Του Μάνου Λαμπράκη
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, παρά τη ρητορική της περί «γεωπολιτικής σταθερότητας» και «ενίσχυσης της αποτρεπτικής ισχύος», έχει επιλέξει στην πράξη μία προκλητικά παθητική στάση απέναντι στη συστηματική οικονομική διείσδυση τουρκικών κεφαλαίων στον Έβρο και στη Θράκη.
Το φαινόμενο δεν αποτελεί μεμονωμένη ή τυχαία οικονομική δραστηριότητα, αλλά εντάσσεται σε ένα συγκροτημένο στρατηγικό υπόδειγμα της Τουρκίας, το οποίο αξιοποιεί το ευρωπαϊκό νομικό πλαίσιο περί ελευθερίας εγκατάστασης, προκειμένου να αποδυναμώσει στην πράξη το μοντέλο «εθνικής ασφάλειας μέσω δημογραφικής σταθερότητας» που χαρακτήριζε την ελληνική κρατική πολιτική επί δεκαετίες.
Η απουσία κάθε θεσμικής πρωτοβουλίας εκ μέρους της κυβέρνησης, η έλλειψη σαφούς χαρτογράφησης των συναλλαγών και των εταιρικών σχημάτων, καθώς και η πλήρης πολιτική αδράνεια απέναντι σε ένα φαινόμενο που εξελίσσεται πλέον απροκάλυπτα, συνιστούν όχι απλώς αμέλεια αλλά παραίτηση από την άσκηση κυριαρχικών διαχειριστικών εργαλείων σε περιοχή υψίστης εθνικής ευαισθησίας.
Ο πυρήνας του προβλήματος βρίσκεται στο γεγονός ότι η κυβέρνηση έχει υιοθετήσει έναν ιδιότυπο απορρυθμιστικό φιλελευθερισμό, ο οποίος στηρίζεται στη λογική ότι η προσέλκυση ξένων κεφαλαίων αποτελεί αυτοτελή πολιτική αξία, ανεξαρτήτως προέλευσης, ελέγχου, στρατηγικού κινδύνου ή δημογραφικού αποτυπώματος. Το αποτέλεσμα είναι ότι η υφιστάμενη νομοθεσία του 2011 –ένα νομοθέτημα ήδη προβληματικό και επιζήμιο εθνικά ακόμη και για τα δεδομένα της εποχής του– όχι μόνο δεν τροποποιήθηκε, αλλά ενισχύθηκε πολιτικά μέσω της επέκτασης της λογικής της golden visa και της διευκόλυνσης εταιρικών σχημάτων με ευρωπαϊκή έδρα αλλά μη ευρωπαϊκό έλεγχο.


ΚΟΜΠΡΑ












