Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2023

Μια γενιά σε μια νύχτα


από Βασίλης Καραποστόλης


17 Νοεμβρίου 2023

Για να μιλήσει κανείς σήμερα σ΄ έναν νέο σχετικά με την εξέγερση του Πολυτεχνείου, πρέπει πρώτα απ΄ όλα να ξεπεράσει τις αναστολές του. Έχει απέναντί του έναν ακροατή με μειωμένη εξ αρχής την προσοχή του- δεν φαίνεται να βρίσκει ισχυρό λόγο για να τεντώσει τ΄ αυτιά του. Ν΄ ακούσει, άλλωστε, τι; Ότι κάποια περιστατικά, ασυνήθιστα και γεμάτα ένταση, συνέβησαν «κάποτε». Εκεί οφείλεται η αμηχανία του αφηγητή. Καταλαβαίνει ότι πρόκειται να αναφερθεί σε συμβάντα που μοιάζουν ανεπίστρεπτα. Καταλαβαίνει επίσης ότι έχει κι αυτός την ευθύνη του που κυριάρχησε αυτή η εντύπωση.

Η γενιά του Πολυτεχνείου απέφυγε να μιλήσει για τον εαυτό της κι αυτό το πληρώνει χρόνο με τον χρόνο. Υπερασπίστηκε πίσω από εκείνα τα θρυλικά κάγκελα την ελευθερία, αλλά εγκατέλειψε στη συνέχεια την προσπάθεια να κάνει απολογισμό, να υπογραμμίσει τα σημαντικά και να παραμερίσει τα ασήμαντα. Δίστασε να επωμιστεί ώς το τέλος το νόημα της πράξης της. Εξ ου και η αμηχανία της όταν εκλήθη να μεταγγίσει αυτό το νόημα στους νεώτερους.

Από μιαν άποψη το πρόβλημα φαίνεται ότι ήταν σύμφυτο με τις περιστάσεις. Το γεγονός ότι στην εξέγερση πρωτοστάτησε η ηλικία των είκοσι ετών καθόρισε και την κατοπινή δυσκολία των πρωτεργατών ν΄ αναλάβουν έναν επιπλέον ρόλο. Υπήρξαν αγωνιστές και έπρεπε τον επόμενο κιόλας χρόνο ν΄ αρχίσουν να «επεξηγούν» τον αγώνα τους. Τους το ζητούσε η μεταπολίτευση. Ήταν όμως πολύ νέοι, πάρα πολύ νέοι για να φερθούν σαν Πατέρες, Καθοδηγητές, Ηγέτες. Προϋπόθεση για να ασκήσεις ηγεμονία είναι να περηφανεύεσαι σ΄ έναν ορισμένο βαθμό για αυτό που κάνεις ή έκανες. Κι αυτό η γενιά του Πολυτεχνείου ούτε καν το επιχείρησε γιατί δεν ήξερε να παρουσιάσει ως αντικείμενο θαυμασμού τη στάση της: το κουράγιο, το θάρρος μπροστά στον κίνδυνο, την αντοχή στο μαρτύριο. Είναι παράξενο: οι άνθρωποι που πραγματοποίησαν το εξαιρετικό, μπέρδεψαν τα λόγια τους όταν τους ρώτησαν γι΄ αυτό. Η δυσκολία τους, ωστόσο, μοιάζει λιγότερο παράξενη όταν σκεφτούμε ότι βυθίστηκαν πολύ σύντομα, μετά την πτώση της χούντας, σε μια εποχή στην οποία η λέξη ηρωικό απωθούσε, γιατί μύριζε παλιές ρητορείες. Ταυτίστηκε το ηρωικό με το μυθικό, το ψευδοδιογκωμένο, το εξωανθρώπινο. Έτσι, αυτά τα παιδιά που ωρίμασαν σε μια νύχτα αντιμετωπίζοντας τα τανκς, καταδικάστηκαν στη συνέχεια να κυκλοφορούν σαν πλάσματα που τα παρήγαν οι έκτακτες συνθήκες- θεωρήθηκαν απλώς προϊόντα μιας φαντασμαγορικής συγκυρίας.

Σάββατο 18 Νοεμβρίου 2023

Στέφανος Τζουμάκας : Το Πολυτεχνείο 50 χρόνια μετά και οι προκλήσεις των καθεστώτων του σήμερα




Στέφανος Τζουμάκας : Το Πολυτεχνείο 50 χρόνια μετά και οι προκλήσεις των καθεστώτων του σήμερα


Ράδιο 98.4


Ο Στέφανος Τζουμάκας το 1973 ήταν από τους πρωταγωνιστές της κατάληψης της Νομικής και στη συνέχεια μετείχε στην εξέγερσης του Πολυτεχνείου . 
Για μεγάλο διάστημα δρούσε στην παρανομία, και τελικά συνελήφθη. Υπέστη βασανιστήρια στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Βγήκε ξανά στην παρανομία. Πρόεδρος της ΕΦΕΕ μεταχουντικά , ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ ,διετέλεσε Υπουργός του και ηγετικό του στέλεχος μέχρι που αποχώρησε. Πολύ πρόσφατα με απειλή διαγραφής , βρέθηκε εκτός ΣΥΡΙΖΑ, όπου είχε ενταχθεί . Μιλάει σήμερα στον 98.4 για την ουσιαστική πράξη αντίστασης στην Χούντα και το προσωπείο "φιλελευθεροποίησης" που ρηγματώθηκε ανεπανόρθωτα. Αποτιμά 50 χρόνια μετά τις παρακαταθήκες αλλά και τα μηνύματα του Νοεμβρίου του 73 και σημειώνει εμφατικά ότι στις μέρες μας στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, με μια ψευδεπίγραφη λειτουργία στο όνομα της Δημοκρατίας , το ουσιαστικό κουμάντο είναι στα χέρια του πιο ακραίου και παρασιτικού μη παραγωγικού κεφαλαίου της ολιγαρχίας. 

Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2023

Νίκος Ψαρουδάκης: «Διαρκές το δικό σας έγκλημα κύριοι αρεοπαγίτες»

ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ ΕΣΤΕΛΝΑΝ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ!

Ο ΝΙΚΟΣ ΨΑΡΟΥΔΑΚΗΣ* ΕΠΈΣΤΡΕΨΕ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΤΟ 1975



Του Γιώργου Τασιόπουλου

Ηταν Ιούλης του 1975, επί κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητος», του “εθνάρχη” και ιδρυτή της Ν.Δ. Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Τότε ο Νίκος Ψαρουδάκης* εξαπέλυσε μια άνευ προηγουμένου επίθεση στους “ανώτατους δικαστές”, που συντάραξε το πολιτικό κατεστημένο της εποχής, και είχε σαν αποτέλεσμα να καταδικαστεί και να φυλακιστεί. Το όνομα του, Νίκος Ψαρουδάκης και ο πολιτικός φορέας που ήταν επικεφαλής ονομαζόταν “Χριστιανική Δημοκρατία”.



Αιτία της περιπέτειας του το πρωτοσέλιδο άρθρο του στην εφημερίδα του κόμματος του “Χριστιανική”. Είχε τίτλο «Διαρκές το δικό σας έγκλημα κύριοι αρεοπαγίτες», και υπότιτλο: «Θυσιάσατε τη δικαιοσύνη στη σκοπιμότητα: Χθες για να σώσετε την τυραννία, σήμερα για να σώσετε τους τυράννους!». Ο Νίκος Ψαρουδάκης στο πόνημα του, το οποίο περιείχε “ιερές, θεόπνευστες” ρήσεις, σχολίαζε την τότε απόφαση του Αρείου Πάγου να χαρακτηρίσει το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967, ως στιγμιαίο και όχι ως διαρκές, με συνέπεια να μη λογοδοτήσουν στην αστική “δικαιοσύνη, όλοι όσοι στήριξαν από θέση εξουσίας, την δικτατορία.

Και δεν μασούσε τα λόγια του, ο χριστιανός πολιτικός. «Πολλοί από σας, στη διάρκεια της δικτατορίας, “συνετά” ανθρωπάκια για να μην χάστε τη θεσούλα σας είχατε λουφάξει στο κέλυφος σας κι είχατε μεταβάλει τη νομική σκέψη σε σοφιστεία στήριγμα της ανομίας και του εγκλήματος», έγραφε μεταξύ άλλων,  απευθυνόμενος στους “ανώτερους δικαστές” του Αρείου Πάγου.

Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, τι σάλος είχε ξεσπάσει μετά την δημοσίευση του άρθρου. Η κυβέρνηση έσπευσε να εξαφανίσει την εφημερίδα και ο Νίκος Ψαρουδάκης οδηγήθηκε σε δίκη με την κατηγορία της περιύβρισης Αρχής.

«Η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Μια ξεχασμένη κατάθεση», του Σταύρου Λυγερού (Public Café Συντάγματος)

50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ




Ανακοίνωση της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθήνας για την επέτειο του Πολυτεχνείου:

50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

«Όφεις, ποτέ!» 

Η Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθήνας στέκει με σεβασμό μπροστά στην συμπλήρωση μισού αιώνα από την εμβληματική εξέγερση του Πολυτεχνείου (17 Νοεμβρίου 1973). Εύχεται, η δίψα για ελευθερία και το αδούλωτο φρόνημα να μου εμπνέουν όλες τις γενιές, μακριά από κάθε υστεροβουλία, ευτελισμό εννοιών και καπηλεία θυσιών.

Το κεντρικό σύνθημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου (το οποίο πλέον ακούγεται σαν στερεότυπο και από πολλούς προσπερνιέται ως κάτι παρωχημένο) διατηρεί πλήρη ζωντάνια και εξαιρετική επικαιρότητα: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία»: και τα τρία μαζί και αδιαίρετα.

- «Ἄρτος καρδίαν ἀνθρώπου στηρίζει» (Ψαλμ. 103:15).

 Είναι ουσιώδες για τον άνθρωπο το καθημερινό ψωμί. Ταυτόχρονα όμως,

- «Οὐκ ἐπ’  ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος» (Ματθ. 4:4).

 «Λάβετε», λοιπόν, «παιδείαν καὶ μὴ ἀργύριον, καὶ γνῶσιν ὑπὲρ χρυσίον δεδοκιμασμένον» [«Προτιμήστε την παιδεία από το ασήμι, και βάλτε την γνώση πάνω κι απ’ το εκλεκτό χρυσάφι»] (Παροιμ. 8:10). 

Και τελικά

- «Τῇ ἐλευθερία, ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε καὶ μὴ πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε» [«Μείνετε σταθεροί στην ελευθερία, για την οποία μας ελευθέρωσε ο Χριστός, και μην ξαναμπαίνετε κάτω από ζυγό δουλείας»] (Γαλ. 5:1).


Είναι χρέος των Χριστιανών ο αγώνας εναντίον κάθε είδους τυραννίας, γιατί ο άνθρωπος πλάστηκε κατ’ εικόνα και ομοίωση Θεού, προικισμένος με το νοερό και το αυτεξούσιο. Είναι πνευματικό χρέος μας η αντίσταση στο κοινωνικό κακό και η συμπαράσταση καθημερινά στον άνθρωπο της διπλανής πόρτας που αδικείται. 

Ας θυμηθούμε μία μαρτυρία (δημοσιευμένη εδώ και χρόνια) από εκείνες τις ημέρες της εξέγερσης (στη Νομική Σχολή πρώτα και στο Πολυτεχνείο κατόπιν): Ο Αναστάσιος Γιαννουλάτος (τότε επίσκοπος Ανδρούσης, σήμερα αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας), «με άλλους κληρικούς συγκροτεί ομάδες, ώστε να φτάσουν στους φοιτητές τρόφιμα και φάρμακα. Κάνει επαφές, ώστε να αποφευχθεί η βία από την πλευρά της αστυνομίας. Εκείνοι απλώς τον άκουγαν [...]. Μάλιστα επισήμανε και στους άλλους καθηγητές να μεσολαβήσουν. Ένας από τους καθηγητές τού θύμισε το ευαγγελικό:

 "φρόνιμοι [: μυαλωμένοι, συνετοί] ως οι όφεις". Τότε απάντησε: "Φρόνιμοι ναι, αλλά όφεις ποτέ!"».

50 χρόνια μετά...

17 Νοέμβρη 1973

50 χρόνια μετά...




          ____****____



Ποιοι βγήκαν των Βαΐων
να με δεχτούν;
Ποιοι με άλειφαν μύρο τη ματιά τους
τις παραμονές των Αγίων;
Ριπές οι μνήμες — χαρακιές
και το μπλουτζίν αγριεμένο..

Αυτό το μήνα η πανσέληνος
είναι τυφλή·
στον τόπο μου ξένος
ούτε ’Αφέντης ο Θεός
ούτε ο Αγαπημένος…

Κωστής Μοσκώφ

 "Για τον Έρωτα και την Επανάσταση (1989)"

Από Γερομοριά 


ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η (άγνωστη...) ιστορία του Ιάκωβου Κουμή






















Αν δεν σηκώσουμε ξανά
το λασποκυλισμένο γαλανόλευκο
δε θα μπορέσουμε ποτές!
να δούμε το κόκκινο χρώμα του ήλιου

ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΟΥΜΗΣ, Λάρνακα, Δευτέρα 29. 1.‘79


Της Θέκλας Κίττου



Η πρωτοβουλία που πήραμε απόψε, σαν Κέντρο Λόγου και Τέχνης ΑΕΙΠΟΛΙΣ, ανταποκρίνεται σε μια εσωτερική ανάγκη της δικής μου γενηάς, της γενηάς που συνηθίσαμε να ονομάζουμε: γενηά του Πολυτεχνείου. Αυτή η ίδια γενηά υπήρξε και η γενηά της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Είναι, επίσης η γενιά, που ενώ ώφειλε, δεν μπόρεσε να ανακόψει για την πατρίδα μας τον όλεθρο, αντίθετα βυθίστηκε η ίδια στην παρακμή και την φθορά. Η αποψινή βραδυά ξεχρεώνει τρία χρέη:

Α: Το χρέος προς εκείνους απ” τη γενηά μας, Κυπρίους και Ελλαδίτες, που έδωσαν τη ζωή τους στην αντίσταση κατά της Χούντας του 1967
Β: Το χρέος προς εκείνους από τη γενηά μας, Κυπρίους και Ελλαδίτες, που έπεσαν στον αγώνα για την υπεράσπιση της Κυπριακής Ελευθερίας το 1974
Γ: Το χρέος προς τον Κύπριο πατριώτη Ιάκωβο Κουμή που συνεχίζοντας μια αρχαία παράδοση, έδωσε τη ζωή του στον κοινό αγώνα Ελλάδας-Κύπρου


Είμασταν πολλοί οι Κύπριοι που σαν νέοι, κυρίως φοιτητές, βρεθήκαμε στην Ελλάδα των συνταγματαρχών. Ωριμάσαμε μέσα στη δικτατορία και μάθαμε τί σημαίνει ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και ο καθένας μας πρόσφερε στον αγώνα, σύμφωνα με τις ψυχικές και πνευματικές του δυνάμεις. Την ώρα της Λαϊκής Εξέγερσης, που έμελλε να συνδυασθεί με την προδοσία της Κύπρου, της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, είμασταν πάλι εκεί. Πολλοί, πάρα πολλοί ήταν οι Κύπριοι που συμμετείχαν στην κατάληψη και οι ψυχικοί δεσμοί που αναπτύχθηκαν εκείνες τις μέρες μάς κράτησαν ζωντανούς, όταν γέμισαν ξανά οι φυλακές κι όταν σε λίγο η Χούντα επετέλεσε το έσχατο και πλέον μακάβριο έργο της: να παραδώσει την Κύπρο στους Τούρκους.

Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 2023

Στ. Λυγερός : Το Πολυτεχνείο, ο "διάδοχος" του Σημίτη και το Σφαγείο της Γάζας




Ο αρθρογράφος- αναλυτής και συγγραφέας Σταύρος Λυγερός, επικεφαλής του slpress.gr μιλάει στον 98.4 αρχικά , με αφορμή το νέο του βιβλίο " Η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Μια ξεχασμένη κατάθεση". 

Ο Σταύρος Λυγερός, ως μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, δίνει τη δική του πολιτική και προσωπική κατάθεση για εκείνα τα γεγονότα. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, λέει, ήταν μία αυθόρμητη –χωρίς κομματική καθοδήγηση– κορύφωση στον αγώνα για ελευθερία και δημοκρατία. Εγγράφηκε με δύναμη στη λαϊκή συνείδηση, επειδή εμπεριείχε την έννοια της «θυσίας», η οποία λειτουργεί σαν σηματοδότης για έθνη και λαούς. 

Το φοιτητικό κίνημα είναι εκείνο που εξανάγκασε τον δικτάτορα Παπαδόπουλο να δρομολογήσει το πείραμα Μαρκεζίνη για να νομιμοποιήσει πολιτικά το καθεστώς του. Εάν εκείνος ο ελιγμός είχε επιτύχει, η Ελλάδα θα είχε εγκλωβιστεί σε έναν κηδεμονευόμενο κίβδηλο κοινοβουλευτισμό. Η εξέγερση του Νοέμβρη άνοιξε τον δρόμο για την πτώση της δικτατορίας, έστω κι αν τον ρόλο καταλύτη έπαιξε η τραγωδία της Κύπρου. Με αυτή την έννοια, το Πολυτεχνείο είναι ο ιδρυτικός «μύθος» της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας. Κάθε μεγάλο ιστορικό γεγονός, άλλωστε, προσλαμβάνει διαστάσεις «μύθου».

Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2023

ο Εθνικός Ύμνος και η Σημαία. ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.....



Διάβασα στις ειδήσεις ότι η άπατρις Δόμνα Μιχαηλίδου συμφωνεί με την απόφαση των Φίλη, Τάκη Κατσαρού να μην υπάρχει έπαρση και υποστολή της Σημαίας στα σχολεία μας. Θυμάμαι 50 χρόνια πριν και ανατριχιάζω τι σήμαινε για εμάς τα τότε δεκαπεντάχρονα παιδιά ο Εθνικός Ύμνος και η Σημαία. ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.....


Του Νίκου Παστελάκου 


"......16-11-1973. Ξεκινήσαμε κατά τις 5 το απόγευμα και μόλις φτάσαμε Στουρνάρα και Πατησίων, το αδιαχώρητο. Συνθήματα, τραγούδια από μεγάφωνα, φωνές και σημαίες, πολλές ελληνικές σημαίες. Σταθήκαμε μπροστά στο θέατρο ΑΛΦΑ. Τα συνθήματα που επαναλάμβαναν τα διπλανά μας πηγαδάκια ήταν το «έξι χρόνια αρκετά δεν θα γίνουνε εφτά» και «δεν σε θέλει ο λαός παρ’τη Δέσποινα και μπρος».

Τέτοιο ενθουσιασμό δεν τον έχω ζήσει ποτέ από τότε. Ποτάμια ο κόσμος να χαίρεται, να τραγουδά, να φωνάζει, να υπάρχει μια αισιοδοξία και μια σιγουριά ότι από την επόμενη μέρα όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο. Κάποιος δίπλα μας είπε ότι «όπου νάναι ξεκινάμε».

Εμείς προχωρώντας στο πεζοδρόμιο της Πατησίων, παράλληλα με την πορεία προς Ομόνοια, στο ύψος της οδού Χαλκοκονδύλη, συναντήσαμε πολλούς αστυνομικούς με κράνη, στρογγυλές ασπίδες και κάτι στειλιάρια στα χέρια.

Θορυβημένοι, στρίψαμε αμέσως δεξιά και κατεβαίναμε προς τη γειτονιά μας. Όταν φτάναμε στην οδό Ακομινάτου, ακούστηκαν οι πρώτοι ήχοι από σειρήνες και κάποιοι ξεροί κρότοι σαν πυροβολισμοί. Χώθηκα σπίτι και από το μπαλκόνι έβλεπα τον κόσμο να τρέχει προς διάφορες κατευθύνσεις, χωρίς να γνωρίζει ούτε πού βρίσκεται, ούτε προς τα πού να πάει.

Η μυρωδιά από τα δακρυγόνα έκαιγε τα ρουθούνια και τα μάτια, αυτοκίνητα κόρναραν δαιμονιωδώς και οδοφράγματα με φωτιές στους γύρω δρόμους. Είδα ακόμη να μεταφέρουν στην αγκαλιά ανθρώπους λιπόθυμους ή χτυπημένους.

Συγχρόνως είχα ανοιχτό το ραδιόφωνο και ο ραδιοσταθμός των παιδιών απεγνωσμένα ζητούσε γιατρούς και φάρμακα στο χώρο του Πολυτεχνείου.

Έξω, στο γνωστό πια σημείο από τα Ιουλιανά του 1965, Ακομινάτου και Φαβιέρου, εργάτες και άλλοι νέοι είχαν ανάψει φωτιές με λάστιχα και σανίδες από οικοδομές και σποραδικά πέρναγαν κλούβες που τις ονόμαζαν «αύρες» και πετούσαν δακρυγόνα...

Κοιμήθηκα γύρω στη μία και νόμιζα ότι όταν ξυπνούσα θα είχαν όλα αλλάξει προς το καλύτερο. Ξημερώματα με ξύπνησε η μάνα μου για να μου πει ότι κατέβηκαν τα τανκς!

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2022

Το ανεξίτηλο φως του Πολυτεχνείου




Του Γεωργίου Παπασίμου


Οι στόχοι και οι αγώνες για την εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία σαράντα εννέα χρόνια από την αντιδικτατορική εξέγερση της ελληνικής νεολαίας στο Πολυτεχνείο στις 17/11/1973 συνεχίζουν να αποτελούν βασικό συστατικό στα βασικά αιτήματα της σημερινής Ελλάδος, που έχει εισέλθει σε ένα μακρύ μονοπάτι παρακμής από την περίοδο της ύστερης Μεταπολίτευσης ως σήμερα.
 
Το πνεύμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, που αποτελεί τον τελευταίο σταθμό στην πορεία του αντιστασιακού πνεύματος του ελληνικού λαού, στην μακραίωνη ιστορία του, παρόλες τις προσπάθειες καπήλευσης και εξαργύρωσης από διάφορους φορείς και κυρίως από τη διαμορφωθείσα νοσηρή κομματοκρατία παραμένει ζωντανό. Αποκτά μάλιστα εντονότερη στιλπνότητα όσο οι εθνικοί κίνδυνοι μεγεθύνονται, το βιοτικό επίπεδο του λαού επιδεινώνεται, η δημοκρατία στη χώρα αποκτά ολοένα και περισσότερο τυπικό χαρακτήρα και η ελπίδα συρρικνώνεται, και όσο το πολιτικό εποικοδόμημα και το πολιτικό προσωπικό εξουσίας παραπαίει και εμφανίζεται πλήρως αναντίστοιχο με τις ανάγκες του λαού και των συμφερόντων του Ελληνισμού στις σημερινές ρευστές και επικίνδυνες γεωπολιτικές συνθήκες.

 Για αυτό το πνεύμα του Πολυτεχνείου αποτελεί τεράστια παρακαταθήκη στην ελληνική κοινωνία, προκειμένου να επαναπροσεγγίσει το αντιστασιακό της ήθος, που έχει φθαρεί από τη σταδιακή επιβληθείσα «ιδεολογία» του καταναλωτισμού, κατά τη διάρκεια της προηγηθείσας δανεικής ψευδοευημερίας της χώρας, που την οδήγησε στη χρεωκοπία, στην ξένη κηδεμονία και τη μετατροπή της πλειοψηφίας των πολιτών σε σύγχρονους πληβείους.
 
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973, που ξεκίνησε με κατάληψη του Πολυτεχνείου και αιτήματα, κυρίως φοιτητικά, εξελίχθηκε σε παλλαϊκή και πανεθνική εξέγερση με εκδηλώσεις διαμαρτυρίας σε όλη τη χώρα και στο εξωτερικό, και με κεντρικό αίτημα την παραίτηση της Χούντας και την αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών. Η αιματοβαμμένη καταστολή της εξέγερσης από τις στρατιωτικές δυνάμεις, με τουλάχιστον 24 καταγεγραμμένους νεκρούς και η επαναφορά του στρατιωτικού νόμου ήταν η αρχή του τέλους για την επτάχρονη δικτατορία, η κατάρρευση της οποίας θα συντελεστεί παράλληλα με την κυπριακή τραγωδία για την οποία φέρει την αποκλειστική ευθύνη.

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2022

Χρυσαυγίτες και αριστεροί εθνομηδενιστές κτυπούν τον ιστορικό Νίκο Σβορώνο!!!



Δημήτρης Ναπ.Γ

Πέρασαν πολλά χρόνια πριν μάθω ότι το άγαλμα της θυσίας στον κήπο του Πολυτεχνείου που γέμιζε κόκκινα τριαντάφυλλα κάθε 17 του Νοέμβρη, ήταν η μορφή του ιστορικού Νίκου Σβορώνου (που το φιλοτέχνησε ο μεγάλος γλύπτης Μέμος Μακρής). Ναι, του κομμουνιστή ανανεωτικού ιστορικού, ο οποίος προς χάριν της επιστημονικής αμεροληψίας μπορούσε να παραμερίζει την αριστερή κοσμοθεωρία του, ώστε να κατανοεί τις ιδιαιτερότητες των κοινωνικών συνθηκών στη γέννηση της ιστορίας.

Ναι, του κομμουνιστή ιστορικού, που μιλούσε για την διαμόρφωση του νεοελληνικού εθνικού σχηματισμού στον 11ο αιώνα, στην υστεροβυζαντινή περίοδο. Ναι, του ιστορικού που μίλησε για το αντιστασιακό φρόνημα και ήθος του ελληνισμού, ως κινητήρια δύναμη της μακρόχρονης επιβίωσής του. Ναι, του ιστορικού που η ανανεωτική ματιά του, ανέλυε την ιστορία σε κύκλους, ορίζοντας την μακραίωνη διάρκεια των ιστορικών εποχών και καθιστούσε την εθνική ιστορική συνέχεια (σαφώς με τομές και ασυνέχειες) ως μια ζωντανή πραγματικότητα. Και μέσα στη εθνική και κοινωνική διαχρονία του ελληνισμού, κατανοούσε τόσο την Ορθοδοξία ως στοιχείο της εθνικής ταυτότητας, όσο και ως παράγοντα που συνέβαλε (παρά τον ενίοτε διττό της ρόλο : απολυταρχικό και απελευθερωτικό) στη διαμόρφωση της αντιστασιακής ταυτότητας του ελληνισμού, τόσο ως έθνος όσο και ως κοινωνικό σχηματισμό.

Τα πολλά τελευταία χρόνια, εκτός από ελάχιστες λαμπρές εξαιρέσεις, η αριστερά παραδόθηκε στη ρευστή κοσμοπολίτικη ψυχή της και από εθνικοαπελευθερωτική, κατάντησε ουρά του κεφαλαίου με την εθνομηδενιστική αλαζονεία και εξουσία της. Η Ρεπούση, η Κουλούρη, ο Λιάκος, ο ΙΟΣ της Ελευθεροτυπίας, ο Άκης Γαβριηλίδης, τα γκρουπούσκουλα του ΣΥΡΙΖΑ, ο Φίλης, κ.α τα πρώτα βιολιά του μηδενισμού, της διαστρέβλωσης και της γενοκτονίας της μνήμης. Όμως, κάθε Νοέμβρη – ιδιαίτερα μετά το 1996 – όλες οι αριστερές συνιστώσες και τα αποκόμματα της εξωκοινοβουλευτικής «ταξικής» αριστεράς, που βρόμιζαν την εθνική και αγωνιστική μνήμη ενός χρόνια και ποικιλότροπα υποδουλωμένου λαού, συνέχιζαν λόγω άγνοιας, ή αδιαφορίας να καταθέτουν στεφάνια σε έναν από τους ιστορικούς της εθνικής, ιστορικής μας συνέχειας. Η πραγματικότητα και η εικόνα, αποδεικνύεται ενίοτε τόσο τραγική, αλλά και τόσο…ευχάριστη!!!. Ενώ την ίδια  στιγμή λερώνουν το έργο του στα ανερμάτιστα έντυπά τους, οι μηδενιστές… προσκυνούν έναν άνθρωπο που μόνο μηδενιστής δεν ήταν και καταθέτουν στεφάνια και γαρύφαλλα στην …εθνική συνέχεια.  Η απόλυτα συμβολική τραγική ήττα τους!

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2022

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ "ΠΠ" για την ΕΞΕΓΕΡΣΗ του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ- 17η ΝΟΕΜΒΡΗ



1.  Συμπληρώνονται 49 χρόνια από την αντιδικτατορική εξέγερση του  Πολυτεχνείου η οποία υπήρξε η κορύφωση του  αντιδικτατορικού-αντιστασιακού κινήματος. 49 χρόνια μετά, ο Αγώνας για  Εθνική Ανεξαρτησία- Λαϊκή Κυριαρχία- Κοινωνική Δικαιοσύνη- Δημοκρατία,  παραμένει επίκαιρος.

2. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήλθε ως απάντηση στην προσπάθεια της Χούντας  να νομιμοποιηθεί πολιτικά το 1973, μέσω  καταρχήν ενός διαβλητού δημοψηφίσματος και της λεγόμενης  φιλελευθεροποίησης και κατόπιν αναθέτοντας την Πρωθυπουργία στον παλαιό  πολιτικό Σπύρο Μαρκεζίνη.Η προσπάθεια απέτυχε.Σε αντιδιαστολή, εκείνη  την περίοδο το αντιδικτατορικό κίνημα διογκώθηκε και μαζικοποιήθηκε..

3.  Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973 που ξεκίνησε με  φοιτητική κατάληψη του ιστορικού κτηρίου με αιτήματα φοιτητικά, γρήγορα  εξελίχθηκε σε παλλαϊκή και πανεθνική εξέγερση, με διαδηλώσεις και  αντιδικτατορικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας σε όλη τη χώρα, και στη  συνέχεια στο εξωτερικό σε όλες τις χώρες όπου ζούσαν Έλληνες,με κεντρικό   αίτημα την παραίτηση της Χούντας και την αποκατάσταση των  δημοκρατικών ελευθεριών.Η καταστολή της εξέγερσης από δυνάμεις του  στρατού- που άφησε πίσω της 24 καταγεγραμμένους νεκρούς- και η επαναφορά  του στρατιωτικού νόμου,  ήταν η αρχή του τέλους για την δικτατορία, η κατάρρευση της οποίας θα  συντελεσθεί παράλληλα με την Κυπριακή τραγωδία (πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, τουρκική εισβολή και κατοχή του 37% της Κυπριακής Δημοκρατίας).

Τρίτη 19 Ιουλίου 2022

Το..."Ηθικό Πλεονέκτημα" και η Δυστοπία της Τοξικής Αριστεράς



Aπο Θανάσης Κ.


Η Αριστερά έχει πρόβλημα. Υπαρξιακό και ταυτοτικό. 
Προσπαθεί να φιμώσει, να τρομοκρατήσει, να επιβάλει την ατζέντα της, τις απόψεις της, ακόμα και την... υποκρισία της στην υπόλοιπη κοινωνία.
Οι υπόλοιποι πολίτες - ανεξαρτήτως πολιτικών προτιμήσεων ή ιδεολογικών καταβολών - θα έπρεπε σε αυτό να αντιδρούν ακαριαία...
Δυστυχώς, δεν το κάνουν...
(Με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις, βεβαίως...)

* Δύο - άσχετα μεταξύ τους - περιστατικά τις προηγούμενες μέρες. 
Το πρώτο είχε στόχο τον βουλευτή της ΝΔ και υφυπουργό Παιδείας Άγγελο Συρίγο.   
Κατά την αγόρευσή του στη Βουλή είπε το... προφανές:
Ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου ΔΕΝ έριξε τη χούντα!  
Τη δικτατορία την έριξε το Κυπριακό, οκτώ μήνες αργότερα. 
Είχε απόλυτα δίκιο!
Το αναφέρουν ακόμα και σχολικά βιβλία Ιστορίας.

Είπε ακόμα ότι το Πολυτεχνείο χρησιμοποιήθηκε για να ξεπλύνει τις ενοχές όσων ΔΕΝ έκαναν αντίσταση κατά τη διάρκεια της χούντας.
Για την ακρίβεια το είπε πολύ πιο συγκαλυμμένα. 
Πολλοί αντιστασιακοί εκείνης της εποχής το έχουν πει δημόσια, εδώ και χρόνια - πολύ πιο ωμά...
Ο Συρίγος, δεν έδειξε "ασέβεια" στον ηρωϊκό χαρακτήρα της φοιτητικής εξέγερσης του 1973. Το αντίθετο ακριβώς. 
Και χρειάστηκε να το πει, για να αντικρούσει τα επιχειρήματα της Αριστεράς που, επικαλούμενη το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα, θεωρεί ότι το Πανεπιστήμιο οφείλει να βρίσκεται σε "διαρκή εξέγερση". 
Μόνο που αυτό δεν έχει καμία σχέση με το σύγχρονο Πανεπιστήμιο...
Ε κάποιος, έπρεπε να τους το πει αυτό. Κάποτε...

Κατά τα άλλα, ο Συρίγος δεν όξυνε τα πνεύματα. 
Δεν απάντησε για παράδειγμα στο καταγγελτικό παραλήρημα Παφίλη, του ΚΚΕ..

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2020

Να μην ξεχνάμε...


ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ 

Να μην ξεχνάμε...

Η ελληνική σημαία του Πολυτεχνείου είναι αυτή που δέσποζε στην κεντρική πύλη του ιδρύματος και που κατέπεσε μετά την εισβολή του τανκ. Το αίμα πάνω της ήταν εκ των τραυματισμένων διαδηλωτών. Αναμφισβήτητα υπήρξε το πιο εμβληματικό σύμβολο της εξέγερσης. 

Να μην ξεχνάμε...

Τα τελευταία σπαρακτικά λόγια που ακούστηκαν ήταν του εκφωνητή Δημήτρη Παπαχρήστου να ψέλνει τον Εθνικό ύμνο!

__________******__________

Γιώργος Βαφόπουλος, 

"Τα νέα σατιρικά γυμνάσματα"

11
Τώρα όλα στην Ελλάδα έχουν αλλάξει.
Οι ξενοκίνητοι έλειψαν προδότες.
Τα παλιά ρούβλια εγίνηκαν στην πράξη
δολάρια, για τους γνήσιους πατριώτες.
Κι ας σχίζονται, μες στο Πολυτεχνείο,
οι αλήτες, δήθεν για Δημοκρατία,
ενώ συνωμοτούν στο καφενείο,
για να φέρουν μια νέα Λαοκρατία.
Της «Νέας Ελλήνων Τάξεως» παίδες ίτε,
με το στιλέτο πάντα γρηγορείτε.

33

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2020

π. Γεώργιος Πυρουνάκης: Μνημόσυνο στο πρώτο θύμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου Διομήδη Κομνηνό (βίντεο)

π. Γεώργιος Πυρουνάκης


Σοφία Ντρέκου


Είμαστε με τον Επαναστάτη Ιησού Χριστό!
Ξύπνα παπά, ξύπνα Λαέ... 

π. Γεώργιος Πυρουνάκης

Το πρώτο θύμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ενάντια στην φασιστική χούντα των συνταγματαρχών, ήταν ο 17χρονος μαθητής Διομήδης Κομνηνός, τον οποίον δολοφόνησαν με πυροβολισμό άνδρες της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως.

Όπως δεήθηκε στο μνημόσυνό του, ο π. Γιώργης Πυρουνάκης (μια από τις λίγες λαμπρές μορφές της εκκλησίας κατά την περίοδο της χούντας, ένας κληρικός που οι φασίστες είχαν χαρακτηρίσει «επικινδυνότερο των κομμουνιστών» και στου οποίου την λειτουργία όποιος προσερχόταν καταγραφόταν από τους ασφαλίτες):

«Έτι δεόμεθα υπέρ αναπαύσεως του θυσιασθέντος τέκνου ημών, υπέρ της ελευθερίας και της αξιοπρεπείας του ανθρώπου, Διομήδους...» καθώς και υπέρ της αναπαύσεως κι όλων των υπόλοιπων δολοφονημένων αγωνιστών της εξέγερσης ενάντια στην χούντα. Η Θεολογική και π. Γεώργιος Πυρουνάκης | Facebook

Βίντεο: ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΕΡΤ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ 1970. Μνημόσυνο του ΔΙΟΜΗΔΗ ΚΟΜΝΗΝΟΥ, Κύπριου μαθητή λυκείου, που σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Στην επιμνημόσυνη δέηση στο Δημοτικό Νεκροταφείο ΖΩΓΡΑΦΟΥ χοροστατεί ο Πρωτοπρεσβύτερος ΓΙΩΡΓΗΣ ΠΥΡΟΥΝΑΚΗΣ. ert.gr


ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ,

και ζητώ συγγνώμη από τα θύματα της εφτάχρονης τυραννίας του Τόπου μας, ως παπάς, για όσα δεν πράξαμε οι Ιερωμένοι, να τα σώσουμε από τα άγρια νύχια τους. και για την παράλειψη ακόμη να συμπαρασταθούμε στους πόνους και τους φόβους, που τους προκαλούσαν οι αδίστακτοι διώκτες τους. Έ π ρ ε π ε  κ α ι  μ π ο ρ ο ύ σ α μ ε !  Ούτε καν οι διαμαρτυρίες μας δεν διατυπώθηκαν επίσημα και διεθνώς, όπως κάνουν άλλες Εκκλησίες μη Ορθόδοξες σε παρόμοιες κακές περιστάσεις. Μα ούτε και τώρα που αποδείχνονται δικαστικώς τα άθλια και φρικιαστικά δεν εκφράζουμε τον αποτροπιασμό μας... Και παραπονιόμαστε γιατί οι πιστοί - τα παιδιά μας, μας περιφρονούν και λένε τόσα σε βάρος μας άσχημα σχόλια!

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2019

Οι εθνικές επέτειοι και ο Απ. Δοξιάδης - Το Μνημόνιο της "νέας πατριδογνωσίας"

Οι εθνικές επέτειοι και ο Απ. Δοξιάδης - Το Μνημόνιο της
«Ο αντιστασιακός χαρακτήρας διέπει ολόκληρη τη νεοελληνική ιστορία»
Νίκος Σβορώνος



από Βασίλης Ασημακόπουλος

Όπως οι εθνικές επέτειοι, η επέτειος του Πολυτεχνείου δίνει κάθε χρόνο τροφή, έμπνευση για αναστοχαστικές προσεγγίσεις. Άλλες δίνουν έμφαση στα γεγονότα του Νοέμβρη του ’73, τι οδήγησε σ’ αυτά, πώς διατάχθηκαν οι ενεργές δυνάμεις και ποια αποτελέσματα προκάλεσε. Άλλες προσεγγίσεις αναλύουν το Πολυτεχνείο ως ιδρυτικό μεταπολιτευτικό μύθο της αριστερής ιδεολογικής ηγεμονίας. Και ως συνέχεια αυτού το αναλύουν σαν μια δήθεν πρωτομεταπολιτευτική παραμυθία που μετά το 1981 αναπαράγεται υποτίθεται στις επόμενες γενιές, μέσω του εκπαιδευτικού μηχανισμού, ότι «το Πολυτεχνείο έριξε τη Χούντα».
Άλλες προσεγγίσεις επικεντρώνονται στη "γενιά του Πολυτεχνείου" για όσα πέτυχε, αλλά και για την ενσωμάτωσή της κυρίως μέσα από το παράδειγμα κάποιων εκπροσώπων της. Επιχειρείται, μάλιστα, να της φορτωθούν --μαζί με τη δεκαετία του ’80-- και όλα τα δεινά της κατοπινής εξέλιξης. Υπάρχει μια σχετική και πλούσια φιλολογία που αναπαράγεται για όλα τα ανωτέρω ζητήματα, καθόλου απαλλαγμένη από αριστερές, δεξιές και "ακροκεντρώες" στοχεύσεις.
Από τη φετινή διανοητική παραγωγή ξεχωρίζω δύο κείμενα για δύο συγκεκριμένες επισημάνσεις τους, καθώς συμπυκνώνουν βασικά σχήματα εν όψει της συζήτησης για το 2021, σχηματοποιώντας ανταγωνιστικές κατευθύνσεις. Το ένα κείμενο είναι του Απόστολου Δοξιάδη με τίτλο «Το Πολυτεχνείο: Αλήθεια, μύθος και παραμύθια». Το άλλο είναι του Γιώργου Ρακκά με τίτλο «Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία».
Θα μείνω κυρίως στο πρώτο. Από το κείμενο του Απόστολου Δοξιάδη έχει ενδιαφέρον κατά την άποψή μου όχι τόσο η άποψη-θέση ότι το Πολυτεχνείο, ως αποτέλεσμα, προκάλεσε το νατοϊκής έμπνευσης πραξικόπημα της "ομάδας Ιωαννίδη", η οποία οργάνωσε την προδοτική ανατροπή και απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου και κατ' επέκταση την εισβολή του τουρκικού "Αττίλα" στην Κύπρο.

Οι εθνικές επέτειοι

Είναι μια άποψη που κατά καιρούς έχει διατυπωθεί υπό το πρίσμα μιας "αντικειμενικής οπτικής" της αλληλουχίας των γεγονότων. Διαφωνώ, καθώς, εκτός όλων των άλλων, προϋποθέτει λογικά άλματα στο πεδίο ακριβώς της υποστηριζόμενης ως αντικειμενικής αλληλουχίας γεγονότων, όπως λ.χ. της δυνατότητας οργάνωσης πραξικοπήματος εντός μίας εβδομάδας, αλλά δεν θα επεκταθώ.

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2019

Το νόημα του Πολυτεχνείου σήμερα

Ένα ε­ρώ­τη­μα που μου έ­χουν θέ­σει συ­χνά πολ­λοί ξέ­νοι φί­λοι –ι­διαί­τε­ρα στην πρώ­τη με­τα­πο­λι­τευ­τι­κή πε­ρί­ο­δο– εί­ναι το για­τί οι Έλ­λη­νες ε­ξα­κο­λου­θούν να α­πο­δί­δουν τό­σο με­γά­λη ση­μα­σί­α στην ε­πέ­τειο του Πο­λυ­τε­χνεί­ου και ε­πι­κε­ντρώ­νουν, ή του­λά­χι­στον ε­πι­κέ­ντρω­ναν μέ­χρι τα μέ­σα της δε­κα­ε­τί­ας του 1980, γύ­ρω α­πό αυ­τή την ε­πέ­τειο τη διά­θε­σή τους για κι­νη­το­ποί­η­ση και α­ντι­πα­ρά­θε­ση με την κυ­βέρ­νη­ση.
Και το ε­ρώ­τη­μά τους έ­μοια­ζε σχε­τι­κά εύ­λο­γο: για­τί δεν συμ­βαί­νει το ί­διο σε άλ­λες χώ­ρες. Για­τί δεν συμ­βαί­νει το ί­διο π.χ. στη Γαλ­λί­α με την 3η του Μά­η, την «ε­πέ­τειο» της έ­ναρ­ξης της φοι­τη­τι­κής ε­ξέ­γερ­σης στη Γαλ­λί­α το 1968; Ή α­κό­μα και με την ε­πέ­τειο της α­πε­λευ­θέ­ρω­σης α­πό τους Γερ­μα­νούς στις πε­ρισ­σό­τε­ρες ευ­ρω­πα­ϊ­κές χώ­ρες;
Ποιο εί­ναι το νό­η­μα και η ι­διαι­τε­ρό­τη­τα αυ­τής της ε­πε­τεί­ου που εί­ναι ταυ­τό­χρο­να μια η­μιε­πί­ση­μη ε­θνι­κή γιορ­τή και έ­να έ­ναυ­σμα κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων και διεκ­δι­κή­σε­ων;
Για­τί στο Πο­λυ­τε­χνεί­ο του 1974 και του 1975 έ­γι­νε η ε­πί­θε­ση ε­νά­ντια στην Α­με­ρι­κανι­κή Πρε­σβεί­α; Για­τί στο Πο­λυ­τε­χνεί­ο του 1976 οι α­περ­γοί ερ­γά­τες της ΜΕΛ κα­τέ­βη­καν α­πό τη Θεσ­σα­λο­νί­κη για να με­τα­φέ­ρουν τον α­γώ­να τους στο ε­πί­κε­ντρο του ε­θνι­κού εν­δια­φέ­ρο­ντος; Για­τί, το 1980, η α­ντί­θε­ση του λα­ού με την τό­τε κυ­βέρ­νη­ση της Νέ­ας Δη­μο­κρα­τί­ας θα ε­πι­κε­ντρω­θεί στο Πο­λυ­τε­χνεί­ο και θα κα­τα­λή­ξει στον θά­να­το δύ­ο δια­δη­λω­τών, του Κου­μή και της Κα­νελ­λο­πού­λου; Για­τί, το 1985, γύ­ρω α­πό το Πο­λυ­τε­χνεί­ο θα εκ­φρα­στεί η α­ντί­θε­ση με την πε­ριο­ρι­στι­κή πο­λι­τι­κή λι­τό­τη­τας ε­πί υ­πουρ­γί­ας Ση­μί­τη και θα ε­πι­φέ­ρει τον θά­να­το του νε­α­ρού μα­θη­τή Καλ­τε­ζά;
 Η Ολοκλήρωση του Δημοκρατικού Κινήματος
Ας ε­πι­χει­ρή­σου­με να διευ­κρι­νί­σου­με αυ­τό το “αί­νιγ­μα”. Το Πο­λυ­τε­χνεί­ο του 1973 α­πο­τε­λού­σε στην κύ­ρια έκ­φρα­σή του την α­νώ­τε­ρη α­ντι­δι­κτα­το­ρι­κή εκ­δή­λω­ση  του ελ­λη­νι­κού λα­ού. Αυ­τή η πλευ­ρά του, η α­ντι­δι­κτα­το­ρι­κή, με τον έ­να ή άλ­λο τρό­πο, «δι­καιώ­θη­κε». Η Ελ­λά­δα, για πρώ­τη φο­ρά στη νε­ώ­τε­ρη ι­στο­ρί­α της, με­τα­βλή­θη­κε σε μια κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δη­μο­κρα­τί­α. Ό­μως αυ­τή η «δι­καί­ω­ση» δεν ο­λο­κλη­ρώ­θη­κε α­πλώς με την πτώ­ση της δι­κτα­το­ρί­ας. Το κί­νη­μα του Νο­έμ­βρη του 1973 πνί­γη­κε στο αί­μα α­πό τη στρα­τιω­τι­κή δι­κτα­το­ρί­α και η πτώ­ση της, τον Ιού­λιο του 1974, υ­πήρ­ξε συ­νέ­πεια της τουρ­κι­κής ει­σβο­λής και της ήτ­τας του ελ­λη­νι­σμού στην Κύ­προ. Παρ’ ό­λο λοι­πόν που η στρα­τιω­τι­κή δι­κτα­το­ρί­α κα­τέρ­ρευ­σε, το κί­νη­μα του Πο­λυ­τε­χνεί­ου συ­νε­χί­στη­κε για μια δε­κα­ε­τί­α του­λά­χι­στον, έ­ως ό­του πα­γιώ­σει τις δη­μο­κρα­τι­κές κα­τα­κτή­σεις.
Αυ­τό το κί­νη­μα εκ­φρά­στη­κε τα ε­πό­με­να χρό­νια με ό­λες τις νε­ο­λαι­ί­στι­κες και ερ­γα­τι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις που εί­χαν την 17η Νο­έμ­βρη ως το σύμ­βο­λό τους.

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2019

Πολυτεχνείο… 46 χρόνια μετά από την Χούντα στη Νέα Τάξη




του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη


«…. είμαστε ‘μεις τα παιδιά εκείνων που το ’56 κατέβαιναν στους δρόμους της Αθήνας για την Αυτοδιάθεση της Κύπρου και που πήραμε απ’ τους γονιούς μας εντολή να θυσιαστούμε για την ελευθερία της ….αυτή την εντολή έχουμε δώσει κι εμείς στα δικά μας παιδιά…. μην ακούτε αυτούς που σας ψιθυρίζουν ότι δεν χρειαζόμαστε ήρωες…. η θυσία αποτελεί ηθική προτροπή σε όλους τους λαούς, σε όλες τις θρησκείες, σε όλες τις ιδεολογίες ….»

Λάμπρος Παπαδημητράκης, Σκηνοθέτης, Εκφωνητής στον Ραδιοφωνικό Σταθμό του Πολυτεχνείου

Σαράντα έξη χρόνια κλείσανε εφέτος από τον Νοέμβρη του ’73, την ηρωική «μεγαλοβδομάδα» του σύγχρονου Ελληνισμού. Τις ημέρες εκείνες που η φωτεινή δύναμη της νέας γενηάς σήκωσε την Ελλάδα λίγο ψηλότερα… «καθώς τα ατίμητα άλογα του Δία ολόρτα σηκώνονται άμα νιώσουν στην οπλή τους τον οχτρό», όπως λέει ο Άγγελος Σικελιανός στο ποίημά του Προς την Άνω Ελλάδα.
Στην συνέχεια, το μεγάλο «Όχι» των φοιτητών και της ελληνικής νεολαίας πνίγηκε στο αίμα της Κύπρου, ξεθώριασε από τον ψεύτικο «θρίαμβο» της δοτής μεταπολίτευσης, παραμορφώθηκε από την σαθρή μυθολογία του “εκσυγχρονισμού”, που πάνω της χτίστηκαν οι καριέρες των νέων αφεντικών, και βούλιαξε στον βάλτο της τρόικας και του ευρώ!

Ήταν από τότε, που η υπό εκκόλαψη Νέα Τάξη είχε βάλει στο στόχαστρό της την Ελλάδα.
Γιατί τα γεγονότα του 1973 δεν εντάσσονται μόνο στο λυκόφως του Ψυχρού Πολέμου, αλλά αποτέλεσαν μια πρώτη πράξη, και το μοντέλο ακόμα, για τις ανατροπές που θα ακολουθούσαν τις επόμενες δεκαετίες με στόχο την ευρωατλαντική επικυριαρχία στον μετασοβιετικό κόσμο. Το σχέδιο του εσωτερικού πραξικοπήματος, που τέθηκε σε εφαρμογή, το είδαμε να επαναλαμβάνεται πολλές φορές με τις «έγχρωμες επαναστάσεις” στα Βαλκάνια, την Ευρασία, με την Αραβική «Άνοιξη» κ.ά…. Εκμετάλλευση μιας λαϊκής εξέγερσης από πυρήνα οργανωμένων πρακτόρων, ανάδειξη των μελλοντικών ηγετών και, πάνω απ’ όλα, χειραγώγηση της Κοινής Γνώμης.

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2019

Το Πολυτεχνείο φέτος είναι πιο επίκαιρο από ποτέ, ας το τιμήσουμε λοιπόν ακριβώς όπως τότε...



Επειδή βλέπω και ...φοριέται πολύ, από (ελάχιστους δυστυχώς) ειλικρινείς φίλους μα προπαντός από κάθε απόχρωσης αμέτρητους ψεύτικους φίλους του - ανοιχτούς εχθρούς των κεντρικών του συνθημάτων και ιδανικών, πως "το Πολυτεχνείο φέτος είναι πιο επίκαιρο από ποτέ", ας το τιμήσουμε λοιπόν ακριβώς όπως τότε :

1. Να ξαναγραφτούν, όπως ακριβώς τότε, τα συνθήματα "ΕΞΩ αι ΗΠΑ","ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ", "ΑΥΤΗ Η ΓΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ" "ΑΔΟΥΛΩΤΗ ΕΛΛΑΔΑ" κλπ

2.Να υψωθούν ξανά όπως τότε στην κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου και σε όλες τις εκδηλώσεις τιμής, οι ελληνικές σημαίες.

3. Να ακουστεί ξανά όπως ακριβώς τότε, ο Εθνικός Ύμνος, και μάλιστα με την ηχογραφημένη φωνή τού μη εξαργυρώσαντος με πολιτικές καρέκλες σεμνού εκφωνητή του παράνομου ραδιοσταθμού.

4. Μουσική επένδυση : Τραγούδια, όπως ακριβώς τότε, των συνθετών Μίκη Θεοδωράκη, Σταύρου Ξαρχάκου, Μάνου Λοϊζου και φυσικά με το χιλιοτραγουδισμένο τότε "Πότε θα κάνει ξαστεριά"...

5. Να ακουστούν στις πορείες τα ίδια με τότε επίκαιρα συνθήματα, όπως: "Ελλάδα Κύπρος Παλαιστίνη, Αμερικάνος δεν θα μείνει" και 'Ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός"...