Σοφία Ζαχαράκη, υπουργός παιδείας.

Περνάμε τώρα στο επόμενο παρατράγουδο "αριστείας" του ανασχηματισμού.

Σοφία Ζαχαράκη, υπουργός παιδείας. 

Ακόμη μια περίπτωση "αριστείας" κομματικού φύκου. 

Η νέα Υπουργός Παιδείας προέρχεται «από τα σπλάχνα της εκπαίδευσης», πανηγυρίζουν οι νδκράτες. 

«Πρώτη φορά υπουργός που είναι εκπαιδευτικός» κι άλλα φαιδρά. Εκπαιδευτικός δηλώνει περήφανα και στο βιογραφικό της.

Λοιπόν, ας δούμε λίγο την πορεία της στην εκπαίδευση:

Ας βρούμε πότε διορίστηκε η κ. Ζαχαράκη. Με διαγωνισμό του ΑΣΕΠ; Από επετηρίδα; Nope! 

Καλοκαίρι 2010, ο εκπαιδευτικός κόσμος βράζει με τους μειωμένους διορισμούς του προηγηθέντος διαγωνισμού του ΑΣΕΠ, του 2008. 

Και η τότε υπουργός Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, Άννα Διαμαντοπούλου, (να μην ανοίξω τώρα το στόμα μου και για δαύτη) εκδίδει μετά από εισήγηση του ΚΥΣΔΕ, την Απόφαση 47586/Δ2/30−7−2010.

Από το παράθυρο, δίχως ΑΣΕΠ, δίχως επετηρίδα, υπερπηδώντας λίστες συναδέλφων σε αναμονή διορίζονται 81 ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. 

Σε νέες περιπέτειες η εκπαίδευση στη Β. Ήπειρο

Οι απ’ έκει: Σε νέες περιπέτειες η εκπαίδευση

του Γιώργου Κυριακού

Ο Δρόμος συνομίλησε με τον κ. Ζήσο Λούτση, μέχρι πρότινος Διευθυντή Εκπαίδευσης, υπεύθυνο των δημόσιων σχολείων της Ελληνικής Μειονότητας, ο οποίος απολύθηκε από τις αλβανικές αρχές με το πρόσχημα ότι παραβιάζει εγκύκλιο που δεν επιτρέπει σε ελληνοδιδασκάλους γενικής παιδείας να διδάσκουν μαθήματα ειδικοτήτων (βιολογία, ιστορία κ.λπ.) στα ελληνικά, παρόλο που κάτι τέτοιο προβλέπεται έμμεσα από άλλη εγκύκλιο. 

Όπως μας είπε ο κ. Λούτσης, προβλέπεται το δικαίωμα των διευθυντών –ειδικά στα μειονοτικά σχολεία– να επιλέγουν εκπαιδευτικούς που θα διδάξουν τα 16 μαθήματα στη μητρική γλώσσα των μαθητών (7 μαθήματα προβλέπονται στην αλβανική γλώσσα) μετά από έγκριση του Διευθυντή Εκπαίδευσης. Όταν δεν υπάρχουν ειδικότητες στην επετηρίδα, τότε ακολουθείται η διαδικασία πρόσληψης με φακέλους, βάσει προσόντων, αναπληρωτών εκπαιδευτικών.

Το πρόβλημα προέκυψε εξαιτίας του γεγονότος ότι ενώ τα μαθήματα ειδικοτήτων στη μειονοτική εκπαίδευση θα πρέπει να διδάσκονται στην ελληνική γλώσσα, στην επετηρίδα δεν υπάρχουν ειδικότητες παρά μόνο στα φιλολογικά. Αυτό συμβαίνει διότι τα πτυχία αποφοίτων του Παιδαγωγικού Πανεπιστημίου στην Ελλάδα δεν αναγνωρίζονται, η Μεσαία Παιδαγωγική Σχολή του Αργυροκάστρου (από την οποία αποφοιτούσαν ελληνοδάσκαλοι για το 9τάξιο σχολείο) έχει κλείσει και έχει μετατραπεί σε ελληνικό λύκειο, και οι απόφοιτοι του Τμήματος Ελληνικής Γλώσσας, Λογοτεχνίας και Πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο του Αργυροκάστρου μπορούν να διδάσκουν μόνο το μάθημα της Γλώσσας. Και εξηγεί ο κ. Λούτσης:

Ποια παιδαγωγική για την εκπαίδευση των μαθητών – μαθητριών μας στη δημοκρατία, την εποχή της τεχνητής νοημοσύνης;

Σάββατο 15 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2025.

 
«Ποια παιδαγωγική για την εκπαίδευση των μαθητών – μαθητριών μας στη δημοκρατία, την εποχή της τεχνητής νοημοσύνης»;

 
Εισηγητής: Philippe Meurieu, Καθηγητής των Επιστημών της Αγωγής στο Université Lumière-Lyon 2, ερευνητής στη φιλοσοφία της παιδαγωγικής και της εκπαίδευσης, δοκιμιογράφος και συγγραφέας.

Συντονιστής: Χάρης Παπαδόπουλος, εκπαιδευτικός, Παιδαγωγική ομάδα «Σκασιαρχείο».

Παιδαγωγικά βίντεο από την ΔΟΕ

Κλικ ΕΔΩ ή στη φωτογραφία 

The Free Press: Καταργήστε το Υπουργείο Παιδείας Υπηρέτησα ως 11ος υπουργός Παιδείας των ΗΠΑ

 

Ξέρω πολύ καλά ότι πλέον δεν μπορεί να διορθωθεί τίποτα. Απλώς καταργείται.

Από την ίδρυσή του το 1979, το Υπουργείο Παιδείας έχει δώσει περισσότερα από 1 τρισεκατομμύριο δολάρια στα σχολεία με ρητό σκοπό να κλείσει το χάσμα μεταξύ των υψηλότερων και χαμηλότερων επιδόσεων. Σήμερα, αυτό το χάσμα είναι τόσο μεγάλο όσο ποτέ ενώ εντωμεταξύ έχουν δαπανηθεί ακόμη μεγαλύτερα ποσά.

Την περασμένη εβδομάδα, κυκλοφόρησε η πιο πρόσφατη Εκθεση Αναφοράς του Έθνους, δίνοντάς μας μια σαφή αξιολόγηση για το πού βρίσκονται τα επιτεύγματα των μαθητών. Η έκθεση, που δημοσιεύτηκε από την Εθνική Αξιολόγηση της Εκπαιδευτικής Προόδου (NAEP), μας λέει ότι στην ανάγνωση και στα μαθηματικά, οι περισσότεροι μαθητές ήταν ακόμη πιο πίσω από ό,τι ήταν το 2022. Κάτι που ήταν χειρότερο από ό,τι ήταν το 2019. Κάτι που ήταν χειρότερο από το 2013.

Επτά στους 10 Αμερικανούς μαθητές της τέταρτης δημοτικού δεν έχουν επαρκείς ικανότητες ανάγνωσης, που σημαίνει ότι δυσκολεύονται να διαβάσουν λογοτεχνία σε επίπεδο δημοτικού και να κατανοήσουν ενημερωτικά κείμενα. Το 40% βαθμολογήθηκαν με «κάτω από την βάση», που σημαίνει ότι δυσκολεύονται με τη βασική κατανόηση. 

Στα μαθηματικά, η εικόνα είναι παρόμοια : έξι στους 10 μαθητές της τέταρτης τάξης υστερούν στα μαθηματικά.

Το χάσμα μεταξύ των υψηλότερων και χαμηλότερων επιδόσεων έχει αυξηθεί κατά 10% από το 2019. 

Xρ. Γιανναράς: Γιατί άλυτο το πρόβλημα της παιδείας στην Ελλάδα σήμερα;

Πως πρέπει να είναι ο δάσκαλος και η δασκάλα;;

Η αληθινή παιδεία δεν είναι εκπαίδευση

και δεν προϋποθέτει χρήμα και τεχνολογία.

της Σοφίας Ντρέκου

«Ο ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα για να περάσει αντίπερα ο μαθητής του. Κι όταν πια του διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας τον μαθητή του να φτιάξει δικές του γέφυρες.» 

Νίκος Καζαντζάκης

«Ο πραγματικά σοφός δάσκαλος δεν είναι αυτός
που σε σπρώχνει μέσα στον οίκο της σοφίας, αλλά
αυτός που σε οδηγεί στο κατώφλι του μυαλού σου.»

(Χαλίλ Γκιμπράν, 1883-1931 ποιητής, φιλόσοφος)

«Δάσκαλε, μάθαινε! Δάσκαλε, μάθαινε!
Μην λες πολύ συχνά, πως έχεις δίκιο, δάσκαλε!
Άσε τον μαθητή σου να το νιώσει!
Όλη την ώρα την αλήθεια μην την καταπονείς:
Δεν το αντέχει. Να ακούς όταν μιλάς!»

Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Δάσκαλε, μάθαινε»

το ποίημα η «Προσευχή της δασκάλας», βραβείο
Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1946. Ο ποιητής Πάμπλο
Νερούδα, ήταν ένας από τους μαθητές της [ΕΔΩ]

Στην φωτογραφία: Το σχολείο της γέφυρας (φωτό από εδώ). Στο Νέο Δελχί, κάτω από μια γέφυρα του metro, συντελείται καθημερινά ένα μικρό θαύμα. Μαζεύονται καθημερινά για δύο ώρες εκπαίδευσης, γύρω στα 70 παιδιά, από τις γειτονικές παραγκουπόλεις, παρακολουθούν μαθήματα στο υπαίθριο σχολείο που έχει στήσει εκεί ένας αφανής ήρωας: 

Ζήτησαν οι συνταξιούχοι εκπαιδευτικοί την επαναφορά τους στην τάξη;

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής 

«Δεν βρέθηκε ένας να τους πει ότι οι εκπαιδευτικοί ψάχνουν τρόπο να φύγουν, όχι να επιστρέψουν»

Είναι να γελά κανείς, με την πρωτοβουλία του Υπουργείου Παιδείας, για επαναφορά των συνταξιούχων εκπαιδευτικών στην υπηρεσία. Δεν γνωρίζουμε αν υπήρξε τέτοιο «αίτημα» προς το Υπουργείο, παραμένει όμως εντυπωσιακό ως μέτρο αντιμετώπισης των κενών στα σχολεία!

Δεν βρέθηκε ένας να τους πει ότι οι εκπαιδευτικοί ψάχνουν τρόπο να φύγουν, όχι να επιστρέψουν!!! Ψάχνουν τρόπο να απαλλαγούν από τον καθημερινό γραφειοκρατικό φόρτο, να απαλλαγούν από την υποκριτική και δήθεν «αξιολόγηση», να απαλλαγούν από πιέσεις των επικεφαλής, να απαλλαγούν από ορισμένους δύστροπους γονείς, να αφεθούν, τέλος πάντων, απερίσκεπτοι, να κάνουν αυτό που σπούδασαν και για το οποίο έχουν προσληφθεί. Να διδάξουν, δηλαδή, τα παιδιά μας.

Αν το Υπουργείο ήθελε πραγματικά να καλύψει τα κενά, θα έκανε απλές αλλά ουσιαστικές κινήσεις. Θα έκανε διορισμούς τόσους, όσες και οι ανάγκες. Δεν θα επέβαλε αποκλεισμούς σε όσους αναπληρωτές παραιτούνται, αφού είναι παγκοίνως γνωστό ότι οικονομικά δεν βγαίνουν. Αντέχουν, όσοι έχουν οικογενειακή υποστήριξη, ελπίζοντας ότι τα μόριά τους την επόμενη χρονιά, θα τους φέρουν σε καλύτερη, πιο κοντινή, θέση.

Tι έλεγε ο Κορνήλιος Καστοριάδης για τους εκπαιδευτικούς

Διαβάστε όσα έλεγε ο Κορνήλιος Καστοριάδης για τους εκπαιδευτικούς

Ασχέτως του πόσα γνωρίζει κανείς για τη σύγχρονη φιλοσοφία, και ασχέτως του πόσα γνωρίζει για το ίδιο το έργο του σπουδαίου διανοητή, είναι βέβαιο ότι γνωρίζει το όνομα Κορνήλιος Καστοριάδης, το όνομα ενός από τους σημαντικότερους διανοητές της Ευρώπης του 20ου αιώνα.


Πίστευε ότι η εκπαίδευση τελειώνει μόνο με τον θάνατο, καθώς έλεγε χαρακτηριστικά πως «η εκπαίδευση και η παιδεία ενός ανθρώπου ξεκινάει από την ηλικία μηδέν έως την ηλικία ωμέγα. Δηλαδή ως τη στιγμή που θα πεθάνει. Ο άνθρωπος διαμορφώνεται συνέχεια», έλεγε.

«Αν δεν υπάρχει έρωτας μέσα στην εκπαίδευση, δεν υπάρχει εκπαίδευση. Εάν κάποιος μαθαίνει κάτι στο σχολείο είναι διότι διαδοχικά τουλάχιστον έναν καθηγητή σε κάποια τάξη και στο πανεπιστήμιο ακόμη, τον ερωτεύεται. Και τον ερωτεύεται διότι βλέπει πως ο ίδιος ο καθηγητής είναι ερωτευμένος με αυτό που διδάσκει».

Ο Four Futures Planner! Προετοιμάζοντας τους Εκπαιδευτικούς για το Μέλλον της Τεχνητής Νοημοσύνης

Φανταστήκατε ποτέ πώς θα είναι το μέλλον της εκπαίδευσης με την ταχύτατη εξέλιξη της τεχνητής νοημοσύνης;

Η προετοιμασία για το μέλλον χρησιμοποιώντας σενάρια επιτρέπει στους ανθρώπους να προβλέπουν και να προσαρμόζονται σε πιθανές αλλαγές, ελαχιστοποιώντας τους κινδύνους και εκμεταλλευόμενοι τις ευκαιρίες που μπορεί να προκύψουν.

Ο “Four Futures Planner” (FFP) είναι μια προσαρμοσμένη εκδοχή του ChatGPT της OpenAI, βασισμένη στην αρχιτεκτονική GPT-4. Είναι προγραμματισμένος να βοηθά στη διεξαγωγή ασκήσεων στρατηγικού σχεδιασμού σχετικά με την τεχνητή νοημοσύνη (AI), χρησιμοποιώντας τις τεχνικές της εταιρείας Shell. Αυτό περιλαμβάνει τη δημιουργία σεναρίων με βάση τις δυνάμεις STEEP (Κοινωνικές, Τεχνολογικές, Οικονομικές, Περιβαλλοντικές και Πολιτικές), την ανάπτυξη πίνακα με τίτλους, βινιέτες και ενδείξεις για κάθε σενάριο. Στόχος του είναι να παρέχει σαφείς και χρήσιμες πληροφορίες για το πώς διαφορετικά σενάρια AI μπορούν να επηρεάσουν τη στρατηγική και τις αποφάσεις σε διάφορους τομείς, όπως η εκπαίδευση.

Σε αυτό το σενάριο, πραγματοποιήσαμε μια άσκηση στρατηγικού σχεδιασμού για να εξετάσουμε πώς η τεχνητή νοημοσύνη (AI) μπορεί να επηρεάσει την καριέρα ενός δασκάλου/καθηγητή σε ένα σχολείο στην Ελλάδα. Ο FFP ανέπτυξε τέσσερα πιθανά σενάρια:

 1) Όσο Καλό Γίνεται, 2) Βραδεία Ανάπτυξη, 3) Εκθετική Ανάπτυξη και 4) Τεχνητή Γενική Νοημοσύνη (Artificial General Intelligence, AGI). 

Κάθε σενάριο περιλαμβάνει τίτλο, πιθανές εξελίξεις και ενδείξεις, δίνοντας στους δασκάλους μια εικόνα για το πώς η AI θα μπορούσε να μεταμορφώσει τον εκπαιδευτικό τομέα και τον ρόλο τους μέσα σε αυτόν.

Η χρήση του FFP μπορεί να είναι εξαιρετικά χρήσιμη για τους εκπαιδευτικούς, καθώς τους επιτρέπει να προετοιμαστούν για τις πιθανές μελλοντικές εξελίξεις στην τεχνητή νοημοσύνη και πώς αυτές μπορεί να επηρεάσουν το επάγγελμά τους.

 Συγκεκριμένα:

Κατανόηση των Μελλοντικών Τάσεων: 

Βοηθά τον εκπαιδευτικό να κατανοήσει τις πιθανές μελλοντικές τάσεις στην τεχνολογία και την εκπαίδευση, επιτρέποντάς του να παραμείνει ενημερωμένος και να προσαρμοστεί στις αλλαγές.
Στρατηγικός Σχεδιασμός: Παρέχει σενάρια που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για στρατηγικό σχεδιασμό, ώστε ο εκπαιδευτικός να προετοιμαστεί για διάφορα πιθανά μέλλοντα και να αναπτύξει στρατηγικές για να αντιμετωπίσει προκλήσεις ή να εκμεταλλευτεί ευκαιρίες.

Εκπαιδευτική Καινοτομία:

Παγκόσμια ημέρα των εκπαιδευτικών

Για τη σημερινή παγκόσμια ημέρα

Αυτή των εκπαιδευτικών

Σπουδή για όνειρα, προσδοκίες και ματαιώσεις...

Του Μπάμπη Ανδριανόπουλου 

______****______

ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΣΕ ΑΠΟΡΙΑ

Διαβάζει στα μάτια τους το αλφαβητάρι της πλήξης

Συλλαβίζει στα χείλη τους το αναγνωστικό της οργής

Μελετά στα πρόσωπά τους το λήμμα «γιατί»

Σπουδάζει στην πράξη την άλυτη εξίσωση

Τώρα μαθητεύει κι αυτός στα θρανία της ενοχής

ελπίζοντας σε μια τιμωρία λυτρωτική,

όπως ο κατά συρροή δολοφόνος

μεθοδεύει τη σύλληψη του

ή όπως το παιδί που πάτησε το λόγο του

εκλιπαρεί την επίπληξη του πατέρα.

Τώρα συναλλάσσεται καθημερινά κι αυτός

σε τράπεζα θεμάτων

Κατάθεση κι ανάληψη ψυχής

Μόνιμο χρεωστικό υπόλοιπο συνείδησης

στους τραπεζικούς λογαριασμούς του.

Στα αμφιθέατρα της νιότης

έγραφε στους τοίχους το ωραίο σύνθημα

«Η φαντασία στην εξουσία»

Στις τάξεις της ενηλικίωσης

έγινε πληρωμένος δολοφόνος της

Στους δρόμους της οργής

έστηνε οδοφράγματα στη σοβαροφάνεια

» Ένα γέλιο θα σας θάψει»

Και τώρα αναζητά το δικό του νεκροθάφτη

στα τελευταία θρανία της τάξης

Μάταια.

Θυμάται που ήθελε την τάξη του καράβι

τη φαντασία πυξίδα στο σεργιάνι του κόσμου

το Σπαθί του Ωρίωνα ή το Σταυρό του Νότου πλοηγό

για να μη χάσει ούτε στιγμή τη ρότα

για τη γη της επαγγελίας.

Την είχε υποσχεθεί στους μαθητές

κι ας μην το ήξεραν.

Και κάπως έτσι, να, κατέληξε κομπάρσος -πρωταγωνιστής

σε ανόητη παράσταση για έναν ρόλο

Με θεατές αδιάφορους

Με χορηγούς επικίνδυνους

Με μέντορες υστερόβουλους

Στο τέλος της ώρας το κουδούνι ηχεί αναστάσιμα.

Πετά το προσωπείο της υποκρισίας

και χύνεται στους δρόμους

ουρλιάζοντας

Τον βρίσκει η νύχτα!

Μάνος Στεφανάκης, Ηράκλειο 15-6-2014

Γιατί ο Μπέρτολτ Μπρεχτ παραμονεύει

Ας το έχουμε κατά νου

«Όταν ο κ. Κ. άκουσε ότι οι παλιοί μαθητές του τον επαινούσαν, είπε: Ενώ οι μαθητές ξέχασαν από καιρό τα λάθη του δασκάλου, αυτός ακόμα τα θυμάται.»

( "Ιστορίες του κ.Κόυνερ")

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/XjJbHfFD8BrqurQZ/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ο πραγματικός Δάσκαλος...

Με αφορμή τη νέα σχολική χρονιά. 

Συμπύκνωση της παγκόσμιας παιδαγωγικής σκέψης  σε μερικά απλά, σοφά, γνωμικά κι αποφθέγματα. 

Αφιερωμένο στους εν  ενεργεία συναδέλφους μου, μαζί με τις ευχές μου για καλή δύναμη κι επιτυχία στο έργο τους :

«Ο σκοπός της εκπαίδευσης είναι να αντικαταστήσει ένα άδειο μυαλό με ένα ανοιχτό (😏όχι "γεμάτο"...) μυαλό». 

Malcolm Forbes

«Πες μου και θα ξεχάσω. Δείξε μου και ίσως να θυμάμαι.

-Κάνε με να το βιώσω και θα το καταλάβω.»  

Κινέζικη παροιμία

Η μεγαλύτερη ένδειξη για έναν επιτυχημένο δάσκαλο είναι να μπορεί να πει: «Τα παιδιά μου τώρα δουλεύουν σαν να μην υπήρχα». 

Μαρία Μοντεσόρι

«Ο μέτριος δάσκαλος μιλάει. Ο καλός δάσκαλος εξηγεί. Ο εξαιρετικός δάσκαλος δείχνει. Ο υπέροχος δάσκαλος εμπνέει.»  

William Arthur Ward

Η αποστολή του σύγχρονου εκπαιδευτικού δεν είναι να εκχερσώνει ζούγκλες, αλλά να αρδεύει ερήμους.

C.S. Lewis

«Η εκπαίδευση δεν είναι το γέμισμα ενός κουβά, αλλά το άναμμα μιας φλόγας». 

William Butler Yeats

Ο τελικός σκοπός της εκπαίδευσης (😏πρέπει να) είναι να μετατρέψει τους καθρέφτες σε παράθυρα.

Sydney J. Harris

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Δείτε πως μειώνεται η παιδική ευφυία στο μισό με τη σχολική εκπαίδευση...

Δείτε πως μειώνεται η παιδική ευφυία στο μισό με τη σχολική εκπαίδευση (βίντεο)

Τα παιδιά στο νηπιαγωγείο έχουν ευφυία ως προς τον δείκτη αποκλίνουσας σκέψης σε ποσοστό που φτάνει το 98%. Με την συνεχή εκπαίδευση πάνω σε συγκεκριμένα πρότυπα ο δείκτης αυτός ευφυίας μειώνεται στο 50%.

Άθλιο εκπαιδευτικό σύστημα βασισμένο σε καταστροφική μεθοδολογία. Ο Σερ Κεν Ρόμπινσον κάνει πρόταση για τη δημιουργία ενός εκπαιδευτικού συστήματος που να γαλουχεί (αντί να υπονομεύει) τη δημιουργικότητα…

πηγή:networkedblogs.com

ΠΗΓΗ:https://enallaktikos.gr/deite-pos-meionetai-i-paidiki-eyfyia-s/?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTEAAR2lvHcqmQiVvocv0EDWPw456PJ8gCxorHXGcq5yEuRmd9TunQIZ1iItHBY_aem_AFAahyt7rYBEoZCM6hvRBg
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

περί Παιδείας - π. Βασίλειος Γοντικάκης

από π. Βασίλειος Γοντικάκης -29 Ιανουαρίου 2013

Ο π. Βασίλειος Γοντικάκης, προηγούμενος Ι.Μ. Ιβήρων Αγίου Όρους, την ημέρα εορτασμού των τριών Ιεραρχών, την γιορτή των Γραμμάτων και της Παιδείας, μίλησε στους μαθητές και καθηγητές του Μουσικού Σχολείου Δράμας την Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013.

Εδώ απαντά σε ερωτήσεις των μαθητών του σχολείου.

Θ. Ζιάκας: Σύγχρονος Μηδενισμός και παιδεία

Σύγχρονος Μηδενισμός και παιδεία

 Θεόδωρος Ζιάκας

30 Ιουνίου 2009

1. Φεύγοντας προς την Εσπερία εγκαταλείψαμε την ελληνική παιδεία για να την αντικαταστήσουμε με τη νεωτερική. Σήμερα ζούμε την κατάρρευση της νεωτερικής παιδείας. Δεν έχουμε πλέον παιδεία ούτε παραδοσιακή ούτε νεωτερική.

2. Η κρίση της παιδείας είναι βασική πτυχή της γενικότερης κρίσης του σύγχρονου πολιτισμού. Είναι κρίση δομική, γιατί η εστία της βρίσκεται στην αποσύνθεση του Ατόμου, του ανθρωπολογικού υποκειμένου της νεωτερικότητας.

3.Η σύγκριση της νεωτερικής με την ελληνική παιδεία – της νεωτερικής που την χάσαμε πριν την αποκτήσουμε, με την ελληνική που την είχαμε και την εγκαταλείψαμε- διαυγάζει τον δομικό χαρακτήρα της κρίσης και το διακύβευμά της.

ΙΙ
4. Η σύγχρονη κοινωνία είναι κοινωνία συστημάτων. Τα συστήματα διαμεσολαβούν τις ανθρώπινες σχέσεις με απρόσωπους τυποποιημένους ρόλους, σύμφωνα με το πρότυπο της Μηχανής. Τα συστήματα είναι λογικές μηχανές ενσαρκωμένες σε απρόσωπες κοινωνικές δομές. Το θεμελιώδες ανθρωπολογικό δίπολο είναι εδώ ο κυρίαρχος-μάνατζερ και ο καταναλωτής-χρήστης.

5. Ουσιαστική λειτουργία της σημερινής παιδείας είναι η αναπαραγωγή του συστημικού διπόλου διαχειριστή-χρήστη. Σκοπός της είναι η κατασκευή του συστημικού ανθρώπου. Οι λίγοι εκπαιδεύονται για να γίνουν κατασκευαστές και διαχειριστές συστημάτων. Και οι πολλοί για να γίνουν απλοί χρήστες των συστημάτων, υποδιαιρούμενοι σε έχοντες και μη έχοντες θέση στο Σύστημα.

6. Το είδος της νοητικής δυνάμεως βάσει της οποίας κατασκευάζονται και συντηρούνται τα συστήματα, είναι η αλγοριθμική-ψηφιακή σκέψη. Η καλλιέργειά της είναι ο κατ’ εξοχήν στόχος της εκπαιδευτικής διαδικασίας στην κοινωνία των συστημάτων. Ο στόχος αυτός υπερκέρασε βαθμιαία, από τον 18ο αιώνα που εγκαινιάστηκε, κάθε παράπλευρο εκπαιδευτικό προσανατολισμό. Πίσω από τη σύγχρονη μονοκαλλιέργεια της μηχανοποιητικής νόησης βρίσκεται ο τεχνολογικός μεσσιανισμός, ο πάγιος μεταφυσικός άξονας του νεωτερικού πολιτισμού.

ΙΙΙ
7. Στον ελληνικό πολιτισμό η παιδεία είχε διαμετρικά αντίθετο νόημα. Αναφερόταν σε μια σφαίρα ζωής που απλώς δεν υφίσταται σήμερα. Αναφερόταν σε μια πολιτεία αδιαμεσολάβητων εμπρόσωπων σχέσεων, όπου οι πολίτες-οπλίτες «μετέχουν κρίσεως και αρχής» και πραγματοποιούν το «μη άρχεσθαι υπό μηδενός». Η παιδεία τους βρισκόταν στους αντίποδες της σύγχρονης αποπροσωποποιητικής / συστημικής παιδείας.

ΤΙ ΔΙΑΚΥΒΕΥΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΑΝΑΛΥΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

 

ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ;

Ή ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΕΝΟΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΚΑΙ ΕΝΟΣ ΕΦΑΡΜΟΣΤΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ;

 

Γ. ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

Η επιτυχία μιας εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από τη συναίνεση των πολιτών και κυρίως των άμεσα εξαρτώμενων από  αυτή.  Για να καταστεί όμως αυτή εφικτή πρέπει οι πολίτες να ομονοούν ως προς την φιλοσοφία της αλλαγής, τους πολιτικούς και εκπαιδευτικούς στόχους της μεταρρύθμισης. 

Στην περίπτωσή των Νέων Αναλυτικών Προγραμμάτων θα πρέπει να απαντηθούν τουλάχιστον τα παρακάτω ερωτήματα: ποια η αιτία των Ν.Α.Π., με ποιους στόχους, και ποιοι είναι οι πραγματικοί γεννήτορες που επεξεργάστηκαν και σχεδίασαν την πρόταση για την εκπόνηση των Ν.Α.Π.

Το ερώτημα  θα έπρεπε να είχε τεθεί από το 2001, όταν εισήχθη στο σχολείο το Διαθεματικό Ενιαίο Πλαίσιο Σπουδών (ΑΠΣ) και έγινε η συγγραφή των νέων σχολικών βιβλίων.  Τότε το πρώτο ερώτημα που έπρεπε να είχε απαντηθεί ήταν αν η διαθεματικότητα ήταν προϊόν προτάσεων του Π. Ι. (Ματσαγγούρα-Αλαχιώτη) ή αποδοχή εκπαιδευτικών πολιτικών από τη «συμμαχία των προθύμων»-μεταπρατών που επιβλήθηκαν και σχεδιάστηκαν στην εσπερία.  Να θυμηθούμε ότι τότε ο κ. Ματσαγγούρας, αντιπρόεδρος του Π.Ι. έγραψε το βιβλίο του για τη διαθεματικότητα και πρόλαβε την εισαγωγή της στο σχολείο πάντως όχι γιατί ο ίδιος οραματίστηκε την αναγκαιότητά της και στη συνέχεια την επέβαλε αλλά απλώς διότι γνώριζε ότι από την στιγμή που η Ε.Ε. σχεδίασε την ένταξή της στο εκπαιδευτικό σύστημα της Ε.Ε. ήταν αυτονόητο ότι η μεταπρατική τάξη των κυβερνώντων μας θα την υλοποιούσε;

 

ΠΟΙΑ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΛΥΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

 

Δεν υπάρχει ουδέτερο ιδεολογικά Α.Π.

 

Για να καταδείξω τη βαρύνουσα σημασία του Αν. Προγράμματος στο εκπαιδευτικό σύστημα θα επικαλεστώ τον Bernstein.  Σύμφωνα με τον B. Bernstein η επίσημη γνώση πραγματοποιείται μέσα από τρία συστήματα μηνυμάτων: 1) το αναλυτικό πρόγραμμα, 2) την παιδαγωγική διεργασία, και 3) την αξιολόγηση (Bernstein 1989:63-4). Ενώ όμως, η παιδαγωγική ορίζει αυτό που θεωρείται έγκυρη μετάδοση  γνώσης και η αξιολόγηση αυτό που θεωρείται έγκυρη πραγμάτωση αυτής της γνώσης, το αναλυτικό πρόγραμμα ορίζει αυτό που θεωρείται έγκυρη γνώση (στο ίδιο: 64).

Όμως ο ορισμός της έγκυρης γνώσης, δηλαδή τι διδάσκεται και πόσο διδάσκεται, η σημασία που αποδίδεται σε ένα γνωστικό αντικείμενο, δεν είναι ένα ουδέτερο ή ένα τεχνικό θέμα, αλλά ένα κυρίως  πολιτικό, ιδεολογικό και κοινωνικό ζήτημα, καθώς η σχολική γνώση ως έγκυρη γνώση σε συνάρτηση με τους τρόπους διδασκαλίας αξιολόγησης της μεταδιδόμενης γνώσης, απευθύνεται σε μαθητές με διαφορετική κοινωνική καταγωγή και πολιτισμικό περιβάλλον. 

Στη κριτική παιδαγωγική προστίθεται το μεγάλο ερώτημα  «προς ποιου το όφελος» λειτουργεί το Α.Π.;

Η Μεγάλη Επανεκκίνηση και η Εκπαίδευση

Η Μεγάλη Επανεκκίνηση και η Εκπαίδευση

Εκπαίδευση για ποιόν και για τί;

Από δρόμος - 6 Απριλίου, 2022

Γράφει η Μαρία Νικολακάκη*

Τα τελευταία χρόνια έχουμε κατακλυστεί από ένα πλήθος νεολογισμoύς που σκοπό έχουν περισσότερο την σύγχυση παρά τον διαφωτισμό και την ευκρίνεια. Η μεγάλη Επανεκκίνηση, (The Great Reset), η 4η Βιομηχανική Επανάσταση, Ξαναχτίζουμε από την Αρχή Καλύτερα (Build Back Better), Νέα Κανονικότητα (New Normal) είναι όροι που αλληλο-διαδέχονται ο ένας τον άλλον χωρίς να διευκρίζονται επαρκώς και χωρίς να γίνονται κατανοητοί. Κανείς θα μπορούσε με Μαρξικούς όρους να αναφέρει την δομική προσαρμογή του καπιταλισμού κάτω από το πρίσμα της καπιταλιστικής κρίσης που είναι αληθέστερος και ακριβέστερη περιγραφή της κατάστασης που βιώνουμε.

Στο μικρό αυτό άρθρο θα προσπαθήσω να περιγράψω και διευκρινίσω την καπιταλιστική αυτή κρίση, τις αρχές και παραδοχές της για να εντοπίσω την σημασία αυτών για την εκπαίδευση. Η εκπαίδευση παρότι γενικά θεωρείται ως ένας επιπλέον ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους, και ως υπερδομή, έχει το χαρακτηριστικό να επηρεάζει άμεσα την δομή οικονομικά και ιδεολογικά. Σε αυτό το πλαίσιο τίθεται και το αιώνιο ερώτημα αν η εκπαίδευση μπορεί να αλλάξει την κοινωνία και τι είδους εκπαίδευση χρειάζεται ενώ η εφαρμοσμένη εκπαίδευση δεν είναι εκ μέρους των αστών παρά η προβολή στο μέλλον του είδους πολίτη που χρειάζεται να παραχθεί και να διασφαλιστεί περαιτέρω κεφαλαιακή συσσώρευση.
Καπιταλιστική Κρίση: 4η και φαρμακερή;

Την απαρχή του οικονομικού μοντέλου του νεοφιλελευθερισμού θα πρέπει να την αναζητήσει κανείς στην χρεοκοπία της Αμερικής μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ και την αποσύνδεση του δολαρίου από τον χρυσό (Nixon shock). Αυτό μαζί με τις πολλαπλές εξεγέρσεις για την παύση του πολέμου (anti-war, civil rights movements), κάτι που ο Immanuel Wallerstein [1] χαρακτήρισε Παγκόσμια Επανάσταση, έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για την Αστική Τάξη. Την ανησυχία αυτή επιβεβαίωσε και ο Lewis Powell στην περίφημη έκθεσή του (Lewis Powell Memo, 1971) [2] που κατά πολλούς αναλυτές είναι η κήρυξη της αντεπανάστασης εκ μέρους των αστών.

Είναι “τέκνο της δικτατορίας” το άρθρο 16 του Συντάγματος;15/02/2024

ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Στο προηγούμενο άρθρο μας, θέσαμε κριτικά, με τη μορφή ερωτημάτων, την επιλογή της κυβέρνησης να προχωρήσει σε νομοθετικές πρωτοβουλίες, χωρίς να περιλαμβάνονται κατά τρόπο σαφή στο πρόγραμμά της στις πρόσφατες διπλές εκλογές του 2023, προκαλώντας διχασμό στην ελληνική κοινωνία. Στη συνέχεια, εστιάζοντας στη νομοθετική πρωτοβουλία για τη δυνατότητα ίδρυσης-λειτουργίας ιδιωτικών-μη κρατικών πανεπιστημίων και επιχειρώντας να αντικρούσουμε τη θέση έγκριτων καθηγητών συνταγματικού δικαίου και αρμόδιων κυβερνητικών στελεχών, ότι το άρθρο 16 του Συντάγματος είναι χουντικής προέλευσης, ξεκινήσαμε μια ιστορική αναδρομή στις διατάξεις των Ελληνικών συνταγμάτων που αφορούν την οργάνωση της εκπαίδευσης, αναφερόμενοι αρχικά στα Συντάγματα της Ελληνικής Επανάστασης.


Στη συνέχεια τα Συντάγματα του 1844 (άρθρο 11) και του 1864 (άρθρο 16), επαναλαμβάνουν τη διαλεκτική ένταση μεταξύ δημοκρατικής/δημόσιας και φιλελεύθερης/ιδιωτικής εκπαίδευσης, με την προσθήκη της διάκρισης των βαθμίδων, καθώς εμφανίζεται για πρώτη φορά ο όρος “ανώτερη εκπαίδευση”, δεδομένης της ίδρυσης του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1837, χωρίς στην πράξη να υφίστανται ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Η τομή που επέφερε η πολύ σημαντική συνταγματική αναθεώρηση του 1911, απηχώντας τον βενιζελικό κοινωνικό φιλελευθερισμό και την παρουσία του σοσιαλιστικού χαρακτήρα αριστερού βενιζελισμού στα ζητήματα της εκπαίδευσης (άρθρο 16) είναι η συνταγματική καθιέρωση του υποχρεωτικού και δωρεάν χαρακτήρα της βασικής εκπαίδευσης, η οποία θα ολοκληρωθεί με την καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας στη συγκεκριμένη εκπαιδευτική βαθμίδα το 1917. Παράλληλα διατηρήθηκε η διαλεκτική ένταση μεταξύ δημοκρατικής/δημόσιας και φιλελεύθερης/ιδιωτικής εκπαίδευσης, δηλαδή η υποχρέωση του κράτους να παρέχει οργανωμένη, δημόσια και δωρεάν (βασική) εκπαίδευση και παράλληλα η δυνατότητα ιδιωτών να ιδρύουν εκπαιδευτικούς οργανισμούς.

Έχει σημασία εδώ να επισημανθεί ποιος ο ρόλος της ελληνικής αστικής τάξης, τα πρώτα 100 χρόνια του πολιτικού βίου του ελεύθερου ελληνικού κράτους και ποιος ο ρόλος της τα επόμενα 100 χρόνια, μέχρι και σήμερα. Εκεί βρίσκεται ένα από τα κλειδιά στην απάντηση της διατήρησης της διαλεκτικής σχέσης δημοκρατικής/δημόσιας και φιλελεύθερης/ιδιωτικής εκπαίδευσης και στη διακοπή αυτής στο επίπεδο της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης στο Σύνταγμα του 1975.

Η αποστολή της παιδείας στα ελληνικά Συντάγματα

Στα Συντάγματα της Β΄ Ελληνικής Δημοκρατίας (αβασίλευτης) του 1925 (άρθρο 21) και 1927 (άρθρο 23), επαναλαμβάνονται τα κεκτημένα της αναθεώρησης του 1911 αναφορικά με την εκπαίδευση, που ορίζεται ως υποχρεωτική δημόσια και δωρεάν στο στάδιο της βασικής, τη σχέση μεταξύ δημόσιας-ιδιωτικής εκπαίδευσης. Προστίθενται όμως, υπό την επιρροή των σοσιαλιστικών ιδεών (Αλέξανδρος Παπαναστασίου), οι σκοποί κοινωνικού-δημοκρατικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης (ιδίως σ’ εκείνο του 1925) αλλά και η, συγκεντρωτική-αποφασιστικού χαρακτήρα του κράτους, αρμοδιότητα αναφορικά με τα εκπαιδευτικά προγράμματα.

Τόσο το σχέδιο του Συντάγματος του 1948 (άρθρο 9), όσο και το Σύνταγμα του 1952 (άρθρο 16), διατηρούν τη διαλεκτική ένταση δημοσίου-ιδιωτικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες. Στο κλίμα της εποχής, ορίζουν το σκοπό της εκπαίδευσης, αντικαθιστώντας όμως την κοινωνιοκεντρική αποστολή σοσιαλιστικής προέλευσης, με το σχήμα του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού. Ο ελληνοχριστιανισμός στον Σπυρίδωνα Ζαμπέλιο, δημιουργό του σχήματος, στα μέσα του 19ου αιώνα, έχει το νόημα της αντίθεσης στην αποικιακού χαρακτήρα αντίληψη του δυτικού ιμπεριαλισμού, μέσα από την ανάδειξη της ελληνορθόδοξης πολιτισμικής ταυτότητας των Ελλήνων, ήδη διαμορφωθείσα την περίοδο του ύστερου Βυζαντίου, οπότε και έχει την αφετηρία του ο Νέος Ελληνισμός σύμφωνα με τον ιστορικό Νίκο Σβορώνο.

Στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, το σχήμα του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, σε μια τελείως διαφορετική συγκυρία – έχοντας ως προηγούμενο τις διανοητικές αντιπαραθέσεις ήδη από την περίοδο του Μεσοπολέμου – διαστρεβλώνεται το ιστορικό νόημά του, λαμβάνοντας το χαρακτήρα του απολογητισμού του “κράτους των εθνικοφρόνων” και της αντίθεσης στον μαρξισμό-ιστορικό/διαλεκτικό υλισμό.

Το ποσό που δίνονταν στα δημόσια πανεπιστήμια στην Ελλάδα ήταν το χαμηλότερο από όλες τις χώρες στην Ευρωπαική Ένωση των 28

Του Δημήτρη Αναστασίου 

Επειδή κάποιοι αμφισβήτησαν τα δεδομένα του Μετσόβιου Πολυτεχνείου και του Πανεπιστημίου Κρήτης και επιχειρηματολόγησαν ότι εάν είχαν συμπεριληφθεί οι μισθοί των καθηγητών η χώρα θα ήταν κοντά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο, ας δούμε τα τελευταία στοιχεία της Eurostat (2024) σε συγκρίσιμο επίπεδο. 

https://ec.europa.eu/eurostat/databrowser/view/educ_uoe_fine09__custom_9090290/default/table

Σύμφωνα με την Eurostat (2024), το 2019 η μέση δημόσια δαπάνη ανά φοιτητή στην Ελλάδα ήταν περίπου 1.780 ευρώ. Αυτό αντιστοιχεί μόλις στο 16,4% του ευρωπαϊκού μέσου όρου, που ήταν 10.875 ευρώ (ΕΕ 28). Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτό το ποσό που δίνονταν στα δημόσια πανεπιστήμια στην Ελλάδα ήταν το χαμηλότερο από όλες τις χώρες στην Ευρωπαική Ένωση των 28.

Για το 2019, η δημόσια χρηματοδότηση ανά φοιτητή στην Τουρκία ανερχόταν σε 2.365 ευρώ, στη Βουλγαρία ήταν 2.759 ευρώ, στη Ρουμανία ήταν 3.533 ευρώ, και στην Κύπρο ήταν 4.243 ανά φοιτητή (υπερδιπλάσιο δηλ. ποσό). 

Τα στοιχεία της Eurostat δείχνουν μια συστηματική οικονομική ασφυξία των δημόσιων πανεπιστημίων στην Ελλάδα. Είναι θαύμα που η χώρα διαθέτει τόσο καλά πανεπιστήμια μέσα στη χιλιάδα των διεθνών κατατάξεων, πολύ περισσότερα αναλογικά με την Τουρκία, την Βουλγαρία και Ρουμανία. 

Αυτή η αντίθεση θα μπορούσε να εξηγηθεί ίσως στη βάση του δημοκρατικού πλαίσιου λειτουργίας του ελληνικού πανεπιστημίου που το ξεχωρίζει σε σχέση με τον managerial τρόπο διοίκησης άλλων πανεπιστημίων. Και αν ακόμα  κάποιοι βλέπουν τα παρατράγουδα και πιθανές ακρότητες κατά καιρούς δεν βλέπουν τη σημασία της δημοκρατικής ατμόσφαιρας για την πνευματική και ερευνητική αναζήτηση για καθηγητές και φοιτητές. Για όσους έχουν ζήσει την "ακαδημαϊκή ελευθερία" από τα μέσα σε άλλες χώρες για να έχουν μέτρο σύγκρισης μπορούν να το καταλάβουν. Για να μην χάνουμε το δάσος και τη μεγάλη εικόνα.

Εάν η τριτοβάθμια εκπαίδευση θεωρείται κοινό αγαθό (common good) είναι πολύ σημαντικό αυτό να μην διασπάται στη δημόσια σφαίρα είτε με την εμπορευματοποίηση είτε με την ιδιωτικοποίηση ώστε να μπορεί αυτό το κοινό αγαθό να είναι υποκείμενο στο κοινό δημόσιο συμφέρον και το δημόσιο διάλογο.