του Παντελή Σαββίδη
Στην, εν εξελίξει, κρίση στη Μέση Ανατολή υπάρχουν μερικά πρωτόγνωρα πράγματα τα οποία αξίζει να επισημανθούν.
Το πρώτο είναι ότι μεγάλος αριθμός ισραηλιτών, όχι ισραηλινών, (ισραηλίτης είναι ο όπου γης εβραίος, ισραηλινός ο πολίτης του Ισραήλ), με άρθρα και συνεντεύξεις τους στάθηκαν κριτικά απέναντι στην πολιτική Νετανιάχου.
Το δεύτερο είναι οι πολύ μεγάλες διαδηλώσεις υπέρ των παλαιστινίων ανά τον κόσμο.
Το τρίτο είναι η επιφυλακτικότητα των ΗΠΑ απέναντι στην ισραηλινή πολιτική έστω και αν δεν εκδηλώνεται τόσο ηχηρά, δημοσίως.
Κάτι έχει αλλάξει. Και το ερώτημα είναι γιατί.
Οι σκεπτόμενοι εβραίοι έχουν συνειδητοποιήσει πως οι αρχικοί κίνδυνοι που αντιμετώπιζε το εβραϊκό κράτος έχουν παρέλθει. Το Ισραήλ μπορεί να απειλείται από δυνάμεις της περιοχής αλλά δεν αμφισβητείται υπαρξιακά, ανεξαρτήτως της θέσης της Χαμάς περί εξαφάνισής του. Και μπορεί το ίδιο, με την βοήθεια συμμάχων του να υποστηρίξει την παρουσία και ευημερία του. Συνειδητοποίησαν, ακόμη πως για ανθρωπιστικούς, πολιτικούς αλλά και υπαρξιακούς, του Ισραήλ, λόγους, πρέπει να δοθεί μια βιώσιμη λύση δύο κρατών στην περιοχή.
Η πολιτική όλων των ισραηλινών κυβερνήσεων ήταν αντίθετη με αυτήν την συνειδητοποίηση. Το Ισραήλ επεδίωκε, με την εκκρεμότητα της λύσης, να ενσωματώσει όλους τους παλαιστίνιους σε ένα κράτος. Κάτι το οποίο είναι και αδύνατον και επικίνδυνο. Επικίνδυνο για το ίδιο.
Η αραβική και η παλαιστινιακή διασπορά έχουν δημιουργήσει σοβαρούς θύλακες στη δύση. Και στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Οι θύλακες αυτοί ενεργοποιήθηκαν σε επίπεδο ενημέρωσης και προπαγάνδας
αλλά δεν μπορεί αυτό να είναι η κύρια αιτία των μεγάλων διαδηλώσεων.
Στην συνείδηση της διεθνούς κοινής γνώμης έχει περάσει ότι το Ισραήλ καταπιέζει αφόρητα έναν λαό ο οποίος έχει δικαίωμα στην ύπαρξη. Ακόμη και στις ΗΠΑ αυτά έγιναν συνείδηση του βαθέως κράτους. Και η αμερικανική κυβέρνηση φέρεται δυσαρεστημένη με την πολιτική του Ισραήλ.
H ισραηλινή κυβέρνηση θα μπορούσε να αντιδράσει διαφορετικά στην βάρβαρη, τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς και να κερδίσει την διεθνή κοινή γνώμη με το μέρος της. Δεν το έκανε όμως. Έχει μια αλαζονική νοοτροπία του είδους «καλύτερα να μας φοβούνται παρά να μας λυπούνται». Αυτό, όμως, δεν περνά πια. Προτίμησε την οδό που γνωρίζει. Την οδό του πολέμου, της καταπίεσης και της ισοπέδωσης του αντιπάλου. Η οδός αυτή, όμως μπορεί στο παρελθόν να δικαιολογούνταν από την διεθνή κοινή γνώμη. Όχι, όμως, και σήμερα.
Η αμερικανική εφημερίδα
Wall Street journal αποδίδει το φαινόμενο της παγκόσμιας αντίδρασης κατά του Ισραήλ όχι στην ουσία που περιγράφηκε παραπάνω, αλλά στον αντισημιτισμό της διεθνούς κοινωνίας. Αντισημιτισμό και όχι, απλώς, αντισιωνισμό. Σημίτες είναι οι εβραίοι και αντισημιτισμός σημαίνει αισθήματα κατά των εβραίων. Σιωνιστικό αποκλήθηκε το κίνημα επιστροφής των Εβραίων στα εδάφη του. Αντισιωνισμός είναι η αντίθεση σε αυτήν την επιστροφή και μετά την επικράτησή της η αντίθεση στην πολιτική που εφαρμόζει το Ισραήλ.