Ιάκωβο Αδελφόθεο τον έλεγαν. Και εκτός από κομμάτι υπερβολικός ήταν και λιγάκι άγιος.

π. Κώστας Λαγός 

Συχνά πυκνά, γίνεται κουβέντα στην Εκκλησία -σχεδόν κουβέντα δηλαδή, αυτά τα θέματα λίγους απασχολούν- για τον πλούτο και τους πλούσιους και τη θέση τους στην Εκκλησία. Θυμάμαι ακόμα τις αντιδράσεις όταν διάβασα ένα κήρυγμα, σε μια από τις ενορίες που έχω περάσει, παραθέτοντας αποσπάσματα από ομιλίες των Τριών Ιεραρχών για τον πλούτο και τους πλούσιους. Δεν ήταν καθόλου μα καθόλου θετικές, αυτό φτάνει. 

Ακόμα και σε μια συζήτηση με άλλον κληρικό δεν έβγαλα άκρη αφού αυτός επέμενε - το λέω λίγο απλά- πως οι πατέρες ήταν υπερβολικοί στο θέμα του πλούτου. 

Η αλήθεια είναι πως κι εγώ ήμουν υπερβολικός. Ο πλούσιος δεν πάει στην κόλαση και ο πλούτος δεν είναι κακός. Αντιθέτως. Αν ο πλούσιος λειτουργεί ως διαχειριστής του πλούτου που του εμπιστεύτηκε ο Θεός και βοηθά τους συνανθρώπους του που έχουν την ατυχία να είναι φτωχοί και φροντίζει να μοιράζεται αυτός ο πλούτος, τότε ο δρόμος για τον παράδεισο είναι ορθάνοιχτος. Και μάλιστα το μέσο για να τον διανύσει είναι η ίδια η περιουσία του. 

Μόνο που -όπως καταλαβαίνουμε- στην παραπάνω περίπτωση, ο πλούτος δε θα παραμείνει πλούτος κατά πάσα πιθανότητα...Οπότε έχουμε διαμοιρασμό του πλούτου -όπως λέει στο Ευαγγέλιο άλλος ένας υπερβολικός τύπος, Ιησούς λεγόταν- και τελικά, την εξαφάνισή του. Γιατί ο Χριστός δεν αρκείται στο να δίνουν οι πλούσιοι τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι στους φτωχούς την ώρα που τα σκυλιά γλείφουν τις πληγές των τελευταίων.

Βέβαια υπάρχουν πολλοί, εντός της Εκκλησίας, λαϊκοί και κληρικοί που θα χρησιμοποιήσουν ένα σωρό επιχειρήματα για να πείσουν πως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Θα χρησιμοποιήσουν κάθε λογής γνώση: θεολογική, φιλοσοφική, νομική, πολιτική, κοινωνιολογική, αστροφυσική, ιατρική, κτηνιατρική, οικολογική, βιομηχανική...ε, καταλάβατε. 

Ευχές από τον Γερομοριά...

Χριστός Ανέστη!

Του Γιώργου Τασιόπουλου 

Η κορυφαία εορτή της Ορθοδοξίας μας καλεί να κάνουμε την υπέρβαση του θανάτου με τον τρόπο της Σταύρωσης και της Ανάστασης!

Η καταθλιπτική παρακμιακή ολίσθηση του ατομικού και συλλογικού μας βίου μας δοκιμάζει, οδηγούμαστε στην απόγνωση!

Ήρθε η ώρα της επιλογής, πρέπει να επιλέξουμε, ή με τον ορθολογικό, πνιγηρό τρόπο της εθελούσιας υποταγής του αρπακτικού Εγώ μας στα δεσμά του θεσμικού δικαίου της Δύσης ή με τον τρόπο της εκούσιας ελευθερίας της Αγάπης;

Οι διανοητές της Δύσης αρκετά δύσπιστοι, δεν ένιωθαν καθόλου αισιόδοξοι για την εξέλιξη, τον βηματισμό στην ιστορία του ανθρώπου. 

Ο Μακιαβέλι έγραψε: "... είναι ανάγκη, όποιος θεμελιώνει μία πολιτεία και της βάζει νόμους, να παίρνει προκαταβολικά για κακούς όλους τους ανθρώπους και να τους πιστεύει πάντα έτοιμους να φανερώσουν την κακία της ψυχής τους μόλις τους ξαμολύσεις ελεύθερους".

Για να συμπληρώσει ο Τ. Χομπς στο Λεβιάθαν:

"... Ο ανθρώπινος βίος είναι μοναχικός, ενδεής, βρωμερός κτηνώδης και βραχύς... Η φύση διαιρεί έτσι τους ανθρώπους και τους παρωθεί να αλληλοσυγκρούονται να  άλληλοεξοντώνονται... Ο λογικότερος τρόπος για να εξασφαλιστεί κανείς από αυτήν την αμοιβαία βεβαιότητα είναι να προκαταβάλλει τους άλλους, το να κυριαρχήσει, δηλαδή, με τη βία ή με την κολακεία πάνω σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους, μέχρι που να πάψει να διακρίνεται κάποια άλλη δύναμη ικανή να τον θέσει σε κίνδυνο... Όσο οι άνθρωποι ζουν χωρίς μία κοινή εξουσία πού θα τους κρατούσε όλους υποταγμένους, βρίσκονται σε κατάσταση πολέμου... πόλεμος των πάντων εναντίον πάντων".

Αυτό το σχήμα παραπέμπει άμεσα στον περίφημο «Μέγα Ιεροεξεταστή» από το έργο Αδελφοί Καραμαζόφ του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι. Εκεί, ο Χριστός επιστρέφει στη Γη, και ο Ιεροεξεταστής Τον φυλακίζει και Του εξηγεί ότι ο άνθρωπος δεν θέλει την ελευθερία, αλλά την ασφάλεια, την τροφή και την καθοδήγηση. Τον κατηγορεί, με συγκλονιστική ειλικρίνεια, ότι έδωσε στους ανθρώπους πολύ μεγάλη ελευθερία, την οποία δεν μπορούν να αντέξουν.

Μία κατάθεση ψυχῆς

Ὁ μακαριστός π. Εὐσέβιος, πρίν χειροτονηθεῖ ἀρχιμανδρίτης, σπούδαζε στό Πανεπιστήμιο τῆς Οὐψάλας. Ἐκεῖ ἒκανε καί τήν διατριβή του πάνω στό κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο. Πρίν τήν ἐκτύπωση τῆς διατριβῆς του, ἒστειλε τήν ἐργασία του σέ κάποιον "φίλο" στήν Ἑλλάδα νά τήν ρίξει μιά ματιά.

 Ὁ "φίλος" αὐτός αφοῦ τήν ἒρριξε μιά ματιά, ἒβαλε τήν δική του ὑπογραφή καί μέ τήν ἐργασία τοῦ π. Εὐσεβίου, πῆρε ἓδρα στό Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν!

 Τό γεγονός αὐτό εἶχε κάπως ψιθυριστεῖ ἀπό κάποιους, ἀλλά, δέν γνώριζα κατά πόσον ἦταν ἀληθές. Τό εἶχα σχεδόν ξεχάσει. Ὁ ἲδιος δέν μιλοῦσε ποτέ γιά τέτοια πράγματα. Πρίν κάποια χρόνια, ἒτυχε νά φιλοξενηθῶ στό σπίτι τοῦ κ. Τσιγγλιφή στό Βόλο.  Αυτός εἶχε χριστιανικό βιβλιοπωλεῖο ἐκεῖ καί γνώριζε καλά τόν π. Εὐσέβιο. Στήν προσπάθειά του νά ὑπενθυμίσει στή σύζυγό του ποιός ἀκριβῶς ἦταν ὁ π. Εὐσέβιος, τόν ἂκουσα νά τῆς λέει:

 Εἶναι ἐκεῖνος πού ἒστειλε τήν διατριβή του στόν τάδε νά τή ρίξει μιά ματιά πρίν τήν ἐκτύπωση, ἀλλά έκεῖνος δέν τοῦ τήν ἐπέστρεψε ποτέ, τήν παρουσίασε ὡς δική του καί μέ τήν ἐργασία τοῦ π. Εὐσεβίου ἒλαβε ἓδρα Πανεπιστημίου στήν Ἀθήνα.

Νίκος Ματσούκας: Ορθοδοξία και σύγχρονος κόσμος

Βίντεο με το Νίκο Ματσούκα στην εκπομπή "Ορθοδοξία και σύγχρονος κόσμος" που παρουσιάζε ο καλός συνάδελφος και πλέον κληρικός Χρήστος Κούτρης στην TV 100.

Ο λόγος περί Εκκλησίας θεολογικά, ιστορικά και με αναφορές σε όσα συμβαίναν πριν 20 χρόνια.

Ο λόγος του Ματσούκα επίκαιρος όσο ποτέ!

"Η Εκκλησία παράγει πολιτισμό... Ένα εκκλησάκι βυζαντινό είναι πιο σημαντικό από έναν ουρανοξύστη... Η άσκηση δεν είναι μόνο έργα... είναι και συμπεριφορά".

ΠΗΓΗ: https://youtu.be/CnS1AMealzQ?si=IUv2NOHgnu7GrOJl

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η Ορθοδοξία τροχοπέδη στην ανάπτυξη

Η Ορθοδοξία τροχοπέδη στην ανάπτυξη

Παγκόσμια Τράπεζα: 

Δυστυχώς οι κοινωνίες δεν πλουτίζουν με "προσευχή και υπακοή"

Η Θρησκεία και η θρησκευτική παράδοση έχουν παίξει τεράστιο ρόλο στη διαμόρφωση οικονομικών και κοινωνικών αντιλήψεων, επηρεάζοντας καθοριστικά την οικονομική ανάπτυξη σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Η ορθοδοξία απετέλεσε μάλιστα τροπέδη στην ανάπτυξη, σε αντίθεση με τον προτεσταντισμό, που συνέβαλε θετικά στη δημιουργία πλούτου, στη διαμόρφωση σύγχρονων οικονομικών αντιλήψεων και στον εκσυγχρονισμό.

Η Παγκόσμια Τράπεζα δημοσίευσε έρευνα δύο Βουλγάρων επιστημόνων, που καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η υπανάπτυξη των ορθοδόξων εθνών της ΕΕ οφείλεται σε σηματικό βαθμό στη θρησκευτική τους παράδοση.

Οι δύο επιστήμονες, ο Συμεών Τζάνκοφ που διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών στη Βουλγαρία και η ακαδημαϊκό του UCL Ελένα Νικόλοβα, επισημαίνουν ότι "η Δυτική Χριστιανοσύνη έδωσε έμφαση στον ρασιοναλισμό, τη λογική και την ατομικότητα, καθώς και την αμφισβήτηση των κατεστημένων αρχών. Η Ανατολική Χριστιανοσύνη συνδέθηκε με τον μυστικισμό, το συναίσθημα και την κοινότητα και έδωσε μικρότερη έμφαση στον νόμο και τον λόγο."

Γιώργος Ροδίτης: “Ένας πεινασμένος για τη δικαιοσύνη”

του Θανάση Παπαθανασίου*

Ο Γεώργιος Ροδίτης ήταν θεολόγος. Νομίζω όμως πως δεν θα πέφταμε έξω αν τον αποκαλούσαμε και καπετάνιο παγοθραυστικού. Αυτή την ιδιότητα προσέλαβε εν τοις πράγμασι με τη συγγραφή του βιβλίου του «Χριστιανισμός και πλούτος. Το πρόβλημα της κατανομής και της χρήσης των βιοτικών αγαθών υπό το φως της Αγίας Γραφής και της εκκλησιαστικής παραδόσεως των τεσσάρων πρώτων αιώνων».

Ο Ροδίτης κόπιασε για τη διάνοιξη περασμάτων σε ένα πολικό τοπίο, με μαχητική πλώρη τη μαρτυρία του Ευαγγελίου και τον πόθο της Βασιλείας του Θεού. Με δυο λόγια, το εμβληματικό πλέον αυτό βιβλίο φωτίζει το δράμα που εκτυλίσσεται ασταμάτητα στο μάτι της

βελόνας (Λουκ. 18:25). Και καταδεικνύει ότι η πείνα για κοινωνική δικαιοσύνη δεν είναι στοιχείο παράπλευρο (ή και αντίρροπο!) προς την πνευματική προκοπή του Χριστιανού, αλλά σύμφυτο προς αυτήν. Ουσιώδης όρος της και καρπός της, ταυτόχρονα!

Το βιβλίο πρωτοεκδόθηκε το 1970 από τη Χριστιανική Δημοκρατία. Δεν γεννήθηκε απλώς καταμεσής της επταετούς δικτατορίας,αλλά και καταμεσής μιας θρησκευτικότητας η οποία επί δεκαετίες σκαρφιζόταν πλήθος θεολογίες που νομιμοποιούσαν την ταξική αδικία και στήριζαν μεταφυσικά τον καπιταλισμό. Ακριβώς αυτό προσδίδει στο βιβλίο επικαιρότητα και σήμερα, σε εποχή κατά την οποία διατυπώνονται, με νέα γλώσσα, λογιών ραφιναρισμένες θεολογίες που αποδέχονται την ανισότητα ως μοχλό της ανάπτυξης. Χαρακτηριστικές είναι οι συγκρούσεις του συγγραφέα με επιχειρήματα (ο ίδιος τα αποκάλεσε «κωμικά σοφίσματα») όπως ότι η ανισότητα πρέπει να είναι αποδεκτή σαν την ανισότητα μεταξύ των δαχτύλων του χεριού, ή ότι ο Χριστός υποστήριζε τον έντοκο δανεισμό, επειδή στις παραβολές του είχε χρησιμοποιήσει την κοινή στην εποχή του εμπειρία τοκισμού (σσ. 174-5,122-3 της α΄ έκδοσης / 252-3, 153-4 της γ΄ έκδοσης, 2009). Ο Ροδίτης απάντησε εδραζόμενος στη χριστιανική ανθρωπολογία (η προσωπική ετερότητα δεν συνεπάγεται κοινωνική – οικονομική ανισότητα) και στη βιβλική ερμηνευτική (διάκριση μεταξύ του μηνύματος και των τρόπων διατύπωσής του).

Το βιβλίο είναι κυριολεκτικά χρυσωρυχείο παραθεμάτων. Το ιδιαίτερο στίγμα του ήταν η εκτεταμένη χρήση της πατερικής γραμματείας. Σφύζει ριζοσπαστικών πατερικών αναφορών σε πάμπολλες παραμέτρους του ζητήματος του πλουτισμού: στον θεσμό της ιδιοκτησίας, στις πραγματικές ανάγκες του ανθρώπου, στην εκμετάλλευση του εργατικού κόπου κλπ. Βασικός άξονας όλων αυτών είναι η ασυμβατότητα Χριστιανισμού και πλούτου. Ασυμβατότητα!

Η Χριστιανική απέχθεια για τον καπιταλιστικό τόκο

Εδώ θα δείξουμε το μέγεθος της άγνοιας που έχουν οι εχθροί του Χριστιανισμού, όταν συγχέουν τον κίβδηλο "χριστιανισμό" της Δύσης, με τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό της Ανατολής, ο οποίος υπήρξε πάντοτε αντιεξουσιαστικός. Γιατί μόνο ένας εντελώς αμαθής ή ψεύτης, είναι δυνατόν να κατηγορήσει την κατ' εξοχήν αντικαπιταλιστική πίστη για... Καπιταλισμό!

Η Χριστιανική απέχθεια για τον καπιταλιστικό τόκο Έχουν ισχυριστεί ότι ο Χριστιανισμός είναι το θεμέλιο του καπιταλισμού. Και αυτός ο ισχυρισμός των ιθαγενών αντιχριστιανών δεν είναι προϊόν της σκέψης του εγκεφάλου τους αλλά αντιγραφή ξένων θεωριών των Δυτικών. Στη Δύση (Αμερική-Δ. Ευρώπη) κυρίαρχη εκδοχή του Χριστιανισμού είναι ο Προτεσταντισμός. Αυτός πράγματι βοήθησε στην ανάπτυξή του επιτρέποντας τον δανεισμό με τόκο, αλλά αυτός είναι αίρεση. Ωστόσο οι αντιχριστιανοί, μη Χριστιανοί Νεοέλληνες, που κακοαντιγράφουν ό,τι ανιστόρητο δυτικό βιβλίο βρουν μπροστά τους και δεν ξέρουν που παν τα τέσσερα όσον αφορά την Ορθοδοξία, θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικοί προτού αποκαλέσουν «δεκανίκια του καπιταλισμού» τον Χριστιανισμό. Ως γνωστόν ο καπιταλισμός στηρίζεται στη συσσώρευση πλούτου και στον δανεισμό με τόκο. Η Ορθοδοξία όμως δια των Πατέρων της αποτρέπει αυστηρά τον δανεισμό με τόκο και συνιστά την αποφυγή του δανεισμού, ενώ ιδανικό της έχει την κοινοκτημοσύνη και την έλλειψη ατομικής ιδιοκτησίας (το οποίο πραγματώνεται, στο μέτρο του δυνατού, στον ορθόδοξο μοναχισμό). Δεκάδες είναι τα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας κατά του τόκου και του δανεισμού. Έτσι ο Μέγας Βασίλειος γράφει (Κατά τοκιζόντων, 2): «Ψεύδους αρχή το δανείζεσθαι˙ αχαριστίας αφορμή, αγνωμοσύνης, επιορκίας», και (Κατά τοκιζόντων, 3) «Πλούσιος είσαι; Μη δανείζεσαι. Φτωχός είσαι; Μη δανείζεσαι», και «μην αποκτήσεις πείρα του αλλόκοτου αυτού θηρίου, του τόκου» και (Κατά τοκιζόντων, 5): «Εκατοστολόγοι και δεκατοστολόγοι λέγονται μερικοί, φρικτά και να ακούγονται ονόματα, μηνιαίοι απαιτητητές, σαν τους επιληπτικούς κατά τις περιόδους της Σελήνης επιτίθενται στους φτωχούς, για την πονηρή δόση τους» και (PG 95, 1372B) «σκίσε, άνθρωπε, το άδικο γραμμάτιο, ώστε να λυθεί η αμαρτία. Εξάλειψε την ομολογία των βαρύτατων τόκων». Για τον Μέγα Βασίλειο το να έχουμε κάτι δικό μας στην αδελφότητα «είναι αντίθετο προς την μαρτυρία των Πράξεων περί των πιστευσάντων, όπου αναφέρεται ότι "ουδείς έλεγε ότι είναι εαυτού κάτι εκ των υπαρχόντων αυτού" (Πράξεις 4, 32). Εκείνος λοιπόν που λέγει ότι κάτι είναι ιδικόν του, κατέστησε τον εαυτόν του ξένον από την Εκκλησία του Θεού και από την αγάπη του Κυρίου (Όροι κατ’ επιτομήν, 85). Για τον άγιο Γρηγόριο Ναζιανζηνό ο τόκος μιαίνει τη γη (Λόγος ιστ’, 18): «Ο δε τόκος και πλεονασμοίς την γην εμίανε». Κατακρίνονται οι «σιτοκάπηλοι» και γενικά όσοι έμποροι καραδοκούν για οικονομικά δύσκολες εποχές, ώστε να αισχροκερδίσουν (Λόγος ιστ΄, 19): «Τι προς ταύτα ερούμεν, οι σιτώναι και σιτοκάπηλοι, οι τηρούντες τας των καιρών δυσκολίας, ίνα εμπορήσωμεν, και ταις αλλοτρίαις συμφοραίς εντρυφήσωμεν».

“Ἡ κακὴ τοῦ Διαβόλου ἀγορά”

Ἄκρως ἐπίκαιρος ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, ἀδελφὸς τοῦ Μεγάλου Βασιλείου ποὺ ἔζησε τὸν 4ο μ.Χ. αἰώνα.  Ἀναδεικνύει πολλὲς διαστάσεις τοῦ κοινωνικοῦ μηνύματος τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.

• Χωρὶς περιστροφὲς τονίζει ὅτι ἡ ἀνισότητα εἶναι τὸ βασικὸ αἴτιο τῶν δεινῶν τῆς ἀνθρωπότητας: «Ἡ δέ κατά πενίαν τε καί πλοῦτον ἀνισότης τοῦ βίου τό γενικώτατόν ἐστιν αἴτιον τῆς ποικίλης τε καί πολυειδοῦς τῶν ἐν ἀνθρώποις πραγμάτων ἀνωμαλίας». Δηλαδή: «Ἡ ἀνισότητα στὴ ζωὴ μὲ τὸν διαχωρισμὸ σὲ πλούσιους καὶ φτωχοὺς εἶναι τὸ βασικὸ αἴτιο τῆς ποικίλης καὶ πολύμορφης ἀνωμαλίας στὶς ὑποθέσεις τῶν ἀνθρώπων». «Εἰς τήν ἐπιγραφήν τῶν Ψαλμῶν» 2, 12, PG 44, 557C.
• Ἀναδεικνύει τὶς συνέπειες τῆς «τυραννίδας τῆς πλεονεξίας», ἡ ὁποία, « Ἀφοῦ ὑποδουλώσει τὴν ἄθλια ψυχή, συνεχῶς τὴν ἀναγκάζει νὰ ἐκπληρώνει τὶς ἄπληστες ἐπιθυμίες της, χωρὶς ποτὲ νὰ ἱκανοποιεῖται, σὰν κάποιο πολυκέφαλο θηρίο, ποὺ τρώει μὲ χιλιάδες στόματα καὶ ποτὲ τὴν κοιλιά του δὲν γεμίζει. Ἔτσι καὶ μὲ τὸ κέρδος, ὅσο κι ἂν εἶναι, δὲν ὑπάρχει κορεσμός, ἀφοῦ τὸ λαμβανόμενο, γίνεται καύσιμη ὕλη τῆς ἐπιθυμίας γιὰ περισσότερα.» Εἰς τούς Μακαρισμούς 5, PG 44, 1260A.
• Μιλᾶ γιὰ τὴν τεχνητὴ διόγκωση τῶν ἀναγκῶν σὲ σχέση μὲ ὅσα ὁ ἄνθρωπος χρειάζεται γιὰ νὰ ζήσει: «Ὁ δέ ὑπηρέτης τῶν ἡδονῶν, ἔκανε τὶς βασικὲς ἀνάγκες ὀχήματα ἱκανοποίησης παθῶν: Ἀντὶ γιὰ τροφή, τρυφὴ ἐπιζητώντας, ἀντί περιβολῆς τόν καλλωπισμό, ἀντί γιὰ τ’ ἀναγκαῖα τοῦ νοικοκυριοῦ τήν πολυτέλεια, ἀντί τῆς παιδοποιΐας τὶς παράνομες καὶ ἀπαγορευμένες ἡδονές. Γι’ αὐτὸ καὶ διάπλατα ἄνοιξε ὁ δρόμος γιὰ νὰ εἰσβάλουν στὴν ἀνθρώπινη ζωὴ ἡ πλεονεξία, ἡ μαλθακότητα, ἡ ἀλαζονεία, ἡ χαυνότητα, ἡ πολύμορφη ἀσωτία. Αὐτὰ κι ἄλλα παρόμοια, ξεφύτρωσαν σὰν διογκώσεις τῶν βασικῶν ἀναγκῶν, προκειμένου νὰ δημιουργηθεῖ ὄρεξη μεγαλύτερη ἀπὸ τὴν ἀπαραίτηττη καὶ νὰ ἐπιδιώκονται πράγματα ἐντελῶς ἄχρηστα.» Πρός τούς πενθοῦντας, PG 46, 528CD….
• «Ἡ κακὴ τοῦ διαβόλου ἀγορά», ποὺ προάγει τὴν ὑπερκατανάλωση καὶ διογκώνει τεχνητὰ τὶς ἀνάγκες, «εὔκολα καθιστᾶ ἐλεγχόμενες τὶς πιθηκώδεις ψυχές». «Περί τι τό χριστιανῶν ὄνομα ἤ ἐπάγγελμα», PG 46, 241Β

Γιὰ μιὰ δίκαιη διακυβέρνηση