Παραδείγματα Αποβλάκωσης και Ηλιθιοποίησης της Κοινωνίας

Ευγενία Σαρηγιαννίδη

Συζήτηση της Ευγενίας Σαρηγιαννίδη με τη δημοσιογράφο Γεωργία Μπιτάκου για την αποβλάκωση και αποχαύνωση της κοινωνίας μέσα από συγκεκριμένα παραδείγματα της καθημερινής ζωής:

 Από το ChatGPT και την AI έως την ποινικοποίηση της σάτιρας και του σαρκασμού.

 Πως η αποσπασματικότητα της πληροφόρησης καλλιεργεί τη διάσπαση της προσοχής; 

Ποια η σχέση της φτωχοποίησης της γλώσσας με την ηλιθιοποίηση της κοινωνίας; 

Η μαζικότητα και ο καταναλωτισμός «προβατοποιούν» τις συμπεριφορές και τις νοοτροπίες των ανθρώπων με στόχο την ομογενοποίησή τους. Βιοχημική και Φαρμακευτική Λοβοτομή μέσω ναρκωτικών ουσιών και ψυχοφαρμάκων.

Ζακ Ελλύλ – Εξομολόγηση ενός πρώην επαναστάτη

• ResPublica, διαδικτυακό περιοδικό
(21/09/2020)

Από το βιβλίο, La foi au prix de dout, La Table Ronde, Paris 2006, σσ. 270-275. Α’ έκδοση 1980.

Μετάφραση: Αλέξανδρος Μπριασούλης

Ο κόσμος που θα αφήσω πίσω μου με αρρωσταίνει. Με αρρωσταίνει στην ψυχή, στο σώμα και στο πνεύμα. Ήμουν γεμάτος ελπίδα όταν στρατευόμουν, στα είκοσί μου χρόνια, για να αλλάξω την πορεία του κόσμου. Γιατί στα 1930 είχαμε ήδη δει να προβάλλει αυτός ο κόσμος της αταξίας και της καταπίεσης. Κι ελπίσαμε ότι θα μπορούσαμε να τον κάνουμε να αλλάξει κατεύθυνση, να κινηθεί προς τον άνθρωπο, την ελευθερία, την δικαιοσύνη, την αληθινή δημοκρατία… Προσπάθησα τα πάντα. Κυνήγησα όλες τις ευκαιρίες που μου φάνηκαν κατάλληλες. Σκέφτηκα πολύ. Το μόνο που κατάφερα ήταν να κατανοήσω τι συμβαίνει. Κατάλαβα. Μίλησα. Προειδοποίησα. Κι όλα αυτά δεν ωφέλησαν σε τίποτα. Τα λόγια μου δεν ακούστηκαν τη στιγμή που έπρεπε, αλλά κι όταν ακούστηκαν ήταν ήδη αργά, ο κόσμος είχε πάρει την κατηφόρα και δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω για να πάρει έναν άλλο δρόμο. Όλα άχρηστα. Αναπότρεπτα, ο κόσμος έγινε ο χειρότερος δυνατός. Αλλά εμείς δεν θελήσαμε τίποτα απ’ όλα αυτά. Είναι πολύ εύκολο να κατηγορούμε τους καπιταλιστές, τους ιμπεριαλιστές, τους αποικιοκράτες. Τα αποτελέσματα δεν ήταν αυτά που επιθυμούσαν. Είναι πολύ εύκολο να κατηγορούμε τους κομμουνιστές: ποτέ τους δεν θέλησαν τη δικτατορία, τις σφαγές του Πολ Ποτ, τα γκούλαγκ, την ιμπεριαλιστική ισχύ του κομμουνισμού. Μπορώ να το βεβαιώσω: οι κομμουνιστές που γνώρισα ποτέ τους δεν φαντάστηκαν ότι τα υπέροχα ιδεώδη τους θα κατέληγαν σε μια από τις ισχυρότερες αστυνομοκρατίες του κόσμου. Ποτέ ο Αϊνστάιν δεν θέλησε την ατομική βόμβα. Ποτέ κανείς καλόπιστος άνθρωπος δεν επιθύμησε όλο αυτό το κακό που συσσωρεύτηκε στις επιστήμες, στην πολιτική, στην οικονομία, στην τεχνική. Γιατί τίποτε άλλο δεν συσσωρεύτηκε παρά κακό. Είναι σαν, μ’ έναν τρόπο ακατανόητο, όλα εκείνα τα υπέροχα άνθη της προόδου να μην έδωσαν παρά καρπούς πικρούς και δηλητηριώδεις και πέραν αυτών, τίποτε. Πλέον, δεν έχουμε παρά να διαλέξουμε ανάμεσα σε μια πεποίθηση και το κώνειο.

Η γενιά μου ήταν η γενιά που μεγάλωσε μετά το 1914 και είχε ορκιστεί: «ποτέ ξανά»! Αγωνιστήκαμε λοιπόν για την ειρήνη, την κοινωνική δικαιοσύνη, για μια ανάλυση πιο βαθύτερη και μια τακτική ακριβέστερη και είχαμε ήδη προαισθανθεί, από τα μέσα της δεκαετίας του ΄30 τον χιτλερισμό και τον σταλινισμό. Η οπτική μας ήταν ορθή. Την ίδια στιγμή, τόσο ο καπιταλισμός όσο και ο φιλελευθερισμός ήταν για μας καταδικασμένοι. Αναζητήσαμε κάτι άλλο, δεν θελήσαμε να πιστέψουμε ούτε στη μοίρα μιας ιστορίας προδιαγεγραμμένης ούτε στη νίκη των δαιμόνων. Είχαμε ένα ιδεώδες, τη θέληση ενός κόσμου ελεύθερου και αδελφωμένου και προσπαθήσαμε να τον φτιάξουμε όσο καλύτερο μπορούσαμε. Αναζητήσαμε την ευτυχία και την ισότητα για όλους. Και να τι φτιάξαμε! Έναν κόσμο όπου δεν αναγνωρίζουμε κανένα από τα ιδανικά της νιότης μας. Ποτέ δεν υπήρξαμε άπληστοι για χρήμα, εξουσία, ισχύ και κατανάλωση. Και παρόλα αυτά, όλες μας οι προσπάθειες κατέληξαν αναπότρεπτα στο ακριβώς αντίθετο, μεταμορφωμένες και διαστρεβλωμένες. Αυτό δεν μπορέσαμε να το προβλέψουμε και όσοι από μας το κατάφεραν, δεν μπόρεσαν να αντιδράσουν. Δεν θελήσαμε τίποτε απ΄όλα αυτά. Ξέρω βέβαια ότι αυτή η δικαιολογία, η δικαιολογία των αδύναμων και των ιδεαλιστών, δεν φτάνει. Αλλά είναι το μόνο που μπορώ να πω σήμερα, μπροστά στο βάραθρο. Και δεν υπάρχει ένας κακός που είναι ο ένοχος, ένας δικτάτορας ή μια κοινωνική τάξη. Πρέπει να βγούμε επιτέλους από αυτή την ψευδή και απλοϊκή εξήγηση της «πάλης των τάξεων« και της ευθύνης της «άρχουσας τάξης». Η «άρχουσα τάξη» χειραγωγείται και αυτή από κάποιον ισχυρότερο και όχι από τα συμφέροντά της. Όλοι παίξανε το ρόλο τους και ο καθένας το έκανε με καθαρή τη συνείδηση.

Η Ελλάδα της πελατειακότητας, του νεποτισμού και της ευνοιοκρατίας...

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Στην Ελλάδα της πελατειακότητας, του νεποτισμού και της ευνοιοκρατίας μια ξεχασμένη διάταξη του ποινικού κώδικα θα μπορούσε να περιορίσει σημαντικά το φαινόμενο, εάν εφαρμοζόταν με επιμονή και συνέπεια. 

Είναι το άρθρο 254 ΠΚ περί αποσιώπησης λόγου εξαίρεσης. Το άρθρο έχει ως εξής:

"Υπάλληλος για τον οποίο υπάρχει νόμιμος λόγος να εξαιρεθεί σε κάποια υπόθεση και που εν γνώσει του αποσιωπά το περιστατικό αυτό και ενεργεί σ’ αυτήν την υπόθεση, τιμωρείται με φυλάκιση έως τρία έτη ή χρηματική ποινή, αν η αποσιώπηση έγινε με σκοπό την αθέμιτη ωφέλεια του ίδιου ή άλλου ή τη βλάβη άλλου. 

Επιβάλλεται φυλάκιση ή χρηματική ποινή, όταν η πράξη τελείται από δικαστικό λειτουργό ή διαιτητή.".

Χθες λοιπόν η Καθημερινή (βλ. πρώτο σχόλιο) δημοσίευσε μια υπόθεση για την οποία ήδη ψιθυρίζονταν διάφορα, τα οποία νόμιζε κανείς ότι είναι απλά στο πλαίσιο της συνήθους αναξιοκρατίας στον πανεπιστημιακό χώρο. 

Φαίνεται όμως ότι τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα τελικά, αν αληθεύουν τα όσα γράφει η έγκριτη εφημερίδα.

Σε θέση λοιπόν επίκουρου καθηγητή Εγκληματολογίας στη Νομική ΑΠΘ υποψήφιος ήταν ο 59 ετών και πρώην βουλευτής ΝΔ, Άγγελος Τσιγκρής, σύζυγος της αναπληρώτριας καθηγήτριας φορολογικού δικαίου στην ίδια σχολή, Νομική ΑΠΘ, Κατερίνας Σαββαΐδου.

Η κα. Σαββαΐδου ήταν μέλος της Γενικής Συνέλευσης Τμήματος, στο πλαίσιο της οποίας συνεδρίαζε το εκλεκτορικό όπου ήταν υποψήφιος ο σύζυγός της. 

Παρά τον προφανέστατο λόγο εξαίρεσης από τη ΓΣ, τον οποίο είχε, η κα. Σαββαΐδου δεν ζήτησε να αυτο-εξαιρεθεί, αλλά παρέμεινε στη ΓΣ μέχρι να ξεκινήσει η διαδικασία εκλογής, οπότε, αντί για εξαίρεση, απλώς της ζητήθηκε "να αποσυνδεθεί". 

Στη διαδικασία που ακολουθεί εκλέγεται άλλος υποψηφίος (ο 35 ετών Ιωάννης Παπαδόπουλος), που κατά το άρθρο άφησε μάλιστα τη θέση του στην Αγγλία για να εργαστεί στο Α.Π.Θ.

Μα τι τις θέλετε τις τράπεζες στο χωριό...

Του Γιάννη Κιμπουροπουλου

Μα τι τις θέλετε τις τράπεζες στο χωριό, τώρα που έχουμε το e-banking; Μπαίνεις στο λάπτοπ σου ή στο κινητό σου, τσάκα τσάκα τελειώνεις. 

Και τι χρειάζονται τα ATM όταν με την κάρτα σου κάνεις όλη τη δουλειά; 

Τι τα θες τα μετρητά, όταν όλα γίνονται με POS; 

Πότε θα ξεβλαχέψετε πια; 

Είμαστε στην εποχή της τεχνητής  νοημοσύνης. 

Και γιατί σας έλειψαν τα περίπτερα, οι μπακαλίτσες, τα παντοπωλεία, τα πρακτορεία Τύπου που φέρναν όλο το χαρτοβασίλειο της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας σε μορφή περιοδικού ή εφημερίδας; 

Μπαίνεις στο ίντερνετ κι έχεις όλο τον κόσμο στην οθόνη σου και τζάμπα. 

Γιατί νοσταλγείτε τα καταστήματα της Αγροτικής Τράπεζας που γέμιζαν κόσμο στα κεφαλοχώρια κάθε φορά που τέλειωναν οι συγκομιδές και οι πωλήσεις της σοδειάς; Ετσι κι αλλιώς τώρα όλα περνούν από τους λογαριασμούς σας, επιδοτήσεις, πληρωμές, ασφάλιστρα, εισπράξεις. 

Τουλάχιστον αποφεύγετε και τις ιώσεις. 

Ti τα θέλετε τα υποκαταστήματα της ΔΕΗ, τι θέλετε να στήνεστε στις ουρές για να πληρώνετε φως, νερό, τηλέφωνο, τι σας χρειάζεται το υποκατάστημα του ΕΦΚΑ, η τοπική εφορία, όταν έχετε όλο την ΑΑΔΕ στα δάχτυλά σας, όλο το κράτος στο πληκτρολόγιο του κινητού, του τάμπλετ ή του υπολογιστή σας; 

Λίγο πριν το τέλος

Από Λόλα Σκαλτσά 

Το κράτος δεν χάλασε∙ έτσι ήταν πάντα. Δεν υπήρξε ποτέ με το μέρος του λαού. Στην αστική δημοκρατία ο ρόλος του δεν είναι να προστατεύει, αλλά να ελέγχει. Δεν υπηρετεί τη Δικαιοσύνη, αλλά τη σταθερότητα των προνομιούχων. Είναι η θεσμοθετημένη ασυδοσία των λίγων εις βάρος των πολλών. Μια τεράστια βιτρίνα με σημαίες, στολές και σταυρούς, που πίσω της κρύβεται η πιο κοινότυπη βαρβαρότητα: η διατήρηση της εξουσίας, πάση θυσία.

Το γκλομπ είναι το επιχείρημα του κράτους και η σιωπή, η απάντηση που απαιτεί. Όπως πάντα. Από το Σύνταγμα μέχρι τα Εξάρχεια, από τη γειτονιά μέχρι το εργοστάσιο. Το κράτος δεν κλέβει – οργανώνει τη ληστεία. Φτιάχνει νόμους για να είναι νόμιμο να σε εκμεταλλεύονται. Μιλά για «πατρίδα», αλλά εννοεί «επένδυση». Μιλά για «ευημερία», αλλά εννοεί «δείκτες». Κι όταν μιλά για «τάξη», εννοεί το προνόμιο εκείνων που δεν δούλεψαν ποτέ.

Το Σύνταγμα, που κάποτε γράφτηκε για να θυμίζει τις θυσίες ενός λαού, τώρα γίνεται χώρος απαγορευμένος. Οι διαδηλώσεις «προκαλούν αναστάτωση», λένε. Όχι, προκαλούν φόβο. Γιατί κάθε φορά που ο λαός κατεβαίνει στον δρόμο, οι κυβερνώντες θυμούνται πως είναι θνητοί. Κι έτσι, στήνουν νομικά οδοφράγματα, με πρόσχημα την «ασφάλεια» και τον «σεβασμό των θεσμών». Όπου δεν φτάνει ο φόβος, φτάνει η νομοθεσία. Και όπου δεν φτάνει η νομοθεσία, καταφτάνουν τα ΜΑΤ.

Μέσα οι δωρητές και οι κλακαδοροι, έξω το προσωπικό...

Μέσα οι δωρητές και οι κλακαδοροι, έξω το προσωπικό...

Μέσα η βιτρίνα, έξω η πραγματικότητα...

Μια εντυπωσιακή όψη με περσίδες, φως και συμβολισμούς, που παρουσιάστηκε ως «έργο εκσυγχρονισμού», την ίδια στιγμή που η χώρα δυσκολεύεται να προσφέρει τα απολύτως βασικά: σχολεία χωρίς υγρασίες, νοσοκομεία με προσωπικό, τρένα που δεν κινδυνεύουν να εκτροχιαστούν, ασθενοφόρα που φτάνουν εγκαίρως.

Σχολεία λειτουργούν σε κοντέινερ, νοσοκομεία με ράντζα και ραντεβού σε δημόσιες δομές κλείνονται για μήνες αργότερα, ενώ οι πολίτες πληρώνουν από την τσέπη τους ό,τι κάποτε ήταν αυτονόητα δωρεάν. Μέσα σε αυτά τα συμφραζόμενα, η «αναβάθμιση» του ΥΠΕΘΑ λειτούργησε σαν ξένο σώμα: μια γυαλιστερή βιτρίνα σε ένα κράτος που καταρρέει στα θεμέλιά του.

Η τελετή των εγκαινίων οργανώθηκε με επιμέλεια. Πολιτικοί και επιχειρηματίες φωτογραφήθηκαν μπροστά στις περσίδες, ενώ οι δωρητές απέκτησαν τον ρόλο ευεργετών της εθνικής άμυνας. Το θέμα δεν είναι η ύπαρξη δωρεών.

Είναι το πώς παρουσιάζονται: ως η μόνη οδός για να αποκτήσει το κράτος υποδομές. Σαν να μην υπάρχει δημόσιο χρήμα, σαν να μην υπάρχουν ταμειακά πλεονάσματα, σαν να μην υπάρχει κρατική ευθύνη.

Στο σημείο αυτό εμφανίστηκαν και οι κλακαδόροι του Τύπου: εκείνοι οι γνωστοί σχολιαστές, παρουσιαστές, αρθρογράφοι και ενημερωτικές ιστοσελίδες, που έσπευσαν να μιλήσουν για «θαυμαστό έργο», «τεχνολογική αναβάθμιση» και «νέα εποχή για τις Ένοπλες Δυνάμεις».

Ήταν οι ίδιοι που εδώ και χρόνια καλλιεργούν την αντίληψη πως η εικόνα αρκεί. Ότι η επικοινωνία υποκαθιστά την πολιτική. Ότι η πραγματικότητα μπορεί να διαμορφώνεται με προσεκτικά μονταρισμένες λήψεις και χειροκροτήματα επί παραγγελία.

Κι ενώ οι κλακαδόροι εξηγούσαν στον κόσμο πόσο «σπουδαία» είναι η πρόσοψη, λίγα μέτρα πιο πέρα στρατιωτικοί διαδήλωναν για τις αλλαγές που πλήττουν τις ζωές και την υπηρεσιακή τους προοπτική. 

Ζητούσαν αξιοπρέπεια στα ωράρια, στις μεταθέσεις, στην εξέλιξη, στην καθημερινότητα.

 Ζητούσαν το αυτονόητο: να μην αντιμετωπίζονται σαν διακοσμητικά στοιχεία ενός στρατεύματος που φωτογραφίζεται, αλλά δεν στηρίζεται.

Και όμως, η διαμαρτυρία μετακινήθηκε. Για να μη χαλάσει η «εικόνα». Η αντίθεση ήταν σχεδόν θεατρική: μέσα οι δωρητές και οι κλακαδόροι, έξω το προσωπικό. Μέσα η βιτρίνα, έξω η πραγματικότητα.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση επιμένει στο αφήγημα του «brain gain», μιλώντας για επιστροφή νέων Ελλήνων από το εξωτερικό. Μόνο που δεν φεύγουν για τα χρήματα, αλλά για την ποιότητα ζωής. Για ένα κράτος που λειτουργεί χωρίς «χορηγούς», χωρίς επικοινωνιακές φιέστες και χωρίς υποκρισία. Για ένα κράτος που σέβεται τον πολίτη του, τον εργαζόμενο του, τον στρατιωτικό του.

Η νέα πρόσοψη του ΥΠΕΘΑ δεν συμβολίζει εκσυγχρονισμό. Συμβολίζει τις προτεραιότητες της εξουσίας: να φαίνεται, όχι να είναι. Να φωτογραφίζεται, όχι να λογοδοτεί.

Και αν ο Νίκος Δένδιας πιστεύει ότι αυτή η πολιτική των περσίδων, των «ευεργετών» και των κολακευτικών τίτλων θα τον οδηγήσει σε ρόλο δελφίνου με προοπτική εξουσίας, τότε ας το σκεφτεί ξανά. Γιατί η κοινωνία βλέπει πλέον καθαρά ποιος βρίσκεται μέσα και ποιος μένει απέξω. Και όταν έρθει η ώρα της σύγκρουσης, οι περσίδες δεν θα προστατεύσουν κανέναν.

Της Ιωάννας Ηλιάδη(διαπιστευμένη δημοσιογράφος στο ΥΠΕΘΑ)

Το σύμπτωμα μιας κοινωνίας που έχασε το έδαφός της. Η γενιά των τριαντάρηδων δεν πιστεύει πια ότι μπορεί να σταθεί πουθενά..

Του Μάνου Λαμπράκη 

Η γενιά των τριαντάρηδων στην Ελλάδα ζει σήμερα ένα αδιόρατο, αλλά διαρκές μαρτύριο: το μαρτύριο της αστήρικτης ύπαρξης. Δεν είναι πια η γενιά της ελπίδας, ούτε της αντίστασης· είναι η γενιά που εκπαιδεύτηκε να επιβιώνει χωρίς να στηρίζεται, να αποδίδει χωρίς να ανήκει, να χαμογελά ενώ βυθίζεται. Πριν λίγες μέρες, έλαβα ένα μήνυμα από μια μητέρα πως η κόρη της, μόλις 29 ετών, έπεσε από τον τελευταίο όροφο ενός κτιρίου στους Αμπελόκηπους. Δεν είχε ψυχιατρική διάγνωση, δεν υπήρξε κάποια προειδοποίηση. Μόλις είκοσι μέρες πριν είχε χωρίσει, πάλευε με δυσκολίες στη δουλειά, αλλά τίποτα δεν προμήνυε το τέλος. Μου έγραψε η μητέρα της με φωνή που δεν ήταν πια φωνή, αλλά άηχη προσευχή: «Δεν ξέρω πώς να σταθώ τώρα. Δεν ξέρω πού πήγε το παιδί μου».

Το κορίτσι ήταν βαθιά θρησκευόμενο, από οικογένεια ευσεβή· κι όμως, όταν ήρθε η ώρα, αναγκάστηκαν να αποκρύψουν το γεγονός της αυτοκτονίας για να τελεστεί η νεκρώσιμη ακολουθία. Μέσα σε αυτήν τη σιωπή, που δεν είναι ψεύδος αλλά πράξη ελέους, αποτυπώνεται όλη η αντίφαση της εποχής μας: να ζητάμε απ’ τον Θεό παρηγορία, και απ’ την Εκκλησία ανοχή, να προσπαθούμε να διασώσουμε τη μνήμη ενός παιδιού μέσα σε έναν νόμο που ακόμη δεν αντέχει να αντικρίσει το βάρος του πόνου. Το ψέμα, εδώ, γίνεται ο μοναδικός τρόπος για να διασωθεί η προσευχή.

Η πράξη αυτής της νέας γυναίκας δεν είναι μόνο μία ατομική τραγωδία. Είναι το σύμπτωμα μιας κοινωνίας που έχασε το έδαφός της. Η γενιά των τριαντάρηδων δεν πιστεύει πια ότι μπορεί να σταθεί πουθενά. Δεν έχει γλώσσα να ομολογήσει την απόγνωση, γιατί κάθε της λέξη μεταφράζεται σε αδυναμία. Ζει μέσα στην επιταγή του «πρέπει να τα καταφέρω», μέσα σε μία οικονομία της εξάντλησης που αντικατέστησε την υπακοή με την αυτο-εκμετάλλευση. Η ψυχή δεν αντέχει πια να είναι επιχείρηση. Και όταν δεν αντέχει, δεν ουρλιάζει αλλά σιωπά, κοιτάζει για λίγο τον ουρανό, και πέφτει στο κενό.

Η πτώση αυτή δεν είναι επιλογή, είναι εξάντληση. Είναι η στιγμή που το σώμα δεν βρίσκει έρεισμα να σταθεί εντός του κόσμου. Είναι μία πράξη χωρίς μίσος, χωρίς απόγνωση, χωρίς λόγια. Και ίσως μέσα της να υπάρχει κάτι ιερότερο απ’ ό,τι νομίζουμε: μία βουβή επιστροφή στο χώμα, μία επιθυμία να ακουστεί επιτέλους η σιωπή. 

Ο Θεός δεν βρίσκεται απέναντι σ’ αυτήν την πράξη, βρίσκεται μέσα στο κενό της. Εκεί όπου καμία λέξη δεν σώζει και καμία ενοχή δεν λυτρώνει, εκεί αρχίζει το μυστήριο της αγάπης Του.

Οι γονείς αυτής της γενιάς κουβαλούν το βάρος όχι μόνο της απώλειας, αλλά και της αδυναμίας να εξηγήσουν τον κόσμο στα παιδιά τους. Φοβούνται κάθε μέρα μήπως δεν τους άφησαν πίστη, μήπως δεν τους έμαθαν να αντέχουν, μήπως δεν τους χάρισαν αίσθημα προορισμού. Και όμως, αυτή η μητέρα που μου έγραψε, μέσα στη φωνή της απόγνωσης, φανέρωνε κάτι άλλο: μια ανείπωτη δύναμη συγχώρεσης. Το παιδί της έφυγε, κι εκείνη, αντί να καταριέται, ζητούσε απλώς να το θυμάται ο Θεός.

Η προεδρία του ΔΣ του Ελληνικού Φεστιβάλ στην Κατερίνα Σακελλαροπούλου

Του Μάνου Λαμπράκη 

Η ανάθεση της προεδρίας του ΔΣ του Ελληνικού Φεστιβάλ στην Κατερίνα Σακελλαροπούλου δεν είναι επιλογή θεσμικής συνέχειας, αλλά επιβεβαίωση της πολιτιστικής ανυπαρξίας ενός καθεστώτος που δεν πιστεύει πια στην τέχνη. Είναι μια κίνηση τυπική, διοικητικά ορθή και πνευματικά κενή, ένα σύμπτωμα της κυβερνητικής κουλτούρας της Μενδώνη, που επιλέγει πάντοτε τη μετριότητα με το πρόσχημα της «σοβαρότητας».

 Η τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μια φιγούρα άχρωμη και απολύτως αδρανής στην περίοδο της θητείας της, επιστρέφει για να καθαγιάσει το τίποτα. Πρόκειται για την επανίδρυση της ασημαντότητας ως θεσμού.

Στην πολιτιστική ιστορία των εθνών, ο τρόπος που επιλέγονται οι επικεφαλής των μεγάλων θεσμών δεν είναι λεπτομέρεια, αλλά καθρέφτης της σχέσης του κράτους με την ίδια του την ψυχή. Όταν στη θέση του καλλιτέχνη τοποθετείται ο δικαστικός, στη θέση του δημιουργού ο τεχνοκράτης, και στη θέση του στοχαστή ο πρώην δημόσιος λειτουργός, τότε το κράτος ομολογεί την πνευματική του πτώχευση. 

Μπορεί, πράγματι, ιστορικά (απολύτως λανθασμένα) να μην τοποθετούνται καλλιτέχνες στις προεδρίες διοικητικών συμβουλίων, όμως σήμερα θα όφειλε να είναι ακριβώς αυτή η πράξη τομή: να ανατεθεί ο θεσμός της τέχνης σε κάποιον που την υπηρετεί, όχι σε κάποιον που απλώς την «εκπροσωπεί».

Η Σακελλαροπούλου, κατά τη θητεία της, δεν υπήρξε ούτε σύμβολο ενότητας ούτε έκφραση ηθικού κύρους. Υπήρξε το αποτύπωμα μιας θεσμικής κόπωσης, μιας δημοκρατίας που μιλά χωρίς να λέει τίποτα. Τώρα, επανέρχεται για να συμβολίσει τη μετάβαση του Ελληνικού Φεστιβάλ από χώρο έμπνευσης σε γραφείο πολιτιστικής διαχείρισης. Το υπουργείο, αντί να στραφεί σε ανθρώπους που θα μπορούσαν να ανανεώσουν το φεστιβάλ — σκηνοθέτες, μουσικούς, χορογράφους, ερευνητές, διανοούμενους του παρόντος — επιλέγει ένα πρόσωπο του παρελθόντος, άσχετο με το καλλιτεχνικό γίγνεσθαι, απλώς επειδή δεν ενοχλεί κανέναν. Είναι η πολιτική της μη ενόχλησης: η αισθητική μορφή της παραίτησης.

ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ: Η «ΦΙΛΕΛΕΦΤ» ΕΥΡΩΠΗ

Ἡ Γαλλία εἶναι ἡ χώρα ποὺ ἀποτελεῖ τὸ μεγαλύτερο «πεδίον μάχης» μεταξὺ γονέων καὶ ἀντιναταλιστῶν, καθὼς ὅλο καὶ περισσότερο τὰ ξενοδοχεῖα ἀλλὰ καὶ τὰ κάμπινγκ ἀπαγορεύουν τὴν εἴσοδο σὲ νέους κάτω τῶν 18 ἐτῶν, ἐνῷ μεγαλώνει διαρκῶς ἡ ζήτησις γιὰ διοργάνωση γάμων ἄνευ τέκνων. Οἱ τελευταῖες δημοσκοπήσεις δεικνύουν ὅτι ποσοστὸ ἄνω τοῦ 50% τῶν Γάλλων ζητεῖ περισσότερα ξενοδοχεῖα, ἑστιατόρια καὶ μέσα μεταφορᾶς χωρὶς παιδιά, καὶ αὐτὸ διότι, ὅπως πιστεύουν οἱ περισσότεροι, τὰ σημερινὰ παιδιὰ ἔχουν γίνει περισσότερο ἄτακτα καὶ βίαια ἀπὸ ὅ,τι στὸ  παρελθόν. 

Ἡ διαμάχη γιὰ τὸ Montessori International School στὸ Maisons-Laffitte, τὸ πασίγνωστο εὔπορο προάστιο τῶν Παρισίων, οἱ κάτοικοι τοῦ ὁποίου προσέφυγαν στὴν Δικαιοσύνη γιὰ νὰ κλείσουν τὸ προαύλιο χῶρο σχολείου καὶ νὰ διακόψουν τὴν λειτουργία του, μὲ τὸ ἐπιχείρημα ὅτι τὰ παιδιὰ γελοῦν καὶ φωνάζουν δυνατὰ καὶ ὅτι αἰσθάνονται φυλακισμένοι στὶς ταράτσες, τοὺς κήπους καὶ τὰ μπαλκόνια τῶν σπιτιῶν τους, τὰ ὁποῖα, ὅπως ὑποστηρίζουν, δὲν μποροῦν πλέον νὰ ἀπολαύσουν, εἶναι ἐνδεικτικὴ τῆς καταστάσεως ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν Γαλλία καὶ τὴν Εὐρώπη γενικώτερα. 

Κατὰ τὸν δήμαρχο τῆς περιοχῆς Ζὰκ Μαγιάρντ, ἡ ἐκστρατεία αὐτὴ ὑπὲρ μίας κατ' οὐσίαν ἀστικῆς ζώνης ἄνευ παιδιῶν καθοδηγήθηκε ἀπὸ μέλη καὶ ἐξέχουσες προσωπικότητες τῆς τοπικῆς «μπουρζουαζίας», ποὺ δὲν ἐπιθυμοῦν νὰ ἔχουν, νὰ βλέπουν οὔτε κἄν νὰ ἀκοῦν τὰ παιδιά. 

Διεθνεῖς ἀναλυτὲς ἐκτιμοῦν ὅτι τὰ τελευταῖα ἔτη ἡ Δύσις γίνεται ἐπιθετικωτέρα ἔναντι τῶν παιδιῶν. Κάποιοι, ἐπὶ παραδείγματι, γράφουν περισπούδαστα κείμενα γιὰ τὸ πόσον ἠθικὸ εἶναι νὰ ταξιδεύουν βρέφη μὲ ἀεροσκάφη, ἐνῷ τὰ ἀτίθασα παιδιὰ δέχονται ἐπιθετικὰ βλέμματα ἀποδοκιμασίας ἀκόμη καὶ μέσα στὰ ἁπλᾶ καφὲ καὶ ἑστιατόρια. 

ΒΑΣΙΚΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ & ΝΕΟΦΙΛΕΛΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

Kατά τη διάρκεια ένοπλης ληστείας σε τράπεζα στην πόλη Γουανγκτσού στην Κίνα, ο ληστής φώναξε στους πελάτες: 

- Μην κινηθείτε, τα λεφτά ανήκουν στο Κράτος! Η ζωή σας όμως ανήκει σε σας!!! 

Όλοι ξάπλωσαν κάτω ήσυχα.

✔️Αυτή η μέθοδος ονομάζεται: "MIND CHANGING CONCEPT"

Ελληνιστί: "ΑΛΛΑΓΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΣΚΕΨΗΣ"

Όταν οι ληστές γύρισαν σπίτι με τα εκατομμύρια που έκλεψαν, ο μικρός αδερφός, με πτυχίο Master στα Οικονομικά, λέει στο μεγάλο αδερφό, απόφοιτο δημοτικού:

- Έλα να μετρήσουμε τα χρήματα που αρπάξαμε.

Ο μεγάλος αδελφός του Δημοτικού του λέει:

- Είσαι βλάκας! Είναι πολλά τα χρήματα και θα κάνουμε ώρες να τα μετρήσουμε. Το βράδυ στις ειδήσεις που θα ανακοινώσουν τη ληστεία, θα πουν και το ακριβές ποσό που εκλάπη!

✔️Αυτή η συμπεριφορά ονομάζεται "EXPERIENCE" (ΕΜΠΕΙΡΙΑ) και είναι σαφέστατα χρησιμότερη στις μέρες μας από τα πτυχία Master από κάτι ιδιωτικές βοϊδοσχολές.

Όμως στην Τράπεζα, μετά τη ληστεία, ο ταμίας φωνάζει στο Διευθυντή να καλέσει την αστυνομία.

Ο πτυχιούχος Διευθυντής όμως του λέει:

- Μην τηλεφωνήσεις ακόμα! Ευκαιρία είναι, κοντά στα 20 εκατομμύρια που μας έκλεψαν, να πάρουμε άλλα 10 εμείς, συν τα 70 που έχουμε ήδη καταχραστεί, να πούμε ότι μας έκλεψαν 100!

Δεν μπορεί το ΤΕΕ να πρωτοστατεί σε αυτή την άνευ λογικής αθλιότητα – να καταργεί τα τρένα, σχεδιάζοντας ποδηλατόδρομους πάνω σε βουνά και φαράγγια.

Του Νίκου Μπελαβίλα

Δυστυχώς, ο επίσημος εθνικός φορέας των μηχανικών ανέλαβε να οργανώσει τον σχεδιασμό της καταστροφής της αρχαιότερης σιδηροδρομικής γραμμής της χώρας μας – της ορεινής διαδρομής της Πελοποννήσου, η οποία λειτουργούσε από το 1903, μεταφέροντας εκατοντάδες χιλιάδες επιβάτες τον χρόνο, από την Καλαμάτα ως την Αθήνα και τον Πειραιά.

Στις 24 Σεπτεμβρίου 2025 δημοσιεύτηκαν δύο διακηρύξεις του ΤΕΕ, σε συνεργασία με το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας, για την εκπόνηση προμελετών που αφορούν τη μετατροπή των μετρικών σιδηροδρομικών γραμμών Κορίνθου–Τρίπολης–Καλαμάτας και Κορίνθου-Μεγάρων σε ποδηλατόδρομο, με χρηματοδότηση από το Πράσινο Ταμείο.

Εδώ και χρόνια, οι τοπικές κοινωνίες της Πελοποννήσου, οι δήμοι, οι φορείς και οι φίλοι του σιδηροδρόμου αγωνίζονται για την επαναλειτουργία της γραμμής, ενός έργου στρατηγικής σημασίας για την ανάπτυξη, τις μετακινήσεις, τις τοπικές οικονομίες και τον τουρισμό της περιοχής.

Η συγκεκριμένη γραμμή δεν είναι ένα εγκαταλελειμμένο απομεινάρι του παρελθόντος. Είναι μία από τις πιο όμορφες και ελκυστικές ορεινές διαδρομές τρένου της νότιας Ευρώπης και των Βαλκανίων. Εκπληκτικής αρχιτεκτονικής γέφυρες και σταθμοί συναντούν τα μοναδικά τοπία των βουνών, από τον Ισθμό και τα Δερβενάκια ως τον Μεσσηνιακό κόλπο.

Μονόδρομος εκτροχιασμού

•ΣΤO OΝOΜΑ ΤΗΣ «EΛΕΥΘΕΡΗΣ AΓOΡΑΣ»-

τοῦ Γιάννη Ζερβοῦ

Ὅταν ξεκίνησαν τὸ Κίνημα καὶ ἡ ἐφημερίδα του πρὶν 72 χρόνια, κατάγγελλαν τὶς δύο ἐκδοχὲς τοῦ ὑλισμοῦ ποὺ ἐπικυριάρχησαν μεταπολεμικά: τὴν ἀστικὴ καὶ τὴ μαρξιστική. Ὁ Νίκος Ψαρουδάκης καὶ ἐλάχιστοι ἄλλοι, ὅπως ὁ Νικόλαος Μπερντιάγιεφ, ἀρνήθηκαν τὰ ψεύτικα διλήμματα καὶ διακήρυξαν ὅτι ἄλλος εἶναι ὁ δρόμος γιὰ μιὰ κοινωνία ἐλεύθερη καὶ δίκαιη.

Σήμερα, δὲν ὑπάρχουν διλήμματα, ἀλλὰ ὁ μονόδρομος ἑνὸς ἐκτροχιασμένου καπιταλιστικοῦ συστήματος μὲ τὸν οἰκονομικὸ νεοφιλελευθερισμὸ καὶ τὴν παγκοσμιοποίηση. Τὸ ὁποῖο, μετὰ τὴν κατάρρευση τοῦ «ἀντιπάλου δέους», ἔχει ἐπιδοθεῖ σὲ λυσσαλέα ἀποδόμηση τοῦ κοινωνικοῦ κράτους καὶ τῶν κατακτήσεων τῶν ἐργαζομένων πρὸς ὄφελος μιᾶς ὅλο καὶ πιὸ μικρῆς οἰκονομικῆς ὀλιγαρχίας κερδοσκόπων.

Στὸ ὄνομα τῆς «ἐλεύθερης ἀγορᾶς», ἡ ὁποία λειτουργεῖ ὡς θέσφατο καὶ νέα θεότητα, τὰ πάντα κατεδαφίζονται πρὸς ὄφελος τῶν κερδοσκόπων. Καὶ μάλιστα, τῆς πιὸ παρασιτικῆς ἐκδοχῆς τῆς «ἐπιχειρηματικότητας», στὴν ὁποία δίνονται περιθώρια νὰ κερδοσκοπεῖ, ἐπενδύοντας καὶ συνεισφέροντας έλάχιστα στὴν οἰκονομία:

– Μὲ τὴν αὐξανόμενη ἀπαξίωση τῆς ἀξίας καὶ τῶν συνθηκῶν τῆς ἐργασίας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ κατεύθυνση τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Ὅπως ἔχει ἤδη τονίσει ἡ ΧΔ σὲ ἀνακοίνωσή της ἀπὸ τὸ 2023, ἡ κυβέρνηση Μητσοτάκη «… ἐπαναφέρει τὸ καθεστὼς τοῦ πρώιμου Μεσοπολέμου, δηλαδὴ μέχρι τὶς ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ 1930. Ἐκεῖ εἴχαμε ἀκόμη καὶ παιδιὰ νὰ ἐργάζονται σὲ καθεστὼς ἐξαρτημένης ἐργασίας ὡς “μαθητευόμενοι” 16 ὧρες τὸ 24ωρο…». Τὸ 13ωρο, γιὰ τὸ ὁποῖο ἀπέργησαν οἱ ἐργαζόμενοι τὴν 1η Ὀκτωβρίου, εἶναι φυσικὴ συνέπεια τῆς πάγιας αὐτῆς πολιτικῆς.

– Μὲ τὴν ἐκχώρηση τῶν ἕτοιμων κοινωφελῶν ὑποδομῶν ποὺ ἔγιναν μὲ χρήματα τοῦ Δημοσίου, μὲ ἐξασφαλισμένη πελατεία τοὺς πολίτες οἱ ὁποῖοι τὶς ἔφτιαξαν καὶ μετατρέπονται σὲ πελάτες τῶν κερδοσκόπων. Ἕνα πανευρωπαϊκὸ φαινόμενο ποὺ ἀναδείχθηκε μὲ τὸ δυστύχημα τῆς γέφυρας Μοράντι στὴ Γένοβα τῆς Ἰταλίας τὸ 2018, ἀλλὰ καὶ ὡς μία ἀπὸ τὶς πολλὲς παθογένειες ποὺ ὁδήγησαν στὸ δυστύχημα τῶν Τεμπῶν.

– Μὲ τὴν ἀσυδοσία τῶν καρτὲλ καὶ τῶν ὀλιγοπωλίων, βασικὴ αἰτία τῆς ἀκρίβειας ποὺ μειώνει τὴν ἀγοραστικὴ δύναμη τῶν πολιτῶν. Σύμφωνα μὲ ρεπορτὰζ τῆς ἱστοσελίδας «Πολίτικο», ποὺ ἔχουμε ἀναπτύξει στὴν ἱστοσελίδα μας, ἐνῶ τὸ 2011 τὸ ποσοστὸ τῶν δημόσιων διαγωνισμῶν μὲ ἕνα μόνο μειοδότη ἦταν 11%, τὸ 2020 ἔχει σκαρφαλώσει στὸ 42%.

Η ευθύνη είναι και δική μας!

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Η παρουσία της Ευρωπαίας Εισαγγελέως στην Ελλάδα αυτές τις μέρες και τα όσα ευθέως καταγγελτικά και απαξιωτικά ειπώθηκαν από την ίδια σε συνέντευξή της θα έπρεπε να λειτουργήσει σαν τελευταίο καμπανάκι αφύπνισης και για τον τελευταίο Έλληνα που ανησυχεί δικαίως για την θεσμική έκπτωση της χώρας. 

Μπορεί κανείς να μη συμφωνεί και να κατακρίνει πολλά για τον εν γένει τρόπο λειτουργίας και τη συγκεντρωτική δομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή την σταδιακή κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας που επιβάλλει, την υποκρισία της και την πολεμική της ρητορική που υιοθετεί τελευταία κ.ο.κ. Όμως, όπως και να έχει, ουκρανόφιλη ή ρωσόφοβη, η κα Λάουρα Κοβέσι μας έθεσε τον δάκτυλον «εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων». Ουσιαστικά επιβεβαίωσε επισήμως ότι η Ελλάδα είναι ένα βαθιά διαφθαρμένο κράτος με ευθύνη κυρίως της πολιτικής της τάξης.

Μπορεί επίσης, στα χρόνια της διακυβέρνησης Μητσοτάκη η κρατική και κομματική σήψη να γνώρισε πρωτοφανή έξαρση και δικαίως να γίνεται λόγος για πρώτη φορά περί «στάβλου του Αυγείου» που χρειάζεται έναν Ηρακλή να τον καθαρίσει. Όμως ο δρόμος προς την σημερινή κορύφωση της διαπλοκής και της διαφθοράς πάει πολύ πίσω και αφορά όλα τα «κόμματα εξουσίας» που κυβέρνησαν τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες.

Γιατί, ας τα θυμηθούμε, με τις κατά καιρούς επιλογές τους:

• Χρεοκόπησαν τη χώρα και την παρέδωσαν στους δανειστές της σαν ιδιωτικό χώρο προς εκμετάλλευση.

Σε έναν κόσμο απόλυτης εξατομίκευσης, η μόνη επαναστατική πράξη είναι η εκ νέου επινόηση του «μαζί».

Του Μάνου Λαμπράκη 

Υπάρχουν εποχές όπου η Ιστορία δεν παράγει πρόοδο, αλλά ατέρμονη κυκλικότητα. Όπου η πολιτική φθίνει σε τελετουργία τεχνοκρατικής διαχείρισης και η συλλογική εμπειρία διαρρηγνύεται σε ατομικά αποθέματα αγανάκτησης, μνησικακίας και υπαρξιακής κόπωσης. Η Ελλάδα βρίσκεται σ’ ένα τέτοιο σταυροδρόμι: μια μετά-δημοκρατική κοινωνία εξουθενωμένη από την ίδια της την ιστορικότητα, αδυνατώντας πλέον να παραγάγει κοινό παρόν, πολλώ δε μάλλον κοινό μέλλον.

Η κρίση δεν είναι απλώς θεσμική ή οικονομική. Είναι πρωτίστως οντολογική: αφορά τη δομική αδυναμία να αναγνωριστεί ο εαυτός ως μέρος ενός εμείς που δεν λειτουργεί βάσει αίματος ή συμφέροντος, αλλά βάσει μοιρασμένης μνήμης και θεραπευτικής σχέσης με το τραύμα. Στην θέση του κοινού, εδραιώνεται το μερικό. Στην θέση της ενσυναίσθησης, η καχυποψία. Στην θέση του λόγου, ο ύψιστος θρίαμβος του θορύβου. Και σε αυτή την ασυνάρτητη τοπολογία, το «μαζί» καθίσταται αδιανόητο.

Η μετάθεση της πολιτικής στο πεδίο της ύβρεως και του αμοιβαίου ακρωτηριασμού έχει ως επακόλουθο μια κοινωνία υπαρξιακά απορφανισμένη: χωρίς κοινές αφηγήσεις, χωρίς κοινές σιωπές, χωρίς κοινές συγκινήσεις. Η λέξη πατρίδα δεν σημαίνει πια «τόπος επιστροφής», αλλά τόπος επιστροφής του κακού. Η λέξη λαός δεν δηλώνει πια δυναμική ολότητα, αλλά στατιστική συνάθροιση. Και το ίδιο το πολιτικό σώμα ― άλλοτε φορέας ιστορικής ενότητας ― έχει αποσυντεθεί σε δίκτυα ιδιωτικής ανασφάλειας, πληροφορικής μανίας και μικροψυχικού εθνικισμού.

Δεν είναι ο Μπισμπίκης απλώς ένας παραστρατημένος ηθοποιός. Είναι το καθρέφτισμα μιας κοινωνίας που έχει εκπαιδευτεί να φαντασιώνεται την ελευθερία μέσω της εκτροπής, και να βιώνει την κάθαρση μέσω του δημόσιου εξευτελισμού.

Του Μάνου Λαμπράκη 

Ο Βασίλης Μπισμπίκης δεν είναι απλώς ένας ηθοποιός. 

Είναι η συμπύκνωση μιας κοινωνικής φαντασίωσης που επένδυσε στην επιτελεστικότητα της ρωγμής, μέχρις ότου αυτή η ρωγμή καταστεί αδιαχειρίστως πραγματική. Αυτό που τώρα εκτυλίσσεται δεν είναι απλώς μια ποινική περιπέτεια: είναι η αποδόμηση ενός λατρευτικού φαινομένου που διατήρησε για πολύ την επίφαση της αυθεντικότητας, προτού διαρραγεί στο ίδιο το σημείο όπου κάθε ρόλος καταρρέει — στο σώμα.

Η αρρενωπότητα που πρόβαλε ο Μπισμπίκης δεν ήταν οργανική, μα μηχανικά επιτελεσμένη. Σχεδιάστηκε για να μοιάζει ανεξέλεγκτη, αλλά ελέγχθηκε επακριβώς όσο διαρκούσε η χρηστικότητά της. Πλαισιωμένος από το ψευδο-αυθεντικό σύμπαν μιας «ανδρικής αμφισβήτησης» της τηλεοπτικής και θεατρικής νόρμας, φλέρταρε όχι με τη στιβαρότητα αλλά με την παραβατικότητα. Και το έκανε με επιμονή. Δεν προέβαλε απλώς έναν ρόλο του «κακού παιδιού» αλλά τον έζησε. Έπινε, κάπνιζε, βωμολοχούσε, εκθέτοντας δημόσια την ίδια την κατασκευασμένη δυσφορία του — έναν ιδιότυπο ναρκισσισμό παραβατικότητας, όπου το «ανδρικό όριο» δεν είναι πια όριο αλλά αισθητικό συμβάν.

Τα τελευταία χρόνια, αυτό το όριο ξεπεράστηκε επανειλημμένα — όχι κρυφά, αλλά με θράσος. Όχι ως ατύχημα, αλλά ως μέρος του ρεπερτορίου. Η δημόσια εικόνα του Μπισμπίκη άρχισε να μετατρέπεται σε κανονιστική παρέκκλιση: να είναι κανείς επιθετικός, σπασμωδικός, ασυγκράτητος, ανεύθυνος — να εγκαταλείπει συμβάσεις και ίσως και… τόπους συμβάντων. Ο ηθοποιός δεν έκρυψε ποτέ την επιθυμία του να ζει στα άκρα. Απλώς κάποτε η κοινωνία πίστεψε ότι αυτό συνιστά ριζοσπαστική ειλικρίνεια. Τώρα ανακαλύπτει ότι πρόκειται για ανορθολογική αυθαιρεσία. Και η εικόνα του με χειροπέδες δεν είναι απλώς στιγμιότυπο ενός τυχαίου λάθους, είναι το απαύγασμα μιας μακράς πορείας επιθετικής αυτοκατανάλωσης.

Αλλά αυτό δεν απαλλάσσει το περιβάλλον του. 

 ίδιοι δημοσιογράφοι που τον αποθέωναν ως λαϊκό ίνδαλμα, που ενέκριναν τον «ενσαρκωμένο τραμπουκισμό» ως «αλήθεια», είναι τώρα αυτοί που επιμελούνται τη δημόσια διαπόμπευσή του — με μια σχεδόν τελετουργική κακεντρέχεια. Οι χειροπέδες παύουν να είναι ποινικό εργαλείο και καθίστανται εικονική νέμεσις — φιλτραρισμένες, διοχετευμένες, κυκλούμενες εικόνες που κλείνουν τον κύκλο του «επικίνδυνου αρσενικού». Η αρχική λατρεία βασιζόταν τη σκηνογραφημένη ρήξη. Η αποπομπή του βασίζεται τώρα στην ανεξέλεγκτη επαλήθευσή της. Το θέαμα δεν αντέχει το αληθινό ρήγμα — το επινοεί, αλλά δεν το συγχωρεί όταν αυτό εκδηλωθεί εκτός ρόλου.

ΝΤΡΟΠΗ!!!

Πριν λίγο καιρό αναφέρονταν με θαυμασμό στα "αλάθητα δάχτυλα του Ρώσου βιρτουόζου Αλεξέι Βολόντιν, που συνδυάζουν ιδανικά την ατσάλινη δεξιοτεχνία με τη λεπταίσθητη εκφραστικότητα",  μετά ήρθε η γραμμή της "σωστής πλευράς της ιστορίας ".

Ηλίας Ανδριόπουλος, ο μεγάλος μας συνθέτης και στιχουργός: 

ΝΤΡΟΠΗ!!!

Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών ματαίωσε, διαβάζω, την...

συμμετοχή του διάσημου Ρώσου πιανίστα  Ντένις Ματσούεφ σε προγραμματισμένη συναυλία της στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών τον Νοέμβριο.

Λαμπρά, και εις ανώτερα...

Φοβάμαι, ότι εάν δεν αντιδράσουμε σε αυτό που έρχεται, η περιώνυμη Φον ντερ Λάϊν, υπό το βλέμμα του παππού της, του Χίτλερ, θα μας υποχρεώσει να καίμε στις πλατείες τα βιβλία του Ντοστογιέφσκι, του Τσέχωφ, του Τολστόϊ και να σκίζουμε τις παρτιτούρες του Τσαϊκόφσκι, του Ραχμάνινοφ, του Σοστακόβιτς κ.α.  Έχουν μεγάλη παράδοση σε αυτά οι Γερμανοί.

Αλήθεια, με ποιανού εντολή, η ΚΟΑ (Κρατική Ορχήστρα Αθηνών) εξέδωσε αυτή την ντροπιαστική ανακοίνωση, που δυσφημεί την καλλιτεχνική της ιστορία;

Αν δεν κρατήσουμε τον Πολιτισμό, την Τέχνη, τους μεγάλους καλλιτέχνες, μακριά από τις μυλόπετρες της βρώμικης πολιτικής, τότε, αλλοίμονο, δεν υπάρχει ελπίδα…

Ξέρετε φίλοι μου, καλοί οι μεγάλοι μισθοί και οι καριέρες, αλλά «θέλει Αρετήν και Τόλμην η Ελευθερία», όπως μας έλεγε ένας παλιός μεγάλος μας ποιητής.

Η κατάπαυση ανακοίνωση της ΚΟΑ:

Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, με συνέπεια στον θεσμικό της ρόλο και τον διαχρονικό της προσανατολισμό στη διεθνή συνεργασία, ενημερώνει το κοινό ότι η προγραμματισμένη συμμετοχή του πιανίστα Ντένις Ματσούεφ στη συναυλία της 21ης Νοεμβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών δεν θα πραγματοποιηθεί.

Η καταστροφή του πολιτισμού στην Αθήνα

Του Δημήτρη Μπελαντή 

Η  πνευματική Αθήνα έχει σχεδόν  ολοσχερώς  καταστραφεί.  Μερικές φορές ρεμβάζω η ονειρεύομαι στον ύπνο μου.Θυμαμαι  το ιστορικό  βιβλιοπωλείο " Η Εστία" στην Σόλωνος που έκλεισε γύρω στο 2012, τον πολυόροφο  " Ελευθερουδάκη " στην Πανεπιστημίου που έκλεισε γύρω στο 2010, τον Κάουφμαν στην Σταδίου, το " Χνάρι", τον '" Ελεύθερο Τύπο" στα Εξάρχεια, τα παλαιοβιβλιοπωλεια στην Ηφαίστου  στο Μοναστηράκι που  τόσο τα λατρέψαμε και που έκλεισαν προ πολλου, τους κινηματογράφους, χειμερινούς η θερινούς που έκλεισαν, δεκάδες στο κέντρο της Αθήνας και τις γύρω περιοχές, τις δημοτικές  βιβλιοθήκες που δεν υπάρχουν, την Εθνική Βιβλιοθήκη που την πήρε το "ίδρυμα  Σταύρος Νιάρχος" και την έστειλε μακράν του  ιστορικού κέντρου (στον διάβολο, θα έλεγα,αν δεν ήμουν ευγενής  ), πράγμα τελείως παράλογο..

Εσείς τα μάθατε πως εθνικό φαγητό των Ελλήνων θεωρείται πλέον το σεβίτσε; Αμ, δεν μου ενημερώνεστε!

Γρηγόρης Νικολόπουλος

Όσο συμβαίνουν τα παρακάτω, έτσι όπως τα κατέθεσε ο δημοσιογράφος, με τίτλο «Μια Ελλάδα που δε μοιάζει με Ελλάδα», εμείς θα έχουμε ευτυχώς τη Γαλλία που θα μοιάζει πάντα με Γαλλία. Όσο για τους Γάλλους που πουλάνε και φεύγουν πλέον από την Πάρο, το άκουσα και από τους ιδιοκτήτες ενός ξενώνα όπου έμεινα. Ο διάσημος δημοσιογράφος-παρουσιαστής Stéphane Bern, ο πρώτος που έφτιαξε σπίτι στο νησί και το έκανε μόδα, δηλώνει, λέει, τώρα, εξαιρετικά απογοητευμένος. 

Μα γιατί; Δεν του αρέσει το σεβίτσε ή ο χορός με τα μαντήλια στις διάσημες ψαροταβέρνες; Περίεργος είναι κι αυτός… 

«Όταν οι τουρίστες έρχονται στην Ελλάδα για διακοπές, περιμένουν να δουν Ελλάδα. Το ίδιο και εμείς όταν πηγαίνουμε σε ένα κυκλαδίτικο νησί, περιμένουμε να δούμε Κυκλάδες. Ούτε οι τουρίστες ούτε εμείς βλέπουμε Ελλάδα και Κυκλάδες. Η ανάπτυξη των νησιών είναι αλόγιστη, χωρίς σχέδιο, δεν λαμβάνει υπόψη της τα τοπικά χαρακτηριστικά, καταστρέφει όχι μόνο το περιβάλλον αλλά και τον χαρακτήρα της περιοχής. Το ερώτημα που τίθεται είναι εύλογο: Αν η Ελλάδα δε μοιάζει με Ελλάδα, αν οι Κυκλάδες δε μοιάζουν με Κυκλάδες, για ποιον λόγο θα συνεχίσουν να έρχονται οι τουρίστες; 

Όπως πάει το πράγμα, ο τουρισμός θα περιορίζεται διαρκώς σε πολύ φτηνιάρικο προϊόν και οι τουρίστες που θα έρχονται θα είναι μαζικός μπατιροτουρισμός μεθυσμένων ινσταγκράμερς που θα ζουν τον μύθο τους σε έναν κατεστραμμένο βρωμότοπο. Αυτή την εξαιρετικά δραματική πρόβλεψη κάνει έμπειρος τουριστικός επιχειρηματίας.

Κάμε δα, καμάρι μου, τση συγκρίσεις της Κρήτης και των Κρητικών του 1979 και του 2025 και βάλε μου ένα πούλο στα μάθια μου.

Διαβάστε το οι νεότεροι και δώστε μου πούλους, γιατί εγώ φταίω.

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Στα 1979, που λες καμάρι μου, λίγο έλειψε να χυθεί πολύ αίμα στην Κρήτη, εξαιτίας κάποιων αρχαιοτήτων που η κυβέρνηση του Καραμανλή ήθελε, με το στανιό, να πάρει από το μουσείο του Μεγάλου Κάστρου και να τις πέψει στη Αμερική, να τση θωρούνε οι Αμερικάνοι που τους ανήκε και η χώρα μας, και η κυβέρνηση της και οι αρχαιότητες της.

Εσύ ή μικρός ήσουνα ή μπιτ αγέννητος και δεν θυμάσαι εκείνο τον πανκρητικό ξεσηκωμό, όμοιο του οποίου εγώ στα χρόνια που κουβαλώ στση πλάτες μου, δε θυμούμαι άλλο.

Σου τα λέω για να μαθαίνεις και αφού μάθεις να κάμεις συγκρίσεις του τότε με το τώρα και εκείνων των Κρητικών με τση σημερνούς.

Συγκρίσεις με την τότε κυβέρνηση και τη σημερνή, όσες και να κάμεις, ίδιες κι απαράλλαχτες θα τση βρεις.

Με το που εμάθανε, που λες, οι Κρητικοί την απόφαση τση κυβέρνησης, έδωκε τους πρόσταγμα το κρητικό αίμα τους, ξεσηκωθήκανε, πολλοί εζώστηκαν και τ' άρματα και σε λίγες ώρες χιλιάδες αθρώποι, άντρες γυναίκες και κοπέλια είχανε ζωσμένο με τα κορμιά τους το μουσείο του Μεγάλου Κάστρου, και δεν αφήνανε κιανένα του κουβέρνου να κοντοσιμώσει.

Μερόνυχτα είχανε ζωσμένο το μουσείο, εκειά ξημεροβραδιαζότανε, είχανε παρατημένες τις δουλειές τους, το βιός τους και τα σπίθια τους και φωθιές επετούσανε τα μάθια τους κάθε που ετόλμα να μιλήσει κάποιος φαμέγιος του κουβένου, για την αποφασιστικότητα των αφεντάδων του.

Και η κυβέρνηση, μέχρι και στρατιές ΜΑΤ εκουβάλησε από την Αθήνα στο αεροδρόμιο του Ηρακλείου, για να σπάσει τον τσαμπουκά των εξεγερμένων Κρητικών, που είχανε γενεί αμέτρητες χιλιάδες.

Μα σαν εσφίξανε τα δόντια οι ξεσηκωμένοι και κινήσανε κατά την Αλικαρνασσό για να συναντηθούνε με τα ΜΑΤ και ν' αναμετρηθούνε μαζί τους, το κουβέρνο έβαλε την ουρά στα σκέλια και αναμάζωξε τα ΜΑΤ και άρον άρον τα ξανάπεψε οπίσω στην Αθήνα, με τα ίδια αεροπλάνα που τα 'χε φέρει.

ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΑΝ ΧΩΡΑ

Βρέθηκα αναγκαστικά για ένα βράδυ στη Σαντορίνη, αφού το νησί λειτουργεί ως κόμβος αν θες να μετακινηθείς από ένα μικρό νησί των Κυκλάδων προς ένα άλλο.

Η τελευταία φορά που είχα πάει, και τότε είχα μείνει παραπάνω, ήταν πριν ακριβώς είκοσι χρόνια. Η φωτογραφία αυτή είναι η καλντέρα των Φηρών και αυτό που αντικρίσαμε φτάνοντας εκεί ήταν πέρα για πέρα σοκαριστικό (όσο κι αν ξέραμε όλα τα δεδομένα της υπερτουριστικής πορείας του νησιού).

Τα Φηρά είναι ένας συνδυασμός από Μαϊάμι και Μοναστηράκι στη νιοστή. Περπατάμε ανάμεσα σε McDonald's, επώνυμα ρούχα οίκων, φτηνές απομιμήσεις, κράχτες εστιατορίων, παμπ και χίλια δυο άλλα καταστήματα εμπορευμάτων και υπηρεσιών. Ένας κύριος μας ρωτάει φωνάζοντας στα αγγλικά αν μας ενδιαφέρει το skincare και μας δείχνει την είσοδο για ένα κέντρο αισθητικής στις έντεκα το βράδυ. Μία παρέα εικοσάχρονων κοριτσιών με βρετανική προφορά σταματάει έξω από μια σκοτεινή παμπ που μέσα παίζει δυνατή μουσική, σε έναν μαυροπίνακα δίπλα στην είσοδο ενημερώνει ότι έχει happy hour, μιλάνε με τον νεαρό υπάλληλο στην πόρτα, "τι παίρνουμε με 10 ευρώ;" ""Ένα κοκτέιλ ΚΑΙ ένα σφηνάκι!", "Α, όχι, θέλω μια καλύτερη προσφορά".