Χριστός Ανέστη!
Του Γιώργου Τασιόπουλου
Η κορυφαία εορτή της Ορθοδοξίας μας καλεί να κάνουμε την υπέρβαση του θανάτου με τον τρόπο της Σταύρωσης και της Ανάστασης!
Η καταθλιπτική παρακμιακή ολίσθηση του ατομικού και συλλογικού μας βίου μας δοκιμάζει, οδηγούμαστε στην απόγνωση!
Ήρθε η ώρα της επιλογής, πρέπει να επιλέξουμε, ή με τον ορθολογικό, πνιγηρό τρόπο της εθελούσιας υποταγής του αρπακτικού Εγώ μας στα δεσμά του θεσμικού δικαίου της Δύσης ή με τον τρόπο της εκούσιας ελευθερίας της Αγάπης;
Οι διανοητές της Δύσης αρκετά δύσπιστοι, δεν ένιωθαν καθόλου αισιόδοξοι για την εξέλιξη, τον βηματισμό στην ιστορία του ανθρώπου.
Ο Μακιαβέλι έγραψε: "... είναι ανάγκη, όποιος θεμελιώνει μία πολιτεία και της βάζει νόμους, να παίρνει προκαταβολικά για κακούς όλους τους ανθρώπους και να τους πιστεύει πάντα έτοιμους να φανερώσουν την κακία της ψυχής τους μόλις τους ξαμολύσεις ελεύθερους".
Για να συμπληρώσει ο Τ. Χομπς στο Λεβιάθαν:
"... Ο ανθρώπινος βίος είναι μοναχικός, ενδεής, βρωμερός κτηνώδης και βραχύς... Η φύση διαιρεί έτσι τους ανθρώπους και τους παρωθεί να αλληλοσυγκρούονται να άλληλοεξοντώνονται... Ο λογικότερος τρόπος για να εξασφαλιστεί κανείς από αυτήν την αμοιβαία βεβαιότητα είναι να προκαταβάλλει τους άλλους, το να κυριαρχήσει, δηλαδή, με τη βία ή με την κολακεία πάνω σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους, μέχρι που να πάψει να διακρίνεται κάποια άλλη δύναμη ικανή να τον θέσει σε κίνδυνο... Όσο οι άνθρωποι ζουν χωρίς μία κοινή εξουσία πού θα τους κρατούσε όλους υποταγμένους, βρίσκονται σε κατάσταση πολέμου... πόλεμος των πάντων εναντίον πάντων".
Αυτό το σχήμα παραπέμπει άμεσα στον περίφημο «Μέγα Ιεροεξεταστή» από το έργο Αδελφοί Καραμαζόφ του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι. Εκεί, ο Χριστός επιστρέφει στη Γη, και ο Ιεροεξεταστής Τον φυλακίζει και Του εξηγεί ότι ο άνθρωπος δεν θέλει την ελευθερία, αλλά την ασφάλεια, την τροφή και την καθοδήγηση. Τον κατηγορεί, με συγκλονιστική ειλικρίνεια, ότι έδωσε στους ανθρώπους πολύ μεγάλη ελευθερία, την οποία δεν μπορούν να αντέξουν.
Είναι αυτό που περιγράφει ο Άνταμ Σμιθ στον Πλούτο των Εθνών, ".. την απόκτηση του δείπνου μας δεν την στηρίζουμε στην καλή προαίρεση του χασάπη, του ζυθοποιού ή του αρτοποιού, αλλά στην ιδιοτέλειά τους, και δεν τους μιλάμε ποτέ για τις ανάγκες μας αλλά για το δικό τους συμφέρον".
Ο Χριστός μας καλεί σε άλλους δρόμους, με το δικό του τρόπο σε μια ζωή αγάπης χωρίς όρια, σε κοινωνία ενότητας και διακονίας, σε ελπίδα ανάστασης και αιώνιας ζωής. Αυτές δεν είναι μόνο θεολογικές ιδέες, αλλά πρόσκληση για άλλο παράδειγμα ζωής.
Η αληθινή κοινωνία στο ευαγγέλιο της Σταύρωσης και της Ανάστασης θεμελιώνεται στην διακονία και την ταπείνωση, στην κοινότητα της αγάπης και όχι στην εξουσία.
«Πάντες δε ήσαν ομοθυμαδόν… και είχον τα πάντα κοινά»
(Πράξεις 2:44)
Δεν είναι λόγια έγινε πράξη στην πρώτη χριστιανική κοινότητα όπου οι πάντες ζούσαν με κοινωνική αλληλεγγύη και πνευματική ενότητα.
Η Αγάπη είναι η καρδιά του Ευαγγελίου
«Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου… και τον πλησίον σου ως σεαυτόν»
(Ματθαίος 22:37-39)
Η αγάπη είναι εντολή και τρόπος ύπαρξης. Δεν είναι συναίσθημα μόνο, αλλά στάση ζωής που διαμορφώνει σχέσεις και επιλογές φθάνοντας έως την πλήρη εξαφάνιση του εαυτού μας για χάρη του άλλου, του οποιουδήποτε άλλου, ακόμη και του εχθρού.
«Αγαπάτε τους εχθρούς υμών… ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς»
(Λουκάς 6:27)
Η αγάπη που προσφέρει ο Χριστός ξεπερνά τη επίγεια δικαιοσύνη και φτάνει στη θεϊκή ελευθερία. Είναι πρόσκληση υπέρβασης του εγώ.
Η αληθινή της δύναμη είναι η διακονία. Η κοινωνία των πιστών δεν βασίζεται στην εξουσία, αλλά στην αγάπη που υπηρετεί.
«Ο θέλων είναι πρώτος, έσται πάντων διάκονος»
(Μάρκος 9:35).
Αν θέλουμε αληθινή ζωή ας ζήσουμε σταυραναστάσιμα!
Χριστός Ανέστη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.