Δ. Γκάζης: Πώς η Τουρκία έχει διεισδύσει στην ελληνική οικονομία. Το μεγάλο ξεπούλημα σε αριθμούς.

Η Ελλάδα πωλείται και το χειρότερο είναι ότι ένα μεγάλο μέρος αυτών των «πωλήσεων», του ξεπουλήματος στην πραγματικότητα, γίνεται σε Τούρκους.

 Η διείσδυση της Τουρκίας στην οικονομία της Ελλάδας είναι ανησυχητική, αλλά ουδείς στην κυβέρνηση και στο πολιτικό σύστημα γενικότερα δείχνει να ανησυχεί.
Αυτή η πραγματικότητα του «ανοίξαμε και σας περιμένουμε για να ξεπουληθούμε» δεν είναι μια απλή αίσθηση ή αυθαίρετη εκτίμηση.

 Αποτυπώνεται πλέον σε αριθμούς που τους συγκέντρωσε ,τους μελέτησε και τους αναλύει στο militaire channel, ο δημοσιογράφος Δημήτρης Γκάζης. Πρόκειται για την αναλυτική παρουσίαση που έκανε τον περασμένο Αύγουστο στη Μυτιλήνη , στην διημερίδα με θέμα:

 Πτυχές των ελληνοτουρκικών σχέσεων: Η τουρκική διείσδυση και η ανάγκη ενίσχυσης της ελληνικής περιφέρειας.

Πώς και πού αγοράζουν οι Τούρκοι στην Ελλάδα – Μία “ανώδυνη” εισβολή!

02/11/2025

ΠηγήQ Unsplash

ΣΤΑΘΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Τα τελευταία χρόνια, η Ελλάδα βρίσκεται στο επίκεντρο ενός νέου επενδυτικού ενδιαφέροντος από την Τουρκία. Παρά τις πολιτικές εντάσεις, οι οικονομικές σχέσεις φαίνεται να γνωρίζουν άνθηση – ιδιαίτερα στον τομέα των ακινήτων, του τουρισμού και του εμπορίου. Πίσω από το φαινόμενο αυτό, κρύβεται μια αλληλουχία στρατηγικών επιλογών, οικονομικών ευκαιριών αλλά και ανησυχιών για ένα “ανώδυνο ξεπούλημα” ευαίσθητων περιοχών της χώρας.

Η αγορά ακινήτων αποτελεί την αιχμή του δόρατος για τους Τούρκους επενδυτές. Από τη Θράκη και τα Δωδεκάνησα μέχρι τη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, οι αγορές κατοικιών, οικοπέδων και τουριστικών ακινήτων από Τούρκους πολίτες ή εταιρείες με τουρκικά συμφέροντα αυξάνονται σταθερά. Σε αρκετές περιπτώσεις, η αγοραπωλησία γίνεται μέσω εταιρειών εγκατεστημένων σε χώρες της ΕΕ, όπως η Γερμανία, η Κύπρος ή το Λουξεμβούργο, ώστε να αποφεύγονται περιορισμοί που ισχύουν για μη ευρωπαίους πολίτες σε παραμεθόριες περιοχές.

Σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, οι ξένες επενδύσεις σε ελληνικά ακίνητα ξεπέρασαν τα 2,7 δισ. ευρώ το 2024, καταγράφοντας ιστορικό ρεκόρ. Στο πλαίσιο αυτό, η Τουρκία κατέχει πλέον μια διαρκώς αυξανόμενη θέση ανάμεσα στους σημαντικότερους επενδυτές, δίπλα σε Κίνα, Λίβανο και Ηνωμένο Βασίλειο.

Κεντρικό ρόλο στη ροή τουρκικών κεφαλαίων παίζει το πρόγραμμα Golden Visa, που παρέχει άδεια διαμονής σε όσους επενδύουν σε ακίνητα. Το 2024 οι αιτήσεις έφθασαν τις 9.289, ενώ οι συνολικές ενεργές άδειες υπερβαίνουν τις 48.000. Οι Τούρκοι συγκαταλέγονται στις πέντε πρώτες εθνικότητες επενδυτών του προγράμματος, γεγονός που αντικατοπτρίζει όχι μόνο το οικονομικό ενδιαφέρον αλλά και την ανασφάλεια στην ίδια την Τουρκία, αφού για αρκετούς εύπορους Τούρκους, η Ελλάδα προσφέρει ασφάλεια, ευρωπαϊκό περιβάλλον και γεωγραφική εγγύτητα.

«Ρεαλπολιτίκ» και φινλανδοποίηση: Η περίπτωση της Ελλάδας

του Ρούντι Ρινάλντι

Το τελευταίο διάστημα γίνεται ιδιαίτερη αναφορά, σχετικά με ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και στάσης της ελληνικής κυβέρνησης, σε όρους όπως «ρεαλπολιτίκ» γενικά, και «φινλανδοποίηση» (ιδιαίτερα του Αιγαίου). Πίσω από αυτές τις αναφορές υπάρχει πάντα ένα ευμετάβλητο διεθνές πλαίσιο, μια νέα διεθνής πραγματικότητα, και βεβαίως νέοι συσχετισμοί και συμμαχίες. Ας τα βάλουμε όλα σε μια σειρά:

Γενικοί ορισμοί 

● Με τον όρο «ρεαλπολιτίκ» (γερμ. Realpolitik), αλλά και «πολιτικός ρεαλισμός» (που δεν είναι ακριβώς το ίδιο), αναφερόμαστε ή προσδιορίζουμε μια προσέγγιση της πολιτικής που εστιάζει στην πραγματικότητα, τα συμφέροντα και τις πρακτικές δυνατότητες που υπάρχουν, παρά σε ιδεαλιστικές ή ηθικές αρχές. Εξ ου και ο προσδιορισμός περί ρεαλισμού. Η ρεαλπολιτίκ ως πλήρης προσαρμογή στις υπάρχουσες συνθήκες, με εγκατάλειψη ιδεαλιστικών στόχων, εστιάζει στην «τέχνη του εφικτού», όπου τα ιδανικά και οι διακηρύξεις θυσιάζονται για πρακτικές ανάγκες και συμφέροντα, στο όνομα του ρεαλισμού. 

● Η «φινλανδοποίηση» (αγγλ. Finlandization, γερμ. Finnlandisierung) είναι ένας όρος της διεθνούς πολιτικής και διπλωματίας που αναφέρεται στην κατάσταση κατά την οποία μια χώρα, ενώ διατηρεί ορισμένα τυπικά χαρακτηριστικά ανεξαρτησίας, προσαρμόζει την εξωτερική της πολιτική (και βεβαίως σε μεγάλο βαθμό και την εσωτερική) στις προδιαγραφές και πιέσεις μιας ισχυρότερης γειτονικής δύναμης, προκειμένου να αποφύγει τη στρατιωτική σύγκρουση ή μια πολιτική αποσταθεροποίηση.

Παραδείγματα 

● Μια πρόσφατη αναφορά στην ρεαλπολιτίκ είναι το απόσπασμα που ακολουθεί: «Από την πολιτική αυτή δεν λείπουν οι αντιφάσεις. Καταγγέλλουμε την Τουρκία για την εισβολή στην Κύπρο και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά συμμαχούμε με το Ισραήλ που κατέχει παλαιστινιακά εδάφη και με το καθεστώς Σίσι στην Αίγυπτο που φυλακίζει ό,τι κινείται. Αυτό λέγεται ρεαλπολιτίκ, θα αντέτεινε κάποιος. Σωστά. Για να φέρνει όμως αποτέλεσμα ο πολιτικός ρεαλισμός, θα πρέπει να συνοδεύεται και από μια πολιτική ευφυΐα ή, έστω, ευελιξία. Όταν ζητάς εμμονικά να αποκλειστεί η Τουρκία από την ευρωπαϊκή άμυνα την ώρα ακριβώς που όλοι αναγνωρίζουν την ανάγκη της ενεργής εμπλοκής της, το μόνο που καταφέρνεις είναι να απομονώνεσαι, και τελικά να χάνεις» (Μιχάλης Μητσός, Τα Νέα, 22/5/025).

Η Ελλάδα ΜΕΤΑ – ή ΜΕΤΑ την Ελλάδα;

του Ρούντι Ρινάλντι

Χθες (21/3) ήταν παγκόσμια ημέρα ποίησης. Η παράξενη παραδοχή του Παναγιώτη Κονδύλη, το «παράδοξο γεγονός ότι η νεώτερη Ελλάδα, που τίποτε δεν πρόσφερε στη θεωρητική σκέψη ή στον τεχνικό πολιτισμό, έδωσε και δίνει υψηλή ποίηση», ισχύει. Και ίσως να είναι παρήγορη μπροστά στη στέρφα και στείρα κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Όμως το σημερινό σημείωμα δεν θα έχει καμία αναφορά σε στίχους και ποιητές (προσωρινή υπόσχεση). Θα αρκεστώ σε δύο κεντρικά ζητήματα-διαπιστώσεις, και ένα τρίτο ζήτημα ως μεγάλο έλλειμμα και κενό – πιθανά επικίνδυνο κενό.

Ψάχνοντας επιβεβαίωση Προστασίας

Παλιά λέγαμε έναν γλωσσοδέτη που αν τον μάθεις δεν τον ξεχνάς: «Σπανοί Ισπανοί εζωγράφησαν εις πανί ισπανικόν ιππικόν εις πανικόν». Τον θυμήθηκα ακούγοντας ή διαβάζοντας όσα λέγονται και γράφονται από πολιτικούς, επιστήμονες και διανοούμενους σε πρόσφατες συνάξεις-συνόδους όπως αυτή του Κύκλου Ιδέων του κ. Βενιζέλου που έγινε (που αλλού;) στη σφηκοφωλιά-σύμβολο, στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία. Από όσα λοιπόν λέγονται, με όση κάλυψη και καμουφλάρισμα, συμπεραίνει κανείς ότι έχουμε μια πολιτική και οικονομική ελίτ εις πανικόν, μπροστά στα τεκτονικά γεωπολιτικά ρεύματα, στις τεράστιες αλλαγές των ισορροπιών και των αμυντικών (διάβαζε και επιθετικών) δογμάτων. 

Το ομολογούν ανοικτά, όχι φυσικά ότι φοβούνται, αλλά ότι αλλάζουν όλα τα δεδομένα. Μάλιστα δραματοποιούν και λίγο την κατάσταση, όχι για να υπάρξει μια στροφή ή μια γραμμή άμυνας ή έστω ένα εθνικό ταμπούρι, αλλά για να δείξουν ότι είναι πανέτοιμοι να αποδεχτούν ένα νέο πλαίσιο Προστασίας που να προσφέρει εγγυήσεις συνέχειας του «μαγαζιού» χωρίς μεγάλες εθνικές περιπέτειες και ταπεινώσεις. 

Περί «φινλανδοποίησης»

Το 1939 οι Φινλανδοί αρνήθηκαν να το αποδεχθούν χωρίς πόλεμο, στον οποίο αγωνίστηκαν ηρωικά αλλά τελικά ηττήθηκαν (όπως ακριβώς και εμείς έναν χρόνο αργότερα). (Φωτ. A.P.)

ΓΙΩΡΓΟΣ Θ. ΜΑΥΡΟΓΟΡΔΑΤΟΣ

26.10.2020 • 11:02

•  
•  

Πότε πότε εμφανίζονται στον δημόσιο διάλογο εντυπωσιακές αλλά πρόχειρες αναφορές στην ιστορική εμπειρία άλλων χωρών χωρίς επαρκή γνώση της. Ετσι τώρα μερικοί συζητούν τον κίνδυνο να υποστεί η Ελλάδα «φινλανδοποίηση» στη σχέση της με την Τουρκία.

Για να καταλάβουμε πληρέστερα τι σημαίνει ο όρος, χρειάζεται πρώτα πρώτα να ανατρέξουμε στην ιστορική του προέλευση. Η ανεξαρτησία της Φινλανδίας από το 1917 αντιπροσώπευε έναν κίνδυνο για την ασφάλεια της Σοβιετικής Ενωσης και ειδικά του Λένινγκραντ (Αγίας Πετρούπολης) λόγω της εγγύτητας της μεθορίου. Για τους Σοβιετικούς, εξασφάλιση θα ήταν η προσάρτηση φινλανδικού εδάφους ώστε να απομακρυνθεί η μεθόριος. Το 1939 οι Φινλανδοί αρνήθηκαν να το αποδεχθούν χωρίς πόλεμο, στον οποίο αγωνίστηκαν ηρωικά αλλά τελικά ηττήθηκαν (όπως ακριβώς και εμείς έναν χρόνο αργότερα). Εχασαν έτσι περίπου ένα δέκατο του εδάφους τους, με προσφυγοποίηση των κατοίκων. Το 1941, όμως, επιβεβαίωσαν τους χειρότερους φόβους των Σοβιετικών. Επωφελήθηκαν από τη γερμανική επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης για να επιτεθούν και αυτοί, σε σύμπραξη με τη χιτλερική Γερμανία, και να καταλάβουν όχι μόνο όσα είχαν χάσει, αλλά και περισσότερα. Το καλοκαίρι του 1944 πρόλαβαν να συνθηκολογήσουν πριν καταρρεύσουν κι έτσι γλίτωσαν όχι μόνο εδαφικές απώλειες πολλαπλάσιες από τις αρχικές, αλλά και την κατοχή από σοβιετικά στρατεύματα.

Ακολούθησαν το 1947 η Συνθήκη Ειρήνης στο Παρίσι και το 1948 η Συνθήκη Φιλίας, Συνεργασίας και Αμοιβαίας Αρωγής μεταξύ Σοβιετικής Ενωσης και Φινλανδίας, που κράτησε όσο και η Σοβιετική Ενωση, μέχρι το 1991.

Σε αυτό το πλαίσιο εφαρμόστηκε η πολιτική που ονομάστηκε υποτιμητικά από τους τρίτους «φινλανδοποίηση», δηλαδή η συστηματική αποφυγή κάθε αφορμής που θα προκαλούσε ανησυχία στους καχύποπτους Σοβιετικούς. Ετσι, η Φινλανδία όχι μόνο έμεινε ουδέτερη και εκτός ΝΑΤΟ, αλλά αρνήθηκε ακόμη και το Σχέδιο Μάρσαλ. Εμεινε επίσης εκτός ευρωπαϊκής ενοποίησης μέχρι το 1995.

Ωστόσο, είναι λάθος να θεωρούμε ότι η «φινλανδοποίηση» περιοριζόταν στην εξωτερική πολιτική, σαν να ήταν αυτή στεγανή. Οι Σοβιετικοί ανακάλυψαν με οδυνηρό τρόπο το 1941-44 ότι η ασφάλειά τους απαιτούσε επίσης φινλανδικές κυβερνήσεις στις οποίες μπορούσαν να έχουν εμπιστοσύνη, ανεξάρτητα μάλιστα από ιδεολογικές ταυτότητες. Ετσι, η «φινλανδοποίηση» διάβρωσε και την εσωτερική πολιτική ζωή της Φινλανδίας, αλλοιώνοντας και νοθεύοντας τον κομματικό ανταγωνισμό και γενικότερα τη λειτουργία του δημοκρατικού συστήματος.