Ξενοφών Κοντιάδης
Αποτελεί πλέον κοινό τόπο ότι τα Μνημόνια ήταν μία τεράστια καταστροφή για την ελληνική οικονομία. Το έχουν ομολογήσει εδώ και πολλά χρόνια οι ίδιοι οι σχεδιαστές τους, με αφετηρία τη διαβόητη παραδοχή του τότε επικεφαλής οικονομολόγου του ΔΝΤ, Ολιβιέ Μπλανσάρ, ότι έγινε λάθος στον πολλαπλασιαστή του προγράμματος με αποτέλεσμα η ύφεση να είναι μεγαλύτερη της προβλεπόμενης.
Μπορούσε να αποφευχθεί το πρώτο Μνημόνιο, ώστε να μην τεθεί σε κίνηση ο μηχανισμός της καταστροφής;
Μήπως ήταν σκόπιμο το λάθος με τον πολλαπλασιαστή, ωστέ να εκποιηθούν σε τιμή ευκαιρίας οι σημαντικότερες υποδομές και επιχειρήσεις σε ξένους ομίλους, από τα αεροδρόμια και τα λιμάνια μέχρι τράπεζες και πολυτελή ξενοδοχειακά συγκροτήματα;
Τι είπε προχτές ο επιφανής καθηγητής Οικονομικής Ανάλυσης και πρώην υπουργός Οικονομίας Νίκος Χριστοδουλάκης, που προκάλεσε την οργή ιδίως κάποιων συντρόφων του στο ΠΑΣΟΚ;
Ότι υπήρχε εναλλακτική στο πρώτο Μνημόνιο. Ότι αντί να τεθεί η χώρα υπό ξένη κηδεμονία, να καταρρεύσει η οικονομία, να ξεπουληθούν οι τράπεζες, τα λιμάνια, υγιείς επιχειρήσεις, να μεταναστεύσουν τα δυναμικότερα μυαλά της, να επέλθει δημογραφική κατάρρευση, να αποσυντεθεί το πολιτικό σύστημα, αντί για όλα τα δεινά που έπληξαν τη χώρα από το 2010 υπήρχε ένας άλλος δρόμος. Ποιος;
Μπορούσε, είπε στην τηλεοπτική του συνέντευξη ο Νίκος Χριστοδουλάκης (χωρίς να ανακαλύπτει τον τροχό) να είχε ακολουθηθεί τον χειμώνα του 2009-2010 μία ήπια περιοριστική πολιτική, προωθώντας ταυτόχρονα μια σειρά από μεταρρυθμίσεις χωρίς εξωτερική παρέμβαση, λαμβανομένου υπόψη ότι, όπως προκύπτει από αδιάσειστα στοιχεία και έχει αναφέρει στο σχετικό βιβλίο του ο τότε υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου, στις αρχές του 2010 υπήρχε ακόμη η δυνατότητα να καλύψει η χώρα τις δανειακές της ανάγκες εκδίδοντας ομόλογα με εύλογα για την εποχή επιτόκια.