Μπροστά στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο

Του Γιώργου Κυριακού 

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ

“Πτώματα ακέφαλα χορεύανε τρελά και τρέχανε σα μεθυσμένα όταν βαρούσανε οι καμπάνες. Τότε, θυμάσαι, που μου λες: 

Ετέλειωσεν ο πόλεμος”! 

Το 1995 συμμετείχα σε θερινές συναντήσεις σε κάποιον πανεπιστημιακό χώρο. Θα έλεγα πολλά υποσχόμενες. Ήταν το “Πεδεμόντιο” του εγχώριου κινήματος antifa που έθεσε και το ζήτημα της αυτομόρφωσης, το οποίο τιμά μέχρι σήμερα. Δεν ήταν στις προθέσεις των εμπνευστών του, αυτή ακριβώς η εξέλιξη αυτού του κινήματος. Όμως εκεί για πρώτη φορά άκουσα συνδαιτυμόνα να επιχαίρει τον προειδοποιητικό βομβαρδισμό στην πρώην Γιουγκοσλαβία από τον Κλίντον. Μέχρι τότε με τις μικρές μας θεωρητικές δυνάμεις -ως αναρχικοί- εναντιωνόμαστε στους πολέμους και στους επεμβαίνοντες κατακυρώνοντας τις αιτίες στο μισητό μας κράτος και κεφάλαιο. Όχι άδικα – όχι με αρκετά εφόδια. Τη δεύτερη φορά, που βρέθηκα απροετοίμαστος, ήταν το 1999 μετά την επέμβαση της Δύσης στην εναπομείνασα Γιουγκοσλαβία. Σε ένα σπίτι που μαζευόταν μια περιφερειακή συλλογικότητα και σ’ ένα άλλο που συζητιόταν η ύλη περιοδικού, οι αντιπολεμικές διαμαρτυρίες κρίθηκαν από πρόσωπα “βούρκος” και “βόθρος” επί λέξει. “Κρατούσαν ελληνικές σημαίες”, “ο αντιαμερικανισμός είναι πατριωτισμός” και “όταν κοιμάσαι πατριώτης ξυπνάς εθνικιστής”. Το 2000 σε εκδήλωση για τη διεθνή διαδήλωση της Πράγας, σε αμφιθέατρο εκπαιδευτικού ιδρύματος, η συζήτηση εξόκειλε πάλι στις διαδηλώσεις του 1999 και στις εκτοξευμένες μολότοφ στην Πρεσβεία του Θανάτου, που κάποιοι τις αποκάλεσαν “πατριωτικές μολότοφ”, δηλαδή κατακεραύνωναν αναρχικούς που διαδήλωναν στον ίδιο χώρο με “εθνικιστές”. Μέχρι τότε αυτά μού ήταν ακατανόητα κι έζησα μια “κανονικότητα” μέχρι το 2003 στις αντιπολεμικές πορείες ενάντια στην επέμβαση στο Ιράκ. Από τότε δεν εκδηλώθηκε -χωρίς όρους- συλλογικό, ενωτικό, ενάντιο, το αντιπολεμικό συναίσθημα, έστω και με αυτές τις παραφωνίες που ωστόσο βαθμιαία κυριαρχούσαν, όχι σαν ένα νέο αφήγημα που διεκδικεί το σύμπαν αλλά διυλισμένο σε μικρούς αυτόφωτους διάττοντες αστέρες. 

●Σήμερα (σωστά) τα κινήματα ασχολούνται με την Παλαιστίνη. Η γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ είναι αποστομωτική. Τόσο όμως που να υπονοούν για την καταστροφή (αποκλειστικά) του κράτους του; Στο μεταξύ οι κατοχές της Κύπρου και της Αρμενίας είναι ανύπαρκτες. Όποιος τολμήσει να τις θίξει δημιουργεί αμηχανία στο κοινό για να μην αναφερθώ περισσότερο στα εξαρτημένα αντανακλαστικά της εξίσωσης [ενάντιος στη Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία, δηλαδή ΟΧΙ στα τετελεσμένα της τουρκικής κατοχής = εθνικιστής]. Για άλλους υπάρχει και το Κουρδιστάν ή μόνο αυτό. Το φασιστικό κράτος της Τουρκίας αναφέρεται μόνο για την στρατιωτική κατοχή στο Άφριν ή για τις διώξεις των Κούρδων. Κι ας έχουν οι Κούρδοι, τον Έλληνα Κύπριο Θεόφιλο Γεωργιάδη, στο Πάνθεον των μαρτύρων τους. Για τη βόρεια Ήπειρο, ούτε λόγος για τα δικαιώματα του Ελληνισμού στην Αλβανία, που υποφέρει από τον ιδιότυπο δικτατορίσκο πρωθυπουργό και την κουστωδία των ολιγαρχών του και μετατρέπει το κράτος του σε μικρή Τουρκία των Βαλκανίων. 

●Σήμερα μια εκκωφαντική σιωπή για τη διάλυση της Συρίας, προκαλεί ανατριχίλα. Ο ισλαμοφασισμός, σύμμαχος της Τουρκίας, η οποία στηρίζει εργαλειακά την Παλαιστίνη μαζί με τον νεοσιωνισμό υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ, που εργαλειακά στηρίζουν τους Κούρδους, δεν βρίσκει αντίπαλο. Κούρδοι, Παλαιστίνιοι συνωστίζονται ή συγκρούονται στα μυαλά και οι λαοί της Συρίας, ειδικά οι χριστιανικοί λαοί όπως οι Ρουμ Ορτοντόξ, (Ρωμιοί Ορθόδοξοι) βρίσκονται στις χειρότερες ώρες τους. Η συλλογική Δύση στηρίζει το ισλαμοφασιστικό καθεστώς, χαριεντίζεται με τις ονειρώξεις του για τουρκοϊσλαμικά τόξα και επιρροές και οι αντιπολεμικές φωνές εκλείπουν ακόμα και με τις όποιες τους φενάκες ή ιδεοληψίες. Απειλείται η Κύπρος, απειλείται το Αιγαίο και οι επιρροές της Τουρκίας δημιουργούν συμμάχους στα Βαλκάνια, που κοιτούν προς το μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης. Οι ΗΠΑ και ο ευρωπαϊκός πυρήνας-ακόλουθος απλά μας βλέπουν σαν χώρο επέκτασης που λειτουργεί για τις ορέξεις τους στη σύγκρουση με τη Ρωσία. Ο χώρος διαλόγου ενός αντιπολεμικού κινήματος που θα δημιουργούσε αλληλοεπιδράσεις στα μέλη του είναι παρελθόν. 

ΑΣ ΠΑΜΕ ΠΙΣΩ

Θα ξεκινήσω από το σήμερα προς το 2003, κι όχι από την Ελλάδα. Μιλάω ενίοτε με τον Αλβανό αγωνιστή και πρώην πολιτικό κρατούμενο στα καλύτερα 17 χρόνια της ζωής του, Φατός Λουμπόνια (ο μόνος ή από τους καταμετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού Αλβανούς διανοούμενους που μίλησαν ενάντια στην στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ – ευρωπαϊκού πυρήνα της ΕΕ στη Γιουγκοσλαβία το 1999). Του ζητάω εναγωνίως να μου υποδείξει άλλες ανεξάρτητες φωνές για να βρούμε εν τέλει μια άκρη σε αυτόν τον μικρό βαλκανικό πλανήτη που οι μασχάλες του είναι η μια στην Αδριατική και άλλη στη Μαύρη Θάλασσα. “Δεν υπάρχουν, το Ίδρυμα Σόρος τους έχει στρατολογήσει” μου λέει, “δεν υπάρχουν ανεξάρτητες φωνές, ίσως μόνο κάποιοι που όμως πάσχουν από YUGO-nostalgia”. Συνωμοσιολόγος κι αυτός παιδιά;

Οδεύοντας προς τα πίσω, προς τη σύγκρουση συλλογικής Δύσης - Ρωσίας στο έδαφος της Ουκρανίας, παρατηρεί κανείς πως το σύνθημα “ούτε ΝΑΤΟ ούτε ΝΑΤΟ” αφήνει ένα τεράστιο κενό για τους “αμυνόμενους” Ρώσους που απειλούν να εκτοξεύσουν τους πυρηνικούς πυραύλους τους σε όλο δυτικό ημισφαίριο. Από την άλλη, στον υποτιθέμενο διάλογο παρουσιάζονται οι Ουκρανοί αναρχικοί που αυτοργανωμένοι αμύνονται στην επίθεση των Ρώσων. “Ναι και με το ΝΑΤΟ” είχαν διατυπώσει σε κείμενά τους. Ο εργαλειακός αντιφασισμός είτε υπερασπίζοντας το Ντονμπάς είτε κατακραυγάζει τον Πούτλερ δεν συνέβαλε σε ένα αντιπολεμικό κίνημα.

 

Κι αυτή η (υπόκωφη ή άλλοτε ηχηρή) κοινωνική σύγκρουση ξεκίνησε όταν τελείωσε η περίοδος εγκλεισμών ή περιοριστικών μέτρων λόγω πανδημίας. Το παγκόσμιο πείραμα είχε διατελέσει πολλές από τις αποφάσεις της διεθνούς ελίτ και της εγχώριας φωτοτυπίας της. Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του έχει πάρει από το 2020 τις θέσεις του στις επάλξεις. Κάθε αμφισβήτηση για τις αποφάσεις του, που βάδιζαν με κινέζικο βήμα προς τον ολοκληρωτισμό, εθεωρείτο “ψεκασμένη” και για το (μισό) κίνημα “φασιστική” - “Τραμπική”. 

Ολοταχώς βαδίζοντας προς το 2015 και την έκρηξη του μεταναστευτικού, που αφέθηκε στις ΜΚΟ, (οι οποίες βρέθηκαν στο στόχαστρο μόνο για “ταξικά” ζητήματα, δηλαδή απλήρωτους εργαζόμενους, γεγονότα που γνωστοποιούνταν σε αφίσες στα Εξάρχεια και στα κινηματικά μέσα), διαφάνηκε η τομή. Εν τέλει ίσως υπήρξε επέμβαση στη Συρία κι αν δεν το υπενθύμιζαν κάποιοι Έλληνες αναρχικοί και κομμουνιστές μαχητές κατά του ISIS ίσως και να μην το γνωρίζαμε. Άλλωστε γιατί να είμαστε με τον “χασάπη” Χαφέζ Αλ Άσαντ λες και δεν θα διαδηλώναμε για την “Αλληλεγγύη – όπλο των λαών”. Ίδιες και τότε οι παραφωνίες για τον “χασάπη” Μιλόσεβιτς ή τον “χασάπη” Σαντάμ, αλλά σε άλλα μεγέθη, μεγέθη που ολοένα πολλαπλασιάζονταν και διαιρούνταν από τον πρώτο Πόλεμο του Κόλπου και μετά. Στο εξής ο Οτζαλάν, τότε πολιτικοστρατιωτικός ηγέτης του ΡΚΚ που χαρακτηριζόταν εθνικιστής – σοβινιστής, θα μετατρεπόταν κάτι σαν οριεντάλ αναρχικός πατέρας. Όμως η περίπτωση των μαχητών κατά του ISIS θα ήταν και η μοναδική. Θα υπενθύμιζε -εμμέσως- ότι το μεταναστευτικό είναι αποτέλεσμα του πολέμου κι όχι ένα συνηθισμένο πεδίο αντιρατσισμού και αντιφασισμού σε πρωτόγνωρες συγκυρίες όπου το επίσημο δίκτυο [κράτος – κυβέρνηση - ΜΚΟ] χρησιμοποιούσε σχεδόν τα ίδια επιχειρήματα με τα “ανταγωνιστικά” του κινήματα. 

Μέχρι και το 2003 δεν αναφάνηκαν αιτίες για την -χωρίς όρους- εκδήλωση του αντιπολεμικού αντανακλαστικού. Το μεταναστευτικό ήταν μια γοητευτική ευκαιρία αποδόμησης μιας ενιαίας αφήγησης, της εγρήγορσης για το νέο “υποκείμενο” που όμως γύρισε την πλάτη του στους υποστηρικτές του. Δεν ήρθαν οι μετανάστες στη χώρα για να κάνουν διεθνείς ταξικούς αγώνες. Ο πόλεμος ήταν όμως πάντα παρών. Εμείς απείχαμε από τον πόλεμο ενάντια σε αυτόν.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

“Είστε υπέρ ή κατά; Δε σας ζητούμε φυσικά να πάψετε τις ασχολίες σας, να διακόψτε τη ζωή σας, τις προσφιλείς εφημερίδες σας, τις συζητήσεις στο κουρείο, τις Κυριακές σας στα γήπεδα. Μια λέξη μόνο”. 

Όλα τα συνηθίζει ο άνθρωπος; Πώς ζούσαν 2.000.000 ψυχές σε μια περιοχή με έκταση σαν της Λευκάδας του Ιονίου, στη Γάζα; Πώς ζούνε τώρα εκτοπισμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, με σχεδόν 50.000 νεκρούς και δεκάδες χιλιάδες τραυματίες κι ανάπηρους συγγενείς, φίλους, γείτονες της προηγούμενης “κανονικότητας”, χωρίς νερό, χωρίς τροφή, χωρίς φάρμακα, χωρίς στέγη; Πώς ζουν τα εκατομμύρια προσφύγων Ουκρανών που εγκατέλειψαν τις εστίες τους για να γλιτώσουν τον πόλεμο και αρκετοί από αυτούς δεν ανταποκρίνονται στις νέες “σειρές” που προσκαλεί ο Βολοντμίρ Ζελένσκι για τον πόλεμο; Πώς ζουν όσοι δεν εγκατέλειψαν τις εστίες τους δίπλα στους Ρώσους φαντάρους και θα δουν (αμφότεροι) τα ραδίκια ανάποδα; Είναι αδύνατον να το γνωρίζουμε αλλά ίσως θα πρέπει να ρωτήσουμε έναν Έλληνα της Κύπρου από τους 200.000 πρόσφυγες που έχασαν τις εστίες τους το 1974.

Πώς ζούμε όμως εμείς τους πολέμους, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, με την έντονη ή καθυστερημένη μας καθημερινότητα, με τα κουνούπια που ενοχλούν, με τον καύσωνα, με το κυκλοφοριακό, με τα τρεξίματα σε γιατρούς, με το καζανάκι που χάλασε, με τη δουλειά που βαριόμαστε, με τη γυναίκα ή τον άντρα που χωρίσαμε, με τα ψώνια, με την ανάρτηση στα ΜΚΔ, με τα διαβάσματα για τη σχολή, με την ανεργία και τη μιζέρια στο σπίτι; Πώς ζει ο Κύπριος με 50.000 να τον σημαδεύουν ακατάπαυστα, δίπλα του στη γραμμή αντιπαράταξης; 

Το πρώτο είναι τα οικονομικά που πάνε από το κακό στο χειρότερο. Η τρομοκρατία στα super market, στους διογκωμένους λογαριασμούς που πρέπει να πληρώσεις, στην τρομοκρατία της ΑΑΔΕ, στους γιατρούς και σε εξετάσεις, στα φροντιστήρια των παιδιών, σε κάθε σου βήμα, πρόσεχε μη χάσεις την κάρτα σου. 

Το δεύτερο είναι η αισθητική του πολέμου που έχει διεισδύσει μέσα μας - “στις ειδήσεις τα βλέπεις και τρως” έλεγαν στίχοι των Magic De Spell. Η προσαρμοσμένη κατάθλιψη πως τα πράγματα χειροτερεύουν αλλά συνεχίζουμε να δουλεύουμε ή όχι, να κάνουμε διακοπές ή όχι, να χρωστάμε ή όχι, να βγαίνουμε σε μαγαζί ή όχι, τέλος πάντων να συνεχίζουμε σε ένα καθοδικό σπιράλ. 

Το τρίτο είναι η θανατηφόρα σιωπή, το πεδίο για κάθε “παρέκκλιση” του κράτους: όπλα για την Ουκρανία, στήριξη του Νετανιάχου, χαρούλες για τη διάλυση της Συρίας και τη φυγή του δικτάτορα, νέοι ενεργειακοί διάδρομοι και κατάληψη των ΒΑΠΕ σε βουνά, πεδιάδες και θάλασσα, δικαστήρια που ευνοούν τους ευνοημένους, πολύνεκρες φυσικές καταστροφές και “ατυχήματα” που δεν βρίσκουν την οδό τους στην τιμωρία των υπευθύνων, αυταρχισμός, φτώχεια, διάλυση της αντιπολίτευσης, προεδρολογία κλπ. Στη συνθήκη αυτή “ξέρεις” ότι ο “άλλος” δεν θα σε ακούσει. Κι ο άλλος “ξέρει” ότι “εσύ” δεν θα τον ακούσεις. “Τον πόλεμο τον ζούμε κάθε μέρα εδώ” λέει ένα σύνθημα. Έχει δίκιο, όμως για άλλους λόγους. 

ΤΙ ΜΕΛΛΕΙ ΓΕΝΝΕΣΘΑΙ;

“Εγώ, συλλογίζομαι το γέρο συμβολαιογράφο του τελευταίου πατώματος, με το σκοτωμένο γιο, που δεν τον είδα ούτε και σήμερα. Έχει μήνας να φανεί. Στο λιμάνι τα μπορντέλα παραγεμίσανε από το πλήρωμα των καινούριων αντιτορπιλικών κι οι μάρκες πέφτουνε γραμμή. Η θερμάστρα κουρασμένη τόσα χρόνια έμεινε πάλι φέτος σε μια τιμητική διαθεσιμότητα. «Το πολυαγαπημένο μας αγγελούδι (εδώ θα μπει το όνομα, που για τώρα δεν έχει σημασία), ετών 8 κτλ. κτλ.» Στην οδό Αιγύπτου (πρώτη πάροδος δεξιά) τα κορίτσια κοκαλιασμένα περιμένανε από ώρα τον Ισπανό με τα τσιγαρόχαρτα. Κι εγώ ο ίδιος δεν το πιστεύω αλλά προσπαθώ να σε πείσω οπωσδήποτε, πως αυτό το πράγμα στη γωνιά ήτανε κάποτε σαν κι εσένα”.

Ο Έλληνας φιλόσοφος Παναγιώτης Κονδύλης, στη μελέτη του «Η πλανητική πολιτική μετά τον ψυχρό πόλεμο», έγραφε σαφώς ότι «ως κατά βάση απρόβλεπτη πρέπει πάντως να θεωρείται η ιστορία μεμονωμένων ή αλυσιδωτών συμβάντων, κι αυτό για την πολιτική πράξη σημαίνει ότι δεν μπορούν να δοθούν λεπτομερείς οδηγίες σε σχέση με τη μελλοντική δραστηριότητα κι ότι επομένως τούτη εδώ επαφίεται αναγκαστικά στη “λεπτότητα της κρίσης”… Ωστόσο» σημείωνε, «δεν αποκλείεται μια λίγο-πολύ εμπεριστατωμένη σύλληψη του χαρακτήρα των κινητήριων δυνάμεων και των ιστορικά ενεργών υποκειμένων που με τις κινήσεις και τις διασταυρώσεις τους γεννούν την ποικιλομορφία των συμβάντων κι έτσι οριοθετούν το πεδίο της δυνατής πράξης. Η μελλοντική ιστορία μπορεί με άλλα λόγια να γνωσθεί μόνον ως μορφή και δυνατότητα, όχι ως περιεχόμενο και συμβάν». Τοιουτοτρόπως μια προσπάθεια καταγραφής και ιεράρχησης παραγόντων που δρουν σε βάθος χρόνου και γεωγραφικού χρόνου είναι απαραίτητη, ώστε να αντιληφθούμε και τα όρια της προβλεψιμότητας κατά τη διάρκεια του πολέμου στα εδάφη της Ουκρανίας, κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας που συντελείται στην Παλαιστίνη από το κράτος του Ισραήλ, κατά τη διάρκεια διαμελισμού του σώματος της Συρίας. Προφήτες δεν είμαστε, όπως γράφει στα “ακαταλαβίστικά” του ο θείος Παναγιώτης, αλλά μπορούμε να αφουγκραστούμε τα επόμενα βήματα, αυτών που πατάνε πάνω μας. Αυτοί προβλέπουν για μας. Εμείς τι κάνουμε εναντίον τους; 

Θανατηφόρα τεχνολογία

Μέσα στις σπουδαίες μελέτες του ο αναρχικός Μ. Μπούκτσιν, εμπνευστής της Κοινωνικής Οικολογίας, μάς παρείχε τεκμηριωμένα την αντίληψη για τα όρια της τεχνολογίας. Ο ίδιος είχε έρθει σε σύγκρουση με εκπροσώπους της Βαθειάς Οικολογίας, οι οποίοι έφταναν σε ακρότητες όπως την “επιστροφή στην Πλειστόκαινο”. Σημείωνε όμως περίπου, ότι τα όρια στην τεχνολογία είναι αυτά που πρέπει να επιτρέπουν στις κοινότητες να παραμείνουν δραστήριες όσον αφορά στη χρήση τους διότι κάθε τεχνολογία, που ξεπερνάει τις κοινότητες, ελέγχεται από τους τεχνοκράτες, του πολιτικούς και τους επιχειρηματίες. Την περίοδο αυτή βιώνουμε το αδιανόητο μπροστά σε μια μάχη που διεκδικεί το αδύνατο. Οι τελευταίες εξελίξεις γύρω από το Λογισμικό Λογοκλοπής (όπως ο Ν. Τσόμσκι έχει κατονομάσει το επίτευγμα που αποκαλούν με περισσό θράσος Τεχνητή Νοημοσύνη), η 4η ή 5η επανάσταση όπως τις έχουν ονομάσει οι τεχνοκράτες που επενδύουν και στη δική τους ηγεμονία, έχουν δημιουργήσει μηχανές - τέρατα που σκοτώνουν με ευκολία χιλιάδες ανθρώπους, που βιάζουν τη φύση, που καταστρέφουν υποδομές. Έχουν δημιουργήσει τεράστια ενεργειακά τέρατα, βασισμένα στην αρχέτυπη τεχνολογία μέχρι και την εποχή της νεωτερικότητας, που υπήρξαν δυνατότητες μιας κοινοτικής διαχείρισης, με οικτρό μέλλον. Οι προδιαγραφές τους για την αποθήκευση ενέργειας προβλέπουν την εξόρυξη χαλκού και άλλων νέων “ευγενών” μετάλλων μεγαλύτερη από αυτήν που ξεκίνησε η εποχή του χαλκού μέχρι και σήμερα. “Δια την των χρημάτων κτήσιν πάντες οι πόλεμοι γίγνονται”, έλεγε ο αποδιοπομπαίος (από τους WOKE ακαδημαϊκούς) Πλάτων.

Θάνατος της Γης

Η γη ολοένα εποικίζεται και το αστικό τοπίο τείνει να κυριαρχήσει στην ύπαιθρο. Η μητέρα γη επιβιώνει χάρη σε βασανιστικές προσπάθειες ανθρώπων σε όλον τον κόσμο που βρίσκονται αντιμέτωποι με τα μεγάλα πρότζεκτ αλλά και με έναν όλο και πιο αδιάφορο αστικοποιημένο πληθυσμό. Από την ΕΕ έχουν εγκριθεί ήδη τα σχέδια για την παραγωγή αλευριού από ακρίδες - γρύλλους και οι συνθετικές τροφές για πρωτεΐνες, άμυλα και άλλα στοιχεία, βρίσκονται πολύ κοντά μας. (Προσοχή: οι εγκέφαλοι της Σίλικον Βάλεϊ επενδύουν στη γη και στην υγιεινή διατροφή τους, απομακρύνουν τα παιδιά τους από τους υπολογιστές και τα πηγαίνουν σε σχολεία με κλασική παιδεία). Η εναπομείνασα γη μοιάζει περισσότερο με οικόπεδα για την πυρηνική ενέργεια η οποία αναβαπτίσθηκε ως “πράσινη” από τους πάλαι ποτέ ριζοσπάστες Πράσινους (ποιος θυμάται το σύνθημά τους ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ; ΟΧΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!), προς χρήση των ΒΑΠΕ με τα τεράστια ηλιακά πάρκα, για μονάδες παραγωγής σε επιχειρηματικούς ομίλους για όσους έχουν να πληρώσουν για να καταναλώσουν πραγματικό κοτόπουλο ή ψωμί από αλεύρι σιταριού. Οι οροσειρές είναι ο κατάλληλος τόπος για τις τεράστιες ανεμογεννήτριες σύμφωνα με τα σχέδια Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας της ΕΕ. Ένας παγκόσμιος ή παγκοσμιοποιημένος πόλεμος θα ολοκληρώνει αυτήν την καταστροφή. Νέα σχέδια Μάρσαλ υπαγορευμένα από τα λόμπι της τεχνολογίας ενέργειας και διατροφής θα ξεπερνάνε και την επένδυση για τις κατασκευές στην ανοικοδόμηση από τους πολέμους. 

Θάνατος της Κοινότητας

Δεν είμαστε ούτε θηρία, ούτε θεοί για να ζούμε μακριά από τις κοινότητές μας. Η ευκρινής διατύπωση του Αριστοτέλη, ο οποίος βάλλεται από τις πανεπιστημιακές νέες δοξασίες και τους ακαδημαϊκούς της ανακάλυψης των μέχρι στιγμής 122+ φύλων (ή έχω μείνει πίσω;), ακουμπά στο σύγχρονο πρόβλημα αλλαγής του ανθρωπολογικού μας τύπου. Δεν ήταν ποτέ οι κοινότητες κάτι σαν τον παράδεισο στη γη αλλά τροφοδοτούσαν τις δυνατότητες αλλαγής τους. Μέσα στους αιώνες (με μύριες αντιφάσεις) αντιστάθηκαν σε δεσποτικά, αυταρχικά, ολοκληρωτικά καθεστώτα και συντήρησαν στοιχεία του συλλογικού πολιτισμού, τις κοινοτικές αξίες. Τροφοδότησαν τις κοινωνικές επαναστάσεις. Ακόμα κι όταν ξερίζωναν τους ανθρώπους από τις εστίες τους για την βιομηχανία, αυτοί έφτιαχναν νέες κοινότητες, χωριά μέσα στην πόλη, συνδικάτα, και συνέχιζαν τον συλλογικό άνθρωπο. Ο πόλεμος, η φτώχεια πολλαπλασιάζουν τα φαινόμενα ξεριζώματος, μετανάστευσης τα οποία ενισχύονται ιδεολογικά από τις “νέες ταυτότητες” που ολοένα πολλαπλασιάζονται και διαιρούνται. Ζούμε τον θάνατο της κοινότητας. “Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά η μία στην άλλη, όσο είναι σήμερα. Και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη, όσο είναι σήμερα” σημείωνε πριν από δεκαετίες ο Αντώνης Σαμαράκης, για άλλους λόγους ενδεχομένως, στο βιβλίο του με τίτλο “Ζητείται Ελπίς”. Σε βιβλίο, όχι σε ανάρτηση στα ΜΚΔ.

ΕΙΡΗΝΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ, ΣΧΕΔΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Το μέλλον είναι άγραφο. Η Ελλάδα ήταν ο τόπος που ανακαλύφθηκε η Αμφικτιονία, η διαπραγμάτευση, η ειρήνευση. Μπροστά μας υπάρχει ακόμα η ανεξάντλητη δυνατότητα να σταματήσουμε τους πολέμους δημιουργώντας κοινότητες που θα διαδεχθούν τον αγώνα για ειρήνευση. 

Κοινότητες που θα πείσουν ότι πλέον η πολιτική, η οικονομία και η καθημερινότητα είναι συνυφασμένα σε ένα σχέδιο εξόντωσης κι ο πόλεμος, οι νέες τεχνολογίες, οι δικαιωματιστικές ατζέντες θα τερματίζουν τη ζωή μας ακόμα και πριν από τον φυσικό θάνατο - “Πεθαίνουμε στα 17 και μας θάβουν στα 70” ομολογούσε ένα ακόμα γκράφιτι. 

Οι ελίτ διψασμένες για χρήμα και εξουσία αφήνουν ένα τεράστιο κενό που συμπληρώνεται (εν μέσω αμηχανίας των λαϊκών στρωμάτων) από τις πολύπλευρες και πολυδιάστατες τομές για τη συντήρηση του “άρτος και θέαμα”. Το κοινωνικό περιβάλλον δίπλα μας είναι ευμετάβλητο. Η αμφισβήτηση του πολέμου, των νέων τεχνολογιών ή του βιολογικού ολοκληρωτισμού, έχει κατακυρωθεί στον “λαϊκισμό”, στην “άκρα δεξιά”, στους “ψέκες”, στον Τραμπ και στους τραμπιστές, σε ένα άμορφο γκρίζο τοπίο, θυμωμένο, ανερμάτιστο αλλά πάνω από όλα γεμάτο ένστικτα δικαίου. 

Η πλέμπα, διαψευσμένη από τις ελίτ, βρίσκεται σε κατάσταση προσαρμογής και ακολουθίας μεγάλων και μικρών ηγετών που εξηγούν δίπλα στις καιροσκοπικές, αυταρχικές ή ακόμα και φασιστικές δοξασίες τους κάποια αυτονόητα: ολοένα φτωχαίνουμε, πεθαίνουμε χωρίς περίθαλψη, χωρίς σχολεία, χάνουμε τη γη, τις κοινότητές μας, μας κοροϊδεύουν μπροστά στα μούτρα μας.

Απέναντί τους κι εναντίον τους, τα λαϊκά στρώματα, έχουν τις προοδευτικές ελίτ (ενίοτε και τα κινήματα) να τους κοροϊδεύουν και να τους κουνούν το δάχτυλο. Η κομμουνίστρια Γερμανίδα πολιτικός Σάρα Βάγκενκνεχτ είναι κατατοπιστική για ένα δείγμα αυτής της “προόδου”: “Οι Πράσινοι εκπέμπουν αλαζονεία απέναντι στους φτωχότερους ανθρώπους και ως εκ τούτου μισούνται από μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Αυτό είναι κάτι που το AfD το παίζει, αυξάνεται επάνω στο μίσος για τους Πράσινους ή μάλλον για τις πολιτικές που ακολουθούν οι Πράσινοι. Στους ανθρώπους δεν αρέσει να τους λένε οι πολιτικοί τι να φάνε, πώς να μιλήσουν, πώς να σκεφτούν. Και οι Πράσινοι είναι μπροστάρηδες αυτής της ιεραποστολικής στάσης κατά την προώθηση της ψευδοπροοδευτικής ατζέντας τους”.

 

Όπου, όπως, όταν και όσο μπορούμε. Κοινότητες, παραγωγή, δημοκρατία, πολιτισμός.

με στίχους του Μανόλη Αναγνωστάκη

ΓΚ

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/p/15W56SiuMF/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com