Του Βασίλη Λαμπόγλου
Να καθαρω ένα όνομα που τον τελευταίο καιρό μαγαριστηκε,θα ήθελα .
Για τον Βάλια Σεμερτζίδη λέω,τον ζωγράφο του ΕΑΜ που γεννήθηκε το 1911, στο Κρασνοντάρ του Καυκάσου.
Ρωσίδα η μητέρα του (κόρη πλούσιου γαιοκτήμονα), Ελληνοπόντιος ο πατέρας, φιλότεχνος (στον Καύκασο δημιούργησε δικό του κινηματογράφο, μέχρι και Δημοτικό Θέατρο διηύθυνε), αγαπητός και από πολλούς ανθρώπους της Οκτωβριανής Επανάστασης.
Το 1924 η οικογένεια έρχεται στην Αθήνα. Κατοικεί στα Λιπάσματα της Δραπετσώνας (μέχρι το 1941, κατόπιν στη Κοκκινιά) και βιοπορίζεται με το χοροδιδασκαλείο που δημιουργεί ο πατέρας στη Δραπετσώνα και στην Καλλιθέα.
Ο Βάλιας βοηθά την οικογένεια πουλώντας με ένα κασελάκι καραμέλες.
Αγαπώντας από παιδί τη ζωγραφική, «πρωτομυήθηκε» σ' αυτήν από τον συμπατριώτη του ζωγράφο Πετρίδη, πορτρέτα του οποίου φιλοτέχνησε αργότερα.
Κάτοχος της ρωσικής γλώσσας, αλλά αυτοδίδακτος στα ελληνικά, το 1926 εισάγεται στη Σχολή Καλών Τεχνών.
Λόγω βιοποριστικής ανάγκης την εγκαταλείπει, αλλά επιστρέφει το 1928 «οριστικά».
Μετά το τρίχρονο προκαταρκτικό τμήμα μαθητεύει στο εργαστήρι του Κωνσταντίνου Παρθένη, ο οποίος, λόγω του κλειστού χαρακτήρα του και της ανυποχώρητης απαιτητικότητάς του, από τους μαθητές του θεωρούνταν ο «εξαποδώ», ο «παλαβός» της Σχολής.
Αν και αγαπητός μαθητής του «πρωτοπόρου επαναστάτη, μοναδικού δασκάλου», ο Σεμερτζίδης δεν συμμερίζεται τον «προσκολλημένο στη μυθολογία και τη θρησκεία, ιδεαλιστή» Παρθένη.
Τον Σεμερτζίδη απασχολούσε «το τι στάση παίρνεις απέναντι στη ζωή».
