Γράφει ο Γιώργος Λιάσκος
Με αφορμή την ολοκλήρωση πενήντα χρόνων από τη Μεταπολίτευση του 1974, επισκεφθήκαμε τρεις εκθέσεις με σχετικό υλικό, όπου μεταξύ των πολλών εκθεμάτων εντοπίσαμε και ιστορικά τεκμήρια που αφορούν στη δράση του Νίκου Ψαρουδάκη και της Χριστιανικής Δημοκρατίας κατά την περίοδο της δικτατορίας, καθώς και στις πρώτες εκλογές του 1974.
Αναμφίβολα, αυτές οι εκθέσεις, καθώς και σειρά άλλων εκδηλώσεων και εκδόσεων του περασμένου χρόνου για τα πενήντα χρόνια από τη Μεταπολίτευση του 1974, καθιστούν ίσως αναγκαίο να τοποθετηθούμε συνολικά πάνω στην προβληματική που κυριάρχησε στη δημόσια συζήτηση αποτιμώντας αυτή την περίοδο. Πόσω μάλλον που ο γράφων θεωρεί ότι, παρά το πλήθος των εκδηλώσεων, των εκπομπών και των εκδόσεων, ο ουσιαστικός απολογισμός της Μεταπολίτευσης δεν έγινε.
Πλήθος εκδηλώσεων και συζητήσεων μας κάλεσαν να προσέλθουμε για ένα τόσο σημαντικό ορόσημο όπως η Μεταπολίτευση, με πνεύμα βολικού συμβιβασμού («πολιτικώς ορθό») και γλυκερής επιφανειακής ρετρό νοσταλγίας. Καθώς είναι αδύνατον να περιοριστούμε και εμείς σε αυτό και στις απλές εντυπώσεις μας από μία έκθεση, κατατίθενται αρχικώς ως γενικότερη κριτική αυτές οι σκέψεις με αφορμή τη συγκεκριμένη έκθεση και όχι εξαιτίας αυτής. Άλλωστε, πώς θα μπορούσαμε να περιοριστούμε απλώς σε ένα «ρεπορτάζ» και σε μία αναφορά ότι έγινε μνεία στο Νίκο Ψαρουδάκη σε μία έκθεση, τη στιγμή που αυτά περνούν μέσα από τον απολογισμό της Μεταπολίτευσης και το αποτύπωμα του Ψαρουδάκη και της Χριστιανικής, ζητήματα δηλαδή τα οποία μας υποχρεώνουν εκ των πραγμάτων να τοποθετηθούμε ευρύτερα;
