..Καθείλε δυνάστας από θρόνων και ύψωσε ταπεινούς· ...

Του Γιώργου - Νεκτάριου Παναγιωτίδη

"Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον, και ηγαλλίασε το πνεύμα μου επί τω Θεώ τω σωτήρι μου. 

Ότι (...) εποίησε κράτος εν βραχίονι αυτού (...)

Καθείλε δυνάστας από θρόνων και ύψωσε ταπεινούς· 

πεινώντας ενέπλησεν αγαθών και πλουτούντας εξαπέστειλε κενούς".

Μέσα στα λίγα λόγια της Παναγίας που καταγράφονται στα Ευαγγέλια είναι και τα παραπάνω: μια κυριολεκτική προφητεία! 

Όπως κάποτε είχε πει δε και ο κληρικός-υπουργός της κυβέρνησης των Σαντινίστας στη Νικαράγουα, Φερνάρντο Καρντενάλ, αν κάποιος σήμερα έλεγε αυτά τα λόγια θα τον λέγαμε "κομμουνιστή" και επιπλέον... όντως θα ήταν! 

Επίσης, αυτά τα λόγια είχε επιλέξει ο αείμνηστος Νίκος Ψαρουδάκης ως προμετωπίδα του εμβληματικού βιβλίου του "η επανάσταση της αγάπης"!

Η Θεοτόκος Μαρία, που πέρασε μερικά από τα τρυφερότερά της χρόνια ολομόναχη στα Άγια των Αγίων του Ναού της Ιερουσαλήμ, κάτι εντελώς ανήκουστο, για μένα συνδυάζει κατεξοχήν τη μυστική ζωή με την κοινωνική ανατρεπτικότητα. 

Δεν είναι, ας πούμε, το "ήσυχο κοριτσάκι" ή η συμβατική και μικροαστούλα... "συμβία της αγίας οικογένειας", αντίθετα είναι αυτή που νοιάζεται ειλικρινά και βαθιά όλους και δρα, ειδικά για τους αδικημένους και αυτούς που υποφέρουν: αυτό συμβολίζουν και τα "επτά σπαθιά" που, όπως λένε και οι Γραφές, διέρχονται από την ψυχή της, μόνιμα...

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/1D6yAqgrYv/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Halloween και ελληνική παράδοση: ολίγα τινά βασικά

από Γιώργος Νεκτάριος Παναγιωτίδης

Ο Γιώργος Θεοτοκάς έγραφε κάπου εκεί το 1931, στην προσωπική τους αλληλογραφία, στο Σεφέρη για τη νέα του συλλογή, την περίφημη «Στροφή», ότι είναι κάπως «εξαϋλωμένη μέσα στο fog» και ότι βρίσκει ότι προσφέρει κάτι νέο στην ελληνική ποίηση. Ο Σεφέρης πράγματι γνώρισε το λονδρέζικο fog, λόγω των σπουδών του. Εντούτοις, αυτό δεν υπάρχει μόνο στη Λόνδρα (Λονδίνο), αλλά και στη συμβασιλεύουσα. Όπως έγραφε ο Γιώργος Ιωάννου («Θεσσαλονίκη-Αθήνα, μία ερωτική σύγκριση», 1984):
«Αχ, πολύ μου λείπουνε τέτοιες ομίχλες στην Αθήνα εδώ (...) Οι εικόνες των δρόμων της Αθήνας μέσα απ' τη βροχή με έχουν δέσει με διάφορες γωνίες και θέσεις, μα η ομίχλη και το πούσι με ζαλίζει, όταν το σκέφτομαι». 

Και, επεξηγηματικά, ο Ιωάννου γράφει, το ’64: 

«Κάθε φορά που πέφτει ομίχλη ή είναι πολύ σκοτεινά, κατεβαίνω και γυρίζω σαν τρελός στις πιο σκοτεινές πλατείες». 

Λέγοντας «σαν τρελός», στο θεσσαλονικιώτικο ιδίωμα, σημαίνει παράφορα, με ζέση, εμμανώς.

Ο Ιωάννου άλλοτε είχε γράψει, επί τη αφορμή του θανάτου του Σεφέρη το 1971, ότι σε αντίθεση με αλλού, ο θάνατος στην Ελλάδα συχνά πέφτει σαν μια αιφνιδιαστική μπαταριά. Με άλλα λόγια, λείπει η μνήμη θανάτου. Εντούτοις, η μνήμη θανάτου δεν είναι μια καταθλιπτική μελέτη που μας στερεί τις χαρές (ή/και τις μικροχαρές) της ζωής αυτής (σε όποιον δε θέλει να τις στερηθεί), αλλά αντίθετα επιδρά τελικά με τρόπο που αυξάνει το βάθος και την ένταση αυτής της βίωσης.

Διαμαντοπούλου-Κεραμέως: Συμμαχία

Διαμαντοπούλου-Κεραμέως: Συμμαχία

Του Γιώργου Νεκταρίου Παναγιωτίδη 

Από ό,τι φαίνεται από το πρόσφατο περιστατικό διαφημιστικής ανάρτησης για την Υπουργό Ν. Κεραμέως στο ΜΚΔ "X" της κ. Διαμαντοπούλου [φωτό], οι δύο γυναίκες πολιτικοί έχουν κοινό τμήμα επικοινωνίας, άρα αυτό που λέμε στην οικονομική θεωρία κοινές "επιχειρηματικές λειτουργίες".

    Υπάρχει λοιπόν αν μη τι άλλο έδαφος να εξυγιάνουν τη δραστηριότητά τους: εφόσον εκλεγεί η κ. Διαμαντοπούλου πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ στις επικείμενες εσωκομματικές, να προχωρήσουν σε μια αμοιβαία επωφελή εξαγορά και συγχώνευση του ενός κόμματος από το άλλο.

    

Με αυτόν τον τρόπο, και θα αυξήσουν το μερίδιο αγοράς τους (επιρροή στο εκλογικό σώμα), αλλά και θα επιτύχουν ελαχιστοποίηση του κόστους.

   

 Με δεδομένα και τα ογκωδέστατα χρέη αμφότερων των κομμάτων στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, δε θα ήταν ένα έξυπνο deal, μια κίνηση-ματ στους ανταγωνιστές, μια ρεαλιστική πολιτική που θα ισοσκελίσει τον κομματικό προϋπολογισμό;

Ταξίδι στη Μέση Ανατολή και το Άγιον Όρος (Γιώργος Θεοτοκάς): μια άποψη

Γράφει ο Γιώργος – Νεκτάριος Παναγιωτίδης, συγγραφέας

Θέρος, Aύγουστος, καρδιά του καλοκαιριού –που λένε- αυτές τις μέρες και μέσα στο αποκάρωμα, την ακραία νωχέλεια που φέρνει η ζέστη (θυμηθείτε εδώ τους Μεξικάνους που κάάάθονται, με κατεβασμένα τα καπέλα, ολημερίς), κάποιοι, μάλλον… προνομιούχοι στις μέρες μας, ετοιμαζόμαστε να εκδράμουμε για ολιγοήμερες διακοπές, σε κάποιον προορισμό βουνίσιο ή παραθαλάσσιο. Επιπλέον, σε μια εβδομάδα, έχουμε και τη μεγάλη εκκλησιαστική γιορτή της Θεοτόκου Μαρίας, που επηρεάζει κάπως και σήμερα τους ρυθμούς της συλλογικής και εθνικής μας ζωής.

Τι βιβλία μπορεί κανείς να διαβάσει σε μια τέτοια περίσταση; Αυτό μάλλον απόκειται στη θέληση και την ιδιοσυγκρασία του. Πάντως, τα οδοιπορικά ή οι ταξιδιωτικές εντυπώσεις είναι, ως λογοτεχνικό είδος, αν και όχι το δημοφιλέστερο, πάντως, θεματικά, το πιο σχετικό.

Αυτό το είδος κάνει ο Γιώργος Θεοτοκάς, ο μεγάλος Έλληνας λογοτέχνης (πεζογράφος και δοκιμιογράφος) του 20ου αιώνα γράφοντας το βιβλίο του για την επίσκεψη στο Σινά και το Αγιονόρος. Ο Θεοτοκάς, στα 55 του, θα λέγαμε στην ακμή της ηλικίας ή σε ηλικία ύψιστης δημιουργικής ακμής, βρίσκεται να έχει χάσει τη σύζυγό του πριν ένα έτος μετά από ολιγοετή ασθένεια. Το γεγονός τον έχει συντρίψει. Αλλά και η «συντετριμμένη καρδιά», στο μέτρο που την αποκτάς, είναι πνευματική αρετή.

Μια τέτοια εμπειρία, όπως μπορεί κανείς σχετικά εύκολα να δει, τείνει να σε κάνει πιο ειλικρινή, πιο βαθυστόχαστο. Δεν έχουν θέση οι σκοπιμότητες ή οι ματαιοδοξίες ή οι μικρές κι οι μεγάλες κακίες που επινοούμε καθημερινά σκοτώνοντας το χρόνο μας- ή και τους γύρω μας. Βιάζεται θα λέγαμε κανείς τότε να βρει ό,τι είναι αληθινό στη ζωή, εν όψει του επικείμενου τέλους της, που έχει δει από πολύ κοντά, και να το ζήσει. Αυτό λέει κάπου κι ο Θεοτοκάς: «…δεν ξεκίνησα από το ζόφο και τα ξεφωνητά του 20ου αιώνα, από το κενό της σύγχρονης σκέψης κι από τη μαύρη απόγνωση των ποιητών και των φιλοσόφων, και δεν ήρθα να πλανηθώ και να ξεχαστώ στο μεγάλον ήλιο της Ανατολής και στη γοητεία της Ιερουσαλήμ, για να βρω τα μυστικά της αστρολογίας. Από άλλο είδος στηρίγματα έχουμε ανάγκη, κι εγώ και πολλοί όμοιοί μου. Δεν με γέλασες σήμερα, πειρασμέ…» (σελ. 92)

Νεοφιλελευθερισμός και φασισμός. Δύο συγγενείς μεταξύ τους και αντιχριστιανικές ιδεολογίες.

Την Πέμπτη 18 Ιουλίου στις 9μμ ο Γιάννης Ζερβός συζήτησε με τον Γιώργο-Νεκτάριο Παναγιωτίδη με θέμα : Νεοφιλελευθερισμός και φασισμός. Δύο συγγενείς μεταξύ τους και αντιχριστιανικές ιδεολογίες. 

Η συζήτηση έγινε με αφορμή το άρθρο του Γιώργου Νεκτάριου Παναγιωτίδη στη 12η σελίδα της “Χριστιανικής” και το νέο υπό έκδοση βιβλίο του.

ΠΗΓΗ:https://www.youtube.com/live/-sDGEn2Xx9o?si=Dt5VUVUN2C6NIPH2
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Πενθούντες για τον Μανώλη

Από το για τον Γιώργο-Νεκτάριο Παναγιωτίδη στο 'Δρόμο της αριστεράς" 

Halloween και ελληνική παράδοση: ολίγα τινά βασικά από

Γιώργος Νεκτάριος Παναγιωτίδης

7

Ο  Γιώργος Θεοτοκάς έγραφε κάπου εκεί το 1931, στην προσωπική τους αλληλογραφία, στο Σεφέρη για τη νέα του συλλογή, την περίφημη «Στροφή», ότι είναι κάπως «εξαϋλωμένη μέσα στο fog» και ότι βρίσκει ότι προσφέρει κάτι νέο στην ελληνική ποίηση. Ο Σεφέρης πράγματι γνώρισε το λονδρέζικο fog, λόγω των σπουδών του. Εντούτοις, αυτό δεν υπάρχει μόνο στη Λόνδρα (Λονδίνο), αλλά και στη συμβασιλεύουσα. Όπως έγραφε ο Γιώργος Ιωάννου («Θεσσαλονίκη-Αθήνα, μία ερωτική σύγκριση», 1984):

«Αχ, πολύ μου λείπουνε τέτοιες ομίχλες στην Αθήνα εδώ (…) Οι εικόνες των δρόμων της Αθήνας μέσα απ’ τη βροχή με έχουν δέσει με διάφορες γωνίες και θέσεις, μα η ομίχλη και το πούσι με ζαλίζει, όταν το σκέφτομαι». Και, επεξηγηματικά, ο Ιωάννου γράφει, το ’64: «Κάθε φορά που πέφτει ομίχλη ή είναι πολύ σκοτεινά, κατεβαίνω και γυρίζω σαν τρελός στις πιο σκοτεινές πλατείες». Λέγοντας «σαν τρελός», στο θεσσαλονικιώτικο ιδίωμα, σημαίνει παράφορα, με ζέση, εμμανώς. 

Ο Ιωάννου άλλοτε είχε γράψει, επί τη αφορμή του θανάτου του Σεφέρη το 1971, ότι σε αντίθεση με αλλού, ο θάνατος στην Ελλάδα συχνά πέφτει σαν μια αιφνιδιαστική μπαταριά. Με άλλα λόγια, λείπει η μνήμη θανάτου. Εντούτοις, η μνήμη θανάτου δεν είναι μια καταθλιπτική μελέτη που μας στερεί τις χαρές (ή/και τις μικροχαρές) της ζωής αυτής (σε όποιον δε θέλει να τις στερηθεί), αλλά αντίθετα επιδρά τελικά με τρόπο που αυξάνει το βάθος και την ένταση αυτής της βίωσης.

Αυτή η μνήμη θανάτου είναι αναμφισβήτητα ένα από τα αντικείμενα της γιορτής του Halloween, όπως προκύπτει από την εκκλησιαστική της ρίζα. Η γιορτή αυτή προέρχεται από την Παραμονής των Αγίων Πάντων (All Hallows Eve), που αρχικά υπήρχε στην Ενωμένη Εκκλησία της Ευρώπης. Είχε καθιερωθεί να γιορτάζεται την 31η Οκτωβρίου από τον ορθόδοξο Πάπα Γρηγόριο τον 3ο (731-741). Η παραμονή λοιπόν των Αγίων Πάντων ήταν η Μέρα των νεκρών ή η Μέρα των ψυχών. 

"Στη σωστή πλευρά της Ιστορίας"!

Από Γιώργο-Νεκτάριο Παναγιωτίδη

Ο ρωσικός στρατός βομβαρδίζει στόχους της Ουκρανίας.
Στο μεταξύ:

 

α)ο αμερικανός στρατός βομβαρδίζει στόχους της Σομαλίας,

β)ο αμερικανικός στρατός βομβαρδίζει (μαζί με το στρατό της φίλης και συμμάχου της Δύσης Σαουδικής Αραβίας) στόχους της Υεμένης,

γ)ο ισραηλινός στρατός βομβαρδίζει στόχους της Δαμασκού της Συρίας

Από όλα αυτά, καταδικάζουμε το πρώτο μόνο με ηθική αγανάκτηση, για να είμαστε... "στη σωστή πλευρά της Ιστορίας".

Η άθεη δεξιά: Η πρακτική αθεΐα

Αυτό είναι που θα πρέπει ως Χριστιανοί να προσέξουμε: ότι μια τέτοια πολιτική πρόταση που επιθυμεί να ρυθμίσει την κοινωνία βάσει του νόμου της ζούγκλας, του κοινωνικού δαρβινισμού όπου ο καθένας επιδιώκει να αναρριχηθεί πάνω στα ράκη των διπλανών, μια κοινωνία που βασίζεται στον αμείλικτο ανταγωνισμό και όχι τη συνεργασία ή την άμιλλα, είναι μια βαθύτατα άθεη κοινωνία. Αν περαιτέρω ισχυρίζεται ότι έχει σχέση και με το χριστιανισμό, τότε δεν είναι απλώς άθεη, αλλά και αντίχριστη, εφόσον αντιποιείται κάτι που δεν της ανήκει, παριστάνοντας κάτι που δεν είναι.

Η ζωντανή διαδικτυακή παρέμβαση του αντιπροέδρου της Χ.Δ. Γ.Ν. Παναγιωτίδη*

Όλοι όσοι παρακολουθείτε τα βιβλία της Χριστιανικής Δημοκρατίας θα θυμάστε ότι ο ιδρυτής της Νίκος Ψαρουδάκης καταδίκαζε αυτό που λεγόταν Διπρόσωπος Υλισμός. Επρόκειτο για τον υλισμό της δεξιάς (κεφαλαιοκρατία-καπιταλισμός), ο οποίος εκφραζόταν σε επίπεδο κοινωνικού συστήματος όσο και τον υλισμό της Αριστεράς, ο οποίος ωστόσο κατά κανόνα παρέμενε θεωρητικός-κοσμοθεωρητικός.

Αριστερά και Χριστιανισμός

Ο Νίκος Ψαρουδάκης είχε γράψει ένα μικρό βιβλίο με τίτλο «Επιστημονικός σοσιαλισμός και κοινωνικός χριστιανισμός», όπου επισήμαινε ότι σε επίπεδο κοινωνικού συστήματος, οι μαρξιστές προσέγγιζαν πάρα πολύ –μέχρι ταυτίσεως– τον χριστιανικό κοινωνισμό, δηλαδή το κοινωνικό σύστημα που βγαίνει μέσα από την Ορθοδοξία. Αυτό μεταξύ άλλων συνέβαινε επειδή οι πρώτοι

Κομμουνιστές ήταν Χριστιανοί και ο Μαρξ «δανείστηκε» τα συνθήματά του από τους Χριστιανούς αυτούς, όπως ο Γάλλος Ετιέν Καμπέ και ο Γερμανός Βίλχελμ Βάιτλινγκ. Το ίδιο συμβαίνει και με το κίνημα του Σοσιαλισμού, όπου ο πρώτος Σοσιαλιστές ήταν ο άγιος του Καθολικισμού Τόμας Μουρ (τον οποίο ο μαρξιστής συγγραφέας Βασίλης Ραφαηλίδης αποκαλούσε στο βιβλίο του «Η Μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού» «καλό Χριστιανό»), συγγραφέας της Ουτοπίας. Ωστόσο σε πολιτικό επίπεδο, ο μαρξισμός, ιδιαίτερα στη ρωσική του δογματική εκδοχή, τον λενινισμό, συνδέθηκε με τον πολιτικό ολοκληρωτισμό, μετον μονοκομματισμό, τα εγκλήματα γνώμης, τις διώξεις των αντιφρονούντων.

Όμως, επίσης, θα πει κανείς, συνήθως βλέπουμε μαρξιστές και αριστερούς να πραγματοποιούν πολεμική στη θρησκεία κ.λπ., να εμφανίζονται ως άθεοι κ.τ.τ. Εδώ μπορούμε να αναφέρουμε σίγουρα αυτό που έλεγε ο μεγάλος Αμερικανός κοινωνιολόγος Κρίστοφερ Λας στο τελευταίο βιβλίο του «Η εξέγερση των ελίτ και η προδοσία της δημοκρατίας», ότι η κριτική που γίνεται στο χριστιανισμό είναι κατά κανόνα κριτική ενάντια στο φαρισαϊσμό. Πάντως, και πάλι ο μαρξιστικός υλισμός, στο βαθμό που διακηρύσσεται ως αθεϊστικό δόγμα, οποιεσδήποτε και αν είναι οι αιτιολογίες που μπορούμε να βρούμε για την απόρριψη του χριστιανισμού εκ μέρους συγκεκριμένων ανθρώπων, συνιστά πρόβλημα. Ο Ζακ Ελλύλ είχε γράψει χαρακτηριστικά ότι ο Μαρξ ήταν πολύ αυστηρός στην ανάλυση αλλά είχε δεχτεί αβασάνιστα δύο ιδέες. Μία από αυτές ήταν ότι ο υλισμός θεωρούνταν αληθής και ο Θεός ανύπαρκτος. Αυτό είναι και το πρόβλημα της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας.

Άθεη δεξιά;

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο συνδυασμός ακούγεται ως παράδοξο. Αφού συχνά οι Δεξιοί συχνά αυτοπροσδιορίζονται ως άνθρωποι της θρησκείας, ακόμη και της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι: μήπως οι εν λόγω διακηρύξεις είναι ανειλικρινείς; Μήπως η εν λόγω παράταξη προσεταιρίζεται το Χριστιανισμό και τον κόβει στα μέτρα της, ώστε να αποκτήσει

αβαντάζ έναντι των αντιπάλων της της Αριστεράς, οι οποίοι είναι γνωστοί για διακηρύξεις αθεΐας ή έστω αντικληρικαλισμού; Καταρχάς, να πούμε ότι υπάρχουν πολλοί απλοί άνθρωποι –ακόμη και πολιτικοί- που με αγαθές προθέσεις αυτοπροσδιορίζονται ως δεξιοί και Χριστιανοί. Άλλωστε έχει γίνει μια όψιμη παράδοση στη χώρα μας αυτό. Στον εμφύλιο, οι λεγόμενοι εθνικόφρονες έλεγαν «Χριστιανοί δικαιούνται να είναι μόνο οι εθνικόφρονες»! Υπάρχουν επίσης και πολιτικά πρόσωπα που καλή τη πίστει μπορεί να νομίζουν πως οι δύο ιδιότητες είναι συμβατές, ακόμη και ταιριαστές!