Βουτιά στις ρίζες του κακού

 Γράφει ο Κώστας Λάμπος

Η νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, γίνεται, μέρα με τη μέρα, πιο αισθητή, τόσο μέσα από το βάθεμα της καταστροφικής κρίσης του καπιταλισμού και τις γενοκτονίες που ανενόχλητος διαπράττει, όσο και μέσα από την κραυγαλέα αφωνία της παγκόσμιας κοινότητας, της ανθρωπότητας, των κοινωνιών και των θεσμών. Αυτή η αποχαύνωση τείνει να υποκαταστήσει τα οράματα και τους κοινωνικούς αγώνες με τα εικονικά θεάματα που σκηνοθετούνται στα διάφορα τηλεοπτικά Κολοσσαία που παθητικοποιούν τα αφιονισμένα πλήθη, χάρη της λεγόμενης ‘κοινωνικής ειρήνης’, η οποία εξασφαλίζει την ασυδοσία του κεφαλαίου. Και για να μην γίνεται αυτό αντιληπτό έχει αναχθεί σε επιστήμη η ακατάσχετη πολιτική φλυαρία από τους λογής-λογής κοπής και απόχρωσης πολιτικάντηδες, η οποία συχνά εξελίσσεται σε ναρκωτικό συνειδήσεων.

Τα τελευταία χρόνια η κρίση των πολιτικών θεσμών στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο οξύνεται, βαθαίνει και διευρύνεται σε βαθμό που η προσπάθεια αποπολιτικοποίησης των δυνάμεων της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού τις σπρώχνει στο οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό περιθώριο, γεγονός που εκφράζεται με ακροδεξιές μέχρι και φασίζουσες επιλογές, αλλά και με την μαζική, ενίοτε μάλιστα και στην πλειοψηφική αποχή από τις πολιτικές διαδικασίες. Αποχή, προφανώς λόγω απογοήτευσης, γιατί όλο και περισσότερο γίνεται κατανοητό πως δεν μπορούν πια να περιμένουν τίποτα από την ‘αστική δημοκρατία’ που πνέει τα λοίσθια , επειδή έχει εγκαταλειφθεί από το ηγεμονικό κεφάλαιο που ετοιμάζει, με τους δεκάδες παράλληλους πολέμους, τον μετασχηματισμό της τυπικής τοπικής και εθνικής δημοκρατίας σε ουσιαστικό ολοκληρωτισμό της μορφής της ‘παγκόσμιας διακυβέρνησης’. Μοχλοί αυτών των σχεδίων δεν είναι οι πολιτικοί κομπάρσοι, οι υπάλληλοι του κεφαλαίου, αλλά τα ίδια τα μεγάλα οικονομικά συγκροτήματα που οραματίζονται την παγκόσμια ηγεμονία της Δύσης, αλλά και των αντίστοιχων της Ανατολής, επί της ανθρωπότητας, γεγονός που επιτείνει την κρίση σε βαθμό τήξης όλων των θεμελιακών κοινωνικών θεσμών, προϋπόθεση για την πολτοποίηση των επιμέρους κοινωνιών και την επιβολή της Νέας Ολοκληρωτικής Τάξης Πραγμάτων.

Ο ελεγχόμενος πολιτικός λόγος περιφέρεται στην επιφάνεια, όπως όλα τα σκύβαλα, δίνοντας την εντύπωση πως το κακό εκπορεύεται από το εποικοδόμημα, από τις ιδεολογίες, τα κόμματα, τους κομματάρχες, τα σκοταδιστικά και τα εξουσιαστικά ιερατεία με συνέπειά τις κοκορομαχίες, ως πασαρέλα στρατολόγησης από τον θιασάρχη και αποτέλεσμα, θεατές και ακροατήριο να ικανοποιούνται με την αλλαγή/εναλλαγή των σκηνικών, των πρωταγωνιστών και των κομπάρσων, να αρκούνται στα όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν στην επιφάνεια και να μην αισθάνονται την ανάγκη να δουν τι κρύβεται από κάτω και ποια η σχέση της επιφάνειας με τον βυθό της καθημερινότητας, ο οποίος στη διάσταση του χρόνου διαμορφώνει την ανθρώπινη και κοινωνική πραγματικότητα. Αυτή η επιφανειακή και ρηχή στάση και συμπεριφορά απέναντι στα κοινωνικά φαινόμενα οδήγησε στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, οι αρχιτέκτονες της οποίας δεν αρκούνται πια στην εκμετάλλευση ‘ανθρώπου από άνθρωπο’ και απεργάζονται μέσω της ‘μεγάλης επανεκκίνησης του καπιταλισμού’ ήδη τρόπους και μέσα δραστικής πληθυσμιακής αποψίλωσης του πλανήτη από τους ‘άχρηστους ανθρώπους’, αλλά και το χτίσιμο του μετανθρώπου, μέσω της απόπειρας άμεσου ελέγχου της λειτουργίας του ανθρώπινου Νου, στον βαθμό και στο μέτρο που ακόμα αρνείται να υποταχθεί.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ [1] του Λευτέρη Ριζά

 

Ελευσίνα 2 Νοέμβρη 2012

του  Λευτέρη Ριζά

       Ο χρόνος που έχουμε στη διάθεση μας για να αναπτύξουμε αυτό το τόσο σημαντικό θέμα είναι φυσικά απελπιστικά ελάχιστος. Γιατί είναι ζήτημα πολυεπίπεδο, πολύπλευρο και πολύπτυχο. Συνεπώς εδώ – από μεριάς μου – θα περιοριστώ να αναφερθώ, να καταθέσω, μόνο μερικά σημεία του, αυτά που θεωρώ ότι μας συνδέουν ιδιαίτερα με το σήμερα και με τις απόψεις που διακινούνται γύρω από τη σχέση «Αριστεράς και  Εθνικής Ανεξαρτησίας».

       Πρώτα – πρώτα γιατί τώρα μιλάμε για «Εθνική Ανεξαρτησία»; Δεν την έχουμε κατακτήσει, αρχίζοντας από το 1821 και στη συνέχεια σταδιακά, έστω και αν δεν έχει συμπεριλάβει τελικά όλες τις περιοχές που κατοικούσε ο ελληνισμός: Κύπρος ή παλιότερα Β. Ήπειρος ή έστω και υπεράσπιση ελληνισμού στα παράλια της Μ. Ασίας κλπ – ή μήπως δεν την επανακτήσαμε με τον ηρωικό Εθνικο-Απελευθερωτικό Αγώνα μας κατά των Γερμανών ναζιστών, Ιταλών και Βούλγαρων φασιστών; Ή μήπως κινδυνεύουμε να την χάσουμε.

       Φαίνεται πώς κάτι τέτοιο συμβαίνει ή ότι υπάρχει φόβος να συμβεί. Το ακούσαμε, άλλωστε, από τα  χείλη του Προέδρου της Δημοκρατίας μας, του Κ. Παπούλια ο οποίος ανοίγοντας τη συζήτηση στη σύσκεψη των αρχηγών  των κομμάτων για τον σχηματισμό της κυβέρνησης (13-5-12) τόνισε:

«Κύριοι, έχει ήδη χαθεί πολύτιμος χρόνος και η ακυβερνησία αποτελεί σοβαρό κίνδυνο για την οικονομική ασφάλεια του ελληνικού λαού και την ίδια την εθνική μας υπόσταση» και συνέχισε απευθυνόμενος στους πολιτικούς αρχηγούς λέγοντας  «Οι διαφορές των θέσεών σας είναι μικρές και ασήμαντες σε σύγκριση με το χρέος σας απέναντι στην πατρίδα.».

       Προχτές ακόμα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Ευάγγελος Βενιζέλος  δήλωνε εμφαντικά «Δεν είμαστε προτεκτοράτο. Αυτό πρέπει να το καταλάβουν πάρα πολύ  καλά οι εταίροι μας και η τρόικα.», προσπαθώντας να δώσει κουράγιο στον εαυτό του. Η αλήθεια είναι πώς μας συμπεριφέρονται ως προτεκτοράτο διότι είτε αυτό είμαστε τα τελευταία 60 χρόνια είτε διότι σε αυτή την κατάσταση μας έφεραν οι πολιτικές ηγεσίες του τόπου των τελευταίων 30 χρόνων. (1) Αλλά και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ  μιλώντας προχθές στη Βουλή [24/10/12] εξέφρασε το φόβο του ότι η Γερμανία  «αυτό που ζητά είναι και με το νόμο η Ελλάδα να γίνει μια αποικία χρέους της Γερμανίαςκαι των εταίρων, πρωτίστως της Γερμανίας όμως. Δεν υπάρχει ΕΕ, ΕΚΤ υπάρχει η κα Μέρκελ και ο κ. Σοιμπλε που δίνουν εντολές στην οικονομική τους αποικία» [Εδώ να κάνω μια παρένθεση για να μην το ξεχάσω. Με αυτά που είπε ο κ. Τσίπρας ήρθε σε πλήρη αντίθεση με τον στενό του συνεργάτη και προβεβλημένο στέλεχος του κ. Γιάννη Μηλιό που μόλις προχτές μας διαβεβαίωνε, μαζί με 3-4 άλλους με κοινό κείμενο τους ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «αντιμετωπίζει την  αναδιάρθρωση των Μνημονίων ως επίθεση του κεφαλαίου στην εργασία και όχι σαν «πόλεμο μεταξύ κρατών», «γερμανοποίηση» της Ευρώπης κ.ο.κ., ο οποίος θα ήταν αναγκαστικά και πόλεμος μεταξύ των εργαζόμενων των κρατών» (2) Ο κ. Τσίπρας εδώ αναγκάζεται να πεί κι ομολογήσει άλλα]

Ο ΑΝΤΙ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ – ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΙΟ ΒΑΘΜΟ – ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΣ; ΚΑΙ ΑΡΑ ΠΩΣ ΕΜΠΛΕΚΕΤΑΙ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΠΩΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ ; Του Ελευθερίου Ριζά

                                                                        

[Ομιλία στο Φιλοσοφικό Σχολείο Καλλιθέας,5/2/2013, του οποίου «ψυχή» είναι ο δάσκαλος Δημήτρης  Ντούσας. Σταθερά κάθε Τρίτη γίνεται πάντα μια ομιλία. Το «άρωμα» κρατάει κάτι πάνω από δέκα χρόνια. Λόγω καλοκαιρινών διακοπών και μεταφοράς της «ταξικής» πάλης σε πιο δροσερά τοπία είπα να καλύψω την απουσία με δύο ομιλίες μου. Αυτήν εδώ και την άλλη στην Ελευσίνα, με θέμα την Εθνική Ανεξαρτησία και την Αριστερά.]

ΠΡΟΟΙΜΙΟ

      

       Όσοι παρακολουθούν την αρθρογραφία  μου γνωρίζουν ότι από χρόνια βρίσκομαι στα χαρακώματα με εκείνους που αμφισβητούν τη θεωρία του Λένιν για τον Ιμπεριαλισμό και με όσους – συνήθως είναι και οι ίδιοι –  αμφισβητούν τη θεωρία «Μητρόπολης-Περιφέρειας», που συστηματικά έχει αναπτύξει ο Αιγύπτιος μαρξιστής Σαμίρ Αμιν, χωρίς βέβαια να είναι και ο μόνος. Η Σχολή τουMonthly Review, όπως αποκαλείται η ομάδα των αμερικανών μαρξιστών οικονομολόγων γύρω από  το ομώνυμο περιοδικό, δηλ. Λήο Χούμπερμαν, Πωλ Σουήζυ, Πωλ Μπάραν, Χάρρυ Μάγκντοφ, όλοι τους τώρα μακαρίτες, όπως και οι συνεχιστές τους, είναι γνωστό πως έχει σημαντικά συμβάλλει στην ανάπτυξη της προβληματικής πάνω στα δύο αυτά κρίσιμα θεωρητικά – πολιτικά και πρακτικά προβλήματα που απασχολούν την αριστερά – σε παγκόσμιο και ελληνικό επίπεδο.

       Στη χώρα μας ο πιο γνωστός πολέμιος αυτών των θεωριών είναι ο Γιάννης Μηλιός και οι συνεργάτες του στο περιοδικό «Θέσεις». Συνέχεια της πολεμικής που έχω ασκήσει στις απόψεις τους και που ομολογώ ότι έχει ενταθεί τον τελευταίο καιρό, όχι χωρίς λόγο όπως θα φανεί στη συνέχεια, είναι και η σημερινή ομιλία. Πρέπει να τονίσω ότι δεν θα είναι επανάληψη των όσων έχω πει και γράψει, αλλά μια προσπάθεια μια νέας προσέγγισης του προβλήματος, πάνω στην ίδια πάντοτε γραμμή.

       Σε άρθρο του στο περιοδικό που διευθύνει πάνω από 30 χρόνια, τις ΘΕΣΕΙΣ, με τίτλο «ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ «ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ» [ τεύχος 88/ 2004 και μάλιστα ως editorial] όχι μόνο συνέχισε την όλη αρθρογραφία του ενάντια στις θεωρίες του ιμπεριαλισμού και της «μητρόπολης-περιφέρειας», αλλά πέρασε σε ανοιχτή αμφισβήτηση των αγώνων του ελληνικού λαού ενάντια στον ιμπεριαλισμό, θεωρώντας πώς έτσι το κίνημα πέρασε στην πλευρά του εθνικισμού. Την επίθεση εκείνη την κάλυψε πίσω από μια άστοχη και ψεύτικη επίθεση στο ΚΚΕ. Προσέξετε με τι μαεστρία χειρίστηκε το θέμα: