ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ, ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΕ ΕΛΑΦΡΥΝΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ

Άριστος Μιχαηλίδης 

Η απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου, να εγκρίνει με ποσοστό 71% πρόταση του ευρωβουλευτή Μιχάλη Χατζηπαντέλα αφορά συγκεκριμένα την ανέγερση μνημείου στη μνήμη των θυμάτων και των αγνοουμένων της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Ειδικά των θυμάτων της εισβολής. Δεν διαχωρίζει και δεν κατονομάζει ειδικά τα θύματα της ελληνοκυπριακής κοινότητας.

Παρότι εξ αντικειμένου όταν ένα μνημείο αναφέρεται στην τουρκική εισβολή αυτομάτως παραπέμπει ότι είναι σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και των πολιτών της Ελληνοκυπρίων, όχι των πολιτών της που ταυτίστηκαν με τους εισβολείς και πολέμησαν δίπλα τους. Αλλά, τι να κάνουμε, αυτά είναι τα γεγονότα.

Η πλειονότητα των Ελληνοκυπρίων το είδαν αυτό με ανακούφιση. Ένιωσαν ότι επιτέλους έστω και μετά μισό αιώνα αναγνωρίζεται και σημειώνεται με συμβολικό μνημείο ότι στην Κύπρο ΥΠΗΡΞΕ εισβολή από την Τουρκία. Και μάλιστα ότι συνεχίζεται η κατοχή ως μια ανοικτή πληγή εντός ευρωπαϊκού εδάφους. Δεν είναι ένα μνημείο σε βάρος της τουρκοκυπριακής κοινότητας. Αν θίγεται κάποιος με αυτό είναι η Τουρκία, η χώρα που πραγματοποίησε την εισβολή.

Όμως ούτε καν αυτό μπορούμε να το διαχειριστούμε με λίγη αυτοσυγκράτηση. Ελληνοκύπριοι στέλνουν επιστολές στην Ευρώπη και καταγγέλλουν αυτή την απόφαση. Η κορύφωση ήρθε από το ΑΚΕΛ με δηλώσεις του ίδιου του Στεφάνου, αλλά και από τον ευρωβουλευτή Γιώργο Γεωργίου, ο οποίος με επιστολή προς την Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Ρομπέρτα Μέτσολα, της ζητά να αναγνωρίσει «την αναγκαιότητα ανέγερσης ενός κοινού μνημείου εντός του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στη μνήμη των αγνοουμένων και των θυμάτων όλων των κοινοτήτων της Κύπρου για την περίοδο 1963-1974».

Ελληνοκυπριακός εθνομηδενισμός: με αφορμή το έργο του Μάριου Θρασυβούλου: «Για την υπεράσπιση της πατρίδας» ΑΚΕΛ και κυπριακό ζήτημα 1960-1964»(εκδόσεις Κύτταρο)

Του Σπύρου Κουτρούλη 

«Σε κάθε εποχή η ιδεολογία του νικητή καθίσταται για τους νικημένους ερμηνεία της πραγματικότητας, δηλαδή η ήττα τους επισφραγίζεται με την αποδοχή της οπτικής του νικητή…Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού δεν πρέπει και να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλλει ο ισχυρός για τον εαυτό του.»

Π.Κονδύλης[1]

Να κατέχετε το 37% της πατρίδας σου από μια τρίτη δύναμη, που εισέβαλε στην γη σου, προκάλεσε εθνοκάθαρση με χιλιάδες θύματα και νεκρούς όχι μόνο σε στρατιώτες αλλά σε γυναίκες, γέρους και παιδιά , με καταπάτηση κάθε είδους ανθρώπινου δικαιώματος, να ξυπνάς κάθε μέρα και να βλέπεις απέναντι σου απειλητική την τουρκική σημαία, που υπενθυμίζει με τον πιο εύγλωττο τρόπο ότι δεν θα πάψει να κατέχει ότι κατέλαβε με τα όπλα και εσύ να επικρίνεις τους δικού σου ανθρώπους γιατί επιχείρησαν να αντισταθούν με τον φτωχό οπλισμό τους, να επικρίνεις όλα τα κόμματα από το Δημοκρατικό Συναγερμό ως το ΑΚΕΛ και τους τροτσκιστές επειδή αντιστάθηκαν στην τουρκική επιθετικότητα, να εξισώνεις τον θύτη με το θύμα, τότε κάτι ανεξήγητο συμβαίνει μέσα στο νοητικό σου κόσμο.

Ο συγγραφέας επιχειρεί να ομογενοποιήσει όλες τις μορφές αντίστασης του κυπριακού ελληνισμού, να τις ταυτίσει με τις ακραίες πράξεις της ΕΟΚΑ Β’ και των πραξικοπηματιών οι οποίοι δεν έπαυαν να δημιουργούν τα γεγονότα εκείνα που θα έδιναν στην Τουρκία την πρόφαση για την εισβολή. Στόχος του βέβαια να προκαλέσει την αποδοκιμασία του αναγνώστη όχι τόσο στις ακροδεξιές ομάδες όσο με τις ομάδες των αγωνιστών της ΕΟΚΑ που ακολούθησαν τον Μακάριο και επάνδρωσαν τις σοσιαλιστικές ομάδες αντίστασης του Β.Λυσσαρίδη, αλλά και το ΑΚΕΛ που ακολούθησε τον Μακάριο.

Όμως ένα μη επιδιωκόμενο αποτέλεσμα του βιβλίου είναι ότι μας υπενθυμίζει ότι η ελλαδική και η κυπριακή αριστερά σε πολλές περιόδους της ιστορίας της ύψωσε σημαία τον αγώνα για αυτοδιάθεση- Ένωση, ενώ στα γεγονότα 1963-1964 ανάμεσα στα θύματα της τουρκικής ανταρσίας υπήρξαν στελέχη της κυπριακής αριστεράς (σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής). Πράγματι ο Ε.Αβέρωφ στο βιβλίο του «Ιστορία χαμένων ευκαιριών» επισημαίνει ότι ο φόβος ότι το ΑΚΕΛ θα ξεκινούσε πρώτα τον αγώνα για την Ένωση, οδήγησε στην εσπευσμένη ανακίνηση του Κυπριακού και τελικά στην δημιουργία της ΕΟΚΑ.

Η Κυπριακή Δημοκρατία να απαγορεύσει αμέσως τη δράση των «Γκρίζων Λύκων»: Αντιδρά το ΑΚΕΛ;

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Ευρωπαϊκά κράτη εξετάζουν θέμα απαγόρευσης της δράσης της διεθνούς φασιστικής οργάνωσης, «Γκρίζοι Λύκοι». Η Γαλλία προχώρησε ήδη προς αυτή την κατεύθυνση και αποφάσισε την απαγόρευση της δράσης τους.

Στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο έχει αναληφθεί πρωτοβουλία (από τον Κώστα Μαυρίδη) και γίνονται κινήσεις για να προχωρήσουν τα κράτη-μέλη στην απόφαση να θέσουν εκτός νόμου την Οργάνωση αυτή, η οποία δρα σε διάφορες χώρες.

Όπως είναι γνωστό, στο ευρωκοινοβούλιο από κυπριακής πλευράς έχουν υπογράψει οι τέσσερις από τους έξι, πλην των δυο ευρωβουλευτών της λεγόμενης κυπριακής αριστεράς.

Το θέμα δεν είναι ασφαλώς οι δυο, οι οποίοι έχουν ήδη κριθεί από την κοινή γνώμη, αλλά τι γίνεται εφεξής με την κυπριακή κυβέρνηση και το κυπριακό κοινοβούλιο. Η Κυπριακή Δημοκρατία έχει πολλούς λόγους να προχωρήσει με αυτό το θέμα.

• Οι Γκρίζοι Λύκοι έχουν δολοφονήσει τους Τάσο Ισαάκ και Σολωμό Σολωμού, τον Αύγουστο του 1996.

Όπως είναι γνωστό, για τις δυο δολοφονίες, η Κυπριακή Δημοκρατία είχε εκδώσει 13 συνολικά εντάλματα σύλληψης. Τα εντάλματα που είχαν εκδοθεί με εντολή του τότε Γενικού Εισαγγελέα, αείμνηστου Αλέκου Μαρκίδη και είχαν διαβιβαστεί και στην Interpol.

Η τελευταία προχώρησε σε έκδοση διεθνών ενταλμάτων σύλληψης για τους 10 ( σχετική ανακοίνωση  εκδόθηκε στις 22 Νοεμβρίου 1996). Μεταξύ αυτών, που καταζητούνται είναι και ο έποικος Κενάν Ακίν, ο οποίος τότε ήταν παράνομος “υπουργός” Γεωργίας και δασών των κατεχομένων.

Υπενθυμίζεται συναφώς, ότι την ώρα κατά την οποία ο Ακίν πυροβολούσε τον Σολωμό Σολωμού, δίπλα του ήταν ο τότε κατοχικός ηγέτης, Ραούφ Ντενκτάς. Ο Κενάν Ακίν είναι αυτός, ο οποίος φωτογραφήθηκε με τους Ερντογάν και Τατάρ, στις 15 Νοεμβρίου 2020, στην περίκλειστη περιοχή της κατεχόμενης Αμμοχώστου.

Υπήρχαν και πολλές άλλες δράσεις της φασιστικής οργάνωσης στα κατεχόμενα.

• Σημειώνεται ότι τον Ιούλιο του 1996, ο Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος Κουτλού Ανταλί δολοφονήθηκε από τους Γκρίζους Λύκους, επειδή ασκούσε έντονη κριτική στον Ραούφ Ντενκτάς.

Σενέρ Λεβέντ προς Γ.Γ. ΑΚΕΛ : Αν ήσουν πράγματι κομμουνιστής, δεν θα ονειρευόσουν να συνεργαστείς με τη φασιστική και κατοχική κυβέρνηση της Τουρκίας !

“Αν είναι σωστές οι μεταφράσεις που γίνονται για εμάς από τον ελληνοκυπριακό Τύπο. Αν δεν υπάρχει κανένα λάθος σε αυτές. Και αν τα είπες πράγματι αυτά κύριε Άντρο Κυπριανού. Λυπάμαι πολύ. Κοίτα τι είπες: «Οι πρόσφατες εξελίξεις στη Συρία και στην Ανατολική Μεσόγειο έδειξαν ότι είναι βλακεία να νομίζουμε ότι η Τουρκία είναι μια χώρα η οποία μπορεί να αποκλειστεί από το φυσικό αέριο».

Άρα βγάζεις και εσύ ένα τέτοιο μερίδιο στην Τουρκία από αυτήν την εισβολή της, που θεωρείς ότι βαδίζει προς τη νίκη.

Πιάνεσαι από αυτό το κακό παράδειγμα για να αποδείξεις την ορθότητα των απόψεών σου. Αφού εξήγαγες αυτό το συμπέρασμα από αυτήν την ντροπιαστική εισβολή, η «νίκη» της Τουρκίας πρέπει να σε έχει ικανοποιήσει πολύ. Δηλαδή, λες το εξής στην κοινότητά σου: «Κοιτάξτε ιδού. Η Τουρκία δεν μπλοφάρει, κάνει αυτό που λέει. Θέλετε να μας κάνει τα ίδια;».

Είδα πολλά κομμουνιστικά κόμματα στον κόσμο. Αλλά δεν είδα κάποιο το οποίο να έχει μια τόσο μίζερη σκέψη. Και, μάλιστα, γιατί σε αποκαλώ κομμουνιστή; Τι σχέση έχεις εσύ με τον κομμουνισμό; Αν ήσουν πράγματι κομμουνιστής, μήπως θα ονειρευόσουν να συνεργαστείς με τη φασιστική και κατοχική κυβέρνηση της Τουρκίας;

Όμως, δεν φταις εσύ. Φταίνε εκείνοι που σε έφεραν επικεφαλής του κόμματος αυτού. Προσπαθείς να καλοπιάσεις εκείνον τον φασίστα, φανατικό ισλαμιστή κατακτητή, αντί να αγωνιστείς εναντίον του.

Ξέροντας ότι η Τουρκία κλείνει όλους τους δρόμους που έχουμε για λύση σε αυτό το νησί, προσπαθείς πολύ να την αθωώσεις σε κάθε ζήτημα, απλώς και μόνο για να κάνεις αντιπολίτευση ή για να σε θεωρήσουν οπαδό της λύσης και της ειρήνης οι Τουρκοκύπριοι.

Ιδού, ο κατακτητής και ο εισβολέας είναι εδώ. Δεν έμεινε τίποτε που δεν μας έκανε εδώ και 45 χρόνια. Εσύ έχασες το έδαφός σου. Εγώ έχασα την ελευθερία μου. Να είσαι ευχαριστημένος που βρίσκεσαι στην ελεύθερη περιοχή. Δεν υποφέρεις όσα υποφέρουμε εμείς στην κατεχόμενη περιοχή. Αλλά τουλάχιστον, μην εμποδίζεις τον αγώνα που διεξάγουμε εναντίον αυτού του κατακτητή. Δεν θέλουμε άλλη χάρη.

Εσύ είσαι ένας πολίτης της αιχμάλωτης Κύπρου που έτυχε υποδοχής στο σπίτι του κατακτητή στην Άγκυρα. Εγώ είμαι ένας δημοσιογράφος, τον οποίο θέλει να λιντσάρει ο κατακτητής που σε φιλοξένησε, αποκαλώντας με «προδότη της πατρίδας».

Δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε. Οι κόσμοι μας είναι διαφορετικοί. Τι σχέση έχεις εσύ με τους κομμουνιστές. Αν ήσουν κομμουνιστής, τώρα θα αναζητούσες το δίκαιο των αθώων, οι οποίοι υποφέρουν τόσα χρόνια στις φυλακές του Ταγίπ Ερντογάν. Δεν θα σταματούσες ποτέ να αναφέρεσαι σε αυτό, στην Ευρώπη, όπου τα μέλη σας κάθονται στο Ευρωκοινοβούλιο. Θα άρχιζες εκστρατεία απελευθέρωσης εκείνων των κρατουμένων.

Το τέλος της αθωότητας

Αλέκος Μιχαηλίδης

Ασφυκτικά ανυπόφορη είναι η προσπάθεια του ΑΚΕΛ να «ζωντανέψει» τον Γεώργιο Γρίβα. Χουλιγκάνικη συνθηματολογία κρίνεται η θέση πως τα «έργα» του είναι φωταγωγημένα στον Πενταδάκτυλο. Σαν ρεβανσιστική προσπάθεια ακύρωσης του αγώνα της ΕΟΚΑ. Μια ανιστόρητη επανάληψη περί πραξικοπήματος, που έγινε χωρίς τη συναίνεσή του. Όλα για να ξεπλυθεί η ιστορική μετριότητα του ΑΚΕΛ, που την κρίσιμη στιγμή αγνόησε τη δίψα του λαού και στάθηκε στο πλευρό της βρετανικής αποικιοκρατίας, στο πλάι του φασισμού. Κι ας επιμένουν πως πρόκειται για τον Γρίβα του ’74, αγνοώντας επιμελώς την ημερομηνία του θανάτου του: 27 Ιανουαρίου 1974, έξι μήνες πριν τη χουντική προδοσία και την τουρκική εισβολή.

Όλα, σαν αναθεωρήσεις περί ιστορικού τέλους, που επιβεβαιώνουν την ανυπαρξία της κυπριακής αριστεράς. Η οποία καταγγέλλει πως (η συνοδοιπόρος της στον μεγάλο αγώνα του εξωραΐσμού της κατοχής, στον μεγάλο αγώνα του «οδυνηρού συμβιβασμού») η ελληνοκυπριακή δεξιά, μαζεύτηκε στο κρησφύγετο του Γρίβα στη Λεμεσό. Όλα, όχι προς υπεράσπιση της «ιστορικής αλήθειας», αλλά προς απαλλαγή της δικής της ασυγχώρητης απουσίας από τη μοναδική ένοπλη αντιαποικιακή επανάσταση του κυπριακού Ελληνισμού. «Η ηγεσία του ΑΚΕΛ λησμόνησε το βασικό λενινιστικό δίδαγμα, ότι ο γνήσιος κομμουνιστής υποστηρίζει κάθε βόλι που στρέφεται ενάντια σε ξένο κυρίαρχο, ανεξάρτητα του ποιος ρίχνει το βόλι αυτό», κατέθεσε κάποτε ο πρώτος Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ, Πλουτής Σέρβας.

Μηδενίζοντας το Έθνος, ενισχύεται ο εθνικισμός: Και ο Εθνικισμός οδηγεί σε τραγικά γεγονότα

File Photo: Στιγμιότυπο από παλαιότερη παρέλαση στη Θεσσαλονίκη, 28 Οκτωβρίου 2018 ΑΠΕ ΜΠΕ, PIXEL, ΜΠΑΡΜΠΑΡΟΥΣΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ

Του ΝΙΚΟΥ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ – Νέα Υόρκη

Είπα να σωπάσω. Σκέφτηκα πως ότι κι αν (τους) πούμε είναι σαν να ρίχνουμε αυγά στον τοίχο. Μα δεν έχουν το Θεό τους (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Δικαίωμα τους, αλλά κανείς δεν έχει δικαίωμα να αμφισβητεί τα πιστεύω κανενός, αρκεί να μην είναι ακραία και να μην προκαλούν ζημιά σε συνανθρώπους μας. Αρκεί να προάγουν τη Δημοκρατία και να αναδεικνύουν την ελευθερία του λόγου και όχι την ενθάρρυνση της βίας και του bullying. Μάιος 2019 Πανεπιστήμιο Harvard,

Παρουσίαση Μελέτης για τα παιδιά της Κύπρου*:

Μεταξύ άλλων αποτελεσμάτων:

1) Η καταπίεση των παιδιών τα αποτρέπει από το να εργαστούν για μια καλύτερη κοινωνία και να πάνε στην κάλπη για το καλό του τόπου τους

2) Η ποιότητα των μαθημάτων (είδος, όχι ποσότητα) σπρώχνει τα παιδιά στην (υγιή) κοινωνία και στην κάλπη απομακρύνοντας τα από αρνητικές ενέργειες (bullying, ναρκωτικά, βία, κ.λπ.)

3) Η ενθάρρυνση της Πολιτείας και των καθηγητών μπορεί να σπρώξει τα παιδιά στην (υγιή) κοινωνία και στην κάλπη απομακρύνοντας τα από αρνητικές ενέργειες (bullying, νσρκωτικά, βία, κ.λπ.).

4) Η γενιά που γεννήθηκε μεταξύ 1977-2000 (millennials) μεγαλώνει με την τεχνολογία όμως νοιάζεται για το μέλλον της και περιμένει από τους “πάνω” να τους εμπλέξει (όλα αυτά μέσα από διεθνείς έρευνες) 5) Όχι μόνο στην Κύπρο και την Ελλάδα, ένας στους τρεις πολίτες δεν ψηφίζει, ενώ σχεδόν ένας στους δυο νέους ούτε γυρίζει να δει την Πολιτεία (παρόλο που “την” διαβάζει και ενδιαφέρεται)

6) Σε Κύπρο, Ελλάδα και πολλές άλλες δημοκρατικές χώρες, οι γενιές πριν το 1977 μεγάλωσαν με το τρίπτυχο: Μητέρα – Πατρίδα – Θρησκεία

Κι εδώ τίθεται ένα μεγάλο ερώτημα: Θα αλλάξει αυτό το τρίπτυχο με τον εθνομηδενισμό; Που να χτυπιόμαστε ανάποδα, να ρουφάμε την Μεσόγειο και να την κάνουμε σάλιο να τη δώσουμε στον Τούρκο, ΜΟΝΟ ακρο-δεξιά της Μεσογείου στέλνουμε τη νέα γενιά, η οποία με το δίκιο της διερωτάται και φουσκώνει μέρα με τη μέρα!.

Η ανεξαρτησία ως στρατηγικός στόχος της Αριστεράς

Η ανεξαρτησία ως στρατηγικός στόχος της Αριστεράς

Δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα (σελ. 135-140) από το βιβλίο του Γιώργου Καμηλάρη, Η Αριστερά στη Σύγχρονη Κυπριακή Ιστορία ένα απόσπασμα για τον στρατηγικό στόχο της ανεξαρτησίας που έθετε ήδη από τα πρώτα της βήματα η Κυπριακή Αριστερά.  Το βιβλίο θα παρουσιαστεί την Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2017 στις 8 μμ στο Σπίτι της Κύπρου, από τον Γιώργο Καραμπελιά, τον Χρήστο Αλεξάνδρου, τον Στέλιο Παπανικολάου και τον  συγγραφέα

«Α»

Η μακρά περίοδος που κράτησαν οι αγώνες των Κυπρίων για απελευθέρωση και οι δυσκολίες που διαχρονικά αντιμετώπιζαν, αλλά προπαντός οι συνεχώς μεταβαλλόμενες ιστορικές συγκυρίες προκα­λούσαν κατά καιρούς διαφωνίες και διχογνωμίες ανάμεσά τους. Δεν αμφισβητείται ότι όλοι ήθελαν την αποτίναξη του αποικιακού ζυγού και τη δυνατότητα να ζήσουν ελεύθεροι στον τόπο τους. Διαφωνούσαν όμως, κατά διαστήματα, ως προς τη μορφή του αγώνα και τον τελικό στόχο του. Ενώ η Δεξιά και η Εκκλησία παρέμειναν, διαχρονικά, προ­σηλωμένες στην Ένωση, η Αριστερά μεταπηδούσε, κατά περιόδους, από την ανεξαρτησία στην Ένωση και ξανά στην ανεξαρτησία, για να επανέλθει και πάλι στην Ένωση. Με το πέρασμα του χρόνου αναπτύ­χθηκαν δύο σχολές σκέψης: Όσοι πίστευαν και αγωνίζονταν για την Ένωση, κατά την περίοδο που η Αριστερά πρόβαλλε την ανεξαρτη­σία, ανήκαν κατά την ηγεσία της Αριστεράς, στη σχολή «του εθνικι­στικού ρομαντικού μαξιμαλισμού», ενώ η ίδια που αγωνιζόταν για την ανεξαρτησία ανήκε στη σχολή «του πολιτικού ρεαλισμού.»[1]Οι μεν χα­ρακτήριζαν την Ένωση ως τέχνασμα της μεγαλοαστικής τάξης για δια­τήρηση των προνομίων της, οι δε τους υποστηρικτές της ανεξαρτησίας «ως απάτριδες, ως εχθρούς της Ελλάδας και ως ξενοκίνητα μίσθαρνα όργα­να…».[2] Πόσο «πολιτικός ρεαλισμός» ήταν ο στρατηγικός στόχος της ανεξαρτησίας και πόσο εξυπηρετούσε τα εθνικά συμφέροντα της Κύπρου, αλλά και πόσο συνεπείς παρέμειναν στη γραμμή τους οι υποστηρίζοντες τη λύση αυτή, είναι οι κύριες παράμετροι που εξετάζονται στο παρόν κεφάλαιο. […]

Έριξε νερό στο …μύλο της Τουρκίας και τώρα ζητά παρηγοριά και σωτηρία σε ένα Νατοϊστή

Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ

Η υπόθεση της μυστικής συνάντησης του γενικού γραμματέα του ΑΚΕΛ, Άνδρου Κυπριανού με τον υπέρμαχο του ΝΑΤΟ, Έσπεν Μπαρθ Άιντα, τον αποτυχημένο ειδικό σύμβουλο του γενικού γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, είναι πολύ σοβαρή. Και δεν μειώνεται η αξία της με την καταγγελία του κ. Κυπριανού ότι τον παρακολουθεί η κυπριακή ΚΥΠ, μία καταγγελία φαιδρή, τη στιγμή που το ΑΚΕΛ διαθέτει τον δικό του παρόμοιο μηχανισμό, και παρακολουθεί τους πάντες, άσχετα εάν ο μηχανισμός αυτός είναι εξίσου φαιδρός. Ούτε μειώνεται με τον ισχυρισμό ότι και άλλοι καταφεύγουν στην ίδια πρακτική των μυστικών συναντήσεων, οι οποίες στις περιπτώσεις όπως η συγκεκριμένη είναι και ανάρμοστες. Τι άραγε έψαχνε ο γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ; Τι αναζητούσε; Μα τι άλλο από την επιβεβαίωση του αναγνώσματός του, ότι ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης πήγε απροετοίμαστος στην Ελβετία, και έτσι χάθηκε η δήθεν «ιστορική» ευκαιρία για επίλυση του Κυπριακού. Βεβαίως ομιλούμε για τον κ. Αναστασιάδη ο οποίος τόσο πολύ πίστευε στη λύση που πρεσβεύει -και με την οποία διαφωνεί κάθετα και οριζόντια η πλειοψηφία των πολιτών- ώστε έκανε και άλλες υποχωρήσεις για να την πετύχει. Και αν οι Τούρκοι δεν ήταν τόσο μπουνταλάδες και τενεκέδες, και αν δεν απαιτούσαν και άλλα πολλά, τώρα θα μιλούσαμε για καθορισμό δημοψηφισμάτων και θα τρέχαμε καλοκαιριάτικα και δεν θα προλαμβαίναμε σαν χώρα. Άρα, οι κατηγοριες του κ. Κυπριανού εναντίον του προέδρου της Κύπρου είναι εντελώς ανεδαφικές και πλέον είναι και ύποπτες. 

Μάϊκ Σπανός: Η ειλικρινής επιλογή του ΑΚΕΛ

Του Αλέκου Μιχαηλίδη (Ρήξη φ. 134) 

Το ΑΚΕΛ δεν είναι τυχαίο κόμμα. Ούτε νεοφώτιστο. Κουβαλά μια μακρά ιστορία 91 ετών μαζί με το Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου. Είναι, δικαίως, το μοναδικό κόμμα που τοποθετείται πλάι στη σύγχρονη κυπριακή πολιτική ιστορία. Και όμως, εκείνο που το χαρακτηρίζει δεν είναι τόσο οι μαχητικές απεργίες των μεταλλωρύχων του Αμιάντου το 1948, όσο η εκκωφαντική απουσία από τον αγώνα της ΕΟΚΑ το 1955. Δεν είναι τόσο η όποια αντίσταση στο πραξικόπημα του 1974 (επίσημα ούτε εκεί ήταν παρών το ΑΚΕΛ), όσο η στήριξη στην τουρκικής έμπνευσης Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία και στο παιχνίδι του 2004, με το ΟΧΙ τρεις μέρες πριν το δημοψήφισμα. Δεν είναι τόσο η συμμετοχή στον αντιμνημονιακό αγώνα (αν υπήρξε στην Κύπρο), όσο η καταστροφική διακυβέρνηση Χριστόφια, που άνοιξε τις πόρτες στην Τρόικα και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Σήμερα, λοιπόν, το ΑΚΕΛ (άλλοτε πρώτο κόμμα) βιώνει μια εντελώς πρωτόγνωρη ήττα και εξαιτίας της πενταετίας 2008-2013 και εξαιτίας της τυφλής υποστήριξης στον Πρόεδρο Αναστασιάδη από το 2013 μέχρι πριν λίγους μήνες, με σκοπό την όποια επίλυση του κυπριακού προβλήματος. Κατόρθωσε δε το ΑΚΕΛ, όχι να πείσει πως θέλει λύση του Κυπριακού και πως τάχα αφήνει στην άκρη τις κομματικές διαφορές, αλλά να καταστήσει σαφές πως πρόκειται για ένα κόμμα που ραδιουργώντας προσπαθεί να ανεβεί ξανά τον λόφο του Προεδρικού Μεγάρου της Λευκωσίας.

Το κόμμα της κυπριακής αριστεράς, από τα λίγα που επιβίωσαν νικηφόρα μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, επειδή ακριβώς πάντα η καρδιά του χτυπούσε προς δυσμάς και βρήκε μια διέξοδο, βρίσκεται σε μια από τις χειρότερες στιγμές της ιστορίας του. Και αυτό, όχι τόσο γιατί από το 32,67% των βουλευτικών εκλογών του 2011 (εν μέσω διακυβέρνησής του) έπεσε τον Μάιο του 2016 στο 25,67%, με απώλεια 40.000 ψήφων, αλλά γιατί ακροβατεί σε ένα σχοινί ανάμεσα στις κολώνες της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης, χωρίς να μπορεί να κρατά την όποια ισορροπία.

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ “ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ” ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

“Θεωρούμε ως λαό της Κύπρου και τους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους, αλλά ΔΕΝ θεωρούμε την Κύπρο Ελληνική, όπως θεωρούν κάποιοι”, είπε χαρακτηριστικά προχτές, στην εκπομπή του ΡΙΚ, ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ, ‘Αντρος Κυπριανού

Μεταξύ των κάποιων προφανώς συγκαταλέγεται και ο μεγάλος Τούρκος ποιητής και κομμουνιστής Ναζίμ Χικμέτ, που πέρασε πολλά χρόνια της ενήλικης ζωής του σε φυλακές και εξορίες και του οποίου τα έργα μεταφράστηκαν σε πενήντα γλώσσες, μεταξύ των οποίων και τα ελληνικά.

Η εφημερίδα Αυγή, που για να την αγοράσεις στην Ελλάδα από περίπτερο έπρεπε, το 1955, να κάνεις ειδική επιχείρηση, για να μην καταλήξεις στην Ασφάλεια, έγραφε στο φύλλο 174 εκείνου του έτους:

“Ο Χικμέτ απηύθυνε μήνυμα στους Τούρκους της Κύπρου, στο οποίο τονίζει ότι “η Κύπρος ήταν πάντοτε ελληνική”. “Δεν υπάρχει”, γράφει, “κανένα ζήτημα για την ελληνικότητα της νήσου. Η πλειοψηφία των κατοίκων της είναι ‘Ελληνες και δίκαια αγωνίζονται για την ‘Ενωσιν της νήσου με την Ελλάδα”. Απευθυνόμενος ειδικότερα στην τουρκική μειονότητα της Κύπρου, ο Τούρκος ποιητής τονίζει ότι “πρέπει να συνεργασθή με τους ‘Ελληνες Κυπρίους για την απαλλαγή της νήσου από τον Αγγλικό ιμπεριαλισμό”. “Μόνο”, γράφει, “όταν η νήσος απαλλαγή από τους ‘Αγγλους ιμπεριαλιστάς, οι Τούρκοι κάτοικοί της θα μπορέσουν να ζήσουν πραγματικά ελεύθεροι…”

Προ κάποιου καιρού περιήλθε εις γνώσιν του γράφοντος μια εκτίμηση της Πρεσβείας των ΗΠΑ στη Λευκωσία, σύμφωνα με την οποία πρέπει οπωσδήποτε να συντριβεί η βάση της “πατριωτικής αριστεράς” στην Κύπρο. Τώρα μπορείτε να πείτε ίσως, ποιά βάση; Η βάση που ξεσηκώθηκε τη Μεγάλη Παρασκευή και υποχρέωσε, για μοναδική φορά στην ιστορία του ΑΚΕΛ, το Πολιτικό του Γραφείο να αλλάξει την απόφασή του και η βάση που εκτίναξε, στα “κόκκινα χωριά” της Κύπρου, το ‘Οχι στο δημοψήφισμα.

Γιατί είναι κυρίως οι λαϊκές τάξεις και τα φτωχά στρώματα του πληθυσμού που χρειάζονται κράτος.

Δεν θάναι κρίμα, αυτό το έργο να το πραγματοποιήσει η ίδια η ηγεσία του ΑΚΕΛ;

Πειραματόζωο η Κύπρος !!!

Γράφει η Ανδρούλα Γκιούρωφ*

Κύπρος, το πειραματόζωο!!! Η εξαίρεση του κανόνα από το διεθνές και Ευρωπαϊκό δίκαιο.Το μεγάλο θύμα στην σκακιέρα των ιμπεριαλιστών, των μεγάλων υποκριτών, των δήθεν ειρηνιστών και των δήθεν προοδευτικών. Οι τότε δικτάτορες της Αθήνας την αποκάλεσαν «πόρνη της Μεσογείου».Αλλοι μια «πολυκατοικία» και καυγάδιζαν ποιός θα πάρει το ρετιρέ.Τα γνωστά γεράκια πέραν του Ατλαντικού την έβλεπαν ως ένα «αβύθιστο αεροπλανοφόρο».Οπως τότε. έτσι και σήμερα βρίσκεται ξανά στο στόχαστρο ισχυρών ιμεριαλιστικών συμφερόντων με το λαό της να παρακολουθεί τα νέα σενάρια συγχυσμένος, οργισμένος και αμήχανος, προσπαθώντας να μαντέψει τι μαγειρεύεται ξανά πίσω από τις πλάτες του. Πολλοί ανακαλούν με πικρία και ανάθεμα εκείνες τις αιματηρές αναμνήσεις της δεκαετίας του 70 όταν η CIA, οι δικτατορίσκοι Αθηνών και Αγκυρας μαζι με τον μακελλάρη των λαών Κίσσιγκερ, ακόνιζαν τα μαχαίρια τους για να βγάλουν απο την μέση τον ανυπότακτο «παπά» που αγωνιζόταν με νύχια και με δόντια για ενίσχυση του ενιαίου κράτους και ενάντια στις δολοπλοκίες και τα άνομα τους σχέδια.Τον είπαν τότε «Κάστρο της Μεσογείου» « κομμουνιστή και επικίνδυνο».Και βάλθηκαν να τον εξοντώσουν όπως και όσους ήθελαν την Κύπρο νησί ειρήνης, αγαστής συνεργασίας και συμβίωσης Ρωμιών, Τούρκων Αρμεναίων Μαρωνιτών και Λατίνων.

Μέσα στο φόντο των ευρύτερων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην φλεγόμενη Μέση Ανατολή , έστρωσαν τώρα για καλά το τραπέζι για πιο σκληρά παζάρια για να τελειώνουν πια με το κεφάλαιο Κύπρος .Μας χρησιμοποιησαν ως «πειραματόζωο» στο Eurogroup και πέτυχαν τον στόχο τους καθότι ο αποδέκτης των πιέσεων τους λύγισε προτού καν «βάλουν τα πιστόλια τους στον κρόταφο του».Τώρα γνωρίζουν πως οι αντιστάσεις του θα είναι παιγνίδι στα χέρια τους γι’ αυτό και ο κατοχικός ηγέτης κατα που του υποβάλλει η Αγκυρα καθορίζει την ατζέντα.Οτι oρίσει ο νεοσουλτάνος Ερντογαν μεταφέρεται δια στόματος Ακιντζί και ακολουθεί κατα πόδας ο Πρόεδρος της (ευτυχώς όχι ακόμα εκλιπούσας) Κυπριακής Δημοκρατίας παρά τις στομφώδεις διακηρύξεις του μέσα από διακαναλικές συνεντεύξεις και δακρύβρεκτες αναφορές ότι «γνωρίζει τις αγωνίες του λαού».

Μπρος Αμάν και πίσω Ανάν

Του Στέλιου Κανάκη

Θύμωσε το ΑΚΕΛ. Εγκαλεί το ΚΚΕ πως διαπράττει «σοβαρό πολιτικό λάθος»¹και πως, τέλος πάντων, το τι θα γίνει με το μέλλον της Κύπρου «είναι θέμα των Κυπρίων και αυτοί είναι τελικά που θα αποφασίσουν»².

Πρόκειται για συμπεριφορά που περισσότερο προσομοιάζει σε άτακτο και πεισμωμένο μικρό παιδί, παρά σε κόμμα και δη «Ανορθωτικό».

Είναι προφανές πως είναι «θέμα των Κυπρίων». Άλλο τόσο όμως, είναι και θέμα της διεθνούς κοινότητας, διότι πρόκειται για εισβολή και κατοχή. Είναι και θέμα των Άγγλων με τις δυο βάσεις τους που δεν φαίνεται να… πολυενοχλούν. Και των Τούρκων, με τα χιλιάδες στρατεύματα στο νησί. Και των Αμερικανών και των πετρελαίων και των αερίων και του ιμπεριαλισμού, που αγνοείται από πολλούς και των ανταγωνισμών του, και να με συμπαθάτε που χρησιμοποιώ «ξύλινη γλώσσα».

Αλλά, για να πάμε παλιότερα και να θυμηθούμε τα προ του σχεδίου Ανάν. Και τότε «θέμα των Κυπρίων» ήταν, αλλά ενώ το ΑΚΕΛ είχε κατ’ αρχήν ταχθεί με το σχέδιο ΑΝΑΝ και ακολούθως έριχνε τα «χαρτιά» για να δει, μέχρι τελευταία στιγμή³, με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει, το ΚΚΕ ήταν που έτρωγε την μήνη του εσμού των αστικών κομμάτων στην Ελλάδα, τασσόμενο σθεναρά εναντίον του τότε σχεδίου διχοτόμησης. Και για να μην ξεχνιόμαστε, το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα στο ελληνικό κοινοβούλιο, που οργάνωσε κινητοποίηση κατά του σχεδίου αυτού και κάτω από τη δική του πίεση αποτράπηκε κοινό ανακοινωθέν υπέρ του σχεδίου ΑΝΑΝ, στη σύσκεψη υπό τον τότε πρόεδρο της Δημοκρατίας στην Ελλάδα⁴. Το ΚΚΕ ήταν που στήριξε το περήφανο ΟΧΙ του Κυπριακού λαού. Κι ίσως να βοήθησε και στην ύστατη αφύπνιση του ΑΚΕΛ.

Επ’ αυτού πρόκειται και σήμερα. Το σχέδιο ΑΝΑΝ σε επανέκδοση.

Δύο συνιστώντα κράτη, όπου κάθε συνιστών κράτος θα έχει το δικό του σύνταγμα, το δικό του κρατικό μηχανισμό, δική του βουλή, κυβέρνηση και υπουργικό συμβούλιο, αστυνομία, σημαία και ύμνο, τον δικό του κρατικό προϋπολογισμό, την δική του πολιτική για την παιδεία, την υγεία, τις συντάξεις κοκ.

Κι ότι αυτή η «Δικοινοτική-Διζωνική Ομοσπονδία» – βλέπε διχοτόμηση, με τα δύο συνιστώντα Κράτη, «εξασφαλίζει μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια και μια διεθνή προσωπικότητα στο πλαίσιο του Ομόσπονδου κράτους»⁵. Την ίδια στιγμή που η Τουρκία μιλάει για «συνεταιρισμό δύο κρατών» και αναφέρει ότι το τουρκοκυπριακό κράτος θα είναι συνέχεια της «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου».

Αν όλο αυτό το κατασκεύασμα δεν είναι καραδιχοτόμηση, τότε ο Ομπάμα έφερε την ειρήνη, ο Νετανάχιου αξίζει και δεύτερο Νόμπελ, ο Τραμπ είναι πιο αντισυστημικός από την Κλίντον, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αριστερό κόμμα, οι Αντάρσυοι είναι πιο κομμουνιστές απ’ τους κομμουνιστές και η Δούρου δεν είναι… Ζυγός⁶.

Ενωτικό ΑΚΕΛ και Οκτωβριανά

Του Λάζαρου Μαύρου

ΕΠΕΙΔΗ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ 21η Οκτωβρίου επέτειος της εθνικο-λαϊκής μας εξέγερσης του 1931 τότε που οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας, τη νύχτα της Τετάρτης 21ης Οκτωβρίου 1931,ανεβαίνοντας διαδηλωτές για την ΕΝΩΣΗ, από την Φανερωμένη, μέσω Λήδρας και ΓΣΠ στους Αγίους Ομολογητές, και τραγουδώντας τον τότε “Ύμνο της Κύπρου” του Ιωάννη Περδίου,

“Η Κύπρος μας / που στέναζε / τόσους αιώνες σκλάβα / και μάτωναν τα χέρια της / τόσα δεσμά βαριά,/ απ’ την ψυχή της έχυσε / την όμορφη της λάβα / κι άνοιξε δρόμο φωτεινό να βρεί τη λευτεριά”….,

ΠΥΡΠΟΛΗΣΑΝ το κυβερνείο των Εγγλέζων αποικιοκρατών όταν ο κυβερνήτης σερ Ρόναλντ Στορς, αντί να δεχθεί το υπόμνημά τους με την ΑΞΙΩΣΗ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΛΑΟΥ ΓΙΑ ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΜΕ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΕΛΛΑΔΑ, διέταξε τους αστυνομικούς του να πυροβολήσουν το άοπλο πλήθος….

Ξέρετε ότι μετά από 83 χρόνια, για την εθνικο-λαϊκή μας εξέγερση των Οκτωβριανών 21-10-1931 για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, το ΑΚΕΛ, διά της εφημερίδος «Νεολαία» (τ.149 Οκτ. 2014 σελ.5) που κυκλοφόρησε ένθετη στην “ΧΑΡΑΥΓΗ” αποκρύπτει απ’ τα ΕΔΟΝόπουλα ότι το αίτημα της εξέγερσης ήταν η Ένωση;

Και αποκρύπτει ότι, η τότε Γ΄ Κομμουνιστική Διεθνής (Κομιντέρν) καταδίκασε τον τότε αρχηγό του ΚΚΚ (πρόγονο του ΑΚΕΛ) Χαράλαμπο Βάτη και ολόκληρη την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος, ως «εχθρό του κυπριακού λαού», επειδή επί τρεις μέρες το ΚΚΚ εναντιώθηκε στην εξέγερση χαρακτηρίζοντας την (ΠΡΟΣΕΞΤΕ:) ως… «εθνικιστική, σοβινιστική προβοκάτσια της μεγαλοαστικής τάξης» και τα έγραψε όλ’ αυτά στο βιβλίο του (σελ.15), ο μετέπειτα Γ.Γρ. του ΑΚΕΛ Φιφής Ιωάννου, το βιβλίο του οποίου, μετά θάνατον, προλόγησε το 2005 ο….Δ. Χριστόφιας;

Ανάρτηση από: Λαζαρος Μαύρος, ανάρτηση στο facebook (20/10/2014)

Αναδημοσίευση από: http://blogvirona.blogspot.gr/

ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΜΠΟΓΙΕΣ ΤΗΣ «ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ», ΑΝΑΙΜΙΑ ΚΑΙ ΜΠΟΓΙΕΣ ΤΟΥ ΣΥ.ΡΙΖ.Α

του Σάββα Παύλου

Η Κύπρος ήταν πάντα η σπερματοδόχος τριών ηπείρων και πέντε θαλασσών. Στρατεύματα και πειρατές εφορμούσαν, αποβιβάζονταν, έσφαζαν, λεηλατούσαν, λειτουργούσαν ως βιαστές. Έφταναν ακόμη και άλλοι κυνηγημένοι από τις γύρω χώρες, μετανάστες και άνθρωποι πεινασμένοι, και όλοι αυτοί έσπερναν παιδιά. Η Κύπρος μεγάλωνε αυτά τα παιδιά με φροντίδα, και με ήθος, έθος και συνήθεια ελληνική.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η επαρχία Πάφου όπου 7%, περίπου, του πληθυσμού έχει το στίγμα της «αταξίας του Φρίντριχ», που πολλές φορές οδηγεί στην επώδυνη ακινησία της μυοπάθειας. Τέτοια ασθένεια υπάρχει και σε μια περιοχή της Γαλλίας και όλα καταδεικνύουν ότι το στίγμα αυτό της «αταξίας του Φρίντριχ» μεταφέρθηκε από εκεί στην Κύπρο. Μεταφορείς οι Γάλλοι σταυροφόροι που στάθμευσαν κάποιο καιρό στην Πάφο και έσπειραν αρκετά παιδιά, είτε ως βιαστές κυρίως, είτε ως εραστές.

Η επαρχία Πάφου πάντοτε είχε μεγάλη συνεισφορά στους εθνικούς αγώνες του κυπριακού ελληνισμού, με αποστολές εθελοντών στους αγώνες της Ελλάδας, με νεκρούς, τραυματίες και φυλακισμένους στους αγώνες εντός της Κύπρου. Είμαστε η περιοχή της Κύπρου που είναι η πιο κοντά στην Ελλάδα, τόνιζαν με έπαρση οι Παφίτες, προς τους Κυπρίους των άλλων επαρχιών, την περίοδο της διεκδίκησης του αιτήματος της αυτοδιάθεσης, και ο Μητροπολίτης Πάφου, υποδεχόμενος περιηγητές από την Αρκαδία, τους χαιρέτησε με τη φράση: «καλωσορίζω τους μητροπολίτες». Στην παρατήρηση των Αρκάδων, γιατί τους ονομάζει έτσι αφού αυτός είναι ο μητροπολίτης, εκείνος απάντησε: Εσείς είσαστε οι μητροπολίτες, γιατί η μητρόπολη των Παφίων είναι η Αρκαδία, από εκεί ήρθαν οι πρώτοι Έλληνες της περιοχής μας, μαζί με τον βασιλιά Αγαπήνορα.

Πού λοιπόν οι σταυροφόροι, οι εισβολείς, οι βιαστές και οι επιμειξίες μπροστά στην πολιτιστική ταυτότητα και το αίσθημα του συνανήκειν σε μια εθνότητα; Όλα πέφτουν κουρελιασμένα, και μένει η συνειδητή και καθαρή απόφαση της ένταξης και έκφρασης σε ένα γλωσσικό, πολιτιστικό και εθνικό σύνολο.

Ο Γάλλος συγγραφέας Ζακ Λακαρριέρ τόνισε εμφατικά: «Η Κύπρος είναι ένα ελληνικό νησί, εννοώ ένα νησί που η γλώσσα του και η κουλτούρα του υπήρξαν ελληνικές από τους αρχαιότερους σχεδόν χρόνους». «Τριάντα δύο αιώνες δεινά, λεηλασίες, κατοχές, κυριαρχίες, εισαγωγές ξένων γλωσσών, θρησκειών και πολιτισμών, δεν μπόρεσαν να παραμερίσουν τον πολιτισμό και τη γλώσσα της Κύπρου. Προσωπικά, βρίσκω το γεγονός εξωφρενικό, έστω και αν αυτή η συνέχεια κλονίζει ή αναιρεί ορισμένες γλωσσολογικές θεωρίες.»

Το αίσθημα του εθνικώς συνανήκειν είναι πολιτιστικό, γλωσσικό και ιστορικό και όσοι, λοιπόν, μιλούν για αιματολογική συνέχεια και για καθαρότητα της φυλής, όσοι μιλούν για «αίμα και τιμή», οπισθοδρομούν τα πράγματα στον αταβισμό, στον φυλετισμό, τη στιγμή που οι αρχαίοι Έλληνες είχαν την πιο προωθημένη άποψη, θεωρούσαν την ταυτότητα του Έλληνα ως θέμα παιδείας και δεν έψαχναν να βρουν αιματολογικές συνέχειες και βιολογικά πρότυπα.

ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΥΠΟΔΟΜΗ - ( Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ)

του Σάββα Παύλου

Γιατί κάποια στιγμή η συσσώρευση μαρτυριών, ντοκουμέντων, δεδομένων, ειδησαρίων και άλλων εκτενών κειμένων από εφημερίδες και περιοδικά των περασμένων αιώνων, οι επιστολές και οι αναφορές, τα αρχεία υπηρεσιών, κομμάτων και οργανώσεων, πρέπει να γίνουν θεωρία, μια γενικότερη σύλληψη της ιστορικής πορείας.

Γιατί κινδυνεύουμε να μας πνίξουν τα τεκμήρια, οι παραθέσεις γεγονότων και οι μαρτυρίες και εμείς, καταπλακωμένοι από το βάρος τους, να μη μπορούμε να βάλουμε τάξη σ’ αυτόν τον πληθωρισμό.

Ας δούμε πέντε σημεία θεωρητικής ανάπτυξης -απλής, απλούστατης θεωρητικής προσπέλασης- που μπορεί να βάλει μια τάξη στην πληθώρα γεγονότων και μαρτυριών

Α. ΤΑ ΤΡΙΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Ουδείς έχει προσεγγίσει επισταμένως το θέμα των τριών, πέραν της Κύπρου, κέντρων ιδεολογικής εξακτίνωσης προς το Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου στην αρχή, και προς το ΑΚΕΛ αργότερα. Σ’ όλες τις χώρες της Ευρώπης, μετά την Οκτωβριανή επανάσταση, είχαμε ένα τυποποιημένο σχήμα. Υπήρχε το κομμουνιστικό κόμμα της χώρας και οι εσωτερικές του ζυμώσεις από τη μια και από την άλλη το ιδεολογικό κέντρο της Μόσχας, της μητρόπολης του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Με επίδραση από αυτό, έλεγχο, καθοδήγηση, διάλογο και, κάποτε, έκφραση αντιθέσεων. Το θέμα αυτό έχει αρκούντως μελετηθεί και αρκετές μονογραφίες έχουν κατατεθεί για τις σχέσεις των κομμουνιστικών κομμάτων Γαλλίας, Ιταλίας, Δανίας κ.λπ. με τη Μόσχα.

Στην Κύπρο είχαμε πάλι μια ιδιοτυπία. Υπήρχε το Κ.Κ.Κ./Α.Κ.Ε.Λ. στο νησί και υπήρχαν τρεις εξωτερικοί πυλώνες που το καθοδηγούσαν, στήριζαν την ιδεολογική του ζύμωση, επηρέαζαν τις θέσεις που έπαιρνε:

Α) Η Μόσχα, ως η Μέκκα του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος

Β) το Κ.Κ.Ε., αφού η Κύπρος ήταν ένα ελληνικό νησί υπό βρετανική κυριαρχία με κυρίαρχο το αίτημα της αυτοδιάθεσης-ένωσης και το κομμουνιστικό κίνημα της Ελλάδας αναρρίπιζε συναισθήματα και επηρέαζε.

1948. Διάσπαση και δημιουργία αριστερών ποδοσφαιρικών σωματείων

ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ-ΑΚΕΛ & ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

του Σάββα Παύλου

Νοεμβρίου 7, 2013

Εν πρώτοις υποκλίνομαι στα μέλη της κυπριακής αριστεράς, τα οποία δεν υπέγραψαν την ανακοίνωση των ποδοσφαιρικών σωματείων της Κύπρου, που έπαιρνε θέση στον εμφύλιο της Ελλάδας, καταδικάζοντας την ελλαδική κομμουνιστική παράταξη. Τα προεδρεία των σωματείων είχαν δικαίωμα να εκδώσουν τις ανακοινώσεις αυτές, και τα υπόλοιπα μέλη να συμφωνήσουν ή να διαφωνήσουν με την ενέργεια αυτή. Η επιμονή να συνυπογράψουν τη δήλωση όλοι, αποτελεί αυταρχισμό, εξαναγκασμό, καταπίεση, ίνα μη τι χειρω είπω. Δεν υπάρχει πιο αισχρό πράγμα από τις δηλώσεις που σε αναγκάζουν να υπογράψεις και δηλωσίας δεν πρέπει να γίνεις ποτέ.

Από κει και πέρα η αφήγηση ότι η ενέργεια αυτή επέφερε και τη διάσπαση με τη δημιουργία των αριστερών ποδοσφαιρικών σωματείων και τη δημιουργία μιας ξεχωριστής ομοσπονδίας, αποτελεί αφελή εξιστόρηση, η οποία συνεχίζει τον κλαυσιαίδοιο τρόπο της Ακελικής ιστορικής αφήγησης [=τι να κάνουμε οι καημένοι, αναγκαστήκαμε να προχωρήσουμε στη διάσπαση, οι άλλοι έφταιγαν]. Για να αποφύγουμε την άγονη γεγονοτολογία, που τυφλώνει την ιστορική κατανόηση με τον βομβαρδισμό δευτερεύουσας σημασίας γεγονότων και μαρτυριών, πρέπει να πλησιάσουμε το θέμα κατανοώντας τις γενικότερες τάσεις της κυπριακής αριστεράς, τη βασικότερη πολιτική της η οποία συνίσταται σε ένα βασικό πρόταγμα: τη δημιουργία ακελικής κοινωνίας μέσα στην ευρύτερη κυπριακή κοινωνία. 

Μιας κομματικής κοινωνίας, περιχαρακωμένης και ξεχωριστής, οριοθετημένη από το κομματικό πλαίσιο.

Το ΑΚΕΛ μαζικοποιείται τάχιστα. Πολλά πράγματα μαζί ευνοούν την μαζικοποίησή του. α) Πρώτα από όλα το ίδιο το κόμμα έχει απεκδυθεί την παλαιά κομουνιστική εμφάνισή του και την περιθωριοποίηση που αυτή προκαλούσε. Το Κ.Κ.Κ. αυτοδιαλύεται και το ΑΚΕΛ είναι πια ένα λαϊκομετωπικό κόμμα, νόμιμο και με ανοικτές της πόρτες του και χωρίς μυστικούς και παράνομους μηχανισμούς ή όσοι μηχανισμοί υπάρχουν ακόμη αποκρύβονται και είναι γνωστοί μόνο σε ένα στενό κύκλο μυημένων.