Όλοι γνωρίζουμε ότι η σημερινή κυβέρνηση, τα τελευταία 6 χρόνια, είχε παγώσει την διαδικασία ερευνών, γεωτρήσεων και εκμετάλλευσης των όποιων κοιτασμάτων στα χωρικά μας ύδατα. Ήταν απόλυτα ταγμένη στην «πράσινη ανάπτυξη». Ο κ. Δένδιας, το 2021, ήταν ξεκάθαρος: «η Ελλάδα δεν πρόκειται να αρχίσει να σκάβει τον βυθό της Μεσογείου», όπως και «το Αιγαίο είναι ένας παράδεισος, δεν σκοπεύουμε να τον μετατρέψουμε σε κόλπο του Μεξικού».
Παράλληλα, ως «καλά παιδιά», σπεύδοντας να αποδείξουμε πόσο ευπροσάρμοστοι είμαστε, αυτοδεσμευτήκαμε στην απολιγνιτοποίηση πριν ακόμα το 2028, παρόλο που θα μπορούσαμε να ζητήσουμε παράταση και να συνεχίσουμε την παραγωγή ενέργειας με ένα δικό μας εθνικό προϊόν, που θα μας κόστιζε πολύ λιγότερο. Μας έλεγαν ότι ρυπαίνει. Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, όταν τον πουλάς στα Σκόπια, δεν ρυπαίνει; Όμως είμαστε γαλαντόμοι! Δεν θέλουμε να κακοκαρδίζονται οι «φίλοι» μας κι ας είναι αυτοί που, όπως παραδέχτηκαν, μας επέβαλαν τιμωρητικά βαριά μνημόνια και μεις δουλικά τα αποδεχτήκαμε!
Και τώρα; Όλα αυτά αλλάζουν. Μόλις ο «θείος» Τραμπ είπε το «drill, baby, drill» (τρυπάνι, μωρό μου, τρυπάνι), οι κυβερνητικές πιρουέτες κάναν την εμφάνισή τους. Όπως συνέβη και με τα φύλα, που από τα 72 ξαναγίνανε, για τον κ. Μητσοτάκη, 2.
Αντί για αυτοκριτική, για τον χαμένο χρόνο, έχουμε κυβερνητικά «αυτοσυγχαρητήρια» για την νέα ενεργειακή πολιτική, παρόλο που τα δεδομένα ήταν γνωστά σε όλους! Όσες ΑΠΕ και να βάλουμε, για πολλές δεκαετίες ακόμα, θα χρειαζόμαστε υδρογονάνθρακες για να έχουμε ενεργειακή επάρκεια.
Οι ΑΠΕ δεν έχουν σταθερή ροή και δεν παράγουν ενέργεια όταν την χρειαζόμαστε, τόσο απλά!. Σύμφωνα με τον Μιχάλη Μαθιουλάκη (Αναλυτής Ενεργειακής Στρατηγικής) το 45% του ηλεκτρισμού της Ευρώπης είναι από ΑΠΕ. Μόνο του ηλεκτρισμού. Όμως ο ηλεκτρισμός είναι περίπου το 25% του συνόλου της ενέργειας που καταναλώνουμε. Καταλαβαίνουμε ότι ο στόχος καθαρής ενέργειας από αιολικά και φωτοβολταϊκά για το σύνολο των ενεργειακών αναγκών μέχρι το 2050, είναι ανέφικτος, επειδή το πρόβλημα είναι η αποθήκευση. Για να γίνει ακόμα πιο κατανοητό, με τα σημερινά τεχνολογικά δεδομένα, οι μπαταρίες που διαθέτουμε, μπορούν να αποθηκεύσουν μόνο το 10 – 15% της ενέργειας ενός βαρελιού πετρελαίου. Φυσικά μιλάμε για τον ίδιο όγκο και το ίδιο βάρος αντίστοιχης αποθήκευσης ηλεκτρισμού από ΑΠΕ.
Φυσικά, η 24η Φεβρουαρίου 2022, δεν είναι η γενέθλια ημερομηνία, αφού έχουν υπάρξει ανάλογα ή παρόμοια γεγονότα και στο παρελθόν. Είναι όμως μια ημερομηνία ορόσημο, αφού οι συσσωρευμένες τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος αντί να αποτρέψουν το κακό, του επιτρέψανε να καρποφορήσει ή μάλλον να κακοφορμίσει.
Τα διεθνή
Δεν θα πάρουμε θέση υπέρ του ενός ή του άλλου μια και, κατά την γνώμη μας, ακόμα και όποιο δίκιο είχαν οι μεν, το χάσανε με την εισβολή. Εν αντιθέσει με την κυβέρνησή μας που στέλνοντας όπλα στην Ουκρανία, μάλλον δεν έδειξε και την πιο σώφρονα «ευαισθησία».
Το μείζον είναι ότι η δύναμη επιβάλλει Δίκαιο! Είναι γνωστό από την Αθηναϊκή συμμαχία ακόμα. Το είδαμε στην Κύπρο, στο Ιράκ, στη Γιουγκοσλαβία, για να αναφέρουμε τα πιο εμβληματικά γεγονότα στα οποία η ισχύς της μιας πλευράς επέβαλε τα τετελεσμένα. Κι όμως επίσημα δεν αναφέρεται τίποτα! Έφτασε η Τουρκία να καταγγέλλει την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, όταν η ίδια χρεώνεται και την εισβολή και την μακροχρόνια κατοχή της Κύπρου. Το Διεθνές Δίκαιο κατάντησε μια στερεοτυπική αυταπάτη. Δεν βλέπουν ότι ακόμα κι αυτοί που το επικαλούνται δεν το σέβονται; Η αμετροέπεια έδωσε την θέση της στην αμετροέργεια. Τα ανεξέλεγκτα λόγια γίνανε ανεξέλεγκτα έργα, γι’ αυτό και ο αναθεωρητισμός είναι καταδικαστέος απ’ όπου κι αν προέρχεται.
Το πολυπολικό σημερινό παγκόσμιο σύστημα, όπως αναφέρουν πολλοί αναλυτές, όχι μόνο δεν επιτρέπει εύκολες διορθώσεις σε λάθη, αλλά περιπλέκει την κατάσταση. Μιλάνε για αντίποινα όταν είναι γνωστό πως η ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από την Ρωσία είναι δίστομο μαχαίρι. Μοιάζει με ειρωνεία όταν τα αποτελέσματα μπορεί να είναι αυτοτραυματικά. Κι όμως το πλαίσιο αλλάζει άρδην. Το ανταγωνιστικό τρίγωνο Ρωσία–Κίνα–Αμερική, φτιάχνει ένα νέο κάδρο από δω και πέρα. Η Ευρώπη, ως ουρά της Νατοαμερικανικής πλευράς, φαίνεται να τα έχει χαμένα. Ο «νανισμός» της, η ασυνεννοησία, η έλλειψη θεσμών, η ανικανότητα τελικά, την κάνουν περισσότερο προβληματική παρά χρήσιμη! Είναι επόμενο αυτές οι εξελίξεις να μην έχουν θετικό πρόσημο ούτε για τους λαούς, ούτε για τις μικρές και μεσαίες χώρες που θα επιθυμούσαν μια άλλη πορεία. Μένει, συνεπώς, η κρατική ευθύνη του κάθε μέλους του παγκόσμιου χωριού. Ο καθένας κρίνεται απ’ το τι έπραξε ή δεν έπραξε όλο το προηγούμενο διάστημα για να προστατέψει τα του «οίκου» του, μιας και η πρόσδεση στους μεγάλους προστάτες είναι μια αυταπάτη που δημιουργεί επιπλέον κινδύνους.
Τα εσωτερικά
