Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΠΕΛΑΝΤΗΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΠΕΛΑΝΤΗΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 12 Ιανουαρίου 2024

Η φύση δεν είναι δική μας ή κτήμα μας για να την εξουσιάζουμε όπως εμείς θέλουμε.



Του Δημήτρη Μπελαντή

Τα παιδιά σε μια οικογένεια, νομική η έστω  φυσική, χρειάζονται έναν πατέρα και μια μητέρα.  Εννοώ βιολογικό πατέρα και βιολογική μητερα, όχι κατά κατασκευή η ερμηνεία η ενοικίαση.
 Αυτό δεν είναι  διόλου εγγύηση ευτυχίας  για τα παιδιά, θα ήταν ανόητο να το πει κανείς, αλλά ελάχιστη  αφετηρία. Επίσης, αυτο δεν είναι προϊόν της πατριαρχίας αλλά του ανθρώπινου πολιτισμού όπως έχει υπάρξει περίπου από την παλαιολιθική εποχή ως σήμερα. 

Ήταν όλη η πορεία του ανθρώπινου πολιτισμού από την παλαιολιθική εποχή ή τον Νεάντερταλ ακόμη ως τον 21ο αιώνα ένα λάθος η μία απουσία και έλλειψη; Το φύλο μπορεί να έχει ως επίστρωση χιλιάδες κοινωνικές κατασκευές  και χειραγωγήσεις αλλά αυτό που τις επικαθορίζει  ως βάση είναι η βιολογία. Αν κάποιος έθετε το ζήτημα μιας τεκνοθεσίας ομόφυλων ζευγαριών, στον Μαρξ η τον Λένιν ή τον Ρουσσώ ή τον Σπινόζα ή την Λούξεμπουργκ ή την Χάννα Άρεντ ή ακόμη και  στους κλασικούς μεγάλους  ομοφυλόφιλους ή αμφιφιλόφυλους στοχαστές ή καλλιτέχνες/ιδες   ως τριάντα, σαράντα χρόνια, εκατό  πριν, πχ στον Φουκώ η στον Στέφαν Γκεόργκε ή στον Όσκαρ Ουάιλντ ή στην Ντόρις Λέσινγκ ή στον Ζαν Ζενέ  κπα, δεν θα το θεωρούσαν απαράδεκτο αλλά απλώς λογικά παράλογο και υπαρξιακά  άνευ ουσίας.  Κι αυτό όχι μόνο γιατί θα τους επιτίθεντο ωμά  η κατεστημένη κοινωνία αν  τολμούσαν να το ζητήσουν, αλλά γιατί η αξίωση της ελευθερίας της ομοφυλόφιλης επιθυμίας - έτσι το έλεγαν τότε και δεν αξίωναν μια  μίμηση του ετεροφιλόφυλου θεσμικού  μοντέλου - συνδεόταν ακριβώς με την μη αναπαραγωγική σεξουαλικότητα ( Μαρκούζε), την σεξουαλικότητα του παιχνιδιού και του έρωτα, σωματικού και ψυχικού, χωρίς ευθύνη για την ανατροφή παιδιών, στον βαθμό τουλάχιστον  που δεν ήταν φυσικά δικά τους παιδιά. 

Σήμερα ζούμε σε μια εποχή όπου κανείς δεν παίρνει ευθύνη για το μέλλον αλλά μόνο αποζητά την εκπλήρωση του ναρκισσισμού του/της. Σημασία δεν έχει αν κάτι θα περάσει νομοθετικά η όχι, αλλά τι θα  εγγραφεί ως υποθήκη για το μέλλον. Και επιμένω ότι ο γάμος ή η νομική συμβίωση ομόφυλων με εμπράγματα δικαιώματα  καθόλου δεν με ενοχλεί ως θεσμική σχέση. Η τεκνοθεσία που αναπόφευκτα θα συνδυασθεί αργά η γρήγορα  με φυσικές  μητέρες δουλεμπορικού τύπου με ενοχλεί και πάρα πολύ μάλιστα. Colonizing Greece.

Πέμπτη 3 Αυγούστου 2023

Η σιωπή της αριστεράς για την εξέγερση στο Νίγηρας



Του Δημήτρη Μπελαντή


Όμως, ας μην είμαστε απόλυτοι στις κρίσεις μας για τα τεκταινόμενα στην Αφρική, και ας μην καταδικάζουμε τόσο εύκολα  και αβίαστα τους αναρχικούς και κομμουνιστές   σ. στις  επικριτικές θέσεις τους κατά του υποκινημενου  πραξικοπήματος του "ρωσικού ιμπεριαλισμού" στον Νίγηρα.

Επιχείρημα υπέρ τους πρώτο. Σε λίγο οι Ρώσοι ιμπεριαλιστές θα ροκανίζουν τους φυσικούς πόρους της Αφρικής που ως τώρα οι Γάλλοι  τους αποσπούσαν με μέτρο, αυτοσυγκράτηση και με όρους αειφόρου ανάπτυξης . Μπορεί  οι πραξικοπηματίες  να χρησιμοποιήσουν ακόμη και  ....ορυκτά καύσιμα !!!

Επιχείρημα δεύτερο : οι " πραξικοπηματίες του Νίγηρα", όπως  τους περιέγραψε ο Ριζοσπάστης στις 28-7 , δεν κήρυξαν αμέσως την σοσιαλιστική- εργατική  εξουσία.Αυτο αντιβαίνει στην αποκήρυξη της θεωρίας των σταδίων,κατά το 18 ο Συνέδριο του ΚΚΕ, το 2009. Οι κινηματίες είναι αγράμματοι νέγροι,που δεν διαβάζουν τα κείμενα του ΚΚΕ και ζητούν εθνική για την χώρα τους  ανάπτυξη,θέση που το Κόμμα, ο αριστερισμός αλλά και οι αναρχικοί σωστά καταδικάζουν ως αστικό και ιμπεριαλιστικό στόχο εθνικής ενότητας με τον ταξικό εχθρό.

Επιχείρημα τρίτο ,κατά τους αναρχικούς ιδίως επικριτές : τα κράτη που είναι στην Αφρική υπέρ των Ρώσων - η συντριπτική πλειοψηφία - είναι ακόμη ....κράτη και δεν αυτοκαταλυθηκαν.Ουτε καν μαρασμός των κρατών τους,που θα ήταν το μίνιμουμ απαιτούμενο ,κατά τους αναρχικούς συντρόφους.

Επιχείρημα τέταρτο : όλοι αυτοί οι άσχετοι Αφρικανοί εμπλέκονται σε αδελφοκτόνο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενώ θα έπρεπε να μετατρέψουν ,κατά τον Λένιν, τον ιμπεριαλιστικό σε εμφύλιο.Τι; Ως τώρα έκαναν συνέχεια  μεταξύ τους εμφυλίους; Ναι,σωστά,  αλλά όχι με σωστή  λενινιστική η αναρχική στρατηγική. Επιλέγουν τον ένα ληστή ιμπεριαλιστη έναντι των άλλων.

Τρίτη 18 Ιουλίου 2023

Περί "διεθνισμού" και εθνικής κυριαρχίας


______________________

Του Δημήτρη Μπελαντή 


Μερικά πράγματα πρέπει να είναι σαφή κι ας τα βάλουμε με τους πάντες.  

Εδαφικη ακεραιότητα σημαίνει ούτε διεκδικούμε ούτε δίνουμε πιθαμή.  Ο  Ανδρεας Παπανδρέου αυτό δεν έλεγε και σωστά μάλιστα; 

Είναι διεθνιστικό να δώσουμε το Καστελόριζο στην Τουρκία; Η την επήρεια των νησιών στην Τουρκία; Γιατι; Οποίος το πιστεύει ας βγει να το πει καθαρά.

Επιπλέον.  Εδαφική κυριαρχία χωρίς χωρικά ύδατα και εναέριο χώρο δεν υπάρχει. 

 Επίσης δεν υπάρχει κυριαρχία χωρίς υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ και άλλα κυριαρχικά δικαιώματα ακόμη και καθαρά οικονομικά.  Γιατί; 
Όχι για να τα πάρει ο Βαρδινογιάννης η η Exxon Mobil αλλά γιατί η προοπτική του έθνους κράτους σε αριστερή και προοδευτική κατεύθυνση χρειάζεται και αυτούς τους πόρους.  Ανάπτυξη με αριστερό ταξικό πρόσημο μόνο με ΑΠΕ δεν γίνεται.  Ας βάλουν φίλτρα, ας πάρουν προστατευτικά μέτρα.  Όμως, όχι εκ των προτέρων παραίτηση και παραχώρηση. 

Η λογική μια μικρή χώρα να παραιτηθεί πλήρως από την οικονομία των υδρογονανθράκων και μάλιστα σε μια συγκυρία που η ενέργεια είναι  μείζον γεωπολιτικό όπλο είναι λογική ανθρώπων καλοκάγαθων  η και κρετίνων.

Η Ελλάδα χρειάζεται μια ριζοσπαστική αντιΕΕ και αντιΝΑΤΟ διέξοδο.  Αν παραιτηθεί από τα ορυκτά της, τον πλούτο της σε πρώτες ύλες, ακόμη και την λελογισμένη χρήση υδρογονανθράκων και λιγνίτη και περιορισθεί στα πράσινα άλογα, δεν θα γίνει ποτέ μια χώρα οικολογικά σοσιαλιστική.  Αλλά μια χώρα εξαρτημένη καπιταλιστική που θα είναι η τελευταία τρύπα του ζουρνά και ο σκουπιδοντενεκές των άλλων.  Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι.

Σάββατο 15 Ιουλίου 2023

Λαός και Νέα Αριστερά



Του Δημήτρη Μπελαντή 

Με αφορμή το εκλογικό αποτέλεσμα υπάρχει εδώ και λίγο καιρό μια συζήτηση για το τι συμβαίνει όταν ο λαός ψηφίζει "λάθος", συντηρητικά ή αντιλαϊκά ή εναντίον  του  κοινωνικού και ταξικού  συμφέροντός του. 


Είναι μια παλιά συζήτηση στην Αριστερά και στο εργατικό κίνημα.  Η Αυγή, εφημερίδα τότε του  ΚΚΕ Εσωτερικού,  στις εκλογές του Νοεμβρίου 1977 όταν η Συμμαχία, το μετωπικό σχήμα που   που υποστήριζε το κόμμα αυτό, βούλιαξε και   πήρε 2,8 % αντί να γίνει το "τρίτο άλογο" έγραφε ότι "ο λαός δεν κατάλαβε το πολιτικό  μήνυμα της Συμμαχίας". Το έγραφε δε αυτό ένα κόμμα που ήταν σχεδόν αποκλειστικά κόμμα της μεσαίας και ανώτερης διανόησης (!!!).  
 
 Χωρίς να κολακεύει κανείς τον "λαό", δεν πρέπει να πάει και στο αντίθετο άκρο, να τον βρίζει ή να τον χλευάζει.    Μιλώντας για τον  "λαό", μια πολύσημη έννοια, αναφέρομαι βασικά όχι στο  εκλογικό σώμα συνολικά αλλά σε αυτό που λέμε  χοντρικά λαϊκές ή κυριαρχούμενες τάξεις (  κατώτεροι μισθωτοί, κατώτεροι μικροαστοί, όχι εύποροι διανοούμενοι,  εργάτες- εργαζόμενοι , όσο υπάρχουν ακόμη μικρομεσαίοι αγρότες, άνεργοι, υποπρολετάριοι   κλπ). Οι άνθρωποι των τάξεων αυτών δεν είναι κυρίως μια φιλοσοφική κατηγορία  ή μια "αφαίρεση" όπως βάζουν στο μυαλό τους διάφορες Αριστερές και  πολιτικές οργανώσεις ή διάφοροι βαρεμένοι  αριστεροί διανοούμενοι. Είναι πραγματικοί άνθρωποι που ζουν "εδώ κάτω". . 

Λειτουργούν και συλλογικά και ατομικά. Όσο λιγότερο υπάρχουν συλλογικές δομές, λειτουργούν πιο πολύ ατομικά και με βάση το επιβιωτικό  αύριο και όχι το μεθαύριο.  Έχουν/με μια λογική επιβίωσης στους δύσκολους καιρούς.  Το πιο λογικό, όταν οι συλλογικές λύσεις ηττώνται, είναι στο άμεσο μέλλον η  ατομική ή οικογενειακή επιβίωση. 
Συχνά μάλιστα, είναι αλήθεια,  με σκληρούς  όρους αλληλοφαγώματος, ατομικισμού, αγέλης, διένεξης για το ποιός θα σωθεί  κλπ       

Δευτέρα 3 Ιουλίου 2023

Το ΝΑΤΟ καταργεί τη Δημοκρατία της Κύπρου για χάρη της Τουρκίας



Από Δημήτρης Μπελαντής


Πρωτοσέλιδο στην Καθημερινή. Το ΝΑΤΟ μετά από αίτημα της Τουρκίας στο επιχειρησιακό του πλαίσιο παύει να θεωρεί ότι υπάρχει Κυπριακή Δημοκρατία και από εδώ και μπρος θα την προσδιορίζει χωρικά με θαλάσσιες συντεταγμένες (!!!)..

Το εντυπωσιακό είναι ότι το δημοσίευμα είναι χτεσινό, δεν είδα να υπάρχει αντίδραση ούτε από την Κυπριακή ούτε από την Ελληνική Δημοκρατία ως τώρα, και το μόνο κόμμα που έχει βγάλει δημόσια ανακοίνωση γι' αυτο είναι η Ελληνική Λύση του Βελόπουλου.

Προφανώς,το κράτος μας κουράστηκε από τις εκλογές και κάνει μπάνια.  Οπως και οι εκπρόσωποι των κομμάτων.

Πέμπτη 8 Ιουνίου 2023

Λιμπεραλκούλτ: Η δυτική «Πολιτική Ορθότητα» κατά της Δύσης



του Δημήτρη Μπελαντή

Ηεποχή μας, εδώ και τρεις δεκαετίες περίπου, είναι η εποχή των πολιτιστικών πολέμων («cultural wars»). H διεθνοποίηση ή παγκοσμιοποίηση της κουλτούρας, η άνοδος των ταυτοτικών κινημάτων ή κινημάτων ταυτοτικής πολιτικής («identity politics») και του μετα-φιλελεύθερου δικαιωματισμού, η ομογενοποίηση της πλανητικής διανόησης και η ριζική αμφισβήτηση των ως τώρα κοινωνικών προτύπων συμπεριφοράς, έχουν θέσει εκ των πραγμάτων το ζήτημα μιας πολύ έντονης και σοβαρής σύγκρουσης για το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, των ανθρώπινων σχέσεων και του πολιτισμού στις δυτικές κοινωνίες. Ένα σημαντικό τμήμα της μορφωμένης και της εκπαιδευτικής κοινής γνώμης και διανόησης στη Δύση αμφισβητεί ριζικά τη Δύση. Όχι κυρίως από τη σκοπιά του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης αλλά από τη σκοπιά της καταπολέμησης του «ένοχου και ρατσιστικού παρελθόντος» του δυτικού πολιτισμού. Ο δυτικός πολιτισμός οφείλει να αποχωρήσει από το προσκήνιο της Ιστορίας και να προσχωρήσει στην αποδόμησή του («deconstruction»). Ιδίως θεωρητικά ρεύματα όπως ο γαλλικός μεταδομισμός, τα ακαδημαϊκά αγγλοσαξωνικά critical studies ή τα postcolonial studies ή τα gender studies βρίσκονται στην πρωτοπορία αυτής της κριτικής.

Υπάρχει πραγματική βάση σε αυτή την κριτική;

Και βέβαια υπάρχει. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι για αιώνες ουσιαστικά η εκπαίδευση στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, μεταξύ αυτών ιδίως στις αποικιακές και ιμπεριαλιστικές χώρες, ανέδειξε συστηματικά την «ανωτερότητα του δυτικού-λευκού ανθρώπου» έναντι των κατακτημένων λαών και ιδίως των «εγχρώμων», του χριστιανικού πολιτισμού έναντι των άλλων, της ανδρικής φυσικής κυριαρχίας και υπεροχής απέναντι στις γυναίκες, τα παιδιά και τα ζώα, τη «φυσικότητα» της δουλείας κ.λπ. Ότι ενίσχυσε τον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό και την εδαφική κατάκτηση καθώς και μια λογική πολιτισμικής και φυλετικής υπεροχής κάθε «ανώτερου» έθνους ή φυλής έναντι των άλλων. Η αποκορύφωση αυτών των ιδεολογικών προσλήψεων στη Δύση, σε συνδυασμό και με τα αποτελέσματα της κρίσης του 1929 και του Ευρωπαϊκού Εμφυλίου Πολέμου, ήταν ο φασισμός και ο ναζισμός και η φρίκη των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης. Η υιοθέτηση μιας πολιτικής «κοινωνικής ή φυλετικής υγιεινής» έναντι των εκφυλισμένων «φυλών» και ομάδων δεν θα μπορούσε να προκύψει, αν δεν είχε προετοιμαστεί μακροχρόνια από αντίστοιχες ιδεολογίες και πολιτιστικές πρακτικές στα αναπτυγμένα καπιταλιστικά έθνη.

Όμως, από τη δεκαετία του 1960 και μετά, αυτή η κατάσταση έχει αμφισβητηθεί και εν μέρει αναδιαταχθεί στα έθνη της Δύσης και στους εκπαιδευτικούς τους μηχανισμούς. Ιδίως σε μια μεγάλη περίοδο, η οποία πια μάλλον έχει ξεπεραστεί, όπου οι ιδέες της Αριστεράς υπήρξαν πολύ ισχυρές μέσα στα δυτικά πανεπιστήμια και όπου «τα παιδιά του ’68» κυριάρχησαν πνευματικά και ακαδημαϊκά. Η οπτική της κριτικής της αποικιακής και φυλετικής καταπίεσης μπήκε σε μεγάλο βαθμό στα εκπαιδευτικά προγράμματα, η προβληματική της διεκδικούμενης αναδιάταξης στις έμφυλες σχέσεις και του φεμινισμού δημιούργησε μια μεγάλη γενιά δραστήριων γυναικών ακαδημαϊκών κατά της έμφυλης καταπίεσης, ενώ πολλοί φοιτητές και φοιτήτριες από την περιφέρεια του καπιταλισμού εισχώρησαν, με τη βοήθεια και της Αριστεράς, στο εκπαιδευτικό και διδακτικό προσωπικό των σχολείων και πανεπιστημίων και έθεσαν την ιδιαίτερη οπτική και στίγμα τους. Όποιος δεν το βλέπει, πρέπει να είναι τυφλός ή ανειλικρινής. Παρά το ότι η Αριστερά υποχώρησε πολιτικά παντού μετά το 1990 έναντι του νεοφιλελευθερισμού, το πάντρεμα της Αριστεράς με τον πολιτιστικό φιλελευθερισμό παραμένει πάντοτε ένας πολύ ισχυρός παράγων στα αμερικανικά, δυτικοευρωπαϊκά και αυστραλιανά πανεπιστήμια. Και επηρεάζει σημαντικά τα κοινωνικά κινήματα στη Δύση. Αυτό δε το πάντρεμα έχει συντελέσει σημαντικά στη μετατόπιση του ενδιαφέροντος της αριστερής διανόησης και των αριστερών πολιτικών οργανώσεων από την εργατική και τη λαϊκή ταξική κεντρικότητα στην προβληματική του ρατσισμού και των πολιτικών ταυτότητας. Την ίδια στιγμή, ο «αριστερός» ή «κεντροαριστερός» ταυτοτικός φιλελευθερισμός, μέσω του Χόλυγουντ ως κέντρου του παγκόσμιου εικονικού πολιτισμού, αλλά και μέσω της «ταυτοτικής λογοτεχνίας» έχει πλημμυρίσει όλον τον πλανήτη. Όχι; Ακόμη και στο αστυνομικό μυθιστόρημα ή τη φανταστική λογοτεχνία σήμερα, οκτώ στις δέκα υποθέσεις έχουν υλικό φυλετικής ή έμφυλης σύγκρουσης (ενώ η «κοινωνική τάξη» ή η πατρίδα έχουν απλώς εξαλειφθεί). Αυτά, βέβαια, δεν σημαίνουν ότι ο φυλετικός ρατσισμός, ο έμφυλος και οι υπόλοιποι ρατσισμοί και οι αντίστοιχες διακρίσεις έχουν εκλείψει, σημαίνει όμως ότι το πολιτιστικό πεδίο είναι πλέον πολύ αμφίρροπο, αντιφατικό και συγχυσμένο, και ότι ένα σημαντικό τμήμα του κεφαλαίου διεθνώς (ουσιαστικά το πιο «φιλελεύθερο», τεχνολογικό και υβριδικό) είναι στο πλευρό του πολιτισμικού φιλελευθερισμού και των «ταυτοτήτων». Αυτό που οι Νέγκρι και Χαρντ περιγράφουν στο έργο τους «Αυτοκρατορία» ως το ανερχόμενο υβριδικό «Πλήθος» δεν είναι μόνο οι τεχνολογικά εργαζόμενοι, η διανόηση και οι «μειοψηφίες»: είναι συνάμα και το δυναμικό μέρος του κεφαλαίου που προωθεί την υβριδικότητα, την καταστροφή/απαξίωση των παλιών ταυτοτήτων, τη διεθνοποίηση, και , σε κάποιον βαθμό, και τον μετανθρωπισμό. Ο υβριδικός άνθρωπος, όσον αφορά την ταυτότητα και την ιδεολογία, πάει να συναντήσει το υπό εκκόλαψη πληροφορικό- γενετικό υβρίδιο του ιστορικού ανθρώπου με την Υπερ-μηχανή.

Η «πολιτικά ορθή» επίθεση συλλήβδην στον δυτικό πολιτισμό

Τετάρτη 31 Μαΐου 2023

Λιμπεραλκούλτ: Η δυτική «Πολιτική Ορθότητα» κατά της Δύσης



του Δημήτρη Μπελαντή


Ηεποχή μας, εδώ και τρεις δεκαετίες περίπου, είναι η εποχή των πολιτιστικών πολέμων («cultural wars»). H διεθνοποίηση ή παγκοσμιοποίηση της κουλτούρας, η άνοδος των ταυτοτικών κινημάτων ή κινημάτων ταυτοτικής πολιτικής («identity politics») και του μετα-φιλελεύθερου δικαιωματισμού, η ομογενοποίηση της πλανητικής διανόησης και η ριζική αμφισβήτηση των ως τώρα κοινωνικών προτύπων συμπεριφοράς, έχουν θέσει εκ των πραγμάτων το ζήτημα μιας πολύ έντονης και σοβαρής σύγκρουσης για το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, των ανθρώπινων σχέσεων και του πολιτισμού στις δυτικές κοινωνίες. Ένα σημαντικό τμήμα της μορφωμένης και της εκπαιδευτικής κοινής γνώμης και διανόησης στη Δύση αμφισβητεί ριζικά τη Δύση. Όχι κυρίως από τη σκοπιά του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης αλλά από τη σκοπιά της καταπολέμησης του «ένοχου και ρατσιστικού παρελθόντος» του δυτικού πολιτισμού. Ο δυτικός πολιτισμός οφείλει να αποχωρήσει από το προσκήνιο της Ιστορίας και να προσχωρήσει στην αποδόμησή του («deconstruction»). Ιδίως θεωρητικά ρεύματα όπως ο γαλλικός μεταδομισμός, τα ακαδημαϊκά αγγλοσαξωνικά critical studies ή τα postcolonial studies ή τα gender studies βρίσκονται στην πρωτοπορία αυτής της κριτικής.
Υπάρχει πραγματική βάση σε αυτή την κριτική;

Και βέβαια υπάρχει. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι για αιώνες ουσιαστικά η εκπαίδευση στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, μεταξύ αυτών ιδίως στις αποικιακές και ιμπεριαλιστικές χώρες, ανέδειξε συστηματικά την «ανωτερότητα του δυτικού-λευκού ανθρώπου» έναντι των κατακτημένων λαών και ιδίως των «εγχρώμων», του χριστιανικού πολιτισμού έναντι των άλλων, της ανδρικής φυσικής κυριαρχίας και υπεροχής απέναντι στις γυναίκες, τα παιδιά και τα ζώα, τη «φυσικότητα» της δουλείας κ.λπ. Ότι ενίσχυσε τον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό και την εδαφική κατάκτηση καθώς και μια λογική πολιτισμικής και φυλετικής υπεροχής κάθε «ανώτερου» έθνους ή φυλής έναντι των άλλων. Η αποκορύφωση αυτών των ιδεολογικών προσλήψεων στη Δύση, σε συνδυασμό και με τα αποτελέσματα της κρίσης του 1929 και του Ευρωπαϊκού Εμφυλίου Πολέμου, ήταν ο φασισμός και ο ναζισμός και η φρίκη των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης. Η υιοθέτηση μιας πολιτικής «κοινωνικής ή φυλετικής υγιεινής» έναντι των εκφυλισμένων «φυλών» και ομάδων δεν θα μπορούσε να προκύψει, αν δεν είχε προετοιμαστεί μακροχρόνια από αντίστοιχες ιδεολογίες και πολιτιστικές πρακτικές στα αναπτυγμένα καπιταλιστικά έθνη.

Τρίτη 16 Μαΐου 2023

basta...



Του Δημήτρη Μπελαντή


Υπάρχει στην πολιτική ένα πράγμα που πρέπει να πεις basta, μην μας δουλεύετε τόσο χοντρά ρε παιδιά,  δεν είμαστε ακριβώς  χτεσινοί. 

 Διαβάζω αναρτήσεις και άρθρα  στελεχών ή υποψηφίων της  Υπαρκτής Αριστεράς που , μεταξύ άλλων, μας προτείνουν να κάνουμε μια Ρήξη με την συνθήκη της Λύπης/ Ήττας και του 2015 και να μπούμε στο κλίμα της Χαράς και της αναμονής του Νέου. 


 Το βλέπω ιδίως σε στελέχη του ΜΕΡΑ25-Συμμαχία για την Ρήξη, και ιδίως στην - αναψοκοκκινισμένη από ενθουσιασμό-  πτέρυγα της ΛΑΕ-ΑΑ. Τέρμα με την λύπη σύντροφοι, μας λένε, μπείτε στην χαρά ενόψει του Τώρα, Πρώτη Φορά η Ρήξη. "Τέρμα η στενοχώρια", που έγραφε  στον τίτλο  ένα παλαιό  αμερικάνικο εγχειρίδιο λαϊκής ψυχολογίας στα 80s (νομίζω, κάποιου Carnegie).     

Κοιτάξτε, είναι απλό. Δεν αισθανόμαστε ιδιαίτερα λυπημένοι , αν λάβει κανείς υπ'όψιν του τα χάλια όλης της Υπαρκτής Αριστεράς και την κατάσταση της κοινωνίας. .
Δεν είμαστε, όμως,  και χαζοχαρούμενοι!!! 

Τόσο χαζοχαρούμενοι ώστε να ξεχνάμε την υπέροχη Συμφωνία της 20ης Φλεβάρη 2015, που  περάτωσε  προσωπικά ο  Γιάνης, και που,  ακόμη και το 2017 στο βιβλίο του,  θεωρεί πολύ επιτυχημένη, αν και  η πλειοψηφία τότε στον Σύριζα την ονόμαζε.... Μπρεστ Λιτόφσκ ( Ο Τσίπρας δηλαδή). Θυμίζω ότι στο Μπρεστ Λιτόφσκ, το 1918,  , η Σοβιετική Ρωσία έχασε περίπου όλη την ευρωπαϊκή της Επικράτεια (και είχε τους Λένιν-Τρότσκυ, όχι  τους Τσίπρα-Βαρουφάκη). . Εμείς απλώς αποδεχθήκαμε το 70% των Μνημονίων.  Δεν χάσαμε και τα νησιά, άλλωστε. Αυτά την επόμενη φορά.  Το λες και επιτυχία για άπειρους  της "Πρώτη Φορά Αριστερά".   

Κυριακή 7 Μαΐου 2023

ΜΕΡΑ25 και Συμμαχία για την Ρήξη -Αριστερή εναλλακτική λύση ή επανάληψη αδιεξόδων;



Του Δημήτρη Μπελαντή,

Δρ. Νομικής, Συγγραφέα

Η τελευταία τετραετία υπήρξε μια πολύ δύσκολη περίοδος για την Αριστερά στην Ελλάδα. Όχι ότι η Αριστερά σε ευρωπαϊκή και σε διεθνή κλίμακα βρίσκεται σε ανοδική κατάσταση- η στρατηγική κρίση της Αριστεράς όλων των μορφών (σοσιαλιστικής, κομμουνιστικής, αυτόνομης, δικαιωματικής κλπ) είναι δεδομένη. Ιδίως στην κλασσική Δύση ( ΗΠΑ-ΕΕ-Αυστραλία-Καναδάς) μπορεί να μιλήσει κανείς και για υπαρξιακή κρίση υπόστασης.

Όμως, η ελληνική (υπαρκτή) Αριστερά βιώνει ένα δικό της, πολύ ιδιαίτερο «τραύμα» και αποτυχία. Το μεγαλύτερο ποσοτικά τμήμα της υπό την μορφή του ΣΥΡΙΖΑ διακυβέρνησε με τραγικά αποτελέσματα: ακύρωσε συντριπτικά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του καλοκαιριού του 2015, ψήφισε και εφάρμοσε σκληρά το Τρίτο Μνημόνιο, προώθησε την λιτότητα και τις ιδιωτικοποιήσεις, πέρασε την Συμφωνία των Πρεσπών, υπήρξε ως κυβέρνηση νατοϊκότερη του ΝΑΤΟ (μεταξύ άλλων και με τη διαπραγμάτευση και προετοιμασία της συμφωνίας για τη δημιουργία ενός τεράστιου πλέγματος αμερικανικών βάσεων, συμφωνία που τελικά υπέγραψε η ΝΔ). Αυτό παγίωσε την αίσθηση στην κοινωνία ότι όλες οι παρατάξεις «είναι το ίδιο» και ότι η δημόσια πολιτική έχει αποτύχει (μεταδημοκρατική κατάσταση). Το τμήμα της Αριστεράς που αντιτάχθηκε σε αυτήν την εξέλιξη ( ΚΚΕ, ΛΑΕ, Ανταρσύα, ΜΕΡΑ25) διαφοροποιήθηκε μεν ηθικά και αξιακά, αλλά δεν μπόρεσε να ανατρέψει για μια σειρά λόγους (και προγραμματικούς) αυτήν την κατάσταση κατάπτωσης. Οι επόμενες μεγάλες κρίσεις (υγειονομική κρίση, πόλεμος στην Ουκρανία, διεθνής οικονομική κρίση και διαμόρφωση δύο μεγάλων στρατοπέδων) βρήκαν την ελληνική Αριστερά πιο απροετοίμαστη ακόμη και από την μέση στάθμη της διεθνούς. Το γεγονός ότι μια τόσο μεγάλη τραγωδία και κρατικό έγκλημα όπως τα Τέμπη δεν προκάλεσαν μια διαρκέστερη κοινωνική αντίδραση σχετίζεται με την κατάσταση της Αριστεράς και την έλλειψη εμπιστοσύνης της κοινωνίας σε αυτήν.

Σάββατο 22 Απριλίου 2023

ΓΙΑΤΙ ΑΠΕΤΥΧΕ -ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ- Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ;

Eννέα σκέψεις και ένα προσωρινό συμπέρασμα

(Αφιερωμένο στους εξεγερμένους της Γαλλίας την άνοιξη του 2023)

Του Δημήτρη Μπελαντή


Απρίλιος 2023


Φωτογραφία από την Ισπανική Επανάσταση στην φάση 1936-1937-μαχητές του κόμματος της επαναστατικής Αριστεράς POUM.

1- Η εργατική τάξη υπήρξε στην μητρόπολη του καπιταλισμού δυνάμει-ενδεχομενικά αλλά ορισμένες φορές και έμπρακτα σοβαρό και υπολογίσιμο επαναστατικό υποκείμενο κυρίως κατά την περίοδο από το 1848 ως το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Για περίπου εκατό χρόνια. Στην περιφέρεια του καπιταλισμού (χώρες του Τρίτου Κόσμου παλιότερα) αυτό παρατάθηκε ως το 1980-1990 περίπου και είχαμε σειρά νικηφόρων και αρχικά επιτυχημένων επαναστάσεων (Κίνα, Βιετνάμ, Κούβα κ.λπ.). Όμως, οι επαναστάσεις της κλασσικής περιφέρειας ήταν ιδιόμορφες σοσιαλιστικές-αντιιμπεριαλιστικές, με έμφαση στο β’ σκέλος, είχαν από την αρχή το στοιχείο της κομματικής-γραφειοκρατικής καθοδήγησης πάνω στους λαϊκούς απελευθερωτικούς στρατούς και, επίσης, σε μεγάλο βαθμό αναπλήρωναν την αδυναμία πρωταρχικής συσσώρευσης κεφαλαίου από την εθνική αστική τάξη στις χώρες αυτές και την ανάγκη να υπάρξει μια «υποκατάστατη» αστική τάξη σε εθνική κλίμακα, ακόμη και κρατική, με όρους αντιιμπεριαλιστικής εθνικής ανεξαρτησίας. Αυτό δεν αναιρεί καθόλου την θετική πολιτική αξία τους έναντι του ιμπεριαλισμού και της μεγάλης κοινωνικής προσφοράς αυτών των επαναστάσεων στους λαούς των περιφερειακών κοινωνιών από πολλές απόψεις. Ούτε και την υπαρκτή σοσιαλιστική τους συνιστώσα καθώς και την ανάδυση και σε αυτές -έστω προσωρινά- θεσμών και μορφών εργατικής και λαϊκής αυτοκυβέρνησης και αυτοδιεύθυνσης. Επίσης, το τελικό αποτέλεσμα ήταν μόνο μια από τις ενύπαρκτες ιστορικά επαναστατικές δυνατότητες και καταλήξεις.

Ιδίως στην Κίνα, η εμπειρία του πειράματος της Πολιτιστικής Επανάστασης, τουλάχιστον από την σκοπιά της αμφισβήτησης των κοινωνικών ιεραρχιών και των προνομίων της διανόησης και παρά το ότι ενείχε σαφώς ακρότητες, όψεις απανθρωπιάς, γραφειοκρατικές μανούβρες και σοβαρά πολιτικά λάθη στην ανάπτυξή της, βάθυνε, έστω πρόσκαιρα, τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα της κινέζικής επανάστασης αλλά και διαύγασε την επαναστατική σκέψη διεθνώς, μεταξύ των άλλων και στην Δύση, αναδεικνύοντας σοβαρά προβλήματα της ίδιας της σοβιετικής εμπειρίας σοσιαλιστικής οικοδόμησης και της ματαίωσής της από ένα σημείο και μετά. Η ένταση της μετέπειτα καταδίκης της από το «καπιταλιστικοποιημένο» ΚΚ Κίνας είναι χαρακτηριστική.




Φωτογραφία από λόγο του Μάο τσε τουνγκ μετά την νίκη της κινέζικης επανάστασης το 1949

Σάββατο 8 Απριλίου 2023

Οι εκλογικές οβιδιακες μεταμορφώσεις και μετακινησεις και ο Αλεξανδρινός ποιητής



Του Δημήτρη Μπελαντή


Οι εκλογικές οβιδιακες μεταμορφώσεις και μετακινησεις και ο Αλεξανδρινός ποιητής

( εμπνευσμένο από το περίφημο ποίημα του Κωνσταντίνου  Καβάφη " Ας φρόντιζαν", 1930)

Η αστική δημοκρατία και η διαδικασία των εκλογών είχαν  πρόβλημα  με την πολιτική συνέπεια ακόμη και στις καλύτερες των εποχών της δημοκρατιας, ιδίως  μάλιστα τον τελευταίο μήνα κάθε βουλευτικής περιόδου.  Όμως πια έχει παραγινει το πανηγύρι με τις μετατοπίσεις και οβιδιακες μεταμορφώσεις πολιτικών  στελεχών και θα έλεγα  ότι οι αριστεροί καθώς  και οι κεντροαριστεροί κάθε απόχρωσης πρωτοσερνουν τον χορό. 

- Από τον ΣΥΡΙΖΑ στη ΛΑΕ κι από τη ΛΑΕ ( η ορθότερα,όλη η  τωρινή ΛΑΕ)  στη συμμαχία με τον Βαρουφάκη.

- Από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ.Πλεον, ο μισος κοινοβουλευτικός  ΣΥΡΙΖΑ και παραπάνω.
 Όλο και κάπου θα υπάρχει και το αντίστροφο.

- Από τη ΔΗΜΑΡ στον ΣΥΡΙΖΑ.

- Από τη ΔΗΜΑΡ στο ΚΚΕ ( θυμάμαι την περίπτωση της κυρίας από τη Θεσσαλονίκη).

-Αιφνης,  διαφοροι,όλο και πιο πολλοί,  καταλήγουν  ως άτομα στο ΚΚΕ ,αφού πέρασαν από διάφορα άλλα αριστερά κομματα,ακόμη και αριστερά  μνημονιακα. Ορισμένοι από αυτούς και αξιόλογοι η αξιόλογες σε προσφορα. Πλην όμως,  αυτή η λειτουργία του ΚΚΕ ως το τελευταίο άλλοθι και εξαγνισμός  πολλών αριστερών  έχει επίσης έναν συμβολισμό και μια  προβληματική ψυχοκοινωνική λειτουργία. Μου θυμίζει λίγο τον ρόλο των Φραγκισκανών η των Ιησουιτών.Εκανες στο τέλος και μια  δωρεά και σε παίρναν στο Τάγμα.Κι αντιμετωπιζες το μέλλον με γαλήνη ( δεν εννοώ ότι οι τωρινοί κάνουν υλικές δωρεές,μην το παρεξηγήσει κανείς ).

- Υπαρχει ακόμη η παλιά μετατόπιση από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη ΛΑΕ ( καλοκαίρι 2015) από την οποίαν επίσης ένα κομμάτι έφτασε στη συμμαχία - μέσω λαε- με το ΜΕΡΑ25.Παραξενο κι αυτό και όμως αληθινό.

Κυριακή 10 Ιουλίου 2022

Η ΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΠΟΧΉ



Από: Δημήτρης Μπελαντής fb


Ένα ζήτημα πολύ σοβαρό για το οποίο θα κάνω μόνο έναν μικρό υπαινιγμό η εισαγωγή για να επανέλθω σε επόμενο χρόνο.

Η Βίωση του Χρόνου. 

Η  τεράστια κλιμάκωση της τεχνολογικής εξέλιξης τα τελευταία τριάντα χρόνια και ιδιως τα τελευταία δέκα  χρόνια διεθνώς, ιδίως η μικροηλεκτρονική και πληροφορική επανάσταση, πάντα εντός των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων, έχει ριζικά τροποποιήσει την αίσθηση  και την βίωση τόσο του φυσικού - προσωπικού, όσο και του ιστορικού Χρόνου.

 Χρόνος δεν είναι πια αυτό που ήταν για εκατομμύρια χρόνια ανθρώπινου πολιτισμου. 

Στον βαθμό που η επικοινωνία εντός  τεράστιων αποστάσεων είναι στιγμιαία και που η παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών έχει  καταστεί εξαιρετικά ταχύτερη χάρη στην μεγαλύτερη παραγωγικότητα της εργασίας, ζούμε  πλανητικά μια εκπληκτική και ανεξέλεγκτη  Ε π ι τ ά χ υ ν σ η.

Επιτάχυνση είναι η μαγική  θετική λέξη για το πλειοψηφικό κοπάδι  και μόνο μικρές συνετές μειοψηφίες στην Δύση την αμφισβητούν. Πρέπει να παράγουμε γρήγορα, να καταναλώνουμε γρήγορα (εμπορεύματα, σχέσεις και ανθρώπους), να είμαστε όλο το εικοσιτετράωρο βιονικοί ή υβριδικοί άνθρωποι (δηλαδή άνθρωποι με μηχανικές απολήξεις η συμπληρώσεις). 

Κυριακή 3 Απριλίου 2022

Ημερίδα του Δρόμου της Αριστεράς:«Κρίση – Πόλεμος – Ελλάδα: Νέα εποχή και ανάγκη προσανατολισμού»

«Κρίση – Πόλεμος – Ελλάδα: 

Νέα εποχή και ανάγκη προσανατολισμού»




Γιώργος Τασιόπουλος


ΕΠΤΑ ώρες εξαντλητικά πλουραλιστικής, ποιοτικής ενημέρωσης!

Καθημερινά βιώνουμε έναν καταιγισμό προπαγάνδας και παραπληροφόρησης με αφορμή τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.
Κι όμως, σε καιρό πολέμου η αλήθεια είναι τόσο πολύτιμη!

Στο βίντεο μέσα από διαφορετικές οπτικές όλα όσα δεν γράφονται και δεν επικοινωνούνται για τον πόλεμο της Ουκρανίας.
 Αυτά που κρύβονται για τις επιπτώσεις στη χώρα μας λόγω της Ρωσο-Νατοϊκής σύρραξης, για το γεωπολιτικό ορίζοντα στην νέα πολυπολική σκακιέρα, τον αναβαθμισμένο ρόλο των νεο-Οθωμανών, τους κινδύνους που διαφαίνονται και την διαχρονική αδράνεια του ελληνικού πολιτικού συστήματος. 

Την ημερίδα διοργάνωσε η εφημερίδα “Δρόμος της αριστεράς” το  Σάββατο 2 Απριλίου, με εξαιρετική επιτυχία, μεγάλη συμμετοχή, πλουραλιστική ενημέρωση και ποιότητα διαλόγου.

Συμμετείχαν οι:
- Γιώργος Αϋφαντής (πρέσβης ε.τ.),  
– Γιώργος Παπαδόπουλος-Τετράδης (δημοσιογράφος και συγγραφέας)
– Κύρα Αδάμ (δημοσιογράφος)
– Βαγγέλης Πισσίας (Δρ Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων και ομότιμος καθηγητής)
- Ρούντι Ρινάλντι εκδότης του Δρόμου
- Βασίλης Ασημακόπουλος (πολιτικός επιστήμονας και δικηγόρος, διδάσκων στο Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής του Δημοκρίτειου Παν/μίου Θράκης)
- Στέλιος Ελληνιάδης (δημοσιογράφος, εκδότης, μουσικός παραγωγός και σκηνοθέτης-ερευνητής)
-Γιάννης Ραχιώτης (δικηγόρος, μέλος της Παγκόσμιας Οργάνωσης Δημοκρατικών Νομικών)

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2022

Ο Αντιαμερικανισμός στην Ελλάδα και η Νέα Αριστερά


Μια βασική ιδεολογική διάσταση της Αριστεράς και εν μέρει και του αριστερού Κέντρου στην Ελλάδα από το 1960 και μετά και σε ολόκληρη την Μεταπολίτευση υπήρξε ο αντιαμερικανισμός .Δεν ήταν ένα ρεύμα εθνικιστικό η λαϊκίστικο ,όπως ισχυρίστηκαν αργότερα κάποιοι εστέτ της Αριστεράς,αλλά ένα γνήσιο λαϊκό ρεύμα των υποτελών τάξεων που εκκινούσε από το γεγονός ότι η Δεξιά, το μετεμφυλιακό κράτος ,η δικτατορία αλλά και οι συντηρητικές αστικές δυνάμεις στην Μεταπολίτευση είχαν βασικό έρεισμα και στήριγμα τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.Η προδοσία της Κύπρου τόνισε αυτό το ρεύμα και το ενίσχυσε ποιοτικά. Φαινόμενα πολιτικά όπως το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν θα είχαν υπάρξει χωρίς τον ζωντανό τότε και ισχυρό αντιαμερικανισμό όπως ούτε ο μεταπολιτευτικός ριζοσπαστισμός.  Ούτε και οι ένοπλες οργανώσεις όπως η 17 Νοέμβρη από μια άλλη σκοπιά .

Είχε προβλήματα αυτό το ρεύμα παρά την θετικότητα του; Και βέβαια είχε.Απο απόψεις λαϊκίστικες που θέλανε να ακούμε μόνο Μαρκόπουλο και Ξυλούρη και να αγνοούμε το ροκ ως απόψεις ότι η ΕΣΣΔ είχε πάντα δίκιο και οι δικές της επεμβάσεις ήταν σωστές ,ως απόψεις ότι όλοι οι εχθροί ανεξαιρέτως των ΗΠΑ ήταν ήρωες, ως απόψεις που θεωρούσαν ότι όλοι ανεξαιρέτως οι πολίτες των ΗΠΑ είναι καθάρματα η μαλακές η όλοι τους τρώνε χάμπουργκερ πίνουνε Μιλκ Σέικ και διαβάζουν άρλεκιν, αγνοώντας την άλλη Αμερική των κοινωνικών αντιστάσεων

Όμως,παρ όλα αυτά, ο αντιαμερικανισμός με την έννοια της λαϊκής κριτικής στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό είχε και σοβαρά προτερήματα. Έθετε το πρόβλημα της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας της χώρας, της εξόδου από το ΝΑΤΟ χωρίς να περιμένει τον Μεσσιανικό Κομμουνισμό, την διάλυση όλων των συνασπισμών κλπ Έδινε λαϊκότητα στην κριτική του ιμπεριαλισμού και της υποτέλειας ,στο ειρηνιστικό κίνημα που κάποτε ήταν πανίσχυρο στην Ελλάδα και σήμερα είναι ανύπαρκτο η προσομοιωνεται με μικρού πλήθους φοιτητές που χτυπούν τα πόδια στο πλακόστρωτο για να δείξουν ότι είναι ένας νυσταλέος Κόκκινος Στρατός.

Είναι βέβαιο το ότι μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, η εικόνα του ιμπεριαλισμού τροποποιηθηκε και διευρύνθηκε και πέρα από τον δυτικό άξονα .Χώρες όπως η Κίνα έχουν ιμπεριαλιστική φύση ,ενώ η καπιταλιστική Ρωσία έχει προοπτικά επεκτατικές τάσεις χωρίς να είναι όμως καθόλου κλασσικά ιμπεριαλιστική.
Παρ ' όλα αυτά, εμείς ζούμε στον νατοϊκό δυτικό ιμπεριαλιστικό άξονα,κι αυτουνού είμαστε υποτελείς και υποζύγια και οι ανατολικοί μέχρι στιγμής δεν μας έχουν βλάψει γεωπολιτικά ( η Cosco προφανώς εκμεταλλεύεται στυγνά από καπιταλιστική άποψη τους Έλληνες εργάτες). Επίσης, ο δυτικός ιμπεριαλιστικός άξονας,καθώς υποχωρεί σε ισχύ, είναι αυτός που είναι σαφώς ο διεθνώς επιθετικοτερος και ο πιο απειλητικός για την ειρήνη

Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2021

Φόβος…

Φόβος…


του Δημήτρη Μπελαντή

Όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές, αλλά χρειάζεται να το ξαναπούμε, όλη η στρατηγική των υποχρεωτικών εμβολιασμών και του αμείλικτου κυνηγητού των μη συμμορφούμενων σήμερα, και αύριο επί άλλων υποχρεωτικών ιατρικών η εξωιατρικών πράξεων, στηρίζεται στην κρατική διαχείριση του φόβου, σε μια πολύμορφη αξιοποίηση του φόβου, που συχνά είναι το πιο ισχυρό των ανθρωπίνων συναισθημάτων. Θα επισημάνω τρεις μορφές φόβου, που ανασύρονται σε αυτό το βιοπολιτικό αλλά και συλλογικό ψυχολογικό και κοινωνικό πείραμα:

1.Φοβος ότι θα αρρωστήσεις και θα πεθάνεις. Πέρα από τις υπερβολές και διογκώσεις, η αρρώστια αυτή είναι όντως σοβαρή .Και να μην ήταν, όμως, όταν από το πρωί ως το βράδυ σου λένε ότι θα κινδυνέψεις να πεθάνεις, το εμβόλιο μοιάζει ως πανάκεια. Βέβαια, αυτοί που το λένε είναι αυτοί που έχουν υποβαθμίσει τραγικά όλα τα άλλα μέτρα προστασίας πλην του εμβολίου και που αποκρύπτουν την σχέση ρίσκου και οφέλους για όλα τα μέτρα προστασίας. Όμως, η χρήση του κατανοητού από ανθρώπινη άποψη φόβου για την υγεία και ζωή δεν παύει να ασκείται άνωθεν.

2.Φοβος έναντι των κρατικών κυρώσεων επί μη εμβολιασμού (αναστολή εργασίας, απομόνωση από δραστηριότητες ελεύθερου χρόνου, πρόσβαση σε υπηρεσίες κλπ). Κάθε άνθρωπος θέλει να ζει μια ολοκληρωμένη ζωή και όχι ανάπηρη. Το να του την στερείς με κριτήριο τον εμβολιασμό τον εμβάλλει σε φόβο και ανησυχία. Έτσι, ο εκβιασμός με προνόμια για τον αποδεχόμενο και στερήσεις για τον μη αποδεχόμενο γίνεται σχετικά επιτυχής. Ιδίως το επερχόμενο μέτρο του 100ρικου μηνιαίως για τους άνω των 60 οδηγεί σε στέρηση της επιβίωσης. Είναι ένας τεράστιος φόβος που μπορεί να σε παραλύσει.

Πέμπτη 15 Απριλίου 2021

Το ΚΚΕ και η επανάσταση του 1821


Του Δημήτρη Μπελαντή* Η Διακήρυξη που δημοσίευσε η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 αποτελεί ένα πολιτικά και ιδεολογικά ενδιαφέρον κείμενο .Τόσο για αυτά που λέει (ορισμένα από τα οποία είναι ιστορικώς αληθή και βάσιμα) όσο και για αυτά που υποβαθμίζει ή παρασιωπά.


Του Δημήτρη Μπελαντή*

 Η Διακήρυξη που δημοσίευσε η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 αποτελεί ένα πολιτικά και ιδεολογικά ενδιαφέρον κείμενο. Τόσο για αυτά που λέει (ορισμένα από τα οποία είναι ιστορικώς αληθή και βάσιμα)  όσο και για αυτά που υποβαθμίζει ή παρασιωπά.   

Κατά τον χρόνο της δημοσίευσής της Διακήρυξης , προσπαθήσαμε να ασκήσουμε κριτική σε ορισμένες πολιτικές και ιδεολογικές όψεις της και διαστάσεις της.  H βασική θέση  αυτής της παρέμβασής μας ήταν η επισήμανση ότι η Διακήρυξη α) υποβάθμιζε τον ρόλο των λαϊκών τάξεων  κατά την Επανάσταση του 1821 και τον εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο που ακολούθησε και β) έδινε μια πολύ στατική και μηχανιστική διάσταση στον υπαρκτό και έως ένα βαθμό και κυρίαρχο ρόλο της αστικής τάξης  στην επαναστατική διαδικασία. 

 Ένα από τα επόμενα επεισόδια της συζήτησης αυτής υπήρξε η κριτική στην Διακήρυξη  εκ μέρους της δημοσιογράφου Λαμπρινής Θωμά στο  The Pressproject, που δημοσιεύθηκε στις  3 Απριλίου 2021. 

  Στο κείμενο της Λαμπρινής Θωμά, απάντησε το Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ , ασκώντας οξεία κριτική, η οποία δημοσιεύθηκε στις 7 Απριλίου 2021.

Σχετικά  με αυτήν την παράθεση και αντιπαράθεση απόψεων, θα θέλαμε κατ’ αρχάς να επισημάνουμε ότι πέρα από χαρακτηρισμούς  ή οξείες φράσεις (πχ η κριτική του Τμήματος Ιστορίας στην Λαμπρινή Θωμά ότι παραποιεί τις σύγχρονες θέσεις του ΚΚΕ για το ζήτημα) η αντιπαράθεση θίγει ορισμένα πολύ σοβαρά ιστορικά ζητήματα,  τα οποία δεν έχουν μόνο ακαδημαϊκό χαρακτήρα συγγραφής της Ιστορίας του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού αλλά άμεσες  και επίκαιρες πολιτικές και ιδεολογικές συνέπειες για το παρόν και το μέλλον  (πράγμα που, κατά την γνώμη μας, πολύ ορθά παρατηρούν και η Λαμπρινή Θωμά από την πλευρά της αλλά και το Τμήμα Ιστορίας του ΚΚΕ από την δική του).

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2021

Λιμπεραλκούλτ: Η δυτική «Πολιτική Ορθότητα» κατά της Δύσης

του Δημήτρη Μπελαντή


Η εποχή μας,εδώ και τρεις δεκαετίες περίπου, είναι η εποχή των πολιτιστικών πολέμων («cultural wars»). H διεθνοποίηση ή παγκοσμιοποίηση της κουλτούρας, η άνοδος των ταυτοτικών κινημάτων ή κινημάτων ταυτοτικής πολιτικής («identity politics») και του μετα-φιλελεύθερου δικαιωματισμού, η ομογενοποίηση της πλανητικής διανόησης και η ριζική αμφισβήτηση των ως τώρα κοινωνικών προτύπων συμπεριφοράς, έχουν θέσει εκ των πραγμάτων το ζήτημα μιας πολύ έντονης και σοβαρής σύγκρουσης για το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, των ανθρώπινων σχέσεων και του πολιτισμού στις δυτικές κοινωνίες. 



Ένα σημαντικό τμήμα της μορφωμένης και της εκπαιδευτικής κοινής γνώμης και διανόησης στη Δύση αμφισβητεί ριζικά τη Δύση. Όχι κυρίως από τη σκοπιά του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης αλλά από τη σκοπιά της καταπολέμησης του «ένοχου και ρατσιστικού παρελθόντος» του δυτικού πολιτισμού. Ο δυτικός πολιτισμός οφείλει να αποχωρήσει από το προσκήνιο της Ιστορίας και να προσχωρήσει στην αποδόμησή του («deconstruction»). Ιδίως θεωρητικά ρεύματα όπως ο γαλλικός μεταδομισμός, τα ακαδημαϊκά αγγλοσαξωνικά critical studies ή τα postcolonial studies ή τα gender studies βρίσκονται στην πρωτοπορία αυτής της κριτικής.



Υπάρχει πραγματική βάση σε αυτή την κριτική;

Και βέβαια υπάρχει. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι για αιώνες ουσιαστικά η εκπαίδευση στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, μεταξύ αυτών ιδίως στις αποικιακές και ιμπεριαλιστικές χώρες, ανέδειξε συστηματικά την «ανωτερότητα του δυτικού-λευκού ανθρώπου» έναντι των κατακτημένων λαών και ιδίως των «εγχρώμων», του χριστιανικού πολιτισμού έναντι των άλλων, της ανδρικής φυσικής κυριαρχίας και υπεροχής απέναντι στις γυναίκες, τα παιδιά και τα ζώα, τη «φυσικότητα» της δουλείας κ.λπ. Ότι ενίσχυσε τον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό και την εδαφική κατάκτηση καθώς και μια λογική πολιτισμικής και φυλετικής υπεροχής κάθε «ανώτερου» έθνους ή φυλής έναντι των άλλων. Η αποκορύφωση αυτών των ιδεολογικών προσλήψεων στη Δύση, σε συνδυασμό και με τα αποτελέσματα της κρίσης του 1929 και του Ευρωπαϊκού Εμφυλίου Πολέμου, ήταν ο φασισμός και ο ναζισμός και η φρίκη των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης. Η υιοθέτηση μιας πολιτικής «κοινωνικής ή φυλετικής υγιεινής» έναντι των εκφυλισμένων «φυλών» και ομάδων δεν θα μπορούσε να προκύψει, αν δεν είχε προετοιμαστεί μακροχρόνια από αντίστοιχες ιδεολογίες και πολιτιστικές πρακτικές στα αναπτυγμένα καπιταλιστικά έθνη.

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2020

Θρησκεία, βία και γεωπολιτική

Θρησκεία, βία και γεωπολιτική | Δρόμος της Αριστεράς

του Δημήτρη Μπελαντή

 Α

πό τα μέσα Οκτωβρίου και μέχρι σήμερα εκδηλώθηκαν μια σειρά από αιματηρές τρομοκρατικές επιθέσεις σε μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις, αρχικά στο Παρίσι και τη Λυών και μετά στη Βιέννη. Κατά του Samuel Paty για τα σκίτσα του Charlie Hebdo, μετά στην εκκλησία στη Νίκαια και τέλος στη Βιέννη. Σε όλες τις περιπτώσεις, οι επιτιθέμενοι είχαν σχέση με την φονταμενταλιστική και τζιχαντιστική εκδοχή του σουνιτικού ισλαμισμού. Εδώ , επίσης, πρέπει να προσμετρηθεί και η επίθεση Τούρκων κατά Αρμενίων στη Λυών, την προηγούμενη εβδομάδα, που οδηγεί τη Γαλλία προς την κατεύθυνση απαγόρευσης των «Γκρίζων Λύκων» ως φιλοτρομοκρατικής οργάνωσης. Η επιλογή του προέδρου Μακρόν να ανεβάσει σε ορισμένα δημόσια κτίρια τα σκίτσα του Charlie Hebdo ενδεχομένως όξυνε τη δυναμική του «ιερού πολέμου», όμως δεν τη δημιούργησε. Αυτή έχει σαφώς εγγενή χαρακτήρα. Διεθνή και γεωπολιτικό, σε μεγάλο βαθμό. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ο 18χρονος Τσετσένος που δολοφόνησε τον καθηγητή δεν ήταν μουσουλμάνος της Γαλλίας ούτε μετανάστης, αλλά είχε φτάσει στη Γαλλία πολύ λίγο πριν από τη δολοφονία.

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2020

Αποκεφαλισμοί τον 21ο αιώνα!!!


Αποκεφαλισμοί τον 21ο αιώνα!!!
Και όπως, συνεχίζει στο σημερινό του άρθρο ο Ερρίκος Φινάλης στο "ΔΡΟΜΟ της αριστεράς":

"Οι τζιχαντιστές, σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία των άλλων μουσουλμάνων, όποιος δεν συμφωνεί 100% μαζί τους δεν είναι άνθρωπος, αλλά υποψήφιο σφάγιο(...) Όλοι αυτοί αποτελούν τη μεγαλύτερη προβοκάτσια του μουσουλμανικού κόσμου, και το όνειδος μιας και τάχα πολιτισμένης ανθρωπότητας, που ένα τμήμα των ηγεσιών της τους έθρεψε παντοιοτρόπως, ώσπου ενηλικιώθηκαν και "χειραφετήθηκαν". 

Πρώτος ο μουσουλμανικός κόσμος θα έπρεπε να ξεσηκωθεί και να εξαλείψει από προσώπου γης τη ντροπή. Αλλά τότε η μπάλα θα έπαιρνε και καθεστώτα όπως το τουρκικό ή το σχετικό (ας μη μιλήσουμε για το σαουδαραβικό) που κλείνουν το μάτι σε τέτοια φρίκη. Μεσαιωνική μεν, εξυπηρετική δε.

Για το ίδιο θέμα, με αφορμή τον αποκεφαλισμό του Samuel Paty αναφέρεται ο Δημήτρης Μπελαντής στο άρθρο του, "Και η ελευθερία έκφρασης;". Σχολιάζει την ανοχή στο θρησκευτικό φονταμενταλισμό ενός μέρους της αριστεράς με πρόσχημα το φόβο της πυροδότησης της ισλαμοφοβίας: 

"Για ένα σημαντικό τμήμα της Αριστεράς, του δικαιωματισμού και του "αντιρατσιστικού αντιφασισμού", δικαιώματα υπάρχουν και προστατεύονται μόνο για όσους ανήκουν στις λεγόμενες "ετερότητες"(...) Μετά την επίθεση στο Charlie Hebdo το 2015 και τη δολοφονία των δημοσιογράφων, είχε βγει στην Ελλάδα συγκεκριμένη (πορτοκάλι χρώματος) αφίσα του χώρου των αντίφα, που πάνω κάτω αυτό έλεγε, ότι όσοι διαμαρτύρονται για τη σφαγή είναι "σταυροφόροι της Δύσης". Κι έτσι, μέσα από μια μακρά διαδρομή, από το Βολταίρο ξεκινώντας, η Αριστερά έφτασε σε μια εποχή όπου έγινε υποκείμενο ανοχής στη μισαλλοδοξία και τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό."

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2020

- Δεν πολεμάμε...

Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του; * – Μαλεβιζιώτης
- Κρατάμε δυνάμεις για την σε βάθος χρόνου μετατροπή του ενδοκαπιταλιστικου πολέμου σε εμφύλιο. 
- Πάμε διακοπές, κάνουμε μπάνια, σαμποτάρουμε έμπρακτα το εθνικιστικό σχέδιο. 
- Ειρήνη στο Αιγαίο, πόλεμος στην 3ης Σεπτεμβρίου (μέχρι την Αγίου Μελετίου, μετά έχει έργα και ο ταξικός πόλεμος είναι ανέφικτος).
kARTson: Αλέξη έλα πίσω. Θυμήσου: το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του ...

Δημήτρης Μπελαντής

- Δεν πολεμάμε για τα πετρέλαια 

- Δεν πολεμάμε για μονοπωλιακούς καπιταλιστικούς αλιευτικούς σχηματισμούς που εκμεταλλεύονται την εργατική δύναμη,ντόπια και ξένη.

-Δεν πολεμάμε για χώρους μέσα στην ιμπεριαλιστική Ελλάδα όπου θα μπούνε αιολικά, ανεμογεννήτριες, λιγνιτωρυχεία, εργοστάσια παραγωγης καπιταλιστικής ενέργειας, ψητοπωλεια , πιτσαρίες, burger houses και άλλα. Αυτό αφορά και τον αντισπισισμό μας.

- Δεν πολεμάμε για βραχονησίδες και ξερονήσια όπου κυριαρχεί η μονοπωλιακή αστική τάξη και ορισμένα αλιευτικοκτηνοτροφικοφεουδαλικά κατάλοιπα από την εποχή των Βαυαρών. Οπως οι τσοπάνοι στα Ίμια το 1996.

- Δεν πολεμάμε για μεγαλύτερα ακόμη νησιά όπου κυριαρχεί η μονοπωλιακή αστική τάξη,η μη μονοπωλιακή και οι τάξεις στηρίγματα του συνασπισμού αστικής εξουσίας ( βλ Ν.Πουλαντζα Πολιτική Εξουσία και Κοινωνικές Τάξεις,τ Β,Θεμέλιο 1975).

- Δεν πολεμάμε για (καπιταλιστικούς) ηπειρώτικους σχηματισμούς όπου κυριαρχεί η μονοπωλιακή αστική τάξη.

- Δεν πολεμάμε για περιοχές όπου γίνονται μεγάλα έργα όπως ιδίως το Μετρο στα Εξάρχεια,ο Μεγάλος Περίπατος στην Πανεπιστημίου και στην Βασιλίσσης Όλγας καθώς και η γέφυρα Ρίου Αντιριου, που είναι εφαλτήριο για εθνικιστική και ελληνικη ιμπεριαλιστικη στρατιωτική επέκταση και εξάπλωση (πχ κατά της Ιταλίας ,του Γιβραλταρ η της Μαλτας).

- Δεν πολεμάμε για τίποτε ωσότου εξακολουθεί η αστική κυριαρχία.

- Δεν πολεμάμε για τίποτε όσο διαρκεί η φενάκη και η κατασκευή του " ελληνικού έθνους" η έθνους- κράτους και όσων εθνικών κρατών διαδεχθούν το ελληνικό στο μέλλον. Οσο υπάρχουν πατριώτες.

- Δεν πολεμάμε για τίποτε όσο η ιδεολογία δεν έχει υποκατασταθεί από την πλήρη επιστημονική αντίληψη των πραγμάτων και δεν έχει ολοκληρωθεί η Επιστημολογική Τομή ( Αλτουσέρ,Για τον Μαρξ).

- Κρατάμε δυνάμεις για την σε βάθος χρόνου μετατροπή του ενδοκαπιταλιστικου πολέμου σε εμφύλιο.

- Πάμε διακοπές,κάνουμε μπάνια, σαμποτάρουμε έμπρακτα το εθνικιστικό σχέδιο.

- Ειρήνη στο Αιγαίο, πόλεμος στην 3ης Σεπτεμβρίου (μέχρι την Αγίου Μελετίου ,μετά έχει έργα και ο ταξικός πόλεμος είναι ανέφικτος).

( Εκ της διευθύνσεως).
Άρθρα - Topikopoiisi
ΥΓ.  Τρολαρισμα είναι. Μην το πάρει κανείς ως άποψη μου.  Σάτιρα και σαρκασμός για τους " δεν πολεμάω για τίποτε".