Παραμονή Χριστουγέννων

 

Παγωνιά στον ουρανό ένα χρώμα βρώμικης φανέλλας στεκόμαστε στη γραμμή όρθιοι κάποιος χνωτίζει τα νύχια του κάποιος δαγκώνει τα δάχτυλά του ένα παιδί με σπυριά δίπλα σου δε μιλάει κρυώνει ένα χαρτάκι κολλημένο στο συρματόπλεγμα κ’ εκείνο κρυώνει καθώς μας πλευρίζουν τα καμιόνια μια μυρουδιά μπενζίνας οι πόρτες που ξανακλείνουνε ο λοχαγός έχει δυο μάτια από κατράμι η φωνή του μες απ’ τις μύτες του σηκωμένου γιακά ένας – ένας ακούει τ’ όνομά του και βγαίνει αντίο, αντίο το χώμα τρίζει κάτω απ’ τις αρβύλες κάποιος σηκώνει το χέρι του τίποτ’ άλλο το παιδί με τα σπυριά προχωράει στη θέση του μένουν δυο χνάρια από αρβύλες

Καλά Χριστούγεννα...

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Κάθε χρονιά, όλο και πιο πολύ, τα Χριστούγεννα μου μοιάζουν μ' ένα άδειο κέλυφος, ένα κέλυφος δίχως ψαχνό. 

Σαν Χριστούγεννα δίχως Χριστό και δίχως καμιά γέννα. 

Και γι' αυτό ίσως φτιασιδώνεται, κάθε χρονιά, η θεαματική τους συσκευασία.  

Κάτι σαν ένα αδειανό πακέττο, τυλιγμένο σε γυαλιστερή συσκευασία, που η αρχική χαρά του ανοίγματος του συνοδεύεται πάντα από την ματαίωση της διαπίστωσης του κενού. 

Οι φίλοι μου λένε πως γερνώ και γκρινιάζω. Ίσως και να έχουν δίκιο.  

Όμως εγώ επιμένω να βλέπω πως οι πόλεις φωτίζονται για να κρύψουν τα σκοτάδια μας. 

Τα στολίδια μας θαμπώνουν ίσα για να κρύψουν την οδύνη μας. 

Οι κάθε λογής βουλιμίες μας απλά ανακουφίζουν προσωρινά την συναισθηματική μας απομόνωση. 

Κι οι γιορταστικές παρέες γίνονται ευκαιρίες συνάντησης μονάχα των οθονών μας. 

Αν το καλοσκεφτείς μονάχα οι οθόνες μας είναι συνδεδεμένες. 

Οι άνθρωποι παραμένουμε ασύνδετοι, άσχετοι, σαν χελώνες κλεισμένοι μέσα στα καβούκια μας.  

Κάποια μελλοντική γενιά θα παρατηρεί έκπληκτη τα Χριστούγεννα σε κάποιο φουτουριστικό μουσείο. 

Τι κάναν στον εαυτό τους αυτοί οι μαλάκες, θα σκέφτονται οι πιτσιρικάδες του μέλλοντος. 

Ο Χριστός στα Ερείπια: Το θρηνητικό κήρυγμα της Βηθλεέμ

Βασίλης Ξυδιάς

«Εάν ο Ιησούς ήταν να γεννηθεί στις μέρες μας, θα γεννιόταν κάτω από τα ερείπια της Γάζας». Το μήνυμα που στέλνει φέτος η ταπεινή Βηθλεέμ.

Το μοιράζομαι:

«Ο Ιησούς Χριστός είναι κάτω από τα ερείπια. Αυτός είναι ο δικός του τρόπος. Τότε είναι σαν στο σπίτι του. Όταν είναι με τους περιθωριοποιημένους, αυτούς που υποφέρουν, τους καταπιεσμένους, τους εκτοπισμένους. Αυτός είναι ο τρόπος του».

Είναι ένα μικρό απόσπασμα από το κήρυγμα που απηύθυνε στο ποίμνιό του παραμονές Χριστουγέννων, στη λειτουργία του Σαββάτου 23 Δεκεμβρίου 2023, ο Αιδεσιμότατος π. Μουντέρ Ισαάκ (Munther Isaac), εφημέριος της Ευαγγελικής Λουθηρανικής Εκκλησίας της του Χριστού Γεννήσεως στη Βηθλεέμ.

Στο βίντεο αυτό είναι η ομιλία του π. Μουντέρ Ισαάκ. Θα τη βρείτε απομαγνητοφωνημένη ολόκληρη, στα ελληνικά και στα αγγλικά, στο τέλος του άρθρου

«Εάν ο Ιησούς ήταν να γεννηθεί στις μέρες μας, θα γεννιόταν κάτω από τα ερείπια της Γάζας», 

είπε ο π. Μουντέρ. «Την ώρα που εμείς δοξάζουμε την υπερηφάνεια και τον πλούτο, ο Ιησούς είναι κάτω από τα ερείπια… Όταν εμείς βασιζόμαστε στη δύναμη, στην ισχύ, και στα όπλα, ο Ιησούς είναι κάτω από τα ερείπια… Όταν εμείς δικαιολογούμε, εκλογικεύουμε, και θεολογούμε υπέρ του βομβαρδισμού παιδιών, ο Ιησούς είναι κάτω από τα ερείπια…».

«Και αυτές τις Χριστιανικές ημέρες, καθώς αναζητούμε τον Ιησού, δεν πρόκειται να τον βρούμε στο πλάι της Ρώμης, αλλά από τη δική μας πλευρά του τείχους. Σε μια σπηλιά, με μια απλή οικογένεια. Ευάλωτο· μετά βίας και ως εκ θαύματος να έχει επιβιώσει από τη σφαγή· ανάμεσα σε μια οικογένεια προσφύγων. Εκεί θα τον βρούμε τον Ιησού».

Στις λίγες μέρες που πέρασαν, τα λόγια αυτά του π. Μουντέρ έχουν κάνει τον γύρο του κόσμου· στα κοινωνικά δίκτυα και σε κάθε είδους δημοσιογραφικά μέρα, ακόμα και στα παγκόσμιας εμβέλειας: από τον Guardian και τους Times της Νέας Υόρκης έως το Al Jazeera και το τουρκικό Anadolu Ajansı, και από το συμβατικό TIME έως το αντισυστημικό Democracy Now.

Αφιέρωμα από Αντίφωνο: Μέγας Βασίλειος - Χρόνος

ΚΛΙΚ στον σύνδεσμο που ακολουθεί ή στην εικόνα...

π. Αθ. Γιέφτιτς, Δημ. Μαυρόπουλος, Χρ. Γιανναράς, π. Νικ. Λουδοβίκος, π. Δημήτριος Stăniloae

https://antifono.gr/vasilios_xronos/

Για ποιό λόγο ο Θεός θέλησε να γίνει άνθρωπος; (Videos)

Gentile da Fabriano, “Η Γέννηση του Χριστού”, 1423,
αυγοτέμπερα σε ξύλο, Φλωρεντία, Galleria degli Uffiz

Ένα δευτερόλεπτο υπάρξεως με το φόρτο της Αγάπης

είναι σαφώς προτιμότερο από την ανυπαρξία

Στην TV100 το βίντεο με ολόκληρη την εκπομπή De Profundis (Εκ Βαθέων) (24 και 31-12-2021), που παρουσιάζει η δημοσιογράφος Μαρία Αναγνωστίδου, με το αφιέρωμα στη Γέννηση του Θεανθρώπου, με καλεσμένους, τον Κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ. Χρυσόστομο Σταμούλη και τον ομότιμο καθηγητή Θεολογίας, Μιλτιάδη Κωνσταντίνου με θέμα:

 «Για ποιο λόγο ο Θεός θέλησε να γίνει άνθρωπος.»

• Ποιός ήταν πραγματικά ο Ιησούς Χριστός;
• Που ήταν ο Χριστός από 13 έως 30 ετών;
• Υπήρξε στα αλήθεια Εσσαίος;
• Ποια είναι η αλήθεια για τα θαύματα Του, τη διδασκαλία Του, αλλά και τη Θεϊκή Του υπόσταση;
• Πως σε μόλις τρία χρόνια ενεργούς διακονίας, ο Ιησούς άλλαξε τον κόσμο για τους επόμενους 21 αιώνες;

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΗΝ ΓΗ

 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΘ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ 

              ( δάσκαλος - συγγραφέας )     

"Τη Σάρκωση του Χριστού στη γη, ανέμενε μυστικά ολόκληρη η ανθρωπότητα.

Ο αρχαίος κόσμος, πριν την ενανθρώπηση του Χριστού στη γη το βράδυ των Χριστουγέννων, δε στερήθηκε φωτισμένων πνευμάτων που προσέγγισαν κατά Θεία παραχώρηση την Αλήθεια, αποδεικνύοντας ότι προϋπήρχε το Σχέδιο Σωτηρίας του Θεού, της θείας δηλαδή οικονομίας, και πως γι΄ αυτό ακριβώς δόθηκε ο σπερματικός λόγος (σπέρματα αληθείας και πληροφόρησης) στα έθνη, σε εναρέτους ανθρώπους, και ευσεβείς φιλοσόφους, επειδή Θεός, ο Πατήρ και αυτών!

ΣΤΗΝ ΠΕΡΣΙΑ:

Οι Χαλδαίοι (Πέρσες), δέχτηκαν διά του προφήτου Βαλαάμ (13οςαι. π.Χ.) την “προφητεία του λαμπρού άστρου και της Γέννησης του Χριστού”, η οποία και επαληθεύτηκε με την εμφάνιση του λαμπρού αστέρος, που ήταν Άγγελος Φωτός, και την ενανθρώπηση του Χριστού στη Βηθλεέμ, την οποία επιβεβαίωσαν προσωπικά οι τρεις Πέρσες Μάγοι, που είδαν και ακολούθησαν το νέο λαμπρό αστέρι, εξαιτίας ακριβώς της παλαιότατης προφητείας.

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΑ ΧΙΟΝΙΑ Του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Η Σαπφώ Νοταρά διαβάζει το διήγημα του Παπαδιαμάντη "Έρωτας στα χιόνια"

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΑ ΧΙΟΝΙΑ

Του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Καρδιὰ τοῦ χειμῶνος. Χριστούγεννα, Ἅις−Βασίλης, Φῶτα.

Καὶ αὐτὸς ἐσηκώνετο τὸ πρωί, ἔρριπτεν εἰς τοὺς ὤμους τὴν παλιὰν πατατούκαν του, τὸ μόνον ροῦχον ὁποὺ ἐσώζετο ἀκόμη ἀπὸ τοὺς πρὸ τῆς εὐτυχίας του χρόνους, καὶ κατήρχετο εἰς τὴν παραθαλάσσιον ἀγοράν, μορμυρίζων, ἐνῷ κατέβαινεν ἀπὸ τὸ παλαιὸν μισογκρεμισμένον σπίτι, μὲ τρόπον ὥστε να τὸν ἀκούῃ ἡ γειτόνισσα:

− Σεβτὰς εἶν' αὐτός, δὲν εἶναι τσορβάς …· ἔρωντας εἶναι, δὲν εἶναι γέρωντας.

Τὸ ἔλεγε τόσον συχνά, ὥστε ὅλες οἱ γειτονοποῦλες ὁποὺ τὸν ἤκουαν τοῦ τὸ ἐκόλλησαν τέλος ὡς παρατσούκλι: «Ὁ μπαρμπα−Γιαννιὸς ὁ Ἔρωντας».

Διότι δὲν ἦτο πλέον νέος, οὔτε εὔμορφος, οὔτε ἄσπρα εἶχεν. Ὅλα αὐτὰ τὰ εἶχε φθείρει πρὸ χρόνων πολλῶν, μαζὶ μὲ τὸ καράβι, εἰς τὴν θάλασσαν, εἰς τὴν Μασσαλίαν.

Εἶχεν ἀρχίσει τὸ στάδιόν του μὲ αὐτὴν τὴν πατατούκαν, ὅταν ἐπρωτομπαρκάρησε ναύτης εἰς τὴν βομβάρδαν τοῦ ἐξαδέλφου του. Εἶχεν ἀποκτήσει, ἀπὸ τὰ μερδικά του ὅσα ἐλάμβανεν ἀπὸ τὰ ταξίδια, μετοχὴν ἐπὶ τοῦ πλοίου, εἶτα εἶχεν ἀποκτήσει πλοῖον ἰδικόν του, καὶ εἶχε κάμει καλὰ ταξίδια. Εἶχε φορέσει ἀγγλικὲς τσόχες, βελούδινα γελέκα, ψηλὰ καπέλα, εἶχε κρεμάσει καδένες χρυσὲς μὲ ὡρολόγια, εἶχεν ἀποκτήσει χρήματα· ἀλλὰ τὰ ἔφαγεν ὅλα ἐγκαίρως μὲ τὰς Φρύνας εἰς τὴν Μασσαλίαν, καὶ ἄλλο δὲν τοῦ ἔμεινεν εἰμὴ ἡ παλιὰ πατατούκα, τὴν ὁποίαν ἐφόρει πεταχτὴν ἐπ' ὤμων, ἐνῷ κατέβαινε τὸ πρωὶ εἰς τὴν παραλίαν, διὰ νὰ μπαρκάρῃ σύντροφος μὲ καμμίαν βρατσέραν εἰς μικρὸν ναῦλον, ἢ διὰ νὰ πάγῃ μὲ ξένην βάρκαν νὰ βγάλῃ κανένα χταπόδι ἐντὸς τοῦ λιμένος.

Δίχως το «Αχ!»…, Χριστούγεννα λειψά!

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Μια ιδιαίτερη σοφία φωλιάζει στο εορτολόγιο, δηλαδή στη σειρά με την οποία είναι βαλμένες οι εκκλησιαστικές γιορτές – και στον τρόπο με τον οποίο αυτές κουμπώνουν μεταξύ τους. Αλλά είναι σοφία που χρειάζεται να κάνεις κόπο για να την ανακαλύψεις. Δεν βρίσκεται ούτε στην κρούστα της γκλαμουριάς, ούτε στους ζογκλέρ και τους ξυλοπόδαρους, ούτε σε μια θρησκευτικότητα δίχως στοχασμό. Απαιτεί διάθεση για ψάξιμο…

Το εορτολόγιο μας ψιθυρίζει πρώτα απ’ όλα ότι κάθε γιορτή δεν είναι ένα ξέμπαρκο event. Οι γιορτές είναι οδοδείκτες, γιατί νοούν την ζωή ως οδοιπορία η οποία θέλει να έχει νόημα. Και να μην είναι στριφογύρισμα σε μιαν έρημο δίχως ήλιο και άστρα, όπου δηλαδή κανένας προσανατολισμός δεν έχει νόημα και τίποτα δεν οδηγεί πουθενά.

Στις 25 Δεκεμβρίου λοιπόν έχουμε τη γιορτή των Χριστουγέννων. Αργία για όλους: και για όσους δηλώνουν πιστοί και για όσους δηλώνουν άθεοι. Είναι σπουδαίο πράγμα η κοινή γιορτή, γιατί έτσι η κοινωνία ζει ως κοινωνία, δηλαδή έχει την δυνατότητα ενός ραντεβού όλων με όλους. Πράγμα ολότελα αντίθετο από την μεταμοντέρνα αποδόμηση, που θέλει όλες τις μέρες εργάσιμες και τα ρεπό ατομικά, με το ρεπό του ενός σε διαφορετική μέρα απ’ το ρεπό του άλλου. Κι όσον αφορά το μεταφυσικό περιεχόμενο της γιορτής, βεβαίως υπάρχει δια-φωνία μεταξύ πιστών και μη πιστών. Τι πιο φυσικό; 

Η α-νοησία είναι ανέορτη.

 

 ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ 

 

" Μοιάζει να έχει χαθεί, για το μεγαλύτερο ποσοστό του ανθρώπινου πληθυσμού στον πλανήτη σήμερα, η επίγνωση της διαφοράς ανάμεσα στη γιορτή και στην επιπόλαιη τέρψη. 

Η απώλεια μετριέται σε διάρκεια ενός ή των δύο τελευταίων αιώνων – τα Χριστούγεννα, λ.χ., τι σήμαιναν για τον παππού ή τον προπάππου μας και τι σημαίνουν για μας σήμερα;

Ένας ή και δύο αιώνες είναι διάρκεια ασήμαντη (σε σχέση με την ηλικία του σύμπαντος ή και σε σχέση με την ύπαρξη έλλογης ζωής πάνω στη γη). 

Πάντως, σε οποιοδήποτε βάθος χρόνου, τη γιορτή τη γεννούσε η απάντηση στο ερώτημα: από ποια αιτία και για ποιο σκοπό υπάρχει ο «κόσμος», γιατί ο λόγος-τρόπος της ύπαρξης των υπαρκτών να συνιστά κόσμημα αρμονίας, τάξης και κάλλους;

Δεν απασχολούσε όλους το ερώτημα, υπήρχαν πάντοτε και άνθρωποι άσκεφτοι, βοσκηματώδεις, που απλώς επιβίωναν χάρη στις ορμές αυτοσυντήρησης – χωρίς ερωτήματα για την αιτία και τον σκοπό της ύπαρξης. Υπήρχαν, ίσως και να πλεόναζαν, οι άσκεφτοι, αλλά τον χρόνο τον μετέπλαθαν σε Ιστορία μόνο όσοι πάλευαν να διακρίνουν «νόημα» της ύπαρξης. Αποτύπωναν την πάλη τους στην Τέχνη, στη Φιλοσοφία, στο «Πολιτικόν Αθλημα».

Σήμερα, για πρώτη ίσως φορά, ο χρόνος κυλάει, αλλά Ιστορία δεν γράφεται.

Συμβαίνουν πολλά και διάφορα, όπως συμβαίνουν και σε μια μυρμηγκοφωλιά ή σε κυψέλη μελισσών. Αφορούν στην ικανοποίηση του ενστίκτου και των ορμών επιβίωσης, όχι στο ερώτημα: γιατί η επιβίωση, γιατί η ύπαρξη. Τα όσα συμβαίνουν μεταποιούνται αμέσως σε «πληροφορία», η πληροφορία αξιολογείται χρηστικά, πουλιέται σαν «είδηση». Για να είναι ευπώλητη η είδηση πρέπει να εντυπωσιάσει, γι’ αυτό και υποτάσσεται ολοκληρωτικά στην προτεραιότητα του εντυπωσιασμού:

Παλαιστίνη: Ραγίζουν καρδιές από το κάλαντα των παιδιών της Γάζας!

Δ. Μαυρόπουλος: Τα Χριστούγεννα της Μαρίνας

Μόλις γύρισε ἀπὸ τὴν ἐκκλησιά, παραμονὴ τῆς γιορτῆς, ὅπου ἄκουσε τὶς Ὧρες καὶ τὴ θεία Λειτουργία. Αὐτὴ ἡ ποίηση τὴν συνέπαιρνε ἀπὸ τὰ ἐφηβικά της χρόνια, τότε ποὺ ἄρχισε νὰ κατανοεῖ τὴ γλώσσα. Ἦταν καλὴ στὰ Ἀρχαῖα, καὶ ἡ ἀγάπη της γι᾽ αὐτὰ καθόρισε τὸ μέλλον της. Στὴν ἀρχὴ ἦταν οἱ λέξεις, οἱ στίχοι, οἱ εἰκόνες. Μεγαλώνοντας εἰσχωροῦσε καὶ στὸ περιεχόμενο τῶν ὕμνων, μάθαινε τὰ σπουδαῖα.

Ἡ μικρασιάτισσα γιαγιὰ τῆς εἶχε μάθει τὸ δρόμο γιὰ τὴν ἐκκλησιά, τῆς εἶχε μάθει καὶ νὰ προσεύχεται. Ὅμως, ἡ προσευχὴ τῆς γιαγιᾶς, τὸ καταλάβαινε ὅσο μεγάλωνε, ἦταν μιὰ παρέλαση ὀνομάτων Ἁγίων, ἀμέτρητων ὀνομάτων. Δὲν ἤξερε; Δὲν θυμόταν; Μιὰ φορὰ ποὺ τὴν ρώτησε, τῆς εἶπε ὅτι ἔτσι εἶχε συμβουλέψει ὁ καλόγερος ὅσους δὲν ἤξεραν γράμματα.

— Ἐσὺ νὰ μάθεις γράμματα, νὰ μοῦ λὲς κι ἐμένα, νὰ μοῦ διαβάζεις ἀπ᾽ τὴ Σύνοψη.

Ἀργότερα κατάλαβε ὅτι «ὁ καλόγερος» παρέπεμπε σὲ διαφορετικὰ πρόσωπα. Ἱερομόναχοι ποὺ κατέβαιναν στὰ χωριά, Μεγάλη Σαρακοστή, ἢ Σαρακοστὴ τοῦ Δεκαπενταύγουστου, ἢ τῶν Χριστουγέννων, νὰ ξομολογήσουν καὶ νὰ καθοδηγήσουν. Ἔρχονταν ἀπὸ τὸ μοναστήρι τῶν Εἰσοδίων τοῦ Μυρτώου ὄρους, τὴν Παναγιὰ τὴ Μυρσινιά. Μᾶλλον ἀπ᾽ αὐτοὺς τοὺς καλόγερους εἶχε μάθει νὰ ψυθιρίζει ὅλη μέρα καὶ τὴν προσευχὴ τῆς καρδιᾶς, στὴν ἡσυχία ἢ στὴν ἐργασία, στὸ κέντημα, στὸ μαγείρεμα, στὴ λάτρα τοῦ σπιτιοῦ. Μιὰ μέρα, στὴν ἐκκλησιά, μόλις κοινώνησαν, πρῶτα αὐτὴ καὶ μετὰ ἡ γιαγιά, εἶδε τὸ πρόσωπό της νὰ ὀμορφαίνει, νὰ φωτίζεται.

— Γιαγιά, τί ἔπαθες; Τὸ πρόσωπό σου λάμπει…

ΤΟ ΘΕΙΟΝ ΒΡΕΦΟΣ

 

 Πατρός ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΜΕΜΑΝ  

      "Το παιδί ως Θεός, ο Θεός ως παιδί…

Γιατί δημιουργείται αυτή η ζωηρή συγκίνηση την περίοδο των Χριστουγέννων όταν οι άνθρωποι, ακόμη και αυτοί με χλιαρή πίστη ή ακόμη και οι άθεοι, παρατηρούν αυτό το μοναδικό, ασύγκριτο θέαμα της νεαρής μητέρας να κρατά το παιδί στην αγκαλιά της, και γύρω τους οι «Μάγοι οι από Ανατολών», οι ποιμένες, δροσεροί από τη νυχτερινή τους σκοπιά στους αγρούς, τα ζώα, ο ανοιχτός ουρανός, ο αστέρας; Γιατί είμαστε τόσο βέβαιοι, αλλά και συνεχώς ανακαλύπτουμε, πως σ’ αυτόν το θλιβερό πλανήτη μας δεν υπάρχει τίποτε ομορφότερο και πιο χαρμόσυνο απ’ αυτό το θέαμα, που το πέρασμα των αιώνων αποδείχτηκε ανίκανο να ξεριζώσει από τη μνήμη μας; Επιστρέφουμε σ’ αυτό το θέαμα οποτεδήποτε δεν έχουμε άλλο καταφύγιο, οποτεδήποτε έχουμε βάσανα στη ζωή, και αναζητούμε αυτό που θα μας ελευθερώσει.

Όμως στην ευαγγελική διήγηση για τη γέννηση του Ιησού Χριστού, η μητέρα και το παιδί δε λένε ούτε μία λέξη, ωσάν οι λέξεις να είναι περιττές, επειδή καμιά λέξη δεν μπορεί να ερμηνεύσει, να ορίσει ή να εκφράσει το νόημα όσων έλαβαν μέρος και εκπληρώθηκαν εκείνη τη νύχτα. Και παρ’ όλα αυτά χρησιμοποιούμε λέξεις εδώ, όχι για να εξηγήσουμε ή να ερμηνεύσουμε, αλλά επειδή, όπως η Γραφή λέει, «εκ γάρ του περισσεύματος της καρδίας το στόμα λαλεί» (Ματθ. 12, 34). Είναι αδύνατο κάποιος, που ξεχειλίζει η καρδιά του, να μη μοιραστεί με άλλους τα βιώματά του.

Οι λέξεις «παιδίον» και «Θεός» είναι οι πλέον αποκαλυπτικές για το μυστήριο των Χριστουγέννων. Κατά κάποιο τρόπο, είναι ένα μυστήριο που απευθύνεται στο παιδί που συνεχίζει να ζει μυστικά μέσα σε κάθε ενήλικα, στο παιδί που συνεχίζει να ακούει ό,τι ο ενήλικας έχει πάψει να ακούει, και που ανταποκρίνεται με μια χαρά, που ο ενήλικας, μέσα στον γήινο, υπερώριμο, κουρασμένο και κυνικό κόσμο που ζει, αδυνατεί να νιώσει. Μάλιστα, τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή για τα παιδιά, όχι μόνο εξαιτίας του χριστουγεννιάτικου δένδρου που διακοσμούμε και φωτίζουμε, αλλά μ’ έναν πολύ βαθύτερο τρόπο, και μόνο τα παιδιά δεν ξαφνιάζονται για το ότι, όταν ο Θεός κατέρχεται στη γη, έρχεται ως παιδί.

Τα Xριστούγεννα ως εκκλησιαστική εμπειρία

από Χρήστος Γιανναράς

1) Γιατί ήταν μωρία για τους Έλληνες η ενανθρώπιση του Θεού;

2) Πως η Γέννηση του Χριστού αναιρεί τον χρόνο και την ιστορία;

3) Τι είναι η ζωή και τι είναι ο θάνατος; Ποια ειναι η αλήθεια του ανθρώπου:

4) Αν το αδύναμο βρέφος στην φάτνη της Βηθλεέμ δεν είναι μια παραμυθένια γραφικότητα τότε τι θα πει Θεός και τι θα πει άνθρωπος;

5) Πως γίνεται να καθαρίσουμε το στάβλο της Βηθλεέμ από τη νοησιαρχική θρησκειοποίηση και τα γλυκερά ψυχολογήματα και να ψηλαφήσουμε εκεί τον Θεό εραστή και όχι χωροφύλακα του ανθρώπου;

6) Δύο χιλιάδες χρόνια Χριστούγεννα! Κάθε χρόνο, ανεπαίσθητα και ανεπίγνωστα, η κατακλυσμική αίσθηση της χαράς. Γιατί γιορτή τα Χριστούγεννα,ποια έκρηξη αρχικής χαράς παγιώθηκε στην τακτή επανάληψη;

Χριστού - Γέννα!

Γιώργος Τασιόπουλος 

Ο Θεός κατέβηκε, ήρθε η ώρα να θεωθεί ο άνθρωπος!

Το παράδοξο γεγονός όπου ο Θεός Λόγος «εφανερώθη εν σαρκί», έλαβε σώμα, έγινε άνθρωπος γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα.
Τι πιο παράδοξο όταν ο Αιώνιος και Άναρχος και Απρόσιτος και Ακατάληπτος Θεός,
από φιλανθρωπία, κατέβηκε στον κόσμο μας και έλαβε «σάρκα» και έγινε άνθρωπος, γεννήθηκε ως άνθρωπος με ψυχή και σώμα και νου και θέληση και ζωή ανθρώπινη.
Τώρα Αυτός ο ίδιος γίνεται κτίσμα, γίνεται «δημιούργημα», γίνεται «άνθρωπος».

«Ο αεί Ων», ο Άναρχος και Άκτιστος, τώρα ο Ίδιος γεννάται και γίνεται κτίσμα: «Ο Ων γίνεται, ο Άναρχος άρχεται» (Ακολουθία των Χριστουγέννων). Ο Δημιουργός και Κτίστης γίνεται δημιούργημα και κτίσμα, ο Αόρατος όραται και ψηλαφάται, ο Ασώματος λαμβάνει σώμα (στιχηρά των Χριστουγέννων).

Και γιατί συμβαίνει το μυστήριο γεγονός;
Ο Θεός κατέβηκε μέχρι τον άνθρωπο, ώστε ο άνθρωπος να υψωθεί μέχρι το Θεό· ο Θεός μετέσχε της δικής μας ανθρώπινης φύσεως, για να μετάσχει
και ο άνθρωπος της θείας· ο Θεός έγινε Υιός ανθρώπου, για να γίνει ο άνθρωπος Υιός του Θεού· ο Θεός ενανθρωπίζεται για να θεωθεί ο άνθρωπος.

Ανάλυση της Εικόνας της Γεννήσεως του Χριστού

π. Διονύσιος Σκλήρης, Χριστούγεννα - Συλλογικός τόμος, ο Εορτασμός των Χριστουγέννων, Εκδόσεις Ακρίτας, 2006, σελ 113-123

Η εικόνα της Γεννήσεως έχει ιδιαίτερη σημασία, αφού απεικονίζει εικαστικά το άρρητο μυστήριο της Ενσαρκώσεως του Θεού. Το γεγονός της ενανθρωπήσεως, κατά τη θεολογία του αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, αποτελεί τον συμπαντικό σκοπό, τον οποίο έθεσε ο Θεός στη Δημιουργία από την αρχή της, και τον οποίο «έχοντας στο νου» δημιούργησε τις φύσεις των όνων. Στην ενσάρκωση ενώνεται το κτιστό με το άκτιστο, το πεπερασμένο με το άπειρο, το χρονικό με το άχρονο, το υλικό με το άϋλο, ο άνθρωπος με τον Θεό. Κατά την έκφραση του αγίου Μαξίμου, «όλος ο χρόνος και όλα όσα είναι εν χρόνω βρίσκουν την αρχή και το τέλος τους στον Χριστό». Και πραγματικά, στην εικόνα της Γεννήσεως η καθολικότητα του κτιστού μετέχει δοξολογικά στο μυστήριο της σωτηρίας: ο υλικός κόσμος, τα ζώα, οι άνθρωποι όλων των κατηγοριών, οι ασώματες φύσεις των αγγέλων, όλα τα είδη των όντων συμπαρίστανται στην κατ' εξοχήν επιφάνεια του Θεού.

Η παράσταση της Γεννήσεως άρχισε απλά περιλαμβάνοντας μόνο τη Θεοτόκο, το Θείο Βρέφος και τη φάτνη με τα ζώα. Στη συνέχεια, πολλές λεπτομέρειες εισήχθησαν και διαφορετικά θέματα συνετέθησαν, έτσι ώστε να φτάσουμε μετά τον 9ο αιώνα στην Ανατολή σε μια σχετική σταθεροποίηση της εικόνας με τη συμπερίληψη μιας πολλαπλότητας παραστάσεων. Στη Δύση εξακολουθούν και μετά να δημιουργούνται νέα θέματα. Αξίζει, όμως, να μελετήσουμε χωριστά τη δημιουργία, την εξέλιξη, το νόημα και τον συμβολισμό των επιμέρους παραστάσεων της εικόνας της Γεννήσεως όπως διαμορφώθηκε στην Ανατολή.

α) Η Θεοτόκος.

Η θέση και το μέγεθος της Θεοτόκου στην εικόνα της Γεννήσεως καταδεικνύουν την κεντρική σημασία της για όλη την κτίση.

Το χριστουγεννιάτικο μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου

Εν υπομονή ελπίζοντες – Το χριστουγεννιάτικο μήνυμα του Αρχιεπισκόπου*

 Αναστασίου24/12/2023

ΜΠΕΤΣΗΣ ΟΡΦΕΑΣ

Σε υπομονή μας καλεί στο Χριστουγεννιάτικο Μήνυμα του ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας κ. Αναστάσιος. Όχι μια υπομονή χωρίς νόημα, αλλά με την ελπίδα ότι «… οι ποικίλες αντιξοότητες και τα αδιέξοδα που εμφανίζονται στην επίγεια πορεία του Λυτρωτή, αντιμετωπίζονται πάντοτε με υπομονή ελπίδος…». Κι επί το πλείστον η υπομονή να είναι αγωνιστική, καθότι όπως επισημαίνει «… η υπομονή ενωμένη με ήρεμη επιμονή ανοίγει περάσματα σε πολλά αδιέξοδα ανθρωπίνων σχέσεων, σε κρίσεις υγείας, στη φτώχεια, σε κοινωνικές αναταράξεις…».


Ο Αναστάσιος όλα αυτά τα χρόνια της παρουσίας του, ως επικεφαλής της ιεραποστολικής προσπάθειας για την ανασύσταση της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αλβανίας, μας έχει συνηθίσει, τόσο με τα μηνύματα του τα Χριστούγεννα, όσο και το Πάσχα, να αναφέρεται σε τρέχουσες εξελίξεις και σε δοκιμασίες που ταλαιπωρούν την χώρα και το ευρύτερο διεθνές περιβάλλον, όπως και εκκλησιαστικά ζητήματα. Ό λόγος του πάντοτε νηφάλιας και με πολύ τόλμη. Επομένως, καταδεικνύει ότι δεν αρκείται σε μία αφηρημένη προσέγγιση των εορτών και του Ευαγγελικού μηνύματος.

Τα Χριστούγεννα οι πόλεις φωτίζονται για να κρύψουν τα σκοτάδια μας...

Από Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Κάθε χρονιά, όλο και πιο πολύ, τα Χριστούγεννα μου μοιάζουν μ' ένα άδειο κέλυφος, ένα κέλυφος δίχως ψαχνό. 

Σαν Χριστούγεννα δίχως Χριστό και δίχως καμιά γέννα. 

Και γι' αυτό ίσως φτιασιδώνεται, κάθε χρονιά, η θεαματική τους συσκευασία.  

Κάτι σαν ένα αδειανό πακέττο, τυλιγμένο σε γυαλιστερή συσκευασία, που η αρχική χαρά του ανοίγματος του συνοδεύεται πάντα από την ματαίωση της διαπίστωσης του κενού. 

Οι φίλοι μου λένε πως γερνώ και γκρινιάζω.   

Κι όμως εγώ επιμένω να βλέπω πως οι πόλεις φωτίζονται για να κρύψουν τα σκοτάδια μας. 

Τα στολίδια μας θαμπώνουν ίσα για να κρύψουν την οδύνη μας. 

Οι κάθε λογής βουλιμίες μας απλά ανακουφίζουν προσωρινά την συναισθηματική μας απομόνωση. 

Κι οι γιορταστικές παρέες γίνονται ευκαιρίες συνάντησης μονάχα των οθονών μας. 

Αν το καλοσκεφτείς μονάχα οι οθόνες μας είναι συνδεδεμένες. 

Οι άνθρωποι παραμένουμε ασύνδετοι, άσχετοι, σαν χελώνες κλεισμένοι μέσα στα καβούκια μας.  

"ΤΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΠΑΝΩΦ" του ΛΕΩΝ ΤΟΛΣΤΟΙ

Πριν από πάρα πολλά χρόνια ζούσε ένας γέρος τσαγκάρης. Το όνομά του ήταν Πανώφ. Ο μπαρμπα-Πανώφ δεν ήταν πλούσιος. Όλη η περιουσία του ήταν ένα μικρό δωμάτιο που έβλεπε στον δρόμο του χωριού.

Η γυναίκα του είχε πεθάνει πριν από πολλά χρόνια και τα παιδιά του είχαν πια μεγαλώσει και είχαν φύγει από το σπίτι του. Δεν είχε πια κανένα κοντά του...

Είναι βράδυ παραμονής Χριστουγέννων. Ο μοναχικός ηλικιωμένος τσαγκάρης, μπαρμπα-Πανώφ, κατεβάζει από το ψηλό ράφι το παλιό καφέ βιβλίο, κάθεται στην αναπαυτική πολυθρόνα του και αρχίζει να διαβάζει...

Διαβάζει από το βιβλίο την ιστορία της γέννησης του Χριστού, την ιστορία δηλαδή των Χριστουγέννων. Καθώς διαβάζει, διάφορες σκέψεις περνούν από το μυαλό του...

Πόσο θα ήθελε να πρόσφερε ο ίδιος καταφύγιο στον Ιωσήφ, τη Μαρία και τον νεογέννητο Χριστό!

Διαβάζοντας, όμως, για τους τρεις μάγους και τα πολύτιμα δώρα που έφεραν στον Χριστό, σκέφτεται με λύπη πως, αν ο Χριστός ερχόταν στο σπίτι του, ο ίδιος δεν θα είχε τίποτα να του δώσει.

Ξαφνικά, ένα χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του και τα μάτια του λάμπουν.  Σηκώνεται από την πολυθρόνα του, πηγαίνει στο ψηλό ράφι και βρίσκει ένα σκονισμένο κουτί. Το ανοίγει και βγάζει από μέσα ένα ζευγάρι παιδικά παπούτσια.

Ήταν στ’ αλήθεια τα ωραιότερα παπούτσια που είχε ποτέ κάνει!

Αυτά θα του έδινε, αν ερχόταν στο σπίτι του!

Με την επιθυμία, λοιπόν, να τον επισκεπτόταν ο Χριστός και να του έδινε το δώρο του, ο μπαρμπα-Πανώφ αποκοιμήθηκε...

Ακούει τότε τον Χριστό να του λέει: «Μπαρμπα-Πανώφ, έχεις την επιθυμία να με δεις, να έλθω στο μαγαζάκι σου και να μου προσφέρεις κάποιο δώρο. Αύριο, λοιπόν, από το πρωί μέχρι το βράδυ να κοιτάζεις έξω στον δρόμο και θα με δεις να έρχομαι. Πρόσεξε να με αναγνωρίσεις!»

_______ "ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ"... λες και... ______

του Νίκος Σταθόπουλος 

                   "ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ"!!!!....

...λες και είναι μια αταυτοποίητη εθιμική εκδήλωση, κάτι σαν τις θερινές διακοπές, λες και είναι μια εθιμοτυπική κοινωνική δραστηριότητα αναψυχής!...

...για οτιδήποτε ξένο, του πανηλίθιου αμερικανισμού, υπάρχει επωνυμία(Αγίου Βαλεντίνου, "Τhanksgiving", κ.λπ), αλλά για το κομβικό θρησκευτικό ορόσημο της Γεννήσεως του Χριστού, ΤΙΠΟΤΑ, μια καταναλωτική υπόμνηση γενικής σημασίας, κάτι σαν ιδιότυπο Κοινωνικό Ραντεβού...

...μας έπεισαν οι Μηδενιστές των Αγορών να ντρεπόμαστε για την Πίστη, το Νόημα κ την Παράδοσή μας!...γιατί, βέβαια, η ταυτοποιημένη συλλογική επαναμύηση στο Θρησκευτικό Κλίμα μάς διασώζει από την εμπορευματική ανωνυμία της τυποποίησης, μας συντηρεί ως Πρόσωπο...

...και καμαρώνουν οι φανταιζί όχλοι της "ιδεολογίας του in", παραδίδονται εθελοντικά στην Αοριστία κ την Αχρωματοψία που ορίζουν το φαντασμαγορικό Μηδέν...τα Χριστούγεννα είναι πια όπως η "επέτειος γάμου" ή τα "γενέθλια", μια εμπορική κοσμικότητα χωρίς Μυστήριο κ Θαύμα, δηλαδή μια πεπερασμένη ύλη που παράγει Υπηκόους...

“Πρωτοχρονιά” του Γεωργίου Σουρή

…κι αρχή καλός μας χρόνος.

Με την ευκαιρία άλλης μίας Πρωτοχρονιάς ας θυμηθούμε ένα ποίημα, από τα σχετικά άγνωστα, του μεγάλου μας σατιρικού και Τσιριγώτη Γεωργίου Σουρή, μαζί με ένα μικρό εορταστικό που δείχνει τη στιχουργική του δεινότητα.

Καινούργιος χρόνος!… τί χαρά!… τί εὐτυχία πάλι!

ὅλοι βαστοῦνε κἄτι τὶ καὶ εἰς τὰ δυό των χέρια,

ὅλοι χαρούμενοι κτυποῦν στὸν τοῖχο τὸ κεφάλι

καὶ βλέπουν τοὺς λογαριασμοὺς καὶ τὰ παλῃὰ τεφτέρια.

Βλέπω κι’ ὁ δύστυχος ἐγὼ σ’ ἕνα μικρὸ τεφτέρι,

κανεὶς σ’ ἐμένα δὲν χρωστᾷ, σ’ ἄλλους ἐγὼ χρωστῶ,

βλέπω δυὸ ἐπιτύμβια εἰς ἕνα καροτσέρη

καὶ δώδεκα ἑξάστιχα στὸν Ἰησοῦ Χριστό.