ONASSIS KAVAFY ARCHIVE!

Του Ηρακλή Λογοθέτη 

Ώστε ανελλήνιστοι δεν είμεθα, θαρρώ.

Έχοντας την ίδια πεποίθηση με τον ποιητή, παρακολουθώ με κομμένη ανάσα τις σφοδρές αντιδράσεις που πυροδότησε η θρασύτατη και γελοία μετονομασία του Αρχείου Καβάφη σε ONASSIS KAVAFY ARCHIVE!

Ευτυχώς αυτά συμβαίνουν μόνο εν μικρά αγγλοφρενή αποικία, διότι όχι μόνο η ασχημία δεν πέρασε απαρατήρητη αλλά σύσσωμο το έθνος εξεγέρθηκε απέναντι σε τούτη την ιδιωτική πρωτοβλακεία.

 Οι πολιτικοί όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι δημοσιογράφοι των καναλιών, οι εκδότες των εφημερίδων και τα λογοτεχνικά σωματεία, εκδήλωσαν ομοθυμαδόν την αγανάκτησή τους και κατέβηκαν επικεφαλής μυριάδων λαού στις τεράστιες συγκεντρώσεις που τελώντας υπό την αιγίδα της Ακαδημίας Αθηνών συγκλόνισαν ολόκληρη τη χώρα.

 Έτσι οι Έλληνες απέδειξαν περίτρανα ότι γνωρίζουν πως επιτρέποντας την άλωση της γλώσσας τους θα χαθούν και οι ίδιοι. Ξέρουν πως πέρασαν από τους ολύμπιους θεούς στον χριστιανισμό και επιβίωσαν σε ποικίλες καθεστωτικές μεταβολές. Από την πόλη-κράτος στα ελληνιστικά βασίλεια, από τη ρωμαιοκρατία στο Βυζάντιο, από την Οθωμανική κυριαρχία στη νεότερη ελληνική Πολιτεία. Η γλώσσα τους όμως έμεινε ελληνική και χάρη σ’ αυτήν στάθηκαν όρθιοι στις αλλαξοτιμονιές της ιστορίας. Γι’ αυτό, φιλί-κλειδί με τον Διονύσιο Σολωμό, δεν έχουν τίποτ’ άλλο στο νου τους πάρεξ ελευθερία και γλώσσα!

Υ.Γ. Οι αλγεινές εντυπώσεις επιτείνονται γιατί στην είσοδο του κτηρίου που στεγάζει το εν λόγω ...archive δεν αξιώθηκαν οι άθλιοι ιθύνοντές του να προσθέσουν, έστω δίπλα στην αγγλική, και μιά επιγραφή στα ελληνικά.

Μαύρα καράβια τα όνειρά μας

Μαύρα καράβια τα όνειρά μας

Του Ηρακλή Λογοθέτη 

Ασπρίζει η καρδιά μου από τη λύπη βλέποντας πως το ορθοπολιτικό κίνημα στα γράμματά μας είναι ακόμα δειλό και άτολμο.

 H προφορική μας παράδοση ωστόσο επιβάλλεται να επανεξεταστεί αυστηρά και η γραμματεία μας να ξαναγραφτεί απ’ την αρχή, προκειμένου να απαλλαγεί από τα γλωσσικά ανομήματα της λευκής πατριαρχίας.

 Ένα απ’ αυτά, για παράδειγμα, συσχετίζει δυσφημιστικά το μαύρο χρώμα με τη δυστυχία και την κακομοιριά, τη θλίψη και τον θάνατο. Έτσι, ξεκινώντας από τη μυθολογία και την τραγωδία, προτείνω οι μαύρες Ευμενίδες ν’ ασπρίσουν από το κακό τους και ο Θησέας να προξενεί τον θάνατο του πατέρα του σηκώνοντας κατά λάθος άσπρο πανί. Η μαύρη χολή του Αχιλλέα να ωχριάσει και οι μαύρες σκιές που τριγυρίζουν τον Οδυσσέα στον Άδη να γίνουν λευκές οπτασίες. Ο Χάρος να πάψει ν’ απεικονίζεται ως μαύρος καβαλάρης και τα νερά της Στυγός να ρέουν γαλακτόχρωμα.

 Ακολούθως, η δήλωση του Σωκράτη, «λευκή στάθμη ειμί προς τους νέους», είναι αναγκαίο ν’ αλλάξει φιλοσοφικό χρωματισμό και να γίνει μαύρη στάθμη. Ο στίχος του Σολωμού, γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα, να εξοριστεί από τα αναγνωστικά μας για τη ρατσιστική του παρομοίωση, όσο για την ποιητική του κόρη, ας επιτραπεί να κατεβαίνει απ’ το βουνό αλλά μόνο μαυροντυμένη. Τα υπόπτου πολιτικής αποχρώσεως μαύρα ερείπια της καβαφικής Πόλεως θα πρέπει να βαφτούν άσπρα και το απαράδεκτο για τις ιδεολογικές του παρασημάνσεις Εν Λευκώ του Ελύτη, να τιτλοφορηθεί εκ νέου Εν Αμαυρώ.

Προβληματισμός για το πολυσέλιδο μυθιστόρημα το

Του Ηρακλή Λογοθέτη 

Διαβάζοντας το (ακόμη ανέκδοτο) πολυσέλιδο μυθιστόρημα της Chari Stathatou Βιογραφίες Αγνώστων σκέφτομαι μεταξύ άλλων ότι…

αρκετοί από τους σύγχρονους αναγνώστες αντιμετωπίζουν με έμφοβη καχυποψία τα εκτενή κείμενα. Στη θέα τους και μόνο, οι τερατολογικοί συσχετισμοί αφθονούν και καταπλέουν στην αναγνωστική θάλασσα σαν πελώρια κήτη.  Οι ογκώδεις τόμοι προβάλουν ως φανταστικοί τρόμοι, το βάρος τους αποβαίνει παραλυτικό και τα κεφάλαιά τους μεταμορφώνονται σε αδηφάγες ρουφήχτρες.

 Παλιότερα φυσικά ήταν θεμιτό να κάνεις τον Περίπλου του Διονυσίου Ρώμα σ’ ένα χειμώνα ή να ξενυχτάς ατελείωτα βράδυα για την ανάκτηση του Χαμένου Χρόνου από τον Μαρσέλ Προυστ.

 Η εποχή της βραδύκαυστης ανάγνωσης εντούτοις, παρήλθε μαζί με τα αργόπλευστα καράβια για την Αυστραλία και τον άλλοτε νωχελικό Υπερσιβηρικό. Τώρα πιά ο αναγνωστικός συρμός πάει βολίδα, καταβροχθίζει απνευστί τις γραμμές και οι σπινθήρες της επιτάχυνσης βάζουν φωτιά στις αποβάθρες της αναμονής. Οι αναγνώστες βιάζονται και η προσοχή τους διασπάται από τις αφθονούσες βιβλιακές αφίξεις. Η πρόχειρη επισκόπηση σύντομων κειμένων υποκαθιστά την κατανυκτική ανάγνωση και οι δρομείς μακρών αποστάσεων υποσκελίζονται από τους αγχωμένους κατοστάρηδες. 

Ως πότε παλληκάρια θα ζούμε τα στερνά

Του Ηρακλή Λογοθέτη

Άριστοι στη σύγχυση αρμοδιοτήτων, στην παράλειψη καθηκόντων και στη μετάθεση ευθυνών, οι πολιτικοί υπηρέτες του κεφαλαίου δεν ανησυχούν ιδιαίτερα από τις επιπτώσεις οποιουδήποτε δυστυχήματος, όσο πολύνεκρο κι αν είναι. 

Η άμεση υπαιτιότητα βαραίνει πάντοτε τον τελευταίο κλειδούχο του όλου συστήματος ενώ η κερδοφόρα συνθήκη που μετέτρεψε την αμέλειά του σε έγκλημα παραπέμπεται στις διαβόητες πλέον «χρόνιες παθογένειες», που ως αυτοάνοσες αποτελούν βολικό άλλοθι των εκάστοτε κυβερνώντων.

 Μαζί με την ασυδοσία των μεγάλων εταιρειών, τα σκάνδαλα της διαφθοράς και την λεηλασία του εθνικού πλούτου, θα ξεχαστούν επίσης τα ναυάγια, οι πυρκαϊές, τα τσακισμένα τραίνα και τα θύματά τους. 

Γιατί οι μαζικές μιντιαύρες (mass mediauras κατά τον εύστοχο νεολογισμό του Σάμουελ Γουέμπερ), έρπουσες και ιπτάμενες, αναρριπίζουν για λίγο την επιφάνεια του κακού κι ύστερα στρέφονται σε άλλες πιο μακρινές, εξίσου θεαματικές καταστροφές. 

Η μεγάλη παραίτηση

Η μεγάλη παραίτηση

Του Ηρακλή Λογοθέτη

Για μας τους νεοέλληνες ότι βρίσκεται έξω από την πόρτα του σπιτιού μας είναι ξένο, όσο και η έγνοια για τον δημόσιο χώρο. Νοιαζόμαστε για τα ψιλά που κουδουνίζουν στην τσέπη αλλά υπογράφουμε με το χέρι στην καρδιά την αποποίηση του φυσικού μας δικαιώματος στην κοινή περιουσία του έθνους. Έτσι προωθείται με ραγδαίο ρυθμό ο θλιβερός συνδυασμός ιδιωτικής βιωτής και αβίωτης δημόσιας ζωής. Αν και περνάμε τη μισή μας μέρα έξω, εγκαταλείπουμε τη λειτουργία των πλατειών και τη φυσιογνωμία των πεζόδρομων, τη διαμόρφωση των πάρκων και την ανάπλαση των λόφων, στους ευνοούμενους εργολάβους των εκάστοτε κυβερνώντων. Μετατρέπουμε κάθε αδέσμευτο χώρο σε αδέσποτο σκουπιδότοπο, υποδαυλίζουμε με την ανοχή μας τα πύρινα μέτωπα και ενισχύουμε την τακτική της καμένης γης με την πρακτική της τσιμεντωμένης υπαίθρου.

 Λαχταρώντας ένα πρόσκαιρο πλεόνασμα από την κακοποιό δόμηση αδιαφορούμε μυωπικά για το αυριανό της, μόνιμο υστέρημα. Περιφρονούμε τη γραμμή του ελληνικού τοπίου και επιτρέπουμε, μ’ ένα βαριεστημένο βάι-βάι, την εισαγωγή μίας ουρανοφονικής αισθητικής Ντουμπάι.

 Αντί ν’ αξιώσουμε ανοιχτές παραλίες για όλους, αφήνουμε λαμόγια της αρπαχτής να μας εκτοπίζουν ανοίγοντας ανεξέλεγκτα ομπρέλες και ξαπλώστρες για την πλουτοχυδαία διεθνή της αραχτής. Κάποτε-κάποτε μας τσιμπάει βέβαια η μύγα και βρίζουμε, πολύ ελληνικά, τους δημαρχίδες που ψηφίζουμε ή τις πολεοκτονικές υπηρεσίες που δωροκοκούμε για να στήσουμε το δικό μας αυθαίρετο, ενώ την ίδια στιγμή, με τη νοοτροπία ανεύθυνων υπηκόων, φορτώνουμε την δημόσια ασχήμια στο ένα ή στο άλλο κόμμα, στη μία ή στην άλλη κυβέρνηση. 

Μα ο καθένας ξέρει (κι ας έχει αδυναμία να το πει), πως όποια κόμματα, όσες κυβερνήσεις κι αν περάσουν, κανένα από τα ουσιώδη δεν θ’ αλλάξει ώσπου στη Νέα Πολιτεία, άρχοντες και αρχόμενοι, πολίτες και θεσμοί να γίνουν, εναλλάξιμα και μες στην αλλαγή τους, ένα.