Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΡΟΣΩΠΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΡΟΣΩΠΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 9 Μαρτίου 2024

Βαγγέλης Πισσίας, Προσωπική μαρτυρία: Αίγυπτος – Ελλάδα – Παλαιστίνη – Καράβι για τη Γάζα

από

 Αντίφωνο
 -

Τα βίντεο που ακολουθούν είναι από μια πρώτη συζήτηση του Βαγγέλη Πισσία με τον δημοσιογράφο Κώστα Ράπτη και τον συνεργάτη του Αντιφώνου, θεολόγο Βασίλη Ξυδιά. Πρόκειται για μια σημαντική προσωπική κατάθεση για άγνωστες πτυχές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, μέσα πάντα από το προσωπικό βίωμα του κεντρικού μας συνομιλητή.

Βαγγέλης Πισσίας, προσωπική μαρτυρία –Α΄ μέρος: Αίγυπτος – Ελλάδα – Παλαιστίνη Συζήτηση με Κώστα Ράπτη και Βασίλη Ξυδιά

Τα παιδικά χρόνια του Βαγγ. Πισσία στην Αίγυπτο: μνήμες από την εκεί ελληνική αριστερά, το κίνημα του Νάσερ, οι σχέσεις του νασερικού καθεστώτος με τους Έλληνες. | Σπουδές στην Ελλάδα. Η πρώτη πολιτικοποίηση: ένας νασερικός στην ελληνική αριστερά. Η δικτατορία, η αντιδικτατορική δράση, οι σπουδές στο εξωτερικό. | Οι πρώτες επαφές με την παλαιστινιακή αντίσταση.

 

Βαγγέλης Πισσίας, προσωπική μαρτυρία – Β΄ μέρος: Καράβι για τη Γάζα
Συζήτηση με Κώστα Ράπτη και Βασίλη Ξυδιά 

Οι σχέσεις του Βαγγ. Πισσία με την Παλαιστίνη και ειδικά με την περιοχή της Γάζας. Συντονιστής του 1ου Ευρωπαϊκού Προγράμματος Τεχνικής Βοήθειας στα Παλαιστινιακά Εδάφη. Συμμετοχή ως Ευρωπαίος Παρατηρητής στις εκλογές του 2006. Παρουσία στην αποκλεισμένη και πολιορκούμενη Γάζα. | «Ένα Καράβι για τη Γάζα». Η ιδέα για το Καράβι. Η προετοιμασία του σχεδίου. Συμμετοχή ακτιβιστών από όλο τον κόσμο. Γιατί υπάρχει στην Ελλάδα η εντύπωση πως το «Καράβι για τη Γάζα» ήταν υπόθεση τουρκική. Ποια ακριβώς ήταν η συμμετοχή των Τούρκων. Ο ρόλος του ελληνικού κράτους.

 

Βαγγέλης Πισσίας, προσωπική μαρτυρία: για τον Κ. Κυρτάζογλου και τον Θ. Ζιάκα Από την συζήτηση με Κώστα Ράπτη και Βασίλη Ξυδιά

Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2024

ΒΙΝΤΕΟ – «Ηχήστε οι Σάλπιγγες»: Η Κηδεία του Κωστή Παλαμά






“Ηχήστε οι σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές,

δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα…

Βογκήστε τύμπανα πολέμου… 

Οι φοβερές

σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα !






Στις 27 Φεβρουαρίου 1943 έφευγε από τη ζωή, σε ηλικία 84 ετών, ο σπουδαίος Έλληνας ποιητής Κωστής Παλαμάς. Ήταν βαριά άρρωστος όταν τον συνάντησε ο χάρος στο σπίτι του, στην οδό Περιάνδρου 3 στην Πλάκα. Λίγες μέρες νωρίτερα, στις 9 Φεβρουαρίου του 1943, είχε πάρει τη γυναίκα του Μαρία.

Το νέο του θανάτου του επιφανέστερου ποιητή της γενιάς του 1880 κυκλοφόρησε με όλο αστραπιαία ταχύτητα στην κατοχική Αθήνα. «Χτες βράδυ μία είδηση ακατανόητη μας ήρθε. Μία είδηση ασύλληπτη. Ο Γέρο-Παλαμάς πέθανε. Είχαμε ξεχάσει πως ήταν θνητός» γράφει στο προσωπικό της ημερολόγιο η Ιωάννα Τσάτσου.

Από νωρίς το πρωί της 28ης Φεβρουαρίου πλήθος λαού άρχισε να συγκεντρώνεται στο Α' Νεκροταφείο της Αθήνας για να αποτίσει το ύστατο χαίρε στον μεγάλο ποιητή, αλλά και για να εκφράσει τα αντικατοχικά του αισθήματα.

Στις 11 το πρωί άρχισε η νεκρώσιμος ακολουθία, χοροσταντούντος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Δαμασκηνού. Ο πνευματικός κόσμος της χώρας έδωσε βροντερό «παρών»: Σπύρος Μελάς, Μαρίκα Κοτοπούλη, Κωνσταντίνος Τσάτσος, Γιώργος Θεοτοκάς, Άγγελος Σικελιανός, Ηλίας Βενέζης, Ιωάννα Τσάτσου, Γιώργος Κατσίμπαλης, κ.ά.

Σάββατο 3 Φεβρουαρίου 2024

Χρήστος Βακαλόπουλος | Ένας άγγελος με κρυμμένα Φτερά



Με αφορμή τη μέρα της μνήμης του ( 29 Ιανουαρίου) δημοσιεύουμε εδώ αποσπάσματα από μια συνέντευξη που πήρε η Σοφία Χατζή από την συνάδελφο του Χρήστου Βακαλόπουλου, Σταυρούλα Σταμάτη, στο ραδιόφωνο της Πειραϊκής Εκκλησίας, η οποία δημοσιεύτηκε στο βιβλίο της Σοφία Χατζή «Συναρπαστικοί άνθρωποι» (εκδόσεις ΑΘΩΣ).

Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 2024

ΣΜΟΚΙ



Του Βαγγέλη Χωραφά 

Η Σμόκι, ένα μικροσκοπικό Γιορκσάιρ Τεριέ βρέθηκε για πρώτη φορά στις ζούγκλες της Νέας Γουινέας τον Φεβρουάριο του 1944.


Ο Αμερικανός στρατιώτης Εντ Ντάουνι προσπαθούσε να μετακινήσει ένα τζιπ από τη λάσπη, όταν άκουσε ένα κλαψούρισμα από μια κοντινή τρύπα. Ο Ντάουνι έβγαλε το κουτάβι από την τρύπα και το κράτησε, αλλά όχι για πολύ. Ψάχνοντας να επιστρέψει σε ένα παιχνίδι πόκερ, πούλησε τη Σμόκι στον δεκανέα Γουίλιαμ Γουίνι για 6,44 δολάρια, περίπου 109  σε σημερινά δολάρια.
Ο Γουίνι που ήξερε από σκυλιά,  βρήκε ότι η Σμόκι ήταν «ασυνήθιστα περιπετειώδης, σκληρή και έξυπνη». Θα τα χρειαζόταν αυτά, για να επιζήσει 18 συνεχόμενους μήνες μάχης του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Όπως πολλοί στρατιώτες, η πειθαρχία της Σμόκι την βοήθησε να κρατηθεί στη ζωή. Έμαθε περισσότερα από 200 σήματα χεριών και εντολές. Έφαγε στρατιωτικά σιτηρέσια, κοιμόταν στη σκηνή του Γουίνι και την μετέφερε στο σακίδιο του όπου κι αν πήγαινε. Ως μέλος της 26ης Μοίρας Φωτογραφικής Αναγνώρισης της 5ης Στρατιάς της Πολεμικής Αεροπορίας, Η Σμόκι επέζησε από περισσότερες από 150 ιαπωνικές αεροπορικές επιδρομές στη Νέα Γουινέα και πραγματοποίησε 12 αποστολές διάσωσης και φωτογραφικής αναγνώρισης.
Η ανθεκτικότητα της Σμόκι επεκτάθηκε στη ζωή στο μεταγωγικό πλοίο που έπρεπε να υπηρετήσει ο Γουίνι. Επιβίωσε από επιθέσεις ιαπωνικών καμικάζι, έναν τυφώνα στην Οκινάουα και κατάφερε ακόμη και να προειδοποιήσει τον Γουίνι για εισερχόμενα βλήματα στο σκάφος απόβασης LST, που σκότωσαν τους οκτώ άνδρες που στέκονταν κοντά του, γιατί δεν την άκουσαν, ενώ ο Γουίνι κατόρθωσε να κρυφτεί.

Η πιο σημαντική συνεισφορά της ήρθε όταν η 26η Μοίρα Φωτογραφικής Αναγνώρισης στάλθηκε στον Κόλπο Λινγκαγιέν της Λουζόν κατά τη διάρκεια της εισβολής των ΗΠΑ στις Φιλιππίνες τον Ιανουάριο του 1945. Η μονάδα κατασκεύαζε μια αεροπορική βάση κάτω από έντονους βομβαρδισμούς και χρειαζόταν να περάσει ένα καλώδιο μέσω ενός σωλήνα που είχε διάμετρο μόνο οκτώ ίντσες. Η εναλλακτική θα ήταν να σκάψουν γύρω από τη βάση και για αυτό θα χρειάζονταν τρεις ημέρες, εκτεθειμένοι σε συνεχείς ιαπωνικές επιθέσεις. Τελικά, έδεσαν το σύρμα στο γιακά της Σμόκι και την έστειλαν μέσω του σωλήνα, ολοκληρώνοντας την εργασία σε λίγα λεπτά αντί για μέρες. Υπολογίζεται ότι με αυτό τον τρόπο σώθηκαν οι ζωές περίπου 250 στρατιωτών.

Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2023

Παναγιώτης Σπύρου...

Στη μνήμη αυτού του ανθρώπου πάντα θα κάνω αυτή τη ανάρτηση 🌹




Άρχισε η μεγάλη περιπέτεια του…
Απο νοσοκομειο σε νοσοκομειο…..
Λαρισα….Κατερινη….Αχεπα….
Μεχρι που Σχεδόν με τις τελευταίες του Αναπνοές τον έφεραν μέσα στην νύχτα στο Παπανικολάου…
Γιατί απλά, …. Αν δεν μπορούσε να τον Σώσει ο Σπύρου τοτε δεν μπορούσε Κανεις….


ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΑΛΗΘΕΙΑ…..

Ο Διευθυντής λοιπον χωρίς άλλη σκέψη έφτασε κι αυτός μέσα στην νύχτα για να κάνει αυτο που του έλεγε η συνείδηση του.
Το χειρουργείο του Σταύρου κράτησε πάνω από 20 Ωρες….
Η προσπάθειά Υπεράνθρωπη απ’ όλους….
Τι παιδί “ΕΦΥΓΕ” 3 φορές καί τό επανέφεραν άλλες τόσες


Ο Σπύρου με αλλοιωμένο από θυμό πρόσωπο αλλά απόλυτα συγκροτημένος φώναζε και έβριζε μέσα στο χειρουργείο “ΟΧΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΧΑΡΕ,….ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ…”
Η ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΑΡΟ….
ΤΟΝ ΕΙΧΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ…
ΤΟΝ ΕΒΡΙΖΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΦΤΥΝΕ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ….
ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΟΙ ΗΧΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ……
ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΑΣ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΧΕ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΤΟ ΩΡΑΡΙΟ ΜΑΣ….ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ…
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ….

ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ ΠΙΑ…ΚΑΤΑΚΟΠΟΙ ΟΛΟΙ ΜΑΣ…ΜΟΛΙΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ….
ΠΗΓΑΜΕ ΟΛΟΙ ΒΟΥΒΟΙ ΣΤΑ ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΣΤΟΛΕΣ…
ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΜΑΣ ΡΟΥΧΑ ΚΑΙ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ….
ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΕΦΕΥΓΕ ΑΚΟΜΗ….
ΟΛΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ ΤΟΝ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΝΑ ΝΤΥΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ…ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ ΟΛΟΙ…

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΖΗΣΕΙ…..
ΟΛΟΣ Ο ΟΡΟΦΟΣ ΗΤΑΝ ΓΕΜΑΤΟΣ ΚΟΣΜΟ….ΑΣΘΕΝΕΙΣ…ΣΥΝΟΔΟΙ…ΚΑΜΕΡΕΣ…ΑΣΧΕΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ….
ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΟΡΘΙΑ…ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΟ ΠΡΗΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΚΛΑΜΜΑ….
ΔΕΝ ΕΙΠΕ ΤΙΠΟΤΑ….ΜΑΣ ΠΛΗΣΙΑΣΕ….ΠΗΓΕ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ….ΔΕΝ ΤΟΥ ΜΙΛΗΣΕ…
Η ΣΙΩΠΗ ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ ΣΑΝ ΜΑΧΑΙΡΙ…..
ΕΠΕΣΕ ΣΤΑ ΓΟΝΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΦΙΛΑΕΙ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ….
ΟΧΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ…..ΤΟΥ ΦΙΛΟΥΣΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΨΕΛΛΙΣΕΙ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟ ‘”ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ…..ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ….”

Παναγιώτης Σπύρου γιατρός μα πάνω από όλα άνθρωπος!! 

Έφυγε από κοντά μας το 2012!! Αθάνατος....

Τρίτη 26 Δεκεμβρίου 2023

Αληθινή Χριστουγεννιάτικη ιστορία.



Του Ηλία Μαυρέα από fb

Ήταν χειμώνας, Δεκέμβρης του 69.
Εγώ ήμουν 14 χρονών.  μαθητής της Δευτέρας τάξης Γυμνασίου στο Β' Αρρενων Καλαμάτας.
Στο σχολεία πήγαινα και ερχόμουν με τον τρένο από  το σταθμό "  Πλατύ " . Απόσταση περίπου  1000 μέτρα από το σπίτι μας στο χωριό Αλώνια. 
Το πρωινό ήταν δύσκολο. Υπήρχαν δύο δρομολόγια. Το πρώτο ήταν το νυκτερινό δρομολόγιο. Με την ωτομοτρίς, Πειραιάς Αθήνα Τριπολη - Καλαμάτα. Αν θυμάμαι καλά αναχωρούμε 11 το βράδυ από Αθήνα, πάντως στο Πλατύ αν δεν είχε καθυστέρηση  περνούσε  νύχτα χαράματα 5 πάρα 20. Συνήθως όμως όλο και κάποια καθυστέρηση θα είχε.
Το δεύτερο δρομολόγια  ήταν με την Ντίζελ. Περνούσε κάπου 7.20..Καθώς όμως ερχόταν σπό Αθήνα- Πάτρα - Κυπαρίσσια - Καλαμάτα είχε πάντα μικρή η μεγάλη καθυστέρηση. ακόμα πάνω και από ώρα. Έτσι συχνά έχανα την πρωτη ώρα μάθημα  που συνήθως ήταν Αρχαία Ελληνικά. 

Αναγκαζόμουν λοιπόν να ξυπνάω  νύχτα 4.15  για να ετοιμαστω να φύγω σε 10 λεπτά για να είμαι 5 παρά 20 στο σταθμό  του τρένου. Νύχτα ξυπνούσε  και η μητέρα  μου που μου έφτιαχνε πρωινό, και μου ζεσταινε τα παγωμενα ρουχα στο τζάκι. Αν αργούσα λίγο και ακούγα το σφύριγμα του τρένου στη Βαλυρα, τη διαδρομή  την έκανα τρέχοντας.   Άλλοτε με κρύο, άλλοτε με βροχή  και αέρα  να μου λυγίζει  την ομπρέλα,  να τη γυρίζει ανάποδα να την τσακίζει
Είχα και ένα φακό  γιατί ήταν σκοτάδι.,νύχτα πίσσα αν ειχε συννεφιά χωρίς φεγγάρι 

Στο σταθμό αν το τρένο είχε καθυστέρηση μπορεί  να περίμενα και μια ώρα. 
Εκεί στον αέρα και το ανεμοβρόχι. Υπήρχε ένα στέγαστο αλλά ήταν ψηλό με κλίση προς τα πάνω, αν η βροχή  ήταν με αέρα. ήταν δύσκολο να μην βραχώ. 

Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου 2023

Τώρα εκτεθήκαμε. Πέθανε


Χθές τους απολαύσαμε στην tv και ο Ντίνος Ηλιόπουλος αφηγείται για τη σκηνή του άλματος....





Στο φιλμ 
''Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες''

ο Κώστας Χατζηχρήστος κι εγώ, 
σε μια σκηνή της ταινίας πρέπει 

να πηδήξουμε από το παράθυρο
για να το σκάσουμε 
από έναν υποτιθέμενο φονιά.

Σκηνοθετεί ο Αλέκος Σακελλάριος
και μας δείχνει στην οδό Ζαίμη
ένα παράθυρο στον πρώτο όροφο.

''Από εκεί'', μας λέει. ''Είστε;''

Βέβαια, οι πυροσβέστες θα ήταν
από κάτω με τεντωμένο πανί.

''Εντάξει'', του λέμε. ''Είμαστε.''
Ανεβαίνουμε.

Ένας πυροσβέστης μάς λέει:
''Δεν είναι τίποτα. Να έτσι...''

Και μας κάνει επίδειξη 
πώς θα πέσουμε τεχνικά. 

Πηδάει 
και ακούμε ένα Μπαμ κι ένα Ωχ, 

αφού δεν κράταγαν τεντωμένο
αρκετά το πανί οι συνάδελφοί του. 

''Ποιος θα πηδήσει πρώτος;''
φωνάζει από κάτω ο Σακελλάριος.

''Εγώ!'' του φωνάζω,
για να πάρω γρήγορα την κρυάδα.
Ανεβαίνω στο περβάζι.

''Έτοιμος;'' φωνάζει ο οπερατέρ μας,
ο άσσος Αριστείδης Καρύδης - Φούκς.

Βλέπω το χάος. 
Τα πόδια μου τρέμουν.

Γυρίζω στον Χατζηχρήστο.
''Μωρέ Κώστα, φοβάμαι..!'' του λέω.

Ο Χατζηχρήστος κοιτάζει κάτω,
βλέπει που όλο το Πολυτεχνείο
είχε μαζευτεί για να δει, και μου λέει:

''Τώρα εκτεθήκαμε. Πέθανε.''


Πηδάω κι ακολουθεί εκείνος.
Η σκηνή είχε πετύχει. 

Ντίνος Ηλιόπουλος

..............................................................

Απόσπασμα από το βιβλίο:
ΕΝΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΟΝΟΜΑΤΙ ΝΤΙΝΟΣ

ΠΗΓΗ: https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=pfbid0HBGgEMjxiAc55USDhWE35SPxpQnTrP56P3NwsBeaQfxXHkLE9q5YSzKg9d44isrUl&id=100064855962050
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2023

Κωστής Μοσκώφ – Ο διανοητής και ποιητής που αρνήθηκε την κοινωνική του προέλευση


Συγγραφέας, ποιητής, ιστορικός, δοκιμιογράφος, δημοσιογράφος, θεωρείται ένας από τους πιο αξιόλογους εκπροσώπους της αριστερής διανόησης και της μεταπολεμικής λογοτεχνίας στην Θεσσαλονίκη.

Ποιοι βγήκαν των Βαΐων
να με δεχτούν;
Ποιοι με άλειφαν μύρο τη ματιά τους
τις παραμονές των Αγίων;
Ριπές οι μνήμες – χαρακιές
και το μπλουτζίν αγριεμένο.

Αυτό το μήνα η πανσέληνος
είναι τυφλή
στον τόπο μου ξένος
ούτε Αφέντης ο Θεός
ούτε ο Αγαπημένος…

Συγγραφέας, ποιητής, ιστορικός, δοκιμιογράφος, δημοσιογράφος, θεωρείται ένας από τους πιο αξιόλογους εκπροσώπους της αριστερής διανόησης και της μεταπολεμικής λογοτεχνίας στην Θεσσαλονίκη.

Ο Κωστής Μοσκώφ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 15 Νοέμβρη του 1939, από μεγαλοαστική οικογένεια καπνεμπόρων. Από μικρή ηλικία όμως, διαβάζοντας βιβλία αναφερόμενα σε σοσιαλιστικές ιδέες, εντάσσεται το 1956 στους Λαμπράκηδες.

Υπήρξε δημοτικός σύμβουλος στη Θεσσαλονίκη και υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ, πηγαίνοντας αντίθετα στην κοινωνική θέση της οικογένειάς του. Ήταν διευθυντής του Κέντρου Μαρξιστικών Μελετών και σύμβουλος του Υπουργείου Πολιτισμού.

Σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Νομικά, και στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού, Ιστορία, Κοινωνιολογία και Φιλοσοφία.

Το 1969 επιστρέφει στην Ελλάδα και το 1972 γίνεται η έκδοση του βιβλίου του “Η εθνική και κοινωνική συνείδηση στην Ελλάδα – Ιδεολογία του μεταπρατικού χώρου”.

Το 1974 εκδίδει το βιβλίο “Θεσσαλονίκη, τομή της μεταπρατικής πόλης”, που για πρώτη φορά στα χρονικά της Ελληνικής Ιστοριογραφίας, αναφέρεται στην “Φεντερασιόν”, την Εργατική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία που ιδρύθηκε το 1909 στη Θεσσαλονίκη.

Το 1985 κυκλοφόρησε το βιβλίο “Εισαγωγή στην ιστορία του κινήματος της εργατικής τάξης – Η διαμόρφωση της εθνικής και κοινωνικής συνείδησης στην Ελλάδα”.

Το 1978 εκδίδει τη μελέτη του “Η κοινωνική συνείδηση στην Ποίηση της Θεσσαλονίκης”. Ακολουθούν τα έργα του, “Η πράξη και σιωπή – Τα όρια του Έρωτα και της Ιστορίας” (Δοκίμια – 1983).

Άλλα έργα του:

Ποιήματα (1989), Για τον Έρωτα και την Επανάσταση (ποιήματα – 1989), Αραβική Ποίηση και Εβραϊκή Ποίηση (μετάφραση).

Πέμπτη 10 Αυγούστου 2023

Ο ΚΑΛΟΣ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ Θανάσης Βέγγος



Από Χριστιάνα Κωνσταντινίδου


ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ 1998.... Ο ΚΑΛΟΣ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ Θανάσης Βέγγος, η μεγάλη και συγκλονιστική αυτή μορφή του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου,...

Πάντα με το ίδιο άγχος... 

Πάντα με την ίδια σεμνότητα... 

Ο μεγάλος αυτός Έλληνας συμμετέχει στην παράσταση "Αχαρνείς" του Αριστοφάνη. Λίγα λεπτά πριν χιλιάδες κόσμου στο κατάμεστο αρχαίο θέατρο τον έχουν αποθεώσει.... Έχουν φωνάξει ρυθμικά το όνομα του κι εκείνος βουρκωμένος και τρέμοντας από συγκίνηση υποκλίνεται με την ταπεινότητα που τον χαρακτήριζε πάντα σαν άνθρωπο στο τεράστιο αυτό πλήθος που για μια ακόμα  φορά με την σειρά του κι εκείνο υποκλίνεται στον μεγάλο μας αυτό ηθοποιό μα πάνω από όλα άνθρωπο.....  Ο ίδιος εκείνο το βράδυ θα πει...... 

Κυριακή 28 Μαΐου 2023

Αλέκος Φασιανός




Κοίταζα παλιές φωτογραφίες
που είχα φυλάξει σ' ένα κουτί.

Είδα συγγενείς και γνωστούς 
της οικογένειάς μου, αδύνατους, 

με λεπτά πρόσωπα, καπέλα, σακάκια 
σταυρωτά, και φαρδιά παντελόνια.

Τα μάτια τους είχαν ωραία έκφραση.

Αμέσως 
έκανα τη σύγκριση με τους σημερινούς,

που είναι πάνχοντροι, προγάστορες,
με βλέμμα προκλητικό και αδηφάγο.

Και σκέφτηκα ότι οι σημερινοί 
τρώνε καλά, έχουν σπίτια, αυτοκίνητα,
κι ένα σωρό άλλα, 

που μπερδεύουν τη ζωή τους, 
την κάνουν πιο ακριβή αλλά και πιο ευάλωτη. 

Παλιά, όταν παντρευόταν κάποιος,
νοίκιαζε μια καμαρούλα με αυλή.

Είχε ένα κρεβάτι, δυο καρέκλες,
ένα τραπέζι, μια λάμπα πετρελαίου

ή ένα λαμπτήρα 60 κηρίων
που κρεμόταν από το ταβάνι.

Σάββατο 27 Μαΐου 2023

Θόδωρος Αγγελόπουλος




Έχω γεννηθεί το 1935. Όταν 
τελείωσα το στρατιωτικό, το 1961,
αποφάσισα να φύγω για το Παρίσι.

Η μάνα μου προσπαθούσε ακόμα και 
την τελευταία στιγμή να με κρατήσει. 

Όμως, το όνειρό μου, ήταν η Γαλλία.

Όταν γύρισα στην Ελλάδα, 
το πρώτο πράγμα που μου είπε 
η μάνα μου ήταν αν θα ξαναφύγω.

Τότε ήταν που χτύπησε το τηλέφωνο.
Ήταν η σκηνοθέτις Τώνια Μαρκετάκη.

Μου λέει:
''Θόδωρε δουλεύω στη Δημοκρατική 
Αλλαγή. Θα ήθελες να συνεργαστείς;''

Της είπα ''Ναι''. Έγινα κριτικός 
κινηματογράφου στην εφημερίδα.

Ξεκίνησα με μια ταινία μέσα στη 
δικτατορία. Την ''Αναπαράσταση''.

Το στόρι 
ήταν παρμένο από μια πραγματική 
ιστορία του αστυνομικού δελτίου.

Μια δικτατορία προετοιμάζεται.
Ποτέ δεν είναι φορετή.

Έτσι, στις ''Μέρες του '36'', 
την επόμενη ταινία μου, γύρισα 
σε μια προαίσθηση δικτατορίας.

Το πώς φτάσαμε συνοψίζεται στο 
''Θίασο'' και μετά στους ''Κυνηγούς''.

Με τον ''Μεγαλέξανδρο'', 
τα πράγματα μπήκαν σε μιαν άλλη, 
παγκόσμια διάσταση.

Ασχολήθηκα 
με το σοσιαλιστικό πείραμα,

την αποτυχία, τη μεταβολή τής
απελευθερώτριας ιδέας σε τυρρανίδα,

τον απελευθερωτή 
που γίνεται δυνάστης 
και μιλάει μόνο με τον εαυτό του.

Όλα αυτά δεν ήταν πράγματα
που ενδιέφεραν μόνο εμένα. 
Αποτελούσαν καίρια ερωτήματα τότε.

Με το ''Ταξίδι στα Κύθηρα''
άλλαξα πλεύση.

Τετάρτη 21 Ιουλίου 2021

Κώστας Καρυωτάκης



Ο Κώστας Καρυωτάκης, 
είναι ένας ποιητής πολύ σπουδαίος.

Είναι αυτός που άνοιξε
το νέο ύφος, το νέο τρόπο σκέψης,
κρίσης και θεώρησης των πραγμάτων,
με μεγάλη τόλμη.

Τόση τόλμη,
που δεν τον ένοιαξε για τη ζωή του,
και αυτοκτόνησε.

Να πάρει ο διάολος, Γιατί;
Γιατί να αυτοκτονήσει;

Νοιάστηκε κανείς
που αυτοκτόνησε;

Τον λογάριασε κανείς,
ή ίδρωσε το αυτί κάποιου;

Γιατί να αυτοκτονήσει;

Δυστυχώς
δεν έζησε να δει να τον δοξάζουν.

Μην ακούτε τα ψέματα
ότι ο Καρυωτάκης είναι
ένας ποιητής απαισιοδοξίας.

Δεν είναι αυτός απαισιόδοξος.
Είναι άθλια η πραγματικότητα.

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2020

Έφυγε και ο Πάολο Ρόσι...

1982 ΠΑΟΛΟ ΡΟΣΙ!


Η αξέχαστη ποδοσφαιρική βραδιά των των νεανικών μου χρόνων για την αγαπημένη "Σκουάντρα Ατζούρα"!!!

Το άστρο του δεν έλαμψε στον ποδοσφαιρικό ουρανό για πολλά χρόνια. Γκολ, δεν πέτυχε εκατοντάδες. Κι όμως: ο Πάολο Ρόσι, που δυόμισι μήνες μετά τα 64α του γενέθλια νικήθηκε από τον καρκίνο, θα μείνει αξέχαστος. «Ηρωας» για τους Ιταλούς, «φαινόμενο» για τον υπόλοιπο κόσμο. Το «ματς της ζωής του», στις 5 Ιουλίου 1982, είναι ένα από τα best-seller των σπορ. Στη δεύτερη φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ισπανίας, η Ιταλία, που είχε απογοητεύσει στα προηγούμενα παιχνίδια της, αντιμετώπιζε τη Βραζιλία του Ζίκο, του Σόκρατες και του Φαλκάο, που είχε διαλύσει όλους τους αντιπάλους της. Το αποτέλεσμα της αναμέτρησης φαινόταν προδιαγεγραμμένο, ακόμη και για τους πιο φανατικούς οπαδούς της «Σκουάντρα Ατζούρα». Στο γήπεδο, όμως, τα πράγματα εξελίχθηκαν εντελώς διαφορετικά. 

ο ομορφόπαιδο με το ατημέλητο, ημίμακρο μαλλί των ’70s και το χαμόγελο που «έκαιγε καρδιές», σκόραρε τρία υπέροχα γκολ -τα πρώτα του στη διοργάνωση- και έκανε τη Βραζιλία να κλάψει, όπως αναφέρει και ο τίτλος της αυτοβιογραφίας του. Πολλά χρόνια μετά ο «Παολίνο» έλεγε, χαριτολογώντας, σε συνέντευξή του: «Ακόμη και σήμερα, κάθε φορά που πηγαίνω στη Βραζιλία, κανένας οδηγός δεν δέχεται να με βάλει στο ταξί του». Μέσα σε μιάμιση ώρα ο 26χρονος -τότε- «στράικερ», που στα νιάτα του δεν τον εκτιμούσαν ως σπουδαίο ταλέντο, έγινε μια από τις πιο αναγνωρίσιμες μορφές του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.

Τρία γκολ μετά (δύο στον ημιτελικό με την Πολωνία και ένα στον τελικό με τη Δυτ. Γερμανία) ο Ρόσι λίκνιζε το τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου στην αγκαλιά του σαν νεογέννητο μωρό. Η Ιταλία, που εκείνη την εποχή υπέφερε από τρομοκρατικές επιθέσεις, αιματηρές διαδηλώσεις, πολιτική αστάθεια και αστυνομική βία, έβρισκε στο πρόσωπό του την παρηγοριά – και τον διάδοχο του Ρίβα, που χρόνια αναζητούσε.

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2020

Το Άβατο της μοναξιάς της, δεν το πάτησε ποτέ κανείς.

Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο, κοντινό πλάνο

Τελείωσε το Πανεπιστήμιο
- από τις λίγες γυναίκες τότε -
εργαζόταν στην Τράπεζα και ξαφνικά,
αποφάσισε να αλλάξει το επίθετό της
και να βγει στο Θέατρο.
Μου είπε ότι το 1935 στην Αίγυπτο,
την είχε ερωτευτεί ένας εργοστασιάρχης
και της έλεγε να τον παντρευτεί
και θα της έχτιζε τρία θέατρα,
αλλά αυτή δεν τον αγαπούσε
και τον είχε διώξει κι εγώ της είπα:
''Σαπφώ, έπρεπε να θυσιαστείς
για την Τέχνη βρε παιδί μου,
τώρα θα είχες τρία θέατρα''
και μου είπε ότι είμαι ένας βλαξ,
διότι ο εργοστασιάρχης ήταν χημικός,
είχε κάνει πειράματα, είχε παραμορφωθεί,
και είχε γίνει σαν τον Φρανκεστάιν..!
Μου είπε ότι παρασύρθηκε
από μια επιτυχία που είχε
όταν άρχισε να μιλάει
με αυτό το χαρακτηριστικό ύφος,
γιατί δε μιλούσε έτσι η γυναίκα,
έγινε ένας Τύπος, κι έχασα, μου λέει,
όλο το μέλλον μου και όλα τα ''νερά'' μου.
Τη φωνή της, τη ''δανείστηκε''
όταν ένα παιδάκι στο διάδρομο
μια πολυκατοικίας, της είπε με άγρια φωνή:
''Σταμάτα ή πυροβολώ''.
Μόνο ως πρώτη ύλη, βέβαια,
τη χρησιμοποίησε όπως το παιδάκι,
μέχρι η φωνή της να γίνει
ένα ολοκληρωμένο μουσικό όργανο.

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2020

ΗΤΑΝ ΤΟ 1913...

Η εικόνα ίσως περιέχει: κείμενο που λέει "Αναt Θράκη Δυτ. Δυτ.Θράκη Θράκη Μακεδονία 1913 Θεσσαλία Ήπειρος Επιάνησα Στερεά Ελλάδα Αιγαίο Πέλαγος Ζώνη Σμύρνης Ιόνιο Πελοπόννησος Πέλαγος Κυκλάδες Δωδεκάνησα Κρήτη"
Iannis Golias

Οι βαλκανικοί πόλεμοι είναι η μεγαλύτερη στιγμή του οργανωμένου ελληνικού κράτους σε ολόκληρη την ιστορία του.
........................................................
4 Οκτωβρίου του 1912 ο σουλτάνος απορρίπτει τους όρους που έχουν βάλει Σερβία και Βουλγαρία και τους κηρύσσει τον πόλεμο.
την επόμενη μέρα 5 Οκτωβρίου 1912 η Ελλάδα κηρύσσει τον πόλεμο στην Τουρκία.
Είναι τόσος ο παροξυσμός του λαού που τρέχουν όλοι να καταταγούν, ακόμα και οι ανήλικοι που αφού δεν τους παίρνουν λόγω ηλικίας φτιάχνουν τάγματα εθελοντών!!!
........................................................
Ο τότε πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος έχει τον μεγάλο του γιο Σοφοκλή στη σχολή Ευελπίδων και μπορεί κάλλιστα να τον μεταθέσει στο γραφείο του αντ' αυτού τον στέλνει στην πρώτη γραμμή!!!
........................................................
Ο δεύτερος γιος του πρωθυπουργού Κυριάκος είναι ακόμα ανήλικος
αυτό δεν τον εμποδίζει να καταταχθεί και αυτός σε τάγμα Εθελοντών.
........................................................
Το 1912 υπουργός Εθνικής οικονομίας είναι ένας απ' τους πλουσιότερους Έλληνες, ο Εμμανουήλ Μπενάκης, στενός φίλος του Βενιζέλου και πατέρας της Πηνελόπης Δέλτα.
Ο Εμμανουήλ Μπενάκης λοιπόν έχει και έναν γιό, τον Αντώνη Μπενάκη 39 ετών τότε, ειναι ο πιο πλούσιος νεαρός της Αθήνας.
Κι όμως δεν πήρε κανένα τσάρτερ της εποχής να φύγει, αντίθετα, έτρεξε να καταταγεί και αυτός.

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2020

Αυτός ήταν ο Βασίλης...



Ο Βασίλης Λογοθετίδης 
ήταν ένας ηθοποιός που μεθούσε στη σκηνή. 
Από την ώρα που έβγαινε,
ήταν αρπαγμένος με αυτό που έπαιζε
και είχε ξεχάσει ότι λέγεται Βασίλης Λογοθετίδης,
και λεγόταν, π.χ, Θόδωρος Γκινόπουλος,
το όνομα του ρόλου του.

Θυμάμαι μια φορά,
καθόμασταν με τον Χρήστο Γιαννακόπουλο
στα παρασκήνια του θεάτρου, 
και βλέπαμε τον Βασίλη
στην παράσταση του έργου μας, 
''Οι Γερμανοί ξανάρχονται'', 
ο οποίος σε μια σκηνή φοβόταν τον ''Γυαλάκια'', 
- του έχει πει κάποιος ότι είναι απ' έξω - 
και τρέχει προς την πόρτα 
και πηδάει για να τον δει, 
αν είναι δυνατόν, πάνω από τη μάντρα.
Έκανε ένα σάλτο τρομερό.
Μου λέει ο Χρήστος: 
''Κοίτα πόσο πηδάει ο Βασίλης!''.
Να πάρουμε μία μεζούρα,
αύριο που θα πηδήσει, να δούμε πόσο πηδάει''.
Πήραμε μια μεζούρα, 
μαρκάραμε μέχρι που έφτανε το πόδι του,
το μετρήσαμε και ήταν 
1 μέτρο και 20 εκατοστά, άλμα εις ύψος. 
Και ήταν και μεγάλος άνθρωπος.
Δεν το πηδάγαμε εμείς, παιδιά τότε.
Του είπαμε: 
''Ξέρεις πόσο πηδάς;'' 
Ούτε νοιάστηκε, ούτε που τον ενδιέφερε.

Κυριακή 26 Ιουλίου 2020

Κώστας Καρυωτάκης - 21 / 07 / 1928

Κάθε πραγματικότης,
μου ήταν αποκρουστική. 

Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ,
δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους,
έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους,
ή εθεώρησαν την ύπαρξή τους
παιχνίδι χωρίς ουσία.

Τους βλέπω
να έρχονται ολοένα περισσότεροι
μαζί με τους αιώνες.

Κώστας Καρυωτάκης - 21 / 07 / 1928

Απόσπασμα 
από το σημείωμά του
που άφησε πριν αυτοκτονήσει.


Σάββατο 25 Ιουλίου 2020

Κώστας Βάρναλης


Αγαπούσαμε μονάχα ''εξ αποστάσεως'',
όλοι το ίδιο κορίτσι στην οδό Δεινοκράτους
και του κάναμε τις νύχτες καντάδες.

Και ποτέ
δεν τσακωθήκαμε
γι' αυτόν τον κοινό καημό.

Δεν είχε καμία προοπτική
να καταλήξει σε τίποτα.

Ήταν ο καημός του άπειρου,
που έδερνε την άδεια και χαώδη
νεανική καρδιά μας εκείνου του καιρού.

Ξεθυμαίναμε, στα ποιήματα.

Κώστας Βάρναλης

Παρασκευή 24 Ιουλίου 2020

Χρόνης Μίσσιος

Η εικόνα ίσως περιέχει: 2 άτομα, γυαλιά

Όταν είσαι για εκτέλεση,
έχεις κάθε μέρα επισκεπτήριο.

Ήρθε η κακομοίρα η μάνα μου
την πρώτη μέρα να με δει.

Για να πάω στο στρατοδικείο,
μου είχαν φέρει
ένα κουστούμι του αδερφού μου,
γιατί εγώ δεν είχα καλά ρούχα.

Αφού είδα τη μάνα μου,
την αγκάλιασα και της λέω:
''Κοίτα να δεις, αύριο που θα έρθεις,
να μου φέρεις
τα παλιά μου τα ρούχα να φορέσω,
γιατί ε,
αφού μεθαύριο θα μας σκοτώσουν,
να μην πάει τζάμπα και το κουστούμι.''

Μπαμ η μάνα μου, κάτω, ξερή.

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2020

Φλέρυ Νταντωνάκη



Φλέρυ Νταντωνάκη


Το εσωτερικό ταξίδι το ξεκινάς,
όταν σε βρίσκουν τα προβλήματα
και είσαι ήδη θεομόναχος.

Κι εγώ, πάντοτε ήμουν
μελαγχολική και μόνη.

Έτσι, με πήρε η κατηφόρα
της εσωτερικής τελειοποίησης
αλλά αγνοούσα τότε
ότι αργά ή γρήγορα θα οδηγηθώ
στο να τελειοποιούμαι 100 φορές
και 100 φορές να χάνομαι.

Είμαι μόνη
και απόλυτα εγκαταλειμμένη.

Δεν κάνω, βλέπεις,
σε όσους ζουν χαριτωμένα
και ψάχνουν πάνω μου
τα υλικά σημάδια της επιτυχίας
- λεφτά, οικογένεια, βεντετιλίκι.

Είμαι μια ψυχή που αμφιβάλλει,
κι αυτό μπορεί να συγκινεί,
αλλά βαραίνει κιόλας,
τους επιφανειακούς ανθρώπους.

Δεν πιστεύω στους μύθους.
Όταν φτιάχνεις ένα μύθο,
καταστρέφεις έναν άνθρωπο.

Ο καλλιτέχνης πρέπει
με το ένα πόδι να πατάει
στην καθημερινότητα, 
και με το άλλο
εκεί που οι άνθρωποι
ποτέ δεν συλλαμβάνουν.

Η τέχνη,
αν το καλοσκεφτείς,
είναι ένα άγχος.

Μια μαρτυρική αναζήτηση,
του πώς θα είσαι αληθινός,
χωρίς κανείς να σε ανταμείβει
με αληθινή ευτυχία.