Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΟΡΟΒΕΣΗΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΟΡΟΒΕΣΗΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 13 Απριλίου 2023

Κρατούμενος ονόματι Ιησούς



Περικλής Κοροβέσης

Μεγάλη Παρασκευή σήμερα. Και όλοι οι χριστιανοί του κόσμου θα πάνε σε μια κηδεία που διαφέρει από τις άλλες. Τους ανθρώπους που χάνουμε εμείς οι κοινοί θνητοί δεν πρόκειται να τους ξαναδούμε. (Ισως καμιά φορά φευγαλέα στα όνειρά μας). Το φέρετρο έχει μέσα ένα σώμα που έχει βάρος.
Λένε κατά τι ελαφρύτερο από το ζωντανό σώμα που περπατούσε. Εικάζεται πως είναι το βάρος της ψυχής που πέταξε. Το αγαπημένο πρόσωπο που μας άφησε δεν έχει καμιά σχέση με το νεκρό του ομοίωμα. Γίνεται ξένο και διαφορετικό, όσο και αν έχει κρατήσει τα ίδια χαρακτηριστικά. Και ζούμε τον πόνο του απόλυτου και οριστικού χωρισμού. Στη σημερινή κηδεία του Χριστού δεν υπάρχει κανένα σώμα.
Περιφέρουμε ένα κενό με κάθε δυνατή μεγαλoπρέπεια και υπέροχες ψαλμωδίες. Κρατάμε και ένα κεράκι. Συνήθως πιάνουμε και ψιλοκουβεντούλα με τον διπλανό μας για τα τρέχοντα προβλήματα που μας απασχολούν. Και κανείς δεν είναι θλιμμένος. Ούτε καν οι παπάδες, που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Πιο μπροστά και από τους πολιτικούς, που χρησιμοποιούν την επιτάφια τελετή όπως και την Ανάσταση σαν τηλεοπτικό παράθυρο.
Και γιατί να είναι κάποιος θλιμμένος; Όλοι ξέρουν πως την επομένη, ακριβώς τα μεσάνυχτα, ο Χριστός θα αναστηθεί και θα πάει στους ουρανούς για να μείνει με τον πατέρα του. Θα περιμένουμε μερικούς μήνες μέχρι να ξαναγεννηθεί και, την ίδια εποχή του χρόνου, το σημερινό έργο θα επαναληφθεί.
Επιπλέον έχουμε και μια μπάντα που παίζει πένθιμα εμβατήρια, σαν να είχαμε την κηδεία κάποιου στρατηγού, και την παρουσία κάποιου στρατιωτικού αγήματος με τα όπλα υπό μάλης σε ένδειξη πένθους. Με έναν ελεύθερο συνειρμό, είναι σαν οι Ρωμαίοι στρατιώτες που σταύρωσαν τον Χριστό, να πήγαιναν στην κηδεία του, με τις λόγχες τους που είχαν τρυπήσει την προηγούμενη μέρα τα πλευρά του.
Και εδώ είναι ακόμα μια θλιβερή συνέπεια της ταύτισης Εκκλησίας-Κράτους. Το κράτος, ως «μαύρη τρύπα» εξουσίας, καταπίνει τα πάντα και τα χρησιμοποιεί για λογαριασμό του. Τα εκκοσμικεύει, αφαιρώντας το μυστήριο και καταργώντας την πίστη. Δηλαδή τα συστατικά στοιχεία της κάθε θρησκείας.

Τρίτη 21 Απριλίου 2020

Περικλής Κοροβέσης για Γιώργο Βέλτσο

Η εικόνα ίσως περιέχει: κείμενο

Ακόμη και σ' αυτή την επιστολή του ο Περικλής Κοροβέσης ―με την οποία διαμαρτύρεται για τον ναρκισσισμό του καθηγητή Γιώργου Βέλτσου,― δείχνει το πολιτικό του ανάστημα και διδάσκει ήθος .
(περιοδικό «Το Δέντρο», τ. 31, 12/1982)

Σάββατο 11 Απριλίου 2020

ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ...

Δεν ήταν για τα εύκολα και δεν του άρεσαν οι στερεότυπες, δογματικές αντιλήψεις, και αυτές ακόμη της αριστεράς.
Ήταν βιωματικός Δάσκαλος της ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ και αποσύρθηκε από το κοινοβούλιο όταν ο πολιτικός χώρος που εκπροσωπούσε έπλεε με ούριο άνεμο προς την εξουσία! Προφητικά προειδοποίησε για τσ επερχόμενα... Είχε εκλεγεί ξοδεύοντας 150€.
Έφυγε να συναντήσει το Μανόλη Γλέζο. Έφυγε φτωχός και πλούσιος σε ζωή, όπως παραδεχόταν ο ίδιος!!!
Θυμάμαι στην "Ελευθεροτυπία" τη δημοσίευσή του για το βιβλίο του π. Φιλοθέου Φάρου, "Έρωτος Φύσις! "Το ποιο ωραίο βιβλίο που διάβασα για το έρωτα, γραμμένο από ένα ιερέα", το σχόλιό του.
Επιλέγω να παραθέσω την οπτική του για τους Χριστιανούς από άρθρο του, δεν βολεύεται με εύκολους αφορισμούς.

Γιώργος Τασιόπουλος
Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο, γένι και εσωτερικός χώρος

Η θεολογία της Απελευθέρωσης




Tου Περικλή Κοροβέση

Μπορεί κανείς να φανταστεί κάποιον μητροπολίτη που με εγκύκλιό του να απαγορεύει τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου και ακόμα κάθε επιμνημόσυνη δέηση για τους ήρωες της Επανάστασης του 1821; Και ακόμα να εξορίζει κληρικούς που τόλμησαν να μνημονεύσουν στην εκκλησία τον Κολοκοτρώνη ή τον Καραϊσκάκη;

Μοιάζει λιγάκι με σκηνή επιστημονικής φαντασίας αν πούμε πως η περιφορά του Επιταφίου έπρεπε να σταματήσει και να αποδώσει φόρο τιμής στον κυβερνήτη; Επιπλέον να συνεργάζεται στενά με την αστυνομία και να χαφιεδώνει ιερείς και να τους οδηγεί σε εξορία, φυλακή ή θάνατο; Ενας από τους εκτελεσμένους ιερείς ήταν ο Γρηγόριος Νοδάρος, που αφού τον κούρεψαν και τον ξύρισαν, αποσχηματισμένος πια, προχωρούσε προς την αγχόνη χωρίς παπά.

Και έψαλλε ο ίδιος τη νεκρώσιμη ακολουθία του. Και δεν είναι ο μόνος κληρικός που απαγχονίστηκε. Ποιο ήταν το έγκλημά τους; Τρεις λέξεις: Ελευθερία, Ορθοδοξία, Ελλάδα. Ολα αυτά στη διάρκεια της Αγγλικής Κατοχής της Επτανήσου. Το όνομα του μητροπολίτη ήταν Σπ. Κοντομίχαλος, που τον είχαν χρίσει οι αγγλικές αρχές.

Και εδώ μια μικρή παρένθεση. Μιλάμε και λέμε για τα τετρακόσια χρόνια της Τουρκοκρατίας (βέβαια τότε Τουρκία δεν υπήρχε. Εγινε κράτος μετά την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας). Αλλά δεν μιλάμε ούτε για Ενετοκρατία ούτε για Αγγλοκρατία αλλά ούτε για Γαλλοκρατία, έστω και αν ήταν λιγόχρονη. Μήπως το «ανήκομεν εις την Δύσιν», το γνωστό απόφθεγμα του Εθνάρχη, έχει αναδρομική ισχύ; Μήπως κάθε ευρωπαϊκή κατοχή της Ελλάδας σημαίνει πρόοδος και εκσυγχρονισμός της χώρας;

Έφυγε από τη ζωή ο συγγραφέας Περικλής Κοροβέσης

Ο συγγραφέας, ακτιβιστής και πολιτικός Περικλής Κοροβέσης πέθανε σε ηλικία 79 ετών 
Φωτογραφία LiFO/Πάρις Ταβιτιάν

Ο συγγραφέας Περικλής Κοροβέσης πέθανε σε ηλικία 79 ετών, μετά από νοσηλεία σε νοσοκομείο. Ο Έλληνας λογοτέχνης, ποιητής, ακτιβιστής και πολιτικός της αριστεράς είχε γεννηθεί το 1941 στο Αργοστόλι Κεφαλληνίας. Σπούδασε θέατρο με τον Δημήτρη Ροντήρη, σημειολογία με τον Ρολάν Μπαρτ και παρακολούθησε μαθήματα των Πιερ Βιντάλ-Νακέ, Μαρσέλ Ντετιέν, Κορνήλιου Καστοριάδη και άλλων στο Παρίσι. 

Μετείχε από μικρή ηλικία στο κίνημα της αριστεράς και επί χούντας φυλακίστηκε και εξορίστηκε. Το πρώτο και πιο γνωστό του βιβλίο είναι οι Ανθρωποφύλακες (1969), όπου περιγράφονται τα βασανιστήρια στα οποία προέβαινε η Χούντα των Συνταγματαρχών, αποτυπώνοντας και την προσωπική του εμπειρία. Αρχικά κυκλοφόρησε κρυφά, αλλά αργότερα μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες. Έκτοτε δημοσίευσε και άλλα βιβλία, όπως η Αριστερή Ανακύκλωση, οι Παράπλευρες καθημερινές απώλειες, οι Γυναίκες ευσεβείς του πάθους, Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική, Στο κέντρο του περιθωρίου και άλλα. Εκτός από πεζά, συνέγραψε και θεατρικά έργα (π.χ Tango Bar), αλλά και παιδικά. Εργάστηκε ως αρθρογράφος στις εφημερίδες Ελευθεροτυπία, Η Εποχή και στην Εφημερίδα των Συντακτών ενώ συνεργάστηκε και με διάφορα περιοδικά, πολιτικά ή λογοτεχνικά, όπως η Γαλέρα. «Χρειαζόμαστε, καταρχάς, πιστεύω, έναν νέο Διαφωτισμό. Γιατί με τον σκοταδισμό δεν τελειώσαμε ακόμα, παραμονεύει πάντα στους διαδρόμους της εξουσίας, στον λαϊκισμό και στα τηλεοπτικά παράθυρα», έλεγε σε παλιότερη συνέντευξή του στην LiFO.

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2019

Περικλής Κοροβέσης: “Χριστούγεννα” ανακατανομής της αφθονίας μέσω των κάδων απορριμάτων

“Είναι αυτά τα Χριστούγεννα μια παγανιστική γιορτή της κατανάλωσης, κάτι σαν “Black Friday” που θα μπορούσαμε να το λέγαμε  ” Happy white days” ; Μήπως δεν έχουν καμμία σχέση με το χριστιανισμό; ” Διερωτάται ο Περικλής Κοροβέσης, αρθρογράφος της “Εφημερίδας των Συντακτών” (φύλλο 21-22 Δεκεμβρίου) . σε άρθρο του με τίτλο “Παγανιστικά Χριστούγεννα ή επιστροφή στις ρίζες;” Παρουσιάζουμε κάποιους από τους προβληματισμούς του, που είναι και δικοί μας:
” Η Αθήνα μαζί με όλες τις χριστιανικές πρωτεύουσες του κόσμου συναγωνίζονται για το ποια θα γιορτάσει λαμπρότερα και με πιο πολλές αγορές την έλευση του Θεανθρώπου. Γιορτινά τραπέζια, ρεβεγιόν, χριστουγεννιάτικα θεάματα και συναυλίες.
“ΑΝΑΚΑΤΑΝΟΜΗ ΤΗΣ ΑΦΘΟΝΙΑΣ” ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΚΑΔΩΝ ΑΠΟΡΡΙΜΑΤΩΝ
Οι πολυεθνικές, και αυτές στη γιορτή, μας πλημμυρίζουν με προσφορές. Όσο μεγαλύτερη κατανάλωση, τόσο καλύτερη η γιορτή. Τα πλούσια και άφθονα τραπέζια μας γεμίζουν τους κάδους των απορριμμάτων και τους υπερχειλίζουν. Ένα είδος κοινωνικής πρόνοιας και ανακατανομής της αφθονίας. Και όλοι μας έχουμε δει ανθρώπους να ψάχνουν εκεί την τροφή τους κάτω από τα γιορτινά και χαρούμενα φώτα της Αθήνας, που φέτος μάλιστα δεν επιβάρυναν τον δήμο μας, δηλαδή όλους εμάς.
Ήταν ευγενής χορηγία ευαγών ιδρυμάτων. Και λες εύγε. Ιδού αλληλεγγύη. Προσωπικά είμαι υπέρ των γιορτών. Να διασκεδάσει ο κόσμος, να χαρεί, να γελάσει. Αλλά πού βρίσκεται ο Χριστός; Εκτός από κάτι κιτς φάτνες που είναι για γέλια, δεν έπεσε στην αντίληψή μου κάτι άλλο.
Και έκανα μια ανίερη σκέψη: Είναι αυτά τα Χριστούγεννα μια παγανιστική γιορτή της κατανάλωσης, κάτι σαν «Βlack Friday», που θα μπορούσαμε να το λέγαμε «Ηappy white days»; Μήπως δεν έχουν καμία σχέση με τον χριστιανισμό;(…)
Ας ακούσουμε τον φανταστικό παπά της φυλακής: «Χριστέ μου, το παράδειγμά σου ακολούθησαν κι άλλοι. Ανέβηκαν τον δικό τους σταυρό σε σκοτεινά μπουντρούμια, με αλυσίδες σε χέρια και πόδια, με βγαλμένα τα νύχια και τα δόντια, κρεμασμένοι ανάποδα από το ταβάνι, μέχρι να ξεψυχήσουν. Όμως κανείς δεν τους θυμάται. Και ήταν δικοί σου μαθητές. Χριστέ μου, φοβάμαι πως σε λίγο θα έχουν ξεχάσει και σένα».
Στο κείμενο που κυκλοφόρησε η ΧΔ ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1970, με τίτλο ” Χριστούγεννα χωρίς Χριστό”, αναγράφονταν και τα ακόλουθα:
“Καὶ φέτος θὰ γιορτάσουμε Χριστούγεννα, ὅπως τὰ γιορτάζουμε κάθε χρόνο. Θ’ ἀκούσουμε κάλαντα, θὰ ἀνταλλάξουμε τυποποιημένες εύχές, θ’ ἀκούσουμε κηρ΄θγματα γιὰ τοὺς “φτωχοὺς ἀδελφούς” μας, θὰ στολίσουμε φάτνες μὲ ἀγγέλους, μάγους καὶ δῶρα, καὶ πνιγμένοι στὴν ψευτιὰ καὶ στὴ ρουτίνα, θὰ περιμένουμε τὸ ρεβεγιὸν τῆς Πρωτοχρονιᾶς καὶ τὸ τζόγο…”
“ΝΑΙ: Εἴμαστε μιὰ “Χριστιανικὴ κοινωνία” καὶ ὅμως δὲν εἴμαστε σὲ θέση νὰ γιορτάζουμε τὰ Χριστούγεννα μὲ τὸ Χριστό.
Πῶς νὰ γιορτάσουμε τὰ Χριστούγεννα μὲ τὸ Χριστό, ὅταν κλείνουμε τὰ αὐτιά μας στὶς ἀπεγνωσμένες κραυγὲς τοῦ πόνου, τῆς πείνας, τῆς ἀδικίας, τῆς ἐκμετάλλευσης καὶ τῆς καταπίεσης ἑκατομμυρίων ἀδελφῶν μας σὲ ὅλο τὸν κόσμο; ” 

Παρασκευή 31 Αυγούστου 2018

Ο κυρίαρχος λόγος χρειάζεται αποκρυπτογράφηση


Γράφει ο Περικλής Κοροβέσης



Στο αριστούργημα του Λιούις Κάρολ, «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων», υπάρχει μια αντιφωνία ανάμεσα στον Χάμπτι Ντάμπτι και την Αλίκη γύρω από το θέμα των ορισμών. 

Λέει ο Χάμπτι Ντάμπτι: «Οταν χρησιμοποιώ μια λέξη, σημαίνει ό,τι σημαίνει αυτό που θέλω εγώ. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο». 

Και η Αλίκη διερωτάται: «Μπορείς να κάνεις τις λέξεις να σημαίνουν τόσα πολλά διαφορετικά πράγματα μαζί;» 

Και παίρνει μια αποστομωτική απάντηση: «Το ερώτημα είναι ποιος είναι το αφεντικό. Αυτό τα λέει όλα». Και εδώ ο Κάρολ έχει απόλυτο δίκιο. 

Οποιος έχει την εξουσία, μπορεί να δώσει τον ορισμό που εξυπηρετεί τα συμφέροντά του και να ποινικοποιήσει κάθε άλλον ορισμό (ορθοδοξία - αιρέσεις, κομμουνισμός - αναρχοαριστεριστές, λευκοί - έγχρωμοι, γηγενείς - μετανάστες κ.λπ.). Στη γλωσσολογία, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Κατά τον μεγάλο γλωσσολόγο, Μπενβενίστε, η γλώσσα αναπαράγει την πραγματικότητα. 

Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό με την κυριολεξία του όρου. Η πραγματικότητα δημιουργείται εκ νέου με τη μεσολάβηση της γλώσσας. 

Η γλώσσα αναπαράγει τον κόσμο, αλλά θέτοντάς τον κάτω από τη δική της οργάνωση. Είναι ο λόγος, έτσι όπως τον είδαν και τον κατανόησαν οι αρχαίοι Ελληνες. Λόγος και λογική μαζί. 

Η πραγματική εξουσία που κυβερνάει σήμερα τον πλανήτη και που μπορεί να επιβάλει τον λόγο της σαν μοναδική αλήθεια, είναι το κεφάλαιο. Αυτό είναι καταρχήν σωστό, αλλά δεν λέει και πολλά πράγματα. Αν σταθούμε μονάχα σε αυτό, μπορεί να αποκτήσει μεταφυσική υπόσταση, μέσα από την αφαίρεσή του και τη γενικότητά του και να γίνει μια διαπίστωση τελείως άχρηστη. 

Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2018

Οι τρεις μεθύστακες που άλλαξαν τον κόσμο

Περικλής Κοροβέσης - Εφημερίδα τών Συντακτών

Στις 8 Δεκέμβρη του 1991, σε ένα υπέροχο τσαρικό ανάκτορο, προς τα σύνορα της Φινλανδίας, γνωστό στους περίοικους και ως «ανάκτορο των στελεχών», παρατηρείται ασυνήθιστη κίνηση. Καταφτάνουν δεκάδες τεθωρακισμένες λιμουζίνες. Ισχυρότατες στρατιωτικές μονάδες με βαρύ εξοπλισμό αποκλείουν την περιοχή σε ακτίνα δέκα χιλιομέτρων και επιβάλλουν καθολική απαγόρευση της κυκλοφορίας πεζών και οχημάτων.
Οι κάτοικοι απορημένοι κλειδαμπαρώθηκαν στα σπίτια τους. Είχαν συνηθίσει βέβαια οι χωριάτες σε τέτοια συμβάντα κάθε φορά που ερχόταν κάποιος υψηλός αξιωματούχος, αλλά σε τέτοια έκταση πρώτη φορά έβλεπαν. Τα ελικόπτερα πετούσαν σε χαμηλό ύψος και αναστάτωναν τα ζωντανά που ούρλιαζαν. Η θερμοκρασία είχε φτάσει στους -42.
Αλλά αυτό δεν εμπόδιζε την ομορφιά του τοπίου που έμοιαζε με καρτ ποστάλ. Και ένας τεράστιος ήλιος χάιδευε το πολικό κρύο και το ’κανε φιλικό. Μέσα στο ανάκτορο η θερμοκρασία ήταν στους 30 βαθμούς, πράγμα που επέτρεπε στις κυρίες να επιδεικνύουν τα ντεκολτέ τους με τα πλούσια ελέη τους.
Σε αυτή τη δεξίωση, που κανείς δεν είχε καταλάβει γιατί γινόταν, είχε μαζευτεί η αφρόκρεμα της νομενκλατούρας. Τα εδέσματα ήταν δημιουργία τριών εκλεκτών σεφ, ενός Ρώσου, ενός Λευκορώσου και ενός Ουκρανού. Η σαμπάνια κυλούσε ποτάμι, η μουσική ήταν μαλακή τζαζ και αυτό βοηθούσε στις διαπραγματεύσεις κάθε είδους. Η ΕΣΣΔ ήταν πια ελεύθερη. Ο κομμουνισμός είχε πέσει. Και τα πάντα ήταν επιτρεπτά.

Τρίτη 13 Φεβρουαρίου 2018

Περικλής Κοροβέσης: Η ομάδα του Τσίπρα κατόρθωσε να εξαφανίσει την Aριστερά ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στους Σταμάτη Μαυροειδή και Μιχάλη Σιάχο

Τ
ο ραντεβού που δώσαμε από τα μέσα του Σεπτέμβρη, τελικά πραγματοποιήθηκε στα τέλη Νοέμβρη. Οποιαδήποτε συζήτηση με τον Περικλή Κοροβέση έχει αξία για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Αν κάτι τον διακρίνει δεκαετίες τώρα, είναι η επιμονή του σε αρχές, η επιμονή του στον άνθρωπο, τις ανάγκες και τις αδυναμίες του. Μια επιμονή, όμως, που δεν έγινε ποτέ ούτε γραφική, ούτε και εξουσιαστική. Ποτέ δεν θα πει κάτι ο Περικλής, με όποιον κι αν συζητάει, με ύφος ινστρούχτορα, με ύφος… παλιάς καραβάνας που δεν σηκώνει αμφισβήτηση. Ανοιχτός στην κουβέντα, επίμονα αριστερός σε κάθε του βήμα κι αθεράπευτα αντιεξουσιαστής, ευαίσθητος και δεκτικός σε κάθε σκέψη και πρόταση, αλλά ταυτόχρονα αυστηρός απέναντι σε όποιον και ό,τι διαστρέφει περιεχόμενα και αξίες που διαχρονικά πραγμάτωσαν απλοί αγωνιστές, χωρίς ανταλλάγματα κι οφίτσια. «Πρέπει να κάνουμε μια διάκριση στην αριστερά. Σ’ αυτούς που προσφέρουν και σ’ αυτούς που επωφελούνται», σημειώνει χαρακτηριστικά…


«Η αδράνεια ροκανίζει το μέλλον»… Θα θέλατε κ. Κοροβέση να γίνετε λίγο πιο αναλυτικός στο τι ακριβώς εννοούσατε όταν βάλατε αυτόν τον τίτλο στο τελευταίο σας βιβλίο;

Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 2017

Η θεολογία της Απελευθέρωσης




Tου Περικλή Κοροβέση

Μπορεί κανείς να φανταστεί κάποιον μητροπολίτη που με εγκύκλιό του να απαγορεύει τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου και ακόμα κάθε επιμνημόσυνη δέηση για τους ήρωες της Επανάστασης του 1821; Και ακόμα να εξορίζει κληρικούς που τόλμησαν να μνημονεύσουν στην εκκλησία τον Κολοκοτρώνη ή τον Καραϊσκάκη;

Μοιάζει λιγάκι με σκηνή επιστημονικής φαντασίας αν πούμε πως η περιφορά του Επιταφίου έπρεπε να σταματήσει και να αποδώσει φόρο τιμής στον κυβερνήτη; Επιπλέον να συνεργάζεται στενά με την αστυνομία και να χαφιεδώνει ιερείς και να τους οδηγεί σε εξορία, φυλακή ή θάνατο; Ενας από τους εκτελεσμένους ιερείς ήταν ο Γρηγόριος Νοδάρος, που αφού τον κούρεψαν και τον ξύρισαν, αποσχηματισμένος πια, προχωρούσε προς την αγχόνη χωρίς παπά.

Και έψαλλε ο ίδιος τη νεκρώσιμη ακολουθία του. Και δεν είναι ο μόνος κληρικός που απαγχονίστηκε. Ποιο ήταν το έγκλημά τους; Τρεις λέξεις: Ελευθερία, Ορθοδοξία, Ελλάδα. Ολα αυτά στη διάρκεια της Αγγλικής Κατοχής της Επτανήσου. Το όνομα του μητροπολίτη ήταν Σπ. Κοντομίχαλος, που τον είχαν χρίσει οι αγγλικές αρχές.

Και εδώ μια μικρή παρένθεση. Μιλάμε και λέμε για τα τετρακόσια χρόνια της Τουρκοκρατίας (βέβαια τότε Τουρκία δεν υπήρχε. Εγινε κράτος μετά την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας). Αλλά δεν μιλάμε ούτε για Ενετοκρατία ούτε για Αγγλοκρατία αλλά ούτε για Γαλλοκρατία, έστω και αν ήταν λιγόχρονη. Μήπως το «ανήκομεν εις την Δύσιν», το γνωστό απόφθεγμα του Εθνάρχη, έχει αναδρομική ισχύ; Μήπως κάθε ευρωπαϊκή κατοχή της Ελλάδας σημαίνει πρόοδος και εκσυγχρονισμός της χώρας;

Σάββατο 14 Οκτωβρίου 2017

Ο πασάς και ο τσολιάς

Του Περικλή Κοροβέση

Τα ρεμπέτικα τραγούδια ή τώρα με τον νέο τους τίτλο «λαϊκά αστικά τραγούδια» (αμφίβολο αν θα επικρατήσει) στην ουσία ήταν ένας λαϊκός πολιτισμός που τελούσε μέχρι πρόσφατα υπό διωγμόν.
Τραγούδια του υπόκοσμου και του λούμπεν προλεταριάτου, που δεν είχαν καμία σχέση με την καθώς πρέπει κοινωνία η οποία άκουγε όπερες και οπερέτες και ελαφρά τραγούδια (άλλος ένα υποτιμητικός όρος για τραγούδια που ήταν ισάξια της διεθνούς παραγωγής – είναι σαν να λέμε πως η Εντίθ Πιαφ και η Νίνα Σιμόν τραγουδούσαν ελαφρά τραγούδια. Πώς τα ζυγίζουν οι ειδικοί, δεν ξέρω. Να έχει επινοηθεί κάποιο «τραγουδόζυγο» και να μην το ξέρω; Κανείς δεν είναι βέβαιος για τις γνώσεις του).
Εκτός από την περιθωριοποίηση αυτών των τραγουδιών από την καλή κοινωνία, υπήρχε και η ποινική δίωξη από τον φασίστα Ι. Μεταξά και παραδόξως και το ΚΚΕ συμμερίστηκε τις απόψεις του δικτάτορα.
Εντούτοις αυτά τα τραγούδια είχαν ευρύτατη απήχηση στα λαϊκά στρώματα. Σε αυτά αναγνώριζαν τη ζωή τους και τον μόχθο τους. Τα ρεμπέτικα βρήκαν την πλήρη απελευθέρωσή τους μετά την πτώση της στυγνής δικτατορίας των συνταγματαρχών. Και άρχισαν τα ρεμπέτικα να ερευνώνται συστηματικά ακόμα και σε επίπεδο ντοκτορά (αν και κάποιοι πρωτοπόροι είχαν αρχίσει την έρευνα και τη μελέτη πριν από τη δικτατορία).

Τετάρτη 20 Σεπτεμβρίου 2017

Οι τσούχτρες του καπιταλισμού

Του Περικλή Κοροβέση

Ο Κορινθιακός Κόλπος είναι μια μικρογραφία της Μεσογείου. Και οι δύο θάλασσες έχουν μια στενή φυσική είσοδο και μια τεχνητή έξοδο. Κλειστές θάλασσες και οι δύο, άρα εκτεθειμένες στις περιβαλλοντικές καταστροφές. Ο Κορινθιακός Κόλπος διαθέτει σπάνια προστατευόμενα οικοσυστήματα, όπως οι «κήποι» των κοραλλιών, τα υποθαλάσσια λιβάδια της Ποσειδωνίας, που συνθέτουν ένα πανέμορφο τοπίο στον πυθμένα. Εδώ βρίσκουν καταφύγιο τα τέσσερα είδη δελφινιών της Ελλάδος.
Κανονικά αυτή η υπερευαίσθητη θάλασσα θα έπρεπε να προστατεύεται με δρακόντεια μέτρα γιατί μολύνεται εύκολα εξαιτίας της αργής ανανέωσης των υδάτων της. Αλλά το κέρδος δεν έχει οικολογικές ευαισθησίες. Η «Αλουμίνα» εδώ και πενήντα χρόνια απορρίπτει την κόκκινη λάσπη της σ’ αυτή τη «λίμνη» και έχει καλύψει το 12% του πυθμένα του Κόλπου.
Αυτή η λάσπη είναι ένα επικίνδυνο δηλητήριο που αποτελείται από βαρέα μέταλλα, φυσικά ραδιενεργά συστατικά και πολλές άλλες επικίνδυνες καρκινογόνες ουσίες, σύμφωνα με τον καθηγητή Υγιεινής του Πανεπιστημίου Πατρών Απόστολο Βανταράκη.
Ο Κορινθιακός Κόλπος είναι μία από τις πιο σεισμογενείς περιοχές της Ελλάδας. Αν ενεργοποιηθεί το ρήγμα του και διασκορπίσει αυτή τη λάσπη, ο Κορινθιακός θα πεθάνει για πάντα. Έχει στα σπλάχνα του μια ωρολογιακή βόμβα που δεν ξέρουμε πότε θα εκραγεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πεθαίνει αργά αργά. Στον Κορινθιακό καταλήγουν τα αστικά λύματα χωρίς βιολογικό καθαρισμό.

Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου 2017

Ο αγαπώς και η αγαπώ

Περικλής Κοροβέσης



Παλιός μου καλός φίλος, από αυτούς που στα λένε κατάμουτρα και πίσω σου σε παινεύουν, στο επάγγελμα δημοσιογράφος, από τους πιο έγκριτους, θεωρεί τον Παντελή Μπουκάλα τον μεγαλύτερο Ελληνα διανοητή. Εγώ που πάντοτε είχα πρόβλημα με τον κάθε είδους πρωταθλητισμό, αρκούμαι να ευχηθώ πως μακάρι να είναι έτσι.

Αυτό όμως που με βεβαιότητα μπορώ να πω είναι πως ο Μπουκάλας μάς έδωσε ένα κλασικό βιβλίο για το δημοτικό τραγούδι, ο πρώτος τόμος μιας δεκάτομης σειράς (ο δεύτερος τόμος είναι υπό έκδοση).

Πρόκειται για το βιβλίο «Οταν το ρήμα γίνεται όνομα» (εκδόσεις «Αγρα»). Τι είναι αυτό που με κάνει να θεωρώ αυτό το βιβλίο τόσο σημαντικό, ενώ έχουν γραφτεί εκατοντάδες βιβλία, αν όχι χιλιάδες για αυτό το θέμα; (Βάζω μέσα ανακοινώσεις σε συνέδρια, μεμονωμένες μελέτες και άρθρα.) Μόνο στο εν λόγω βιβλίο υπάρχουν 589 αναφορές.

Πέρα από την ανυπέρβλητη ποίηση των δημοτικών τραγουδιών, ο συγγραφέας μπαίνει και εξερευνά στο κοινοτικό γλωσσικό εργαστήριο που το προϊόν το οποίο παράγει είναι η γλώσσα.

Η γλώσσα, ως ζωντανός οργανισμός που είναι, αναπτύσσεται και αλλάζει. Η ελληνική γλώσσα από τον Ομηρο μέχρι τον Βαμβακάρη είναι ενιαία, αλλά δεν είναι η ίδια.

Ούτε ο Βαμβακάρης θα καταλάβαινε τον Ομηρο, αλλά ούτε και ο Ομηρος τον Βαμβακάρη. Θα τα βρίσκανε όμως στις μουσικές τους. Αλλά η μουσική δεν εντάσσεται στη γλωσσολογία.

Σε αντίθεση με τον άνθρωπο που με τα χρόνια γερνάει, η γλώσσα με το πέρασμα του χρόνου γίνεται όλο και πιο νέα. Για αυτό και λέμε «νέα ελληνικά» και όχι «γεροντικά ελληνικά», αν σκεφτούμε πως τα παιδικά της χρόνια χάνονται στο βάθος των αιώνων.

Η γλώσσα είναι πάντοτε η προφορική μορφή της και δεν γνωρίζει συντακτικό ή γραμματική. Αντίθετα, με την παραβίαση αυτών των κανόνων αναπτύσσεται. Εδώ νικάει πάντα η αναρχία.

Ο γραπτός λόγος και οι γραμματικοί κανόνες είναι για τη γλώσσα που έχει περάσει και έχει μελετηθεί. Οχι για αυτήν που θα προκύψει.

Και εδώ τα παραδείγματα του Μπουκάλα είναι εξαντλητικά. Το πιο διάσημο, το ρήμα που έγινε όνομα, είναι ο αγαπώς και η αγαπώ που έχουν ζωή 500 ετών.

Ο συγγραφέας, βαθύς γνώστης της ενιαίας ελληνικής γλώσσας από τον Ομηρο μέχρι τον Γενίτσαρη, μεταφραστής, δοκιμιογράφος, επιμελητής βιβλίων, κριτικός λογοτεχνίας, ποιητής ο ίδιος και πολλά άλλα, είναι απολύτως αρμόδιος για την ξενάγηση που μας κάνει με μεγάλη άνεση στο απέραντο πέλαγος της ελληνικής γλώσσας, που στίχοι-τρεχαντήρια έχουν αρμενίσει από τα προ-ομηρικά έπη για να συνεχίσουν τα ταξίδια τους με τα δημοτικά τραγούδια.

Η προφορική παράδοση είναι η αόρατη βιβλιοθήκη των φτωχών και κατά κανόνα αγράμματων, που εντούτοις γίνονται κληρονόμοι, διαχειριστές και συνεχιστές ενός μοναδικού πολιτισμού της αρχαιότητας. Χωρίς να έχουν συνείδηση της καταγωγής αυτού του πλούτου, τον ενσωματώνουν και ζουν και διαμορφώνονται μέσα από αυτόν. (Η λέξη Ελληνας είχε εξαφανιστεί στο Βυζάντιο ως συνώνυμο του ειδωλολάτρη, του μη χριστιανού.)

Ο Κ. Θ. Δημαράς είχε γράψει ήδη από το 1947: «Πραγματικά πουθενά αλλού δεν θα βρούμε ένα πιο καθαρό και ανεπηρέαστο αντιφέγγισμα της ελληνικής ψυχής όσο μέσα στα τραγούδια του ελληνικού λαού [...] εκφράζει την ψυχή του Εθνους». 

Πέμπτη 31 Αυγούστου 2017

Αριστερά άνευ Αριστεράς



Του Περικλή Κοροβέση

H STANDARD AND POOR’S αξιολογεί μονίμως τον Καναδά με ΑΑΑ, που για τους επενδυτές σημαίνει πως είναι μια ασφαλής χώρα για να διοχετεύσουν τα χρήματά τους. Αλλά η φυλή Χάιντα, που έχει δικά της εδάφη τα οποία ουδέποτε έχει παραχωρήσει στον Καναδά, είχε άλλη γνώμη.

Από το 1846, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση του Καναδά και η επαρχιακή κυβέρνηση της Βρετανικής Κολομβίας εκμεταλλεύονται όλο τον ορυκτό της πλούτο και όλους τους φυσικούς πόρους, από μια γη που δεν τους ανήκει, παραβιάζοντας τις συνθήκες για τα δικαιώματα των αυτοχθόνων. Οι γηγενείς κατέθεσαν αγωγή στο Ανώτατο Δικαστήριο και ζητούν να αποζημιωθούν.

Αρα ο Καναδάς, που ληστεύει μια ολόκληρη περιοχή που δεν του ανήκει, δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται με τρία άλφα. Και πήγαν στον οίκο αξιολόγησης για να διαμαρτυρηθούν. Τους υποδέχτηκαν οι υπεύθυνοι που είχαν συντάξει την έκθεση αξιολόγησης. Οι υψηλοί αυτοί τεχνοκράτες, τους άκουσαν προσεκτικά και είπαν στην αντιπροσωπεία των Ινδιάνων: «Ξέρουμε ότι ποτέ δεν εκχωρήσατε τη γη σας.

Ποιος όμως θα υποχρεώσει το καναδικό κράτος να τηρήσει τον λόγο του; Εσείς και ποιος στρατός; Το χρέος του Καναδά προς εσάς δεν επηρεάζει την αξιολόγησή του». Και οι άνθρωποι έφυγαν άπραγοι.

Θυμήθηκα αυτήν την ιστορία, αναφορικά με τις δικές μας διαπραγματεύσεις. Αλήθεια είχαμε κάποιο στρατό; Οι διαπραγματεύσεις είναι πάντα θέμα συσχετισμού δυνάμεων. Και η Ιστορία μάς διδάσκει πως πάντα επικρατεί το δίκιο του ισχυρού. Εδώ δεν υπάρχει καμιά δικαιοσύνη. Το αντίθετο μάλιστα.

Τετάρτη 9 Αυγούστου 2017

Η πολιτική κάστα των μετρίων/ Του Περικλη Κοροβέση

Συχνά λέμε και γράφουμε: Το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. εναλλάσσονται στην εξουσία. ‘Η ακούμε τον νεολογισμό: Πρώτη φορά στην εξουσία η Αριστερά -άσχετα αν αυτό ταπεινώνει τους ακροδεξιούς συμμάχους του ΣΥΡΙΖΑ, τους ΑΝ.ΕΛΛ.
Αν ήμασταν σχολαστικοί θα έπρεπε να λέγαμε: Πρώτη φορά κυβέρνηση ΑριστεράςΑκροδεξιάς ή, αν μπορούσαμε, να παραπέμπαμε σε μια καινούργια πολιτική θεωρία, τσιπρισμός-καμμενισμός, αλλά αυτό δεν θα άρεσε σε κανέναν από τους δύο αρχηγούς μας. Ομως, είναι λάθος να ταυτίζουμε την εξουσία με την κυβέρνηση.
Η εξουσία είναι κάτι πολύ ευρύτερο και κατά κανόνα αόρατο. Ακόμα έχουμε κυβερνήσεις που δεν έχουν καμιά εξουσία, π.χ. κυβερνήσεις-μαριονέτες. Πώς θα ορίζαμε την εξουσία; Ας καταφύγουμε σε έναν ειδικό μελετητή της εξουσίας, που κατατάσσεται στους μεγαλύτερους διανοητές του 20ού αιώνα, τον Μισέλ Φουκό.
Η εξουσία είναι πάντα αρωγός της οικονομίας και είναι δομημένη με βάση το πρότυπο του εμπορεύματος. Δηλαδή, είναι κάτι που μπορεί κανείς να το κατέχει, που αποκτάται, που εκχωρείται συμβατικά ή διά της βίας. Είναι κάτι που μεταβιβάζεται. Κάποιος την παραχωρεί και κάποιος άλλος την αναδέχεται. Η εξουσία είναι επί της ουσίας όλα όσα καταπιέζει.

Πέμπτη 20 Ιουλίου 2017

Η ανάπτυξη της καταστροφής


Του Περικλή Κοροβέση

Στη δεκαετία του 1980 ο ανεπτυγμένος κόσμος μάθαινε έκπληκτος για ένα άγνωστο κράτος, το νησί Ναούρου, με προκλητικό πλούτο, συγκρίσιμο μόνο με το σημερινό Ντουμπάι.
Υπερπολυτελή αυτοκίνητα, ο αρχηγός της αστυνομίας είχε μια Λαμποργκίνι, μοτοσικλέτες μεγάλου κυβισμού, ιδιόκτητα ελικόπτερα για ρομαντικές βόλτες και άφθονα ταχύπλοα και γιοτ.
Το νησί αυτό είχε ονομαστεί από τους Ευρωπαίους επισκέπτες του «Νησί της Ευτυχίας», γιατί ήταν ένας πραγματικός παράδεισος, πριν βέβαια από την ανάπτυξή του.

Μια τροπική όαση με κοκοφοίνικες και πλούσια παραγωγή σε μπανάνες, μάνγκο και άλλα τροπικά φρούτα. Η γη ήταν εξαιρετικά γόνιμη και απέδιδε πλούσιες σοδειές. Το νησί είχε πλήρη αυτάρκεια. Άφθονο ήταν το κυνήγι και το ψάρεμα. Τα σπίτια ήταν καλύβες αχυρένιες, φτιαγμένες με τέτοια δεξιοτεχνία που άντεχαν σε όλα τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Ζεστές τον χειμώνα, δροσερές το καλοκαίρι.
Δεν υπήρχαν αρρώστιες και οι άνθρωποι πέθαιναν από βαθιά γεράματα. Ολα αυτά πριν από την ανάπτυξη.
Το νησί αυτό έχει εμβαδόν μόλις 21 τετραγωνικά χιλιόμετρα και οι κάτοικοί του δεν ξεπερνούν τους 10.000.
Είναι ανεξάρτητο κράτος αλλά προτεκτοράτο της Αυστραλίας. Γι’ αυτό και δεν έχει στρατό. Την άμυνά του την έχει αναλάβει η Αυστραλία. Έχει μόνο αστυνομία, που διαθέτει 50 υπαλλήλους.

Τι συνέβη και το νησί αυτό έγινε τόσο πλούσιο; Υπήρχε εκεί αμιγής φωσφορίτηςένα πολύτιμο γεωργικό λίπασμα. Και οι εταιρείες εξόρυξης επένδυσαν.
Το νησί άρχισε να αναπτύσσεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα και παράλληλα αυτοκτονούσε. Αυτός ο παράδεισος αποψιλώθηκε ολοσχερώς και έγινε ένα σουρωτήρι, ένα νεκρό κέλυφος ακατοίκητο και άγονο.

Οι κάτοικοι μεταφέρθηκαν στα παράλια, σε μοντέρνες πολυκατοικίες όπου όλα τα δωμάτια είχαν κλιματισμό. Ολα τα τρόφιμα έρχονταν επεξεργασμένα και κανείς δεν μαγείρευε.
Αποτέλεσμα, οι κάτοικοι να γίνουν υπέρβαροι και διαβητικοί και ο μέσος όρος ζωής πολύ χαμηλός. Και όταν εξαντλήθηκαν τα κοιτάσματα του φωσφορίτη και έμειναν χωρίς εισόδημα, δημιούργησαν ένα ταμείο για να επενδύσουν σε ακίνητα στην Αυστραλία και στη Χαβάη. Και έπαθαν καταστροφή...

Κυριακή 14 Μαΐου 2017

H πρέζα της εξουσίας


Περικλής Κοροβέσης - Εφημερίδα τών Συντακτών



Το σύντομο πέρασμά μου από τη Βουλή των Ελλήνων θα μπορούσε να ήταν και μια δημοσιογραφική αποστολή στην ορατή εξουσία. Ή τουλάχιστον στη χώρα της νομοθετικής εξουσίας, που καλύπτει την πραγματική εξουσία η οποία πάντα παραμένει αόρατη και εκτός ελέγχου.

Σε αυτό το σημείωμα δεν θα ασχοληθώ με τη λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος, αλλά με την ανθρωπολογία του. Σαν ένα είδος ερασιτέχνη ανθρωπολόγου που παρατηρεί τη φυλή των «πολιτικών» και προσπαθεί να καταλάβει τη νοοτροπία τους και τη συμπεριφορά τους, ανεξάρτητα από το σε ποια παράταξη ανήκουν. Ας ρίξουμε μια ματιά στην υλική τους βάση.

Ο μισθός των βουλευτών είναι ίσος με αυτόν των ανώτατων δικαστών συν διάφορα επιδόματα. Επιπλέον διαθέτουν ένα πολυτελές αυτοκίνητο της αρεσκείας τους και έναν αστυνομικό που δουλεύει χωρίς ωράριο (και όχι σπάνια χρησιμοποιείται και σαν υπηρετικό προσωπικό). Οι βουλευτές έχουν στη διάθεσή τους τέσσερις δημοσίους υπαλλήλους (μετακλητοί) και έναν επιστημονικό συνεργάτη.

Στην εποχή της ακραίας φτώχειας που μαστίζει τη μεγάλη πλειονότητα αυτού του λαού, αυτά τα προνόμια των πολιτικών μοιάζουν σκανδαλώδη. Αλλά υποθέτω πως ο νομοθέτης, όταν συνέταξε αυτόν τον νόμο, είχε αγαθές προθέσεις. Ηθελε να προστατέψει τον βουλευτή από την εξαγορά, να έχει τα μέσα να κάνει σωστά τη δουλειά του και να ψηφίζει κατά συνείδηση.

Και πάντοτε για το καλό του τόπου και την ευημερία αυτού του λαού. Αλλά όπως ξέρουμε όλοι μας πια, ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Γιατί τέτοιος βουλευτής δεν υπάρχει. Αν ψηφίσει κατά συνείδηση και αντίθετα με το κόμμα του, διαγράφεται. Η εκλογή του δεν εξαρτάται πια από το κοινωνικό του έργο, αλλά από την εύνοια του αρχηγού.

Κυριακή 7 Μαΐου 2017

Θα ξανάρθουμε... Του Περικλή Κοροβέση

Κύριε πρωθυπουργέ, θα ξανάρθουμε. Χωρίς σημαίες και τύμπανα. Η σιωπή μας θα γίνει καρκίνος για το σύστημά σας. Αυτοί που υπήρχαμε χθες, υπάρχουμε και σήμερα.
 Απλά χάσαμε την επαφή. Και κυκλοφορούμε μόνοι στους δικούς μας δρόμους. Ξυπνάμε μέσα από έναν εφιάλτη που εμείς δημιουργήσαμε. Θα ξανάρθουμε με μια μορφή που κανένας δεν φαντάζεται. Και αυτή τη φορά θα χτυπήσουμε αποφασιστικά.
Οχι εμείς βέβαια, που είμαστε ήσυχοι και ειρηνικοί άνθρωποι. Αλλά η ίδια η ζωή που κουβαλάμε, εμείς, τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Και τη ζωή μας δεν μπορούμε να την προδώσουμε.
Υπάρχουν τροπικά δάση μέσα μας. Αγνωστοι ωκεανοί. Μακρινά αστέρια που έρχονται στο μπαλκόνι μας, σαν χελιδόνια κάθε άνοιξη. Εχουμε τέτοιους φίλους. Γι’ αυτό λέμε: Θα ξανάρθουμε.

Του Περικλή Κοροβέση


Η φετινή Πρωτομαγιά είχε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Και πολλαπλές ερμηνείες. Αν προσθέσω κι εγώ ακόμα μία δεν χάλασε ο κόσμος. Βέβαια, είναι από τις απόψεις που δεν πρέπει να λέγονται γιατί κάνουν κακό. Αυτό, ωστόσο, είναι σχετικό.

Γιατί υπάρχει και το ερώτημα σε ποιους κάνουν κακό. Αλλά μπορεί σε άλλους να κάνουν καλό. Οι απόψεις δεν είναι φυσικές καταστροφές.

Επιπλέον έχουν και μια δικλίδα ασφαλείας. Μπορεί να κάνουν κακό μόνο σ’ αυτόν που τις διατυπώνει. Κάτι αντίστοιχο δηλαδή με των καλών προθέσεων ατζαμή βομβιστή, που σκάει η βόμβα στα χέρια του.

Και εγώ ο δυστυχής, ας δανειστώ κάποιο από τα κουστουμάκια των θεσμών, ας πάρω και ένα ζευγάρι από τα δικά τους τα ματογυάλια να δω τι έγινε εκείνη την ιστορική μέρα, όχι μόνο στο κέντρο της Αθήνας, αλλά και σε όλα τα αστικά κέντρα της Ελλάδας.

Θα έλεγα λοιπόν, με τον κυνισμό που διακρίνει όλους εμάς τους ισχυρούς της Γης, πως καλύτερο δώρο δεν περιμέναμε. Και θα έδινα συγχαρητήρια σε όλους τους εκπροσώπους της εργατικής τάξης, κόμματα, οργανώσεις και συνδικάτα, για την άψογη διάσπαση που είχαν και για τον υποδειγματικό τρόπο με τον οποίο έστειλαν τον κόσμο στα σπίτια του και αχρήστευσαν τα ΜΑΤ. Λειτούργησαν σαν Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που κατά κανόνα λειτουργούν για τις κυβερνήσεις. Συνεχίστε έτσι και ίσως βρεθεί κάποιο κονδύλι και για σας.

Ενα από τα δυσάρεστα καλά που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση ήταν που μας απέδειξε πως δεν υπήρχε τίποτα να δώσει στην κοινωνία. Η κοινωνία είχε αποθέσει όλες τις ελπίδες σε μια Αριστερά, που -όπως αποδείχτηκε- ήταν μια προσωπική φαντασίωση του καθενός.

Αφησε τη διαχείριση των πόθων της σε μια κάστα από ανεξέλεγκτους αρχομανείς γραφειοκράτες. Ανθρωποι σκοτεινοί, πάντοτε κρυμμένοι πίσω από τους μηχανισμούς και τα αξιώματα, που μεθοδικά και συστηματικά είχαν επιδιώξει για τον εαυτό τους, πίνοντας το αίμα των άλλων, οικειοποιούμενοι την υπεραξία των αγώνων.

Κυριακή 26 Μαρτίου 2017

H πρέζα Captagon (από το Capitain και το Pentagon)

Περικλής Κοροβέσης - Εφημερίδα τών Συντακτών


Τον Οκτώβριο του 2015, ο Σαουδάραβας πρίγκιπας Αμπντέλ Μοσέν συνελήφθη στο αεροδρόμιο της Βηρυτού να μεταφέρει ναρκωτικά, η αξία των οποίων ξεπερνούσε τα 200 εκατ. ευρώ. Τι το σημαντικό υπάρχει σε αυτήν την είδηση για να την ξαναθυμίσουμε τη στιγμή που ο τζίρος των ναρκωτικών μετριέται σε δισ. και τρισ. ευρώ και είναι από τις πρώτες οικονομικές επενδύσεις στον κόσμο (μαζί με το πετρέλαιο, τα όπλα και το τράφικινγκ);

Η είδηση είναι πως από δω έγινε παγκοσμίως γνωστό ένα νέο ναρκωτικό με το όνομα Captagon. Η ιστορία αυτής της ντρόγκας (αποφεύγω τον όρο ναρκωτικά γιατί δεν λέει τίποτα) έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ξεκινάει σαν φάρμακο στις αρχές της δεκαετίας του ‘60 στη Γερμανία εναντίον της κατάθλιψης, της ναρκοληψίας και της υπερκινητικότητας, για να καταλήξει κοινωνική απειλή.

Εδώ έχει ενδιαφέρον να δούμε τη σχέση των φαρμακοβιομηχανιών με τα ναρκωτικά και τα επικίνδυνα σκευάσματα που κυκλοφόρησαν νόμιμα. Να θυμηθούμε πως η ηρωίνη κατασκευάστηκε από την Bayer ως φάρμακο. Η θαλιδομίδη, ένα παυσίπονο για τις έγκυες γυναίκες, προκάλεσε εκατοντάδες χιλιάδες φρικτά παραμορφωμένα παιδιά.

Και το Enterovioform, ένα αθώο φάρμακο για εντερικά προβλήματα, αποδείχθηκε εντελώς καταστροφικό για το σύνολο του εντερικού συστήματος. Ολα αυτά απαγορεύτηκαν μετά από έναν ολέθριο κύκλο, αφού απέδωσαν αμύθητα κέρδη στις φαρμακοβιομηχανίες.

Μέχρι το 1986 αυτή η ντρόγκα κυκλοφορούσε ελεύθερα και ήταν ιδιαίτερα αγαπητή ανάμεσα στους αριστερούς διανοούμενους του Παρισιού. Μεταξύ τους, ο Ζαν-Πολ Σαρτρ και ο Μπερνάρ-Ανρί Λεβί, που το χρησιμοποιούσαν σαν «βοηθητικό» της γραφής. Το Captagon ανήκει στην οικογένεια των αμφεταμινών και είναι μια εξελιγμένη μορφή τους.

Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2017

Πρώτη φορά Αριστερά «Βατσιτσέλο βατσιτσό»*

Περικλής Κοροβέσης - Εφημερίδα τών Συντακτών

Τέτοιες μέρες πέρυσι βρέθηκε στο Νταβός, για τις εργασίες του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, ο πρωθυπουργός της χώρας Αλ. Τσίπρας. Στο χλιδάτο κοσμοπολίτικο θέρετρο της Ελβετίας δεν υπάρχει φτώχεια. Δεν μπορούσε τώρα η Ελλάδα να πάει σαν την «Ψωραλέξαινα».

Επρεπε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Και έτσι ο πρωθυπουργός μας δήλωσε υπερηφάνως: «Πιστεύω ότι το 2016 θα είναι η χρονιά που η Ελλάδα θα εκπλήξει την οικονομική κοινότητα... Είμαστε σε ένα κρίσιμο σημείο για την ανάκαμψη».

Και φυσικά όλοι όσοι ζούμε σε αυτή τη χώρα είδαμε τι σημαίνει ανάκαμψη. Μισθοί και συντάξεις να ληστεύονται νόμιμα, η φτώχεια να επελαύνει επιθετική και να διαλύει τον κοινωνικό ιστό της χώρας σκορπώντας απελπισία. Το νέο επιστημονικό δυναμικό της Ελλάδας μεταναστεύει μαζικά. Και αυτό σημαίνει πως εξάγουμε δωρεάν το πιο πολύτιμο κεφάλαιο που έχουμε, θυσιάζοντας το μέλλον μας.

Το 2017, με τα μέτρα που έχουν δρομολογηθεί θα είναι ακόμα χειρότερα. Η παρούσα κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες μνημονιακές, δεν μοιάζει με κυβέρνηση μιας κοινωνίας, καλής ή κακής, δεν έχει σημασία, αλλά σαν μια μηχανή (βλέπε κράτος) που παράγει κάθε χρόνο όλο και περισσότερη φτώχεια.

Η ανάκαμψη είναι σαν το καρότο που κρέμεται μπροστά από τη μουσούδα του γαϊδάρου, ο οποίος ποτέ δεν το φτάνει. Και όταν ο γάιδαρος καταλάβει την κοροϊδία και στυλώσει τα πόδια του, τότε υπάρχει και το μαστίγιο (αριστερά χημικά). Τελικά, γιατί όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις διακατέχονται από τέτοιο πάθος για τη φτωχοποίηση αυτού του λαού;

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2016

Η παντοδυναμία των ηλιθίων…

Κατά κανόνα οι άνθρωποι παίρνουν την πραγματικότητα ως δεδομένη. Σου λένε: «Ετσι είναι τα πράγματα, έτσι τα βρήκαμε και έτσι πάντοτε ήταν».
Και αφού λοιπόν τα πράγματα είναι ίδια και απαράλλαχτα, μήπως πρέπει να βρούμε έναν…
τρόπο να προσαρμοστούμε, όσο γίνεται καλύτερα, και να κοιτάξουμε να βελτιώσουμε τη θέση μας, όσο γίνεται καλύτερα;Και αυτό σημαίνει, κατά κανόνα, κυνήγι χρημάτων, σπίτι, αυτοκίνητο, δάνειο και κατανάλωση μέχρις εσχάτων και πλήρης αδιαφορία για την κοινωνία και τον διπλανό μας.
Και δημιουργούνται ανεπαίσθητα τείχη γύρω μας για να μας προστατέψουν από τον ξένο και τον διαφορετικό, που δεν είναι σαν κι εμάς, άρα είναι μια εν δυνάμει απειλή, αφού η ύπαρξη του άλλου, με το «αλλιώτικο» που είναι, βάζει υπό αμφισβήτηση το κανονικό που είμαστε εμείς. Αυτοί οι άνθρωποι δημιουργούν και μια δικιά τους γλώσσα.

Είναι κατά κανόνα πομποί και καθόλου ή ελάχιστα δέκτες. Είναι σίγουροι πως ξέρουν, γι’ αυτό δεν κάνουν τον κόπο να ακούσουν τι λένε οι άλλοι, γιατί εκ των προτέρων είναι πεισμένοι πως οι άλλοι δεν ξέρουν ή, στην καλύτερη περίπτωση, είναι διαφορετικοί.
Αυτή η μεγάλη κατηγορία ανθρώπων έλκεται από τα κόμματα εξουσίας και ψηφίζει σαν να παίζει τις οικονομίες της -αλλά με κομπίνα- στο Χρηματιστήριο.
Και αυτοί οι άνθρωποι πόνταραν λάθος μια φορά, μπορεί να το διορθώσουν τζογάροντας στο επόμενο ή στο μεθεπόμενο κόμμα εξουσίας, πριν καταλήξουν στο συμπέρασμα πως όλοι είναι «ίδιοι» και αρχίσουν να προαλείφονται για ψήφο στη Χρυσή Αυγή.
Το βασικό επιχείρημα είναι: «Τους δοκιμάσαμε όλους. Να δοκιμάσουμε και αυτούς». Στον αντίποδα αυτής της πλειονότητας υπάρχει και μια μειονότητα που βάζει πάντα ένα «γιατί» και θέτει μια σειρά από ερωτήματα, συχνά με την περιέργεια ενός παιδιού.
Αυτοί οι άνθρωποι κατά κανόνα είναι ενοχλητικοί. Και όταν, μάλιστα, αρχίζουν και δίνουν τις δικές τους απαντήσεις και αποδεικνύουν πως τα πράγματα θα μπορούσε να ήταν και αλλιώς, και αναλαμβάνουν δράση για να αλλάξουν μια άδικη κατάσταση, τότε γίνονται επικίνδυνοι… Δεν έχουμε μάθει ποτέ, τίποτα, από την ιστορία των εκτελεσθέντων και το δίκιο τους, γιατί;