Κι όμως, διδάσκουν τα παιδιά μας πρέζα και έγκλημα…

ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ  tittytainment!

Ας διαβαστεί από γονείς και δασκάλους.

Όπως, προφητικά έγραψε ο Ζαν Κλοντ Μισεά στο βιβλίο του "Η εκπαίδευση της αμάθειας"*.

Με αυτό τον νεολογισμό βαλίτσα επρόκειτο απλούστατα να ορισθεί ένα "κοκτέιλ αποβλακωτικής διασκέδασης και επαρκούς διατροφής που θα επέτρεπαν να διατηρηθεί σε καλή διάθεση ο αποστερημένος πληθυσμός του πλανήτη".

Αυτή η κινητική και περιφρονητική ανάλυση έχει, καταφανώς, το πλεονέκτημα να ορίζει με όλη την επιθυμητή σαφήνεια τους όρους της εργολαβίας που οι παγκόσμιες ελίτ αναθέτουν στο σχολείο του 21ου αιώνα.

Tits (γυναικεία στήθη, στην αμερικανική αργκό) καὶ entertainment (διασκέδαση, με την πιο χυδαία έννοια της λέξης).

 Τὸν όρο ανέφερε, ο γνωστός πολιτικός επιστήμονας Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκυ, σε συνάντηση των κορυφαίων εγκεφάλων της Νέας Εποχής για να υποδείξει τον τρόπο με τον οποίο θα επιβάλλουν την μαζική αποβλάκωση στην τρίτη τάξη των αχρήστων νεόφτωχων για να καταστούν ακίνδυνοι, ώστε μην επαναστατήσουν.

  Η κλειστή διεθνής συνάντηση έλαβε χώρα το 1995  στο Σὰν Φρανσίσκο όπου συζητήθηκε η υπόθεση διαχείρισης του υπόλοιπου 80% του πλανήτη, ώστε να μείνει ήσυχο και παθητικό, όταν σύμφωνα με τα δεδομένα μόνο τὸ 20% του ενεργού πληθυσμού στὸν πλανήτη είναι αρκετό για να παράγει όλα τα αγαθά που χρειάζεται η ανθρωπότητα.

* Σε μετάφραση του Άγγελου Ελεφάντη, σσ. 34-44, εκδ Βιβλιόραμα

Γιώργος Τασιόπουλος 

Η ανάρτηση του Slpres ΕΔΩ ..
Κι όμως, διδάσκουν τα παιδιά μας πρέζα και έγκλημα…

Ζαν Κλώντ Μισεά: Τζόρτζ Όργουελ- ένας συντηρητικός αναρχικός-Σχετικά με το 1984 : η αριστερά, ο αριστερισμός, ο Μάης του 68 ως δύναμη προώθησης του πιο χυδαίου καπιταλισμού

( μετάφραση Νίκος Ν. Μάλλιαρης,εκδόσεις Μάγμα, Αθήνα Μάρτιος 2018)

του Σπύρου Κουτρούλη

Ο Ζ.Κ.Μισεά μας αποδεικνύει τους λόγους που η διάκριση ανάμεσα σε αριστερά δεξιά δεν είναι σε θέση να ερμηνεύσει την σημερινή πραγματικότητα.  Με αφετηρία την λογοτεχνική απόδοση του ολοκληρωτισμού στο έργο του Τ.Όργουελ προσεγγίζει όχι μόνο το «1984» αλλά και την πολιτική του πορεία και τις εξαιρετικές διδακτικές εμπειρίες που έλαβε στον Ισπανικό εμφύλιο.  Συμπληρωματικά ο Μισεά χρησιμοποιεί το έργο του Κ.Λας και του Ντάνιελ Μπέλ ώστε να προσεγγίσει την σύγχρονη μαζική δημοκρατία.

Αν γνώριζε το έργο του Π.Κονδύλη «Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΤΗ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟ ΣΤΗ ΜΑΖΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» είναι βέβαιο ότι η ανάλυση του θα ήταν πληρέστερη, αν και οι αναλογίες που δείχνει ότι υπάρχουν κατά την επισήμανση του ρόλου που έπαιξαν στην διαμόρφωση του πιο χυδαίου καπιταλισμού οι ριζοσπαστικές πρωτοπορίες είναι ευδιάκριτες.


Γράφει ο Μισεά » Από το τέλος του Β’ Π.Π. δεν έχει υπάρξει ούτε ένας τομέας στον οποίον να προχώρησε περαιτέρω η καπιταλιστική οργάνωση της ζωής, δίχως την πρότερη ιδεολογική νομιμοποίηση από την πλευρά της Αριστεράς. Με άλλα λόγια, όσο παράξενο κι αν φαίνεται σε μερικούς, τα πράγματα εξελίσσονται σαν ο καπιταλισμός να είχε κατ’ ουσίαν εμπιστευτεί στα διάφορα ρεύματα της Αριστεράς – από την πιο εκσυγχρονιστική σοσιαλδημοκρατία ως τους «ορθόδοξους» αριστεριστές- την ιδεολογική νομιμοποίηση της υποταγής των ανθρώπων στις επιταγές της παγκόσμιας αγοράς. Η μπαρόκ και φασαριόζικη σύνθεση αυτών των φαινομενικά ασυμφιλίωτων ρευμάτων πραγματοποιείται σε καθημερινή βάση υπό τη σκέπη της λεγόμενης «φιλελεύθερης – ελευθεριακής» κοσμοαντίληψης.

Το στοιχείο αυτό μας επιτρέπει να κατανοήσουμε τον καίριο ρόλο του «Μάη του ’68» στην εγκαθίδρυση των αξιών του σύγχρονου καπιταλισμού. Η περίφημη προτροπή του Ραούλ Βανεγκέμ «να ζεις δίχως νεκρό χρόνο και να απολαμβάνεις δίχως περιορισμούς» λειτούργησε ως το βαρύ πυροβολικό που επιτέθηκε σε κάθε είδους κοινωνικό «αρχαϊσμό», δηλαδή στην πραγματικότητα σε καθετί που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, παρενέβαλλε ένα προστατευτικό παραβάν ανάμεσα στις επιθυμίες του ατόμου και την ενοποιημένη αγορά, η οποία είχε ως σκοπό να οργανώσει το σύνολο της ύπαρξης του. Από την καθημερινή χρήση ναρκωτικών -που εξυμνείται ως αμφισβήτηση της κυρίαρχης κουλτούρας- ως το στήσιμο αυτών των σύγχρονων μπιμπελό ηχητικής ματαιότητας που ονομάζουμε «ελεύθερους» ραδιοσταθμούς και από τη γενίκευση του μαζικού τουρισμού -ας θυμηθούμε το μυητικό ταξίδι των χίπις στην Ίμπιζα και το Κατμαντού- ως τη μυθοποίηση της σύγχρονης πολεοδομίας – που βιώνεται ως μια πυκνόφυτη «ζούγκλα από άσφαλτο» εντός της οποίας οι νύχτες είναι πιο όμορφες από τις μέρες -όλες οι αναγκαίες πολιτιστικές προσαρμογές που απαιτεί η υπερνεωτερικότητα παρουσιάστηκαν στην αρχή μέσω του Θεάματος ως θαυμαστές «ανατρεπτικές» και «περιθωριακές» περιπέτειες…

Ζαν Κλωντ Μισεά, Η Εκπαίδευση της Αμάθειας, Εκδόσεις Βιβλιόραμα, Αθήνα 2002, μετ. Άγγελος Ελεφάντης

Κ. Γκιλλουί: Η επιστροφή των «καθημερινών ανθρώπων»

Συνέντευξη του Κριστόφ Γκιλλουί* στην επιθεώρηση LeNef, δημοσιεύτηκε στο νΛΕ τ. 23

Η παρακάτω συνέντευξη του Christophe Guilluy, επ’ αφορμής του νέου του βιβλίου Η εποχή των καθημερινών ανθρώπων, δημοσιεύτηκε στον διαδικτυακό ιστότοπο thepostil (www.thepostil.com/the-rise-of-ordinary-people) στις 1 Φεβρουαρίου 2021. Πρώτη δημοσίευση στην επιθεώρηση LeNef -(lanef.net/2020/12/31/le-retour-des-gens-ordinaires – 31 Δεκεμβρίου 2020).

LeNef: Τι είναι αυτό που φέρνει τους «καθημερινούς ανθρώπους» πίσω στο προσκήνιο;
Κριστόφ Γκιλλουί: Δουλεύω πάνω στο ζήτημα των «ρωγμών» εντός της γαλλικής κοινωνίας εδώ και 20 χρόνια και αυτό που με εξέπληξε ήταν η εμφάνιση ενός νέου φαινομένου, ιδιαίτερα δε με το κύμα του λαϊκισμού στη Δύση. Αυτό αποτελεί έργο άσημων ανθρώπων, οι οποίοι δεν εκπροσωπούν ένα τμήμα της κοινωνίας – αλλά αντιθέτως αποτελούν την πλειονότητα του πληθυσμού, ως εκ τούτου και η ιδέα περί «καθημερινών ανθρώπων».
Μια κοινωνική ανασύνθεση και ανασχηματισμός «από τα κάτω» λαμβάνει χώρα. Στη Γαλλία το παράδειγμα των «Κίτρινων Γιλέκων» είναι αξιοσημείωτο. Δεν έχουμε να κάνουμε με μια συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων, αλλά με ολόκληρο τον πληθυσμό, αυτόν που κερδίζει λιγότερα από 2000 ευρώ τον μήνα. Αυτοί είναι εργάτες, αγρότες, ελεύθεροι επαγγελματίες, ιδιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι, νέοι, γέροι, άνδρες και γυναίκες. Με λίγα λόγια, το εντελώς αντίθετο της αποσύνθεσης του κοινωνικού ιστού για την οποία συνεχώς μας μιλάνε και η οποία απορρέει από ένα τεχνοκρατικό ή ακόμη και «διαφημιστικό» όραμα.
Αυτοί οι «καθημερινοί άνθρωποι» είναι «αόρατοι» από τη δεκαετία του 1980, εξοστρακισμένοι, και παρόλα αυτά, ανασυγκροτήθηκαν σε ένα παντοδύναμο και συμπαγές κίνημα, το οποίο προσπερνάει τη σφαίρα της πολιτικής και επεκτείνεται στην κουλτούρα· για παράδειγμα, στο πεδίο της λογοτεχνίας έχουμε το μυθιστόρημα Και τα παιδιά τους μετά από αυτούς του Νικολά Ματιέ, που κέρδισε το βραβείο Γκονκούρ.
Αυτό εννοώ όταν κάνω λόγο για ενδυνάμωση αυτών των πληθυσμών. Είμαστε μάρτυρες ενός συγκεκριμένου κινήματος ανασυγκρότησης από τα κάτω των ανθρώπων που ήταν προηγουμένως «αόρατοι» και που τώρα έχουν καταστεί απαραίτητοι. Και αυτό μπορεί να παρατηρηθεί παντού, στη Γαλλία αλλά και στη Μεγάλη Βρετανία (με το Brexit), στις Η.Π.Α. (με την περίπτωση Τραμπ) κ.λπ.

LeNef: Ποια είναι η διαφορά μεταξύ αυτών των «καθημερινών ανθρώπων» και της «περιφερειακής Γαλλίας» των προηγούμενων έργων σας;

ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ TITITTYAIMENT!

ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ tittytainment!

Τασιόπουλος Γιώργος

Όπως, προφητικά έγραψε ο Ζαν Κλοντ Μισεά στο βιβλίο του "Η εκπαίδευση της αμάθειας"*.

Με αυτό τον νεολογισμό βαλίτσα επρόκειτο απλούστατα να ορισθεί ένα "κοκτέιλ αποβλακωτικής διασκέδασης και επαρκούς διατροφής που θα επέτρεπαν να διατηρηθεί σε καλή διάθεση ο αποστερημένος πληθυσμός του πλανήτη".
Αυτή η κινητική και περιφρονητική ανάλυση έχει, καταφανώς, το πλεονέκτημα να ορίζει με όλη την επιθυμητή σαφήνεια τους όρους της εργολαβίας που οι παγκόσμιες ελίτ αναθέτουν στο σχολείο του 21ου αιώνα.
Tits (γυναικεία στήθη, στην αμερικανική αργκό) καὶ entertainment (διασκέδαση, με την πιο χυδαία έννοια της λέξης).
Τὸν όρο ανέφερε, ο γνωστός πολιτικός επιστήμονας Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκυ, σε συνάντηση των κορυφαίων εγκεφάλων της Νέας Εποχής για να υποδείξει τον τρόπο με τον οποίο θα επιβάλλουν την μαζική αποβλάκωση στην τρίτη τάξη των αχρήστων νεόφτωχων για να καταστούν ακίνδυνοι, ώστε μην επαναστατήσουν.
Η κλειστή διεθνής συνάντηση έλαβε χώρα το 1995 στο Σὰν Φρανσίσκο όπου συζητήθηκε η υπόθεση διαχείρισης του υπόλοιπου 80% του πλανήτη, ώστε να μείνει ήσυχο και παθητικό, όταν σύμφωνα με τα δεδομένα μόνο τὸ 20% του ενεργού πληθυσμού στὸν πλανήτη είναι αρκετό για να παράγει όλα τα αγαθά που χρειάζεται η ανθρωπότητα.

* Σε μετάφραση του Άγγελου Ελεφάντη, σσ. 34-44, εκδ Βιβλιόραμα

Γιορτή σε νηπιαγωγείο με τραγούδια του Τρανού

Η επικεφαλίδα δανεισμένη από τίτλο αθηναϊκής εφημερίδας ή "Κι όμως, διδάσκουν τα παιδιά μας πρέζα και έγκλημα…" σε ανάρτηση γνωστού δημοφιλούς ιστοτόπου για Το σουξέ του Trannos «Της αρέσει να ‘μαι αλήτης και εγώ να είμαι Madame» είναι κυριολεκτικά το hit των ημερών, σε τέτοιο βαθμό ώστε να παιχτεί ακόμα και σε… γιορτή Νηπιαγωγείου!!!

Ποιος είναι ο Τρανός ίσως να μη γνωρίζουν οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς που τα νήπια ή τα μεγαλύτερα ηλικιακά παιδιά τους στο άκουσμα των "ασμάτων" του πάλλονται κυριολεκτικά!

Οι στίχοι του τραγουδιού που είναι σουξέ, κορυφαίο στις προτιμήσεις και ακούστηκε στα προαύλια των σχολείων στις αποχαιρετιστήριες γιορτές λόγω θέρους είναι αποκαλυπτικοί για την κατάντια σχολείου και οικογενειών:

Τα διαμάντια στο κορμί της
είναι όλα τα λεφτά
Της αρέσει να ‘μαι αλήτης
και εγώ να ‘μαι Madame
Έχω κόλλημα μαζί της
δεν υπάρχει πουθενά
Της αρέσει να ‘μαι αλήτης
και εγώ να ‘μαι Madame...

To βιβλίο του Ζαν Κλοντ Μισεά "Η εκπαίδευση της αμάθειας", αν και γραμμένο το 1999, προφητικό, δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα:

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΜΑΘΕΙΑΣ

ΖΑΝ ΚΛΩΝΤ ΜΙΣΕΑ

Μετάφραση: Άγγελος Ελεφαντης, εκδ. Βιβλιόραμα

Απόσπασμα από κεφ. VII σελ. 35-44

 

Το Σεπτέμβριο του 1995 – «πεντακόσιοι πολιτικοί, οικονομικοί ηγέτες και επιστήμονες πρώτης κλάσεως», που στα δικά τους τα μάτια φαντάζουν η ελίτ του κόσμου, συγκεντρώθηκαν στο ξενοδοχείο Fair-mon του Σαν Φρασίσκο για να εκθέσουν τις απόψεις τους για τα πεπρωμένα του νέου πολιτισμού. Δεδομένου του αντικειμένου του, στο φόρουμ αυτό πρυτάνευε η αρχή της πιο αυστηρής αποτελεσματικότητας:

«Αυστηροί κανόνες υποχρεώνουν όλους τους συμμετέχοντες να ξεχάσουν τη ρητορική. Οι εισηγητές διαθέτουν μόλις πέντε λεπτά για να εισηγηθούν κάποιο θέμα. Εξάλλου στη διάρκεια των συζητήσεων καμία παρέμβαση δεν μπορεί να υπερβαίνει τα δύο λεπτά».

Από τη στιγμή που καθορίστηκαν αυτές οι αρχές εργασίας, η σύσκεψη αναγνώρισε - σαν κάτι το απολύτως προφανές που δεν άξιζε τον κόπο να ζητηθεί - ότι τον ερχόμενο αιώνα εισαγωγικά τα «δύο δέκατα του ενεργού πληθυσμού θα ήταν αρκετά για να διατηρηθεί η δραστηριότητα της παγκόσμιας οικονομίας».  Με τόσο ξεκάθαρες βάσεις το κύριο πολιτικό πρόβλημα, που το καπιταλιστικό σύστημα είναι υποχρεωμένο να αντιμετωπίσει τις επόμενες δεκαετίες, μπορεί να διατυπωθεί με κάθε αυστηρότητα: Πώς θα είναι δυνατό, για την ελίτ του κόσμου, να διατηρηθεί η διακυβερνησιμότητά της κατά τα 80% υπεράριθμης ανθρωπότητας, της οποίας το ανώφελο έχει ήδη προγραμματίσει η φιλελεύθερη λογική;

Ζαν Κλώντ Μισεά: Τζόρτζ Όργουελ- ένας συντηρητικός αναρχικός-Σχετικά με το 1984 : η αριστερά, ο αριστερισμός, ο Μάης του 68 ως δύναμη προώθησης του πιο χυδαίου καπιταλισμού

Του Σπύρου Κουτρούλη

Ο Ζ.Κ.Μισεά μας αποδεικνύει τους λόγους που η διάκριση ανάμεσα σε αριστερά δεξιά δεν είναι σε θέση να ερμηνεύσει την σημερινή πραγματικότητα.Με αφετηρία την λογοτεχνική απόδοση του ολοκληρωτισμού στο έργο του Τ.Όργουελ προσεγγίζει όχι μόνο το «1984» αλλά και την πολιτική του πορεία και τις εξαιρετικές διδακτικές εμπειρίες που έλαβε στον Ισπανικό εμφύλιο.Συμπληρωματικά ο Μισεά χρησιμοποιεί το έργο του Κ.Λας και του Ντάνιελ Μπέλ ώστε να προσεγγίσει την σύγχρονη μαζική δημοκρατία.

Αν γνώριζε το έργο του Π.Κονδύλη «Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΤΗ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟ ΣΤΗ ΜΑΖΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» είναι βέβαιο ότι η ανάλυση του θα ήταν πληρέστερη, αν και οι αναλογίες που δείχνει ότι υπάρχουν κατά την επισήμανση του ρόλου που έπαιξαν στην διαμόρφωση του πιο χυδαίου καπιταλισμού οι ριζοσπαστικές πρωτοπορίες είναι ευδιάκριτες.

Γράφει ο Μισεά » Από το τέλος του Β’ Π.Π. δεν έχει υπάρξει ούτε ένας τομέας στον οποίον να προχώρησε περαιτέρω η καπιταλιστική οργάνωση της ζωής, δίχως την πρότερη ιδεολογική νομιμοποίηση από την πλευρά της Αριστεράς. Με άλλα λόγια, όσο παράξενο κι αν φαίνεται σε μερικούς, τα πράγματα εξελίσσονται σαν ο καπιταλισμός να είχε κατ’ ουσίαν εμπιστευτεί στα διάφορα ρεύματα της Αριστεράς – από την πιο εκσυγχρονιστική σοσιαλδημοκρατία ως τους «ορθόδοξους» αριστεριστές- την ιδεολογική νομιμοποίηση της υποταγής των ανθρώπων στις επιταγές της παγκόσμιας αγοράς. Η μπαρόκ και φασαριόζικη σύνθεση αυτών των φαινομενικά ασυμφιλίωτων ρευμάτων πραγματοποιείται σε καθημερινή βάση υπό τη σκέπη της λεγόμενης «φιλελεύθερης – ελευθεριακής» κοσμοαντίληψης.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΞΕΡΑΜΕ

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

«Σαν θα’ρθει η ώρα της πορείας

Πολλοί δεν ξέρουν

Πως επικεφαλής βαδίζει ο εχθρός τους…»

[Από το Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου του Μπέρτολτ Μπρεχτ]

Όπως όλα δείχνουν, η υπαρκτή πλέον Δύση είναι ένα μόρφωμα εχθρικό προς την παραδοσιακή ευρωπαϊκή κουλτούρα, τις ελληνο-ρωμαϊκές αξίες και τα μεγάλα απελευθερωτικά και δημοκρατικά κινήματα που γέννησαν αυτό που συνηθίσαμε να λέμε «δυτικό πολιτισμό» (αν και υπάρχουν πολλές ενστάσεις εδώ).

Σήμερα, δεν βρίσκονται πλέον σε αντίθεση, όπως τους προηγούμενους αιώνες, από την μια, οι υποστηρικτές της (δεξιάς) τάξης της θεσμοποιημένης ανισότητας και, από την άλλη, οι (αριστεροί) κληρονόμοι του Διαφωτισμού. 

Η τωρινή πραγματικότητα βρίσκει, από την μια πλευρά, εκείνους που, σύμφωνα με την «φιλελεύθερη» παράδοση των Άνταμ Σμιθ, Μίλτον Φρήντμαν και Φρήντριχ Χάγιεκ, ταυτίζουν την ελευθερία με την συνεχή επέκταση της αγοράς και, απ’ την άλλη, είναι αυτοί που πιστεύουν ότι το ζητούμενο είναι η αόριστη επέκταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτό έχει διατυπωθεί με μεγάλη σαφήνεια από τον Γάλλο φιλόσοφο Ζαν-Κλωντ Μισεά (Jean-Claude Michéa), ο οποίος μέσα από το έργο του εξηγεί και τεκμηριώνει το Τέλος της εικόνας της Αριστεράς που γνωρίσαμε μέχρι τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Αγνοημένος από το κατεστημένο των μίντια και την ενσωματωμένη «προοδευτική» διανόηση για χρόνια, ο Γάλλος φιλόσοφος φαίνεται να δικαιώνεται από τις τελευταίες εξελίξεις στην χώρα του αλλά και στην υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ένωση της οικονομικής κρίσης, των Κίτρινων Γιλέκων και του Brexit.

Ο Ζαν-Κλωντ Μισεά στα βιβλία του έχει προαναγγείλει έναν «αριστερό προβληματισμό» κατά …της Αριστεράς. Καταγγέλλει τους «βαρώνους» των μίντια και των πανεπιστημίων για αστυνόμευση της σκέψης με υπεραπλουστεύσεις και «διανοητικά» χονδροειδέστατες παραποιήσεις. Προσάπτει στην αριστερή διανόηση την άκριτη υιοθέτηση της θεμελιώδους ασαφούς και αμφίσημης ιδέας της «προόδου». Γι’ αυτό κάθε «αριστερή» σκέψη έχει εκτεθεί αναπόφευκτα σε μια σειρά από αυτοκτονικές τάσεις. Έτσι, για παράδειγμα, καταλήγει να ταυτιστεί η ιδέα ότι «δεν μπορεί να διακοπεί η πρόοδος» με την ιδέα «ότι δεν μπορεί να αναχαιτιστεί ο καπιταλισμός». Αυτή η σύγχυση είναι, κατά τον Ζαν-Κλωντ Μισεά, η πιο σταθερή φιλοσοφική ρίζα όλων των κακοτυχιών της σύγχρονης αριστεράς.

Πολλοί στην Γαλλία πιστεύουν ότι ο Μισεά έχει επηρεάσει μια νέα γενιά διανοουμένων και πολιτικών ακτιβιστών και τον έχουν συνδέσει με τα «Κίτρινα Γιλέκα», παρ’ ότι τα βιβλία του δεν συγκαταλέγονται στα προβεβλημένα μπεστ-σέλερ, ούτε ο ίδιος παρουσιάζεται συχνά στα τηλεοπτικά κανάλια.

Στο βιβλίο του «Τα Μυστήρια της Αριστεράς: από το ιδεώδες του Διαφωτισμού στον θρίαμβο του απόλυτου Καπιταλισμού» (Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2014), διακηρύσσει την ανάγκη μιας τελεσίδικης ρήξης των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων με την «Αριστερά», που σήμερα δεν εκφράζει παρά την πολιτισμική πλευρά της Παγκοσμιοποίησης και της ολοκληρωτικής εκ-καπιταλιστικοποίησης του ανθρώπινου φαντασιακού.

Το αμερικανικό περιοδικό Dissent δημοσίευσε από την αρχή του 2019 μια σειρά άρθρων, στα πλαίσια ενός εκτενούς αφιερώματος στην σκέψη του Μισεά.

Αυτό που συμπεραίνεται μέσα από τα λόγια του Γάλλου φιλόσοφου είναι ότι σήμερα «Η οικονομία της δεξιάς δεν μπορεί να υφίσταται χωρίς μια κουλτούρα της αριστεράς». Το βασικό μάθημα του βιβλίου του είναι ότι, για να υπάρξει μια άλλη αριστερά, πρέπει να ξεκόψει μια καλή με τον νεοφιλελευθερισμό.

Όπως ο ίδιος ο Μισεά λέει στο Dissent: «Μένω πάντα κατάπληκτος, τελικά, από την αφέλεια με την οποία η πλειονότητα των διανοουμένων της σημερινής αριστεράς (δηλαδή αυτοί που, από το τέλος της δεκαετίας του 1970, σταδιακά απαρνήθηκαν κάθε ριζοσπαστική κριτική σχετικά με το καπιταλιστικό σύστημα) προτάσσουν πλέον με τρόπο τελετουργικό τον πολιτικό και πολιτισμικό φιλελευθερισμό -που αυτοί εκλαμβάνουν ως εξ ολοκλήρου ξεκομμένο- στον οικονομικό φιλελευθερισμό».

Συζήτηση με τον Αντώνη Φράγκο για το “Τζορτζ Όργουελ, ένας συντηρητικός αναρχικός”

Συζήτηση με τον Αντώνη Φράγκο για το “Τζορτζ Όργουελ, ένας συντηρητικός αναρχικός”

Η συζήτηση: εδώ

Ζαν-Κλωντ Μισεά & Τζορτζ Όργουελ – Προσχέδιο μιας βοηθητικής γλώσσας

• ResPublica, διαδικτυακό περιοδικό

George Orwell – Mark Hix

Επιμέλεια: Μιχάλης Θεοδοσιάδης και Γιώργος Κουτσαντώνης

Ακολουθεί απόσπασμα -και σχολιασμός στο τέλος του αποσπάσματος- από το βιβλίο του Ζαν-Κλωντ Μισεά, Τζορτζ Όργουελ, ένας συντηρητικός αναρχικός – Σχετικά με το 1984, μτφρ.: Νίκος Ν. Μάλλιαρης, εκδ. Μάγμα, Αθήνα 2018.

−−−−−−−−−−−−−−−−−−−−−−  ¤ −−−−−−−−−−−−−−−−−−−−−−−−

Όπως είδαμε, μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι ένα από τα πιο διαυγή κείμενα σχετικά με τον ολοκληρωτισμό είναι ένα μυθιστόρημα. Αντίστοιχα, η κεντρική θέση που λαμβάνει μέσα στο 1984 η κατασκευή της Νέας Ομιλίας [Newspeak] απλώς αντανακλά τις παλιότερες αναλύσεις του Όργουελ σχετικά με τον ρόλο της γλώσσας εντός μιας κοινωνίας κυριαρχούμενης από την Ιδεολογία. Διότι, όπως φυσικά αντιλαμβάνεται κανείς, η Νέα Ομιλία συνιστά την πιο ακραία εκδοχή της «ξύλινης γλώσσας» των ιδεολόγων.

Είναι αλήθεια ότι προς αυτήν την κατεύθυνση συνέτειναν και ορισμένα ακόμα στοιχεία. Δεν μπορούμε, λόγου χάριν, να παραβλέψουμε ότι η ακριβής περιγραφή της Νέας Ομιλίας πηγάζει επίσης και από το ενδιαφέρον του Όργουελ για τις τεχνητές γλώσσες, το οποίο τον είχε οδηγήσει να μελετήσει την «Interglossa» [1]. Άλλωστε είναι σχεδόν βέβαιο πως ο Όργουελ εμπνεύστηκε τις βασικές του ιδέες σχετικά με την απλοποίηση της γραμματικής από την Εσπεράντο. Τα παραδείγματα που επαναλαμβάνει σε άρθρα σχετικά με τη γλώσσα (η αντιμεταθεσιμότητα των ουσιαστικών, των ρημάτων, των επιθέτων και των επιρρημάτων, ο ρόλος των προθημάτων και των επιθημάτων, η κανονικότητα των βασικών συντακτικών λειτουργιών κ.ο.κ.) τα δανείζεται απευθείας από τη γλώσσα που κατασκεύασε ο L. L. Zamenhof, μιας και πρέπει να γνώριζε τουλάχιστον το γενικό της περίγραμμα (βλ. π.χ. την αναφορά που κάνει στην Εσπεράντο στο άρθρο του “New Words”) [Α].

Ωστόσο, το ουσιώδες εν προκειμένω δεν είναι αυτές οι εξωτερικές επιρροές, αλλά το γεγονός πως για τον Όργουελ η λογική της Νέας Ομιλίας είναι ταυτόσημη μ’ εκείνη της σύγχρονης ιδεολογικής ρητορικής. Θα το διαπιστώσουμε αν διαβάσουμε τα δύο βασικά του άρθρα σχετικά με το ζήτημα της γλώσσας: το «Η αγγλική γλώσσα» (1944) [2] και το «Η πολιτική και η αγγλική γλώσσα» (1946). Η βασική θέση που υποστηρίζει ο Όργουελ στα δύο αυτά άρθρα προαναγγέλλει το «Παράρτημα» του 1984 σχετικά με τη Νέα Ομιλία. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, η αγγλική γλώσσα διαθέτει ένα μοναδικό πλεονέκτημα: ‘Όπως συμβαίνει και με τις ασιατικές γλώσσες, η γραμματική της είναι η ελάχιστη δυνατή, πράγμα που καθιστά τ’ Αγγλικά μια από τις πιο απλές γλώσσες του κόσμου. Ωστόσο, υπάρχει κι η πίσω όψη τούτης της απλότητας: «Το μεγαλύτερο μειονέκτημα των Αγγλικών είναι η ευκολία με την οποία διαφθείρονται. Ακριβώς επειδή μπορεί κανείς να τα μιλήσει εύκολα, μπορεί και να τα μιλά όπως να ‘ναι»» [3]. Είναι ο λόγος για τον οποίον οι Άγγλοι δεν υπήρξαν ποτέ τους ένας λαός γραμματικών, με αποτέλεσμα να «αποδεικνύονται συχνά εντελώς ανίκανοι να αντιληφθούν τι σημαίνουν το γένος, το πρόσωπο ή η πτώση». Επόμενο είναι, λοιπόν, μια γλώσσα, της οποίας η απλότητα την καθιστά τόσο ευάλωτη, να διευκολύνει, με τη σειρά της, σε εξαιρετικό βαθμό τη διάδοση των ποικίλων ιδιολέκτων που χρησιμοποιούν όσοι ελέγχουν τον δημόσιο λόγο. Υπό αυτήν την έννοια, «ο πιο Θανάσιμος εχθρός των καλών Αγγλικών είναι πιθανότατα τα λεγόμενα Standard English: η φριχτή διάλεκτος των κύριων άρθρων των εφημερίδων, της δημόσιας διοίκησης, των πολιτικών λόγων και των δελτίων ειδήσεων του ΒΒC» [4].

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΜΑΘΕΙΑΣ

Κείμενο του Jean-Claude Michéa. Απόδοση από τα γαλλικά Σταύρος Λάβδας.

"Η Εκπαίδευση της Αµάθειας" (L'Enseignement de l'ignorance) είναι ο τίτλος βιβλίου του Γάλλου φιλόσοφου Jean-Claude Michéa*, που κυκλοφόρησε το 1999 ¹. Το παρακάτω κείµενο αποτελεί µια σύνοψη του περιεχοµένου του, από τo blog των εκδόσεων Le retour aux sources. ------------------------------------------------- Για τον Jean-Claude Michéa, η κρίση του σχολείου έχει κοινά χαρακτηριστικά µε µια ευρύτερη κρίση, αυτή της κοινωνίας µας. Εποµένως, πρέπει να αναλυθεί στο πλαίσιο της γενικής κοινωνικής δυναµικής. Ακολουθεί µια σύντοµη σύνοψη για όσους δεν γνωρίζουν τις θέσεις του. Ο Μichéa ξεκινά υπενθυµίζοντας ότι η σύγχρονη κοινωνική δυναµική χαρακτηρίζεται από την επικράτηση της πολιτικής οικονοµίας, η οποία ορίζει ότι για να οικοδοµηθεί ειρήνη µεταξύ των ανθρώπων, πρέπει να ξεπεράσουµε οτιδήποτε εµποδίζει το ελεύθερο παιχνίδι της αγοράς. Αυτό προφανώς προϋποθέτει ότι καταστρέφουµε τους εσωτερικούς φραγµούς του ατόµου, προκειµένου να το καταστήσουµε καθαρά ορθολογικό και να το εντάξουµε στα πλαίσια της πολιτικής οικονοµίας. Το πρόβληµα είναι ότι ένα τέτοιο άτοµο, που στερείται οποιασδήποτε ανώτερης αξίας (δεδοµένου ότι οικονοµικoί λόγοι το οδηγούν να υπηρετήσει µόνο το καλά εννοούµενο συµφέρον του), δεν µπορεί να είναι µέρος µιας αλυσίδας µετάδοσης γνώσης (κάτι που προϋποθέτει ότι κάποιος υπηρετεί συµφέροντα πέραν των ατοµικών).

Jean Claude Michéa – Για να τελειώνουμε με την Αριστερά/Δεξιά

Συνέντευξη του Γάλλου φιλόσοφου Jean Claude Michéa στο περιοδικό Les Inrocks  (Ιανουάριος 2017). Δημοσίευση στα ιταλικά: Nazione Indiana

Μτφρ.: Γιώργος Κουτσαντώνης

Στο βιβλίο σας Notre ennemi, le capital (Ο εχθρός μας, το κεφάλαιο), προαναγγέλλετε μια «σκέψη με την Αριστερά κατά της Αριστεράς.» Ωστόσο, πολλοί αριστεροί διανοούμενοι εξακολουθούν να είναι αδιαπέραστοι, για να μην πω σε πλήρη αντίθεση με τα γραπτά σας. Πρόκειται για την τελική ρήξη ενός πιθανού διαλόγου;

Εάν ισχύει κάτι τέτοιο, σίγουρα δεν οφείλεται σε δικό μου σφάλμα! Προφανώς, δεν αρνούμαι να συζητήσω με κάποιον μόνο και μόνο γιατί «δεν συμφωνεί με τα γραπτά μου.» Αλλά θα πρέπει να πρόκειται για έναν γνήσιο διάλογο και όχι για μια αστυνομική έφοδο. Το πρόβλημα αυτό –που ο André Perrin το έχει δείξει έξοχα στο Scènes de la vie intellectuelle en France– είναι ότι η αρχαία κουλτούρα του διαλόγου είναι πλέον έτοιμη να δώσει οριστικά τη θέση της στον εκφοβισμό και στο κυνήγι μαγισσών. Στο εξής ένας συγγραφέας δεν κρίνεται γι’ αυτό που πραγματικά έχει γράψει (ακόμα και όταν πρόκειται για έναν μυθιστοριογράφο όπως ο Michel Houellebecq), αλλά βάσει των σκοτεινών προθέσεων που του αποδίδονται, είτε διαμέσου της «αηδιαστικά» εργαλειακής χρήσης των έργων του. Αυτές οι ανησυχητικές τάσεις -οι οποίες δείχνουν πολλά, για να παραμείνουμε εντός θέματος, για το συναίσθημα του πανικού που έχει καταβάλει τμήμα των πανεπιστημιακών και μιντιακών βαρόνων- δεν μπορεί παρά να οδηγήσουν στο να δικαιολογούνται «διανοητικά» χονδροειδέστατες παραποιήσεις καθώς και υπεραπλουστεύσεις. Και σας το λέω αυτό επειδή κάτι γνωρίζω σχετικά.

Jean Claude Michéa – Για να τελειώνουμε με την Αριστερά\Δεξιά…

Συνέντευξη του Γάλλου φιλόσοφου Jean Claude Michéa στο περιοδικό Les Inrocks  (Ιανουάριος 2017). Δημοσίευση στα ιταλικά: Nazione Indiana

Μτφρ.: Γιώργος Κουτσαντώνης

Στο βιβλίο σας Notre ennemi, le capital (Ο εχθρός μας, το κεφάλαιο), προαναγγέλλετε μια «σκέψη με την Αριστερά κατά της Αριστεράς.» Ωστόσο, πολλοί αριστεροί διανοούμενοι εξακολουθούν να είναι αδιαπέραστοι, για να μην πω σε πλήρη αντίθεση με τα γραπτά σας. Πρόκειται για την τελική ρήξη ενός πιθανού διαλόγου;

Εάν ισχύει κάτι τέτοιο, σίγουρα δεν οφείλεται σε δικό μου σφάλμα! Προφανώς, δεν αρνούμαι να συζητήσω με κάποιον μόνο και μόνο γιατί «δεν συμφωνεί με τα γραπτά μου.» Αλλά θα πρέπει να πρόκειται για έναν γνήσιο διάλογο και όχι για μια αστυνομική έφοδο. Το πρόβλημα αυτό –που ο André Perrin το έχει δείξει έξοχα στο Scènes de la vie intellectuelle en France– είναι ότι η αρχαία κουλτούρα του διαλόγου είναι πλέον έτοιμη να δώσει οριστικά τη θέση της στον εκφοβισμό και στο κυνήγι μαγισσών. Στο εξής ένας συγγραφέας δεν κρίνεται γι’ αυτό που πραγματικά έχει γράψει (ακόμα και όταν πρόκειται για έναν μυθιστοριογράφο όπως ο Michel Houellebecq), αλλά βάσει των σκοτεινών προθέσεων που του αποδίδονται, είτε διαμέσου της «αηδιαστικά» εργαλειακής χρήσης των έργων του. Αυτές οι ανησυχητικές τάσεις -οι οποίες δείχνουν πολλά, για να παραμείνουμε εντός θέματος, για το συναίσθημα του πανικού που έχει καταβάλει τμήμα των πανεπιστημιακών και μιντιακών βαρόνων- δεν μπορεί παρά να οδηγήσουν στο να δικαιολογούνται «διανοητικά» χονδροειδέστατες παραποιήσεις καθώς και υπεραπλουστεύσεις. Και σας το λέω αυτό επειδή κάτι γνωρίζω σχετικά.

Γιατί οι «συντηρητικοί» διανοούμενοι είναι περισσότερο συντονισμένοι με τα έργα σας σε σχέση με αυτούς που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε της «Αριστεράς»;

Για τον ίδιο λόγο, υποθέτω, που ένας θαυμαστής του Chesterton ή του Bernanos συμμερίζεται πιο εύκολα ένα κείμενο του Proudhon, του William Morris και του Guy Debord απ’ ότι ένα δοκίμιο του Bernard Henry Lévy, του Raphael Glucksmann και του Alain Minc. Εδώ όμως στην ουσία τίθεται το παλαιάς κοπής ερώτημα που αφορά την ιστορική σχέση της «Αριστεράς» με το σοσιαλιστικό κίνημα. Η Αριστερά, πράγματι, πάντα καθοριζόταν ως «το κόμμα του κινήματος», «της προόδου» και της «πρωτοπορίας» σε όλα. Κόμμα του οποίου πρώτος εχθρός δεν μπορεί παρά να είναι, εξ ορισμού, η «αντίδραση» ή ο «παλαιός κόσμος». Ωστόσο, εάν αντιθέτως η αρχική σοσιαλιστική κριτική επανατοποθετούσε στο λογαριασμό της τις περισσότερες καταγγελίες του παλαιού καθεστώτος (Ancien Régime) ή της δύναμης της Εκκλησίας, θα οδηγούνταν, πριν από όλα, σε αυτό που ο Μαρξ αποκαλούσε «οικονομικό νόμο κίνησης της σύγχρονης κοινωνίας».

«Να τελειώνουμε με την «αριστερά»»- παρέα με τον Ζαν Μισεά, τον Μαρξ, τον Κορνήλιο, τον Όργουελ και τον Γκύ Ντεμπόρ…!

«Για να τελειώνουμε με την αριστερά»

Μαθαίνοντας από τον Γάλλο Ανθρωπολόγο Μαρσέλ Μως και τον φιλόσοφο Μάρξ, εμπνεόμενος από τον «αναρχικό» Τζώρτζ Όργουλ, συνομιλώντας με τον Κορνήλιο Καστοριάδη, συνεχίζοντας την κληρονομιά του Γκύ Ντεμπόρ και πάντα σε επαφή με την«καθημερινή ευπρέπεια»(common decency)του λαϊκού  ανθρώπου, ο Ζαν Κλώντ Μισεά, αποτελεί μεστό παράδειγμα διανοούμενου που δεν αφήνεται στον εύκολο ορισμό του «αριστερού’ και του «προοδευτικού», στις μέρες μας.

Διαρρηγνύει τους δεσμούς του με την θεσμική, αλλά και την άκρα «αριστερά», για να επαναπροσδιορίσει το νόημα του «σοσιαλισμού» στις μέρες μας. Μιλά για το τέλος της Αριστεράς, που αποτελεί πια τον «πολιτισμικό φιλελευθερισμό» του … καπιταλιστικού νεοφιλελευθερισμού! Για να βρούμε την αντι-παγκοσμιοποιητική και αντι-καπιταλιστική προοπτική, χρειάζεται να τελειώνουμε με την Αριστερά. Ήδη, από το βιβλίο του :«Το αδιέξοδο Άνταμ Σμίθ – Εκλεκτικές συγγένειες φιλελευθερσιμού και αριστεράς«, επεσήμανε την κοινή ιδεολογική ρίζα και συγγένεια της νεοφιλελευθερισμού και της «εκσυγχρονιστικής» αριστεράς, που αναδύεται από το πνεύμα του Διαφωτισμού. Η «κληρονομιά» αυτή εξηγεί και το γιατί η σημερινή μετα-μοντέρνα αριστερά, δεν μπορεί να είναι πια και ουσιαστικά δεν είναι, ενάντια στην κυριαρχία του εμπορεύματος και την ειδωλολατρεία του θεάματος.