Η Απελευθέρωση της πόλης της Καλαμάτας από τους Γερμανούς - 1944
Του Ηλία Μπιτσάνη
Η ανάρτηση για την απελευθέρωση της Καλαμάτας από τους ταγματασφαλίτες συνεργάτες των Γερμανών, συγκέντρωσε το ενδιαφέρον αλλά και επιθέσεις. Και δεν αναφέρομαι στα ορατά σχόλια που εκφράζουν διαφωνίες και επιχειρούν διαφορετική ανάγνωση της ιστορίας, ακόμη και όταν διατυπώνονται με δόσεις «εξυπνακιδισμού». Αναφέρομαι σε χυδαία ακροδεξιά σχόλια διαφόρων (ακόμη και γνωστών χρυσαυγιτών) που βγήκαν από τις τρύπες τους τα οποία διαγράφτηκαν και μπλοκαρίστηκαν. Σε συνδυασμό με άλλες επιθέσεις «εγχώριων» πρωταγωνιστών του ακροδεξιού θιάσου, θεωρώ ότι πλέον στο έδαφος που καλλιεργεί η κυβέρνηση στρώνοντας το χαλί σε πάσης φύσεως «νοσταλγούς», υπάρχει μια γενικευμένη «έφοδος» που δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Ούτε από εκείνους που διαφωνούν μαζί μου αλλά δεν θα ήθελαν να επικρατήσει ο μισανθρωπισμός.
Ως εκ τούτου ο ακροδεξιός «αναθεωρητισμός» της ιστορίας χρειάζεται απαντήσεις με στοιχεία τα οποία μάλιστα είναι και συντριπτικά.
*
Πάμε λοιπόν να δούμε πως φτάσαμε στην απελευθέρωση της πόλης, ποίοι πολεμούσαν τους Γερμανούς και ποίοι ήταν μαζί τους. Το καλοκαίρι του 1944 οργανώθηκε η μεγαλύτερη εκκαθαριστική επιχείρηση στην Πελοπόννησο, όταν Γερμανοί και ταγματασφαλίτες «σάρωσαν» τον Ταΰγετο και τον Πάρνωνα με την επιχειρηση «Οχια». Στις αρχές Ιουνίου έφτασαν από την υπόλοιπη Ελλάδα στη Μεγαλόπολη τμήματα του αστυνομικού συντάγματος ορεινών καταδρομέων 18 των SS. Με αυτά τα τμήματα ο Σιμάνα σκόπευε όπως έλεγε να «ειρηνεύσει» την Πελοπόννησο «μέσα σε δύο μήνες». ΟΙ μονάδες τάχθηκαν υπό τις διαταγές του Λε Σουίρ και ξεκίνησαν από τις 10 Ιουνίου μαζί με τους ταγματασφαλίτες την επιχείρηση.
Ο Χέρμαν Φρανκ Μάγερ που δίνει αυτές τις πληροφορίες αναφέρει: «Οπωψς και σε όλες τις προηγούμενες επιχειρήσεις, δεν κατάφεραν ούτε οι μονάδες των SS να αναγκάσουν τον εχθρό να πολεμήσει κατά μέτωπο στη δύσβατη οροσειρά του Πάρνωνα με τις αναρίθμητες κορυφές και τις κρυψώνες της. Αν και “καταλήφθηκε η μια κορυφή μετά την άλλη και και οι μετακινήσεις γίνονταν με μεγάλη ταχύτητα”, όπως σημείωσε ο συνταγματάρχης Χέρμαν Φραντς που είχε οργανώσει το σταθμό διοίκησης μαζί με τον Παπαδόγκωνα στη Σελλασίαμ στους δυτικούς πρόποδες της οροσειράς του Πάρνωνα, όταν οι μονάδες έφτασαν στην ανατολική πλευρά της οροσειράς “δεν υπήρχε κι εδώ ίχνος του εχθρού”. Η επιχείρηση ολοκληρώθηκε στις 20 Ιουνίου και σύμφωνα με τον Μάγερ οι Γερμανοί είχαν 2 νεκρούς και 5 τραυματίες, ενώ σκοτώθηκαν 72 Ελληνες και αιχμαλωτίστηκαν 63. Οι μονάδες των SS έφυγαν από την περιοχή στις 7 Ιουλίου.
Την ίδια περίοδο οργανώθηκαν οι επιχειρήσεις «Καλιακούδα» στο Μελιγαλά, «Κορυδαλλός» στο Αίγιο και «Λυγξ» στο δρόμο από Κόρινθο προς Αργος.
