Αναδημοσίευση: Η σύντομη ζωή του αδικοχαμένου Ιάκωβου Κουμή

Αν δεν σηκώσουμε ξανά

το λασποκυλισμένο γαλανόλευκο

δε θα μπορέσουμε ποτές!

να δούμε το κόκκινο χρώμα του ήλιου

ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΟΥΜΗΣ, Λάρνακα, Δευτέρα 29. 1.‘79

Στο ντοκιμαντέρ "Πολυτεχνεο1980 - Ιάκωβος Κουμής" μιλούν για τη δολοφονία του Ιάκωβου οι φίλοι του Λουκάς Αξελός, Λευτέρης Ριζάς, Δημήτρης Παπαχρήστος 

 Κουμής: 30 χρόνια δεν είναι αρκετά για να ξεχάσει κανείς

Από τη Μαρία Ψαρά 

(αναδημοσίευση από το μπλογκ της It's all Greek to me, 22-05-2011).

 Εκδήλωση στην Αθήνα ζωντάνεψε την εν ψυχρώ δολοφονία του Κύπριου Ιάκωβου Κουμή από τα ΜΑΤ Θύματα βίας μετρά κάθε μέρα η Αθήνα. Ένα 44χρονο πατέρα που έτρεξε να πάρει το αυτοκίνητό του για να μεταφέρει την ετοιμόγεννη γυναίκα του στο μαιευτήριο, μετανάστες με χτυπήματα στο κεφάλι από ρατσιστικές επιθέσεις, εργαζόμενους στη λαϊκή αγορά Εξαρχείων από μολότοφ... Και ο κύκλος βίας δεν λέει να κλείσει... Μέσα σε αυτό το κλίμα, πιο επίκαιρη από ποτέ, ήταν η εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε αρχές Μαϊου στην Αθήνα για τον Κύπριο φοιτητή της Νομικής Ιάκωβο Κουμή, ο οποίος το 1980 δολοφονήθηκε από τα ΜΑΤ κατά την πορεία για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Με τίτλο «Ιάκωβος Κουμής 1956-1980, Τριάντα χρόνια δεν είναι αρκετά για να ξεχάσεις», που διοργάνωσαν το περιοδικό «Τετράδια», ο σύλλογος «Φίλοι του Πυριτιδοποιείου», η «Πρωτοβουλία για την Εθνική Αυτοδιάθεση και την Κοινωνική Αλληλεγγύη» και το βιβλιοπωλείο της συζύγου του, Μαρία Κουμή «Το Παραμύθι» κάλεσαν φίλους, γνωστούς και αγνώστους, να μιλήσουν για το σύντομο βίο του νεαρού φοιτητή που χάθηκε τόσο άδικα. 

Αφορμή για την εκδήλωση στάθηκε ένα εκτεταμένο αφιέρωμα στον Ιάκωβο Κουμή που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Τετράδια Πολιτικού Διαλόγου Έρευνας και Κριτικής». Για τον Κουμή μίλησαν ο συγγραφέας και διευθυντής του περιοδικού Λουκάς Αξελός, ο συγγραφέας, εκφωνητής του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου Δημήτρης Παπαχρήστος και ο σύντροφος του Κουμή, Παύλος Χατζηπαύλου. Τη συζήτηση συντόνισε ο γιατρός Πέτρος Παπανικολάου. 

«Τριάντα χρόνια μετά τη δολοφονία του, θελήσαμε να ασχοληθούμε με τον βραχύ βίο και τα πυκνά γεγονότα του Ιάκωβου Κουμή», μας λέει ο Λουκάς Αξελός. «Ασχοληθήκαμε σε βάθος με τον αδικοχαμένο Κουμή και διαπιστώσαμε μια εικόνα ενός αξιόλογου, σκεπτόμενου και πολιτικοποιημένου νέου, με αρκετά διαυγή ιδεολογικό και πολιτικό προσανατολισμό, ταγμένο απερίφραστα στον αγώνα για την απελευθέρωση της Κύπρου, με κριτική σχέση και στάση απέναντι στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα, και δίψα και όρεξη για γνώση, αλλά -ταυτόχρονα- ενός νέου με σαφείς ποιητικούς λογοτεχνικούς προσανατολισμούς, που μπορούν να κριθούν χωρίς postfestum επιείκειες, όχι ως τα τετριμένα δείγματα ενός συμπαθούς νέου στιχοπλόκου, αλλά ως πρωτόλεια δείγματα ενός δυνητικά αξιόλογου δημιουργού, όπως τουλάχιστον αποτυπώνεται στα πράγματά του που διασώθηκαν...» 

 Σύντομη η παραμονή στην Αθήνα... 

«Κατά το βραχύ διάστημα εγκατάστασής του στην Αθήνα, γνωριστήκαμε μέσα από το εγχείρημα των "Τετραδίων". Προλάβαμε και κάναμε μια εκδρομή στη Νέα Μάκρη, όταν μια εβδομάδα προτού δολοφονηθεί μαζί με τον φίλο μας Παύλο Χατζηπαύλου και τις γυναίκες μας, Αγγέλα, Δάφνη και Μαρία, περιδιαβαίνοντας τις πορτοκαλιές και λεμονιές του πατρικού μου κτήματος,» θυμάται ο διευθυντής του περιοδικού. «Μαζί με άλλους συντρόφους μας ζήσαμε εκείνη τη χρονιά το τριήμερο της επετείου του Πολυτεχνείου, στο "τραπεζάκι" των "Τετραδίων" και της "Εργασίας".

51 χρόνια από την αποκατάσταση της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.

του Λευτέρη Ριζά  -  24 Ιουλίου 2015

Έγραφα σχετικά στις 3/8/2007 σε άρθρο μου που είχε αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του Monthly Review που απόσπασμα του παραθέτω:

«Αλήθεια πόσο υπερήφανος μπορεί να είναι ένας λαός που χρωστάει την Ελευθερία και Δημοκρατία του πάνω σε μια συνεχιζόμενη τραγωδία ενός άλλου λαού – πολύ περισσότερο όταν δεν πρόκειται για «άλλο» λαό αλλά για αδελφούς του. Αν ισχύει αυτό που έλεγε ο Μαρξ, ότι δηλαδή δεν μπορεί να είναι ελεύθερος ένας λαός όταν καταπιέζει έναν άλλο, πόσο ελεύθερος μπορεί να είναι και πόση πραγματική δημοκρατία μπορεί να έχει όταν τα θεμέλια τους βρίσκονται πάνω στα κόκαλα των ελληνοκυπρίων και την κατοχή και καταπίεση της Κύπρου;

Έχει ειπωθεί ότι τα θεμέλια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης δεν υπήρξανε στέρεα γιατί ο γερμανικός λαός τη θεώρησε ως αποτέλεσμα, «κατάκτηση», της ήττας του και του εξευτελισμού στον οποίο τον υποχρέωσαν οι νικητές. Η προσβολή και η ταπείνωση στις οποίες τον καταδίκασαν υπήρξε πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη αντιδραστικών πολιτικών ρευμάτων και στην τελική νίκη του ναζισμού.

Στην περίπτωση μας υποχρεωθήκαμε, διαπαιδαγωγηθήκαμε και τελικά συνηθίσαμε τη Δημοκρατία και Ελευθερία μας να την στηρίζουμε στη λήθη. Δεν θέλουμε να θυμόμαστε. Το «Δεν Ξεχνώ» φροντίσανε να το ξεχάσουμε. Και μάλιστα και επίσημα: η αμνησία, η λήθη διδάσκεται επίσημα: από τα σχολικά βιβλία της Ιστορίας.»[1]

Έτσι 41 χρόνια μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας – αυτής που περιλάμβανε τα Ιουλιανά, τη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα, την εκτός νόμου θέση του ΚΚΕ και την δίωξη των φρονημάτων, κλπ κλπ – έχουμε φτάσει στο σημείο να παζαρεύουμε τη διχοτόμηση της Κύπρου [με χαρτί περιτύλιξης την Διζωνική-Δικοινοτική Ομοσπονδία] και ζητιανεύουμε – υπερήφανα βέβαια γιατί αυτό μας βολεύει – τα δάνεια από τους παντοτινούς «φίλους» και επικυρίαρχους μας.

Μας λένε βέβαια, όσοι δεν είχαν το ανάστημα να υπερασπίσουν τον λαό και το έθνος, να διαπαιδαγωγήσουν και οργανώσουν αυτόν τον πάντοτε «ευκολόπιστο λαό», πώς ό,τι κάνουν ή ό,τι έκαναν – δηλαδή που υπόγραψαν τα Μνημόνια της δυστυχίας και υποδούλωσης μας – ότι το έκαναν γιατί βρέθηκαν μπροστά σε επαίσχυντο εκβιασμό. Μάλιστα. Ξέρουνε, θυμούνται μήπως – οι «αριστεροί» κυρίως – πόσοι βρέθηκαν μπροστά σε ίδιους επαίσχυντους εκβιασμούς; Τότε που με μια υπογραφή τους, με αποκήρυξη του «πιστεύω» τους έμεναν ελεύθεροι ή αντίθετα πήγαιναν εκτελεστικό απόσπασμα; Πόσοι από τους φυλακισθέντες και εξορισθέντες την εποχή της Χούντας, δεν βρέθηκαν μπροστά σε τέτοιου είδους διλήμματα; ΟΛΟΙ τους. Όταν λοιπόν θυμόμαστε όλους αυτούς και δίκαια νιώθουμε περήφανοι για το τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος, πρέπει να αναλογιζόμαστε και το τι μπορεί να κάνει ένας λαός. Και μάλιστα όταν προχτές ακόμα είπε ΟΧΙ το 62% του.

Η Δημοκρατία θα ξαναζωντανέψει όταν ο λαός θα αποφασίζει ο ίδιος για την τύχη του – όταν δηλαδή δεν θα διαχειρίζονται άλλοι, «λαοπρόβλητοι» τάχα μου, τους αγώνες του, τα «θέλω» του και τις αποφάσεις του.

Ο Ελληνισμός, στην Ελλάδα, την Κύπρο, όπου τελικά υπάρχει και ζει, έχει ένα μεγάλο χρέος: να υπερασπίσει την ύπαρξη του, την ελευθερία του, τον πολιτισμό του, την ιστορία του, ενάντια στους ιμπεριαλιστές, νεοαποικιοκράτες και φασίστες, όπως αυτοί κι αν εμφανίζονται και αποκαλούνται.

_________*********________

Όλη η ανάρτησή του Λευτέρη Ριζά, 24-7-2015

Υπάρχει «δίκαιη και βιώσιμη λύση» στο Κυπριακό

του Λευτέρη Ριζά - 1 Αυγούστου 2017

Υπάρχει «δίκαιη και βιώσιμη λύση» στο Κυπριακό;

Η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία είναι το τέλος κάθε ιδέας και πρακτικής ενός «αντι-κατοχικού» αγώνα, και ακόμα χειρότερα το τέλος της Κυπριακής Δημοκρατίας όπως αυτή είχε συμφωνηθεί και υπήρχε από το 1960!!!

του Λευτέρη Ριζά - 1 Αυγούστου 2017

…Δεν είναι λίγοι που προσβλέπουν και εύχονται για την συνέχιση των συνομιλιών και την εξεύρεση μιας «δίκαιης και βιώσιμης λύσης» του.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη αυτές οι διαπραγματεύσεις ή συνομιλίες για μια «δίκαιη και βιώσιμη λύση» του Κυπριακού ήταν και εξακολουθούν να είναι μια μεγάλη απάτη.

Συνειδητή ή όχι δεν το συζητάμε τώρα.  Σε ένα τόσο καθαρό «πρόβλημα», όπως το Κυπριακό δύο λύσεις υπάρχουν (γι αυτό ακριβώς είναι και πρόβλημα: δεν έχει μία λύση): ή δεν αποδέχεσαι την εισβολή και τα αποτελέσματα της και πάνω σε αυτή την απόφαση του χαράζεις την στρατηγική και πολιτική σου ή προσπαθείς να βρεις τρόπους, να επινοήσεις σχέδια και «λύσεις» που αποδέχονται τα αποτελέσματα της εισβολής/κατοχής, βελτιώνοντας τα κάπως.

Οι πρώτες αποφάσεις του ΟΗΕ – τόσο του Συμβουλίου Ασφαλείας όσο και της ολομέλειας – ήτανε πεντακάθαρες: ζητούσαν να αποσυρθούν όλα τα τουρκικά στρατεύματα εισβολής / κατοχής και να επανέλθει η Κυπριακή Δημοκρατία στην προηγούμενη κατάσταση της.

Αυτές τις αποφάσεις η Τουρκία δεν τις έλαβε υπόψη της. Κι όχι μόνον αυτό: προχώρησε και στην δεύτερη εισβολή (Αττίλας ΙΙ) και στην συνέχεια στην ανακήρυξη του ψευδοκράτους της Βόρειας, κατεχόμενης, Κύπρου (γνωστό ως ψευδοκράτος του Ντενκτάς).

Οι μεγάλες δυνάμεις δεν αντέδρασαν καθόλου. Δεν κούνησαν το δαχτυλάκι τους, δεν ανοίξανε το στοματάκι τους, ενάντια στην Τουρκία και τις ενέργειες της. Μα ούτε και από εδώ – από την μητέρα-πατρίδα υπήρξε κάποια κίνηση. Η τουρκική μητέρα-πατρίδα στο όνομα της υπεράσπισης των αδελφών της τουρκοκύπριων, εκμεταλλεύτηκε μέχρι κεραίας τα δικαιώματα της ως «εγγυήτρια» δύναμη της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η ελληνική κυβέρνηση (σωστότερα όλες οι κυβερνήσεις) δεν άσκησε τα δικαιώματα της ως εγγυήτριας δύναμης ούτε κατά την διάρκεια της πρώτης εισβολής αλλά ούτε και της δεύτερης. Κι ακόμα ούτε όταν ανακηρύχθηκε το ψευδοκράτος στα κατεχόμενα. Τότε ο πρωθυπουργός Α. Γ. Παπανδρέου απείλησε ότι θα διακόψει διπλωματικές σχέσεις με όποια χώρα αναγνωρίσει το ψευδοκράτος!!!

 Η πρώτη που το αναγνώρισε, αφού αυτή το δημιούργησε, ήτανε η Τουρκία. Δεν διακόπηκαν οι διπλωματικές μας σχέσεις.

Στο μεταξύ, και πριν την παράνομη κι εκτός αποφάσεων του ΟΗΕ ανακήρυξη του ψευδοκράτους, είχε φροντίσει ο πρόεδρος της Κύπρου Αρχιεπίσκοπος Μακάριος να έχει υπογράψει με τον Ραούφ Ντενκτάς μια συμφωνία αποδοχής των «τετελεσμένων» της εισβολής/κατοχής, μια λύση ακύρωσης ακόμα και των προδοτικών για τον αγώνα των κυπρίων συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου: δηλαδή την λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.

Έφυγε σήμερα 23/2/2025 ο Γιώργος Χατζόπουλος (1938-2025), ψυχή των ιστορικών εκδόσεων "Κάλβος" .

Γιώργος Τασιόπουλος 

Συνεπής αγωνιστής και πνευματικός άνθρωπος που περπάτησε τη ζωή του μαζί με σημαντικές προσωπικότητες από τους προδικτατορικούς αγώνες έως σήμερα.

Θυμάμαι τις αναφορές, την αγάπη και εκτίμηση που έτρεφε στο πρόσωπο του, ο σύντροφός του έως τη θανή του, Λευτέρης Ριζάς.

Συνεργάτης ο Γιώργος Χατζόπουλος του περιοδικού «Αντιμπεριαλιστής».

Την τρίμηνη θεωρητική έκδοση της 

«Κίνησης Φίλων Νέων Χωρών».

Στο σύνδεσμο που ακολουθεί, ο Λευτέρης Ριζάς, παρουσιάζει την Κίνηση. 

" Ψυχή» της κίνησης ήταν ο ιστορικός Νίκος Ψυρούκης. 

Γύρω απ’ αυτόν υπήρξε ένας μεγάλος αριθμός παλαιών και νέων αγωνιστών – κυρίως νεολαίων που είχαν αποχωρήσει από τη Νεολαία της ΕΔΑ ή ήταν στα πρόθυρα της αποχώρησης, διαφωνώντας πρωταρχικά για τη θέση της στο Κυπριακό. 

Θυμόμαστε τον Στέλιο Μπαμπά, τον Λευτέρη Φιλιππάτο, τον Μάρκο Γκιόλια, τον Κώστα Βεργόπουλο, τον Γρηγόρη Ευαγγελάτο, τον Γιώργο Χατζόπουλο, τον Τίτο Καρημάλη, την Άννα Γέμελα, τον Σωτήρη Πέτρουλα, τον Μάκη Παπούλια, τον Ηλία Νικολόπουλο, τον Βαγγέλη Γυφτέα, τον Σπύρο Προβατά, τον Θράσο (μου διαφεύγει το επίθετό του – εργάτη, φίλο του Παντελή Εμιρζά, που ήταν ο πρώτος που καταδικάστηκε με το ιδιώνυμο του Βενιζέλου), τον Παναγιώτη Λαλιώτη (Σίμιτσεκ), τον Δημήτρη Κουτσομιτόπουλο. 

Επειδή η κίνηση ήταν «ανοιχτή», κατά καιρούς πέρασε πολύς κόσμος. Ένα φεγγάρι, μέχρι κι ο Χρήστος Θεοχαράτος – τυπογράφος την εποχή εκείνη.

            Την ίδια χρονιά, το 1963, κυκλοφόρησε το Δελτίο των ΦNX (2 τεύχη) σε πολυγραφημένη έκδοση (πολύγραφος οινοπνεύματος), ενώ από το 1964 (από το 3ο τεύχος) εκδιδόταν τυπωμένο, με πρώτο υπεύθυνο έκδοσης τον Στέλιο Μπαμπά (θα ακολουθήσουν άλλοι τρεις υπεύθυνοι έκδοσης: ο Ανδρέας Κάρλος, ο Νίκος Καλοποθαράκος και τελευταίος ο Παντελής Εμιρζάς).

            Στους σκοπούς της κίνησης των ΦΝΧ περιλαμβάνονταν η μελέτη και η προβολή των προβλημάτων εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας στην Ελλάδα της εποχής, των λαϊκών αγώνων στο εθνικοαπελευθερωτικό τους περιεχόμενο και στο στάδιο των κοινωνικών μετασχηματισμών, όπως επίσης και η ενεργητική αλληλεγγύη του ελληνικού λαού προς τους αγωνιζόμενους λαούς που δέχονταν πιέσεις, εξάρτηση, καταπίεση και επίθεση από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, η κατάδειξη της οργανικής ενότητας του αγώνα του λαού μας για την εθνική ανεξαρτησία με τους αγώνες των καταπιεζόμενων λαών και η σύμπηξη ενός ευρωπαϊκού μετώπου εναντίον των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών καταπίεσης πάνω στους λαούς της Ευρώπης και η ενίσχυση του παγκόσμιου αντιιμπεριαλιστικού-αντιαποικιακού μετώπου των καταπιεζόμενων λαών. 

Τα μέλη της κίνησης όφειλαν να συμμετέχουν στους αγώνες για την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία σε όλους τους κοινωνικούς τομείς, να καταπολεμούν τον αντιδραστικό σοβινισμό, το ρατσισμό, το φασισμό κ.λπ. (τεύχος 4, Μάιος-Ιούνιος 1964).

            Στον «Θεωρητικό Αντιμπεριαλιστή» δημοσιεύτηκαν τα παρακάτω τρία κείμενα:

  Ε. Νικητάκου (Νίκος Ψυρούκης) : «Η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα και οι πολιτικές σχέσεις στην Ελλάδα»

 Ρ. Ολύμπιου (Λευτέρης Ριζάς) : «Ο νέο-ρεφορμισμός στην Ελλάδα»

Χ. Γεωργίου (Γιώργος Χατζόπουλος): «Φυγόκεντρες δυνάμεις της παραδοσιακής αριστεράς».

Ο Λευτέρης ζήτησε την ηλεκτρονική έκδοση του"ΑΝΤΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΗ' που επισυνάπτεται με κείμενα των Νίκου Ψυρούκη, Λευτέρη Ριζά και Γιώργου Χατζόπουλου.

https://geromorias.blogspot.com/2016/12/blog-post_599.html?m=1

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

«Αντιμπεριαλιστής» - ΤΡΙΜΗΝΗ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ της «Κίνησης Φίλων Νέων Χωρών»

«Αντιμπεριαλιστής»
ΤΡΙΜΗΝΗ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ της 

«Κίνησης Φίλων Νέων Χωρών»

ΟΛΟ ΤΟ ΤΕΥΧΟΣ (ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ) 

(Κλικ στο εξώφυλλο)

Εισαγωγή
στην ηλεκτρονική επανέκδοση

του  Λευτέρη Ριζά

            Μετά την ήττα του ΕΑΜικού κινήματος και του Δημοκρατικού  Στρατού, την στρατιωτικο-πολιτική ήττα δηλαδή του λαϊκού κινήματος, όπως ήτανε φυσικό, ξέσπασε μεγάλη συζήτηση στις γραμμές του για τις αιτίες αυτής της ήττας. Μια συζήτηση που δεν έγινε πάντοτε ούτε με κανόνες αβρότητας ούτε με επιστημονικό και αμερόληπτο τρόπο. Δεν ήτανε δυνατόν άλλωστε. Τα γεγονότα ήτανε πολύ πρόσφατα, νωπά, ώστε όσοι πήρανε μέρος σε αυτά δεν ήταν σε θέση να τα παραθέσουν, αξιολογήσουν και ερμηνεύσουν με την απαραίτητη ψυχραιμία και αντικειμενικότητα.

            Τα πρόσωπα που ευθυνόντουσαν για την κατάληξη του αγώνα δεν ήταν σε θέση να εξηγήσουν γιατί οδήγησαν το κίνημα και το λαό στην καταστροφή. Το πρώτο που τους ενδιέφερε ήτανε να καλύψουνε τα λάθη και τις ευθύνες τους ή τουλάχιστον να τα φορτώσουνε σε κάποιους «αποδιοπομπαίους τράγους» του κινήματος και της ηγεσίας του. Αυτό οδήγησε σε μια λυσσαλέα αντιπαράθεση μέσα στους κόλπους της ηγεσίας  του – ιδίως του ΚΚΕ – όχι πάντοτε από την αρχή φανερής. Κι αυτό λόγω του ότι έπαιξε μεγάλο ρόλο η επιτήρηση του ΚΚΣΕ και των άλλων «αδελφών» κομμάτων πάνω στο ΚΚΕ και την ηγεσία του. Εξωτερικά, για το συμφέρον του κόμματος, έπρεπε όλα να δείχνουν ότι κυριαρχεί ψυχραιμία και ομαλότητα στην «οργανωμένη εμπροσθοφυλακή του προλεταριάτου». Αλλά οι αλλαγές προσώπων στην ηγεσία ή ακόμα και η – πολλές φορές – μυστηριώδης εξαφάνιση πρωταγωνιστών  του κινήματος και του κόμματος, άλλα μαρτυρούσαν.

            Τελικά, βέβαια,  η κρίση που σοβούσε μέσα στα σπλάχνα της ηγεσίας και στα μέλη του κόμματος, ξέσπασε ανοιχτά – με τη «βοήθεια» των «αδελφών κομμάτων», που πάντοτε είχαν επικεφαλής τους  «το ένδοξο κόμμα του Λένιν». Η κρίση σοβούσε σε όλη την έκταση: και μέσα στην Ελλάδα και στην προσφυγιά, στις φυλακές και τις εξορίες και σε όσους κυκλοφορούσαν ελεύθεροι. Το κόμμα – το ΚΚΕ – μπήκε σε κρίση με όλα τα ορατά σημάδια : διασπάσεις, αποχωρήσεις, φραξιονισμούς, συγκρούσεις, οργανωτική και πολιτική κρίση. Η άσχημη κατάσταση έγινε ορατή ακόμα και κατά τη διάρκεια των μεγάλων δικών που ακολούθησαν : Μπελογιάννη, την υπόθεση Πλουμπίδη, κλπ.

            Για τον μεγαλειώδη εθνικοαπελευθερωτικό, αντιφασιστικό αγώνα του ελληνικού λαού γράφτηκαν πολλά και εξακολουθούν να γράφονται, από πρωταγωνιστές του και από ιστορικούς. Για τις αιτίες της ήττας – για την «Επανάσταση που χάθηκε» – το ίδιο. Δεν είναι τυχαίο ούτε ανεξήγητο το ενδιαφέρον. Κανένας δεν μπόρεσε να «πιστέψει» γιατί και πώς τελικά χάθηκε, ηττήθηκε, ένα τέτοιο ρωμαλέο κίνημα.

Πολυτεχνείο 1980 - Ιάκωβος Κουμής!

Στο ντοκιμαντέρ "Πολυτεχνείο 1980 - Ιάκωβος Κουμής" μιλούν για τη δολοφονία του Ιάκωβου οι φίλοι του Λουκάς Αξελός, Λευτέρης Ριζάς, Δημήτρης Παπαχρήστος.

ΠΗΓΗ: https://youtu.be/3wTCztP63BM?si=FY2EwAf1mpJ7rgkw

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΡΙΖΑΣ ΚΑΙ Ο ΕΝΤΟΥΑΡΝΤΟ ΓΚΑΛΕΑΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΛΕΥΤΕΡΗ ΡΙΖΑ

Γιώργος Τασιόπουλος 

Η αποχή των πολιτών από τις εκλογές και τα συρρικνωμένα ποσοστά των αριστερών κομμάτων προβληματίζουν. 

Στη μνήμη του Λευτέρη Ριζά, που αποχαιρετάμε για τελευταία φορά αύριο, σας μεταφέρω αποσπάσματα από δύο κειμένα από τη Μηνιαία Επιθεώρηση (Monthly Review), στην οποία ο Λευτέρης ήταν εκδότης.

 Προφητικές οι σκέψεις του, μαζί με αυτές του Εντουάρντο Γκαλεάνο, για την επερχόμενη θύελλα και την κρίση της αριστεράς.

Ίσως να φωτίζουν 35-40 χρόνια νωρίτερα τις αιτίες αυτής της κρίσης.

ΣΗΜΕΙΑ ΣΥΓΚΛΙΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Λευτέρης Ριζάς (M.R. 51/1987)

[...Πριν από μερικά χρόνια στις αναλύσεις και προτάσεις σε αριστεράς για την έξοδο από την κρίση (οικονομική - κοινωνική) που μαστίζει τον καπιταλιστικό κόσμο - και τη χώρα μας - κυριαρχούσαν οι όροι: καπιταλισμός, ιμπεριαλισμός, εκμετάλλευση, εθνική ανεξαρτησία, αυτοδιαχείριση, μητρόπολη - περιφέρεια, πολυεθνικές, κλπ.  Ζητούμενο οι αλλαγή της κοινωνίας, η κατάργηση της εθνικής υποτέλειας, της εκμετάλλευσης από τις μητροπόλεις, ο βαθύς (σοσιαλιστικός) μετασχηματισμός της κοινωνίας μας, η αυτοδιαχείριση. Τότε τα κινήματα για εθνική και κοινωνική χειραφέτηση ήταν πηγή έμπνευσης και φρονηματισμού. Η Κίνα της Πολιτιστικής Επανάστασης, το Βιετ-ναμ,  η Αλληλεγγύη, ακόμα πιο μπροστά ο Γαλλικός Μάης, το ιταλικό εργατικό και κοινωνικό κίνημα, η Πορτογαλία, οι χώρες του Τρίτου Κόσμου, κλπ. ήταν άξονες αναφοράς, άντληση θάρρους και εμπειρίας.

Σήμερα (1987), σχεδόν 10 χρόνια αργότερα, δε θυμόμαστε σχεδόν τίποτα από αυτά.  Το λεξιλόγιό μας έχει αλλάξει: ανταγωνιστικότητα, παραγωγικότητα, διεθνής καταμερισμός εργασίας, ανάπτυξη,  ιδιωτικό - οικονομικά κριτήρια, κέρδος, νέες τεχνολογίες, Κοινή Αγορά, ΜΟΠ, ανασυγκρότηση, περεστρόικα, Γκορμπατσόφ και άλλα τέτοια μας απασχολούν.

Η αλλαγή αυτή, είναι αλήθεια, έχει επιβληθεί από "τα πράγματα". Τις μεγάλες επιθέσεις των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων και τη ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος, τις μεγάλες αμφισβητήσεις μέσα στον υπαρκτό σοσιαλισμό (Κίνα, Πολωνία), έχει διαδεχθεί η υποχώρησή τους...

... Μέσα σε αυτές τις συνθήκες για αστική ιδεολογία έχει πάρει το "πάνω χέρι", έχει στριμώξει την αριστερά και δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν μπει στη λογική της, προσπαθώντας να τη λουστράρουν με κάποιο αριστερό λεξιλόγιο, να παρουσιάσουν τις προτεραιότητες της σαν αριστερή πρόταση "εκσυγχρονισμού" και άλλα τέτοια παρόμοια...

... Το πιο αξιοπρόσεκτο, όμως, είναι το παρακάτω φαινόμενο: ότι η σύγκλιση προχωράει, έχει φορά, από τα αριστερά προς το δεξιά. Ο καθένας εγκαταλείπει το μετερίζι του για να πάει "δεξιότερα" και τη νέα θέση του την παρουσιάζει σαν "νέα πρόταση" για ανάπτυξη. Ίσως μόνο η δεξιά παραμένει ασάλευση στη θέση της...].

Λίγα χρόνια αργότερα, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ο Εντουάρντο Γκαλεάνο έγραφε στο ίδιο περιοδικό 

ΠΑΙΔΙ ΧΑΜΕΝΟ ΜΕΣ ΣΤΗ ΘΥΕΛΛΑ

Εντουάρντο Γκαλεάνο (M.R τ. 56/1992)

[... Το άγαλμα του λένιν ξηλώνεται από ένα γερανό στο Βουκουρέστι. Ένα συγκράτι το πλήθος συνωστίζεται έξω από το mcdonalds στη Μόσχα. Το μισητό τείχος του Βερολίνου να πουλιέται σε κομμάτια μεγέθους σουβενίρ. Στη Βαρσοβία και τη Βουδαπέστη οι υπουργοί οικονομίας μιλούν ακριβώς όπως η Μάργκαρετ Θάτσερ - καθώς και στο Πεκίνο, την ίδια ώρα που τα τανκς τσακίζουν τους φοιτητές.

+ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΡΙΖΑΣ - Φίλε και σύντροφε Λευτέρη καλό σου ταξίδι!

+ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΡΙΖΑΣ

Έφυγε από κοντά μας ο αγαπημένος σύντροφος και φίλος Λευτέρης Ριζάς

ΜΕΓΑΛΗ Η ΘΛΙΨΗ ΟΛΩΝ ΟΣΩΝ Ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΥΠΗΡΞΕ ΣΥΜΠΟΡΕΥΤΗΣ  ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΣΤΙΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΜΑΡΞΙΣΜΟ, ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΓΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ. 

Ο Λευτέρης, όπως μας θέλει ο Αριστοτέλης, ήταν από τη φύση του ον πολιτικό, διανοούμενος παλιάς κοπής, από αυτούς που δύσκολα θα ξαναϋπάρξουν, έφυγε από τη ζωή χθες Παρασκευή, 7 Ιουνίου.

Υπήρξε βαθύς γνώστης της μαρξιστικής σκέψης και ανάλυσης, Σοσιαλιστής και Πατριώτης, φανατικός ΑΕΚτζής, τόσο που τα παιδιά του με ασθενοφόρο τον πέρασαν από το Γήπεδο, πριν τα εγκαίνιά του, να χαρεί την Αγιά Σοφιά!
Ένας αγνός, συνεπής αγωνιστής από νεανική ηλικία, στη δεκαετία του '60 στην Ελλάδα,  στη Γερμανία στα χρόνια της Χούντας, και επιστρέφοντας κατά τη μεταπολίτευση υπερασπίστηκε τον άνθρωπο, την Πατρίδα, την μεγάλη του αγάπη την Κύπρο, τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες των  λαών ενάντια στη σκλαβιά και την αποικιοκρατία.
Ο Λευτέρης Ριζάς ήταν ιδρυτικό μέλος των «Τετραδίων» και κυρίως εκδότης, μόνος αρχικά, και με τον Βαγγέλη Χωραφά στην τρίτη περίοδο της ελληνικής έκδοσης του «Monthly Review».
Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά του.

Σ' ευχαριστούμε για όσα πρόσφερες στην κοινωνία, για τα κείμενά σου, για τα βιβλία που μας έδειξες, για όσα μας έμαθες!

Φίλε και σύντροφε Λευτέρη καλό σου ταξίδι!

* Ο Λευτέρης ήταν συνεπής αντιμπεριαλιστής, υπερήφανος για τον δάσκαλό του στην πολιτική του πορεία τον ιστορικό Νίκο Ψυρούκη.

Συμμετείχε στο Δελτίο Φίλων Νέων Χωρών (Κίνηση Αντιαποικιακής Αλληλεγγύης) που δημιουργήθηκε από τον ιστορικό Νίκο Ψυρούκη και ορισμένους νέους που προέρχονταν από την πλέον ριζοσπαστική πτέρυγα της νεολαίας της ΕΔΑ. Όλοι οι συνεργάτες για ευνόητους λόγους έγραφαν με ψευδώνυμα.

Όπως έγραψε ο ίδιος ο Λευτέρης υπήρξαμε «ώριμο τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής» του εργατικού-λαϊκού-απελευθερωτικού κινήματος της εποχής.

Ό Λευτέρης περιγράφει την Κίνηση στην εισαγωγή του στην ηλεκτρονική επανέκδοση του «αντιιμπεριαλιστή»:

“… «Ψυχή» της κίνησης ήταν ο ιστορικός Νίκος Ψυρούκης. Γύρω απ’ αυτόν υπήρξε ένας μεγάλος αριθμός παλαιών και νέων αγωνιστών – κυρίως νεολαίων που είχαν αποχωρήσει από τη Νεολαία της ΕΔΑ ή ήταν στα πρόθυρα της αποχώρησης, διαφωνώντας πρωταρχικά για τη θέση της στο Κυπριακό. Όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις, η σύνθεσή της δεν έμεινε ποτέ σταθερή. Ούτε έμειναν μέχρι τέλους όλοι. Θυμόμαστε τον Στέλιο Μπαμπά, τον Λευτέρη Φιλιππάτο, τον Μάρκο Γκιόλια, τον Κώστα Βεργόπουλο, τον Γρηγόρη Ευαγγελάτο, τον Γιώργο Χατζόπουλο, τον Τίτο Καρημάλη, την Άννα Γέμελα, τον Σωτήρη Πέτρουλα, τον Μάκη Παπούλια, τον Ηλία Νικολόπουλο, τον Βαγγέλη Γυφτέα, τον Σπύρο Προβατά, τον Θράσο (μου διαφεύγει το επίθετό του – εργάτη, φίλο του Παντελή Εμιρζά, που ήταν ο πρώτος που καταδικάστηκε με το ιδιώνυμο του Βενιζέλου), τον Παναγιώτη Λαλιώτη (Σίμιτσεκ), τον Δημήτρη Κουτσομιτόπουλο. Επειδή η κίνηση ήταν «ανοιχτή», κατά καιρούς πέρασε πολύς κόσμος. Ένα φεγγάρι, μέχρι κι ο Χρήστος Θεοχαράτος – τυπογράφος την εποχή εκείνη.

 Την ίδια χρονιά, το 1963, κυκλοφόρησε το Δελτίο των ΦNX (2 τεύχη) σε πολυγραφημένη έκδοση (πολύγραφος οινοπνεύματος), ενώ από το 1964 (από το 3ο τεύχος) εκδιδόταν τυπωμένο, με πρώτο υπεύθυνο έκδοσης τον Στέλιο Μπαμπά (θα ακολουθήσουν άλλοι τρεις υπεύθυνοι έκδοσης: ο Ανδρέας Κάρλος, ο Νίκος Καλοποθαράκος και τελευταίος ο Παντελής Εμιρζάς).

…Στους σκοπούς της κίνησης των ΦΝΧ περιλαμβάνονταν η μελέτη και η προβολή των προβλημάτων εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας στην Ελλάδα της εποχής, των λαϊκών αγώνων στο εθνικοαπελευθερωτικό τους περιεχόμενο και στο στάδιο των κοινωνικών μετασχηματισμών, όπως επίσης και η ενεργητική αλληλεγγύη του ελληνικού λαού προς τους αγωνιζόμενους λαούς που δέχονταν πιέσεις, εξάρτηση, καταπίεση και επίθεση από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, η κατάδειξη της οργανικής ενότητας του αγώνα του λαού μας για την εθνική ανεξαρτησία με τους αγώνες των καταπιεζόμενων λαών και η σύμπηξη ενός ευρωπαϊκού μετώπου εναντίον των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών καταπίεσης πάνω στους λαούς της Ευρώπης και η ενίσχυση του παγκόσμιου αντιιμπεριαλιστικού-αντιαποικιακού μετώπου των καταπιεζόμενων λαών. Τα μέλη της κίνησης όφειλαν να συμμετέχουν στους αγώνες για την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία σε όλους τους κοινωνικούς τομείς, να καταπολεμούν τον αντιδραστικό σοβινισμό, το ρατσισμό, το φασισμό κ.λπ. (τεύχος 4, Μάιος-Ιούνιος 1964).

Από το πρώτο τεύχος της είναι σταθερά η αναφορά στον αγώνα του κυπριακού ελληνισμού για αυτοδιάθεση – Ένωση και στην ανάδειξη του ως του κορυφαίου εθνικού μας ζητήματος. Στα πλαίσια αυτά δεν καταδικάζονται μόνο οι φιλοδυτικές ηγεσίες για εγκατάλειψη της Κύπρου , αλλά και οι ηγεσίες του ΑΚΕΛ και της ΕΔΑ. 

 

            Στον «Θεωρητικό Αντιμπεριαλιστή» δημοσιεύτηκαν τα παρακάτω τρία κείμενα:

·        Ε. Νικητάκου (Νίκος Ψυρούκης) : «Η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα και οι πολιτικές σχέσεις στην Ελλάδα»

 

·        Ρ. Ολύμπιου (Λευτέρης Ριζάς) : «Ο νέο-ρεφορμισμός στην Ελλάδα»

 

·        Χ. Γεωργίου (Γιώργος Χατζόπουλος): «Φυγόκεντρες δυνάμεις της παραδοσιακής αριστεράς».

**Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ  στην επετειακή ομιλία του στο Καλλιμάρμαρο τίμησε στον χαιρετισμό του προς 60.000 «αιώνιους εφήβους» ως πηγή έμπνευσης τη «μεγάλη σχολή του αντιδικτατορικού αγώνα του Μονάχου» και τον μέχρι σήμερα συνεχιζόμενο αγώνα τους για την διεκδίκηση των «Γερμανικών Αποζημιώσεων»:

"Εκεί, στο Μόναχο, που ήμουν γνώρισα ( το 1973 ) μια "Ομάδα Φοιτητών" που έγιναν αδέλφια μου. Αυτοί μου άνοιξαν τα μάτια. Εκεί πολιτικοποιήθηκα, τους ευχαριστώ πολύ. Είναι τώρα εδώ και αγωνίζονται για τις Γερμανικές Αποζημιώσεις. Είναι ακόμα στον Αγώνα…, Αλέξανδρε..! Μάρα...! Καλογερόπουλε...! Ψωμόπουλε...! Λευτέρη Ριζά...! Ακόμα είναι φίλοι μου."

https://www.facebook.com/alex50kouts/videos/1480726342756533

*** Στον σύνδεσμο η ηλεκτρονική επανέκδοση του αντιιμπεριαλιστή με την εισαγωγή για την ιστοσελίδα του Λευτέρη Ριζά

«Αντιμπεριαλιστής»
ΤΡΙΜΗΝΗ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ της «Κίνησης Φίλων Νέων Χωρών"

https://geromorias.blogspot.com/2016/12/blog-post_25.html

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

«Αντιμπεριαλιστής» - ΤΡΙΜΗΝΗ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ της «Κίνησης Φίλων Νέων Χωρών»

«Αντιμπεριαλιστής»
ΤΡΙΜΗΝΗ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗτης «Κίνησης Φίλων Νέων Χωρών»

ΟΛΟ ΤΟ ΤΕΥΧΟΣ (ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ) 

Εισαγωγή
στην ηλεκτρονική επανέκδοση του

του Λευτέρη Ριζά

            Μετά την ήττα του ΕΑΜικού κινήματος και του Δημοκρατικού  Στρατού, την στρατιωτικο-πολιτική ήττα δηλαδή του λαϊκού κινήματος, όπως ήτανε φυσικό, ξέσπασε μεγάλη συζήτηση στις γραμμές του για τις αιτίες αυτής της ήττας. Μια συζήτηση που δεν έγινε πάντοτε ούτε με κανόνες αβρότητας ούτε με επιστημονικό και αμερόληπτο τρόπο. Δεν ήτανε δυνατόν άλλωστε. Τα γεγονότα ήτανε πολύ πρόσφατα, νωπά, ώστε όσοι πήρανε μέρος σε αυτά δεν ήταν σε θέση να τα παραθέσουν, αξιολογήσουν και ερμηνεύσουν με την απαραίτητη ψυχραιμία και αντικειμενικότητα.

            Τα πρόσωπα που ευθυνόντουσαν για την κατάληξη του αγώνα δεν ήταν σε θέση να εξηγήσουν γιατί οδήγησαν το κίνημα και το λαό στην καταστροφή. Το πρώτο που τους ενδιέφερε ήτανε να καλύψουνε τα λάθη και τις ευθύνες τους ή τουλάχιστον να τα φορτώσουνε σε κάποιους «αποδιοπομπαίους τράγους» του κινήματος και της ηγεσίας του. Αυτό οδήγησε σε μια λυσσαλέα αντιπαράθεση μέσα στους κόλπους της ηγεσίας  του – ιδίως του ΚΚΕ – όχι πάντοτε από την αρχή φανερής. Κι αυτό λόγω του ότι έπαιξε μεγάλο ρόλο η επιτήρηση του ΚΚΣΕ και των άλλων «αδελφών» κομμάτων πάνω στο ΚΚΕ και την ηγεσία του. Εξωτερικά, για το συμφέρον του κόμματος, έπρεπε όλα να δείχνουν ότι κυριαρχεί ψυχραιμία και ομαλότητα στην «οργανωμένη εμπροσθοφυλακή του προλεταριάτου». Αλλά οι αλλαγές προσώπων στην ηγεσία ή ακόμα και η – πολλές φορές – μυστηριώδης εξαφάνιση πρωταγωνιστών  του κινήματος και του κόμματος, άλλα μαρτυρούσαν.

            Τελικά, βέβαια,  η κρίση που σοβούσε μέσα στα σπλάχνα της ηγεσίας και στα μέλη του κόμματος, ξέσπασε ανοιχτά – με τη «βοήθεια» των «αδελφών κομμάτων», που πάντοτε είχαν επικεφαλής τους  «το ένδοξο κόμμα του Λένιν». Η κρίση σοβούσε σε όλη την έκταση: και μέσα στην Ελλάδα και στην προσφυγιά, στις φυλακές και τις εξορίες και σε όσους κυκλοφορούσαν ελεύθεροι. Το κόμμα – το ΚΚΕ – μπήκε σε κρίση με όλα τα ορατά σημάδια : διασπάσεις, αποχωρήσεις, φραξιονισμούς, συγκρούσεις, οργανωτική και πολιτική κρίση. Η άσχημη κατάσταση έγινε ορατή ακόμα και κατά τη διάρκεια των μεγάλων δικών που ακολούθησαν : Μπελογιάννη, την υπόθεση Πλουμπίδη, κλπ.

            Για τον μεγαλειώδη εθνικοαπελευθερωτικό, αντιφασιστικό αγώνα του ελληνικού λαού γράφτηκαν πολλά και εξακολουθούν να γράφονται, από πρωταγωνιστές του και από ιστορικούς. Για τις αιτίες της ήττας – για την «Επανάσταση που χάθηκε» – το ίδιο. Δεν είναι τυχαίο ούτε ανεξήγητο το ενδιαφέρον. Κανένας δεν μπόρεσε να «πιστέψει» γιατί και πώς τελικά χάθηκε, ηττήθηκε, ένα τέτοιο ρωμαλέο κίνημα.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ [1] του Λευτέρη Ριζά

 

Ελευσίνα 2 Νοέμβρη 2012

του  Λευτέρη Ριζά

       Ο χρόνος που έχουμε στη διάθεση μας για να αναπτύξουμε αυτό το τόσο σημαντικό θέμα είναι φυσικά απελπιστικά ελάχιστος. Γιατί είναι ζήτημα πολυεπίπεδο, πολύπλευρο και πολύπτυχο. Συνεπώς εδώ – από μεριάς μου – θα περιοριστώ να αναφερθώ, να καταθέσω, μόνο μερικά σημεία του, αυτά που θεωρώ ότι μας συνδέουν ιδιαίτερα με το σήμερα και με τις απόψεις που διακινούνται γύρω από τη σχέση «Αριστεράς και  Εθνικής Ανεξαρτησίας».

       Πρώτα – πρώτα γιατί τώρα μιλάμε για «Εθνική Ανεξαρτησία»; Δεν την έχουμε κατακτήσει, αρχίζοντας από το 1821 και στη συνέχεια σταδιακά, έστω και αν δεν έχει συμπεριλάβει τελικά όλες τις περιοχές που κατοικούσε ο ελληνισμός: Κύπρος ή παλιότερα Β. Ήπειρος ή έστω και υπεράσπιση ελληνισμού στα παράλια της Μ. Ασίας κλπ – ή μήπως δεν την επανακτήσαμε με τον ηρωικό Εθνικο-Απελευθερωτικό Αγώνα μας κατά των Γερμανών ναζιστών, Ιταλών και Βούλγαρων φασιστών; Ή μήπως κινδυνεύουμε να την χάσουμε.

       Φαίνεται πώς κάτι τέτοιο συμβαίνει ή ότι υπάρχει φόβος να συμβεί. Το ακούσαμε, άλλωστε, από τα  χείλη του Προέδρου της Δημοκρατίας μας, του Κ. Παπούλια ο οποίος ανοίγοντας τη συζήτηση στη σύσκεψη των αρχηγών  των κομμάτων για τον σχηματισμό της κυβέρνησης (13-5-12) τόνισε:

«Κύριοι, έχει ήδη χαθεί πολύτιμος χρόνος και η ακυβερνησία αποτελεί σοβαρό κίνδυνο για την οικονομική ασφάλεια του ελληνικού λαού και την ίδια την εθνική μας υπόσταση» και συνέχισε απευθυνόμενος στους πολιτικούς αρχηγούς λέγοντας  «Οι διαφορές των θέσεών σας είναι μικρές και ασήμαντες σε σύγκριση με το χρέος σας απέναντι στην πατρίδα.».

       Προχτές ακόμα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Ευάγγελος Βενιζέλος  δήλωνε εμφαντικά «Δεν είμαστε προτεκτοράτο. Αυτό πρέπει να το καταλάβουν πάρα πολύ  καλά οι εταίροι μας και η τρόικα.», προσπαθώντας να δώσει κουράγιο στον εαυτό του. Η αλήθεια είναι πώς μας συμπεριφέρονται ως προτεκτοράτο διότι είτε αυτό είμαστε τα τελευταία 60 χρόνια είτε διότι σε αυτή την κατάσταση μας έφεραν οι πολιτικές ηγεσίες του τόπου των τελευταίων 30 χρόνων. (1) Αλλά και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ  μιλώντας προχθές στη Βουλή [24/10/12] εξέφρασε το φόβο του ότι η Γερμανία  «αυτό που ζητά είναι και με το νόμο η Ελλάδα να γίνει μια αποικία χρέους της Γερμανίαςκαι των εταίρων, πρωτίστως της Γερμανίας όμως. Δεν υπάρχει ΕΕ, ΕΚΤ υπάρχει η κα Μέρκελ και ο κ. Σοιμπλε που δίνουν εντολές στην οικονομική τους αποικία» [Εδώ να κάνω μια παρένθεση για να μην το ξεχάσω. Με αυτά που είπε ο κ. Τσίπρας ήρθε σε πλήρη αντίθεση με τον στενό του συνεργάτη και προβεβλημένο στέλεχος του κ. Γιάννη Μηλιό που μόλις προχτές μας διαβεβαίωνε, μαζί με 3-4 άλλους με κοινό κείμενο τους ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «αντιμετωπίζει την  αναδιάρθρωση των Μνημονίων ως επίθεση του κεφαλαίου στην εργασία και όχι σαν «πόλεμο μεταξύ κρατών», «γερμανοποίηση» της Ευρώπης κ.ο.κ., ο οποίος θα ήταν αναγκαστικά και πόλεμος μεταξύ των εργαζόμενων των κρατών» (2) Ο κ. Τσίπρας εδώ αναγκάζεται να πεί κι ομολογήσει άλλα]