Ο Τράμπ «δέρνει» δημόσια τον Ζελένσκι μπροστά στις κάμερες

Του Δημήτρη Μπελαντή 

Διαβάζω σε αριστερούς φίλους και φίλες την ενοχληση τους για την σκληρή και άξεστη συμπεριφορά του Τραμπ προς τον Ζελενσκυ.Στην ΕφΣυν διαβάζω ότι ήταν τραγικό που ο Τραμπ ταπείνωσε τον Ζελενσκυ.Προ ημερων,η ΕφΣυν, πάλι,  έγραψε για πισωπλατη μαχαιρια  του Τραμπ στην Ουκρανια.Αλλου διαβάζω ότι η Ουκρανία του Ζελενσκυ είναι οι Θερμοπύλες  των δημοκρατικών  αξιών της Ευρώπης κατά του ρωσικού επεκτατισμού.

Ελεος με την αξιοπρέπεια του παλιάτσου τυραννου !!! .Έχουν οι μαριονέτες των ισχυρών αξιοπρέπεια επειδή οι ισχυροί τους εγκατέλειψαν ; 

Κοιτάξτε φίλοι και φίλες.Οι Ρώσοι Κοζάκοι δεν ενδιαφέρονται να ποτίσουν τα άλογα τους στον Σηκουάνα.Εχει και η Ρωσία πουαμια.Ζειτε σε λάθος αιώνα.Η άποψη ότι η Ρωσία θέλει να καταλάβει εδάφη της "δυτικής Ευρώπης" είναι καθαρή προπαγάνδα των πολεμοκαπηλων. Ουτε θέλει ούτε μπορεί.

Όσον αφορά δε τον Ζελενσκυ,δεν είναι ο άγγελος της δημοκρατίας.Αυτος και ο Ποροσενκο  βγήκαν από ένα πραξικόπημα της Δύσης το 2014, καταπιεσαν με τάγματα εφόδου αριστερούς Ουκρανούς,έκαψαν τους συνδικαλιστές στην Οδησσό,  βομβάρδισαν επί χρόνια το Νυονμπας κλπ.Ηθελαν να βάλουν την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ και τους πυραύλους του ΝΑΤΟ πολύ κοντά στη Μόσχα.Αυτοι προκάλεσαν τον πόλεμο το 2022 ,όχι η Ρωσία.Τωρα που οι ΗΠΑ αποσύρονται από τον πόλεμο,  αυτά τα καθάρματα  του Κιέβου θέλουν να συνεχίσουν τον πόλεμο με την βοήθεια της πρόθυμης  ΕΕ, και του ευρωπαϊκού σκέλους του ΝΑΤΟ,  δηλαδή με χρήματα και νεκρούς των δικων μας κοινωνιών.Για αυτόν τον άνθρωπο λυπάστε γιατί του παραβίασαν το σαβουάρ βιβρ; 

Ο νέος πολιτικός χάρτης

Στη φωτογραφία η ηγέτιδα του ομοφοβικού, ξενοφοβικού, νεοναζιστικού ακροδεξιού AfD με τη σύντροφό της

Του Δημήτρη Μπελαντή 

Πρέπει να μας προβληματίσει το γεγονός ότι σε αντίθεση με το παρελθόν όπου ακόμη και την δεκαετία του 1990  η του 2000 (η Ελλάδα των Μνημονίων είναι ιδιαίτερη περίπτωση) αντιπάλευε στις εκλογές των ευρωπαϊκών κρατών μια κεντροδεξιά παράταξη (σαφώς νεοφιλελεύθερη) με μια σοσιαλδημοκρατική (σταδιακά όλο και πιο στραμμένη στον ήπιο νεοφιλελευθερισμό  αλλά με κοινωνικές ευαισθησιες), πλέον έχουμε ένα φάσμα "ακροκεντρώων" κομμάτων με πιο δεξιές η πιο αριστερές αποχρώσεις από την μια  και ένα φάσμα λαικιστικών δεξιών η ακροδεξιών κομμάτων από την άλλη.

Όλη η λαϊκή δυναμική που κάποτε πήγαινε στην σοσιαλδημοκρατία η και πιο Αριστερά ως κοινωνική εκπροσώπηση έχει περάσει (στρεβλά)  στην Ακροδεξιά .

Η δε παλιά Αριστερά έχει πλέον σπάσει στα δύο. Αυτή, κατά πλειοψηφία, που εντάσσεται στο κεντρώο συνταγματικό φάσμα και θεωρεί ως κύριο κίνδυνο την Ακροδεξιά  (εδώ ανήκουν  κόμματα σαν την Die Linke, τον ΣΥΡΙΖΑ, την Νέα Αριστερά , πλέον εν μέρει και τον Μελανσον κ.α.) και αυτή  όπως  λ.χ.της Βαγκενκνεχτ* που αρνείται να μπει στο δίλημμα προτείνοντας έναν τρίτο πόλο.Το ενδιαφέρον είναι ότι όλες οι δυνάμεις του κεντρώου φάσματος παλεύουν να πνιγει μια τέτοιου τύπου Αριστερά ακριβώς γιατί η διόγκωση της Ακροδεξιάς, παρά τα λεγόμενά τους, τους δίνει αρνητικό ρόλο ύπαρξης. Θετικό ρόλο δεν έχουν:

Το ΚΚΕ και ο Κωστας Σημιτης

Δημήτρης Μπελαντής

Για το ΚΚΕ, κατα την ανακοινωση που εβγαλε, ο Σημιτης ηταν απλως ενας συνεπης αστος πολιτικος με συνεπεια και συνεχεια στην υπηρετηση των στοχων της ταξης του.Οπως δηλαδη ο Ελ.Βενιζελος,ο Καραμανλης, ο Γεωργιος Παπανδρεου, ο Πλαστηρας η σε τελευταια αναλυση και ο Ανδρεας Παπανδρεου, κατα το ΚΚΕ τουλαχιστον.Τιποτε παραπανω η παρακατω.Τι λεει αυτο ιδιαιτερα για τον Κωστα Σημιτη; απολυτως τιποτε!!!.

Αυτη η εντυπωσιακη τοποθετηση- αφηνω εκτος τα συλλυπητηρια που ειναι μια αλλη συζητηση- δειχνει ποσο ενσωματωμενο ειναι το ΚΚΕ στο αστικο αλλα και στο ιμπεριαλιστικο συστημα.Αφηνει απεξω τον τραγικο πρωταγωνιστικο ρολο του Σημιτη στην ενταξη της Ελλαδας στο ευρω,που την κατεστρεψε ως χωρα οικονομικα και κοινωνικα, ακομη και σε αστικα πλαισια,την επελαση και διαχυση η και διογκωση της πολιτικης και κοινωνικης διαφθορας,την προετοιμασια των μνημονιων,την εξαγορα της ακαδημαικης διανοησης απο την ΕΕ,την προελαση των μκο, κυριως ομως την δημιουργια μιας ομαδας η ορθοτερα εισοδιστικης Φραξιας πολιτικων στελεχων,υποταγμενων στους ομιλους και τον ιμπεριαλισμο,που αποικισε σταδιακα ολα τα καθεστωτικα κομματα,συν μεγαλο τμημα της Αριστερας.

Την συστημικη ομογενοποιηση (Gleichschaltung) δηλαδη ολου του κομματικου συστηματος.Αφηνει απεξω το δοσιμο του Οτσαλαν,την συμβολη στην καταστροφη της Γιουγκοσλαβιας,το "ευχαριστω στους Αμερικανους"..,την θεαση σειρας αντιιμπεριαλιστικων οργανωσεων διεθνως ως τρομοκρατικων συμφωνα με την γραμμη των ΗΠΑ και της ΕΕ.Αφηνει απεξω την υπερχρεωση στις τραπεζες και την προετοιμασια μιας γιγαντιας δουλοπαροικιας.Οπως και τα δομικα προβληματα που οδηγησαν στα Μνημονια.

Ηταν ο Σημιτης φιλελευθερος;

Μονο αν φιλελευθερισμος ειναι το να υποτασσεις ολη την οικονομια στον ιμπεριαλισμο, στις τραπεζες, και σε πεντε οικογενειες φιλων σου.

Με το αζημιωτο ως κομμα τουλαχιστον.Και να βαζεις ολη την κοινωνια να παιζει στο χρηματιστηριο και μαλιστα με στημενα χαρτια.

Να διαλυεις σταδιακα το κοινωνικο κρατος.

Ακομη και ο τοτε πρωτοφανης νομος για την ενοικιαση εργαζομενων απο γραφεια δουλεμπορων επι Σημιτη ψηφιστηκε, στα τελη του 2000.Να καταργεις τα δικαιωματα των κατηγορουμενων , οπως εγινε με την " εξαρθρωση της τρομοκρατιας" το καλοκαιρι του 2002.

Ηταν ο Σημιτης σοσιαλδημοκρατης;

Μονο αν σοσιαλδημοκρατια σημαινει να δινεις κοινωνικο επιχρισμα στον νεοφιλελευθερισμο. Και να παιζεις με τον δικαιωματισμο και την woke κουλτουρα ( τοτε την ονομαζαν " διαχυση των κοινωνικων δικαιωματων προς τα κατω" , αρση του κοινωνικου αποκλεισμου και αλλα ευηχα).

Να γινω ακομη πιο προκλητικος.

Ηταν ο Σημιτης "αστος";

Μονο αν ταυτισει κανεις τον αστισμο κοινωνικα με τον αγριο καπιταλισμο του 21ου αιωνα και τις ολοκληρωτικες οψεις του.Θυμαστε το ξυλο στον διαγωνισμο ΑΣΕΠ το 1998 ;

Θυμαστε την καταστολη της προσπαθειας του ΚΚΕ και τμηματων αλλων της Αριστερας να παμε στην πρεσβεια των ηπα οταν ηρθε εδω ο Κλιντον την 19-11-1999;Το ΚΚΕ την εχει μαλλον ξεχασει. Θυμαστε την για χρονια παρακρατικη ανοχη της κυβερνησης στην Χρυση Αυγη; μετα το χτυπημα στον Δημητρη Κουσουρη; Επι Σημιτη εγιναν ολα αυτα.

Η παραπανω τοποθετηση του ΚΚΕ περι του συνεπους αστου Σημιτη ειναι μια τοποθετηση δηθεν "καθαρου αντικαπιταλισμου εν κενω". Ο Σημιτης, ομως, δεν ηταν απλως ενας συνεπης " φωτισμενος" αστος σαν τον Βενιζελο η τον Τρικουπη στην ανοδικη φαση του αστισμου και του καπιταλισμου στην Ελλαδα.

Ηταν μια σκοτεινη πολιτικη φιγουρα,ο,τι πιο δολιο και καθεστωτικο στην πιο παρακμιακη φαση της ελληνικης πλουτοκρατιας.

Ηταν ο πιο πιστος λοχαγος του γερμανικου και του αμερικανικου ιμπεριαλισμου.

Και λιγων ομιλων και εργολαβων που στηριζουν μαζι με την τσεπη τους και το διεθνες ιμπεριαλιστικο συστημα.

Ηταν ο πολιτικος που δεν ντραπηκε καν οταν αποκαλυφθηκε οτι το δικο του κομμα και κυβερνηση τα επαιρνε χοντρα απο τον ομιλο Siemens.Που δηθεν τα αγνοουσε ολα αυτα.Ουτε και διωχθηκε ποτε γι αυτο.

Ηταν ο Σημιτης εστω εκφραση μιας εντιμης κοινωνικης ηθικης; εστω μιας παραγωγικης εργατικοτητας; Αυτο που ηταν η ιδεολογια της εποχης Σημιτη, παρα το οτι λογω οικονομικου κυκλου υπηρξε μια σχετικα ευρεια ευμαρεια, ηταν οτι εισαι ηλιθιος αν δεν δικτυωθεις σωστα και δεν εντρυφησεις στον παρασιτισμο.

Εχοντας εγκαταλειψει , το ΚΚΕ, στρατηγικα την σημαντικη οψη της εξαρτησης της Ελλαδας απο τον ιμπεριαλισμο, ιδιως της οικονομικης,κοινωνικης και πολιτισμικης, εχοντας υιοθετησει το καθαρα σημιτικο επιχειρημα η ιδεολογημα περι "ισχυρης Ελλαδας",που επι μνημονιων φανηκε ποσο ισχυε, εχοντας παραδοθει σε εναν ανωδυνο για τον ελληνικο καπιταλισμο "καθαρο" ταξικο λογο, ειναι λογικο να λυπαται ως κομμα για τον θανατο του Σημιτη.

Ετσι οπως εχει μετασχηματιστει,ειναι δυστυχως και το ιδιο αποτυπωμα της εποχης Σημιτη.Ο σημιτισμος αποικισε ολο το πολιτικο φασμα της χωρας με τον ενα η τον αλλο τροπο.

Δυστυχως, ο Σημιτης ηταν σε μεγαλο βαθμο ο πιο επιδραστικος καπιταλιστης πολιτικος των τελευταιων τριαντα ετων στην Ελλαδα.

Επιδραστικος και συνεπης στην προετοιμασια της κοινωνικης καταστροφης και στην υποταγη σε ηπα- ΕΕ- ΝΑΤΟ.

Αν υπηρχε στη χωρα ενα γνησιο κομμουνιστικο κομμα η εστω αντιιμπεριαλιστικο, αυτο θα εβγαινε να πει και οχι τις υποπτες μωρολογιες περι του συνεπους αστου πολιτικου.Δεν υπαρχει, ομως.

ΠΗΓΗ: <iframe src="https://www.facebook.com/plugins/post.php?href=https%3A%2F%2Fwww.facebook.com%2Fdimitris.belantis%2Fposts%2Fpfbid0KUx4tND3C7bH3oq4UZatvJZCAkDtWtqD3ARxbX3ACFMEnDQ2hqyrEsq6xpyu3Fj4l&show_text=true&width=500" width="500" height="297" style="border:none;overflow:hidden" scrolling="no" frameborder="0" allowfullscreen="true" allow="autoplay; clipboard-write; encrypted-media; picture-in-picture; web-share"></iframe>

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Υποτέλεια και κατάρρευση του πολιτικού συστήματος της Ελλάδας, μπροστά στους Ευρωνατοϊκούς Πολέμους.

Εκδήλωση - συζήτηση με θέμα:

 Υποτέλεια και κατάρρευση του πολιτικού συστήματος της Ελλάδας, μπροστά στους Ευρωνατοϊκούς Πολέμους. Ρήγματα και διέξοδοι.

 Τετάρτη 18 Δεκέμβρη

Σκεψεις για την εννοια του ιμπεριαλισμου στο ψυχορραγημα του 2024

Του Δημήτρη Μπελαντή 

Στην συζητηση των τελευταιων ετων, εντος της οποιας Αριστερας, υφισταται μια συνεχης  παραμορφωση της εννοιας του ιμπεριαλισμου, τουλαχιστον της μαρξιστικης γιατι υπαρχουν και αλλες μη μαρξιστικες  ερμηνειες και πρισεγγισεις της εννοιας. Η μαρξιστικη θεωρια για τον ιμπεριαλισμο δεν υπαρχει στο εργο των Μαρξ και Ενγκελς , ειναι μεταγενεστερη. Κυριως αναπτυχθηκε στις αρχες  του εικοστου αιωνα απο τον Λενιν, τον Ρουντολφ  Χιλφερντινγκ και την Ροζα Λουξεμπουργκ πρωτογενως, σε μεγαλο βαθμο και απο τον Μπουχαριν. Πολλες επιρροες ειχε ο Λενιν ως προς την εννοια του ιμπεριαλισμου  και απο τον  Βρετανο  δημοσιολογο Τζον  Χομπσον αν και ο Χομπσον ηταν ριζοσπαστης αντιαποικιακος  φιλελευθερος και οχι μαρξιστης.Οι κεντρικες οψεις στον Λενιν  ειναι η μεταβαση απο τον ανταγωνιστικο- φιλελευθερο  στον μονοπωλιακο καπιταλισμο, η συγκεντρωση και συγκεντροποιηση του κεφαλαιου σε μεγαλους μονοπωλιακους ομιλους,  ιδιως η Εξαγωγη Κεφαλαιου ( και οχι μονο εμπορευματων), ο συνδυασμος της καταληστευσης αποικιων με την εξαγωγη κεφαλαιου ( η καταληστευση χωρων  υπηρχε και πριν απο τον μονοπωλιακο καπιταλισμο) και η  παλη για την διανομη και αναδιανομη του κοσμου.Η δημιουργια διεθνων μονοπωλιακων ομιλων οπου το εθνικο και διεθνικο στοιχειο συνυπαρχουν. Επισης, η ταση για σαπισμα και παρασιτισμο του καπιταλισμου στο σταδιο αυτο ( αυτο προερχεται πιο πολυ απο τον Χομπσον που ασχολειται οχι τοσο με τα μονοπωλια οσο με τους διεθνεις  εισοδηματιες και το παρασιτικο τους εισοδημα).Η επιρροη  στον Λενιν  ως προς το  μονοπωλιο πηγαζει  απο τον Χιλφερντινγκ,  ως προς το  παρασιτικο  εισοδημα πηγαζει απο τον  Χομπσον.Η συμβολη της Λουξεμπουργκ αφορα κυριως την  κρισιμη για τον  ιμπεριαλισμο ενταξη συνεχως των προκαπιταλιστικων κοινωνιων  στην  κυριαρχια του κεφαλαιου  ωσοτου δεν θα υπαρχει πια κοσμος εξωτερικος προς τον  καπιταλισμο.

Επισης ο Λενιν  αρνειται την   θεση  του Καρλ  Καουτσκυ  οτι στην  τελικη  φαση  θα αρθουν  οι ενδοιμπεριαλιστικοι ανταγωνισμοι και ολα τα  μονοπωλια  θα  ενωθουν σε ενα  διεθνες  κρατος- καρτελ , τον   Υπεριμπεριαλισμο.

Παρατηρηση πρωτη. Υπαρχει ενας καπιταλιστικος "ιμπεριαλισμος" και πριν απο το μονοπωλιακο σταδιο του καπιταλισμου.Πχ αποικιοκρατια στην Αμερικη, Ινδιες απο τον 18ο αιωνα, διεθνεις εμπορικες εταιρειες, μερκαντιλισμος  κλπ. Βασικο εργαλειο του  το δουλεμποριο και η καταληστευση πορων . Ειναι διαφορετικη  θεωρητικη  εννοια απο την λενινιστικη.Κατα μια εννοια, υπηρξε και ενας "ιμπεριαλισμος" στην φαση της  πρωταρχικης συσσωρευσης κεφαλαιου ( 15ος με 18ο αιωνα).Ειναι αλλη εννοια απο την λενινιστικη, οπως και ο ρωμαικος ιμπεριαλισμος  επι δουλοκτησιας κλπ

Παρατηρηση δευτερη.Δεν ειναι καθε επεκτατικη η βιαιη  επιθετικη δυναμη ιμπεριαλιστικη με την λενινιστικη εννοια. Με αυτη τη λογικη ακομη και μεσαιωνικες χωρες θα ηταν ιμπεριαλιστικες.Ακομη και ο Τζενγκις Χαν θα ηταν ενας προωρος ιμπεριαλιστης.

Παρατηρηση τριτη.Αν και στο εργο του Λενιν για τον ιμπεριαλισμο φαινεται καποιες φορες οτι καθε αναπτυγμενη  καπιταλιστικη χωρα, εντος  του μονοπωλιακου σταδιου τουλαχιστον,  ειναι ιμπεριαλιστικη, δεν ειναι , ομως, ετσι στην πραγματικοτητα.Η Ελλαδα εχει μπει στο μονοπωλιακο σταδιο και ειχε οψεις μονοπωλιακης  αναπτυξης ηδη  απο την δεκαετια του 1930 το αργοτερο.Ομως μεσα στην ιμπεριαλιστικη αλυσσιδα υπαρχει ιεραρχια με αποτελεσμα ακομη και χωρες του μονοπωλιακου σταδιου, ποσο μαλλον χωρες προμονοπωλιακες  η και με ισχνη καπιταλιστικη αναπτυξη, να εξαρτωνται απο αλλες ισχυροτερες. Αρχη της  ανισης  και  συνδυασμενης  καπιταλιστικης αναπτυξης. Μονο οι πιο ισχυροι κρικοι διεθνως  σε επιπεδο οχι μονο εντασης της  καπιταλιστικης αναπτυξης αλλα και πολιτικης και στρατιωτικης ισχυος , και ενδεχομενως και πολιτισμικης, ειναι ιμπεριαλιστικες χωρες και μοιραζουν τον κοσμο. Οσο και αν υποστηριχθηκε αυτο απο καποιες μαρξιστικες τασεις,οπως πχ  το περιοδικο  "Θεσεις", αλλα και αλλοι , η Ελλαδα ουτε ειναι ουτε υπηρξε ποτε  ιμπεριαλιστικη χωρα, παρα το οτι σε καλυτερες εποχες ειχε καποιες υπο- ιμπεριαλιστικες οψεις ( πχ επενδυσεις παλιοτερα σε Βορεια Αφρικη, Βαλκανια κλπ). Η ενταξη στην ΕΕ παρα τις αρχικες  προσδοκιες καποιων ομιλων για αναβαθμιση διεθνως  υποβαθμισε τελικα την θεση της Ελλαδας στην αλυσσιδα.

Μήπως να το ξανασκεφτούν στον Περισσό;

Του Δημήτρη Μπελαντή

Υπαρχουν πολλες φορες που η χρηση των εννοιων του μαρξισμου γινεται μια απολογητικη υπερ του ιμπεριαλισμου. Η παντως υπερ της συγχυσης και του πολιτικου καθησυχασμου.

Στην ιστοσελιδα του ΚΚΕ υπαρχει  σημερα συνεντευξη του υπευθυνου Διεθνων Σχεσεων της ΚΕ του ΚΚΕ Ελισαιου Βαγενα. Γραφει αρκετα σωστα πραγματα για το ποιον των σημερινων κυριαρχων της Συριας και μετα πεφτει στον απολυτο παραλογισμο .

- Τα γνωστα περι παλης στην περιοχη του ρωσικου και του αμερικανικου ιμπριαλισμου.Η αστικη ταξη της Συριας ηταν με τον ρωσικο και εχασε.Εδω ο κ.Βαγενας ξεχναει κατι.Δεν παιχτηκε μονο ποια διεθνης καπιταλιστικη  ταση θα επικρατησει  στη Συρια αλλα αν θα συνεχισει η Συρια να ειναι κρατος κυριαρχο και ενιαιο. Δεν απασχολει τον κ.Βαγενα. Και η Ελλαδα καπιταλιστικο κρατος ειναι.Μηπως να κατακερματιστει να τελειωνουμε; Οσο ξερω , η θεση των μαρξιστων ηταν παντοτε να παρει η εργατικη ταξη την εξουσια στο εθνικο κρατος, οχι να μοιραστει αυτο μεταξυ ξενων κρατων η κλικων.

- Ασκει κριτικη στα  αντιαποικιακα κινηματα που ειχαν ως στοχο την εθνικη ανεξαρτησια γιατι αυτο ειναι, λεει,  θεωρια των σταδιων.Ειναι αλλο να λες οτι η εθνικη ανεξαρτησια για τους μαρξιστες επρεπε να ειναι αδιασπαστη απο την παλη για τον σοσιαλισμο ( ενιαια διαδικασια)  και αλλο να επικρινεις την ιδια την εθνικη ανεξαρτησια. Ηταν δυνατο σε αποικιακες και νεοαποικιακες χωρες να μην τιθεται ζητημα εθνικης ανεξαρτησιας; μονο καποιες πολυ μειοψηφικες τασεις του τροτσκισμου ειχαν τοτε αυτη τη θεση , οχι ο πλειοψηφικος τροτσκισμος που ειχε την θεση της διαρκους επαναστασης.

- Φτανει στο σημειο να ονομαζει την πτωση Ασαντ και ανοδο των φιλοδυτικων τζιχαντ  ως " αλλαγη καπιταλιστικης  φρουρας" μεταξυ τασεων του κεφαλαιου που κατεχουν τα μεσα παραγωγης. Κυριε Βαγενα , ισως να μην το παρατηρησατε, αλλα εδω και 12 χρονια και παραπανω στη Συρια δεν υπαρχουν βασικα  μεσα παραγωγης αλλα μονο μεσα καταστροφης.Τι παραγοταν στη Συρια ως καπιταλιστικο εμπορευμα; ο θανατος κυριως.Ακομη και το εμπορευμα  " ανοικοδομηση" θα δυσκολευτει να προχωρησει σε πλαισιο τετοιας ασταθειας.

- Συνεπειες σε παλαιστινιακο αγωνα απο την πτωση της κυβερνησης Ασαντ. Δεν βρηκα να αναφερεται κατι.Ουτε οτι η εξελιξη ενισχυει τους σιωνιστες.Μονο οτι αποδυναμωνεται το καπιταλιστικο Ιραν. Η λευτερια στην Παλαιστινη θα ερθει απο τον ουρανο; η απο την μικροΔιεθνη γυρω απο το κκε; 

Τι προσφερει αυτη η τοποθετηση σε οσους ζητουν την ηττα του σιωνισμου και την αποδυναμωση των στρατηγικων του ιμπεριαλιασμου; συγχυση και μονο συγχυση. Ολοι κακοι ειναι, καθηστε εκει που ειστε και καντε διαλογισμο. Τιποτε δεν αλλαζει ποτε.

Όλη η συνέντευξη ΕΔΩ

Γιατί η τεράστια αδυναμία της Κεντροαριστεράς δεν δημιουργεί ως τώρα "αριστερό" ρήγμα

Του Δημήτρη Μπελαντή 

Το να είναι εξαιρετικά δύσκολο να συγκροτηθεί μαζικά ένας χώρος στα "αριστερά" της πολιτικής σκηνής την στιγμή που η Κεντροαριστερά έχει τα χάλια του ΣΥΡΙΖΑ η σε μικρότερο βαθμό και του ΠΑΣΟΚ δείχνει, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ότι το πρόβλημα και στην Ελλάδα και διεθνώς είναι πολύ βαθύ  κοινωνικά και όχι επιφανειακο .Ειδικά όμως στην Ελλάδα. Επίσης, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν θεωρώ ότι το ΚΚΕ ,η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η άλλα  υπαρκτά σχήματα,ακόμη και συμπαθή, μπορούν να  καλύψουν  στοιχειωδώς αυτήν την ανάγκη. Διατυπώνω ορισμένες  εξηγητικες σκέψεις, χωρίς καμία βεβαιότητα. Και με το επίθετο " αριστερός" σε πολλά εισαγωγικά.

- Η ύπαρξη ενός αριστερού η φιλοκοινωνικου σχεδίου προϋποθέτει ότι το έθνος συγκροτημένο σε κρατική οντότητα έχει μιαν  βεβαιότητα  η ασφάλεια μελλοντικής ύπαρξης και μάλιστα σχετικά  ανεξαρτητης.Αυτο δεν ισχύει πια για την Ελλάδα. Μειώνονται σταδιακά οι ελάχιστες προϋποθέσεις  και υποδομές για κάτι τέτοιο. Η Ελλάδα διχάζεται ως  εικαζόμενο υποθετικό  μέλλον ανάμεσα σε έναν αμερικανοισραηλινό δορυφόρο η σε έναν  τουρκικό δορυφόρο. Μόνο η ρήξη με την συλλογική  Δύση μπορεί να ανοίξει μια τρίτη δυνατότητα ανεξαρτησίας. Το κοινωνικό χωρίς εθνικό πλαίσιο είναι αδύνατο. Για οποιοδήποτε έθνος.

- Η έννοια της Αριστεράς έχει βαθύτερα συνδεθεί πια  διεθνώς με την πολιτική ορθότητα και την λεγόμενη woke κουλτούρα καθως και με έναν επιφανειακό μοδάτο  " αντιφασισμο".Οταν την κουλτούρα αυτήν την προωθεί το ίδιο το κράτος επίσημα και η ΕΕ, ποιος ο λόγος ύπαρξης  διακριτης Αριστεράς; για να επαναλαμβάνει το κράτος; Σίγουρα, το κράτος έχει αντιφάσεις, έχει  και αντιwoke, ακροδεξιές,ρατσιστικές  η εθνικιστικές όψεις κλπ .Όμως, η όψη της πολιτικής ορθότητας, λόγω εξάρτησης από την ΕΕ ,γίνεται όλο και πιο ισχυρή εντός του κράτους  και διεισδύει σε όλους τους χώρους.Σε μεγάλο βαθμό, και δεν είμαι ο πρώτος που το λέω, τα υπαρκτά κόμματα είναι μηχανισμοί του κράτους,του ΝΑΤΟ  και της ΕΕ. Ιδεολογικά και υλικά.

Ζαρα Βαγκενκνεχτ

Του Δημήτρη Μπελαντή 

Είναι το κόμμα της Ζαρα Βαγκενκνεχτ συντηρητικό και ξενοφοβο,όπως το παρουσιάζουν οι ακροκεντρωοι αλλά και το "γνωστό " τμήμα της Αριστεράς που στηρίζει συνήθως  έμμεσα τους ακροκεντρωους;  

Ούτε λίγο ούτε πολύ, μέσω της θεωρίας των δύο άκρων, όλοι αυτοί βάζουν στην ίδια ζυγαριά το κόμμα αυτό με το κόμμα AFD που όντως έχει ισχυρά  ακροδεξιά στοιχεία,αλλά είναι και προϊόν της οικονομικής  και κοινωνικής καθίζησης της γερμανικής κοινωνίας.

Όχι, το νέο κόμμα της Βαγκενκνεχτ ( καλό είναι κάποια στιγμή να το ονομάσουνε κάπως αλλοιως ) είναι σε γενικές γραμμές η Αριστερά όπως θα έπρεπε να είναι σήμερα στην Δύση. Με τις υπαρκτές συνθήκες και όχι τις ιδεώδεις.

- Νοιάζεται για τους φτωχούς  Γερμανούς και τις κοινότητες τους  σε συνθήκες οξείας οικονομικής κρίσης  πολύ περισσότερο από ο,τι για την πολιτική ορθότητα και την επικέντρωση στα άπειρα φύλα και στο να ονομάζουμε τους ανθρώπους με ουδέτερο άρθρο η τι έκανε η ιντερσεξ αθλήτρια στο Παρισι. Καλα κάνει.Η κανονική Αριστερά ως το 1990 ,προτού  πολλά αριστερά  κόμματα  και κομματιδια γίνουν βαπορακια των ΜΚΟ και της παγκοσμιοποίησης ,αυτό βασικά  έκανε.Κανω λάθος;  αν λοιπόν τα παραπάνω είναι " συντηρητισμός", που βέβαια και δεν είναι, είναι σωστός " συντηρητισμός".Με αυτήν την έννοια και η προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων συντηρητισμός είναι μπρος στην αναδιάρθρωση του κεφαλαίου.Αυτο δεν λένε οι νεοφιλελεύθεροι εδώ και σαράντα χρόνια; όταν προστατεύουμε κάτι που σωστά υφίσταται ,είμαστε συντηρητικοί;  και αυτοί που θέλουν να καταλυσουν δεσμούς και ποιότητες του ανθρώπινου είδους εδώ και χιλιάδες χρόνια όπως πχ η και βιολογική  γονεικοτητα είναι επαναστάτες; Ε τότε και το να μην γίνουμε μηχανές ως είδος, συντηρητικό δεν είναι; επαναστάτης είναι μόνο ο Elon Musk.

Τι είναι και τι επιδιώκει η σιωνιστική ηγεσία ;

Του Δημήτρη Μπελαντή

Ολόκληρη η ανθρωπότητα παρακολουθεί έκθαμβη όχι μόνο την διαρκή σιωνιστική γενοκτονία των Παλαιστινίων στη Γάζα και την Δυτική Όχθη πλέον. Ακόμη, παρακολουθεί έκθαμβη αλλά και αρκετά παθητική την εξτρεμιστική ώθηση των πραγμάτων στην Μέση Ανατολή από την ηγεσία του Ισραήλ προς μια μεγάλη στρατιωτική κλιμάκωση με το Ιράν και τους συμμάχους του στην περιοχή, με τους σιωνιστές να θέλουν να εμπλέξουν σαφώς και τις ΗΠΑ στον μεγάλο αυτόν αναδυόμενο αντιιρανικό πόλεμο.

Η ενίσχυση πρόσφατα του Ιράν από την Ρωσία με σύγχρονα οπλικά
συστήματα δείχνει το διαμέτρημα της σύγκρουσης που μπορεί να προκύψει αλλά και την αντισυσπείρωση που προκαλεί η ισραηλινή ανεξέλεγκτη επιθετικότητα. Από ορισμένες απόψεις, η ανάφλεξη αυτή, αν
προχωρήσει, μπορεί να γεννήσει πολύ μεγαλύτερους κινδύνους για την διεθνή ειρήνη από την ρωσοουκρανική πολεμική διαμάχη.

 Ακόμη και την πυροδότηση ενός κανονικού Παγκοσμίου Πολέμου.

Γιατί όμως αυτός ο βαθμός επιθετικότητας από το Ισραήλ; μπορεί να επιβιώσει το Ισραήλ ως κράτος μέσα σε μια τόσο μεγάλη ανάφλεξη η ακόμη κι αυτό τους είναι αδιάφορο; είναι δυνατόν να θέλουν να ζήσουν σε καταφύγια; Καταθέτω εδώ ορισμένες σκέψεις για τις αιτίες της.

Τι είναι το Ισραήλ και το σιωνιστικό πλέγμα;

Το Ισραήλ, όπως έχει εξελιχθεί, δεν είναι μόνο η μικρή εδαφική επικράτεια που κατέχει, σε μεγάλο βαθμό τελείως παράνομα κατά το διεθνές δίκαιο.
Δεν είναι πια αυτό που κάποτε λέγαμε στην Αριστερά, δηλαδή ένα
προγεφύρωμα των ΗΠΑ και της Βρετανίας στην περιοχή, για τα πετρέλαια κλπ, αν τυχόν ήταν κάποτε. Είναι ένα ισχυρότατο διεθνές οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό και πολιτιστικό Δίκτυο Εξουσίας. Πιο πολύ διεθνικό δίκτυο πολιτικής και φονταμενταλιστικης εξουσίας είναι παρά εθνικό κράτος. Δεν εννοούμε βεβαίως ότιοι Εβραίοι ελέγχουν τον κόσμο που είναι σαφώς μια λαϊκίστικη ακροδεξιά βλακεία, αλλά το ότι ο σιωνισμός ειδικά αποτελεί σημείο αναφοράς και σύγκλισης ενός τεράστιου
συνασπισμού τμήματος του μονοπωλιακού, χρηματιστικού και
ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου στην Δύση και στις ΗΠΑ είτε λόγω εθνοτικής  – θρησκευτικής συγγένειας με το Ισραήλ είτε λόγω κοινών πολιτικών η οικονομικών συμφερόντων είτε λόγω κοινών ιδεολογικών φανατισμών.

Τι είναι και τι επιδιώκει η σιωνιστική ηγεσία ;

Του Δημήτρη Μπελαντή 

Όλη η ανθρωπότητα παρακολουθεί έκθαμβη όχι μόνο την διαρκή  σιωνιστική  γενοκτονία των Παλαιστινίων στη Γάζα αλλά και την Δυτική Όχθη πλέον.Επισης, παρακολουθεί έκθαμβη αλλά και αρκετά παθητική την εξτρέμιστικη  ώθηση των πραγμάτων από την ηγεσία του Ισραήλ προς  μια μεγάλη στρατιωτική  κλιμάκωση με το Ιράν και τους συμμάχους του στην περιοχή ,με τους σιωνιστές να θέλουν να εμπλέξουν σαφώς και τις ΗΠΑ στον μεγάλο αυτόν  αντιιρανικο πόλεμο.Η ενίσχυση πρόσφατα του Ιράν από την Ρωσία με σύγχρονα οπλικά συστήματα δείχνει το διαμέτρημα της σύγκρουσης που μπορεί να προκύψει.Απο ορισμένες όψεις, η ανάφλεξη αυτή, αν προχωρήσει, μπορεί να εγκυμονεί πολύ  μεγαλύτερους κινδύνους για την διεθνή  ειρήνη από την ρωσοουκρανική πολεμική διαμάχη.

Γιατί όμως αυτός ο βαθμός επιθετικότητας από το Ισραήλ; μπορεί να επιβιώσει το Ισραήλ ως κράτος  μέσα σε μια τόσο μεγάλη ανάφλεξη η ακόμη κι αυτό τους είναι αδιάφορο; είναι δυνατόν να θέλουν να ζήσουν σε καταφύγια;  

 Σκοπεύω να γράψω ένα συνολικό ερμηνευτικό  άρθρο για το ζήτημα  και εδώ απόψε  θα καταθέσω κάποιες πρώτες σκέψεις.

1. Το Ισραήλ, όπως έχει εξελιχθεί, δεν είναι μόνο η  μικρή εδαφική επικράτεια που κατέχει,σε μεγάλο βαθμό τελείως παράνομα κατά το διεθνές δικαιο.Δεν είναι πια αυτό που κάποτε λέγαμε στην Αριστερά, ένα προγεφύρωμα των ΗΠΑ και της Βρετανίας στην περιοχή, για τα πετρέλαια κλπ, αν τυχόν  ήταν κάποτε. Ειναι ένα ισχυρότατο  διεθνές οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό και πολιτιστικό Δίκτυο Εξουσιας.Πιο πολύ διεθνικο  δίκτυο φονταμενταλιστικης  εξουσίας είναι  παρά εθνικό κράτος. Δεν εννοούμε βεβαίως ότι " οι Εβραίοι ελέγχουν τον κόσμο", που είναι σαφώς  μια λαϊκίστικη  ακροδεξιά βλακεία, αλλά το ότι ο σιωνισμός ειδικά  αποτελεί σημείο αναφοράς και σύγκλισης  ενός τεράστιου συνασπισμού τμήματος του μονοπωλιακού, χρηματιστικού και ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου στην Δύση και στις ΗΠΑ  είτε λόγω εθνοτικής - θρησκευτικής συγγένειας είτε λόγω κοινών πολιτικών   η οικονομικών συμφερόντων είτε λόγω κοινών ιδεολογικών φανατισμων.Τμημα των Ευαγγελιστών Προτεσταντών και των neocons  στο οικονομικό και πολιτικό μπλοκ εξουσίας των ΗΠΑ μοιράζονται κοινές  ιδεολογικές αντιλήψεις  με το Τελ Αβίβ σχεδόν  θρησκευτικού αποκαλυπτικού τύπου. Οι κοινές αντιλήψεις τους  είναι καταστροφικά εσχατολογικές και βεβαίως βαθιά  αντιμουσουλμανικες. Οι σιωνιστές στο Ισραήλ και διεθνώς δεν είναι γενικά Εβραίοι, άλλωστε σημαντικό τμήμα των αριστερών Εβραίων και των θρησκευόμενων  ορθοδόξων Εβραίων  παντού είναι απέναντι στο Ισραήλ και στα σχέδια του με πρωτοφανή γενναιότητα.Αντλωντας από τον παλιό αριστερό και  ριζοσπαστικό μεσσιανισμό.

Ολυμπιακοί και Νέα Αριστερά

Του Δημήτρη Μπελαντή 

Αν η Αριστερά υποστηρίζει την αποδόμηση της κλασσικής παιδείας και της Αναγέννησης καθώς  και την υβριστική αποδόμηση όλων των μεγάλων πνευματικών παραδόσεων  του δυτικού πολιτισμού (ακόμη και οι θρησκείες, όχι οι εκκλησιαστικοί θεσμοί εξουσίας, είναι μεγάλες πνευματικές παραδόσεις της Δύσης  και συλλογικοί δεσμοί), ακόμη και την αποδόμηση του καλού γούστου και της αισθητικής, και οι συντηρητικοί τυχαίνει να τα υπερασπίζονται, τότε, σύντροφοι, έχει γίνει ένα τεράστιο λάθος και το φάσμα αριστερά - δεξιά έχει, όπως και στην περίοδο του κοβιντ και των ψευτοεμβολιων, γυρίσει τούμπα.

Αν η Αριστερά είναι μια παραλλαγή του κωλοπαιδισμου του ακραίου Κέντρου, ένας απόλυτος σχετικισμός, τότε μπορεί άνετα να πάει στο διάβολο και κανείς δεν θα ζημιωθεί. 

Η ελευθερία της κακαίσθητης κιτς προσβλητικής  διακωμώδησης δεν θυμίζει καθόλου  τον Διαφωτισμό αλλά άσχημες και μηδενιστικές  παραλλαγές του Σατυρικού του Πετρώνιου.  Αν και στην ταινία του Φελίνι  πάνω στο Σατυρικόν, υπάρχει τουλάχιστον ομορφιά των σωμάτων, σε αντίθεση με την δήθεν τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Στην ελληνορωμαϊκή  αρχαιότητα, αυτό θεωρούνταν πολύ σημαντικό. Δεν βγάζανε την ασχήμια παγανιά.

Από την σάτιρα στην σκοπο7μενη προσβολή - ένας πολιτισμός άνευ ορίων 

Κυριαρχία της τυποποίησης και του Ομοίου στην Δύση

Του Δημήτρη Μπελαντή 

Η βασικότερη διανοητική νόσος στη Δύση και στον τρόπο που σκέφτονται οι πολιτικοί, οι διανοητές, οι ομάδες  αλλά και η κοινωνική πλειοψηφία είναι η Τυποποίηση.  Δήθεν λατρεία του διαφορετικού, τα πάντα  όμως κινούνται μέσα από συστήματα  τυποποιημένων πλατφορμών, ακόμη και τα συστήματα σκέψης και αξιολόγησης. Το αποκλινον καταδικάζεται στην σιωπή η την ακύρωση. Η υποκειμενικότητα,το συναίσθημα, η φιλία,ο έρωτας είναι απόντα.  Πολύ " διαφορετικό"  στην ρητορική  αλλά καθόλου  προσωπικό και υποκειμενικό  στοιχείο στην ζωή, συναισθηματικά η διανοητικά.  Γκρίζο  παντού παρά τα ουράνια τόξα.

Διαμορφώνεται ένα σύστημα πεποιθήσεων στην επιστήμη, ιδίως τις κοινωνικες, έντονα ιδεολογικό η και αυταρχικά θεολογικό, που δεν μπορείς έστω και περιφερειακά να το αμφισβητήσεις αν θέλεις θεση στην τυπική Ακαδημία.

Το ίδιο και στην πολιτική. Η είσαι με το υπάρχον φάσμα η επικίνδυνος ακροδεξιός, τραμπιστής κλπ 

Επίσης, διαμορφώνεται μια αργκό, πχ στην δικαιωματική φιλολογία, όπου κάθε λίγο προστίθεται μια αγγλόφωνη λέξη η φράση, εκκινούσα από το Πουθενά,  που ούτε οι προωθητές της δεν την ερμηνεύουν επαρκώς.  Βάσει αυτών, κάθε λόγος που έστω ρωτά τι σημαίνουν αυτά και γιατί να τα δεχτεί a priori ακυρώνεται.  Είναι σαν να μαθαίνεις μια γλώσσα και συνεχώς να σου αλλαζουν τα δεδομένα η τους κανόνες. Το υπερεγώ είναι κι αυτό ρευστό. Σχιζοφρενικη προσέγγιση και εμπειρία.

Σχεδόν, όλες οι συζητήσεις εντός  συστημικού πλαισίου αποτελούν ένα είδος multiple choice ή πάντως επιλογών μενού μέσα σε μια νοητή πλατφόρμα. Όποιος μιλά άλλη γλώσσα εκτός αυτής της πλατφόρμας  πετιέται έξω  η είναι ακατανόητος.

Ταυτοχρόνως, όλη η νοητή πλατφόρμα και η βάση της είτε είναι ψευδείς οντολογικά η φανταστικές είτε στερούνται νοήματος.

Τα δείγματα είναι φανερά. Οι θρησκείες επανακάμπτουν, το εθνικό επανακάμπτει, η διεθνοποίηση της αμερικανικής ισχύος απέτυχε, η ωχρή  πλατφόρμα του Ακραίου Κέντρου δεν προσφέρει κανένα νόημα η ψυχική ασφάλεια.  

Η πολιτική εκπροσώπηση.

Η πολιτική ελευθερία είναι αυτού που σκέφτεται και δρα διαφορετικά ( Ρόζα Λούξεμπουργκ)

Του Δημήτρη Μπελαντή

Σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, είτε αστικό είτε σοσιαλιστικό, ο σχηματισμός της γενικής βούλησης πρέπει να στηρίζεται στην αποδοχή  και συνύπαρξη διαφορετικών και ετερόμορφων πολιτικών σχηματισμών,με διαφορετικά ή και ανταγωνιστικά  πολιτικά προγράμματα. Στις δυτικές κοινωνίες όπου ζούμε - χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι μη δυτικές είναι ουσιαστικά  δημοκρατικές -  αυτό έχει οριστικά καταπέσει.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την Ελλάδα.Μπορει να γίνεται χαμός για τα ομόφυλα ζευγάρια ή τους τρανς ή το κρίσιμο  δικαίωμα  στην αναπαραγωγή του Ροζ Παπαγάλου, αλλά ορισμένα θέματα δεν θίγονται  ποτέ από κανέναν υπολογίσιμο πολιτικό σχηματισμό επι ποινή απαγόρευσης. Ας δούμε μερικά από αυτά.

- Η παραμονή σε ΝΑΤΟ και ΕΕ είναι ταμπού.  Ακόμη και σχηματισμοί που τοποθετούνται υπέρ της εθνικής ανεξαρτησίας ρητορικά, σταματούν στα όρια αυτού του ταμπού. 

- Όχι μόνο είναι απαγορευμένη μια πρόταση σοσιαλιστικής πολιτικής (πλην " αριστερών" ρητορειών για το μεταφυσικό  Επέκεινα ή το  Υπερπέραν) αλλά ακόμη και η πρόταση μιας αντιμονοπωλιακής κεϋνσιανής πολιτικής είναι ταμπού. Εντός ΕΕ, αυτό είναι ούτως η άλλως απαγορευμένο.

- η κριτικη στους βασικούς ολιγάρχες της χώρας είναι ταμπού.  Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και αριστεροί αναλυτές και διανοούμενοι δουλεύουν  ευπειθώς για λογαριασμό τους.

- Η έννοια του ιμπεριαλισμού και της πάλης κατά του "δικού " μας ιμπεριαλισμού, αυτού που μας δυναστεύει, έχει εγκαταλειφθεί.  Το σχήμα των πολλών ιμπεριαλιστών, μέχρι δήθεν και του καψερου  " ελληνικού ιμπεριαλισμού", οδηγεί στο να μην αντιμαχόμαστε τον δικό μας ιμπεριαλισμό. Τον ευρωνατοϊκό.

- Η έννοια του λαού, της τάξης, της ταξικής παλης, πέρα από ρητορείες, έχει πλήρως  εγκαταλειφθεί.  Εχει αντικατασταθεί από ευπαθείς ομάδες, ομάδες που δέχονται διακρίσεις κλπ

 Αυτό που λησμονείται είναι ότι ο λαός ,η παράταξη των κάτω τάξεων, δεν αναλύεται σε υποομάδες κυρίως αλλά πάνω από όλα  συνθέτει  πολιτικά τις κάτω τάξεις η καταπιεσμένα στρώματα.  Όποιος παραμένει στην έννοια του λαού επικρίνεται ως "δεξιός λαϊκιστής".

Η φύση δεν είναι δική μας ή κτήμα μας για να την εξουσιάζουμε όπως εμείς θέλουμε.

Του Δημήτρη Μπελαντή

Τα παιδιά σε μια οικογένεια, νομική η έστω  φυσική, χρειάζονται έναν πατέρα και μια μητέρα.  Εννοώ βιολογικό πατέρα και βιολογική μητερα, όχι κατά κατασκευή η ερμηνεία η ενοικίαση.

 Αυτό δεν είναι  διόλου εγγύηση ευτυχίας  για τα παιδιά, θα ήταν ανόητο να το πει κανείς, αλλά ελάχιστη  αφετηρία. Επίσης, αυτο δεν είναι προϊόν της πατριαρχίας αλλά του ανθρώπινου πολιτισμού όπως έχει υπάρξει περίπου από την παλαιολιθική εποχή ως σήμερα. 

Ήταν όλη η πορεία του ανθρώπινου πολιτισμού από την παλαιολιθική εποχή ή τον Νεάντερταλ ακόμη ως τον 21ο αιώνα ένα λάθος η μία απουσία και έλλειψη; Το φύλο μπορεί να έχει ως επίστρωση χιλιάδες κοινωνικές κατασκευές  και χειραγωγήσεις αλλά αυτό που τις επικαθορίζει  ως βάση είναι η βιολογία. Αν κάποιος έθετε το ζήτημα μιας τεκνοθεσίας ομόφυλων ζευγαριών, στον Μαρξ η τον Λένιν ή τον Ρουσσώ ή τον Σπινόζα ή την Λούξεμπουργκ ή την Χάννα Άρεντ ή ακόμη και  στους κλασικούς μεγάλους  ομοφυλόφιλους ή αμφιφιλόφυλους στοχαστές ή καλλιτέχνες/ιδες   ως τριάντα, σαράντα χρόνια, εκατό  πριν, πχ στον Φουκώ η στον Στέφαν Γκεόργκε ή στον Όσκαρ Ουάιλντ ή στην Ντόρις Λέσινγκ ή στον Ζαν Ζενέ  κπα, δεν θα το θεωρούσαν απαράδεκτο αλλά απλώς λογικά παράλογο και υπαρξιακά  άνευ ουσίας.  Κι αυτό όχι μόνο γιατί θα τους επιτίθεντο ωμά  η κατεστημένη κοινωνία αν  τολμούσαν να το ζητήσουν, αλλά γιατί η αξίωση της ελευθερίας της ομοφυλόφιλης επιθυμίας - έτσι το έλεγαν τότε και δεν αξίωναν μια  μίμηση του ετεροφιλόφυλου θεσμικού  μοντέλου - συνδεόταν ακριβώς με την μη αναπαραγωγική σεξουαλικότητα ( Μαρκούζε), την σεξουαλικότητα του παιχνιδιού και του έρωτα, σωματικού και ψυχικού, χωρίς ευθύνη για την ανατροφή παιδιών, στον βαθμό τουλάχιστον  που δεν ήταν φυσικά δικά τους παιδιά. 

Σήμερα ζούμε σε μια εποχή όπου κανείς δεν παίρνει ευθύνη για το μέλλον αλλά μόνο αποζητά την εκπλήρωση του ναρκισσισμού του/της. Σημασία δεν έχει αν κάτι θα περάσει νομοθετικά η όχι, αλλά τι θα  εγγραφεί ως υποθήκη για το μέλλον. Και επιμένω ότι ο γάμος ή η νομική συμβίωση ομόφυλων με εμπράγματα δικαιώματα  καθόλου δεν με ενοχλεί ως θεσμική σχέση. Η τεκνοθεσία που αναπόφευκτα θα συνδυασθεί αργά η γρήγορα  με φυσικές  μητέρες δουλεμπορικού τύπου με ενοχλεί και πάρα πολύ μάλιστα. Colonizing Greece.

Η σιωπή της αριστεράς για την εξέγερση στο Νίγηρας

Του Δημήτρη Μπελαντή

Όμως, ας μην είμαστε απόλυτοι στις κρίσεις μας για τα τεκταινόμενα στην Αφρική, και ας μην καταδικάζουμε τόσο εύκολα  και αβίαστα τους αναρχικούς και κομμουνιστές   σ. στις  επικριτικές θέσεις τους κατά του υποκινημενου  πραξικοπήματος του "ρωσικού ιμπεριαλισμού" στον Νίγηρα.

Επιχείρημα υπέρ τους πρώτο. Σε λίγο οι Ρώσοι ιμπεριαλιστές θα ροκανίζουν τους φυσικούς πόρους της Αφρικής που ως τώρα οι Γάλλοι  τους αποσπούσαν με μέτρο, αυτοσυγκράτηση και με όρους αειφόρου ανάπτυξης . Μπορεί  οι πραξικοπηματίες  να χρησιμοποιήσουν ακόμη και  ....ορυκτά καύσιμα !!!

Επιχείρημα δεύτερο : οι " πραξικοπηματίες του Νίγηρα", όπως  τους περιέγραψε ο Ριζοσπάστης στις 28-7 , δεν κήρυξαν αμέσως την σοσιαλιστική- εργατική  εξουσία.Αυτο αντιβαίνει στην αποκήρυξη της θεωρίας των σταδίων,κατά το 18 ο Συνέδριο του ΚΚΕ, το 2009. Οι κινηματίες είναι αγράμματοι νέγροι,που δεν διαβάζουν τα κείμενα του ΚΚΕ και ζητούν εθνική για την χώρα τους  ανάπτυξη,θέση που το Κόμμα, ο αριστερισμός αλλά και οι αναρχικοί σωστά καταδικάζουν ως αστικό και ιμπεριαλιστικό στόχο εθνικής ενότητας με τον ταξικό εχθρό.

Επιχείρημα τρίτο ,κατά τους αναρχικούς ιδίως επικριτές : τα κράτη που είναι στην Αφρική υπέρ των Ρώσων - η συντριπτική πλειοψηφία - είναι ακόμη ....κράτη και δεν αυτοκαταλυθηκαν.Ουτε καν μαρασμός των κρατών τους,που θα ήταν το μίνιμουμ απαιτούμενο ,κατά τους αναρχικούς συντρόφους.

Επιχείρημα τέταρτο : όλοι αυτοί οι άσχετοι Αφρικανοί εμπλέκονται σε αδελφοκτόνο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενώ θα έπρεπε να μετατρέψουν ,κατά τον Λένιν, τον ιμπεριαλιστικό σε εμφύλιο.Τι; Ως τώρα έκαναν συνέχεια  μεταξύ τους εμφυλίους; Ναι,σωστά,  αλλά όχι με σωστή  λενινιστική η αναρχική στρατηγική. Επιλέγουν τον ένα ληστή ιμπεριαλιστη έναντι των άλλων.

Περί "διεθνισμού" και εθνικής κυριαρχίας

______________________

Του Δημήτρη Μπελαντή 

Μερικά πράγματα πρέπει να είναι σαφή κι ας τα βάλουμε με τους πάντες.  

Εδαφικη ακεραιότητα σημαίνει ούτε διεκδικούμε ούτε δίνουμε πιθαμή.  Ο  Ανδρεας Παπανδρέου αυτό δεν έλεγε και σωστά μάλιστα; 

Είναι διεθνιστικό να δώσουμε το Καστελόριζο στην Τουρκία; Η την επήρεια των νησιών στην Τουρκία; Γιατι; Οποίος το πιστεύει ας βγει να το πει καθαρά.

Επιπλέον.  Εδαφική κυριαρχία χωρίς χωρικά ύδατα και εναέριο χώρο δεν υπάρχει. 

 Επίσης δεν υπάρχει κυριαρχία χωρίς υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ και άλλα κυριαρχικά δικαιώματα ακόμη και καθαρά οικονομικά.  Γιατί; 

Όχι για να τα πάρει ο Βαρδινογιάννης η η Exxon Mobil αλλά γιατί η προοπτική του έθνους κράτους σε αριστερή και προοδευτική κατεύθυνση χρειάζεται και αυτούς τους πόρους.  Ανάπτυξη με αριστερό ταξικό πρόσημο μόνο με ΑΠΕ δεν γίνεται.  Ας βάλουν φίλτρα, ας πάρουν προστατευτικά μέτρα.  Όμως, όχι εκ των προτέρων παραίτηση και παραχώρηση. 

Η λογική μια μικρή χώρα να παραιτηθεί πλήρως από την οικονομία των υδρογονανθράκων και μάλιστα σε μια συγκυρία που η ενέργεια είναι  μείζον γεωπολιτικό όπλο είναι λογική ανθρώπων καλοκάγαθων  η και κρετίνων.

Η Ελλάδα χρειάζεται μια ριζοσπαστική αντιΕΕ και αντιΝΑΤΟ διέξοδο.  Αν παραιτηθεί από τα ορυκτά της, τον πλούτο της σε πρώτες ύλες, ακόμη και την λελογισμένη χρήση υδρογονανθράκων και λιγνίτη και περιορισθεί στα πράσινα άλογα, δεν θα γίνει ποτέ μια χώρα οικολογικά σοσιαλιστική.  Αλλά μια χώρα εξαρτημένη καπιταλιστική που θα είναι η τελευταία τρύπα του ζουρνά και ο σκουπιδοντενεκές των άλλων.  Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι.

Λαός και Νέα Αριστερά

Του Δημήτρη Μπελαντή 

Με αφορμή το εκλογικό αποτέλεσμα υπάρχει εδώ και λίγο καιρό μια συζήτηση για το τι συμβαίνει όταν ο λαός ψηφίζει "λάθος", συντηρητικά ή αντιλαϊκά ή εναντίον  του  κοινωνικού και ταξικού  συμφέροντός του. 

Είναι μια παλιά συζήτηση στην Αριστερά και στο εργατικό κίνημα.  Η Αυγή, εφημερίδα τότε του  ΚΚΕ Εσωτερικού,  στις εκλογές του Νοεμβρίου 1977 όταν η Συμμαχία, το μετωπικό σχήμα που   που υποστήριζε το κόμμα αυτό, βούλιαξε και   πήρε 2,8 % αντί να γίνει το "τρίτο άλογο" έγραφε ότι "ο λαός δεν κατάλαβε το πολιτικό  μήνυμα της Συμμαχίας". Το έγραφε δε αυτό ένα κόμμα που ήταν σχεδόν αποκλειστικά κόμμα της μεσαίας και ανώτερης διανόησης (!!!).  

 

 Χωρίς να κολακεύει κανείς τον "λαό", δεν πρέπει να πάει και στο αντίθετο άκρο, να τον βρίζει ή να τον χλευάζει.    Μιλώντας για τον  "λαό", μια πολύσημη έννοια, αναφέρομαι βασικά όχι στο  εκλογικό σώμα συνολικά αλλά σε αυτό που λέμε  χοντρικά λαϊκές ή κυριαρχούμενες τάξεις (  κατώτεροι μισθωτοί, κατώτεροι μικροαστοί, όχι εύποροι διανοούμενοι,  εργάτες- εργαζόμενοι , όσο υπάρχουν ακόμη μικρομεσαίοι αγρότες, άνεργοι, υποπρολετάριοι   κλπ). Οι άνθρωποι των τάξεων αυτών δεν είναι κυρίως μια φιλοσοφική κατηγορία  ή μια "αφαίρεση" όπως βάζουν στο μυαλό τους διάφορες Αριστερές και  πολιτικές οργανώσεις ή διάφοροι βαρεμένοι  αριστεροί διανοούμενοι. Είναι πραγματικοί άνθρωποι που ζουν "εδώ κάτω". . 

Λειτουργούν και συλλογικά και ατομικά. Όσο λιγότερο υπάρχουν συλλογικές δομές, λειτουργούν πιο πολύ ατομικά και με βάση το επιβιωτικό  αύριο και όχι το μεθαύριο.  Έχουν/με μια λογική επιβίωσης στους δύσκολους καιρούς.  Το πιο λογικό, όταν οι συλλογικές λύσεις ηττώνται, είναι στο άμεσο μέλλον η  ατομική ή οικογενειακή επιβίωση. 

Συχνά μάλιστα, είναι αλήθεια,  με σκληρούς  όρους αλληλοφαγώματος, ατομικισμού, αγέλης, διένεξης για το ποιός θα σωθεί  κλπ       

Το ΝΑΤΟ καταργεί τη Δημοκρατία της Κύπρου για χάρη της Τουρκίας

Από Δημήτρης Μπελαντής

Πρωτοσέλιδο στην Καθημερινή. Το ΝΑΤΟ μετά από αίτημα της Τουρκίας στο επιχειρησιακό του πλαίσιο παύει να θεωρεί ότι υπάρχει Κυπριακή Δημοκρατία και από εδώ και μπρος θα την προσδιορίζει χωρικά με θαλάσσιες συντεταγμένες (!!!)..

Το εντυπωσιακό είναι ότι το δημοσίευμα είναι χτεσινό, δεν είδα να υπάρχει αντίδραση ούτε από την Κυπριακή ούτε από την Ελληνική Δημοκρατία ως τώρα, και το μόνο κόμμα που έχει βγάλει δημόσια ανακοίνωση γι' αυτο είναι η Ελληνική Λύση του Βελόπουλου.

Προφανώς,το κράτος μας κουράστηκε από τις εκλογές και κάνει μπάνια.  Οπως και οι εκπρόσωποι των κομμάτων.

Λιμπεραλκούλτ: Η δυτική «Πολιτική Ορθότητα» κατά της Δύσης

του Δημήτρη Μπελαντή

Ηεποχή μας, εδώ και τρεις δεκαετίες περίπου, είναι η εποχή των πολιτιστικών πολέμων («cultural wars»). H διεθνοποίηση ή παγκοσμιοποίηση της κουλτούρας, η άνοδος των ταυτοτικών κινημάτων ή κινημάτων ταυτοτικής πολιτικής («identity politics») και του μετα-φιλελεύθερου δικαιωματισμού, η ομογενοποίηση της πλανητικής διανόησης και η ριζική αμφισβήτηση των ως τώρα κοινωνικών προτύπων συμπεριφοράς, έχουν θέσει εκ των πραγμάτων το ζήτημα μιας πολύ έντονης και σοβαρής σύγκρουσης για το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, των ανθρώπινων σχέσεων και του πολιτισμού στις δυτικές κοινωνίες. Ένα σημαντικό τμήμα της μορφωμένης και της εκπαιδευτικής κοινής γνώμης και διανόησης στη Δύση αμφισβητεί ριζικά τη Δύση. Όχι κυρίως από τη σκοπιά του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης αλλά από τη σκοπιά της καταπολέμησης του «ένοχου και ρατσιστικού παρελθόντος» του δυτικού πολιτισμού. Ο δυτικός πολιτισμός οφείλει να αποχωρήσει από το προσκήνιο της Ιστορίας και να προσχωρήσει στην αποδόμησή του («deconstruction»). Ιδίως θεωρητικά ρεύματα όπως ο γαλλικός μεταδομισμός, τα ακαδημαϊκά αγγλοσαξωνικά critical studies ή τα postcolonial studies ή τα gender studies βρίσκονται στην πρωτοπορία αυτής της κριτικής.

Υπάρχει πραγματική βάση σε αυτή την κριτική;

Και βέβαια υπάρχει. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι για αιώνες ουσιαστικά η εκπαίδευση στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, μεταξύ αυτών ιδίως στις αποικιακές και ιμπεριαλιστικές χώρες, ανέδειξε συστηματικά την «ανωτερότητα του δυτικού-λευκού ανθρώπου» έναντι των κατακτημένων λαών και ιδίως των «εγχρώμων», του χριστιανικού πολιτισμού έναντι των άλλων, της ανδρικής φυσικής κυριαρχίας και υπεροχής απέναντι στις γυναίκες, τα παιδιά και τα ζώα, τη «φυσικότητα» της δουλείας κ.λπ. Ότι ενίσχυσε τον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό και την εδαφική κατάκτηση καθώς και μια λογική πολιτισμικής και φυλετικής υπεροχής κάθε «ανώτερου» έθνους ή φυλής έναντι των άλλων. Η αποκορύφωση αυτών των ιδεολογικών προσλήψεων στη Δύση, σε συνδυασμό και με τα αποτελέσματα της κρίσης του 1929 και του Ευρωπαϊκού Εμφυλίου Πολέμου, ήταν ο φασισμός και ο ναζισμός και η φρίκη των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης. Η υιοθέτηση μιας πολιτικής «κοινωνικής ή φυλετικής υγιεινής» έναντι των εκφυλισμένων «φυλών» και ομάδων δεν θα μπορούσε να προκύψει, αν δεν είχε προετοιμαστεί μακροχρόνια από αντίστοιχες ιδεολογίες και πολιτιστικές πρακτικές στα αναπτυγμένα καπιταλιστικά έθνη.

Όμως, από τη δεκαετία του 1960 και μετά, αυτή η κατάσταση έχει αμφισβητηθεί και εν μέρει αναδιαταχθεί στα έθνη της Δύσης και στους εκπαιδευτικούς τους μηχανισμούς. Ιδίως σε μια μεγάλη περίοδο, η οποία πια μάλλον έχει ξεπεραστεί, όπου οι ιδέες της Αριστεράς υπήρξαν πολύ ισχυρές μέσα στα δυτικά πανεπιστήμια και όπου «τα παιδιά του ’68» κυριάρχησαν πνευματικά και ακαδημαϊκά. Η οπτική της κριτικής της αποικιακής και φυλετικής καταπίεσης μπήκε σε μεγάλο βαθμό στα εκπαιδευτικά προγράμματα, η προβληματική της διεκδικούμενης αναδιάταξης στις έμφυλες σχέσεις και του φεμινισμού δημιούργησε μια μεγάλη γενιά δραστήριων γυναικών ακαδημαϊκών κατά της έμφυλης καταπίεσης, ενώ πολλοί φοιτητές και φοιτήτριες από την περιφέρεια του καπιταλισμού εισχώρησαν, με τη βοήθεια και της Αριστεράς, στο εκπαιδευτικό και διδακτικό προσωπικό των σχολείων και πανεπιστημίων και έθεσαν την ιδιαίτερη οπτική και στίγμα τους. Όποιος δεν το βλέπει, πρέπει να είναι τυφλός ή ανειλικρινής. Παρά το ότι η Αριστερά υποχώρησε πολιτικά παντού μετά το 1990 έναντι του νεοφιλελευθερισμού, το πάντρεμα της Αριστεράς με τον πολιτιστικό φιλελευθερισμό παραμένει πάντοτε ένας πολύ ισχυρός παράγων στα αμερικανικά, δυτικοευρωπαϊκά και αυστραλιανά πανεπιστήμια. Και επηρεάζει σημαντικά τα κοινωνικά κινήματα στη Δύση. Αυτό δε το πάντρεμα έχει συντελέσει σημαντικά στη μετατόπιση του ενδιαφέροντος της αριστερής διανόησης και των αριστερών πολιτικών οργανώσεων από την εργατική και τη λαϊκή ταξική κεντρικότητα στην προβληματική του ρατσισμού και των πολιτικών ταυτότητας. Την ίδια στιγμή, ο «αριστερός» ή «κεντροαριστερός» ταυτοτικός φιλελευθερισμός, μέσω του Χόλυγουντ ως κέντρου του παγκόσμιου εικονικού πολιτισμού, αλλά και μέσω της «ταυτοτικής λογοτεχνίας» έχει πλημμυρίσει όλον τον πλανήτη. Όχι; Ακόμη και στο αστυνομικό μυθιστόρημα ή τη φανταστική λογοτεχνία σήμερα, οκτώ στις δέκα υποθέσεις έχουν υλικό φυλετικής ή έμφυλης σύγκρουσης (ενώ η «κοινωνική τάξη» ή η πατρίδα έχουν απλώς εξαλειφθεί). Αυτά, βέβαια, δεν σημαίνουν ότι ο φυλετικός ρατσισμός, ο έμφυλος και οι υπόλοιποι ρατσισμοί και οι αντίστοιχες διακρίσεις έχουν εκλείψει, σημαίνει όμως ότι το πολιτιστικό πεδίο είναι πλέον πολύ αμφίρροπο, αντιφατικό και συγχυσμένο, και ότι ένα σημαντικό τμήμα του κεφαλαίου διεθνώς (ουσιαστικά το πιο «φιλελεύθερο», τεχνολογικό και υβριδικό) είναι στο πλευρό του πολιτισμικού φιλελευθερισμού και των «ταυτοτήτων». Αυτό που οι Νέγκρι και Χαρντ περιγράφουν στο έργο τους «Αυτοκρατορία» ως το ανερχόμενο υβριδικό «Πλήθος» δεν είναι μόνο οι τεχνολογικά εργαζόμενοι, η διανόηση και οι «μειοψηφίες»: είναι συνάμα και το δυναμικό μέρος του κεφαλαίου που προωθεί την υβριδικότητα, την καταστροφή/απαξίωση των παλιών ταυτοτήτων, τη διεθνοποίηση, και , σε κάποιον βαθμό, και τον μετανθρωπισμό. Ο υβριδικός άνθρωπος, όσον αφορά την ταυτότητα και την ιδεολογία, πάει να συναντήσει το υπό εκκόλαψη πληροφορικό- γενετικό υβρίδιο του ιστορικού ανθρώπου με την Υπερ-μηχανή.

Η «πολιτικά ορθή» επίθεση συλλήβδην στον δυτικό πολιτισμό

Λιμπεραλκούλτ: Η δυτική «Πολιτική Ορθότητα» κατά της Δύσης

του Δημήτρη Μπελαντή

Ηεποχή μας, εδώ και τρεις δεκαετίες περίπου, είναι η εποχή των πολιτιστικών πολέμων («cultural wars»). H διεθνοποίηση ή παγκοσμιοποίηση της κουλτούρας, η άνοδος των ταυτοτικών κινημάτων ή κινημάτων ταυτοτικής πολιτικής («identity politics») και του μετα-φιλελεύθερου δικαιωματισμού, η ομογενοποίηση της πλανητικής διανόησης και η ριζική αμφισβήτηση των ως τώρα κοινωνικών προτύπων συμπεριφοράς, έχουν θέσει εκ των πραγμάτων το ζήτημα μιας πολύ έντονης και σοβαρής σύγκρουσης για το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, των ανθρώπινων σχέσεων και του πολιτισμού στις δυτικές κοινωνίες. Ένα σημαντικό τμήμα της μορφωμένης και της εκπαιδευτικής κοινής γνώμης και διανόησης στη Δύση αμφισβητεί ριζικά τη Δύση. Όχι κυρίως από τη σκοπιά του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης αλλά από τη σκοπιά της καταπολέμησης του «ένοχου και ρατσιστικού παρελθόντος» του δυτικού πολιτισμού. Ο δυτικός πολιτισμός οφείλει να αποχωρήσει από το προσκήνιο της Ιστορίας και να προσχωρήσει στην αποδόμησή του («deconstruction»). Ιδίως θεωρητικά ρεύματα όπως ο γαλλικός μεταδομισμός, τα ακαδημαϊκά αγγλοσαξωνικά critical studies ή τα postcolonial studies ή τα gender studies βρίσκονται στην πρωτοπορία αυτής της κριτικής.
Υπάρχει πραγματική βάση σε αυτή την κριτική;

Και βέβαια υπάρχει. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι για αιώνες ουσιαστικά η εκπαίδευση στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, μεταξύ αυτών ιδίως στις αποικιακές και ιμπεριαλιστικές χώρες, ανέδειξε συστηματικά την «ανωτερότητα του δυτικού-λευκού ανθρώπου» έναντι των κατακτημένων λαών και ιδίως των «εγχρώμων», του χριστιανικού πολιτισμού έναντι των άλλων, της ανδρικής φυσικής κυριαρχίας και υπεροχής απέναντι στις γυναίκες, τα παιδιά και τα ζώα, τη «φυσικότητα» της δουλείας κ.λπ. Ότι ενίσχυσε τον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό και την εδαφική κατάκτηση καθώς και μια λογική πολιτισμικής και φυλετικής υπεροχής κάθε «ανώτερου» έθνους ή φυλής έναντι των άλλων. Η αποκορύφωση αυτών των ιδεολογικών προσλήψεων στη Δύση, σε συνδυασμό και με τα αποτελέσματα της κρίσης του 1929 και του Ευρωπαϊκού Εμφυλίου Πολέμου, ήταν ο φασισμός και ο ναζισμός και η φρίκη των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης. Η υιοθέτηση μιας πολιτικής «κοινωνικής ή φυλετικής υγιεινής» έναντι των εκφυλισμένων «φυλών» και ομάδων δεν θα μπορούσε να προκύψει, αν δεν είχε προετοιμαστεί μακροχρόνια από αντίστοιχες ιδεολογίες και πολιτιστικές πρακτικές στα αναπτυγμένα καπιταλιστικά έθνη.