Γιατί η βούληση άρσης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων ;που αποσκοπεί η κυβέρνηση;

Του Δημήτρη Μπελαντή

Η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων  κατά το άρθρο 103 του Συντάγματος δεν έχει καμία σχέση ούτε με την απόδοση ούτε με την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλληλων.Ειναι θεσμική εγγύηση του μη ελέγχου των δημοσίων υπαλλήλων πελατειακά  και κομματικά από την κυβέρνηση και το κομματικό κρατος και της ανεξαρτησίας του διορισμού του  κρατικού προσωπικού από την κυβερνηση.Γι αυτό άλλωστε,προς εφαρμογή αυτής της διάταξης,  από το 1994 ( νόμος Πεπονη) υπάρχει και η πρόσληψη του προσωπικού του Δημοσίου μέσω του ΑΣΕΠ,πραγμα που ήδη έχει αρχίσει να καταστρατηγείται.

Η εισαγωγή της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων υπήρξε  μια μεγάλη θετική συνταγματική  τομή αστικού εκσυγχρονισμού από τον Ελευθέριο Βενιζέλο στην Αναθεώρηση του 1911 επί του Συντάγματος του 1864.

Η κυβέρνηση θέλει μέσω της άρσης του άρθρου  103 όχι να αποβάλει τους τεμπέληδες δημόσιους υπαλλήλους αλλά να γυρίσει την Ελλάδα .....στο 1870 όπου  κάθε πρωθυπουργός,βλαχοδημαρχος  και κόμμα έκανε γιουρούσι στο κράτος οποτε αναλάμβανε και απέλυε όλους του αντιθέτου κόμματος .Σπουδαιος εκσυγχρονισμός!!!.Επισης, ακόμη σημαντικότερο, θέλει η ΝΔ  να βάλει την βάση για την διάλυση της μόνιμης υπαλληλιας και το πλήρες oursourcing του Δημοσίου .Δεν θα ενισχυθούν οι άξιοι  και εργατικοί υπάλληλοι,αλλά θα γεμίσει το Δημόσιο με ενοικιαζόμενους υπαλλήλους εργολαβικων δουλεμπορικων εταιρειών δηλαδή μισοσκλαβους. Ορισμένες  εταιρείες και συμφερόντων φίλων του πρωθυπουργού και της οικογένειάς του πολύ πιθανόν.

ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ - ΑΙΤΗΣΗ ΔΙΟΡΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ !!! (ΚΑΤΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ , ΚΑΤΙ ΣΑΣ ΛΕΩ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ )

Η ελπίδα των αφανών του Νίκου Φωτόπουλου  -  Έρχονται στιγμές που γίνεσαι μάρτυρας όψεων και εκφάνσεων της κοινωνικής πραγματικότητας  χωρίς διαμεσολαβήσεις. Επί τόπου και άμεσα, με τη συνείδηση μιας ευθείας και χωρίς περιστροφές συμμετοχικής παρατήρησης. Αυτό σημαίνει πως δεν χρειάζεσαι κανένα μέσο να σου μεταφέρει το αφοπλιστικό βίωμα μιας αυθεντικής εμπειρίας στην οποία «οι πρωταγωνιστές» δεν αντιλαμβάνονται πως αποτελούν το «υποκείμενο» μιας αποσταστιοποιημένης «ακτινογράφησης». … Νίκος Φωτόπουλος Διαβάστε περισσότερα...

Τα σκουπίδια, το ιδιωτικό και το δημόσιο

Του Γιώργου Ρακκά 

Η αντιπαράθεση κυβέρνησης-Δήμων-συμβασιούχων για το ζήτημα των μονιμοποιήσεων καθώς και το υγειονομικό αδιέξοδο που δημιούργησαν οι σωροί των σκουπιδιών από την απεργία της ΠΟΕ – ΟΤΑ έθεσε επί τάπητος ξανά το συνολικότερο ζήτημα της διαχείρισης των απορριμμάτων από την σκοπιά της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Τα τελευταία χρόνια, το ζήτημα αυτό αντιμετωπίζεται στον δημόσιο διάλογο της χώρας υπό την σκοπιά της αντιπαράθεσης κρατισμού και νεοφιλελευθερισμού: Έτσι, το ζήτημα ανάγεται αποκλειστικά στο δίλημμα «ποιός θέλετε να μαζεύει τα σκουπίδια, ο Δήμος ή οι ιδιώτες», και γίνεται μέρος του ευρύτερου πολιτικού διπολισμού που καθορίζει την εγχώρια πολιτική σκηνή.

Έχουμε τονίσει πολλάκις, ότι αυτός ο διπολισμός είναι εξόχως αντιπαραγωγικός. Συγκεκριμένα ως προς το ζήτημα των απορριμμάτων, η εμπειρία των πρόσφατων δεκαετιών από την τοπική αυτοδιοίκηση έχει αποδείξει πως επί του παρόντος δεν μπορεί να λειτουργήσει διαφανώς, ορθολογικά και αποτελεσματικά κανένας από τους δυο προτεινόμενους τρόπους: Ο κρατικισμός σκοντάφτει πάντοτε στην υπεργραφειοκρατικοποίηση, την αδράνεια, και την εκτόξευση του λειτουργικού κόστους από την ύπαρξη «αντι-οικονομιών» κλίμακας. Ακόμα χειρότερα, μιλάμε για θεσμικούς μηχανισμούς που διαποτίζονται από οργανωτικές λογικές της δεκαετίας του… 1950, οι οποίοι υποστελεχώνονται από ένα προσωπικό που συνήθως είναι άνω των 50 ετών, και διοικούνται από διοικητικούς και πολιτικούς προϊσταμένους ελλιπούς ή ανύπαρκτης συγκρότησης, διαποτισμένους από τις κυρίαρχες κατά την μεταπολίτευση νοοτροπίες κομμάτων καρτέλ, πελατειακών δικτύων και ρεμούλας.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι συνδικαλιστικοί/συντεχνιακοί παράγοντες που καλούνται να κινητοποιηθούν προς υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα θεμελιωδών αγαθών και υπηρεσιών, σχεδόν πάντοτε κινητοποιούνται για τις διεκδικήσεις τους με τρόπο που μεταβιβάζει το κύριο κόστος της κινητοποίησης στην κοινωνία, και όχι στον φορέα της άδικης πολιτικής. Για τα απορρίμματα, επί του προκειμένου, η κυρίαρχη συνδικαλιστική νοοτροπία θέλει τους κινητοποιούμενους να δημιουργούν συνθήκες υγειονομικής ασφυξίας σε μια ολόκληρη πόλη, κρατώντας όμηρους τους κατοίκους της, για να απαντήσουν στις κούφιες υποσχέσεις της κυβέρνησης.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι δημόσιοι ψεύτες- Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

Από τη στιγμή της εκδήλωσης της κρίσης αυτό που παρακολουθούµε είναι ένα τσουνάμι προπαγάνδας με στόχο το πλήρες αναποδογύρισµα της λογικής και της πραγµατικότητας.

Αυτό που αναμφισβήτητα κατέρρευσε το 2009 στην Ελλάδα και στον κόσμο, είναι η ιδιωτική οικονοµία των τραπεζών, των πολυεθνικών, των κεφαλαιοκρατών. Μαζί της κατέρρευσε η «δηµόσια» οικονοµία του καπιταλιστικού κράτους, δηλαδή του κράτους των «ιδιωτών», των καπιταλιστών και των µονοπωλίων.

Αυτοί που δηµιούργησαν τα χρέη είναι οι ιδιώτες. Αλλά οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, την ώρα που στύβουν το δηµόσιο ταµείο για να τους διασώσουν, εκδίδουν καθηµερινά κι από ένα φιρµάνι κατεδάφισης του «δηµόσιου τοµέα της οικονοµίας». Πρόκειται για φιρµάνια που στην ουσία συνιστούν «πολεµικά ανακοινωθέντα» προς τους εργαζοµένους.

Στο πλαίσιο αυτού του «πολέμου» δεν λείπουν, φυσικά, οι «ψυχολογικές επιχειρήσεις». Οι μέθοδοι του κοινωνικού αυτοματισμού. Της σαλαμοποίησης της κοινωνίας. Της απομόνωσης κοινωνικών στρωμάτων ώστε οι «σωτήρες» να τσακίσουν το ένα μετά το άλλο, και στο τέλος όλα μαζί.