Δέσποινα Κουτσούμπα

Η κατάσταση με τις τράπεζες έχει ως εξής: πρώτα τις "σώσαμε" με τα λεφτά μας, μετά έγιναν ΟΛΕΣ ιδιωτικές. 

Μετά μας είπαν ότι οι ηλεκτρονικές συναλλαγές βοηθούν εμάς και στην τελική είμαστε στον 21ο αιώνα, εκσυγχρονιστείτε. Μετά κατήργησαν υποκαταστήματα, μετά κατήργησαν ΑΤΜ, μετά μείωσαν το προσωπικό, μετά μείωσαν το προσωπικό στην τηλεφωνική εξυπηρέτηση και έβαλαν να σου απαντάει το ΑΙ, μετά είπαν μπαίνεις στο κατάστημα μόνο με ραντεβού, μετά έβαλαν χρέωση σε ΚΑΘΕ ηλεκτρονική συναλλαγή, ενώ η τράπεζα δεν κάνει τίποτα και τα κάνουμε όλα μόνοι μας. Μετά είχαν κερδοφορία κάτι τρισεκατομμύρια, στην υγεία των κορόιδων! 

Αν είσαι λίγο μεγαλύτερος σε ηλικία (είμαι), αν είσαι λίγο μπουνταλάς στα ψηφιακά συστήματα (είμαι), αν είσαι ξεχασιάρης και αφήνεις την κάρτα σου ή τα μετρητά σου στο ΑΤΜ (ναι, εγώ το κάνω αυτό), αν κλειδωθείς έξω από το ebanking και χρειάζεται να επικοινωνήσεις με κάποιον κανονικό άνθρωπο και όχι μηχάνημα, ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ!

 Και είσαι ο πελάτης που έχει βάλει τα χρήματά του στην τράπεζα ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ! Και είσαι αυτός που έσωσες τις τράπεζες με τα λεφτά σου από χρεοκοπία. Αλλά για την τράπεζα απλώς δεν υπάρχεις. 

Δεν συζητάω για το δανεισμό μικρών επιχειρήσεων (δεν υπάρχει), δεν συζητάω για τον δανεισμό πολύ μεγάλων επιχειρήσεων και κομμάτων (εκεί έχουμε δανεικά και αγύριστα με τις ευλογίες των νόμων που ψήφισαν κόμματα που δανείζονται από τις τράπεζες, καλό ε;), δεν συζητάω για την επαρχία όπου έχουν εξαφανιστεί τα υποκαταστήματα.

"Ο (δήθεν) "φυσικός δικαστής" σε ταληράκια

Δέσποινα Κουτσούμπα

-Τι ζητάνε οι συγγενείς όταν λένε "να πάνε οι πολιτικοί στον φυσικό δικαστή"; Ζητάνε να πάνε στην κανονική δίκη, μαζί με όλους τους άλλους κατηγορούμενους (ή έστω ως μάρτυρες). Τι γίνεται εκεί; Ο ανακριτής (εν προκειμένω: ο Μπακαϊμης) καλεί τον κατηγορουμενο ή τον μάρτυρα και τον ανακρίνει ή τον εξετάζει. Ο ανακριτής αυτός έχει γνώση, μάλιστα, όλης της υπόθεσης. Δυνητικά δηλαδή μπορεί ο ανακριτής, που ξέρει, να στριμώξει τον όποιο Τριαντόπουλο. Επίσης, δυνητικά μπορεί να διερευνήσει ή να απαγγείλει κατηγορίες για ό,τι αδίκημα νομίζει. Κυρίως όμως εκεί οι συγγενείς είναι πολιτική αγωγή και ως διάδικοι έχουν δικαίωμα να λάβουν γνώση της κατάθεσης, να κάνουν αιτήματα, να αντικρούσουν με τα στοιχεία που έχουν, να δημοσιοποιήσουν αν ο ανακριτής στρίμωξε ή όχι τον κατηγορούμενο (και όλα τα άλλα που γίνονται όλο αυτό το διάστημα). Πόσο μάλλον στο δικαστήριο, που οι δικηγόροι των συγγενών μπορούν να εξετάσουν τον μάρτυρα ή τον κατηγορούμενο, να τον αναγκάσουν να πέσει σε αντιφάσεις. Και όλα αυτά δημόσια και ΜΠΡΟΣΤΑ στους συγγενείς. Αυτό εννοούν οι συγγενείς (και αυτό ΔΕΝ επιτρέπεται σήμερα με βάση το άρθρο 86).

-Τι εννοούν ο Τριαντόπουλος και η ΝΔ "να πάει στον φυσικό δικαστή"; Να γίνει η ανάκριση από το Δικαστικό Συμβούλιο (που συγκροτείται για κάθε υπόθεση από δύο μέλη του Συμβουλίου της Επικρατείας και τρία μέλη του Αρείου Πάγου, όπως προβλέπει το άρθρο 86). Αυτό το Συμβούλιο ορίζει έναν ανακριτή, που θα παρει τον φάκελο (που είναι ντουλάπες), θα κάνει την ανάκριση και μετά θα εισηγηθεί στο Συμβούλιο. Εδώ οι συγγενείς δεν υπάρχουν ΠΟΥΘΕΝΑ, δεν είναι πολιτική αγωγή και δεν μπορούν να είναι. Κανείς άλλος δεν υπάρχει πέρα από τους κατηγορούμενους με τους δικηγόρους τους. Δεν μαθαίνει κανείς τίποτα, δεν μπορεί να παρέμβει, δεν μπορεί να εισφέρει νέα στοιχεία αν δει ότι πχ έχει αποδείξεις ότι ο κατηγορούμενος λέει ψέματα. Επιπλέον, αυτός ο ανακριτής δεν δικαιούται να διερευνήσει ΚΑΝΕΝΑ αδίκημα πέραν από αυτό που θα του πει η Βουλή. Άρα, εν προκειμένω, αυτό που προτείνει η ΝΔ είναι να παραπεμφθεί ο Τριαντόπουλος για παράβαση καθήκοντος στο δικαστικό συμβούλιο και λίγους μήνες μετά να μάθουμε μόνο το απαλλακτικό βούλευμα! Αυτό λένε "παραπομπή στον φυσικό δικαστή". Καμία σχέση με αυτό που λένε οι συγγενείς και ζητάει η κοινωνία. 

Για αρχή λοιπόν, ας σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε την φράση "στον φυσικό δικαστή".

Δέσποινα Κουτσούμπα: Σε κάθε περίπτωση, όσοι δεν σέβονται το πένθος του γονιού δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα τρολ του Μητσοτάκη.

Δέσποινα Κουτσούμπα

Και κάπου εδώ δράττομαι της ευκαιρίας να πω κάτι που μου τριβελίζει το μυαλό όλες αυτές τις μέρες. 

Θυμάστε ότι έγραψα εξαρχής είμαι και με την Καρυστιανού και με τον Πλακιά. Και κάποιοι διαφωνήσατε. Θα σας πω κάτι ακόμη χειρότερο: είμαι με όλους μα όλους τους συγγενείς, και ιδίως γονείς, που έχασαν τα παιδιά τους στα Τέμπη. Ακόμη και με αυτούς που δεν μιλάνε, και με αυτούς που κάθονταν στα θεωρεία της Βουλής καλεσμένοι του Μητσοτάκη. Και δεν κρίνω τους ανθρώπους αυτούς όπως θα κρίνω έναν πολιτικό, έναν συνδικαλιστή, έναν άνθρωπο που έχει επιλέξει να έχει ένα βήμα στη δημόσια σφαίρα.

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν βιώσει τον υπέρτατο πόνο. Το να χάνεις το παιδί σου είναι ο υπέρτατος πόνος. Το να το χάνεις γνωρίζοντας ότι θα μπορούσε να ζει, το κάνει ακόμη χειρότερο. Ο καθένας αντιμέτωπος με αυτόν τον πόνο μπορεί να επιλέξει να σιωπήσει και είναι σεβαστό. Μπορεί να επιλέξει να εκδικηθεί ή να φτάσει μέχρι τα διαγαλαξιακά δικαστήρια στη μνήμη του παιδιού του. Μπορεί να αντιδράσει με ένα σωρό λάθος τρόπους. Και είναι όλα σεβαστά. Όχι μόνο λόγω του ανείπωτου πόνου, αλλά γιατί η αλήθεια είναι ότι όσα κι αν κάνει ο γονιός, στο τέλος του δρόμου το παιδί δεν θα γυρίσει πίσω. Αυτό μην το ξεχνάτε ποτέ.

ΟΙ άνθρωποι αυτοί βρέθηκαν να έχουν θέση στη δημόσια σφαίρα χωρίς να το έχουν επιλέξει. Δεν έχουν στρατιά συμβούλων (όπως οι πολιτικοί), δεν άνηκαν σε συλλογικότητες, δεν είχαν εμπειρία από το τι είναι το πολιτικό σύστημα, δεν σπούδασαν ούτε νομική, ούτε επικοινωνία, ούτε χημικούς μηχανικούς ούτε μηχανολογία και τώρα έχουν μπλέξει με κατεύθυνση, ροπή, σύγκρουση, ξυλόλια, βενζόλια, δικαστήρια, πραγματογνώμονες, δικηγόρους, πολιτικούς, συμβουλάτορες, άλλοτε σοβαρούς, άλλοτε ακατάλληλους, άλλοτε κάποιους που τους έχουν "φυτέψει" άλλοι (τα κάνει αυτά η μαφία, όπως ξέρετε). Κυρίως, όμως, έχουν πέσει πάνω σε ένα ισχυρό σύστημα με πλοκάμια παντού, που τους κλείνει όλες τις πόρτες για την δικαίωση των παιδιών τους, την ίδια ώρα που είτε τους βγάζει τρελούς, είτε τους κολακεύει, είτε τους κάνει δολοφονία χαρακτήρα (ανάλογα την περίπτωση, σε κάποιους και τα τρία μαζί). Σε τέτοιες καταστάσεις δεν είναι απλώς λογικό, είναι απολύτως αναμενόμενο να κάνεις λάθος, να αντιδράσεις υπερβολικά, να φτάσεις να μην εμπιστεύεσαι ούτε τον διπλανό σου.

Η διαμαρτυρία μιας ασθενούς και η χυδαία απάντηση του Άδωνι Γεωργιάδη

Νοσοκομείο – κολαστήριο για ασθενείς και υγειονομικούς

Το νοσοκομείο υπολειτουργεί, οι ασθενείς τιμωρούνται που αρρώστησαν, οι υγειονομικοί είναι στα όρια της εξάντλησης, η κυβέρνηση υλοποιεί το πρόγραμμα της για την υγεία.
Ολγα Στέφου


Δεν υπάρχει άνθρωπος σε αυτήν τη χώρα που να είναι χρόνια ασθενής και να μην έχει παρατηρήσει εκ των έσω τη μεταστροφή του ΕΣΥ προς το πολύ χειρότερο. Ειδικά όσες και όσοι νοσηλευόμαστε στο νοσοκομείο μεταξύ διαφορετικών κυβερνήσεων, μπορούμε να μιλήσουμε με την εμπειρία που έχουμε αποκτήσει κυριολεκτικά στο πετσί μας. Με αυτήν την εμπειρία, των έξι συνεχόμενων χρόνων περιστασιακής νοσηλείας με σκλήρυνση κατά πλάκας, αλλά και με τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα θα ζητήσω να μου επιτρέψετε να μιλήσω κι εγώ.

Μέσα σε τρεις εβδομάδες χρειάστηκε να νοσηλευτώ δύο φορές: η μία ήταν προγραμματισμένη νοσηλεία και η δεύτερη ήταν έκτακτη. Πρόκειται για το Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων, που έχει σημασία να ξέρουμε ότι είναι ένα από τα καλύτερα της χώρας.

Όλο το άρθρο...

________________

Για τη χυδαία απάντηση του υπουργού Άδωνι Γεωργιάδη έγραψε η Δέσποινα Κουτσούμπα:

Η χυδαιότητα του Άδωνι Γεωργιάδη

Μερικά πράγματα δεν τα απαντάς. Ντρέπεσαι να το κάνεις. Μερικά πράγματα τα σέβεσαι. Και το βουλώνεις. Όταν ένα νέο και ταλαντούχο πλάσμα, που έχει μια χρόνια, δύσκολη, ασθένεια, γράφει την εμπειρία της από το νοσοκομείο, το βουλώνεις. Αν δεν το βουλώνεις δεν είναι ούτε γιατί ως Υπουργός Υγείας είσαι "υποχρεωμένος" να απαντήσεις, ούτε γιατί είναι αναγκαίο πολιτικά να σχολιάσεις. Το κάνεις γιατί είσαι χυδαίος. Αδιανόητα χυδαίος απέναντι στην ανθρώπινη ζωή. Άρα και πλήρως ακατάλληλος να είσαι πολιτικός.