Τα πλοία άραξαν στην όχθη της καρδιάς μας…

του Δημήτρη Δαμασκηνού

Λογοτεχνικό αφιέρωμα

(Μέρος Tέταρτο)

4. Ο Μεγάλος Δεκέμβρης (1945)

Το βρακί του Σκόμπυ (1)
είναι όλο κόμποι-κόμποι.
Κι αν λυθούν οι κόμποι
τι θα γίνει, Σκόμπυ,
με την αγγλική πολιτική;

(Λαϊκό σατιρικό τραγούδι που τραγουδούσε ο ΕΛΑΣ

και ο λαός της Αθήνας στα Δεκεμβριανά  (2))

   

 Στις 7 Δεκεμβρίου του 1945 κυκλοφορεί το διπλό τεύχος του περιοδικού «Ελεύθερα Γράμματα», αφιερωμένο στην εξέγερση του Δεκέμβρη της προηγούμενης χρονιάς. Στην πρώτη σελίδα η φωτογραφία των κοριτσιών που διαδηλώνουν στις 4 Δεκέμβρη μαζί με χιλιάδες λαού μπροστά από το κτίριο της Βουλής στέλνει ξεκάθαρο το μήνυμα: «Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας, διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα». Κάτω από τον τίτλο παρελαύνουν ονόματα αξιόλογων λογοτεχνών και πνευματικών ανθρώπων που με τα κείμενά τους αποτίουν φόρο τιμής στους λαϊκούς αγώνες: Ασημάκης Πανσέληνος, Μάρκος Αυγέρης, Μενέλαος Λουντέμης, Λευτέρης Νεγρεπόντης, Μέλπω Αξιώτη, Ρίτα Μπούμη-Παπά και άλλοι ακόμα (3).

    Ο Μενέλαος Λουντέμης τιμά με την πένα του τη μάχη του Δεκέμβρη και τον ιστορικό της ρόλο είναι. Δύο εκτενή πεζά του, «Ο Μεγάλος Δεκέμβρης» (4) και η «Δεκεμβριάδα», είναι αφιερωμένα αποκλειστικά σ’ αυτόν το σκοπό.

    Για τον Λουντέμη δύο Ελλάδες στάθηκαν αντιμέτωπες τον Δεκέμβρη του 1944. Η μια που ζητούσε την ελευθερία και η άλλη που ήθελε τη συναλλαγή με τον εχθρό. Η μια πολεμούσε και η άλλη πρόδιδε. Ο Δεκέμβρης ήταν η πιο αποφασιστική σύγκρουση ανάμεσα στις δυο αυτές Ελλάδες. Θα κρινόταν αν θα κυβερνούσαν τον λαό ανάξιοι και προδότες ή θα αφηνόταν να ρυθμίσει μόνος του τα εσωτερικά του. Εκείνο που τελικά έγινε τον Δεκέμβρη ήταν μια ελεεινή σκευωρία των δυνάμεων της φασιστικής και δοσιλογικής Ελλάδας, που μαζί με τα όπλα του Τσώρτσιλ, θέλησαν ν’ αποκεφαλίσουν την Ελλάδα της ηρωικής Αντίστασης. Στην ελεεινή αυτή συνωμοσία ο λαός απάντησε με την ένοπλη άμυνα. Αυτός ήταν ο Δεκέμβρης του 1944. Πριν την περαιτέρω ανάπτυξη του θέματός του ο συγγραφέας, προτάσσει μια «απαραίτητη δήλωση», την εξής:

    Το βιβλίο αυτό άρχισε να γράφεται απ’ το Δεκέμβρη με μια προφητική, θα ’λεγα, ενόραση και συνεχίστηκε, σελίδα με σελίδα, ως τα σήμερα.    

    Γράφηκε μέσα σε συνθήκες αχαλίνωτου βρασμού κι’ έτσι μπορεί να ξεστράτισε λίγο απ’ τα όρια της πολιτικής ευπρέπειας, μα θα ’πρεπε να το ξέρουμε: Η φωνή του ανθρώπου που τον πατάνε στο στήθος ποτέ δεν είναι μελωδική. Το δράμα που έγινε βιβλίο –όχι ένα βιβλίο θέσης αλλά ένα βιβλίο κραυγής- το ’ζησα, όχι σαν μονωμένος άνθρωπος, μα σα λαός. Έπιασα την πέννα με την ίδια αυθορμησιά που έπιασε στις 4 του Δεκέμβρη ΚΕΙΝΟΣ το όπλο.    

    Η γραφή του δυνατή και εντυπωσιακή, χωρίς όμως να χρειάζεται να καταφύγει σε υπερβολές ή ηρωικές εξάρσεις - η μεγαλοσύνη του Δεκέμβρη πηγάζει από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές της και αν θα μπορούσε να γίνει ποτέ έπος δε θα ήταν τέτοιο, αφού δεν θα το περιέβαλε τίποτα μυθικό ή υπεράνθρωπο. Ο Λουντέμης καταφέρνει να στήσει τις αφηγήσεις του με τέτοιο τρόπο, ώστε το έργο του και να ξαφνιάζει τον αναγνώστη, να τον ταράζει, αλλά και να του κεντρίζει το ενδιαφέρον, να τον παραπέμπει σε γνώριμα λογοτεχνικά βιώματα.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΞΑΝΑ ΩΣ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Σε συνέντευξή του που δημοσιεύθηκε στην χθεσινή Καθημερινη ο Πρέσβης των ΗΠΑ στην Άγκυρα ανέφερε μεταξύ άλλων:

"Αυτό που βλέπουμε στον κόσμο είναι μια νέα δυναμική μια προσπάθεια να αφήσουμε τις πικριες του παρελθόντος στο περιθώριο και να δημιουργήσουμε νέο πλαίσιο. Και αυτό πρέπει να αρχίσει από την Ελλάδα και την Τουρκία. Δεν έχει νόημα δεμένες η μία με την αλλη να κρατουν ακόμη εριδες για γεγονότα που εγιναν εκατοντάδες η χιλιάδες χρόνια  πριν. Έχουμε μια σπουδαία νέα Πρέσβειρα της Αμερικής στην Ελλάδα. 

Το συζητήσαμε και με τον Πρόεδρο Τραμπ και αναρωτήθηκαμε αν μπορούμε να λειτουργήσουμε ως κονίαμα, ως αυτό που ενώνει δύο τούβλα για να έρθουν πιο κοντά με έναν νέο τρόπο... Ο δρόμος των Μπαχαρικών, ο δρόμος τού μεταξιού συνέδεσε τήν ανατολη με την Δύση μέσα από τρεις ή τέσσερεις διαφορετικές διαδρομές. 

Και πάνω σ αυτούς τους δρόμους ευημερίας αναπτύχθηκε μια ώσμωση πολιτισμών. 

Αυτό μπορεί να συμβεί ξανά αλλά έχει αναχαιτιστει από την δημιουργία των εθνών κρατών μετά το 1919. 

Η ιδέα ότι κάθε χώρα, κάθε κράτος κυβερνάται με διαφορετικό τρόπο δεν εχει λειτουργήσει καλά.".

Η ιδέα ότι τα έθνη γενικώς είναι εκ φύσεως απειλή -που αναχαιτίζουν την παγκοσμιοποιητική μηχανή- δεν είναι πρωτοτυπία του αμερικανού πρέσβη στην Τουρκία. 

Τις έχουμε γνωρίσει εδώ και χρόνια στην Ελλάδα από ακαδημαϊκούς και διανοούμενους που συνειδητά ή ανεπίγνωστα έχουν αυτο-αποικιοποιηθεί. 

Πλησιάζει η εθνική επέτειος. Αυτά διδάσκονται σήμερα στα σχολεία …

Δημήτρης Σταματάκης

Πλησιάζει η εθνική επέτειος. Αυτά διδάσκονται σήμερα στα σχολεία …

Εξίστανται και απορούν κάμποσοι γιατί φωνάζουμε για τον ευνουχισμό και την αποβλάκωση των παιδιών μας εδώ και δεκαετίες. Έγκλημα εκ προμελέτης, ιδιαζόντως ειδεχθές και κατ' εξακολούθησιν διαπράττουν οι ανίεροι δράστες! Θαυμάστε τους...

- Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο. Και εμείς πήγαμε και κρυφτήκαμε στο υπόγειο.

- Τρέξε στην τράπεζα να σηκώσεις τα χρήματα είπε ο πατέρας στην μαμά.

- Σήμερα θα γίνεις άντρας μου είπε ο πατέρας μου. Εγώ φοβήθηκα πολύ γιατί δεν ήθελα να γίνω άντρας.

Από το βιβλίο Γλώσσας της Ε΄ Δημοτικού α΄ τεύχος, σελ. 44-45 (Στο κείμενο – αφιέρωμα στον απελευθερωτικό αγώνα της 28ης Οκτωβρίου).

...........................................................................................................................................

Σε αντιπαράθεση μεταφέρω ένα ηρωικό γεγονός που διασώζει ὁ μεγάλος μας λογοτέχνης Στρατῆς Μυριβήλης και ἐκφώνησε στόν πανηγυρικό λόγο του στήν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, στίς 27 Ὀκτωβρίου τοῦ 1960. Μεταξύ τῶν ἄλλων σπουδαίων ἀνέφερε καί ἕνα συγκλονιστικό γεγονός, πού διαδραματίστηκε, ὄχι “στό διάσελο τῆς Ἱστορίας” (Βρεττάκος), στίς ἀετορράχες τῆς Πίνδου, ἀλλά στά μετόπισθεν, εκεί ὅπου ὁ ἀπόλεμος πληθυσμός τῆς πατρίδας μας συναγωνιζόταν τήν ἀνδρεία τῶν μαχητῶν.

«Εἶχε ὀργανωθῆ, κατά τή διάρκεια τοῦ ἀγῶνα ὑπηρεσία μεταγγίσεως αἵματος, ἀπ᾽ τόν Ἐρυθρό Σταυρό τῆς Ἑλλάδος. Εἶχα καί ἕναν φίλο γιατρό, σ᾽ αὐτή τήν ὑπηρεσία, λοιπόν πήγαινα κάπου-κάπου νά τόν δῶ καί νά τά ποῦμε. 

Ὁ κόσμος ἔκαμε οὐρά κάθε μέρα γιά νά δώση τό αἷμα του γιά τούς τραυματίες μας. ῏Ηταν ἐκεῖ νέοι, κοπέλλες, γυναῖκες, μαθητές, παιδιά πού περίμεναν τή σειρά τους. Μιά μέρα, λοιπόν, ὁ ἐπί τῆς αἱμοδοσίας φίλος μου γιατρός, εἶδε μέσα στήν σειρά τῶν αἱμοδοτῶν πού περίμεναν, νά στέκεται καί ἕνα γεροντάκι.

− Ἐσύ, παππούλη, τοῦ εἶπε ἐνοχλημένος, τί θέλεις ἐδῶ;

Ὁ γέρος ἀπάντησε δειλά:

Το κρεσέντο του κου Ρούπου συνεχίζει

 

Ο φερόμενος ως κωμικός κος Ρουπος συνεχίζει το κρεσέντο παραλογισμού λέγοντας ότι τον αναφέρουν  ως Αλβανό με ρατσισμό και πρόθεση να τον υποβιβασουμε.

Ο κος Ρουπος είναι πολύ μικρός και θα του πω μερικές ιστορίες. Το 92 ήμουν φοιτητής ακόμα και έπιασα κουβέντα με έναν Αλβανό που λίγους μήνες πριν είχε έρθει στην Ελλάδα. Μου έλεγε ότι ήρθε στο τόπο μας μόλις άνοιξε τα σύνορα ο Χότζα με ένα παντελόνι και μία μπλούζα. 

Ζώνη δεν είχε και στη διαδρομή επειδή του έπεφτε το παντελόνι βρήκε ένα σύρμα από μια οικοδομή και το έδενε για να μην πέφτει. Μου περιέγραφε πως είχαν ρεύμα μόνο για λίγες ώρες στην Αλβανία και επειδή με εμπιστεύτηκε με ρωτούσε που μπορεί να φυλάξει τα χρήματα που είχε βγάλει ήδη από τα μεροκάματα του. Του λέω στην τράπεζα.

Μου λέει αποκλείεται. Στην τράπεζα είναι πίσω από τον γκισέ άνθρωποι του κόμματος και βλέπουν πως και τι έβγαλες.

Τέλος πάντων από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Οι Αλβανοί προκοψανε έχουν γίνει αφεντικά και μπράβο τους.

Αριστερός αντιεθνικισμός

του Ευτύχη Μπιτσάκη

Ένας ιδιότυπος αριστερός αντιεθνικισμός ευδοκιμεί τα τελευταία χρόνια σε ορισμένους χώρους της ελληνικής Αριστεράς.

 Αλλά οι αριστεροί είναι εξ ορισμού αντιεθνικιστές. Ακόμα περισσότερο: είναι διεθνιστές. Πού βρίσκεται λοιπόν το πρόβλημα; Το πρόβλημα δεν είναι σημερινό και ο ελληνικός εθνικισμός δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Εθνικισμός σε βάρος των Σλαβομακεδόνων, των Μουσουλμάνων και των Πομάκων της Θράκης. Οξύνθηκε όμως τελευταία με την επιμονή των Σλαβομακεδόνων της FYROM να ονομάζουν τους εαυτούς τους Μακεδόνες και το κράτος τους Μακεδονία. Λοιπόν;

Ο αριστερός αντιεθνικιστής θα αντιτείνει: Κάθε λαός έχει δικαίωμα να επιλέγει το όνομα του έθνους ή της κρατικής του υπόστασης. Σύμφωνοι. Όμως με μια προϋπόθεση: ότι δεν θα πλαστογραφεί την ιστορία, δεν θα διεκδικεί τίτλους ή εδάφη που δεν του ανήκουν, και δεν θα απειλεί γειτονικούς λαούς. Ας δεχτούμε λοιπόν ότι υπάρχει έθνος Σλαβομακεδόνων (επ’ αυτού φαντάζομαι έχουν γνώμη οι ιστορικοί). Το έθνος αυτό δικαιούται να επιλέξει όποιο όνομα θέλει, σεβόμενο τα αυτονόητα τα οποία σημείωσα.
Τι γίνεται λοιπόν με τη γειτονική Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, τη FYROM; Κατ’ αρχάς, στη FYROM συνυπάρχουν δύο εθνότητες: οι Σλαβομακεδόνες και οι Αλβανοί. Ας αγνοήσουμε όμως τις μεταξύ τους διαφορές και ας ασχοληθούμε μόνο με την ισχυρότερη εθνότητα: τους Σλαβομακεδόνες. 

Μελετόπουλος Μελέτης:«Woke και Εθνομηδενισμός»

Στην ημερίδα που συνδιοργάνωσαν την 22 Μαίου 2025 το Ελληνικό Παράρτημα τουΡεπουμπλικανικού Κόμματος των ΗΠΑ και το ΕΛΙΣΜΕ με τίτλο "η Γέννηση και Ανοδος της Woke Ατζέντας" ο Μελέτης Μελετόπουλος, Δρ. Πανεπιστημίου Γενεύης, Πολιτικός Επιστήμων, Οικονομολόγος και Ιστορικός παρουσιάζει την ομιλία του με θέμα: «Woke και Εθνομηδενισμός»

ΠΗΓΗ:https://youtu.be/xVQacawfU7c?si=m_Oq9hIxORCJeH95
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Λαοκράτη Βάσση: Τα « εορταστικά» του ΄21 και ο νεοϊστορικός αναθεωρητισμός

ΕΝΑ ΛΑΜΠΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΟ 1821

Πρέπει να το διαβάσουν μαθητές, φοιτητές, διδάσκαλοι και κάθε Έλληνας, κι όχι μόνο αυτοί που έχουν συνειδητοποιήσει ορισμένα πράγματα και έχουν καθαρή σκέψη και αγνό πατριωτισμό. 

Νομίζουμε ότι το κείμενο αυτό αποτελεί εθνική διδαχή, προέρχεται δε από ένα διανοούμενο με υψηλή παιδεία, επιστημονική συγκρότηση και ήθος.

Αθανάσιος Φωτόπουλος 

 Τα « εορταστικά» του ΄21 και ο νεοϊστορικός αναθεωρητισμός

Του  Λαοκράτη Βάσση

   α.  Καθώς έχουμε εισέλθει στο τελευταίο τρίμηνο της διακοσιοστής επετείου του ΄21, είναι βέβαιον πως θα ενταθούν οι «ταριχευτικές επεμβάσεις» στο (πολύ ενοχλητικό!) ανεξαρτησιακό και αξιακό, γενικότερα, «γονιδίωμά» του.

    Με προέχουσα, πάντοτε, την εθνική αποταυτοποίηση, στη συστημική τροχιά της νεο/ταξικής ευρω/προσαρμοστικότητητας. Όπως αυτή επικαλύπτεται με περίσσειαν ιδεολογηματικής χρυσόσκονης από μετανεωτερικό συμφυρμό: «νεο/φιλελεύθερου κοσμοπολιτισμού» και «μεταφυσικού διεθνισμού».

  β.   Κι αυτό, γιατί το ’21, ως «πλάτανος με βαθύ ρίζωμα» (Σαράντος Καργάκος) στην ελληνική διαχρονία, ως «πύρωμα ψυχής» (Κωστής Παλαμάς) και ως «πύρινο άνθος και ακατάλυτος καημός της Ρωμιοσύνης» (Χρ. Μαλεβίτσης), είναι ο μέγας εθνο/αναγεννητικός σταθμός μας. Που δένει με αξιακούς αρμούς τον νεότερο με τον προαιώνιο Ελληνισμό.

   Όχι εθνο/γενετικόςσταθμός, όπως τον θέλει η επιστημονικοφανής «αλχημεία» του ιστορικού αναθεωρητισμού, αλλά εθνο/αναγεννητικός , με στέρεη τη θεμελίωσή του στην ελληνική αιωνιότητα. Όπως αυτή προκύπτει και ορίζεται απ’ την πολύ σύνθετη ιστορική συνέχεια του έθνους μας. Επιβεβαιούμενη και όχι αναιρούμενη ακόμη κι απ’ τη μείζονα «ασυνεχή συνέχεια» της δύσκολης μετάβασης απ’ την αρχαία ελληνική θρησκεία στον Χριστιανισμό. ΄Οπου, η Ορθοδοξία, με διασταλτική ερμηνεία, είναι η … ελληνοποιημένη του εκδοχή.

γ.   Με τη «συνέχεια» να υποτάσσει την «ασυνέχεια» στο ελληνικό αξιακό βίωμα ζωής . Όπως το βρίσκουμε στην πολιτιστική φιλοσοφία του λαού μας (παραδοσιακό πολιτιστικό πρότυπο και ελληνικός/ταυτοτικός τρόπος του υπάρχειν), με την εσώτερη βαθιά ενότητά της και την ανεκτίμητη αντοχή της στη μεγάλη χρονική διάρκεια.

    Καθώς, η βαθιά ενότητα, συνυφαινόμενη με την ιστορικο/πολιτιστική  σ υ ν έ χ ε ι α, είναι η αξιακή μήτρα της εθνο/ταυτοτικής μας υπόστασης. Στην οποία  κυοφορήθηκε το ΄21 με την καθοριστική για το μέλλον μας εθνο/αναγεννητική του δυναμική. Όπως, συνακολούθως, είναι και η βάση της ιδιοπρόσωπης αυτονομίας μας στην Ευρώπη και στον κόσμο. Της παρομοίως αρνούμενης και αντιμαχόμενης: τόσο τον ομφαλοσκοπικό απομονωτισμό όσο και την  εθνο/μηδενιστική  «ενσωμάτωσή» μας στην «Ευρώπη» ( να γίνουμε…Ευρωπαίοι!)

Έργα και ημέρες ...Εφόρων του Υπουργείου Πολιτισμού...

Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου... Ή, αλλιώς, έργα και ημέρες ...Εφόρων του Υπουργείου Πολιτισμού...

Μπορεί να μοιάζει απίστευτο αλλά είναι αληθινό... Και είναι σίγουρα από τα ασυνήθιστα, ένα πολιτικό πρόσωπο -στην προκειμένη περίπτωση ο Αντιπεριφερειάρχης Θεσπρωτίας Θωμάς Πιτούλης- να βρίσκεται κατηγορούμενο επειδή τοποθέτησε την ελληνική σημαία!!...

Ήταν Οκτώβριος του 2023 όταν με πρωτοβουλία της Περιφερειακής Ενότητας Θεσπρωτίας τοποθετήθηκε ιστός 12 μέτρων και μία μεγάλη ελληνική σημαία μπροστά από το Βουλευτήριο των Σουλιωτών.

Η τοποθέτηση της σημαίας ήταν μία οφειλόμενη τιμή στους αγώνες των Σουλιωτών για να κρατήσουν τον τόπο τους ελεύθερο αλλά και στη θυσία τους, ανέφερε τότε ο Αντιπεριφερειάρχης Θεσπρωτίας, χωρίς να υποψιάζεται ότι μπορεί να βρεθεί κατηγορούμενος!

Μήνυση εναντίον του υπέβαλλε η Εφορεία Αρχαιοτήτων Θεσπρωτίας υποστηρίζοντας ότι ο ιστός τοποθετήθηκε χωρίς άδεια από την υπηρεσία και ζητώντας την απομάκρυνσή του!

«Όταν θα κατέβει η ελληνική σημαία από την Ακρόπολη, τότε θα κατέβει και από το Σούλι» ανέφερε μεταξύ άλλων στην κατάθεσή του ο Θωμάς Πιτούλης.

Η δίκη έχει προσδιοριστεί για τις 11 Απριλίου και στη δικαστική αίθουσα θα δοθεί η συνέχεια για την τοποθέτηση της σημαίας!

Via EpirusPost

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/p/168NxFBVjb/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Κι αυτοί, το βιολί τους!!!...

Του Θανάση Χούπη 

Κι αυτοί, το βιολί τους!!!...

Σήμερα, στη Μητρόπολη της Αθήνας, τελέστηκε η καθιερωμένη Δοξολογία για την 70ή Επέτειο έναρξης του επικού, Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ, της περιόδου 1955-1959. Του Αγώνα που, στα πεδία των μαχών, ξεφτίλισε την αυτοκρατορική Αγγλία. Και παρά ταύτα εκποιήθηκε, δια χειρός ημών των ιδίων, στις τράπεζες των διαπραγματεύσεων.

Πρώτα από την αδικαιολόγητη, ανάξια και κατώτερη των περιστάσεων ηγεσία της μητέρας πατρίδας. Κι ύστερα κι από εκείνη της θυγατρός Κύπρου, που -εξίσου αδικαιολόγητη- ισχυρίστηκε πως δήθεν την πειθανάγκασε το εθνικό κέντρο... 

Αντιγράφω, από τη σημερινή ανάρτηση της Πρεσβείας της Κύπρου στην Αθήνα:

"Τον Πανηγυρικό της ημέρας, εκ μέρους της Α.Ε. Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, κ. Νίκου Χριστοδουλίδη, ανέγνωσε ο Υφυπουργός Μετανάστευσης και Διεθνούς Προστασίας της Κυπριακής Δημοκρατίας, Δρ. Νικόλας Ιωαννίδης. 

Την Ελληνική Κυβέρνηση εκπροσώπησε η Γενική Γραμματέας Απόδημου Ελληνισμού και Δημόσιας Διπλωματίας, κυρία Μάιρα Μυρογιάννη".

Καταλάβατε, λοιπόν, αγαπητοί συν-Έλληνες, στις δύο μητροπόλεις του Ελληνισμού, στην Ελλάδα και στην Κύπρο; 

ΑΠΟΔΟΜΗΣΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ… «Κάποιος Ντεριντά…»!

του Γιάννη Κων. Κρούσου

Κάποιος Ντεριντά ανακάλυψε κάπου τον όρο και τον εισήγαγε στη γλώσσα.

«Ο Ντερριντά απέφυγε μέχρι τέλους να δώσει έναν ορισμό στην αποδόμηση ακριβώς γιατί η αποδόμηση ήταν μια στρατηγική και όχι μια μέθοδος. Η αποδόμηση χαρακτηριζόταν από μια δυναμική ανατροπής ηγεμονικών κατασκευών του λόγου. Αλλά ως τέτοια στρατηγική δεν μπορούσε ποτέ να καθορίζεται με ορισμό. Στην επιστολή προς Ιάπωνα φίλο ο Ντερριντά γράφει ότι η αποδόμηση είναι μια λέξη που θα έπρεπε τελικά να εξαφανιστεί. Μια δυναμική του λόγου καθιστά κάθε διατύπωση έρμαιο της δικής της αποδομησης. Αλλά είναι η ευθύνη κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου να επιλέξει και να οργανώσει την δολιοφθορά απέναντι σε εκείνο το πεδίο της ηγεμονίας που αξίζει να χτυπηθεί στην εκάστοτε συνθήκη» 

(Από το wiki, για να μη πάμε στον πρωτότυπο λόγο).

Το wiki υποτίθεται ότι υπάρχει για να εξηγεί και να εκλαϊκεύει, αυθεντικά. Αν δεν τα καταλάβατε όλα, δεν πειράζει.
Κατάλαβε η CIA το πόσο χρήσιμη είναι τούτη η μέθοδος διάλυσης των κατεστημένων αντιλήψεων κι αυτό αρκεί. ΕΔΩ*
http://www.toperiodiko.gr/%CE%B7-cia-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%C…/…

Κι επειδή την έχουμε παρεξηγήσει, η CIA είναι το μακρύ χέρι των «αγορών», αλλά και αυθεντικός εκπρόσωπος του Δυτικού Πολιτισμού. Διδάσκει και διαδίδει τέχνη, ιδέες, φιλοσοφία κλπ. Ήταν ο μεγαλύτερος πολιτιστικός οργανισμός του κόσμου μετά τον Β. Πόλεμο. Σήμερα έχει πολλούς ανταγωνιστές-συναγωνιστές(ΜΚΟ).

Μπροστά στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο

Του Γιώργου Κυριακού 

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ

“Πτώματα ακέφαλα χορεύανε τρελά και τρέχανε σα μεθυσμένα όταν βαρούσανε οι καμπάνες. Τότε, θυμάσαι, που μου λες: 

Ετέλειωσεν ο πόλεμος”! 

Το 1995 συμμετείχα σε θερινές συναντήσεις σε κάποιον πανεπιστημιακό χώρο. Θα έλεγα πολλά υποσχόμενες. Ήταν το “Πεδεμόντιο” του εγχώριου κινήματος antifa που έθεσε και το ζήτημα της αυτομόρφωσης, το οποίο τιμά μέχρι σήμερα. Δεν ήταν στις προθέσεις των εμπνευστών του, αυτή ακριβώς η εξέλιξη αυτού του κινήματος. Όμως εκεί για πρώτη φορά άκουσα συνδαιτυμόνα να επιχαίρει τον προειδοποιητικό βομβαρδισμό στην πρώην Γιουγκοσλαβία από τον Κλίντον. Μέχρι τότε με τις μικρές μας θεωρητικές δυνάμεις -ως αναρχικοί- εναντιωνόμαστε στους πολέμους και στους επεμβαίνοντες κατακυρώνοντας τις αιτίες στο μισητό μας κράτος και κεφάλαιο. Όχι άδικα – όχι με αρκετά εφόδια. Τη δεύτερη φορά, που βρέθηκα απροετοίμαστος, ήταν το 1999 μετά την επέμβαση της Δύσης στην εναπομείνασα Γιουγκοσλαβία. Σε ένα σπίτι που μαζευόταν μια περιφερειακή συλλογικότητα και σ’ ένα άλλο που συζητιόταν η ύλη περιοδικού, οι αντιπολεμικές διαμαρτυρίες κρίθηκαν από πρόσωπα “βούρκος” και “βόθρος” επί λέξει. “Κρατούσαν ελληνικές σημαίες”, “ο αντιαμερικανισμός είναι πατριωτισμός” και “όταν κοιμάσαι πατριώτης ξυπνάς εθνικιστής”. Το 2000 σε εκδήλωση για τη διεθνή διαδήλωση της Πράγας, σε αμφιθέατρο εκπαιδευτικού ιδρύματος, η συζήτηση εξόκειλε πάλι στις διαδηλώσεις του 1999 και στις εκτοξευμένες μολότοφ στην Πρεσβεία του Θανάτου, που κάποιοι τις αποκάλεσαν “πατριωτικές μολότοφ”, δηλαδή κατακεραύνωναν αναρχικούς που διαδήλωναν στον ίδιο χώρο με “εθνικιστές”. Μέχρι τότε αυτά μού ήταν ακατανόητα κι έζησα μια “κανονικότητα” μέχρι το 2003 στις αντιπολεμικές πορείες ενάντια στην επέμβαση στο Ιράκ. Από τότε δεν εκδηλώθηκε -χωρίς όρους- συλλογικό, ενωτικό, ενάντιο, το αντιπολεμικό συναίσθημα, έστω και με αυτές τις παραφωνίες που ωστόσο βαθμιαία κυριαρχούσαν, όχι σαν ένα νέο αφήγημα που διεκδικεί το σύμπαν αλλά διυλισμένο σε μικρούς αυτόφωτους διάττοντες αστέρες. 

●Σήμερα (σωστά) τα κινήματα ασχολούνται με την Παλαιστίνη. Η γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ είναι αποστομωτική. Τόσο όμως που να υπονοούν για την καταστροφή (αποκλειστικά) του κράτους του; Στο μεταξύ οι κατοχές της Κύπρου και της Αρμενίας είναι ανύπαρκτες. Όποιος τολμήσει να τις θίξει δημιουργεί αμηχανία στο κοινό για να μην αναφερθώ περισσότερο στα εξαρτημένα αντανακλαστικά της εξίσωσης [ενάντιος στη Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία, δηλαδή ΟΧΙ στα τετελεσμένα της τουρκικής κατοχής = εθνικιστής]. Για άλλους υπάρχει και το Κουρδιστάν ή μόνο αυτό. Το φασιστικό κράτος της Τουρκίας αναφέρεται μόνο για την στρατιωτική κατοχή στο Άφριν ή για τις διώξεις των Κούρδων. Κι ας έχουν οι Κούρδοι, τον Έλληνα Κύπριο Θεόφιλο Γεωργιάδη, στο Πάνθεον των μαρτύρων τους. Για τη βόρεια Ήπειρο, ούτε λόγος για τα δικαιώματα του Ελληνισμού στην Αλβανία, που υποφέρει από τον ιδιότυπο δικτατορίσκο πρωθυπουργό και την κουστωδία των ολιγαρχών του και μετατρέπει το κράτος του σε μικρή Τουρκία των Βαλκανίων. 

«Θεοφάνεια versus μηδενισμός»

Το αντί-πνευματικό και εθνομηδενιστικό μείγμα της συμφοράς των νεοελλήνων και όχι μόνο (προστέθηκε δοκίμιο για τον μεταμοντερνισμό)

Του Παναγιώτη Ήφαιστου

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε την ημέρα των Θεοφανείων πριν μερικά χρόνια. Έγιναν αναδιατυπώσεις και συμπληρώσεις στο κύριο κείμενο και στο τέλος προστέθηκαν περισσότερες παραπομπές σε άλλες αναρτήσεις. Πιο σημαντικό, αναρτώ στο τέλος το δοκίμιο «Πολιτική θεωρία του Διεθνούς Συστήματος:

 Τι συγκροτεί και συγκρατεί τα κράτη και τον κόσμο» που δημοσιεύτηκε έκτοτε στο επιστημονικό περιοδικό Φιλοσοφείν, επιστήμη, εύνοια παρρησία.

 Στο δοκίμιο αυτό επιχειρήθηκε μια συνοπτική και όσο το δυνατό πιο περιεκτική ανάλυση ζητημάτων που αφορούν τον μεταμοντερνισμό, την μεταφυσική πίστη και το Κοινωνικό και Πολιτικό γεγονός. Συναρτάται ευθέως με την πιο χαλαρή ανάλυση για τον μεταμοντερνισμό τον Ιανουάριο 2019 στην παρούσα ανάρτηση.

 Σημειώνεται ότι στις αριθμημένες υποσημειώσεις στο τέλος του δοκιμίου γίνονται εκτενέστερα σχόλια και παραπομπές σε κύρια έργα. Σημειώνεται ότι εν τέλει, και αυτό υπογραμμίζεται στο δοκίμιο, το μείζον είναι η θέσπιση της ισχύος. Η ισχύς θεσπίζεται εάν υπάρχει Κοινωνικό και Πολιτικό γεγονός και οι βαθμίδες δημοκρατικής συγκρότησης είναι συνάρτηση του κατά πόσο η πολιτεία-κράτος προσανατολίζονται προς την Ιθάκη της πολιτικής ελευθερίας. Δική μας εκτίμηση και θα επανερχόμαστε με εκτενέστερο κείμενο είναι ότι ο μεταμοντερνισμός μηδενισμός –τον οποίο εύστοχα μεταφράσαμε στα Ελληνικά ως εθνομηδενισμός–κατά βάση και ουσιαστικά αντιβαίνει σε κάθε έννοια πολιτικού πολιτισμού και συμβολίζει την οπισθοδρόμηση στα Σόδομα και Γόμορρα της βαρβαρικής ή και κτηνώδους προ-πολιτικής εποχής. 

Ο λόγος για τον οποίο επανερχόμαστε στην εξέταση του μεταμοντερνισμού είναι επειδή εκτιμάται πως αποτελεί το κύριο ζήτημα του μέλλοντος, ιδιαίτερα για λιγότερο ισχυρά κράτη στα οποία εισροές εθνομηδενιστικού ιδεολογικού δηλητηρίου ροκανίζουν τα ανθρωπολογικά τους θεμέλια και μετατρέπουν την χώρα σε χώρο μεταμοντέρνων πολέμου που όσο προχωρούμε εντείνονται. Ανάγνωση και μόνο μερικών φράσεων των συνεπών μηδενιστών το υποδηλώνει. Σημαντικό είναι να τονιστεί, πάντως, ότι υπάρχουν αντιστάσεις που αντιβαίνουν στις μεταμοντέρνες μηδενιστικές τάσεις.

Ακολουθεί η παρέμβαση του Ιανουαρίου 2019, κείμενο στο οποίο έγιναν ορισμένες επαναδιατυπώσεις και στην συνέχεια αναρτώνται σύνδεσμοι μερικών ακόμη παρεμβάσεων πριν παρατεθεί το προαναφερθέν δοκίμιο «Πολιτική θεωρία του Διεθνούς Συστήματος: Τι συγκροτεί και συγκρατεί τα κράτη και τον κόσμο» όπου τα ζητήματα αυτά εξετάζονται πιο συστηματικά και με παραπομπές σε σημαντικά έργα.

Πέραν των πατροπαράδοτων διδαχών για την φανέρωση της Αγίας Τριάδας την στιγμή της Βάπτισης όπως αναφέρονται στα σχετικά Ευαγγελικά αποσπάσματα, η εορτή των Θεοφανείων είναι βαθιά ριζωμένη στις παραδόσεις της Ελληνικής διαχρονίας. Σε άλλη περίπτωση τα Θεοφάνεια αποτέλεσαν αφορμή για προβληματισμό στα πεδία της θεολογίας αλλά και της ανθρωποκεντρικής / Αριστοτελικής Ορθόδοξης θρησκευτικής παράδοσης.

Εδώ περιοριζόμαστε να πούμε λίγα μόνο λόγια. Κυρίως ότι για όλα τα έθνη η μεταφυσική πίστη ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι Καταστατικής, αξονικής και διαμορφωτικής σημασίας. Η μεταφυσική πίστη, οι απορρέουσες παραδόσεις, οι ανθρωποκεντρικές προεκτάσεις των Ορθόδοξων Χριστοκεντρικών διδαχών και ο εν γένει ρόλος της Χριστιανικής μεταφυσικής πίστης υπήρξαν κύριοι άξονες της διαδρομής των Ελλήνων.

Το ερώτημα του πόσο θρήσκοι και Εκκλησιαζόμενοι είμαστε στην προσωπική μας ζωή δεν είναι του παρόντος και ίσως ποτέ δεν πρέπει να τίθεται διατακτικά. Ανεξαρτήτως αυτής της παραμέτρου, όμως, για όσους διαθέτουν Ελληνική υπόσταση –και εάν δεν διαθέτουν Ελληνική υπόσταση ένα ερώτημα που τίθεται είναι τι υπόσταση διαθέτουν, αν διαθέτουν υπόσταση κάποιας άλλης εθνικής υπόστασης ή εάν είναι ανυπόστατοι– η Ορθόδοξη Χριστοκεντρική παράδοση ενέχει οντολογικές προεκτάσεις στην εθνική ιδιοσυστασία των μελών του Ελληνικού έθνους. Και αυτές οι προεκτάσεις δεν σχετίζονται κατ’ ανάγκη με τις βαθμίδες μεταφυσικής πίστης και Εκκλησιασμού. Η ανθρωποκεντρική Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη και πολιτική παράδοση, κοντολογίς, είναι συστατικό στοιχείο των Ελληνικών πολιτικών παραδόσεων.

ΒΕΒΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΕΙΟΥ ΤΗΣ ΙΟΥΛΙΑΣ ΜΠΙΜΠΑ

Ιουλία Μπίμπα. Μια κοπέλα λεπτή, με τα μαλλιά τραβηγμένα κότσο, μοναχική, λιγομίλητη. Γεννημένη στη Σάμο. Παντρεμένη. Δασκάλα στο κατηχητικό σχολείο του Αγίου Νικολάου στο Κουκάκι. Οργανωμένη στην αντιστασιακή οργάνωση ΠΕΑΝ συμμετείχε στο πρώτο μεγάλο σαμποτάζ σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Η «ΔΑΣΚΑΛΙΤΣΑ»

Πρωί Κυριακής 20 Σεπτεμβρίου 1942.

Μια νέα γυναίκα βγαίνει από το σπίτι της στο Κουκάκι κρατώντας μια πάνινη τσάντα.

Παίρνει το τραμ και πηγαίνει στην Ομόνοια.

Από εκεί κατευθύνεται περπατώντας στην Πατησίων.

Εκεί την περιμένουν δύο άντρες.

Τα ονόματά τους είναι Αντώνης Μυτιληναίος και Σπύρος Γαλάνης.

Τους δίνει την τσάντα και φεύγει.

Λίγα λεπτά αργότερα μια φοβερή έκρηξη ισοπεδώνει το τριώροφο κτήριο όπου βρίσκονταν τσ γραφεία της Εθνικής Σοσιαλιστικής Πατριωτικής Οργάνωσης, της ναζιστικής ΕΣΠΟ - που από τα αρχικά της μόνο το Ο ήταν αληθινό.

Η ΕΣΠΟ που αποτελούνταν από «έλληνες» προδότες σχεδίαζε την αποστολή «ελληνικής» ταξιαρχίας για να πολεμήσει στο πλευρό των ναζί στο Ανατολικό μέτωπο κι εκείνο το πρωινό της Κυριακής τα γραφεία της ήταν γεμάτα προδότες.

Κάτω από τα ερείπια του κτηρίου ετάφησαν 29 μέλη της ΕΣΠΟ ανάμεσά τους και ο αρχηγός τους Στεροδήμος, 43 Γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες αφού στον 3ο όροφο εστεγάζοντο υπηρεσίες της Λουφτβάφε. Τραυματίστηκαν επίσης πέντε Γερμανοί στρατιωτικοί και 27 μέλη της ΕΣΠΟ.

Είναι το πρώτο μεγάλο σαμποτάζ σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Το έχει οργανώσει και εκτελέσει ο Ουλαμός Καταστροφών της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιζομένων Νέων.

Της ΠΕΑΝ που είχε ως πολιτικό καθοδηγητή τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο και ως αρχηγό τον Αξιωματικό της Αεροπορίας Κώστα Περρίκο.

Ανάμεσα στα μέλη της ΠΕΑΝ, βρισκόταν και μια 32χρονη δασκάλα με καταγωγή από τη Σάμο.

Η Ιουλία Ελευθερόγλου ζούσε στην περιοχή του Αγίου Νικολάου στο Κουκάκι με τον σύζυγό της, τον Κώστα Μπίμπα, ο οποίος ήταν τυφλός.

Ζούσαν φτωχικά, η Ιουλία εργαζόταν ως καθαρίστρια.

Είχε τελειώσει μόνο το Δημοτικό, αλλά επειδή δίδασκε στο Κατηχητικό του Αγίου Νικολάου, στη γειτονιά την αποκαλούσαν  «η δασκαλίτσα».

Μυήθηκε στην ΠΕΑΝ τον Μάρτιο του 1942 και από την αρχή ξεχώρισε  για το θάρρος της. 

Γι αυτό ο Περρίκος την ενέταξε στον Ουλαμό Καταστροφών.

Woke: Η αποδόµηση του ευρωπαϊκού –ελληνικού;– πολιτισµού

Απόσπασμα από την εισαγωγή των Γιώργου Καραμπελιά & Γιώργου Ρακκά στο βιβλίο, woke- Η καθολική αποδόμηση που κυκλοφορεί από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις.

Προσφάτως, τον Ιανουάριο του 2022, η συγγραφέας της σειράς των βιβλίων του Χάρι Πότερ, Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, αποκλείστηκε από την προβολή του έργου «Χάρι Πότερ: 20th Anniversary – ​​Return to Hogwarts», με πρωτοβουλία της Warner Media, γιατί είχε προβεί σε δηλώσεις που υποστήριζαν την… ύπαρξη γυναικείου φύλου και θεωρήθηκαν τρανσφοβικές! Η συγγραφέας της εμβληματικότερης, στην εποχή μας, νεανικής μυθοπλασίας αποκλείστηκε για λόγους «πολιτικής ορθότητας» από το ίδιο της το έργο!

Η βιομηχανία του Χόλλυγουντ θα επιβάλει τα κριτήρια της νέας πολιτικής ορθότητας των woke (αφυπνισμένων) στην απονομή των Όσκαρ γενικότερα: στο εξής, ένας ρόλος ομοφυλόφιλου δεν θα μπορεί να δίνεται παρά μόνο σε έναν ομοφυλόφιλο ηθοποιό, ένας διεμφυλικός χαρακτήρας σε έναν διεμφυλικό κ.ο.κ. Μάλιστα, όταν πρόκειται να παρουσιαστεί μια μαύρη προσωπικότητα, ο ηθοποιός θα πρέπει είναι τόσο μαύρος όσο και εκείνος τον οποίο υποδύεται· η Ζόε Σαλντάνα, που υποδύθηκε τη Νίνα Σιμόν, επικρίθηκε ως «ανεπαρκώς μαύρη» για τον ρόλο.

Καθόλου τυχαία άλλωστε, στην απόλυτη Woke ταινία, «Τα πάντα όλα», δόθηκαν επτά βραβεία Όσκαρ το 2023. Και την χαρακτηρίζουμε έτσι διότι ξετυλίγει το σύνολο της ιδεολογικής παλέτας του κινήματος. Τη φυλετιστική επανάσταση και την απόρριψη της «λευκότητας», τη γυναικεία υπεροχή έναντι των ανδρών, οι οποίοι υποτάσσονται, τη γυναικεία ομοφυλοφιλία, και τη γυναικεία αλληλεγγύη που ξεπερνά τις ταξικές διαφορές, τον αντιεθνικισμό και τον μετανθρωπισμό.

Η πρωταγωνίστρια είναι η έξυπνη και ικανή Κινέζα μετανάστρια, ιδιοκτήτρια πλυντηρίου ρούχων, παντρεμένη με έναν χαζούλη συμπατριώτη της, ενώ η κόρη της είναι λεσβία. Η πρωταγωνίστρια (την οποία υποδύεται η Μισέλ Γιο) αποκτά υπερφυσικές/μετανθρωπικές δυνάμεις και καταχεριάζει ορδές ανδρών, αστυνομικών και μπράβων, στη συντριπτική τους πλειοψηφία λευκών, κάποιος μάλιστα από τους «κακούς», αντί για ρόπαλο, κραδαίνει ένα κοντάρι τυλιγμένο με την αμερικανική σημαία. Ακόμα και η λευκή γυναίκα εφοριακός (η Τζέιμι Λη Κέρτις), με την οποία συγκρούεται η Γιο, υποχωρεί στο τέλος μπροστά στη γυναικεία αλληλεγγύη. Και στην τελική σκηνή, όπου οι γυναίκες αγκαλιάζονται στον θρίαμβό τους, ανασυστήνοντας μια νέα μορφή οικογένειας, τρέχει να προστεθεί και ο χαζούλης «μπάρμπα Θωμάς» Κινέζος (ο Τζόναθαν Κι Κουάν), στον οποίο παραχωρούν μεγάθυμα μια θέση, καθώς αναγνωρίζει το υποδεέστερο status του, ενώ ο αντιδραστικός Κινέζος παππούς μεταστρέφεται και αυτός – ως Κινέζος.

Η “Ακροδεξιά” ως εσωτερικός εχθρός στην εποχή της αποδόμησης των ταυτοτήτων

ΓΡΙΒΑΣ ΚΩΣΤΑΣ

Σε προηγούμενο άρθρο στο SLpress αναφέρθηκα στην προσπάθεια αποδόμησης της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στη Δύση, που βρίσκεται σήμερα εν εξελίξει, προωθούμενη από ένα πλέγμα εξουσιαστικών δυνάμεων. Ωστόσο, το πρόβλημα είναι πιο βαθύ και θα ήταν λάθος να αποδώσουμε την εξέλιξη αυτή αποκλειστικά σε κάποιες ελίτ, οι οποίες υποτίθεται ότι ελέγχουν τα πάντα.

Αυτές οι ομάδες προωθούν μεν δικές τους στοχοθετήσεις, πλην όμως δεν θα μπορούσαν να τις επιβάλλουν αν δεν πατούσαν πάνω σε ένα στιβαρό υπόστρωμα. Και το υπόστρωμα αυτό το προσφέρουν εκτεταμένες αλλοιώσεις που έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια στις δυτικές κοινωνίες, προερχόμενες από τη βαθιά κρίση που αντιμετωπίζει ο Δυτικός Πολιτισμός.

Συγκεκριμένα, όπως ο γράφων έχει υποστηρίξει και σε προηγούμενο άρθρo του στο SLpress, στον Δυτικό Κόσμο εξελίσσεται εδώ και χρόνια μια διαδικασία αποδόμησης των συλλογικών ταυτοτήτων, οι οποίες θεωρούνται συλλήβδην ως αυθαίρετες και ψευδείς “φαντασιακές” κατασκευές. Ξεκινήσαμε από την αποδόμηση του έθνους, συνεχίσαμε με αυτήν του λαού, μετά της κοινωνίας, της οικογένειας και καταλήξαμε να θεωρούμε ακόμη και τα φύλα ως αυθαίρετες, ψευδείς, κατασκευές, ενώ η διαδικασία αποδόμησης συνεχίζεται με την αμφισβήτηση πλέον της ίδιας της έννοιας του ανθρώπου ως κάτι ξεχωριστό και πολύ περισσότερο ανώτερο από οποιοδήποτε άλλο ζωικό είδος, ή ακόμη και από την τεχνητή νοημοσύνη.

Από την άρνηση του έθνους, λοιπόν, φθάσαμε στην άρνηση της ανθρωπότητας. Το μόνο που παραμένει ζωντανό μέσα σε αυτό το οντολογικό κενό είναι το άτομο. Για την ακρίβεια ένα απόλυτα περιχαρακωμένο, αυτονομημένο και πανίσχυρο στο εσωτερικό του βουλησιαρχικό άτομο, το οποίο αρνείται ακόμη και τις βιολογικές του συνιστώσες και θεωρεί ότι δια της βουλήσεως του μπορεί να ελέγχει απόλυτα τον εσωτερικό του κόσμο, επιλέγοντας ακόμη και το φύλο του ή την ανυπαρξία φύλου.

Η άνοδος του βουλησιαρχικού ατόμου

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Από την Ιστορία στο storytelling – Το τέλος των Μεγάλων

ΑΝΔΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΚΗΣ

«Η διερώτηση για το αν ο κόσμος είναι πραγματικός» μπορεί να είναι παλιά, όμως στην εποχή της εικονικής πραγματικότητας και του metaverse μοιάζει πιο επιτακτική, ειδικά μετά την υποχώρηση των μεγάλων αφηγήσεων του 20ου αιώνα που κατέστησαν σε ανύποπτο χρόνο «ύποπτες» οι προφήτες Μαρξ, Νίτσε, Φρόιντ. Φυσικά, οι αφηγήσεις δεν εξαφανίστηκαν, αφού αποτελούν «το θεμέλιο της ταυτότητας» απλώς κατακερματίστηκαν, εξατομικεύτηκαν, εμπορευματοποιήθηκαν με αποτέλεσμα να χαθεί το μεγάλο προσδιοριστικό νόημα, να κυριαρχήσει ο βούρκος του παραλόγου. Έτσι, ο άνθρωπος, ζώο λογικό, μιμητικό, πολιτικό (και μεταφυσικό), είναι «το μόνο ον που εκπλήσσεται με την ίδια του την ύπαρξη», γι΄ αυτό και αποκτά «οντολογικό άγχος» καθώς «όλη μας η αξία συνίσταται στη σκέψη».

Με αυτούς τους φιλοσοφικούς στοχασμούς ο Γάλλος ιστορικός και ειδικός στον ναζισμό Johann Chapoutot στο βιβλίο του «Η μεγάλη αφήγηση – Εισαγωγή στην ιστορία του καιρού μας» (μετ. Γ. Καράμπελας, εκδ. ΠΟΛΙΣ, 2023) μας προετοιμάζει για κάτι όχι τόσο αισιόδοξο που έρχεται ολοταχώς καταπάνω μας. Στην ουσία μας παρέδωσε μία εργαλειοθήκη ερμηνείας του παρόντος και ιχνηλάτισης του μέλλοντος αφού η ανθρωπότητα (τουλάχιστον στη δυτική της έκφανση) κουβαλάει υποδόριες ιστορικές δυναμικές που τη στοιχειώνουν….

Με μια καταλυτική ευρυμάθεια σύγχρονων μελετών και μιας μεγάλης λογοτεχνικής γκάμας ο Γιοχάν Σαπουτό φεύγει από τη γεγονοτολογία και στρέφεται στο πνεύμα, την κουλτούρα για να μας εισάγει στις αιτίες που οδήγησαν στην αποδόμηση και στην κατάρρευση των μεγάλων αφηγήσεων. Στην ουσία πρόκειται για μια πραγματεία της φιλοσοφίας της ιστορίας του καιρού μας, μια συγκέντρωση αποδείξεων της επικείμενης αλλαγής παραδείγματος…

Η θεώρησή του είναι κυρίως γαλλοκεντρική, εντάσσεται και πάσχει από το σύνδρομο του Δυτικού Κανόνα. Αναμφίβολα η θεώρηση αυτή έχει μεγάλη αξία για μας τους δυτικούς, διότι το τέλος των μεγάλων αφηγήσεων αφορά πρωτίστως τη δυτική ρητορεία. Οι άλλοι δεν έχουν μιλήσει ακόμα.

Οι αιτίες της κατάρρευσης των μεγάλων αφηγήσεων

Το πρώτο αποδεικτικό στοιχείο που προσκομίζει ο Σαπουτό αναφέρεται στην «εξάντληση της προνοιοκρατίας». Γράφει για την Καθολική Εκκλησία και την διανοητική εξουσία της μετά την απόσχισή της από το ιουδαϊσμό, εξουσία που άσκησε μέσα από τη θεολογία στην πρόσληψη και την υφή του χρόνο επί αιώνες, εγκαινιάζοντας ένα «χριστιανικό καθεστώς ιστορικότητας» σε αντίθεση με τον κυκλικό χρόνο των Ελλήνων. Η «αμετάκλητη περατότητα του χρόνου» που χορηγεί η Εκκλησία ως «δηλητήριο» (Νίτσε), διαθέτει το αντίδοτο της «αιώνιας ζωής». Τη μέθοδο αυτή χρησιμοποίησαν πάπες, κρίσιμοι θεολόγοι και Καθολικοί φιλόσοφοι μέχρι την αντιμετώπιση του Διαφωτισμού που εκκοσμίκευσε τον διανυσματικό χρόνο των χριστιανών με τη μορφή της «προόδου».

Η δεύτερη απόδειξη που πραγματεύεται ο Σαπουτό είναι η διαπίστωση που προέκυψε σοκαριστικά μετά τον Μεγάλο Πόλεμο, επικαλούμενος τον ποιητή Πολ Βαλερύ ότι «η άβυσσος της ιστορίας είναι αρκετά μεγάλη για όλους. Νιώθουμε ότι ένας πολιτισμός είναι τόσο εύθραυστος όσο μια ζωή». Γράφει: «Ο Μεγάλος Πόλεμος προκάλεσε αναταραχές στη γλώσσα, αμφιβολίες στην αφήγηση, έως και εξέγερση ενάντια στη διήγηση» και ακόμα «η κρίση της επιστημονικής αφήγησης, η κρίση του Διαφωτισμού έτσι όπως τον αναθεώρησε, διόρθωσε και εμβάθυνε ο επιστημονισμός, είναι επίσης κρίση του νοήματος». Και επιστρέφει στον Βαλερύ με το ότι «η ιστορία είναι το πιο επικίνδυνο προϊόν που έχει αναπτύξει η χημεία της διάνοιας»… για να φτάσει στους υπαρξιστές και να εξηγήσει πως αφού δεν υπάρχει Θεός για να μας δώσει μια ουσία, άρα ούτε και πρόνοια, δηλαδή δεν έχουμε πια την πολυτέλεια να σκεφτόμαστε με όρους πεπρωμένου ή προορισμού, ο άνθρωπος «γίνεται από πρόσωπο χαρακτήρας» με αποτέλεσμα η «εμπειρία του παραλόγου ως ριζική συνειδητοποίηση» προκαλεί «ναυτία».

Η τρίτη απόδειξη – δυναμική αλλαγής παραδείγματος στην Ιστορία αφορά στην κατάρρευση της «μαρξιστικής εσχατολογίας» που είχε προσλάβει θρησκευτικά χαρακτηριστικά, συγγενή με αυτά της Καθολικής Εκκλησίας, όχι μόνο οραματικά και οργανωτικά, αλλά και ψυχαναλυτικά. Ο διαλεκτικός υλισμός έρχεται να εκκοσμικεύσει τις ελπίδες των ανθρώπων και να διαυγάσει την ιστορία που εν τέλει είναι ταξικός ανταγωνισμός. Υπό το πρίσμα του ιστορικού υλισμού, ο Σαπουτό διέρχεται τις τραγικές εσωτερικές περιπέτειες του κομμουνισμού και της «φετιχοποίησης του κόμματος» μέσα από τις μεταλλάξεις που επέβαλαν οι πραγματικές συνθήκες και η διαστροφή της διάνοιας του Ιωσήφ Στάλιν.

Η τέταρτη απόδειξη αφορά την αποδόμηση στην ιστορική πράξη της κοσμοθεωρίας του ναζιστικού κόμματος (Weltanschauung) η οποία προσέλαβε και αυτή χαρακτηριστικά πολιτικής θρησκείας ανταποκρινόμενη στις βαθύτερες ψυχολογικές ανάγκες της γερμανικής κοινωνίας του Μεσοπολέμου. Στην τελευταία απολογία του στη Νυρεμβέργη (1948) όπου δικάζεται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, ο στρατηγός των SS και διοικητής του Einsatzgruppe D –ομάδα επέμβασης που έδρασε στην Ουκρανία και την Κριμαία- δρ Όττο Όλεντορφ αναλύει τον ναζισμό ως «πολιτισμικό ή ακόμα και πνευματικό φαινόμενο» και λέει:

«Ο ναζισμός δεν είναι η αιτία, αλλά η συνέπεια μιας πνευματικής κρίσης. Απευθυνόμενος στους δικαστές του λέει πως η ήττα του ναζισμού δεν έλυσε επ’ ουδενί αυτή τη μεγάλη κρίση του καιρού μας, διότι οι «υπέρτατες αξίες και κριτήρια για το πώς πρέπει να αισθάνεται, να σκέφτεται και να δρα κανείς εξακολουθούν να απουσιάζουν. Τα μεταφυσικά θεμέλια είναι απόντα». Έτσι, «η δημοκρατική ιδέα είναι πολύ επιφανειακή. Δεν εμπεριέχει αυτή τη βεβαιότητα που θα όριζε την ανθρώπινη ζωή στην ολότητά της. Απονέμει καθήκοντα και δικαιώματα σε πρόσωπα και σε κοινωνικές οργανώσεις, χορηγεί ατομικές ελευθερίες –αλλά ποτέ δεν τις δικαιολογεί».

Πέμπτον, ο Σαπουτό, στο κεφάλαιο με τίτλο «Με λευκή φωνή» διερευνά τη μεταπολεμική λογοτεχνία στη Γερμανία, την «λογοτεχνία των ερειπίων», για να περάσει στη συνέχεια στη γαλλική. Ξεκινάει με τη διαπίστωση πως μετά το 1945 ξέσπασε μια «πραγματική κρίση της αφήγησης» αφού «η μελέτη των λόγων που δίνουν νόημα στην ιστορία συνεπάγεται εξέταση των στιγμών κατά τις οποίες η ιστορία μοιάζει να εκδικείται το νόημα».

Επικαλείται τον φιλόσοφο της Σχολής της Φρανκφούρτης Τέοντορ Αντόρνο που στο κείμενό του 1951 «Κριτική του πολιτισμού και κοινωνία» γράφει πως «η κριτική του πολιτισμού έρχεται αντιμέτωπη με το τελευταίο στάδιο της διαλεκτικής μεταξύ πολιτισμού και βαρβαρότητας: το να γράφει κανείς ποιήματα μετά το Άουσβιτς είναι πράξη βάρβαρη».....

Η συνέχεια ΕΔΩ...

Οικοφοβία”: Το μίσος για την πατρίδα και τον λαό σου

“Οικοφοβία”: Το μίσος για την πατρίδα και τον λαό σου

Του Diego Fusaro

Ο Diego Fusaro (Ντιέγκο Φουσάρο) είναι Ιταλός φιλόσοφος που διδάσκει Ιστορία της Φιλοσοφίας στο IASSP στο Μιλάνο (Ινστιτούτο Ανώτερων Στρατηγικών και Πολιτικών Σπουδών). Είναι πτυχιούχος Ιστορίας της Φιλοσοφίας και κάτοχος διδακτορικού στη Φιλοσοφία της Ιστορίας. Οι μελέτες του εστιάζονται στον γερμανικό ιδεαλισμό, στους προπαρασκευαστικούς στοχαστές του (Spinoza) και στους οπαδούς του (Marx), με ιδιαίτερη εστίαση στα ιταλικά ρεύματα σκέψης (Gramsci, Gentile). Τον Ιούλιο του 2013, η εφημερίδα “La Repubblica” τον χαρακτήρισε ως έναν από τους τρεις πιο ελπιδοφόρους νέους ευρωπαίους φιλοσόφους.

* * *

Ο αγώνας των ιεροφαντών της παγκοσμιοποίησης εναντίον της σταθερής και ριζωμένης ταυτότητας είναι ο ίδιος ενάντια των συνόρων ως μιας όχθης που σχηματίζει έναν καθορισμένο και περιορισμένο χώρο, ικανό να αυτοκυβερνηθεί σύμφωνα με τους δικούς του κανόνες, αποτελεί την βασική αρχή της μετα-δημοκρατικής ετερονομίας του παγκόσμιου καπιταλισμού.

 Από την άλλη πλευρά, το ίδιο το όριο είναι απαραίτητο για την οικοδόμηση της ταυτότητας, η οποία διαμορφώνεται πάντοτε σε σχέση με την ετερότητα : όπως το λέει και ο τίτλος του γνωστού δοκιμίου του Heidegger, “Identität und Differenz” η Ταυτότητα και η Διαφορά σχηματίζουν ένα εννοιολογικό ζευγάρι στο οποίο κάθε όρος εμφανίζεται ως απαραίτητος για την ύπαρξη και τον ορισμό του άλλου. Δεν μπορεί να υπάρχει ταυτότητα, εκτός αν αυτή δεν έχει διαφορά σε σχέση με τους άλλους. Ούτε μπορεί να υπάρξει διαφορά, εκτός από την περίπτωση που υπάρχουν πολλαπλές ταυτότητες.

Εάν, μέσω της κατεδάφισης των ορίων, εξαφανιστεί η ετερότητα και παραμείνει μόνο η αβεβαιότητα, τότε κάθε πιθανή ταυτότητα αποκρύπτεται για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Ο διάλογος μπορεί να γίνει μόνο όταν υπάρχουν ισχυρές ταυτότητες, οι οποίες έχουν αξίες και ρίζες: είναι το αντίθετο του πολυπολιτισμικού διαλόγου που προωθείται και επαγγέλλεται από τους αποστόλους της παγκοσμιοποίησης. Στην ουσία, είναι ένας σιωπηλός διάλογος, στον οποίο τα μέρη, αφού έχουν γυμνωθεί από την ταυτότητά τους, δεν έχουν αφήσει κυριολεκτικά τίποτα να πει το ένα στο άλλο.

ΕΙΚΟΝΟΚΛΑΣΤΕΣ ΕΝΑΝΤΙ ΕΙΚΟΝΟΔΟΥΛΩΝ ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ!

Του Γιώργου Τασιόπουλου

Να θυμίσουμε ότι ο όρος βανδαλισμός προήλθε από το μάχιμο γερμανικό φύλο των Βανδάλων, οι οποίοι συνήθιζαν κατά τις εκστρατείες τους να καταστρέφουν έργα τέχνης από τους τόπους των κατακτήσεών τους. Κατέστρεφαν κυρίως αγάλματα, αφαιρώντας συνήθως τις μύτες και τα αυτιά των προσώπων κι αυτό με αφορμή μια προκατάληψη που έλεγε πως τα αγάλματα διαθέτουν ψυχή και έτσι, καταστρέφοντάς τα, αφαιρούσαν τη δυνατότητα να εισέρχεται και να εξέρχεται η ψυχή μέσα στο άγαλμα.

Δυστυχώς, στα μάτια και ο βανδαλισμός των ηρώων του '21 στην Αργυρούπολη.

 

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΙΔΕΕΣ ΤΩΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ ΚΑΙ Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥΣ

Ουδείς διανοήθηκε, εκδικούμενος για τις πολικές ιδέες τους, να καταστρέψει το έργο καλλιτεχνών.
Χαρακτηριστικά τα παραδείγματα του Νταλί και του Καζαντζάκη.

Ο Νταλί έχει χαρακτηριστεί ως υποστηρικτής του φασιστικού καθεστώτος του Φράνκο στην Ισπανία. Οι πολιτικές του απόψεις ήταν άλλωστε και η αιτία της διαμάχης του με πολλά από τα μέλη του υπερρεαλιστικού κινήματος. Αν και στα νεανικά του χρόνια, ο Νταλί είναι γνωστό πως συνδέθηκε πιο στενά με τον χώρο του αναρχισμού και του κομμουνισμού στη διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου πολέμου, αρνήθηκε να κάνει αντίσταση ή να επιλέξει στρατόπεδο. Συνδέθηκε ωστόσο περισσότερο με το καθεστώς του Φράνκο, ιδιαίτερα κατά την επιστροφή του από την Αμερική στην Ισπανία μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο ίδιος ο Νταλί ζωγράφισε και ένα πορτραίτο της κόρης του Ισπανού δικτάτορα.
Ο Νταλί έχει δηλώσει ο ίδιος ότι δεν έχει πολιτική θέση. Είναι αναρχικός, αλλά και μοναρχικός, και τα δύο όμως σε μεταφυσικό επίπεδο και όχι σε πολιτικό.

Η ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

από Βασίλης Βιλιάρδος

Η χαριστική βολή θα είναι η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με τους Τούρκους, η οποία θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για την Κύπρο, τη Θράκη και τα νησιά μας, με τις βίζες που δόθηκαν για την ειρηνική κατάληψη τους – μέσω της προσφυγής στη Χάγη, δήθεν μόνο για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ, αλλά τελικά για όλα όσα απαιτούν οι Τούρκοι. Συμφωνούν οι αριστεροί, λόγω του ιδεοληπτικού διεθνισμού τους, αλλά οι δεξιοί θα χρειαστούν ξανά φροντιστήριο, εκβιασμούς και ενδοτικούς – τύπου Μπακογιάννη. Συμφωνεί επίσης η εγχώρια ελίτ που διαβλέπει επιχειρηματικές ευκαιρίες – αδιαφορώντας για όλα τα υπόλοιπα. Η ελληνική κοινωνία είναι ανίκανη να αντιδράσει, λόγω μνημονίων, φτωχοποίησης, ακρίβειας, χειραγώγησης, κατακερματισμένης αντιπολίτευσης κοκ. – οπότε η χρονική στιγμή είναι κατάλληλη, για την επικράτηση του εθνομηδενισμού.

Η επέλαση του εθνομηδενισμού

Είναι απίστευτο το πόσο έντεχνα οι δεξιές ολιγαρχικές ελίτ χρησιμοποιούν την αριστερή ιδεοληψία, τους εκβιασμούς, την ενδοτικότητα για χάρη της καρέκλας και τα φροντιστήρια – για να επιβάλουν την ατζέντα τους.

(α) Πρώτα φέρνουν τη νομιμοποίηση των παράνομων, σε δήθεν περιορισμένη κλίμακα – συμφωνούν οι αριστεροί, λόγω του ιδεοληπτικού διεθνισμού τους, ενώ οι δεξιοί απλά εθελοτυφλούν.

(β) Μετά φέρνουν την επιστολική ψήφο, με στόχο τη χειραγώγηση των αποτελεσμάτων των ευρωεκλογών – όπου τυχόν νίκη της ΝΔ, θα καταστήσει τον Κ. Μητσοτάκη απόλυτο κυρίαρχο, μονάρχη. Συμφωνούν οι αριστεροί, με το πρόσχημα της ψήφου των αποδήμων – δεν χρειάζονται φροντιστήριο οι δεξιοί.

(γ) Ακολουθεί ο γάμος των ομοφυλοφίλων, με την υιοθεσία παιδιών που τον συνοδεύει και που θα διαλύσει τον πυρήνα της κοινωνίας: την οικογένεια – ενώ δεν είναι αποδεκτή η ελληνική ορθοδοξία από τη Δύση. Η ηγεσία της εκκλησίας είναι ανύπαρκτη – οπότε ο χρόνος είναι κατάλληλος. Συμφωνούν οι αριστεροί λόγω δικαιωματισμου, αλλά χρειάζονται φροντιστήριο και εκβιασμούς οι δεξιοί. Χρησιμοποιούνται έντεχνα οι ενδοτικοί τύπου Γεωργιάδη – με τις συνήθεις διαδοχικές κυβιστήσεις τους, για χάρη της καρέκλας.

(δ) Η χαριστική βολή θα είναι η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με τους Τούρκους, η οποία θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για την Κύπρο, τη Θράκη και τα νησιά μας, με τις βίζες που δόθηκαν για την ειρηνική κατάληψη τους – μέσω της προσφυγής στη Χάγη, δήθεν μόνο για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ, αλλά τελικά για όλα όσα απαιτούν οι Τούρκοι.

Συμφωνούν οι αριστεροί, ξανά λόγω του ιδεοληπτικού διεθνισμού τους, αλλά οι δεξιοί θα χρειαστούν ξανά φροντιστήριο, εκβιασμούς και ενδοτικούς – τύπου Μπακογιάννη. Συμφωνεί επίσης η εγχώρια ελίτ που διαβλέπει επιχειρηματικές ευκαιρίες – αδιαφορώντας για όλα τα υπόλοιπα.

Τέλος, η ελληνική κοινωνία είναι ανίκανη να αντιδράσει, λόγω μνημονίων, φτωχοποίησης, ακρίβειας, χειραγώγησης, κατακερματισμένης αντιπολίτευσης κοκ. – οπότε η χρονική στιγμή είναι κατάλληλη, για την επικράτηση του εθνομηδενισμού.
Το πολωνικό πραξικόπημα και η Ελλάδα

Όλα όσα συνέβησαν στην Πολωνία μετά τις τελευταίες εκλογές, ήταν κωμικοτραγικά – αφού στην αρχή το ηττημένο κόμμα (PiS) δεν ήθελε να εγκαταλείψει την εξουσία. Καθυστέρησε δε τη μεταβίβαση της κυβέρνησης, σχηματίζοντας μία νέα – παρά το ότι δεν είχε την πλειοψηφία στη Βουλή!