Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΛΥΓΕΡΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΛΥΓΕΡΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου 2024

Θέμα χρόνου η επόμενη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ – Βαθαίνει το ψυχικό ρήγμα


ΛΥΓΕΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ


Μπορεί η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίστηκε διχασμένη και να ακυρώθηκε ο σχεδιασμός για αποκαθήλωση του Κασσελάκη, ωστόσο το βαθύτερο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ, που σχετίζεται με την πολιτική φυσιογνωμία και την προοπτική του στην πορεία προς τις ευρωεκλογές, παραμένει. Παράλληλα διευρύνεται και το ψυχικό ρήγμα μεταξύ του Κασσελάκη και αρκετών από τα κορυφαία στελέχη, τα οποία κίνησαν και την διαδικασία με προοπτική την καθαίρεσή του. Το ερώτημα όπως τίθεται τις τελευταίες ημέρες είναι “θα τους διώξει ή θα τον διώξουν;”.


Το σημαντικότερο είναι ότι σταδιακά αποξενώνεται ένα ποσοστό των πολιτών που μέχρι τον Ιούνιο 2023 ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ. Αποτυπώνεται αυτό στις χαμηλές δημοσκοπικές επιδόσεις. Πέντε μήνες μετά την επικράτησή του στην εσωκομματική αναμέτρηση και τρεις μήνες μετά την οριστική διάσπαση, ο Κασσελάκης δεν διαθέτει ελαφρυντικά. Η έκτοτε πορεία του κόμματος είναι δική του ευθύνη. Ενδεχομένως ο σημερινός πρόεδρος να προσελκύει μία κατηγορία κυρίως νέων ψηφοφόρων, ωστόσο είναι βέβαιο ότι αποξενώνει παραδοσιακούς ψηφοφόρους που προέρχονταν από τον ΣΥΡΙΖΑ του 36%.

Η υπερβολική έκθεση της προσωπικής του ζωής προκαλεί αρνητικές εντυπώσεις στους μεγαλύτερης ηλικίας ψηφοφόρους. Αν και ο ίδιος είχε δηλώσει παλαιότερα ότι δεν έχει gay ατζέντα, αρκετές από τις κινήσεις του τον διαψεύδουν. Από τις πράξεις του προκύπτει ότι όχι απλώς έχει gay ατζέντα, αλλά και μεταφέρει την σεξουαλική του ταυτότητα στην πολιτική διεύθυνση του κόμματος. Συνηγορούν προς αυτή την κατεύθυνση η συνεχής προβολή προσωπικών στιγμών με τον σύντροφό του, ακόμη και στο πλαίσιο πολιτικών εμφανίσεων.




Ο τρόπος που χειρίστηκε τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, η απειλή κυρώσεων στους βουλευτές κατά τρόπο που αναιρούσε τον δημοκρατικό χαρακτήρα του κόμματος και την ψήφο κατά συνείδηση, όπως και οι κραυγαλέοι πανηγυρισμοί σε gay bar το βράδυ της ψήφισης του νομοσχεδίου, είναι αλάνθαστα σημάδια. Το «η ψήφιση του νομοσχεδίου είναι το σωστό σε αντιπαράθεση με το λάθος και ότι η Ελλάδα μετά από αυτό το νομοσχέδιο πάει μπροστά» σίγουρα δεν άρεσε σε μία κατηγορία παραδοσιακών αριστερών και κεντροαριστερών ψηφοφόρων που υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να υπάρχουν διακρίσεις για τους ΛΟΑΤΚΙ, αλλά δυσανασχετούν με τις υπερβολές.

Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου 2023

Στους πόσους νεκρούς Παλαιστινίους θα σταματήσει το Ισραήλ;

15/12/2023



Προφανώς, η αποτρόπαιη επίθεση της Χαμάς δεν μπορούσε να μείνει αναπάντητη. Είναι, ωστόσο, γεγονός ότι τα αντίποινα του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας έχουν υπερβεί κάθε όριο. Παλαιστινιακές πηγές, υπηρεσίες του ΟΗΕ και ανθρωπιστικές οργανώσεις που βρίσκονται εκεί υπολογίζουν ότι οι νεκροί Παλαιστίνιοι προσεγγίζουν τις 20.000 – η συντριπτική πλειονότητά τους είναι άμαχοι και μεταξύ αυτών πολλά παιδιά. Ακόμα κι ο αριθμός αμφισβητηθεί, είναι αναμφισβήτητο πως τα θύματα δεν έχουν προηγούμενο. Όπως πρωτοφανείς είναι οι υλικές καταστροφές και το κύμα εσωτερικών προσφύγων.

Δεν θα μπορούσε να συμβαίνει και διαφορετικά, από τη στιγμή που το Ισραήλ επέλεξε να βομβαρδίζει μαζικά και κατά κανόνα με τυφλές βόμβες –όπως προκύπτει από αμερικανικές πηγές– μία τόσο πυκνοκατοικημένη περιοχή. Είναι ακριβώς αυτή η κλιμακούμενη ανθρωπιστική κρίση που υποχρέωσε τον Μπάιντεν να προειδοποιήσει το Ισραήλ ότι χάνει τη διεθνή υποστήριξη, προσθέτοντας ότι η ισραηλινή κυβέρνηση δεν θέλει λύση δύο κρατών και ζητώντας από το Νετανιάχου να σχηματίσει άλλη κυβέρνηση. Η απάντηση που έλαβε δεν αφήνει κανένα περιθώριο ελπίδας, παρότι η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ψήφισε με συντριπτική (και μεγαλύτερη από την προηγούμενη φορά) πλειοψηφία υπέρ της κατάπαυσης του πυρός.

Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2023

«Η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Μια ξεχασμένη κατάθεση», του Σταύρου Λυγερού (Public Café Συντάγματος)

Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 2023

Στ. Λυγερός : Το Πολυτεχνείο, ο "διάδοχος" του Σημίτη και το Σφαγείο της Γάζας




Ο αρθρογράφος- αναλυτής και συγγραφέας Σταύρος Λυγερός, επικεφαλής του slpress.gr μιλάει στον 98.4 αρχικά , με αφορμή το νέο του βιβλίο " Η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Μια ξεχασμένη κατάθεση". 

Ο Σταύρος Λυγερός, ως μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, δίνει τη δική του πολιτική και προσωπική κατάθεση για εκείνα τα γεγονότα. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, λέει, ήταν μία αυθόρμητη –χωρίς κομματική καθοδήγηση– κορύφωση στον αγώνα για ελευθερία και δημοκρατία. Εγγράφηκε με δύναμη στη λαϊκή συνείδηση, επειδή εμπεριείχε την έννοια της «θυσίας», η οποία λειτουργεί σαν σηματοδότης για έθνη και λαούς. 

Το φοιτητικό κίνημα είναι εκείνο που εξανάγκασε τον δικτάτορα Παπαδόπουλο να δρομολογήσει το πείραμα Μαρκεζίνη για να νομιμοποιήσει πολιτικά το καθεστώς του. Εάν εκείνος ο ελιγμός είχε επιτύχει, η Ελλάδα θα είχε εγκλωβιστεί σε έναν κηδεμονευόμενο κίβδηλο κοινοβουλευτισμό. Η εξέγερση του Νοέμβρη άνοιξε τον δρόμο για την πτώση της δικτατορίας, έστω κι αν τον ρόλο καταλύτη έπαιξε η τραγωδία της Κύπρου. Με αυτή την έννοια, το Πολυτεχνείο είναι ο ιδρυτικός «μύθος» της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας. Κάθε μεγάλο ιστορικό γεγονός, άλλωστε, προσλαμβάνει διαστάσεις «μύθου».

Σάββατο 11 Νοεμβρίου 2023

Γιατί ο Κυριάκος είναι ιδεολογικά “διάδοχος” του Σημίτη07/11/2023



Η παρουσία του πρωθυπουργού στην εκδήλωση προς τιμή του Κώστα Σημίτη θα μπορούσε να είναι μία κίνηση πολιτικής αβροφροσύνης προς έναν απελθόντα προκάτοχό του. Θεωρώ, ωστόσο, πως είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι η ιδεολογική εκλεκτική συγγένεια που οδήγησε τα βήματα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Για την ακρίβεια μπορεί να χαρακτηρισθεί ιδεολογικά “διάδοχος”. Το ίδιο προφανώς ισχύει και για τους αρκετούς υπουργούς του που έλκουν την πολιτική καταγωγή του από το “εκσυγχρονιστικό” ΠΑΣΟΚ.


Οι εκλογικές νίκες του Κυριάκου το 2019 και το 2023 αποδίδονται –όχι αδίκως– στη γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο ιδανικός αντίπαλος για τη μητσοτακική ΝΔ. Υπάρχει, ωστόσο, και ένας πρόσθετος λόγος. Πρόκειται για το ρεύμα πολιτικής-εκλογικής μετατόπισης προς τον Μητσοτάκη μίας κατηγορίας μεσοστρωμάτων. Τον δρόμο είχαν ανοίξει διανοούμενοι, οι περισσότεροι εκ των οποίων, μάλιστα, ήταν γνωστοί για την αριστερή ή κεντροαριστερή ιδεολογική τοποθέτησή τους!

Το φαινόμενο έχει καταγραφεί, αλλά ερμηνεύεται μάλλον επιδερμικά με όρους γραμμικής πολιτικής γεωγραφίας, ότι δηλαδή “ο Κυριάκος είναι μοντέρνος φιλελεύθερος κεντρώος” και ως τέτοιος ασκεί ευρύτερη επιρροή από το κόμμα του και ως εξ αυτού συσπειρώνει. Πολλοί από τους εν λόγω διανοούμενους έχουν επικαλεσθεί την αντίθεσή τους στις πολιτικές πρακτικές και την αισθητική του ΣΥΡΙΖΑ για να δικαιολογήσουν τη στροφή τους, αλλά αυτό στην καλύτερη περίπτωση είναι η μισή αλήθεια.

Στην πραγματικότητα, το ρεύμα που τους οδήγησε στην “πόρτα” του Κυριάκου έχει τις ρίζες του στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980 πριν ακόμα εμφανισθεί στην πολιτική σκηνή ο υιός Μητσοτάκης, όταν άνθιζε ο σημιτισμός ως ιδεολογικό-πολιτικό ρεύμα και μάλιστα εμμέσως πλην σαφώς κατ’ αντιδιαστολή προς το ανδεοπαπανδρεϊκό ρεύμα. Ο Κυριάκος είναι σε μεγάλο βαθμό συνεχιστής εκείνου του ιδεολογικού ρεύματος κι αυτό δεν αποδεικνύεται μόνο από το γεγονός ότι προτιμά να συνεργάζεται με σημιτικούς παρά με ακραιφνείς δεξιούς.

Ιδεολογικά “διάδοχος” του Σημίτη


Προφανώς, ο Μητσοτάκης δεν ταυτίζεται με το “αστικό-φιλελέ” δεξιό σοσιαλδημοκρατικό πρόσημο του Σημίτη. Ιδεολογικά εκφράζει μία πιο μεταμοντέρνα νεοφιλελεύθερη εκδοχή, αυτή που ευστόχως αποκαλείται “ακραίο κέντρο”. Αυτό, βεβαίως, δεν τον εμποδίζει στο επίπεδο των πολιτικών πρακτικών να ακολουθεί τα χνάρια του πατέρα του και μάλιστα σε πιο ακραίες εκδοχές. Στην πραγματικότητα, ο υιός Μητσοτάκης είναι ένα υβρίδιο μεταμοντέρνου ιδεολογικού νεοφιλελευθερισμού και του παραδοσιακού πολιτικού κοτζαμπασιδισμού της οικογένειας.

Η αντίφασή του αυτή, που αποτυπώθηκε πολλές φορές στην μέχρι τώρα πρωθυπουργική θητεία του, δεν τον εμπόδισε, όμως, να αγγίξει τις μάλλον επαρχιακές “αστικές” ιδεολογικές χορδές ελληνικών μεσοστρωμάτων, τις οποίες είχε αγγίξει δεκαετίες πριν ο Σημίτης. Στο πρόσωπο του Κυριάκου, λοιπόν, πολλοί βλέπουν τον “διάδοχο” του Σημίτη, έστω κι αν ηγείται του αντίπαλου κόμματος. Άλλωστε, ειδικά το 1996 είχαν στρατευθεί στο πλευρό του πολλοί “φιλελέ” κεντροδεξιοί, αλλά και άτομα που ψήφιζαν την εκδοχή Κύρκου για τη λεγόμενη ανανεωτική Αριστερά.

Σταύρος Λυγερός - Δύο εχθροί στο ίδιο κόμμα: γιατί είναι αδύνατη η συνύπαρξη



Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2023

Οι “τέσσερις” της “Κ” ξαναχτύπησαν – Απάντηση σημείο προς σημείο




Λυγερός Σταύρος
17/09/2023




Διάβασα με προσοχή και το πρώτο και το δεύτερο άρθρο των “τεσσάρων” στην “Καθημερινή” (Αλ. Διακόπουλος, Π. Λιάκουρας, Κ. Υφαντής και Κ. Φίλης). Είχα αποφύγει να σχολιάσω το πρώτο άρθρο τους, αλλά η δεύτερη παρέμβασή τους, καθώς και το γεγονός ότι οι απόψεις τους προσέλαβαν ευρύτερη δημοσιότητα, με υποχρεώνει, έστω και ετεροχρονισμένα, να ασχοληθώ. Επειδή, μάλιστα, απεχθάνομαι να κάνω ανίχνευση προθέσεων, θα περιοριστώ αυστηρά σε μία κριτική των όσων αναφέρουν στις δύο αυτές παρεμβάσεις, οι “τέσσερις” της “Κ” Ας αρχίσουμε, λοιπόν, από το πρώτο άρθρο.

Οι αρθρογράφοι αρχίζουν υπογραμμίζοντας ότι «η Άγκυρα εγκατέλειψε επί του παρόντος τη “διπλωματία του καταναγκασμού”… προχωρώντας σε βήματα αποκλιμάκωσης. Οι περισσότεροι απέδωσαν αυτή την αλλαγή στη “διπλωματία των σεισμών”, αν και κάποιες ενδείξεις είχαν διαφανεί νωρίτερα». Οι “τέσσερις” έχουν δίκιο που αναζητούν την αιτία, όχι τόσο στους σεισμούς, όσο στην ανάγκη του Ερντογάν να εξομαλύνει τις σχέσεις με τη Δύση. Είναι αμφίβολη, ωστόσο, η εκτίμησή τους ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία και η επανάκαμψη των ΗΠΑ στην Ευρώπη περιορίζουν την ελευθερία κινήσεων της Άγκυρας. Προς το παρόν, ο Ερντογάν ισορροπεί επιτυχώς μεταξύ Δύσης-Ουκρανίας και Ρωσίας.
//


Αμφίβολη είναι και η εκτίμησή τους για «αναβάθμιση της Ελλάδας στο δυτικό στρατόπεδο, λόγω της στάσης της στο Ουκρανικό, αλλά και της πολυδιάστατης γεωπολιτικής χρησιμότητας του λιμένος της Αλεξανδρούπολης, που επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό τον τουρκικό στρατηγικό σχεδιασμό». Μέχρι σήμερα τουλάχιστον αυτό δεν τεκμαίρεται από κανένα γεγονός. Πράγματι «τόσο οι ΗΠΑ όσο και η ΕΕ έχουν ανανεώσει το ενδιαφέρον τους για την εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων», αλλά αυτό κατ’ ουδένα τρόπο συνεπάγεται αναβάθμιση της Ελλάδας.

Και ναι μεν ευνοεί τις ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις, αλλά όχι υποχρεωτικά «επί τη βάσει του διεθνούς δικαίου», όπως γράφουν οι “τέσσερις”. Εμμέσως πλην σαφώς, άλλωστε, το ομολογούν οι ίδιοι στο δεύτερο άρθρο τους: «Στο πλαίσιο όμως των δυτικών συμφερόντων, ζωτικής σημασίας είναι μόνο η αποφυγή μιας ενδονατοϊκής σύγκρουσης και όχι η επίλυση των διαφορών μας (ελληνοτουρκικών). Το τελευταίο είναι επιθυμητό όχι όμως απαραίτητο, όσο η κατάσταση παραμένει διαχειρίσιμη με την ένταση εντός κάποιων ορίων. Η ανάσχεση λοιπόν των δυτικών μας συμμάχων προς την Τουρκία αφορά πρωτίστως την αποφυγή της σύγκρουσης».

Φθηνός λαϊκισμός


Στη συνέχεια, οι αρθρογράφοι διατυπώνουν έναν συλλογισμό, κατώτερο του διανοητικού επιπέδου που διεκδικούν για τον εαυτό τους. Αναφερόμενοι στις ελληνικές αμυντικές δαπάνες γράφουν: «Σε σημερινές τιμές, έχουμε δαπανήσει συνολικά κοντά στα 400 δισ. ευρώ (όσο ακριβώς είναι σήμερα το δημόσιο χρέος)! Είναι λοιπόν πιθανό η κούρσα εξοπλισμών, που ξεκίνησε λόγω της διαφοράς μας για την υφαλοκρηπίδα, να έχει κοστίσει μέχρι σήμερα περισσότερο από το όποιο προσδοκώμενο κέρδος θα μας απέφεραν τυχόν πλουτοπαραγωγικοί πόροι της υφαλοκρηπίδας».

Τί να πρωτοσχολιάσει κανείς! Εάν πιστεύουν οι “τέσσερις” ότι το ελληνοτουρκικό πρόβλημα αφορά αποκλειστικά και μόνο την υφαλοκρηπίδα, πρέπει να μας εξηγήσουν γιατί η Άγκυρα γεμίζει το καλάθι της όλα αυτά τα χρόνια με μονομερείς επεκτατικές διεκδικήσεις που δεν έχουν καμία σχέση με την υφαλοκρηπίδα, με πιο χαρακτηριστικές τις “γκρίζες ζώνες”, το casus belli και την αποστρατιωτικοποίηση. Και μην μας πουν ότι έθεσε αυτές τις απαιτήσεις μόνο για διαπραγματευτικούς λόγους, για να πάρει περισσότερη υφαλοκρηπίδα.

Η πραγματικότητα είναι ότι η Τουρκία αναπτύσσει με αξιοσημείωτη συνέπεια μία στρατηγική επεκτατικής πίεσης με σκοπό τη συρρίκνωση του Ελληνισμού. Πρώτο βήμα ήταν να διαλύσει την ελληνορθόδοξη μειονότητα σε Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο, με κορυφαίο το πογκρόμ του 1955. Δεύτερο βήμα ήταν να εγείρει αξιώσεις διχοτόμησης στην Κύπρο, με αποτέλεσμα την εισβολή του 1974 και όσα ακολούθησαν. Τρίτο βήμα όταν την ίδια περίοδο η Άγκυρα άρχισε να εγείρει επεκτατικές αξιώσεις στο Αιγαίο με όχημα και αιχμή την υφαλοκρηπίδα, αλλά με στόχο τη διχοτόμησή του και τον εγκλωβισμό των ελληνικών νησιών του ανατολικού Αιγαίου σε θάλασσα τουρκικής δικαιοδοσίας. Και όπως είναι γνωστό, από τότε γεμίζει το καλάθι των επεκτατικών διεκδικήσεών με νέες.

Η συνέχεια της ανάρτησης ΕΔΩ

Σάββατο 15 Ιουλίου 2023

Και εθνική κυριαρχία στο τραπέζι – Ο Μητσοτάκης τεστάρει αντιδράσεις



Του Σταύρου Λυγερού 

Ήταν εδώ και καιρό προφανές ότι η συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν θα λειτουργούσε σαν το εναρκτήριο λάκτισμα για τον επικείμενο νέο κύκλο ελληνοτουρκικής διαπραγμάτευσης υπό αμερικανική εποπτεία, ο οποίος θα αγγίξει όχι μόνο κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά εθνική κυριαρχία. Το ανέφερε, μάλιστα, και ο ίδιος ο πρόεδρος Μπάιντεν ότι έχει δρομολογηθεί μία διπλωματική διαδικασία μεταξύ Αθήνας-Άγκυρας με σκοπό, βεβαίως, την ενίσχυση του ΝΑΤΟ.

Ο Μητσοτάκης πήγε στο Βίλνιους, δηλώνοντας ότι η μόνη διαφορά που έχουμε με την Τουρκία είναι η οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ. Για την ακρίβεια, επί μεγάλο διάστημα ο πρωθυπουργός χρησιμοποιούσε τον όρο “οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών” και μόνο όταν δέχθηκε κριτική επανήλθε στην εθνική γραμμή, διευκρινίζοντας ότι αναφέρεται σε υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ.


Όλη η ανάρτηση ΕΔΩ...

Και εθνική κυριαρχία στο τραπέζι – Ο Μητσοτάκης τεστάρει αντιδράσεις

Δευτέρα 5 Ιουνίου 2023

Μερική αποστρατιωτικοποίηση: Δύο “τυράκια” μία φάκα…




Του Σταύρου Λυγερού 

Είναι προφανές ότι έχει ήδη στηθεί το πλαίσιο για την έναρξη ελληνοτουρκικής διαπραγμάτευσης, η οποία θα “μπει στα πολύ βαθιά”. Το πρόσφατο ρεπορτάζ της “Εστίας” έφερε στο προσκήνιο τις πληροφορίες που κυκλοφορούσαν και οι οποίες ουσιαστικά αναφέρονται σε διπλωματικές φόρμουλες που υπάρχουν στο ράφι των ελληνοτουρκικών εδώ και δεκαετίες. Στο σημερινό άρθρο θα ασχοληθώ με τη μερική αποστρατιωτικοποίηση, αφήνοντας για επόμενο άρθρο τα υπόλοιπα (σύμφωνο μη επίθεσης, οριοθέτηση ΑΟΖ και χωρικά ύδατα).


Είναι γνωστό ότι η Άγκυρα έχει εδώ και πολλά χρόνια μετατρέψει την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του ανατολικού Αιγαίου σε αιχμή του διπλωματικού της δόρατος. Έφτασε, μάλιστα, στο σημείο να δηλώσει επισήμως πως εάν τα νησιά δεν αποστρατιωτικοποιηθούν, η Τουρκία θα αμφισβητήσει την ελληνική κυριαρχία επ’ αυτών. Και δεν αναφέρεται στις νησίδες που η ίδια αποκαλεί “γκρίζες ζώνες”, αλλά τα μεγάλα νησιά που αναφέρονται ονομαστικά στις συνθήκες της Λωζάνης (1923) και των Παρισίων (1947).

Όλη η ανάρτηση:

Μερική αποστρατιωτικοποίηση: Δύο “τυράκια” μία φάκα…