Ο γενναίος Αφροαμερικανός Φιλέλληνας, αφιέρωσε τη ζωή του στον αγώνα των Ελλήνων.

Να είσαι ο Αφροαμερικανός James Jakob Williams(φωτό 1,2)από τη Βαλτιμόρη, 

να δουλεύεις ως σκλάβος σε φυτείες ζαχαροκαλαμου,να δραπετεύεις και να επιβιβάζεσαι σε πλοίο του Αμερικάνικου Ναυτικού που συμμετείχε στον πόλεμο ΗΠΑ – Αλγερινών πειρατών το 1815(όπου έχασε και ένα δάχτυλο του χεριού του).

Ο  Αμερικανός Ναύαρχος Stephen Decatur, αναγνωρίζοντας την γενναιότητά του, με το τέλος των επιχειρήσεων στην Αλγερία,  του προτείνει να πάει στην Ελλάδα στις υπηρεσίες του Άγγλου Ναύαρχου Κόχραν (αυτού του απατεώνα που αποτελούσε όρο των δανείων-προς την Ελλαδα-των Ρότσιλντ να τεθεί  αρχηγός των Ελλήνων το 1824 και έφυγε μετά τη μάχη του Αναλάτου  παίρνοντας και 3.500 λίρες αποζημίωση).

Ο Williams ακολούθησε τον Cochrane παντού σε όλες τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, μέχρι την αποχώρηση του τελευταίου από την Ελλάδα, τον Δεκέμβριο του 1827. 

Ο πρώην σκλάβος συμμετείχε σε διάφορες μάχες και ναυμαχίες, στην πολιορκία του Μεσολογγίου, έχοντας λάβει μέρος και στην Έξοδο, αλλά και στην απελευθέρωση της Αθήνας.

Κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων για την απελευθέρωση της Ναυπάκτου, ηγήθηκε μίας ομάδας Ελλήνων αγωνιστών και ανέλαβε τον έλεγχο του Ελληνικού πλοίου Σωτήρ, που ήταν ακυβέρνητο, αναλαμβάνοντας ο ίδιος την λαγουδέρα και σώζοντας το  πλοίο .

Μία κατάθεση ψυχῆς

Ὁ μακαριστός π. Εὐσέβιος, πρίν χειροτονηθεῖ ἀρχιμανδρίτης, σπούδαζε στό Πανεπιστήμιο τῆς Οὐψάλας. Ἐκεῖ ἒκανε καί τήν διατριβή του πάνω στό κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο. Πρίν τήν ἐκτύπωση τῆς διατριβῆς του, ἒστειλε τήν ἐργασία του σέ κάποιον "φίλο" στήν Ἑλλάδα νά τήν ρίξει μιά ματιά.

 Ὁ "φίλος" αὐτός αφοῦ τήν ἒρριξε μιά ματιά, ἒβαλε τήν δική του ὑπογραφή καί μέ τήν ἐργασία τοῦ π. Εὐσεβίου, πῆρε ἓδρα στό Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν!

 Τό γεγονός αὐτό εἶχε κάπως ψιθυριστεῖ ἀπό κάποιους, ἀλλά, δέν γνώριζα κατά πόσον ἦταν ἀληθές. Τό εἶχα σχεδόν ξεχάσει. Ὁ ἲδιος δέν μιλοῦσε ποτέ γιά τέτοια πράγματα. Πρίν κάποια χρόνια, ἒτυχε νά φιλοξενηθῶ στό σπίτι τοῦ κ. Τσιγγλιφή στό Βόλο.  Αυτός εἶχε χριστιανικό βιβλιοπωλεῖο ἐκεῖ καί γνώριζε καλά τόν π. Εὐσέβιο. Στήν προσπάθειά του νά ὑπενθυμίσει στή σύζυγό του ποιός ἀκριβῶς ἦταν ὁ π. Εὐσέβιος, τόν ἂκουσα νά τῆς λέει:

 Εἶναι ἐκεῖνος πού ἒστειλε τήν διατριβή του στόν τάδε νά τή ρίξει μιά ματιά πρίν τήν ἐκτύπωση, ἀλλά έκεῖνος δέν τοῦ τήν ἐπέστρεψε ποτέ, τήν παρουσίασε ὡς δική του καί μέ τήν ἐργασία τοῦ π. Εὐσεβίου ἒλαβε ἓδρα Πανεπιστημίου στήν Ἀθήνα.

Για την επέτειο θανάτου του Δημήτρη Χριστούλα*, 4 Απριλίου 2012

Να μην ξεχνάμε ποτέ τον Δημήτρη Χριστούλα....

4 Απριλίου 2012

«Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά τη δυνατότητα επιβίωσής μου που στηριζόταν σε μια αξιοπρεπή σύνταξη που επί 35 χρόνια εγώ μόνον (χωρίς ενίσχυση κράτους) πλήρωνα γι΄αυτήν.

Επειδή έχω μια ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικωφ ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω τα σκουπίδια για την διατροφή μου.

Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες, όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στον Μουσολίνι (Πιάτσα Πορέτο του Μιλάνου).»

 --Δημήτρης Χριστούλας

*Σαν σήμερα στις 4 Απρίλη του 2012 ο 77χρονος συνταξιούχος φαρμακοποιός Δημήτρης Χριστούλας, αφαίρεσε τη ζωή του με συμβολικό τρόπο στην πλατεία Συντάγματος.

_______*****_______

Ξύπνησε νωρίς

Ήθελε να’χει μπόλικο χρόνο μπροστά του.Όχι για να σκεφτεί, τα’χε σκεφτεί όλα από μέρες, τί μέρες…μήνες,χρόνια, ίσως και όλη του τη ζωή να προετοιμαζόταν γι’ αυτό…

Χρόνο για να φροντίσει τον εαυτό του ήθελε. Να πλυθεί, να ξυριστεί, να πιεί το καφεδάκι του…Να καπνίσει κι ένα τσιγάρο με την ησυχία του –κρυφά από τα παιδιά που του γκρίνιαζαν…

Θυμήθηκε αυτά που λέγανε για τους Σπαρτιάτες και χαμογέλασε. Ποτέ δεν ήταν εθνικιστής κι όλες αυτές τις ιστορίες περί γενναιότητας των τριακοσίων τις άκουγε με σκεπτικισμό και ειρωνεία. Όμως, φαίνεται, από το λέγε-λέγε, κάτι του είχαν αφήσει στο υποσυνείδητο…

Ντύθηκε προσεχτικά. Έβαλε και σακάκι- πράγμα σπάνιο γιατί συνήθως κυκλοφορούσε με μπουφάν. Στο ντύσιμο είχε παραμείνει νέος, «στη δεκαετία του εβδομήντα», λέγανε τα παιδιά και γελούσαν μαζί του. Και, φαντάσου, δεν ήξεραν ότι κρατούσε ακόμη το χακί αμπέχωνο που φορούσε τότε, στα γεγονότα της νομικής…

Το σακίδιο που κρέμασε στον ώμο του δεν ταίριαζε με την υπόλοιπη εμφάνισή του αλλά…τί σημασία είχε… έτσι κι αλλιώς ήταν απαραίτητο.

Μίλτος Σαχτούρης

Ο πατέρας μου, που ήταν

νομικός σύμβουλος υπουργείου, 

ήθελε να γίνω δικηγόρος. 

Έφτασα μέχρι το τέταρτο έτος.

Στο τελευταίο έτος που διάβαζα 

για να γράψω εξετάσεις, 

μου ήρθε αιφνιδίως η διάθεση 

να γράψω ένα ποίημα. 

- Πώς σας ήρθε;

- Έτσι μου ήρθε...

Και άρχισα να γράφω.

- Ήταν έμπνευση;

- Οπωσδήποτε έμπνευση.

Έκαψα τα νομικά βιβλία στη σόμπα,

αυτά που διάβαζα για τις εξετάσεις,

μπήκα στο τραμ και είδα 

πιο μέσα στριμωγμένο τον Ελύτη, 

και του φώναξα: 

''Σήμερα έκαψα 

τα νομικά μου βιβλία!''

Και αυτός μου απάντησε: 

''Καλά έκανες!''

Μικρές ιστορίες με μεγάλη αξία!

Υπάρχουν κάτι μικρές ιστορίες -που έχουν όμως τόσο μεγάλη αξία -που καλύπτονται από τον "κουρνιαχτό" των μεγάλων γεγονότων και από τον οποίο και δημιουργήθηκαν...

Το να τους προσφερθεί η διηνεκής αίγλη της αποκάλυψης και της ζώσας μνήμης, θαρρώ είναι το ελάχιστο που τους αναλογεί.

Όπως αυτή που διηγείται (στο Κουτί της Πανδώρας) ο σκηνοθέτης Φώτης Λαμπρινός,

γείτονας των νεανικών του χρόνων σε μια γειτονιά της Αθήνας και φίλος μιας ζωής, του  Θανάση Ροδόπουλου που  υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία σε ένα στρατόπεδο στην Αγία Παρασκευή την εποχή που βρισκόταν σε εξέλιξη η υπόθεση Μπελογιάννη και του είχε εκμυστηρευτεί ο ίδιος ο στρατιώτης.

"Μια νύχτα, γύρω στις 3.00, ο λοχαγός ξύπνησε καμιά 20αριά στρατιώτες, τους είπε να ντυθούν με πλήρη εξάρτηση και να πάρουν τα τουφέκια τους. 

Ανάμεσά τους και ο Θανάσης. 

Τους έβαλε σε ένα φορτηγό και έφυγαν από το στρατόπεδο διανύοντας μια σχετικά σύντομη διαδρομή. 

Εφτασαν σε ένα σημείο όπου ο Θανάσης κοιτάζοντας από το φορτηγό, είδε ότι ήταν ένα ελεύθερο πεδίο, αλλά στο βάθος φαινόταν η μάντρα από το μεγάλο νοσοκομείο της Αθήνας που λέγεται «Σωτηρία» και κατάλαβε αμέσως περί τίνος πρόκειται. 

Οπότε βγαίνοντας οι στρατιώτες όλοι και ο λοχαγός, ο Θανάσης έμεινε μέσα στο αυτοκίνητο.

Υστερα από λίγα λεπτά ο λοχαγός κατευθύνθηκε προς το φορτηγό, εμφανίστηκε στο άνοιγμα του καμιονιού και του είπε: 

«Ελα έξω. Τι κάθεσαι εκεί;». 

Και ο Θανάσης ήρεμα του απάντησε: «Δεν θα βγω, κύριε λοχαγέ». 

«Τι είπες;» του λέει. 

«Δεν θα βγω από το καμιόνι, κύριε λοχαγέ». 

Πηδάει πάνω στο φορτηγό ο λοχαγός, τραβάει το περίστροφο από τη θήκη του, το τείνει στο πρόσωπο του Θανάση και του λέει:

ΓΕΡΑΣΑΝ ΜΙΑ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ;;;

Σαριδάκης Μάνος 

Επέστρεψαν επιτέλους στη Γη οι αστροναύτες Σούνι Ουίλιαμς και Μπουτς Ουίλμορ που είχαν εγκλωβιστεί στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό για εννέα μήνες, καθώς το διαστημόπλοιο που θα τους μετέφερε πίσω υπέστη βλάβη. Παρόλα αυτά, αυτές οι 286 ημέρες στο Διάστημα τούς “γέρασαν” σχεδόν μια δεκαετία!!

Οι αστροναύτες χάνουν γρήγορα μυϊκή μάζα επειδή δεν χρησιμοποιούν τους μύες τους για να στηρίξουν το βάρος τους, και χάνουν περίπου τη μισή του δύναμη. Επιπλέον, το αβαρές σώμα τους επιβαρύνει την υγεία των οστών, και χάνουν 1% της οστικής τους μάζας ανά μήνα.  Παράλληλα, τα πόδια και τα πέλματα χάνουν μάζα και φαίνονται πιο λεπτά («πόδια της κότας»). 

Το έντονο στρες στο Διάστημα μπορεί να κάνει τα μαλλιά λευκά.

Οι αστροναύτες χάνουν σημαντικό ποσοστό του σωματικού τους λίπους (αυτό είναι πολύ κακό για έναν ήδη γυμνασμένο άνθρωπο χωρίς περιττά κιλά). 

Επίσης χάνουν περίπου το 20% των υγρών του σώματός τους στο Διάστημα. 

 

Η καρδιά, η οποία δεν χρειάζεται να αντλεί αίμα κόντρα στη βαρύτητα, αποδυναμώνεται έντονα, με συνέπεια καρδιακές αρρυθμίες. Επιπλέον, στο Διάστημα ο όγκος του αίματος μειώνεται και ο τρόπος ροής του αίματος αλλάζει, και μπορεί να προκληθούν θρόμβοι. Τα υγρά του σώματος δεν αποστραγγίζονται εύκολα, οπότε το πρόσωπο πρήζεται.

Η συγκέντρωση υγρών στο σώμα μπορεί να αλλάξει το σχήμα των βολβών των ματιών των αστροναυτών και να εξασθενίσει την όρασή τους, ενδεχομένως για πάντα. Οι αστροναύτες αναφέρουν επίσης αίσθημα συμφόρησης και μειωμένη αίσθηση της όσφρησης.

Παγκόσμια ημέρα μαθηματικών

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Παγκόσμια ημέρα μαθηματικών σήμερα...ας μνημονεύσουμε έναν "άγνωστο" Έλληνα,που στην Αμερική τον τίμησαν πως του άρμοζε.

Και ας είναι μακροσκελής η ανάρτηση,το ελάχιστο που του πρέπει...

Όταν ρώτησαν κάποτε τον πατέρα της Θεωρίας των Κατηγοριών, τον σπουδαίο πολωνο-αμερικανό μαθηματικό Samuel Eilenberg, αν υπάρχει σύγχρονος Έλληνας μαθηµατικός στο μέγεθος ενός Ευκλείδη ή Αρχιµήδη, εκείνος απάντησε αμέσως χωρίς να το σκεφτεί: «Φυσικά, ο ‘‘Πάπα’’!».

Ο "Πάπα"ήταν ο Χρήστος Παπακυριακοπουλος,από τα μεγαλύτερα μαθηματικά μυαλά του 20ου αιώνα.

Τον «Πάπα» τον ήξεραν όλοι στις ΗΠΑ, καθώς εκεί θα περνούσε πάνω από 25 χρόνια κλεισμένος στο γραφειάκι του στο Πρίνστον ψάχνοντας να λύσει το μεγαλύτερο και πιο επίμονο μαθηματικό πρόβλημα όλων των εποχών, τη σπαζοκεφαλιά που άφησε ο Πουανκαρέ στις διάνοιες του μέλλοντος.

Ενας ερημίτης που αφιέρωσε ζωή και καριέρα στη μεγάλη του αγάπη, την τοπολογία. 

Εσωστρεφής, αντικοινωνικος ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε και ανέπνεε αποκλειστικά για τα μαθηματικά. 

Η ζωή του παρέμεινε μάλιστα κλασικό ανέκδοτο του Πρίνστον, του κορυφαίου αμερικανικού πανεπιστημίου στο οποίο θα περνούσε ο Παπακυριακόπουλος τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής του, καθώς τέτοιον εκκεντρικό τύπο δεν είχαν γνωρίσει άλλοτε εκεί στις ΗΠΑ.

«Πάπα» και Edwin Moise ήταν οι δυο μεταπτυχιακοί φοιτητές του Πρίνστον που έβαλαν στόχο ζωής να λύσουν την Εικασία. 

Ο ΤΡΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Κοιμήθηκε το 2000.

Ο τρελό –Γιάννης ζούσε σε μία φτωχική γκαρσονιέρα που κληρονόμησε από τη μητέρα του σε μία πολυκατοικία 20 συνολικά διαμερισμάτων. Εργαζόταν στο φούρνο της γειτονιάς του και έπιανε δουλειά ξημερώματα.

Από το φούρνο που εργαζόταν συνήθιζε να γεμίζει δυό σακούλες με ψωμιά και κουλούρια καθημερινά και έτρεχε να τα μοιράσει.. 

-«Να είπα να σας φέρω λίγο ζεστό ψωμί, δώρο του κυρ -Αποστόλη του φούρναρη για να τον μνημονεύετε στις προσευχές σας», έλεγε.

Η αλήθεια ήταν ότι ο τρελό -Γιάννης διέθετε κάθε μήνα ένα μεγάλο μέρος του μισθού του για την τροφοδοσία σε ψωμί των φτωχών της γειτονιάς του.

 Στον κυρ-Αποστόλη έλεγε πως εξυπηρετεί λίγους φίλους αρρώστους και πως τάχα πληρώνεται για αυτό.

Πώς γνώριζε όμως τους φτωχούς της γειτονιάς του;

Να, είχε τη συνήθεια να χτυπά αδιάκριτα τα κουδούνια όχι μόνο της πολυκατοικίας του αλλά και των διπλανών πολυκατοικιών.

Αυτοσυστηνόταν σ’ όλους και τους ρωτούσε αν χρειάζονταν κάτι να τους εξυπηρετήσει.

Νόαμ Τσόμσκι: Ο φιλόσοφος της Αλήθειας χάνει τη φωνή του

Στα 95 του χρόνια, ο θρυλικός Αμερικανός φιλόσοφος και καθηγητής Noam Chomsky έχασε την ικανότητα να μιλάει και να γράφει. Αυτό σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής - ο «θρόνος του λόγου» από τον οποίο εξέθεσε άφοβα τα παγκόσμια συστήματα είναι τώρα σιωπηλός. 🌍

Μερικές από τις πιο δυνατές λέξεις του ζουν:

• "Δεν υπάρχει φτωχή χώρα. Υπάρχει μόνο ένα αποτυχημένο σύστημα στη διαχείριση πόρων. ”

• "Κανείς δεν θα βάλει την αλήθεια στο μυαλό σου. Είναι κάτι που πρέπει να ανακαλύψεις μόνος σου. ”

• "Αν θέλεις να κατακτήσεις έναν λαό, δημιούργησε έναν φανταστικό εχθρό που φαίνεται πιο επικίνδυνος από εσένα, τότε γίνε ο σωτήρας του. ”

• «Τα δικαιώματα δεν παραχωρούνται. Παίρνονται με τη βία. ”

• "Υπάρχει ένας σκοπός στην διαστρέβλωση της ιστορίας και να την κάνεις να φαίνεται ότι οι μεγάλοι άνδρες τα έκαναν όλα. Είναι ο τρόπος που διδάσκεις στους αδύναμους ανθρώπους ότι πρέπει απλά να περιμένουν έναν σπουδαίο άνθρωπο να τους σώσει. ”

Γιώργος Ιωάννου, Το τέλος του μυθιστορήματος της ζωής του, το απωλεσθέν μυθιστόρημά του, η υπαρξιακή έκκλησή του

Σαράντα χρόνια από την κοίμηση του

από Στέλιος Κούκος

Ποιος το περίμενε εκείνο τον καιρό, εκείνες τις μέρες, στις 16 Φεβρουαρίου του 1985, πως θα τελείωνε τόσο απότομα η δημιουργική ζωή του λαμπρού, μεγάλου και πολυπράγμονα συγγραφέα Γιώργου Ιωάννου;

Ποιος το φανταζόταν να έφτανε το όλο δημιουργικό μυθιστόρημα της ίδιάς της ζωής του σ' αυτό το αναπάντεχο τέλος -και τόσο ξαφνικά!

Κανείς δεν το περίμενε. Ήταν ένα πραγματικό σοκ. Ή για να το φέρουμε στα μέτρα της συγγραφή ή του κινηματογραφικού σεναρίου έμοιαζε σαν ο συγγραφέας ή ο σκηνοθέτης να είχε δυσκολία να κλείσει δημιουργικά, εμπνευσμένα και ποιητικά το έργο του και το τέλειωνε όπως όπως.

Για να μην πω βίαια εξουδενώνοντας πρωταγωνιστή, αναγνώστες και λοιπό κοινό!

Όπως και να το κάνουμε αυτό που παρακολουθούσαμε εκείνες τις μέρες και τέλειωνε τόσο βίαια, σχεδόν μπροστά στα μάτια μας δεν ήταν ένα έργο φαντασίας και τέχνης, αλλά η πορεία και το έργο μιας ολόκληρης ζωής.

Και αυτό, επαναλαμβάνω ήταν ένα φοβερό σοκ, για όλους!

Τώρα, απέμενε μόνον η έλευσή του από την Αθήνα στην γενέτειρα Θεσσαλονίκη, η εξόδιος ακολουθία στον καθεδρικό ναό της του Θεού Σοφίας, και η οδυνηρή στιγμή της ταφής του στα κοιμητήρια της Αναστάσεως της Κυρίου, στην περιοχή της Θέρμης.

Μαριανίνα Κριεζή

Γεννήθηκα στο Ψυχικό. 

Τα παιδικά μου χρόνια ήταν καλά.

Όταν ήθελα να μιλήσω

μίλαγα με ομοιοκαταληξίες.

Ο πατέρας μου 

δε με πήγε σε ψυχίατρο.

Άρχισε να μου διαβάζει ποιήματα

και να μου βάζει ν' ακούω Βάγκνερ.

Μου διάβαζε Μολιέρο 

και όταν του έλεγα: ''Μπαμπά 

δεν καταλαβαίνω τίποτα'', μου 'λεγε 

''Δεν πειράζει, 

ακούς τη μουσική της γλώσσας.''

Ήθελα να γίνω ηθοποιός αλλά 

δεν έγινα γιατί - κάθε φορά που το

ανέφερα - λιποθυμούσε η μάνα μου.

Πέρασα στη Φιλοσοφική. 

Παρακολούθησα δύο χρόνια.

Δεν άντεξα παραπάνω.

Συνέχισα στη Σχολή Καλών Τεχνών.

Σκηνογραφία.

Έφυγα για το Παρίσι 

όπου έκανα σχέδιο υφάσματος. 

Ηλίας Κοστοπαναγιωτου...ο γιατρός των φτωχών

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Ηλίας Κοστοπαναγιωτου...ο γιατρός των φτωχών στη Φωκιδα για 50 χρόνια.

Το 2015 εκλεχθηκε στη μονοεδρικη θέση του βουλευτή του νόμου(ΣΥΡΙΖΑ).

Το ήθος του -που το γνωρίζει όλη η περιοχή- δεν του επιτρέπει να δεχτεί τα βουλευτικά οφιτσια όπως αυτοκίνητο,

προσωπική φρουρά, βουλευτικες ατέλειες,δάνεια. 

Μόνος του τίτλος που αποδεχόταν,ήταν το "γιατρός των φτωχών "

Όταν τον είχαν ρωτήσει γιατί δεν προσλαμβάνει τον γιο του στη δούλεψή του-καθως ήταν άνεργος και αναγκάστηκε να μπαρκαρει-,είχε απαντήσει 

πως θα ήταν ο τελευταίος που θα προσλαμβανόταν μόνο  στην περίπτωση που δεν θα υπήρχε ούτε ένα άνεργο παιδί στο νομό του.

Έφυγε  πριν δύο μέρες στα 81 χρόνια του και το κοινοποίησε η σύντροφος του .

Νιώθω τη χρεια να κοινωνήσω το φευγιο ενός άξιου Ανθρώπου και συμπολίτη μου,κάτι που θα έπρεπε να το έχει πράξει η οργανωμένη "κοινωνία της ενημέρωσης".

Στο Φως, γιατρέ των φτωχών...στο Φως

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/1F7mo5fUxo/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή

Τον Ιούλιο του 1935

ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή

έδινε μία διάλεξη 

κατά την πορεία της οποίας 

έπρεπε να κάνει μνεία

του Θεωρήματος Καραθεοδωρή. 

Η μετριοφροσύνη του, όμως,

δεν του επέτρεπε να πει:

''Σύμφωνα με το Θεώρημα 

που φέρει το όνομά μου'', 

ή ''Σύμφωνα 

με το Θεώρημα Καραθεοδωρή.''

Αφού, λοιπόν, σκέφτηκε λίγο, 

είπε:

''Σύμφωνα με το Θεώρημα 

που έχω την τιμή να φέρω

το όνομά του...'' 

Γεώργιος Αναστασίου

Σαν σήμερα, το 1950, έφυγε από τη

ζωή, ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή. 

.................................................................

Πηγή:https://www.facebook.com/share/p/1GqRs1UVbp/

Εφημερίδα  Ελευθεροτυπία

ΠΗΓΗ: 

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ

ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ:

"Πέρασα απίστευτες φτώχειες που δε με ενοχλούσαν καθόλου. Ξέρεις τι είναι να πηγαίνεις στο σπίτι σου 11 χιλιόμετρα μακρυά με τα πόδια και να σου την πέφτουν λύκοι;

Αφού, αναγκαζόμουν να κυκλοφορώ με ένα σπαθί!

Μεγάλωσα σε μια γειτονιά που ήταν καταπληκτική, ανάμεσα στη στάση Κολόμβου και στο διοικητήριο, με αλάνες γύρω γύρω, με άλογα –επειδή όλες οι μεταφορές γίνονταν με κάρα- με μια φέτα ψωμί και έπαιζα όλη μέρα. Έτρεχα κι έπαιζα και μπάλα ,έτρεχα κι έπαιζα... Να οικειοποιηθώ τον κόσμο.

Για να μην αλητεύω τα καλοκαίρια με έβαζε ο μπαμπάς μου σε δουλειές, και έτσι απέκτησα δεξιότητες σε διάφορες τέχνες που βέβαια μου βγήκαν σε καλό γιατί το να χτίσεις ένα στούντιο ηχογραφήσεων ήθελε από όλα.

Όλα περνούσαν από το χέρι μου.

Ήθελε ξυλουργικά, χτισίματα, ηλεκρολογικά, ηλεκτρονικά.

Το στούντιο Αγροτικόν υπάρχει ακόμα…

Τι στιγμές να θυμηθώ; Είχαμε καταπληκτικές στιγμές δημιουργίας πρώτα από όλα. Επειδή το στούντιο αποτέλεσε έναν πυρήνα και μαζεύονταν εκεί όλοι, προσέφεραν και ιδέες και παιξίματα.

Αννα Συνοδινού 21.11.1927- 7.1. 2016

του Λαμπόγλου Βασίλη

Η κα Άννα με κάπα μάλλινη βοσκού ριγμένη στον ώμο χαράματα μόνη στην Επίδαυρο απαγγέλλει.

Ένα 6χρονο πιτσιρίκι από το διπλανό Λιγουριό την περνάει για την Παναγιά και κάνει το σταυρό του.
Άνοιξη της μεταπολίτευσης αργά το βράδυ στο μικρ καμαρίνι της Πανεπιστημίου 7, κουρασμένη απο παράσταση, της Μαριάννα Πινέδα του Λόρκα, με ένα βυσσινί φουστάνι, να διαβάζει εφηβικά ποιήματα και να δινει σοφές συμβουλές σ' ενα 14χρονο αδύνατο αγόρι.

Φεύγοντας του χαρίζει τα άπαντα του Διονυσίου Σολωμού.

 
Η κα Αννα χρόνια μετά, αξεπέραστα αξιοπρεπής και ταυτόχρονα ενοχλητικά μαχητική για τις αξίες και τα πιστεύω της, να ποδοπατά αγέρωχα επιθετικούς προσδιορισμούς που της προσάπτουν όπως "συντηρητική θεούσα" με το ήθος και την καθαρότητα του ανθρώπου που δεν χρειάζεται να αποδείξει σε κανέναν τίποτε.

 
Έφυγε σαν χθες, ήσυχη ότι δεν πρόδωσε. Σίγουρη ότι έκανε ο,τι μπορούσε.

 
Αναρωτιέμαι πόσοι στο τέλος της ζωής τους θα μπορούν να πουν το ίδιο...

 

- Η Αννα Συνοδινού αποχαιρετά στο ξόδι της Αντιγόνης Βαλάκου τον Νοέμβρη του 2013.

-Της προσάπτουν πως ήταν "αντισυναδελφικη"...

Καθώς το 1984 στην "Άλκηστις" του Χουβαρδά (νομίζω),οι διαμαρτυρίες της(για την "ριζοσπαστική"σκηνοθετική απόδοση του έργου )έγειραν την αντίδραση του μισού θεατρικού κοινού με αποτέλεσμα μια επεισοδιακή παράσταση.
Στέκομαι στη φράση του Τέλλου...

"Εφυγε σαν χθες, ήσυχη ότι δεν πρόδωσε. Σίγουρη ότι έκανε ο,τι μπορούσε.

 
Αναρωτιέμαι πόσοι στο τέλος της ζωής τους θα μπορούν να πουν το ίδιο... ".

-Αυτη η αστική δεξιά της Συνοδινού,του Εμπειρίκου,του Ελύτη,του Χόρν...πόσο ξεγυμνώνει το "εκσυγχρονιστικό" νεοφιλελεύθερο κυβερνητικό εξαμβλωμα του σήμερα ...

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/idiotropoulis/posts/pfbid0DgFsSUvGPMRmb9MNeh2qUsU5cNsmDpxLPZAeiSbvUMnvX45Me9B22JRLPude63h1l
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

"Mind the Gap".

Ο Οswald ήταν απόφοιτος της Βασιλικής Ακαδημίας Δραματικών Τεχνών της Αγγλίας. Ηθοποιός κυρίως του θεάτρου, είχε εγκαταλείψει την υποκριτική και εργαζόταν σε μια εταιρεία που οργάνωνε ταξίδια και κρουαζιέρες. 

Γνωρίστηκε με την Margaret, μια Αγγλίδα γιατρό σε ένα από αυτά, το 1992 στο Μαρόκο.

Ερωτεύτηκαν και παντρεύτηκαν αλλά δυστυχώς ο μεγάλος έρωτας της ζωής της Μάργκαρετ πέθανε το 2007.

Μια μέρα λίγο πριν από τα Χριστούγεννα του 2012, η Μάργκαρετ πλησίασε το προσωπικό στο σταθμό του μετρό Embankment. 

Τους ρωτούσε φανερά αναστατωμένη, πού είχε πάει η φωνή.

«Η φωνή;», δεν ήταν σίγουροι οι άνθρωποι τι εννοούσε.

«Η φωνή» είπε κάποια στιγμή η Μάργκαρετ. «Η φωνή του ανθρώπου που λέει "Mind the Gap".

«Mην ανησυχείτε» της εξήγησαν, «είναι το νέο ψηφιακό σύστημα, νέες φωνές για περισσότερη ποικιλία».

Κενό. 

Το προσωπικό τη ρώτησε αν ήταν καλά.

«Αυτή η φωνή» τους είπε η Μάργκαρετ, «ήταν του άντρα μου».

Ο Όσγουολντ δεν έγινε διάσημος από την θεατρική του καριέρα, αλλά μέχρι και πριν ψηφιοποιηθεί ο ήχος που ακούγεται στις πλατφόρμες (της Northern line) του μετρό του Λονδίνου ήταν η φωνή του “Mind the gap”.

Κωστής Μοσκώφ – Ο διανοητής και ποιητής που αρνήθηκε την κοινωνική του προέλευση

Συγγραφέας, ποιητής, ιστορικός, δοκιμιογράφος, δημοσιογράφος, θεωρείται ένας από τους πιο αξιόλογους εκπροσώπους της αριστερής διανόησης και της μεταπολεμικής λογοτεχνίας στην Θεσσαλονίκη.

Κατιούσα

Ποιοι βγήκαν των Βαΐων
να με δεχτούν;
Ποιοι με άλειφαν μύρο τη ματιά τους
τις παραμονές των Αγίων;
Ριπές οι μνήμες – χαρακιές
και το μπλουτζίν αγριεμένο.

Αυτό το μήνα η πανσέληνος
είναι τυφλή
στον τόπο μου ξένος
ούτε Αφέντης ο Θεός
ούτε ο Αγαπημένος…

Συγγραφέας, ποιητής, ιστορικός, δοκιμιογράφος, δημοσιογράφος, θεωρείται ένας από τους πιο αξιόλογους εκπροσώπους της αριστερής διανόησης και της μεταπολεμικής λογοτεχνίας στην Θεσσαλονίκη.

Ο Κωστής Μοσκώφ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 15 Νοέμβρη του 1939, από μεγαλοαστική οικογένεια καπνεμπόρων. Από μικρή ηλικία όμως, διαβάζοντας βιβλία αναφερόμενα σε σοσιαλιστικές ιδέες, εντάσσεται το 1956 στους Λαμπράκηδες.

Υπήρξε δημοτικός σύμβουλος στη Θεσσαλονίκη και υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ, πηγαίνοντας αντίθετα στην κοινωνική θέση της οικογένειάς του. Ήταν διευθυντής του Κέντρου Μαρξιστικών Μελετών και σύμβουλος του Υπουργείου Πολιτισμού.

Σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Νομικά, και στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού, Ιστορία, Κοινωνιολογία και Φιλοσοφία.

Το 1969 επιστρέφει στην Ελλάδα και το 1972 γίνεται η έκδοση του βιβλίου του “Η εθνική και κοινωνική συνείδηση στην Ελλάδα – Ιδεολογία του μεταπρατικού χώρου”.

Το 1974 εκδίδει το βιβλίο “Θεσσαλονίκη, τομή της μεταπρατικής πόλης”, που για πρώτη φορά στα χρονικά της Ελληνικής Ιστοριογραφίας, αναφέρεται στην “Φεντερασιόν”, την Εργατική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία που ιδρύθηκε το 1909 στη Θεσσαλονίκη.

Το 1985 κυκλοφόρησε το βιβλίο “Εισαγωγή στην ιστορία του κινήματος της εργατικής τάξης – Η διαμόρφωση της εθνικής και κοινωνικής συνείδησης στην Ελλάδα”.

Το 1978 εκδίδει τη μελέτη του “Η κοινωνική συνείδηση στην Ποίηση της Θεσσαλονίκης”. Ακολουθούν τα έργα του, “Η πράξη και σιωπή – Τα όρια του Έρωτα και της Ιστορίας” (Δοκίμια – 1983).

Άλλα έργα του:

Ποιήματα (1989), Για τον Έρωτα και την Επανάσταση (ποιήματα – 1989), Αραβική Ποίηση και Εβραϊκή Ποίηση (μετάφραση).

Ζαν-Νικολά-Αρτύρ Ρεμπώ

Του Μπάμπη Ανδριανόπουλου 

Έκλεισε τους λογαριασμούς του με την ποίηση στα είκοσί του

Συνέχισε τους λογαριασμούς με τη ζωή ως τα τριαντεπτά του

Ως τις 10 Νοεμβρίου του 1891

Πάντα πλάνης και ανέστιος

Μαζί με το σαράκι του, αυτό που (περι)γράφει ο Αλκαίος

Με την παντοτινή βροχή στη μνήμη (του) ...

  "Η βροχή που βρέχει τα πάντα"

η βροχή που βρέχει για πάντα

χωμάτινες υγρές καρδιές

μέσα από το τζάμι που θολώνει

και στάλες,

δροσερές στάλες που πίνουν το φθαρτό

Όχι

Δεν ήρθα εδώ να περιμένω

Η ζωή έχει χώμα που μυρίζει άστρα

έχει την 

ύλη αδιάφορη 

στο ξεχασμένο κοχύλι

πάνω στις σπείρες που διαγράφεται το νέφος

η πόλη 

κι ο δρόμος

Όχι

Δεν εξελίσσομαι από τους καθορισμούς τους

Μια δύναμη με ωθεί στο ανείπωτο

στο έγκλημα το ποιητικό

εκεί που θα υπάρχω απλά για να υπάρχω

ακούγοντας

τις μελωδίες που έφτιαξα εγώ για τον κόσμο

μέσα στον κόσμο

Βαγγέλης Πισσίας, Προσωπική μαρτυρία: Αίγυπτος – Ελλάδα – Παλαιστίνη – Καράβι για τη Γάζα

από

 Αντίφωνο

 -

7 Μαρτίου 2024

Τα βίντεο που ακολουθούν είναι από μια πρώτη συζήτηση του Βαγγέλη Πισσία με τον δημοσιογράφο Κώστα Ράπτη και τον συνεργάτη του Αντιφώνου, θεολόγο Βασίλη Ξυδιά. Πρόκειται για μια σημαντική προσωπική κατάθεση για άγνωστες πτυχές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, μέσα πάντα από το προσωπικό βίωμα του κεντρικού μας συνομιλητή.

Βαγγέλης Πισσίας, προσωπική μαρτυρία –Α΄ μέρος: Αίγυπτος – Ελλάδα – Παλαιστίνη Συζήτηση με Κώστα Ράπτη και Βασίλη Ξυδιά

Τα παιδικά χρόνια του Βαγγ. Πισσία στην Αίγυπτο: μνήμες από την εκεί ελληνική αριστερά, το κίνημα του Νάσερ, οι σχέσεις του νασερικού καθεστώτος με τους Έλληνες. | Σπουδές στην Ελλάδα. Η πρώτη πολιτικοποίηση: ένας νασερικός στην ελληνική αριστερά. Η δικτατορία, η αντιδικτατορική δράση, οι σπουδές στο εξωτερικό. | Οι πρώτες επαφές με την παλαιστινιακή αντίσταση.

 

Βαγγέλης Πισσίας, προσωπική μαρτυρία – Β΄ μέρος: Καράβι για τη Γάζα
Συζήτηση με Κώστα Ράπτη και Βασίλη Ξυδιά 

Οι σχέσεις του Βαγγ. Πισσία με την Παλαιστίνη και ειδικά με την περιοχή της Γάζας. Συντονιστής του 1ου Ευρωπαϊκού Προγράμματος Τεχνικής Βοήθειας στα Παλαιστινιακά Εδάφη. Συμμετοχή ως Ευρωπαίος Παρατηρητής στις εκλογές του 2006. Παρουσία στην αποκλεισμένη και πολιορκούμενη Γάζα. | «Ένα Καράβι για τη Γάζα». Η ιδέα για το Καράβι. Η προετοιμασία του σχεδίου. Συμμετοχή ακτιβιστών από όλο τον κόσμο. Γιατί υπάρχει στην Ελλάδα η εντύπωση πως το «Καράβι για τη Γάζα» ήταν υπόθεση τουρκική. Ποια ακριβώς ήταν η συμμετοχή των Τούρκων. Ο ρόλος του ελληνικού κράτους.

 

Βαγγέλης Πισσίας, προσωπική μαρτυρία: για τον Κ. Κυρτάζογλου και τον Θ. Ζιάκα Από την συζήτηση με Κώστα Ράπτη και Βασίλη Ξυδιά

Βαγγέλης και Αγγέλα Παπάζογλου"Τα πουλιά δεν κελαηδούν όταν νυχτώσει"...

Χρήστος μπουρνέλης

Τον Νοέμβρη του 1899 γεννιέται στην Σμύρνη η Αγγέλα Παπάζογλου. 

Ανήκε σε σημαντική οικογένεια μουσικών. O πατέρας της Δημήτριος Μαρωνίτης (ή Χιωτάκης) ήταν ξακουστός σαντουρίστας, κοντά του θα μάθει να παίζει βιολί και σαντούρι… Η Αγγέλα ανέβηκε στο πάλκο σε ηλικία 11 ετών, δίπλα στον πατέρα της.

Όμως, το μεγάλο χάρισμα της Αγγέλας ήταν η φωνή της. Δεν είχε κλείσει καλά-καλά τα 17 της και τα καφέ-αμάν της Σμύρνης τσακώνονταν ποιο θα την πρωτοκλείσει για δουλειά: Τζίτζικας, Αράπογλου, Αυταράς... Μέχρι το Κορδελιό έφτασε η φήμη της.

Με τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, ανάμεσα σε τόσους και τόσους πρόσφυγες που έφυγαν κυνηγημένοι από την Μικρασία, ήταν και η οικογένεια του "Χιωτάκη" η οποία εγκαθίσταται στην Κοκκινιά.

Για να βοηθήσει την οικογένειά της να επιβιώσει, η Αγγέλα συνέχισε να τραγουδά στα κέντρα του Πειραιά και των προσφυγικών συνοικισμών. Έτσι, το 1924 πιάνει δουλειά στο κέντρο τού Θεόφραστου, στις Τζιτζιφιές. Στην ορχήστρα του Θεόφραστου συμμετέχει ένας άλλος σμυρνιός μουσικός που έφτασε ως πρόσφυγας στην Ελλάδα και ζούσε στη Κοκκινιά.

Ο μουσικός αυτός ήταν σχεδόν μονίμως σοβαρός, άτομο με αρχές που δεν τις παρέβαινε ποτέ και με οποιοδήποτε μάλιστα κόστος, πρότυπο μιας αληθινής μάγκικης αισθητικής. Γι' αυτό του είχαν κολλήσει το παρατσούκλι "Αγγούρης", δηλαδή "ανυπότακτος", "ασυμβίβαστος", "δύσκολος", "ζόρικος". Το κανονικό του όνομα ήταν Βαγγέλης Παπάζογλου.

Την πρώτη φορά που άκουσε την Αγγέλα να τραγουδάει την ερωτεύτηκε. Την πλησίασε και της δήλωσε καθαρά και ξάστερα: "σ' αγαπώ και θα σε πάρω γυναίκα μου". Στα 25 της πια και δίχως προίκα, ο Βαγγέλης ήταν θείο δώρο για την Αγγέλα που τον ερωτεύτηκε. Μόνο που σύντομα την μεγάλη χαρά διαδέχτηκε μια μεγάλη θλίψη αφού η Αγγέλα άρχισε να χάνει το φως της με ταχύ ρυθμό. Μα ο Βαγγέλης εκεί: "σ' αγαπώ και θα σε πάρω γυναίκα μου". Και την πήρε. Όταν το 1927 η Αγγέλα ντύθηκε νύφη στο πλευρό τού Βαγγέλη, ήταν ήδη μισότυφλη. Δυο χρόνια αργότερα τυφλώθηκε τελείως.