ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗ Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ

Του Βασίλη Λαμπόγλου από το tvxs

-Λοιπόν Bill , ανυπομονώ να μας μιλήσεις για τη μαγεία που νιώσατε σαν επισκέφθηκατε τον ιερό βράχο της Ακρόπολης .

Αυτόν τον σεπτό χώρο της θεάς της Σοφίας,της Αθηνάς.

-Joan, πραγματικά ήταν μαγικά... αυτό το  Φως και ο ιερός χώρος είχαν μια αύρα μοναδική.

Αλλά το ticket δεν το λες και λίγο (εντάξει για'μας...)αλλά 30 ευρώ για κάθε επισκέπτη... συν άλλα 20 ευρώ για το Μουσείο της Ακρόπολης.

Ίσως γι'αυτό δεν είδαμε και αρκετούς ιθαγενείς... Έλληνες, δηλαδή.

100 ευρώ το ζευγάρι για τη πιο ακριβή χώρα της Ευρώπης -σε σχέση με τον δεύτερο κατώτατο μισθό-,το λες και δυσαναλογο.

Και έμαθα πως μέχρι πέρυσι , υπήρχε η δυνατότητα του ενιαίου εισιτηρίου που επέτρεπε στους επισκέπτες με το ποσό αυτό να δουν κι άλλους δύο αρχαιολογικούς χώρους του κέντρου της Αθήνας. 

Δηλαδη αν επιθυμουσες να επισκεφθείς και τη Ρωμαϊκή Αγορά δεν πλήρωνες έξτρα.

Επιπλεον μας είπαν πως καταργήθηκε το μειωμένο εισιτήριο των 50% για τους ηλικίας άνω των 65 ετών ,αλλά  πως έπαψαν και τα εισιτήρια για το κλασικό τετραήμερο σε έναν πολίτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οπως σε έναν Ισπανο ή μια Γαλλίδα άνω των 65 ετών που κόστιζαν 46 ευρώ το άτομο και περιελάμβαναν  τους αρχαιολογικούς χώρους της Ακρόπολης, Μυκηνών, Επιδαύρου, Ολυμπίας, Δελφών, Μετεώρων.

Έτσι πλεον  το ίδιο ακριβώς πακέτο κοστίζει 122 ευρώ το άτομο, σχεδόν τριπλασιάστηκε το κόστος.

Και αν ακυρώνουν κρατήσεις ομαδικές οι ξένοι,σκέψου την αποχή που δεν επέλεξαν οι Έλληνες,πόση είναι...

Βλέπεις είναι που πλέον η Αθήνα δέχεται 7 κρουαζιερόπλοια τη μέρα ...

η ξεναγός μας εξήγησε...

Γιατί η σεξουαλική ηθική μπορεί να είναι πολύ πιο σημαντική από όσο νομίζετε

από Kirk Durston

Ένα χειμωνιάτικο απόγευμα χαλάρωνα με μια ντουζίνα συμφοιτήτριες της φιλοσοφίας που συζητούσαν θεωρίες δικαίου και τιμωρίας. Περίπου μια ώρα μετά τη συζήτηση, σκέφτηκα ότι ορισμένοι ηθικοί νόμοι μπορεί να περιορίσουν την ευχαρίστηση και την απόλαυση βραχυπρόθεσμα, αλλά μακροπρόθεσμα να ελαχιστοποιήσουν τον πόνο και να μεγιστοποιήσουν την ανθρώπινη εκπλήρωση.

Πριν λίγες μέρες τελείωσα την μελέτη του Sex and Culture για δεύτερη φορά. Είναι ένα αξιοσημείωτο βιβλίο που συνοψίζει μια ολόκληρη έρευνα από τον κοινωνικό ανθρωπολόγο της Οξφόρδης JD Unwin.[1] Το βιβλίο των 600+ σελίδων είναι, σύμφωνα με τα λόγια του Unwin, μόνο μια «περίληψη» της έρευνάς του—επτά τόμοι θα χρειάζονταν για να τα εκθέσει όλα.[2] Τα γραπτά του υποδηλώνουν ότι ήταν ορθολογιστής, πιστεύοντας ότι η επιστήμη είναι το απόλυτο εργαλείο έρευνάς μας (φαίνεται ότι δεν ήταν θρησκευόμενος). Καθώς περνούσα από αυτό που βρήκε, μου υπενθύμισε επανειλημμένα τη σκέψη που είχα ως φοιτητής φιλοσοφίας: ορισμένοι ηθικοί νόμοι μπορεί να σχεδιαστούν για να ελαχιστοποιήσουν τον ανθρώπινο πόνο και να μεγιστοποιήσουν την ανθρώπινη άνθηση μακροπρόθεσμα.

Ο Unwin εξετάζει τα δεδομένα από 86 κοινωνίες και πολιτισμούς για να δει αν υπάρχει σχέση μεταξύ της σεξουαλικής ελευθερίας και της άνθησης των πολιτισμών. Αυτό που κάνει το βιβλίο ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι ότι εμείς στη Δύση υποστήκαμε μια σεξουαλική επανάσταση στα τέλη του 1960, του 70 και του 80 και τώρα είμαστε σε θέση να δοκιμάσουμε τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξε 40 και πλέον χρόνια νωρίτερα.

Πολιτιστικές κατηγορίες του Unwin

Ο Unwin περιέγραψε τέσσερα «μεγάλα πρότυπα ανθρώπινης κουλτούρας» και βαθμούς άνθησης που μετρώνται από την άποψη της αρχιτεκτονικής, της τέχνης, της μηχανικής, της λογοτεχνίας, της γεωργίας και ούτω καθεξής. Το πρωταρχικό κριτήριο ταξινόμησης ήταν η σχέση τους με τον φυσικό κόσμο και τις δυνάμεις που περιέχει.[3]

Η μεταπολίτευση καταδίκασε τους Έλληνες στον «ναρκινισμό».

Αντώνης Ανδρουλιδάκης*

Η μεταπολίτευση καταδίκασε τους Έλληνες στον «ναρκινισμό». 

Πρόκειται γι' αυτό το αδυσώπητο κράμα ναρκισσισμού και κυνισμού, 

έναν όρο που οφείλουμε στην ψυχαναλύτρια Κολέτ Σολέρ και βασίζεται στην αρχική παραδοχή ότι «ασχολούμαι μόνο με ό,τι με αφορά ατομικά και για τα υπόλοιπα δεν δίνω δεκάρα». 

Κατά συνέπεια, ούτε καν κοιτάζεις τους γύρω σου-εκτός αν τους καταγράφεις με το κινητό σου. 

Ο ναρκινισμός αποτέλεσε για δεκαετίες ενός είδους κοινωνική μόλυνση που απλώθηκε απ' άκρου σ' άκρον στην έρημη χώρα, επηρεάζοντας κάθε κοινωνική δομή και σχέση, 

ενώ ανέδειξε πολιτικούς, οικονομικούς και "πνευματικούς" ταγούς, που εξέφραζαν και αναδείκνυαν με μέγιστη επιτυχία τη μόλυνση αυτή. 

Η μολυσμένη αυτή πρωτοπορία καταδίκασε και το σύνολο της κοινωνίας στην υπαρξιακή κρίση που βιώνουμε σήμερα. 

Όσο πιο ναρκινικός κανείς τόσο πιο πετυχημένος γινόταν. 

Σαν τα μουλάρια με τις παρωπίδες όσο δεν κοίταζες τους γύρω σου, τόσο μεγαλύτερη η κοινωνική αναγνώριση και ανέλιξη.

 Ήταν η ομελέτα που απαιτούσε σπασμένα αυγά, μόνο που εδώ τα αυγά ήταν άνθρωποι.  

Τα Τέμπη και ο αγώνας των συγγενών των θυμάτων αφού αρχικά σόκαραν καθιστώντας ορατή την κρυμμένη κοινωνική μόλυνση, "εμβολίασαν" την ελληνική κοινωνία με το κατάλληλο αντιικό ενάντια -και παρά- τις συνεχιζόμενες επιθέσεις των πιο μολυσμένων ναρκινικών. 

Το βαθύ ρήγμα μεταξύ πολιτικού συστήματος και κοινωνίας – Ασυμμετρίες και δυνατότητες –

του Ρούντι Ρινάλντι

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ανήγγειλε μέτρα «ανακούφισης», τάχα, προς τους πλέον αδύναμους της κοινωνίας Απρίλη μήνα· λίγο μετά τον ανασχηματισμό, την προανακριτική, την πρόταση μομφής, την έντονη αποδοκιμασία του ίδιου του πρωθυπουργού και των επιλογών του που καταγράφουν όλες οι πρόσφατες μετρήσεις. Προσπαθεί έτσι να κάνει ένα λίφτινγκ, να κερδίσει χρόνο, να εκμεταλλευτεί την ανυπαρξία της αντιπολίτευσης και να δει πώς μπορεί να ξεμπλέξει με την αμφισβήτησή του και τη λαϊκή κατακραυγή για τα Τέμπη και το οργανωμένο επίσημο παρακράτος της συγκάλυψης, για τη δυσαρέσκεια λόγω ακρίβειας, και ιδιαίτερα για την κρίση εμπιστοσύνης προς όλους τους θεσμούς. Νομίζει ότι έτσι ίσως μπορέσει να κερδίσει το ακαταδίωκτο για όλα αυτά, να εξασφαλίσει σε επόμενες εκλογές ένα ποσοστό που να επιτρέπει στη Ν.Δ. να παίζει κεντρικό ρόλο. 

Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο Πρώτο Θέμα ο Μητσοτάκης εντελώς αλαζονικά δήλωσε αποφασισμένος να διεκδικήσει ο ίδιος τη διακυβέρνηση και για τρίτη τετραετία, τονίζοντας πως «χρειάζεται ακόμα χρόνο για να μπορέσει να ολοκληρωθεί το έργο, και οι αλλαγές να ριζώσουν με τέτοιον τρόπο ώστε ουσιαστικά να μην μπορούν στη συνέχεια να ανατραπούν». Αν υποθέσουμε ότι οι εκλογές θα γίνουν το 2027 (όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, αν και όλοι γνωρίζουν ότι έχει άλλους σχεδιασμούς στο μυαλό του, στηριζόμενος και στη «θεσμική» πείρα σχεδόν καμία κυβέρνηση να εξαντλεί την 4ετία), μας λέει ότι χρειάζεται άλλα 4 χρόνια για να ολοκληρώσει το έργο του. Δηλαδή ίσαμε το 2031.Έτσι θα έχουμε ζήσει εποχή Μητσοτάκη για 12 χρόνια (2019-2031). Μάλλον σενάριο επιστημονικής φαντασίας που ούτε ο ίδιος το πιστεύει. Ακόμα κι αν φθάσει έως το 2027, όλες οι σημερινές μετρήσεις δείχνουν ότι η αυτοδυναμία της Ν.Δ. είναι πλέον παρελθόν, και επομένως η θέση του ως πρωθυπουργού της χώρας έχει πολύ σύντομη ημερομηνία λήξης.

Βαθύτατο ρήγμα 

«Καμπάνες αναστάσιμες χτυπούν αλαργινά» – μα πολύ αλαργινά

*Θεόδωρος Παντούλας

Εφ. Καθημερινή 20.04.2025 

Μια ομολογημένη δυσκολία δεν είναι λιγότερο δυσκολία – είναι μοιρασμένη ωστόσο και δεν σε πλακώνει το βάρος της. Γι’ αυτό και ξεθαρρεύω να ομολογήσω ότι οι μέρες που προηγούνται κι έπονται της Λαμπρής με στενεύουν. Με στενεύει ο συγκρατημένος (από καθωσπρεπισμό, μη μας πούνε και θεούσους) συναισθηματισμός της Μεγάλης Εβδομάδας και η τσουρούτικη μεταπασχαλινή ξεφάντωση.

Οσοι πασχίζουμε, λίγο ή περισσότερο, να είμαστε Χριστιανοί φαινόμαστε, πώς να το πω, μπόσικοι. Είμαστε αλαφιασμένοι από τις σκοτούρες του βιοπορισμού και φαρμακωμένοι από τις ακάλυπτες επιταγές του κυρίαρχου καταναλωτικού ηδονισμού. Είναι σχεδόν εθιμικός ο ξώφαλτσος εκκλησιασμός μας και περίπου εξαναγκασμός το πλαδαρό γλεντοκόπι μας. Δεν αντέχουμε την ευαγγελική προτροπή να ξεβολευτούμε, να τα εκποιήσουμε όλα και να αξιωθούμε τον πολύτιμο μαργαρίτη. Γι’ αυτό και δεν νεκροστολίζουμε αυτοπροσώπως τον Χριστό – με απευθείας ανάθεση στο πλησιέστερο ανθοπωλείο γίνεται ο Επιτάφιος. Και στην Ανάσταση, κομψευόμενοι πάντα, παρά πέντε προσερχόμαστε «για το καλό» και τις κροτίδες, ενώ και πέντε κουταλιάζουμε τη μαγειρίτσα! 

Και την επομένη, το ίδιο άγευστοι, ρευόμαστε την κατασπάραξη του αμνού! Στην πραγματικότητα άδειοι από νόημα δεν μετέχουμε σε γιορτινή σύναξη αλλά σε επετειακό τσιμπούσι. Σε όλα αυτά νομίζω ότι δεν υπάρχει Χριστός. Δεν υπάρχει όμως ούτε η λαχτάρα του. Είμαστε χλιαροί και στον απελπισμό μας – ούτε καν Θωμάδες που αιτούνται πειστήρια. Μένουμε ανυποψίαστοι της δυνατότητας να απελευθερωθεί η ύπαρξή μας από τους καταναγκασμούς της βιολογίας. Ενδίδουμε αμαχητί στην ευκολία των συμβάσεων που με θρασύτητα ονομάζουμε «παράδοση», ενώ δεν είναι παρά ο διασυρμός της σε φολκλόρ.

Ζούμε στον αιώνα του κυνισμού, όχι του ρομαντισμού.

Του Δημήτρη Τσίρκα 

Σαν σήμερα ο Ιησούς εισήλθε στα Ιεροσόλυμα, όπου τον υποδέχτηκαν με βάγια – κλαδιά από φοίνικα, μυρτιά και δάφνη. 

Εμάς, πάλι, μόνο κάτι φτωχές παπαρούνες μας υποδέχτηκαν. Δηλαδή δεν μας υποδέχτηκαν ακριβώς, εμείς πήγαμε και τις βρήκαμε. 

Σαν τη Βιρτζίνια Γουλφ που ξεκινά το μυθιστόρημά της βάζοντας την Κυρία Νταλογουέι να λέει ότι θα αγοράσει μόνη της τα λουλούδια – μια καθημερινή τελετουργία που παραπέμπει στο εφήμερο της ζωής.

Μήπως όμως και στον Σαίξπηρ, τα λουλούδια δεν γίνονται μια συμβολική γλώσσα που σωματοποιεί τη σιωπή και τον πόνο; 

Η Οφηλία (Άμλετ) στη σκηνή της τρέλας μοιράζει άνθη στους παρόντες για να μεταφέρει τα συναισθήματά της, τα οποία η ψυχική ταραχή δεν της επιτρέπει να εκφράσει με λόγια:

Δενδρολίβανο για τη μνήμη, μαργαρίτες για την αθωότητα, βιολέτες για την πίστη, ραδίκια και μαϊντανό για την πικρία και το πένθος. Παπαρούνες δεν είχε.

Η στην Εθνική Πινακοθήκη!

Του Παντελή Σαββίδη 

Αυτό που βλέπετε είναι το πορτρέτο της Άννας Παναγιωταρέα δια χειρός Παναγιώτη Τέτση στην Εθνική Πινακοθήκη, μεταξύ των έργων της μεγάλης αναδρομικής έκθεσης του σπουδαίου ζωγράφου με τίτλο «Η εμμονή του βλέμματος», η οποία εγκαινιάστηκε χθες.

Πρέπει να είμαστε υπερήφανοι ως λαός που σπουδαία πρόσωπα, όπως η κ. Παναγιωταρέα η οποία προσφέρει αμισθί τις υπηρεσίες της και προς την υπουργό πολιτισμού ως σύμβουλος, εικονίζονται στην Εθνική Πινακοθήκη, έστω με μια έκθεση. Αποκτήσαμε κατά κάποιον τρόπο την ελληνίδα Μόνα Λίζα. 

Η στήλη προτείνει να αγορασθεί το πορτρέτο απο την κυβέρνηση και να τοποθετηθεί σε μόνιμη θέση στην Εθνική Πινακοθήκη. Θα βρίσκεται σε σύμπνοια με την ανοχή του λαού. Και εις ανώτερα. Στο κάτω κάτω η ελευθερία του καλλιτέχνη είναι αδιαπραγμάτευτη.

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/1Ciw26nruu/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Παναγιώτης Κονδύλης: Ο κύκλος κλείνει...

Η εκποίηση του έθνους με την υλική έννοια θα συνοδευθεί και από την πλήρη πνευματική του στειρότητα, αν η μεταμοντέρνα σύμφυρση των πάντων με τα πάντα πραγματωθεί αποκλειστικά ως σύμφυρση μεταξύ κακοχωνεμένων δάνειων στοιχείων και αν η φθορά των ελληνικών, η εν πάση περιπτώσει εξελληνισμένων, ιδεολογημάτων καταλήξει συν τοις άλλοις σε συρρίκνωση ή εργαλειοποίηση της γλώσσας τέτοια, ώστε να μην μπορεί πια να παραχθεί στον νεοελληνικό χώρο το μόνο προϊόν που - ακριβώς χάρη στη μοναδική δυναμική μιας πολυστρώματης και παμπάλαιας γλώσσας - έχει παραχθεί ως τώρα σε υψηλή ποιότητα: ποίηση.

Απέναντι σε όλα αυτά τα φαινόμενα μπορεί κανείς να δοκιμάζει οδύνη, νιώθοντας μετέωρος και δίχως εθνικές ρίζες, ή μπορεί και να τα θεωρεί ασήμαντα, πιστεύοντας ότι πατρίδα του ανθρώπου, πρό παντός σήμερα, είναι ο κόσμος κι ότι την τροφή που δεν μπορεί να του δώσει ένας τόπος του την παρέχει ένας άλλος.

Οποιαδήποτε προσωπική στάση κι αν επιλέξει ο καθένας, γεγονός είναι ότι η νεοελληνική ιστορία, έτσι όπως τη γνωρίσαμε στα τελευταία διακόσια χρόνια, κλείνει το κύκλο της.

Παναγιώτης Κονδύλης 

εν έτη 

1992  

Μεσσήνη

Τείχη αρχαία στην Αρκαδική πύλη 1897

ΠΗΓΗ: Άννα Στάικου https://www.facebook.com/share/16P4D5ooDM/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η άγουρη βία και το φαινόμενο «μπούμερανγκ»

του Ηρακλή Κανακάκη

Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, πολιτισμικές, κοινωνικές, οικονομικές, αλλά και σε όσα βιώνουμε στην καθημερινότητά μας, είναι εμφανή τα προβλήματα αγωγής και υποεκπαίδευσης του υπαρκτού ελληνικού σχολείου. Με πόνο και ανησυχία διαπιστώνει κανείς τα ζητήματα έκπτωσης της Παιδείας, αν βρεθεί έξω από σχολείο την ώρα της λήξεως των μαθημάτων ή σε χώρους που συχνάζουν οι νέοι και οι νέες ή σε μέσα μεταφοράς με νεανικές παρέες.

Με τις ευλογίες και των γονέων, που κυρίαρχη έγνοια τους είναι η ακαδημαϊκή καριέρα του παιδιού τους και η απόκτηση, όσο το δυνατόν, περισσοτέρων ψηφιακών δεξιοτήτων, ο βασικός ανθρωπιστικός κορμός της Παιδείας των περασμένων δεκαετιών έχει εκλείψει. Πού χρόνος για την καλλιέργεια της ψυχής και του πνεύματος με αρχές ηθικής συμπεριφοράς: συνεργασία, ενσυναίσθηση, ανθρωπιά, σεβασμός, ταπείνωση, υπαρξιακή αναζήτηση. Και μόνο ο όρος ηθικός θεωρείται παλιομοδίτικος και γι’ αυτό βρίσκεται σε αχρησία.

Αλλά και αυτό το σχολείο, το υλιστικό και χρησιμοθηρικό, επιτελεί το ρόλο του: Πετυχαίνει τη σκοποθεσία του; Σύμφωνα με τα στοιχεία διεθνών εκπαιδευτικών οργανισμών και διαγωνισμών (PISA) οι μαθητές του ελληνικού σχολείου αδυνατούν να κατανοήσουν επαρκώς ένα γραπτό κείμενο, στα δε μαθηματικά και στις φυσικές επιστήμες κατατάσσονται στην κατώτερη βαθμίδα. Υστερούν δε και στις απλές δεξιότητες της καθημερινής ζωής.

Έρωτας, σεξ, εκπόρνευση και εμπορευματοποίηση των σχέσεων

Κλικ στην εικόνα ή ΕΔΩ

Ευγενία Σαρηγιαννίδη

Με αφορμή τα porta potty party που διοργανώνονται στο Ντουμπάι και πήραν το φως της δημοσιότητας, λόγω μεταξύ άλλων του σοβαρού τραυματισμού ενός μοντέλου από την Ουκρανία που συμμετείχε σε αυτά τα sex event – ​​parties, θυμηθήκαμε πως σχεδόν ακριβώς έναν χρόνο πριν, με αφορμή το φαινόμενο των sugar babies είχα συζητήσει με τον κ. Ο Αλέξανδρος Τσίγγο στην εκπομπή του «Πριν λαλήσει το μαύρο πρόβατο» για τις μορφές της σεξουαλικότητας στον άνθρωπο και τη σχέση της με τη δημιουργία του ανθρώπινου πολιτισμού. Ξεκινώντας τη συζήτηση με θεωρητική φύση ζητήματα και φροϋδικούς προβληματισμούς περί της libido αναφερθήκαμε στις ερωτικές σχέσεις και στο πως έχουν εξελιχθεί σήμερα:

Πως συντελέστηκε η «ζαχαροποίηση» της κοινωνίας και πως από τους έρωτες και τα μεγάλα πάθη περάσαμε στην εκπόρνευση και στην εμπορευματοποίηση των σχέσεων;

Όπως γνωρίζουμε αποδομήθηκαν τα μεγάλα πάθη, οι μεγάλοι έρωτες, τα έντονα συναισθήματα, όπως αποδομήθηκαν τα μεγάλα ιδανικά, οι υπερβάσεις και οι θυσίες. Στο βωμό του lifestyle εκπορνεύονται σώματα, συνειδήσεις, νοοτροπίες, αξίες, εμπορευματοποιείται ο ίδιος ο άνθρωπος και μετατρέπεται σε ένα κυριολεκτικό αντικείμενο προς χρήση – και κατάχρηση – στα χέρια του κάθε «αγοραστή του».

ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ

Του Ολύμπιου Δαφέρμου 

Τι άλλο θα δούμε ακόμη: 

Ο πρύτανης του ΕΜΠ αποκαλεί φοιτήτριες «escorts»> Μιλώντας σε συνεργάτη του λέει: 

«Οι κυρίες, από ό,τι φαίνεται, θέλουν να μας συνοδεύουν. Escorts, είναι.» 

Ο χαρακτηρισμός συνδέει τις φοιτήτριες με τη σεξεργασία. Βρισιές χαμαιτυπείου που απευθύνει ο "πνευματικός" αυτός ηγέτης προς τις φοιτήτριές του. Ο τύπος αυτός φέρει τον τίτλο του δασκάλου!!! 

Μάλλον κάποιο άλλο τίτλο διεκδικεί που δεν γράφεται. Και συνεχίζει απτόητος: "είμαι ο πρύτανης αυτού του μαγαζιού."

 Ποιος ξέρει τι έχει στο νου του αποκαλώντας 'μαγαζί" το πολλαπλά ένδοξο, ιστορικό και εμβληματικό Πολυτεχνείο. Τι κατάπτωση είναι αυτή; Τι χυδαιότητα; Και έχει εκλεγεί από τους συναδέλφους του καθηγητάδες!!!

 Δεν βρήκαν καλύτερο; 

Ταχύρυθμο μάθημα Πώς να κάνεις προκλητική τέχνη

Κωνσταντίνος Μίχος 

Καταρχήν επιλέγετε θέματα, που μπορούν να προσφέρουν ευκαιρίες αντίδρασης και προβολής σε ανθρώπους που τζιράρουν ως εκπρόσωποι συγκεκριμένων κοινωνικών, θρησκευτικών και πολιτικών απόψεων. Πχ 1) Σεξουαλικές προκαταλήψεις, 2) θρησκευτικό και 3) εθνικό συναίσθημα κ.ά.

Υλικά για χρήση. Χρησιμοποιείτε μόνο αναγνωρίσιμα σημαίνοντα. Παραδείγματα:

1) Σεξουαλικές προκαταλήψεις: 

α) Gay parade,  β) Άντρες ντυμένοι γυναικεία ή άλλες παραλλαγές φύλου, γ) Κώλος, δ) Δημόσιο φιλί ανάμεσα σε άτομα ίδιου φύλου

2) Θρησκευτικό συναίσθημα: 

α) Σταυρός, β) Το μαρτύριο του Ιησού, γ) Αντίδωρο, δ) Παπάς, ε) Μετάληψη

3) Εθνικό συναίσθημα: 

α) Παρέλαση β), Σημαία, γ) Η αδελφούλα μου η Βόρειος Ήπειρος, δ) Τσολιάς, ε) Κολοκοτρώνης 

Συνθετική τακτική. Συνδέετε τυχαία υλικά από τα διάφορά θέματα. 

Ασκήσεις. Δοκιμάστε να συνθέσετε έργα με τους εξής τυχαίους συνδυασμούς: 

Α. 1α + 2β + 3γ + 1δ  

Β. 1γ + 2α + 3ε

Γ.  2δ + 2ε + 3γ  

  

Αισθητική

Το έργο πρέπει φανερά να αδιαφορεί για την αισθητική επεξεργασία διότι αλλιώς μπορεί να πάρει αξία ανεξαρτήτως θέματος και ιστορικής στιγμής κατανάλωσης.

"Ναι,αλλά για το Μάτι δεν λες...?"

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Να είσαι αντιπολίτευση και η ιδιότητα της πολιτικής τυμβωρυχιας που σε διακρίνει να σε ωθεί να δηλώνεις "πως δεν αντιλαμβάνομαι, πως υπάρχει πολιτική ευθύνη, χωρίς παραίτηση".

Να καταθέτεις λουλούδια στο μνημείο των 103 θυμάτων στο Μάτι και να διατρανώνεις πως αυτό το έγκλημα ,δεν θα το αφήσεις αδικαιωτο.

Να γίνεσαι κυβέρνηση πάνω στα αποκαιδια -μα και στην ανυπαρξία τους ,που σου σου πρόσφεραν αφειδως- και να προσλαμβανεις στην δούλεψή σου τον υπεύθυνο συντονισμού πολιτικής προστασίας (αστυνομικό διευθυντή) και τον αρχηγό της πυροσβεστικής που στην αποφραδα ημέρα  στο Μάτι είχαν το γενικό πρόσταγμα και την ευθύνη της διαχείρισης της πυρκαγιάς και τους οποίους καταγγειλες ως πρωταίτιους της κρατικής ολιγωρίας.

Μέχρι τώρα το λες και ως αρχή μανιφέστου του πολιτικού αμοραλισμου.

Αλλά σαν περνά ο καιρός και στη "χαμηλόβαθμη" απονομή δικαιοσύνης " σκάνε "οι πρώτες αποφάσεις αποζημίωσης των συγγενών και σου βγαίνουν οι πρωτοδίκες αποφάσεις των 312.000 ευρώ ...τι κάνεις.

Να σου πω...

Ξεχνάς,απαρνιεσαι ότι έχεις πεις και δίνεις εντολή στον υπουργό οικονομικών σου(Χατζηδάκης για όλες τις δουλειές )να εφεσιβαλλει τις αποφάσεις και να υπογραφεί δικόγραφα για λογαριασμό του Δημοσίου που να περιγράφουν την υποστηρικτική σου πρόταση με αναλγητα επιχειρήματα  όπως:

"η πολιτική προστασία είχε προειδοποιήσει για τον κίνδυνο πυρκαγιάς τις προηγούμενες μέρες άρα τα θύματα όφειλαν να γνωρίζουν ότι κινδυνεύουν."

 

"η εξέλιξη της φωτιάς ήταν ταχύτατη και ήταν αδύνατη η παροχή ενημέρωσης σε πραγματικό χρόνο." 

"Οι οδηγίες για το τι κάνουμε σε περίπτωση πυρκαγιάς ήταν αναρτημένες στην ιστοσελίδα της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας".

" Δεν προσδιορίζεται ποια ήταν η εν γένει κατάσταση της υγείας του αποβιώσαντος προ του ενδίκου τραγικού συμβάντος!"... δηλαδή και "που ξέρουμε πως το θύμα δεν είχε προβλήματα υγείας προτού  καταλήξουμε στο επίδικο  αποτέλεσμα ...?

Αλλά έτσι είναι ο πολιτικός αμοραλισμός...

Πάνω απ' όλα η καρέκλα της εξουσίας και η διατήρηση καλοζωισματος του  συναφιού που σε στηρίζει και ελέγχει την αφασική μας απάθεια -ιδιωτεία.

Αλλά, κανείς δεν μπορεί να ξεγελά όλους για πολύ καιρό...

Εύχομαι να σου προσφερθεί ότι σου αξίζει... τίποτα παραπάνω.

- Άραγε , οι ξεχωριστής αντιληπτικότητας "υποστηρικτές",θα αναρωτηθούν" ευλόγως"..."Ναι,αλλά για το Μάτι δεν λες...?"

-Η χαροκαμενη μάνα του Βασίλη Καλογήρου (φωτό 3) σαν γράφει για κακοψυχα αφεντικά,το κάνει από άλγος ψυχής,από αίσθηση,απο βεβαιότητα...?

Η ΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΝ

Γιώργος Τασιόπουλος 

Το νέο της ημέρας είναι η επιλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. 

Όμως δεν ενθουσιάζομαι - συγγνώμη κ. Τασούλα! - καθώς άλλες ανησυχίες δεν με αφήνουν να συμμετέχω στη χαρά της κυβερνώσας παράταξής, άλλες ειδήσεις με ανησυχούν, με συγκλονίζουν και με καταθλίβουν βαθύτατα...

Λίγες μέρες μετά από την πτώση ασανσέρ στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού έπεσε άλλο ασανσέρ στο Νοσοκομείο των Παίδων. 

Και όλοι γνωρίζουμε ότι το ΕΣΥ δεν έχει πρόβλημα μόνο στα ασανσέρ αλλά κυρίως στην έλλειψη ιατρικού προσωπικού.

Το ίδιο συμβαίνει στην Παιδεία μας όπου το Νέο Σχολείο είναι αυτό της Αμάθειας.

Το ίδιο συμβαίνει και στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, καθημερινά  καταγγελίες για ανομία στελεχών της αστυνομίας.

Το ίδιο συμβαίνει στις Ένοπλες Δυνάμεις όπου κατά εκατοντάδες παραιτούνται οι ένστολοι αξιωματικοί.

Όμως θα σταθώ, γιατί με καταθλίβουν βαθύτατα,  στις καταγγελίες δύο νέων λαμπρών επιστημόνων που η μητριά πατρίδα τους έστειλε μετανάστες και διαπρέπουν στο εξωτερικό.

Εκεί δεν έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους αλλά με πόνο για τον τόπο τους συνέχισαν να καταθέτουν μέσω των ηλεκτρονικών μέσων τις απόψεις τους, την αγωνία τους για την παρακμή του τόπου μας, ήθελαν να μετέχουν των Κοινών των Ελλήνων ως πολίτες να μην γίνουν ιδιώτες.

Η παρακμή της Δύσης...

Με το βρακί στο μετρό του Λονδίνου, με 6 βαθμούς Κελσίου

Ακομπλεξάριστοι μπήκαν στο Μετρό φορώντας τα πάντα εκτός από παντελόνια και φούστες, τηρώντας ευλαβικά το έθιμο που έγινε λατρεία.

Τη «Μέρα Χωρίς Παντελόνι» φορώντας μόνον το αγαπημένο τους εσώρουχο τίμησαν σήμερα και φέτος χιλιάδες Λονδρέζοι που αψήφησαν το κρύο και τις σεμνοτυφίες βγαίνοντας στους δρόμους φορώντας από τη μέση και κάτω…κυριολεκτικά τα άκρως απαραίτητα!

Θαυμάστε τους στην και σε video ΕΔΩ σε ανάρτηση από το ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ

Είναι το ίδιο έθνος που μια βδομάδα νωρίτερα στο κοινοβούλιό του   καταψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία (364 - 111) το νομοσχέδιο για τη διεξαγωγή εθνικής έρευνας για τις συμμορίες παιδοβιαστών.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ Σ' ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΕΙ.

...Ο ακραίος ανταγωνισμός και ατομικισμός, η από-ιεροποίηση του ανθρώπινου προσώπου, η κατάρρευση των πάσης φύσεων δεσμών-συνδέσεων, τα ελλείμματα ενσυναίσθησης, ο συναισθηματικός ακρωτηριασμός και η αποθέωση του εργαλειακού ορθολογισμού, ο μονοδιάστατος υπαρξιακός προσανατολισμός προς την με κάθε τρόπο επιτυχία, η καθημερινή κοινωνική επιβράβευση της αντικοινωνικής ψυχοπαθολογίας, η αδυναμία αποδοχής της αβεβαιότητας, η άρνηση της συνυφασμένης με την ανθρώπινη ύπαρξη οδύνης, η ολοσχερής απουσία της πνευματικότητας, η εικονοποίηση της ύπαρξης, είναι μόνο μερικοί από τους παράγοντες που συγκροτούν αυτό το βραχώδες και ανήλιο περιβάλλον που μας δηλητηριάζει. Και είναι καιρός να το αποδεχτούμε για να το αλλάξουμε....

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Στις Η.Π.Α., την πλουσιότερη  χώρα στην ανθρώπινη ιστορία, στο κέντρο του παγκοσμιοποιημένου οικονομικού συστήματος, εκεί όπου η επιτυχία αποτελεί την κυρίαρχη κοινωνική επιταγή, το 60% των ενηλίκων υποφέρουν από χρόνιες ασθένειες όπως η υψηλή αρτηριακή πίεση ή ο διαβήτης, ενώ το 40% υποφέρει από δύο ή περισσότερες ανάλογες ασθένειες.

Περίπου το 70% των Αμερικανών λαμβάνει κάποιου είδους συνταγογραφούμενη φαρμακευτική αγωγή, ενώ ιδιαίτερα για τις γυναίκες παρατηρείται ένας δυσανάλογα αυξανόμενος επιπολασμός των αυτοάνοσων νοσημάτων όπως η σκλήρυνση κατά πλάκας. Στους νέους παρατηρείται επίσης αύξηση των καρκίνων που δεν σχετίζονται με το κάπνισμα.

Σε πολλές χώρες επίσης αυξάνονται οι δείκτες της παχυσαρκίας, με τους πολλαπλούς κινδύνους για την υγεία που αυτό συνεπάγεται. Ειδικότερα στις Η.Π.Α. το 30% των ενηλίκων εκπληρώνει τα κριτήρια καθορισμού της παχυσαρκίας. Στο Μεξικό, που προφανώς ζήλεψε τους βόρειους γείτονες του, κάθε διαγιγνώσκονται με διαβήτη 38 Μεξικανοί. Και  χάρις στην παγκοσμιοποίηση, η Ασία δεν πάει πίσω. Όπως διαπιστώνει καθηγητής της Υγείας του Παιδιού στο Πεκίνο, «η Κίνα εισήλθε στην εποχή της παχυσαρκίας. Η ταχύτητα ανάπτυξης είναι πραγματικά σοκαριστική!». 

Οι μνήμες αντιστέκονται στην εκρίζωση της ιδιοπροσωπίας μας

Γράφει ο  Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλο;

            Προ ημερών επισκέφτηκα, μετά από μια δεκαετία περίπου, το πατρικό μου σπίτι, στο Παγκράτι. Κτίσμα αστικό της δεκαετίας του 1930 κάποτε έσφυζε από ζωή. Στις γιορτές μαζεύονταν συγγενείς και φίλοι, μαζί με τα παιδιά τους. Πανζουρλισμός. Γέλια, τραγούδια, μεζέδες, και κουβέντα, την ώρα που τα παιδιά παίζαμε στον κήπο, για να μην ενοχλούμε τους ηλικιωμένους. Με την πάροδο του χρόνου μειώνονταν οι κάτοικοι του σπιτιού και οι επισκέπτες του. Τώρα είναι έρημο και άδειο. Περιτριγύρισα το άδειο σπίτι και μου ανέβηκε ένας κόμπος στο λαιμό. Μνήμες. Εδώ καθόταν η δασκάλα γιαγιά μου, που μου έμαθε τα πρώτα γράμματα, εκεί ήταν το γραφείο μου και η βιβλιοθήκη μου, στο χολ, που ήταν και τραπεζαρία, το τηλέφωνο, που μιλούσα ώρες με φίλο και συμμαθητή μου στο γυμνάσιο για μαθήματα και για τα κοινά ενδιαφέροντά μας, ο κήπος με τα ωραία τριαντάφυλλα και με μια ροδιά που θύμιζε στη μητέρα και στη γιαγιά μου τη Μικρά Ασία. Η ταράτσα που μιλούσα με γείτονες συνομηλίκους μου…

Στην απλή κουζίνα έμεινα για λίγο κοιτάζοντας το παράθυρο. Σε αυτό έζησα, με τη βοήθεια ενός πουλιού, ενός κοκκινολαίμη, το τί σημαίνει ελευθερία, τί σημαίνει αυτό που έγραψε ο Ρήγας ο Βελεστινλής «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή». Η μητέρα μου πήγαινε στην εργασία της με τα πόδια, μέσα από τον βασιλικό κήπο. ήταν χειμώνας. Σε ένα δένδρο είδε ένα πουλί, ήταν ο κοκκινολαίμης. Κουρνιασμένο σιγοψιθύριζε κάτι μελωδικά. Η μητέρα μου το πέρασε για είδος καναρινιού, το πλησίασε το χέρι της και το έπιασε. Αυτό κούρνιασε στην αγκαλιά της. Γύρισε στο σπίτι και τόβαλε στο κλούβι, που είχαμε και ήταν άδειο. Τούβαλε φαγητό και νερό και έφυγε. Ήμουν στο σχολείο όταν συνέβησαν αυτά. Όταν γύρισα σπίτι και πήγα στην κουζίνα είδα τον κοκκινολαίμη να κτυπά με δύναμη τα σιδεράκια του κλουβιού. Δεν ήξερα τί συνέβαινε και δεν έπρεπε να κάνω. Πήρα τηλέφωνο τη μητέρα μου και μου είπε ότι έρχεται στο σπίτι. Ώσπου να έρθει ο κοκκινολαίμης καταματωμένος είχε ξεψυχήσει. Μετά πληροφορηθήκαμε ότι το πουλί αυτό δεν είναι το καναρίνι και δεν μπορεί να ζήσει σε κλούβι. Προτιμά τον θάνατο από τη σκλαβιά…   

Μνήμες… Είναι πολύ σπουδαίος παράγοντας στη ζωή του ανθρώπου και των εθνών. Ζούμε το παρόν, μας είναι άγνωστο το μέλλον, αλλά συντηρούμεθα από το παρελθόν. Εμείς οι ζωντανοί και όσο ζούμε στη συνέχεια της παράδοσής μας συνδέουμε το παρελθόν με το μέλλον, με την αιωνιότητα. Αυτή τη σύνδεση,   με το παρελθόν μας, με τα γεγονότα, τους τόπους και τα πρόσωπα, εμείς οι   Έλληνες την νιώθουμε πολύ έντονα και αυτή μας βοηθάει να αντιστέκεται στην εκρίζωση της ιδιοπροσωπίας μας, της ταυτότητάς μας.

Σε όλη την Ελλάδα υπάρχουν προσφυγικά σωματεία, που έχουν σημαντική προσφορά στη διατήρηση των ηθών και των εθίμων μας. Επίσης τα πατριωτικά σωματεία έχουν σημαντική   προσφορά στην καλλιέργεια της αγάπης προς την Πατρίδα. Οι πυκνές θρησκευτικές εορτές τρέφουν ψυχικά τους Έλληνες. Τα μνημόσυνα, οι επέτειοι, τα ανεγειρόμενα μνημεία, τα ηρώα, οι προτομές είναι επίσης παράγοντες διατηρήσεως της ταυτότητάς μας. Για να είμαστε   ως λαός ζωντανός είναι απαραίτητες οι επαναλαμβανόμενες εκδηλώσεις για τα σημαντικά γεγονότα της μακράς ιστορίας μας. Στις περασμένες γενιές οφείλουμε ευγνωμοσύνη και έχουμε την ευθύνη να συνεχίσουμε την παρακαταθήκη που μας άφησαν. Είναι χαρακτηριστικός ο λόγος της κας Γλύκατζη – Αρβελέρ, πως χάρη στα 1000 χρόνια του Βυζαντίου ζουν ακόμη η Ορθοδοξία και η Γλώσσα και έτσι εξηγείται γιατί ήταν μεγάλη σε αξία. (Βλ. «Εστία της Κυριακής», 8/12/2024, σελ. 23,   συν/ξη εις Κατερίνα Λυμπεροπούλου). Την αξία που έχουν οι μνήμες έχουν αντιληφθεί οι κατευθύνοντες κάθε λογής ολοκληρωτισμός και επιχειρούν να τις εξαφανίσουν.

Έθνος σε παρακμή. Κράτος ενάντια στο έθνος.

Ζούμε στη χώρα που ευτύχησε να εκδοθεί 196 χρόνια μετά, αυτούσια η Ιστορία που συνέγραψε ο Ιωάννης Καποδίστριας.

Ζούμε στη χώρα που κανένας μεγάλος δρόμος της πρωτεύουσάς της δεν έχει το όνομα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη ή του πρώτου της κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, αλλά που οι κεντρικοί της δρόμοι έχουν τα ονόματα συζύγων βασιλέων που μόνο δεινά συσσώρευσαν στον τόπο με μόνο τους προσόν ότι τους συντρόφευαν στη συζυγική κλίνη.

Δύο ειδήσεις των ημερών ακριβή πειστήρια ολικής παρακμής του τόπου.  

Το φαντασιακό των νεοελλήνων αδυνατεί να συλλάβει την σπουδαιότητα της εθνικής κληρονομιάς του, αδιαφορεί για την κοινωνία των ιερών μνημών, της πολιτισμικής μνήμης στους νέους και αναγνωρίζει δικαιώματα κυριαρχίας στους γενοκτόνους εισβολείς και άρπαγες "νεο Οθωμανούς".

Γερομοριάς

Την 1η είδηση "Υπουργείο Πολιτισμού / Επιστροφή αρχαίων νομισμάτων στην Τουρκία"

σχολιάζει ο Γιώργος Κυριακού:

«Η προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς επιτυγχάνεται μόνο μέσα από τη συνεργασία, την αλληλοβοήθεια και την αλληλοκατανόηση μεταξύ των λαών και των κρατών. Ο σεβασμός και η προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς συνιστούν εθνική ευθύνη και παγκόσμια ηθική δέσμευση. Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για τη διάσωση του πολιτισμού μας και της ιστορικής μας μνήμης», δήλωσε σήμερα η υπουργός Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη, από την αίθουσα Εσπερίδων του Νομισματικού Μουσείου, κατά την τελετή επιστροφής των κατασχεθέντων νομισμάτων, προϊόντων παράνομης ανασκαφής και διακίνησης, παρουσία του υπουργού Πολιτισμού και Τουρισμού της Τουρκίας, Mehmet Nuri Ersoy.

Με αυτά τα παραπάνω όμορφα (και διεθνιστικά) λόγια, 1.055 αρχαία ελληνικά νομίσματα ανυπολόγιστης αξίας, δόθηκαν στην Τουρκία, τα οποία κατασχέθηκαν στα ελληνοτουρκικά σύνορα. 

Ήταν κυρίως αργυρά νομίσματα από τις ελληνικές πόλεις της Μικρασίας, από την Κύπρο, από την Μήλο κι από την ...Αίγινα. 

Οποιαδήποτε ένσταση, διαμαρτυρία, "λούσιμο", ακουστεί, γνωρίζετε πώς θα χαρακτηριστεί από το επιτελικό κράτος και το χρήσιμο κίνημα. 

Καταλάβατε;

Καταλάβαμε.

Η δεύτερη είδηση από 

Πρωτοφανές: Απαγόρευσαν την είσοδο στην Ακρόπολη σε Λύκειο από την επαρχία – Ποιος ήταν ο λόγος

Ένα αδιανόητο περιστατικό σημειώθηκε την προηγούμενη Παρασκευή στην είσοδο της Ακρόπολης που στο άκουσμα του κάνει αρχικά τον οποιοδήποτε να γελά και στην συνέχεια να γεμίζει οργή.

Όπως καταγγέλλει με επίσημη ανακοίνωσή του το ΓΕΛ Πύλου μια υπάλληλος της εισόδου (αναφέρεται ως αρχαιοφύλακας με ερωτηματικό σε παρένθεση) δεν είδε καν τα ψηφιακά εισιτήρια των μαθητών και των εκπαιδευτικών, αλλά ζήτησε μια αναλυτική- ονομαστική κατάσταση των μαθητών από τους 8 συνοδούς εκπαιδευτικούς.

«Ο πολιτισμός της σημερινής Αθήνας».

Ο δημοτικός συνδυασμός «Αθήνα για την Ελλάδα» οργάνωσε στις 16/5/2019 εκδήλωση με θέμα: 

«Ο πολιτισμός της σημερινής Αθήνας». 

Ομιλητές: Αλέξ.Ασωνίτης: συγγραφέας, Κώσ.Γεωργουσόπουλος: κριτικός θεάτρου. Συντονιστής: Γ.Καραμπελιάς: υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων. 

Στον χώρο πολιτικής και πολιτισμού «Ρήγας Βελεστινλής», Ξενοφώντος 4, Σύνταγμα, Αθήνα

Βαριές οι απώλειες της χρονιάς που φεύγει.

Κώστας Κουτσουρέλης

Χθες ο Παπαδημητρακόπουλος, προχθές ο Γκανάς, παραπροχθές ο Βαλτινός. Για τα ελληνικά γράμματα, ήταν βαριές οι απώλειες της χρονιάς που φεύγει. 

Και δεν εννοώ τις απώλειες εδώ τις ατομικές. Η ελληνική λογοτεχνία, ως σύνολο πια, ως έκφραση ενός κόσμου διακριτού, χάνει σιγά σιγά τον συνεκτικό της ιστό, τους κρίκους που σχηματίζουν την αλυσίδα της. 

Γιατί και οι τρεις αυτοί ήταν τέτοιοι, φυσιογνωμίες που υπερέβαιναν το ατομικό, που εξέφραζαν μια συλλογικότητα. Ήταν στιγμές, όψεις, μαρτυρίες, πείτε το όπως θέλετε, μιας ιδιαιτερότητας, της ιδιοφωνίας ενός τόπου και ενός καιρού. Και με την έννοια αυτή, η σημασία του έργου τους ξεπερνά κατά πολύ το ύψος του ατομικού τους, αναμφισβήτητου, επιτεύγματος.

Στην ιστορία της λογοτεχνίας, ανοίξτε όποιο εγχειρίδιο θέλετε, οι σημαντικότεροι σταθμοί ήταν πάντα τέτοιοι, διττοί. Εκφάνσεις, την ίδια στιγμή, και του προσωπικού ταλέντου και της υπερπροσωπικής παράδοσης, γεννήματα και μιας ατομικότητας ανεπανάληπτης και μιας ευαισθησίας γενικής. 

Στις μέρες μας αυτό γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Γιατί σε καιρούς φυγόκεντρους, το ατομικό χάρισμα δεν φτάνει για να προσδώσει σε κάτι αξία και διάρκεια. Χρειάζεται και οι άλλοι να μπορούν να καθρεφτιστούν και να αναγνωριστούν μέσα του. Είναι τα πρόσωπα των πολλών που δίνουν αξία στο πρόσωπο του ενός.