Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2020

Απεχθάνομαι εκείνους που φωτογραφίζονται στα συσσίτια των φτωχών...


Απεχθάνομαι εκείνους που φωτογραφίζονται στα συσσίτια των φτωχών ενώ θα έπρεπε να εφαρμόζουν πολιτικές αντιμετώπισης της φτώχειας. Απεχθάνομαι τους πάσης φύσεως "επί τόπου" που σπεύδουν στις καταστροφές τις οποίες θα έπρεπε να έχουν φροντίσει να προλάβουν. Απεχθάνομαι γενικά τη φωτογράφιση της "συμπόνιας" ως εργαλείου επικοινωνιακής προβολής από το υψηλότερο θεσμικό επίπεδο μέχρι τον τελευταίο μαυρογιαλούρο.

Σέβομαι απεριόριστα τον καθημερινό άνθρωπο που από το περίσσευμα ή το υστέρημά του, δείχνει την αλληλεγγύη του στον "πλησίον" χωρίς να φωτογραφίζεται, χωρίς να το διατυμπανίζει, αφήνοντας ένα τενεκέ λάδι, ένα βάζο ελιές, κάποια τρόφιμα στο καλάθι του σούπερ-μάρκετ, σε όποιους χωρίς διάκριση σε φύλλο, χρώμα και φυλή προσφέρουν αυτό που μπορούν.
Εκτιμώ βαθύτατα τον επαγγελματία που συμμετέχει σε ομάδες προσφοράς στους φτωχούς και διακριτικά χωρίς να γίνει αντιληπτός προσφέρει αυτό που δύναται.

Γίνομαι "κακός", "γκρινιάρης", "εμμονικός" και ό, τι άλλο μπορεί να προσάψει κάποιος αλλά αν δεν γινόμουν θα με είχε αλέσει ο μύλος. Μπορεί να είμαι και λάθος αλλά "τα παίρνω" με εικόνες σαν αυτήν της ανάρτησης και πολλές άλλες, πολλών άλλων αυτές τις ημέρες. Ακόμη και αν ο φορέας αλληλεγγύης είναι ο "αξιοθαυμαστότερος" όλων.

Για όσους συμπολίτες ενδεχομένως δεν το γνωρίζουν, για πολλά χρόνια, πολλοί άνθρωποι της πόλης τιμώντας τη μνήμη των ανθρώπων που έχασαν προσέφεραν γεύματα στους φτωχούς σε δημοτικές εγκαταστάσεις με τη βοήθεια εθελοντών και τη συνδρομή επαγγελματιών. Αλλά το γνώριζαν και το γνωρίζουν μόνον αυτοί που συμμετείχαν με οποιονδήποτε τρόπο...

Κυριακή 20 Μαρτίου 2016

"Νηστεία καὶ ἐλεημοσύνη κατὰ τὴ διδασκαλία τοῦ Τριωδίου" του π.Χρήστου Ζαχαράκη

Α´
Στὴν Ἐκκλησία τίποτε δὲν εἶναι ἀτομικό. Ὅπου ὑπάρχει τὸ ἀτομικό ἐκεῖ ἀνοίγει ὁ δρόμος γιὰ τὴν ἀποκοπὴ ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ γιὰ τὴν αἵρεση. Ὅσο τὸ ζητούμενο τῶν πιστῶν εἶναι ἡ ἀτομικὴ πνευματικότητα, ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ θὰ παραμένει ἕνα ἰδεολόγημα ἄπιαστο καὶ μακρυνό, καὶ ἡ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας θὰ περιττεύει, ὡς μὴ ἀπαραίτητη καὶ ἀναγκαία. Ἔτσι π.χ. ἡ νηστεία ἀπὸ πνευματικό ἀγώνισμα, ἄρρηκτα συνδεδεμένο μὲ τὴν λατρεία, ἀνάγεται σὲ ἀρετὴ ἱκανὴ νὰ φέρει ἀπὸ μόνη της τὴ σωτηρία. Ὅμως καθετὶ μέσα στὴν Ἐκκλησία ἔχει ἀναφορά, γι᾽ αὐτὸ καὶ εἶναι συνδεδεμένα τὰ πάντα μὲ τὴ λατρεία, καὶ ἡ ἀναφορά τους εἶναι ὁ Κύριος, γι᾽ αὐτὸ καὶ τὸ κέντρο τῆς λατρείας εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία, ἡ κατεξοχὴν πράξη ἀγάπης, ἡ ἴδια ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ παροῦσα στὸν κόσμο. Ὅ,τι γίνεται λοιπὸν στὴν Ἐκκλησία εἶναι πράξεις ἀγάπης, εἴτε ἀπὸ τὸ Θεό, ποὺ ἔτσι ἀποκαλύπτεται καὶ δοξάζεται, εἴτε ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ποὺ δέχεται τὸ Θεό καὶ σώζεται. Εἶναι πολὺ χαρακτηριστικὸ τὸ ὅτι στὸ Τριώδιο ἡ νηστεία, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ λατρεία, συνδέεται ἄμεσα καὶ μὲ τὴν ἐλεημοσύνη. Κι αὐτὸ γιατὶ εἶναι ἐκδήλωση καὶ πράξη ἀγάπης καὶ οἱ πράξεις ἀγάπης στὴν Ἐκκλησία δὲν ἔχουν κατεύθυνση μόνο πρὸς τὸ Θεό, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὸν ἄνθρωπο. Δὲν ἀγαπᾶ κανεὶς πραγματικὰ τὸ Θεὸ, ἄν δὲν ἀγαπᾶ καὶ τὸν ἄνθρωπο. Νηστεύοντας δὲν πλησιάζουμε μόνο τὸ Θεὸ, μὰ καὶ τὸν ἄνθρωπο, νηστεύουμε γιὰ νὰ περισσεύει καὶ γιὰ τὸν ἀδελφό μας.