Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2023

ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ: ΔΥΟ ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΑ ΕΙΔΗ





Ἀδριανὸς Ἐριγκὲλ


«Στὸ σημεῖο στὸ ὁποῖο βρισκόμαστε μποροῦμε νὰ μιλᾶμε γιὰ ἀντιστροφὴ ρόλων μεταξὺ Δεξιᾶς καὶ Ἀριστερᾶς, καὶ ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλὰ καὶ γιὰ μία ἐπιστροφὴ στὶς ἀντίστοιχες καταβολές τους. Ἡ ἀντιστροφὴ τῶν ρόλων ἐκδηλώνεται, ὅπως εἴδαμε, στὴν κοινωνιολογία ἀμφοτέρων παρατάξεων.

 Τὰ κόμματα τῆς Ἀριστερᾶς ἔχουν φθάσει στὸ σημεῖο νὰ ἐκπροσωποῦν ἐπιλεκτικῶς τὶς κοινωνικὲς μερίδες οἱ ὁποῖες ἐπωφελοῦνται ἀπὸ τὴν παγκοσμιοποίηση: τὶς προνομιοῦχες τάξεις τῶν πόλεων καὶ τὴν παγκοσμιοποιημένη ἀστικὴ τάξη (world middle class), ἡ ὁποία διαθέτει ἕνα ἐκπαιδευτικὸ κεφάλαιο τὸ ὁποῖο εἶναι προσαρμοσμένο στὴν ψηφιακὴ οἰκονομία καὶ τὴν νέα τεχνολογικὴ-βιομηχανικὴ κοινωνία. 

Ἀντιθέτως, ἡ «λαϊκίστικη» Δεξιὰ ἐκπροσωπεῖ τοὺς «περιφερειακούς», τὶς λαϊκὲς τάξεις ποὺ ὑπερασπίζονται τὶς ρίζες τους, ποὺ βασανίζονται ἀπὸ τὴν ἐπισφάλεια, τὸ μεταναστευτικὸ πρόβλημα καὶ τὴν πολιτισμικὴ ἀλλοτρίωση. 

Ἡ Ἀριστερὰ εἶναι ἡ πρωτοπορία τοῦ ἐλιτιστικοῦ μπλόκ, ἐνῶ ἡ «λαϊκιστικὴ» Δεξιὰ μετατρέπεται ὅλο καὶ περισσότερο σὲ πρωτοπορία τῶν ὑποτελῶν τάξεων».

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ὁμώνυμο ἐκτενὲς ἄρθρο ποὺ δημοσιεύεται στὸ περιοδικὸ μας, «Τὸ Ἔνζυμο», τεῦχος ΙΣΤ΄, διπλὸ τεῦχος, φθινόπωρο-χειμῶνας 2022, σελ., 60-109, μετάφραση: Σωτήρης Γιαννέλης.

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2022

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΗΨΙΕΣ.




Του Γιώργου Ζουρίδη

Στην Ελλάδα μας, οι κυρίαρχες Πολιτικές Ομάδες έχοντας απεμπολήσει τις ιδεολογικές τους μήτρες,  διαγκωνίζονται καθημερινά στη Βουλή και στα ΜΜΕ, για να αποδείξουν ποιος είναι πιο Δεξιός, πιο Κεντρώος ή πιο Αριστερός δημιουργώντας ένα κλίμα φανατισμού μεταξύ των πολιτών, χωρίς ουσία και σημασία… 

Κατά βάθος επενδύουν σε μια μετεμφυλιακή έριδα μεταξύ των δήθεν «νομιμοφρόνων» και των δήθεν «αντιφρονούντων», που έφτασε ιδεοληπτικά να προσλάβει ακόμα και  ταξικά χαρακτηριστικά, και μάλιστα σε μια Χώρα με μεταπρατική και ξενόδουλη αστική τάξη και με ένα ανύπαρκτο ελληνικό προλεταριάτο! 

Αυτή η χρόνια καταστροφική ΕΜΜΟΝΗ δεν έδωσε την ευκαιρία να αφομοιωθεί από το πολιτικό Προσωπικό και τους Έλληνες πολίτες ότι το ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ στην χώρα μας είναι ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΟ και έχει να κάνει με την διαλυτική παρέμβαση του Ιμπεριαλισμού (και σήμερα της Παγκοσμιοποίησης) τόσο στις  παραγωγικές, κοινωνικές και πολιτισμικές σχέσεις όσο και στα γενικότερα θέματα Δημοκρατίας, Εθνικής Ανεξαρτησίας και Κυριαρχίας όπως μας δίδαξε ο ΑΝΔΡΕΑΣ, καλή του ώρα όπου και αν βρίσκεται….

Ως κάκιστοι μαθητές του εν λόγω ΗΓΕΤΗ (που όλοι πλέον ονοματίζουν για να καλύψουν τις ανεπάρκειες τους)  αρνούνται να αποδεχτούν ότι πλέον η έριδα μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς δεν πουλάει, δεν πείθει, μια και τα αντιθετικά αυτά σχήματα ΕΧΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΣΥΜΒΑΛΕΙ ήδη από το 1989, εκούσια ή ακούσια,  στην θεμελίωση και την ενίσχυση  ενός ΠΡΟΤΥΠΟΥ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, που παράχθηκε στην μήτρα του Ιμπεριαλισμού και της Παγκοσμιοποίησης, που στόχο είχε και έχει:
▪  Να ρευστοποιήσει και να εξαθλιώσει οικονομικά και πολιτισμικά τον κοινωνικό ιστό. 
▪ Να αναδείξει το ατομικό συμφέρον ως κυρίαρχο, ευτελίζοντας  το συλλογικό. Έτσι αποτρέπεται και η δυνατότητα συλλογικής δράσης για το κοινό καλό, μέσα από την οποία μπορεί και να προκύψουν  ΝΕΑ πολιτικά και αυτόνομα Υποκείμενα, με υψηλή πολιτικοποίηση και ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗ ΛΟΓΟ.…
▪ Να δημιουργήσει συνθήκες και ιδεολογήματα για την ΔΗΘΕΝ ΑΝΑΓΚΑΙΑ Ιδιωτικοποίηση πλήθους δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών φτάνοντας ακόμα και στα Εργασιακά, στην Υγεία, στην Παιδεία έως και το Νερό, με ένα τρόπο χυδαίο και αντεθνικό.
▪ Να μεταβιβάσει θέματα Κυριαρχίας και Εθνικής Ανεξαρτησίας σε Υπερεθνικά Όργανα, εμβαθύνοντας την σχέση εξάρτησης της Ελλάδας με τους ξένους, στο διηνεκές…

Αυτό το πρότυπο Διακυβέρνησης υπηρέτησαν πιστά όλα τα κόμματα Εξουσίας και κανείς μα κανείς δεν είχε την τόλμη να το καταγγείλει και να αρνηθεί να το εφαρμόσει, μέσα από μια ιστορική πράξη. Την πράξη της ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΩΣ που θα δημιουργούσε νέες υποθήκες για το μέλλον και θα διαχώριζε την θέση των αναφερομένων ως Δεξιοί ή Αριστεροί…

Και έτσι σήμερα η μόνη δύναμη που μπορεί να ανατρέψει τα πολιτικά δεδομένα, ανεξάρτητα από το τι ο καθένας πρεσβεύει ως κομματικά καλύτερο, είναι  ένα παλαϊκό, δημοκρατικό και εθνοανεξαρτησιακό Κίνημα που θα αποκαθιστά την ενότητα του Λαού και την αξιοπρέπεια της Χώρας μας.

Που θα ξαναδίνει στην Ελλάδα μια καλύτερη ευκαιρία διαπραγμάτευσης και μελλοντικών συμμαχιών στο σημερινό πολυπολικό κόσμο. 

Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια και όλη η σημερινή αντιπαράθεση στην Ελλάδα έχει μόνο ΙΔΙΟΤΕΛΗ και ΟΧΙ ιδεολογικά ή πολιτικά κίνητρα. Η όλη κομματική μάχη δίνεται για την ΚΑΤΑΝΟΜΗ των θώκων εξουσίας που καμία σχέση δεν έχουν με τα όνειρα ή έστω τα πραγματικά προβλήματα των Ελλήνων πολιτών….

ΠΗΓΗ: Ζουρίδης Γιώργος fb
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2021

Ἡ κληρονομιά ἀντίδοτο στήν ἀσυδοσία. [Ἀπό συνέντευξη Ρότζερ Σκράτον]

Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης – Διευθυντής της εφημερίδος «ΕΣΤΙΑΣ».

O ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ μας Θεόδωρος Τριανταφυλλόπουλς ἀπό τό Αἴγιο εἶχε τήν καλοσύνη νά μοῦ στείλει σέ μετάφραση τοῦ Εὐάγγελου Νιόνιου μιά συνέντευξη πού ἔδωσε τόν Μάρτιο τοῦ 2019 ὁ (ἐκλιπών) Ἄγγλος φιλόσοφος καί συγγραφέας Ρότζερ Σκράτον στήν γαλλική ἐφημερίδα Le Figaro (στήν Εὐγενία Μπαστιέ) μέ θέμα τήν Ἀριστερά καί τούς λογίους της. Ἀφορμή ἀποτέλεσε ἡ κυκλοφορία τοῦ βιβλίου του στά γαλλικά γιά τήν ἐλίτ τῆς «Νέας Ἀριστερᾶς». Ὅταν κυκλοφόρησε τό βιβλίο καί δημοσιεύτηκε ἡ συνέντευξή του ἀμφιβολία δέν ὑπῆρχε καμμία: Ὅσα ἔλεγε ὁ διάσημος ἐπίμονος συντηρητικός ἀφοροῦσαν καί τήν καθ’ ἡμᾶς Ἀριστερά. Ὄχι μόνο τήν γαλλική. Μετά δύο χρόνια ὅμως καί μετά ἀπό ὅλα ὅσα ἔχουν συμβεῖ στήν πατρίδα μας, νομίζω ὅτι ἀφοροῦν καί τήν καθ’ ἡμᾶς Δεξιά. Δέν θά ἐπεκταθῶ πολύ.

Ὁ ὁρισμός πού δίδει ὁ Σκράτον γιά τόν συντηρητικό καί τόν δεξιό πολίτη, ἡ ἀνάλυση πού κάνει γιά τό πῶς ἡ ὑπεράσπιση τῆς κληρονομιᾶς καί τῆς ταυτότητας τῶν Ἐθνῶν εἶναι ὁ μόνος δρόμος γιά νά μπεῖ φραγμός στήν ἀσυδοσία τῆς ἀνεξέλεγκτης ἀγορᾶς καί τοῦ καταναλωτισμοῦ, ἡ ἀποκάλυψη πού κάνει γιά τό πῶς ἡ Ἀριστερά ἐπινόησε τήν ἔννοια τοῦ «λαϊκισμοῦ» ὅταν οἱ πλειοψηφίες τήν προσπερνοῦσαν, ὅλα αὐτά ἀρκοῦν γιά νά ἐξηγήσουν πολλά ἀπό ὅσα συμβαίνουν στήν πατρίδα μας τά τελευταῖα εἴκοσι χρόνια. Μέ μιά προσθήκη ἔκπληξης ὅμως: Ἡ καθ’ ἡμᾶς Δεξιά δανείζεται ἀπό τήν Ἀριστερά τήν λέξη «λαϊκισμός», ὅταν καί αὐτή νοιώθει ἀμήχανη κάθε φορά πού οἱ πλειοψηφίες τήν προσπερνοῦν. Ἡ Δεξιά ἐπίσης στίς ἡμέρες μας μάχεται τήν κληρονομιά ἀπεμπολώντας ἕνα κατ’ ἐξοχήν ὅπλο της γιά τήν διατήρηση τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς καί τήν ἐνίσχυση τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης. Μέ ὁρατό τόν κίνδυνο νά προκύψει στό μέλλον μιά μεγάλη ἀκροδεξιά σέ πολλά μικρά κομμάτια, ὑπερδιψήφια στό ἄθροισμά της. Μέ ὁρατό τόν κίνδυνο ἐπίσης νά πραγματοποιηθεῖ ὑπό συνθῆκες ἁπλῆς ἀναλογικῆς ἡ ἔξοδος τοῦ Μεσολογγίου ἀπό τά κόμματα ἐξουσίας. Ἀντί ἄρθρου λοιπόν, σήμερα …Σκράτον. Ἀκολουθοῦν ἀποσπάσματα ἀπό τήν ἐνδιαφέρουσα συνέντευξή του ἡ ὁποία δημοσιεύτηκε μέ τόν τίτλο «Εὐαγγελιστές χωρίς Θεό, κηδεμόνες τοῦ λαοῦ».

Ὁ μέσος δεξιός ἄνθρωπος (ὅπως ἐγώ) ἔχει τήν αἴσθηση ὅτι ἀνήκει σέ κάτι πού κληρονόμησε: ἔθνος, θρησκεία, ἔθιμα, οἰκογένεια. Εἶναι μιά σφαῖρα ἀγάπης. Ἡ ἀριστερά ἀντιστοιχεῖ σέ διαφορετικό τύπο χαρακτῆρα. Δέν βλέπει τήν ταυτότητά της μέ ὅρους κληρονομικῶν προσηλώσεων, ἀλλά μέ ὅρους ἐμπειριῶν πού ἐπεκτείνουν τήν ἐλευθερία καί παρέχουν ἴσα δικαιώματα σέ ὅλους. (…) Στή δεκαετία τοῦ ’60, ἡ κληρονόμος τοῦ μαρξισμοῦ ἀριστερά πρότεινε μιά στενή σχέση μεταξύ τοῦ προσώπου τοῦ λόγιου καί τοῦ λαοῦ. Οἱ ἀριστεροί λόγιοι θά ὁδηγήσουν τό προλεταριᾶτο σέ μιά συλλογική ἀντιπαράθεση μέ τήν «ἀστική τάξη». Ἦταν ὁ ἱδρυτικός μῦθος τῆς μεταπολεμικῆς γαλλικῆς διανοητικῆς κουλτούρας. Ὁ μῦθος αὐτός διαλύθηκε ὅταν οἱ λόγιοι ἀνακάλυψαν ὅτι ἡ ἐργατική τάξη δέν τούς ἀγαποῦσε.

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2020

Νέα Δεξιά: Ιδεολογική μετατόπιση από τον φυλετισμό στον πολιτισμό

Μελάς Κώστας

2077

Έχει γίνει της μόδας διανοούμενοι από τη λεγόμενη Νέα Δεξιά, ή ακριβέστερα τη νέα ριζοσπαστική Ακροδεξιά, να επικαλούνται τον Αντόνιο Γκράμσι. Οι θεωρητικές  κατηγορίες που χρησιμοποιεί ο Ιταλός μαρξιστής για να περιγράψει και ερμηνεύσει την πραγματικότητα, όμως, πόρρω απέχουν από τις αντίστοιχες που χρησιμοποιούν οι ακροδεξιοί. Όμως, αυτή η προσέγγιση, απλά δείχνει σε θεωρητικό επίπεδο, τις υπάρχουσες διαφορές μεταξύ των δύο σκέψεων.

Επιστημολογικά μιλώντας, θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η ενασχόληση με το πόσο η  κάθε άποψη αντιστοιχεί πλησιέστερα στη σημερινή πραγματικότητα της πλανητικής μαζικοδημοκρατίας. Δηλαδή, κατά πόσο κάθε θεωρητική άποψη εμπεριέχει μια αυξανόμενη θετική ευρετική στα περίπλοκα προβλήματα των σημερινών κοινωνιών. Όλα αυτά, όμως, είναι ζητήματα που δεν έχουν θέση στο παρόν άρθρο. Αφορούν στη θεωρία.

Εκείνο που θέλω να υπογραμμίσω είναι ότι στην πολιτική και όχι στη θεωρία, και ειδικά στην εξαγωγή συμπερασμάτων για την πολιτική πρακτική, τα πράγματα αλλάζουν. Τις περισσότερες φορές, κλεμμένες απόψεις, με αρχικά ελάχιστη θεωρητική επεξεργασία και ελάχιστο θεωρητικό έρεισμα, είναι ικανές να τεθούν στην υπηρεσία πολιτικής στόχευσης. Και στην πορεία, ενδυόμενες θεωρητική στοιχειοθέτηση, να αποκτήσουν το απαραίτητο βάρος στη διαμάχη των ιδεών.

Κατάσταση ηγεμονίας

Ο Αλαίν Ντε Μπενουά (Alain de Benoist) έχει "κλέψει" από την γκραμσιανή προβληματική την άποψη ότι προκειμένου να ηγεμονεύσει ένας ιδεολογικός-πολιτικός χώρος στην κοινωνία απαραιτήτως απαιτείται η πολιτιστική του επικράτηση. Γνωρίζουμε ότι ο Γκράμσι διαχωρίζει την κυριαρχία (dominio), ασκούμενη κυρίως με βίαια μέσα, από τη διεύθυνση-καθοδήγηση (direzione), η οποία ασκείται μέσω των  ιδεολογικών μηχανισμών. Η αρμονική σύζευξη των δύο αυτών διαδικασιών εγγυάται την κατάσταση ηγεμονίας του Ηγέτη-Κυρίαρχου.

Η δεκαετία του 1960 και 1970 ήταν πέτρινα χρόνια για τη γαλλική Ακροδεξιά. Την περίοδο εκείνη, η συντηρητική Δεξιά, υπό την ηγεσία του Ντε Γκωλ, του Πομπιντού και του Ντ’ Εσταίν, γνώριζε συνεχείς εκλογικές επιτυχίες επί 23 συναπτά έτη. Κρατούσε έτσι τους πολιτικούς της άκρας Δεξιάς στο περιθώριο. Παραδόξως, ωστόσο, την ίδια περίοδο η Αριστερά κυριαρχούσε στη Γαλλία πολιτιστικά και πνευματικά.

Για να ανατρέψει την πολιτισμική ηγεμονία της Αριστεράς, ο Ντε Μπενουά και οι οπαδοί του (μέσω της οργάνωσης Groupement de Recherches et d’ Etudes pour une Civilisation Europeene-GRECE που ιδρύθηκε το 1968) άρχισαν γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 1970 να διατυπώνουν ένα νέο πρόγραμμα με βάση έναν "Γκραμσισμό της Δεξιάς". Έτσι βάφτισε ο Ντε Μπενουά τη στρατηγική του για την ανατροπή της πολιτισμικής κυριαρχίας της Αριστεράς και την επικράτηση δεξιών ιδεών και θεματικών.

Αυτός ο πολιτιστικός και πολιτικός αγώνας θα προετοίμαζε το έδαφος για την πολιτική κυριαρχία της Ακροδεξιάς. Η μεγάλη καινοτομία της GRECE ήταν ότι έλαβε σοβαρά υπόψη τα ζητήματα του πολιτισμού από τη σκοπιά της Δεξιάς. Η πολιτική Δεξιά είχε παραχωρήσει το πνευματικό-πολιτιστικό πεδίο στη μαρξιστική Αριστερά, ενώ τα ριζοσπαστικά εθνικιστικά κινήματα (η άκρα Δεξιά) επιδίδονταν σ’ έναν αντιδιανοητικό ακτιβισμό.

Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2019

Αριστερά και Δεξιά μετατρέπουν την Ελλάδα σε χωματερή...

Αποτέλεσμα εικόνας για ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣΓιώργος Κοντογιώργης

Μπορεί τα Μνημόνια να μετέβαλαν τον Έλληνα ουσιαστικά σε οικονομικό μετανάστη στην ίδια του την πατρίδα, αλλά --όπως μας διδάσκει ο Αριστοτέλης-- οι συνέπειες των κοινωνικών αντιθέσεων προκαλούν πολύ μικρότερες εντάσεις από τις συνέπειες της εθνοτικής διαίρεσης μέσα σε μία χώρα. Οι εθνοτικές διαφορές μέσα σε μία χώρα, χωρίς να συντρέχουν πολιτικές ενσωμάτωσης, είναι θανατηφόρες.
Όπως και με την προηγούμενη έτσι και με την τωρινή κυβέρνηση, ακολουθείται μια πολιτική που μεταβάλλει την Ελλάδα όχι μόνο σε χωματερή του παγκόσμιου καπιταλισμού, αλλά και σε εγγενές πρόβλημα της μεσανατολικής γεωπολιτικής. Έχουμε ήδη μεταβληθεί σε παίγνιο στις αντιθέσεις των Μεγάλων Δυνάμεων που διαμορφώνουν τον γεωπολιτικό χάρτη της ευρύτερης περιοχής.
Το πρόβλημα της Αριστεράς είναι ότι δεν υπάρχει πέραν της επωνυμίας της. Με την ίδια έννοια, το πρόβλημα της Δεξιάς είναι ότι η Αριστερά κατέλαβε τον χώρο της, έτσι ώστε οι δυνάμεις που επικαλούνται τον κλασικό φιλελευθερισμό με αντισυμβατικό πολιτικό λόγο να συγκεντρώνουν περισσότερο την προσοχή των κοινωνιών. Τουλάχιστον, έως ότου οι κοινωνίες αποκτήσουν συνείδηση ότι το μέλλον τις καλεί να εγγράψουν υποθήκη ως θεσμικοί εταίροι του πολιτικού συστήματος, πέραν της εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία.
Μεταπολεμικά, οι δεξιές κυβερνήσεις στην Ευρώπη δημιούργησαν ένα κράτος δικαίου και πρόνοιας πιεσμένες και από την Αριστερά που συνήθως ήταν στην αντιπολίτευση, αλλά και από τον φόβο του Υπαρκτού Σοσιαλισμού. Αλλά από τη στιγμή που τέλειωσε αυτό, η Αριστερά δεν είχε αντικείμενο για να το υπερασπιστεί, γιατί και η ίδια η εργατική τάξη μετασχηματίστηκε και δεν έχει πια τα αιτήματα που διεκδικούσε τον 19ο αιώνα και στα δύο τρίτα του 20ου.
Ο έλεγχος του οικονομικού συστήματος

Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2019

Ρατσισμός και «αντιρατσισμός» ως παραγωγικά φαινόμενα

Αποτέλεσμα εικόνας για Ρατσισμός και «αντιρατσισμός» ως παραγωγικά φαινόμενα

του Δημήτρη Μπελαντή

Ο
ρισμένες φορές σκέφτομαι ότι οι ρατσιστικές και ακροδεξιές πρακτικές (και οι πραγματικές και οι διασταλτικά εικαζόμενες) δεν είναι απλά ένα αρνητικό φαινόμενο, δηλαδή ένα φαινόμενο άρνησης και απόρριψης ή και καταδίωξης του «διαφορετικού». Δεν είναι μόνο κατασταλτικό φαινόμενο ή φαινόμενο απαξίωσης των άλλων. Είναι ένα παραγωγικό φαινόμενο με την έννοια ότι διαμορφώνει ή ενισχύει υποκειμενικές στάσεις ή και επάγεται σοβαρά αντικειμενικά κοινωνικά αποτελέσματα.

Όσον αφορά τους ίδιους τους φορείς τέτοιων ρατσιστικών πρακτικών. Παράγει επιθετικές πρακτικές τους απέναντι σε ανίσχυρες ομάδες. Παράγει μια ρητορική περιφρόνησης που συνδέεται και με δική τους εσωτερική υποεκτίμηση. Παράγει λεβεντιά δήθεν εκεί που υπάρχει εθελοδουλία. Παράγει μύθους περί ανωτερότητας. Παράγει αιτήματα προς το κράτος για περισσότερη καταστολή (και όχι μόνο για περισσότερη ασφάλεια, που δεν είναι μόνο του αθέμιτο ως αίτημα). Παράγει υποκατάστατα προς μια κλονισμένη ή σε κρίση εθνική ταυτότητα, πρόβλημα που υφίσταται και έχει αντικειμενική θεμελίωση, συνδεόμενη και με την παγκοσμιοποίηση, ιδίως την πολιτιστική της παράμετρο. Παράγει μετάθεση της οργής προς τους πάνω σε οργή προς τους κάτω. Παράγει την αναζήτηση σωτήρων όπως ο Τραμπ, ο Όρμπανς κ.λπ.
Πάμε τώρα στους αντιπάλους του ρατσισμού και των ακροδεξιών πρακτικών. Δεν εννοώ τα θύματα, ούτε τους καλοπροαίρετους κριτικούς και πολέμιους του ρατσισμού, όπου περιλαμβάνω και τον εαυτό μου και παρά πολλούς φίλους και συντρόφους. Αλλά ορισμένες κατηγορίες ανθρώπων που είναι συχνά επαγγελματίες αντιρατσιστές ή αντιφασίστες, είτε με την έννοια των ΜΚΟ και του βαλαντίου είτε με την έννοια της ιδεολογικής δογματικής ανάγκης «απόδειξης» κάθε λίγο και λιγάκι ότι όλη η κοινωνία είναι ρατσιστική και ακροδεξιά, παραγνωρίζοντας ότι οι ξενοφοβικές τάσεις αποτελούν τελείως λάθος απάντηση σε πραγματικά κοινωνικά και ταυτοτικά προβλήματα που επάγονται οι μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές.

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2019

Αριστερά και Δεξιά μετατρέπουν την Ελλάδα σε χωματερή...- Γιώργος Κοντογιώργης

 Αριστερά και Δεξιά μετατρέπουν την Ελλάδα σε χωματερή..., Γιώργος Κοντογιώργης
Μπορεί τα Μνημόνια να μετέβαλαν τον Έλληνα ουσιαστικά σε οικονομικό μετανάστη στην ίδια του την πατρίδα, αλλά --όπως μας διδάσκει ο Αριστοτέλης-- οι συνέπειες των κοινωνικών αντιθέσεων προκαλούν πολύ μικρότερες εντάσεις από τις συνέπειες της εθνοτικής διαίρεσης μέσα σε μία χώρα. Οι εθνοτικές διαφορές μέσα σε μία χώρα, χωρίς να συντρέχουν πολιτικές ενσωμάτωσης, είναι θανατηφόρες.
Όπως και με την προηγούμενη έτσι και με την τωρινή κυβέρνηση, ακολουθείται μια πολιτική που μεταβάλλει την Ελλάδα όχι μόνο σε χωματερή του παγκόσμιου καπιταλισμού, αλλά και σε εγγενές πρόβλημα της μεσανατολικής γεωπολιτικής. Έχουμε ήδη μεταβληθεί σε παίγνιο στις αντιθέσεις των Μεγάλων Δυνάμεων που διαμορφώνουν τον γεωπολιτικό χάρτη της ευρύτερης περιοχής.
Το πρόβλημα της Αριστεράς είναι ότι δεν υπάρχει πέραν της επωνυμίας της. Με την ίδια έννοια, το πρόβλημα της Δεξιάς είναι ότι η Αριστερά κατέλαβε τον χώρο της, έτσι ώστε οι δυνάμεις που επικαλούνται τον κλασικό φιλελευθερισμό με αντισυμβατικό πολιτικό λόγο να συγκεντρώνουν περισσότερο την προσοχή των κοινωνιών. Τουλάχιστον, έως ότου οι κοινωνίες αποκτήσουν συνείδηση ότι το μέλλον τις καλεί να εγγράψουν υποθήκη ως θεσμικοί εταίροι του πολιτικού συστήματος, πέραν της εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία.
Μεταπολεμικά, οι δεξιές κυβερνήσεις στην Ευρώπη δημιούργησαν ένα κράτος δικαίου και πρόνοιας πιεσμένες και από την Αριστερά που συνήθως ήταν στην αντιπολίτευση, αλλά και από τον φόβο του Υπαρκτού Σοσιαλισμού. Αλλά από τη στιγμή που τέλειωσε αυτό, η Αριστερά δεν είχε αντικείμενο για να το υπερασπιστεί, γιατί και η ίδια η εργατική τάξη μετασχηματίστηκε και δεν έχει πια τα αιτήματα που διεκδικούσε τον 19ο αιώνα και στα δύο τρίτα του 20ου.

Ο έλεγχος του οικονομικού συστήματος

Εκεί που η Αριστερά επιχείρησε να διαφοροποιηθεί στο παρελθόν ήταν μόνο στο ποιος θα κατέχει την ιδιοκτησία του οικονομικού συστήματος, ο ιδιώτης ή το κράτος. Αλλά κι εκεί ακόμα συμφωνούσαν απόλυτα, ότι πρέπει κάποιος να κατέχει το σύστημα, με την κοινωνία να είναι απ’ έξω περιοριζόμενη στο να προσφέρει μόνο την εργασία της και την πολιτική της νομιμοποίηση.
Το αίμα που χύθηκε στους δρόμους στη διάρκεια του περασμένου αιώνα δεν ήταν για να μπει η κοινωνία στο σύστημα και να έχει λόγο στα πράγματα. Αφορούσε στη νομή του κράτους από τους μεν, ή από τους δε. Σκεφτείτε ότι συντηρητικός στην Ελλάδα του σήμερα από την Αριστερά θεωρείται όχι αυτός που ανήκει στη Δεξιά, αλλά αυτός που δέχεται την συνέχεια του ελληνικού έθνους, που δεν δέχεται την ιδεολογία του διαφωτισμού!

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2019

Ποιο είναι το σφάλμα της Δεξιάς - Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον

Ποιο είναι το σφάλμα της Δεξιάς - Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον, Σπύρος Κουτρούλης

Γράφει ο Σπύρος Κουτρούλης* - 

Σε ένα σύντομο, αλλά εξαιρετικά πυκνό δοκίμιο, που μετάφρασε και προλόγισε άριστα ο Γ. Ρακκάς, ο Αμερικανός κοινωνιολόγος Κ. Λας επιτυγχάνει να θέσει τους λόγους για τους οποίους το δίπολο αριστερά και δεξιά έχασε την σημασία του και δεν μπορεί πλέον να εμπνεύσει ελπίδα. Θεμελιώνει με επιχειρήματα μια αίσθηση κοινή σε καθένα που παρακολουθεί και ερμηνεύει τις εξελίξεις στην χώρα μας και στον κόσμο.
Ο Καστοριάδης ήδη από το 1986 παρόμοια επεσήμανε «εδώ και καιρό, ο διαχωρισμός αριστερά-δεξιά, στη Γαλλία, όπως και αλλού, δεν ανταποκρίνεται πια στα μεγάλα προβλήματα του καιρού μας, ούτε σε ριζικά διαφορετικές πολιτικές επιλογές»(Λας, Καστοριάδης, Μισεά, Η κουλτούρα του εγωισμού, Μετάφραση Χ.Σταματοπούλου, Επιμέλεια Γ.Καραμπελιάς, Εναλλακτικές Εκδόσεις σελ. 58).
Ο Λας κατηγορεί την αριστερά πως «έχει χάσει την επαφή της με τον κοινό λόγο» (σελ.38), ενώ «έφτασε να θεωρεί την κοινή λογική –την παραδοσιακή σοφία και τις κοινοτικές παραδόσεις ως εμπόδιο για την πρόοδο και τον διαφωτισμό. Επειδή ταυτίζει την παράδοση με την προκατάληψη, έχει καταστεί πλέον ανήμπορη να συνομιλήσει με τους απλούς ανθρώπους στην κοινή τους γλώσσα. Ολοένα και περισσότερο μιλάει το δικό της ιδίωμα, το θεραπευτικό ιδίωμα των κοινωνικών επιστημών και των επαγγελματιών των κοινωνικών υπηρεσιών, ιδίωμα που μοιάζει να υπηρετεί μάλλον την αμφισβήτηση όλων εκείνων που οι πάντες θεωρούν αυτονόητα»(σελ.30). Η αριστερά χρησιμοποιεί μια «νέα γλώσσα», "new speak" κατά τον Όργουελ που συγκαλύπτει την πραγματικότητα.
Αξίες και συλλογικές ταυτότητες όπως η οικογένεια, που υποτίθεται ότι της υπερασπίζεται η δεξιά, δέχονται καίρια κτυπήματα από την κυριαρχία του καταναλωτισμού. Η ανάγκη να εργάζονται και τα δύο μέλη της οικογένειας περιορίζει τον χρόνο που της αφιερώνεται και αφετέρου ο καταναλωτισμός διαφημίζει, ίσως κάποτε επιβάλλει, μια ζωή δίχως τις υποχρεώσεις και την προσφορά που προϋποθέτει η οικογενειακή ζωή.
Το ιστορικό βάρος μεταφέρεται από την παραγωγή στην κατανάλωση. Η προτεραιότητα στην παραγωγή και στον εργαλειακό ορθολογισμό απαιτούσε εγκόσμιο ασκητισμό, αφοσίωση στην εργασία, αποταμίευση και στην συνέχεια επένδυση. Αντίθετα η προτεραιότητα στην καταναλωτισμό απαιτεί ανορθολογισμό, κυριαρχία της εικόνας και των συμβόλων έναντι του λόγου, εκμετάλλευση των ενστίκτων.

Βραχύβια διάρκεια ζωής

Γράφει «η ίδια ιστορική διαδικασία που μετέβαλε τον πολίτη σε πελάτη, μεταμόρφωσε τον εργάτη από παραγωγό σε καταναλωτή. Έτσι, η ιατρική και ψυχιατρική επίθεση στην οικογένεια ως έναν τεχνολογικά οπισθοδρομικό κοινωνικό θεσμό ήρθε μαζί με την εκστρατεία της διαφημιστικής βιομηχανίας να πείσει τους ανθρώπους ότι τα έτοιμα προϊόντα που αγοράζει κανείς από τις από τις μεγάλες αλυσίδες λιανικής πώλησης είναι καλύτερα από αυτά που φτιάχνονται στο σπίτι»(σελ.38).
Κάθε προϊόν έχει μια βραχύβια διάρκεια ζωής, αφού η αξία χρήσης του έχει αντικατασταθεί από την ανάγκη για καινοτομία. Έτσι «μια κοινωνία που οργανώνεται γύρω από τη μαζική παραγωγή δημιουργεί εξάρτηση από την αίσθηση του κατέχειν. Η ανάγκη για καινοτομία και νέα διέγερση γίνεται ακόμα πιο επιτακτική, ενώ παρεμβάλλονται σ’ αυτήν μεσοδιαστήματα ανίας ολοένα και πιο δυσβάσταχτης. Έτσι είναι αρκετά εύστοχή η παρατήρηση του Γουίλλιαμ Μπάροουζ που λέει ότι ο σύγχρονος καταναλωτής συμπεριφέρεται ως «πρεζάκι της εικόνας»(σελ. 42).
Ο Λας αποδεικνύει τις αντιφάσεις της δεξιάς : «αυτές οι ατομικιστικές αξίες είναι εντελώς αντι-παραδοσιακές, στο εσώτερο νόημα και τις επιπτώσεις τους. Είναι αξίες ενός ρευστού ανθρώπου, που βρίσκεται σε αποσύνδεση από τους προγόνους του, από την οικογενειακή συνθήκη, από οτιδήποτε δημιουργεί δεσμούς και περιορίζει την ελευθερία των κινήσεων. Τι το παραδοσιακό έχει η απόρριψη της ίδιας της παράδοσης, της συνέχειας, και η αποθέωση της ανεστιότητας; Ο συντηρητισμός που ταυτίζεται με τις δυνάμεις της αδιάκοπης κινητικότητας είναι ένας επίπλαστος συντηρητισμός. Όπως είναι εκείνος που προπαγανδίζει υπέρ της αισιοδοξίας, καταγγέλλει την «καταστροφολογία» και αρνείται να ανησυχήσει για το μέλλον»(σελ.48).

Εξίσου αρνητικός

Ο Λας καταλήγει εξίσου αρνητικός προς την αριστερά και την δεξιά γράφοντας: «η ιδέα μιας «Αριστεράς» έχει εξαντλήσει την ιστορική της ύπαρξη και πρέπει να εγκαταλειφθεί, όπως πρέπει να εγκαταλειφθεί και ένας συντηρητισμός που, σε μεγάλο βαθμό, με τη δική του ρητορική, συγκαλύπτει τις παλαιότερες φιλελεύθερες παραδόσεις. Οι παλιές ταμπέλες δεν έχουν κανένα νόημα πλέον. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να μπερδεύουν ακόμα περισσότερο τη συζήτηση αντί να την ξεδιαλύνουν. Αποτελούν προϊόντα μιας παλαιότερης εποχής, της εποχής του ατμού και του χάλυβα, και είναι εντελώς ακατάλληλες για την εποχή της ηλεκτρονικής, του ολοκληρωτισμού και της μαζικής κουλτούρας. Ας αποχαιρετήσουμε αυτούς τους παλιούς μας φίλους, ένθερμα μα ειλικρινά, και ας αναζητήσουμε αλλού έμπνευση και ηθική υποστήριξη»(σελ.55).

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2019

Συζήτηση: «Αριστερά και Δεξιά στα χρόνια της Παγκοσμιοποίησης» (βίντεο)


Στα πλαίσια των συζητήσεων που διοργανώνει κάθε μήνα στον Ιανό Αθήνας ο Γιώργος Καραμπελιάς την Τετάρτη 13 Νοεμβρίου στις 20.30 συνομίλησε με τον δημοσιογράφο και επικεφαλής του slpress.gr Σταύρο Λυγερό και τον συγγραφέα Σπύρο Κουτρούλη με θέμα: «Αριστερά και Δεξιά στα χρόνια της Παγκοσμιοποίησης» με αφορμή το βιβλίο του Κρίστοφερ Λας Ποιό είναι το σφάλμα της Δεξιάς; – Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον;, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις.

Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2019

«Είστε αριστερός ή δεξιός;»


Πίνακας του Τζόρτζο ντε Κίρικο. Giorgio de Chirico (10 Ιουλίου 1888 – 20 Νοεμβρίου 1978.)



Το επόμενο από απόσπασμα είναι από μια συνέντευξη του Παναγιώτη Κονδύλη στον Σπύρο Τσακνιά με τίτλο «Εκπλήσσομαι αν κάποιος συμφωνεί μαζί μου· δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «ΔΙΑΒΑΖΩ», τ.384, Απρίλιος 1998.

Ερώτηση: Και μια τελευταία ερώτηση: κ. Κονδύλη, είστε αριστερός ή δεξιός;
Όταν ανατέμνω τις ιδεολογικές ψευδαισθήσεις των «δεξιών», πλείστοι όσοι με θεωρούν «αριστερό»· όταν υποβάλλω σε βάσανο τις αντίστοιχες αυταπάτες των «αριστερών», πλείστοι όσοι με χαρακτηρίζουν «δεξιό». Η δική μου τοποθέτηση παραμένει, βέβαια, αμετάβλητη και στις δύο περιπτώσεις. Γιατί και στις δύο χρησιμοποιώ τα ίδια αναλυτικά εργαλεία, και στις δύο πρόθεση μου δεν είναι να προσφέρω πολεμικά επιχειρήματα στη μια πλευρά εναντίον της άλλης, αλλά να δω τα πράγματα σε μιαν ευρύτερη και υπέρτερη προοπτική – και μιά τέτοια προοπτική είναι, ως γνωστόν, άχρηστη σε όσους μάχονται για την παράταξη τους, μαχόμενοι ταυτόχρονα (ιδιοτελώς ή ανιδιοτελώς, αυτό δεν ενδιαφέρει εδώ) για τον εαυτό τους, ήτοι για την ταυτότητα που τους επιτρέπει να προσανατολίζονται και να επιβιώνουν κοινωνικά. Ακριβώς η συνύφανση της πολιτικής ιδεολογίας με τις εκάστοτε ανάγκες της προσωπικής ταυτότητας προσδίδει στις διαμάχες μεταξύ φορέων των διαφόρων ιδεολογιών οξύτητα ασυμβίβαστη με μιαν διαφορισμένη θεώρηση του άλλου· γιατί στον βαθμό όπου έχει κάποιο δίκιο ο ένας, παύει να έχει κάποιο δίκιο ο άλλος, ήτοι μειώνεται το δικαίωμα υπάρξεως του ως φορέα αυτής της ιδεολογίας. Έτσι, η ψυχική οικονομία επιβάλλει τις γρήγορες κατατάξεις και τις συνοπτικές κρίσεις, έστω και αν στον άλλον αποδίδονται τα ζοφερότερα κίνητρα και οι ελεεινότερες προθέσεις.

Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2019

Οχι «Καλά Χριστούγεννα». Μόνο «Καλές γιορτές»

Κώστας Γιαννακίδης 

Κώστας ΓιαννακίδηςΣτο δυτικό κόσμο όλο και περισσότεροι άνθρωποι ή φορείς του δημοσίου λόγου αποφεύγουν να δίνουν θρησκευτικό χαρακτήρα σε εορταστικές ευχές. Είναι ο θρίαμβος της πολιτικής ορθότητας, αλλά και ο μοναδικός τρόπος για να διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή 

 Τα αμερικανικά κανάλια δεν εύχονται πλέον μόνο «Καλά Χριστούγεννα». Προτιμούν αρκετά το Happy Hollidays, «Χαρούμενες γιορτές» που περιλαμβάνει τα πάντα: τα Χριστούγεννα των χριστιανών τη Χανουκά των Εβραίων ή το παρατεταμένο ρεπό που μπορεί να απολαύσει ένας άθεος. 

Ομοίως αλλάζει και ο χάρτης της πολιτικά ορθής συμπεριφοράς. Αν το πρόσωπο στο οποίο απευθύνεσαι είναι φιλικό και γνωρίζεις τη σχέση που διατηρεί με το θείο, τότε μπορείς να δώσεις θρησκευτικό περιεχόμενο στην ευχή σου. Αν όμως πρόκειται για πρόσωπο με το οποίο δεν γνωρίζεσαι καλά, ας πούμε ο υπάλληλος στο σούπερ μάρκετ, τότε ένα «Καλές γιορτές» σε βγάζει από τη δύσκολη θέση. 

Αυτά, βέβαια, αφορούν μία κοινωνία όπως η αμερικανική. Στα μέρη μας θα ήταν ασφαλές να ευχηθείς «Καλά Χριστούγεννα» αφού, λίγο ως πολύ, οι περισσότεροι θα γιορτάσουν με παραδοσιακό τρόπο, ασχέτως αν δεν υιοθετούν τη θρησκευτική αφήγηση. Ωστόσο οι πασχαλινές ευχές δεν αποκλείεται να φέρουν σε αμηχανία ανθρώπους που καλούνται να ανταποδώσουν το «Χριστός Ανέστη» με ένα «Αληθώς ο Κύριος». 

Υποθέτω ότι τα αμερικανικά ήθη της Ανατολικής και της Δυτικής Ακτής θα αρχίσουν να ενσωματώνονται στα δικά μας μετά από μερικές δεκαετίες. Ηδη, άλλωστε, η ελληνική κοινωνία διαφοροποιεί τους κώδικες επικοινωνίας της. Παλαιότερα ήταν φυσιολογικό ρωτήσεις κάποιον για την οικογενειακή ή την οικονομική του κατάσταση. Τώρα αλληλεπιδράς με ανθρώπους για τους οποίους δεν γνωρίζεις αν είναι gay ή straight, ελεύθεροι ή δεσμευμένοι, αν πιστεύουν στην ύπαρξη Θεού κλπ. Και όχι μόνο δεν μπαίνεις στον πειρασμό να ρωτήσεις, αντίθετα, αλληλεπιδράς και καλύτερα. 

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2018

Αφοδεύοντας (σ)το ιερό



Του Μάνου Στεφανίδη/ http://manosstefanidis.blogspot.com



στον Γ. Καραμπελιά


Αυτό που απέδειξε με κυνικήν ωμότητα ο μοιραίος Αλέξης σ' αυτά τα χρόνια της εξουσίας του, είναι πως είμαστε κι εμείς όλοι, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι, ίδιοι κι απαράλλαχτοι με τους άλλους, τους απέναντι. 'Ή, τουλάχιστον τους περισσότερους. Καμία διαφορά, καμία εξαίρεση, καμιά ελπίδα... Τα προσωπεία έπεσαν και τα πρόσωπα έγιναν θλιβερές καρικατούρες του εαυτού τους. Ο Μπαλάφας στη θέση του Γιακουμάτου.

Έτσι, κι οι απέναντι θα επιστρέψουν με την σειρά τους και με την ίδια κι απαράλλαχτη αλαζονεία με την οποία πρωτοανέβηκε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τα σκαλιά του Μαξίμου, στους παλιούς τους θώκους. Σίγουροι, δηλαδή επικίνδυνοι.
Λες και οι δυσάρεστες εμπειρίες κι ακόμα χειρότερα οι οδύνες αυτού του τόπου δεν αξίζει να διδάξουν τίποτα το ουσιαστικό στο μακάριο, πολιτικό μας σύστημα... Στις αποκρουστικές βεβαιότητες των δύο μονομάχων. Αφού κι οι απέναντι περιμένουν να νικήσουν όχι γιατί έχουν ανανεωθεί ριζικά ή κομίζουν κάτι το συνταρακτικά καινούργιο αλλά γιατί απλώς εκπροσωπούν το μη χείρον βέλτιστον. Λες και μπορεί να υπάρξει κάτι χειρότερο από την σπείρα των Συριζανέλ και των θλιβερών, δευτερότριτων πασόκων συνοδοιπόρων τους. Δείτε τι προτείνουν αμφότεροι για τον πολιτισμό. Τίποτε!

Στη Ν.Δ λοιπόν αστεία, πολιτικά πρόσωπα που σε άλλες συνθήκες θα είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης, αλληλοπροσφωνούνται "πρόεδροι" και περιμένουν την ευκαιρία για την προσωπική τους ρεβάνς χωρίς καμία ουσιαστική έγνοια για τον τόπο. Αηδία. Λες και δεν έφεραν αυτοί και η ανικανότητα τους τον μοιραίο Αλέξη στα πράγματα.
Του δε Κυριάκου παραμένει ακόμη ως πιο γενναία του, πολιτική κίνηση η καταψήφιση του Πάκη. Και πιο επικοινωνιακή του η προσχώρηση των Τατσόπουλου - Πανούτσου. Χωρίς να υπονοώ τίποτα αρνητικό και για τους δύο. Θα περίμενα όμως ένα πιο γενναίο άνοιγμα στον φιλελεύθερο χώρο ή την διανόηση.

Σ'αυτό λοιπόν το θλιβερό τοπίο εξακολουθούν ασύδοτοι κάποιοι ψυχοπαθείς εγκληματίες λειτουργώντας ως το αγελαίο, αριστερό άλλοθι μιας ετεροκίνητης, προσκυνημένης κυβέρνησης, να βάζουν τυφλές βόμβες έξω από ναό για να πλήξουν όσους πήγαν στην πρωινή, χριστουγεννιάτικη λειτουργία! 

Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου 2017

Ἐθνικο-φιλελεύθερα

Αποτέλεσμα εικόνας για μηνολόγιο βασιλείου β

Μία ἀπὸ τὶς πολλὲς παρδαλὲς ἂν καὶ χαλαρὲς ὁμάδες σκέψης στὸ χῶρο τῆς Ἀκροδεξιᾶς θὰ μποροῦσε νὰ χαρακτηριστεῖ μὲ τὸν ὅρο Ἐθνικοφιλελεύθεροι. Ἀντίθετα ἀπὸ τὰ σοσιαλιστικὰ ἀδέρφια τους, αὐτοὶ ἔχουν ὡς οἰκονομικὸ σύμβολο τῆς πίστης τὸ taxation is theft. Αὐτὸ ὅσον ἀφορᾶ τὴν οἰκονομικὴ πλευρά. Ὅσον ἀφορᾶ τὴν πολιτική τους πίστη, αὐτὴ κατὰ ἕνα παράδοξο τρόπο μοιράζεται στὶς προεθνικὲς αὐτοκρατορίες (π.χ. Ὀθωμανική) καὶ στὸν φεουδαλισμό (ποὺ τώρα τὸν λένε Κοινοτισμό, μερικοί), τοὺς ἱππότες καὶ τὰ λοιπὰ ὡραῖα. Τὸ «ἐθνικο-» ὅπως καταλαβαίνετε δὲν ἔχει σχέση τόσο μὲ τὴν προαιώνια πρωτοκαθεδρία τοῦ ἔθνους ὅσο μὲ τὴν ἀντίδραση στὴν Ἀριστερὰ ἢ τοὺς κοσμοπολίτες φιλελεύθερους. Εἶναι «ἀντιδραστικό» μὲ τὴν πολιτικὴ ἐσωτερικὴ (ἐμφύλια) ἔννοια -χωρὶς νὰ ἀξιολογῶ. Ὄχι ἐθνικό.