Ιστορικοί Αναθεωρητισμοί. Οι σταθμοί και το νόημα της κυπριακής Ιστορίας

Από την επανάσταση του 1955 στην κατάλυση του κυπριακού κράτους με «ειρηνικά» μέσα.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

8 Δεκεμβρίου 2025

Τις τελευταίες δεκαετίες και ιδίως μετά το 1996, έχουν αναπτυχθεί στην Ελλάδα διάφορα ρεύματα «ιστορικού αναθεωρητισμού» της «αριστεράς» και του σημιτικού «εκσυγχρονισμού», στα οποία προστέθηκαν, ιδίως μετά το 2015, και διάφορα ρεύματα αναθεωρητισμού της δεξιάς και την άκρας δεξιάς, που, στο σύνολό τους, θέλουν με διάφορους τρόπους και από διαφορετικούς δρόμους, να διαστρεβλώσουν και να αντιστρέψουν ακόμα το νόημα της ελληνικής ιστορίας, ξεκινώντας τουλάχιστο από την Επανάσταση του 1821. O σκοπός του ιστορικού αυτού αναθεωρητισμού είναι να καταστήσει το νόημα της ελληνικής ιστορίας συμβατό με την παρακμή και κατάρρευση του ελλαδικού και κυπριακού κράτους και την αποικιοποίηση σε βάθος, την απορρόφηση Ελλάδας και Κύπρου, όχι από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, όπως στο παρελθόν, αλλά από τον ολοκληρωτισμό της ανερχόμενης «Αυτοκρατορίας του Χρήματος», μια πορεία που, τυχόν ολοκληρούμενη, μας οδηγεί και σε μια «Ελλάδα χωρίς Έλληνες» (Μίκης Θεοδωράκης) και σε μια «Κύπρο χωρίς Έλληνες».

Οι αναθεωρητισμοί αυτοί είναι η αντανάκλαση, στον χώρο των ιδεών και της ιστοριογραφίας, της ελληνικής παρακμής και με τη σειρά τους την προετοιμάζουν και τη διευκολύνουν.

Παρά τον φαινομενικά αντίθετο χαρακτήρα τους και τα «αριστερά» και τα δεξιά ρεύματα ιστορικού αναθεωρητισμού συγκλίνουν σε μια βασική παραδοχή: 

• την πολύ μεγάλη υποτίμηση της δυνατότητας του ελληνικού λαού να διαθέτει αυτόνομο, κάπως ανεξάρτητο και δημοκρατικό κράτος, 

• την υποτίμηση των ηγετικών μορφών του ελληνικού αγώνα για ανεξαρτησία (από τον Κολοκοτρώνη έως τον Μακάριο) και των τεράστιων λαϊκών κινημάτων που σφράγισαν την ιστορία μας, από το ΕΑΜ στην ΕΟΚΑ, 

• με ταυτόχρονο εξωραϊσμό των φορέων της ξένης εξάρτησης αντίστοιχα, από τον Μαυροκορδάτο μέχρι τη Χούντα και την ΕΟΚΑ Β’, τον Κληρίδη και τις δυνάμεις που υπέγραψαν τα αποικιακά Μνημόνια της Ελλάδας και της Κύπρου.

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΕΡΩΤΑΤΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ

Το εγχειρίδιο «Για να μην διερωτάται κανένας» καταθέτει μια ολοκληρωμένη πρόταση με ξεκάθαρο στόχο την ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ και την αποκατάσταση της Εθνικής μας αξιοπρέπειας.

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΕΡΩΤΑΤΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ

«Κυπριακή Δημοκρατία & Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία (ΔΔΟ) και Πρόταση Ελάχιστης Επιδίωξης για την Κύπρο»

«αξιόπιστος και σεβαστός δεν είναι όποιος προσπαθεί έρποντας να γίνει αρεστός στους εχθρούς του, αλλά όποιος επιδιώκει τα νόμιμα δικαιώματα του Κράτους & του Λαού του και τα διεκδικεί τεκμηριωμένα, με συνέπεια και αξιοπρέπεια».

Το εγχειρίδιο είναι διαθέσιμο για ανάγνωση στον πιο κάτω σύνδεσμο. Εναλλακτικά, εάν το επιθυμείτε, μπορείτε να αποταθείτε σε εμάς ώστε να σας το αποστείλουμε. 

Το παρόν εγχειρίδιο διανέμεται δωρεάν.

ΚΛΙΚ στην εικόνα στον σύνδεσμο ή ΕΔΩ

https://online.fliphtml5.com/uzyoe/xbyc/?fbclid=IwZnRzaANLd-9leHRuA2FlbQIxMQABHvxBLOw1F0_n2EMugseWSLO-CwVpv8rCSd2D9y9_EpJUlAXSiazUzDpVBnZV_aem_UhPWEkaGhde8Ytupnk5YOw#p=6

Η ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΡΥΤΙΚΟΙ ΕΤΑΙΡΟΙ

Του Αρίστου Μιχαηλίδη 

Δυο γεγονότα από τα πολλά είναι τα πιο χαρακτηριστικά για την αδικοπραγία όσων κατηγορούν σήμερα τους Ελληνοκύπριους ότι πολέμησαν την Κυπριακή Δημοκρατία αντί να την στηρίξουν. Ιστορικοί και ανιστόρητοι.

Έχουν σημασία σήμερα, που ακούμε Τουρκοκύπριους πολιτικούς, όπως ο Τατάρ και ο Ερχιουρμάν, να επαναλαμβάνουν συνεχώς ότι είναι ιδρυτικοί εταίροι αυτού του κράτους και θέλουν το μερίδιο τους. Όπως τα γράφαμε και χθες. Αλλά, σήμερα επί τη επετείω, ας τα θυμηθούμε καλύτερα.

Το πρώτο είναι το εξής: Η Συμφωνία της Ζυρίχης υπογράφτηκε 11 Φεβρουαρίου 1959. Το τουρκικό πλοιάριο Ντενίζ πιάστηκε να κουβαλά όπλα από την Τουρκία στις 18 Οκτωβρίου 1959. Δηλαδή, εννιά μήνες μετά τη συμφωνία. Αποκαλύφθηκε τότε ότι οι Τουρκοκύπριοι και η Τουρκία προετοιμάζονταν για όσα ακολούθησαν. Αφού υπέγραψαν τη συμφωνία! Αφού τους αναγνωρίστηκε καθεστώς εταίρου πολύ μεγαλύτερο από το ποσοστό πληθυσμού και εδάφους, και πολύ μεγαλύτερο από αυτό που ανέμεναν.

Το δεύτερο είναι οι προσπάθειες για τη δημιουργία του κυπριακού στρατού. Το Σύνταγμα προνοούσε ότι η Κυπριακή Δημοκρατία θα έχει στρατό αποτελούμενο από 2.000 άντρες. 60% Ελληνοκύπριοι και 40% Τουρκοκύπριοι. Υπουργός Άμυνας Τουρκοκύπριος. Όταν άρχισε η προετοιμασία, ο υπουργός Άμυνας απαιτούσε όπως οι λόχοι να είναι χωρισμένοι με φυλετικά κριτήρια.

Η ελληνοκυπριακή πλευρά υποστήριζε ότι ο στρατός έπρεπε να είναι μεικτός σε κάθε επίπεδο. Πήρε απόφαση το Υπουργικό Συμβούλιο για δημιουργία μεικτού στρατού, να μην είναι δηλαδή λόχοι αμιγώς Ελληνοκυπρίων και λόχοι αμιγώς Τουρκοκυπρίων, όπως ήθελε ο υπουργός Άμυνας. Τον Οκτώβριο του 1961 ο αντιπρόεδρος Κουτσούκ άσκησε βέτο σε αυτή την απόφαση κι έτσι χάθηκε η ευκαιρία να γίνει ένα πολύ μεγάλο βήμα για πραγματική συνύπαρξη, συνένωση του λαού.

Τίτλος : Ποιος προκάλεσε το εθνικό ρήγμα.

Ένα επίκαιρο και διαφωτιστικό άρθρο του Μανώλη Κοττάκη στην εφημερίδα Εστία ημερ. 16-9-25.

Ποιος προκάλεσε το εθνικό ρήγμα 

Διάβασα τό Σαββατοκύριακο ἐπιθετικά ἄρθρα ἐναντίον τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας γιά τήν ἀπόφασή της νά μήν δώσει πράσινο φῶς στίς ἐργασίες κατασκευῆς τοῦ περίφημου καλωδίου ἠλεκτρικῆς διασύνδεσης.

Μεταξύ αὐτῶν καί τοῦ ὁμότιμου καθηγητῆ Χρήστου Ροζάκη.

Ἡ κατηγορία πού τῆς ἀπευθύνεται εἶναι ὅτι διασπᾶ τό ἐθνικό μέτωπο. Τρόλ τά ὁποῖα εἶναι ἀφοσιωμένα στόν κυβερνητικό ἐπικοινωνιακό σχεδιασμό ἔφθασαν μάλιστα στό σημεῖο νά λανσάρουν στό διαδίκτυο τό αἰσχρό σύνθημα «Τουρκία-Κύπρος συμμαχία». Ἄν δέν εἴχαμε καταγράψει ἀπό αὐτήν τήν ἐφημερίδα μέ συστηματικότητα τό σχέδιο ἀπαγκίστρωσης τῆς Ἑλλάδος ἀπό τόν ἐθνικό σχεδιασμό μέ τήν Κύπρο, ἴσως καί νά τό πιστεύαμε καί ἐμεῖς. Ἀλλά ἐδῶ τό ἔγκλημα πού συντελεῖται μέ σύστημα ἔχει καί αὐτουργό καί ἀποτυπώματα καί αὐτό πού ζοῦμε σήμερα εἶναι δυστυχῶς ἡ δημοσιοποίηση τῆς διάστασης πού σοβεῖ καιρό τώρα σέ ἐπίπεδο κυβερνήσεων. Ἡ διαφορά μέ τό παρελθόν εἶναι πώς πλέον δέν ὑπάρχει ἐμπιστοσύνη. Ἔχει καταρρεύσει ἡ ἐμπιστοσύνη. Οἱ ἀδελφοί μας Κύπριοι δέν ἐμπιστεύονται τήν Κυβέρνηση καί μέ δεδομένη τήν ἐμπειρία ἀπό τό 1974 δέν εἶναι διατεθειμένοι νά πάρουν ρίσκα μέ τυχόν ὀλέθρια ἀποτελέσματα.

Θυμίζω σέ ὅλους ὅσοι λησμονοῦν τί ἔχει συμβεῖ τά τελευταῖα χρόνια στίς μεταξύ μας σχέσεις καί ἐπιρρίπτουν ἀνερυθρίαστα τήν εὐθύνη στήν Κυπριακή Δημοκρατία:

Μόλις ἀνέλαβε Πρωθυπουργός ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης, τό 2019, καί προέκυψε ζήτημα σύγκλησης πενταμεροῦς διάσκεψης γιά τό Κυπριακό, ὁ ἔνοικος τοῦ Μαξίμου ξεκαθάρισε σέ συνομιλητές του πώς «δέν εἶμαι διατεθειμένος νά ἀναλάβω εὐθύνες πού δέν μοῦ ἀναλογοῦν».

Σέ μιά ἀπό τίς στρατιωτικές παρελάσεις τῆς 28ης Ὀκτωβρίου στήν Κύπρο στήν πρώτη τετραετία Μητσοτάκη ἡ Ἑλλάς δέν ἔστειλε, ὅπως παραδοσιακά ἔκανε στό πλαίσιο τῆς πολιτικῆς τοῦ ἑνιαίου ἀμυντικοῦ χώρου, μαχητικά ἀεροπλάνα F16! (Τήν ντροπή ξέπλυνε ἀργότερα μέ εἰδική ἀποστολή ὁ στρατηγός Φλῶρος.)

Κύπρος 1974 – Η ηχογραφημένη προδοσία

Στις 20 Ιουλίου 1974, η Τουρκία εισβάλλει στην Κύπρο. Στην Αθήνα, η χουντική ηγεσία συνεδριάζει.

Μέσα στο πολεμικό συμβούλιο, ο Δημήτριος Ιωαννίδης ξεστομίζει τη φράση που θα έπρεπε να τον είχε οδηγήσει κατευθείαν σε δίκη για εσχάτη προδοσία:

«Ας πάρουν την Κερύνεια και μετά…»

Δεν ήταν αφέλεια. Ήταν συνειδητή εγκατάλειψη ελληνικού εδάφους, αφήνοντας την Κύπρο να σφαγιαστεί.

Τα γεγονότα

Υποβρύχια και αεροσκάφη είχαν αποστολή να χτυπήσουν την τουρκική αποβατική δύναμη. Οι εντολές ανακλήθηκαν.

Η Κερύνεια πέφτει χωρίς να ακουστεί ελληνικός πυροβολισμός από την μητέρα πατρίδα.

Αμερικανοί αξιωματούχοι και πράκτορες πιέζουν και παρεμβαίνουν για να σταματήσουν κάθε ελληνική αντίδραση. 

Ο Κίσινγκερ χαμογελά: οι ισορροπίες του ΝΑΤΟ διατηρούνται, η Κύπρος θυσιάζεται.

Η χούντα, ήδη απομονωμένη, λειτουργεί ως πιόνι της Ουάσινγκτον. Ο εχθρός δεν ήταν μόνο στην Άγκυρα· ήταν μέσα στην ίδια την Αθήνα.

Ο λαός πολεμά, η ηγεσία προδίδει

Στην Κύπρο, λοκατζήδες, εθνοφύλακες, απλοί πολίτες πολεμούν με ό,τι έχουν.

Η Χαρίτα Μάντολες σκάβει για να θάψει τους νεκρούς της. Ο Μάκης Οικονομίδης θυμάται τα πρώτα βλήματα να πέφτουν δίπλα του.

Και ενώ η πρώτη γραμμή γράφει ιστορία με αίμα, η Αθήνα γράφει ιστορία με μελάνι ντροπής.

Η ουσία

Αυτό που κατέγραψαν τα μικρόφωνα του πολεμικού συμβουλίου δεν είναι απλώς «στρατηγική διαφωνία».

Είναι η ηχογραφημένη στιγμή της εθνικής μειοδοσίας.

Η στιγμή που η χούντα των «εθνοσωτήρων» απέδειξε πως δεν ήταν τίποτα άλλο από εθνικοί νεκροθάφτες.

Η κληρονομιά της σιωπής

Η Κύπρος έμεινε μισή. Οι πρόσφυγες έμειναν με τα κλειδιά των σπιτιών τους στις τσέπες και την επιστροφή τους σε μνημόσυνο.

Κι αυτοί που έδωσαν την εντολή «Ας πάρουν την Κερύνεια» έμειναν να κρύβονται πίσω από την ανωνυμία της Ιστορίας, προστατευμένοι από την μεταπολιτευτική λήθη.

Αυτή δεν είναι απλώς προδοσία. Είναι ο ορισμός της.

Και όσο η φράση αυτή υπάρχει σε ηχογράφηση, καμία δικαιολογία, καμία ωραιοποίηση, κανένα «ήταν άλλες εποχές» δεν μπορεί να σταθεί.

Η Κύπρος του 1974 δεν χάθηκε στον πόλεμο. Χάθηκε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο στην Αθήνα.

Φανούλα Αργυρού: Ζητείται ηγέτης για ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ!

Ο λαός μίλησε και οι ιστορικές ευθύνες δεν παραγράφονται –

Φανούλα Αργυρού*

25.7.2025

Ένα σχόλιο στο άρθρο του κ. Κρίς Κωνσταντινίδη:

«Όσοι στήριξαν τη ΔΔΟ φέρουν ιστορική ευθύνη. Διότι καλλιέργησαν την εντύπωση πως ο κυπριακός ελληνισμός είναι γενικότερα έτοιμος να συνθηκολογήσει έναντι της Τουρκίας…»

(Βλέπε άρθρο κ. Κρίς Κωνσταντινίδη «Προορίζουν την διχοτομημένη Κύπρο για «ασπίδα» ΗΠΑ και Ισραήλ» 21/7/2025 https://i-epikaira.blogspot.com/2025/07/blog-post_43.html)

Σίγουρα φέρουν ευθύνη όσοι την στήριξαν αρχικά από το 1974/75 και συνεχίζουν να φέρουν μέρα με τη μέρα ακόμα περισσότερη ευθύνη και όσοι ζουν, αμετανόητοι συνεχιστές τους, υπηρέτες των ξένων, και ακολουθούν τυφλά πιστά τις πάγιες υποδείξεις και πολιτική του βρετανικού Φόρεϊν Όφις. Το οποίο υιοθέτησε τελεσίδικα – αφού άφησε πρώτα την Τουρκία να εισβάλει και να αρπάξει τη μισή Κύπρο προτού ‘διαπραγματευθεί’ – και προώθησε την ΔΔΟ από τις 16 Αυγούστου 1974. Επιλέγοντας τότε ως το ‘πρωτοπαλίκαρο’ του για αυτή τη ‘δουλειά’ τον μ. Γλαύκο Κληρίδη…

Με την ευκαιρία αυτή και την 51 μαύρη επέτειο των δύο βάρβαρων τουρκικών εισβολών ας υπενθυμίσουμε πως ξεκίνησε η διαιρετική, ρατσιστική βρετανο-τουρκική Δικοινοτική, Διζωνική Ομοσπονδία. Μια πολιτική του Φόρεϊν Όφις, αποικιοκρατικής πολιτικής του διαίρει και βασίλευε, που δεν είχε και δεν έχει, πιστεύω τίποτα να κάνει με το τι συμβαίνει στη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου…

Το μελάνωμα της Κύπρου

Έντεκα απαντήσεις στον Στυλιανό Περράκη

Από δρόμος - 20 Ιουλίου, 2025

του Βασίλη Κων/νου Φούσκα*

Με ικανοποιεί ιδιαίτερα που «Το μελάνωμα της Κύπρου. Οι ευθύνες των Κων/νου Καραμανλή και Ευάγγελου Αβέρωφ για τη Κυπριακή τραγωδία» (εκδ. Επίκεντρο, 2024) έχει σχολιαστεί ευρέως, κατά κόρον επαινετικά, και μάλιστα από πολύ αξιόλογους διανοητές, στρατιωτικούς, δημοσιολόγους, πρέσβεις, γενικά από μια πολύ μεγάλη μερίδα ανθρώπων με πολλές, βαθιές και ποικίλες γνώσεις για το Κυπριακό ζήτημα. Το αγκάλιασε, πρέπει να πω, και μεγάλη μερίδα της Ελλαδικής και Κυπριακής κοινωνίας, αν κρίνω από τον αριθμό των ανατυπώσεων που έχει κάνει μέχρι σήμερα και από την υποδοχή που είχαν οι επισκέψεις μου στην Αθήνα (Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής, Πάντειο Πανεπιστήμιο) και τη Λευκωσία (Κέντρο Ευρωπαϊκών και Διεθνών Υποθέσεων, Πανεπιστήμιο Λευκωσίας), όπου το παρουσίασα. Ωστόσο, επικρατεί «σιγή ιχθύος» από τα επίσημα ΜΜΕ της Ελλάδας, τόσο της κεντροδεξιάς όσο και της κεντροαριστεράς, αλλά και του ΚΚΕ, και από τους ιστορικούς του επίσημου αφηγήματος της «μεταπολίτευσης», το οποίο εκθειάζει τους χειρισμούς Καραμανλή-Αβέρωφ το καλοκαίρι του 1974. Έτσι είμαι διπλά ικανοποιημένος από την πιο πρόσφατη βιβλιοκριτική της μελέτης μου από έναν μη-επαγγελματία ιστορικό, τον Στυλιανό Περράκη στη TheBooks’ Journal (Φεβρουάριος 2025), η δι-επιστημονική ευρύτητα των γνώσεων του οποίου έρχεται να αμφισβητήσει πτυχές των επιχειρημάτων μου. Ευχαριστώ ιδιαίτερα την Journal η οποία φιλοξένησε μια τέτοια αξιόλογη κριτική. Άλλα μέσα επικοινωνίας δεν το τόλμησαν. Ωστόσο, η δημοσίευση της απάντησής μου από το εν λόγω περιοδικό (Μάρτιος 2025) δεν δημοσιεύτηκε πλήρως λόγω έλλειψης χώρου. Έκρινα ότι οι αιτιάσεις του Περράκη χρήζουν πλήρους απάντησης διότι αφορούν όχι μόνο τον ίδιο, αλλά και ένα πολύ ευρύτερο φάσμα απόψεων διάχυτο μέσα στην Ελλαδική διανόηση και δημοσιογραφία, ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης – αλλά όχι τόσο στην Κυπριακή. 

Ο τρόπος που οργάνωσα την απάντησή μου θα τον βοηθήσει επίσης να μου ανταπαντήσει, αν επιθυμεί, από το ανοιχτό βήμα του Δρόμου ή άλλου εντύπου / ιστοσελίδας. Βεβαίως, οποιαδήποτε άλλη παρέμβαση σ’ αυτό τον διάλογο με σεβασμό στην αρχειακή ιστορική έρευνα είναι κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενη.

1.Η παρουσίαση του Περράκη αποσιωπά πάρα πολλά προκειμένου να δώσει κατεύθυνση και εγκυρότητα στο επιχείρημα ότι όλα έγιναν σωστά από τους Καραμανλή-Αβέρωφ, και ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα το διαφορετικό. Αυτό –για να ξεκινήσουμε από τη μέθοδο της ιστορίας– είναι λάθος, διότι πάντοτε υπάρχουν εναλλακτικές (ή υπαλλακτικές) λύσεις στην ιστορία.

1974 Φάκελος Κύπρου: Ο επίλογος του Ελληνισμού;

Γράφει ο

Στέλιος Παρασκευόπουλος

Σάββατο, Νοέμβρη 24, 2018 

Ο Φάκελος της Κύπρου που δόθηκε στην δημοσιότητα πριν από λίγες ημέρες, σαράντα τέσσερα χρόνια μετά από την ανείπωτη τραγωδία και τριάντα χρόνια από τότε που η Ελληνική Βουλή διερεύνησε τι ευθύνες για το χουντικό πραξικόπημα και την εισβολή της Τουρκίας το 1974 στη Μεγαλόνησο, δεν έχει πλέον καμία αξία –πλην ίσως της ιστορικής, καθώς δεν κατέδειξε σε βάθος τα προδοτικά γεγονότα που συνέβησαν σε βάρος του Ελληνισμού. Και ακόμη, δεν απέδειξε τον προδοτικό ρόλο –πέραν των γνωστών πρωταιτίων και πρωτεργατών- όλων εκείνων των προσώπων, στρατιωτικών και πολιτικών, που έπαιξαν σημαίνοντα ρόλο στο παρασκήνιο σε Ελλάδα, Κύπρο, Ευρώπη και ΗΠΑ. Και δεν θα πρέπει να αγνοείται πως το νησί της «θλιμμένης Παναγιάς» καρατομήθηκε σε δύο φάσεις. Επί της χούντας του Ιωαννίδη («Αττίλας 1») και επί της δημοκρατικής αλλαγής στην Ελλάδα –επονομαζόμενη και ως Μεταπολίτευση («Αττίλας 2»).

Αυτά που δημοσιοποίησε ο Φάκελος της Κύπρου για τα σκοτεινά και αιματοβαμμένα γεγονότα, το μοιραίο εκείνο καλοκαίρι για τον κυπριακό Ελληνισμό, ήταν γνωστά –λίγο έως πολύ- εδώ και πολλά χρόνια.

 Και το κυριότερο, ο Φάκελος της Κύπρου, ξεθυμασμένος πλέον από τον χρόνο, αποτελεί στην ουσία «καμένο χαρτί», αφού οι κόλλες του δεν τύλιξαν όταν έπρεπε κανέναν υπόλογο για να τον στείλουν στο εδώλιο της εσχάτης προδοσίας. Ένας Φάκελος – κενό γράμμα που δεν προκάλεσε την ιστορική Νέμεση. Ένας Φάκελος, που αν και πλήρης ασυλλόγιστων και προδοτικών ενεργειών, σφραγισμένος με αίμα και απώλεια εδαφών, άφησε ασυγκίνητη την κοινή γνώμη και αμέτοχα τα Μέσα Ενημερώσεως.

Ο ΤΟΥΡΚΟΑΖΕΡΟΣ ΑΛΙΕΦ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗ ΚΥΠΡΟ.

Ο ΤΟΥΡΚΟΑΖΕΡΟΣ ΑΛΙΕΦ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗ ΚΥΠΡΟ.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΤΗΣ Κ. ΒΟΥΛΤΕΨΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΦΙΛΟΣ!

Γιώργος Τασιόπουλος

Μετά από αυτές τις δηλώσεις ο Αλίεφ, Πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν είναι φίλος της Ελλάδας;

Η Ελλάδα συνεχίζει να διατηρεί πρέσβη στο Αζερμπαϊτζάν;

Συνεχίζουμε να προωθούμε και να καταναλώνουμε αζέρικο φυσικό αέριο;

Μετά από αυτές τις δηλώσεις του σφαγέα Αλίεφ, υπάρχει κάποιος να στηρίζει ακόμη το Αζερμπαϊτζάν στην Ελλάδα ? Κι όμως ΝΑΙ.... βρείτε ποιός....

ΕΊΝΑΙ η Ελληνική κοινοβουλευτική αντιπροσωπεία αποτελούμενη από την πρώην Υφυπουργό Μετανάστευσης και Ασύλου κ. Σοφία Βούλτεψη και τους βουλευτές, κ. Βασίλειο Γιόγιακα (ΝΔ), τη κ. Καλλιόπη Βέττα (ΣΥΡΙΖΑ) και τον κ. Γιώργο Στύλιο (ΝΔ) στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν.

Θλίψη και Οργή!

Η Ελληνική κοινοβουλευτική αντιπροσωπεία αποτελούμενη από την πρώην Υφυπουργό Μετανάστευσης και Ασύλου κ. Σοφία Βούλτεψη και τους βουλευτές, κ. Βασίλειο Γιόγιακα (ΝΔ), τη κ. Καλλιόπη Βέττα (ΣΥΡΙΖΑ) και τον  κ. Γιώργο Στύλιο (ΝΔ) στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν.

Από εκεί ο μηχανισμός προπαγάνδας του Αλίεφ, που πάντα αναζητά πρόθυμους ηλίθιους, πήρε τους Βουλευτες  και τους μετέφερε στο Αρτσάχ, οπου τους παρουσίασαν τις καταστροφες λέει που εκαναν οι Αρμένιοι σε βαρος του «πολιτισμού» του Αζερμπαιτζαν! 

Ενόψει... Γενεύης Μαρτίου

Κυριακη 16 Φεβ 2025

Λάζαρος Μαύρος

ΗΛΙΟΥ φαεινότερον είναι ότι, καθώς συμπληρώνεται φέτος το ένα τέταρτο του νέου αιώνα, και έχοντας απέναντι την Τουρκία - Κατακτητή ήδη ισχυρότερη, επεκτατικότερη και κατά πολύ χειρότερη, σε σύγκριση με όπως η ίδια εξελίχθηκε από το μισό του προηγούμενου αιώνα, δηλαδή από την δεκαετία του 1950, μέχρι σήμερα, το 2025, ουδεμία «συμφωνημένη λύση» του Κυπριακού φαίνεται έστω και αμυδρώς πιθανή.

- Με τα ισχύοντα σήμερα τουρκικά «δεδομένα», μάλιστα, η περιλάλητη «διάσωση προοπτικής λύσης», στην οποία εναγωνίως ομνύουν οι πολιτικές και κομματικές μας ηγεσίες, μοιάζει με το άκρον άωτον των ψευδαισθήσεων, πλάνης περί τα πράγματα και ουδόλως συγχωρητέας αυταπάτης.

- Ασφαλέστερο μάλλον είναι τούτο το συμπέρασμα, μετά και από την προσεκτική ακρόαση των δηλώσεων των κομματικών ηγετών, κατά την έξοδό τους από το Προεδρικό Μέγαρο, προχθές Παρασκευή, 14 τρ., όπου συνεδρίασαν εν Εθνικώ Συμβουλίω, ενόψει της επικείμενης «Άτυπης Πενταμερούς» ή «Διευρυμένης Διάσκεψης» (η ονομασία της οποίας δεν προσδιορίστηκε ακόμη) του Μαρτίου στην Γενεύη. Οι εν λόγω δηλώσεις ηχούν περισσότερο ως εκφώνηση αποσπασμάτων από παλαιό προσευχητάριο με επαναλαμβανόμενα κατά το «Κύριε ελέησον» ευχολόγια...

Ξεπερασμένη και ρατσιστική η διζωνική-δικοινοτική

ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΚΩΣΤΑΣ

Στο προσκήνιο και στη δημόσια σφαίρα επανήλθε η ιδέα για χαλαρή ομοσπονδία. Αυτή τη φορά, αυτό γίνεται σε μια περίοδο κινητικότητας στο Κυπριακό, αν είναι προφανές ότι δεν υπάρχουν προοπτικές διάσπασης του παρατεταμένου αδιεξόδου. Αυτή τη φορά οι φορείς των ιδεών αυτών είναι και «προοδευτικές» δυνάμεις ένθεν κακείθεν της κατοχικής γραμμής. Αναφορές έγιναν από τη συντηρητική παράταξη, τον Δημοκρατικό Συναγερμό, το ΑΚΕΛ και το Ρεπουμπλικανικό Τουρκικό Κόμμα, στα κατεχόμενα. Ένα κόμμα, το οποίο αυτοπαρουσιάζεται αριστερό αλλά για σκοπούς πολιτικής ανέλιξης των ηγετών του, η ταύτιση με την κατοχική Τουρκία είναι πλήρης.

Πρόκειται για μια συζήτηση που έγινε και στο παρελθόν. Το ζήτημα αυτό αναδείχθηκε από τον τέως Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Νίκο Αναστασιάδη, που έκανε επί θητείας του λόγο για αποκεντρωμένη ομοσπονδία. Είχε δε κατηγορηθεί πως σε κατ΄ιδίαν συζητήσεις που είχε αναφερόταν και σε λύση δυο κρατών. Έχει αναφερθεί πως ο τέως υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας ήταν ένας από εκείνους που άκουσε τον Αναστασιάδη να το λέγει.

Η συζήτηση αυτή στη δημόσια σφαίρα επιβεβαιώνει πως τα ζητήματα της ομοσπονδίας, των δεσμεύσεων, του περιεχομένου της λύσης, αποτελούν ένα «πονεμένο» κεφάλαιο στο Κυπριακό. Η εύκολη οδός είναι η επίκληση των δεσμεύσεων των προηγούμενων δεκαετιών, τις οποίες ειρήσθω, η κατοχική πλευρά τις έχει εξαρχής «πετάξει» στα σκουπίδια του μαξιμαλισμού της.

Η “άγνωστη” Διζωνική ομοσπονδία

Το μελάνωμα της Κύπρου, ο Καραμανλής και ο Αβέρω

Άριστος Κάτσης 

8 Δεκεμβρίου 2024

Ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου του Ανατολικού Λονδίνου Βασίλης Κ. Φούσκας στο πρόσφατο βιβλίο του «Το Μελάνωμα της Κύπρου. 

Οι ευθύνες των Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ευάγγελου Αβέρωφ για την κυπριακή τραγωδία» απορρίπτει δυο καθιερωμένες θέσεις στην κοινή γνώμη της Κύπρου και της Ελλάδας.

 Η πρώτη θέση που απορρίπτει είναι αυτή που υποστηρίζει πως η πολιτική της διχοτόμησης της Κύπρου προωθήθηκε από την Τουρκία και τη Βρετανία χωρίς να την επιδιώκει η Ελλάδα.

 Η δεύτερη θέση που δεν αποδέχεται είναι το ότι η κυβέρνηση Καραμανλή που ανέλαβε τη διακυβέρνηση στις 24 του Ιούλη 1974 , δεν είχε τη δύναμη μέχρι τον δεύτερο γύρο της εισβολής να βοηθήσει στρατιωτικά την Κύπρο. 

Η Κύπρος δεν είναι διαιρεμένη, είναι υπό κατοχή!!

του Αζίζ Σαχ / Aziz Şah*

Ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών Χακάν Φιντάν έδωσε μια ειδική συνέντευξη στο δίκτυο «A Haber» στις 16 Νοεμβρίου.

Υπάρχουν δύο σημαντικά σημεία ανάμεσα στις γραμμές:

«Η αγνόηση των Τουρκοκυπρίων ως πολιτική οντότητα δεν είναι σημαντική, είναι ένα διαχειρίσιμο ζήτημα για την Τουρκία».

Το δεύτερο σημείο είναι το εξής: Σύμφωνα με τον Χακάν Φιντάν, η πραγματικότητα στην Κύπρο είναι το τετελεσμένο γεγονός της κατοχής. Η λύση είναι «με ποια μορφή θα νομιμοποιηθούν αυτά τα τετελεσμένα».

Ο Χακάν Φιντάν λέει τα εξής:

-«Η πραγματικότητα στο νησί είναι ότι οι δύο κοινότητες ζουν χωριστά η μία από την άλλη… Η αναζήτηση για μια αναγκαστική επανένωση τους κάτω από μια φόρμουλα και τον διαμοιρασμό της εξουσίας δε θα φέρει αποτελέσματα…

-Με ποια μορφή θα νομιμοποιήσουμε αυτή την κατάσταση;

-Οι Τουρκοκύπριοι συνεχίζουν να αγνοούνται ως πολιτική οντότητα. Α, ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΑΥΤΟ; Όσο υπάρχει η Τουρκία, όσο συνεχίζει να προστατεύει την τδβκ, αυτό είναι ένα ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΙΜΟ ΖΗΤΗΜΑ»…

Δεν υπάρχει κανείς καλύτερος από τον Χακάν Φιντάν για να εξηγήσει την πολιτική της Τουρκίας «καμία λύση είναι η λύση»!

Χρησιμοποιεί τη φράση «η Κύπρος είναι μια διαιρεμένη χώρα» για να καλύψει την τουρκική κατοχή.

Αν είχε τολμήσει ο Καραμανλής, ο δεύτερος Αττίλας δεν θα γινόταν ποτέ: Οι ΗΠΑ θα σταμάταγαν τη δεύτερη εισβολή διότι δεν ήθελαν πόλεμο μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας

Πληροφορίες στο τέλος της ανάρτησης 

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής συνοδευόμενος από τον “πρόεδρο” της προδοτικής Χούντας των Αθηνών, Φαιδωνα Γκιζίκη, ορκίζεται ο πρώτος Πρωθυπουργός μετά την πτώση της Χούντας. Φωτογραφία από βίντεο via Kostas Karamanlis, You Tube 11/10/2024

Του ΒΑΣΙΛΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΦΟΥΣΚΑ*

Εισαγωγή

Η ωραιοποίηση της «μεταπολιτευτικής» περιόδου από συστημικές δυνάμεις και φορείς μας ωθούν να θέσουμε ψυχρά ερωτήματα και να κάνουμε ψυχρές εκτιμήσεις.

Έτσι είναι τα πράγματα; Ή μήπως έτσι παρουσιάζονται για να βολέψουν το κυρίαρχο σύστημα εξουσίας των Αθηνών; Να μην ξεχνάμε, επίσης, ότι όπως κάθε σύστημα εξουσίας, έτσι και το Αθηνοκεντρικό, έχει ανάγκες από μύθους.

Η μυθοπλασία, ειδικά εκείνη που έχει την τάση να αγιοποιεί πολιτικούς και κυβερνήτες συγκεκριμένων παρατάξεων, βοηθά στην ιδεολογική παραγωγή αξιακών συστημάτων οι οποίες νομιμοποιούν και αναπαράγουν το τρέχον σύστημα εξουσίας. Έτσι, υπάρχουν πλειάδα μύθων και μυθοπλασιών που ανακυκλώνονται στα συνέδρια περί «μεταπολίτευσης» και «μετάβασης στη δημοκρατία».

Ουδείς μιλά για την οικονομική καχεξία και τη κρατική χρεωκοπία για τις οποίες ευθύνονται στο ακέραιο τα κόμματα της μεταπολίτευσης, συμπεριλαμβανομένου του ΣΥΡΙΖΑ. Ουδείς μιλά για την εγκατάλειψη της περιφέρειας της χώρας και το δημογραφικό μαρασμό.Και ουδείς μιλά – ακόμα και το ΚΚΕ έχει τελευταία σιωπήσει επ’ αυτού – για το βάθαιμα της εξάρτησης της χώρας από ξένα κέντρα εξουσίας, ή για τον ενδοτισμό της Μητσοτακικής ελίτ απέναντι στο Τουρκικό περιφερειακό ιμπεριαλισμό. Οι μυθοπλασίες που σπέρνουν τα συνέδρια για τη «μεταπολίτευση» είναι ένα από τα φάρμακα για να μην ερευνηθούν τίποτε από τα ανωτέρω.

Ριζοσπαστική έρευνα σημαίνει ανεξάρτητη και αδέσμευτη έρευνα. Σημαίνει ότι πιάνει τα πράγματα από τη ρίζα τους. Η ρίζα της λεγόμενης «μεταπολίτευσης» βρίσκεται στο καλοκαίρι του 1974 και στο τρόπο που η μεταπολεμική ιστορία της χώρας συμπυκνώνεται σ’ αυτό το καλοκαίρι.

Θα δείξω εδώ ότι ο τρόπος αυτός δεν τιμά το κράτος των Αθηνών (το πάλαι ποτέ «εθνικό κέντρο») και ότι η «αγιοποίηση» του Κωνσταντίνου Καραμανλή ως ηγέτη και «εθνάρχη» που «παρέλαβε χάος και έφτειαξε κράτος» δεν αντιστοιχεί στην ιστορική πραγματικότητα. Άρα, πρόκειται για μυθοπλασία η οποία διαδίδεται συνειδητά και με σχέδιο προκειμένου να εκπληρωθούν οι όροι αναπαραγωγής του Αθηνοκεντρικού, και βαθειά προβληματικού για τη χώρα, συστήματος εξουσίας.

Κύπρος, Ελλάδα, Ελληνισμός ο Ελληνικός Κόσμος μπροστά στα επίδικα του 21ου αιώνα

Λουκάς Αξελός*

Στην μνήμη του Θέμου Στοφορόπουλου

Δημηγορούντων τῶν δασυπόδων καί τό ἴσον ἀξιούντων πάντας ἔχειν, οἱ λέοντες ἔφασαν «οἱ λόγοι ὑμῶν, ὧ δασύποδες, ὀνύχων τε καί ὀδόντων, οἵων ἡμεῖς ἔχομεν, δέονται».

Αίσωπος, Λέοντες καί Λαγωοί

Εισαγωγικά

Το κείμενο αυτό δεν φιλοδοξεί να προσθέσει κάτι το καινούργιο στην μέχρι σήμερα έρευνα γύρω από το Κυπριακό. Στηρίζεται στο πραγματικό γεγονός ότι η διαρκής ενασχόλησή μου επί μισόν και πλέον αιώνα γύρω από το υπ’αρ. 1 Εθνικό μας Ζήτημα, με οδηγεί στην διαπίστωση ότι αν  και τα πλείστα από τα όσα ζητήματα το συγκροτούν έχουν εξαντλητικά αναλυθεί και αποκαλυφθεί στις πραγματικές τους διαστάσεις, εξακολουθούν να αποτελούν, όταν δεν παρακάμπτονται ή αποσιωπώνται, ζητούμενο από ένα σημαντικό τμήμα του πολιτικού και επιστημονικού κόσμου.

.                   .

* ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΕΤΡΑΔΙΩΝ

Ο Λουκάς Αξελός είναι δρ ΕΚΠΑ, συγγραφέας, διευθυντής των εκδόσεων «Στοχαστής» και του περιοδικού «Τετράδια πολιτικού διαλόγου έρευνας και κριτικής».

Αντλώντας το δικαίωμα από το γεγονός της σταθεράς και κατ’ εξακολούθησιν  διαχρονικής  επισήμανσης  μιας  σειράς  ζητημάτων  που τα θεωρώ κατεξοχήν κρίσιμα στην αποκωδικοποίηση του Κυπριακού και της θέσης και του ρόλου του στα καθ’όλου πεπρωμένα του Ελληνικού Κόσμου και θέλοντας να ενισχύσω τον διάλογο που έχει ανοίξει ανάμεσά μας, με αφορμή την συμπλήρωση 50 χρόνων από την παράνομη εισβολή-κατοχή-εθνοκάθαρση και εποικισμό του 40% της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα επιχειρήσω συνυπολογίζοντας το κόστος των επαναλήψεων να αναδείξω μερικά από τα βασικά επίδικα γύρω από το μείζον αυτό Εθνικό μας Ζήτημα.

Α΄) Τα ταυτοτικά στοιχεία

Αν και απόλυτα επιβεβαιωμένα από τις επιστημονικές έρευνες και κατανοητά από την πλειοψηφία των έγκυρων ερευνητών και αναλυτών, τα κυρίαρχα ταυτοτικά στοιχεία της Κύπρου και του λαού της δεν γίνονται στην πράξη αποδεκτά από όλους εκείνους τους κύκλους που για εθνικούς, ταξικούς, θρησκευτικούς, ιδεολογικούς και πολιτικούς λόγους, θεωρούν αναγκαία την αναθεώρηση και στην συνέχεια την ιδεολογική χρήση τους προς ίδιον συμφέρον.

Γι’ αυτό θεωρώ χρήσιμο να ξεκινήσουμε από την αφετηρία, στεκόμενοι, κατ’ αρχήν, στο διαχρονικά αναδυόμενο ζήτημα της κυπριακής ταυτότητας.

Το ελληνικό όνομα της Κύπρου μπορεί να απαντάται στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια, η επαφή όμως της Κύπρου με τον κόσμο του Αιγαίου και τα πρώτα αρχαιοελληνικά φύλα, όπως πιστοποιούν πια τα αποτελέσματα συστηματικών αρχαιολογικών ερευνών, ανάγονται στον 16ο π.Χ. αιώνα, ενώ η εγκατάσταση των Αχαιών βεβαιωμένη από τον 14ο αιώνα, κρατάει τρεις και πλέον αιώνες για να ολοκληρωθεί με την άφιξη των τελευταίων κυμάτων αποίκων, τον 10ο αιώνα.

50 και πλέον χρόνια ατιμωρησίας, παρά τα 75 χρόνια των Συμβάσεων της Γενεύη

Aνοικτή επιστολή στον Πρόεδρο, στον Αρχηγό Αστυνομίας και στον Γενικό Εισαγγελέα της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Κλέαρχος Α. Κυριακίδης

η σημερινή

Αξιότιμοι κύριοι,

Στη βιβλιοθήκη του Ανώτατου Δικαστηρίου του Ηνωμένου Βασιλείου, δύο διδάγματα του Πλάτωνα και τρία του Αριστοτέλη είναι χαραγμένα στα έργα τέχνης που κοσμούν τους τοίχους. Ένα από αυτά του Αριστοτέλη τα λέει όλα. «Στη δικαιοσύνη επικεντρώνεται η τάξη της κοινωνίας».

Ο Δυτικός πολιτισμός χτίστηκε επάνω σε αυτή και σε σχετικές ιδέες με αρχαία ελληνική προέλευση, όπως το κράτος δικαίου. Το ίδιο ισχύει για τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), το Συμβούλιο της Ευρώπης και την Ευρωπαϊκή Ένωση, στα οποία η Κυπριακή Δημοκρατία (ΚΔ) εντάχθηκε το 1960, 1961 και 2004 αντίστοιχα.

Παρ’ όλα αυτά, στην ΚΔ εδώ και για 50 και πλέον χρόνια, αντί η τάξη της κοινωνίας να επικεντρώνεται στη δικαιοσύνη, η εγκληματικότητα έχει συνδεθεί με την ατιμωρησία με αποτέλεσμα τη συστημική αταξία και αδικία σε δύο παράλληλες κοινωνίες.

Σύμβολο αυτής της κατάντιας είναι η περιθωριοποίηση των τεσσάρων Συμβάσεων της Γενεύης, πυλώνων του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου που υπογράφτηκαν πριν από 75 χρόνια, στις 12 Αυγούστου 1949, και ενσωματώθηκαν στο Κυπριακό Δίκαιο μέσω του περί των Συνθηκών της Γενεύης Κυρωτικού Νόμου του 1966 (στο ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ).

Ο μικροελλαδισμός κλωτσάει το δώρο της Ιστορίας

ΛΥΓΕΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ

Πενήντα χρόνια είναι πολλά. Η τουρκική εισβολή αποδείχθηκε ότι παρήγαγε ένα ανθεκτικό στον χρόνο γεωπολιτικό αποτέλεσμα. Με την ευκαιρία της στρογγυλής επετείου ο Ελληνισμός θα θυμηθεί την ανοικτή πληγή του στη Μεγαλόνησο, αλλά η στρατηγική του για την αντιμετώπιση του προβλήματος παραμένει εγκλωβισμένη στο ίδιο πλαίσιο για μισό αιώνα. Μπορεί να μην το ομολογεί, αλλά η επίσημη Ελλάδα έχει ουσιαστικά στρέψει την πλάτη της στην Κύπρο, που είναι δώρο της Ιστορίας και της Γεωγραφίας. Ο μικροελλαδισμός, όμως, παράγει γεωπολιτική τύφλωση.

Όμως, πρώτα ας “δώσω τον λόγο” σε Τούρκους αξιωματούχους, οι οποίοι διαχρονικά μας λένε ξεκάθαρα τι αντιπροσωπεύει για την Άγκυρα το Κυπριακό. Γι’ αυτήν, λοιπόν, το Κυπριακό ήταν πάντα πρώτα απ’ όλα ζήτημα γεωπολιτικής, το αντίθετο από ό,τι πρεσβεύει ο μικροελλαδισμός. Ο έλεγχος όλης της Κύπρου ήταν και παραμένει κεντρική συνιστώσα στην εθνική στρατηγική της Τουρκίας να αναδειχθεί σε δύναμη με δεσπόζοντα ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή, πολύ πριν εμφανισθεί ο Ερντογάν στο πολιτικό προσκήνιο. Γι’ αυτό και έχουν μέχρι τώρα αποφύγει την προσάρτηση. Ο έλεγχος της Μεγαλονήσου δεν εξασφαλίζει στην Τουρκία μόνο τον έλεγχο των κρίσιμης σημασίας θαλασσίων οδών της περιοχής, αλλά και αυξάνει κατακόρυφα τη γεωπολιτική σημασία της για Δύση και Ανατολή.

«Η Κύπρος είναι τόσο πολύτιμη όσο το δεξί χέρι για μια χώρα που ενδιαφέρεται για την άμυνά της, ή τα επεκτατικά της σχέδια. Αν δεν συγκρατήσουμε στη σκέψη μας αυτήν τη στρατηγική σημασία της Κύπρου, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την ειρηνευτική επιχείρηση της 20ής Ιουλίου… Πολλές χώρες, σε κάποιο βαθμό γιατί αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους, θέλουν να δουν το Κυπριακό απλώς ως απότοκο της επιθυμίας μόνο να προστατεύσουμε την τουρκική κοινότητα στο νησί» (πρώην Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Τουράν Γκιουνές, Χουριέτ 20.7.1980).