Αυτή την τάξη που εξαχρειώνεται όλο και περισσότερο, σε σημείο που να γίνονται προδότες της ίδιας τους της χώρας.

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

«Πεϊρεφίτ, σας παρακαλώ να μην έχετε τους δημοσιογράφους σε υπερβολική εκτίμηση. 

Όποτε προκύπτει κάποια δυσκολία, είναι απολύτως αναμενόμενο αυτή η πανίδα να παίρνει το μέρος των ξένων, ενάντια στο έθνος του οποίου υποτίθεται ότι είναι οι εκπρόσωποι.

 Είναι αδύνατο να φανταστεί κανείς τέτοια χαμέρπεια - και ταυτόχρονα τέτοια έλλειψη συνείδησης της χαμέρπειας. Οι δημοσιογράφοι σας έχουν ένα κοινό με τη γαλλική αστική τάξη, το γεγονός ότι έχουν χάσει κάθε αίσθηση εθνικής υπερηφάνειας. 

Για να μπορεί η αστική τάξη να συνεχίσει να δειπνεί έξω, θα αποδεχόταν οποιαδήποτε εθνική μειοδοσία. Ήδη από το 1940, ήταν πίσω από τον Πεταίν, επειδή της επέτρεψε να συνεχίσει να δειπνεί έξω παρά την εθνική καταστροφή. Τι θαύμα! Ο Πεταίν ήταν "ένας μεγάλος άνδρας". Δεν χρειαζόταν καμία λιτότητα, καμία προσπάθεια! Ο Πεταίν είχε βρει τη "λύση". Όλα θα ρυθμίζονταν υπέροχα με τους Γερμανούς. Οι καλές δουλειές θα ξαναρχίζανε.

Φυσικά, αυτό αντιπροσωπεύει το 5% του έθνους, αλλά το 5% που, μέχρι εμένα, κυριαρχούσε. Η Γαλλική Επανάσταση δεν κάλεσε τον γαλλικό λαό στην εξουσία, αλλά αυτήν την τεχνητή τάξη που είναι η αστική τάξη. Αυτή την τάξη που εξαχρειώνεται όλο και περισσότερο, σε σημείο που να γίνονται προδότες της ίδιας τους της χώρας. 

Παρασιτισμός, νοσηρή κομματοκρατία και κλεπτοκρατία: Τα «καρκινώματα» της Ελλάδος

Παρασιτισμός, νοσηρή κομματοκρατία και κλεπτοκρατία: Τα «καρκινώματα» της Ελλάδος

Του Γεωργίου Παπασίμου - 09/07/2025

Η σταδιακή αποκάλυψη του τεράστιου σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ, όπου τα πάσης φύσεως αρπακτικά και τρωκτικά της κομματοκρατικής εξουσίας κατασπάραξαν ένα βασικό θεσμό για την ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής στη χώρα, αποκαλύπτει τον οχετό και τη δυσωδία ενός δύσμορφου τέρατος, που αναπτύχθηκε και ανδρώθηκε από τον συνδυασμό του οικονομικού παρασιτισμού και της νοσηρής κομματοκρατίας, που οδηγούν στον κλεπτοκρατισμό και την πλήρη παρακμή.

Πρόκειται για ένα οργανωμένο σύστημα-μηχανισμό «εγκληματικής οργάνωσης», που λειτουργούσε ανενόχλητο για πολλά χρόνια τουλάχιστον από το 2017, σύμφωνα με την έρευνα της ευρωπαϊκής εισαγγελίας με τρομακτική διόγκωση από το 2021 και μετά. Για αυτό υπάρχουν δραματικές πολιτικές, αλλά και ποινικές ευθύνες των ηγεσιών του ΟΠΕΚΕΠΕ των τελευταίων χρόνων, που άλλαζαν σχεδόν ανά χρόνο, αλλά και των αντίστοιχων υπουργών Αγροτικής Ανάπτυξης, που ανέχθηκαν, αν όχι συμμετείχαν σε αυτό το εκτεταμένο δίκτυο προκλητικής κατασπατάλησης των ευρωπαϊκών πόρων, κάτι που τελικά ήταν γνωστό σε όλους, τόσο στις τοπικές κοινωνίες, όσο και στις εκάστοτε διοικήσεις του ανωτέρω οργανισμού, του αντίστοιχου υπουργείου και του επιτελείου του Μαξίμου.

Αυτό βεβαίως δεν είναι το μοναδικό «φαγοπότι», αλλά αποτελεί σίγουρα την κορυφή του παγόβουνου πολλών αντίστοιχων κλεπτοκρατικών μηχανισμών, που έχουν στήσει διάφοροι διαπλεκόμενοι «χρυσοκάνθαροι» με τις ευλογίες ή την ανοχή της πολιτικής εξουσίας και της παρασιτικής, «οικονομικής ολιγαρχίας», που λυμαίνονται ξεδιάντροπα το δημόσιο χρήμα, την ώρα που οι οικονομικές ανισότητες των Ελλήνων πολιτών γιγαντώνονται και η ελληνική οικονομία συνεχίζει την πορεία της στα βράχια, χωρίς κανένα ανταγωνιστικό παραγωγικό πλαίσιο.

Μαμιδάκης: Μια αυτοκτονία και η «εξαρτημένη εθνική αστική τάξη»…

του Νίκου Ντάσιου

Ιδιαιτέρως συμβολικής σημασίας η πρόσφατη αυτοκτονία του Προέδρου της Jet Oil κου Μαμιδάκη. Κατά την άποψη μου σηματοδοτεί το τέλος της «εξαρτημένης εθνικής αστικής τάξης» και τον απόλυτο έλεγχο νευραλγικών τομέων της οικονομίας από το πολυεθνικό κεφάλαιο και τους ξένους επιχειρηματίες.

Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Μαρινόπουλου με την δυστοκία στην εξαγορά του από τον Σκλαβενίτη λόγω….. «εξωτερικής παρέμβασης» με στόχο την αναίρεση κάθε ενδεχόμενου δημιουργίας ελληνικού super market. To κλειδί στην εξέλιξη αυτή -που προκαλεί ντόμινο στην εγχώρια αγορά-, είναι αναμφίβολα η εξαγορά του χαρτοφυλακίου των «συστημικών τραπεζών» μέσω της «ανα-κεφαλαιοποίησης» από ξένα funds και κατά συνέπεια ο έλεγχος των επιχειρηματικών δανείων. Ενδεικτικά του αφελληνισμού ή ακριβέστερα «της αποικιοποίησης», είναι ο διορισμός Γερμανίδας στην Τράπεζα Αττικής , η προσπάθεια εκπαραθύρωσης της σημερινής διοίκησης της Τρ. Πειραιώς , η μεταβίβαση της Eurobank στον κερδοσκοπικό όμιλο Fairfax κοκ.

Στην ίδια γραμμή ελέγχου από ξένες διοικήσεις με «Αριστερή υπογραφή» : το νέο Υπερ-ταμείο διαχείρισης του δημόσιου πλούτου και η Γενική Γραμματεία Εσόδων στην οποία υπάγονται οι Εφορίες της χώρας. Προλαμβάνω ενστάσεις περί ικανότητας και αποτελεσματικότητας των ξένων διοικήσεων έναντι της φαυλότητας και του πελατειακού συστήματος των εγχωρίων, θυμίζοντας ότι η μεγαλύτερη τραπεζική φούσκα της Ευρώπης δεν είναι άλλη από την Γερμανική Deutsche Bank.

Η ένοχη σιωπή των αστών

του Νικόλα Δημητριάδη

Κάθε συζήτηση για την ελληνική αστική τάξη πρέπει να λαμβάνει υπ’ όψιν της το γεγονός ότι ο ελληνικός κόσμος έχει μια ιστορική διαδρομή διαφορετική από αυτήν της δυτικής Ευρώπης, με αποτέλεσμα να είναι διαφορετική και η οικονομική και η κοινωνική πραγματικότητά του. Το ελληνικό κράτος μπήκε στον σύγχρονο κόσμο με μία διπλή ιδιότητα. Από τη μία ήταν ένα κράτος οικονομικά καθυστερημένο και αποικιακά δεμένο με τον δυτικό κόσμο (μην ξεχνάμε ότι το πρώτο θύμα της δυτικής αποικιοκρατίας υπήρξε το Βυζάντιο). Από την άλλη, αυτό το κράτος-αποικία διέθετε μία «ελληνικού τύπου» αστική τάξη, απόλυτα ενταγμένη στο ευρωπαϊκό οικονομικό σύστημα, η οποία, όμως, δρούσε εκτός του εθνικού κορμού: στα μεγάλα αστικά κέντρα του Ελληνισμού (Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Αλεξάνδρεια κ.α.), που όμως δεν περιελήφθησαν στο ελληνικό κράτος, στις παροικίες και στις μεγάλες μητροπόλεις της Δύσης. Έτσι, η ελληνική αστική τάξη, κοσμοπολίτικη και διεθνοποιημένη, απέκτησε μια ιδιότυπη μορφή, λειτουργώντας περισσότερο ως μεσάζων, ως εμπορικός πράκτορας της Δύσης στην Ανατολή, παρά ως «εθνική» αστική τάξη. Tο σύγχρονο ελληνικό κράτος δεν ανήκει, λοιπόν, ούτε στον μητροπολιτικό ούτε στον αποικιακό χώρο: ήταν και είναι ένα παράσιτο της Δύσης.