Το ΔΝΤ, η ΕΕ και η υποτέλεια

του Αχιλλέα Ομήρου
(ψευδώνυμο με το οποίο συνόδευε άρθρα του ο Λευτέρης Ριζάς)

Αναδημοσιεύουμε στη μνήμη του Λευτέρη Ριζά

(πρώτη δημοσίευση 28.04.2016)

       Το ΔΝΤ, όπως και η Ε.Ε. και τα όργανα της, η Παγκόσμια Τράπεζα, οι διάφοροι άλλοι οικονομικοί και στρατιωτικο - πολιτικοί οργανισμοί (μην ξεχνάμε πρώτα απ‘ όλους το ΝΑΤΟ), δεν έχουν δημιουργηθεί για να επιδιώξουν την ευημερία και ελευθερία των λαών (των εθνών και των κρατών τους). Οι ίδιοι αυτοί οργανισμοί αυτό βέβαια ισχυρίζονται και «πουλάνε» σε όλους τους λαούς και τις κυβερνήσεις τους. Είναι απαραίτητο να πιστέψουν οι λαοί πώς όλοι αυτοί οι θεσμοί τα όργανα τους, στα οποία συμμετέχουν μέσω των κυβερνήσεων τους, φροντίζουν με άδολη αγάπη γι΄ αυτούς.

       Ισχυρίζονται ότι φροντίζουν για την οικονομική ανάπτυξη όλων των χωρών και λαών. Ότι ακριβώς γι΄αυτό τον λόγο επενδύουν, παρέχουν δάνεια, εκδίδουν οδηγίες και κανονισμούς, διαμορφώνουν διεθνείς νόμους και συγκροτούν στρατούς για να προασπίσουν την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την ασφάλεια κάθε λαού και ανθρώπου.

       Κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν πιστεύει τίποτα από αυτά, γιατί η ίδια η ζωή, η ίδια η «πολιτεία» όλων αυτών των οργανισμών, ενώσεων κλπ κλπ κάθε ημέρα αποδείχνει το εντελώς αντίθετο: ότι δηλαδή στην πραγματικότητα είναι θεσμοί, όργανα και ενώσεις του κεφαλαίου, του πολύ μεγάλου κεφαλαίου, του μονοπωλιακού και χρηματοπιστωτικού. Ότι στην πραγματικότητα προσπαθούν να «συντονίσουν» την δράση όλων αυτών των μερίδων του κεφαλαίου, έτσι ώστε να εξομαλύνονται οι διαρκώς αναφυόμενες αντιθέσεις και συγκρούσεις τους από τη μια και από την άλλη όλοι αυτοί μαζί να εξασφαλίζουν την αναπαραγωγή τους σε βάρος των λαών τους. Με κάθε μέσον: με την καθημερινή παραπλάνηση τους – την προπαγάνδα – και την «πλύση» του εγκεφάλου τους, την ανοιχτή και καλυμμένη καταπίεση τους, τον εγκλωβισμό τους σε πολιτικά σχήματα που παρά την «προοδευτική» ρητορεία τους σκοπό τους θα έχουν ακριβώς την παραπλάνηση τους και τον ιδεολογικο-πολιτικό έλεγχο τους.

Τα πετρέλαια της Βενεζουέλας, η αλλαγή καθεστώτος και η γκανγκστερική πολιτική της Αμερικής

24.11..25

Jeffrey D. Sachs & Sybil Fares

Το καταγέλαστο ηθικό πρόσχημα είναι η καταπολέμηση των ναρκωτικών, αλλά ο πραγματικός στόχος είναι η ανατροπή μιας κυρίαρχης κυβέρνησης. Οικείο; Ναι, όντως το έχουμε ξαναδεί.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες ξεσκονίζουν το παλιό τους σχέδιο αλλαγής καθεστώτος στη Βενεζουέλα. Αν και το σύνθημα έχει αλλάξει από «αποκατάσταση της δημοκρατίας» σε «καταπολέμηση των ναρκοτρομοκρατών», ο στόχος παραμένει ο ίδιος, δηλαδή ο έλεγχος του πετρελαίου της Βενεζουέλας. Οι μέθοδοι που ακολουθούν οι ΗΠΑ είναι γνωστές: κυρώσεις που στραγγαλίζουν την οικονομία, απειλές χρήσης βίας και επικήρυξη 50 εκατομμυρίων δολαρίων για τον πρόεδρο της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο, σαν να βρισκόμαστε στην Άγρια Δύση.

Οι ΗΠΑ είναι εθισμένες στον πόλεμο. Με τη μετονομασία του υπουργείου Πολέμου, τον προτεινόμενο προϋπολογισμό του Πενταγώνου ύψους 1,01 τρισεκατομμυρίων δολαρίων και περισσότερες από 750 στρατιωτικές βάσεις σε περίπου 80 χώρες, αυτή δεν είναι μια χώρα που επιδιώκει την ειρήνη. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, η Βενεζουέλα αποτελεί επίμονο στόχο των ΗΠΑ για αλλαγή καθεστώτος. Το κίνητρο, το οποίο έχει διατυπώσει σαφώς ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, είναι τα περίπου 300 δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου που βρίσκονται κάτω από τη ζώνη του Ορινόκο, τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον πλανήτη.

Το 2023, ο Τραμπ δήλωσε ανοιχτά: «Όταν έφυγα από την προεδρία, η Βενεζουέλα ήταν έτοιμη να καταρρεύσει. Θα την είχαμε καταλάβει, θα είχαμε πάρει όλο αυτό το πετρέλαιο… αλλά τώρα αγοράζουμε πετρέλαιο από τη Βενεζουέλα, οπότε κάνουμε έναν δικτάτορα πολύ πλούσιο». Τα λόγια του αποκαλύπτουν την υποκείμενη λογική της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, η οποία αγνοεί εντελώς την κυριαρχία και αντίθετα ευνοεί την αρπαγή των πόρων άλλων χωρών.

Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι μια τυπική επιχείρηση αλλαγής καθεστώτος υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, που παρουσιάζεται με το πρόσχημα της καταπολέμησης των ναρκωτικών. Οι ΗΠΑ έχουν συγκεντρώσει χιλιάδες στρατιώτες, πολεμικά πλοία και αεροσκάφη στην Καραϊβική Θάλασσα και τον Ειρηνικό Ωκεανό. Ο πρόεδρος έχει εξουσιοδοτήσει τη CIA να διεξαγάγει μυστικές επιχειρήσεις στο εσωτερικό της Βενεζουέλας.

Η Ελλάδα και το Ελσίνκι

Του Δημήτρη Καλτσώνη 

εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 13/10/2025

 Οι πρόσφατες δηλώσεις Ζαχάροβα εντάσσονται στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης με το ΝΑΤΟ, καθώς τις τελευταίες δεκαετίες οι απειλητικές επεκτατικές κινήσεις του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και σε όλη την ανατολική Ευρώπη αμφισβήτησαν τη ζώνη επιρροής της Ρωσίας αλλά και την ασφαλή της περίμετρο.

  Ωστόσο οι δηλώσεις αυτές μπορούν να αποτελέσουν μια καλή αφορμή ώστε να αναστοχαστούμε πάνω στη σχέση της εξωτερικής πολιτικής της δικής μας χώρας με την Τελική Πράξη του Ελσίνκι και τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ. Ας σκεφτούμε μαζί κάποια παραδείγματα:

Πρώτο: Δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση. Η ελληνική κυβέρνηση στέκεται στο πλευρό των κατακτητών, δηλαδή του Ισραήλ που διατηρεί με την πιο βάρβαρη βία τον Παλαιστινιακό λαό υπό κατοχή. Έχει μάλιστα ανακηρύξει το Ισραήλ, όπως και η προηγούμενη κυβέρνηση, σε στρατηγικό σύμμαχο.

Δεύτερο: Απαγόρευση επιθετικού πολέμου. Οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν καταδίκασαν, δεν πήραν αποστάσεις αλλά συνέβαλαν στους παράνομους επιθετικούς πολέμους ενάντια στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη, πρόσφατα στο Ιράν και αλλού.

Τρίτο: Παράνομη χρήση βίας ή απειλή χρήσης βίας. Η τότε κυβέρνηση Σημίτη δεν αντιτάχθηκε αλλά διευκόλυνε τους βομβαρδισμούς της Σερβίας από το ΝΑΤΟ το 1999. Κατά παραβίαση του Συντάγματός μας και χωρίς τον ειδικό νόμο που απαιτεί το άρθρο 27 παρ. 2, επέτρεψε τη χρήση των ελληνικών εδαφών για τη διέλευση των ΝΑΤΟϊκών στρατευμάτων που κατευθύνονταν στο Κόσοβο.

Τέταρτο: Απαραβίαστο των συνόρων. Η ελληνική κυβέρνηση συμφώνησε το 1992 με την απόσχιση της Κροατίας και της Σλοβενίας από τη Γιουγκοσλαβία που έγινε με απαίτηση της Γερμανίας και απόφαση της ΕΕ.

Πέμπτο: Εδαφική ακεραιότητα των κρατών. Η κυβέρνηση έχει ουσιαστικά εναποθέσει την επίλυση του ζητήματος της παράνομης κατοχής του 37% της Κύπρου από την Τουρκία – μέλος του ΝΑΤΟ, στις ΗΠΑ και στο ίδιο το ΝΑΤΟ, στους συνυπεύθυνους δηλαδή της τουρκικής εισβολής και κατοχής. 

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης για την αποικιοκρατία πέραν της Δύσης

Του Σπύρου Κουτρούλη 

Κορνήλιος Καστοριάδης: Η απάτη των αποδομιστών

"Η ιδεολογία και η απάτη των αποδομιστών στηρίζονται κατά μεγάλο μέρος στο "αίσθημα ενοχής" της Δύσης:

 πηγάζουν, για να το πω με συντομία, από ένα αθέμιτο μείγμα, όπου η κριτική του εργαλειακού και εργαλειοποιημένου ορθολογισμού (κριτική που έχει ήδη γίνει. εδώ και πολύν καιρό) συγχέεται ύπουλα με τη δυσφήμιση των ιδεών της αλήθειας, της αυτονομίας, της υπευθυνότητας. Ποντάρουν στο αίσθημα ενοχής της Δύσης σχετικά με την αποικιοκρατία, την εξόντωση των άλλων πολιτισμών, τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, τη φαντασίωση της κυριαρχίας πάνω στη φύση, για να μεταπηδήσουν σε μια απατηλή και αυτοαντιφάσκουσα κριτική του ελληνοδυτικού προτάγματος της ατομικής και συλλογικής αυτονομίας, των πόθων για χειραφέτηση, των θεσμών μέσα στους οποίους οι πόθοι αυτοί ενσαρκώθηκαν, έστω με αποσπασματική και ατελή μορφή(το πιο περίεργο είναι ότι οι ίδιοι αυτοί σοφιστές δεν αμελούν από καιρού εις καιρούν να ποζάρουν ως υπερασπιστές του δικαίου, της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων του ανθρώπου κ.λ.π.)".

Συζήτηση με τον Olivier Morel στις 18 Ιουνίου 1993 στο Radio Plurielle και στο La Republique internationale des lettres τον Ιούνιο του 1994, στο Κ.Καστοριάδης, Η άνοδος της ασημαντότητας, εκδόσεις Ύψιλον,μετάφραση Κ.Κουρεμένος, Αθήνα 2000, σελ.121.

Κ.Καστοριάδης: Ανάμεσα στο κενό της Δύσης και τον μύθο των Αράβων

"Από τη μια υπάρχει η τεράστια  μυθοποίηση των Αράβων από τους ίδιους τους Άραβες, οι οποίοι αυτοπαρουσιάζονται μονίμως ως τα αιώνια θύματα της Ιστορίας. Στην πραγματικότητα, αν υπήρξε ένα κατακτητικό έθνος, από τον 7ο ως τον 11ο αιώνα, ήταν ακριβώς οι Άραβες. Οι Άραβες δεν είναι αυτοφυές είδος των βουνοπλαγιών του Άτλαντα στο Μαρόκο, ζούσαν στην Αραβία. Στην Αίγυπτο δεν υπάρχε ούτε ένας Άραβας.

 Η σημερινή κατάσταση είναι αποτέλεσμα κατ' αρχάς της κατάκτησης και του λίγο-πολύ αναγκαστικού εξισλαμισμού των υποταγμένων πληθυσμών, στη συνέχεια του επί αιώνες εποικισμού των Αράβων όχι από τους Ευρωπαίους μα από τους Τούρκους, και τέλος του δυτικού ημιαποικισμού για μια συγκριτικά πολύ μικρότερη περίοδο.

Ανοιχτή Επιστολή από Νομπελίστα σε Νομπελίστα

Ο Αδόλφο Πέρες Εσκιβελ , στα 94 του χρόνια, ο νομπελιστας Αργεντινός διανοούμενος, ποιητής, λογοτέχνης , λατρεμένος Λατινοαμερικάνος που έφερε  βάλσαμο και ελπίδα στις μητέρες και γιαγιάδες της Πλατείας του Μάη σε ένα ανοιχτό γράμμα στην πρόσφατα  βραβευμένη με το Νόμπελ ειρήνης  Μαρία Κορίνα Ματσαδο. 

Από τον Αδόλφο Πέρες Εσκιβέλ προς τη Μαρία Κορίνα Ματσάδο

12 Οκτωβρίου 2025

Σου στέλνω τον χαιρετισμό της Ειρήνης και του Καλού, που τόσο έχει ανάγκη η ανθρωπότητα και οι λαοί που ζουν στη φτώχεια, τις συγκρούσεις, τους πολέμους και την πείνα.

Αυτή η ανοιχτή επιστολή είναι για να σου εκφράσω και να μοιραστώ κάποιες σκέψεις.

Με εξέπληξε ο διορισμός σου ως βραβευμένης με το Νόμπελ Ειρήνης από τη Νορβηγική Επιτροπή Νόμπελ. Μου ήρθαν στη μνήμη οι αγώνες κατά των δικτατοριών στην ήπειρο και στη χώρα μου, υπό τις στρατιωτικές δικτατορίες που υπομείναμε από το 1976 έως το 1983, όταν αντισταθήκαμε στις φυλακίσεις, τα βασανιστήρια και την εξορία, με χιλιάδες αγνοούμενους, απαχθέντα παιδιά και τους λεγόμενους “θανάσιμους πτήσεις”, από τις οποίες είμαι επιζών.

Το 1980 μου απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης. Έχουν περάσει 45 χρόνια και συνεχίζουμε να δουλεύουμε στην υπηρεσία των φτωχότερων, μαζί με τους λαούς της Λατινικής Αμερικής. Εξ ονόματός τους δέχτηκα αυτή την υψηλή διάκριση — όχι για το ίδιο το βραβείο, αλλά για τη δέσμευση στον κοινό αγώνα και τις ελπίδες για την οικοδόμηση μιας νέας αυγής.

Η ειρήνη χτίζεται καθημερινά, και πρέπει να υπάρχει συνέπεια ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις.

Στα 94 μου χρόνια συνεχίζω να μαθαίνω από τη ζωή, και με ανησυχούν η κοινωνική και πολιτική σου στάση και οι αποφάσεις σου.

Οπότε σου στέλνω αυτές τις σκέψεις.

Η κυβέρνηση της Βενεζουέλας είναι μια δημοκρατία με τα φώτα και τις σκιές της. Ο Ούγκο Τσάβες άνοιξε το δρόμο της ελευθερίας και της κυριαρχίας για τον λαό, και αγωνίστηκε για την ενότητα της ηπείρου — ήταν ένα ξύπνημα της Μεγάλης Πατρίδας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες τον επιτέθηκαν διαρκώς, επειδή δεν μπορούν να ανεχθούν κανένα κράτος της ηπείρου να βγει από την τροχιά και την αποικιακή τους εξάρτηση. Συνεχίζουν να θεωρούν τη Λατινική Αμερική ως την “πίσω αυλή” τους.

Ο αποκλεισμός της Κούβας από τις ΗΠΑ για περισσότερα από 60 χρόνια είναι επίθεση στην ελευθερία και τα δικαιώματα των λαών. Η αντίσταση του κουβανικού λαού είναι παράδειγμα αξιοπρέπειας και δύναμης.

Με εκπλήσσει που προσκολλάσαι τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες, και πρέπει να γνωρίζεις ότι δεν έχουν συμμάχους ούτε φίλους — έχουν μόνο συμφέροντα.

Φραντς Φανόν (1925-1961)

Σταύρος Ζουμπουλάκης

12.10.2025

Συμπληρώθηκαν φέτος 100 στρογγυλά χρόνια από τη γέννηση του Φραντς Φανόν, στις 20 Ιουλίου 1925, στη Μαρτινίκα των Γαλλικών Αντιλλών. Πέθανε στις 6 Δεκεμβρίου 1961, στα 36 του, από λευχαιμία, σε νοσοκομείο της μισητής του Αμερικής. Τρεις μέρες νωρίτερα έπιασε στα χέρια του το βιβλίο του «Les damnés de la terre» (Maspero), με πρόλογο του Σαρτρ, τον οποίο ο ίδιος επιθυμούσε, λέγοντας μόνο «Αυτό δεν θα μου δώσει πίσω τον μυελό μου». Το έγραψε τον τελευταίο χρόνο της ζωής του, γνωρίζοντας ότι ο θάνατος δεν είναι πολύ μακριά. Τάφηκε, σύμφωνα με δική του τελευταία επιθυμία, στην Αλγερία.

 Το 1971, καταμεσής της δικτατορίας, το θρυλικό ήδη βιβλίο κυκλοφόρησε στα ελληνικά: «Της γης οι κολασμένοι» (μτφρ. Αγγέλα Αρτέμη, Κάλβος), χωρίς τον πρόλογο του Σαρτρ, ο οποίος ωστόσο μεταφράστηκε αργότερα από τον Κώστα Σταματίου και συμπεριλήφθηκε στη συναγωγή δοκιμίων του Σαρτρ «Καταστάσεις» (Αρσενίδης, χ.χ.). Δεν νομίζω ότι έχει εκδοθεί άλλο βιβλίο του Φανόν στα ελληνικά. Διάβασα τότε, το φθινόπωρο του 1971, άρτι εισαχθείς στη Νομική Σχολή του Αθήνησι, το βιβλίο του Φανόν και συγκλονίστηκα. 

Δεν ήταν το βιβλίο ενός πολιτικού αναλυτή ή κοινωνιολόγου, αλλά ενός Προφήτη, που, όπως οι βιβλικοί, περιέγραφε ή ανήγγελλε με οίστρο την Καταστροφή του κόσμου της αδικίας και της καταπίεσης, και κήρυττε την ελπίδα για έναν καινούργιο κόσμο δικαιοσύνης και ελευθερίας για τους απόκληρους. Από τότε, ό,τι και αν λένε, ό,τι και αν πουν, όσες μεγάλες αντιρρήσεις και αν έχω εγώ ο ίδιος, ο Φανόν μένει στη συνείδησή μου ως ιερό πρόσωπο.

Το έργο του έχει πια συγκεντρωθεί σε δύο πολυσέλιδους τόμους από τις εκδόσεις La Découverte: Frantz Fanon, Œuvres, με πλούσιες εισαγωγές και συμπληρωματικό υλικό. Ο πρώτος τόμος (2011) περιέχει τα τρία βιβλία που πρόλαβε να εκδώσει ο ίδιος, συν το «Pour la révolution africaine», που εκδόθηκε το 1964 (Maspero) και περιείχε δημοσιευμένα κείμενά του. Ο δεύτερος (2018), με τίτλο «Écrits sur l’ aliénation et la liberté», περιέχει δύο θεατρικά έργα του –ο Φανόν ξεκίνησε ως θεατρικός συγγραφέας–, τη διατριβή του στην ψυχιατρική στο Πανεπιστήμιο της Λυών και αρκετά άλλα ψυχιατρικά και πολιτικά κείμενα. 

Γερμανική αποικιοκρατία: Από το Βερολίνο ως τις γενοκτονίες της ΑφρικήςΔιαβάζεται σε 5'

Αφίσα για την έκθεση "Γερμανικός αποικιοκρατισμός" που έλαβε χώρα στο Γερμανικό Ιστορικό Μουσείο στο Βερολίνο, τον Ιανουάριο 2017 Markus Schreiber/AP Photo

Αφρική, Ωκεανία, Ασία: η σύντομη αλλά αιματηρή παρουσία της Γερμανίας

.EΛΕΝΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ

Η Γερμανική αποικιοκρατία (1884–1919) υπήρξε σύντομη αλλά αιματηρή: γενοκτονίες, καταναγκαστικά έργα, βίαιη καταστολή εξεγέρσεων. Ήταν η όψιμη είσοδος μιας νεοσύστατης αυτοκρατορίας στον αποικιακό ανταγωνισμό, με στόχο το κύρος και την οικονομική εκμετάλλευση. Στο πλαίσιο του “Scramble for Africa“*, η Γερμανία διεκδίκησε μια “θέση στον ήλιο”, βυθίζοντας λαούς της Αφρικής, της Ωκεανίας και της Ασίας στη γενοκτονία, την καταναγκαστική εργασία και την εκμετάλλευση.

Μπορεί η αποικιοκρατία να εμφανίστηκε τον 15ο αιώνα με τις “μεγάλες ανακαλύψεις” όμως η ιμπεριαλιστική αποικιοκρατία ξεκίνησε τον 19ο αιώνα. Συνδεόταν με την ανάπτυξη της βιομηχανίας και τα μονοπώλια των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων και τις ανάγκες του κεφαλαίου να βρουν νέες αγορές, πρώτες ύλες και περιοχές για νέες επενδύσεις. Σε αυτό το σκηνικό, η Γερμανία, ενωμένη μόλις το 1871, μπήκε καθυστερημένα στον αποικιακό ανταγωνισμό.

Η γερμανική αποικιοκρατία (Deutscher Kolonialismus) αναφέρεται στην περίοδο από το 1884 έως το 1919, όταν η Γερμανική Αυτοκρατορία απέκτησε και διοικούσε αποικίες στην Αφρική, την Ωκεανία και την Ασία. Ήταν σχετικά σύντομη σε σχέση με τις βρετανικές και γαλλικές αυτοκρατορίες, αλλά χαρακτηρίστηκε από έντονη βία, εκμετάλλευση και – σε ορισμένες περιπτώσεις – γενοκτονία.

Η δεύτερη Σύνοδος Κορυφής για το Κλίμα στην Αφρική αποκαλύπτει το νέο πρόσωπο της αποικιοκρατίας: τεχνοκράτες και κρυφοαποικιοποίηση (Μέρος 1, Το σκηνικό).

The Grand Ethiopian Renaissance Dam in Benishangul-Gumuz, Αιθιοπία/ Abiy Ahmed Ali/Πρωθυπουργός της Αιθιοπίας/Facebook

Αρχική δημοσίευση: Έκθεση Black Agendaστις 10 Σεπτεμβρίου 2025 από τον Anthony Karefa Rogers-Wright (περισσότερα από το Black Agenda Report ) 

|(Δημοσιεύτηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 2025 )

Η Αφρική υπάρχει ως τρία πράγματα και τρία πράγματα μόνο για τους Δυτικούς αποικιοκράτες... όλα όσα θέλουν, όλα όσα χρειάζονται και όλα όσα δεν θέλουν να πληρώσουν. — Δρ. Μουχάμαντ Σαμούρα

Αντίς Αμπέμπα, Αιθιοπία

Η Αιθιοπία μπορεί να είναι οικονομικά φτωχή, αλλά είναι αναμφισβήτητα ένα από τα πλουσιότερα έθνη που έχω επισκεφτεί ποτέ όσον αφορά τον πολιτισμό, την κληρονομιά και την εθνική υπερηφάνεια. Η Αντίς Αμπέμπα είναι μια πραγματική πόλη που σαφώς αναδύεται με νέες κατασκευές παντού, από κατοικίες μέχρι ξενοδοχεία και υποδομές, που περιλαμβάνουν το μεγαλύτερο υδροηλεκτρικό φράγμα στην ήπειρο, το οποίο ξεκίνησε τη λειτουργία του στις 9 Σεπτεμβρίου 2025. Για τον σκοπό αυτό, η ζωντανή πόλη με τους κοινωνικούς και φιλικούς κατοίκους της ήταν κάτι παραπάνω από μια κατάλληλη τοποθεσία για να φιλοξενήσει τη δεύτερη εξαμηνιαία Σύνοδο Κορυφής για το Κλίμα της Αφρικής (ACS2). Αυτό ισχύει ιδιαίτερα καθώς η ACS2 πραγματοποιήθηκε σε μια εποχή που η Αιθιοπία γιορτάζει την εθνική Πρωτοχρονιά και τα εγκαίνια του νέου, προαναφερθέντος, υδροηλεκτρικού φράγματος, του Μεγάλου Φράγματος Αναγέννησης της Αιθιοπίας (GERD), το οποίο ο πρωθυπουργός της Αιθιοπίας, Άμπι Άχμεντ, χαιρέτισε ως, το μεγαλύτερο επίτευγμα στην ιστορία της μαύρης φυλής.

Paul M. Sweezy:Το παρόν σαν ιστορία

Μηνιαία Eπιθεώρηση Τόμος 77, Τεύχος 4 Σεπτέμβριος 2025

Σημείωμα της Σύνταξης.

Για να κατανοήσουμε την κρίση του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος στον εικοστό πρώτο αιώνα, είναι κρίσιμο να την δούμε με όρους του παρόντος ως ιστορίας , δηλαδή ως απόρροια μιας ιστορικής διαδικασίας αιώνων. (Paul M. Sweezy, Το παρόν σαν ιστορία (The Present as History) Νέα Υόρκη: Monthly Review Press, 1953).

Ο καπιταλισμός εμφανίστηκε στη Δυτική Ευρώπη κατά τον μακρύ δέκατο έκτο αιώνα (1450–1650), ως ένα σύστημα τάξεων, έθνους και αποικιακής αυτοκρατορίας, που είχε τις ρίζες του στην οικονομική εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, την κατάκτηση και εξόντωση των αυτόχθονων πληθυσμών και το διατλαντικό δουλεμπόριο. 

Οι ευρωπαϊκές αποικιακές δυνάμεις, όπως σημείωσε ο Καρλ Μαρξ, πολέμησαν σε έναν «εμπορικό πόλεμο» με «τον κόσμο ως πεδίο μάχης», ο οποίος απέκτησε «γιγαντιαίες διαστάσεις στον Αντιιακωβινικό Πόλεμο της Αγγλίας» εναντίον της Γαλλίας. Η Βρετανία ανέβηκε στην κορυφή της κρίσης μέσω της Βιομηχανικής Επανάστασής , αναδυόμενη ως ηγεμονική δύναμη της καπιταλιστικής παγκόσμιας οικονομίας κατά την εποχή του ελεύθερου ανταγωνισμού του δέκατου ένατου αιώνα (Karl Marx, Capital , τόμος 1 Λονδίνο: Penguin, 1976, 915).

Μέχρι το τελευταίο τέταρτο του δέκατου ένατου αιώνα, ο καπιταλισμός είχε μετατοπιστεί από το ελεύθερα ανταγωνιστικό του στάδιο στο μονοπωλιακό ή ιμπεριαλιστικό του στάδιο, όπως περιεγράφηκε  από τον Β.Ι. Λένιν το 1916 στο βιβλίο του «Ιμπεριαλισμός, το Ανώτατο Στάδιο του Καπιταλισμού» . 

Η βρετανική ηγεμονία εξασθένησε και αρκετές μεγάλες αυτοκρατορικές δυνάμεις, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Βρετανία, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία και η Ιαπωνία, αγωνίστηκαν να αποκτήσουν τον έλεγχο των υπόλοιπων περιοχών του πλανήτη, με ολόκληρο τον κόσμο πλέον να είναι χωρισμένος σε κέντρο και περιφέρεια. 

Μια εργατική αριστοκρατία αναδύθηκε μέσα στα κορυφαία κλιμάκια του κινήματος της εργατικής τάξης στα κύρια αυτοκρατορικά κράτη, μετατοπίζοντας το συνολικό σοσιαλιστικό κίνημα από έναν αγώνα για επαναστατική αλλαγή σε έναν αγώνα μεταρρυθμιστικής σοσιαλδημοκρατίας και αποδυναμώνοντας τη διεθνή αλληλεγγύη της εργατικής τάξης με αποτέλεσμα στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο τα διάφορα ευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα να ευθυγραμμιστούν με τα αντίστοιχα κράτη τους. (Β.Ι. Λένιν, «Ιμπεριαλισμός, το Ανώτατο Στάδιο του Καπιταλισμού» [Νέα Υόρκη: Διεθνείς Εκδότες, 1939]).

Σε 250 χρόνια ύπαρξης ως έθνος, οι ΗΠΑ πολέμησαν ενάντια σε 29 κυρίαρχες χώρες.

Του Τάκη Μοσκώφ 

 Στην πραγματικότητα, από το 1785, οι ΗΠΑ έχουν εμπλακεί, για 219 χρόνια, σε κάποιο είδος πολέμου. Και αυτοί οι πόλεμοι έγιναν, ενάντια σε κάθε μορφής κυρίαρχων εθνών. Από την επέμβαση στο Μαρόκο  ("Πόλεμος της Μπαρμπαριάς" ), έως την εισβολή στο μικροσκοπικό νησί της Γρενάδας. Λοιπόν, αυτό σημαίνει ότι σε όλη της την ιστορία, είχε μόνο 17 χρόνια ειρήνης, και ακόμη λιγότερα, γιατί εδώ δεν υπολογίζονται τα σχεδόν 5 χρόνια (1861-1865), του Εμφυλίου Πολέμου της Απόσχισής της (Ένωση/Συνομοσπονδίες), αφού αυτός ο πόλεμος δεν ήταν με άλλη χώρα, αλλά εναντίον των ΗΠΑ. Και οι πόλεμοι κατά των ιθαγενών εθνών της Αμερικής δεν υπολογίζονται επίσης, για τον ίδιο λόγο- ας μην το αναλύσουμε αυτό εδώ..) Οι ΗΠΑ πολέμησαν εναντίον 29 χωρών. Έχει επεκτείνει 711 φορές το μέγεθος της επικράτειάς της από τις αρχικές 13 αποικίες της. Προκάλεσε με απόλυτη ατιμωρησία, γενοκτονίες, εντός και εκτός των συνόρων της, δολοφονίες κυβερνητικών - Ηγέτες, πραξικοπήματα και οικονομικούς αποκλεισμούς σε 6 κράτη μέλη του ΟΗΕ. Μεταξύ 1947 και 1989, οι ΗΠΑ προσπάθησαν να αλλάξουν κυβερνήσεις άλλων εθνών, 73 φορές. Ο κατάλογος περιλαμβάνει 66 κρυφές Επιχειρήσεις. Και 7 φανερές.

ΚΚΕ και Ιμπεριαλισμός...

4/27/2023  - Του Γιάννη Ραχιώτη Στην Ελλάδα, παρ’ ότι δεν εκπροσωπείται πλέον στο...

Του Γιάννη Ραχιώτη

Στην Ελλάδα, παρ’ ότι δεν εκπροσωπείται πλέον στο...κεντρικό πολιτικό σκηνικό, ο αντιϊμπεριαλισμός – αντιαμερικανισμός έχει ευλόγως βαθιές ρίζες, αφού οι ΗΠΑ εδώ έχουν συνδεθεί με τον εμφύλιο, τη χούντα, τη διάλυση του Κυπριακού κράτους, κάθε είδους προσβολές της κρατικής μας κυριαρχίας, αλλά και με τη ληστεία των οικονομικών πόρων μας, σε συνεργασία με την ΕΕ. Όμως το ΚΚΕ δείχνει να αντιμετωπίζει διαφορετικά τα πράγματα. Φαίνεται να πιστεύει ότι οι νεοϊμπεριαλιστικές και νεοαποικιοκρατικές πολιτικές των ΗΠΑ είναι ... ψευδοπρόβλημα και ο αγώνας εναντίον τους «αποπροσανατολισμός».

Πρόσφατα το τμήμα διεθνών σχέσεων του ΚΚΕ δημοσίευσε ένα εκτεταμένο κείμενο κριτικής εναντίον ενός διεθνούς συντονισμού αντιιμπεριαλιστικών οργανώσεων με τίτλο «Παγκόσμια Αντιιμπεριαλιστική Πλατφόρμα – ΠΑΠ» που ιδρύθηκε τον Οκτώβρη του 2022. Η ΠΑΠ συσπειρώνει μερικές δεκάδες κόμματα και οργανώσεις απ’ όλο τον κόσμο που έχουν κοινό στόχο την αντίσταση στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και τους συμμάχους του. Από την Ελλάδα συμμετέχουν δύο μικρές πολιτικές ομάδες μια εκ των οποίων είναι η «Πλατφόρμα Ανεξαρτησίας» στην οποία μετέχει και ο υποφαινόμενος.

Όπως φαίνεται από την ιδρυτική της διακήρυξη, η ΠΑΠ θεωρεί ότι οι πόλεμοι που εξελίσσονται ή προετοιμάζονται δεν είναι μεμονωμένες τοπικές υποθέσεις, αλλά μέρος της προσπάθειας των ΗΠΑ να διατηρήσουν την παγκόσμια ηγεμονία. Για τον πόλεμο στην Ουκρανία θεωρεί ότι πραγματικά ξεκίνησε με το, οργανωμένο από τις ΗΠΑ, πραξικόπημα του 2014 που ανέτρεψε τη νόμιμη κυβέρνηση της χώρας, ότι οι ΗΠΑ έχουν στόχο την περικύκλωση και τελικά τη διάλυση της Ρωσίας, ενώ από την πλευρά της τελευταίας είναι πόλεμος αυτοάμυνας και προσπάθεια ανακοπής της συστηματικής εξόντωσης των ρωσικών πληθυσμών στην Ουκρανία.

Η συγκλονιστική ομιλία του Ιμπραήμ Τραόρε στον ΟΗΕ. “Η Αφρική δεν είναι το πειραματόζωό σας, η μαριονέτα σας…”:

«Αγαπητοί σύνεδροι, αρχηγοί κρατών, ηγέτες εθνών, σεβαστοί εκπρόσωποι μεγάλων και μικρών εθνών, δεν σας χαιρετώ ως διπλωμάτης καριέρας ή ως άνθρωπος που έχει ανατραφεί για αίθουσες δεξιώσεων και χειραψίες. 

Δεν έρχομαι να σας μιλήσω με την επιδέξια γλώσσα της στιλβωμένης πολιτικής.

 Έρχομαι σε εσάς ως στρατιώτης του λαού μου, ως φύλακας μιας τραυματισμένης χώρας, ως γιος μιας ηπείρου που σήκωσε τον σταυρό του κόσμου, αλλά ποτέ το στέμμα του.

Ονομάζομαι Λοχαγός Ιμπραήμ Τραόρε, Πρόεδρος της Μπουρκίνα Φάσο. 

Σήμερα μιλώ όχι μόνο εκ μέρους των 22 εκατομμυρίων ψυχών στη χώρα μου, αλλά και εκ μέρους μιας ηπείρου της οποίας οι ιστορίες έχουν διαστρεβλωθεί, ο πόνος της έχει αγνοηθεί και η αξιοπρέπεια της έχει επανειλημμένα πουληθεί στο βωμό ξένων συμφερόντων.

Η Αφρική δεν είναι ζητιάνος. Η Αφρική δεν είναι πεδίο μάχης. Η Αφρική δεν είναι το πειραματόζωό σας, η μαριονέτα σας, η αποθήκη πρώτων υλών σας. Η Αφρική δεν σηκώνεται για να γονατίσει, αλλά για να σταθεί στα πόδια της. Ακόμα και σήμερα, μπροστά σε αυτή τη μεγάλη συνέλευση εθνών, λέω: "Η Αφρική δεν θα γονατίσει"

1. Σχετικά με την ψευδή γενναιοδωρία της παγκόσμιας πολιτικής

Επί δεκαετίες, μας βοηθούσατε με το ένα χέρι, ενώ με το άλλο μας ρουφούσατε το αίμα. Χτίζετε πηγάδια στα χωριά μας, ενώ οι εταιρείες σας αποξηραίνουν τα ποτάμια μας. Δωρίζετε εμβόλια, αλλά κατοχυρώνετε φάρμακα με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας. Μιλάτε για δράση για το κλίμα και συνεχίζετε να χρηματοδοτείτε όσους καίνε τα δάση μας και αποξηραίνουν τις λίμνες μας.

Τι είδους γενναιοδωρία είναι αυτή; Αυτή που ταΐζει το στόμα της αλλά πνίγει τη φωνή της. Αυτή που κρατάει έναν άνθρωπο ζωντανό για αρκετό καιρό ώστε να παραμείνει εξαρτημένος. Δεν είμαστε τυφλοί σε αυτή την υποκρισία. Ας είμαστε σαφείς – δεν είμαστε αχάριστοι για την ειλικρινή ανθρωπιστική βοήθεια, αλλά απορρίπτουμε μια Παγκόσμια Τάξη που μεταμφιέζει την εκμετάλλευση σε συνεργασία. Απορρίπτουμε τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που δανείζουν με το ένα χέρι και παίρνουν την κυριαρχία με το άλλο.

Η Αφρική δεν θέλει πλέον έλεος – εμείς θέλουμε δικαιοσύνη. Θέλουμε τον έλεγχο του δικού μας πεπρωμένου.

Πλαστικά χάρτες για τις ανάγκες των ιμπεριαλιστών

Του Γιώργου Αλεξάτου

Νιώθω πραγματικά συγκινημένος, γιατί επιτέλους η Μαύρη Ήπειρος αποφάσισε να θέσει το ζήτημα της πλαστής απεικόνισης του πλανήτη μέσα από τους μερκατορικούς χάρτες.

Εκείνους τους χάρτες που ξέρουμε από τότε που ήμασταν μικρά παιδιά. Που δείχνουν υπερδιογκωμένο τον Βορρά και συρρικνωμένο τον Νότο. 

Έτσι ώστε να φαίνεται μια τεράστια Γροιλανδία, κάπου είκοσι φορές μεγαλύτερη από το Μεξικό, με το οποίο έχει την ίδια έκταση. Και μια Βρετανία μεγαλύτερη από την Ιβηρική αν και έχει λιγότερο απ' τη μισή έκταση απ' αυτήν. 

Χρήσιμοι στη ναυσιπλοΐα, οι μερκατορικοί χάρτες αποδείχτηκαν χρήσιμοι και στην ιμπεριαλιστική αντίληψη του κόσμου. Αλλά και ακατάλληλοι για να γνωρίσει κάποιος την πραγματικότητα, όταν, π.χ. ο λεγόμενος δυτικός κόσμος, λόγω Ευρώπης και Βόρειας Αμερικής, εμφανίζεται τεράστιος.

Χρόνια τώρα με απασχολούσε το ότι δεν είχε υπάρξει κάποια κίνηση για την αντικατάσταση των μερκατορικών χαρτών από άλλους που να απεικονίζουν τις πραγματικές διαστάσεις χωρών και ηπείρων.

Γλυπτά του Παρθενώνα: μια ιστορική αδικία που τη διαιωνίζουν τα υπολείμματα της βρετανικής αποικιοκρατίας

Του Δημήτρη Μάρτου

Ακόμη και σήμερα δεν λείπουν οι Βρετανοί διανοούμενοι και πολιτικοί, που ψάχνουν απεγνωσμένα λόγους για να δικαιολογήσουν την πράξη της αρπαγής και κατακράτησης ελληνικών μνημείων στο Λονδίνο. 36 σημαίνοντα πρόσωπα της πολιτικής και πανεπιστημιακής κοινότητας του Ηνωμένου Βασιλείου υπέγραψαν μια επιστολή (11-7-2025), με την οποία προσπαθούν να εμποδίσουν τις συνομιλίες για την «επανένωση» των Γλυπτών του Παρθενώνα.

Θεωρούν αυτές τις συνομιλίες «διαστρέβλωση της πορείας της ιστορίας για πολιτικούς και ιδεολογικούς λόγους», ότι η «απομάκρυνση των Μαρμάρων από την Αθήνα έγινε για συγκεκριμένους πολιτιστικούς λόγους τους οποίους έχουμε καθήκον να σεβαστούμε και να κατανοήσουμε», ότι δεν αναγνωρίζουν τις έρευνες και τις δημοσκοπήσεις που ζητούν την επιστροφή των Γλυπτών και ακόμη ότι «η μυστικότητα των διαπραγματεύσεων ενδέχεται να συνιστά παραβίαση των θεσμικών καθηκόντων που οι επίτροποι των μουσείων οφείλουν προς το κοινό».

Εν κατακλείδι, καλούν την Κυβέρνηση του Κιρ Στάρμερ και το ΔΣ του Βρετανικού Μουσείου «να αναστείλουν κάθε συζήτηση περί μεταβίβασης, μόνιμου δανεισμού ή αποδέσμευσης των Μαρμάρων του Έλγιν μέχρι να πραγματοποιηθεί πλήρης δημόσια επανεξέταση».

Αν και η λεγόμενη «Συμφωνία του Παρθενώνα» στηρίζεται στη λογική του δανεισμού των Γλυπτών στην Ελλάδα, με ταυτόχρονο δανεισμό άλλων αρχαιοτήτων από την Ελλάδα στο Βρετανικό Μουσείο, οι «36» διαφωνούν ακόμη και σε αυτήν την «κατευναστική», εκτονωτική και μάλλον εκφυλιστική, για το δίκαιο της επιστροφής, συμφωνία των δανειστικών ανταλλαγών.

Την επιχειρηματολογία τους την στηρίζουν κυρίως στο νόμο περί μουσείων του 1963, που ναι μεν ορίζει τη διοίκηση του Βρετανικού Μουσείου σαν αρμόδια για την επιστροφή αρχαιοτήτων, εξαιρεί όμως τα παρθενώνεια, για τα οποία ορίζει ότι δεν μπορούν να επιστραφούν. Επόμενα, η επιστροφή δεν είναι θέμα θέλησης του Βρετανικού Μουσείου αλλά πολιτικής βούλησης για αλλαγή του νόμου.

Η επιστολή, που συντάχθηκε από μέλη συντηρητικών και ακροδεξιών οργανώσεων, φαίνεται καλοδουλεμένη στα πλαίσια του βρετανικού νομικού και πολιτικού συστήματος, απαράδεκτη όμως ηθικά και πολιτισμικά και αντίθετη με το διεθνές αρχαιολογικό δίκαιο, που απαιτεί τα ταυτοποιημένα ιστορικά μνημεία να επιστραφούν στη χώρα προέλευσής τους.

Εντάσσεται στα πλαίσια μιας γενικότερης εκστρατείας για να εμποδιστεί η επιστροφή των παρθενώνειων γλυπτών. Μια εκστρατεία που αναδύεται από τα υπολείμματα του βρετανικού ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας. Αυτό το διαπιστώνει κανείς ενσκήπτοντας σε τοποθετήσεις κάποιων από τους υποστηριχτές της επιστολής.

Ο επικεφαλής του κόμματος Reform UK Νάιτζελ Φάρατζ ανέφερε, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Sun, ότι «Αν τα Γλυπτά του Έλγιν είχαν παραμείνει στην Ελλάδα , σήμερα δεν θα υπήρχαν». Δηλαδή, κατά τον κ. Φάρατζ η αποκόλληση, η καταστροφή και η διασπορά οργανικών τμημάτων του Παρθενώνα, θεωρείται διάσωση; Και ας υποθέσουμε ότι τα διέσωσαν, ότι μεταφέρθηκαν για μελέτη, συντήρηση ή και προστασία τους. αυτός ο χρόνος ‘’διάσωσης’’ δεν θα έπρεπε να είναι πεπερασμένος και να επιστρέφονταν αμέσως μετά; Γιατί αν αυτήν την ‘’προσφορά’’ τη μετατρέπεις σε «εμείς τα σώσαμε, άρα μας ανήκουν» τότε έχουμε εξαπάτηση. Δηλαδή, αν κάποιος διασώσει ένα παιδάκι από πνιγμό δικαιούται να το κρατήσει, να μην το επιστρέψει στους γονείς του; Δεν θεωρείται αυτό απαγωγή;

Η αντιιμπεριαλιστική, πατριωτική στάση του Κ.Κ. ΣΥΡΙΑΣ

Ο Γενικός Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Συρίας έφυγε από τη ζωή, αιωνία η μνήμη του.

Ο Γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Συρίας Ammar Baghdash «απεβίωσε από καρδιακή προσβολή» στην Αθήνα 12 Ιουλίου του 2025, σε ηλικία 70 ετών! 

Με την άνοδο του κύματος της αντίδρασης και των πολιτικών διώξεων στη Συρία, ο σύντροφος Bakdash και οι σύντροφοί του καταδιώχθηκαν άγρια από τις δυνάμεις του σκότους, γεγονός που τον ανάγκασε να καταφύγει στην ελληνική πρωτεύουσα, την Αθήνα, όπου συνέχισε τον αγώνα του υπό τη σημαία της διεθνούς αλληλεγγύης με το Ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα.

Στη μνήμη του θυμίζουμε την πατριωτική, αντιιμπεριαλιστική στάση του κόμματός του όπως την περιγράφει ο ίδιος σε ομιλία του στην Αθήνα σε εκδήλωση του ΚΚΕ

 
Χαιρετισμός του Αμάρ Μπαγκντάς, ΓΓ του Συριακού ΚΚ στην αντιιμπεριαλιστική εκδήλωση (VIDEO)

Διαβάστε μόνοι σας: 2015.12.15 Αθήνα:

 «[…]μεταφέρω τους χαιρετισμούς των Σύρων κομμουνιστών, των αδελφών σας στην ενιαία διεθνική ταξική πάλη και τα συναισθήματα βαθιάς ευγνωμοσύνης για την αλληλεγγύη σας στο δίκαιο αγώνα που διεξάγει ο συριακός λαός που αντιμετωπίζει ισχυρή ιμπεριαλιστική σιωνιστική επίθεση, η οποία στοχεύει κατά της ελευθερίας και της εθνικής κυριαρχίας του, αλλά περισσότερο κατά της ύπαρξης της πατρίδας του.

 Ναι, σύντροφοι, οι Σύροι κομμουνιστές, δίπλα με άλλες πατριωτικές δυνάμεις στη Συρία, αποκρούουν αυτήν την άγρια επίθεση που διεξάγουν οι ιμπεριαλιστές και οι συνεργάτες τους κατά της πατρίδας τους και θεωρούν ότι αυτό δεν είναι μόνο το πατριωτικό και ταξικό καθήκον τους, αλλά και το διεθνιστικό τους επίσης. 

Γιατί η Συρία αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης μεταξύ του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού και των παγκόσμιων δυνάμεων της απελευθέρωσης. Ένα από τα κύρια κίνητρα για το μίσος του ιμπεριαλισμού και του διεθνούς σιωνισμού κατά της Συρίας είναι η σταθερή ιστορικά στάση της στην απόκρουση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων στην περιοχή και η στήριξη που παρέχει στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που αντιμετωπίζουν την επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού.

 Η Συρία απέρριπτε σταθερά το σχέδιο "μεγάλη Νέα Μέση Ανατολή" που αποσκοπούσε στην εγκαθίδρυση της πλήρους σιωνιστικής ιμπεριαλιστικής ηγεμονίας στην περιοχή μας. 

Το Συριακό Κομμουνιστικό Κόμμα είχε ονομάσει αυτό το σχέδιο "μεγάλη Σιών". Και είναι πράγματι έτσι, διότι αυτό το σχέδιο στοχεύει να επεκτείνει την απόλυτη κυριαρχία του σιωνιστικού Ισραήλ στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, με την ευλογία και την πλήρη εποπτεία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. 

Η επιτυχία αυτού του επικίνδυνου αποικιακού σχεδίου προϋποθέτει τον κατακερματισμό και τη διαίρεση των χωρών της περιοχής, ώστε να μετατραπεί η κατάσταση σε μια που εναρμονίζεται με το "δημιουργικό χάος" των θεωρητικών του ιμπεριαλισμού, δηλαδή τη δημιουργία των τραγωδιών των λαών της περιοχής, όπως, οι σκοτωμοί, ο εκτοπισμός και η εξαθλίωση, προκειμένου οι ιμπεριαλιστές να πραγματοποιήσουν την πλήρη κυριαρχία και λεηλασία τους επί του πλούτου αυτών των λαών.

Οι ιμπεριαλιστές δεν συγχώρησαν στη Συρία τη στήριξή της προς το δίκαιο αγώνα του παλαιστινιακού λαού για τα δίκαια δικαιώματά του.

 Επίσης δεν της συγχώρησαν τη στήριξη που παρείχε στην ιρακινή αντίσταση ενάντια στην ιμπεριαλιστική εισβολή των ΗΠΑ, δηλαδή τη στήριξη σε αυτήν τη γενναία αντίσταση που έτριψε τη μούρη του κατακτητή στη λάσπη και προκάλεσε την πρώτη σοβαρή στρατιωτική ήττα των ΗΠΑ μετά τη νίκη του βιετναμέζικου λαού.

Η ανεύρετη ανάπλαση της Μέσης Ανατολής

Του Γιώργου Μαργαρίτη

Άρθρο στο σημερινό SLpress

Στα 1919, αμέσως μετά το τέλος του παγκόσμιου πολέμου, οι νικητές ανέλαβαν, όπως είχαν διακηρύξει στα χρόνια του πολέμου, την «ανάπλαση» της Μέσης Ανατολής. Η τεράστια αυτή περιοχή ήταν ως τότε τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και η διάλυση της τελευταίας άφηνε ένα μεγάλο κενό το οποίο κλήθηκε να καλύψει η «δημιουργική φαντασία» των νικητών – οπωσδήποτε και οι μεταξύ τους ισορροπίες. Από τη διώρυγα του Σουέζ μέχρι την Βασόρα και από το Άντεν ως την Μαύρη θάλασσα και τις ακτές της Κασπίας, ο πολιτικός χάρτης έπρεπε να σχεδιαστεί από την αρχή. Δεν ήταν μια απλή υπόθεση.

Εκείνο τον καιρό το φυσιολογικό ήταν η αποικιοποίηση της περιοχής. Η κατανομή δηλαδή εδαφών και λαών ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές αποικιοκρατικές μητροπόλεις που έβγαιναν νικήτριες από την πολεμική σύγκρουση. Ο πόλεμος όμως είχε αλλάξει τις ισορροπίες του κόσμου. Οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες δεν ήταν πλέον μόνες τους στον κόσμο. Δύο νέοι παράγοντες είχαν εγγραφεί στην παγκόσμια ιστορία. Ο πρώτος ήταν το επαναστατικό καθεστώς της Ρωσίας, όπως δημιουργήθηκε στα 1917 και σταθεροποιήθηκε στα 1918 και ο δεύτερος ήταν η ανάδειξη της ισχύος των Ηνωμένων Πολιτειών. 

Ο αποικισμός ως αιτία και παράμετρος του ιμπεριαλιστικού πολέμου στιγματίστηκε με έντονο τρόπο από το επαναστατικό καθεστώς της Ρωσίας. Οι λαοί έπρεπε να είναι ελεύθεροι, χωρίς δυνάστες και να επιλέγουν ελεύθερα το είδος της κυβέρνησης που επιθυμούν. Στην ειρηνευτική πρόταση του Λένιν η θέση διατυπωνόταν με σαφήνεια και δεν μπορούσε να μείνει κρυφή. 

Δεν είναι μόνο ο Donald Trump!!

"Δεν έγιναν λάθη πχ στην αντιμετώπιση των Ινδιάνων της Αμερικής η των μαύρων της Αυστραλίας... δεν είναι λάθος ότι μια ισχυρότερη φυλή, υψηλότερης ποιότητας και σοφίας, πήρε την θέση τους"!!!! (Ουίνστον Τσώρτσιλ)

 Σαν χθες, 24 Ιανουαρίου 1965, πεθαίνει, πλήρης ημερών (90 χρόνων), ο ρατσιστής εγκληματίας πολέμου Ουίνστον Τσώρτσιλ.

Γόνος εύπορης οικογένειας ευγενών, γεννήθηκε το 1874 στο Ανάκτορο Μπλενχάιμ. Σπούδασε αρχικά στη σχολή Χάρροου και αργότερα στην στρατιωτική ακαδημία. Αξιωματικός του ιππικού από το 1895, παρακολούθησε τον ίδιο χρόνο, ως στρατιωτικός παρατηρητής (από την πλευρά των αποικιοκρατών), τις εξελίξεις στην Κούβα, που πολεμούσε ενάντια στους Ισπανούς.

Όπως έγραψε το 1896, φοβόταν ότι η Κούβα θα γίνει "μια άλλη μαύρη δημοκρατία" το 1896. Με την λέξη "άλλη" αναφερόταν στην Αϊτή, που ήταν το πρώτο έθνος στη σύγχρονη εποχή που κατήργησε την δουλεία και κυβερνήθηκε από μαύρους.

Aκολούθησε η Μέση Ανατολή. Στο Αφγανιστάν συμμετείχε στις σφαγές ενάντια στους τοπικούς πληθυσμούς: "Όλοι όσοι αντιστέκονται θα σκοτωθούν" για "να αναγνωρίσουν την ανωτερότητα της (λευκής) φυλής". 

Έγραφε με ενθουσιασμό για τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα: "Προχωρήσαμε συστηματικά, χωριό ανά χωριό, καταστρέψαμε τα σπίτια, κάψαμε τις καλλιέργειες". Αναζητώντας δημοσιότητα και μετάλλια, έφυγε για την Αφρική. Συμμετείχε στην επέμβαση των Άγγλων στο Σουδάν.

 

Στην διάρκεια του δευτέρου πολέμου των Μπόερς μεταξύ των Βρετανών ιμπεριαλιστών και των Ολλανδών αποίκων, βρέθηκε στην Ν. Αφρική σαν πολεμικός ανταποκριτής. Αιχμαλωτίστηκε αλλά κατάφερε να δραπετεύσει. Το 1900 εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής. Συνέχιζε να υπερασπίζεται ρατσιστικές απόψεις μέσα στο κοινοβούλιο και έδωσε μάχη για να μην αποκτήσουν οι μαύροι δικαίωμα δικαίωμα ψήφου στην Ν. Αφρική (στο όνομα της "αυτοδιοίκησης" των λευκών).

Γρήγορα, άρχισε να αναλαμβάνει διοικητικές και υπουργικές θέσεις. Aπο αυτές τις θέσεις είχε πρωταγωνιστικό ρόλο σε ιμπεριαλιστικά εγκλήματα, πολλά από τα οποία ήταν δική του έμπνευση.

Υποτέλεια και κατάρρευση του πολιτικού συστήματος της Ελλάδας, μπροστά στους Ευρωνατοϊκούς Πολέμους.

Εκδήλωση - συζήτηση με θέμα:

 Υποτέλεια και κατάρρευση του πολιτικού συστήματος της Ελλάδας, μπροστά στους Ευρωνατοϊκούς Πολέμους. Ρήγματα και διέξοδοι.

 Τετάρτη 18 Δεκέμβρη

Σκεψεις για την εννοια του ιμπεριαλισμου στο ψυχορραγημα του 2024

Του Δημήτρη Μπελαντή 

Στην συζητηση των τελευταιων ετων, εντος της οποιας Αριστερας, υφισταται μια συνεχης  παραμορφωση της εννοιας του ιμπεριαλισμου, τουλαχιστον της μαρξιστικης γιατι υπαρχουν και αλλες μη μαρξιστικες  ερμηνειες και πρισεγγισεις της εννοιας. Η μαρξιστικη θεωρια για τον ιμπεριαλισμο δεν υπαρχει στο εργο των Μαρξ και Ενγκελς , ειναι μεταγενεστερη. Κυριως αναπτυχθηκε στις αρχες  του εικοστου αιωνα απο τον Λενιν, τον Ρουντολφ  Χιλφερντινγκ και την Ροζα Λουξεμπουργκ πρωτογενως, σε μεγαλο βαθμο και απο τον Μπουχαριν. Πολλες επιρροες ειχε ο Λενιν ως προς την εννοια του ιμπεριαλισμου  και απο τον  Βρετανο  δημοσιολογο Τζον  Χομπσον αν και ο Χομπσον ηταν ριζοσπαστης αντιαποικιακος  φιλελευθερος και οχι μαρξιστης.Οι κεντρικες οψεις στον Λενιν  ειναι η μεταβαση απο τον ανταγωνιστικο- φιλελευθερο  στον μονοπωλιακο καπιταλισμο, η συγκεντρωση και συγκεντροποιηση του κεφαλαιου σε μεγαλους μονοπωλιακους ομιλους,  ιδιως η Εξαγωγη Κεφαλαιου ( και οχι μονο εμπορευματων), ο συνδυασμος της καταληστευσης αποικιων με την εξαγωγη κεφαλαιου ( η καταληστευση χωρων  υπηρχε και πριν απο τον μονοπωλιακο καπιταλισμο) και η  παλη για την διανομη και αναδιανομη του κοσμου.Η δημιουργια διεθνων μονοπωλιακων ομιλων οπου το εθνικο και διεθνικο στοιχειο συνυπαρχουν. Επισης, η ταση για σαπισμα και παρασιτισμο του καπιταλισμου στο σταδιο αυτο ( αυτο προερχεται πιο πολυ απο τον Χομπσον που ασχολειται οχι τοσο με τα μονοπωλια οσο με τους διεθνεις  εισοδηματιες και το παρασιτικο τους εισοδημα).Η επιρροη  στον Λενιν  ως προς το  μονοπωλιο πηγαζει  απο τον Χιλφερντινγκ,  ως προς το  παρασιτικο  εισοδημα πηγαζει απο τον  Χομπσον.Η συμβολη της Λουξεμπουργκ αφορα κυριως την  κρισιμη για τον  ιμπεριαλισμο ενταξη συνεχως των προκαπιταλιστικων κοινωνιων  στην  κυριαρχια του κεφαλαιου  ωσοτου δεν θα υπαρχει πια κοσμος εξωτερικος προς τον  καπιταλισμο.

Επισης ο Λενιν  αρνειται την   θεση  του Καρλ  Καουτσκυ  οτι στην  τελικη  φαση  θα αρθουν  οι ενδοιμπεριαλιστικοι ανταγωνισμοι και ολα τα  μονοπωλια  θα  ενωθουν σε ενα  διεθνες  κρατος- καρτελ , τον   Υπεριμπεριαλισμο.

Παρατηρηση πρωτη. Υπαρχει ενας καπιταλιστικος "ιμπεριαλισμος" και πριν απο το μονοπωλιακο σταδιο του καπιταλισμου.Πχ αποικιοκρατια στην Αμερικη, Ινδιες απο τον 18ο αιωνα, διεθνεις εμπορικες εταιρειες, μερκαντιλισμος  κλπ. Βασικο εργαλειο του  το δουλεμποριο και η καταληστευση πορων . Ειναι διαφορετικη  θεωρητικη  εννοια απο την λενινιστικη.Κατα μια εννοια, υπηρξε και ενας "ιμπεριαλισμος" στην φαση της  πρωταρχικης συσσωρευσης κεφαλαιου ( 15ος με 18ο αιωνα).Ειναι αλλη εννοια απο την λενινιστικη, οπως και ο ρωμαικος ιμπεριαλισμος  επι δουλοκτησιας κλπ

Παρατηρηση δευτερη.Δεν ειναι καθε επεκτατικη η βιαιη  επιθετικη δυναμη ιμπεριαλιστικη με την λενινιστικη εννοια. Με αυτη τη λογικη ακομη και μεσαιωνικες χωρες θα ηταν ιμπεριαλιστικες.Ακομη και ο Τζενγκις Χαν θα ηταν ενας προωρος ιμπεριαλιστης.

Παρατηρηση τριτη.Αν και στο εργο του Λενιν για τον ιμπεριαλισμο φαινεται καποιες φορες οτι καθε αναπτυγμενη  καπιταλιστικη χωρα, εντος  του μονοπωλιακου σταδιου τουλαχιστον,  ειναι ιμπεριαλιστικη, δεν ειναι , ομως, ετσι στην πραγματικοτητα.Η Ελλαδα εχει μπει στο μονοπωλιακο σταδιο και ειχε οψεις μονοπωλιακης  αναπτυξης ηδη  απο την δεκαετια του 1930 το αργοτερο.Ομως μεσα στην ιμπεριαλιστικη αλυσσιδα υπαρχει ιεραρχια με αποτελεσμα ακομη και χωρες του μονοπωλιακου σταδιου, ποσο μαλλον χωρες προμονοπωλιακες  η και με ισχνη καπιταλιστικη αναπτυξη, να εξαρτωνται απο αλλες ισχυροτερες. Αρχη της  ανισης  και  συνδυασμενης  καπιταλιστικης αναπτυξης. Μονο οι πιο ισχυροι κρικοι διεθνως  σε επιπεδο οχι μονο εντασης της  καπιταλιστικης αναπτυξης αλλα και πολιτικης και στρατιωτικης ισχυος , και ενδεχομενως και πολιτισμικης, ειναι ιμπεριαλιστικες χωρες και μοιραζουν τον κοσμο. Οσο και αν υποστηριχθηκε αυτο απο καποιες μαρξιστικες τασεις,οπως πχ  το περιοδικο  "Θεσεις", αλλα και αλλοι , η Ελλαδα ουτε ειναι ουτε υπηρξε ποτε  ιμπεριαλιστικη χωρα, παρα το οτι σε καλυτερες εποχες ειχε καποιες υπο- ιμπεριαλιστικες οψεις ( πχ επενδυσεις παλιοτερα σε Βορεια Αφρικη, Βαλκανια κλπ). Η ενταξη στην ΕΕ παρα τις αρχικες  προσδοκιες καποιων ομιλων για αναβαθμιση διεθνως  υποβαθμισε τελικα την θεση της Ελλαδας στην αλυσσιδα.

Βουτιά στις ρίζες του κακού

 Γράφει ο Κώστας Λάμπος

Η νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, γίνεται, μέρα με τη μέρα, πιο αισθητή, τόσο μέσα από το βάθεμα της καταστροφικής κρίσης του καπιταλισμού και τις γενοκτονίες που ανενόχλητος διαπράττει, όσο και μέσα από την κραυγαλέα αφωνία της παγκόσμιας κοινότητας, της ανθρωπότητας, των κοινωνιών και των θεσμών. Αυτή η αποχαύνωση τείνει να υποκαταστήσει τα οράματα και τους κοινωνικούς αγώνες με τα εικονικά θεάματα που σκηνοθετούνται στα διάφορα τηλεοπτικά Κολοσσαία που παθητικοποιούν τα αφιονισμένα πλήθη, χάρη της λεγόμενης ‘κοινωνικής ειρήνης’, η οποία εξασφαλίζει την ασυδοσία του κεφαλαίου. Και για να μην γίνεται αυτό αντιληπτό έχει αναχθεί σε επιστήμη η ακατάσχετη πολιτική φλυαρία από τους λογής-λογής κοπής και απόχρωσης πολιτικάντηδες, η οποία συχνά εξελίσσεται σε ναρκωτικό συνειδήσεων.

Τα τελευταία χρόνια η κρίση των πολιτικών θεσμών στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο οξύνεται, βαθαίνει και διευρύνεται σε βαθμό που η προσπάθεια αποπολιτικοποίησης των δυνάμεων της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού τις σπρώχνει στο οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό περιθώριο, γεγονός που εκφράζεται με ακροδεξιές μέχρι και φασίζουσες επιλογές, αλλά και με την μαζική, ενίοτε μάλιστα και στην πλειοψηφική αποχή από τις πολιτικές διαδικασίες. Αποχή, προφανώς λόγω απογοήτευσης, γιατί όλο και περισσότερο γίνεται κατανοητό πως δεν μπορούν πια να περιμένουν τίποτα από την ‘αστική δημοκρατία’ που πνέει τα λοίσθια , επειδή έχει εγκαταλειφθεί από το ηγεμονικό κεφάλαιο που ετοιμάζει, με τους δεκάδες παράλληλους πολέμους, τον μετασχηματισμό της τυπικής τοπικής και εθνικής δημοκρατίας σε ουσιαστικό ολοκληρωτισμό της μορφής της ‘παγκόσμιας διακυβέρνησης’. Μοχλοί αυτών των σχεδίων δεν είναι οι πολιτικοί κομπάρσοι, οι υπάλληλοι του κεφαλαίου, αλλά τα ίδια τα μεγάλα οικονομικά συγκροτήματα που οραματίζονται την παγκόσμια ηγεμονία της Δύσης, αλλά και των αντίστοιχων της Ανατολής, επί της ανθρωπότητας, γεγονός που επιτείνει την κρίση σε βαθμό τήξης όλων των θεμελιακών κοινωνικών θεσμών, προϋπόθεση για την πολτοποίηση των επιμέρους κοινωνιών και την επιβολή της Νέας Ολοκληρωτικής Τάξης Πραγμάτων.

Ο ελεγχόμενος πολιτικός λόγος περιφέρεται στην επιφάνεια, όπως όλα τα σκύβαλα, δίνοντας την εντύπωση πως το κακό εκπορεύεται από το εποικοδόμημα, από τις ιδεολογίες, τα κόμματα, τους κομματάρχες, τα σκοταδιστικά και τα εξουσιαστικά ιερατεία με συνέπειά τις κοκορομαχίες, ως πασαρέλα στρατολόγησης από τον θιασάρχη και αποτέλεσμα, θεατές και ακροατήριο να ικανοποιούνται με την αλλαγή/εναλλαγή των σκηνικών, των πρωταγωνιστών και των κομπάρσων, να αρκούνται στα όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν στην επιφάνεια και να μην αισθάνονται την ανάγκη να δουν τι κρύβεται από κάτω και ποια η σχέση της επιφάνειας με τον βυθό της καθημερινότητας, ο οποίος στη διάσταση του χρόνου διαμορφώνει την ανθρώπινη και κοινωνική πραγματικότητα. Αυτή η επιφανειακή και ρηχή στάση και συμπεριφορά απέναντι στα κοινωνικά φαινόμενα οδήγησε στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, οι αρχιτέκτονες της οποίας δεν αρκούνται πια στην εκμετάλλευση ‘ανθρώπου από άνθρωπο’ και απεργάζονται μέσω της ‘μεγάλης επανεκκίνησης του καπιταλισμού’ ήδη τρόπους και μέσα δραστικής πληθυσμιακής αποψίλωσης του πλανήτη από τους ‘άχρηστους ανθρώπους’, αλλά και το χτίσιμο του μετανθρώπου, μέσω της απόπειρας άμεσου ελέγχου της λειτουργίας του ανθρώπινου Νου, στον βαθμό και στο μέτρο που ακόμα αρνείται να υποταχθεί.