The Free Press: Καταργήστε το Υπουργείο Παιδείας Υπηρέτησα ως 11ος υπουργός Παιδείας των ΗΠΑ

 

Ξέρω πολύ καλά ότι πλέον δεν μπορεί να διορθωθεί τίποτα. Απλώς καταργείται.

Από την ίδρυσή του το 1979, το Υπουργείο Παιδείας έχει δώσει περισσότερα από 1 τρισεκατομμύριο δολάρια στα σχολεία με ρητό σκοπό να κλείσει το χάσμα μεταξύ των υψηλότερων και χαμηλότερων επιδόσεων. Σήμερα, αυτό το χάσμα είναι τόσο μεγάλο όσο ποτέ ενώ εντωμεταξύ έχουν δαπανηθεί ακόμη μεγαλύτερα ποσά.

Την περασμένη εβδομάδα, κυκλοφόρησε η πιο πρόσφατη Εκθεση Αναφοράς του Έθνους, δίνοντάς μας μια σαφή αξιολόγηση για το πού βρίσκονται τα επιτεύγματα των μαθητών. Η έκθεση, που δημοσιεύτηκε από την Εθνική Αξιολόγηση της Εκπαιδευτικής Προόδου (NAEP), μας λέει ότι στην ανάγνωση και στα μαθηματικά, οι περισσότεροι μαθητές ήταν ακόμη πιο πίσω από ό,τι ήταν το 2022. Κάτι που ήταν χειρότερο από ό,τι ήταν το 2019. Κάτι που ήταν χειρότερο από το 2013.

Επτά στους 10 Αμερικανούς μαθητές της τέταρτης δημοτικού δεν έχουν επαρκείς ικανότητες ανάγνωσης, που σημαίνει ότι δυσκολεύονται να διαβάσουν λογοτεχνία σε επίπεδο δημοτικού και να κατανοήσουν ενημερωτικά κείμενα. Το 40% βαθμολογήθηκαν με «κάτω από την βάση», που σημαίνει ότι δυσκολεύονται με τη βασική κατανόηση. 

Στα μαθηματικά, η εικόνα είναι παρόμοια : έξι στους 10 μαθητές της τέταρτης τάξης υστερούν στα μαθηματικά.

Το χάσμα μεταξύ των υψηλότερων και χαμηλότερων επιδόσεων έχει αυξηθεί κατά 10% από το 2019. 

Ένας άλλος Άγνωστος Πόλεμος και οι «Κορνιζωμένοι»

Της Μαριάννας Τζιαντζή

Εδώ και καιρό η κυβέρνηση, διά του υπουργείου Παιδείας, έχει εξαπολύσει έναν ανελέητο πόλεμο ενάντια στους εκπαιδευτικούς που δεν συμμορφώνονται με τις υποδείξεις της. Οι αριθμοί φέρνουν ανατριχίλα: πάνω από 1.500 εκπαιδευτικοί παραπέμπονται σε πειθαρχικά συμβούλια εξαιτίας της συμμετοχής τους στην απεργία-αποχή από την αξιολόγηση, μια απεργία την οποία έχουν κηρύξει τα συνδικαλιστικά τους όργανα. Ο όρος «πογκρόμ διώξεων» δεν μοιάζει υπερβολικός καθώς στο στόχαστρο δεν βρίσκονται μόνο οι απεργοί αλλά και πολλοί δάσκαλοι και καθηγητές που κατά καιρούς είτε υπερασπίστηκαν μαθητές τους, είτε κατήγγειλαν προβλήματα του σχολείου τους, είτε εκφράστηκαν στα σόσιαλ μίντια, είτε πήραν πρωτοβουλίες που δεν θεωρήθηκαν ορθές.

Πλατιά η βεντάλια του εκφοβισμού, πέρα από τις παραπομπές σε πειθαρχικό: καθαιρέσεις από θέσεις ευθύνης, απειλές και τελεσίγραφα σε νεοδιόριστους, κλήση σε «έγγραφες εξηγήσεις» κ.ά. Το τίμημα για όσους παραπέμπονται στα πειθαρχικά είναι η αναστολή της διοικητικής εξέλιξης και η χρηματική ποινή!

Το «δημόσιο σχολείο του μέλλοντος» θα είναι αυτό που ονειρευόμαστε εμείς!

Turkey 2002. Children play in the Istasyon neighbourhood of Mardin, the border city with Syria where thousands of Syrians took refugee

της Αιμιλίας Τσαγκαράτου και του Γιώργου Καλημερίδη,

(Για τις τελευταίες εξελίξεις στην εκπαίδευση)

Οι νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης στον τομέα της παιδείας, που ανακοινώνονται με καταιγιστικό ρυθμό το τελευταίο διάστημα, αποτελούν συνέχεια αν όχι τομή σε ορισμένες περιπτώσεις των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην εκπαίδευση. Δεν έρχονται από του πουθενά, δεν είναι «ατάκτως ερριμμένες», αλλά αποτελούν μέρος της προσπάθειας από την πλευρά της κυβέρνησης και της εξουσίας – ως αναπόσπαστη συνέχεια από την εποχή της Διαμαντοπούλου κυρίως και μετά – για μια συνολική αφήγηση που προσπαθεί να αποδομήσει την έννοια του δημόσιου σχολείου, έστω και αυτού που ξέρουμε, της παιδείας ως δημόσιο κοινωνικό αγαθό για όλους. Ακολουθούν τη συνολική διεθνή πολιτική των υπερεθνικών οργανισμών, προσπαθούν να εναρμονίσουν τις αναδιαρθρώσεις στην εργασία και στην οικονομία με αυτές στην εκπαίδευση. Μέσω του υπουργού Παιδείας Πιερρακάκη, η εξουσία δηλώνει ότι οικοδομεί «το δημόσιο σχολείο το μέλλοντος». Εννοώντας φυσικά ένα σχολείο και ένα μέλλον δυστοπικό, που καμία σχέση δεν θα έχει με τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και της νεολαίας.

Το μαχόμενο εκπαιδευτικό κίνημα χρειάζεται να τις δει στο σύνολό τους, στο συνολικό πλαίσιο των αλλαγών σε παιδεία και εργασία, όχι παρατακτικά, τη μία δίπλα στην άλλη, αλλά ως συνολική παρέμβαση.

Τρεις είναι οι βασικές νομοθετικές πρωτοβουλίες που αφορούν στον τομέα της ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης, ενώ αναφορά χρειάζεται να κάνουμε και στο θέμα των ιδιωτικών πανεπιστημίων, από τη στιγμή που από 1/1/2025 ξεκίνησαν οι αιτήσεις για την ίδρυση των παραρτημάτων των ιδιωτικών ΑΕΙ. Πριν κάνουμε συγκεκριμένη αναφορά στην καθεμία, εκκινούμε με μια γενική παρατήρηση:

 η δημόσια εκπαίδευση όχι απλά πρέπει να λειτουργεί με κριτήρια ιδιωτικοοικονομικά και αγοράς αλλά πρέπει να βγάζει και η ίδια κέρδος.

Ο Μπαμπινιώτης για το IB στα σχολεία

«Προσωπικά πιστεύω ότι με τέτοιες δήθεν «προχωρημένες» προσεγγίσεις εντυπωσιασμού (ελάχιστα δηλαδή δημόσια σχολεία να μιμηθούν όσα ισχύουν σε λίγα ιδιωτικά σχολεία για διαφορετικούς λόγους και με άλλες προϋποθέσεις) γεννώνται φρούδες ελπίδες και χάνεται πολύτιμος χρόνος από τον πραγματικό σημαντικό στόχο: να ληφθούν γενναία μέτρα για μια καλύτερη ποιοτική εκπαίδευση στα δημόσια σχολεία»

Ο,τι γίνεται για ποιοτική βελτίωση τής Παιδείας μας είναι κατ’ αρχήν θετικό και ευπρόσδεκτο. Προϋπόθεση: να αποτελεί πραγματική βελτίωση και να αφορά στην ποιότητα τής παρεχόμενης εκπαίδευσης. Και φυσικά αναφερόμαστε στην δημόσια εκπαίδευση (γιατί η ιδιωτική έχει διαφορετικά δικά της χαρακτηριστικά).

Με το σκεπτικό αυτό ένα υψηλού επιπέδου πρόγραμμα, που δίνει έμφαση στην θεωρία τής γνώσης και στην πρώιμη επιστημονική κατάρτιση για μαθητές που κατέχουν άριστα την αγγλική γλώσσα, το πρόγραμμα Διεθνούς Απολυτηρίου (International Bacalaureate: IB) επιπέδου Προγράμματος απόκτησης Διπλώματος (Diploma Program: DP) θα αποτελούσε εκπαιδευτική κατάκτηση. Ωστόσο, κατάκτηση για ποιους;

 Πόσοι μαθητές, σε ποια σχολεία, από τι οικογένειες μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις ενός τέτοιου έντονα ανταγωνιστικού και πολύ δαπανηρού αγγλόφωνου προγράμματος αριστείας; Απάντηση: Πολλοί λίγοι έως ελάχιστοι.

Ας θέσουμε, λοιπόν, μερικά καίρια ερωτήματα για να ξέρουμε για τί μιλάμε.

ΕΡΩΤΗΜΑ 1: Ποιος είναι ο σκοπός τού «Διεθνούς Απολυτηρίου επιπέδου Διπλώματος» (IB-DP);

 Να αξιολογείται και να πιστοποιείται από έναν μεγάλο έγκυρο ξένο εκπαιδευτικό Οργανισμό εδρεύοντα στην Γενεύη η εγκυρότητα και ο βαθμός επιτυχίας ενός απολυτηρίου που επιτρέπει σε μαθητές από χώρες όπως η Ελλάδα να εισάγονται, κατ’ επιλογήν πάντα και με δίδακτρα, ως προπτυχιακοί φοιτητές σε μεγάλα και μικρότερα πανεπιστήμια τού εξωτερικού.

Η φοίτηση στο πρόγραμμα αυτό διαρκεί 2 έτη, περιλαμβάνει ειδικά υψηλών απαιτήσεων και εμβάθυνσης μαθήματα, εργασίες, γραπτές και προφορικές εξετάσεις, γίνεται αποκλειστικά στην αγγλική γλώσσα και αφορά στις δύο τελευταίες τάξεις τού Λυκείου (Β΄και Γ΄).

Κ. Πιερρακάκης: Ο υπουργός μιας οικτρής μειοψηφίας

Ο Κυριάκος Πιερρακάκης ανέλαβε το υπουργείο παιδείας πριν 1,5 χρόνο. 

«Έλαμψε» στην πανδημία για την αποτελεσματικότητα του όσον αφορά τον ψηφιακό εκσυγχρονισμό του κράτους. Βέβαια για κάποιους εκ των εκσυγχρονισμών αυτών δεν είχε την πατρότητα και επιπλέον η πανδημία με μια συνθήκη έκτακτης ανάγκης και με τις απευθείας αναθέσεις ώθησε σε γρήγορες – και σπάταλες – λύσεις, αλλά αυτά μικρή σημασία έχουν στον κόσμο του πολιτικού μάρκετινγκ. 

Όπως επίσης μικρή σημασία έχει, περιέργως, ότι στα 30 ήταν ήδη «αγαπητό παιδί» των Βενιζέλου – Διαμαντοπούλου. Ή ότι είναι κουμπάρος με μέλος της γνωστής οικογένειας των «νόμιμων ιδιοκτητών» της χώρας και εμπλεκόμενο με το όνειδος των παρακολουθήσεων.

Γιατί μια τέτοια εισαγωγή; Γιατί ο τύπος και τα ΜΜΕ καθημερινά βομβαρδίζουν για τις μεγάλες καινοτομίες του κ. Πιερρακάκη στον χώρο της εκπαίδευσης. Ο μη σχετικός αναγνώστης θα φαντάζεται ότι στα σχολεία και τα πανεπιστήμια ζούμε μια ψηφιακή και μεταρρυθμιστική κοσμογονία. Όμως ουδέν αναληθέστερο. Για την ακρίβεια τα σχολεία και τα πανεπιστήμια εδώ και 1,5 χρόνια ζουν την ίδια μίζερη και φτωχή πραγματικότητα, σε τελική ανάλυση εγκατάλειψη, που βιώνουν εδώ και σχεδόν 15 χρόνια.

Ποιο είναι λοιπόν το μεταρρυθμιστικό έργο του κ. Πιερρακάκη; 

Υπάρχουν οι νομοθετικές πρωτοβουλίες και οι εδώ και 3 δεκαετίες ευσεβείς πόθοι για την τεχνική εκπαίδευση που θεωρητικά θα συνδεθεί με την τοπική οικονομία αλλά πρακτικά αδυνατεί όταν η τοπική οικονομία είναι απλές υπηρεσίες τουρισμού… 

Συντηρητισμός VS Ριζοσπαστισμός (Μέρος1ο)

Του Γιάννη Παπαμιχαήλ*

 

Οι υπήκοοι σε όλο τον πολιτισμένο δημοκρατικό δυτικό κόσμο, πολύ ταράχτηκαν. Άλλοι πιο συντηρητικοί, πατριωτικά ευαισθητοποιημένοι, είδαν στην εκλογή του νέου πλανητάρχη φως - πολύ φως και έσπευσαν προκαταβολικά να χαρούν. Άλλοι, λιγότεροι, είδαν με προσοχή ένα κίτρινο φως να αναβοσβήνει προειδοποιώντας για μια επικείμενη μισοφωτισμένη διασταύρωση, ίσως και ένα φαινομενικά παράδοξο κυκλικό αδιέξοδο. Άλλοι πάλι, πιο προοδευτικοί και ριζοσπάστες, παγκοσμιοποιημένοι σε επίπεδο νοοτροπιών και νεοταξίτικων χρηστοηθειών, είδαν στην ίδια εκλογή μόνο σκοτάδι και έσπευσαν επίσης προκαταβολικά, να λυπηθούν. Διότι κατ’ αυτούς, χάθηκε η ελπίδα για έναν άλλο κόσμο, καλύτερο και δικαιότερο, ιδίως δε ανεκτικότερο. 

Σε τι;

  

Εννοείται στις διαφορές - και όχι βέβαια στις σταθερές, δομικές ομοιότητες που συγκροτούν τις συλλογικές συνειδήσεις. Στις ατομικές ή συγκυριακές ιδιομορφίες που κατακερματίζουν σε δικαιωματούχες μειονότητες τις παλαιές, πολιτισμικά τουλάχιστον συνεκτικές κοινωνίες και διαλύουν συνειδησιακά τα συλλογικά τους υποκείμενα (έθνη και κοινωνικές τάξεις) στα εξ ων υποτίθεται ότι συνετέθησαν, δηλαδή στα άτομα και στις συγκυριακές, ταυτοτικές συναθροίσεις τους. Ανεκτικότερο συνεπώς στις μικρές ή μεγάλες παραβάσεις της ισχύουσας εθιμικά, ηθικά ή συνταγματικά κανονικότητας ή και του νόμου που διέπει τις κοινωνικές σχέσεις εντός των παλαιών κοινωνιών του ιστορικά νεότερου, μεταφεουδαρχικού, δυτικού κόσμου. Ανεκτικότερο λόγου χάρη στις παράτυπες μετακινήσεις νομαδικών πληθυσμών που δεν φιλοξενούνται προσωρινά στον δυτικό κόσμο, αλλά εγκαθίστανται σε αυτόν. Τον εποικίζουν, όπως στο κάτω κάτω της γραφής έκαναν ιστορικά και οι πρώτοι ευρωπαίοι έποικοι της Αμερικής, πάνω στα πτώματα των αυτόχθονων Ινδιάνων, στο όνομα προφανώς ενός «καλύτερου κόσμου ίσων ευκαιριών αυτοπραγμάτωσης του καθενός», συνώνυμου του αμερικανικού ονείρου που έχει αποικίσει το ευρωπαϊκό φαντασιακό με τον ριζοσπαστικό ανιστορισμό του. Προσοχή: «παράτυποι μετανάστες». Όχι «παράνομοι και καταχρηστικοί»: τέτοιες μπορούν να είναι μόνο οι απεργίες των εργαζομένων. Όχι οι μετακινήσεις των ατόμων που, από όπου κι αν προέρχονται, ασυνόδευτοι ανήλικοι ή συνοδευόμενοι ενήλικες, δηλώνουν πρόσφυγες που χρειάζονται άσυλο και προστασία. Οι λέξεις και οι σημασίες τους οργανώνουν την κοινωνική και πολιτική σκέψη. Διαμορφώνουν το εκάστοτε πλαίσιο της πολιτικής ορθότητας. Σύμφωνα άλλωστε με το δήθεν ανθρωπιστικό,  νεοταξίτικο ιδεώδες της συμπερίληψης όλων των χωρίς ιστορία και χωρίς πολιτισμικές καταβολές ομιλούντων διπόδων σε ένα παγκόσμιο σύνολο, κανένας «άνθρωπος δεν είναι παράνομος». Συνεπώς, κανένα σύνορο δεν έχει ηθικά το πολιτικό δικαίωμα να παρεμποδίσει τις «ελεύθερες μετακινήσεις του»: πρόκειται για μια «ανθρωπιστική, προοδευτική» αντίληψη που ιστορικά βόλεψε καλά τις επεκτατικές διαθέσεις όλων των πολέμαρχων, των αποικιοκρατών και των ιμπεριαλιστών. Κατά τα άλλα, η σημερινή χολιγουντιανή πολιτική ορθότητα κόπτεται να ζητά εκ των υστέρων συγνώμη από τους Ινδιάνους, που στην εποχή τους, δεν κατάλαβαν καλά το πολυπολιτισμικό αμερικάνικο όνειρο των εξαθλιωμένων, ευρωπαίων που εποίκισαν παράτυπα την αμερικανική ήπειρο, επιβάλλοντας στους συντηρητικούς αυτόχθονες Αμερικανούς τον δικό τους προοδευτικό νόμο και τη δική τους τάξη…

Γιατί εκπαιδευόμαστε στην αμάθεια.

Του Γιώργου Τασιόπουλου 

Είναι αρκετά τα 3' του video για να κατανοήσουμε τις αιτίες αναποτελεσματικότητας του ονομαζόμενου "Νέου Σχολείου". 

Δεν είναι άλλωστε μόνο ελληνικό το φαινόμενο, ο Ζαν Κλοντ Μισεά είχε γράψει για την "Εκπαίδευση της Αμάθειας".

Στο βίντεο ο ομιλητής εξηγεί γιατί η παγκόσμια, άρχουσα υπερεθνική τάξη δεν επιθυμεί το σχολείο να επιτελέσει το σκοπό του.

Όταν η μεταφεουδαρχία των ολίγων θέλει να διευρύνει την ανισότητα υπέρ της σε βάρος των πολλών - φτωχών. Όταν για να καταστεί απόρθητη η ισχύς τους είναι απαραίτητη η κατασκευή των υπηκόων της αγέλης, απαραίτητη προϋποθεση είναι ο αφοπλισμός των αδικημένων από κάθε πνευματική, κριτική ικανότητα.

Το ονομαζόμενο Νέο Σχολείο επιτελεί άριστα τον ρόλο του, αποστερεί τον μαθητή από την αληθινή γνώση και τον μεταμορφώνει σε άβουλη μαριονέτα, ακίνδυνο καταναλωτή στον φανταστικό, εικονικό νέο κόσμο που το ψηφιακό σχολείο κατασκευάζει.

Ως Κάλχας, μάντης κακών, προειδοποιούσε δεκάδες χιλιάδες χρόνια πριν ο Κώστας Τσιρόπουλος στο περιοδικό "Ευθύνη" (2002/362):

"Όχι μονάχα διότι ο ασύστολος εγωκεντρισμός με την σύστοιχη αναλγησία του φέρνει την σημερινή κοινωνία στα τρομερά όρια μιας καλπάζουσας απανθρωπίας, αλλά διότι τελικά ο Άνθρωπος έπαψε ν' αποτελεί το μέτρο του παντός και αντικαταστάθηκε από το Νόμισμα... Έζησε ο κόσμος αυτός επί αιώνες μέσα στο σχήμα μιας κοινωνίας άνθρωπιστικής, που είχε σταθερό της κέντρο αναφοράς τον Άνθρωπο, μιας κοινωνίας που επιζητούσε την ισορροπία της και έτσι κατόρθωνε τα αγλαά θαύματα του πνευματικού της εκπολιτισμού. Η σημερινή κοινωνία, ως ασύστολα καταναλωτική, έχει απωλέσει τον ανθρωπιστικό της χαρακτήρα... Έτσι, όχι μόνο η ραγδαία καθίζηση των Ανθρωπιστικών Γραμμάτων και Σπουδών είναι αναμενόμενη μέσα σε μία μετά - ανθρωπιστική κοινωνία αλλά και η τεχνητή παραγωγή ανθρώπου, έξω από το μυστήριο του έρωτα ενώ ζεύγους, μέσα στα ψυχρά εργαστήρια της υψηλής, της άψυχης τεχνολογίας, κι αυτή αναμενόμενη. Και η καλπάζουσα επέκταση των μαζικών ασθενειών, και ο αχαλίνωτος θάνατος χιλιάδων κάθε χρόνο από την πείνα και την ανέχεια, κι αυτά αναμενόμενα. Και η λυσσαλέα άνοδος της εγκληματικότητας στις λεγόμενες "προηγμένες" ή "δυτικές" κοινωνίες και η αναλγησία των χιλιάδων κάθε χρόνο νεκρών, μέσα στον οίστρο της ταχύτητας των μηχανών στους δρόμους των κοινωνιών αυτών, κι αυτά αναμενόμενα. Και η λυστρική καταστροφή του περιβάλλοντος, και η μόλυνση της ατμόσφαιρας, και εγκληματική αλλοίωση των τροφών... Μία κοινωνία μετα - ανθρωπιστική, κοινωνία πραγμάτων όχι προσώπων, κοινωνία τεχνολογικών θαυμάτων, οχι του θαύματος που λέγεται Άνθρωπος".

ΚΩΣΤΑΣ Ε. ΤΣΙΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

-Τι ωραίος που είναι ο κόσμος όταν τον αφήνουν στα παιδιά...🤗

Του  Οδυσσέα Ιωάννου

Σήμερα το πρωί, με κάλεσαν οι δάσκαλοι του 21ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών, στην Κύπρου, μία κάθετη της Πατησίων. 

Γνωρίζοντας πως γεννήθηκα και έζησα όλα μου τα παιδικά χρόνια σε εκείνους τους δρόμους, ήθελαν να μου παρουσιάσουν την ιδέα τους για ένα θεατρικό που ετοιμάζουν. Στο σχολείο φοιτούν παιδιά από 24 εθνικότητες. 

Μπήκα στην αίθουσα που έκαναν πρόβα και μου έπαιξαν την πρώτη σκηνή του έργου "Το ελληνικό τραγούδι ταξιδεύει". 

Παιδιά από όλες τις εθνικότητες και τα χρώματα των ανθρώπων ετοιμάζουν παράσταση με τραγούδια  Θεοδωράκη, Ξαρχάκου, Μικρούτσικου, Σαββόπουλου, Μούτση, POLL, Άσιμου, Κατσιμίχα. 

Όμορφο αλλά δευτερεύον. 

Το θέμα ήταν άλλο. 

Είκοσι δωδεκάχρονα παιδιά από Ρουμανία, Αλβανία, Αίγυπτο, Ουκρανία, Νιγηρία και δεν θυμάμαι από πού αλλού, έχουν γίνει μία παρέα που η αγάπη μεταξύ τους είναι  ότι πιο παρήγορο έχω αισθανθεί εδώ και πάρα πολύ καιρό.

Οι πρόβες γίνονται σχεδόν παράνομα. 

Έχουν καταργηθεί από τα Δημοτικά και η Θεατρική αγωγή και η ευέλικτη ζώνη. 

Οι δάσκαλοί τους προτιμούν να χάσουν μία ώρα μαθηματικά ή Θρησκευτικά (σημειώνω εδώ πως η ψυχή του εγχειρήματος, ο δάσκαλός τους, είναι ιερωμένος, ο παπα Γιώργος, βιολιστής του Νίκου Παπάζογλου, πριν φορέσει το ράσο) προκειμένου να αγαπηθούν ακόμη περισσότερο μέσα από την γλώσσα της τέχνης, γιατί αυτό έχουν ανάγκη σε αυτήν την ηλικία.

Η ψηφιακή αποβλάκωση: μια μαζική παιδοκτονία

Η ψηφιακή αποβλάκωση: μια μαζική παιδοκτονία (άρθρο που εγράφη την εποχή της καραντίνας στην πανδημία)

04/04/2020

Για το Δίκτυο Psy-Counsellors

Μετάφραση, Προσαρμογή στα Ελληνικά και Επιμέλεια

Γιάννης Παπαμιχαήλ, τ. Καθηγητής Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας Παντείου Πανεπιστημίου

Η καραντίνα και η απαγόρευση κυκλοφορίας που έχουν επιβληθεί λόγω κορωνοϊού γεννά μεταξύ άλλων κάποια ζητήματα διαχείρισης χρόνου των ατόμων μέσα στα σπίτια που βρίσκονται σε μεγάλο βαθμό στα αστικά κέντρα και είναι συχνά διαμερίσματα. Ποια είναι η πιο εύκολη και αποτελεσματική διέξοδος; Βεβαίως, οι οθόνες με όλες τις εκδοχές τους, από την συμβατική τηλεόραση μέχρι το διαδίκτυο. Δεν περίμεναν βέβαια οι άνθρωποι τον κορωνοϊό για να την ανακαλύψουν, τώρα όμως μοιάζει να συνιστά σε μεγάλο βαθμό μονόδρομη διέξοδο των έγκλειστων και απομονωμένων ατόμων, ειδικά μάλιστα όσων έχουν παιδιά και οικογένειες. Αποφασίσαμε λοιπόν να δημοσιεύσουμε μια βιβλιοκριτική από το γαλλικό περιοδικό «Eléments» προσαρμοσμένη και μεταφρασμένη στα ελληνικά για λογαριασμό του Δικτύου Psy-Counsellors, αναφορικά με την εγκατάλειψη των παιδιών μας στις «οθόνες- νταντάδες». Για να μην κερδίσουμε την «μάχη με τον κορωνοϊό» και την χάσουμε, με τις ζωές τις δικές μας και των παιδιών μας…

Ο Φίλιππος, χλωμό αγοράκι πέντε ετών, λίγο παχύσαρκο, χωμένο στην πολυθρόνα του ένα ωραίο πρωινό του Οκτώβρη, πληκτρολογεί πυρετωδώς το αγαπημένο του playstation. Σε αυτήν ακριβώς τη στιγμή, ο νεαρός ήρωας, στη στενή του σχέση με την ψηφιακή του νταντά, δεν ονειρεύεται παρά ένα μόνο πράγμα: να ξεπεράσει το πέμπτο επίπεδο και να γίνει ο πιο μεγάλος «εκπαιδευτής του pokemon» στον κόσμο.

Από την στιγμή που η δασκάλα του Φίλιππου επεσήμανε την ανάγκη να απομακρυνθεί η HD τηλεόραση από το παιδικό δωμάτιο, αφού σύμφωνα με όλους, ειδικούς και μη, ο Φίλιππος παρουσιάζει κάποια συμπτώματα αστάθειας, νύστας κατά το διάστημα της ημέρας και μειωμένες δυνατότητες συγκέντρωσης της προσοχής του, το μόνο που μένει στην καθημερινή διάθεση του Φίλιππου είναι η κονσόλα παιχνιδιού και ο «παιδαγωγός» tablet του Έκτορα, δηλαδή του μεγάλου αδελφού του Φίλιππου. Ένα tablet που βρίσκεται υπό την πολύ υψηλή επιτήρηση των γονέων, από τη στιγμή ιδίως που οι γονείς ανακάλυψαν καταχωνιασμένα στο σκληρό δίσκο δυο πορνογραφικά φιλμ: Trash Holes and African Sodomy, που ο νεαρός Έκτορας παρακολουθούσε ξανά και ξανά μέχρι πέντε φορές την εβδομάδα. Όσον αφορά τα smartphones τα δύο αγόρια δεν έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο, μόνο στο messenger kids στο κινητό τους, έτσι ώστε να μπορούν να στείλουν κανένα «like», καμία selfie, ή να κάνουν live twitter.

12.05, ο Φίλιππος, πεινασμένος, έχοντας φτάσει στο 4ο επίπεδο του pokemon gold, εγκαταλείπει τη θέση του και εμφανίζεται στην κουζίνα, όπου η μητέρα του τελειώνει την ανάγνωση ενός βιβλίου που της συνέστησε μία φίλη της και του οποίου ο τίτλος ηχεί, έστω καθυστερημένα, σαν μια προειδοποίηση: «Η κατασκευή του ψηφιακού ηλιθίου», του Michel Desmurget (1).

Μια διαδικασία μαζικής αποβλάκωσης

Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στην εκπαίδευση και ο ρόλος της στη διαμόρφωση του νέου είδους ανθρώπου

Ευγενία Σαρηγιαννίδη

Διάλεξη με αντικείμενο τα Εργαστήρια Δεξιοτήτων στην Εκπαίδευση, τμήμα των οποίων είναι και η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση.

• Τι ισχύει αναφορικά με το συγκεκριμένο ζήτημα;
• Πρόκειται άραγε για κατήχηση στις αξίες μιας νέας θρησκείας;
• Ποιοι οι απώτεροι στόχοι;

Διευκρινίστηκαν ορισμένα αμφιλεγόμενα ζητήματα αναφορικά με την υπέρ και παραπληροφόρηση που επικρατεί στο δημόσιο διάλογο που έχει ανοίξει περί του θέματος.

Αναφέρθηκαν τρόποι αντιμετώπισης που προάγουν την σύμπνοια μεταξύ διαφόρων κοινωνικών ομάδων που αντιστέκονται, όπως οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί.

Μπορείτε να δείτε το video στο https://youtu.be/MEpMV59VfjM?si=anMfnLHC8EuMISrw

Τέσσερα πράγματα που έμαθα από τη σχολική χριστουγεννιάτικη παράσταση της 7χρονης κόρης μου.

Του Κώστα Κουτσουρέλη 

- Ότι η ελληνική παιδεία, όποιο περιεχόμενο κι αν δώσει κανείς στη λέξη, όποια ιδεολογική φόρτιση, είναι πασσέ, τελειωμένη υπόθεση. Σαράντα λέπτα στη σκηνή και δεν ακούστηκε ένα τραγούδι, ένα στίχος, μια μελωδία γηγενής, κοσμική ή εκκλησιαστική, δημοτική ή επώνυμη. Αλλά, αυτό είναι το ωραίο, ούτε και ευρωπαϊκή, η Άγια Νύχτα έστω της παλιάς Μεσευρώπης. Σαν να μη γιορτάσαμε ποτέ Χριστούγεννα σ' αυτόν τον τόπο, σ' αυτήν την ήπειρο... Όλα, απ΄ την αρχή ώς το τέλος ήταν αγγλόφωνα και αμερικάνικα, πολλά χωρίς καν σχέση με τα Χριστούγεννα - από τα γλυκερά χολλυγουντιανά χιτάκια της δεκαετίας του 1940 ώς κάτι ροκ και ποπ ακκόρντα, αναμνήσεις εφηβικές προφανώς της δασκάλας-σκηνοθέτιδος-συγγραφέως. 

- Ότι τα Χριστούγεννα δεν έχουν την παραμικρή πια σχέση με Χριστούς και φάτνες και Ηρώδηδες και χριστιανισμούς και άλλα τέτοια παρωχημένα και αδιάφορα, ότι δεν έχουν σε τίποτε να κάνουν με τη διδαχή της αγάπης, της θυσίας, της προσφοράς, ό,τι κι αν πιστεύει κανείς για την ειλικρίνεια των διδάχων. Ακόμη και η υπόθεση του "έργου" ήταν κι αυτή κλεμμένη κι αγύριστη αμερικανιά. Κι αν κόπιαρε, ας πούμε, το "Μια υπέροχη ζωή" του σπουδαίου Φρανκ Κάπρα, αριστούργημα που τιμά και το σινεμά και τον χριστιανισμό και την αμερικανική τέχνη, ποιος θα είχε αντίρρηση; Όχι! Κάποιος κακός θέλει να καταργήσει τα Χριστούγεννα και τα παιδιά κινδυνεύουν να χάσουν τα ρεγάλα, αυτό ήταν το στόρυ. Έννοείται ότι η τρομερή απειλή απεφεύχθη: κανείς δεν θα στερηθεί τα ψώνια του, τα πολυκαταστήματα δεν θα χάσουν πελάτη.

- Ότι η "τέχνη είναι πατσαβούρα", που θα έλεγε κι ο Παλαμάς. Κανείς δεν ζητάει θαύματα από τους δασκάλους και τα παιδιά, αλίμονο! Για σχολική παραστασούλα πρόκειται. Όμως και τα μικρά πράγματα πρέπει να γίνονται με μια κάποια, στοιχειώδη, σοβαρότητα. Τέτοια σαλάτα, τέτοια ασυναρτησία, τέτοια αρπαχτή; Να μην ξέρει κανείς τα λόγια ή τις κινήσεις του επί σκηνής, και να κοιτάνε όλα τα παιδιά την υπεύθυνη να κάνει τον υποβολέα και να τα σκηνοθετεί live; Δεν μπορούσε η ευλογημένη να παρουσιάσει κάτι αντικειμενικά εφικτό, να μην εκθέτει τον εαυτό της πρώτα πρώτα; Και το χειρότερο: ήταν απαραίτητο να προλογίσει αυτή τη σούπα με ένα λογύδριο ότι σκοπός της παράστασης ήταν να περάσουν τα παιδιά (κι εκείνη) "καλά", να "απελευθερωθούν", να "αυτοεκφραστούν", να μη μπουν στο τρυπάκι του "ανταγωνισμού", ποιο παίζει καλύτερα, και πάθουν προς Θεού κάτι τρομερό και ανεπανόρθωτο... Όποιος απελπίζεται κάποτε για το επίπεδο της σημερινής επαγγελματικής τάχα μου καλλιτεχνικής και λογοτεχνικής μας ζωής, πρέπει να δει με τι αντιλήψεις περί τέχνης γαλουχούνται οι συντελεστές τους από τα μικράτα τους. 

- Ότι στο σημερινό σχολείο όλα είναι σκληρή κατήχηση και άκαμπτη ιδεολογία. Το παλιό σχολείο, το κατηγορούμενο ως αυταρχικό, σε σύγκριση με αυτό το τωρινό μοιάζει αναδρομικά πολύχρωμο. Είχε και πατροδογνωσία και ηθικοπλασία μπόλικη φυσικά, αλλά ανακάτευε στο χαρμάνι του και δόσεις ιδανισμού και ρεαλισμού, ιστορικής πραγματικότητας και σύγχρονης ζωής, ουμανιστικής κριτικής στα υλικά αγαθά, κριτικής στάσης εντέλει απέναντι στο τώρα. Τα Χριστούγεννα ήταν μεταξύ άλλων και ένας αναλογισμός πάνω στη φτώχια και την ανάγκη και τη μοναξιά και την ανθρώπινη μοίρα. Πώς έγιναν διαφημιστικό τζινγκλ τύπου Τζάμπο, ντουντούκα που διαλαλεί στη διαπασών ότι η δυστυχία έχει πάψει πια να υφίσταται; Ότι η ιστορία ξεκίνησε χθες μόλις; Ότι όλοι και όλα "περνάμε καλά" αφού απ' όλους τους δυνατούς έχουμε την τύχη να ζούμε, ποιος τη χάρη μας, στον βέλτιστο κόσμο;...

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/1PYE7WTjpp/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Θεοφάνης Τάσης: Τεχνητή Νοημοσύνη

Ο Θεοφάνης Τάσης αναλύει το ζήτημα της τεχνητής νοημοσύνης και τις χρήσεις του τόσο στο σήμερα, όσο και μελλοντικά.

Ο Θεοφάνης Τάσης και Ιωάννου Τσιβάκου στο Οικονομικό Φόρουμ Δελφών 2024

Δαμάζοντας την τεχνητή νοημοσύνη: Μπορούμε να δημιουργήσουμε ηθικές μηχανές;

Η Σεξουαλική Διαπαιδαγώγηση στα σχολεία. Οι Στόχοι και οι Συνέπειες - Ευγενία Σαρηγιαννίδη

Η Σεξουαλική Διαπαιδαγώγηση στα σχολεία.

 Οι Στόχοι και οι Συνέπειες 

Ευγενία Σαρηγιαννίδη

Διάλεξη με αντικείμενο τα Εργαστήρια Δεξιοτήτων στην Εκπαίδευση, τμήμα των οποίων είναι και η σεξουαλικη διαπαιδαγώγηση. Τι ισχύει αναφορικά με το συγκεκριμένο ζήτημα; 

Πρόκειται άραγε για κατήχηση στις αξίες μιας νέας θρησκείας; Ποιοι οι απώτεροι στόχοι;

 Διευκρινίστηκαν ορισμένα αμφιλεγόμενα ζητήματα αναφορικά με την υπέρ και παραπληροφόρηση που επικρατεί στο δημόσιο διάλογο που έχει ανοίξει περί του θέματος. Τρόποι αντιμετώπισης που προάγουν την σύμπνοια μεταξύ διαφόρων κοινωνικών ομάδων που αντιστέκονται, όπως οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί.

Ο Θεοφάνης Τάσης στο Hellenic Experience Center

Στα 'Ακρα - «Θεοφάνης Τάσης, Λέκτωρ Φιλοσοφίας» | 01/01/2020 | ΕΡΤ

Τι είναι η πληθωριστική ελευθερία του ανθρώπου; Μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι σήμερα στην εικονιστική κοινωνία μας ότι στο μέλλον δεν θα υποδουλωθούμε στα ρομπότ; Τι είναι ο υπερανθρωπισμός της Σίλικον Βάλλευ; Μπορεί ο ψηφιακός ανθρωπισμός να μας εξασφαλίσει την αυτονομία μας έναντι των αλγορίθμων αλλά και της ψηφιακής μας εικόνα εαυτού; Ο λέκτωρ Φιλοσοφίας Θεοφάνης Τάσης έρχεται ΣΤΑ ΑΚΡΑ με τη Βίκυ Φλέσσα ανήμερα Πρωτοχρονιά, την Τετάρτη 1 Ιανουρίου 2020 στις 8 το βράδυ στην ΕΡΤ2, και στοχάζεται μαζί μας για τη νέα ψηφιακή εποχή που έχει ήδη ανατείλει. Παρουσίαση, αρχισυνταξία, δημοσιογραφική επιμέλεια: Βίκυ Φλέσσα

ΧΕΚ - ΑΠΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΗΛ. ΤΥΠΟΥ ΤΟΥ ΥΠΑΙΘΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΑΙΡΕΤΩΝ

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι

   Παγιώθηκε πλέον η επιλογή του ΥΠΑΙΘΑ, ασχέτως υπουργών, να διεξάγει τις εκλογές για τους αιρετούς με ηλεκτρονικό τρόπο για τρίτη φορά παρά την τεράστια αποχή των εκπαιδευτικών στις δύο πρώτες. Είναι φανερό πλέον ότι  το ΥΠΑΙΘΑ ούτε σέβεται τον θεσμό των αιρετών ούτε και τους/τις εκπαιδευτικούς που έχουν αντιδράσει με αυτόν τον ηχηρό τρόπο. Έτσι σαν να μη συνέβη τίποτα και χωρίς να έχει αλλάξει κάτι από το πλαίσιο διεξαγωγής τους η διαδικασία των ηλ. εκλογών έχει πολλά κενά ως προς την αληθινή εκπροσώπηση των ψηφισάντων. Και μόνον το γεγονός ότι ένας μπορεί να μαζέψει κωδικούς από πολλά πρόσωπα και να ψηφίσει αυτός αντί γι’ αυτούς, αυτόματα απονομιμοποιεί όλη αυτή τη διαδικασία. Αυτό και μόνον δηλαδή η νοθευμένη «ψηφοφορία» δεν αποτελεί αντιδημοκρατική εκτροπή; Στη σχετική εγκύκλιο υπάρχει αυστηρή σύσταση στις εφορευτικές επιτροπές ότι για λόγους προστασίας προσωπικών δεδομένων δεν επιτρέπεται να κοινοποιηθούν τα ονόματα των ψηφοφόρων. Άλλο ένα στοιχείο που δείχνει τελικά ότι δεν υπάρχει έλεγχος ποιός/ά ψηφίζει αφού στις δια ζώσης εκλογές οι ψηφοφόροι αυτοπρόσωπα προσέρχονται ενώπιον όλων των παρευρισκομένων στον χώρο της ψηφοφορίας.    Το χειρότερο είναι όμως ότι η τυχόν συμμετοχή μας σε αυτού του είδους τις εκλογές δικαιώνει την εμμονή και την αλαζονεία που επέδειξε το ΥΠΑΙΘΑ πριν τέσσερα χρόνια μη αποδεχόμενο το λάθος του αλλά εκφραζόμενο διθυραμβικά για την επιλογή του εκείνη και συνεχίζοντας την ίδια τακτική. Γίνεται ακόμη φανερό πλέον ότι κεντρική επιλογή του ΥΠΑΙΘΑ είναι η υποβάθμιση έως της πλήρους εξαφάνισης του θεσμού του αιρετού γι’ αυτό και η συμμετοχή σε αυτές τις διαδικασίες που γίνονται κάτω από αυτές τις συνθήκες συμβάλλει στο σχέδιο εκφυλισμού που αυτό έχει επιλέξει για τον θεσμό.                                                                                                               

   Όμως εδώ και χρόνια βήμα-βήμα μέχρι και σήμερα, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η γενικότερη προσπάθεια των κυβερνώντων για συνεχή υποβάθμιση του δημόσιου χώρου έναντι της ιδιώτευσης και του ατομικισμού. Στα πλαίσια αυτά εντάσσεται και η συνολική επίθεση στο συνδικαλιστικό κίνημα κορυφαίο δείγμα της οποίας είδαμε με την πρόκληση από τον ίδιο τον Υπουργό(!) της πρωτοφανούς απαγόρευσης από το δικαστήριο της κηρυγμένης απεργίας της 23^ης Οκτωβρίου από τη ΔΟΕ, απόφαση που βασίστηκε στο αντισυνδικαλιστικό-αντιεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη που εδώ και λίγα χρόνια έχει ψηφιστεί και ισχύει ως νόμος. Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται επίσης με την κυρίαρχη εκπαιδευτική πολιτική του ΥΠΑΙΘΑ: α) ο ριζικός μετασχηματισμός του αξιακού, παραδοσιακού και ιδεολογικού προσανατολισμού του δημόσιου σχολείου στο «σύγχρονο» νεοφιλελεύθερο Σχολείο της αγοράς, β) η αμφισβήτηση του δημόσιου σχολείου ως αναφαίρετο κοινωνικό δικαίωμα των πολιτών, γ) η είσοδος του ψηφιακού κόσμου και της Τεχνικής η οποία επιβάλλει μια νέα αξιολογική κατεύθυνση στη διαμόρφωση του ανθρώπου και μεταβάλλει το πνευματικό περιεχόμενό του. Το Σχολείο που επιδιώκουν είναι το σχολείο του αποδυναμωμένου Συλλόγου Διδασκόντων, των πειθήνιων και υπάκουων εκπαιδευτικών στον έχοντα υπερεξουσίες Διευθυντή manager που όχι μόνον θα διοικεί κατά το δοκούν τη σχολική μονάδα αλλά θα φροντίζει και για την επιχορήγηση λειτουργίας της και από ιδιωτικούς φορείς. Ως πολιορκητικός κριός κάμψης κάθε αντίστασης από τον εκπαιδευτικό κόσμο χρησιμοποιείται το αγγλοσαξονικό μοντέλο της λεγόμενης αξιολόγησης που βλέπουμε κάθε μέρα τί κωμικοτραγικές καταστάσεις δημιουργούνται στα σχολεία στην προσπάθεια εφαρμογής της. Οι νεοδιόριστοι/ες εκπαιδευτικοί (η αιχμή του δόρατος) προκειμένου να μονιμοποιηθούν,  άλλοι/ες δέχονται την αξιολόγησή τους με συνοπτικές διαδικασίες και άλλοι/ες αντιστέκονται λαμβάνοντας μέρος στην  απεργία – αποχή με τους βασιλικότερους του βασιλέως Δ/ντές Εκπαίδευσης να ξεκινούν διώξεις και ΕΔΕ(!). Γίνεται φανερό ότι ο επιθεωρητισμός έρχεται και πάλι στα σχολεία μετά από 45 χρόνια… Αντί να επικρατεί ένα παιδαγωγικό κλίμα χαράς, δημοκρατίας, συλλογικότητας, το σχολείο μαραίνεται από τον ασφυκτικό κλοιό ενός αυταρχικού τεχνοκρατισμού ψηφιακής πλέον γραφειοκρατίας, διαφόρων επιτηρητών, συμβούλων, συντονιστών, μεντόρων, διευθυντών, διεκπεραιωτών κρατικών εντολών χωρίς το κοινοτικό πνεύμα που απαιτεί μία σχολική κοινότητα. Μοναδική έγνοια της κρατικής γραφειοκρατίας η εφαρμογή των οδηγιών – εντολών του ΟΟΣΑ και της Κομισιόν. Έτσι το σχολείο καταθλιπτικό και αποτυχημένο, “γκρίζο”, περιορίζει και υποβιβάζει τον εκπαιδευτικό από παιδαγωγό σε προσαρμοσμένο, πειθήνιο διεκπεραιωτή κρατικών εντολών, στην καλύτερη εκδοχή εμψυχωτή αλλά όχι Δάσκαλο.                                                                                                      

   Εμείς, στη Χριστιανική Εναλλακτική Κίνηση, πιστεύουμε ότι η Παιδεία σκοπό έχει να αναδείξει τον δίκαιο και ελεύθερο άνθρωπο,  που γίνεται ικανός να μετέχει στο σώμα των πολιτών. Γι’ αυτό προσανατολίζεται σ’ ένα σχέδιο ζωής, βασισμένο στην ολόπλευρη καλλιέργεια του ανθρώπινου προσώπου, καθώς και την ιδιαίτερη σχέση σε κλίμα αγάπης και ελευθερίας παιδαγωγού και παιδαγωγούμενου. 

    Η προσέγγισή μας αυτή αντλεί  παραδείγματα από την ορθόδοξη χριστιανική αντίληψη  για την Παιδεία, την Οικονομία και ό, τι αφορά στο ανθρώπινο πρόσωπο. Ό, τι αυτονομείται και δεν υπηρετεί τον άνθρωπο τελικά τον καταδυναστεύει και λειτουργεί εναντίον του. Έτσι, η Οικονομία που είναι η διαχείριση με αυτάρκεια και δικαιοσύνη των πλουτοπαραγωγικών αγαθών μιας χώρας για όλους τους πολίτες της, μετατρέπεται σε απρόσωπες αγορές του χρήματος, που οδηγούν σε κρίση ολόκληρους λαούς, για να ευδοκιμήσουν οι τράπεζες και το κεφαλαιοκρατικό Σύστημα. Η Παιδεία αντί να λειτουργεί ως δρόμος για σχέση, προσωπική άσκηση,  κοινός αγώνας και πάλη του ανθρώπου ενάντια σε κάθε αδικία και κακό, από όπου κι αν προέρχεται προσωπικό ή κοινωνικό, μετατρέπεται σε άχρωμο υπηρέτη του απρόσωπου συστήματος της καταναλωτικής κοινωνίας, του εύκολου πλουτισμού, της ισοπέδωσης των αξιών και της νεοταξικής παγκοσμιοποίησης.

  Tο συνδικαλιστικό κίνημα πάντα πετύχαινε νίκες με τη συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις καθώς και στις απεργίες που με αυτόν τον τρόπο εκφραζόταν η βούληση των εκπαιδευτικών. Επίσης με την απουσία και την αποχή όταν το ΥΠΑΙΘΑ επέβαλε νόμους που ακύρωναν είτε την παιδαγωγική είτε τη δημοκρατική συνδικαλιστική πράξη στο Σχολείο! Απαντούμε λοιπόν μαζικά στο ΥΠΑΙΘΑ ΑΠΕΧΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ  από την αδιαφανή διαδικασία των ηλεκτρονικών εκλογών! Το ΥΠΑΙΘΑ έχει στόχο: Να μην έχουμε Αιρετούς δημοκρατικά εκλεγμένους δια ζώσης αλλά ηλεκτρονικά ελεγχόμενους και εκλεγμένους από τον μέγα διαχειριστή του συστήματος ΖΕΥΣ και τις κατά τόπους δοτές εφορευτικές επιτροπές στις Διευθύνσεις Εκπαίδευσης! Εμείς οι εκπαιδευτικοί τί κάνουμε;

   Εφόσον βλέπουμε ότι παγιώνεται η κατάσταση με τις ηλ. εκλογές από πλευράς ΥΠΑΙΘΑ εκτιμούμε ότι πρέπει οι ομοσπονδίες ΔΟΕ και ΟΛΜΕ σε συνεργασία με όλες τις συνδικαλιστικές παρατάξεις να εκπονήσουν εναλλακτικό σχέδιο εκλογής αιρετών χωρίς συμμετοχή στις διαδικασίες του Υπουργείου με εκλογές τις οποίες να αναλάβουν οι τοπικοί σύλλογοι εκπαιδευτικών ΣΕΠΕ και ΕΛΜΕ.

Μελετόπουλος Μελετης για Όραμα Παιδείας

Με ξεκάθαρες θέσεις, με αξίες, μιλώντας με απλό τρόπο και κυρίως μεταφέροντας απλές αλήθειες που πονάνε, ο καθηγητής Μελέτης Μελετόπουλος, καλεσμένος πρόσφατα στο Ομήρειο για σχετική διάλεξη, από τον Σύλλογο Πελοποννησίων Χίου, δίνει με την ευκαιρία μια συνέντευξη στον Γιάννη Τζούμα, από αυτές που στην κυριολεξία δεν χάνονται.

 Αναλύει γιατί μας χρειάζεται ένα συνολικό όραμα, γιατί αν δεν αντιδράσουμε θα πάθουμε… αλαλία, απαντά σε κρίσιμα ερωτήματα για την κοινωνία, την πολιτική και την παιδεία, στην εκπομπή 

Tι έλεγε ο Κορνήλιος Καστοριάδης για τους εκπαιδευτικούς

Διαβάστε όσα έλεγε ο Κορνήλιος Καστοριάδης για τους εκπαιδευτικούς

Ασχέτως του πόσα γνωρίζει κανείς για τη σύγχρονη φιλοσοφία, και ασχέτως του πόσα γνωρίζει για το ίδιο το έργο του σπουδαίου διανοητή, είναι βέβαιο ότι γνωρίζει το όνομα Κορνήλιος Καστοριάδης, το όνομα ενός από τους σημαντικότερους διανοητές της Ευρώπης του 20ου αιώνα.


Πίστευε ότι η εκπαίδευση τελειώνει μόνο με τον θάνατο, καθώς έλεγε χαρακτηριστικά πως «η εκπαίδευση και η παιδεία ενός ανθρώπου ξεκινάει από την ηλικία μηδέν έως την ηλικία ωμέγα. Δηλαδή ως τη στιγμή που θα πεθάνει. Ο άνθρωπος διαμορφώνεται συνέχεια», έλεγε.

«Αν δεν υπάρχει έρωτας μέσα στην εκπαίδευση, δεν υπάρχει εκπαίδευση. Εάν κάποιος μαθαίνει κάτι στο σχολείο είναι διότι διαδοχικά τουλάχιστον έναν καθηγητή σε κάποια τάξη και στο πανεπιστήμιο ακόμη, τον ερωτεύεται. Και τον ερωτεύεται διότι βλέπει πως ο ίδιος ο καθηγητής είναι ερωτευμένος με αυτό που διδάσκει».

Μελέτης Μελετόπουλος: Η Παιδεία αφελληνίστηκε για να χαθεί η γνώση-σύνδεση & να μην υπάρχει σύγκριση

Στη συνέντευξή μας (09-10-2024) ο διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Γενεύης και διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Καθηγητής – Λυκειάρχης της Ιονίου Σχολής, αναφέρεται στον σταδιακό αφελληνισμό της Παιδείας ο οποίος εξελίσσεται τις τελευταίες δεκαετίες με αποτέλεσμα πλέον οι μαθητές της κατ´ ευφημισμό ελληνικής παιδείας να μην έχουν καμία σχέση με το πραγματικό περιεχόμενο της.

Η αποσύνδεση, απόκρυψη και στρέβλωση της Ιστορίας στοχεύει στο να μην υπάρχουν πρότυπα στους σημερινούς Έλληνες και να απολεσθεί η γνώση που διαμορφώνει χαρακτήρα και στάση ζωής. Η έλλειψη ιστορικής αντίληψης για κομβικά γεγονότα της ελληνικής ιστορίας με παγκόσμια εμβέλεια δημιουργεί κενό ακριβώς για να μην μπορεί να υπάρξει σύγκριση. Επίσης για να μην μπορούν οι Έλληνες να ανατρέξουν σε παραδείγματα στάσης και αποφάσεων σε κρίσιμες εθνικές στιγμές. 

Το αποτέλεσμα εμφανές και οι σημερινοί Έλληνες είναι στα όρια της καθολικής αποσύνδεσης από το παρελθόν τους .
ΠΗΓΗ:https://youtu.be/BeeI45Sc_F0?si=7JogQSc662y7TmYy
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com