Το τέλος της αθωότητας

Αλέκος Μιχαηλίδης

Ασφυκτικά ανυπόφορη είναι η προσπάθεια του ΑΚΕΛ να «ζωντανέψει» τον Γεώργιο Γρίβα. Χουλιγκάνικη συνθηματολογία κρίνεται η θέση πως τα «έργα» του είναι φωταγωγημένα στον Πενταδάκτυλο. Σαν ρεβανσιστική προσπάθεια ακύρωσης του αγώνα της ΕΟΚΑ. Μια ανιστόρητη επανάληψη περί πραξικοπήματος, που έγινε χωρίς τη συναίνεσή του. Όλα για να ξεπλυθεί η ιστορική μετριότητα του ΑΚΕΛ, που την κρίσιμη στιγμή αγνόησε τη δίψα του λαού και στάθηκε στο πλευρό της βρετανικής αποικιοκρατίας, στο πλάι του φασισμού. Κι ας επιμένουν πως πρόκειται για τον Γρίβα του ’74, αγνοώντας επιμελώς την ημερομηνία του θανάτου του: 27 Ιανουαρίου 1974, έξι μήνες πριν τη χουντική προδοσία και την τουρκική εισβολή.

Όλα, σαν αναθεωρήσεις περί ιστορικού τέλους, που επιβεβαιώνουν την ανυπαρξία της κυπριακής αριστεράς. Η οποία καταγγέλλει πως (η συνοδοιπόρος της στον μεγάλο αγώνα του εξωραΐσμού της κατοχής, στον μεγάλο αγώνα του «οδυνηρού συμβιβασμού») η ελληνοκυπριακή δεξιά, μαζεύτηκε στο κρησφύγετο του Γρίβα στη Λεμεσό. Όλα, όχι προς υπεράσπιση της «ιστορικής αλήθειας», αλλά προς απαλλαγή της δικής της ασυγχώρητης απουσίας από τη μοναδική ένοπλη αντιαποικιακή επανάσταση του κυπριακού Ελληνισμού. «Η ηγεσία του ΑΚΕΛ λησμόνησε το βασικό λενινιστικό δίδαγμα, ότι ο γνήσιος κομμουνιστής υποστηρίζει κάθε βόλι που στρέφεται ενάντια σε ξένο κυρίαρχο, ανεξάρτητα του ποιος ρίχνει το βόλι αυτό», κατέθεσε κάποτε ο πρώτος Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ, Πλουτής Σέρβας.

Το τέλος, λοιπόν, της αθωότητας καταγράφεται ευθαρσώς στις «μαχητικές» αράδες του ξεπερασμένου ΑΚΕΛ. Που σαν να πάσχει από έναν διαρκή επιθανάτιο ρόγχο και ξεσπά στην Ιστορία. Ανίκανο να αποδεχτεί πως η μοναδική αντιφασιστική εθνικοαπελευθερωτική εξέγερση τούτου του λαού είχε επικεφαλής τον Γεώργιο Γρίβα και είναι εξέλιξη του Ενωτικού Δημοψηφίσματος, που η ίδια η Αριστερά θεμελίωσε το 1950, από χωριό σε χωριό και σε ενότητα με την Εκκλησία. Αδύνατο να χωνέψει πως τα παιδιά του γέρο Γρίβα δεν ήταν οι εντολοδόχοι της Χούντας ή τα μετέπειτα στελέχη του ΔΗΣΥ, που τώρα αγορεύουν από καθέδρας περί «λύσης» του Κυπριακού, μα ο Δράκος, ο Μάτσης, ο Καραολής, ο Παλληκαρίδης, ο Αυξεντίου, που τόσο θαύμασε και ο Κομαντάτε Φιδέλ: «Συνταγματάρχα ο αγώνας σου με έχει γοητεύσει και μαζί χρησιμεύσει ως παράδειγμα και για την ελευθερία της δικής μου πατρίδας. Τα θερμά μου συγχαρητήρια. Εύχομαι να βασιλεύσει επιτέλους στον κόσμο Δημοκρατία και Δικαιοσύνη». Πού ήταν το ΑΚΕΛ;

ΠΗΓΗ:Αλέκος Μιχαηλίδης

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com