Η ζωή και το τέλος του Ιωάννη Καποδίστρια

Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης - Ἀνήμερα τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης, καὶ ἐνῶ εἶχε ἤδη συναφθεῖ ἡ τριμερὴς Ἰουλιανή Συνθήκη στὸ Λονδῖνο, ὁ Ἀρχηγός τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας ἐλευθερώνεται.

[τοὺς πόνους γὰρ ἁγαθοὶ τολμῶσι,

δειλοὶ δ᾽ εἰσὶν οὐδὲν οὐδαμοῦ

ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ, Ἰφιγένεια ἡ ἐν Ταύροις]

1821. Ἀράδη Ρουμανίας.

Στὸν ἀπόηχο τοῦ δράματος τοῦ Δραγατσανίου, ὁ Ἀρχηγὸς τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας ἐκδίδει τὴν τελευταία -συγκλονιστική- διαταγή.

"(..)Στρατιῶται!

Ὄχι, δὲν μολύνω πλέον τὸ ἱερόν, τὸ τίμιον τοῦτο ὄνομα εἰς τὰ ὑποκείμενά σας. Ἄνανδροι ἀγέλαι λαῶν! Αἱ προδοσίαι σας, αἱ ἐπιβουλαὶ σας μὲ βιάζουσι νὰ σᾶς ἀποχωρισθῶ.

Εἰς τὸ ἐξῇς κάθε δεσμὸς μεταξὺ ὑμῶν καὶ ἐμοῦ κόπτεται.

Βαθειὰ μόνον θὰ φέρω εἰς τὴν ψυχὴν μου τὴν ἐντροπὴν ὅτι σᾶς ἐδιοικοῦσα. Ἐπατήσατε τοὺς ὅρκους σας. Ἐπροδώσατε Θεὸν καὶ Πατρίδα. Ἐπροδώσατε καὶ ἐμὲ εἰς τὴν στιγμὴν καθ' ἦν ἤλπιζα ἢ νὰ νικήσω ἢ νὰ συναποθάνω μαζὺ σας ἐνδόξως.

Σᾶς ἀποχωρίζομαι λοιπὸν!

Τρέξετε εἰς τοὺς Τούρκους, τοὺς μόνους ἀξίους φίλους τῶν φρονημάτων σας. Ἐξέλθετε ἀπὸ τὰ δάση, καταβῆτε ἀπὸ τὰ βουνά, τὰ ἄσυλα τῆς ἀνανδρίας σας. Τρέξατε εἰς τοὺς Τούρκους καὶ καταφιλήσατε τὰς χεῖρας των, ἀπὸ τὰς ὁποίας ἀκόμη στάζει τὸ ἱερὸν αἷμα τῶν κατασφαγέντων ἀπανθρώπως κορυφαίων τῆς θρησκείας Πατριαρχῶν, ἀρχιερέων καὶ μυρίων ἄλλων ἀθώων ἀδελφῶν σας. Ναί! Τρέξετε, ἀγοράσετε τὴν σκλαβίαν σας μὲ τὴν ζωὴν σας καὶ μὲ τὴν τιμὴν τῶν γυναικῶν καὶ παιδίων σας.

Σεῖς δὲ σκιαὶ τῶν γνησίων Ἑλλήνων καὶ τοῦ Ἱεροῦ Λόχου, ὅσοι προδοθέντες ἐπέσατε θύματα διὰ τὴν εὐδαιμονίαν τῆς Πατρίδος, δεχτῆτε δι' ἐμοῦ τὰς εὐχαριστήσεις τῶν ὁμογενῶν σας!

Ὀλίγος καιρὸς καὶ στήλη θὰ ἀνεγερθῆ νὰ διαιωνίση τὰ ὀνόματά σας. Μὲ χαρακτῆρες φλογεροὺς εἶναι ἐγκεχαραγμένα εἰς τὰ φίλτρα τῆς καρδίας μου, τὰ ὀνόματα ἐκείνων ὅσοι μέχρι τέλους μ' ἔδειξαν πίστιν καὶ εἰλικρίνειαν.

Ἡ ἐνθύμησίς των θὰ εἶναι πάντοτε τὸ μόνον δροσιστικὸν ποτὸ τῆς ψυχῆς μου."

Τι είχε πει για την Τουρκία το 1815! Παραμένει απίστευτα επίκαιρο!

Ο πόλεμος για τον έλεγχο της μνήμης – Τα αίτια της δολοφονίας Καποδίστρια

ΣΚΛΑΒΟΥΝΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Ο αδυσώπητος αγώνας για την κυρίαρχη άποψη της ιστορίας δεν αποτελεί αντικείμενο ουδέτερου ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος που αφορά το χθες. Είναι αγώνας που αφορά το σήμερα και το αύριο της ζωής μας. Αφορά τον έλεγχο της συλλογική μας Μνήμης και καθορίζει την αντίληψη μας για το σήμερα και την βούληση μας για το αύριο. Αφορά τον συλλογικό μας αυτοσεβασμό. Αφορά και το πώς στεκόμαστε απέναντι σε εχθρούς και φίλους. Αφορά στο πως αντιμετωπίζουμε ξένους πρέσβεις, ξένες επενδύσεις, επισκέπτες, τουρίστες, αλλά και το πώς, τελικά, αυτοί μας αντιμετωπίζουν.

Για παράδειγμα το ιδιαίτερο γερμανικό τουριστικό ενδιαφέρον για την Κρήτη δεν οφείλεται στα κρητικά προϊόντα και την κρητική κουζίνα, συνδέεται και με την πολύ γνωστή στην Γερμανία Μάχη της Κρήτης, (Luftlandeschlach um Kret). Η κυρίαρχη άποψη μας για την ιστορία μας αποτελεί, από τη φύση της, προσδιοριστικό παράγοντα της κατανόησης του παρόντος, των στάσεων ζωής μας, αλλά και της επιβαλλόμενης, ή αναγκαίας συμπεριφοράς και δράσης μας στην αντιμετώπιση των προβλημάτων του παρόντος.

Κατά συνέπεια η κυρίαρχη άποψη ενός λαού για την ιστορία του δεν αποτελεί ακαδημαϊκό θέμα έρευνας και δεν αφορά μόνον τους ιστορικούς. Αποτελεί ζήτημα ζωτικής πολιτικής σημασίας που μας αφορά ως κοινωνία αλλά και τον καθένα ξεχωριστά.

Ο πόλεμος για την ψυχή της ιστορίας

Οι πρόκριτοι της Πελοποννήσου – Αντιμαχόμενες φατρίες

Ο Νικ. Μοσχοβάκης αναφέρει ότι η Πελοπόννησος “εμόρφωσε τελειότερον το της αυτοδιοικήσεως σύστημα[1]“. Στην Πελοπόννησο, ιδιαίτερα κατά τη δεύτερη Τουρκοκρατία, οι πρόκριτοι υπήρξαν ένας από τους βασικότερους διοικητικούς και δημοσιονομικούς φορείς, με πολιτική εξουσία, οικονομική δύναμη και μεγάλη επιρροή στο λαό.

Οι απαρχές της συγκρότησης του μηχανισμού αυτού τοποθετούνται στην εποχή της δεύτερης Ενετοκρατίας στην Πελοπόννησο (1685-1715), όταν αναδείχθηκε μια ισχυρή αγροτική ολιγαρχία που έτεινε να αντικαταστήσει τους Τούρκους φεουδάρχες. Οι νέοι αυτοί τοπικοί αρχηγοί άντλησαν τη δύναμή τους από το διοικητικό σύστημα των Ενετών, αξιοποιώντας τα προνόμια που τους έδιναν. Έτσι ορισμένες οικογένειες, όπως οι Νοταράδες στην Κόρινθο, οι Ζαΐμηδες στα Καλάβρυτα, οι Μπενάκηδες στη Μεσσηνία, κ.ά., απόκτησαν σημαντική πολιτική και οικονομική δύναμη.

Αυτές οι οικογένειες κατάφεραν να διατηρήσουν και να εδραιώσουν την εξουσία τους και μετά την Οθωμανική ανακατάληψη της Πελοποννήσου το 1715. Σ’ αυτό συνετέλεσε σημαντικά η οικειοθελώς και έγκαιρη υποταγή των προεστών στα οθωμανικά στρατεύματα. Χαρακτηριστικά ο Κανέλλος Δεληγιάννης αναφέρει ότι οι Πελοποννήσιοι προεστοί πέτυχαν “δια σουλτανικού φιρμανίου”, την αναγνώριση προνομίων, κυρίως “δημοκρατικήν διοίκησιν”, δηλαδή δυναμική και διευρυμένη τοπική αυτοδιοίκηση με αντιπροσώπους που αποφάσιζαν “εις τας εκλογάς και εις την διανομήν των επιτοπίων φόρων[2]“.

Οι Πελοποννήσιοι κοτσαμπάσηδες αντλούσαν την οικονομική δύναμή τους από τη μεγάλη γαιοκτησία – σαφώς μικρότερη από αυτήν των Οθωμανών μεγαλογαιοκτημόνων – από την ενοικίαση των φόρων και από το εμπόριο. Δεν ήταν απλοί μεγαλογαιοκτήμονες αλλά ταυτόχρονα μεγαλέμποροι και εισπράκτορες των φόρων. Επίσης, αντλούσαν δύναμη από τις επιγαμίες με άλλες ισχυρές οικογένειες Πελοποννησίων προυχόντων.

Οι προύχοντες της Πελοποννήσου δεν αποτελούσαν ένα ενιαίο σώμα ταξικά και κοινωνικά διαμορφωμένο. Είχαν όμως συνείδηση ότι ήταν ξεχωριστή τάξη, αυτοπροσδιορίζονταν ως “ευγενείς” και άρχοντες, ενώ τα παιδιά τους προσφωνούνταν “αρχοντόπουλα”. Μεταξύ τους υπήρχαν πολλά και αντικρουόμενα συμφέροντα, που οδηγούσαν σε διαμάχες, οι οποίες έφταναν σε δολοπλοκίες ή ακόμα και δολοφονίες, επεκτείνονταν στην πρωτεύουσα του πασά, στην Τρίπολη, και συχνά έφταναν έως την Κωνσταντινούπολη.

Στην Πελοπόννησο προεπαναστατικά υπήρχαν δύο δίκτυα προκρίτων, που βρίσκονταν σε συνεχή και σκληρή αντιπαράθεση. Η μια φατρία, υπό τον προεστό της Βοστίτσας Σωτηράκη Λόντο, είχε οπαδούς τον Ασημάκη Ζαΐμη από τα Καλάβρυτα, τον Γεώργιο Σισίνη από τη Γαστούνη, τον Γρηγόριο Παπαφωτόπουλο από την Αρκαδία, τον Αναγνώστη Κοπανίτσα από τον Μυστρά και τον Γιαννούλη Καραμάνο από τον Άγιο Πέτρο. Έτσι στη διάρκεια της διοίκησης της Πελοποννήσου από τον Βελή, γιο του Αλή Πασά (1806-1812), επειδή η οικογένεια Λόντου είχε εξαιρετικές σχέσεις με αυτόν, όσοι πρόκριτοι ήταν με το πλευρό του Λόντου ευνοήθηκαν.

Το "κράτος" του Καποδίστρια. Μια συγκριτική αποτίμηση σε σχέση με την απολυταρχία της εποχής και την εκλόγιμη μοναρχία του κράτους έθνους

 Γιώργος Κοντογιώργης,

1. Η προσέγγιση του "κράτους" του Ιωάννη Καποδίστρια εγείρει σειρά προκαταρκτικών ζητημάτων τα οποία χρήζουν διευκρίνισης.

 Πρώτον, ως προς την έννοια "κράτος" και, γενικότερα, ως προς τις έννοιες που συμπλέκονται με αυτό, όπως του πολιτικού συστήματος, της δικαιοσύνης κλπ.

 Δεύτερον, ως προς το περιεχόμενο δύο θεμελιωδών συνιστωσών του "κράτους" του Κυβερνήτη: του προσωρινού, το οποίο εγκαθίδρυσε προκειμένου να διαχειρισθεί τη μετάβαση στην ανεξαρτησία και να δυνηθεί να οργανώσει τι θεσμικές του παραμέτρους, και της θεμέλιας πολιτειακής του ιδέας. 

Τρίτον, ως προς το μέτρο της κρίσεως, με το οποίo θα αξιολογηθεί και θα ταξινομηθεί το "κράτος" του Καποδίστρια στη γνωσιολογία των πολιτειών.

Η διευκρίνιση των εννοιών που συνάπτονται με το "κράτος" είναι αναγκαία καθόσον η νεοτερική κοινωνική επιστήμη εμφανίζει μια εντυπωσιακή, ευεξήγητη όμως γνωσιολογική υστέρηση, η οποία συνάδει με το πρώιμο ανθρωποκεντρικό στάδιο, που διέρχεται ο κόσμος μας. Υστέρηση, η οποία δημιουργεί μια άνευ προηγουμένου σύγχυση, με σημαίνουσες επιπτώσεις στην αντίληψη του παρελθόντος, στην σήμανση του παρόντος και, περαιτέρω, στην προβληματική της επίλυσης των βιούμενων προβλημάτων ή της πρόσληψης του μέλλοντος. 

Η έννοια του κράτους στη νεοτερική "επιστήμη" ενθυλακώνει ως φύσει ταυτόσημα, δηλαδή ως οργανικές συνιστώσες του, απολύτως διαφορετικά φαινόμενα, όπως το πολιτικό σύστημα, η δικαιοσύνη, η δημόσια διοίκηση, τα σώματα ασφαλείας και άμυνας κλπ.

 Εντούτοις, η προσέγγιση αυτή, είναι ορθή, στο μέτρο που απλώς ορίζει τις σημερινές πρωτο-ανθρωποκεντρικές πραγματικότητες ή, επίσης, εκείνες της δεσποτείας που προηγήθηκε. 

Ανδρέας Κούκος: Τα δάνεια της Επανάστασης του 1821 και η καταστροφική διαχείριση του εθνικού χρέους! Εξαιρετικό!!!

Τα δάνεια της Επανάστασης του 1821 και η καταστροφική διαχείριση του εθνικού χρέους που οδηγεί στα σημερινά αδιέξοδα! Ο Ανδρέας Κούκος στην εκπομπή «30 Λεπτά Ιστορίας», μιλά για το «στραβό» μας ξεκίνημα και γιατί ποτέ δεν καταφέραμε να διορθώσουμε την πορεία μας. Ο Καποδίστριας που το προσπάθησε δολοφονήθηκε.

Ο αρνητικός ρόλος  των Κωλέττη, Μαυροκορδάτου, Κουντουριώτη και η άρνηση Καποδίστρια - Υψηλάντη να υπογράψουν κείμενο υποτέλειας και παραχώρησης Εθνική Κυριαρχίας.

Ο κ. Κούκος μιλά για το δάνειο του1823-1824 από το city και τις τράπεζες του Λονδίνου. Το δάνειο του 1825 για το οποίο η ελληνική πλευρά ούτε που ρωτήθηκε.
Πόσα χρήματα απ’ αυτά τα χρήματα έφθασαν στην Ελλάδα και πως τελικά αξιοποιήθηκαν ή σπαταλήθηκαν;
Πως φθάσαμε στην πράξη Υποτέλειας του 1825;

Από τον καρδιακό λόγο του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού

✔️«Αδερφοί, έχετε αγάπη;», ρωτά τους κατοίκους ενός χωριού.

 «Έχουμε άγιε πάτερ», απαντάνε.

 "Αμ δεν έχετε! Τόσα ορφανά και εγκαταλειμμένα παιδιά έχετε στο χωριό σας. 

Σου βαστάει η καρδιά, χριστιανέ, να είναι το παιδί σου καλοθρεμμένο σαν το γουρουνόπουλο και το ορφανό να πεινά, να κρυώνει, να ναι γυμνό;

 Κάμε μια φορεσιά του παιδιού σου, κάμε και στο ορφανό να μην κρυώνει και ο Θεός ευλογεί και το δικό σου παιδί και το βλέπεις και χαίρεσαι. 

Α μη αλλιώς, αρρωσταίνει το παιδί σου και χάνεται και καίγεται η καρδιά σου. Και βλέπεις το ορφανό πού το προστατεύει ο Θεός και ακμάζει και χαίρεται!"

✔️«Μπορείς να ζήσεις με 100 δράμια ψωμί και συ θέλεις και ΤΡΩΣ 110 δράμια, και ο αδελφός σου πεινάει! 

Αυτά τα 10 δράμια γίνονται φωτιά στο σπιτικό σου και χάνεις τα υπάρχοντα σου και δυστυχείς...»

✔️Έλεγε στις περιοδείες που έκανε ανά το Ρωμαίικο: 

“Έχετε σχολείον οπού να διαβάζουν, να μανθάνουν γράμματα τα παιδιά σας;” 

“Δεν έχομε…”

 “Παιδιά ωσάν τα γουρουνόπουλα να έχω δεν το καταδέχομαι, διατί είμαι υπερήφανος. Χάρισμά σας. 

Ωσάν θέλετε χαρίσετέ μου και ένα σχολείον εδώ εις τη χώραν σας να μανθάνουν τα παιδιά μας γράμματα, να ηξεύρουν πού περιπατούνε… Αμή (άραγε) δεν είναι καλά να βάλετε όλοι σας να κάμετε ένα ρεφενέ, να βάλετε και επιτρόπους νάν το κυβερνούν το σχολείον, να βάνουν διδάσκαλον να μανθάνουν όλα τα παιδιά και πλούσια και πτωχά χωρίς να πληρώνουν;”.

Έτσι γέμισε τη χώρα σχολεία.

✔️«Εσύ που αδίκησες τους αδερφούς σου, και με άκουσες να τους λέω να σε συγχωρέσουν, μη χαίρεσαι, αλλά καλύτερα να κλαις και να θρηνείς, γιατί αυτή η συγχώρεση γίνεται φωτιά πάνω στο κεφάλι σου, αν δεν τους επιστρέψεις αυτά που τους πήρες άδικα […].

 

Όλοι οι εξομολόγοι, οι πατριάρχες, οι επίσκοποι, οι ιερείς, όλος ο κόσμος αν σε συγχωρέσει, και πάλι ασυγχώρητος θα μείνεις. 

Ποιος έχει, λοιπόν, την εξουσία να σε συγχωρέσει; 

Αυτός που τον αδίκησες […]. 

Αδελφοί μου, όσοι αδικήσατε κάποιους, είτε αυτοί είναι Τούρκοι, είτε Εβραίοι, είτε Φράγκοι, να δώσετε πίσω αυτό που πήρατε άδικα, γιατί είναι καταραμένο».

✔️« Χρέος έχουν εκείνοι οπού σπουδάζουν, να μη τρέχουν εις αρχοντικά και αυλάς μεγάλων και να ματαιώνωσι την σπουδήν τους, δια να αποκτήσουν πλούτον και αξιώματα, αλλά να διδάσκωσι μάλιστα τον κοινόν λαόν, οπού ζώσι με πολλήν απαιδευσίαν και βαρβαρότητα....»

Μήνυμα–κάλεσμα τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ πρὸς τοὺς κατοίκους Σενίτσας Δελβίνου (1779)

📜 «Εὐγενέστατοι καὶ ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, οἱ κατοικοῦντες τὴν χώραν Σενίτσης, σᾶς ἀσπάζομαι καὶ παρακαλῶ τὸν Ἅγιον Θεὸν διὰ τὴν ψυχικὴν καὶ σωματικὴν σας ὑγείαν.

Ἐγὼ ὡς δοῦλος ἀνάξιος, ἀδελφοί μου χριστιανοί, τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, περιερχόμενος καὶ διδάσκων τὸ κατὰ δύναμιν τοὺς χριστιανούς μὲ τὴν ἄδειαν τῶν ἀρχιερέων, ἦλθα καὶ ἐδῶ εἰς τὴν χώραν σας, καὶ βλέποντας ὅτι δὲν ἔχετε σχολεῖον νὰ διαβάζωσι τὰ παιδιά σας χωρὶς πληρωμήν, ἐπαρακίνησα τοὺς χριστιανοὺς καὶ ἔδωκαν τὸ κατὰ δύναμιν καὶ προαίρεσιν διὰ τὸ σχολεῖον σας.

Πρέπει δὲ καὶ ἡ εὐγένειά σας πάντες νὰ βοηθᾶτε τὸ σχολεῖον ἐξ ἰδίων πόρων ἢ κοινῶς ἀπὸ τὴν χώραν ἢ ἀπὸ βακούφια, διὰ νὰ λάβετε καὶ παρὰ Θεοῦ τὸν μισθόν σας καὶ τιμὴν παρὰ τῶν ἀνθρώπων.

Εἶμαι δὲ καὶ ἐγὼ χρεώστης νὰ παρακαλῶ τὸν Κύριον τὸν εὐλογοῦντα τὰ πάντα νὰ εὐλογήσῃ τὴν χώραν σας καὶ τὸ σχολεῖον σας καὶ τὰ παιδιά σας, καὶ νὰ σᾶς ἀξιώσῃ νὰ ζήσετε καὶ ἐδῶ καλά καὶ θεάρεστα, καὶ νὰ χαίρεσθε καὶ νὰ εὐφραίνεσθε καὶ δοξάζετε τὴν Παναγίαν Τριάδα. Ἀμήν.

Ἔβαλα καὶ ἐπίτροπον μὲ τὴν γνώμην πάντων τὸν κυρ Λέκα τοῦ Κύρκου καὶ ἐπιστάτας καὶ βοηθοὺς αὐτοῦ ὅλην τὴν χώραν, μάλιστα δὲ τὸν παπὰ κυρ Νίκα καὶ τὸν κυρ Γκίνο Δήμου καὶ τὸν κυρ Σπύρο Ντένε καὶ τὸν κυρ Σπύρον Ἀθανασίου, νὰ κυβερνήσουν τὸ σχολεῖον, καθὼς ὁ Κύριος τοῦ φωτὸς τοὺς φωτίσῃ.

Ταῦτα καὶ ὑγιαίνετε ἐν Κυρίῳ ἀψοθ’ (1779) Ἰουλίου κη’.

Κοσμᾶς ἱερομόναχος καὶ εὐχέτης σας.»

🔴Ο Δάσκαλος τα δύσκολα χρόνια του Γένους λεγόταν ιερομόναχος Κοσμάς ο Αιτωλός.

 Πόσοι άραγε, σήμερα που γιορτάζει τον θυμούνται;

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η Ελληνική Επανάσταση- Μελέτης Μελετόπουλος

Εξαιρετική συνέντευξη του Μελέτη Μελετόπουλου στον Σάββα Καλεντερίδη για την Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Τα μεγάλα συμβάντα, η σκιαγράφηση των πρωταγωνιστών.

Πώς οι Βρετανοί επέβαλαν τον Όθωνα. Η στάση του Καποδίστρια.

30 Λεπτά Ιστορίας με το Δρ Ανδρέα Κούκο, εκπομπή δεύτερη…

Ο Νομικός-Ιστορικός , Ιδρυτής και Πρόεδρος της Εταιρείας Μελέτης Έργου Ιωάννη Καποδίστρια που από το 2018 μετονομάζεται σε Εταιρεία Μελέτης και Έρευνας Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας Δρ Ανδρέας Κούκος, μιλά για το πως βρεθήκαμε με βασιλιά στον Όθωνα. 

Ο οποίος δεν ήταν να «πάρει τη δουλειά»! Είχε προηγηθεί άλλος υποψήφιος , ο οποίος αν είχε επιλεγεί ,η ιστορία θα ήταν διαφορετική. 

Ποιος ήταν και ποια η σχέση του με τον Ιωάννη Καποδίστρια;

Λάμπρος Κατσώνης - Τέτοιες ἡμέρες ἦταν. Καλοκαίρι τοῦ 1789.

[ θαρσαλέος γὰρ ἀνὴρ ἐν πᾶσιν ἀμείνων

ἔργοισιν τελέθει, εἰ καί πόθεν ἄλλοθεν ἔλθοι

ΟΜΗΡΟΣ, Ὀδύσσεια, Ραψωδία η ]

Ἁλώνιζε τὸ Αἰγαῖο. Σκόρπιζε τὴν συμφορὰ σὲ κάθε τουρκικὸ πλεούμενο πού ἔβρισκε στὸν δρόμο του. Ἦταν ἀτρόμητος καὶ δυνατός.

Τό εἶχε ἀποδείξει. Ἀντιμετώπιζε ἄφοβα καὶ μονάχος του τὸν ἐχθρό, ὅσο μεγάλος κι ἂν ἦταν. Στό ἄκουσμα καὶ μόνον τοῦ ὀνόματός του, οἱ βάρβαροι ἔτρεχαν νὰ κρυφτοῦν στὸ πλησιέστερο λιμάνι. Ἕνα ἀπὸ τὰ κρησφύγετα τῶν δειλῶν ἦταν τὸ λιμάνι τῆς Τζιᾶς.

Ὁ Λάμπρος Κατσώνης, ὁ ἄσπονδος ἐχθρὸς τῶν τούρκων, δὲν ἄργησε νὰ φθάσει μέχρις ἐκεῖ. Τοὺς πολέμησε, τοὺς νίκησε καὶ τὸ ἔκανε ὁρμητήριο γιὰ τὶς καταδρομὲς πού ἐπιχειροῦσε σὲ Δαρδανέλλια, Κρήτη καὶ Λυβικὸ Πέλαγος.

Ὁ Σουλτᾶνος εἶχε πάρει τὸ μήνυμα. Δὲν μποροῦσε νὰ ὑποτάξει τὸν στόλο τοῦ Κατσώνη. Σκέφτηκε λοιπὸν νὰ τοῦ προτείνει συμβιβασμὸ ὥστε νὰ σταματήσει τὶς ἐπιδρομὲς. Καί, διὰ τοῦ Στεφάνου Μαυρογένη, διερμηνέα τοῦ ὀθωμανικοῦ στόλου, τοῦ στέλνει τὴν παρακάτω ἐπιστολὴ.

"(..) Ἀνδρειώτατε Ἥρωα καὶ γενναῖε Λάμπρε Κατσώνη,

Ἔφθασαν εἰς τὰ ὦτα τοῦ Μεγαλειωτάτου καὶ εὐσπλαχνικωτάτου Κυρίου μου καὶ αὐθέντου μου σουλτάνου Χαμίτου, τὰ ἀνδρεῖα σου κατορθώματα καὶ ἀπορεῖ καὶ αὐτὸς καὶ ὅλο τὸ Διβάνιόν του, διὰ ποίαν αἰτίαν, καθ 'ὅ, ὑπήκοος Αὐτοῦ, ἀπεστατήσατε καὶ κατατρέχετε τὴν ἐπικράτειαν αὐτοῦ μὲ μίαν τοιαύτης θαλάσσιον δύναμιν, φερόμενος ὡς ἄσπονδος ἐχθρὸς αὐτοῦ ἥτις εἶναι πατρὶς σας, χωρὶς ἄλλωστε νὰ πάθητε ἀδικίαν παρ' αὐτοῦ.

Μόλον τοῦτο, ὅσην φθορὰν καὶ ἂν διαπράξατε καὶ ὅσα ὀθωμανικὰ αἵματα ἐχύσατε, ὅλα αὐτὰ τὰ συγχωρεῖ καὶ σᾶς ἀναγνωρίζει μ' ὅλους τοὺς ὀπαδοὺς σας, ὡς εὐγενεῖς καὶ παντὸς φόρου ἐλευθέρους.

Πρὸς δὲ τούτους, εἰς μὲν τοὺς ὀπαδοὺς σας χαρίζει διαδοχικῶς μίαν τῶν νήσων, ὁποίαν αὐτοὶ εἰς τὸ Ἰκάριον πέλαγος ἐκλέξωσι, τὴν δὲ ὑμετέρα γενναιότητα, καθιστᾶ ἡγεμόνα καὶ χαρίζεται αὐτῆς διακοσίας χιλιάδας χρυσίον, ἂν παραιτηθῆτε ἀπὸ τὴν ὑπηρεσίαν τῆς Ρωσσίας.

Ο ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΦΗΝΕΙ ΥΠΟΘΗΚΕΣ ΣΤΟΝ (ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟ ΤΟΥ) ΓΕΩΡΓΙΟ ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗ

Επιμέλεια: Σπύρος Θεοδωρόπουλος

Ένα συγκλονιστικό «απόλογο»

Στον βαθμό που μπόρεσα να το «ψάξω», το κείμενο αυτό, ολόκληρο και σε αυτή τη μορφή, δεν υπάρχει στο διαδίκτυο.

Αξίζει, νομίζω, και με το παραπάνω, τον κόπο να διαβαστεί.

Στο αναρτημένο βίντεο, το απόσπασμα απαγγέλει η Ναταλία Καποδίστρια, τελευταία απόγονος της Οικ. Ι.  Καποδίστρια
 (Από το 38' και μετά)

Εισαγωγικό σημείωμα:

Ο Γεώργιος Τερτσέτης, (1800-1874), το διαλεχτό αυτό τέκνο τού Γένους, ο ένας από τους δύο ακέραιους και γενναίους δικαστές, (ο άλλος ήταν ο Α. Πολυζωίδης), που με την αλύγιστη στάση τους απέτρεψαν την άδικη εκτέλεση του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη για εσχάτη προδοσία το 1834, ο άνθρωπος στον οποίον ο Γέρος τού Μοριά υπαγόρευσε τα απομνημονεύματά του, σε ένα κείμενό του με τίτλο «απόλογα* για τον Ιωάννη Καποδίστρια», παραθέτει την παρακάτω συγκλονιστική διήγηση μη κατονομαζομένου «φιλαλήθους διηγητή» προς τον ίδιον (τον Γ. Τερτσέτη).

Η διήγηση αυτή, φέρει τον Ιωάννη Καποδίστρια να απευθύνει εμπνευσμένα λόγια στον Γεώργιο Μαυρομιχάλη, ο οποίος, τρία χρόνια αργότερα (1831) θα γινόταν ένας από τους δολοφόνους του…

(*) Διηγήσεις, ιστορίες, μύθοι

*

Εις τα 1828 εις την Αίγινα επήγε ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης να επισκεφθεί τον Κυβερνήτη [Ιωάννη Καποδίστρια]. 

Εφόρεσε τη λαμπρότερη ενδυμασία του, βουτημένη εις το μάλαμα• εγελούσαν τα φορέματά του, εγελούσε η καρδιά του, διατὶ ο νέος είχε κλίση προς τον Κυβερνήτη• τον εδέχθη αυτὸς ως πατέρας τον υιό, αλλὰ του είπε: 

Δεν σ’ επαινώ διὰ τα φορέματά σου· και πριν πατήσω τα χώματα τα Ελληνικά, και αφού ήλθα και είδα το εβεβαιώθηκα, είναι καιροὶ που πρέπει να φορούμε όλοι ζώνη δερματένια, και να τρώμε ακρίδες και μέλι άγριο.

Είδα πολλὰ εις τη ζωή μου, αλλά σαν το θέαμα όταν έφθασα εδώ εις την Αίγινα, δεν είδα τι παρόμοιο ποτέ, και άλλος να μην το ιδεί• προείδα μεγάλα δυστυχήματα διὰ την πατρίδα, αν εσείς δεν θα είσθε σύμφωνοι μαζί μου και εγὼ με εσάς. «Ζήτω ο Κυβερνήτης, ο σωτήρας μας, ο ελευθερωτής μας», εφώναζαν γυναίκες αναμαλιάρες, άνδρες με λαβωματιές πολέμου, ορφανὰ γδυτά, κατεβασμένα απὸ τες σπηλιές• δεν ήτον το συναπάντημά μου φωνὴ χαράς, αλλὰ θρήνος• η γη εβρέχετοαπὸ δάκρυα· εβρέχετο η μερτιὰ και η δάφνη τού στολισμένου δρόμου απὸ το γιαλὸ εις την Εκκλησία• ανατρίχιαζα, μου έτρεμαν τα γόνατα, η φωνὴ τού λαού έσχιζε την καρδιά μου• μαυροφορεμένες, γέροντες, μου εζητούσαν να αναστήσω τους αποθαμένους τους, μανάδες μού έδειχναν εις το βυζὶ τα παιδιά τους, και μου έλεγαν να τα ζήσω, και ότι δεν τους απέμειναν παρὰ εκείνα και εγώ, και με δίκαιο μου εζητούσαν όλα αυτά, διότι εγώ ήλθα και εσείς με προσκαλέσατε να οικοδομήσω, να θεμελιώσω κυβέρνησιν, και κυβέρνησις καθώς πρέπει, ζει, ευτυχεί τους ζωντανούς, ανασταίνει τους αποθαμένους διατί διορθώνει τη ζημία τού θανάτου και της αδικίας· δεν ζει ο άνθρωπος, ζει το έργο του, καρποφορεί, αν ο διοικητής είναι δίκαιος, αν το κράτος έχει συνείδηση, ευσπλαχνία, μέτρα σοφίας. Δύναμαι να κάμω εγώ όλα αυτά, και να δικαιολογήσω την [α]παντοχή του κόσμου; Δύναμαι να πράξω μηδέν, χωρίς τη σταθερά ομοφροσύνη τών πρώτων τού τόπου; Δεν είναι κίνδυνος, ότι τα αγαθοεργήματά τους εις τον αγώνα έχυσαν πλησμονήν ορέξεων, απαιτήσεων εις τα στήθη τους; Πλησμονήν αφιλίωτη με το γενικό καλό, με το κύρος τής εξουσίας και με την ευτυχία τού λαού· αν ευρεθώμεν εις αντιλογίαν, αντίμαχοι εις το φρόνημα, ποίος θα μονομερήσει; Εγώ ή εκείνοι; – Υιὲ τού Μαυρομιχάλη, διὰ να με τιμήσεις ήλθες ευμορφοστολισμένος, το εννοώ και σε αγαπώ, όθεν και σου ανοίγω την καρδία μου.

9 Αυγούστου 1823 ο Μάρκος Μπότσαρης πέφτει ηρωικά!

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Σήμερα, που λέξεις όπως ένοπλη αντίσταση, άρνηση υποταγής, ελευθερία μέχρι πτώσης προκαλούν φλύκταινες στους αρνητές μακελάρηδες της αλήθειας.

9 Αυγούστου 1823 και ο 33χρονος Σουλιώτης και Αρβανιτης Μάρκος Μπότσαρης, οπλαρχηγος καί Στρατηγός της Επανάστασης στη Δυτική Ελλάδα,  με τους λιγοστούς άντρες του (προκειμένου να καθυστερήσουν την προέλαση των  Τουρκικών στρατεύματων  για το  Μισολόγγι) προσεγγιζει το  στρατόπεδο τους.

Οι περισσότεροι Τουρκαλβανοί κοιμούνται και οι Σουλιώτες κάνουν αυτό που ξέρουν καλά.

Σιωπηλές σκιές στο σκοτάδι κρατώντας μόνο γυμνά σπαθιά , περπατώντας μουλωχτά  μέσα στο στρατόπεδο του εχθρού και βρίζοντας - επίτηδες - στα αρβανιτικα τους αρχηγούς τους, προσεγγίζουν τα τσαντηρια των πασάδων στο  Κεφαλόβρυσο και με το σαλπισμα σύνθημα ορμάνε και σπέρνουν πανικό, σύγχυση και θάνατο. 

Ο Μάρκος σαν  θεριό μπαίνει στις σκηνές των αξιωματουχων και  ψάχνει τον "μεγάλο" τον Αλήπασα Άγο Βασιάρη.

Τον συλλαμβάνει και τον παραδίδει  στα παλληκάρια του.

Ο αποτυχημένος έμπορος που τον χλεύαζαν.Ήταν από τους ιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας και προκάλεσε την ελληνική επανάσταση. Νικόλαος Σκουφάς, ο ήρωας που πολέμησε με το μυαλό του

Ο Νικόλαος Σκουφάς ήταν ένας από τους ιδρυτές και ο ουσιαστικός αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας. Γεννήθηκε στο Κομπότι της Άρτας το 1779. Εκεί έμαθε και τα πρώτα γράμματα.

Μπήκε στη βιοπάλη από μικρός. Κατάφερε να ανοίξει ένα μικρό μαγαζί στην Άρτα και κατασκεύαζε σκούφους. Απ΄ αυτή του την τέχνη απέκτησε και το προσωνύμιο Σκουφάς.

Μην αντέχοντας την καταπίεση του Αλή πασά, έκλεισε το μαγαζί και ξενιτεύτηκε στην Οδησσό. Η ρωσική πόλη αποτελούσε το «Ελ Ντοράντο» των δαιμόνιων Ελλήνων εμπόρων.

Εκεί έρχονταν πάμφτωχοι και αναδεικνύονταν οικονομικά και κοινωνικά.

Ο Σκουφάς όμως δεν πρόκοψε. Συνήθως εργαζόταν ως υπάλληλος σε εμπορικά καταστήματα....
Μπορεί το όνειρο της καταξίωσης να μην ευοδώθηκε, κανένας όμως δεν μπορούσε να του πάρει το όνειρο της απελευθέρωσης της Ελλάδας από τον τουρκικό ζυγό....

Όλη του την ενεργητικότητα τη διοχέτευσε σε αυτόν τον σκοπό. Έστω και αν φαινόταν ουτοπικός, ειδικά για έναν ασήμαντο υπάλληλο....

Στις 14 Σεπτεμβρίου του 1814 ίδρυσε στην Οδησσό μαζί με τον Αθανάσιο Τσακάλωφ και τον Εμμανουήλ Ξάνθο, τη Φιλική Εταιρεία....

Τα πρώτα χρόνια οι απογοητεύσεις ήταν πολλές. Η Εταιρεία δεν μπορούσε να προσελκύσει σημαίνοντα μέλη της ελληνικής παροικίας. Οι Έλληνες μεγαλέμποροι έβλεπαν τον Σκουφά ως έναν υπαλληλάκο και χρεωκοπημένο έμπορο. Τον χλεύαζαν μάλιστα γι’ αυτό. Εκείνος όμως δεν παραιτήθηκε από το όνειρο. Ήταν αποφασισμένος. Αυτό τον ιερό σκοπό θα τον πετύχαινε.

Το φθινόπωρο του 1817 η Εταιρεία σημείωσε τις πρώτες της επιτυχίες με τη μύηση των καπεταναίων Αναγνωσταρά, Χρυσοσπάθη κ.α.

Τον Απρίλιο του 1818 τόλμησε και μετέφερε την έδρα της Εταιρείας στην «καρδιά του εχθρού», στην Κωνσταντινούπολη, προκειμένου να μυήσει σημαντικούς Φαναριώτες και να έχει άμεση επαφή με τη σκλαβωμένη πατρίδα.



Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronouo-apotichimenos-emporos-pou-ton-chlevazan-itan-apo-tous-idrites-tis-filikis-eterias-ke-prokalese-tin-elliniki-epanastasi-nikolaos-skoufas-o-iroas-pou-polemise-me-to-mialo-tou/
ΠΗΓΗ:
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Στέλιος Κούκος: Η αιωνιότητα της 9ης Ιουλίου: Από το 1821 στο 1974 και το σήμερα

Ο Ιερομάρτυρας Κυπριανός, Αρχιεπίσκοπος Κύπρου.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Ήλθε ξανά η επέτειος της «9ης Ιουλίου του 1821 εν Λευκωσία της Κύπρου» και είμαστε πάλιν με χέρια αδειανά. Πολλαπλώς…

Τι θα προσφέρουμε στον ιερομάρτυρα Κυπριανό και τους λοιπούς συμμαρτυρήσαντες εκατοντάδες κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς; Λόγια φτηνά, όπως και άλλες φορές; Τέτοια που ιδίως μετά τα λοιπά τραγικά γεγονότα του Ιουλίου και του Αυγούστου 1974 μοιάζουν χωρίς αντίκρυσμα αφού η Κύπρος ζει υπό νέα τουρκική κατοχή;

Έτσι ο Ιούλιος και όλο το πυρίκαυστο από τους καύσωνες θέρος της Κύπρου περιέχει μέσα του δεινά και οδυνηρά εγκαύματα που καμιά επάλοιψη δεν μπορεί να τα επουλώσει. Σε κάποιες περιπτώσεις, όπως στα γεγονότα του 1974 η πρόληψη θα ήταν η καλύτερη αγωνία και έγνοια για να μην δημιουργηθούν. Όμως, όπως φαίνεται ο καύσωνας ήταν αρχικά εσωτερικός και είχε κάψει πρώτα πρώτα τας φρένας όσων διαχειρίζονταν τις λεπτές ισορροπίες μέσα και πάνω στις οποίες ολόκληρος ο ελληνισμός επιβιώνει. Διαφορετικά αποβιώνει τραγικά! Δηλαδή και με τη δική του ευθύνη.

Στην περίπτωση της 9ης Ιουλίου του 1821 της Κύπρου το δράμα ήταν και αυτό τεραστίων διαστάσεων. Η Κύπρος έχασε την κεφαλή της, δηλαδή τον αρχιεπίσκοπό της και τους λοιπούς συνοδικούς, αλλά και πλήθος λοιπών κληρικών, μοναχών, λαϊκών! Ακόμη και για ευτελείς λόγους, σκοπούς για να αρπάξουν τις ελληνικές περιουσίες, πέραν, βεβαίως, από τους εθνικούς λόγους λόγω της έναρξης της Ελληνικής Επανάστασης!

Αλλά εδώ συμβαίνει και το εξής μεγαλοπρεπές παράδοξο. Άνθρωποι οι οποίοι θα μπορούσαν να σωθούν και οι ίδιοι και οι περιουσίες τους, εξωμόνοντας, τουρκεύοντας προτίμησαν για ένα αδήριτο εσωτερικό φιλότιμο να μαρτυρήσουν και να θυσιαστούν για να παραμείνουν εσαεί Χριστιανοί Ρωμηοί στηριγμένοι στην πίστη τους. Κατά συνέπειαν έμειναν ελεύθεροι, χωρίς να προσκυνούν οποιοδήποτε άλλο διεκδικητή θεό, όπως είναι ο Μαμμωνάς, δηλαδή το χρήμα!

Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός - Απαγχονίστηκε την 9η Ιουλίου 1821

Άλλα κείμενα για την ηρωική επανάσταση των Ελλήνων της Κύπρου και τον ηρωικό θάνατο του αρχιεπισκόπου Κυπριανού ΕΔΩ

«Θνήσκε υπέρ πίστεως ☦ και μάχου υπέρ πατρίδος … 

καθότι οι υπέρ πίστεως και πατρίδος αγωνιζόμενοι,

 και υπό Θεού στεφανούνται  🙌, 

και παρά τοις ανθρώποις εγκωμιάζονται. 🌸»

{ γραφέν υπό αυτού του ιδίου ✍του Εθνομάρτυρος 🌹Αρχιεπισκόπου Κυπριανού είς το Ιδρυτικόν Έγγραφον της Ελληνικής Σχολής Λευκωσίας }

🔸Γράφει μεταξύ άλλων ο γεραρός και οτρηρός Κωνσταντίνος Οικονόμος ο εξ Οικονόμων { επιστολή εκ των αρχείων του με ημερομηνία 21 Αυγούστου 1816 } προς τον μαχαιριώτην Αρχιεπίσκοπον :

" Εγώ δε, Μακαριώτατε Δέσποτα ☦ , όλων τούτων δι όλου πειραθείς εις την μικράν άμα τε και μεγάλην μετά της θεσπεσίας σου ψυχής παροικίαν μου, αναλογίζομαι καθ εκάστην τον πλατύν και ευώδη λειμώνα των αρετών σου 🌸. Και ως μέλιττα μικρά 🐝περιϊπτάμενος με την διάνοιαν , επαινώ και κηρύττω μετ' ευφημίας τα ακήρατα των κατορθωμάτων σου άνθη "

Προέφη - ούτως ειπείν - ο Οικονόμος την μαρτυρικήν ομολογίαν του Ανδρός 🌹 ολίγον τι ύστερον...

Και πράγματι : Μόλις ανεφάνησαν εις το προσκήνιον οι πρώτες βαρβαρότητες { διήγησις του Άγγλου περιηγητού John Carne  περί των τραγικών σκηνών του Ιουλίου 1821 } , τότε αφόβως ο Κυπριανός , με επικείμενο τον κίνδυνον της ιδίας αυτού ζωής και ένδακρυς περί των διαδραματιζομένων σφαγών και δηώσεων , ερωτώμενος διατί δεν εγκαταλείπει τη Μεγαλόνησο ανεκοίνωσε την αμετάθετον του απόφασιν να παραμείνει έως άκρας θυσίας εαυτού 🥀 προς υποστήριξιν του βασανιζομένου ποιμνίου του ...

Σε άλλο σημείο αναφέρει ο αοίδιμος Οικονόμος τα εξής :

" Απεστάλης από τον ουρανόν ποιμήν αγαθός, δια να ποιμαίνης το λογικόν σου ποίμνιον και με λόγον, και με έργον, και με πράξιν, και με διδασκαλίαν, και με αυτήν εάν τύχη την ανεκτίμητόν σου ψυχήν. 

Δ. Σταθακόπουλος: 1821 η μόνη επανάσταση ενός έθνους που επαναστατεί κατά ενός αλλόφυλου και αλλόθρησκου δυνάστη

Ποιοι καί γιατί σκότωσαν τον Καποδίστρια.

Η Επανάσταση του 1821 είναι πιθανώς η πιο σημαντική επανάσταση του 19ου αιώνα, διότι είναι η μόνη επανάσταση ενός έθνους που επαναστατεί κατά ενός αλλόφυλου και αλλόθρησκου δυνάστη και το οποίο επιθυμεί να οικοδομήσει ένα νέο ελεύθερο μέλλον, απέναντι στους θεσμούς της μοναρχίας που κυριαρχούσαν στην Ευρώπη εκείνης της περιόδου. 

Αυτός είναι και ο λόγος που η Επανάσταση αυτή αντιμετωπίστηκε με καχυποψία από το κατεστημένο της Ευρώπης, το οποίο όταν έκρινε ότι η απελευθέρωση της Ελλάδας ήταν αναπόφευκτη, προσπάθησε να την ποδηγετήσει. 

Απόσπασμα συζήτησης του Δ. Σταθακόπουλου με τον Γ. Σαχίνη για την Επανάσταση του 1821.

Οἱ Ἕλληνες Πατριῶτες ποὺ συνεμαρτύρησαν τὴν νύχτα ἐκείνη στὸ Βελιγράδι. Τὸ ἡμερολόγιο ἔδειχνε 11 Ἰουνίου 1798.

[Ὅποιος ἐλεύθερα συλλογᾶται, συλλογᾶται καλά

ΡΗΓΑΣ ΒΕΛΕΣΤΙΝΛΗΣ ΘΕΤΤΑΛΟΣ, Φυσικῆς Ἀπάνθισμα ]

Μὲ τὴν ἅλωση τῆς Πόλης, ἡ Ἑλλὰς ἐτερομορφώθηκε. Ἡ Νέα -ὅπως συνηθίσαμε νὰ τὴν ἀποκαλοῦμε- Ἑλλάς ἀναπτύχθηκε συνειδητοποιῶντας τὴν ἐθνικὴ της ἀτομικότητα μέσα σὲ ἕνα περιβάλλον ἀμίμητης δουλείας.

Ἡ Ἑλλὰς εἶναι τὸ μοναδικὸ στὴν Ἱστορία Ἀρχαῖο Ἔθνος τὸ ὁποῖο, ἐνῶ ὑποδουλώθηκε γιὰ τέσσερις αἰῶνες, παρέμεινε ζωντανὸ καὶ ἐλεύθερο. Ἡ προπαρασκευὴ τῆς Ἐπαναστάσεως δὲν παρουσιάζει μόνο πολιτικὸ ἐνδιαφέρον.

Σημαντικὸ ρόλο στὴν ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων διαδραμάτισε ἡ ἀκαδημαϊκὴ διδασκαλία τῶν Φυσικῶν, Μαθηματικῶν καὶ ἄλλων Φιλοσοφικῶν μαθημάτων στὶς πρῶτες ἀπὸ τὴν ἅλωση Ἑλληνικὲς Σχολές. Ἦταν ἡ διδασκαλία ποὺ διατήρησε τὴν Παλαιὰ Παράδοση τῆς φιλοσοφικῆς μαθήσεως καὶ τὴν ὁποία δὲν διανοήθηκαν ποτέ, εἴτε νὰ διακόψουν, εἴτε νὰ καταργήσουν οἱ κατακτητές.

Ἐν ἔτει 1778, ὁ Ἡγεμόνας τῆς Βλαχίας, Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης, ἐκδίδει σχετικὴ διαταγή.

"Τὸν μὲν τῶν φυσικῶν διδάσκει Ἑλληνιστί, παρακολουθοῦντα τῷ Ἀριστοτέλει καὶ τοῖς ὑπομνηματισταῖς αὐτοῦ."

Ἡ Φυσικὴ Ἀκρόασις τοῦ Ἀριστοτέλη ἀποτελοῦσε βασικό διδακτικὸ ἐγχειρίδιο. Τὸ πρόγραμμα διδασκαλίας περιελάμβανε Λογική, Ἠθική, Ρητορική, Φυσικὴ καὶ Μεταφυσική. Ἀστρονομία, Ἑλληνικὴ καὶ ξένη Φιλοσοφία, Χημεία καὶ Ζωολογία. Μὲ σκοπὸ τὴν ἐκλαΐκευση τῶν φυσικῶν ἐπιστημῶν καὶ τῶν πρακτικῶν γνώσεων, ἡ προ-Ἐπανασταστικὴ ἀναμόρφωση τῆς ἐκπαιδεύσεως στὰ δημοτικὰ σχολεῖα βασίστηκε στὴν διδασκαλία τῆς Φυσιογνωσίας. Καὶ μὲ τὴν εἰσαγωγή τῆς δημώδους Φυσικῆς, ὁ πρωτοπόρος Ρήγας Βελεστινλῆς ὁ Θετταλός ἔδειξε τὴν Ὁδὸ ποὺ ὄφειλε νὰ ἀκολουθήσει ὁ Ἑλληνισμός.

π. Ευάγγελος Παπανικολάου: Οι Ήρωες του 1821

π. Ευάγγελος Παπανικολάου​ καλεσμένος του Ανοιχτού Πανεπιστημίου του Δήμου Ασπροπύργου τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 2022 στην ενοποιημένη διάλεξη με θέμα: Οι Ήρωες του 1821.

Όλες οι oμιλίες του π. Ευάγγελου: • π. Ευάγγελος Παπανικολάου

Μία από τις ελάχιστες μαρτυρίες για τη μάχη στο Μανιάκι που διεξήχθη στις 20 Μαΐου 1825.

Του Μπάμπη Ανδριανόπουλου 

Πρόκειται για μια αναφορά ενός αγωνιστή από την Κυπαρισσία την οποία υπέβαλε στον κυβερνήτη Καποδίστρια όταν αυτός είχε αποβιβαστεί στον Πόρο τον Ιανουάριο του 1828 και είχε εγκαταστήσει στο νησί προσωρινά την έδρα της κυβέρνησής του.

Με τρόπο περιεκτικό όσο και δραματικό περιγράφει την κατάσταση στην οποία περιέπεσε μετά τη μάχη στο Μανιάκι και παραθέτει ενδιαφέροντα στοιχεία για αυτήν.

Να σημειωθεί ότι αν και ακρωτηριασμένος κατόρθωσε να φτάσει στον Πόρο και να επιδώσει την αναφορά του προσωπικά στον κυβερνήτη.

Η αναφορά έχει ως εξής:

«Εξοχώτατε Κυβερνήτα της Ελλάδος

Ίδετε την αθλιότητα εις την οποία κατήντησα διά την πατρίδα.Αφού επολέμησα εις διάφορα μέρη της Πελοποννήσου με τα στρατεύματα τα Αρκάδια έτη πέντε, τέλος ευρέθην και εις την μάχην την γενομένην ανά μέσον Σαπρίκης και Μανιάκης ομόρων χωρίων Αρκαδίας και Νεοκάστρου, έν ή έπεσεν ο αοίδημος Γρηγόριος Δικαίος ο Φλέσσας. Έν ώ Κυβερνήτα είμεθα τρείς χιλιάδες τον αριθμόν εις την θέσιν εκείνην, Έλληνες οι περισσότεροι, ιδόντες το σμήνος των πολεμίων έφυγον, εμείναμεν επτακόσιοι περίπου στρατιώται, διήρκεσε δε η μάχη ώρας δέκα.

Έκ των επτακοσίων δε, μόλις εύρον οι πολέμιοι εξήκοντα ζωντανούς μέν, αλλά πληγωμένους απήγον εις το Νεόκαστρον, ένθα όσους έκ των εξήκοντα εγνώρισαν ότι ήσαν εκ των εν Ναυαρίνοις ηττηθέντων, τούτους ακρωτηρίασαν κατά διάφορα μέλη. Ηκρωτηρίασαν δε και εμέ κατά τους πόδας και τρόπω άσπλαχνο, ως ο μάγειρος όταν κόπτη το κρέας αλύπως όταν θέλη να κάμη λεπτόν ψητόν. Και έκτοτε άχρι του εμπρησμού του εχθρικού στόλου περιφερόμην εις Νεόκαστρον ένθα κακείτε ελεεινώς.

Αφανισθέντος δε του στόλου έγινε σύγχυσις, έλαβα καιρόν και έφυγα με αυτά τα ποδάρια. Διασωθείς δε εύρον τρία μου τέκνα αιχμαλωτισμένα, και τα άλλα εις αθλίαν κατάστασιν, ώστε οι άθλιοι παρ΄αθλιωτάτου προσδοκώσι κηδεμονίαν. Εις τοιαύτην λοιπόν κατάστασιν ευρισκόμενος προτρέχω προς Σε, τον κοινόν πατέρα, όστις ενεμπιστεύθης την ολικήν παρακαταθήκην του Έθνους, να δείξης προς την ταλαίπωρον οικογενειά μου την πατρική σου κηδεμονία, ήτις παρ΄αξίαν στερουμένη του επιούσιου άρτου επαιτεί.

Υποσημειούμαι δε με σέβας τα΄οφειλόμενον

Τη 5 Μαρτίου 1828 Ο Ευπειθής και τεθλιμμένος πολίτης

Εν Πόρω Γιώργης Αρκαδινός

( Γ.Α.Κ. Γεν.Γραμμ. φακ. 25 )

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/1NctkMT1kp/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com