Οι (κατά φαντασίαν) χήρες του Σαββόπουλου

Του Θόδωρου Παντούλα

Καθημερινή 16.11.2025

Είμαι κι εγώ από εκείνους που κατά την παρατεταμένη εφηβεία τους έβγαλαν γλώσσα στον Διονύση Σαββόπουλο και το ομολογώ, ελπίζοντας να ισχύει πως αμαρτία εξομολογημένη είναι και συχωρεμένη. Τώρα που ο κουρνιαχτός από την εκδημία του κάπως καταλάγιασε, νοιώθω πως χρωστώ δυο λόγια. Δεν τα γράφω βεβαίως σαν ειδικός, αλλά ως κάποιος που έχει στις αποσκευές του των τραγουδιών τα λόγια και, ενίοτε, και τα βήματα.

Ο Σαββόπουλος λατρεύτηκε και μισήθηκε από το ίδιο του το κοινό ή ακριβέστερα από τα διαφορετικά κοινά του. Διότι, άλλος ο Σαββόπουλος της νεότητας, άλλος αυτός του ‘80 κι άλλος αυτός μετά το «Κούρεμα». Άλλος και, παραδόξως, ο ίδιος!

 Ο ίδιος που από χρόνια άπλωνε το λευκό του σεντονάκι και ταίριαζε διαφορετικά ιδιώματα πασχίζοντας να συλλαβίσει έναν καημό κοινό. Και τον συλλάβισε. Και του Θεού η χάρη τον φύλαξε από τα σουξέ, αλλά κι ο ίδιος συνετά δεν θρονιάστηκε στα κατά καιρούς χειροκροτήματα. «Δόξα είν΄ η ευθύνη της δικής μας αλλαγής», ξεκαθάρισε, παλεύοντας να κατανοήσει (και να περιθάλψει), το συλλογικό μας τραύμα. Κι όλοι γνωρίζουμε ότι οι αναθεωρήσεις που δεν κρύβουν ιδιοτέλεια είναι αυτές που μας στολίζουν.

Ο ποιητής Διονύσης Σαββόπουλος

Του Δημοσθένη Κούρτοβικ 

Επιστρέφοντας από το εξωτερικό, όπου βρισκόμουν τις μέρες που πέθανε ο Διονύσης Σαββόπουλος, είδα στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μου μια παραπομπή στο πιο κάτω κείμενο του Κώστα Κουτσουρέλη, τον οποίο εκτιμώ ως έναν από τους ελάχιστους κριτικούς με πρωτότυπη σκέψη και αιχμηρό λόγο που έχουμε σήμερα. Το κείμενο, ενδιαφέρον όπως όλες οι παρεμβάσεις του, δίνει το ερέθισμα σ’ εμένα τον μια γενιά μεγαλύτερο, επομένως της γενιάς του Σαββόπουλου, να πω με τη σειρά μου μια-δυο κάπως «λοξές» κουβέντες για τον μεταστάντα βάρδο.

 Ήταν ο Σαββόπουλος αριστερός ή δεξιός; Ήταν ένας αριστερός που έγινε δεξιός; Τέτοια ερωτήματα δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα, τουλάχιστον στην τέχνη, είναι όμως χαρακτηριστικά για την παραμόρφωση της καλλιτεχνικής δημιουργίας με τον τρόπο που προσλαμβάνεται και σχολιάζεται κατ’ εμμονή στην Ελλάδα. Αλλά ούτε με αυτή τη στενοκέφαλη αντίληψη, την τόσο συγγενική με τα μυαλά του κράτους των πιστοποιητικών πολιτικών φρονημάτων, έχουν νόημα στην προκειμένη περίπτωση. 

Αριστερός ο Σαββόπουλος δεν υπήρξε ποτέ, ούτε άλλωστε δήλωσε ποτέ ότι ήταν (απ’ όσο ξέρω). Δεν ήταν καν ιδεολόγος. Το παροδικό φλερτ του, τη δεκαετία του 1980, με τη νεορθοδοξία και τον μυθοποιημένο ελληνικό κοινοτισμό ήταν τόσο αφελές και επιπόλαιο ώστε πολύ γρήγορα, από τον ένα δίσκο στον επόμενο, πέρασε από το «των Ελλήνων οι κοινότητες φτιάχνουν άλλον γαλαξία» στο «Κωλοέλληνες». 

Μια θρηνωδία για την απώλεια του μέτρου στα μέρη που δημιουργήθηκε.

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Δυστυχώς ουδείς αναμάρτητος... και το κωμικοτραγικό είναι ότι οι μεν θεωρούν πως μόνο "οι άλλοι" λανθάνουν.

Οι Έλληνες, δεξιοί κι αριστεροί, δεν περίμεναν να σβήσει ο ήχος από το τελευταίο τραγούδι του Σαββόπουλου.

Έσπευσαν να τον διεκδικήσουν, να τον κατηγορήσουν, να τον οικειοποιηθούν — σαν να ήταν λάφυρο κι όχι ψυχή.

Οι Έλληνες, δεξιοί κι αριστεροί, δεν περίμεναν την κηδεία του Σαββόπουλου για να τον κρίνουν·

έσπευσαν, σαν να ’θελαν να προλάβουν τη σιωπή του.

Γιατί εδώ, στην πατρίδα των λέξεων,

ο θάνατος δεν είναι ποτέ το τέλος — είναι μονάχα άλλη μια αφορμή για λόγια.

Κι ίσως αυτό να ’ναι το πιο ελληνικό μας πάθος:

να μη μπορούμε να αφήσουμε έναν άνθρωπο να φύγει

χωρίς πρώτα να τον χωρίσουμε σε στρατόπεδα,

να τον ντύσουμε με τις σημαίες μας,

να τον μετρήσουμε με τα μέτρα της ιδεολογίας.

Κι έτσι επαναλήφθηκε, για άλλη μια φορά, το αρχέγονο δράμα αυτού του τόπου:

η αδυναμία να σιωπήσουμε μαζί.

Για τον Διονύση Σαββόπουλο

Του Δημήτρη Αναστασίου 

Δύο λόγια από μακριά για τον Διονύση Σαββόπουλο

Η είδηση του θανάτου του Διονύση Σαββόπουλου έφερε στην επιφάνεια ένα πάθος που δείχνει πόσο βαθιά σημάδεψε την ελληνική κοινωνία. Δεν είναι όλοι οι καλλιτέχνες που μπορούν να προκαλέσουν τόσο έντονη δημόσια συζήτηση. Ούτε είναι πολλοί εκείνοι για τους οποίους τόσοι άνθρωποι νιώθουν ότι αφηγούνται κομμάτια της δικής τους ζωής μέσα από τραγούδια. 

Ο Σαββόπουλος υπήρξε για δεκαετίες ένας "ποιητής εικόνων και μουσικής" που έγιναν συλλογική μνήμη, συνοδοιπόρος των πιο όμορφων χρόνων μιας γενιάς.

Οφείλουμε όμως, όταν αποτιμούμε την παρουσία του, να κάνουμε μια βασική διάκριση. Υπάρχει ο δημιουργός Σαββόπουλος και υπάρχει ο πολίτης Σαββόπουλος. Ο πρώτος έγραψε στίχους που ρίζωσαν στη συλλογική ευαισθησία και μελωδίες που έγιναν ταυτότητα της εποχής τους. Ο δεύτερος διατύπωσε δημόσιο λόγο που άλλαξε κατεύθυνση περισσότερες από μία φορές. 

Η ιδιαιτερότητά στην περίπτωση του Σαββόπουλου ήταν ότι ο δημιουργός και ο πολίτης δεν υπήρξαν εντελώς ανεξάρτητοι. Η τραγουδοποιία του και η πολιτική του τοποθέτηση συνομιλούσαν, παρά τις μεταμορφώσεις. Η εκάστοτε πολιτική του στάση ήταν μάλλον ο καταλύτης της καλλιτεχνικής του δημιουργίας. 

Η πρώτη φάση, από τα χρόνια της δικτατορίας ως τα πρώτα μεταπολιτευτικά, είναι η περίοδος της  αριστερής στράτευσης. Οι πρώτοι του δίσκοι, το «Φορτηγό», το «Περιβόλι του Τρελού»,  ο «Μπάλλος», "Το Βρώμικο Ψωμί", "Αχαρνής" αποτυπώνουν έναν δημιουργό που γίνεται φωνή μιας γενιάς η οποία αναπνέει τον αέρα του Μάη του ’68 και του Πολυτεχνείου του ’73, που γεμίζει τις φοιτητικές παρέες και τις μπουάτ της εποχής. Υπάρχουν στίχοι όπως «Η πλατεία ήταν γεμάτη, με το νόημα που `χει κάτι απ’ τις φωτιές/Στις γωνίες και τους δρόμους από συντρόφους οικοδόμους, φοιτητές/και συ έφεγγες στη μέση όλου του κόσμου/κι ήσουν φως μου, κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή/σε γιορτή που δεν ξανάδα στη ζωή μου τη σκυφτή που δεν θα μπορούσαν με τίποτα να οικειοποιηθούν από τον Κυριάκο Μητσοτάκη ή τον συντηρητικό πολιτικό χώρο. Αυτή ίσως είναι η πιο σημαντική του φάση που τον καθιερώνει. Τον αναδεικνύει ως τραγουδοποιό που εισάγει ένα δικό του, απολύτως αναγνωρίσιμο ύφος, συνδυάζοντας την ελληνική μουσική παράδοση με ροκ επιρροές καθώς και καλλιτεχνική και πολιτική τόλμη.

Διονύσης Σαββόπουλος: «Σας αγαπώ πολύ, δεν μας χωρίζει τίποτε πια»

Ο κορυφαίος Έλληνας καλλιτέχνης μιλά στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο, όπως δεν ξαναμίλησε ποτέ.

Στάθης Τσαγκαρουσιάνος

ΚΛΙΚ στην εικόνα ή ΕΔΩ για να διαβάσετε τη συνέντευξη...

Ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΤΗΝ ΠΕΡΣΟΝΑ 

Ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ 

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Ο Διονύσης Σαββόπουλος υπήρξε για δεκαετίες μια φωνή που συνόδευσε τη συλλογική ψυχή της Ελλάδας.

Στα τραγούδια του υπήρχε εκείνο το ρήγμα ανάμεσα στο ιερό και το καθημερινό, στο όνειρο και στην οδυνηρή συχνά πραγματικότητα, στη φλόγα της αμφισβήτησης και στη νοσταλγία της πατρίδας.

Ένα παιδί που τραγουδούσε με πάθος για ελευθερία — κι ένας ώριμος άνδρας που αργότερα έμαθε να μιλά με τη φωνή της ασφάλειας , της “σοβαρότητας”.

Ανάμεσά τους, ένας ολόκληρος λαός που "μεγάλωσε" μαζί του.

Αυτό το πέρασμα —από τον αυθεντικό Εαυτό στο Προσαρμοσμένο Εγώ— είναι μια ψυχοπολιτική διαδρομή που θυμίζει το δράμα της Περσόνας, όπως το περιέγραψε ο Carl Jung.

Η Περσόνα είναι η μάσκα που φοράμε για να ζούμε ανάμεσα στους άλλους· είναι απαραίτητη για την κοινωνική μας συμβίωση, αλλά θανάσιμη όταν ταυτιζόμαστε μαζί της.

Ο καλλιτέχνης που ξεκίνησε ως “φωνή της ψυχής” κινδυνεύει, μεγαλώνοντας, να γίνει “φωνή της εξουσίας” — όχι από κακία, αλλά από πνευματική κόπωση.

Η κοινωνία, που τον λάτρεψε ως σύμβολο αλήθειας, τον επιβραβεύει τώρα -ή τον λοιδορεί- για την “ωριμότητα” της συμμόρφωσης.

Η Συναλλακτική Ανάλυση του Eric Berne θα το έλεγε αλλιώς:

το Ελεύθερο Παιδί, που δημιουργεί, παίζει, εμπνέεται,

παραδίδει σταδιακά τη σκυτάλη στο Προσαρμοσμένο Παιδί,

εκείνο που έμαθε να συμμορφώνεται για να αγαπηθεί και να ανήκει.

Αυτή η εσωτερική σύγκρουση είναι ο πυρήνας της ανθρώπινης νεύρωσης. Ο Εαυτός ζητά αλήθεια, το Εγώ/προσαρμοσμένο παιδί ζητά ασφάλεια. Ο Εαυτός ψιθυρίζει: μίλα. Το Εγώ απαντά: θα σε απορρίψουν. Ο Εαυτός ονειρεύεται, το Εγώ μετράει. Ο Εαυτός θέλει να ζήσει, το Εγώ θέλει να ελέγχει. Και όσο η φωνή του Εγώ δυναμώνει, τόσο η ψυχή βυθίζεται στην αναισθησία.

Ο Εαυτός ζητά αλήθεια, βάθος, νόημα.

Το Εγώ/το προσαρμοσμένο παιδί θέλει ασφάλεια, έλεγχο, προβλεψιμότητα.

Ο Εαυτός λέει: “Πες αυτό που νιώθεις.”

Το Εγώ/το προσαρμοσμένο παιδί απαντά: “Θα χάσεις τη δουλειά σου.”

Ο Εαυτός ψιθυρίζει: “Άφησε τον θυμό σου να γίνει δημιουργία.”

Το Εγώ/το προσαρμοσμένο παιδί τρομάζει: “Θα γελάσουν μαζί σου.”

Όταν αυτή η εσωτερική μάχη κρατά πολύ, γεννιέται νεύρωση, κατάθλιψη, αποσύνδεση — όχι επειδή “πάθαμε κάτι”,

αλλά επειδή προδώσαμε τη ζωντάνια μας, την αυθεντικότητα μας. 

Συνεπώς ο Σαββόπουλος δεν πρόδωσε κανέναν- εκτός ίσως τον ίδιο τον εαυτό του, όπως και οι περισσότεροι 'άλλωστε-του εαυτού μου προφανώς μη εξαιρουμένου. 

Μάλλον, απλά, όπως τόσοι άλλοι, προσαρμόστηκε. 

Ο πατέρας μου ο Μπάτης...

Του Θανάση Κ.

Στην  εφηβεία μου, στα χρόνια της Χούντας, άκουγα Θοδωράκη (τότε ήταν απαγορευμένος), Χατζηδάκη, Σκαλκώτα, Μαρκόπουλο, Ξαρχάκο και Διονύση Σαββόπουλο. Και πολλά μικρασιάτικα. Λίγο αργότερα και Ρεμπέτικα. 

Άκουγα και ξένη μουσική: Κλέζμερ, New Orleans Jazz, Rock, Pop, και από Κλασσική, κυρίως Όπερα.

Διάβαζα στο δωμάτιό μου, κι είχα δίπλα ένα πικάπ να παίζει συνεχώς...

 

Ο πατέρας μου κάποια στιγμή μου είπε να ακούω Θοδωράκη πιο διακριτικά - μη μας πάρουν χαμπάρι... 

Και η μάνα μου τον μάλωσε:

-- Τι λές στο παιδί να προσέχει; 

Αφού και εσύ Θοδωράκη ακούς και δεν προσέχεις καθόλου. 

Όταν κάποια στιγμή άκουγα δίσκο του Σαββόπουλου, μπήκε ο πατέρας μου στο δωμάτιο, κοντοστάθηκε, και με ρώτησε:

-- Σε πειράζει να μείνω και να το ακούσω;

Έμεινε σιωπηλός. Ήταν ο δίσκος "Μαύρη Θάλασσα". 

-- Κωμικού ξυπόλυτου Θιάσου,/

έργο τρομερό, τα όρη του Καυκάσου,/ 

ερου-α- σ' όλα υπερέχω,/ 

όλα τα ζητώ και τίποτα δεν έχω.../

Μαλλιαροί τοξότες της Σκυθίας/

Με κοιτάζουν μέσα από εικόνες Παναγίας/

ερεού-α, κάνε τον σταυρό σου/

και σαν φαρμακερό, κοντάρι, απογειώσου...

Με την άκρη του ματιού μου, είδα τον πατέρα μου, μέσα στο ημίφως του δωματίου, να ανακάθεται κάπως ανήσυχος...

-- Τι γίνεται, του λέω; Κι αυτό σε πειράζει;

-- Δεν με πειράζει, μου απαντά. Μου αρέσει.

Δεν τον είχαν ακούσει ποτέ να λέει τόσο αυθόρμητα πως του άρεσε κάτι "μοντέρνο" που άκουγε για πρώτη φορά...

Και δεν ξαναμίλησε για ώρα...

Λίγο αργότερα ο δίσκος προχώρησε σε άλλο τραγούδι:

Μ' αεροπλάνα και βαπόρια,/ 

και με τους φίλους τους παλιούς,/ 

τριγυρνάμε στα σκοτάδια,/ 

κι όμως εσύ δεν μας ακούς./ 

Δεν μας ακούς που τραγουδάμε,/ 

με φωνές ηλεκτρικές,/

μες τις υπόγειες στοές. 

Ώσπου οι τροχιές μας συντάνε,/

τις βασικές σου τις αρχές,/

Ο πατέρας μου ο Μπάτης,/ 

ήλθε από τη Σμύρνη του εικοσιδυό,/ 

κι έζησε πενήντα χρόνια,/ 

σε ένα κατώι μυστικό./ 

Σε αυτόν τον κόσμο όσοι αγαπούνε,/ 

τρώνε βρώμικο ψωμί,/ 

έλεγε ο Μπάτης μια Κυριακή,/ 

κι οι πόθοι τους ακολουθούνε,/ 

υπόγεια διαδρομή. 

Εκεί είδα κάτι πρωτοφανές: 

Ο πατέρας μου δάκρυσε!

Αυτός ο άνθρωπος που δεν θύμωνε, δεν έχανε την ψυχραιμία μου, δεν δάκρυζε ποτέ και για τίποτα, ξαφνικά έπνιξε ένα απότομο λυγμό και σκούπισε βιαστικά ένα δάκρυ. 

Τά' χασα... 

Τά' χασε κι εκείνος! 

Μετά από λίγο μου ζήτησε να πάρει τον δίσκο, να τον ακούσει μόνος του στο καθιστικό...

Τὰ Ἑλληνικὰ ὡς τραγούδι

Διονύσης Σαββόπουλος

 

Τὰ ἑλληνικὰ εἶναι τραγούδι, ὄχι ἁπλῶς καὶ μόνον ἐπειδὴ ἡ ἐκφορά τους διαθέτει πλούσιο κυματισμό· κι ἄλλες γλῶσσες ἠχοῦν ὄμορφα. Τὰ ἰταλικὰ π.χ. δὲν ὑστεροῦν ἀπ᾿ αὐτῆς τῆς ἀπόψεως. Κάθε γλῶσσα ἔχει τὸν ἦχο της. ῞Ομως μόνον ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι τραγούδι, ἐπειδὴ μόνον ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἔχει συνείδηση τοῦ ἑαυτοῦ της ὡς τραγουδιοῦ. Τὸ ἀποτύπωμα αὐτῆς τῆς συνείδησης εἶναι οἱ τόνοι καὶ τὰ πνεύματα τῶν Ἀλεξανδρινῶν.

Συχνὰ ἀκοῦμε: Μὰ τὰ ἑλληνικὰ στὴν ἀρχὴ δὲν εἶχαν τόνους. Πράγματι, τί νὰ τοὺς ἔκαναν; Μιὰ φωνὴ ποὺ μπορεῖ νὰ τραγουδᾶ χωρὶς συνείδηση εἶναι χαρὰ Θεοῦ. Κάποτε ὅμως τὰ ἑλληνικὰ ἁπλώθηκαν· «ὣς μέσα στὴν Βακτριανὴν τὰ πήαμεν, ὣς τοὺς Ἰνδούς...» οἱ ὁποῖοι πῆραν μὲν τὰ ἑλληνικά, ἀλλὰ ἄμουσα. Κι ἔτσι ἔδωσαν τὴν λαμπρὴ εὐκαιρία στοὺς ῞Ελληνες νὰ συνειδητοποιήσουν ὅτι ἡ βάση τῶν ἑλληνικῶν εἶναι βάση καθαρὰ μουσικοποιητικὴ καὶ χωρὶς αὐτὴν τὰ ἑλληνικὰ ἦταν ἁπλῶςμιὰ γλῶσσα τόσο φριχτὰ διαφορετικὴ ὥστε ν᾿ ἀναγκαστοῦν οἱ Ἀλεξανδρινοὶ νὰ χαράξουν μέσα της, γιὰ πρώτη φορά, πνεύματα καὶ τόνους, ποὺ σὰν μουσικὰ σημάδια ἀπεικονίζουν τὴν ἀρχετυπικὴ φωνὴ ἀπ᾿ ὅπου ἀναβλύζουν τὰ ἑλληνικὰ ἐπὶ αἰῶνες. Οἱ ᾽Αλεξανδρινοὶ χρειάστηκαν γι᾿ αὐτὴν τὴν ἐργασία τρεῖς αἰῶνες. Πῶς νὰ φαντασθοῦν, ὅτι ἀπόγονός τους, ὀνόματι Βερυβάκης, θὰ ἔκρινε τὴν ἐργασία τους περιττὴ καὶ θὰ τὴν ἀπέρριπτε ἐν μιᾷ νυκτί!

Ὁ λόγος τῆς εἰσήγησής μου, θά ᾽θελα νά ᾽ναι λόγος ὑπὲρ τῆς ἐπιστροφῆς τῶν τόνων. Στέκω ἀντίθετος πρὸς τὸ μονοτονικό. Μεταβάλλει τὴν γλῶσσα σὲ δάσος καμμένο κι ὄχι μόνο ἀπὸ ὀπτικῆς πλευρᾶς. Διαφοροποιεῖ βαθύτερα τὴν ἀντίληψή μας γιὰ τὴν γλῶσσα, τὴν ὁποία ὑποβιβάζει σὲ κώδικα τῆς τροχαίας, ἀγνοώντας ὅτι δὲν μιλᾶμε γιὰ νὰ πληροφορήσουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, διότι ἂν ἦταν ἔτσι θὰ μᾶς ἀρκοῦσαν οἱ εὔγλωττες χειρονομίες τοῦ συμπαθοῦς κυρίου ποὺ στέκει πίσω ἀπ᾿ τὴν ἐκφωνήτρια τῆς ΕΡΤ στὸ δελτίο εἰδήσεων, ἀπευθυνόμενος σὲ κωφαλάλους.

Ο Σαββόπουλος για την ελληνική γλώσσα!

Ένα ταξείδι στην Αλεξάνδρεια και στο βίωμα της ελληνικής γλώσσας

Ακόμα με παιδεύει ο Μπαγάσας! Έχω θυμώσει μαζί του, έχω απογοητευτεί, τον έχω γκρεμίσει από το βάθρο που τον είχα κάποτε αλλά…, αλλά ο Νιόνιος είχε ένα μαγικό χάρισμα να μιλά τόσο βαθιά για κάποια ζητήματα που δεν χωράνε στις ιδιοτέλειες που τον παρέσυραν στην προσωπική του διαδρομή. Κι όταν ένα τέτοιο ζήτημα είναι η βαθιά ιστορική, φιλοσοφική και πολιτισμική συνέχεια της ελληνικής γλώσσας, μας δίνει τόσο οικουμενικά διδάγματα, αφηγήσεις και αλήθειες που έχουμε ανάγκη εκείνο τον απολογητικό και προφητικό του λόγο, ιδιαίτερα στις μέρες μας που η αλλοτρίωση κατακυριεύει την ύπαρξή μας ως συλλογικό υποκείμενο!

Το απόσπασμα στο βίντεο είναι από την επίσκεψη του Σαββόπουλου στην Αλεξάνδρεια του Καβάφη, του οικουμενικού ελληνισμού και της σύνθεσης που διαμόρφωσε την ελληνική γλώσσα στο πέρασμα των αιώνων. Το «ταξείδι»αυτό πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της εκπομπής «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι, που δημιούργησε ο Νιόνιος στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Απολαυστικός!

Δημήτρης Ναπ.Γ.

Νίκος Μωραΐτης: Όλοι μαζί ΔΕΝ μπορούμε

Πολλοί φίλοι του Νιόνιου δεν ήταν εκεί γιατί, για να είσαι εκεί, πρέπει πρώτα να ξεχάσεις τι είναι ο ΣΚΑΪ

Ο κόσμος δεν ξεχνάει ότι ο ΣΚΑΪ τον ταΐζει καθημερινά νεοφιλελεύθερη φτώχεια και εξαθλίωση για να έρθει μία φορά το χρόνο να του πουλήσει φιλανθρωπία. Γι’ αυτό το Παναθηναϊκό στάδιο δεν ήταν γεμάτο χθες το βράδυ.

του Νίκου Μωραΐτη

«Δε θα περάσει ο φασισμός» τραγουδούσαν χθες το βράδυ ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Άρης Πορτοσάλτε στη συναυλία του «Όλοι μαζί μπορούμε», του ΣΚΑΪ δηλαδή, στο Καλλιμάρμαρο.

Εννοώντας, προφανώς, ότι ο φασισμός δεν θα πέρναγε χθες αλλά μια άλλη μέρα, αφού μάλλον θα έπεσε σε… τράφικ. Και οι δύο πάντως τον περιμένουν εδώ και χρόνια με ανοιχτές αγκάλες, ο ένας πολιτικό ορφανό της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών και ο άλλος δημοσιογραφικό εξαπτέρυγο του ομίλου που θέλει μία «σοβαρή Χρυσή Αυγή» στο πλευρό της ΝΔ ή που ανακοινώνει τον θάνατο του Παύλου Φύσσα λόγω «ποδοσφαιρικών διαφορών».

Κι αν αυτοί ξεχνούν και το ρίχνουν στην τρελή, ο κόσμος φαίνεται ότι δεν ξεχνάει. Δεν ξεχνάει ότι ο ΣΚΑΪ τον ταΐζει όλο το χρόνο νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα για να έρθει στις 12 Ιουλίου να του πουλήσει φιλανθρωπία και αγαθοεργία. Γι’ αυτό το Παναθηναϊκό στάδιο δεν ήταν γεμάτο χθες το βράδυ.

Δεν μπορείς να κηρύττεις από το πρωί ως το βράδυ απολύσεις, ελαστική εργασία, «βάστα Σόιμπλε», «ελπίζουμε το ΔΝΤ να μην κάνει πίσω» και «γερά Γερούν» και μία ωραία μέρα, άπαξ, να ταΐζεις τους φτωχοποιημένους πολίτες μακαρόνια. Θα σε πάρουν χαμπάρι.

Η ζωή του Μάνου Χατζιδάκι σε μοναδική αφήγηση Διονύση Σαββόπουλου-ΒΙΝΤΕΟ

Η ζωή του Μάνου Χατζιδάκι ξετυλίγεται μέσα από την μοναδική αφήγηση του Διονύση Σαββόπουλου στο τρίτο επεισόδιο της σειράς Έλληνες του πνεύματος και της τέχνης. Το εύρος, το βάθος και η επίδραση του έργου του μεγάλου καλλιτέχνη αλλά και το ήθος, η ασυμβίβαστη αξιοπρέπεια και η ευγένεια μιας από τις μεγαλύτερες μορφές που ανέδειξε ο σύγχρονος ελληνικός πολιτισμός, μέσα από ένα σύγχρονο ντοκιμαντέρ. 

Ο Διονύσης Σαββόπουλος αναζητά τις αιτίες που κάνουν το έργο του Μάνου Χατζιδάκι σήμερα, τόσα χρόνια μετά το θάνατό του, να παραμένει «ολοζώντανο» και βαθιά χαραγμένο στο παρόν μας. Ακολουθεί τα ίχνη του Μάνου στους χώρους που έζησε και δημιούργησε, περιπλανιέται στη ρωμαϊκή αγορά και στους δρόμους της πόλης, όπου ακούει τα τραγούδια του να δονούν ακόμα την καθημερινότητα των ανθρώπων. 

Στα γεράματα προσγειώθηκε με ελικόπτερο στο Άργος για να τραγουδήσει ο Σαββόπουλος!

Από τον θείο Άκη

Με αεροπλάνα και βαπόρια και με ελικόπτερα Ήθελα να γράψω μια κριτική για τον «Πλούτο» του Σαββόπουλου αλλά με πρόλαβε ο Λογαράς. Μια χαρά τα είπε, τι να ξαναέλεγα.

Ο κόσμος βαριέται να ακούει ξανά μανά τα ίδια. Αλλά αυτό που διαδραματίστηκε στο Άργος αξίζει να σημειωθεί.

Εννοώ την άφιξη του Σαββόπουλου με ελικόπτερο στο τοπικό στάδιο. Είναι μία αντίθεση που βγάζει μάτι. Από τη μία οι νουθεσίες του για ταπεινότητα και από την άλλη η εμφάνιση του από αέρος δύσκολα χωνεύεται.

Το να μιλάς στο έργο για ....εγκράτεια και να καταφθάνεις με ελικόπτερο, ξεπερνάει κάθε όριο. Η όλη η σκηνή αξίζει να σημειωθεί και να καταγραφεί.