Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2023

Ο Γιώργος Μερτίκας (1957-2023), στενός φίλος και συνεργάτης, έφυγε χθες μετά από σκληρή μάχη με τον καρκίνο.



Εκδόσεις Κουκκίδα 

Ο Γιώργος Μερτίκας (1957-2023), στενός φίλος και συνεργάτης, έφυγε χθες μετά από σκληρή μάχη με τον καρκίνο.

Πολιτικοποιημένος από τα μαθητικά του χρόνια, κοινωνικά ευαίσθητος, με αξιόλογη θεωρητική παρουσία και προσφορά. 

Τη δεκαετία του 1980 ίδρυσε το περιοδικό Λεβιάθαν, καθώς και τον ομώνυμο εκδοτικό οίκο, με ξεχωριστούς τίτλους στον κατάλογό του (Καρλ Σμιτ, Πολιτική θεολογία, Χάνα Άρεντ, Μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος, κ.ά.).

Ως μεταφραστής-επιμελητής συνεργάστηκε με σημαντικούς εκδότες (Έρασμος, Έρμα, Πανοπτικόν, Κριτική, Πατάκη, Scripta κ.ά.).

Τα τελευταία χρόνια διατηρούσε τη σειρά Λεβιάθαν στις εκδόσεις Κουκκίδα, αφήνοντας χαρακτηριστικούς τίλους (Η πόλη και ο άνθρωπος του Λέο Στράους, Η άνοδος και πτώση των ελίτ του Βολφρέντο Παρέτο, Η έννοια της 
αυθεντίας του Αλεξάντερ Κοζέβ, κ.ά.).

Έζησε έντιμα, πιστός εραστής της σκέψης και του πνεύματος, αλλά... και του καπνίσματος.

Η κηδεία θα γίνει τη Δευτέρα 27/11/23 στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών στις 12:00 το μεσημέρι.

Ο Γιώργος Μερτίκας έφυγε χθες από κοντά μας σε ηλικία 66 ετών.



Ο Γιώργος Μερτίκας έφυγε χθες από κοντά μας σε ηλικία 66 ετών.


Τον θυμάμαι στις βιβλιότσαρκες πότε στο Ναυτίλο και πότε στο Εναλλακτικό με το Λευτέρη και άλλους φίλους.

Βρήκα στη σελίδα της κόρης του ένα δικό του σημείωμα για το Πολυτεχνείο του 73, και το παραθέτω εδώ σαν μια αυθεντική μαρτυρία της αόρατης πτέρυγας της «γενιάς του πολυτεχνείου». Διότι ο Γιώργος έμεινε εφ' όρου ζωής στην υπηρεσία εκείνης της ίδιας εξεγερτικής φλόγας, με μια ώριμη όμως αποστασιοποίηση από την ταραχή της εξέγερσης, και χωρίς το άγχος της εγκόσμιας επιτυχίας - «όχι για να σωθεί, αλλά για να τη σώσει, αν μ' ενννοείς».

Ο Γιώργος ήταν ένας σεμνός αριστοκράτης· πρωτοπόρος εργάτης της θεωρητικής αναζήτησης και του διαλόγου, με τεράστιο έργο στον χώρο της μεταμαρξιστικής σκέψης από τη δεκαετία του 80 έως και σήμερα.  Ίσως τώρα που έφυγε να μπορέσουν οι φίλοι του να μιλήσουν ελεύθερα και πιο φωναχτά, όχι μόνο για τη σημασία της δουλειάς του, αλλά και γι' αυτόν τον ίδιο· την προσωπικότητά του, τον τρόπο που έζησε και τον τρόπο που εργάστηκε. Αυτή νομίζω είναι η πιο σημαντική κληρονομιά που αφήνει πίσω του ο Γιώργος Μερτίκας ως εκπροσώπος της συκοφαντημένης γενιάς του.

_______****_______

ΤΟ ΕΡΜΑ 


Ο Γιώργος Μερτίκας που εφυγε χθες, είναι ο νεαρός με το ζιβάγκο  στο Πολυτεχνείο

Γιώργος Ν. Μερτίκας


Το έρμα μας είναι ό,τι βαραίνει στη συνείδηση, ό,τι της προσδίδει ουσία και υλικό. Δίχως αυτό δεν έχουμε επίγνωση του τι λέμε και τι κάνουμε, είμαστε έρμαια καταστάσεων στις οποίες αφηνόμαστε ηδονικά μια και τούτες κεντρίζουν τα αισθητήρια όργανα προσφέροντας ικανοποίηση και αφήνοντάς μας συνάμα ανικανοποίητους στο διηνεκές. 

Το έρμα μας σε μιαν άλλη προοπτική είναι ό,τι πρόθυμα πετάξαμε άρον-άρον στη θάλασσα, ξαλαφρώνοντας, κι έτσι ταξιδεύουμε δίχως ρότα, χωρίς βάρος στη συνείδηση, κατά που φυσάει ο άνεμος των μεταμοντέρνων καιρών.


Το έρμα μας είναι ο πρώτος πλους της νεότητας μέσα στον κόσμο. Η εμπειρία που μαζέψαμε παρακούγοντας τις ώριμες συμβουλές των μεγάλων καθώς επαναλάμβαναν μονότονα το μάθημα της προσαρμογής και της σωφροσύνης: «Θα μεγαλώσεις και συ και θα δεις πως έχω δίκιο». Και πράγματι· καθώς μεγαλώναμε κι απομακρυνόμασταν από τις εμπειρίες της νιότης γινόμασταν όλο και πιο πειθήνιοι, πιο προσγειωμένοι αφού αναγνωρίζαμε πως η επιβίωση δεν απαιτεί συνείδηση μα φυσική προσαρμογή. «Δεν μπορείς να ξεφύγεις από τη φύση και τους νόμους της» είναι το μάθημα της ψευδο-επιστήμης στην κοινωνική-ιδεολογική της εκδοχή κι αυτό απηχεί την προαιώνια διδασκαλία της υποταγής που ερχόταν στ’ αυτιά μας απ’ το στόμα των μεγάλων: «Συ θ’ αλλάξεις τον κόσμο; Δεν βλέπεις τι παθαίνουν όσοι δεν ακούνε τις συμβουλές των μεγάλων;»

Κάπως έτσι έρχονται ακόμη στ’ αυτιά μου οι συμβουλές των ώριμων λίγο πριν, λίγο μετά τον Νοέμβρη του 73. Όταν με τον συμμαθητή μου Διομήδη Κομνηνό, αφήσαμε με την καρδιά μας μπιλιάρδα και σκιρτήματα του νου για να βρεθούμε στο Πολυτεχνείο.

Τετάρτη 1 Νοεμβρίου 2023

+Πέτρος Θέμελης



Αντώνης Καραμπάτσος


Σήμερα ,αγαπητοί φίλοι, δεν θα μιλήσουμε για  ένα  ποίημα ποιητή, αλλά για ένα ποίημα ενός σκαπανέα του παρελθόντος!!!!! 
Σήμερα αποχαιρετούμε οι Μεσσήνιοι και  όλη η Ελλάδα τον Πέτρο Θέμελη τον άνθρωποι που ξεσκέπασε την ωραιότερη, ιερότερη, και συμβολικότερη πόλη του αρχαίου κόσμου. Μια πόλη η αρχαία Μεσσήνη που ανέτρεψε το φοβερότερο ιδιώνυμο ιστορικό έγκλημα του αρχαίου μας κόσμου   ( διαβάζοντας παρακάτω κάνε συνειρμούς αγαπητέ αναγνώστη)  
   Λένε  και είναι αλήθεια ότι στους ανθρώπους αρμόζει να λέμε ,σαν πέσει η αυλαία καλά λόγια με επαίνους.

Τα λόγια που θα ακούσετε σήμερα  δεν είναι επιτάφιος λόγος, αλλά ένα «μνημόνιο» προς τους ουρανούς που τον προσυπογράφουμε όλοι, οι Μεσσήνιοι !      

Στον Πέτρο Θέμελη  τον αρχαιολόγο !


Έφυγες,, λοιπόν, αγαπητέ μας Αρχαιολόγε Πέτρο Θέμελη! 
Για τους ουρανούς όπως λένε!!!
Σήμερα όλη η Μεσσηνίας σύμψυχη   σου λέει το αντίο!  

Αν μπορούσες να μιλήσεις εσύ τώρα για τη ζωή σου, να πεις το στερνό σου λόγο, σαν απολογία ή σαν εξομολόγηση σε όλους μας ή σε όποιον Άλλο σε ακούσει εκεί που πας, θα έλεγες ότι: 
 «Άγγιξα αγάπησα έσκαψα». 

Αυτά θα έλεγες και θα αρκούσαν. Δεν θα χρειαζόταν τίποτε άλλο. 
Αλλά τώρα εσύ δεν μιλάς και εγώ έχω την   βαριά τιμή να πάρω το  λόγο. 
Είμαι ο Αντώνης Καραμπάτσος που σε προσφώνησα πριν πολλά χρόνια, στην Αθήνα όταν σε τίμησε η  μεσσηνιακή αμφικτιονία
Αυτή την ομιλία μου ΤΟΤΕ θα παραθέσω ΤΩΡΑ που είχε τότε και τώρα διπλό στόχο, Αφενός   να τιμήσει τον Πέτρο Θέμελη τον  καθηγητή αρχαιολογίας, τον  άνθρωπο που δημιουργεί με τις ανασκαφές του το βαρύ όχημα πάνω στο οποίο θα στηριχτεί ολόκληρο το πολιτισμικό οικοδόμημα της Μεσσηνίας και αφετέρου να ευαισθητοποιήσει τους Μεσσήνιους σχετικά με την πολιτιστική μας κληρονομικά!!!  

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2023

Μάριο Βίττι (1926-2023): «Οι Έλληνες έχουν μια υπερηφάνεια δικαιολογημένη»



Όταν ο σημαντικότερος πρεσβευτής των ελληνικών γραμμάτων στην Ιταλία, που πέθανε σήμερα σε ηλικία 97 ετών, είχε μιλήσει στη LiFO με αφορμή μια έκθεση φωτογραφίας που είχε διοργανώσει ο δήμος Ύδρας προς τιμήν του.


Ο σημαντικότερος πρεσβευτής των ελληνικών γραμμάτων στην Ιταλία, πανεπιστημιακός και ερευνητής ήταν το τιμώμενο πρόσωπο σε εκδήλωση του δήμου Ύδρας, ο οποίος τον αναγόρευσε επίτιμο δημότη του. Δυστυχώς, δεν ήταν δυνατόν να παρευρεθεί λόγω των κινδύνων που ενέχει ένα ταξίδι την εποχή του κορωνοϊού.

Κι όμως, η Ύδρα για τον 94χρονο Μάριο Βίττι είναι το δεύτερο σπίτι του. Εκεί όπου γνώρισε τη σύζυγό του Αλεξάνδρα, εκεί όπου έχει περάσει τα περισσότερα καλοκαίρια του. Εκεί όπου αυτήν τη στιγμή φιλοξενείται η έκθεση φωτογραφιών του «Η Ύδρα για τον Mario Vitti: Γραφείο με θέα, φωτογραφίες 1948-1981».

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2023

Ιωάννης Ζηζιούλας (10 Ιανουαρίου 1931 – 2 Φεβρουαρίου 2023)



του ΣΩΤΗΡΗ ΓΟΥΝΕΛΑ

Αντί νεκρολογίας


Ανάμεσα στα τόσα που μπορούν να ειπωθούν για την παρουσία και το έργο του Μητροπολίτη Ιωάννη είναι η ενασχόλησή του πρωτίστως με το ζήτημα της Οντολογίας (λόγος περί του Όντος) που συνάπτεται με την Αλήθεια, την αλήθεια των όντων και όχι την Ηθική που συνάπτεται με ανθρώπινες πράξεις και συμπεριφορές. Υποστήριζε ότι το κύριο θέμα για την ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι «τι ο άνθρωπος κάνει αλλά τι ο άνθρωπος είναι». Και θεωρούσε ότι αυτή υπήρξε πάντα «η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στη δυτική και την ορθόδοξη προσέγγιση του ανθρώπου».

Για να το πούμε με απλούστερα λόγια: ο λόγος για τον οποίο ως ορθόδοξοι ενεργούμε και προωθούμε αληθινές πράξεις και λόγους δεν είναι επειδή μας το υπαγορεύουν ηθικές αρχές αλλά γιατί με το Βάπτισμα στην Εκκλησία πεθάναμε και αναστηθήκαμε σε μια νέα ζωή και επιπλέον είμαστε-κανονικά-«αλλήλων μέλη» κατά την παύλεια διατύπωση. Η οντολογική μας, δηλαδή, πραγματικότητα, οδηγεί και συνιστά τρόπο ύπαρξης και εδώ (ή από εδώ) τίθεται το ζήτημα, σε μας τος σημερινούς πιστούς και μη, να προωθήσουμε στη θέση της γνωστικής αντικειμενικότητας που μαζί με τις ηθικές και τις ηθικολογίες απασχολεί (συχνά απολύτως υποκριτικά) τα κράτη και τις κοινωνίες, την υπαρξιακή (όχι υπαρξιστική) διάσταση του ανθρώπου στη σύναψή της με το μέγιστο γεγονός της Ενανθρώπησης. Το γεγονός αυτό προσφέρει μια νέα γέννηση («γεννηθήναι άνωθεν»), όχι βιολογική, αλλά διαμέσου του σαρκωμένου σώματος του Χριστού.

Ο Μητροπολίτης Ιωάννης αυτό που τονίζει είναι ότι δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας στην αρετή, την ηθική ζωή, την άσκηση κλπ. αλλά σε μια οντολογική και υπαρξιακή «ανάσταση» που συνιστά νίκη κατά του θανάτου. Όταν ο Περγάμου μιλά για την Εκκλησία ως «κοινωνία προσώπων» συνάπτει τη ζωή των πιστών με το πρότυπο της Αγίας Τριάδος. Συνακόλουθα, κατ’ αυτόν, η αγιότητα δεν ταυτίζεται με μια ηθική τελειότητα (φαρισαϊκού τύπου) αλλά με την μετάνοια, με την αναγνώριση και αποδοχή του οντολογικού γεγονότος της ανθρώπινης αμαρτωλότητας. Για την Εκκλησία, η ηθική δεν μπορεί να δεσμεύει την ελευθερία και την αγάπη μας γιατί, αν ήταν έτσι, δεν χωράει μέσαθέ της ούτε η αγάπη για τον αμαρτωλό, ούτε το «αγαπάτε τους εχθρούς υμών». Η αλήθεια της ύπαρξης είναι πάνω από την ηθική, όπως πάνω από την ηθική και τους κανόνες είναι το ήθος.

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2023

Και είναι ΗΡΩΑΣ γιατί εμείς, οι Ελληνες, τον έχουμε για ΗΡΩΑ. Ήταν και δικό μας παιδί κι όπως θέλουμε θα τον πούμε.



Λένα Σεπτέμβρη 


Από χθες, που ακούω αυτόν τον πατέρα να μιλάει και να λέει διάφορα, πολύ θα ήθελα να του πω δυο πράγματα. Είπα, άστον τον καημένο, έχει τον πόνο του, ο πόνος του μιλάει.  Σήμερα, όμως,  διαβάζοντας τα λόγια του , ειλικρινά δεν άντεξα. 

Από χθες, λοιπόν, ακούμε έναν πατέρα να είναι λαλίστατος και να κατηγορεί το παιδί του που δεν έγινε φαρμακοποιός σαν και του λόγου του, που ειχε στρωμένη δουλειά με φράγκα και θα ζούσε τώρα (άραγε ποιος του είχε υπογράψει συμβόλαιο ζωής, επειδή θα ήταν φαρμακοποιός;). 
Και όταν έγινε  πιλότος να του λεει συνέχεια, μα καλά για τόσα λίγα κάνεις αυτή τη δουλειά; Και οτι το νεκρό παιδι του, τους κατέστρεψε και οταν μιλάει στους δημοσιογράφους του περνάει η πίκρα (!!!) και, τέλος το υπέροχο "από που κι ως πού ειναι ο γιος μου ήρωας; ο γιος μου δεν θελει να τον λενε ήρωα, δεν ειναι ηρωας, επειδή σκοτώθηκε εν καιρώ ειρήνης" 

Ο γιος σου, αγαπητέ, πονεμένε πατέρα, είναι ΗΡΩΑΣ για όλους εμάς κι ας έφυγε εν καιρώ ειρήνης,  και κρίμα που δεν ειναι και για σένα

- γιατί παράτησε τη στρωμένη δουλίτσα που του προσέφερες για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην πατρίδα με ελάχιστα μέσα και χρήματα. Τα λεφτά τα είχε γραμμένα
- γιατί είχε όνειρό του τον ουρανό και τη σημαία, που έχει ξεφτιλιστεί ιδιαίτερα στις μέρες μας, από κάτι βολεμένους με σίγουρη δουλίτσα. 
- γιατί αυτό που έκανε, δεν μπορεί να το κάνει ο οποιοσδήποτε, ελάχιστοι μπορούν. Ελάχιστοι
- γιατί βρισκόταν σε πόλεμο κάθε μέρα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν κάνουν τίποτα διαφορετικό κάθε μέρα, από το να είναι σε πόλεμο. Τιποτα παραπάνω δεν θα κάνουν στον πόλεμο, εκτός του  να ρίξουν τη βόμβα. 

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2023

«Πέθανε όπως ήθελε, νέος και γεμάτος Ελλάδα»!



Οι επικήδειοι της μητέρας και του πατέρα του Ήρωα Υποσμηναγού Μάριου- Μιχαήλ Τουρούτσικα.


Η μητέρα του: 

«Το παιδί μου έφυγε από κοντά μου τόσο νωρίς. Μάριε αγόρι μου, αστέρι της ψυχής μου, πάντα χαμογελαστός, ποτέ δεν με είχες στεναχωρήσει για ποτέ και για τίποτα. Αξιοπρεπής και εργατικός, δοτικός σε όλους. Ήσουν ο γιος που θα ήθελε κάθε μάνα στην αγκαλιά της. Ο καλύτερος αδελφός για τα αδέρφια σου. Ο καλύτερος σύντροφος για την κοπέλα σου, τη Ζωή μας. Έγινες ο Ίκαρος της καρδίας μας, ο ήρωας που ποτέ δεν θα ξεχάσουμε» 

 «Όλη η Ελλάδα φωνάζει αθάνατος. Για μένα ήσουν και θα είσαι το παιδί μου. Ο άγγελός μου που θαύμαζα. Και πόσο να ήξερες πόσο θα μου λείψεις. Και τέλος, δύο στίχους στον Μάριο, στον Στάθη και τους πιλότους που χάθηκαν: ο αετός πεθαίνει στον αέρα, ελεύθερος και δυνατός. Καλό ταξίδι αγόρι μου γλυκό, καλό παράδεισο αστέρι και όσο θα αναπνέω δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. 

Ο γιος μου ήταν ο υποσμηναγός Μάριος-Μιχαήλ, πέθανε υπέρ πατρίδος. Αθάνατος».

Ο επικήδειος του πατέρα: 

«Πώς ένα άτομο εγωιστής και αθυρόστομος πολλές φορές και ίσως όχι δίκαιος μπόρεσε και γέννησε ένα παιδί σαν τον Μάριο; Ως φαρμακοποιός με λίγες επιστημονικές γνώσεις πιστεύω ότι ήταν ένα λάθος από το RNA προς το DNA και το καλυτέρευσε, άλλη εξήγηση δεν μπορώ να δώσω».

Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2023

Κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ όπως αρμόζει στους Ήρωες!




Κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ όπως αρμόζει στους Ήρωες!


«Ναι, η πιο μεγάλη πράξη της ζωής μας

είναι η απόφαση του θανάτου μας, όταν υπάρχει κάποια διέξοδος,

όταν μπορείς και να τον αποφύγεις, και συ τον διαλέγεις

σαν τιμή και σαν χρέος για τους άλλους, πιο πέρα από τις ανάγκες σου.

Όποιος μπορεί να νικήσει μια στιγμή τη ζωή του νικάει και το

θάνατο. Το ‘μαθα».

Γιάννης Ρίτσος

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2023

Συλλυπητήρια για τον Μανώλη








Παναγιώτης Λαφαζάνης-ΔΗ.Κ.Ε.Α:


Αποχαιρετούμε ένα μεγάλο δημοκράτη, έντιμο πατριώτη, παλαίμαχο αγωνιστή, τον Μαν.Μηλιαράκη Λαφαζάνης-ΔΗ.Κ.Ε.Α εκφράζουν την βαθύτατη θλίψη τους για την απώλεια του Μανώλη Μηλιαράκη και τα θερμά συλλυπητήριά τους στην Χριστιανική Δημοκρατία και την οικογένειά του.

https://iskra.gr/lafazanis-di-k-e-a-apochairetoume-ena-megalo-dimokrati-entimo-patrioti-palaimacho-agonisti-ton-man-miliaraki/

Δημοκρατικό Κοινωνικό Κίνημα (ΔΗ.Κ.ΚΙ)


Έφυγε από τη ζωή ο Μανώλης Μηλιαράκης, πρώην πρόεδρος της Χριστιανικής Δημοκρατίας και εκδότης της εφημερίδας Χριστιανική.
Αιωνία του η μνήμη.
Το ΔΗ.Κ.ΚΙ., αποχαιρετά με μεγάλη λύπη τον συναγωνιστή.
Αγωνίστηκε κατά της χούντας, υπέρ των εθνικών θεμάτων, για την κοινωνική δικαιοσύνη την Ελληνική παιδεία και τον πολιτισμό. Εντυπωσίαζε η νηφάλια και ανιδιοτελής σκέψη του, η καλοσύνη, η ευγένεια και το απαράμιλλο ήθος του.

Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (Ε.ΠΑ.Μ)


Αγαπητοί φίλοι στη Χριστιανική Δημοκρατία

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2023

Πλήθος αδελφών και φίλων αποχαιρέτησε τον αδ. Μανώλη
Πραγματοποιήθηκε στο Α’ Κοιμητήριο της Αθήνας η εξόδιος ακολουθία του επιτίμου Προέδρου, επί σειρά ετών Προέδρου, Διευθυντή της “Χριστιανικής” και ιστορικού στελέχους της ΧΔ και της “Χ” αδ. Μανώλη Μηλιαράκη, το πρωί του Σαββάτου 21 Ιανουαρίου. Χοροστάτησε στον Ιερό Ναό του Αγίων Θεοδώρων ο Σεβ. Μητροπολίτης Χίου κ. Μάρκος. Στην ακολουθία μετείχαν και ο π. Χρήστος Χριστοδούλου, παλαιό στέλεχος της Χ.Δ. και ο π. Ιγνάτιος Παπασαράντος από την ενορία του Αγ. Ανδρέα Κάτω Πατησίων Αθηνών. Πλήθος μελών και φίλων της ΧΔ από την Αθήνα και όλη την Ελλάδα παραβρέθηκαν. Εκφράζουμε τα θερμά συλλυπητήρια στην κόρη του Έρση και στους υπόλοιπους συγγενείς του.

Ο Σεβ. Μητροπολίτης Χίου κ. Μάρκος ασπαζόμενος το φέρετρο με τη σορό. Αριστερά διακρίνεται η Ερασμία (Έρση) Μηλιαράκη, στενότερος εναπομένων συγγενής του αδελφού Μανώλη, εκτός από τα αδέλφια του.

Αποχαιρέτησαν τον μεταστάντα αδελφό ο Μητροπολίτης Χίου κ. Μάρκος, ως εκπρόσωπος και του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου, ο Πρόεδρος της ΧΔ Γιάννης Ζερβός, ο Πρόεδρος της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα Υπέρ της Ελευθερίας της Κύπρου (ΣΕΥΑΕΚ) κ. Βαγγέλης Κουρής, ο κ. Γιάννης Χατζηαντωνίου εκ μέρους του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα (ΕΣΔΟΓΕ). Ο αδελφός Μανώλης μετείχε ενεργά στους δύο αυτούς οργανισμούς. Παρέστησαν και άλλοι εκπρόσωποι κομμάτων, κινήσεων και φορέων.

Ευχαριστούμε τον κ. Μάρκο, τους εκπροσώπους των φορέων και τον καθένα και την καθεμία ξεχωριστά για την παρουσία τους και την συμμετοχή τους στο πένθος μας.


Η αποχαιρετιστήρια ομιλία του Μητροπολίτη Χίου κ. Μάρκου


Η συνέχεια της ανάρτησης... ΕΔΩ

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2023

Το Σάββατο αποχαιρετούμε τον αδ. Μανώλη





Σάββατο 21 Ιανουαρίου 10 π.μ. στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών η εξόδιος ακολουθία του αδ Μανώλη Μηλιαράκη


Το Κίνημα της Χριστιανικής Δημοκρατίας, με αφορμή την εκδημία του Επιτίμου Προέδρου του, Προέδρου του στο διάστημα 1989-2015 και ιστορικού στελέχους του Μανώλη Μηλιαράκη, εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:

Το μεσημέρι της 18ης Ιανουαρίου, αφού νοσηλεύθηκε σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Νοσοκομείου «Σωτηρία» από τις 14 Δεκεμβρίου 2022, έφυγε από κοντά μας ο Επίτιμος Πρόεδρος του Κινήματος Μανώλης Μηλιαράκης.

Ο Μανώλης Μηλιαράκης γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1940. Κατάγεται από την Καλλονή Ηρακλείου Κρήτης, από φτωχή αγροτική οικογένεια με ζωντανή λαϊκή πίστη. Σπούδασε Φυσικός στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Στα φοιτητικά του χρόνια, τον έδιωξαν από χριστιανικό οικοτροφείο, γιατί στις συζητήσεις με τους συμφοιτητές του μιλούσε για τα δίκαια του λαού και για το κοινωνικό μήνυμα του Ευαγγελίου. Την περίοδο αυτή συνδέθηκε με το Κίνημα της Χριστιανικής Δημοκρατίας και εντάχθηκε στη νεολαία του Ε.Χ.Ο.Ν.. Δραστηριοποιήθηκε έντονα ως στέλεχος της Χριστιανικής Δημοκρατίας και ήταν υποψήφιος βουλευτής στις προγραμματισμένες εκλογές του Μαΐου 1967, οι οποίες δεν έγιναν ποτέ λόγω του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967.

Κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών μετείχε ενεργά στην αντιδικτατορική αντίσταση, μαζί με τα υπόλοιπα στελέχη του Κινήματος. Όταν, μετά την κατάργηση της προληπτικής λογοκρισίας από τον Ιανουάριο του 1970, κυκλοφόρησε η εφημερίδα μας «Χριστιανική», μέχρι το κλείσιμό της από τη δικτατορία του Ιωαννίδη τον Δεκέμβριο του 1973, κάλυπτε το σπουδαστικό ρεπορτάζ, συντελώντας έτσι να γίνει η εφημερίδα στα χρόνια εκείνα ένα από τα σπάνια βήματα που προέβαλλε τις φοιτητικές κινητοποιήσεις, με αποκορύφωμα την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Μετά την πτώση του δικτατορικού καθεστώτος και την επανακυκλοφορία της εφημερίδας το 1974, απασχολήθηκε ως δημοσιογράφος και στέλεχός της, μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Έγινε διευθυντής της μέχρι το 1985. Παρά το γεγονός ότι είχε τη δυνατότητα να διοριστεί ως εκπαιδευτικός στο Δημόσιο, επέλεξε να αφιερώσει τη ζωή του στο έργο της Χριστιανικής Δημοκρατίας και της εφημερίδας της.

+Μανώλης Μηλιαράκης




Βραχύσωμος αλλά λεβέντης. 

Δεν του το 'χες. Μικρός το δέμας αλλά, παραδόξως, το μπόι δεν του έλειπε. Κρητίκαρος με τα όλα του - όχι σαχλαμαράκιας και κουραδόμαγκας. 

Ξεκίναγε χαμηλότονα κι ανέβαζε γρήγορα στροφές. Δεν τον πάθιαζαν αυτά που λέει αλλά τον πάθιαζαν αυτοί για λογαριασμό των οποίων τα λέει. Ηρεμούσε γρήγορα. Νερό κι αλάτι. Έφτιαχνε τα γυαλιά του και γελούσε. Γελούσε όπως γελούν οι καλόκαρδοι άνθρωποι. Και με τα μάτια.

Δεν είχε εύκολη ζωή αλλά βλαστήμια ποτέ δεν ακούστηκε από το στόμα του.

Στρατιώτης στον καλό αγώνα. Ταμένος στο καλό - στο κοινό καλό. 

Σε όσους τον συναναστράφηκαν θα λείψει -λείπει ήδη- το γέλιο του κι η ευγένειά του. Στον τόπο όμως θα λείψει ο ίσκιος του.

Καλή αντάμωση αδελφέ (και μέντορα πολλών) Μανώλη Μηλιαράκη.

Παντούλας Θόδωρος 

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2023

Στη Δηµοκρατία Των Oυρανών Ο Αδελφός Μανώλης Μηλιαράκης





Είµασταν στο κλείσιµο του φύλλου και, παρά την προετοιµασία, επέµενε να µένει λευκή µια σελίδα. Αίφνης, λίγο µετά τις 2, χτύπησε το τηλέφωνο: Ο αδελφός, ο γλυκύτατος φίλος, ο πατέρας µας, για τους νεώτερους, ο πάντα γελαστός Μανώλης Μηλιαράκης έχασε τη µάχη για τη ζωή και πέταξε στους ουρανούς.

Ανάλαφρος, είµαστε βέβαιοι, λευκός και καθάριος, παιδί ακόµα παρά τα 82 του χρόνια, άνθρωπος της ειρήνης, φλογερός αγωνιστής, σύµβολο εντιµότητας και ακεραιότητας, ελεήµων έως αυταπαρνήσεως, πονεµένος σύζυγος και πατέρας, ο Μανώλης, αναπαύτηκε από κάθε έργο και πόνο. Είµαστε βέβαιοι ότι βρίσκεται κιόλας στην αγκαλιά του λατρεµένου του Χριστού και των αγίων.

Παρά το ότι νοσηλευτόταν από τον Δεκέµβριο σε σοβαρή κατάσταση, η αναγγελία του θανάτου του µας βρήκε απροετοίµαστους. Γεννηµένος στις 7 Φεβρουαρίου του 1940 έφυγε στις 18 Ιανουαρίου του 2023. Οι λεπτοµέρειες της εξοδίου ακολουθίας θα είναι γνωστές αύριο, οπότε θα δηµοσιευτεί ανακοίνωση εδώ στην ιστοσελίδα µας. Ως πρώτη ανασκόπηση της ζωής του αναδηµοσιεύουµε από το φύλλο µας 951 (5 Νοεµβρίου 2015), σχετικό κείµενο µε την ευκαιρία της ανακήρυξής του σε επίτιµο πρόεδρο της Χριστιανικής Δηµοκρατίας στο 8ο Συνέδριο. Όλοι µας, φίλοι, αδελφοί και συνεργάτες ευχόµαστε αιωνία του η µνήµη.


ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Μ. ΜΗΛΙΑΡΑΚΗΣ (1940-2023)


Ένας αδελφός πρόεδρος στον χριστιανοκoινωνικό αγώνα

O Μανώλης Μηλιαράκης είναι ενεργός πολίτης και απλός ορθόδοξος χριστιανός, που δεν χρειάζεται δοξαστικά για να αισθάνεται σπουδαίος ούτε εξαρτά από αυτά την εκτέλεση του προσωπικού του χρέους ως ηγέτη έως χθες της Χρ. Δημοκρατίας ή ως προέδρου και μέλους πολιτικών και εθνικών Επιτροπών. Γνωρίζουμε ότι τον φέρνουμε σε δύσκολη θέση.

Εμείς όμως έχουμε ανάγκη, το ηθικό και πνευματικό χρέος, να μιλήσουμε για τον άνθρωπο, το φίλο, τον αδελφό, τον ταπεινό ηγέτη με μη συνήθη κατά κόσμον χαρακτηριστικά ενός προέδρου.

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2022

Γιώργος Μοράρης: Απλώς μετακόμισε στους στίχους του

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ*

Όταν το καλοκαίρι γίνεται χειμώνας

τα όρια των εποχών

καταστρέφονται απεριόριστα.

Ανάπηροι πενθούν ένα χέρι.

Το σήκωναν και το δόρυ χάραζε

στον εχθρικό θώρακα

τη μαρτυρία της τόλμης τους.

Άλλοι δώσανε στον τάφο

τα τέσσερά τους άκρα.

και μεταφέρουν

τον υπόλοιπο εαυτό τους

σ᾿ αυτό που απέμεινε:

ανθρώπινοι κορμοί

επιμένοντας να αναβλύζει δυνατότερο

το ρέμα της ζωής.

Πέρα από την ανέξοδη ανυπαρξία.

που χαρίζει τον θεϊκό της ύπνο

στην άνιση µάχη

ο πολυέξοδος θάνατος.

Δεν υπάρχουν σύνορα,

ανάμεσα στον Άρη και στο έγκλημα

και δεν ξεχωρίζουν την αθωότητα

από το κρίμα.

Ξετύλιξαν την αλυσίδα

που δεν έχει τελευταίο κρίκο.

*Γιώργος Μοράρης, ποιητική συλλογή Ροσμαρίνος, εκδόσεις Καστανιώτη.

Για τον ποιητή και φίλο του Άρδην Γιώργο Μοράρη (1946-2022), που χάσαμε στις 5 Οκτωβρίου 2022.

«Ο ποιητής», έγραψε ο Κώστας Μόντης, «δεν πέθανε, απλώς μετακόμισε στους στίχους του». Στην περίπτωση του Γιώργου Μοράρη, Κύπριου, όπως και ο Μόντης, που πέθανε πριν από λίγες μέρες, είναι ο θάνατός του, η ευκαιρία, πολλών από μας να τον γνωρίσουμε επιτέλους. Το ότι πρόκειται για σημαντικό ποιητή το πιστοποιεί, μεταξύ άλλων, η βράβευση της δεύτερης ποιητικής του συλλογής («Άνθη ράμνου») με το Κρατικό Βραβείο Κύπρου και της τρίτης ποιητικής του συλλογής «Ροσμαρίνος» από την Ακαδημία Αθηνών το 2008.

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2022

Κοιμήθηκε σήμερα, 24 Αυγούστου, ο Κάλλιστος Γουέαρ (Kallistos Wear), Άγγλος Ορθόδοξος επίσκοπος και θεολόγος (1934-2022).

Κοιμήθηκε σήμερα, 24 Αυγούστου, ο Κάλλιστος Γουέαρ (Kallistos Wear), Άγγλος Ορθόδοξος επίσκοπος και θεολόγος (1934-2022).



Θανάσης Ν.  Παπαθανασίου 


Πρώτη φορά επικοινώνησα μαζί του το 1987 (με επιστολές τις οποίες έχω κρατημένες) ενόψει της πρώτης μετάβασής μας στην Οξφόρδη για ανελέητη δουλειά στην Bodleian Library,  για το διδακτορικό μου. Και έκτοτε κρατήσαμε επικοινωνία, άλλοτε για τη "Σύναξη" κι άλλοτε για προσωπικά ερευνητικά, άλλοτε στην Αγία Τριάδα της Οξφόρδης ή στο σπίτι του, κι άλλοτε τυχαία καθώς διέσχιζε κάποιον δρόμο της πόλης, σωματώδης, με μισόκλειστα τα μάτια όταν χαμογελούσε, και με το μαύρο ράσο να ανεμίζει...  

Στη μνήμη του παραθέτω βιβλιοπαρουσίασή μου για τον Τιμητικό Τόμο που του εξέδωσε το 2018 η Θεολογική Ακαδημία του Βόλου. Ολόκληρο το κείμενο (μαζί με παρουσίαση του τιμητικού Τόμου για τον Ιωάννη Ζηζιούλα) βρίσκεται αναρτημένη στον σύνδεσμο τον οποίο δίνω στο τέλος της ανάρτηση. Είχε δημοσιευτεί στη "Σύναξη" 149 (2018), σσ. 104-108.
.........................................................

«Η μαρτυρία της Ορθοδοξίας στη Δύση.
Σύναξις ευχαριστίας προς τιμήν του Μητροπολίτη Διοκλείας Κάλλιστου Ware»
(συλλογικός τόμος, εποπτεία Παντελής Καλαϊτζίδης & Νικόλαος Ασπρούλης), Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών Βόλου / Εκδοτική Δημητριάδος, Βόλος 2018, σελ. 301 [1].

 «Ο θεολόγος επίσκοπος Κάλλιστος είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος του τόμου: μια ζωντανή μαρτυρία της Ορθοδοξίας στη Δύση.  Και στον τόμο αυτόν βρίσκουμε τα χαρακτηριστικά της γόνιμης ανάγνωσης και της σεβαστικής συζήτησης. Πάλι λακωνικά και ενδεικτικά, θα σταθώ σε κάποια σημεία, χαρακτηριστικά της έμπονης πορείας και της ανυπολόγιστης προσφοράς αυτού του λόγιου ποιμένα. 

Πρώτα απ’ όλα, θα σταθώ στην έννοια της μεταστροφής, καθόσον, όπως ξέρουμε, ο Τίμοθυ (κατόπιν Κάλλιστος Γουέαρ) μετεστράφη στην Ορθοδοξία, σε ηλικία ώριμη· 24 ετών. Η δυνατότητα για μεταστροφή, δηλαδή η δυνατότητα του ανθρώπινου υποκειμένου να επιλέγει ελεύθερα τον πνευματικό προσανατολισμό του, είναι αυτό που κάνει άνθρωπο τον άνθρωπο, κι όχι αντικείμενο υποχρεωμένο να παραμείνει για πάντα αυτό που έτυχε να βρεθεί. Η κλήση σε μεταστροφή είναι η καρδιά του Ευαγγελίου. Και δεν είναι τυχαίο ότι το πρώτο κείμενο του Μητροπολίτη Κάλλιστου στον πρώτο τόμο των αγγλικών απάντων του το 2000 αφορούσε ακριβώς το ταξίδι του προς την Ορθόδοξη Εκκλησία [2]. 

Σάββατο 2 Ιουλίου 2022

Κάτι που το 'χω κρατήσει ένα χρόνο... Για μια απώλεια...

Κάτι που το 'χω κρατήσει ένα χρόνο... Για μια απώλεια...



  Θανάσης Ν. Παπαθανασίου 


Πέρυσι, στις 24 Ιουνίου, είχε γίνει στο προαύλιο του ναού Αγίου Δημητρίου Παλλήνης εκδήλωση διπλή: αναφορά στη μνήμη του συναδέλφου μας Πέτρου Πράπα και παρουσίαση του βιβλίου της φίλης Σπυριδούλας (Ντένιας) Αθανασοπούλου-Κυπρίου, "Έστω μια λέξη: Για τη σχέση λογοτεχνίας και θεολογίας και το μυστήριο της ανάγνωσης".

Αναρτώ τώρα το κείμενο - τα λίγα λόγια που κατέθεσα 
(στο δε τέλος της ανάρτησης δίνω τον σύνδεσμο με το video όπου όλη η εκδήλωση: https://www.youtube.com/watch?v=qgf-c7XpRCI) :

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 

Για το μυστήριο της απώλειας, 
με αφορμή… μια σούπα κι ένα  τετράδιο

Αγαπητοί οικείοι του Πέτρου, φίλοι του Πέτρου, φίλοι της Ντένιας,

θερμά παρακαλώ, μην θεωρήσετε άτοπο ή άπρεπο αυτό που θέλω να πω… Θέλω να πω δυο λόγια για μια σούπα. Η σούπα, ξέρετε, είναι ένα ιδιαίτερο πιάτο. Όταν βυθίζεις το κουτάλι μέσα στη σούπα, το κουτάλι δεν βρίσκει αντίσταση. Ωστόσο το βυθίζεις αργά˙ δεν ξέρεις τι υπάρχει κάτω από την επιφάνειά της. Κι όταν η σούπα είναι δώρο (όταν, ας πούμε, σε τραπεζώνει φίλος), πριν σου πουν τι είδος είναι η σούπα που βρίσκεται μπροστά σου, θα μαντέψεις δυσκολότερα από οποιοδήποτε άλλο φαγητό απλώς κοιτάζοντας – αν δηλαδή δεν βάλεις στο στόμα σου την κουταλιά. Είναι παιγνιώδης η επιφάνεια της σούπας. Ήρεμη και επίπεδη, μοιάζει να προσφέρεται για surfing, όμως στην πραγματικότητα προσκαλεί στο αντίθετο: σε μακροβούτι. Σε οποιοδήποτε άλλο φαγητό, κάθε πιρουνιά αλλάζει την όψη του φαγητού – του αφαιρεί κομμάτι. Στη σούπα όμως, μετά από κάθε κουταλιά η επιφάνεια κρατά την αρχική μορφή της˙ το αινιγματικό επίπεδό της. Πρόσκληση μέχρι τέλους!

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2022

ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΕΡΒΑΣ

Χρίστος Δάλκος

Μὲ βαρειὰ καρδιά, κάθομαι νὰ γράψω γιὰ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ σημάδεψε ὄχι μόνο τὴν ζωή μου -αὐτὸ στὸ κάτω-κάτω δὲν πολυενδιαφέρει- ἀλλὰ τὰ πνευματικά μας πράγματα, μ᾿ ἕναν τρόπο ποὺ ἐλάχιστα γίνεται κατανοητὸς σήμερα.

Ἐὰν οἱ ὑποθέσεις τοῦ πνεύματος συνεχίσουν νὰ ἀπασχολοῦν τοὺς ἀνθρώπους τοῦ μέλλοντος -πρᾶγμα διόλου εὐνόητο καὶ αὐτονόητο- τότε θὰ σκύψουν ἐνδεχομένως πάνω στὰ πνευματικὰ πεπραγμένα τοῦ Ἀντώνη Ζέρβα, καὶ θὰ τοῦ ἀποδώσουν τὶς ὀφειλόμενες τιμὲς ποὺ ἡ συνωμοσία τῶν πνευματικῶν μετριοτήτων τοῦ ἀρνήθηκε.

Ὁ Ἀντώνης Ζέρβας, ὁ ποιητής, ὁ μεταφραστής, ὁ δοκιμιογράφος, ὁ κριτικός, ὁ ἄνθρωπος τῶν γραμμάτων καὶ τῶν τεχνῶν, ἀνῆκε στὴν γενιὰ τῶν Ἑλλήνων ποὺ διαμόρφωσαν τὸ πνευματικό τους πρόσωπο σὲ συνάφεια μὲ τὸν πνευματικὸ κόσμο τῆς Δύσης, εὐρωπαϊκῆς καὶ ἀμερικάνικης, τὸν ὁποῖο γνώρισαν εἰς βάθος καὶ μὲ τὸν ὁποῖο συνωμίλησαν ἐν πολλοῖς ὡς ἴσοι πρὸς ἴσον. Ὁ Κωστῆς Παπαγιώργης, μὲ τὸν ὁποῖο συμπορεύτηκε ὁ Ζέρβας, μὲ ὅλα τὰ σκαμπανεβάσματα ποὺ συνεπάγεται ἡ γειτνίαση ἐξ ὁρισμοῦ «δύσκολων», «ἐκρηκτικῶν» χαρακτήρων, διεκδικητῶν τῆς πνευματικῆς / μορφωτικῆς ἀριστείας, δίνει τὸ στίγμα τοῦ τί δὲν ἦταν αὐτὴ ἡ ὀλιγάριθμη, «εὐρωσπουδαγμένη» γενιά: «Μάλιστα ξέρουμε πολλοὺς ξενοσπουδασμένους ποὺ προτιμοῦν νὰ συνδιαλέγονται γαλλιστὶ ἢ ἀγγλιστὶ καὶ νὰ θεωροῦν τὴν Ἑλλάδα χεσμένο τόπο…».

Σάββατο 9 Απριλίου 2022

ΜΙΑ GRANDE DAME ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

ΜΙΑ GRANDE DAME ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

*

Ζέζα Ζήκου, In Memoriam

του ΗΛΙΑ ΜΑΛΕΒΙΤΗ

Την Ζέζα Ζήκου την γνώρισα απρόσμενα σε ένα δεκαπενθήμερο ταξίδι στην Ιαπωνία (μαζί με την αδελφή της Μαρίτα), τον Δεκαπενταύγουστο του 2000. Μέχρι τότε την ήξερα εξ ονόματος μόνον ως αρθρογράφο οικονομικών θεμάτων της Διεθνούς Αγοράς, στο πρωτοσέλιδο μάλιστα της πορτοκαλόχρωμης Οικονομικής Καθημερινής, κι ομολογώ πως ελάχιστα κείμενά της είχα διαβάσει. Ξεκίνησα στην αρχή του ταξιδιού να μιλώ για τη χώρα, την ιστορία της, την κουλτούρα και τις παραδόσεις της, κι είχα και το –ανεπίγνωστο ομολογουμένως– θράσος να ξεστομίσω δυο κοινότοπες,  ήδη ξεπερασμένες από την πρόσφατη ιστορία, κουβέντες για τη θαυμαστή οικονομική κατάσταση της Ιαπωνίας. Με άκουσε με προσοχή και μόνον αφού τελείωσα και μ’ ευχαρίστησε, άρχισε αυτή με τρόπο απλό, εύληπτο, προσηνή, ευγενή μα και με το αταλάντευτο ύφος της πραγματικής αυθεντίας και της εμβριθούς γνώσεως, να μου περιγράφει την εξόχως τραγική εικόνα της ιαπωνικής οικονομίας όπως είχε εξελιχθεί μέχρι τότε. Καθόμουν ως μαθητούδι κι άκουγα, συνειδητοποιώντας σιγά-σιγά ποια ήταν η συνομιλήτρια συνταξιδιώτισσά μου. Έκτοτε κι επί δεκαπέντε σχεδόν μέρες έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου προκειμένου να της γνωρίσω ό,τι ήξερα από την Ιαπωνία, τους τόπους που επισκεπτόμασταν, την τέχνη, τη θρησκεία, τη λογοτεχνία, το πνεύμα της. Είχε μία ασίγαστη περιέργεια να δει και να γνωρίσει όσα περισσότερα μπορούσε για τη χώρα και τους ανθρώπους. Δοκιμάζαμε καθημερινά τα πιο διαφορετικά ντόπια φαγητά, ψάχνοντας να διακρίνουμε γεύσεις, ποιότητες κι ιδιαιτερότητες του ιαπωνικού τρόπου, πήγαμε σε ναούς και πατσίνκο, σε μπαρ, σε μουσεία, σε καραόκε μπαρ κλπ.

Μιλήσαμε πολύ, για πολλά και για πολλούς, μίλησα για τη γιαπωνέζικη ποίηση, τους σαμουράι, τον κόσμο τους και τον ηθικό τους κώδικα (μόλις πρόσφατα είχα ανακαλύψει κι εγώ το Χαγκάκουρε του Γιαμαμότο Τσουνοτόμε), μου μίλησε για την πολιτική και την οικονομία, την κατάσταση της Ελλάδας, τη διεθνή πραγματικότητα, όπως την έβλεπε η ίδια· μιλήσαμε για τα γραπτά και τη σκέψη του Παναγιώτη Κονδύλη που εκτιμούσε βαθύτατα (με την επιστροφή μας στην Αθήνα έσπευσα να της δώσω το τεύχος του περιοδικού της «Ινδίκτου» που περιείχε το περίφημο –και μέχρι σήμερα τραγικά αγνοημένο– άρθρο του Κονδύλη για τις σχέσεις της Ευρώπης με τη Ρωσία, για τα Ηνωμένα Έθνη, μαζί με τους  Στοχασμούς ενός απολιτικού του Τόμας Μαν, που μόλις είχε εκδοθεί από την Ίνδικτο, όπου εργαζόμουν τότε). Σε αυτές τις συζητήσεις πρωτοένιωσα την ασίγαστη κι αγωνιώσα έγνοια της για τη χώρα και το μέλλον της, μα και τη σταθερή της πεποίθηση για την Τουρκία ως ένα επεκτατικό, αναθεωρητικό κράτος, εχθρικό προς τους γείτονές του και ιδίως προς την Ελλάδα. Κι αυτό, με στέρεη, πραγματική, εκτίμηση των γεγονότων και των εξελίξεων, παρά το τραυματικό βίωμα, που η οικογένειά της ως Κωνσταντινουπολίτες κουβαλούσαν, αποφασίζοντας να εγκατασταθούν μόνιμα στην Ελλάδα. Αυτή η έγνοια μάλιστα και η αγωνία αποτυπώθηκε εντονότατα και καθαρά ιδίως στην αρθογραφία της των τελευταίων ετών.

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2022

Έφυγε μια μεγάλη Ελληνίδα! Έφυγε η Ζέζα Ζήκου...



του Γιώργου Τασιόπουλου


Έφυγε μια μεγάλη Ελληνίδα! Έφυγε η Ζέζα Ζήκου...

Μια σπουδαία αρθρογράφος που η διεισδυτική δημοσιογραφική ματιά της με υποχρέωνε να την αναζητώ στα έντυπα που την ανάγκαζαν να μετακομίζει.
Τελευταία στην εφημερίδα Εστία. Τη γνώρισα από τον έντυπο λόγο της και όχι από την κοσμική της ζωή, από την προβολή της δίπλα στα δημοσιογραφικά αστέρια των τηλεοπτικών σαλονιών, καθώς δεν είχε τη χαρά ή μάλλον δεν ήταν επιλογή της, αφού η γραφή της ήταν ενοχλητική για το παρακμιακό πολιτικό σύστημα που διαφεντεύει την τύχη του τόπου μας και απέφευγε τις κακές παρέες.
Ήταν εύκολο να αντιληφθείς ότι κατ' εξαίρεση από το σινάφι της η κορυφαία δημοσιογράφος - οικονομολόγος, όπως γράφει ο διευθυντής της εφημερίδα της, είχε την Ελλάδα έγνοια της κάθε ημέρα!
Δεν γνώριζα για την καταγωγή της που εξηγεί την τόση ευαισθησία της για την πατρίδα. Ο πόνος της γι'αυτό που της στέρησε η κεμαλοφασιστική ιδεολογία είναι η ίδια η ιστορία του Ελληνισμού της Πόλης.
Γεννημένη στην Κωνσταντινούπολη η Ζέα Ζήκου μέχρι τα δέκα της δεν γνώριζε γρυ ελληνικά. Η γλώσσα μας ήταν απαγορευμένη για τα μέλη της ελληνικός μειονότητας της Κωνσταντινούπολης –γι’ αυτό στο τελευταίο της άρθρο της περασμένης Κυριακής εξεμάνη κατά του κυρίου Μητσοτάκη για την συνάρτηση Instanbul στο instagram του.
Ἡ μητέρα της γιά νά προστατεύσει από διώξεις των Τούρκων τα παιδιά της σε περίπτωση πού αποφάσιζαν να μιλήσουν την ελληνική σε δημόσιο χώρο, αποφάσισε να μην τούς μάθει την γλώσσα στην παιδική τους ἡλικία! Μέχρι την ηλικία των δέκα ετών η Ζέζα και η Μαρίτα δεν γνώριζαν τα ελληνικά λοιπόν, τα έμαθαν όταν αποφάσισαν να έρθουν για μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα. Και τα έμαθαν καλά.