Ποντίκι 25.1.24
Γιάννης Σχίζας
Στη Σουηδία, στο σταθμό Οντενπλαν της Στοκχόλμης κάποιοι είχαν τη φαεινή ιδέα να τοποθετήσουν πάνω στα σκαλοπάτια μιας σκάλας του μετρό για πεζούς τα πλήκτρα ενός μουσικού οργάνου. Στη συνέχεια, αφού προνόησαν για τη τοποθέτηση ενός ελαστικού υποστρώματος , παρακολούθησαν τις αντιδράσεις των ανθρώπων με ένα βίντεο. Κάθε βήμα των πεζών παρήγαγε και μια νότα ! Το αποτέλεσμα έδειξε ευχάριστη έκπληξη , χαρά, παιχνίδισμα μικρών και μεγάλων .
Στην επιστημονική οικολογία υπάρχουν οργανισμοί – δείκτες, που επιτρέπουν την εύκολη ανάγνωση των συνθηκών ενός οικοσυστήματος. Το 95-96, μετά το ξεκίνημα του βιολογικού καθαρισμού της Ψυττάλειας, η επιστροφή των αχινών στον Σαρωνικό είχε χαιρετηθεί σαν δείκτης ανάκαμψης του θαλάσσιου περιβάλλοντος. Οι πεζοί είναι επίσης δείκτες του βαθμού υγείας ή ασθένειας ενός αστικού οικοσυστήματος. Η παρουσία ή απουσία τους μιλάει για την κατάσταση στην πόλη..
«Η πόλη είναι ψυχότοπος» - έγραψε ο ψυχαναλυτής Αλεξάντερ Μίτσιρλιχ στη πολεοδομική (!) ανάλυσή του, που στα ελληνικά εκδόθηκε από τον «Ηριδανό» και «άκουγε» στον υπέροχο τίτλο: «Το άξενο των πόλεων πρωτουργό στην ψυχική αποργάνωση του πολίτη».. Η πόλη που είναι εχθρική για τους πεζούς, απεργάζεται ανθρώπους διαταραγμένους, επιθετικούς, αντιαισθητικούς, απολίτιστους.
Αυθαίρετα δένδρα
Στην Αθήνα δεν είναι μόνο μικρή η κατά κεφαλήν δοσολογία πρασίνου, αλλά και η δοσολογία πεζοδρόμων και πεζοδρομίων. Το χειρότερο όμως είναι ότι κοντά στη μικρή «ποσότητα» έρχεται και η χαμηλή «ποιότητα». Πεζοδρόμια και πεζόδρομοι συνυπάρχουν με παράνομα παρκαρίσματα, με λεβεντομ@λ@κες μοτοσυκλετιστές, με τραπεζοκαθίσματα, με «σπαστικές» καταστάσεις κάθε κατηγορίας. Από όλες αυτές, η «σπαστικότερη» όλων σε περιοχές εκτός κέντρου, είναι η κατάληψη του πεζοδρομίου μέσω φυτεύσεων. Στου Παπάγου, στη Σαρωνίδα, στο Χολαργό, οι παρόδιοι ιδιοκτήτες επεκτείνουν ουσιαστικά τον ιδιωτικό τους κήπο φυτεύοντας το πεζοδρόμιο και υποχρεώνοντας τους πεζούς να πορεύονται «σε φάλαγγα κατ’ άνδρα», σαν σε μονοπάτι. Πριν από καιρό εντυπωσιάστηκα από την ευθυκρισία με την οποία αντιμετώπισε το θέμα των «αυθαίρετων» δέντρων και θάμνων στα πεζοδρόμια μια ομάδα μαθητών από τις Σέρρες. Τα παιδιά είχαν πραγματικά μιαλό – εγώ θα ευχόμουν να είχαν και κανένα αλυσσοπρίονο στα χέρια τους....
