινωνία”, Συνεντεύξεις και Συζητήσεις 1974-1997 – Εκδόσεις Ευρασία, Αθήνα 2010 (Cornelius Castoriadis – “A Society Adrift“, Interviews and Debates, 1974-1997 – Fordham University Press, New York, 2010).

«…η Δημοκρατία είναι ένα ζήτημα που ξεπερνάει την πολιτική προτιμώ να μιλώ για άμεση Δημοκρατία. Είναι προφανές ότι, αν οι πολίτες δεν συμμετέχουν στη δημόσια ζωή, δεν μπορεί να γίνει τίποτε. Δεν αρκεί όμως να επαναλαμβάνουμε: συμμετοχή, συμμετοχή. Το ερώτημα είναι: και γιατί, διάβολε, να συμμετέχουν οι πολίτες; Υπάρχουν σίγουρα λόγοι που δεν συμμετέχουν σήμερα».

​
——————————————–
Kern: Όταν τίθεται το ερώτημα της Δημοκρατίας σήμερα, αναφέρεται πάντα στην αντιπροσωπευτική, είτε πρόκειται να την εγκωμιάσουμε είτε να την επικρίνουμε. Δεν έχουμε προχωρήσει περισσότερο. Μπορούμε να προωθήσουμε μαζί σας την ερώτηση πιο πέρα, π.χ. προς τη μορφή της συμμετοχικής Δημοκρατίας;


Καστοριάδης: Προτιμώ να μιλώ για άμεση Δημοκρατία. Είναι προφανές ότι, αν οι πολίτες δεν συμμετέχουν στη δημόσια ζωή, δε μπορεί να γίνει τίποτε. Δεν αρκεί όμως να επαναλαμβάνουμε: συμμετοχή, συμμετοχή. Το ερώτημα είναι: και γιατί, διάβολε, να συμμετέχουν οι πολίτες; Υπάρχουν σίγουρα λόγοι που δεν συμμετέχουν σήμερα.

Kern: Είναι επειδή στην αντιπροσωπευτική Δημοκρατία δεν τους ζητά κανένας να συμμετέχουν. Επιπλέον, οι περισσότεροι δεν πιστεύουν ότι είναι ελεύθεροι για κάτι τέτοιο.

Καστοριάδης: Όπως έλεγε ο Ρουσσώ για τους Άγγλους, δεν είναι ελεύθεροι παρά τη μέρα των εκλογών. Άραγε είναι ελεύθεροι ακόμη κι εκείνη τη μέρα; Τα χαρτιά είναι σημαδεμένα, οι ψευτοεπιλογές είναι προκαθορισμένες από τα κόμματα–και επιπλέον, κενές περιεχομένου. Τι είναι τα «προγράμματα» των πολιτικών κομμάτων σήμερα, στη Γαλλία, την Αγγλία ή αλλού;

Kern: Ίσως οι διαφορές τους να μην είναι πολύ σαφείς. Επ΄ ευκαιρία λοιπόν της σύγχρονης Δημοκρατίας…

Σεισμός!

Του Θανάση Κ. 

 

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών ήταν αληθινός ΣΕΙΣΜΟΣ!

Και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη.

Σήμερα θα ασχοληθούμε με την ελληνική διάσταση, με το δικό μας αποτέλεσμα...

Το οποίο ήταν έξω απ' όσα περίμεναν ή έλπιζαν οι πάντες!

Πράγμα που σημαίνει ότι το πολιτικό μας σύστημα μάλλον έχει χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Και πολλοί δεν μπορούν να καταλάβουν ακόμα το "μήνυμα" που έστειλε η κοινωνία.

* Πρώτα-πρώτα οι δημοσκοπήσεις έπεσαν απελπιστικά έξω...

Και δεν ήταν η πρώτη φορά.

-- Πέρσι (στις βουλευτικές εκλογές του περασμένου Μαΐου), ΥΠΟΤΙΜΗΣΑΝ τα ποσοστά της ΝΔ, ενώ ΥΠΕΡΤΙΜΟΥΣΑΝ ως το τέλος τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ...

Πέρσι έδιναν τη ΝΔ πρώτο κόμμα με ποσοστά γύρω στο 34-36%.

Τελικά η ΝΔ κέρδισε τότε (με μεγάλη συμμετοχή) ποσοστό 40,79%.

Στον ΣΥΡΙΖΑ αντίστοιχα έδιναν από 27-31%. Και ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε τελικά (τον Μάϊο) μόλις 20%.

-- Αυτή τη φορά ΥΠΕΡτίμησαν τη ΝΔ! Της έδιναν γύρω στο 31-34%. Κάποιοι... "γκουρού" μίλαγαν και για 35-36% μέχρι πριν λίγες εβδομάδες. Τρομάρα τους! Ενώ οι περισσότεροι βεβαίωναν ότι "με τίποτα δεν πέφτει η ΝΔ κάτω από το 30%". 

Όποιος τολμούσε πριν λίγες μέρες να πιθανολογήσει ποσοστό κάτω από 29% για τη ΝΔ, αντιμετώπιζε χλευαστικά σχόλια και ειρωνείες...

Τελικά έβγαλε 28,31% (με την επιστολική ψήφο)  - και 27,7% περίπου χωρίς την επιστολική ψήφο.   

Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι αυτή τη φορά κάποιοι πιο σοβαροί δημοσκόποι έδιναν στο τέλος ανώτατα και κατώτατα όρια από 28,5 ως 33,5%. Με μέσον όρο μεταξύ 31-32%. 

Κάτι είχαν αρχίσει να ψυλλιάζονται. 

Αλλά όταν δίνεις τόσα μεγάλο εύρος πρόβλεψης, αυτό ΔΕΝ είναι πια "πρόβλεψη". 

Κι όταν, παρά το μεγάλο εύρος πρόβλεψης, πέφτεις κάτω κι από το κατώτατο όριο που έχεις δώσει - και μάλιστα για δεύτερη συνεχόμενη φορά μέσα σε ένα χρόνο - αυτό σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά...

 

* Ο πραγματικός σεισμός όμως ήταν η τεράστια αποχή! Χωρίς προηγούμενο. 

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ: ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ...

Δημήτρης Μπαλτάς 

Στό ἐρώτημα πού εἶχε θέσει σέ σχετικό τεῦχος τό 1981 τό περιοδικό «Εὐθύνη» ἄν «Διαθέτει μέλλον ἡ Δημοκρατία;» 

ὁ ποιητής Νίκος Καροῦζος εἶχε απαντήσει κατά τρόπο χαρακτηριστικό: 

«Ἡ ἐρώτηση χρειάζεται πολλαπλή ἀπόκριση. Δέν εἶναι μονοδιάστατο ζήτημα. Προτίθεμαι νά σταθῶ μονάχα σέ ἕνα του σημεῖο: τήν περιφρόνηση τῆς ὕλης πού γενικά παρατηροῦμε καί πού βεβαίως εἶναι στοιχεῖο φασιστικῆς ψυχολογίας. Ὁ συγκαιρινός ἄνθρωπος διαπνέεται ἀπό ἕνα ἀπερίγραπτο εὐημερισμό, ‘’μαγεμένος’’ ἀπ’ τήν ὕλη καί τίς τεχνικές της ‘’εὐτυχίας’’, φαινόμενο διεθνικοῦ χαρακτήρα. Λένε πώς ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἀντιμετωπίζει σέ ἐπίπεδο θεότητας τήν ὕλη. Μακάρι νά συνέβαινε, ἡ ἀλήθεια ὅμως εἶναι ὁλωσδιόλου διαφορετική καί ἔχει, κατά τήν κρίση μου, ὡς ἑξῆς:

 ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δέν ξέρει νά ἀπολαύσει τήν ὕλη, γιατί εἶναι ὑλόφρονας.  Δέν ξέρει, λόγου χάρη, νά εὐχαριστηθεῖ τή γεύση του -ἐπιδίδεται σέ κανιβαλικά φαγοπότια. Δέν ξέρει νά χαρεῖ τό αὐτοκίνητο ἤ τή μοτοσυκλέτα -τρέχει μέ ἀσύνετες ταχύτητες. Δέν ξέρει νά μυρίσει ἕνα λουλούδι σταματώντας γιά λίγο στήν ὀσφρησή του τό χρόνο. Δέν ξέρει νά σεβαστεῖ τήν ἀκοή του, τήν ἁφή του, τήν ὅραση. Τά πάντα σημαδεύει  ὁ πανικός τῆς ἀπληστίας, μ΄ ἄλλα λόγια: 

τό Κακό σέ ὅλη του τή φρικωδία. Ὡστόσο, αἰῶνες καί αἰῶνες τό λέμε, καί συμφωνοῦμε κατά πλειοψηφία ζωντανοί καί πεθαμένοι, πώς πρέπει νά τείνουμε πρός τό Ἀγαθό καί νἄχουμε σχέσεις ἀγαθές μέ τήν ὕλη, γιατί ἔτσι καί μόνο βιώνουμε πραγματικά τή μαγεία της. Ἐάν ἡ τάση πρός τό ἀγαθό μας περιεχόμενο δέν κυριαρχήσει στήν κοινωνική πραγματικότητα, τότε πῶς μπορεῖ νἄχει μέλλον ἡ δημοκρατία; Γιά ν΄ ἀλλάξουν  ἐντούτοις οἱ ἀντιλήψεις μας καί νά πᾶμε στό συνέχεια καλύτερο, πρέπει νά διαμορφώσουμε ἀνθρωπιστικές δομές κοινωνικοῦ βίου, παιδεία οὐσιαστική καί λελογισμένη χρήση τῆς Τεχνικῆς σέ ὑδρογειακή κλίμακα» 

Η Τυραννία των Μειοψηφιών!

Του Θανάση Κ. 

 

Σε δημόσια τοποθέτησή του (στο forum Upfront Initiative) ο Πρωθυπουργός προσπάθησε να μας προειδοποιήσει για την "τυραννία της πλειοψηφίας"...

Για να μην το αδικήσουμε η δήλωσή του, επακριβώς, ήταν η εξής:

"Η Πολιτεία πρέπει να νομοθετεί για όλους. Και κατεξοχήν τα ζητήματα των δικαιωμάτων, εξ ορισμού είναι ζητήματα που αφορούν κατά κανόνα τους λίγους. Και όταν οι φιλελεύθεροι στοχαστές του 18ου και του 19ου αιώνα άρχισαν να επεξεργάζονται τις αρχές της ευνομούμενης δημοκρατίας με πιο αναλυτικό τρόπο, πάντα επεσήμαναν ένα κίνδυνο: ο κίνδυνος είναι η τυραννία της πλειοψηφίας. 

Δεν μπορεί μια ευνομούμενη δημοκρατία να ανεχθεί την τυραννία της πλειοψηφίας, γι' αυτό και τα ζητήματα που αφορούν τα δικαιώματα δεν μπορούν  ποτέ να μπαίνουν σε δημοψηφισματικές λογικές..." 

Αυτά είπε. 

Μισές αλήθειες και μέτρια σύγχυση από κακοχωνεμένες ιδέες. 

Που δεν έχουν σχέση με τον Φιλελευθερισμό του 18ου ή του 19ου Αιώνα...

Έχουν περισσότερη σχέση με τον "Δικαιωματισμό" που εμφανίζεται σήμερα ως "φιλελευθερισμός" και προσπαθεί να επιβάλει μια άλλη - πραγματική - ΤΥΡΑΝΝΙΑ. 

Την Τυραννία των ΜΕΙΟΨΗΦΙΩΝ!

Ας τα δούμε ένα-ένα:

* Πρώτα-πρώτα η μεγάλη γκάφα:

Λέει πως "εξ ορισμού, τα δικαιώματα αφορούν κατά κανόνα τους λίγους"!

Λάθος! Τα μεγάλα δικαιώματα που θεμελιώνουν τις σύγχρονες δημοκρατίες ΔΕΝ αφορούν τους "λίγους". Αφορούν τους πάντες!

Τζούλιαν Ασάνζ: Το κόστος να αποκαλύπτεις την αλήθεια

ΕΛΕΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Γράφουν ο Dimitris Eleas και ο David Andersson

Στον πολύπλοκο κόσμο μας, η κατανόηση των παγκόσμιων γεγονότων είναι ζωτικής σημασίας. Διψάμε για την αλήθεια σχετικά με τα τροπικά δάση του Αμαζονίου, το Θιβέτ και την Κίνα, τον Νίγηρα στην Αφρική, την Ανταρκτική, τη Γουιάνα και τις συνεχιζόμενες εντάσεις μεταξύ Ρωσίας και Ευρώπης στην Ουκρανία, καθώς και τη σύγκρουση μεταξύ της Χαμάς και του Ισραήλ που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ.

Η ιστορία μας διδάσκει ότι η αλήθεια μπορεί να κατασταλεί υπό καθεστώτα όπως η σταλινική Ρωσία, η χιτλερική Γερμανία ή ο πόλεμος στο Ιράκ, που διεξήχθη με βάση ψευδείς πληροφορίες. Οι χειραγωγημένες αφηγήσεις, τα κομψά ψέματα και η παραπληροφόρηση έχουν οδηγήσει σε καταστροφικές συνέπειες, από τα γκουλάγκ και τους πολέμους, μέχρι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ωστόσο, γενναία άτομα (ο Σωκράτης, ο Αβραάμ Λίνκολν, ο Γκάντι, ο Τζορτζ Όργουελ και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ) στάθηκαν υπέρ της αλήθειας, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα.

Σήμερα, ο Τζούλιαν Ασάνζ στέκεται δίπλα σε αυτά τα ονόματα. Το έργο του αμφισβητεί τις δομές εξουσίας, αποκαλύπτοντας άβολες αλήθειες, που κρύβει η κυβέρνηση των ΗΠΑ. Φτάνουμε τώρα σε ένα κρίσιμο στάδιο στον αγώνα του Τζούλιαν Ασάνζ, ενάντια στην έκδοσή του στις ΗΠΑ, με τις ακροάσεις της έφεσης να πραγματοποιούνται στο Ανώτατο Δικαστήριο του Ηνωμένου Βασιλείου, στις 20 και 21 Φεβρουαρίου.

Η νέα Ειδική Εισηγήτρια του ΟΗΕ για τα βασανιστήρια, Άλις Τζιλ Έντουαρντς, κάλεσε την Τρίτη το Ηνωμένο Βασίλειο να σταματήσει την έκδοση, δηλώνοντας ότι αν προχωρήσει, ο Τζούλιαν Ασάνζ θα κινδυνεύσει από μεταχείριση που ισοδυναμεί με βασανιστήρια ή άλλες μορφές κακομεταχείρισης ή τιμωρίας. Η Διεθνής Αμνηστία σε ψήφισμα που προωθεί αναφέρει ότι «οι ΗΠΑ πρέπει να αποσύρουν τις κατηγορίες κατά του Τζούλιαν Ασάνζ». Αξίζει πλήρως να αφεθεί ελεύθερος, έχει ήδη πληρώσει βαρύ τίμημα για ό,τι έκανε.

Διαδικτυακές εκδηλώσεις υπέρ Ασάνζ

Παν. Κονδύλης: Η μαζική δημοκρατία, η εκμηχάνιση και η κατάτμηση της κοινωνίας σε άτομα

Κείμενο: Παναγιώτης Κονδύλης

Στο προηγούμενο υποκεφάλαιο αναφέραμε ότι γύρω στο 1900 άρχισε μια ευρεία εκμηχάνιση της καθημερινής ζωής ως συνέπεια πολλών νέων εφευρέσεων. Η εκμηχάνιση τούτη αγκάλιαζε αφ’ ενός τον τομέα της εργασίας και της παραγωγής, όπου οι περίπλοκες χειροτεχνικές μέθοδοι εργασίας κατά μέγα μέρος αντικαταστάθηκαν από την αλυσίδα παραγωγής, και αφ’ ετέρου τον ιδιωτικό οικιακό τομέα (την κουζίνα, το λουτρό και τους μηχανικούς τους εξοπλισμούς, τις εργασίες καθαρισμού, την αυτοματοποίηση της παραγωγής θερμότητας και ψύχους)· μ’ αυτά όλα συμβάδισε η εκμηχάνιση της τροφής (π.χ. κονσέρβες) και των μεταφορικών μέσων. Η ταυτόχρονη εκμηχάνιση σε όλους αυτούς τους τομείς αποτελούσε πρόσθετη ένδειξη για τον βαθμό της αμοιβαίας εξάρτησης ανάμεσα στη μαζική παραγωγή και στη μαζική κατανάλωση. Από τη στιγμή που δημιουργήθηκαν οι τεχνικές προϋποθέσεις της μαζικής παραγωγής, έπρεπε να εξασφαλισθεί η μαζική πώληση· οι ανθρώπινες μάζες, τις όποιες συγκέντρωσε η βιομηχανική επανάσταση σε μεγάλα οικονομικά κέντρα, όφειλαν τώρα να εγγυηθούν την ύπαρξη και τη διεύρυνση του συστήματος τόσο με την ιδιότητα του εργαζομένου όσο και με την ιδιότητα του καταναλωτή. Ακριβέστερα: η παραγωγή καταναλωτικών αγαθών πήρε τώρα τέτοιες διαστάσεις, ώστε για μεγάλες μάζες η κατανάλωση μπορούσε να γίνει, παράλληλα με την εργασία, ιδιαίτερη δραστηριότητα, που λίγο-πολύ ξεπερνούσε την απλή υλική εξασφάλιση της φυσικής ύπαρξης. Πάντως ο οργανικός δεσμός ανάμεσα σε μαζική παραγωγή, οργανωμένη μαζική πώληση και συγκέντρωση ανθρώπινων μαζών στις πόλεις, έγινε αμέσως αντιληπτός, και τα μεγάλα πολυκαταστήματα, που ήδη γύρω στο 1900 χαρακτήριζαν την εικόνα των αμερικανικών και ευρωπαϊκών μητροπόλεων, μετουσίωναν τη διαπίστωση τούτη σε επικερδή πρακτική.

ARKAS -The Original Page

Με την ταυτόχρονη εμφάνιση της μαζικής παραγωγής και της μαζικής κατανάλωσης από μέρους ανθρώπινων μαζών άρχισε η μετατροπή της μαζικής κοινωνίας σε μαζική δημοκρατία και συνοδεύθηκε από τρία κεντρικά φαινόμενα, τα οποία, τόσο μεμονωμένα όσο και συμπληρωματικά, αποτελούν κατά κάποιον τρόπο την κοινωνική ενσάρκωση του αναλυτικού-συνδυαστικού σχήματος σκέψης. Και στα τρία δεσπόζει η ιδέα έσχατων και μη περαιτέρω αναλύσιμων στοιχείων, που καθ’ αυτά είναι ισότιμα και μπορούν να συνδυασθούν μεταξύ τους πάνω στην ίδια επίπεδη επιφάνεια, όπου η διάσταση του χρόνου ή της ιστορίας δεν παίζει ρόλο και τα λειτουργικά κριτήρια έχουν εκτοπίσει τα ουσιακά. Τα φαινόμενα αυτά είναι ο (εξελιγμένος) καταμερισμός της εργασίας, η κατάτμηση της κοινωνίας σε άτομα και η κοινωνική κινητικότητα. Ο προβιομηχανικός καταμερισμός της εργασίας ήταν κυρίως εξωτερικός, δηλαδή ή εκάστοτε απαραίτητη κοινωνική εργασία κατανεμόταν σε περισσότερες επαγγελματικές ομάδες, στους κόλπους των οποίων όμως η εκάστοτε εργασιακή διαδικασία ελάχιστα αναλυόταν ή δεν αναλυόταν καθόλου σε ειδικές και συνάμα συμπληρωματικές επί μέρους εργασίες· τον εσωτερικό καταμερισμό της εργασίας δίπλα στον εξωτερικό τον εισήγαγαν σε αξιόλογη έκταση η μανουφακτούρα και η πρώτη βιομηχανική επανάσταση. Στην εποχή της αρχόμενης μαζικής παραγωγής τόσο ο εξωτερικός όσο και ο εσωτερικός καταμερισμός της εργασίας πήραν ένταση και σημασία εντελώς άγνωστη ίσαμε τότε. Εμφανίσθηκαν πάρα πολλά καινούργια επαγγέλματα και ταυτόχρονα συντελέστηκε, προ παντός στη βιομηχανική παραγωγή, μια κατάτμηση της εργασιακής διαδικασίας πού έγινε πρότυπη και παροιμιώδης. Τούτος ο άκρος καταμερισμός της εργασίας εδραζόταν σ’ ένα αναλυτικό σχήμα σκέψης, ήτοι έγινε δυνατός χάρη στην επιτυχή προσπάθεια αποδιάρθρωσης ενός Όλου στα έσχατα συστατικά του μέρη και ακολούθως ανασυγκρότησης τού ίδιου αυτού Όλου με βάση την προηγούμενη αποδιάρθρωσή του. Η λεπτολόγα ανάλυση της εργασιακής διαδικασίας γκρέμισε οριστικά το παμπάλαιο χειροτεχνικό ιδεώδες του ενιαίου προϊόντος που κατασκευάζεται σαν καλλιτέχνημα από το ίδιο χέρι — ιδεώδες, άλλωστε, που επιζούσε μέσα στις αστικές αντιλήψεις περί εργασίας και στην αστική αισθητική δίπλα σε άλλες, εν μέρει πολύ ετερογενείς τάσεις. Ο εξελιγμένος καταμερισμός της εργασίας σήμαινε άρνηση της παράδοσης και της ιστορίας ακριβώς με την έννοια ότι εκμηδένισε κάθε χειροτεχνική αντίληψη, η όποια προσανατολιζόταν σε κληροδοτημένες εργασιακές συνήθειες και δεδομένα πρότυποι, και αντί γι’ αυτήν ασπάσθηκε τις ορθολογικές σκοπιμότητες της αρχής της συνεχούς βελτίωσης και ανανέωσης.

Η κατάτμηση της κοινωνίας σε άτομα άρχισε βέβαια όταν με τις προόδους της εκβιομηχάνισης οι φυσικές βιοτικές συνομαδώσεις (πατριαρχική οικογένεια, οικιακή κοινότητα, πατριά, χωριό) έγιναν για πρώτη φορά στην ιστορία οικονομικά άχρηστες, και μάλιστα επιζήμιες. Ωστόσο η αστική κοινωνία ούτε γνώρισε σε ακραία μορφή ούτε και χαιρέτησε την τάση αυτήν. Όπως ξέρουμε, διατήρησε την πίστη στους ουσιακούς δεσμούς και στις κοινωνικές προϋποθέσεις του ατόμου και θεωρούσε την οικογένεια ως φυσικό κύτταρο του κοινωνικού οργανισμού. Μόνο κάτω από τις συνθήκες της μαζικής δημοκρατίας η κατάτμηση της κοινωνίας σε άτομα πραγματώθηκε και νομιμοποιήθηκε σέ τέτοια έκταση, ώστε τα μέλη της έγιναν κινητικά και εναλλάξιμα. Η ευρύτερη οικογένεια αντικαταστάθηκε κατά μεγάλο μέρος από την πυρηνική οικογένεια, η σημασία των ουσιακών δεσμών μειώθηκε έντονα και η έλλειψη κοινωνικών προϋποθέσεων του ατόμου ανακηρύχθηκε σε προϋπόθεση της γνήσιας ισότητας των ευκαιριών. Η πυρηνική οικογένεια συνιστά περιορισμό της οικογένειας στο ελάχιστο εκείνο όριο που είναι οπωσδήποτε απαραίτητο για τη θεμελιώδη της λειτουργία, δηλαδή τη γέννηση και ανατροφή παιδιών — για να μην αναφέρουμε την όλο και συχνότερη περίπτωση όπου παιδιά γεννιούνται από άγαμους γονείς και κατόπιν ανατρέφονται από έναν γονέα. Η εξασθένιση του κοινωνικού ρόλου της οικογένειας, ακόμα και στην περιορισμένη της μορφή, φαίνεται όχι μόνο στη μείωση της μέσης της διάρκειας και στη συχνότητα των διαζυγίων, αλλά και στο γεγονός ότι δεν αποτελεί πια τον αποφασιστικό παράγοντα της ανατροφής των παιδιών, εφ’ όσον η επιρροή της εδώ υστερεί όλο και περισσότερο σε σχέση με την επιρροή του ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος. Η πυρηνική ή υπολειμματική οικογένεια δρα λοιπόν γενικά όχι ως φραγμός ενάντια στον μαζικοδημοκρατικό ατομικισμό, αλλά μάλλον ως το πεδίο ασκήσεων ή το προπαρασκευαστικό του σχολείο. Πρέπει να τονίσουμε κι έναν επιπρόσθετο παράγοντα, ο όποιος ίσαμε σήμερα δεν προσέχθηκε επαρκώς.

Τι υποκρύπτει η αποχή από τις εκλογές

Όχι μόνο ψηφίζουν λιγότεροι πολίτες, αλλά και όσοι συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία ψηφίζουν περισσότερο ιδιότροπα και ιδιόρρυθμα.

Του Δημήτρη Β. Πεπόνη

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και τις αρχές του 1990 τα ποσοστά συμμετοχής στην εκλογική διαδικασία τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα κυμαίνονταν γύρω στο 80%. Μέσα στις δύο πρώτες δεκαετίες του εικοστού πρώτου αιώνα έπεσαν σε ιστορικό χαμηλό σε ολόκληρο τον ευρωαμερικανικό διατλαντικό χώρο: μικρότερα ποσοστά συμμετοχής από την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για τους πολλούς και από το 1974 για την Ελλάδα.

Ορισμένες από τις σημαντικότερες μεταβολές που έλαβαν χώρα από τότε μέχρι τώρα είναι ότι, πρώτον, οι κυβερνήσεις και τα κόμματα έχασαν τον έλεγχο ή και την ιδιοκτησία που είχαν στα μεγάλα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα οποία πέρασαν σε ιδιώτες, αναμορφώνοντας αμέτρητους τομείς της δημόσιας σφαίρας και, δεύτερον, αραίωσαν και αποδυναμώθηκαν τα δίκτυα από οργανώσεις, κοινωνικούς εταίρους και σωματεία που διαμεσολαβούσαν μεταξύ των κομμάτων και των πολιτών.

Στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία τα ποσοστά συμμετοχής στις εκλογές κυμαίνονται σε επίπεδα 60%, με ιστορικό χαμηλό τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 στις οποίες ήταν μόλις 56,57%. Ένα ποσοστό της τάξης του 61%, όπως αυτό των πρόσφατων εκλογών του Μαΐου, δεν είναι υψηλό υπό καθεστώς ιδεολογικής πόλωσης, ενώ 2,4 εκατομμύρια ψήφοι είναι μικρός αριθμός για το πρώτο κόμμα.
Ολοένα και λιγότεροι άνθρωποι ψηφίζουν. 

Μάλιστα τις τελευταίες δεκαετίες η αποχή από την εκλογική διαδικασία εξελίχθηκε ίσως στο πιο σημαντικό και γρήγορα αναπτυσσόμενο πολιτικό και κοινωνικό κίνημα στη λεγόμενη Δύση, δηλαδή στην επικράτεια των φιλελεύθερων δημοκρατιών, παρόλο που σπάνια ακούμε για αυτή την κρίση πολιτικής συμμετοχής. Έχει παρατηρηθεί εμπειρικά ότι την πτώση των ποσοστών συμμετοχής στις εκλογές ακολουθούν μαζικές μετατοπίσεις ψηφοφόρων, δηλαδή η αποχή λειτουργεί ως μια βουτιά μέσα στη θάλασσα, που μόλις ολοκληρωθεί ως διαδικασία, διαμορφώνει ένα νέο κομματικό και πολιτικό τοπίο.

Γ. Κοντογιώργης: Η παγίδα των εκλογικών συστημάτων, η Δημοκρατία, η απουσία ιδεών.

Για την Δημοκρατία – Κορνήλιος Καστοριάδης

Του Δημήτρη Γιαννάτου 

Τα σύγχρονα συντάγματα αρχίζουν με διακηρύξεις των δικαιωμάτων, των οποίων η πρώτη
φράση είναι είτε ένα θεολογικό πιστεύω είτε μια αναλογία: «Η φύση διέταξε…» ή «ο Θεός διέταξε…», ή «Πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι έχουν δημιουργηθεί ίσοι» (ο τελευταίος αυτός ισχυρισμός είναι, ούτως ή άλλως, εσφαλμένος: η ισότητα είναι δημιουργία των ανθρώπων που δρουν πολιτικά). Σε σύγκριση με τα ανωτέρω, οι αθηναϊκοί νόμοι περιλαμβάνουν ένα στοιχείο αξεπέραστης βαθύτητας: αρχίζουν πάντα λέγοντας: «Έδοξε τη βουλή και τω δήμω», «Φάνηκε καλό, η καλοζυγισμένη γνώμη της βουλής και του λαού ήταν ότι…», και κατόπιν ακολουθεί το κείμενο του νόμου. Αυτό το έδοξε είναι εκπληκτικό, είναι αληθινά ο ακρογωνιαίος λίθος της δημοκρατίας.


Δεν διαθέτουμε επιστήμη για το τι είναι καλό για την ανθρωπότητα, και δεν θα την αποκτήσουμε ποτέ.
Αν υπήρχε, δεν θα έπρεπε να αναζητούμε τη δημοκρατία, αλλά μάλλον την τυραννία εκείνου που θα κατείχε την επιστήμη αυτή. Θα επιχειρούσαμε να τον βρούμε για να του πούμε: «Ωραία, εσύ θα κυβερνήσεις επειδή κατέχεις την πολιτική επιστήμη». Αυτό άλλωστε λένε ρητά ο Πλάτων και πολλοί άλλοι˙ αυτό έλεγαν επίσης και οι κόλακες του Stalin: «Επειδή γνωρίζεις την ιστορία, την οικονομία, τη μουσική, τη γλωσσολογία…
Και ζήτω ο γενικός γραμματέας!».

Οι Αθηναίοι όμως έλεγαν: «Η καλοζυγισμένη γνώμη της βουλής και του λαού είναι να θεσπιστεί το εξής…». Αυτό σημαίνει ότι η δημοκρατία είναι το καθεστώς της δόξης, δηλαδή της καλομελετημένης γνώμης, της ικανότητάς μας να σχηματίζουμε γνώμη πάνω σε ζητήματα που ξεφεύγουν από τους γεωμετρικούς συλλογισμούς.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ VS ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ (μέρος Ά)

Γιάννης Παναγιωτακόπουλος

Ἀπό πλῆθος πρωτογενῶν καί δευτερογενῶν πηγῶν (βλέπε ἐνδεικτικά στό τέλος), μποροῦν εὔκολα νά ἐξαχθοῦν οἱ λόγοι γιά τούς οποίους τό κοινοβουλευτικό πολίτευμα δέν μπορεῖ σέ καμία περίπτωση νά χαρακτηριστεῖ "Δημοκρατία". Ἄν λάβουμε ὑπόψην μας ὄτι στήν Ἑλλάδα ἐφαρμόζεται καί ἡ πιό τριτοκοσμική μορφή του (καθεστώς κοτζαμπάσιδων - φυλάρχων πού μετεβλήθησαν σέ κομματάρχες),, μποροῦμε νά δοῦμε καθαρά τίς διαφορές μεταξύ Δημοκρατίας καί σύγχρονης ἑλλαδικῆς κοινοβουλευτικῆς Ὀλιγαρχίας: 

-Στήν Δημοκρατία ὁ πολίτης ἀποφάσιζε ἄμεσα γιά τά θέματα πού τόν ἀφοροῦν. Στήν κοινοβουλευτική ὀλιγαρχία ψηφίζει κάθε τέσσερα χρόνια, προκειμένου νά προκύψει ἀπό ἀλχημεῖες μία κυβέρνηση πού ἔχει λευκή ἐπιταγή νά κάνει ὄ,τι θέλει. 

-Στήν Δημοκρατία ἡ ἐξαπάτηση τοῦ λαοῦ ἀπό τούς ἄρχοντες διωκόταν ποινικά. Στήν κοινοβουλευτική ὀλιγαρχία τό κόμμα πού κυβερνᾶ μπορεῖ νά ἐφαρμόσει ἐντελῶς ἀντίθετο πρόγραμμα ἀπό αὐτό γιά τό ὁποῖο ἐξελέγη, χωρίς καμία συνέπεια.  

-Στήν Δημοκρατία ἡ πολιτική εὐθύνη ἑνός δημόσιου λειτουργοῦ γιά κάποια ἀποτυχία, εἶχε ποινικές συνέπειες (δήμευση περιουσίας, ἐξοστρακισμός ἤ κώνειο). Στήν κοινοβουλευτική ὀλιγαρχία ἡ πολιτική εὐθύνη δέν σημαίνει  ἀπολύτως τίποτα. 

-Στήν Δημοκρατία ἡ ἰσότητα τῶν πολιτῶν ἐπιβεβαιωνόταν μέσῳ τῆς κλήρωσης τους (καί ὄχι τῆς ἐκλογῆς τους), στά περισσότερα δημόσια ἀξιώματα. Στήν κοινοβουλευτική ὀλιγαρχία τά δημόσια ἀξιώματα δίδονται μόνο σέ πιστά στελέχη τῶν κομμάτων πού ἐπιπλέον πρέπει νά  ἔχουν καί τήν στήριξη τῆς ξένης ἤ ντόπιας οἰκονομικῆς ὀλιγαρχίας. 

-Στήν Δημοκρατία ὁ κάθε πολίτης ἐκτός τῆς ἄμεσης μετοχῆς του στήν ἀρχή, μετεῖχε ἄμεσα καί στήν κρίση. Ἦταν δηλαδή καί δικαστής πού κατόπιν κληρώσεως μποροῦσε νά μετέχει καί νά δικάζει ἰσότιμα στό δικαστήριο τῆς Ἠλιαίας. Στήν κοινοβουλευτική ὀλιγαρχία τό δικαστικό σῶμα ἀποτελεῖται ἀπό ἕνα κλειστό κύκλο νομικῶν, τῶν ὁποῖων οἱ προϊστάμενοι ἐπιλέγονται ἀπό τό κυβερνῶν κόμμα. 

Ἐνδεικτικές πηγές:

Η ΧΔ Από Την Αρχή Αντίθετη Στην Κληρονομική Βασιλεία

Με αφορμή την εκδημία του τέως βασιλιά της Ελλάδας Κωνσταντίνου, το Κίνημα της Χριστιανικής Δημοκρατίας εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:


1. Η Χριστιανική Δημοκρατία, που ιδρύθηκε το 1953 κλείνοντας 70 χρόνια ιστορίας, είχε ταχθεί από θέση αρχής κατά του θεσμού της κληρονομικής βασιλείας και υπέρ της εκλογής του ανώτατου άρχοντα από το Λαό. Άλλωστε, ήδη από την Παλαιά Διαθήκη αποδοκιμάζεται ο θεσμός της Βασιλείας. Παρά το γεγονός ότι η επιθυμία του εβραϊκού λαού να αποκτήσει βασιλέα γίνεται σεβαστή, το αίτημα προς τον κριτή Σαμουήλ να ορίσει βασιλέα θεωρείται προσβλητικό για το Θεό, που προειδοποιεί ότι η επιλογή αυτή είναι εσφαλμένη. (Βασιλειών Α’, η’ 7-20)

2. Ο ιδρυτής της Χ.Δ. Νίκος Ψαρουδάκης, επί βασιλευόμενου καθεστώτος, είχε ασκήσει αυστηρή κριτική με αφορμή την εκδημία του βασιλιά Παύλου, προκατόχου του Κωνσταντίνου, το 1964.

3. Καταρχήν για την προκλητική χλιδή με την οποία ζούσε η δυναστεία, σε σχέση με τη φτώχεια που κυριαρχούσε στη χώρα: «Δεν έπαιρνε και λίγα ο βασιλεύς Παύλος. Ένδεκα τόσα εκατομμύρια. Όμως, τα ένδεκα έγιναν δέκα εννέα!(…)και τόσες άλλες απολαυές, πολλαπλά Ανάκτορα, αυτοκίνητα, πλοία, αεροπλάνα! Και όλα αυτά όταν ήταν βασιληάς σ’ ένα λαό με εκατομμύρια απόρους, αστέγους και αγραμμάτους που για να ζήση τα παιδιά του αναγκάζεται να τα διώχνη δούλους στα ξένα» (εφημερίδα «Χριστιανική Δημοκρατία», φύλλο Απριλίου 1964)

4. Αλλά και στο μύθο, που από ορισμένους συντηρείται μέχρι σήμερα, ότι δήθεν η βασιλική δυναστεία λειτουργούσε ως «θεματοφύλακας» της Ορθοδοξίας. Στο ίδιο άρθρο, ο Νίκος Ψαρουδάκης ελέγχει με αυστηρότητα τους υπέρ της δυναστείας διθυράμβους της τότε διοικούσας Εκκλησίας και των χριστιανικών αδελφοτήτων.

– Αχ Δημοκρατία...

Ω δημοκρατία, ποι προβιβάς ημάς ποτε;

– Αχ Δημοκρατία, πού θα μας οδηγήσεις;

Αριστοφάνης, 445-386 π.Χ. (Όρνιθες)

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η δημοκρατία είναι ιερή

 του Στάθη Κεφαλούρου

       Ομολογώ πως δεν γνώριζα ότι ο δομικός παραλληλισμός ανάμεσα σε θεολογικές και πολιτικές έννοιες θεμελιώθηκε πριν έναν ολόκληρο αιώνα στο έργο του σπουδαίου Γερμανού  πολιτικού επιστήμονα και νομικού Carl Schmitt. Εξεπλάγη όμως  όταν διάβασα ότι κι εκείνος  στην  περίφημη  Πολιτική  Θεολογία του, έργο του 1922, καταπιάνεται αρχικά με την έννοια του θαύματος, το θαύμα της εξαίρεσης, όπως το αποκαλεί. Εκείνος το χρησιμοποιεί για να χαρακτηρίσει ως θαύμα την απόφαση του εκάστοτε θεματοφύλακα του κράτους να παρέμβει ωσάν Θεός  σε κρίσιμες και έκτακτες στιγμές, προκειμένου να σώσει το κράτος από τον εχθρό, που εκείνα τα χρόνια ήταν κατά Schmitt ο φιλελευθερισμός. Ακόμα κι αν χάριν της συζήτησης  αποδεχθούμε ως δόκιμη την αναγωγή μιας πολιτικής απόφασης στην σφαίρα του θείου και του θαύματος, τότε σίγουρα αυτή η πολιτική θεολογία είναι αυταρχική. Την κατανοούμε όμως, διότι τόσο αυτή όσο και ο συγγραφέας της αποτελούν πνευματικά παιδιά της δυτικής ευρωπαϊκής παράδοσης, που είχε σαν πυλώνες της το ρωμαϊκό δίκαιο και τον ρωμαιοκαθολικισμό. Δεν θα εξετάσουμε όμως στο άρθρο αυτό την μεγάλη επίδραση που τελικά άσκησε η πολιτική αυτή θεολογία πρώτα σε δεξιούς, μετά σε αριστερούς , ακόμα και σε νεοφιλελεύθερους σήμερα.

         Εμείς εδώ στο σταυροδρόμι δύσης και ανατολής σαν καλοί και πιο επιεικείς χριστιανοί, θα  πιάσουμε το θαύμα από αλλού. Έχω επισημάνει και άλλοτε πως ειδικά στην εποχή μας οφείλουμε να ξεκινάμε το νόημα των λέξεων από την κυριολεξία τους. Για πολλά χρόνια ακούμε να μιλάνε για το θαύμα της αρχαίας  αθηναϊκής δημοκρατίας και μάλλον όλα αυτά τα χρόνια εκλαμβάναμε την λέξη θαύμα ωσάν ένα καλολογικό στοιχείο, μια ωραία παρομοίωση. Τί είναι όμως θαύμα; Τι εννοεί ως θαύμα ο λαός μας; Ένα απίθανο συμβάν που προκαλεί θαυμασμό και κατάπληξη. Η απροσδόκητη μεταβολή μιας ύλης ή μιας κατάστασης εμπίπτει απόλυτα στην έννοια ενός θαύματος. Έρχεται π.χ. σ’ ένα παραμύθι μια μάγισσα και με το μαγικό της ραβδάκι  μετατρέπει τον βάτραχο σε πρίγκηπα, θαύμα. Ακόμα καλύτερα, και μέσα στην τρέχουσα ιστορία, έρχεται ο Χριστός στην Ιεριχώ και πέφτει στα πόδια του ένα τυφλός «Κύριε, θέλω  πίσω το φως των οφθαλμών μου» του είπε, και ο Ιησούς του απαντά «ανάβλεψε, η  πίστη σου σ’ έσωσε» και αμέσως πήρε πίσω το φως  των οφθαλμών του, θαύμα.

Δημοκρατία και Πανδημία

Στην εκπομπή καταθέτουν την οπτική τους : -Ο Ξενοφών Κοντιάδης, Καθηγητής Δημοσίου Δικαίου και Δικαίου Κοινωνικής Ασφάλειας στο Πάντειο και Πρόεδρος του Κέντρου Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου -Ο Γιώργος Σωτηρέλης, Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών -Ο Δημήτρης Χριστόπουλος , Καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης & Ιστορίας Παντείου Πανεπιστημίου, πρώην Πρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δικαιωμάτων του Ανθρώπου - Ο Ανδρέας Τάκης Επίκουρος Καθηγητής Φιλοσοφίας και Μεθοδολογίας του Δικαίου στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ -Ο Ιατρός και Ερευνητής στη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής Κωνσταντίνος Φαρσαλινός Μία μεγάλη συζήτηση για τους κανόνες και το αν υπάρχουν όρια στην Ελευθερία του Λόγου την εποχή της Πανδημίας