Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΚΡΑΙΟ ΚΕΝΤΡΟ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΚΡΑΙΟ ΚΕΝΤΡΟ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 5 Ιουλίου 2023

Τι είναι ακραίο σήμερα;



της Μαρίας Χατζησταυράκη


Μετά τις διπλές εκλογές Μαΐου και Ιουνίου, την επικράτηση της Ν.Δ. και ιδίως με την άνοδο ακροδεξιών και συντηρητικών κομμάτων, ξεκίνησε, για άλλη μια φορά, μια παλιά και οικεία στα αριστερά ακροατήρια ρητορική γύρω από τον ακροδεξιό ή / και φασιστικό κίνδυνο. Και βέβαια μια τέτοια γραμμή πάντα διανθίζεται από κοσμητικά επίθετα απέναντι στον ελληνικό λαό (κυρ-Παντελήδες που θέλουν μετεωρίτη κ.ο.κ.) και τον τόπο (… γιδότοπο).

Αυτή η τοποθέτηση τείνει ενίοτε να ξεχνά ή και να υποβιβάζει το μεγάλο κίνδυνο για τους λαούς και τα υποτελή στρώματα, που δεν είναι άλλος από το μπλοκ της παγκοσμιοποίησης και τους εκπροσώπους του. Στη χώρα μας η συστημική τριάδα (Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ) αποτελείται από δυνάμεις που με τον παλιό τρόπο ανάγνωσης της πολιτικής γεωγραφίας θα χαρακτηρίζαμε κεντροδεξιές ή κεντροαριστερές. Δεν χρειάζονται πολλά επιχειρήματα για την επιβεβαίωση αυτού του ισχυρισμού. Πρόκειται για τις πολιτικές δυνάμεις που τα τελευταία χρόνια (συμπεριλαμβανομένης της τετραετίας Μητσοτάκη 2019-2023) υπηρέτησαν με μεγάλη σπουδή τις επιταγές της ευρωκρατίας (μνημόνια, λιτότητα, μεταναστευτικό, καταστάσεις έκτακτης ανάγκης) αλλά και του ευρωατλαντισμού (πόλεμος στην Ουκρανία, όπλα κ.λπ.), καθότι η τριάδα αυτή βρίσκεται στη… σωστή πλευρά της ιστορίας. Ιδίως στην τετραετία της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η «αντιπολίτευση» λειτούργησε σε όλα τα κρίσιμα και σοβαρά ζητήματα του τόπου ως συμπολίτευση ψηφίζοντας μάλιστα σε μεγάλα ποσοστά τα νομοσχέδια της Ν.Δ. Ακόμα και η στάση που κρατήθηκε μετά τα Τέμπη ήταν τέτοια που να χαμηλώνει την ένταση και να καναλιζάρει την οργή, την αγανάκτηση και τις αντιδράσεις του κόσμου. Πάει και παραπέρα η τοποθέτηση αυτή τονίζοντας την άνοδο της ακροδεξιάς και σε κάθε εκλογική διαδικασία στην Ευρώπη ξεχνώντας και πάλι συχνά τους διάφορους «δημοκράτες», «τεχνοκράτες», «πράσινους» που κρατούν τα ηνία.

Το ακραίο κέντρο

Παρασκευή 30 Ιουνίου 2023

Ὅταν ἡ Δημοκρατία γίνεται σνόμπ καί «ἐλιτίζει»…





Διερωτήθηκε κανείς γιατί τό 10% τῆς νεολαίας ψήφισε «Σπαρτιᾶτες» καί τί μπορεῖ νά σημαίνει ἡ λέξη «Σπάρτη» καί τό πολίτευμα αὐτῆς στόν 21ο αἰῶνα;

Εἶχε τήν περιέργεια νά ψάξει, νά βρεῖ καί νά ρωτήσει τά νέα παιδιά γιατί τό ἔκαναν; Ἡ ἰδέα ὅτι σέ καιρούς ἀντιηρωϊκούς οἱ νέοι ἀναζητοῦν ἥρωες, ἔστω καί τούς λάθος, εἶναι στό βεληνεκές τῆς μοναδικῆς σκέψης τῆς ἑλληνικῆς ἐλίτ; Ἡ σύνδεση τῶν στίχων τῶν ἄφραγκων ράπερ καί τράπερ μέ τά «ἄκρα» μήπως τῆς λέει κάτι; Ἡ σκέψη ὅτι σέ καιρούς κανονικούς καί ὄχι ἀντιμνημονιακούς, παραμονές τῆς ἐπενδυτικῆς βαθμίδας, ἐκτινάσσεται ἡ διαμαρτυρία στό 15%, τήν προβληματίζει καθόλου;

Ἐπίσης: Ἔψαξε νά βρεῖ κανείς γιατί τό 3% τῆς νεολαίας καί τό 7% τῶν ψηφοφόρων ἡλικίας 35-54 ἐτῶν ψήφισε «Νίκη»; Τοῦ πέρασε ἀπό τό μυαλό ὅτι ἡ ὠμή ἀνάμειξη τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας σέ θέματα πνευματικά καί ταυτοτικά γιά τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη, ὅπως ἡ πίστη καί τό μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας, ἀπορρίπτεται καί ἀποτελεῖ κριτήριο ψήφου; Ὅτι ἀφοῦ ἡ κοσμική ἐξουσία εἰσβάλλει ἀπρόσκλητη στά χωράφια τῆς πνευματικῆς ἡγεσίας, τότε κατ᾿ ἀντιστροφή μπορεῖ νά συμβεῖ καί τό ἀνάποδο; Ἤ μήπως τοῦ εἶναι πιό βολική ἡ «ρετσέτα» τοῦ ἀνορθολογισμοῦ, γιά νά ἑρμηνεύσει τήν συμπεριφορά χιλιάδων ὀρθοδόξων ψηφοφόρων; Διανοήθηκε ὅτι ἡ ἔννοια «Ἄνθρωπος» τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀρχίζει νά γίνεται πιό δημοφιλής στίς κοινωνίες ἀπό τήν ἔννοια «ἄτομο»

τοῦ οἰκονομικοῦ φιλελευθερισμοῦ; Κατάλαβε, τέλος, κανείς γιατί 725.000 πολῖτες ἀγνόησαν ἀπειλές, εἰρωνεῖες καί bullying καί ψήφισαν κόμματα ἐκτός τοῦ τρέχοντος πολιτικοῦ συστήματος; Πέντε μέρες μετά τίς ἐκλογές τῆς 25ης Ἰουνίου, τά κόμματα, ἡ διανόηση, τά media, ἡ Ἐκκλησία φαίνεται ὅτι δέν ἔχουν ἀπορίες! Συμπεριφέρονται σάν νά μήν συνέβη τίποτε (καί ὅμως, συνέβη καί ἦταν ἠχηρή ἡ ἀποδοκιμασία πρός τίς πατερναλιστικές συστάσεις καί ὑποδείξεις τους) καί προσεγγίζουν τήν νέα κατάσταση σάν νά μήν ἄλλαξε τίποτε. Μέ παλαιά ἐργαλεῖα. Τά κόμματα πού οἱ πολῖτες ἐπέλεξαν μέ τήν ψῆφο τους σέ δημοκρατική διαδικασία ἀποκαλοῦνται διαρκῶς, ἀκόμη καί τώρα, κατά τρόπο ὑποτιμητικό «μορφώματα». Τό χρῶμα τους ἀδιακρίτως γιά ὅλα εἶναι τό μαῦρο.

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2022

Τι είναι το Ακραίο Κέντρο;


ExtremeCenter_2

Ο όρος Ακραίο Κέντρο, όπως και ο όρος νεοφιλελευθερισμός, δεν είναι ένας όρος με εξαρχής αρνητική φόρτιση. Πιο συγκεκριμένα, τις έννοιες αυτές τις δημιούργησαν υπέρμαχοι των αντίστοιχων πολιτικών ιδεολογιών και όχι αντίπαλοί τους. Πολύ πρόσφατα, ο Εμμάνουελ Μακρόν, που έχει χαρακτηριστεί (στο βιβλίο των BrAmable και StPalombarini) και ως ο «τελευταίος νεοφιλελεύθερος», είχε μιλήσει για το «ακραίο κέντρο» ως ιδεολογία τουΤο 2017, το περιοδικό Foreign Policy είχε κάνει λόγο για τον ριζοσπαστικό κεντρισμό του Μακρόν. Ουσιαστικά, όμως, μπορούμε να πούμε ότι ένας από τους πρώτους θεωρητικούς (και πρακτικούς) του Ακραίου Κέντρου ήταν ο Τόνυ Μπλαιρ, ο οποίος, σε ένα άρθρο του το 2018, είχε μιλήσει για τον «επαναστατικό κεντρισμό» ή το «επαναστατικό κέντρο». Ο Μπλαιρ εκεί αναγνωρίζει την ανάγκη ενός επαναστατικού κέντρου, που κάνει ριζοσπαστικές τομές και δεν αποτελεί απλώς τη δύναμη του «ήρεμου ορθολογισμού», του «πραγματισμού» και των «συμβιβασμών»O Mπλαιρ εξαρχής άλλωστε είχε αυτό-χαρακτηριστεί «κεντριστής», που είναι ένας νέος όρος, ένας νεολογισμός, δηλαδή μέλος ενός νέου Κέντρου.

Μεγάλη αξία έχει ο τρόπος που ο Μπλαιρ βλέπει τη Δεξιά: είναι μία δύναμη «λαϊκιστική»«εθνικιστική», ενάντια στη μετανάστευση, και υπέρ του οικονομικού προστατευτισμού, δηλαδή προστασίας της εγχώριας παραγωγής, απέναντι στις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης και τον υπερανταγωνισμό (Philip Kotler) που φέρνουν. Επίσης, ο Μπλαιρ βλέπει την αριστερά με την οποία διαφωνεί ως «κρατιστική»«λαϊκιστική». Ήταν ένας από τους περισσότερο επίμονους (και ηττημένους) αντιπάλους του Τζέρεμυ Κόρμπιν, πριν εκλεγεί πανηγυρικά από το Συνέδριο των Νέων Εργατικών το 2015 με 60%, αποκαλώντας την πολιτική του ως «πολιτική Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων». Ο ίδιος ο Μπλαιρ ήταν αυτός που έβαλε τον όρο των Νέων Εργατικών μέσα στο πολιτικό σύστημα, όταν εξελέγη πρόεδρος του κόμματος του οποίου ο αρχηγός δήλωνε κάποτε, όπως έλεγε ο Γιώργος Θεοτοκάς περί το 1950, αριστερός και Χριστιανός. Όπως γράφει σχετική βιβλιογραφία (και είναι αυταπόδεικτο), ενσωμάτωσε μεγάλο μέρος της θατσερικής παράδοσης στην πολιτική του. Αυτό σημαίνει πολύ απλά ότι ο Μπλαιρ μετατόπισε στο όνομα του νέου πνεύματος, του πραγματισμού κ.λπ. τους παλιούς Εργατικούς, εν όψει της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της κατάρρευσης του σοβιετικού μπλοκ με τον Γιέλτσιν και της «Ρεβάνς» της κοινωνικής ελίτ, προς τα δεξιά, τόσο σε επίπεδο αυταρχισμού όσο και σε επίπεδο κοινωνικής-οικονομικής πολιτικής. Είναι πολύ χαρακτηριστική η τοποθέτηση που γίνεται σε μια σχετική μελέτη των δύο κομμάτων, αυτού του Μπλαιρ και των «αντιπάλων» του στα πλαίσια του δικομματισμού, των «Συντηρητικών» (Tories).

PoliticalCompass_2003

Όπως μπορεί να φανεί από αυτό το διάγραμμα, οι Νέοι Εργατικοί του 2003 είναι πλέον ένα κόμμα που όχι απλώς είναι στα δεξιά του πολιτικού άξονα αλλά είναι πλέον κοντύτερα στο δεξί άκρο του πολιτικού άξονα παρά στο κέντρο. Αυτός είναι ο νέος «μεσαίος χώρος». Με δεδομένο ότι οι Νέοι Εργατικοί αποτέλεσαν πρότυπο για τη «μετάλλαξη» των πρώην σοσιαλιστικών/σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων (που πλέον λέγονταν «κεντροαριστερά»), η μετατόπιση του Κέντρου προς μια σκληρή, αυταρχική δεξιά παράταξη υπήρξε σχεδόν πλήρης. Η ελλαδική περίπτωση με τον Κώστα Σημίτη είναι χαρακτηριστική, οπότε και ο Χρ. Γιανναράς είχε μιλήσει για την «αριστερά ως δεξιά». Οι κκ. Ανδριανόπουλος μάλιστα και Μάνος, ίσως οι πιο χαρακτηριστικοί εκπρόσωποι της νεοφιλελεύθερης δεξιάς, είχαν διερωτηθεί, όταν ο ΓΑΠ, πριν τη μνημονιακή καταβύθιση του ‘10, τους είχε απομακρύνει –αφού είχαν ήδη γίνει «κόκκινο πανί» λόγω της κλιμακούμενης εφαρμογής διάφορων νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων- από το ΠΑΣΟΚ. Ο κ. Ανδριανόπουλος χαρακτηριστικά είχε πει πως νόμιζε πως το ΠΑΣΟΚ, θα εφάρμοζε, όπως οι Νέοι Εργατικοί του Μπλαιρ, το σοσιαλισμό μέσα από το… μηχανισμό της αγοράς. Ωστόσο, η αγορά δεν έχει κανένα δίχτυ ασφαλείας και οι αιχμές της είναι ακονισμένες για να κόβουν τους «ανεπαρκώς προσαρμοσμένους», όπως θα’ λεγε κι ο κύριος Πέτσας, όπως ο τροχός του Διοκλητιανού τον άγιο Γεώργιο ή όπως η σπάθη το κεφάλι του Δαμοκλή.