Η αποδημία των ελίτ

Της Μαρίας Κορνάρου 

Εφημερίδα Εστία

Πολλά θα μπορούσαν να λεχθούν, με αφορμή την κηδεία Σημίτη —και ολάκερο το τετραήμερο, αντί οκταετούς, εθνικό πένθος που πλαισίωσε το "καλό κατευόδιο" του μακαρίτη— για την πολιτική σκηνή της χώρας και τις τάσεις της. Καταρχάς, ότι η "συνταγή Σημίτη" —εκσυγχρονισμός στα εσωτερικά, κατευνασμός στα εξωτερικά, διεθνισμός στην οικονομία— είναι πράγματι εγγυημένης επιτυχίας για μια σταθερή θητεία και μακροπρόθεσμη, άνευ απροόπτων, διακυβέρνηση. Έτσι, ο τωρινός Πρωθυπουργός, παρά τα "πυρά" που δέχτηκε, σε μεγάλο βαθμό αντίστοιχα με τον Σημίτη, από τους προκατόχους και θεματοφύλακες της ιδεολογικής ταυτότητας του κόμματος-"κινήματος", έχει πάντως όλες τις προοπτικές να επαναλάβει, μάλλον δε και να ξεπεράσει, το ρεκόρ της οκταετούς και κάτι συνεχόμενης θητείας του εκλιπόντος.

Ακόμη πιο εντυπωσιακή, βέβαια, από την συνέχεια της «γραμμής Σημίτη» στα της πολιτικής στρατηγικής, είναι η διαιώνιση της γραμμής Σημίτη —κατά την κυριολεκτική έννοια της δυναστείας, lignage- στο πολιτικό προσωπικό. Λίγοι παρέλειψαν να παρατηρήσουν ότι οι αποχαιρετισμοί ορισμένων εκ των εκλεκτότερων υπουργών της Κυβερνήσεως στον εκλιπόντα ήταν μεστοί της συντριβής μίας λίαν προσωπικής απώλειας —από το υπουργείο Πολιτισμού έως το Επικρατείας, άνθρωποι που ξεχώρισε ο Κώστας Σημίτης επιβεβαιώνονται ως καταλληλότεροι για τα πόστα και από τον τωρινό Πρωθυπουργό. Είναι κάτι αντίστοιχο με αυτό που παρατηρήθηκε, ακόμη περισσότερο εκκωφαντικά, στην μηντιακή κάλυψη του τετραήμερου πένθους, που μεταφράστηκε σε τετραήμερο πρόγραμμα απότισης φόρου τιμής στον εκλιπόντα εν χορώ, με την απόλυτη συναίνεση του ρεπορτάζ να είναι η πολιτική προσφορά του πρώην Πρωθπουργού στο «καλό του τόπου», με τα «γκρίζα» σημεία της καριέρας του να αποσιωπώνται πλήρως ή να αναλύονται μόνο από συγκεκριμένους «επί τούτου» καλεσμένους παρά από το μηντιακό πρόγραμμα αυτό καθ’αυτό. Πρόκειται, δηλαδή, και εκεί για μία αποδοχή της κληρονομιάς Σημίτη που, μπροστά στο ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο της προσωπικότητάς του, αφήνει την αίσθηση μίας προσωπικής πικρίας για το τέλος του ανδρός —κάποιοι από τους κεντρικότερους των δελτίων ειδήσεων των φιλοκυβερνητικών καναλιών, μάλιστα, έσπευσαν να επιδείξουν τα «διαπιστευτήρια» της επικοινωνίας τους με τον Σημίτη. 

Ὁ Διεθνής Ὀργανισμός Μεταναστεύσεως μᾶς ἐγκαλεῖ γιατί φυλᾶμε τά σύνορά μας!

Εφημερίς Εστία Ιαν 13, 2022

«Ὑπερβολικά» καί «ἀμφιλεγόμενα» τά μέτρα τῆς Ἑλλάδος γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν ροῶν – Ἀλλά 7η στήν Εὐρώπη σέ φιλοξενία αἰτούντων ἄσυλο

ΟΙ ΚΑΤΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΟΙ μετανάστες πού διαμένουν στήν χώρα μας ἀντιπροσωπεύουν τό 12,9% τοῦ πληθυσμοῦ,
πλησιάζοντας τά ἀντίστοιχα ποσοστά τῆς Γαλλίας, καί προσπερνῶντας κατά 2% ἐκεῖνα τῆς γειτονικῆς Ἰταλίας. Αὐτά ἀποκαλύπτει ἡ νέα έκθεσις τοῦ Διεθνοῦς Ὀργανισμοῦ Μεταναστεύσεως γιά τό 2022.

Τῆς Μαρίας Κορνάρου

Τό μεγαλύτερο ποσοστό, 446,614 χιλιάδες, προέρχεται ἀπό τήν Ἀλβανία, ἐνῶ ἀκολουθοῦν ἡ Γερμανία μέ 116,644, ἡ Γεωργία μέ 85 χιλιάδες, ἡ Βουλγαρία μέ 74 χιλιάδες καί ἡ Ρωσσία μέ 55 χιλιάδες. Συνάμα, οἱ αἰτοῦντες ἄσυλο πού μένουν στήν χώρα μας ἀνέρχονται σχεδόν στούς 200 χιλιάδες, καταλαμβάνοντας τήν 7η θέση στήν Εὐρώπη, ἀμέσως μετά τίς μεγάλες χῶρες τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Νότου, Ἰταλία καί Ἱσπανία. Πάντως, οἱ ροές στήν δίοδο τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου παρουσίασαν σημαντική μείωση. Ἐπί πλέον, ἡ Ἑλλάδα ἀποτέλεσε τήν δεύτερη χώρα τῆς Εὐρώπης σέ ἐκτοπισμούς πληθυσμῶν, μέ 13 χιλιάδες νά ἀναγκάζονται νά ἐγκαταλείψουν τίς ἑστίες τους ἀπό φυσικές καταστροφές, ὅπως πυρκαϊές καί πλημμύρες.

Ἡ ἐν λόγῳ ἔκθεσις, παρ’ ὅτι ἀναγνωρίζει τήν θέση τῆς χώρας μας στήν «πρώτη γραμμή» τοῦ μεταναστευτικοῦ, μαζί μέ τήν Ἰταλία καί τήν Ἱσπανία, καθώς καί τήν πρωταγωνιστική θέση τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογειακῆς διόδου γιά τήν ἄφιξη στήν Εὐρώπη –ἄς ἀναλογιστοῦμε ὅτι τό 70% τῶν γυναικῶν μεταναστῶν τήν περίοδο 2018-2020 ἔφθασε στήν Εὐρώπη διά τῆς Ἑλλάδας!– παρ’ ὅλα αὐτά ψέγει τήν χώρα μας γιά τήν προσπάθειά της νά ἀντιμετωπίσει τό δυσανάλογο μεταναστευτικό βάρος. Συγκεκριμένα, ἡ προσπάθεια τῆς χώρας μας γιά ἐπιστροφή μεταναστῶν στήν Τουρκία στίς ἀρχές τοῦ 2021, ἀλλά καί γιά φύλαξη τῶν συνόρων της μέ τεχνολογία ἠχητικῶν κανονιῶν, πρός ὄφελος –κατά παραδοχή τοῦ ΔΟΜ– ὄχι μόνο τῆς ἴδιας ἀλλά καί ὁλόκληρης τῆς ΕΕ, χαρακτηρίζονται «ὑπερβολικά» καί «ἀμφιλεγόμενα» μέτρα, πού προκαλοῦν «ἀνησυχίες» γιά τόν ἀντίκτυπό τους στούς αἰτοῦντες ἄσυλο. Οἱ προσπάθειες τῆς ἑλληνικῆς πλευρᾶς παραλληλίζονται μέ τά μέτρα τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου γιά ἀναπομπή τῶν αἰτήσεων ἀσύλου πρός τρίτες «ἀσφαλεῖς χῶρες» καί τῆς Δανίας γιά τήν ἀναγκαστική μεταφορά αἰτούντων ἄσυλο σέ τρίτες χῶρες. Μέτρα πού κρίνονται, κατά τόν ΔΟΜ, ἀντίθετα μέ τήν Συμφωνία τῆς Γενεύης τοῦ 1951 γιά τούς πρόσφυγες καί ἐπικίνδυνα νά «ὑπονομεύσουν τό παγκόσμιο σύστημα προστασίας».

Ἡ ἀντίδρασις ὅμως τῆς Ἑλλάδος καί ἄλλων εὐρωπαϊκῶν χωρῶν γιά νά διαφυλάξουν τά σύνορά τους δέν εἶναι διόλου ἀβάσιμη. Ἡ Εὐρώπη ἔρχεται πρώτη παγκοσμίως στόν μεταναστευτικό πληθυσμό, καθώς φιλοξενεῖ 87 ἑκατομμύρια μετανάστες, 12 ἑκατομμύρια περισσότερους σέ σχέση μέ τό 2015. Ἦταν αὐτή ἡ αὔξησις τῆς τελευταίας πενταετίας πού τήν ὤθησε νά ξεπεράσει στήν παγκόσμια κατάταξη τήν Ἀσία. Οἱ 40 ἑκατομμύρια ἐξ αὐτῶν εἶναι μετανάστες μέ καταγωγή ἐκτός Εὐρώπης. Τά 11 ἑκατομμύρια κατάγονται ἀπό τήν Ἀφρική, ἐνῶ τά 23 ἑκατομμύρια ἀπό τήν Ἀσία. Συγκριτικῶς, τό 1990 ὁ ἀριθμός Εὐρωπαίων πού ζοῦσαν ἐκτός Εὐρώπης καί μή Εὐρωπαίων πού ζοῦσαν ἐντός Εὐρώπης ἦταν περίπου ὁ ἴδιος, μία ἰσορροπία πού ἔχει σήμερα ἐντελῶς ἀνατραπεῖ ἐν ὄψει τῆς διογκώσεως τῶν μεταναστῶν πρός τήν Εὐρώπη, πού ἔχει διπλασιαστεῖ σέ σχέση μέ τό 1990! Ὅταν ἀποτελεῖ τόν πρῶτο προορισμό γιά τήν μετανάστευση ἀπό τήν Ἀφρική καί τόν δεύτερο –μέ μικρή διαφορά– γιά τήν Ἀσία, δέν εἶναι νά ἀπορεῖ κανείς πού ὁ ἀριθμός βαίνει αὐξανόμενος! Οἱ πολιτογραφήσεις αἰτούντων ἄσυλο στήν Εὐρώπη ἦταν ἐπίσης οἱ περισσότερες παγκοσμίως.

Δέν εἶναι μόνον ἡ Εὐρώπη πού βιώνει μία αὔξηση τῶν μεταναστευτικῶν ροῶν –εἶναι ἡ μετανάστευσις πού βαίνει αὐξανόμενη, παγκοσμίως! Τό 2020 εἶδε 281 ἑκατ. μετανάστες, ἤτοι τό 3,6% τοῦ παγκόσμιου πληθυσμοῦ. Ἐξ αὐτῶν, μόλις οἱ 3,9 χιλιάδες ἀγνοοῦνται ἤ ἀπεβίωσαν, οἱ μισοί ἐξ αὐτῶν στήν Μεσόγειο. Ὁ ἀριθμός τῶν αἰτούντων ἄσυλο ἦταν 4,1 ἑκατομμύρια. Πρίν ἀπό μισόν αἰῶνα, τό 1970, οἱ μετανάστες παγκοσμίως ἦταν μόλις 84 ἑκατομμύρια, καί τό ποσοστό τους στόν παγκόσμιο πληθυσμό παρέμεινε σχετικῶς σταθερό μέχρι τό 2005, ὁπότε καί ἄρχισε νά αὐξάνεται κατά περίπου 0,3 ἀνά ἔτος. Οἱ αἰτοῦντες ἄσυλο πού ἔχουν ἀνάγκη νά ἐγκατασταθοῦν σέ τρίτη χώρα ἔχουν ἐπίσης σχεδόν διπλασιασθεῖ σέ σχέση μέ τό 2011.