του Χρήστου Λάσκου
Ο τρόπος που εξελίχθηκαν τα πράγματα στη χώρα μας από το καλοκαίρι του 2015 κι έπειτα είχε κυριότατη συνέπεια την αναβάπτιση-ανάσταση όλου του φθαρμένου -σε βαθμό αποσύνθεσης- συστημικού προσωπικού.
Ολοκληρωτικά απαξιωμένοι δημοσιογράφοι, ιδεολογικοί κέρβεροι, που δεν τους έδινε σημασία πλέον κανείς, «πάγιο» πολιτικό προσωπικό είχαν απαξιωθεί σε τέτοιο βαθμό που σπάνια συμβαίνει στην Ιστορία. Αυτό το γεγονός, άλλωστε, ήταν μία από τις ισχυρότερες αποδείξεις πως ένα μεγάλο παράθυρο δυνατοτήτων άνοιγε για την κοινωνική πλειοψηφία στην Ελλάδα.
Η «επιχειρηματική τάξη» και οι άνθρωποί της ευρύτερα αδυνατούσαν να
ψελλίσουν το δικό τους «αφήγημα» για την ελληνική καταστροφή. Με αποτέλεσμα η κατάστασή τους να είναι εξαιρετικά επισφαλής, παρ’ όλο που τα μνημόνια έκαναν τη δουλειά τους τέλεια σε ό,τι αφορά τη δημιουργία του «κράτους των αφεντικών», που είναι σήμερα η Ελλάδα.
Αυτό είναι που άλλαξε δραματικά μετά το 2015. Ετσι που, ενώ έχει εντελώς δίκιο ο Ηλίας Ιωακείμογλου όταν ισχυρίζεται πως η ελληνική άρχουσα τάξη δεν μπορεί να εξασφαλίσει την ενεργητική συναίνεση του κόσμου της εργασίας στο σχέδιό της, από την άλλη, οι κήνσορες και οι θεράποντές της έχουν ξανά μούτρα και μιλάνε.
Είναι λογικό. Από τη στιγμή που η εναλλακτική πορεία εγκρίθηκε και κάηκε πάραυτα, όσα συμβαίνουν έκτοτε μετατράπηκαν από απαράδεκτα σε αναπόφευκτα.
