Όταν η αλήθεια γίνεται μολυσματική ασθένεια!

08/01/2024

ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Διανύουμε την εποχή της απόλυτης κοινωνικής μας αφασίας και υποδούλωσης. Και φυσικά χωρίς διαμαρτυρία στον κοινωνικό μαζοχισμό μας ξεπερνούμε όλα τα στάδια ορίων που ξέραμε μέχρι χθες. Η βία ανηλίκων και ενηλίκων έγινε ο τρόπος να επιλύονται οι διαφορές και εσωτερικεύεται σαν σταθερός προσδιορισμός στις “οχλοειδείς μάζες” (κατά την έκφραση του Ράϊχ). Έτσι λοιπόν η βία κυτταροποιείται και αναπαράγεται στην κοινωνική μας μυθολογία, ρημάζοντας ιδανικά και ανθρώπινες διαστάσεις.

Παράλληλα η φτώχεια επεκτείνεται με ταχύτητες πανδημίας. Η δομημένη ακρίβεια – αισχροκέρδεια, περιθωριοποιεί όλο και περισσότερες μάζες, σπρώχνοντάς τες στην κοινωνική παραβατικότητα και στο περιθώριο, ενώ εξαφανίζει τη μεσαία τάξη από τον ιστορικό κοινωνικό χάρτη. Εκλυτικός εκφυλισμός και εγκυστώσεις ψυχοπαθολογίας παρελαύνουν με άνεση και γίνονται η σταθερά της κοινωνικής μας θεολογίας, που αφανίζει κάθε τι που ήταν υποσχετικό.

Η πολιτική ηγεσία καλλιεργεί το μικρόκοσμο της και διασφαλίζει τα συμφέροντα των élite, η θρησκευτική ηγεσία βουλιάζει στην αφωνία και στην αδιαφορία. Ενώ οι κατά τη δική τους ομολογία ή κατά την εκτίμηση των εντύπων, διανοούμενοι βυσσοδομούν στους διαδρόμους της εξουσίας για μια επιχορήγηση, ή για κάποιο βραβείο μιας κάποιας παρεοκρατίας, επενδύοντας έτσι στο μιζεραμπιλισμό και στο βόλεμα.

Η κοινή ζωή μας κολυμπά στα αρνητικά στίγματα και τίποτα δεν φαίνεται να υπόσχεται την αλλαγή. Αξίες και προσανατολισμοί θεωρούνται ψευδαισθήσεις που δεν λύνουν ούτε τα προσωπικά αδιέξοδα, ούτε τις κοινωνικές επιδιώξεις. Ο πολιτιστικός ερμαφροδιτισμός καλύπτει όλους τους ορίζοντες. Ενώ ο αμοραλιστικός βιταλισμός και η βιοπολιτική γίνονται τα επίσημα εμβατήρια της εποχής μας.

Ξαναγράφοντας την ζωή και την επιστήμη στο όνομα του πλουραλισμού!

25/01/2024

ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ξαναγράφεται η ζωή μας, ξαναγράφεται η επιστήμη, η τέχνη, ο πολιτισμός μας, χωρίς νοσταλγικές αναβιώσεις ξαναγράφονται όλα με την απαίτηση του επείγοντος, αλλά και με το πρόσωπο της εξουσίας. Το 2008 ξεκίνησε η πρώτη φάση της πλανητικής κρίσης μέσω της οικονομίας και του δορυφόρου της, που ήταν το παγκόσμιο χρέος. Η ζωή έγινε μια απίστευτη αριθμολογία. Η φρενίτιδα των αριθμών επέβαλε ένα σχεδιασμό καταπίεσης, που άκουγε στο όνομα δημοσιονομική πειθαρχία. Κανένα θέλω, κανένα πράττω δεν ήταν δικό μας, όλα καθοδηγούνταν από τα τραπεζικά καρτέλ, από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Τα σκοτάδια των πολλών μηδενικών από τα χρέη των χωρών άρχισαν να βαραίνουν τους πολίτες του κόσμου. Η οικονομική πειθαρχία έτρεχε με χίλια και ο κόσμος ήταν πιο συγχυσμένος από ποτέ. Οι λαοί στάλθηκαν στα παγκοσμιοποιημένα ταμεία να πληρώνουν, ενώ κάθε μέρα, η οικονομική μηχανική μαστίγωνε τα αφτιά τους με προτεσταντικές διαταγές. “Δούλεψε ακόμη περισσότερο, μάθε να πληρώνεις, μπες στους νάρθηκες της λογικής του χρέους”, αυτές ήταν οι συρταρωτές διαταγές της νέας εποχής.

Και ξαφνικά, έρχεται μια πανδημία που βάζει σε παρένθεση την οικονομική φρενίτιδα – χωρίς να την εξαφανίζει – και επιβάλει μια υγειονομική μανία καταδίωξης για όσους δεν πειθαρχούν με τα υγειονομικά προγράμματα. O Édouard Zarifian μας είχε προειδοποιήσει ότι η έκπτωση γενικά της επιστήμης και ιδιαίτερα της ιατρικής θα έρθει με τη μορφή του “σωτηριακού τεκέ”.

Ξαναγράφεται η ζωή μας

Αυτό δεν έλεγε και ο Νίτσε; «Προσέχετε, οι νέες ιδέες και οι νέες επιστήμες θα έρθουν με περπατησιές χελιδονιών». Έτσι αθόρυβα μας ήρθε και η καπηλεία της ασθένειας “disease mongering” και τώρα μας έρχεται η παντοδυναμία της κοινωνικοποίησης της βιολογικής καταγωγής των φύλων. Αερολογούν, φλυαρούν, δογματίζουν, με στόμφο και μεγαληγορία οι σύγχρονοι επιστήμονες, για το νέο βασίλειο της κοινωνικοποιημένης ζωής μας.

Η λήθη των ναζιστικών εγκλημάτων ζητά πρόσβαση στα σχολικά βιβλία

18/11/2024

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Σίγουρα δεν πρωτοτυπώ διαπιστώνοντας ότι στην πατρίδα μας συμβαίνουν, κατά συρροή, τα εντελώς αδιανόητα. Όπως, ανάμεσα και σε πολλά άλλα, οι «φίλοι μας Γερμανοί», ενθαρρυμένοι και από την πρόσφατη επικύρωση του διάτρητου νομοσχεδίου, από το 2019, περί Ελληνογερμανικού Ιδρύματος Νεολαίας, άρχισαν τα πηγαινέλα μαθητών, από και προς τη Γερμανία, τις ανταλλαγές από δωράκια και πάνω απ’ όλα τις εκλεπτυσμένες μεθοδεύσεις καταδίκης των δήθεν προκαταλήψεων και των δήθεν ξενοφοβικών καταστάσεων, με στόχο να περάσουν στη λήθη οι βαρβαρότητες των ναζί στην Κατοχή και να φκιασιδωθεί η μαύρη τους Ιστορία στα ελληνικά σχολικά βιβλία.

Παρόμοιες ανοχές θα ήταν αδιανόητες σε κράτος σεβόμενο την Ιστορία του και τα μαρτυρικά θύματα των Γερμανών κατακτητών. Ωστόσο, στην ελληνική περίπτωση, όπως είναι γνωστό, στα δεινά της Κατοχής προστέθηκαν, μετά το 2010, και τα εγκληματικά Μνημόνια, στη σύνταξη των οποίων πρωτοστάτησε η Γερμανία. Όπως είχα το θλιβερό καθήκον να αναφερθώ πλειστάκις σε αυτά, αποτελούν την καταδίκη της χώρας μας σε μακρόχρονη ή και οριστική καταστροφή, αν δεν αναθεωρηθούν ορισμένοι απάνθρωποι όροι τους (Βλ. άρθρο μου της 21/10/2024 στη «δημοκρατία»). Υπενθυμίζω, πάλι εδώ, την όντως απίστευτη τραγωδία του εξαναγκασμού της Ελλάδας να αποδεχθεί και να υπογράψει «μη συμψηφισμό χρεών» κατά την υπογραφή των Μνημονίων, παρότι τα δικά μας χρέη, για τη διασφάλιση των οποίων επιστρατεύτηκε (άκουσον άκουσον!) και το ΔΝΤ, ανήρχοντο σε 270 δισ. ευρώ, ενώ τα γερμανικά κατοχικά χρέη προς την Ελλάδα υπολογίζονταν με τους τόκους 80 ετών σε πάνω από 2 τρισεκατομμύρια.

Αν είχε ακολουθηθεί ο άλλωστε απολύτως επιβεβλημένος, παρότι ασυγχώρητα καθυστερημένος συμψηφισμός χρεών, είναι ηλίου φαεινότερο ότι δεν θα συρόταν η Ελλάδα σε Μνημόνια και στο ΔΝΤ, θα είχε αποφύγει τη μιζέρια που κινδυνεύει να την εξαφανίσει από τον χάρτη των κυρίαρχων κρατών και θα είχε την άνεση να εξετάσει τις διάφορες διαστάσεις φιλίας με τους Γερμανούς, οι οποίοι επιτέλους θα είχαν τακτοποιήσει τις χρονίζουσες, υλικές τουλάχιστον, υποχρεώσεις τους.

Η καθηγήτρια Ευθυμίου συκοφαντεί τον Κολοκοτρώνη

Η καθηγήτρια Ευθυμίου συκοφαντεί τον Κολοκοτρώνη – Ζήλωσε δόξα Ρεπούση17/09/2021

ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Το τελευταίο διάστημα παρακολουθώ έκπληκτος τις συστηματικές επιθέσεις της κ. Μαρίας Ευθυμίου, που έχει πλέον αναγορευτεί στη μιντιακή μας ιστορικό(;), εναντίον του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και, εκ του αντιθέτου, τα διθυραμβικά σχόλιά της για τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Διαβάζουμε σε συνέντευξή της στο Insidestory, την οποία αναπαρήγαγαν πολλές ιστοσελίδες:

«Αυτό που οδήγησε την επανάσταση σε δύο κύκλους εμφυλίων ήταν η επιδίωξη του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη να την ελέγξει πολιτικά. Τελικά, ο Κολοκοτρώνης και οι Πελοποννήσιοι ηττήθηκαν, γι’ αυτό και φυλακίστηκαν από τους αντιπάλους τους το 1825 στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία, στην Ύδρα. Ο Κολοκοτρώνης μπήκε στη διαδικασία διεκδίκησης της εξουσίας εκ μέρους των “στρατιωτικών”, στηριγμένος στο γεγονός ότι είχε νικήσει, το καλοκαίρι του 1822, τον Δράμαλη στα Δερβενάκια, κάτι που εκτίναξε το κύρος και τη δύναμη του ίδιου, αλλά και των “στρατιωτικών” απέναντι στους “πολιτικούς”.


Με τις κινήσεις του να ελέγξει την Εθνοσυνέλευση του Άστρους, κατηγορήθηκε ότι επεδίωκε να εγκαθιδρύσει “γκοβέρνο μιλιτάρε”, δηλαδή στρατιωτική κυβέρνηση. Θα μπορούσε να είχε επιτύχει, αλλά χειρίστηκε το πράγμα αφρόνως και τελικά απέτυχε, την ίδια ώρα που ο Ιμπραήμ Πασάς και οι Αιγύπτιοι έμοιαζε πως συνέτριβαν την Επανάσταση, με μεγάλο κίνδυνο να ακολουθήσει γενική σφαγή… Ένας άνθρωπος, ο οποίος πράγματι στα Δερβενάκια έσωσε την Επανάσταση, δρα μετά με τρόπο βλαπτικό για αυτήν…».

Τέτοια παρανάγνωση της ιστορικής αλήθειας είναι πράγματι εντυπωσιακή. Η κ. Ευθυμίου ξεπερνάει και την κυρία Ψιμούλη, που είχε κατασυκοφαντήσει σε βιβλίο της τους Σουλιώτες (βλέπε σχετικά το βιβλίο μου, “Συνωστισμένες στο Ζάλογγο”). Ωστόσο, το βιβλίο της κ. Ψιμούλη αποτελούσε μια εξαντλητική ιστορική έρευνα για τους Σουλιώτες, ενώ αντίθετα η κ. Ευθυμίου διακινεί αυτές τις απόψεις της με τη μεγαλύτερη ευκολία και χωρίς τεκμηρίωση σε ομιλίες και συνεντεύξεις της, όπως δύο πρόσφατες εκτενείς συνεντεύξεις της στον δημοσιογράφο Μάκη Προβατά.

Η Ευθυμίου διαστρεβλώνει την αλήθεια

Αριστερά, Μεταμοντερνισμός και αποδόμηση

Του Δημήτρη Αναστασίου 

Έγραφα κάτι για τον γνωστικό σχετικισμό και έπεσα πάνω σε αυτό εδώ το απόσπασμα από το βιβλίο του James Robert Brown: Who rules in science? Ο Brown είναι φιλόσοφος της επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο. 

"Δύο λόγια για το background story: Ο φυσικός Alan Sokal (New York University) έκανε ένα hoax υποβάλλοντας ένα σκόπιμα ανόητο άρθρο με τίτλο "Transgressing the Boundaries: Toward a Transformative Hermeneutics of Quantum Gravity" στο περιοδικό Social Text, το οποίο δημοσιεύτηκε στη συνέχεια. Η πρόθεσή του ήταν να αποκαλύψει την έλλειψη διανοητικής αυστηρότητας σε ορισμένα ακαδημαϊκά πεδία, ειδικά εκείνα που επηρεάστηκαν έντονα από τo μεταμοντέρνο. Ο μεταμοντερνισμός, με τον σκεπτικισμό του για την  αντικειμενική αλήθεια και την έμφαση στην κοινωνικά κατασκευασμένη φύση της γνώσης, θεωρήθηκε από τον Sokal ως επιζήμιος τόσο για την επιστημονική ακεραιότητα όσο και για την προοδευτική πολιτική.

Ο Sokal δήλωσε μετά ρητά τα πολιτικά του κίνητρα στην αποκάλυψη μετά την αποκάλυψη της φάρσας του. Ομολόγησε ότι είναι ένας "unabashed Old Leftist" που ήταν μπερδεμένος από τη χρησιμότητα της αποδόμησης και των μεταμοντέρνων θεωριών για την προώθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης και τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Ο Sokal υποστηρίζει ότι η Αριστερά, η οποία παραδοσιακά στερείται της οικονομικής και στρατιωτικής ισχύος για να επιβάλει τη βούλησή της, βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη σαφή και ορθολογική σκέψη ως το πρωταρχικό της εργαλείο για την υπεράσπιση και την επίτευξη κοινωνικής δικαιοσύνης. Θεωρεί ότι η εξάπλωση του σχετικισμού και του παραλογισμού μέσα στην Αριστερά υπονόμευσε αυτή τη θεμελιώδη δύναμη. Σύμφωνα με τον Sokal, η υιοθέτηση αυτών των τρόπων σκέψης οδήγησε σε «ηλίθια σκέψη», η οποία με τη σειρά της αποδυνάμωσε την ικανότητα της Αριστεράς να επιχειρηματολογεί αποτελεσματικά για προοδευτικούς σκοπούς".

Όλα αυτά συνοψίζονται περίπου στο απόσπασμα αυτό του Brown (2001, σελ. 11).

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/wvbNsw6fwi2wG47b/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Απ. Αποστόλου : Χυλοποιούν τις Εθνικές Ιστορίες και Ομογενοποιούν τις κοινωνίες

Ο καθηγητής πολιτικής και κοινωνικής φιλοσοφίας στα πανεπιστήμια Παντείου, Πάντοβας, Ρώμης, Μιλάνου, στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο Federiciana Ρώμης, καθώς και στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης και Αυτοδιοίκησης, Απόστολος Αποστόλου, αναλύει στον 98.4 τις βαθύτερες στοχεύσεις κατά την οπτική του, πίσω από την έκθεση Verheyen που εγκρίθηκε με 19 ψήφους υπέρ έναντι 7 από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που θέτει την ευρωπαϊκή ιστορία πάνω από την ιστορία των εθνών. 

Πρόκειται για μια συνολική επαναδιατύπωση της ιστορίας που υπερασπίζεται την ιδέα του ευρωπαϊκού φεντεραλισμού και στοχεύει να θεωρήσει ότι η ευρωπαϊκή οικοδόμηση είναι πολύ πιο σημαντική από το εθνικό παρελθόν μιας χώρας. Όπως όμως σημειώνει, η στόχευση είναι η χυλοποίηση των εθνικών ιστοριών και η σταδιακή ομογενοποίηση των κοινωνιών, σε ένα ενιαίο αφήγημα υπό την ομπρέλα της ευρωπαϊκής Ιστορίας . 

Στο βάθος είπε, βρίσκεται η παρέμβαση στην ταυτοτική φυσιογνωμία των λαών και τελικά των μέχρι σήμερα υποκειμένων στη συγκρότηση των κοινωνιών, στη λογική της δημιουργίας μίας νέας ιστορικής κανονικότητας του μετανθρώπου.

Αναθεωρητικές πρακτικές

από Αντώνης Παπαγιάννης

Το 2003 η Libby Purves, αρθρογράφος στους Times του Λονδίνου, είχε γράψει ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο ‘Sanitising the truth is no way to right wrongs’ (= Η εξυγίανση της αλήθειας δεν είναι τρόπος για να διορθώσουμε τα στραβά). Το θέμα του; Η αναθεώρηση της ιστορίας, με απαλοιφή ή εξομάλυνση όλων των δυσάρεστων γεγονότων, εν ονόματι κάποιας ‘πολιτικής ορθότητας’. Αφορμή είχε πάρει από μια μελέτη της Jasemin Soysal, τότε προέδρου της Ευρωπαϊκής Κοινωνιολογικής Ένωσης, για τα σχολικά βιβλία της εποχής εκείνης στη Βρετανία και σε άλλες χώρες, που έτειναν να ισοπεδώνουν πολέμους και άλλα θλιβερά επεισόδια και να δείχνουν ότι ανέκαθεν ήμασταν σε καλές σχέσεις με όλους, αποσιωπώντας το αιματηρό παρελθόν όχι μόνο της ηπείρου μας, αλλά και της ανθρωπότητας εν γένει. Παραδείγματα: Ενώ οι Βίκινγκς στη δεκαετία του 1980 αναφέρονταν στα βιβλία ως «άγριοι επιδρομείς», το 1994 είχαν μεταλλαχθεί σε «Δανούς αγρότες και εμπόρους». Οι Σαρακηνοί είχαν εγκαταλείψει τις σκληρές τους πρακτικές και ζούσαν «αρμονικά και ειρηνικά» με τους Σταυροφόρους. Ο Ναπολέων περιγραφόταν λιγότερο ως στρατιώτης και περισσότερο ως αναμορφωτής του δικαίου και του συστήματος μέτρησης, ενώ σε ένα Γερμανικό βιβλίο ακόμη και η Γαλλική Αντίσταση παρουσιαζόταν ως μέρος μιας φυσικής και καλοήθους εξέλιξης προς μια μελλοντικά ενωμένη Ευρώπη.

Δεν μας είναι βέβαια άγνωστη η τακτική αυτή. Εμφανίζεται κάθε τόσο στο προσκήνιο ή το παρασκήνιο της επικαιρότητας, σε διάφορα μέρη και με ποικίλες μορφές, για να δικαιώνει μια από τις προβλέψεις του George Orwell στο ‘1984’, που περιγράφει την ύπαρξη ειδικού υπουργείου που ασχολείται με την συνεχή τροποποίηση της ιστορίας ανάλογα με τα συμφέροντα που επικρατούν κάθε εποχή. Έτσι π.χ. εξωραΐζουμε την Τουρκοκρατία γιατί αυτό θέλει η μόδα σήμερα (είναι πρόσφατο το ανεκδιήγητο αφήγημα για τον ‘συνωστισμό στην παραλία της Σμύρνης το 1922’), ενώ σε μερικά χρόνια το ίδιο μπορεί να κάνουμε και με τη ναζιστική κατοχή (μη μας φαίνεται καθόλου αδύνατο). Μια επόμενη γενιά μπορεί να έχει τελείως διαφορετική αντίληψη για τα ιστορικά γεγονότα από αυτή που εμείς διδαχθήκαμε από τους προγόνους και τα βιβλία μας.

Ειδικά στις μέρες μας η αναθεωρητική αρρώστια παίρνει και τη μορφή της εθελούσιας πολιτισμικής αμνησίας. Έτσι θεωρούμε π.χ. ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ρατσιστές, σεξιστές, δουλέμποροι, ή ό,τι άλλο κακό και απόβλητο, κι έτσι αποφασίζουμε ότι η διδασκαλία των έργων τους δεν έχει να μας προσφέρει παρά μόνο αρνητικά πρότυπα ζωής και συνεπώς την εξοβελίζουμε από τα σχολεία μας (σχετικά πρόσφατο το παράδειγμα του πανεπιστημίου Princeton). Αντί να ακολουθήσουμε την συνετή συμβουλή του Μεγάλου Βασιλείου προς τους νέους, να παίρνουν από την ‘θύραθεν’ παιδεία όσα είναι καλά και χρήσιμα και να αποφεύγουν τα κακά, προτιμούμε να πετάξουμε στον Καιάδα της λήθης ολόκληρους πολιτισμούς, δημιουργώντας μια τεχνητά αποστειρωμένη (και βέβαια εντελώς πλαστή) εικόνα της ιστορίας. Και καταδικάζοντας έτσι τις κοινωνίες μας να επαναλάβουν τα σφάλματα του παρελθόντος, αφού δεν θα τα έχουν διδαχθεί ποτέ ως τέτοια.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΘΝΑΠΟΔΟΜΗΣΗ....

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΘΝΑΠΟΔΟΜΗΣΗ.....όσο απεχθείς είναι οι "πανηγυρικές" εθνικιστικές αερολογιες, τόσο επικίνδυνες είναι οι "νηφαλιες επιστημονικές προσεγγίσεις" μιας "προοδευτικής" ιστοριογραφίας όπου γίνονται χαρμάνι ο ιδεολογισμος, η εκλεκτικότητα, η σκόπιμη σύγχυση, η ανεπαρκής αρετή της Διάκρισης...

ο κ.Μαργαριτης, αίφνης, (δείτε σχετικά άρθρα στο SLPress), που "τεκμηριώνει" ότι η Επανάσταση αρθρωθηκε σε παραδοπιστα ευκαιριακά μπουλούκια που προσέρχονταν στη μάχη είτε υπό εκβιασμούς κ απειλές είτε υπό το κίνητρο της σφαγής προς αρπαγή..

ποτέ , λέει, η Επανάσταση δεν συγκρότησε "Πολιτοφυλακή", μόνιμα στρατιωτικά σχήματα ενός οργανωμένου εθελοντισμού...και για αυτό "δεν άλλαξε το παλιό καθεστώς", λες και το 21 ήταν "κοινωνική επανάσταση"(ούτε πόντο δεν έχουν αποκλίνει οι καινούργιοι τάχα "επιστημονικοποιημενοι" αριστεροί ιστορικοί από τα κορδατικα θεσφατα...)....

βέβαια, ο τρομερός επιστήμων δεν εξηγεί το πώς αυτή η ελεγχόμενη από "προύχοντες" και "λαφυραγωγους καπετάνιους" χυμαδουρα σάρωσε τα στρατεύματα της αυτοκρατορίας επανειλημμένα υποχρεώνοντας το Σουλτάνο να συρθεί στους υποτελείς Αιγύπτιους και την Ευρώπη να αναθεωρήσει κομβικά τη γεωστρατηγική της...

κάτι τσουρμα αρπάγων  της ένοπλης κονόμας διέλυσαν την Υψηλή Πύλη!!..

ούτε ο εκπληκτικός ιστορικός εξηγεί γιατί συγχέει με παιχνίδια λέξεων το εθνικοαπελευθερωτικό 21 με το κοινωνικό 1789 και τα κατά βάση αγροτοκοινωνιικα κινήματα του εθνικοαπελευθερωτικού ρεύματος στη Λ.Αμερικη...ουτε βέβαια εμβαθύνει στη διαλεκτική της ανάδυσης του Νέου Ελληνισμού σε άγριες συνθήκες εθνικής κατάκτησης με κύριο χαρακτηριστικό την κλιμακωτή ανάπτυξη μιας παλλαϊκής αντίστασης με πολλές ιδιομορφίες πολιτισμικής ιδιαιτερότητας (ανέλυε ο δόλιος ο Μαρξ, αλλά οι Μαργαρίτηδες επέβαλαν τον "μαρξισμό της μηχανιστικής εξομοίωσης που αποφασίζουν οι Κεντρικές Επιτροπές)...

ο σπουδαίος προφεσορας "απλώς" πουλάει "διεθνιστική" εθνοαποδομηση πλήρως ευθυγραμμισμένη με το κολπακι να "αποδείξουμε" πολλά "μυστήρια" στον Αγώνα που θα μας "πείσουν" τελικά ότι το "θαύμα του 21" είναι μια "εθνικιστική αφήγηση" και στην ουσία "μας ελευθέρωσαν οι Ευρωπαίοι για δικούς τους λόγους"...ξενοδουλα ρεμαλια σαν τον Καιριδη, δεξιοί παραχαράκτες σαν τους Μαραντζιδη, Καλύβα κ ΣΙΑ, αριστεροί ευρωδουλοι αναθεωρητές σαν Λιάκο, Μαργαρίτη, Ρεπούση, είναι τα σύγχρονα "μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά" ενάντια στην Πατρίδα και τα διαμορφωτικα άθλα της...

εμείς εμμένουμε στο "μύθο" αρνούμενοι ώριμα την "αληθεια' των εθνοαποδομητικων εργαστηριων....

Ζητω το 1821!...  

έργο της αυταπάρνησης του μαζικού αυτοσχέδιου Λαϊκού Απελευθερωτικού στρατού που πολέμησε οργανωμένα κ με συνέπεια "για της πατρίδος την ελευθερία και του Χριστού την.πιστη την αγία"...

από αυτό το άφθαρτο δόγμα εκκινουμε και, ναι, συζητάμε κάθε πτυχή κ λεπτομέρεια πιστοί στην κλασική "γραμμή" του εθνικού μας ποιητή!...

...

ΠΗΓΗ: Σταθόπουλος Νίκος fb

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ας αφηγηθούμε…!!!…για την πάρτη μας;

Λίγα χρόνια πριν…«Χρειάζεται να μείνεις πολύ μόνος για να συναντήσεις τους άλλους, την ομάδα, την κοινότητα!» … στις μέρες μας «χρειάζεται πολύ ομάδα, κοινότητα και θέαμα για να μείνεις ένα μοναχικό «ανεξάρτητο» Εγώ»…

Οι θεωρητικοί του (εγωκεντρικού) μεταμοντερνισμού μας πρήζουν με την επανεισαγωγή της ατομικής προσωπικής αφήγησης, σε πολλές μορφές (ψυχοθεραπεία, μυθοπλασία, ντοκιμαντέρ, μυθιστόρημα, ιστοριογραφία, κ.α). Στην ουσία, αναγεννούν την πανάρχαια ανάγκη του ανθρώπου να λέει και να ακούει ιστορίες, να αναστοχάζεται στους μονολόγους του και να αναλύει τον εαυτό του. Αυτό που διαφέρει όμως, από την παραδοσιακή αφήγηση της γιαγιάς ή του παππού, από τις προσωπικές ιστορίες, από έναν κοινωνικό μονόλογο που μας μάθαινε πράματα, είναι η ιδεολογική και πολιτική επιδίωξη αυτές, να αποκοπούν από τις «μεγάλες αφηγήσεις και ιστορίες» που δομούσαν τον κόσμο. Από το μέγιστο, στο ελάχιστο, λοιπόν. Στον πολιτισμό της «κουκίδας», όπως τον αναφέρει ο απολογητής της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης Άλβιν Τόφλερ, στο βιβλίο του : «Το τρίτο κύμα»…!

Το νέο πλαίσιο – παρά το ανθρωπιστικό σύνθημα «μα σκύβουμε στον άνθρωπο» – υποθάλπει και σε μεγάλο βαθμό εκφράζει το ναρκισσιστικό υπόβαθρο της πολιτισμικής κρίσης που περνάμε. Βλέποντας και ακούγοντας τον Μίκη, τον Χρόνη Μίσσιο ή τη …Ρένα Βλαχοπούλου, να αφηγείται, ένιωθες περισσότερο τη συλλογική ιστορία που εξέφραζε ένας ευαίσθητος δέκτης. Αυτό που λέγαμε απλά : «ένας άνθρωπος, μια εποχή». Τώρα, η αφήγηση του ανθρώπου ως κουκκίδα ενός κόσμου σε αποδόμηση, εκφράζει την ίδια την κρίση, τη μοναξιά και του κόσμου και του υποκειμένου.

Ηλίας Βενέζης: «Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 1955»

«Οι απίστευτες βαρβαρότητες του όχλου της αντίπερα όχθης του Αιγαίου εναντίον του ελληνισμού και της χριστιανοσύνης ξυπνούνε σε τούτο εδώ το έθνος μνήμη ανατριχιαστική. Η Ελλάδα ξαναθυμάται τις μέρες του 1922, -τις μέρες που ήταν φλόγες, και κραυγή θηρίου, και αίμα και κοπάδια κυνηγημένων, ξεριζωμένων ανθρώπων, γυναικών και παιδιών και γερόντων. Είχαμε πάρει τότε τους εφέστιους θεούς μας και ξεκινήσαμε γυμνοί απ’ την Ανατολή, αφήνοντας τη γη και τα κόκαλα των πατέρων μας. Και είπαμε να ριζώσουμε στη γη της Ελλάδας και να ξεχάσουμε.

Βάζουμε το χέρι στην καρδιά πως κάναμε το καθετί για να ξεχάσουμε. Στα βιβλία που γράφαμε, όσα δένονταν με το δράμα του ‘22, κοιτάζαμε να βλέπουμε όσο γίνεται λιγότερο το θηρίο της Ασίας, όσο γίνεται λιγότερο τον «εχθρό». Ανιχνεύαμε να βρούμε τον άνθρωπο, να τα εξηγήσουμε όλα με τη μοίρα του, να βρούμε μια δικαίωση εκεί που μονάχα το ένστικτο του θηρίου και το πάθος έδιναν τη σωστή εξήγηση και ερμηνεία στα γεγονότα. Προχωρήσαμε ακόμα πιο πολύ. Είπαμε να ξεχάσουμε την Ιστορία – εμείς, ένας λαός που έχει ανάγκη ν’ ακουμπά στην Ιστορία.

Και αλλάξαμε τον τόνο των βιβλίων που δίδασκαν στα παιδιά μας. Αμβλύναμε τις σκληρές γραμμές, τα μαρτύρια του Γένους στον καιρό του 1821 και στους μετέπειτα καιρούς, φτάσαμε ακόμα να σβήνουμε περιστατικά, ονόματα, θηριωδίες. Όλα αυτά, ίσως συναντηθούμε με την αντίπερα χώρα, ίσως επιτέλους γίνουμε φίλοι.

Αλλά εάν είναι έτσι σε τι διαφέρει ο μαρξιστικός μεταδομισμός και η αποδόμηση από τη μεταφυσική;

Από Παντελή Βουτουρή

«Η παραγωγή ιδεών, αντιλήψεων, συνείδησης, συνδέεται άμεσα και στενά με την υλική δραστηριότητα και την υλική επικοινωνία των ανθρώπων· αυτή είναι η γλώσσα της πραγματικής ζωής [...] Δεν ξεκινάμε από το τι λένε, φαντάζονται, αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι, ούτε από τους ανθρώπους έτσι όπως άλλοι τους περιγράφουν, τους φαντάζονται, τους αντιλαμβάνονται, για να φτάσουμε ύστερα στους ανθρώπους με σάρκα και οστά. Ξεκινάμε από τους πραγματικούς δρώντες ανθρώπους [...] Δεν καθορίζει η συνείδηση τη ζωή, αλλά η ζωή τη συνείδηση».

Αυτή είναη η  περίφημη παράγραφος της «Γερμανικής Ιδεολογίας» των Μάρξ και Ένγκελς (1846), πάνω στην οποία θεμελιώνεται το εμβληματικό σχήμα Βάση- Εποικοδόμημα, και συγχρόνως μια αντι-ιδεαλιστική αντίληψη της ιστορίας. Αμέτρητες φορές χρησιμοποιήθηκε η συγκεκριμένη παράγραφος στα χρόνια της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα σε κάθε λογής κείμενα και μανιφέστα ως θέσφατο και με αυτήν ως μπούσουλα πορεύτηκαν οι θεωρητικοί της αριστεράς.

Τα αιτια της διαστρεβλωσης της Ιστορίας του Β'ΠΠ απο την Ανατολική Ευρώπη.

 

OLEG KARPOVICH -  Αντιπρύτανης της Διπλωματικής Ακαδημίας του Ρωσικού Υπουργείου Εξωτερικών

 Η αλλοίωση της μνήμης των τραγικών γεγονότων έχει έντονο αντιρωσικό χαρακτήρα.

Υπό την επιρροή των "ΝέοΕυρωπαίων", η εκτίμηση της φύσης του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και η στάση απέναντι στους δοσίλογους/συνεργους - στους κοινωνικοπολιτικούς κύκλους ορισμένων χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, έχουν υποστεί από καιρό σημαντικές αλλαγές και έχουν αποκτήσει έντονο αντι- Ρωσικό χαρακτήρα.

Πριν από την έναρξη της διαδικασίας επέκτασης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπήρχε συναίνεση στις πολιτικές ελίτ της Δυτικής Ευρώπης, οσον αφορά την αντίληψη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η ευθύνη για τον οποίον βάραινε την Γερμανία, πραγμα το οποίο αναγνωριζοταν  ακομη και από την ηγεσία της(Γερμανίας).  Ο πόλεμος εκλαμβανοταν ως μια μεγάλη τραγωδία των ευρωπαϊκών λαών και όχι μόνο. 

 Ορισμένες ημέρες  μνήμης ήταν κοινώς  αποδεκτές (πχ. Ημέρα Μνήμης και Συμφιλίωσης, η απελευθέρωση του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Άουσβιτς κα).

Αυτή η προσέγγιση εδραιωνοταν/ ενισχυοταν από το γεγονός ότι ορισμένες χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης ήταν μέρος του Σοσιαλιστικού Στρατοπέδου μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980.  Η επακόλουθη ριζική αλλαγή στο κοινωνικοπολιτικό σύστημα ξεκίνησε τη διαδικασία αναθεώρησης της ιστορίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι ορισμένα κράτη που συνεργάστηκαν ανοιχτά με τη ναζιστική Γερμανία (Ρουμανία, Σλοβακία, Βουλγαρία κ.λπ.), προσπάθησαν να δικαιολογηθούν και να μεταφέρουν την ευθύνη για την τραγωδία στην ΕΣΣΔ, πολλά ινστιτούτα που ασχολούνταν με την διερεύνηση των εγκλημάτων του Ναζισμού, γρήγορα «έκαναν κωλοτουμπα» και έσπευσαν να διερευνούν τα «εγκλήματα του κομμουνισμού». 

Δήλωση ΖΕΛΕΝΣΚΙ*: «Κανείς δεν πολεμά στο πλευρό μας, άφησαν την Ουκρανία μόνη να αντιμετωπίσει τη Ρωσία».

Δήλωση ΖΕΛΕΝΣΚΙ*: «Κανείς δεν πολεμά στο πλευρό μας, άφησαν την Ουκρανία μόνη να αντιμετωπίσει τη Ρωσία».

*(ο ηθοποιός που υποκρινόταν τον Πρόεδρο της Ουκρανίας

)

ΓΕΡΟΜΟΡΙΑΣ από fb

Για να μην ξεχνιόμαστε, δεν χάιδευαν μόνο πολλούς ΝΑΖΙ, αλλά τους θύμιζαν όταν τους μιμούνταν με τον τρόπο που εξαφάνιζαν εθνότητες!
Είχαν και εκλεκτό φίλο τους τον ισλαμοφασιστα Ερντογάν!
Τώρα οι μακελάρηδες του ΝΑΤΟ και της Τουρκίας αρνούνται να τους υπερασπιστούν γιατί δεν σκοτώνονται οι ίδιοι για συμφέροντα ξένων. Άλλους βάζουν να πολεμήσουν για τα δικά τους.
Ένα καλό μάθημα για όλους μας!!!

 
Ένα καλό μάθημα για όσους πιστεύουν ότι θα μας υπερασπιστούν οι σύμμαχοι γιατί γεμίσαμε τη χώρα αμερικάνικες βάσεις.

Και φυσικά, την αλληλεγγύη μου στον ουκρανικό λαό ενάντια στη ρωσικό ιμπεριαλισμό.
______

Η ανάρτηση που ακολουθεί του Ιουλίου.
Βλέπεις δεν κατηγορείται για αναθεωρητισμό μόνο ο Πούτιν, προηγήθηκε ο Ζελενσκι. Εκτός αν "δεν πιάνει" όταν το κάνεις για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών της Δύσης.
____________

"...Την ιστορία της Ουκρανίας επιχειρεί να ξαναγράψει ο πρόεδρος της χώρας Βολοντίμιρ Ζελένσκι με νόμο που εισήγαγε προκειμένου να εξαφανιστούν ως… διά μαγείας τα πολλά εκατομμύρια των Ρώσων που κατοικούν στο ουκρανικό έδαφος. Έτσι δεν χαρακτηρίζονται ως εθνική γηγενής μειονότητα ούτε οι Ρώσοι, αλλά ούτε οι Έλληνες. Μαζί τους και οι Ούγγροι και οι Λευκορώσοι της Ουκρανίας..."

Όπως μετάδωσε ο ανταποκριτής του OPEN Θανάσης Αυγερινός, με αυτόν τον τρόπο… σβήνονται τόσο οι Έλληνες της Μαριούπολης, όσο και αυτοί της Κριμαίας, που για το Κίεβο παραμένει ουκρανικό εδαφος.
Οι προθέσεις του Βολοντίμιρ Ζελένσκι γίνονται ακόμα πιο ξεκάθαρες με την αναγνώριση μόνο των τουρκογενών Τατάρων – σχεδόν όλα συνηγορούν ότι η χώρα μετατρέπεται σε δορυφόρο της Τουρκίας, μετά και τις συμφωνίες για αμυντική συνεργασία.

Η Ουκρανία «εξαφάνισε» με νόμο την ελληνική γηγενή μειονότητα!

-Σύγχρονες ερμηνευτικές αντιφωνίες και ιδεολογικές συγκρούσεις

Του Βλάση Αγτζίδη

Η διαφορά των προσεγγίσεων και των ερμηνειών για το ιστορικό μεταίχμιο  του 1908-1923 είναι γνωστή, όπως γνωστές είναι και οι σφοδρές συγκρούσεις για την ιστορία.  Με αφορμη τη δημοσίευση ενός κειμένου του Λάμπρου Μπαλτσιώτη με τίτλο   «Ποιον ωφελεί η αναδιάταξη της θέσης των Ποντίων. Γενοκτονία, πολιτική και ιστορία» στο οn-line περιοδικό «Xρόνος», έγραψα ένα συνολικό «κείμενο αντίκρουσης» με τίτλο «Σχόλιο πάνω στο κείμενο του Λ. Μπαλτσιώτη. Γενοκτονία, Πόντιοι, Μικρά Ασία: η σκοτεινή πλευρά του νεοελληνικού μας κόσμου«.

 Επί πλέον -έχοντας μια γενική αντίληψη ότι μόνο η ελεύθερη και ανεμπόδιστη διατύπωση της γνώμης μαζί με τη συνάντηση των διαφορετικών προσεγγίσεων γύρω από ένα τραπέζι, μπορεί να δημιουργήσει ένα κλίμα συνεννόησης και, γιατί όχι, αναζήτησης των κοινών τόπων- επικοινώνησα με τον Λ. Μπαλτσιώτη και καταλήξαμε σε μια θετική συμφωνία: να διοργανωθεί στις 21 Φεβρουαρίου 2014 ένα Στρογγυλό Τραπέζι στο πλαίσιο του Σεμιναρίου Ιστορίας της Κηφισιάς με τη συμμετοχή των Βασίλη Μεϊχανετσίδη, Λάμπρου Μπαλτσιώτη, Δημήτρη Χριστόπουλου, Χριστίνας Κουλούρη και εμού, που θα συζητήσει τα «επίμαχα» ζητήματα….

  Το «κείμενο αντίκρουσης» που έγραψα είναι το εξής: 

Γενοκτονία, Πόντιοι, Μικρά Ασία:
η σκοτεινή πλευρά του νεοελληνικού μας κόσμου
.

«Οι πόντιοι άρχισαν να καταφθάνουν μετά τους βαλκανικούς πολέμους
 και, κυρίως, μετά την λεγόμενη Μικρασιατική Καταστροφή.
Οι τελευταίοι μας ήρθανε από την Σοβιετική Ένωση το 1940,
 σαν ένα πεσκέσι του Στάλιν.
Δηλαδή, οι πόντιοι είναι επήλυδες, είναι ξενόφερτοι, είναι πρόσφυγες.
Οι ελλαδικοί νεοέλληνες δεν συμπαθούν τους πρόσφυγες….
 Οι πόντιοι κατέληξαν να είναι ο ύστατος στόχος
των ελλαδικών ρωμιών.»

(Ηλίας Πετρόπουλος, «Οι Πόντιοι», περ. Σχολιαστής, 1987)

Το πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Λάμπρου Μπαλτσιώτη[1], δίνει την ευκαιρία για αναστοχασμό πάνω σε κρίσιμα και αδιερεύνητα ζητήματα της σύγχρονης νεοελληνικής ιστορίας και κοινωνίας. Ζητήματα που είτε ανήκουν στο χώρο της κοινωνίας (νεοπρόσφυγες από την πρώην Σοβιετική Ένωση) είτε στο χώρο της ιστορίας, σχετιζόμενα με το μεγάλο γεωπολιτικό και κοινωνικό-οικονομικό μετασχηματισμό που συνέβη στην Εγγύς Ανατολή την περίοδο 1908 (κίνημα Νεότουρκων) έως 1923 (Συνθήκη Λωζάννης), αλλά και με το σοβιετικό πείραμα και ειδικότερα τη σταλινική του περίοδο.  

 Δίνει επίσης την ευκαιρία να εξεταστούν οι εικόνες που διαμορφώθηκαν στον ελλαδικό χώρο για τα θέματα αυτά, ο τρόπος πρόσληψης των γεγονότων εκείνων τόσο από την κυρίαρχη εξουσία (στη μοναρχική, στη δικτατορική και στη δημοκρατική της εκδοχή) όσο και από τη διανόηση (καθεστωτική και μη), τους ιστορικούς κ.λπ. Όπως επίσης να τεθεί υπό το φως της κριτικής η «οριενταλιστική» ματιά για τα θέματα αυτά, που κυριαρχεί σε ένα σημαντικό τμήμα Νεοελλήνων ιστορικών.

Το «κενό»

 Η έλλειψη κοινά συμφωνημένου αφηγήματος για τα συγκεκριμένα  ιστορικά και κοινωνικά θέματα δημιούργησε ένα ερμηνευτικό «κενό», που το αντιλαμβάνονται άμεσα όλοι όσοι ασχολούνται μ’ αυτά, είτε ως ερευνητές είτε ως φορείς κοινωνικής αλληλεγγύης προς πάσχοντες πληθυσμούς (νέο-πρόσφυγες από την τ. ΕΣΣΔ). Απόρροια αυτού του «κενού» υπήρξε και ο εξαιρετικά ενδιαφέρον τρόπος που οι κυρίαρχες πολιτικές αλλά και ιδεολογικές δυνάμεις, δεξιά κι αριστερά, αντιμετώπισαν τα νέα αιτήματα και ζητήματα του προσφυγικού χώρου, και ειδικότερα:

-τη δημόσια κατάθεση της ιστορικής τους άποψης ότι υπήρξαν θύματα οργανωμένης Γενοκτονίας (1914-1923) από τον τουρκικό εθνικισμό,

-την αναφορά στις διώξεις που υπέστη στην ΕΣΣΔ από το σταλινισμό η ελληνική μειονότητα μετά το 1937-38.

“Καταστροφές και Θρίαμβοι”: Ένας αντίλογος – Περίοδος 1974-2004 Α’

 

του Βασίλη Ασημακόπουλου 

Στα έξι προηγούμενα άρθρα παρουσίασα κριτικά το 1ο, 2ο, 3ο, 4ο και 5ο επεισόδιο (σε δύο μέρη) της σειράς “Καταστροφές και Θρίαμβοι”, που προβλήθηκε στον τηλεοπτικό σταθμό Σκάι, από 6-1-2022 έως 27-1-2022. Την επιμέλεια της σειράς είχε ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης Στάθης Καλύβας, ο οποίος είναι και συγγραφέας του ομότιτλου βιβλίου (Παπαδόπουλος, 2015).

Τα πρώτα πέντε επεισόδια καλύπτουν την περίοδο 1821-1974. To 6ο επεισόδιο έχει τίτλο “Από τον Σοσιαλισμό στο Ευρώ” και καλύπτει δύο διακριτές και κατά την αφήγηση υποπεριόδου 1974-1989 και 1990-2004. Στο παρόν κείμενο θα σχολιάσω ορισμένα μόνο σημεία, που αφορούν κυρίως την υποπερίοδο 1974-1989.

Το 6ο επεισόδιο ξεκινά με το 1989 και το σκάνδαλο Κοσκωτά. Ο επιμελητής της σειράς ξεφεύγει από επιστημονικά πλαίσια και μια στοιχειώδη δεοντολογία στο θέμα αυτό. Η αρνητική του τοποθέτηση απέναντι στον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ εκείνης της περιόδου, όπως προκύπτει συνολικά από τις παρεμβάσεις του (καθ’ όλα σεβαστή ως τέτοια) τον οδηγεί όχι απλά σε μονομερείς κρίσεις, αλλά σε παραχάραξη της ιστορίας που δεν μπορεί να γίνει ανεκτή.

Στην πρώτη ενότητα του 6ου επεισοδίου, παρουσιάζεται η εμπλοκή του Ανδρέα Παπανδρέου, με τη μορφή της καθοδηγούμενης προσπάθειας χειραγώγησης του Τύπου και ελέγχου του τραπεζικού συστήματος, με εργαλείο τον “επιχειρηματία” Γιώργο Κοσκωτά. Ουσιαστικά πρόκειται για περιγραφή της επίσημης κατηγορίας για ηθική αυτουργία σε απιστία κατ’ εξακολούθηση σε βαθμό κακουργήματος, στη βάση της οποίας (καθώς και με άλλες δύο) ο Ανδρέας Παπανδρέου θα παραπεμφθεί από τη Βουλή στο Ειδικό Δικαστήριο.

Τι παραλείπει το επεισόδιο

Η συνέχεια εδώ... “Καταστροφές και Θρίαμβοι”: Ένας αντίλογος – Περίοδος 1974-2004 Α’

“Καταστροφές και Θρίαμβοι”: Ένας αντίλογος – Περίοδος 1950-1974 Α’

 

 

του Βασίλη Ασημακόπουλου 

Στα τέσσερα προηγούμενα άρθρα παρουσίασα κριτικά το 1ο, 2ο, 3ο και 4ο επεισόδιο της σειράς “Καταστροφές και Θρίαμβοι”, που προβλήθηκε στον τηλεοπτικό σταθμό Σκάι και επιμελήθηκε ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης Στάθης Καλύβας. Τα πρώτα 4 επεισόδια καλύπτουν την περίοδο 1821-1950. To 5o επεισόδιο θα σχολιαστεί σε δύο μέρη.

Η παρουσίαση της περιόδου διακρίνεται σε τρία επιμέρους πεδία. Το οικονομικό, το κοινωνικό και το πολιτικό πεδίο. Θα ακολουθήσω τη θεματική σειρά που ακολουθεί το επεισόδιο και όχι τη χρονική για να είναι πιο σαφή τα σημεία κριτικής και διαφωνίας. Αφετηριακά, έχει ενδιαφέρον η επιλογή του τίτλου του επεισοδίου για την περίοδο 1950-1974. “Η Δημοκρατική Επανάσταση”. Στην εσωτερική διάρθρωση του επεισοδίου, ως δημοκρατική επανάσταση τιτλοφορείται και η τελική φάση της υπό εξέταση περιόδου, δηλαδή η στιγμή της Μεταπολίτευσης.

Όμως ο γενικός τίτλος παραμένει, όχι αυθαίρετα, καθώς κατά την αφήγηση υφίσταται μια γενική πορεία εκδημοκρατισμού από τις αρχές της δεκαετίας του ’50, που συντονίζεται ή ακολουθεί την εκρηκτική οικονομική ανάπτυξη και τις κοινωνικές-πολιτισμικές αλλαγές, με κάποια αρνητικά πολιτικά πισωγυρίσματα, που τελικά οδηγούν και στο μεγάλο πισωγύρισμα που είναι η δικτατορία. Στο παρόν κείμενο θα σχολιαστούν οι αναφορές του επεισοδίου για την οικονομία της περιόδου, που τοποθετείται και στο επίκεντρο της παρουσίασης.

Η συνέχεια εδώ...“Καταστροφές και Θρίαμβοι”: Ένας αντίλογος – Περίοδος 1950-1974 Α’

“Καταστροφές και Θρίαμβοι”: Ένας αντίλογος – Περίοδος 1950-1974 Β’

 

του Βασίλη Ασημακόπουλου 

Στο προηγούμενο άρθρο σχολίασα το σκέλος του 5ου επεισοδίου της σειράς “Καταστροφές και Θρίαμβοι”, που αφορούσε την οικονομία της περιόδου. Στο παρόν άρθρο θα σχολιάσω τα άλλα δύο πεδία του επεισοδίου, το κοινωνικό-πολιτισμικό και το πολιτικό. Στο πλαίσιο της θεώρησης του μοντέλου της αστικοποίησης της υπό εξέταση περιόδου, περιγράφεται στο 5ο επεισόδιο μια υπαρκτή τάση μερίδας κυρίως των μεσαίων στρωμάτων της Αθήνας, όπου υποχωρούν παραδοσιακές συλλογικές κουλτούρες και αφηγήματα, υπέρ της αίσθησης της ατομικότητας.

Είναι ενδιαφέρον ότι από τη γενική θεώρηση της σειράς αγνοείται παντελώς η πολιτιστική πορεία, τα διανοητικά ρεύματα, η πνευματική κίνηση του Eλληνισμού των τελευταίων 200 χρόνων. Ούτε ο πολύ ενδιαφέρων 19ος αιώνας, ούτε η εκπληκτική Γενιά του 30, ούτε η πολιτιστική έκρηξη της δεκαετίας του ’60 συναντούν οποιαδήποτε αναφορά στη σειρά. Ποίηση, πεζογραφία, ζωγραφική, μουσική-τραγούδι, θέατρο, κινηματογράφος, φιλοσοφία, επιστήμες, η εγχώρια διανοητική παραγωγή και ο διάλογός της με τα διεθνή ρεύματα.

Δεν εξαφανίζεται από την εξιστόρηση μόνον η εμβληματική φιγούρα του Μίκη Θεοδωράκη, η παρέμβαση του οποίου εκείνη την περίοδο είναι καταλυτική και σε μαζικό επίπεδο, αλλά το σύνολο της πνευματικής δημιουργίας. Ενώ δεν γίνεται καθόλου λόγος για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης της Ένωσης Κέντρου το 1964, που συνδέεται ως κλίμα με τα ανωτέρω. Η γνώμη μου είναι ότι αυτή η προσέγγιση-διάθεση αντανακλά την αποεθνικοποιημένη γραμμή της σημερινής ελίτ που ακολουθεί ο παρουσιαστής της σειράς.

Η συνέχεια...  “Καταστροφές και Θρίαμβοι”: Ένας αντίλογος – Περίοδος 1950-1974 Β’

“Καταστροφές και Θρίαμβοι”: Ένας αντίλογος – Περίοδος 1912-1923

 

 

του Βασίλη Ασημακόπουλου 

Έχοντας επισημάνει τις κατά τη γνώμη μου θεωρητικές και μεθοδολογικές αδυναμίες, αλλά και πραγματολογικές ελλείψεις της τηλεοπτικής σειράς Καταστροφές και Θρίαμβοι, πέρασα στην ανά επεισόδιο εξέταση. Στα δύο προηγούμενα άρθρα παρουσίασα κριτικά το 1ο και το 2ο επεισόδιο της σειράς που καλύπτουν την περίοδο 1821-1912. Στο παρόν άρθρο θα αναλύσω το κριτικά το 3ο επεισόδιο.

3ο επεισόδιο: “Για μια Μεγάλη Ιδέα, 1912-1923”. Η εξιστόρηση ξεκινά με την αναφορά ότι στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου η Ελλάδα βρέθηκε στη μεριά των νικητών, ότι με τη συνθήκη των Σεβρών (1920), η Ελλάδα αποκτά τη Θράκη, τα νησιά του Βόρειου Αιγαίου, τη διοίκηση της Σμύρνης και της γύρω περιοχής (Ιωνία), ενώ από το 1919 ο ελληνικός στρατός έχει αποβιβαστεί στη Σμύρνη και συμμετέχει με άλλες συμμαχικές δυνάμεις στην κατοχή της Κωνσταντινούπολης.

Η παρουσία της Ελλάδας στη δυτική Μικρά Ασία, η πολιτική ενσωμάτωσή της στο ελληνικό κράτος από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, παρουσιάζεται αφετηριακά ως αδιέξοδη, που νομοτελειακά οδήγησε στην στρατιωτική ήττα, τον ξεριζωμό και την προσφυγιά. Λόγω της διάχυτης αοριστίας της εξιστόρησης γεννιούνται ορισμένα ερωτήματα, όπως: Πώς βρέθηκε η Ελλάδα στο πλευρό των νικητών του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου;

Ερωτημάτων συνέχεια

Υπήρχε και ποια ανάγκη να σταλεί ελληνικός στρατός στη Σμύρνη; Ήταν μόνον η υλοποίηση της Μεγάλης Ιδέας –μια ψευδαίσθηση όπως αναφέρεται στο επεισόδιο– ή υπήρχε κάποιος άμεσος κίνδυνος που ήδη αντιμετώπιζαν οι ελληνικοί –και όχι μόνον– πληθυσμοί εκεί; Ο Βενιζέλος, που ρητώς ονομάζεται ως πρωθυπουργός το 1919, ήταν και ο πρωθυπουργός το 1922;

Και αν όχι ποια πολιτική παράταξη τον είχε διαδεχθεί; Και πώς αντιμετώπιζε αυτή η παράταξη τόσο τις Νέες Χώρες (Μακεδονία-Ήπειρο-Κρήτη), όσο και την Θράκη-Ιωνία; Η εξιστόρηση αποσιωπά τα θέματα αυτά, γιατί ο υπεύθυνος της εκπομπής υιοθετεί την αντιβενιζελική γραμμή, η οποία σε μαζικό –τηλεοπτικό– επίπεδο δεν είναι ανοιχτά υποστηρίξιμη, με όρους τόσο επιστήμης, όσο και κοινού αισθήματος, αλλά μόνον δια της παραλείψεως και με τον τρόπο αυτό της μετάθεσης του συντριπτικού ιστορικού βάρους.

Η Ελλάδα βρέθηκε στο πλευρό των νικητών του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου λόγω της ρήξης του Βενιζέλου και του κόμματος των Φιλελευθέρων με τον βασιλιά Κων/νο και τη γερμανόφιλη μερίδα (Στρέιτ-Μεταξάς-Δούσμανης, 1915), της συγκρότησης του κινήματος της Εθνικής Άμυνας στη Θεσσαλονίκη (1916), της επικράτησης της βενιζελικής παράταξης σε εκείνη τη φάση του Εθνικού Διχασμού και της συμμετοχής της Ελλάδας στον πόλεμο με τις δυνάμεις της Αντάντ (1917-1918).

Η συνέχεια...“Καταστροφές και Θρίαμβοι”: Ένας αντίλογος – Περίοδος 1912-1923

“Καταστροφές και Θρίαμβοι”: Ένας αντίλογος – Περίοδος 1923-1950

Από Ασημακόπουλος Βασίλης

Στα τρία προηγούμενα άρθρα παρουσίασα κριτικά το 1ο, 2ο και 3ο επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς “Καταστροφές και Θρίαμβοι”, που επιμελείται ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης Στάθης Καλύβας και που καλύπτουν την περίοδο 1821-1923. Στο παρόν άρθρο θα αναλύσω το κριτικά το 4ο επεισόδιο. Tίτλος του τέταρτου επεισοδίου: “Από τη διχόνοια στο θαύμα, 1923-1950”.

Το επεισόδιο ξεκινά με μια εκτενή αναφορά στην αφετηρία του Εθνικού Διχασμού, το 1915. Αναφέρεται στις διαφορετικές κατευθύνσεις των δύο παρατάξεων σε σχέση με τη συμμετοχή ή όχι στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με την βενιζελική παράταξη να τάσσεται υπέρ της εισόδου της Ελλάδας στον πόλεμο με την πλευρά των δυνάμεων της Εγκάρδιας Συνεννόησης (Αντάντ) και την αντιβενιζελική παράταξη να τάσσεται υπέρ της ουδετερότητας, που ουσιαστικά ήταν στάση υπέρ των Κεντρικών Αυτοκρατοριών (κάτι που δεν αναφέρεται).

Αμέσως μετά δηλώνεται ως αφετηριακή στιγμή της ρήξης η στάση του κόμματος των Φιλελευθέρων και του Βενιζέλου για αποχή στις εκλογές της 6ης Δεκεμβρίου 1915. Επιπλέον δεν αναφέρεται σε κανένα σημείο της αφήγησης στο ποια ήταν τα διακυβεύματα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ειδικώς για το ελληνικό κράτος, αλλά και για τον κεντρικό λόγο ύπαρξης του, δηλαδή την Μεγάλη Ιδέα, όπως υλοποιούνταν.

Αλλά και σημαντικές εκδηλώσεις αυτής της διάστασης αποσιωπούνται στο πλαίσιο της υποστήριξης του αντιβενιζελικού αφηγήματος, που αποτελεί μια σταθερά της σειράς. Η ρήξη δεν ξεσπά το 1915 ως κεραυνός εν αιθρία. Κυοφορείται ήδη από το 1909-1910. Ο Βενιζέλος επιτυγχάνει έναν προωθητικό συμβιβασμό με τον θρόνο, προκειμένου να επιτύχει την ενότητα στην κορυφή του κράτους για την ευόδωση των εθνικών και μεταρρυθμιστικών-προοδευτικών του στόχων, όχι όμως χωρίς παραχωρήσεις, τις οποίες θα βρει μπροστά του.

Ρήξη Βενιζέλου-Βασιλιά και Αντάντ

Μια πρώτη εκδήλωση είναι η διάσταση με τον βασιλιά Κων/νο για την άμεση κατάληψη (που επεδίωκε ο Βενιζέλος) ή όχι (που ήταν η θέση του Κων/νου ο οποίος προτιμούσε να κινηθεί προς Μοναστήρι) της Θεσσαλονίκης (Οκτώβριος 1912). Αμέσως μόλις ξεσπάσει ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Βενιζέλος, πέραν του ότι κινείται ιδεολογικο-πολιτικά εγγύτερα στα δημοκρατικά καθεστώτα της Αγγλίας και της Γαλλίας, συνειδητοποιεί την κομβική σημασία του, τόσο για την παγίωση των επιτυχιών των Βαλκανικών Πολέμων, όσο και την ολοκλήρωση της Μεγάλης Ιδέας και ζητά να συμμετάσχει η Ελλάδα στον Πόλεμο.

Ακόμα και οι δυνάμεις της Αντάντ αρχικά αρνούνται την πρόταση Βενιζέλου. Όταν όμως η Οθωμανική Αυτοκρατορία θα ταχθεί με το μέρος των Κεντρικών Αυτοκρατοριών, η εκτίμηση του Βενιζέλου αποδεικνύεται απολύτως βάσιμη, ενώ οι δυνάμεις της Αντάντ αρχίζουν να προσφέρουν σημαντικά εδαφικά ανταλλάγματα προκειμένου η Ελλάδα να συμμετάσχει στον Πόλεμο ως σύμμαχός τους. Μεταξύ των ανταλλαγμάτων η Αγγλία προσφέρει την Κύπρο (1915).

Η συνέχεια εδώ...“Καταστροφές και Θρίαμβοι”: Ένας αντίλογος – Περίοδος 1923-1950

“Καταστροφές και Θρίαμβοι”: Ένας αντίλογος – Περίοδος 1923-1950

 

Ασημακόπουλος Βασίλης 

Στα τρία προηγούμενα άρθρα παρουσίασα κριτικά το 1ο, 2ο και 3ο επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς “Καταστροφές και Θρίαμβοι”, που επιμελείται ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης Στάθης Καλύβας και που καλύπτουν την περίοδο 1821-1923. Στο παρόν άρθρο θα αναλύσω το κριτικά το 4ο επεισόδιο. Tίτλος του τέταρτου επεισοδίου: “Από τη διχόνοια στο θαύμα, 1923-1950”.

Το επεισόδιο ξεκινά με μια εκτενή αναφορά στην αφετηρία του Εθνικού Διχασμού, το 1915. Αναφέρεται στις διαφορετικές κατευθύνσεις των δύο παρατάξεων σε σχέση με τη συμμετοχή ή όχι στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με την βενιζελική παράταξη να τάσσεται υπέρ της εισόδου της Ελλάδας στον πόλεμο με την πλευρά των δυνάμεων της Εγκάρδιας Συνεννόησης (Αντάντ) και την αντιβενιζελική παράταξη να τάσσεται υπέρ της ουδετερότητας, που ουσιαστικά ήταν στάση υπέρ των Κεντρικών Αυτοκρατοριών (κάτι που δεν αναφέρεται).

Αμέσως μετά δηλώνεται ως αφετηριακή στιγμή της ρήξης η στάση του κόμματος των Φιλελευθέρων και του Βενιζέλου για αποχή στις εκλογές της 6ης Δεκεμβρίου 1915. Επιπλέον δεν αναφέρεται σε κανένα σημείο της αφήγησης στο ποια ήταν τα διακυβεύματα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ειδικώς για το ελληνικό κράτος, αλλά και για τον κεντρικό λόγο ύπαρξης του, δηλαδή την Μεγάλη Ιδέα, όπως υλοποιούνταν.

Αλλά και σημαντικές εκδηλώσεις αυτής της διάστασης αποσιωπούνται στο πλαίσιο της υποστήριξης του αντιβενιζελικού αφηγήματος, που αποτελεί μια σταθερά της σειράς. Η ρήξη δεν ξεσπά το 1915 ως κεραυνός εν αιθρία. Κυοφορείται ήδη από το 1909-1910. Ο Βενιζέλος επιτυγχάνει έναν προωθητικό συμβιβασμό με τον θρόνο, προκειμένου να επιτύχει την ενότητα στην κορυφή του κράτους για την ευόδωση των εθνικών και μεταρρυθμιστικών-προοδευτικών του στόχων, όχι όμως χωρίς παραχωρήσεις, τις οποίες θα βρει μπροστά του.

Ρήξη Βενιζέλου-Βασιλιά και Αντάντ

Μια πρώτη εκδήλωση είναι η διάσταση με τον βασιλιά Κων/νο για την άμεση κατάληψη (που επεδίωκε ο Βενιζέλος) ή όχι (που ήταν η θέση του Κων/νου ο οποίος προτιμούσε να κινηθεί προς Μοναστήρι) της Θεσσαλονίκης (Οκτώβριος 1912). Αμέσως μόλις ξεσπάσει ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Βενιζέλος, πέραν του ότι κινείται ιδεολογικο-πολιτικά εγγύτερα στα δημοκρατικά καθεστώτα της Αγγλίας και της Γαλλίας, συνειδητοποιεί την κομβική σημασία του, τόσο για την παγίωση των επιτυχιών των Βαλκανικών Πολέμων, όσο και την ολοκλήρωση της Μεγάλης Ιδέας και ζητά να συμμετάσχει η Ελλάδα στον Πόλεμο.

Ακόμα και οι δυνάμεις της Αντάντ αρχικά αρνούνται την πρόταση Βενιζέλου. Όταν όμως η Οθωμανική Αυτοκρατορία θα ταχθεί με το μέρος των Κεντρικών Αυτοκρατοριών, η εκτίμηση του Βενιζέλου αποδεικνύεται απολύτως βάσιμη, ενώ οι δυνάμεις της Αντάντ αρχίζουν να προσφέρουν σημαντικά εδαφικά ανταλλάγματα προκειμένου η Ελλάδα να συμμετάσχει στον Πόλεμο ως σύμμαχός τους. Μεταξύ των ανταλλαγμάτων η Αγγλία προσφέρει την Κύπρο (1915).

Η συνέχεια της ανάρτησης ....“Καταστροφές και Θρίαμβοι”: Ένας αντίλογος – Περίοδος 1923-1950