Δεν είναι μόνο ο Donald Trump!!

"Δεν έγιναν λάθη πχ στην αντιμετώπιση των Ινδιάνων της Αμερικής η των μαύρων της Αυστραλίας... δεν είναι λάθος ότι μια ισχυρότερη φυλή, υψηλότερης ποιότητας και σοφίας, πήρε την θέση τους"!!!! (Ουίνστον Τσώρτσιλ)

 Σαν χθες, 24 Ιανουαρίου 1965, πεθαίνει, πλήρης ημερών (90 χρόνων), ο ρατσιστής εγκληματίας πολέμου Ουίνστον Τσώρτσιλ.

Γόνος εύπορης οικογένειας ευγενών, γεννήθηκε το 1874 στο Ανάκτορο Μπλενχάιμ. Σπούδασε αρχικά στη σχολή Χάρροου και αργότερα στην στρατιωτική ακαδημία. Αξιωματικός του ιππικού από το 1895, παρακολούθησε τον ίδιο χρόνο, ως στρατιωτικός παρατηρητής (από την πλευρά των αποικιοκρατών), τις εξελίξεις στην Κούβα, που πολεμούσε ενάντια στους Ισπανούς.

Όπως έγραψε το 1896, φοβόταν ότι η Κούβα θα γίνει "μια άλλη μαύρη δημοκρατία" το 1896. Με την λέξη "άλλη" αναφερόταν στην Αϊτή, που ήταν το πρώτο έθνος στη σύγχρονη εποχή που κατήργησε την δουλεία και κυβερνήθηκε από μαύρους.

Aκολούθησε η Μέση Ανατολή. Στο Αφγανιστάν συμμετείχε στις σφαγές ενάντια στους τοπικούς πληθυσμούς: "Όλοι όσοι αντιστέκονται θα σκοτωθούν" για "να αναγνωρίσουν την ανωτερότητα της (λευκής) φυλής". 

Έγραφε με ενθουσιασμό για τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα: "Προχωρήσαμε συστηματικά, χωριό ανά χωριό, καταστρέψαμε τα σπίτια, κάψαμε τις καλλιέργειες". Αναζητώντας δημοσιότητα και μετάλλια, έφυγε για την Αφρική. Συμμετείχε στην επέμβαση των Άγγλων στο Σουδάν.

 

Στην διάρκεια του δευτέρου πολέμου των Μπόερς μεταξύ των Βρετανών ιμπεριαλιστών και των Ολλανδών αποίκων, βρέθηκε στην Ν. Αφρική σαν πολεμικός ανταποκριτής. Αιχμαλωτίστηκε αλλά κατάφερε να δραπετεύσει. Το 1900 εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής. Συνέχιζε να υπερασπίζεται ρατσιστικές απόψεις μέσα στο κοινοβούλιο και έδωσε μάχη για να μην αποκτήσουν οι μαύροι δικαίωμα δικαίωμα ψήφου στην Ν. Αφρική (στο όνομα της "αυτοδιοίκησης" των λευκών).

Γρήγορα, άρχισε να αναλαμβάνει διοικητικές και υπουργικές θέσεις. Aπο αυτές τις θέσεις είχε πρωταγωνιστικό ρόλο σε ιμπεριαλιστικά εγκλήματα, πολλά από τα οποία ήταν δική του έμπνευση.

Υποτέλεια και κατάρρευση του πολιτικού συστήματος της Ελλάδας, μπροστά στους Ευρωνατοϊκούς Πολέμους.

Εκδήλωση - συζήτηση με θέμα:

 Υποτέλεια και κατάρρευση του πολιτικού συστήματος της Ελλάδας, μπροστά στους Ευρωνατοϊκούς Πολέμους. Ρήγματα και διέξοδοι.

 Τετάρτη 18 Δεκέμβρη

Σκεψεις για την εννοια του ιμπεριαλισμου στο ψυχορραγημα του 2024

Του Δημήτρη Μπελαντή 

Στην συζητηση των τελευταιων ετων, εντος της οποιας Αριστερας, υφισταται μια συνεχης  παραμορφωση της εννοιας του ιμπεριαλισμου, τουλαχιστον της μαρξιστικης γιατι υπαρχουν και αλλες μη μαρξιστικες  ερμηνειες και πρισεγγισεις της εννοιας. Η μαρξιστικη θεωρια για τον ιμπεριαλισμο δεν υπαρχει στο εργο των Μαρξ και Ενγκελς , ειναι μεταγενεστερη. Κυριως αναπτυχθηκε στις αρχες  του εικοστου αιωνα απο τον Λενιν, τον Ρουντολφ  Χιλφερντινγκ και την Ροζα Λουξεμπουργκ πρωτογενως, σε μεγαλο βαθμο και απο τον Μπουχαριν. Πολλες επιρροες ειχε ο Λενιν ως προς την εννοια του ιμπεριαλισμου  και απο τον  Βρετανο  δημοσιολογο Τζον  Χομπσον αν και ο Χομπσον ηταν ριζοσπαστης αντιαποικιακος  φιλελευθερος και οχι μαρξιστης.Οι κεντρικες οψεις στον Λενιν  ειναι η μεταβαση απο τον ανταγωνιστικο- φιλελευθερο  στον μονοπωλιακο καπιταλισμο, η συγκεντρωση και συγκεντροποιηση του κεφαλαιου σε μεγαλους μονοπωλιακους ομιλους,  ιδιως η Εξαγωγη Κεφαλαιου ( και οχι μονο εμπορευματων), ο συνδυασμος της καταληστευσης αποικιων με την εξαγωγη κεφαλαιου ( η καταληστευση χωρων  υπηρχε και πριν απο τον μονοπωλιακο καπιταλισμο) και η  παλη για την διανομη και αναδιανομη του κοσμου.Η δημιουργια διεθνων μονοπωλιακων ομιλων οπου το εθνικο και διεθνικο στοιχειο συνυπαρχουν. Επισης, η ταση για σαπισμα και παρασιτισμο του καπιταλισμου στο σταδιο αυτο ( αυτο προερχεται πιο πολυ απο τον Χομπσον που ασχολειται οχι τοσο με τα μονοπωλια οσο με τους διεθνεις  εισοδηματιες και το παρασιτικο τους εισοδημα).Η επιρροη  στον Λενιν  ως προς το  μονοπωλιο πηγαζει  απο τον Χιλφερντινγκ,  ως προς το  παρασιτικο  εισοδημα πηγαζει απο τον  Χομπσον.Η συμβολη της Λουξεμπουργκ αφορα κυριως την  κρισιμη για τον  ιμπεριαλισμο ενταξη συνεχως των προκαπιταλιστικων κοινωνιων  στην  κυριαρχια του κεφαλαιου  ωσοτου δεν θα υπαρχει πια κοσμος εξωτερικος προς τον  καπιταλισμο.

Επισης ο Λενιν  αρνειται την   θεση  του Καρλ  Καουτσκυ  οτι στην  τελικη  φαση  θα αρθουν  οι ενδοιμπεριαλιστικοι ανταγωνισμοι και ολα τα  μονοπωλια  θα  ενωθουν σε ενα  διεθνες  κρατος- καρτελ , τον   Υπεριμπεριαλισμο.

Παρατηρηση πρωτη. Υπαρχει ενας καπιταλιστικος "ιμπεριαλισμος" και πριν απο το μονοπωλιακο σταδιο του καπιταλισμου.Πχ αποικιοκρατια στην Αμερικη, Ινδιες απο τον 18ο αιωνα, διεθνεις εμπορικες εταιρειες, μερκαντιλισμος  κλπ. Βασικο εργαλειο του  το δουλεμποριο και η καταληστευση πορων . Ειναι διαφορετικη  θεωρητικη  εννοια απο την λενινιστικη.Κατα μια εννοια, υπηρξε και ενας "ιμπεριαλισμος" στην φαση της  πρωταρχικης συσσωρευσης κεφαλαιου ( 15ος με 18ο αιωνα).Ειναι αλλη εννοια απο την λενινιστικη, οπως και ο ρωμαικος ιμπεριαλισμος  επι δουλοκτησιας κλπ

Παρατηρηση δευτερη.Δεν ειναι καθε επεκτατικη η βιαιη  επιθετικη δυναμη ιμπεριαλιστικη με την λενινιστικη εννοια. Με αυτη τη λογικη ακομη και μεσαιωνικες χωρες θα ηταν ιμπεριαλιστικες.Ακομη και ο Τζενγκις Χαν θα ηταν ενας προωρος ιμπεριαλιστης.

Παρατηρηση τριτη.Αν και στο εργο του Λενιν για τον ιμπεριαλισμο φαινεται καποιες φορες οτι καθε αναπτυγμενη  καπιταλιστικη χωρα, εντος  του μονοπωλιακου σταδιου τουλαχιστον,  ειναι ιμπεριαλιστικη, δεν ειναι , ομως, ετσι στην πραγματικοτητα.Η Ελλαδα εχει μπει στο μονοπωλιακο σταδιο και ειχε οψεις μονοπωλιακης  αναπτυξης ηδη  απο την δεκαετια του 1930 το αργοτερο.Ομως μεσα στην ιμπεριαλιστικη αλυσσιδα υπαρχει ιεραρχια με αποτελεσμα ακομη και χωρες του μονοπωλιακου σταδιου, ποσο μαλλον χωρες προμονοπωλιακες  η και με ισχνη καπιταλιστικη αναπτυξη, να εξαρτωνται απο αλλες ισχυροτερες. Αρχη της  ανισης  και  συνδυασμενης  καπιταλιστικης αναπτυξης. Μονο οι πιο ισχυροι κρικοι διεθνως  σε επιπεδο οχι μονο εντασης της  καπιταλιστικης αναπτυξης αλλα και πολιτικης και στρατιωτικης ισχυος , και ενδεχομενως και πολιτισμικης, ειναι ιμπεριαλιστικες χωρες και μοιραζουν τον κοσμο. Οσο και αν υποστηριχθηκε αυτο απο καποιες μαρξιστικες τασεις,οπως πχ  το περιοδικο  "Θεσεις", αλλα και αλλοι , η Ελλαδα ουτε ειναι ουτε υπηρξε ποτε  ιμπεριαλιστικη χωρα, παρα το οτι σε καλυτερες εποχες ειχε καποιες υπο- ιμπεριαλιστικες οψεις ( πχ επενδυσεις παλιοτερα σε Βορεια Αφρικη, Βαλκανια κλπ). Η ενταξη στην ΕΕ παρα τις αρχικες  προσδοκιες καποιων ομιλων για αναβαθμιση διεθνως  υποβαθμισε τελικα την θεση της Ελλαδας στην αλυσσιδα.

Βουτιά στις ρίζες του κακού

 Γράφει ο Κώστας Λάμπος

Η νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, γίνεται, μέρα με τη μέρα, πιο αισθητή, τόσο μέσα από το βάθεμα της καταστροφικής κρίσης του καπιταλισμού και τις γενοκτονίες που ανενόχλητος διαπράττει, όσο και μέσα από την κραυγαλέα αφωνία της παγκόσμιας κοινότητας, της ανθρωπότητας, των κοινωνιών και των θεσμών. Αυτή η αποχαύνωση τείνει να υποκαταστήσει τα οράματα και τους κοινωνικούς αγώνες με τα εικονικά θεάματα που σκηνοθετούνται στα διάφορα τηλεοπτικά Κολοσσαία που παθητικοποιούν τα αφιονισμένα πλήθη, χάρη της λεγόμενης ‘κοινωνικής ειρήνης’, η οποία εξασφαλίζει την ασυδοσία του κεφαλαίου. Και για να μην γίνεται αυτό αντιληπτό έχει αναχθεί σε επιστήμη η ακατάσχετη πολιτική φλυαρία από τους λογής-λογής κοπής και απόχρωσης πολιτικάντηδες, η οποία συχνά εξελίσσεται σε ναρκωτικό συνειδήσεων.

Τα τελευταία χρόνια η κρίση των πολιτικών θεσμών στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο οξύνεται, βαθαίνει και διευρύνεται σε βαθμό που η προσπάθεια αποπολιτικοποίησης των δυνάμεων της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού τις σπρώχνει στο οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό περιθώριο, γεγονός που εκφράζεται με ακροδεξιές μέχρι και φασίζουσες επιλογές, αλλά και με την μαζική, ενίοτε μάλιστα και στην πλειοψηφική αποχή από τις πολιτικές διαδικασίες. Αποχή, προφανώς λόγω απογοήτευσης, γιατί όλο και περισσότερο γίνεται κατανοητό πως δεν μπορούν πια να περιμένουν τίποτα από την ‘αστική δημοκρατία’ που πνέει τα λοίσθια , επειδή έχει εγκαταλειφθεί από το ηγεμονικό κεφάλαιο που ετοιμάζει, με τους δεκάδες παράλληλους πολέμους, τον μετασχηματισμό της τυπικής τοπικής και εθνικής δημοκρατίας σε ουσιαστικό ολοκληρωτισμό της μορφής της ‘παγκόσμιας διακυβέρνησης’. Μοχλοί αυτών των σχεδίων δεν είναι οι πολιτικοί κομπάρσοι, οι υπάλληλοι του κεφαλαίου, αλλά τα ίδια τα μεγάλα οικονομικά συγκροτήματα που οραματίζονται την παγκόσμια ηγεμονία της Δύσης, αλλά και των αντίστοιχων της Ανατολής, επί της ανθρωπότητας, γεγονός που επιτείνει την κρίση σε βαθμό τήξης όλων των θεμελιακών κοινωνικών θεσμών, προϋπόθεση για την πολτοποίηση των επιμέρους κοινωνιών και την επιβολή της Νέας Ολοκληρωτικής Τάξης Πραγμάτων.

Ο ελεγχόμενος πολιτικός λόγος περιφέρεται στην επιφάνεια, όπως όλα τα σκύβαλα, δίνοντας την εντύπωση πως το κακό εκπορεύεται από το εποικοδόμημα, από τις ιδεολογίες, τα κόμματα, τους κομματάρχες, τα σκοταδιστικά και τα εξουσιαστικά ιερατεία με συνέπειά τις κοκορομαχίες, ως πασαρέλα στρατολόγησης από τον θιασάρχη και αποτέλεσμα, θεατές και ακροατήριο να ικανοποιούνται με την αλλαγή/εναλλαγή των σκηνικών, των πρωταγωνιστών και των κομπάρσων, να αρκούνται στα όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν στην επιφάνεια και να μην αισθάνονται την ανάγκη να δουν τι κρύβεται από κάτω και ποια η σχέση της επιφάνειας με τον βυθό της καθημερινότητας, ο οποίος στη διάσταση του χρόνου διαμορφώνει την ανθρώπινη και κοινωνική πραγματικότητα. Αυτή η επιφανειακή και ρηχή στάση και συμπεριφορά απέναντι στα κοινωνικά φαινόμενα οδήγησε στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, οι αρχιτέκτονες της οποίας δεν αρκούνται πια στην εκμετάλλευση ‘ανθρώπου από άνθρωπο’ και απεργάζονται μέσω της ‘μεγάλης επανεκκίνησης του καπιταλισμού’ ήδη τρόπους και μέσα δραστικής πληθυσμιακής αποψίλωσης του πλανήτη από τους ‘άχρηστους ανθρώπους’, αλλά και το χτίσιμο του μετανθρώπου, μέσω της απόπειρας άμεσου ελέγχου της λειτουργίας του ανθρώπινου Νου, στον βαθμό και στο μέτρο που ακόμα αρνείται να υποταχθεί.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ [1] του Λευτέρη Ριζά

 

Ελευσίνα 2 Νοέμβρη 2012

του  Λευτέρη Ριζά

       Ο χρόνος που έχουμε στη διάθεση μας για να αναπτύξουμε αυτό το τόσο σημαντικό θέμα είναι φυσικά απελπιστικά ελάχιστος. Γιατί είναι ζήτημα πολυεπίπεδο, πολύπλευρο και πολύπτυχο. Συνεπώς εδώ – από μεριάς μου – θα περιοριστώ να αναφερθώ, να καταθέσω, μόνο μερικά σημεία του, αυτά που θεωρώ ότι μας συνδέουν ιδιαίτερα με το σήμερα και με τις απόψεις που διακινούνται γύρω από τη σχέση «Αριστεράς και  Εθνικής Ανεξαρτησίας».

       Πρώτα – πρώτα γιατί τώρα μιλάμε για «Εθνική Ανεξαρτησία»; Δεν την έχουμε κατακτήσει, αρχίζοντας από το 1821 και στη συνέχεια σταδιακά, έστω και αν δεν έχει συμπεριλάβει τελικά όλες τις περιοχές που κατοικούσε ο ελληνισμός: Κύπρος ή παλιότερα Β. Ήπειρος ή έστω και υπεράσπιση ελληνισμού στα παράλια της Μ. Ασίας κλπ – ή μήπως δεν την επανακτήσαμε με τον ηρωικό Εθνικο-Απελευθερωτικό Αγώνα μας κατά των Γερμανών ναζιστών, Ιταλών και Βούλγαρων φασιστών; Ή μήπως κινδυνεύουμε να την χάσουμε.

       Φαίνεται πώς κάτι τέτοιο συμβαίνει ή ότι υπάρχει φόβος να συμβεί. Το ακούσαμε, άλλωστε, από τα  χείλη του Προέδρου της Δημοκρατίας μας, του Κ. Παπούλια ο οποίος ανοίγοντας τη συζήτηση στη σύσκεψη των αρχηγών  των κομμάτων για τον σχηματισμό της κυβέρνησης (13-5-12) τόνισε:

«Κύριοι, έχει ήδη χαθεί πολύτιμος χρόνος και η ακυβερνησία αποτελεί σοβαρό κίνδυνο για την οικονομική ασφάλεια του ελληνικού λαού και την ίδια την εθνική μας υπόσταση» και συνέχισε απευθυνόμενος στους πολιτικούς αρχηγούς λέγοντας  «Οι διαφορές των θέσεών σας είναι μικρές και ασήμαντες σε σύγκριση με το χρέος σας απέναντι στην πατρίδα.».

       Προχτές ακόμα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Ευάγγελος Βενιζέλος  δήλωνε εμφαντικά «Δεν είμαστε προτεκτοράτο. Αυτό πρέπει να το καταλάβουν πάρα πολύ  καλά οι εταίροι μας και η τρόικα.», προσπαθώντας να δώσει κουράγιο στον εαυτό του. Η αλήθεια είναι πώς μας συμπεριφέρονται ως προτεκτοράτο διότι είτε αυτό είμαστε τα τελευταία 60 χρόνια είτε διότι σε αυτή την κατάσταση μας έφεραν οι πολιτικές ηγεσίες του τόπου των τελευταίων 30 χρόνων. (1) Αλλά και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ  μιλώντας προχθές στη Βουλή [24/10/12] εξέφρασε το φόβο του ότι η Γερμανία  «αυτό που ζητά είναι και με το νόμο η Ελλάδα να γίνει μια αποικία χρέους της Γερμανίαςκαι των εταίρων, πρωτίστως της Γερμανίας όμως. Δεν υπάρχει ΕΕ, ΕΚΤ υπάρχει η κα Μέρκελ και ο κ. Σοιμπλε που δίνουν εντολές στην οικονομική τους αποικία» [Εδώ να κάνω μια παρένθεση για να μην το ξεχάσω. Με αυτά που είπε ο κ. Τσίπρας ήρθε σε πλήρη αντίθεση με τον στενό του συνεργάτη και προβεβλημένο στέλεχος του κ. Γιάννη Μηλιό που μόλις προχτές μας διαβεβαίωνε, μαζί με 3-4 άλλους με κοινό κείμενο τους ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «αντιμετωπίζει την  αναδιάρθρωση των Μνημονίων ως επίθεση του κεφαλαίου στην εργασία και όχι σαν «πόλεμο μεταξύ κρατών», «γερμανοποίηση» της Ευρώπης κ.ο.κ., ο οποίος θα ήταν αναγκαστικά και πόλεμος μεταξύ των εργαζόμενων των κρατών» (2) Ο κ. Τσίπρας εδώ αναγκάζεται να πεί κι ομολογήσει άλλα]

Ο ΑΝΤΙ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ – ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΙΟ ΒΑΘΜΟ – ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΣ; ΚΑΙ ΑΡΑ ΠΩΣ ΕΜΠΛΕΚΕΤΑΙ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΠΩΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ ; Του Ελευθερίου Ριζά

                                                                        

[Ομιλία στο Φιλοσοφικό Σχολείο Καλλιθέας,5/2/2013, του οποίου «ψυχή» είναι ο δάσκαλος Δημήτρης  Ντούσας. Σταθερά κάθε Τρίτη γίνεται πάντα μια ομιλία. Το «άρωμα» κρατάει κάτι πάνω από δέκα χρόνια. Λόγω καλοκαιρινών διακοπών και μεταφοράς της «ταξικής» πάλης σε πιο δροσερά τοπία είπα να καλύψω την απουσία με δύο ομιλίες μου. Αυτήν εδώ και την άλλη στην Ελευσίνα, με θέμα την Εθνική Ανεξαρτησία και την Αριστερά.]

ΠΡΟΟΙΜΙΟ

      

       Όσοι παρακολουθούν την αρθρογραφία  μου γνωρίζουν ότι από χρόνια βρίσκομαι στα χαρακώματα με εκείνους που αμφισβητούν τη θεωρία του Λένιν για τον Ιμπεριαλισμό και με όσους – συνήθως είναι και οι ίδιοι –  αμφισβητούν τη θεωρία «Μητρόπολης-Περιφέρειας», που συστηματικά έχει αναπτύξει ο Αιγύπτιος μαρξιστής Σαμίρ Αμιν, χωρίς βέβαια να είναι και ο μόνος. Η Σχολή τουMonthly Review, όπως αποκαλείται η ομάδα των αμερικανών μαρξιστών οικονομολόγων γύρω από  το ομώνυμο περιοδικό, δηλ. Λήο Χούμπερμαν, Πωλ Σουήζυ, Πωλ Μπάραν, Χάρρυ Μάγκντοφ, όλοι τους τώρα μακαρίτες, όπως και οι συνεχιστές τους, είναι γνωστό πως έχει σημαντικά συμβάλλει στην ανάπτυξη της προβληματικής πάνω στα δύο αυτά κρίσιμα θεωρητικά – πολιτικά και πρακτικά προβλήματα που απασχολούν την αριστερά – σε παγκόσμιο και ελληνικό επίπεδο.

       Στη χώρα μας ο πιο γνωστός πολέμιος αυτών των θεωριών είναι ο Γιάννης Μηλιός και οι συνεργάτες του στο περιοδικό «Θέσεις». Συνέχεια της πολεμικής που έχω ασκήσει στις απόψεις τους και που ομολογώ ότι έχει ενταθεί τον τελευταίο καιρό, όχι χωρίς λόγο όπως θα φανεί στη συνέχεια, είναι και η σημερινή ομιλία. Πρέπει να τονίσω ότι δεν θα είναι επανάληψη των όσων έχω πει και γράψει, αλλά μια προσπάθεια μια νέας προσέγγισης του προβλήματος, πάνω στην ίδια πάντοτε γραμμή.

       Σε άρθρο του στο περιοδικό που διευθύνει πάνω από 30 χρόνια, τις ΘΕΣΕΙΣ, με τίτλο «ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ «ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ» [ τεύχος 88/ 2004 και μάλιστα ως editorial] όχι μόνο συνέχισε την όλη αρθρογραφία του ενάντια στις θεωρίες του ιμπεριαλισμού και της «μητρόπολης-περιφέρειας», αλλά πέρασε σε ανοιχτή αμφισβήτηση των αγώνων του ελληνικού λαού ενάντια στον ιμπεριαλισμό, θεωρώντας πώς έτσι το κίνημα πέρασε στην πλευρά του εθνικισμού. Την επίθεση εκείνη την κάλυψε πίσω από μια άστοχη και ψεύτικη επίθεση στο ΚΚΕ. Προσέξετε με τι μαεστρία χειρίστηκε το θέμα: