Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΒΥΖΑΝΤΙΟ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΒΥΖΑΝΤΙΟ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 5 Ιανουαρίου 2024

Οι απόψεις των βυζαντινολόγων για την τέχνη της Μακεδονικής Αναγέννησης



του Χρήστου Χατζηλία, παιδαγωγού


To παρών άρθρο επιχειρεί να σκιαγραφήσει σε λίγες σειρές τις απόψεις μεγάλων βυζαντινολόγων για την τέχνη μετά τη περίοδο της Εικονομαχίας την οποία ο καθένας αναλύει τις πολιτικές και πολιτισμικές καταβολές τις συγκεκριμένης όπως αυτός τις αντιλαμβάνεται, στόχος είναι η συγκέντρωση, η σύγκριση και η κριτική των απόψεων τους.

Η Μακεδονική δυναστεία (867-1057) υπήρξε μια από τις αποτελεσματικότερες της ιστορίας του Βυζαντίου, μέλη της κατάφεραν να αυξήσουν εδαφικά το κράτος περνώντας στην αντεπίθεση μετά από πολλές ήττες από Άραβες και Βούλγαρους, την περίοδο εκείνη η αυτοκρατορία εκτείνονταν από την Ιταλία μέχρι τον Καύκασο και την Συρία, όπως επίσης από την Κροατία μέχρι την Κριμαία και την Κύπρο. Επηρέασε πολλούς λαούς μέσω της διπλωματίας, της σύναψης επιγαμιών και φυσικά των ιεραποστολών με πρωτεργάτες τους Κύριλλο-Κωνσταντίνο και Μεθόδιο όπου αρχίζει ο εκχριστιανισμός των Σλάβων της Βαλκανικής και των Ρώσων του Κιέβου. Όσον αφορά το καλλιτεχνικό κομμάτι αρχίζει σταδιακά μια ανάκαμψη των απεικονίσεων ιερών προσώπων στους ναούς και ακολουθεί μια στροφή προς τα ελληνιστικά πρότυπα.


Οι βυζαντινολόγοι Vasiliev, Mango, Runciman, Obolensky, Diehl έδωσαν ο καθένας την δική του θεωρία για το πως αντιλαμβάνεται την τέχνη της Μακεδονικής Αναγέννησης.

Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου 2023

Βυζάντιο και Ελληνική γεωπολιτική σκέψη: Προσχέδιο ανθολογίας




Η γεωγραφική ανάπτυξη του νέου ελληνισμού έγινε εντός του πυρήνα του βυζαντινού χώρου και με τα υλικά της υστεροβυζαντινής και μεταβυζαντινής εποχής (πληθυσμοί, σύμβολα, θρησκεία, εκκλησιαστική οργάνωση). Από την άλλη, το απελευθερωτικό όραμα της Μεγάλης Ιδέας έθετε ως στόχο την ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης. Τα παράλληλα σχέδια μιας λιγότερο εθνοκρατικής και περισσότερο υπερεθνικής υφής, όπως η ανατολική αυτοκρατορία ως συνεργασία Ελλήνων-Βαλκανίων λαών ή Ελλήνων-Οθωμανών, και πάλι ζητούσαν ένα είδος ανασύστασης του Βυζαντίου.

Στα κείμενα τα οποία απασχόλησε η γεωπολιτική θέση και το πολιτικό πεπρωμένο του Ελληνισμού, οι αναφορές στο Βυζάντιο έχουν ιδιαίτερη σημασία, καθώς α) φανερώνουν τον τρόπο σκέψης της εποχής, και β) εξάγουν συμπεράσματα τα οποία ενδέχεται να φανούν χρήσιμα σε μία σύγχρονη γεωγραφική-γεωπολιτική ανάγνωση της σύγχρονης ελληνικής κατάστασης ή της βυζαντινής ιστορίας.

Τα παρακάτω αποσπάσματα σταχυολογούνται από την διδακτορική διατριβή του Ιωάννη Ε. Κωτούλα στο ΕΚΠΑ (2020), με τίτλο “Ιστορία της Ελληνικής Γεωπολιτικής“. Το έργο, ύστερα από μία εισαγωγή για τη μορφή και τους διεθνείς διαμορφωτές της γεωπολιτικής επιστήμης, προχωρά στην λεπτομερή έκθεση της ελληνικής γεωπολιτικής σκέψης, περιλαμβάνοντας μορφές όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Ίων Δραγούμης, ο Περικλής Γιαννόπουλος, ο Γεώργιος Σκληρός ή ο Δημοσθένης Δανιηλίδης, καταλήγοντας στον Ιωάννη Μάζη.

Η παρακάτω παρουσίαση δεν έχει απαιτήσεις πληρότητας. Παραθέτει μόνο κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία, αφορμή για περαιτέρω μελέτη.

Η ΑΙΓΙΗΔΑ


Πριν την καθαυτό είσοδο στα περί Βυζαντίου, χρειάζεται η διασαφήνιση ενός καιρίου όρου, της Αιγηίδος:

Παρασκευή 28 Ιουλίου 2023

Βυζάντιο -- Ιστορία και Πολιτισμός


Ο εικαστικός και θεωρητικός της τέχνης Βαγγέλης Παππάς, σε διάλεξή του με τίτλο «Βυζαντινή» ιστορία και Πολιτισμός μιλά για την εξέλιξη και συνεισφορά της ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στην ευρωπαϊκή Ιστορία και την συμβολή της στη μοντέρνα Ευρωπαϊκή τέχνη.

Τρίτη 25 Ιουλίου 2023

Η απελευθέρωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους (25 Ιουλίου 1261)



“Χάρη λοιπόν στη Θεία Πρόνοια, η Κωνσταντινούπολη πέρασε ξανά στην εξουσία του βασιλιά των Ρωμαίων, όπως ήταν δίκαιο και όπως έπρεπε την εικοστή Πέμπτη Ιουλίου, κατά την τέταρτη επινέμηση και κατά το έτος έξι χιλιάδες εφτακόσια εξήντα εννιά από γενέσεως κόσμου, ενώ ήταν υπό κατοχή για πενήντα οχτώ χρόνια…”


Η επέτειος της απελευθέρωσης της Κωνσταντινούπολης από τη φράγκικη τυραννία πριν από 750 χρόνια (το άρθρο γράφτηκε το 2011) περνά απαρατήρητη. Σημειώνεται ότι η πανηγυρική είσοδος του Αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγου στην Πόλη έγινε ανήμερα της Παναγίας, στις 15 Αυγούστου του 1261. Στα πολλά μας και σοβαρά προβλήματα επιβίωσης λησμονήσαμε μια από τις σημαντικές επετείους της Ιστορίας του Ελληνισμού.

Ο καθηγητής Γεώργιος Θ. Ζώρας, σε άρθρο του στο περιοδικό “Παρνασσός” – του ομωνύμου Φιλολογικού Συλλόγου- έγραψε στην 700ή επέτειο, το 1961:

” Η ανάκτησις της Κωνσταντινουπόλεως δεν είναι αξιοσημείωτος μόνον διότι επεξέτεινε κατά δύο όλους αιώνας την ζωή της μεσαιωνικής ελληνικής αυτοκρατορίας, αλλά – και κυρίως – διότι ετόνωσε το εθνικόν φρόνημα και έσωσεν από την πλήρη καταστροφήν τον Ελληνισμόν και την Ορθοδοξίαν. Αν οι Φράγκοι περέμενον επί τινας αιώνας εις την Ελλάδα και τούτους διεδέχετο αμέσως η τουρκική κυριαρχία είναι πολύ αμφίβολον αν ο Ελληνισμός θα είχε δυνηθή να επιζήση. Αλλ’ η επί δύο αιώνας αναζωπύρωσις έδωκε την ηθικήν δύναμιν εις το Έθνος δια την πραγμάτωσιν της ενδόξου θυσίας του 1453 και της μακράς αντιστάσεως κατά τα μακρά έτη της τουρκοκρατίας. Χωρίς το 1261 ίσως να μην υπήρχε το 1821“.

Η άλωση της Βασιλεύουσας από τους Φράγκους, το 1204, δεν έχει όμοια της στην Ιστορία, γράφει ο Στίβεν Ράνσιμαν, στην εξιστόρηση του των Σταυροφοριών. Και συνεχίζει πως οι μεν Βενετοί γνωρίζοντας την αξία του πολιτισμικού πλούτου της Κωνσταντινούπολης αφαίρεσαν τα αριστουργήματα της και τα μετέφεραν στην πόλη τους, για να στολίσουν πλατείες, παλάτια και εκκλησίες. Όμως οι Φράγκοι και οι Φλαμανδοί κατέστρεψαν ό,τι έβρισκαν στο δρόμο τους. Δεν άφησαν τίποτε που να μην το καταστρέψουν. Στην Αγία Σοφία μπήκαν οι μεθυσμένοι Φράγκοι και βεβήλωσαν την Αγία Τράπεζα, κατασκίσανε τα πολύτιμα μεταξωτά υφάσματα που είχε πάνω της, κομμάτιασαν το ασημένιο εικονοστάσι του τέμπλου, έκαμαν παρανάλωμα του πυρός πολύτιμα χειρόγραφα και ποδοπάτησαν εικόνες. Τραυμάτιζαν, και σκότωναν αδιακρίτως παιδιά, γυναίκες και γέροντες, και βίαζαν νεαρά κορίτσια. Και όπως γράφει ο Νικήτας Χωνιάτης ακόμη και οι αλλόθρησκοι Σαρακηνοί έδειξαν στους Έλληνες περισσότερο έλεος από τους, υποτιθέμενους, χριστιανούς. Με περισσή πολιτισμική, πολιτική, θρησκευτική, γλωσσική, ηθική και κοινωνική βία οι Φράγκοι προσπάθησαν να ξεριζώσουν τις ρίζες των Ελλήνων.

Κυριακή 11 Ιουνίου 2023

Φώτης Κόντογλου: Η Μελαγχολία των Παλαιολόγων





Τον καιρό που δούλευα στον Μυστρά, τύχαινε πολλές φορές να βρεθώ μοναχός μέσα στην Περίβλεπτο.

Τ’ απόγεμα η εκκλησία σκοτείνιαζε κι αγρίευε. Από πάνου από την σκαλωσιά άκουγα πατήματα. «Κανένα φάντασμα θα περπατά», συλλογιζόμουνα, και γύριζα το κεφάλι μου πάντα κατά το μέρος που στεκόντανε ζωγραφισμένοι οι στρατιώτες και οι πολεμάρχοι. Στεκόντανε στη σειρά ένα γύρο, λίγο ψηλότερα από το χώμα, οι περισσότεροι με βγαλμένα μάτια, τρυπημένοι στο στήθος, πολλοί απ αὐτοὺς κομματιασμένοι από τις σπαθιές. Σε πολλά κεφάλια είχε απομείνει γερό ένα μάτι μοναχά, μα κείνο το μάτι έβλεπε σαν δέκα ζωντανά.

Μνήσθητί μου, Κύριε! Χρόνια πέρασα μέσα σε κείνη την εκκλησιά, και μ’ όλα τούτα ανατρίχιαζα, σύγκρυο με διαπερνούσε. Κείνοι οι χορταριασμένοι τοίχοι ήτανε ζωντανοί, καρδιές χτυπούσανε, νεύρα τανυζόντανε, σπαθιά, σαργίτες, ταρκάσια, σκουτάρια τρίζανε απάνω στα κορμιά. «Και ιδού, σεισμός και προσήγαγε τα οστά, εκάτερον προς την αρμονίαν αυτού. Και είδον· και ιδού επ αὐτὰ νεύρα και σάρκες εφύοντο, και ανέβαινεν επ αὐτὰ δέρμα επάνω. Και εισήλθεν εις αυτά το πνεύμα και έζησαν και έστησαν επί των ποδών αυτών, συναγωγή πολλή σφόδρα».

Κυριακή 4 Ιουνίου 2023

12ος ΑΙΩΝΑΣ: ΚΑΙ ΟΜΩΣ, ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΓΝΩΡΙΣΑΝ ΤΟΝ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΣΤΟΥΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ




του Μισέλ Ονφραί, φιλοσόφου


[Το βιβλίο πρωτοκυκλοφόρησε το 2008, αλλά ο αντίκτυπός του φτάνει αμείωτος μέχρι και σήμερα.:

 πρόκειται για το Ο Αριστοτέλης στο Μον Σαιν Μισέλ του Συλβαίν Γκουγκενέμ, με το οποίο κατέρριψε το μύθο της νεωτερικότητας ότι Αραβες μουσουλμάνοι γνώρισαν τον Αριστοτέλη στους Ευρωπαίους. Με αφορμή την επίθεση που δέχτηκε το βιβλίο από τους «προοδευτικούς» λογίους, ο κατά δήλωσή του άθεος φιλόσοφος Μισέλ Ονφραί το περιλαμβάνει – μαζί με το Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ του Σολτζενίτσιν και τη Σύγκρουση των Πολιτισμών του Χάντινγκτον – στο βιβλίο του Στην πυρά: Η τέχνη καταστροφής των βιβλίων που αναδημοσιεύει το Le Point… E.Δ.N. ]



«Η πολιτισμική ἐλίτ τοῦ Βυζαντίου ἦταν Χριστιανική καί ταυτόχρονα ἑλληνική»
συμπεραίνει ο Συλβαίν Γκουγκενέμ στο βιβλίο του Ο Αριστοτέλης στο Μον Σαιν Μισέλ.


Όλα τα μετανεωτερικά και αποδομητικά κείμενα θεωρούν ότι, χωρίς το Ισλάμ, η Δύση δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει, με πρόσχημα ότι τα αρχαία ελληνικά κείμενα μεταδόθηκαν σε αυτήν από τους Μουσουλμάνους και ότι η Αναγέννηση δεν θα μπορούσε ποτέ να ξεκινήσει, και μαζί της η φιλοσοφία του Διαφωτισμού, χωρίς αυτήν την ουσιαστική συμβολή της πνευματικής τροφής. Με απλά λόγια: χωρίς το Ισλάμ, η Δύση δεν θα υπήρχε ποτέ …

Αυτό φυσικά δεν ισχύει

Η απόδειξη παρέχεται από τον Συλβαίν Γκουγκενέμ σε ένα αριστοτεχνικό βιβλίο, το Ο Αριστοτέλης στο Μον Σαιν Μισέλ (αβαείο), που δημοσιεύθηκε το 2008. Ο συγγραφέας σημειώνει ότι η εποχή μας προσυπογράφει μια μυθολογία πολύ μακριά από αυτό που διδάσκει πραγματικά η ιστορία. Ο μύθος ? Αποκλείοντας τον χριστιανισμό μόνο μέσω ενός Διαφωτιστικού Ισλάμ έφτασαν τα, παραγνωρισμένα από έναν οπισθοδρομικό δυτικό Μεσαίωνα, ελληνικά κείμενα σε γνώση των Ευρωπαίων. Η ιστορία ? Φυσικά, αυτά τα κείμενα μεταδόθηκαν από Άραβες, αλλά όχι από μουσουλμάνους, καθόσον αυτοί οι χριστιανοί Άραβες εγκατέλειψαν τις χώρες τους, καταδιωκόμενοι από ισλαμιστές πολεμιστές κατά τις κατακτητικές τους εισβολές.

Πατέρες και αρχαίοι συγγραφείς

Τρίτη 30 Μαΐου 2023

ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ Η ΑΓΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ




Τρία καράβια ενετικά λοιπόν ξεκίνησαν από την Πόλη γεμάτα με όλα τα κειμήλια από την Αγιά Σοφιά, σύμφωνα με τον θρύλο, αλλά το τρίτο από αυτά, το οποίο μετέφερε την Αγία τράπεζα βυθίστηκε στα νερά του Βοσπόρου στην περιοχή του Μαρμαρά.


Από τότε μέχρι σήμερα στο σημείο εκείνο που είναι βυθισμένη η Αγία Τράπεζα τα νερά της θάλασσας είναι πάντοτε ήρεμα και γαλήνια, ασχέτως με τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν στην γύρω περιοχή.

Το φαινόμενο μαρτυρούν και σύγχρονοι Τούρκοι επιστήμονες, που έχουν κάνει κατά καιρούς απόπειρες να ανακαλύψουν που οφείλεται αυτό το περίεργο φαινόμενο, αλλά λόγω της λασπώδους σύστασης του βυθού, απέβησαν άκαρπες.

Στο βιβλίο του Δωροθέου Μονεμβασίας με τίτλο “Βίβλος Χρονική ” (1781) διαβάζουμε: ”Οι Ενετοί την υπερθαύμαστον και εξάκουστον Αγίαν Τράπεζαν της Αγίας Σοφίας, την πολύτιμον και ωραιότατην, έβγαλαν από τον Ναό και έβαλαν εις το καράβι, και καθώς έκαναν άρμενα και επήγαιναν προς Βενετία, ω, του θαύματος!

Πλησίον της νήσου του Μαρμαρά άνοιξε το καράβι και έπεσεν εις την θάλασσαν η Αγία Τράπεζα και εβούλησε και είναι εκεί ως σήμερον, και τούτο είναι φανερόν και το μαρτυρούν οι πάντες, διότι όλον το μέρος εκείνο, όταν κάμνει φουρτούνα, η θάλασσα όλη κάμνει κύματα φοβερά, εις δε τον τόπο όπου είναι η Αγία Τράπεζα είναι γαλήνη και δεν ταράσσεται η θάλασσα.

Και υπαγαίνουν τινές εκεί με περάματα, και λαμβάνουν από την θάλασσαν εκείνην, όπου είναι η Αγία Τράπεζα, και μυρίζει θαυμασιώματα μυρωδίαν, από το άγιον μύρον όπου έχει και των άλλων αρωμάτων“.

Δευτέρα 29 Μαΐου 2023

Αφιέρωμα στο ΒΥΖΑΝΤΙΟ - ΑΝΤΙΦΩΝΟ



(Γ. Αραμπατζής, Σ. Καργάκος, Β. Παππάς, π. Ν. Λουδοβίκος, Ε. Κοροβίνης, Χ. Φεραίος, Β. Σταυρόπουλος, Χρ. Γιαναράς, Θ. Ζιάκας, Γ. Κοντογιώργης, Δ. Ιωάννου, Π. Μιχελής)


Στέλιος Κούκος: Άλωση της Πόλης σε ζωντανή μετάδοση! (αμοντάριστα πλάνα)



Τάσσος, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, 1955. Συλλογή Ναυτικού Μουσείου Ελλάδος.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Την άλωση της Πόλης ή την πτώση της την είδαμε σε απευθείας μετάδοση! Και τώρα μοιρολογάμε την Βασιλεύουσά μας! Και αυτήν και την αυτοκρατορία και την Ρωμηοσύνη! Κλαίμε την ένδοξη μοίρα μας! Είναι κι αυτό μια ανακούφιση!

Όλα πλέον τα γνωρίζουμε· και τι συνέβη ακριβώς! Τα κανάλια τηλεοπτικά και διαδικτυακά τα έδειξαν όλα. Όλοι οι άνθρωποι, απ’ άκρη σε άκρη της οικουμένης βρέθηκαν καλωδιωμένοι ή δορυφορικά συνδεδεμένοι και παρακολούθησαν αυτό το «υπερθέαμα», της άλωσης μιας Πόλης που ήταν κόσμος, αυτοκρατορία το επίκεντρο της ιστορίας για περισσότερα από 1000 χρόνια!

Και αυτό τον κόσμο τον είδαν να σβήνει, να βασιλεύει σαν ήλιος που έδυε, αλλά όχι τόσο ρομαντικά! Σίγουρα, όμως, μέσα στο αίμα του…

Δεν μπορούσε το παγκόσμιο τηλεοπτικό χωριό, άντε πόλη και χώρα να χάσει μια τέτοια πτώση που ήταν ανάλογη, τηρουμένων των αναλογιών, με την πτώση του Αδάμ και της Εύας! Και είδε τους Ρωμηούς εξανδραποδισμένους, να διώχνονται αιχμάλωτοι από τον παράδεισο τους για την κόλαση των σκλαβοπάζαρων της Ανατολής!

Η Βασιλεύουσα δεν ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΕ ΠΟΤΕ



Της Έφης Κρασανάκη

"Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι, οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν"


«Το να σου παραδώσω

την πόλη, δεν είναι θέμα ούτε δικό μου ούτε άλλου κατοίκου της, καθώς
με κοινή απόφαση όλοι αυτοπροαίρετα θα πεθάνουμε και δε θα λογαριάσουμε
τη ζωή μας»

Κωνσταντίνος Δραγάτσης Παλαιολόγος, τελευταίος Αυτοκράτορας των Ρωμαίων. 


Ο τελευταίος Αυτοκράτορας του Βυζαντίου ο Κωνσταντίνος ο 11ος διατυπώνοντας αυτήν την απάντηση στον Μωάμεθ τον Πορθητή δεν είχε  μια απλή πρόθεση να αποχωρήσει έντιμα αυτός και η Ρωμιοσύνη από την ένδοξη υπερχιλιετή ύπαρξη της στην σκηνή της  Ιστορίας.Η απάντηση αυτή ήταν  κίνηση υψηλού διπλωματικού και νομικού επιπέδου.

Η Βασιλεύουσα δεν ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΕ ΠΟΤΕ από τον νόμιμο αντιπρόσωπο της και η τουρκική κατάκτηση δεν αποτέλεσε νόμιμη διάδοχη κατάσταση - βάσει του ονομαζόμενου σήμερα διεθνούς δικαίου- γιατί απλά ποτέ επισήμως δεν μεταβιβάστηκε η εξουσία της στους Τούρκους.  Ο Αυτοκράτορας δεν παρέδωσε ποτέ την Πόλη, ώστε αυτοί διαχρονικά και σήμερα ακόμη να εμφανίζονται ως νόμιμοι διάδοχοι.

Κυριακή 7 Μαΐου 2023

ΕΙΚΟΝΕΣ – Η πανοπλία του Ιωάννη Τσιμισκή, άλλο ένα αριστούργημα του Δημήτρη Κατσίκη



7) Προστασία των μηρών επιτυγχάνεται με δύο παραπετάσματα ελασμάτων κατωφερούς διατάξεως (“κρεμάσματα”) τα οποία στερεώνονται σε δερμάτινη ζώνη γύρω από την μέση με την βοήθεια δερμάτινων τιράντων και αγκραφών. Προστατεύουν το μπροστινό και το πλάγιο μέρος των μηρών. Εφαρμόζονται κάτω από το “Κλιβανιο” του κορμού.

8)H προστασία των κάτω άκρων επιτυγχάνεται με σύνθετες αρθρωτές διατάξεις (“Ποδόψελλα” στην Βυζαντινή στρατιωτική ορολογία). Το γόνατο καλύπτεται από κοίλη μπρούτζινη διακοσμημένη (με χερουβείμ) επιγονατίδα, η κνήμη με αρθρωτή διάταξη μπρούτζινων ελασμάτων με έκτυπη νεύρωση ενώ η περιοχή του ταρσού με αλυσοθωράκιο. Το σιδερένιο πλέγμα αποτελείται από σιδερένιους πεπλατυσμένους κρίκους με τα δύο τους άκρα να συνδέονται μόνιμα με πριτσίνια. Το πλέγμα αγκαλιάζει τα υποδήματα του πολεμιστή, στερεώνεται με συστήματα κορδονιών και αγκραφών.


Το όλο σύνολο συνιστά ένα χειροποίητο τεχνούργημα υψηλής αισθητικής και καλλιτεχνικής αξίας που ζωντανεύει με το καλύτερο δυνατό τρόπο τον Μεσαιωνικό Έλληνα του 10ου μ.Χ αιώνα. Για την φιλοτέχνηση του χρησιμοποιήθηκαν υλικά όπως δέρμα, μπρούτζινα ελάσματα, χυτά μπρούτζινα πριτσίνια & διακοσμήσεις, σιδερένιο σύρμα και εκατοντάδες εργατοώρες εξειδικευμένης εργασίας.

Οι ελασματοειδείς πανοπλίες αποτελούσαν τις πιο διαδεδομένες και προσφιλείς θωρακίσεις της Μέσης περιόδου της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Είναι ανιχνεύσιμες σε κάθε είδους επίσημης καλλιτεχνική έκφρασης, όπως τοιχογραφίες ναών, μινιατούρες χειρόγραφων, οστέινα τεχνουργήματα κλπ. H συμβολική σημασία των ανωφερών ελασματοειδών βυζαντινών πανοπλιών αν και ελάχιστα γνωστή στην σημερινή εποχή είναι πολύ σημαντική. Σε αυτές είναι που αποκρυσταλλώθηκε ο νέος ανθρωπολογικός τύπος του Πολίτη της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας όπως αυτός αναδύθηκε από τα τέλη του 9ου μ.Χ αιώνα, του Ρωμιού για να διεκδικήσει με δυναμισμό και αποφασιστικότητα τα παλιά Ρωμαϊκά σύνορα του Χριστιανικού Βασιλείου από τους Υιούς της Αγάρ. Η προτίμηση των ανωφερών ελασμάτων με στρογγυλή απόληξη δεν είναι παρά μία αναπαραγωγή-μεταφορά του κυρίαρχου Βυζαντινού αρχιτεκτονικού υποδείγματος, των αψίδων (arch-like appearance).

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2023

Ο Iσαπόστολος Άγιος Μέγας Φώτιος, υπέρμαχος των γραμμάτων – Διέσωσε την αρχαία γραμματεία




του Παναγιώτη Μυργιώτη, Μαθηματικού

Ο Άγιος Φώτιος είναι προσωπικότητα ξεχωριστή και με μεγάλη προσφορά στην Ορθοδοξία, στα γράμματα και στην κοινωνία. Ο τίτλος «Μέγας» που του έχει δοθεί δεν δόθηκε τυχαία. Δεν είναι πολλοί οι ονομασθέντες «Μέγας». Ο τίτλος είναι βαρύς για να δοθεί σε πολλούς. Ελάχιστοι ξεχωρίζουν και αυτοί διακρίνονται. Θα προσπαθήσουμε με το παρόν άρθρο να παρουσιάσουμε με αδρές γραμμές την προσωπικότητα του Αγίου Φωτίου και να αναδείξουμε τους λόγους που οδήγησαν στην απονομή του τίτλου Μέγας.

Γεννήθηκε το 810 μ.Χ. ή κατά άλλη άποψη το 820 από γονείς πλουσίους και εικονόφιλους και ήταν ανεψιός του εικονόφιλου πατριάρχη Ταρασίου και για τον λόγο αυτή υπέστη πιέσεις από το εικονομαχικό καθεστώς. Άρχισε μια λαμπρή καριέρα στον δημόσιο τομέα της Βασιλεύουσας και έφθασε μέχρι τον βαθμό του πρωτοασηκρήτη. Το 858 παραιτείται ο πατριάρχης Ιγνάντιος και εκλέγεται πατριάρχης, με τη στήριξη της αυγούστας Αγίας Θεοδώρας και του αδελφού της Βάρδα. Σε 6 ημέρες διήλθε όλους τους βαθμούς της ιεροσύνης. Το γεγονός αυτό τον έφερε σε προστριβή και σύγκρουση με την εκκλησία της Ρώμης.

Ένα από τα νέα έργα του νέου Πατριάρχη ήταν η αναδιοργάνωση και ανασυγκρότηση της Εκκλησίας. Η διαμάχη των εικονόφιλων και εικονομάχων διήρκεσε ένα αιώνα και πλέον. Δημιούργησε και άφησε πληγές και προβλήματα. Έπρεπε αυτά να επουλωθούν και να προχωρήσει το έργο Της η Εκκλησία. Προσλαμβάνει ικανούς συνεργάτες  και εστιάζει το ενδιαφέρον του  στην πνευματική αναμόρφωση του λαού και εις την ιεραποστολική δράση, η οποία είχε ανασταλεί λόγω της εικονομαχίας. Ο Μέγας Φώτιος μελέτησε σε βάθος και ακολούθησε πιστά την ιεραποστολική δραστηριότητα του ιερού Χρυσοστόμου, στην οποία αναφέρεται πολλές φορές στο έργο του.  Αρχίζει με τον εκχριστιανισμό των Βουλγάρων , αναθέτοντας στους Θεσσαλονικείς αδελφούς Κύριλλο και Μεθόδιο το δύσκολο αυτό έργο. Οι δυο ιεραπόστολοι εκχριστιάνισαν τους Βουλγάρους και τους έκαναν συγχρόνως και φίλους του Βυζαντίου. Παρά τις προσπάθειες του επισκόπου Ρώμης Νικολάου και τις αντιδράσεις των Φράγκων διατήρησε αυτούς υπό την κανονική δικαιοδοσία του Πρωτοθρόνου Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ο καθηγητής Ιωάννης Καραγιαννόπουλος για την απαράμιλλη ιερά εκκλησιαστική τακτική του Μεγάλου Φωτίου αναφέρει ότι « ο Φώτιος ήτο μια εκ των αξιολογωτέρων προσωπικοτήτων της εποχής του. Λίαν πεπαιδευμένος, οξυνούστατος και με διπλωματικά χαρίσματα πρώτης τάξεως, ήτο ο ενδεδειγμένος αρχηγός της ανατολικής Εκκλησίας κατά την κρίσιμον εκεἰνην περίοδο και αντάξιος αντίπαλος του Νικολάου και των Οικουμενικών του αξιώσεων.

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2023

Ο Γεννάδιος Σχολάριος και το Ελληνικό Έθνος

του Γεώργιου Κεκαυμένου* από τον νέο Λόγιο Ερμή τ. 11

Κοινός τόπος των σύγχρονων και των παλαιότερων ιστορικών είναι η αντίληψη πως η Εκκλησία υπήρξε απόλυτα εχθρική προς το όνομα «Έλλην» ήδη από την βυζαντινή περίοδο και μέχρι το τέλος της τουρκοκρατίας, αφού «στην Βυζαντινή νοηματική συνάφεια, η λέξη “Έλλην” χρησιμοποιούνταν για να δηλώσει τον παγανιστή με την έννοια είτε του “πολυθεϊστή”, είτε του “λάτρη ενός ψεύτικου θεού”»[1]. Έτσι, «το “Είμαστε Έλληνες” σε ένα αμιγώς χριστιανικό περιβάλλον ισοδυναμούσε τουλάχιστον με αίρεση»[2]. «Ο ορθόδοξος χριστιανικός λαός ήταν ο λαός των “Ρωμαίων”, διότι η λέξη “Έλληνας” συνέχιζε πάντοτε να σημαίνει τον ειδωλολάτρη»[3]. Γι’ αυτό και «η σχέση της ρωμαίικης συνείδησης με την ορθόδοξη είναι ταυτόσημες και αντιθετικές σε κάθε έννοια “ελληνικότητας”»[4]. Έτσι, μόλις επιβλήθηκε η «παραδοσιακή, αυστηρά ορθόδοξη κοσμοθεωρία, […] η πρώτη υποδήλωση μιας νέας ελληνικής ταυτότητας, προσδιορισμένης σε σχέση με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, […] εξοβελίστηκ[ε]»[5]. «Είναι χαρακτηριστικό ότι ως τον 18ο ακόμη αιώνα το χριστιανικό κήρυγμα αμφισβητεί την ελληνικότητα από το εκκλησίασμά του, που το αποτελούσαν ωστόσο Έλληνες. ‘‘Αδελφοί μου, λέει ο Κοσμάς, έμαθα πως με την χάριν του Κυρίου μας Ιησού Χριστού δεν είσθε Έλληνες, δεν είσθε ασεβείς, αιρετικοί, άθεοι, αλλ’ είσθε ορθόδοξοι χριστιανοί’’»[6].

Μόνον για «έναν πολύ μικρό κύκλο λογίων[7] χωρίς καμία επιρροή[8] στον λαό»[9], «απομακρυσμένων από την επιρροή του Οικουμενικού Πατριαρχείου»[10], το όνομα «Έλληνας» δήλωνε «συνείδηση φυλετικής, εξ αίματος συγγένειας»[11], καθώς «αυτοί πρώτοι, ενώπιον του πολιτικού και πολιτισμικού αδιεξόδου που δημιουργούσε η οθωμανική κατάκτηση, αναγκάστηκαν να στραφούν στην ιστορία προκειμένου να αυτοπροσδιοριστούν»[12]. Κοντολογίς, «από τον 15ο μέχρι τον 18ο αιώνα, ο όρος “Έλλην” προσέλαβε ένα εθνικό νόημα στα γραπτά των διανοούμενων που ήταν συνδεδεμένοι με την ιταλική Αναγέννηση, ενώ στην κοινή γλώσσα, κάτω από την επιρροή της Εκκλησίας, ο όρος αποτελούσε ένα εναλλακτικό όνομα για τους παγανιστές»[13]. «Λίγα χρόνια πριν από την άλωση, ο Πλήθων Γεμιστός προσφωνούσε τον τελευταίο Παλαιολόγο “Έλληνα Βασιλέα” χωρίς να κρύβει την προσωπική αντίθεση του με την επίσημη θρησκεία»[14]. «Η σύγκρουση ανάμεσα στον Πλήθωνα και τον Σχολάριο έθεσε τον “Ελληνισμό” ενάντια στον “Χριστιανισμό” και ως προς την ταυτότητα αλλά και ως προς το όνομα που θα προσδιόριζε την ίδια την ελληνική συλλογικότητα»[15]. «Ονομάζοντας λοιπόν κάποιος τον εαυτό του Έλληνα, ταυτόχρονα διακήρυττε πως δεν ήταν χριστιανός»[16].

Είναι όμως όλα αυτά ακριβή; Επέδειξε πράγματι η Εκκλησία αυτήν την εχθρότητα και το μίσος προς το εθνικό όνομα Έλλην, και γενικότερα προς τον Ελληνισμό, όπως υποστηρίζουν οι ειδικοί; Θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε, εξετάζοντας την πιο γνωστή, αλλά και την πιο αμφιλεγόμενη περίπτωση εκκλησιαστικού ηγέτη κατά την τουρκοκρατία, αυτήν του Γεννάδιου Σχολάριου.

Μάλλον δεν πρέπει να υπάρχει πιο καθυβρισμένο πρόσωπο σε όλη την νεώτερη ελληνική ιστορία. Χαρακτηρισμοί όπως προδότης, τουρκόφιλος, τουρκόδουλος, και πόσα ακόμη, είναι πια κοινοί τόποι. Το ίδιο σκληρά φέρθηκε απέναντι στον Σχολάριο ακόμη και η ιστορική επιστήμη. Αφορμή γι’ αυτήν την σφοδρή εναντίον του επίθεση έδωσε η πασίγνωστη φράση του:

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2023

Ένας ύμνος Γάλλου ιστορικού για τo Βυζάντιο

Ένας ύμνος Γάλλου ιστορικού για τo Βυζάντιο




Τό παρακάτω απόσπασμα είναι από τό βιβλίο τού Γάλλου ιστορικού Alfred Rambaud (1842 – 1905) “Η Ελληνική Αυτοκρατορία τόν 10ο αιώνα” γραμμένο τό 1870. Aποτελεί έναν ύμνο γιά τό Βυζάντιο καί πρόκειται γιά ένα απαγορευτικό κείμενο γιά τά σύγχρονα ελληνικά δεδομένα καί τό πολιτικό καί “προοδευτικό” πανεπιστημιακό κατεστημένο πού επιζητεί νά βυθίσει τήν βυζαντινή ιστορία στήν απόλυτη λήθη. Τέτοια κείμενα θά έπρεπε νά βρίσκονται στά σχολικά βιβλία τής ιστορίας, γιά νά διδάσκονται τά παιδιά μας τό μεγαλείο τών Ρωμιών προγόνων τους. Τό διάβασα, εντυπωσιάστηκα καί δέν μπόρεσα νά αντισταθώ στόν πειρασμό νά τό μεταφράσω σάν μία ελάχιστη προσφορά στήν πόλη πού γεννήθηκε καί έζησε ο πατέρας μου.


Σταυρίδης Φώτιος τού Χρήστου


«L’Empire byzantine a éte chez nous sévérement jugé…

Τήν Βυζαντινή Αυτοκρατορία τήν έχουμε κρίνει πολύ αυστηρά. Δέν πρέπει νά τήν κρίνουμε μέ βάση τήν σημερινή εποχή (19ος αι.), αλλά πρέπει νά τήν κρίνουμε μέ βάση τήν εποχή της, δηλαδή τόν μεσαίωνα, ευρισκόμενη σέ μία δύσκολη περιοχή ανάμεσα στήν Ευρώπη καί τήν βάρβαρη Ασία. Ο δεσποτισμός καί η αυστηρή κεντρική διοίκηση ήταν απαραίτητες προϋποθέσεις γιά τήν ύπαρξή της, αφού βρισκόταν πάντοτε σέ πόλεμο. Στό εξωτερικό χρησιμοποιούσε συχνά τόν χρυσό αντί γιά τό σίδερο, στρέφοντας τούς βαρβάρους τόν έναν εναντίον τού άλλου μέ τό γνωστό μας διαίρει καί βασίλευε.



Ήταν τό μόνο κράτος στήν Ευρώπη μας τό οποίο υπέστη τόσες επιθέσεις. Τόν 4ο αιώνα από τούς Γότθους, τόν 5ο από τούς Ούνους καί τούς Βανδάλους, τόν 6ο από τούς Σλάβους, τόν 7ο από τούς Πέρσες, τούς Αβάρους καί τούς Άραβες, τόν 8ο, 9ο καί 10ο από τούς Βούλγαρους, τούς Ρώσσους καί τούς Ούγγρους, τόν 11ο από τούς Κουμάνους, τούς Πετσενέγκους, τούς Σελτζούκους καί μέχρι τόν 15ο αιώνα από τούς Οθωμανούς, γιά νά μήν παραλείψουμε τούς Νορμανδούς καί τούς Φράγκους από τήν δύση.

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2023

Η Βυζαντινή Διπλωματία ως πρότυπο Πολιτιστικής Διπλωματίας Α’ Μέρος





Βασιλείου Παῒπαη – Διεθνολόγου


H βυζαντινή διπλωματία, ένας μοναδικός συνδυασμός, συντηρητισμού και ευελιξίας, υπερχειλίζουσας υπεροψίας και εξαιρετικής οξυδέρκειας, επιθετικού ιμπεριαλισμού και πολιτικής γενναιοδωρίας, έπραξε ό,τι ήταν δυνατό για να παρατείνει το βίο της αυτοκρατορίας, ακόμα και σε περιόδους που η οικονομική και στρατιωτική εξαθλίωσή της καθιστούσε την αποτελεσματικότητά της αμφίβολη. Σε μεγάλο βαθμό πέτυχε τους στόχους της. Ασφαλώς κανείς δε μπορεί να μεμφθεί τους βυζαντινούς διπλωμάτες επειδή σε τελευταία ανάλυση δε διαδραμάτισαν σπουδαιότερο ρόλο οι περίτεχνοι λόγοι των πρέσβεων και των διπλωματών αλλά ο κρότος των κανονιών που γκρέμισαν τα τείχη της Πόλης …

Η Ανατολική ρωμαική αυτοκρατορία καθ΄ όλη τη διάρκεια της υπερχιλιετούς ιστορίας της ήταν υποχρεωμένη να επιβιώνει σε ένα εχθρικό περιβάλλον. Η άμυνα και η αντιμετώπιση των εχθρών είχε ανατεθεί στον οργανωμένο στρατό και στόλο. Όμως οι Βυζαντινοί ακόμα και στις περιόδους που αισθάνονταν ισχυροί, προτιμούσαν να χρησιμοποιούν τον πόλεμο με φειδώ. Οι πόλεμοι ήταν και τότε εξαιρετικά δαπανηροί, αμφίβολοι ως προς το αποτέλεσμα και δεν εξασφάλιζαν πάντα τις παραμεθόριες (τουλάχιστον) επαρχίες του κράτους από τη λεηλασία και την καταστροφή.


Η αυτοκρατορία ήταν υποχρεωμένη να καταφεύγει σε έμμεσους τρόπους αντιμετώπισης των απειλών που πολλές φορές την έπλητταν συγχρόνως από όλες τις πλευρές, ενώ όσο μειωνόταν η δύναμή της τόσο αναβαθμιζόταν ο ρόλος της διπλωματίας σε σύγκριση με τις στρατιωτικές μεθόδους στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής. Το Βυζάντιο λειτούργησε κατά καιρούς σαν κυματοθραύστης για την ανάσχεση της μουσουλμανικής εξόρμησης, σαν ανάχωμα της καθόδου των λαών της στέππας, ενώ είχε να αντιμετωπίσει την προσπάθεια της οικειοποίησης της ρωμαϊκής κληρονομιάς από τους Φράγκους. Η αναγκαιότητα λοιπόν της έμμεσης προσέγγισης που θα εξοικονομούσε πόρους θα προσέθετε νίκες χωρίς μάχη και θα αναιρούσε την πιθανότητα διμέτωπου αγώνα κατέστη επιτακτική. Αυτό η Αυτοκρατορία το πετύχαινε με την ανάπτυξη ενός εξαιρετικά ευφυούς διπλωματικού συστήματος, που ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές της ιστορίας του Βυζαντίου, όταν πιεζόταν από παντού από εχθρούς, δεν εξουδετέρωνε απλά τις εχθρικές επιβουλές, αλλά παρέμενε το σημαντικότερο μέσο ενίσχυσης της επίδρασης του στο μεσαιωνικό κόσμο.

Η πολιτική ιδεολογία της βυζαντινής αυτοκρατορίας


H βυζαντινή αυτοκρατορία παρέμεινε μέχρι το 13ο αιώνα ένα σύστημα που είχε την καλύτερη οργάνωση, τη μεγαλύτερη επιρροή και τις πιο εκλεπτυσμένες μεθόδους, τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Εγγύς Ανατολή. Χαρακτηριστική του ιδιαιτερότητα αποτελούσε η στενή σχέση του πολιτικού δόγματος της μοναδικότητας της <<χριστιανικής αυτοκρατορίας>> με τη θέση του περί του μοιραίου ρόλου της στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η βυζαντινή διπλωματία είχε οργανική σχέση με το πολιτικό δόγμα της κρατικής εξουσίας σύμφωνα με το οποίο η ειδωλολατρική περιφέρεια των βαρβάρων ερχόταν σε αντίθεση με την <<pax christianitas>> των Ρωμαίων, που ήταν η ενσάρκωση του πολιτισμού και καθόριζε τα όρια της << οικουμένης>>, δηλαδή της πολιτισμένης.

Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2023

Βυζάντιο και ιστορικό μυθιστόρημα: 6 ιδέες για διάβασμα





Έξι εξαιρετικά δείγματα ελληνικής λογοτεχνίας για τον υπερχιλιετή «ένδοξό μας Βυζαντινισμό» που άφησαν εποχή!

Tου Βασίλη Στοϊλόπουλου


• «Η πριγκιπέσα Ιζαμπώ» των Βιλλεαρδουΐνων από το «Πριγκιπάτο της Αχαΐας» του Άγγελου Τερζάκη.

 Ένα συναρπαστικό χρονικό ηρωισμού και έρωτα από την πολυτάραχη περίοδο της Φραγκοκρατίας του 13ου αιώνα. Με Σταυροφόρους, πειρατές, τροβαδούρους, κουρσάρους και ορόσημο την κατάληψη της Καλαμάτας το 1293 από Έλληνες και Σλάβους χωρικούς. Ένα ιστορικό γεγονός που δείχνει «το πρώτο ξύπνημα του ελληνισμού».

• «Γεννήθηκα στο Χίλια Τετρακόσια Δύο» του φιλόσοφου και πολιτικού Παναγιώτη Κανελλόπουλου.

 Ο ήρωας του βιβλίου γεννημένος στην Πάτρα στα τελευταία χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ακολουθεί το χρονικό της δραματικής πορείας της παρακμάζουσας Αυτοκρατορίας προς το κοσμοϊστορικό : «Η Πόλις εάλω». Μαζί του «παρελαύνουν» σημαντικές προσωπικότητες της εποχής : Πλήθων, Βησσαρίων, Χαλκοκονδύλης, Σφραντζής, Μανουήλ και Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, σε μια Πελοπόννησο με νωπές ακόμη τις μνήμες των Βιλλεαρδουΐνων, των Βενετσιάνων, του Δεσποτάτου του Μυστρά, αλλά και το Δουκάτο της Αθήνας των Ατσαγιόλι.

• «Οι έμποροι των εθνών» του «Αγίου των ελληνικών γραμμάτων» Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. 

Θέμα η ιστορική σύγκρουση Ελλήνων και Βενετών, ορθοδόξων και καθολικών, λίγο πριν και λίγο μετά την πρώτη Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204 από τους Σταυροφόρους. Ηρωίδα του ιστορικού μυθιστορήματος η Αυγούστα, η αρχόντισσα που ήταν «αιχμάλωτη μιας ακατανίκητης, κυριολεκτικά θανάσιμης ερωτικής επιθυμίας».

• «Σέργιος και Βάκχος», οι δύο Άγιοι της Μονής Αγ. Αικατερίνη Σινά, του Μ. Καραγάτση.

 Μια μυθιστορηματική χρονογραφία που εξιστορεί με μοναδικό τρόπο, «άλλοτε σοβαρά και άλλοτε ευτράπελα», 14 αιώνες Ελληνισμού, αρχής γενομένης από το 250 μ. Χ. Οι δύο Άγιοι παρακολουθούν, κρίνουν και σχολιάζουν μέσα από τον Ναό της Αγιά Σοφιάς την πορεία όχι μόνο της Ρωμιοσύνης αλλά και ολόκληρης της οικουμένης.

• «Τον καιρό του Βουλγαροκτόνου», της Πηνελόπης Δέλτα. 

Στη Μακεδονία της ακμής του Βυζαντίου στην αυγή της 2ης χιλιετίας δύο ήρωες του ιστορικού μυθιστορήματος, ο Μιχαήλ και ο Κωνσταντίνος, καλούνται να θυσιάσουν τον έρωτα και την προσωπική τους ευτυχία μπροστά στο χρέος έναντι της πατρίδας. Και αυτό μέσα από μηχανορραφίες, ιδανικά, παράφρονους έρωτες, προδοσίες και αίσθηση του καθήκοντος, που δίνονται μέσα από τη λυρική πένα της Δέλτα.

• «Ιουλιανός ο Παραβάτης» του Χρήστου Π. Ζαλοκώστα.


 Ο πλέον αμφιλεγόμενος αυτοκράτορας την Ανατολικής Ρώμης, ο ικανότατος στρατηγός και φιλόσοφος, ο λάτρης του αρχαιοελληνικού πνεύματος παρουσιάζεται στην απέλπιδα προσπάθειά του να επιβάλει στον βυζαντινό κόσμο την ηθική της αρχαίας Ελλάδας αντί του χριστιανικού κόσμου.


Ο βυζαντινός Ελληνισμός εξακολουθεί όμως και σήμερα ν΄ αποτελεί ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης για το ιστορικό μυθιστόρημα σύγχρονων λογοτεχνών, όπως ο Κώστας Κυριαζής, η Μάρω Δούκα, η Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου, ο Γιώργος Λεονάρδος, ο Θεόφιλος Γιαννόπουλος, ο Γιάννης Καλπούζος, η Ισμήνη Καπάνταη, η Ελένη Τσαμαδού κ.α

ΠΗΓΗ:
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2022

Ξενάγηση στην Μονή Δαφνίου




από Βαγγέλης Παππάς


Ο Βαγγέλης Παππάς μας ξεναγεί στον υψηλό πολιτισμό της συγκλονιστικής Μονής Δαφνίου σε ένα μαγικό ταξίδι της Ιστορίας και της Ομορφιάς που ξεκινάει από την Ιερά Οδό της αρχαίας Αθήνας και φτάνει στην χρυσή εποχή της βυζαντινής αυτοκρατορίας μέχρι τις μέρες μας. Παραδόσεις, μύθοι, αυτοκράτορες, σταυροφόροι, προδοσίες, επαναστάτες και η ομορφιά των ψηφιδωτών – ίσως των ομορφότερων της μεσοβυζαντινής περιόδου παρέλασαν μπροστά μας σε μια λαμπερή Κυριακάτικη βόλτα μέσα στο δάσος.