Από Βιβλιοπωλείο Παίδευσις Βασιλειάδη
Ποσειδωνιάται
~~~~
Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται
ξέχασαν τόσους αιώνες ανακατευμένοι
με Τυρρηνούς, και με Λατίνους, κι άλλους ξένους.
Το μόνο που τους έμεινε προγονικό
ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες,
με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους.
Κι είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής
τα παλαιά τους έθιμα να διηγούνται,
και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε,
που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι.
Και πάντα μελαγχολικά τέλειων΄ η γιορτή τους.
Γιατί θυμούνται που κι αυτοί ήσαν Έλληνες -
Ιταλιώται έναν καιρό κι αυτοί,
και τώρα πως εξέπεσαν, πως έγιναν,
να ζουν και να μιλούν βαρβαρικά
βγαλμένοι -ω συμφορά- απ΄ τον Ελληνισμό.
Κ. Καβάφης ''Κρυμμένα Ποιήματα''
~~~~~~~~~
άμα πεθάνω θα ΄χω φύγει
απ΄ τη γλώσσα
και θα ΄μαι τρυφερή σιγή
Ν. Καρούζος ''Σπαράγματα''
Δεν υπάρχει άλλο πεδίο της ανθρώπινης ύπαρξης που να μιλά και να αποκαλύπτει αισθητικοποιημένες τόσο μεγάλες και σκληρές αλήθειες, όσο η ποίηση. Αλήθειες σκληρές που τις κρύβουμε περίτεχνα κι απ΄ τον ίδιο τον εαυτό μας γιατί δεν είναι βολικές (άρα το εάν είναι αλήθειες συζητιέται).
Τα δυο παραπάνω ποιήματα ήρθαν στο νου μου -ιδιαίτερα του μέγιστου Καβάφη αυτού του εμβληματικού τέκνου των υπέροχων εξωελλαδίτικων ελληνικών κόσμων- καθώς παρακολουθούσα φορτωμένος, με όλα τα συναισθήματα που μοσχβολούν τα δυο παραπάνω ποιήματα, και έχοντας πάρει τελείως μηχανικά και παρηγορητικά όμως, το βίβλίο του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, ''Καλαβρία η Βαθειά Ελλάδα'', το παρακάτω ντοκυμαντέρ που παραθέτω στον πιο κάτω σύνδεσμο και που σας παρακαλώ ν΄ αφιερώσετε λίγο χρόνο να το δείτε, μα κυρίως να ακούσετε :